Tuesday, July 20, 2010

အျပာေရာင္ကၽြန္း - ၃





အျပာေရာင္ကၽြန္း - ၃

အဲဒီညခင္းမွာ
အျပာေရာင္ဟာ ေရထုထဲ စိုက္ဆင္းလာတယ္
ညွီစို႕စို႕အေငြ႕အသက္ေတြ ျပားကပ္လို႕
ေကာင္းကင္မွာ မီးညြန႔္ေတြ ရဲရဲလြန္႕လို႕
စိမ္းညိဳ႕ေလထုထဲ တိတ္ဆိတ္သံေတြတုန္ယင္လို႕
ခရုတစ္ေကာင္ကို ပင္လယ္ထဲ ျပန္ပို႕ေပးလိုက္တယ္
အုန္းသီးေတြ ဂူအတြင္းဘက္ ေရႊ႕ထားလိုက္တယ္
မီးပံုေလးကို မၿငိမ္းေအာင္ ထိုးဆြရင္း
တိရိစၧာန္ေတြ ပကတိစိတ္နဲ႕ သိျမင္သလို
ငါ့ရင္ထဲမွာလည္း လိႈက္လိႈက္ဖိုဖို
အဲဒီခဏ
ၿငိမ္
သက္
ေအး
စက္
တခဲနက္အေမွာင္..
ေဟာ.. ဟိုမွာ
အသက္ရွဴသံေတြ တေ၀ါေ၀ါ အံုၾကြလို႕
ေရညွိႏြယ္ေတြ ဦးေခါင္းထက္ျဖန္႕ကားလို႕
ဆံစဖ်ားမွာ မိုးေရစက္ေတြ ေတာက္ေတာက္က်လို႕
လွ်ပ္စစ္မ်က္၀န္းေတြ ၀င္း၀င္းေတာက္လို႕
ပင္လယ္ႀကီးကို ေခ်ာ့ေမာ့ေပြ႕ပိုက္ရင္း
ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂ်ိမ့္ဂ်ိမ့္ တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းလာသူဟာ
သူ
သူ
တစ္လွမ္းခ်င္း တစ္လွမ္းခ်င္း
ၿပိဳးျပက္တဲ့ ရယ္သံေတြနဲ႕
သြားစြယ္ေဖြးေဖြးေတြနဲ႕
အေၾကးခြံလက္လက္ထ အၿမီးတစ္စ
လင္းခနဲ ျဖတ္ခနဲ
ျဗဳန္းဆို ပင္လယ္ကို ငါ့ဆီ ပစ္ေပးလိုက္ေလရဲ႕
အလို… တစစီ တစစီ
ပင္လယ္ဟာ အပိုင္းပိုင္းအတစ္တစ္ ျပတ္က်
အလို… ငါ့မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္မွာ
ငါ့၀ိညာဥ္ႀကိဳးကေလး
အဆံုးစြန္ထိ တင္းလို႕ ဆြဲထားလိုက္ေပါ့
ဗလံုးဗေထြးျမည္ဟီးသံ
ျခေသၤ့လည္ဆံလုိလို ေျမြေဟာက္ပါးပ်ဥ္းလိုလို
ေသြးရူးေသြးတန္း ဟိန္းေဟာက္ မာန္ဖီသံ
ေ၀ါေ၀ါ၀ုန္း၀ုန္း တိုက္စားယူေဆာင္သြားသံ
အျဖူေရာင္ထုက ဖံုးလႊမ္းသြားလိုက္
အျပာေရာင္ထုက ရစ္ငင္သြားလိုက္
အနက္ေရာင္ထုထဲ ဦးစိုက္ဆင္းသြားလိုက္
ၿပီးေတာ့….
………
………
…..…
ဘာေတြျဖစ္သြားသလဲ
ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲ
အို.. ျပန္ေခၚေပးပ
ေျခာက္ကပ္သြားတဲ့ ဒီလိႈင္းဖတ္ေတြသာ က်န္ခဲ့
ေအးခဲသြားတဲ့ အုန္းလက္ေတြကို လႈပ္ႏိွုးမိ
ျပန္မလာေတာ့တဲ့ ပဲ့တင္သံကို လုိက္ရွာမိ
အားလံုး ဖရိုဖရဲ အလဲလဲအကြဲကြဲ
ပင္လယ္ေလ အမႊာမႊာအပိုင္းအစမ်ား
သဲေသာင္ခံုေပၚက ပဋိပကၡေျခသံမ်ား
ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚက အက္ကြဲရွရာမ်ား
သူ…..
သူ လာသြားခဲ့တယ္
တကယ္ လာသြားခဲ့တယ္
ငါ ဟစ္ေအာ္လိုက္တယ္
ငါ့ ဟစ္ေအာ္သံ
ငါ ဟစ္ေအာ္လိုက္တဲ့အသံ
ၾကားသလား……..
ဟုတ္တယ္
ေတြ႕ခဲ့တယ္
ဒီလိုပါ ဂၽြန္ ရယ္
ငါတို႕… ေရသူမကုိ ေတြ႕ခဲ့ၾကတယ္။


ပန္ဒိုရာ



အျပာေရာင္ကၽြန္း - ၁ သို႕

အျပာေရာင္ကၽြန္း - ၂ သို႕

10 comments:

ATN said...

ေရသူမကို ေတြ႕ျပီးရင္ ရုပ္ရွင္ျပီးျပီေပါ့...

Anonymous said...

အျပာေရာင္ထုေတြရင္ထဲမွာသိပ္သည္းျပီးကြၽန္းျဖစ္က်န္ခဲ႕ပါတယ္အဲဒီကြၽန္းေလးကိုအရွင္လတ္လတ္ျပန္ခြဲထုတ္ႏိုင္မဲ႕ေန႕ေတြကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္းဖတ္ရတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္

Hmoo

သက္ေဝ said...

အဲဒီ အျပာေရာင္ကြ်န္းကို ကိုယ္ မၾကာခဏ သြားၿပီး သူ႕ကို ရွာပါတယ္... ဒါေပမယ့္ အခုထိေတာ့ မေတြ႕ေသးဘူး...

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ တိမ္ေတြထဲမွာ တခုခုကို လိုက္ရွာေနမိတယ္... ေတြ႕ရင္ေတာ့ ကဗ်ာတပုဒ္ေလာက္ ေရးျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕...

Hmoo said...

sea....

Hmoo said...

တေန႕က်မွအဲဒီအျပာေရာင္ကြၽန္းေလးကို
အရွင္လတ္လတ္ဆြဲထုတ္ျပီး
သက္ဆိုင္သူလက္ထဲၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ
လက္ေဆာင္ထည္႕ေပးႏိုင္ဖို႕ဆုေတာင္းထားတယ္
:)

Cameron said...

မပန္ ရဲ႔အျပာေရာင္ကၽြန္း၃ကိုဖတ္ရင္း တြမ္းဟင့္ရဲ႔ ကက္စ္အေ၀း ကားကိုသြားသတိရမိတယ္...။

ခင္မင္စြာျဖင့္
မိုးေငြ႔

YoungGun said...

အခုတေလာ ပင္လယ္နဲ႔ အက်ဳိးေပးေနတယ္ ဟုိေန႔ကမွ ေဖျမင့္ရဲ႕ ကြၽန္းကို အပီအျပင္ခံစားဖတ္ေနတာ အခု အျပာေရာင္ကြၽန္းကို ထပ္ေတြ႔ရျပန္ေပါ့

ကုိေပါ said...
This comment has been removed by the author.
ကုိေပါ said...

ပန္ဒုိရာရဲ႕ ကဗ်ာမွာ “လုိ႔” သုံးထားေပမယ့္ ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတယ္ဗ်။

တခ်ဳိ႕ကဗ်ာဆရာေတြေတာ့ ကဗ်ာတုိင္းလုိလုိမွာ “လုိ႔”ႀကီးကုိ အက်င့္ပါေနသလုိ ေခါက္႐ုိးက်ဳိးေအာင္ ထည့္ထည့္ေရးေနတာကုိ မ်က္စိေနာက္ေလာက္ေအာင္ ေတြ႕ေနရတယ္။ သုံးလုိက္ရင္လည္း တပုံစံတည္းခ်ည္းပဲဗ်။

ဥပမာဆုိပါေတာ့ဗ်ာ...

“ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း မုိးတိမ္ေတြ ကြဲေၾကပ်က္စီးသြားခ်ိန္မွာ ကာလနာ ကားဘီးႀကီးတက္က်ိတ္သြားတာ ႏွပ္တၫႇစ္ခြဲေလာက္သာ ၾကာေသးတဲ့
ငါ႔ရဲ႕မုန္ပ်စ္သလက္ ႏွလုံးသားမွာ
ခပ္ညစ္ညစ္ ဗလာအိပ္မက္ေတြ
တစက္စက္ ယိုစီးထြက္ေနလုိက္တာ
ေနာင္တအေရာင္ေတြေတာင္ မဲမဲေမွာင္လုိ႔
ကြဲေၾကသြားတဲ့ ငါ႔အတၱေတြကုိ
ေဝဒနာလမ္းမထက္မွာ တစစီလုိက္ေကာက္ရင္းနဲ႔ေလ.....”

ဆုိတာမ်ဳိးေပါ႔ဗ်ာ။

Anonymous said...

အျပာေရာင္ကၽြန္း ... အလည္ေရာက္ ...ငါ မျပာခဲ့...
ၿငိမ္းစိုးဦး