အျမင့္မူးေရာဂါ (ကိုရီးယား ဘာသာျပန္ဝတၳဳတို) အပိုင္း ၃ ဇာတ္သိမ္း

(အပိုင္း ၂ မွ)
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကို ျပန္ေခါင္းညြတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ ရွာပလူမ်ိဳး က ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ အသားနက္နက္ ရိုးရိုးသားသားပံုစံနဲ႕ တကယ့္ကို ေတာင္ေပၚရြာသားရုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိတ္ဆက္ၾကတယ္။ သူ႔နာမည္က ျပာဘ။ သူ႕ဟာ ကက္တ္မန္ဒူၿမိဳ႕က ခရီးသြားအက်ိဳးေဆာင္ ကုမၸဏီက ငွားထားတဲ့ ဧည့္လမ္းညႊန္ပါ။

၃။ ဒုတိယအဆင့္

လူကလာ ကေနစၿပီးေတာ့ ၃၄၄၀ မီတာျမင့္တဲ့ နမ္ခ်ီကို သံုးရက္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေတာင္တက္သမားႀကီးက သတိေပးထားတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ မီတာ၈၀၀၀ ေထာင္မတ္ေနတဲ့ ကမၻာ့အျမင့္ဆံုး ေတာင္ထိပ္ေတြရွိတဲ့ ခမ္ဗ်ဳေဒသကို ျဖတ္ရတဲ့ ေတာင္တက္သမားေတြအဖို႔  အျမင့္မူးေရာဂါ စြဲကပ္လာတာေလာက္ အႏၱရာယ္ႀကီးတဲ့ အရာ မရိွေတာ့ပါဘူး။ အျမင့္မူးေရာဂါကို အေကာင္းဆံုးကုသနည္းကေတာ့ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ဖို႔ပါပဲ။ အဲဒါကေတာ့ တစ္ေန႔ကို မီတာ ၃၀၀ ထက္မပိုဘဲ ျဖည္းျဖည္းလမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ပါ။

အျမင့္ ၃၉၇၃ မီတာရွိတဲ့ မြန္လ ဆိုတဲ့ ေနရာကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အျမင့္မူးေရာဂါကို ပထမဆံုး အႀကိမ္ စခံစားရပါေတာ့တယ္။ နမ္ခ်ီကေန ထြက္လာေတာ့ ႏွင္းေတြလည္း ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး မႈန္မိႈင္းသြားေအာင္ သည္းသည္းမဲမဲ က်လာတယ္။ ႏွင္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့ ေခါင္းေပၚမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ငရုပ္ေကာင္းမႈန္႕ေတြ ဆက္တုိက္ ျဖဴးခ်လိုက္သလို တစစ္္စစ္နဲ႔ နာက်င္ေစပါတယ္။ ႏွင္းထဲမွာ သံုးနာရီေလာက္ၾကာေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တျဖည္းျဖည္း အာရုံေတြေဝဝါးလာၿပီး အိပ္မက္ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရသလို ျဖစ္လာပါတယ္။

ေလးနာရီေလာက္ၾကာေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္အၿပီးမွာ နားေနခန္းကိုလည္း ေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စကားဟဟေတာင္ မေျပာႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေျခကုန္လက္ပန္း က်သြားပါတယ္။ မီတာ ၅၀၀ ေက်ာ္ကို တက္လာတဲ့ အဲဒီတစ္ေန႔တာအၿပီးမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ခ်လိုက္တာနဲ႔ မူးေဝလာေတာ့ပါတယ္။ ရွဴးဖိနပ္နဲ႔ ေျခအိတ္ကို ခၽြတ္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေတြက လိုက္မလာေတာ့ဘူး။ တကိုယ္လံုး တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔  ေလကို အငန္းမရ ရွဴေနရတယ္။ ထပ္ခါထပ္ခါ သုတ္ပစ္လည္း ႏွာရည္ေတြက တုတ္တုတ္က်ေနပါတယ္။ ဝီစကီပုလင္းေပါင္းမ်ားစြာကို ေသာက္ထားသလို ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ခႏၶာဟာ ဒယီးဒယိုင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။

အဆက္မျပတ္ ေခ်ာင္းဆိုးေနတဲ့အတြက္ တစ္ညလံုး အိပ္မရခဲ့ပါဘူး။ အႏုတ္ သံုးဆယ့္ငါး ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ရွိတဲ့ အပူခ်ိန္မွာ ပါးလ်ေနတဲ့ ေအာက္ဆီဂ်င္ကို ရႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ေလေအးေတြကို တစ္ညလံုး အသက္ျပင္းျပင္း ရွဴသြင္းခဲ့ရလို႔ ႏွာေခါင္းကလည္း ေအးခဲေနပါၿပီ။ အိမ္က ေႏြးေထြးတဲ့ အိပ္ရာနဲ႔ မိန္းမရဲ႕ အေပြ႔အဖက္ကိုသာ ျပန္တမ္းတေနမိပါေတာ့တယ္။

                                      …………………

လမ္းေလွ်ာက္တာ ဆယ့္ႏွစ္ရက္ ၾကာသြားတဲ့ေန႔မွာ ၄၄၅၀ မီတာျမင့္တဲ့ မက္ဟာမို ေတာင္ထိပ္က ရပ္နားစခန္းမွာ ေန႔လည္စာစားရင္း ေနပူဆာလႈံေနတုန္း သူ႕ကို ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ ေခါက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီး ရွာပလူမ်ိဳး တစ္ေယာက္ ပါ။ သူဟာ ဟိုးအေဝးက ႏွင္းဖံုးေတာင္တန္းေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း စီးကရက္ေသာက္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး အပန္းေျဖေနပံုပါ။ ရာသီဥတုကလည္း သာယာေနပါတယ္။

“ဒီေန႔ရာသီဥတုက သာယာလိုက္တာဗ်ာ.. မဟုတ္ဘူးလား”

ရွာပအဘိုးႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို ေခါင္းလွည့္ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြကေတာ့ မွိတ္ထားဆဲ။ သူ႔မ်က္ႏွာက မဲေျပာင္ေနၿပီး ပါးေရနားေရ တြန္႔လိပ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေပၚက သိမ္းငွက္ႏႈတ္သီးလို ႏွာေခါင္းေကာက္ႀကီးကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ မာန္ကုိ ေဆာင္ေနပါေသးတယ္။ အပန္းေျဖခန္းပိုင္ရွင္ဆီမွာ ညတုန္းက ၾကားခဲ့ရတာက ဒီအဘိုးႀကီးဟာ ႏိုင္ငံေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာက ေတာင္တက္လာသူေတြနဲ႔ အတူတူ ဒီဧဝရတ္ေတာင္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ တက္ခဲ့တယ္တဲ့။ သူ႕ကို နန္းေတာ္မွာ ဘုရင္ကေတာင္ မွတ္တမ္းတင္ဂုဏ္ျပဳ ထားရပါသတဲ့။

 “အခုေတာ့ သာယာေနတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခဏေနရင္ ႏွင္းေတြအမ်ားႀကီး က်ေတာ့မယ္”

အဘိုးႀကီးရဲ႕အသံက ခၽြဲကပ္သံ ပါေနေပမယ့္ အဂၤလိပ္စကားေတာ့ အေတာ္ေကာင္းေကာင္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေဘးမွာထိုင္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေတာ္ၾကာၾကာ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေတာင္ၾကားထဲက ပဲ့တင္ထပ္လာတဲ့ စက္သံႀကီးတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

“ဘာသံလဲ”

“အဲဒါ ဟယ္လီေကာ္ပတာသံေပ့ါ။ ဒီေခတ္လူေတြက ဘယ္လို သက္ေတာင့္သက္သာ သေဘာထားရမယ္ ဆိုတာ မသိၾကဘူး။ ေတာင္တက္တယ္ဆိုတာက ျဖစ္စဥ္တစ္ခုရယ္ပါ။ ကုိယ့္ကိုယ္ကို အရမ္း တြန္းတြန္းတိုက္တုိက္ လုပ္ရင္ ဒါေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္”

 “ဘာေတြျဖစ္လာတတ္တာလဲ။ သူတို႔က ဘာလို႔ ဟယ္လီေကာ္ပတာကို ဒီအထိ ပ်ံလာရတာလဲ”

“တခါတေလ ဒီလိုပဲ။ ငါလည္း တစ္ႀကိမ္ေတာ့ အဲဒီလို ဟယ္လီေကာ္ပတာထဲ လိုက္လာဖူးတယ္။ တစ္ႀကိမ္ပါပဲ။ ေရခဲျပင္အက္ကြဲေၾကာင္းထဲကို ျပဳတ္က်ၿပီးေတာ့ ေရခဲတံုးညပ္ၿပီး ငါ့ညာေျခေထာက္ က်ိဳးသြားခဲ့တယ္။ ႀကိဳးကြင္း ကယ္ေပလို႔သာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ငါ ေတာင္တက္တာ နားလိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒီေနရာကို ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီလိုလာဖို႔ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး”

အဘိုးႀကီးရဲ႕ ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႔ ေတြကို ရွဴသြင္းရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ေတာင္ေဝွးတစ္ေခ်ာင္းခ်ထားတာကို အခုမွ သတိထားမိတယ္။

“မင္းက ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတာင္တက္မယ့္လူလို႔ ၾကားတယ္။ ေနထိုင္ေကာင္းရဲ႕လားကြ”

“ၿပီးခဲ့တဲ့ သံုးေလးရက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေၾကာက္ေနမိတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ မီတာ ၅၀၀ ေက်ာ္ တက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရူးေနတာပဲျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီေန႔က ညစာစားေတာ့ အိမ္မက္ထဲမွာ အစားအေသာက္ေတြက ႏွာေခါင္းထဲ လာဆို႔ေနသလိုလို ခံစားလိုက္ရတယ္”

အဘိုးႀကီးက ခၽြဲဟပ္ၿပီး ႏွင္းေတြေပၚကို ေထြးထုတ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သြားက်ိဳးေတြေပၚေအာင္ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္တယ္။

“ေအးေပါ့ကြာ စိတ္မွန္တဲ့လူဆိုရင္ ဒီေနရာကို ဘယ္ေရာက္လာပါ့မလဲ။ ဒီထိအေရာက္ ေတာင္ေတြကို ေတာက္ေလွ်ာက္ တက္လာႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ရူးသြပ္ေနမွ ရတာ”

ကၽြန္ေတာ္က အလိုက္သင့္ ေထာက္ခံလိုက္တယ္။ အဘိုးႀကီးက ပထမဆံုးအေနနဲ႔ သူ႕ေခါင္းကို ေထာင္လုိက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ပါတယ္။ သူ ၿပံဳးလိုက္ေတာ့ ပါးေရေတြက ကြန္တိုေျမပံုလို တြန္႔လိပ္သြားတယ္။ ေတာင္တန္းေဒသမွာ သူ ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ၾကာေအာင္ ေနထုိင္ခဲ့သလဲဆိုတာကို ခ်က္ခ်င္းခံစားၾကည့္လို႔ရတယ္။

“ငါလည္း အျမင့္ဆံုးနဲ႕ အျမန္ဆံုး ေတာင္တက္ခဲ့ခ်ိန္က ဒီလိုပဲေနခဲ့မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သက္ေတာင့္သက္သာ သေဘာထားပါကြာ။ ငါ့လိုမလုပ္နဲ႔”

“ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူေနေသးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေနရာကို အသက္နဲ႔ခႏၶာအိုးစားမကြဲပဲ ေရာက္ႏုိင္ပါ့မလားမသိဘူး”

ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ႏွင္းေတြဖံုးေနတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ႏွင္းေငြ႔ေလေပြေတြနဲ႕ ဖုန္မႈန္႔ေတြက ေလတစ္ခ်က္တိုက္လိုက္တိုင္း ဂ်ဳံမႈန္႔ေတြနဲ႕ ေပါင္ဒါရိုက္ေနသလို ပ်ံလြင့္ေနတယ္။ ႏြားေနာက္တစ္အုပ္က ေတာင္ကုန္းေရွ႕က စားက်က္မွာ ျမက္ေတြစားေနၾကတယ္။ သူတို႔အထက္က အျပာေရာင္ မိုးေကာင္းကင္မွာေတာ့ အနက္ေရာင္ လင္းယုန္တစ္ေကာင္က ပ်ံဝဲေနတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္ရတာ ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာႀကီး။ ဒါဟာ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာအထက္ မီတာ ၄၅၀၀ အျမင့္မွာပါ။

“ဒီေနရာက ခဏေစာင့္”

အဘိုးႀကီးက ေတာင္ေဝွးကို ေထာက္ၿပီး ရုတ္တရက္ ထရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နားေနေဆာင္ထဲကေန တစ္ခုခုသြားယူတယ္

“ဒီမွာ ဒါကိုယူထား၊ အႏၱရာယ္တစ္ခုခုနဲ႔ ႀကံဳလာရင္ ဒါကို ဖြင့္ၿပီး ဟိမဝႏၱာေတာင္ေစာင့္နတ္ေတြကို ဆုေတာင္းပါ။ သူတို႔က မင္းကို ကူညီလိမ့္မယ္”

အဲဒီလိုေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကို စာအိတ္မဲေမွာင္ေမွာင္ေလး တစ္လံုး လာထည့္ပါတယ္။ အဲဒီစာအိတ္က အေသပိတ္ထားတယ္။ အထဲမွာ ဘာပါသလဲဆိုတာ အတပ္မေျပာႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က အဘိုးႀကီးကို ေမးခြန္းတစ္ခြန္း ထပ္ေမးခ်င္ေသးတယ္။ သူက တံခါးဖြင့္ထြက္သြားခါနီးဆိုေတာ့ ေအာ္ေမးလိုက္ရတယ္။

 “ေတာင္ေစာင့္နတ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ဆုေတာင္းကို တကယ္ ၾကားမွာလား”

သြားက်ိဳးေတြေပၚေအာင္ အဘိုးႀကီးက ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္ေမာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ေျပာတယ္။

“မင္းမွာ ခရက္ဒစ္ကဒ္ ရွိလား”

အဘိုးႀကီးက နားေနခန္းထဲ ဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားစဥ္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္က လက္မေထာင္ျပလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္တိုးတိုး ရယ္လုိက္မိတယ္။ ေလယာဥ္စီးၿပီး လူကလာ ကေန လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ ဆယ့္ႏွစ္ရက္တာ အတြင္းမွာ အဲဒီ ပလတ္စတစ္ကဒ္ကေလးကို ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲကေန တစ္ခါမွ ထုတ္စရာ မလိုေသးပါဘူး။



 ၄။ ထိပ္ဆံုး အဆင့္

ပင္လယ္ေရအထက္ အျမင့္ မီတာေပါင္း ၄၇၅၀ ရွိတဲ့ ဂိုက်ိဳက နာမစေတ နားေနေဆာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံက စေကာ့ လို႕ေခၚတဲ့ အသက္ ၂၇ ႏွစ္အရြယ္ လူျဖဴတစ္ေယာက္ပါ။ စေကာ့ဟာ သိပ္ကို တက္ၾကြအားေကာင္းတဲ့ ေတာင္တက္သမားတစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ့္ေလးရက္ၾကာေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ဆုိးဆိုးဝါးဝါး နာမည္ေက်ာ္ ခ်ိဳလေတာင္ၾကားကို သူက အခ်ိန္ေကာင္းမွာ ကိုးရက္နဲ႔အေရာက္ ျဖတ္လာခဲ့တယ္။ ဒါက တကယ့္ကို မွတ္သားေလာက္ဖြယ္ အရွိန္နဲ႔ သန္မာမႈပါ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ အလ်င္စလို ျဖစ္လာခဲ့တာလဲ လို႔ ေမးေတာ့ သူက ခရီးသြားစရိတ္ သက္သာေအာင္လို႔ သူမ်ားေတြထက္ ျမန္တဲ့ ႏႈန္းနဲ႔ အဲဒီေနရာေတြကို ျဖတ္လာခဲ့တာပါ လို႕ေျပာတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကံမေကာင္းစြာပဲ စေကာ့ဟာ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ျဖစ္တဲ့ ဂိုက်ိဳေတာင္ထိပ္ကို ျမင္ေနရတဲ့အခ်ိန္က်မွ အျမင့္မူးေရာဂါ ခံစာားေနရပါၿပီ။ သူဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး ေနေကာင္းေအာင္ နားေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ထိ မီးဖိုေဘးမွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္မ်က္ႏွာနဲ႔ ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ ျဖစ္ေနတုန္းပါ။ နားေနေဆာင္ပိုင္ရွင္နဲ႔ စေကာ့ရဲ႕ လမ္းျပ ရွာပလူမ်ိဳး က သူ႔ကို ျပန္ဆင္းေစခ်င္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူက သက္လာလာဦးမလားလို႔ ဆက္ေစာင့္ေနခ်င္ပါေသးတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ နည္းနည္းပါးပါးေလာက္ပဲ ထုပ္ပိုးသယ္ေဆာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဂိုက်ိဳေတာင္ထိပ္ကို စတက္ပါတယ္။ ဒါဟာ အေပ်ာ္ထမ္း ေတာင္တက္သမားတစ္ေယာက္အဖို႔ ဧဝရတ္ေတာင္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ေစာင္းမွာ အျမင့္ဆုံး ေရာက္ႏိုင္တဲ့ေနရာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းေပၚမွာေရာ ေအာက္မွာေရာ တိမ္ေတြလြင့္ေမ်ာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႔မွာေတာ့ မီတာ ၈၀၀၀ ျမင့္ၾကတဲ့ ပူမိုရိ၊ ခ်န္ေစ၊ ခ်ိဳမိုလမ္မာ၊ ႏုပါ၊ လိုေစ၊ လိုေစရွာနဲ႔ မကာလုေလ ေတာင္ထိပ္ေတြဟာ ႏွင္းေတြဖံုးၿပီး တင့္တယ္လွပေနပါတယ္။ ဒါဟာ “ကမၻာေျမရဲ႕ အျဖဴေရာင္ေက်ာရိုး” လို႔ တင္စားေခၚေဝၚၾကတဲ့ ေနရာပါပဲ။

စိတ္ကူးအိမ္မက္ထဲကအတိုင္း ေတာင္ထိပ္ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေရာက္လာတဲ့အတြက္ ပီတိေတြျဖာေနဖို႔ ေဝးစြ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘယ္လိုမွ ခံစားလို႔မရႏိုင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါဟာ ဧဝရတ္ေတာင္ရဲ႕ ပိုေဝးတဲ့ေနရာမွာ ရွိတဲ့ အျမင့္ဆံုး ေတာင္ထိပ္တစ္ခုကို လွမ္းၾကည့္ဖို႔ ပိုေကာင္းတဲ့ ေနရာေလာက္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ဘီလူးႀကီးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ပုခံုးေပၚကထုိင္ၾကည့္ရင္ ကမၻာႀကီးကုိ ပိစိေကြးေလး လွမ္းျမင္ရမယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာပါ။ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ပိုျမင့္တဲ့ ဘီလူးႀကီးေတြရဲ႕ ပုခံုးေတြ ေခါင္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းကို ကာဆီးေနတယ္။ ကမၻာ့အျမင့္ဆံုး ေတာင္ထိပ္ေတြ အားလံုးကို တၿပိဳင္နက္ ျမင္ရဖို႔ဆိုတာက မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ဆႏၵေတြ စုေပါင္းထားတဲ့ တမံတစ္ခုက ကာဆီးထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းေပၚက ကမၻာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေအာက္က ကမၻာနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ ပိုခန္းနားႀကီးက်ယ္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိတာ တကယ္မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕က ျဖန္႔က်က္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုလံုးဟာ လိမ္ညာေနတာ လို႔ ခံစားေနရတယ္။

                                      …….

ဂိုက်ိဳေတာင္ထိပ္က ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ႏွင္းေတြ သည္းသည္း က်လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ခဲ့တဲ့ လမ္းက ႏွင္းေတြ အမ်ားႀကီးဖံုးသြားလို႔ ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ျပာဘ က လမ္းကို ဦးေဆာင္ၿပီး ဆင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေနာက္ ထပ္ၾကပ္မကြာ ေျခခ်ၿပီးတယ္ဆိုရင္ပဲ ႏွင္းေတြက အဆင္းလမ္းကို လိုက္ဖံုးသြားပါတယ္။ ႏွင္းေလေပြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္အာရုံကို ပိတ္ဖံုးၿပီး ပါးျပင္ေပၚ ရိုက္ခတ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နားေနေဆာင္ကို ျပန္ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အဝတ္အစားေတာင္ မလဲႏိုင္ဘဲ အခန္းထဲကို ဝင္ၿပီး ခရီးေဆာင္အိပ္ရာေပၚမွာ လဲွခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီညမွာ လံုးဝ အိပ္မရေအာင္ကို နာက်င္ကိုက္ခဲေနပါတယ္။ ေခါင္းလည္းကိုက္၊ ကိုယ္ေတြလက္ေတြလည္းနာ၊ အသက္ရွဴမဝဘဲ မူးေဝေနပါတယ္။ မြန္လ မွာ ေနမေကာင္းျဖစ္တုန္းက နာခဲ့တာထက္ေတာင္ ပိုဆိုးပါတယ္။ ေန႔လည္က ျမင္ခဲ့တဲ့ တျခားေနရာက ေတာင္ထိပ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ သတိမလြတ္တလြတ္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္စိေရွ႕ ဝဲလည္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အားစိုက္ၾကည့္ေလေလ အဲဒီေတာင္ေတြက ပိုျမင့္လာေလေလ။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို ေပ်ာက္သြားေအာင္ လ်စ္လ်ဴရႈလုိက္ေလေလ သူတို႔က ႏွင္းေရာင္ေဖြးေဖြးနဲ႔ ပိုေတာက္ပေလေလ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အလွအပကို ေၾကာက္ရြံ႕မိေပမယ့္ မခုခံႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနရပါတယ္။ ဟိုးအေဝးတစ္ေနရာကေန ႏွင္းလိႈင္းလံုးႀကီးေတြ တေဝါေဝါ က်လာသံကို ၾကားေနရပါတယ္။

ႏွစ္ရက္တိုင္တိုင္ ႏွင္းေတြက မရပ္မနား က်ေနခဲ့ပါတယ္။ ေလထဲမွာ အာေခါင္ျခစ္လာတဲ့ ႏွင္းမုန္တိုင္းဟာ မီတာ ၈၀၀၀ ျမင့္တဲ့ ေတာင္ၾကားေတြကေန က်လာတာပါ။ ႏွင္းက်တာ ၿပီးသြားခ်ိန္ကုိ နားေနေဆာင္ထဲကေန ေစာင့္ေနရုံကလြဲလို႔ ဘာမွလုပ္လို႔မရပါဘူး။ ဝမ္းသာစရာေကာင္းတာကေတာ့ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေန၊ အစားအေသာက္ ေကာင္းေကာင္းစားၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ နားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမင့္မူးေရာဂါဟာ အေတာ္ သက္သာၿပီး ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ဂိုက်ိဳေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္ၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့ စေကာ့က ပိုၿပီးေတာင္ သြားခ်င္စိတ္ ျပင္းထန္လာပါတယ္။ သူ႔ေရာဂါလကၡဏာေတြကေတာ့ တစ္ေန႔တျခား ပိုဆိုးလာတယ္။ အသက္ရွဴသံေတြ ေခ်ာင္းဆိုးသံေတြက ပိုျပင္းလာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ လက္သည္းေတြက ပိုၿပီး မဲနက္ျပာႏွမ္းလာတယ္။ လမ္းေတြလည္း ႏွင္းမုန္တိုင္းေၾကာင့္ အကုန္ပိတ္ဆို႔ကုန္ၿပီဆိုေတာ့ အခုမွ ေတာင္ေအာက္ ျပန္ဆင္းလို႔လည္း မရေတာ့ပါဘူး။ မီးဖိုေဘးက စားပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္စာေရးေနတုန္း သူက ေဘးမွာလာထုိင္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ခႏၶာကလည္း တဟြပ္ဟြပ္ဆိုးေနတဲ့ ေခ်ာင္းေၾကာင့္ အားနည္းတုန္ယင္ေနပါတယ္။ မ်က္တြင္းေခ်ာင္ေခ်ာင္ထဲက မ်က္လံုးေတြကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း သူက ဆိုလာပါတယ္။

“ရိုးရိုးသားသား ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္မိတယ္”

“ဘာကို ေၾကာက္တာလဲကြ”

“ဒီလိုနဲ႔ ေသသြားမွာကို ေၾကာက္တာ”

“ေဟး.. စေကာ့ ရာ၊ ေသမယ့္အေၾကာင္းကို ဘယ္သူကေျပာလို႔လဲ”

ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို အားေပးႏွစ္သိမ့္ခ်င္လာပါတယ္။ ဟိုတစ္ခ်ိန္က ရွာပ အဘိုးႀကီးဆီက ရလာတဲ့ လက္ေဆာင္ကို သြားသတိရလိုက္တယ္။ အခန္းထဲ ေျပးဝင္သြားၿပီး စာအိတ္မဲေမွာင္ေမွာင္ေလးကို ယူလာလိုက္တယ္။ အသက္အႏၱရာယ္ႀကံဳလာရင္ ဟိမဝႏၱာေတာင္ေစာင့္နတ္ေတြဆီမွာ ဆုေတာင္းပါလို႔ အဘိုးႀကီးက မွာလိုက္တယ္ေလ။ စာအိတ္ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ စာရြက္ပါးေလးေပၚမွာ ဆုေတာင္းစာလိုလို စာတစ္ေၾကာင္း ေရးထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆန္ေစ့ လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္ ထည့္ထားတယ္။ လူကလာ ကို ပ်ံလာတဲ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ နီေပါအဘြားႀကီးကို အတုခုိးၿပီး ဆုေတာင္းမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

 “စေကာ့ .. ငါ မင္းအတြက္ ဆုေတာင္းေပးမယ္၊ ဒါ တကယ္ အလုပ္ျဖစ္မွာပါ”

ကၽြန္ေတာ္က စာရြက္ထဲမွာ ေရးထားတာကို မဖတ္တတ္ေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ သင္ထားခဲ့တဲ့ တတ္သေရြ႕ မွတ္သေရြ႕ နီေပါဘာသာနဲ႔ ရြတ္လိုက္တယ္။

“ဟာဂ်ာ (ခြင့္ျပဳပါခင္ဗ်ာ) နာမစေတ (မဂၤလာပါ) အြန္ မနီ ပဒမီ ဟမ္ (ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းပါတယ္) ဘက္တီ (အလင္းေရာင္) အူတႏု (တိုးျမင့္္လာပါေစ) ဂိုဟာ (ကူညီပါ) ဒန္ရာဘက္ (ေက်းဇူးတင္ပါတယ္) ဖယ္ရီ ဘီးတိုးလ (ေနာက္လည္း ေတြ႔ဆံုၾကတာေပါ့)”

ဆန္ေစ့ေတြကို ေလထဲေျမွာက္ပစ္လိုက္ခ်ိန္မွာလည္း အဲဒီဆုေတာင္းကို အထပ္ထပ္ အခါခါ ခပ္ျမန္ျမန္ ရြတ္လိုက္ပါတယ္။ စေကာ့ရဲ႕ အေမႊးပြဦးထုပ္၊ ျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဖရိုဖရဲ မုတ္ဆိပ္ေမႊး ပါးသိုင္းေမႊးေတြေပၚကို ဆန္ေစ့ေတြ က်သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဟန္ေဆာင္ ေတာင္းလိုက္တဲ့ ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစေၾကာင္း စေကာ့က အသံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ ေရရြတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကို တိုးတိုးေလး ေမးလာတယ္။ အဲဒီေမးခြန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဘုိးႀကီးကို ေမးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ်ပါပဲ။

“ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဆုေတာင္းကို နတ္ေတြက တကယ္နားေထာင္မွာလားဗ်”

ကၽြန္ေတာ္က အဘိုးႀကီး လုပ္ခဲ့သလိုပဲ သြားေတြေပၚေအာင္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ တစ္ခ်က္ရယ္ၿပီး ေျပာလုိက္တယ္။

“စေကာ့ မင္းမွာ ခရက္ဒစ္ကဒ္ ရွိသလား”

သူက ေခါင္းညိတ္ျပပါတယ္။ အားနည္းေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ သူ႔ေနာက္က ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ကို ထုိးျပတယ္။

“ဒါဆို ဟန္က်ၿပီ။ မင္းမေသေတာ့ဘူး ကြ”

                                      …………

ႏွင္းေတြစဲသြားတဲ့ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ စေကာ့ဟာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္လာတယ္။ သူ႔ကို ကက္တ္မန္ဒူ က ေဆးရံုကို ခ်က္ခ်င္းပို႔ဖို႔ လိုလာပါတယ္။ သူက တျဖည္းျဖည္း ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္လာတာေတာင္မွ သူ႕ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ခရက္ဒစ္ကဒ္ကို မထုတ္ေသးဘူး။ သူ႔ဆႏၵနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး သူ႔ကိုျပန္ပို႔ဖို႔ကလြဲလို႔ တျခားေရြးစရာ နည္းလမ္းမရွိေတာ့ဘူး။ လူနာက စိတ္အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ဘူးေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ကို ေမွာက္လိုက္ၿပီး ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ကဒ္ျပားကို ထုတ္ယူလိုက္ရတယ္။ ကဒ္ကို ေပးလိုက္တယ္ဆို လမ္းျပ ရွာပ လည္း နားေနေဆာင္ထဲကေန ခ်က္ခ်င္း ေျပးထြက္သြားေတာ့တယ္။

ဒီခရီးစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့ရတာကေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရး ဟယ္လီေကာ္ပတာေတြဟာ လူေတြ ေသခါနီး ျဖစ္ေနတာေတာင္မွ ပ်ံမလာပါဘူး။ သူတုိ႔လာရင္လည္း အီေလးဆြဲေနတာနဲ႔ ေနာက္က်ေလ့ ရွိပါတယ္။ ခရက္ဒစ္ကဒ္ပိုင္ရွင္က ေဒၚလာသံုးေထာင္ေပးဖို႔ လက္မွတ္ထိုးလိုက္မွပဲ ကက္တ္မန္ဒူကေန ဟယ္လီေကာ္ပတာက စထြက္ပါတယ္။ ေတာင္တက္ခရီးသြားေတြရဲ႕ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ခရက္ဒစ္ကဒ္ဟာ ထုိင္ခ်လိုက္တိုင္း တင္ပါးမွာ ေထာက္မိသြားတဲ့အခါ သူတို႔ေတြကို အျမင့္မူးေရာဂါအတြက္ သတိထားဖို႔ အခ်က္ျပလိုက္သလိုပါ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီကဒ္ျပားဟာ သူတို႔ အသက္အႏၱရာယ္ႀကံဳလာရင္ ေတာင္တန္းေတြကေန ျပန္လာႏိုင္ေအာင္ ကယ္တင္ႏုိင္မယ့္ လက္မွတ္ ဆိုတာကိုလည္း သတိေပးေနသလိုပါ။


၅။ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးေသာအခါ

ဓာတ္ေလွခါးက ကၽြန္ေတာ့္တိုက္ခန္းရွိရာကို တက္လာတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ေတြ ခုန္ေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာကို ေဘးမသီရန္မခ ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ဓာတ္ေလွခါးထဲက မွန္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကယ့္ ေတာင္တက္သမားတစ္ေယာက္ ပံုစံေပါက္ေနတယ္ဆိုတာကို ျမင္ေနရပါတယ္။ ပါးျပင္ေတြနဲ႕ ႏွာေခါင္းက ေအးခဲနီရဲလို႔။ မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြကလည္း ျပာႏွမ္းေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေအာက္မွာ တြဲလြဲက်လို႔။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ရင္ မိန္းမမ်က္ႏွာ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္သြားမလဲလို႔ သိခ်င္ေနမိပါတယ္။ အိမ္တံခါးဝမွာ ရပ္ရင္း လူေခၚေခါင္းေလာင္းခလုတ္ကို မႏွိပ္ခင္မွာ အသက္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ ရွဴလိုက္ပါတယ္။

“တင္း… ေတာင္”

ခလုတ္ကိုႏွိပ္ရင္း မွန္ဘီလူး ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ေလးကေန ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာတံု႕ျပန္သံမွ မၾကားရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ႏွိပ္လုိက္ၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္ ထြက္လာမွာကို ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ လက္ဖ်ားက စီးက်တဲ့အထိ ေခၽြးေစးေတြ ျပန္လာပါတယ္။ ေသာ့ရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္နံပါတ္ကို ရိုက္ထည့္လုလုမွာ တံခါးက ပြင့္လာပါတယ္။

“ေဟး.. ဒီမွာ ဘယ္သူလဲ ၾကည့္စမ္း”

မိန္းမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေတာက္ပတဲ့အၿပဳံးနဲ႔ ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕မွာလြယ္ထားတဲ့ ေန႔ခင္းလြယ္အိတ္ကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ မိန္းမကို ေပြ႕ဖက္ ပါးခ်င္းကပ္ၿပီးတဲ့အခါ သူက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဝင္သြားၿပီး လွမ္းေျပာပါတယ္။

“ေမာင့္ပစၥည္းေတြ ခ်ထားၿပီး လက္ေဆးေလ၊ ဆာေနေရာေပါ့”

ညစာက စားပြဲေပၚမွာ အဆင္သင့္ေရာက္ေနပါၿပီ။ အိုးထဲက ဟင္းခ်ိဳရဲ႕ ပြက္ပြက္ဆူသံနဲ႔ အကင္ဖီးဖိုေပၚက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အသားကင္နံ႔က နတ္သုဒၶာလို ခ်ိဳၿမိန္လွတယ္။

“ငါ့ ဇာတ္လမ္းကို နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။ ဧဝရတ္ေတာင္မွာ တကယ့္ကို စိတ္ဝင္စားစရာေတြ  ျဖစ္ခဲ့တယ္”

စားရင္းေသာက္ရင္း မိန္းမကို ကၽြန္ေတာ္က စေကာ့အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ စေကာ့ဟာ ေတာင္ေပၚကေန ဟယ္လီေကာ္ပတာနဲ႔ ပ်ံဆင္းသြားရတဲ့ ဇာတ္ကြက္ကိုေရာက္ေတာ့ မိန္းမက သိပ္ကို အံ့ၾသသြားတဲ့ မ်က္ႏွာထားကိုျပတယ္။ သူ႔စိတ္ဝင္တစား တံု႔ျပန္မႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားတက္လာၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ အားရပါးရ ဆက္ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အမူအရာေတြက အကဲပိုလာတယ္။ ဇြန္းကို ေလထဲေဝွ႔ယမ္းၿပီး ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။

“တကယ္ပါပဲကြာ…။ အဲဒါ သိကၡာကို မရွိတာပါ။ လူတစ္ေယာက္အသက္အတြက္ ေဒၚလာသံုးေထာင္ ေပးရမတဲ့”

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရက္ႏွစ္ဆယ္ၾကာေအာင္ ဖင္ခုထိုင္လာတဲ့ ခရက္ဒစ္ကဒ္ကို ဂုဏ္ယူဝံ့ၾကြားစြာ ထုတ္ျပလုိက္တယ္။ ကဒ္ျပားကေတာ့ အစင္းရာအျခစ္ရာေတြနဲ႔ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

“ၾကည့္ေလ၊ ဒါကို တစ္ႀကိမ္ေတာင္ မသံုးခဲ့ရဘူး။ ဒီေတာ့ ေဒၚလာသံုးေထာင္ သက္သာလာတဲ့ သေဘာပဲ။ မေပ်ာ္ဘူးလား မိန္းမရာ”

မိန္းမက သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔အုပ္ၿပီး အၾကာႀကီး ရယ္ပါတယ္။ အစကေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္ ခရက္ဒစ္ကဒ္ သံုးစရာမလိုဘဲ ေဘးမသီရန္မခ ျပန္လာႏိုင္လို႔ ဂုဏ္ယူေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္လို႔ ထင္လိုက္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူေျပာတဲ့စကားကိုလည္း ၾကားေရာ မီတာေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာျမင့္တဲ့ ေတာင္ေပၚက က်လာတဲ့ ႏွင္းလိႈင္းလံုးႀကီးနဲ႔ အေဆာင့္ခံလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

“အိုး… ေမာင္ရယ္.. ရွင္မသိဘူးလား။ ဒီကဒ္က ေဒၚလာ ႏွစ္ေထာင္အထိပဲ ပိုက္ဆံသံုးလို႔ ရတယ္ေလ”



(ကိုရီးယား စာေရးဆရာ Hae Yisoo ေရးသားေသာ Altitude Sickness ကို Yoonna Amy Cho က ကိုရီးယားဘာသာမွ အဂၤလိပ္ဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုထားသည္ကို ပန္ဒိုရာက ျမန္မာဘာသာသို႔ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ပါသည္။ မူရင္းဝတၳဳတိုကို စာေရးဆရာကိုယ္တိုင္က တည္းျဖတ္ကာ အတိုခ်ံဳးထားေသာ version ျဖစ္ပါသည္။)

 Altitude Sickness ကို အဂၤလိပ္လိုျပန္ထားတဲ့ version ကို ဖတ္ခ်င္ရင္ ဒီမွာ ဖတ္ၾကည့္လုိ႔လည္းရပါတယ္ http://iwp.uiowa.edu/sites/iwp.uiowa.edu/files/HAE_sample_REVISED_9_20.pdf ။ ပန္ဒိုရာ ဘာသာျပန္တဲ့ version အတိုင္း အတိအက်ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ပန္ဒိုရာ ဘာသာျပန္တဲ့ version က ေတာ့ ေဟးအီစူးက ထပ္ တည္းျဖတ္ၿပီး ေပးလိုက္တာပါ။