က်ိဳက္ထီးရိုး

စာေရးဖို႕ မအားတာနဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြ တင္လုိက္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ကပို႕လိုက္တာေတြပါ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေလ မေရာက္တာ ၾကာသူမ်ားအတြက္ အလြမ္းေျပ ၾကည့္ရတာေပါ့။

Expand..

Summary..

သံလြင္အိပ္မက္ အတြဲ (၃) အမွတ္ (၁)

သံလြင္အိပ္မက္ အတြဲ (၃) အမွတ္ (၁) ထြက္ပါၿပီ။

ဒီတစ္ေခါက္ထုတ္တဲ့ သံလြင္အိပ္မက္ကေတာ့ ပညာေရးက႑ကို Theme အျဖစ္ အဓိကထား ေရးသားထားတယ္လို႕ သိရပါတယ္။

အယ္ဒီတာတစ္ဦး ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ ေနဘုန္းလတ္ရဲ႕ "သင္ရိုးမရွိတဲ့ေက်ာင္း" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာအသစ္ တစ္ပုဒ္နဲ႕အတူ သံလြင္မွာ ေရးေနက် ၀ိုင္းေတာ္သားရဲ႕ လက္ရာေတြ၊ ကေလာင္ရွင္အသစ္ေတြရဲ႕ လက္ရာေတြကို ဖတ္ရႈၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေတြကို ပညာေရးနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ စစ္တမ္းေကာက္ထားတာေတြကလည္း အထူးစိတ္၀င္စားစရာပါ။

ပန္ဒိုရာ ေရးထားတဲ့ "ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္" လို႕ အမည္ရတဲ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္နဲ႕ "မဂၤလာညခ်မ္းမွာ" ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလး တစ္ပုဒ္ ကိုလည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္မွာ မတင္ရေသးတဲ့ အသစ္ပါ။ ေအာက္မွာ နမူနာ ေပးလိုက္ပါတယ္။ (ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံုကိုလည္း ဓာတ္ပံုက႑မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။)


“ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္”

တူတစ္လက္
သစ္သားစို႕ႀကီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕
သူတို႕ကိုအရွာထြက္တယ္။

အေမွာင္ထဲမွာ
ေသနတ္နဲ႕ပစ္ပစ္ မီးနဲ႕ရိႈ႕ရိႈ႕
မေသႏိုင္တဲ့ေကာင္ေတြဟာ
ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕အလင္းကိုေတာ့ ရင္မဆုိင္ရဲၾကဘူး….

ဒီမွာ ဆက္ဖတ္ပါ။


"မဂၤလာညခ်မ္းမွာ"

ႏိႈးစက္သံ ကလင္ကလင္ က မ်က္ႏွာေလး ေမွာက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူမကို ႏိုးထေစခဲ့တယ္။ ညေန ၅ နာရီထိုးၿပီ။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ အ၀င္ မွန္မွာျမင္ေနရတဲ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း စိတ္တိုင္း မက်တက် ေခါင္းခါယမ္းလိုက္တယ္။ အခုလို တစ္နာရီေလာက္ ေမွာက္အိပ္လိုက္ေတာ့ ညိဳေနတဲ့ မ်က္ကြင္းေနရာကေတာ့ နည္းနည္း ျပည့္သြားတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေဖာင္းတင္းစ ျပဳေနတဲ့ မ်က္ႏွာေအာက္ပိုင္းက ေမးႏွစ္ရစ္ ျဖစ္ခ်င္ေနတာက ပို ထင္ရွားသြားသလိုလို…။

ဒီညေနမွာ သူမရဲ႕ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲကို သြားရမယ္ေလ။ မဂၤလာေဆာင္ေတြ သြားလိုက္တိုင္း .. “သူမ်ားေတြကို လက္ဖြဲ႕ရတာ အရႈံးေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနၿပီေနာ္။ အပ်ိဳႀကီးအလွည့္က ဘယ္ေတာ့လဲ” ဆိုတဲ့ရယ္ေမာ ေနာက္ေျပာင္သံေတြဟာ စိတ္မဆိုးႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ကို ရိုးအီလွၿပီ။ တခါတခါ စိတ္ေစတနာ လြန္ကဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက လြတ္လပ္သူ တေယာက္ေယာက္နဲ႕ စားပြဲတ၀ိုင္းတည္း မဆံုဆံုေအာင္ခ် မိတ္ဆက္ေပးတာ ေလွာ္ေပးၾကတာေတြကို ေရွာင္ရတိမ္းရတာလည္း စိတ္ညစ္လွၿပီ။ တစ္ေယာက္တည္း ေနထိုင္တဲ့ဘ၀ရဲ႕ လစ္ဟာမႈေတြရယ္ တစံုတေယာက္နဲ႕ အတူေနထိုင္ရမယ့္ ဘ၀ရဲ႕ ဖိစီးမႈေတြရယ္ ကို ခ်ိန္ထိုးေနရင္းနဲ႕ပဲ ဒီအရြယ္တိုင္ခဲ့ၿပီေလ။

ဒီမွာ ဆက္ဖတ္ပါ။


Type the rest of your post here.

Expand..

Summary..

ရွပ္အကၤ်ီအနီကြက္နဲ႕ေကာင္မေလး

ရွပ္အက်ၤီအနီကြက္ ၀တ္ထားေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့တာ ဆယ္ႏွစ္ ေက်ာ္ပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ထိုေကာင္မေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စတင္ ေတြ႕ဆံုဖူးတာ သည့္ထက္ ေစာလွ်င္လည္း ေစာႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို စၿပီး သတိထားမိတာကေတာ႕ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က မိုးဖြဲဖြဲရြာေနေသာ ေန႕လည္ခင္း တစ္ခုတြင္ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုေန႕က သူမသည္ ရွပ္အက်ၤီ အနီကြက္ကေလး တစ္ထည္ကုိ အနက္ေရာင္ လံုခ်ည္ခပ္တိုတိုျဖင့္ တြဲဖက္၀တ္ဆင္ထားသည္။ ေသာ့ခ်ိတ္ကေလး ေလးငါးခု တို႕လို႕တန္းလန္း ခ်ိတ္ထားေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ မီးခိုးေရာင္တစ္လံုးကို ပခံုးတြင္ လြယ္ထားခဲ့သည္။ မိုးဒဏ္မွ ကာကြယ္ရန္ ပလစ္စတစ္အၾကည္စ ေအာက္မွာ ျဖန္႕ခင္းထားေသာ စာအုပ္အေဟာင္းမ်ားကို ဟိုလွန္ဒီလွန္ နာရီ၀က္ေလာက္လုပ္ရင္းမွ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေကာက္ကိုင္ကာ ဒီစာအုပ္က ဘယ္ေလာက္လဲ ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးပါသည္။ သည္ေလာက္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ လူစည္ကားေသာ ပန္းဆိုးတန္း လမ္းေဘးတေနရာ၀ယ္ စာအုပ္အေဟာင္းေရာင္းသူတစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္း ခင္ဗ်ားတို႕ကုိ သီးသန္႕ရွင္းျပစရာ မလိုေတာ့ဘူး ထင္ပါသည္။

သူမ ကိုင္ထားေသာ စာအုပ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ကိုယ္တိုင္ေရး ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္း ရွားပါး စာအုပ္တစ္အုပ္။ စာအုပ္မွာ ေစ်းႏႈန္း ေရးမထားခဲ့ပါ။ သူမ၏ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္က ျဖတ္ခနဲ အကဲခတ္လိုက္ပါသည္။ အျခယ္အသ ကင္းစင္သည့္ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္ေလး၀ယ္ မိုးေရစြတ္စိုေနေသာ ဆံႏြယ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့မ်ား တ၀က္တပ်က္ ဖုံးလႊမ္းေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ ေစ်းမ်ား သိပ္ႀကီးေနမလားဟု စိုးရိမ္ပူပန္မႈ အေရာင္ကေလးကို ဖမ္းမိလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာရယ္မဟုတ္ ေရာင္းေနက် ေစ်းႏႈန္းထက္ ထက္၀က္ေက်ာ္ ကို လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္ပါသည္။ သူမ မ်က္လံုးကေလးမ်ား ဟန္မေဆာင္ပဲ ၀င္းလက္ကာ ၿပံဳးသြားပံုက ကၽြန္ေတာ့္ကိုပါ အလိုလို လိုက္ၿပံဳးသြားေစပါသည္။

“ေဟာ.. ေစ်းသက္သာလို႕ ေပ်ာ္သြားတယ္ မဟုတ္လား။ တကယ္ကို တန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ႕။ ၀ယ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ယ္သြားပါေနာ္။”

သည္လို ခပ္ေသာေသာ ေျပာျဖစ္လိုက္ပါသည္။ သူမ က်ိတ္ေပ်ာ္သြားေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က သတိထားမိလိုက္သည္ကို ရွက္သြားေလသလား။ ဟီး.. ဟု ပခံုးေလးတြန္႕ကာ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ရင္း က်သင့္ေငြကို ထုတ္ေပးပါသည္။ ေက်းဇူးပဲ ဟုေျပာကာ ထြက္သြားေသာ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ခဏေငးၾကည့္ေနမိပါသည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ေရွ႕က အနည္းဆံုး တစ္ပတ္လွ်င္ တစ္ခါ ႏွစ္ခါေလာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေလ့ ရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိပါသည္။ တခါတေလလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္မွ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကို သူမ ၀ယ္ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆိုင္မ်ားေရွ႕မွ ျဖတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ မ်က္ႏွာေလး တျခမ္းေစာင္းေအာင္ စာအုပ္မ်ားကို ေငးေမာရင္းမွ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္ေလ့ရွိသည္။ တခါတေလ စာအုပ္မ်ားကို ေငးရင္း ေရွ႕ကလာသူမ်ားကို သူမက လမ္းပိတ္မိေနသည့္အခါ သို႕မဟုတ္ ၀င္တိုးမိသည့္အခါမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ က်ိတ္ရယ္ေမာမိေသးသည္။ သူမကေတာ့ အမွတ္မထင္ပင္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ သတိထားမိဟန္ မတူပါ။

သူမမွာ အ၀တ္အစား မ်ားမ်ားစားစား မရွိလို႕ပဲလား ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လြန္းလို႕ပဲလား ေတာ့ မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္စသတိထားမိသည့္ေန့က ၀တ္ဆင္ခဲ့ေသာ ရွပ္အက်ၤီအနီကြက္ကေလးကို မၾကာခဏ ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူမကို ရွပ္အက်ၤီအနီကြက္ႏွင့္ ေကာင္မေလးဟုသာ အလြယ္တကူ မွတ္ထားလုိက္ပါသည္။

ပန္းဆိုးတန္း ရုံးႀကီး မီးေလာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ေခတၱ ကစဥ္႕ကလ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ ၃၇ လမ္း ခင္ေထြးရီ မုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္ မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကေလး ယာယီ ေနရာယူခဲ့ပါသည္။ အဲသည္မွာ မနက္ေစာေစာ ဆိုင္ ခင္းက်င္းေနတိုင္း သူမကို ေန႕စဥ္လိုလို ေတြ႕ရပါေတာ့သည္။

သူမသည္ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ထည့္ထားေသာ ပလတ္စတစ္ဖိုင္ အျပာေရာင္ေလးကို ျဖစ္ေစ ေက်ာပိုးအိတ္ တစ္လံုးကိုျဖစ္ေစ သယ္ေဆာင္ကာ မနက္ ခုနစ္နာရီ မထိုးခင္ေလာက္ ဆိုလွ်င္ ခင္ေထြးရီ မုန္႕ဟင္းခါး ဆိုင္ထဲသို႕ ခပ္သြက္သြက္ ၀င္သြားမည္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာလွ်င္ ျပန္ထြက္လာမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆိုင္ေတြ ဘက္ကို ေငးမည္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွစ္အုပ္ ေကာက္ကိုင္ၾကည့္လွ်င္ ၾကည့္မည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ဟိုဘက္ ၃၈ လမ္းထဲကို ၀င္သြားမည္။ သင္တန္းတစ္ခုခု တက္ေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိပါသည္။ သူမကို ျမင္ရသည္မွာ အၿမဲတန္း ေျပးေျပးလႊားလႊား ခပ္သုတ္သုတ္။

ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕ေသာ ေန႕လည္ခင္းတစ္ခုတြင္ ကၽြန္ေတာ္ အနည္းငယ္ ငိုက္မ်ည္းေနစဥ္ ကတၱီပါ ဖိနပ္ ၾကက္ေသြးေရာင္ေလး ၀တ္ထားေသာ ေျခဖမိုးတစ္စံုက ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ လာရပ္ပါသည္။

“ ဒီစာအုပ္က ဘယ္ေလာက္လဲဟင္။”

ကၽြန္ေတာ္ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေကာင္မေလး ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ ေရးေသာ ဟစ္တလာ ဆိုသည့္ စာအုပ္ ကို သူမက ညႊန္ျပေနသည္။ စာအုပ္က ပထမအႀကိမ္ထုတ္။ ဒါေပမယ့္ အေတာ္ကို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရွိေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္ကို လွန္လိုက္ၿပီး ပထမစာမ်က္ႏွာ ေပၚတြင္ ေရးထားေသာ ေစ်းႏႈန္းကို ျပလိုက္ပါသည္။ သူမက မ်က္ခံုးတြန္႕သြားၿပီး မ်ားလုိက္တာ ဟု ခပ္တိုးတိုး ဆိုသည္။ သူမ လက္ထဲတြင္ေတာ့ စာအုပ္ ေလးငါးအုပ္ကို ကၽြပ္ကၽြပ္အိတ္ပါးေလးျဖင့္ ထည့္ထားပါသည္။

“ဘာစာအုပ္ေတြ ၀ယ္လာလဲ အစ္မ။”

ကၽြန္ေတာ္က ဘာရယ္မဟုတ္ လွမ္းေမးလိုက္ပါသည္။ သူမက ေခြးေျခပုေလးေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း စာအုပ္မ်ားကို ထုတ္ျပပါသည္။ English For All ကတစ္အုပ္၊ ေမာင္သိန္းေဇာ္၏ ကဗ်ာစာအုပ္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ျမန္မာ့သမိုင္းစာအုပ္။ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္။ ေၾသာ္.. လိုင္းေတာ္ေတာ္ စံုတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ပါသည္။ ထိုေန႕က သူမ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္ေနဟန္ တူသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟိုဟုိသည္သည္ စကားေလွ်ာက္ေျပာေနသည္။ စာအုပ္ေဟာင္းေတြ ဘယ္လို ၀ယ္ရသလဲ။ စာအုပ္ေတြက အခ်ိန္ၾကာလာရင္လည္း ေစ်းက တက္တက္ေနတာပဲ။ အရႈံးမရွိတဲ့ အလုပ္ပဲ ဟု အားေပးသလို ေျပာပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြက ဒုတိယအႀကိမ္ တတိယအႀကိမ္ ထပ္ထပ္ ပံုႏွိပ္လာႏိုင္ေၾကာင္း။ အဲသည့္အခါ ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သတ္မွတ္ထားသည့္ ေစ်းက မ်ားေနလွ်င္ ၀ယ္သူမရွိႏုိင္ေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္ထုတ္ စာအုပ္ေစ်းကြက္ကိုလည္း အၿမဲ သတိထားေနရေၾကာင္း။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း စာအုပ္အသစ္ေရာင္းေသာ ဆိုင္မ်ားျဖစ္သည့္ အေမ့အိမ္ ပညာေရႊြေတာင္ လုိ ဆုိုင္ႀကီးမ်ားက ထင္ရွားေသာ စာအုပ္အေဟာင္းမ်ားကိုပါ အဖံုးက်က်နန ဖံုးကာ စင္တင္ေရာင္းလာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္ ၿပိဳင္ဖက္လို ျဖစ္လာေၾကာင္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ထံ စာအုပ္ေဟာင္း လာသြင္းသူမ်ားကလည္း ေစ်းပိုေပးႏိုင္ေသာ ထိုဆိုင္ႀကီးမ်ားထံ တခ်ိဳ႕ေရာက္သြားၾကေၾကာင္း။ စာအုပ္အေဟာင္း ေရာင္းရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သီးသန္႕ တစ္လိုင္းယူကာ သမိုင္းစာအုပ္ေတြ ေရာင္းတာမ်ားေၾကာင္း.. စသည္ျဖင့္ ရွင္းျပမိပါသည္။

သူမ ျပန္ထြက္ခါနီးတြင္ ဒီစာအုပ္ မ၀ယ္ေတာ့ဘူးလား ဟု ဟစ္တလာ စာအုပ္ကို ကိုင္ကာ လွမ္းေမးေတာ့ သူမက ဒီေန႕၀ယ္တာ မ်ားသြားၿပီ။ ဒီစာအုပ္က ေစ်းလည္းမ်ားတယ္ မ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဟု ဆိုကာ ထြက္သြားပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ၀ယ္ေပါ့ အစ္မရယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဖယ္ထားလိုက္မယ္ ဟု ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေအာ္ ေျပာလိုက္ေသးသည္။ ထိုေန႕က ေနပူက်ဲက်ဲထဲတြင္ ဖုန္မႈန္႕မ်ားကင္းစင္ေသာ လတ္ဆတ္သည့္ ေလႏုေအး တခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေအးျမေစခဲ့ပါသည္။

အဲဒီေန႕ကစ၍ သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ မေတြ႕ခဲ့တာ အေတာ္ၾကာသြားခဲ့သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲခန္႕ ၾကာသြားသည္ ထင္ပါသည္။ ထိုေန႕က ကိစၥတစ္ခုရွိ၍ ဆိုင္ကို သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ အပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ခဏထြက္သြားခဲ့ပါသည္။ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္မွာ စာအုပ္မ်ား လွန္ေလွာၾကည့္ေနေသာ သူမကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူမသည္ ယခင္ကထက္ ပိုမိုသပ္ရပ္ကာ အမ်ားႀကီး ၾကည့္ေကာင္းလာပါသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္မထားပါ။ စလင္းဘက္တစ္လံုးကို လြယ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ၿပံဳးကာ ေၾသာ္ … ဒါက အစ္ကို႕ဆိုင္လား ဟု ေျပာသည္။ ဟုတ္.. ေပ်ာက္ေနတယ္ ေနာ္.. ဟု ကၽြန္ေတာ္က ဆိုေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာကို မရွိတာ ဟု သူမက ျပန္ေျပာပါသည္။

အစ္မက အျပင္ထြက္ ေနတာကိုး၊ အလုပ္ သြားလုပ္တာလား ဟု ကၽြန္ေတာ္က စပ္စုလိုက္သည္။ ေက်ာင္းတက္ေနတာေလ ဟု ျပန္ေျဖပါသည္။ ေၾသာ္… ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့စဥ္က သူ ႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့မယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိေျပာမသြားပါလား ဟုေတြးလိုက္မိသည္။ ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမို႕လို႕ သူမက သတိတရ ေျပာသြားရမွာလဲေလ ဟု ျပန္ေတြးလိုက္ပါသည္။

ဆိုင္ေတြကလည္း ေနရာ ေျပာင္းေနတယ္ေနာ္ ဟု သူမက ဆိုလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ဒီနားမွာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အၿမဲ၀တ္တယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၀တ္ၿပီး သမုိင္းစာအုပ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ တစ္ေယာက္လို႕သာ ေမးလိုက္ပါ။ အၿမဲရွိေနပါတယ္ ဟုေျပာလုိက္ေတာ့ သူမက ၿပံဳးၿပီး ဟုတ္ပါၿပီေလ ဟုသာ ဆိုပါသည္။

သူမ ထြက္သြားၿပီးမွ ကၽြန္္ေတာ္သိမ္းထားေသာ ဟစ္တလာ စာအုပ္ကေလးကို သတိရသည္။ ၀ယ္ဦးမွာလားဟင္။ ကၽြန္ေတာ္ မေမးမိခဲ့။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုလွ်င္ တေနရာရာက သူမ ဖတ္ၿပီးေရာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီစာအုပ္ကို စိတ္မ၀င္စားေတာ့တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ အျပင္ကို ထုတ္လိုက္မည္ စိတ္ကူးၿပီးမွ စာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သိမ္းထားလိုက္ပါသည္။

ႏွစ္ေတြ အလီလီ ျဖတ္သန္းသြားျပန္သည္။ ဒီၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားေသာ သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္ တခါတေလ ရိုးတိုးရိတ္တိတ္ ေတြ႕မိသလိုလို။ သူမ ႏိုင္ငံရပ္ျခား တေနရာရာမွာပဲ ဆက္ေနျဖစ္မလား။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျပန္မလာဘူးလား။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ တခုတ္တရ လာႏႈတ္ဆက္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။

သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၿမိဳ႕ႀကီးလည္း ပိုေဟာင္းႏြမ္းလာသည္။ ပလက္ေဖာင္းေတြမွာ အေပါက္အၿပဲေတြ ပိုမ်ားလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္အေဟာင္း ေရာင္းေနဆဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ မေလးရွားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္အေဟာင္း ေရာင္းေနဆဲ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္တက္ လာသည္။ လမ္းထဲက ပတ္စပို႕ရုံးမွာ လူေတြ ပိုတန္းစီလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာအုပ္အေဟာင္းေတြ ေရာင္းေနဆဲ။

လြန္ခဲ့သည့္ ေျခာက္လခန္႕က အေမ့အိမ္ စာအုပ္ဆိုင္ထဲမွ ထြက္လာေသာ သူမကုိ အမွတ္မထင္ ေတြ႕လုိက္ရပါသည္။ သူမသည္ ရွပ္အက်ီၤ အနီကြက္ကေလး ၀တ္မထားခဲ့ပါ။ အပြင့္အခက္မ်ားပါသည့္ မိန္းကေလး အက်ၤီတစ္ထည္ကို အခ်ိဳးက် လွပစြာ ၀တ္ဆင္ထားခဲ့ပါသည္။ အသားေတြ ေတာ္ေတာ္ျဖဴၿပီး အေတာ္ကေလးလည္း ျပည့္လာခဲ့ၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္က အစ္မ အစ္မ ဟု လိုက္ေခၚေတာ့ သူမက လွည့္ၾကည့္ၿပီး မွတ္မိသလို ၿပံဳးျပပါသည္။ ဆိုင္ဖြင့္ေနေသးလား ဟုေမးပါသည္။ ဟုတ္တယ္ အစ္မ.. စာအုပ္အေဟာင္းေတြ လုိက္ရွာေနေသးလားဟင္။ ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့ သူမက လက္ထဲက စာရြက္ပိုင္းကေလးကို ထုတ္ျပပါသည္။ စာအုပ္စာရင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူမ လိုခ်င္ေသာ စာအုပ္မ်ား ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္မွာ မရွိေၾကာင္း ေျပာသည့္အခါ သူမ စိတ္ပ်က္သြားပံု ေပၚသည္။

အစ္မ.. ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္က ေမးမိပါသည္။ သူမက တခ်က္ရယ္ကာ.. ၿပီးတာၾကာမွေပါ့။ အခု ဟိုမွာပဲ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ေလ ဟု ေျပာပါသည္။

ပလက္ေဖာင္းေဘးမွာ ရပ္ထားေသာ ကားတစ္စီး၏ ျပဴတင္းေပါက္၀ယ္ လူတစ္ေယာက္က ေခါင္းျပဴၾကည့္ေနသည္။ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ျပၿပီး ထိုကားကေလးေပၚ တက္သြားပါသည္။ ေနာက္ေန႕မွ ျပန္လာရွာဦးမယ္ ဟု ေျပာသြားသလို ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ပါသည္။ ထိုေန႕ေနာက္ပိုင္း သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္ ယခုအထိ မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ပါ။

ဒီဇာတ္ေၾကာင္းက ဒီေလာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါပဲ လား။ အခ်ိဳးအေကြ႕ အလွည့္အေျပာင္း ေတြ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတြ ျဖစ္လာဦးမွာလား ဟု ခင္ဗ်ားတို႕ ဆက္ေတြးေနမည္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘ၀မွာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတြမ်ား ရွိလာဦးမွာလား။ ကၽြန္ေတာ္လို မေသမခ်င္း လမ္းေဘးမွာ စာအုပ္အေဟာင္း ေရာင္းေနသူ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တိုးတက္ေနေသာ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္အဖို႕ ဒီ႕ထက္ပိုၿပီး ဘာဇာတ္လမ္းမွ ရွိလာစရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္အေဟာင္းေတြ ဆက္ေရာင္းေနဦးမည္သာ။

ရွပ္အက်ၤီအနီကြက္ ၀တ္ထားေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို ေတြ႕တိုင္း သူမ လား ဟု ၾကည့္မိတတ္သည္။ ယခုလည္း ဒီဇာတ္ေၾကာင္းကိုလည္း မွတ္မွတ္ရရ ျပန္ေျပာမိပါသည္။ အဲဒါဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ။ ခင္ဗ်ားတို႕ လူတိုင္း ေျပာေျပာေနၾကေသာ လွလွပပ အရာတစ္ခု ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာမ်ား အၿမဲဖြဲ႕ႏြဲ႕ၾကသည့္ အရာတစ္ခု ဟုတ္မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ ေတြးမၾကည့္ခဲ့ဖူးပါ။ ေတြးလည္း မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။

ရာသီဥတု မႈန္မိႈင္း၍ မိုးဖြဲဖြဲရြာေသာ တေန႕တြင္ စာအုပ္မ်ားကို ေနရာခ်ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ သိမ္းထားခဲ့သည့္ စာအုပ္ကေလးကို ျပန္ထုတ္ၾကည့္မိပါသည္။ သူမႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ခဲ့စဥ္က ေမ့ေနေသာ စာအုပ္ကေလး တစ္အုပ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာအုပ္ကေလးကို မေရာင္းခ်င္ေတာ့ပါ။ ဒီတခါ ေတြ႕လွ်င္ေတာ့ သူမကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ မေမ့မေလ်ာ့ ေပးခ်င္လွပါသည္။

ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးလြယ္ကာ ရွပ္အက်ၤီအနီကြက္ ၀တ္ထားသည့္ ခပ္သုတ္သုတ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို တိုက္ဆိုင္၍မ်ား ေတြ႕ခဲ့လွ်င္ ေျပာလုိက္ပါေလ။ ဒီတခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္လွ်င္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းတြင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ခတ္စုတ္စုတ္တစ္ထည္ အၿမဲတေစ ၀တ္ဆင္ကာ စာအုပ္အေဟာင္း ေရာင္းေနေသာ လူတစ္ေယာက္ထံမွာ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ေရးေသာ ဟစ္တလာ ဟု အမည္ရသည့္ ပထမအႀကိမ္ထုတ္ စာအုပ္ေဟာင္းေလး တစ္အုပ္ကို ဆက္ဆက္လာယူပါ.. လို႕။


ပန္ဒိုရာ
.

Expand..

Summary..

ဆရာႀကီးတင္မိုးသို႕

ေမြးကတည္းက ကဗ်ာဆိုတာ ဘာလဲ လို႕ေမးရင္ ဆရာႀကီးတင္မိုးရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြကိုပဲ ဆိုျပတတ္သလို ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ဘယ္သူလဲ ဆိုရင္လည္း ဆရာႀကီးတင္မိုးကိုပဲ ပထမဆံုး သိခဲ့တာပါ။

ပန္ဒိုရာကို ကဗ်ာေတြကို ခ်စ္တတ္ေအာင္လို႕ ဆိုၿပီး ေဖေဖက သူခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြနဲ႕ လူမွန္းမသိတတ္တဲ့ အရြယ္ကတည္းက မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီအေၾကာင္းေလးေတြကို ဒီမွာ ေရးထားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၀မ္းသာစရာ တစ္ခုကေတာ့ ဆရာႀကီးနဲ႕ ခဏေလး ဆံုခဲ့ဖူးတာပါပဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပျဖစ္တယ္။ ဆရာႀကီးက ၿပံဳးေနပါတယ္။

ျဖဴစင္ေအးခ်မ္းတဲ့ ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္သြားခဲ့တာ လာမယ့္ ဇန္န၀ါရီ ၂၂ ဆုိရင္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ပါၿပီ။ အမွတ္တရ အေနနဲ႕ ဆရာႀကီးရဲ႕ စာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုး အခ်ိဳ႕နဲ႕ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို scan ဖတ္ထားတာကို တင္လိုက္ပါတယ္။ ကဗ်ာက ၀ါးေနတာမို႕ စာျပန္ရိုက္ၿပီး ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။










ဒီစာအုပ္ကို မ်က္ႏွာဖံုးဆြဲတာကေတာ့ ဆရာေပၚဦးသက္လို႕ ေရးထားပါတယ္။

ကြယ္လြန္သူ ေမြးမိခင္သို႕

တင္မိုး

ခ်စ္စြာေမြးမိ၊ ထင္ရွား ရွိစဥ္

သတိတိမ္းပါး၊ ကာလ လ်ားေအာင္

ဟိုသြား သည္လာ၊ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖင့္

တရြာတျပည္၊ ငါေမြ႕သည္တည့္။

သတင္းစာႏွင့္

ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္း၊ ငါထည့္သြင္း၍

အပ်င္းေျပငွါ၊ ေရးသည့္စာကို

ရြာေနအမိ၊ ရႊင္ပီတိျဖင့္

သား၏ကိုယ္စား၊ ကဗ်ာမ်ားဟု

ဖတ္ၾကားကာကာ၊ လြမ္းေျဖရွာလည္း

ငါ့မွာ သတိ၊ မမူမိခဲ့။

မိခင္ခ်စ္စြာ၊ ကြယ္လြန္ခါမွ

ငါ့မွာ ေအာက္ေမ့၊ တေျမ့ေျမ့ႏွင့္

ေမြးေမ့တြက္သာ၊ ေတးကဗ်ာကို

စိတ္မွာ ၀၀၊ မသီရ ဟု

ေနာက္တ ပူပန္၊ ႀကိမ္ဖန္ဖန္တည့္။

မိခင္စြန္႕သြား၊ အေမ့သားလည္း

ဉာဏ္အား စြမ္းစ၊ တတ္သမွ်ႏွင့္

လံု႕လျပဳကာ၊ ေတးဖြဲ႕ပါ၏။

ကဗ်ာ အညံ့၊ စာမခန္႕လည္း

စိတ္သန္႕ၾကည္ညိဳ၊ ကန္ေတာ့လိုသည္

အိုဘယ့္မိခင္၊ ထက္ရပ္ခြင္မွ

နားဆင္ၾကည္ႏူး ႏိုင္ေစေသာ္..။

(ေကာ္ပီရုိက္နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ပိုုင္ဆိုင္သူက ကန္႕ကြက္မႈရွိခဲ့လွ်င္ အခ်ိန္မေရြး ျပန္ျဖဳတ္ေပးပါမယ္။)

Expand..

Summary..

အရူး

အရူး

မေတြ႕ရင္ လုိက္ရွာ

ေတြ႕ပါေတာ့လည္း ေရွာင္ပုန္း

ၿပံဳးလုိက္ ငိုလိုက္ ျဖစ္ေနသူ။

ပန္ဒိုရာ

ပံု -  done in photoshop using mouse

Expand..

Summary..

ေနရာ

ေနရာ

ေလွာင္အိမ္မဟုတ္ဘူး

အသိုက္လည္းျဖစ္စရာမလိုဘူး

သစ္ကိုင္းေလးတစ္ကိုင္းပဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ။

ပန္ဒိုရာ

ပံု - done in photoshop using mouse

Expand..

Summary..

မုန္တိုင္းၾကားက ဘ၀မ်ား နဲ႕ အလွတရား အတြက္

အမိဧရာ၀တီရဲ႕ အေမြအႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဟာ ဆည္းဆာေနေရာင္ေအာက္မွာ သဘာ၀က်က် ယဥ္ယဥ္ေလး လွေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ၂၀၀၈ ဧၿပီလလယ္ေလာက္က ေက်းလက္ဆိပ္ကမ္းတစ္ခုရဲ႕ ျမင္ကြင္းရယ္ပါ။




အခုလည္း လွေနပါေသးတယ္။ လြမ္းစရာ့ သစ္ေျခာက္ပင္ တစ္ပင္နဲ႕ ေရႊေရာင္၀င္းေနတဲ့ ေစတီတစ္ဆူနဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေစတီရဲ႕ အထြဋ္အထိပ္ ထီးေတာ္ခမ်ာ ေလျပင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ယိုင္က်ိဳးသြားခဲ့ရရွာတယ္။ ဧည့္ဆိုး နာဂစ္ လာသြားအၿပီး လပိုင္းေလာက္အၾကာက ပံုပါ။



ေရေတြစီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္နံေဘးမွာေနေနလ်က္နဲ႕ ေျခာက္ကပ္ေနရေတာ့တယ္။ သစ္ကိုင္းငုတ္တိုေတြ တျခမ္းပဲ့ေနတဲ့ အုန္းပင္ကိုင္းကိုင္းေတြနဲ႕ ရင္ဆို႕စရာျမင္ကြင္းကို အလွ လို႕ေျပာရမွာေတာင္ ဆြ႕ံအသြားခဲ့ပါတယ္။






စီတန္းထားတဲ့ ယာယီအိမ္ကေလးေတြဟာ installation art တစ္ခုမဟုတ္ပါ။ တိမ္ေတြျပာေနတဲ့ ေကာင္းကင္လွလွေအာက္မွာ ရႊံႏြံေတြနစ္စိုေနတဲ့ေျမျပင္ေပၚက တာလပတ္ကာမိုး အိမ္ေလးေတြထဲမွာ သူတို႕ေတြ ျဖစ္သလို ေနထိုင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ အခုေတာ့လည္း ပိုၿပီး ေတာင့္တင္းခိုင္မာတဲ့ ေနစရာေတြနဲ႕ အစားထိုးၿပီးေလာက္ပါၿပီ။



အရြက္ေတြ တစ္ရြက္မွ မရွိေတာ့တဲ့ ဒီအပင္ဟာ တခ်ိန္က ဘယ္လိုေနခဲ့မလဲ။ အခုလို တမ်ိဳးသ႑န္နဲ႕ လွေနေစဖို႕ သူေပးခဲ့ရတဲ့ အရင္းအႏွီးက ဘာလဲ။






တျခမ္းပဲ့ေနတဲ့ အရာေတြဟာ စုေပါင္း တန္းစီထားေတာ့ အလွကို ဖန္တီးျပန္တယ္။ စိတ္နာနာနဲ႕ တခုခုကို အတူတူ ေက်ာခိုင္းေနၾကတာလား လို႕ ေတြးမိတယ္။




ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ အျပစ္ကင္းမႈကို ဘယ္အလွက တုႏိႈင္းဦးမွာလဲ။ ၂၀၀၈ ဧၿပီလေလာက္က ပံုရိပ္ေလးကို ဖမ္းယူထားလိုက္မိေပမယ့္ ဒီခ်စ္စရာ ကေလးငယ္ဟာ အခုေတာ့ နာဂစ္ရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္သြားရရွာၿပီ တဲ့။ ဒါေပမယ့္လည္း အသက္ရွင္က်န္ခဲ့တဲ့ထဲမွာ ဒီလို ခ်စ္စရာကေလးေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိၾကဦးမယ္။ သူတို႕ေတြ အနာဂတ္ လွေအာင္ ဖန္တီးေပးဖို႕ေတာ့ လိုတယ္ေလ။


ဧရာ၀တီက လွခဲ့ပါတယ္။ အမိေျမမွာ အလွတရားေတြ က်န္ေနဦးမယ္။ အလွတရားကိုခ်စ္တတ္တဲ့ လွတဲ့စိတ္ကေလးေတြနဲ႕ လွတဲ့ေျမကို ျပန္တည္ေဆာက္ၾကရေအာင္။


ပန္ဒိုရာ

(မအိျႏၵာမွတ္ခ်က္ေရးသြားတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ျဖည့္စြက္ထားပါတယ္။)

အဲဒီ့ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြ...ထဲမွာ..
ရတက္မေအးႏိုင္ေသးတဲ့
အထိတ္တလန္႔၀ိဥာဥ္ေတြရဲ႕...
ေဆာက္တည္ရာမရ..
နာက်ဥ္ေသာကေတြလဲ..ပါေနတယ္..

အဲဒီ့ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြထဲမွာ..
ဘယ္ေလာက္အထိ..လို႔..
အတိုင္းအဆမသိ ေႀကကြဲဆံုးရံႈးျခင္းေတြက
နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္..

အဲဒီ့ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြထဲမွာ..
နာလံမထူႏိုင္ေတာ့တဲ့..
စိတ္အနာထည္..ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြရဲ႔..
ဘယ္ေတာ့မွမဆံုးႏိုင္ေတာ့မယ့္...
လင့္ ေမွ်ာ္ ျခင္း....
အေ၀းေငး..အၾကည့္လဲပါတယ္..ေပါ့..။


အိျႏၵာ
January 13, 2009 7:45 PM


တိုက္တြန္းျခင္း။ ။

ကူညီလိုလွ်င္ေတာ့ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းေတြ အမ်ားအျပား ထဲက MBEAN ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ကို ညႊန္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

MBEAN ကေတာ့ ဘေလာ့ဂါ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာရဲမြန္ျမင့္ ပါ၀င္တဲ့ ေစတနာ၀န္ထမ္း အဖြဲ႕တစ္ခုပါ။ ကုိယ့္ႏိုင္ငံကို ျပန္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားမကူညီႏိုင္ေပမယ့္ အေ၀းကေန ဆက္လက္ ကူညီလိုတယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္က်ပ္တစ္ျပားျဖစ္ျဖစ္ ထည့္၀င္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြ တေန႕စားေနတဲ့ ထမင္းတစ္နပ္မွာ နည္းနည္း ေခၽြတာလိုက္မယ္၊ ဇိမ္ခံကိစၥေတြ နည္းနည္း ေလွ်ာ့လိုက္မယ္ ဆုိရင္ သူတို႕ေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြအတြက္ေတာ့ အေျပာင္းအလဲပဲ မဟုတ္ပါလား။

MBEAN website လိပ္စာ။ http://mbean.org.uk
MBEAN ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ သိလိုပါက အစီရင္ခံစာေတြ ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္းေတြကုိလည္း အဲဒီမွာ သြားၾကည့္ရႈႏိုင္ပါတယ္။အလွဴေငြကိုလည္း ျပည္တြင္းျပည္ပ အဖြဲ႕၀င္ေတြကတဆင့္ ျဖစ္ျဖစ္ credit card ကတဆင့္ျဖစ္ျဖစ္ paypal ကျဖစ္ျဖစ္ လွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္။

Expand..

Summary..

ေကာင္းကင္မ်ား၏ အထၳဳပၸတၱိ

ကိုရင္ညိန္း စုစည္းၿပီး ဘေလာ့ဂါေတြ ကဗ်ာဆရာ/မ ေတြ ပါ၀င္ေရးသားတဲ့ " ေကာင္းကင္မ်ား၏ အထၳဳပၸတၱိ " ဆိုတဲ့ ျပာသိုလျပည့္ အေမေန႕ အမွတ္တရ ကဗ်ာစာအုပ္ေလး ထြက္ေနပါၿပီ။ ပန္ဒိုရာရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ အပါအ၀င္ ကဗ်ာ ၂၁ ပုဒ္ ပါရွိပါတယ္။ ကိုရင္ညိန္း၊ ဟန္သစ္ၿငိမ္ နဲ႕ တျခားဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာလည္း ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။

Download ယူခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီမွာ pdf file ရႏိုင္ပါတယ္။

Mother Day Poems2

Publish at Scribd or explore others: Poetry Literature

Expand..

Summary..

ခိုင္မာေသာ အဓိ႒ာန္ျဖင့္

ေဖေဖေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာပါ။

ခိုင္မာေသာ အဓိ႒ာန္ျဖင့္


ကေလာင္ကိုခ်ိဳး
မင္အိုးကိုေမွာက္
ျဖတ္ေတာက္ငါ့လက္
ေသြးစက္စက္က်
ျပဳရက္ၾကလည္း
ရင္မွအေတြး
ကဗ်ာေတးကို
ရင့္ေၾကြးလ်က္ပင္ ေနမည္တကား။

၁၉၆၆ က ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ပါ။

ေဖေဖ့အေၾကာင္းကုိေတာ့ ဒီပို႕စ္ မွာ ေကာက္ေၾကာင္းေလး ျခစ္ခဲ့ဖူးတယ္။

Expand..

Summary..

sTuPiD Q-U-E-S-T-I-O-N-S

sTuPiD Q-U-E-S-T-I-O-N-S

မနက္စာကို မနက္စာဟုေခၚမည္။
ဘရိတ္ဖတ္(စ္)ဟုေခၚမည္။
ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္မွာ
အေခၚအေ၀ၚမ်ား ေရခ်ိန္ညွိႏိုင္မည္.. သို႕ေသာ္
မနက္စာမွာ မုန္႕ဟင္းခါး ညွပ္ေခါက္ဆြဲ
ေကာက္ညွင္းေပါင္း ပဲျပဳတ္ထမင္း စသည္..
ဘရိတ္ဖတ္(စ္)ဟုေခၚလ်ွင္
ၾကက္ဥေၾကာ္တစ္လံုး ေပါင္မုန္႕ႏွစ္ခ်ပ္ ေထာပတ္
၀က္ေပါင္ေျခာက္တခ်ိဳ႕ ဇြန္းခက္ရင္းဓားတစ္စံု
ဒါကတစ္စကၠန္႕ေလာက္ မ်က္လံုးအမွိတ္မွာ
ေၾကာင္းတူစကားလံုးကြဲ က ျဗဳန္းခနဲ ဖမ္းစားပံု။

မေက်လည္ပါက
ဘာသာစကားကို ဘာသာစကားႏွင့္ တိုက္ႏုိင္သည္။
သို႕ေသာ္...
သြားတိုက္သလိုလား
ကားတိုက္သလိုလား
ၾကက္တိုက္သလိုလား
အရက္တိုက္သလုိလား
ထားပါေတာ့
ဒီေလာက္ဆို ဖတ္စာအုပ္နဲ႕ ျပန္တိုက္တာ ေတာ္ေလာက္ၿပီ။

ေမးခြန္းနံပါတ္- တစ္
အႏုပညာ/ကဗ်ာ ရဲ႕အထက္မွာ ဘာရွိသလဲ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္တကြေျဖပါ။

ေမးခြန္းနံပါတ္-ႏွစ္
ေအာက္ပါတို႕မွ မွန္ကန္ေသာ အဆုိျပဳခ်က္(မ်ား) ကိုေရြးပါ။
(က) ကဗ်ာေရးသူသည္ ကဗ်ာကိုေရးသည္။
(ခ) ကဗ်ာေရးသူူသည္ သီအိုရီကိုေရးသည္။
(ဂ) ကဗ်ာေရးသူသည္ ဘာသာစကားကိုေရးသည္။
(ဃ) ကဗ်ာေရးသူသည္ ဘာကိုမွမေရးပါ။

ေမးခြန္းနံပါတ္ -သံုး
ေအာက္ပါတို႕မွ ႏွစ္သက္ရာ (တစ္ခု) ကို သာ စာစီကုံးပါ။
ဘာသာစကားသည္ သီအိုရီ
ဘာသာစကားသည္ ကဗ်ာ
ဘာသာစကားသည္ ကိရိယာ

ေမးခြန္းနံပါတ္-ေလး
အထက္ပါအေၾကာင္းအရာတို႕သည္ ကဗ်ာဟုတ္ပါသလား။



ပန္ဒိုရာ



(ၾဆာဂ်ီး မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္တိုင္လည္း မသိလို႕။ :D)

Expand..

Summary..

၀ိုင္ အတူေသာက္ျခင္း

မူးယစ္ထံုထိုင္း ေမ့ေလ်ာ့ဖို႕ေတာ့မဟုတ္ဘူး

လြတ္လပ္ခ်င္တဲ့ေရွ႕အနာဂတ္ေတြအတြက္

ရဲနီစြန္းထင္းခဲ့တဲ့ေသြးစက္ေတြအတြက္

အေဟာင္းေတြခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစဖို႕အတြက္

အသစ္ေတြကိုႀကိဳဆိုဖို႕အတြက္

တရားမွ်တမႈေတြအတြက္

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ႕

ေခၚသံ

၀ိုင္

၀ိုင္

၀ိုင္

၀ိုင္

တစ္ခြက္တည္းရယ္ပါ။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

4 Jan 2009

လြတ္လပ္ေရးေန႕ - ၆၁

လြတ္လပ္ပါေစ။

Expand..

Summary..

ကမၻာေျမ ၂၀၀၉

ကမၻာေျမ ၂၀၀၉

သကၠရာဇ္၂၀၀၈ ကို
အနီရင့္ေရာင္အရည္ေတြထဲ ႏွစ္ခ်လိုက္တဲ့အခါ
ခ်ဥ္ဖန္ခ်ိဳရွ ရသေတြက လွ်ံက်လာတယ္
ဒီေတာ့မွ သူတို႕လည္း ေျပာရဲဆိုရဲ ျဖစ္သြားတယ္
အမွန္တရားရဲ႕ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာဟာ
ဘာေၾကာင့္ ၂၃ ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းဒီဂရီ တိမ္းေစာင္းေနရတာလဲ.. တဲ့
ကမၻာႀကီးက ေခါင္းခါယမ္းလိုက္တယ္
မေကာင္းတတ္လို႕ ေသာက္ေနရသလိုလို
ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ နဲ႕ ဖန္ခြက္ကို ကိုင္တယ္
စကားကို ဟိုလႊဲဒီလႊဲလုပ္တယ္
ၾကည့္….
သန္းေခါင္ထက္ညဥ့္နက္လာေပမယ့္
မီးပန္းေရာင္စံုေတြၾကား
ဒီလိုညက်ေတာ့ နယူးရီးယားေခၚၾကသတဲ့
လက္ခုပ္သံေတြလည္းထြက္လာေရာ
ယိုင္ထုိးေနတဲ့ ကမၻာႀကီးဟာ
ေျခလွမ္းေတြမမွားေအာင္ထိန္းရင္း
၂၀၀၉ မွတ္တိုင္ကို အႏိုင္ႏိုင္သြားစိုက္ၿပီးမွ
တခါတည္း ေဒါင္းသြားေတာ့တာ
ေနာက္တေန႕မိုးလင္းေတာ့
ဟက္ပီးနယူးရီးယားမွာ
ေခါင္းကိုက္ေနတဲ့ ကမၻာႀကီးကို
သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္နဲ႕ ေလာင္းခ်လိုက္ရေသးတယ္။


ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ထားရစ္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈ နဲ႕ ေရွ႕ဆက္တိုးမယ့္ ၂၀၀၉

တႏွစ္တႏွစ္ကုန္သြားရင္ ငါဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲ ေနာင္ႏွစ္မွာ ဘာေတြလုပ္မလဲ အဲဒီလို သံုးသပ္တတ္တဲ့ လူစားထဲကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မယ္လိုဒီေမာင္က ေရးေစခ်င္တယ္ဆိုလို႕ ေရးၾကည့္ပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈က ထူးျခားခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီအထဲမွာ….

မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းနဲ႕ ပတ္သက္လုိ႕
ဒုတိယကမၻာမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႕ဆံုခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ တခ်ိဳ႕ အတြက္ ေက်နပ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ အျပင္မွာ အဲဒီေလာက္ စကားေျပာလို႕ ကီးကိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳး မရွိခဲ့သေလာက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိျပင္ပကမၻာက သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ အခ်ိန္ေပးတာ အရမ္းနည္းသြားခဲ့လုိ႕ စိတ္မေကာင္းဘူး။

အမ်ားအက်ိဳးနဲ႕ပတ္သက္လုိ႕
ကိုယ့္ေမြးေန႕ရက္နဲ႕ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ နာဂစ္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သိကၽြမ္းခင္မင္ ပတ္သက္သူေတြ အမ်ားႀကီး အေပၚ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ထိခုိက္ခဲ့တယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ကူညီခြင့္ ရခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းေလးအတြက္ အတိုင္းအတာ တခုအထိ ေက်နပ္မိပါတယ္။

သို႕ေသာ္လည္း တႏွစ္လံုးကို ၿခံဳၾကည့္လုိက္ရင္ ကိုယ့္ဘ၀ တိုးတက္မႈအတြက္ အခ်ိန္ေတြကို ဒီ့ထက္ အက်ိဳးရွိရွိ မွ်တေအာင္ စီမံႏိုင္ခဲ့သင့္တယ္ လို႕ ထင္တယ္။

လာမယ့္ ၂၀၀၉ အတြက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္နဲ႕ ပတ္သက္တာေတြကိုပဲ ေျပာျပပါရေစ။

၂၀၀၈ ႏွစ္မကုန္ခင္ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ စစ္တမ္းေလးတခု ေကာက္ခဲ့ပါတယ္။ ၃ လေလာက္ ၾကာတယ္ ထင္တာပဲ။ မဲကို တခုထက္ပိုၿပီး ေရြးခ်ယ္ေပးလို႕ရတဲ့ option ကို ဖြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။



ရလာဒ္ကေတာ့ ေရးခ်င္တာေရးဖို႕ မဲေပးတဲ့ အေျဖမ်ားတယ္။ ၀တၳဳ ကဗ်ာေတြကိုလည္း ပိုေရးေစခ်င္ၾကတယ္။ စုစုေပါင္း မဲေပးႀကိမ္ ၁၉၀ ထဲမွာ ဘာေရးေရး မႀကိဳက္တာကလည္း ၁၉မဲ ရွိတာေတြ႕ရတယ္။ ၁၀% ေသာ မဲေပးသူမ်ားက ကိုယ္ေရးတာ ဘာတခုမွမႀကိဳက္တာ ျဖစ္ႏိုင္သလို တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကပဲ ထပ္ကာတလဲလဲ မဲေပးေနရင္ေတာ့ အလြန္႕အလြန္ကို မႀကိဳက္ေသာသူ အနည္းငယ္ ရွိေနတယ္လို႕ ယူဆရမယ္။ မွတ္သားဆင္ျခင္စရာပါ။

ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ စာေရးတယ္ဆိုတာ သူမ်ားကို ဖတ္ေစခ်င္တယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဖတ္သူရွိမွလည္း အဓိပၸာယ္ရွိတာပါပဲ။ မွတ္ခ်က္ေတြ cbox ေတြ တပ္ဆင္ထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ထဲ လာေရးေနမွေတာ့လည္း တုံ႕ျပန္မႈဆိုတာ အေရးပါတာ ထင္ရွားတယ္။ လာဖတ္ျဖစ္ေအာင္ အတင္းဆြဲေဆာင္ တုိက္တြန္းျခင္း နဲ႕ ေရးခ်င္တာေရးၿပီး လံုး၀ လ်စ္လ်ဴရႈထားျခင္း ဆိုတဲ့ အစြန္းႏွစ္ခုကို ေရွာင္ၿပီး သင့္တင့္တဲ့ အလယ္အလတ္ အေနအထားနဲ႕ စာဖတ္သူေတြကို ထိေတြ႕ဖို႕ ႀကိဳးစားရပါဦးမယ္။

မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ဘေလာ့ဂ္ ဆက္ေရးျဖစ္မွာပါ။ ဘေလာ့ဂါ ဆိုတာထက္ စာေရးခ်င္လြန္းလို႕ ေရးထားတဲ့ စာေတြကို ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ တင္တဲ့လူ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ ကလြဲလို႕ တျခားအရာေတြက ကန္႕သတ္သြားလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ ကိုယ္ေရးၾကည့္ခ်င္တဲ့ စာမ်ိဳးကို ၁၀% ေလာက္ေတာင္ မေရးရေသးဘူး ထင္တာပဲ။ ပါစင္နယ္ေတြေတာ့ ပိုေလွ်ာ့ေရးျဖစ္မယ္။ (အခုလည္း အမ်ားႀကီးေတာ့ မပါဘူးထင္ရဲ႕။) စာေရးဖို႕နဲ႕ စာဖတ္ဖို႕အတြက္ အခ်ိန္ေတြ မေလာက္မင ျဖစ္လာရင္ေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ စကားေျပာမိတာကို အရင္ဆံုး ေလွ်ာ့ျဖစ္မယ္။ ဂ်ီေတာ့ခ္ မ၀င္သေလာက္ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။

ဒီစာေရးေနရင္းမွ resolution ခ်တာဟာ ပိုၿပီး စိတ္ဓာတ္က်စရာ ေနာင္တရစရာ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ ရႈေထာင့္က ေရးထားတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါးေလး တစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရေသးတယ္။ ဒီေတာ့ အခု စဥ္းစားထားတာေတြ ျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္ ျဖစ္မလာလည္း ေနေပါ့ေလ။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ထားပါတယ္။ အလုပ္ထဲက KPI ေတြနဲ႕တင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဖိစီးမႈေပးေနရတာ လံုေလာက္သင့္ၿပီ။

Expand..

Summary..

Happy New Year 2009!

Expand..

Summary..