အိုင္အိုဝါရက္စြဲမ်ား အပိုင္း (၈)

အိုင္အိုဝါရက္စြဲမ်ား အပိုင္း (၈)

၂၀။ စီနီယာေကာလိပ္ ႏွင့္ ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္သင္တန္း စာသင္ခန္းမ်ားတြင္ေဆြးေႏြးျခင္း

အိုင္အိုဝါၿမိဳ႕က ေက်ာင္းစာသင္ခန္းေတြကို သြားလည္ပတ္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြက မၿပီးဆံုးေသးပါဘူး။ အိုင္အိုဝါစီနီယာ ေကာလိပ္ကို သြားၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္းနဲ႔ စာေပအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေပးႏိုင္မလားလို႔ ဖိတ္ေခၚလာျပန္ပါတယ္။ စီနီယာေကာလိပ္မွာ အသက္အရြယ္ႀကီးတဲ့ ပင္စင္စားအရြယ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ရွိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

ရုရွက အယ္လီဇာ ရယ္ ကၽြန္မရယ္ဟာ စီနီယာေကာလိပ္ကို သြားဖို႔ ေအာက္တိုဘာ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ အလွည့္က်ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ညေနခင္းမွာ ကၽြန္မတို႔ IWP စာေရးဆရာအားလံုး ဘဏ္အေကာင့္ဖြင့္ဖို႔ စီမံေပးတဲ့ US Bank က ဖိတ္ၾကားထားတဲ့ ညစာစားပြဲကလည္းရွိေနပါတယ္။ ေအာက္တိုဘာလထဲမွာ အျပင္ထြက္ရတာ ရာသီဥတုက အေတာ္ေအးေနပါၿပီ။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မနဲ႔ အယ္လီဇာဟာ မိုး သည္းသည္းေအာက္မွာ အတူတူထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

ညစာစားပြဲအတြက္ အယ္လီဇာက အက်ၤီျပန္လဲခ်င္တယ္ဆိုလို႔ သူ႔ကိုအရင္ဆံုး ေဆြးေႏြးဖို႔ အလွည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ US Bank ကို ဆက္သြားလိုက္ပါတယ္။ ေကာလိပ္မွာေတြ႕ရတဲ့ သင္တန္းသားေတြက တကယ့္ကို အဘိုးအဘြားအရြယ္ေတြပါ။ ဒီလိုအရြယ္မွာ ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ့ စာေပကို ေလ့လာႏိုင္ဖုိ႔ အခြင့္အေရး ရွိေနေသးတာလည္း အားက်စရာပါ။ တခ်ိဳ႕လည္း တုတ္ေကာက္နဲ႔ တခ်ိဳ႕လည္း ဘီးတပ္လွည္းေတြနဲ႔ပါ။ လူႀကီးေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႔နဲ႔ ေျပာတဲ့အခါမွာ ေက်ာင္းသားကေလးေတြကို ေျပာရမယ့္ အေၾကာင္းအရာနဲ႔မတူပါဘူး။ အားလံုးက ဘားမား/ျမန္မာ ဆိုတာကို သိၾကၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးေနဝင္း စသည္ျဖင့္ အေသအခ်ာ ၾကားဖူးၾကသူေတြလည္း ပါပါတယ္။ စာေပထက္ ႏိုင္ငံအေၾကာင္းကို ပိုစိတ္ဝင္စားၾကဟန္တူပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း သူတို႔နဲ႔ လုိက္ဖက္မယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို ျပင္ဆင္လာခဲ့ပါတယ္။ 

ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္းနဲ႕ ျမန္မာ့စာေပအေၾကာင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို မိနစ္၂၀ ေလာက္ေျပာျပၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ ကဗ်ာေတြထဲက သူတို႔ကို ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေပးႏိုင္မယ့္ ကဗ်ာ ၃ ပုဒ္ကို ေရြးထုတ္ၿပီး ရြတ္ျပခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္နည္းသြားတာမို႔ ေမးခြန္း ႏွစ္ခု သံုးခုသာ ခြင့္ျပဳႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မႏွစ္ကလည္း ျမန္မာစာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ လာၿပီး ေဟာေျပာသြားေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကိုခ်ိဳတူးေဇာ္လား ဆိုေတာ့ ဟုတ္တယ္လို႔ ျပန္ေျပာၾကပါတယ္။ ကိုခ်ိဳတူးေဇာ္ကို သူတို႔က အမွတ္တရျဖစ္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ 

စီနီယာေကာလိပ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ျမန္မာစာေပအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေနစဥ္

ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္စာသင္ခန္းအတြက္ကိုေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ပေရာ္ဖက္ဆာ ဆရာမႀကီးက ႀကိဳတင္ၿပီး စာေတြပို႔ထားပါတယ္။ ဒီအတန္းအတြက္ကိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းမွာ ထင္ရွားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို အင္တာနက္ကရွာေဖြ စုေဆာင္းၿပီး slide show ျပင္ဆင္ထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဓာတ္ပံုေတြထဲမွာ သီေပါဘုရင္နဲ႔ စုဘုရားလတ္ပံု၊ ကိုလိုနီေခတ္က ဓာတ္ပံုေတြ၊ ၈၈ အေရးအခင္းမွာ မဝင္းေမာ္ဦးကို ဆရာဝန္ႏွစ္ေယာက္ သယ္ေျပးသြားတဲ့ပံု အပါအဝင္ လႈပ္ရွားမႈပံုေတြ၊ ေရႊဝါေရာင္အေရးအခင္းတုန္းက နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ကိုရင္ေလးသပိတ္ေမွာက္ေနတဲ့ပံုနဲ႔ ဂ်ပန္သတင္းေထာက္ကို ပစ္သတ္ေနတဲ့ ပူလစ္ဇာဆုရပံု၊ နာဂစ္ဒဏ္ခံရပံု၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဦးသိန္းစိန္ ပထမဆံုး ျပန္လည္ညွိႏိႈင္းၾကစဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဓာတ္ပံုကားခ်ပ္ေရွ႕မွာ ရိုက္ထားတဲ့ ပံု၊ စတာေတြအၿပီးမွာ ျမန္မာ့ေရေျမေတာေတာင္ရဲ႕ လွပတဲ့ရႈခင္းေတြနဲ႔ ျမန္မာ့ေက်းလက္လူထုရဲ႕ သနပ္ခါးပါးကြက္က်ားနဲ႔ ရိုးရိုးသားသား ၿပံဳးရႊင္ေနတဲ့ ပံုေလးေတြ ပါဝင္ပါတယ္။ 

ကၽြန္မရဲ႕တင္ျပမႈကို “ဓာတ္ပံုေတြက ေျပာျပတဲ့ ျမန္မာအေၾကာင္း” လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ဓာတ္ပံုရဲ႕ေနာက္ကြယ္က ျမန္မာ့သမုိင္းေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲမွာ ခ်ီလီက မာတီးရားစ္နဲ႔ ေဘာ့စဝါနာက တီေဂ်တို႔လည္း ပါၾကပါတယ္။ ေဆြးေႏြးသူေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ပေရာ္ဖက္ဆာက ေက်ာင္းသားေတြကို ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ျမန္မာ၊ ခ်ီလီ၊ ေဘာ့စဝါနာ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ အဲဒီႏိုင္ငံအသီးသီးအတြက္ ေခါင္းထဲကိုဝင္လာတဲ့ စကားလံုး ၃ လံုးစီ ခ်ေရးထားပါ ဆိုတာလည္း ပါပါတယ္။ အဲဒီစကားလံုးေတြကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္းေရာ ခ်ီလီ နဲ႔ ေဘာ့စဝါနာတို႔ အေၾကာင္းကိုေရာ ေတာ္ေတာ္ မသိၾကတာကို သတိထားမိျပန္ပါတယ္။ ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္ ဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ၾကေပမယ့္ ကၽြန္မျပတဲ့ ပူလစ္ဇာဆုရ ဓာတ္ပံုကိုလည္း ဘယ္သူမွ မသိၾကပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေတြကို သူတို႔ကို မိတ္ဆက္တင္ျပခြင့္ရခဲ့ရတာ ကၽြန္မအတြက္ အခြင့္အေရးျဖစ္သလို သိခြင့္ႀကံဳရတာလည္း သူတို႔အတြက္ အက်ိဳးရွိခဲ့မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္ စာသင္ခန္းမွာ ခ်ီလီက မာတီးရားစ္၊ ပန္ဒိုရာနဲ႔ ေဘာ့စဝါနာက တီေဂ်

၂၁။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေတြ႔ဆံုပြဲမ်ား

ေအာက္တိုဘာလထဲမွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးပိတ္ အစီအစဥ္ေတြကို အၿပီးသတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာရပါၿပီ။ စုေပါင္းအမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကတာကိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ေစာင့္မေနဘဲ စက္တင္ဘာလကတည္းက လုပ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ IWP ကိုတက္ေရာက္ၾကတဲ့ စာေရးဆရာေတြထဲမွာ အခ်ိန္အစကေန အဆံုးအထိ မေနႏိုင္ၾကသူေတြလည္း ပါပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ၾကားကာလေတြမွာ အိမ္ျပန္ၾက၊ သူတို႔အစီအစဥ္နဲ႔ သူတို႔ ခရီးသြားၾကသူေတြလည္း ပါပါတယ္။ ဒီေတာ့ အားလံုးစံုစံုညီညီ ရွိေလာက္တဲ့ စက္တင္ဘာလကတည္းက စုေပါင္းဓာတ္ပံုကို ရိုက္ထားခဲ့ၾကပါတယ္။

စုေပါင္းဓာတ္ပံု။ ရိုက္ေပးသူကေတာ့ စင္ကာပူက စတက္ဖနီရဲ႕ အမ်ိဳးသားပါ

ကၽြန္မတို႔ကို ေနရာခ်ထားေပးတဲ့ Iowa House Hotel မွာ IWP စာေရးဆရာအားလံုး အသံုးျပဳႏိုင္ဖို႔ အမ်ားပိုင္အခန္းတစ္ခုကိုလည္း ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီအခန္းထဲမွာ စာဖတ္ၾက၊ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးၾက၊ စားေသာက္ၾက၊ ညေနခင္းအစီအစဥ္ေတြ လုပ္ၾက ပါတယ္။ တစ္ခါကေတာ့ အိုင္အိုဝါၿမိဳ႔ခံ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ကို အဲဒီအခန္းကို ဖိတ္ၾကားၿပီး ကဗ်ာရြတ္ပြဲလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ပြဲအၿပီး အေမးအေျဖ က႑မွာ ကၽြန္မက ေမးခြန္းတစ္ခုကို အမွတ္မထင္ အစေဖာ္ခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကဗ်ာဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ေျပာင္းလဲႏိုင္သလား ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီေန႔ကမွတ္မွတ္ရရ အီရတ္က  ဂူလာလာနဲ႔ ဥဘက္ကစၥတန္က အလီနာတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုပြဲေလး ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။

ဧည့္သည္ကဗ်ာဆရာ ျပန္သြားတဲ့အခါ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို ဆက္ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ဂူလာလာဟာ အသက္ေလးဆယ္ပတ္ဝန္းက်င္ျဖစ္ၿပီး စစ္ပြဲနဲ႔ ဒုကၡသုခ အေတြ႕အႀကံဳမ်ိဳးစံုကို ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ႀကံ႕ခိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါ။ အလီနာကေတာ့ ၂၃ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးၿပီး အင္မတန္မွ စိတ္အားတက္ႂကြတဲ့ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္သူေလးပါ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးက ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ကိုယ္ ဆက္ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ဂူလာလာက “ကၽြန္မႀကံဳေတြ႕ခဲ့သမွ်ေတာ့ ကဗ်ာနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို မေျပာင္းလဲႏိုင္ဘူး” လို႔ ဆိုပါတယ္။ “ကၽြန္မဟာ ဝါသနာအရ ကဗ်ာေရးေပမယ့္လည္း ႏိုင္ငံက ႀကံဳေနရတဲ့ လတ္တေလာ စိန္ေခၚမႈေတြကို ကူညီေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ လက္ေတြ႔က်တဲ့ လူမႈေရး ႏိုင္ငံေရး အလုပ္ေတြကို လုပ္ခဲ့ရတယ္၊ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ လိုအပ္မႈေတြကို ကဗ်ာေရးျခင္းအားျဖင့္ေတာ့ ထိထိေရာက္ေရာက္ မကူညီႏိုင္ဘူး” လို႔ဆိုပါတယ္။ 

အလီနာကေတာ့ လူငယ္ပီပီ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထက္သန္စြာနဲ႔ တက္တက္ႂကြႂကြျပန္ေျပာပါတယ္။ “ကၽြန္မဆိုလိုတာကေတာ့ ေရရွည္အတြက္ပါ။ ကဗ်ာက လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ေျပာင္းလဲမသြားေပးေပမယ့္ ကဗ်ာေရးျခင္း ဖတ္ျခင္း ဆိုတဲ့ ကဗ်ာယဥ္ေက်းမႈ ဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြကို ေျပာင္းသြားေစႏိုင္တယ္ လုိ႔ ကၽြန္မကေတာ့ ယံုၾကည္တယ္။” လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီအခါ ဂူလာလာက “ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုလံုး ေျပာင္းသြားမွာလား” လို႔ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။ ဂူလာလာဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ ကိုလိုနီလက္ေအာက္မွာ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ကို လွဳံ႕ေဆာ္ေပးတာတို႔၊ အာဏာရွင္ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွာ လြတ္လပ္လိုစိတ္ကို အားေပးတာတို႔အထိ လက္ခံေပမဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ေျပာင္းႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားလုံးအေပၚမွာေတာ့ လက္ေတြ႕က်တဲ့ အယူအဆဘက္ကေန သေဘာမတူႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။

ကၽြန္မက ကဗ်ာဆရာႏွင္းခါးမိုးေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ “ကဗ်ာဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ေျပာင္းလဲေစမယ့္ လူေတြကို ေျပာင္းလဲေပးေစႏိုင္ပါတယ္” ဆိုတဲ့စကားကို ကိုးကားလိုက္ေတာ့ ဒါကိုေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုး လက္မခံႏိုင္စရာ မရွိၾကပါဘူး။ အဲဒီလို အမ်ိဳးသမီးကဗ်ာဆရာေတြ တက္တက္ႂကြႂကြ ေဆြးေႏြးေနၾကတာကို အမ်ိဳးသားကဗ်ာဆရာေတြကေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ စိတ္ဝင္တစား ထုိင္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီလို လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ အလြတ္သေဘာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေဆြးေႏြးခ်ိန္ေတြဟာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ 

တစ္ခါကလည္း ကိုရီးယားစာေရးဆရာ ေဟးအီစူးနဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ဂ်ပန္စာေရးဆရာ မူရာကာမိကို ႏွစ္သက္ၾကတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူက ကိုရီးယားရုပ္ရွင္ေတြ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြဟာ ကမၻာေက်ာ္ေပမယ့္ ဂ်ပန္စာေရးဆရာေတြ ကမၻာေက်ာ္သလို ကိုရီးယားစာေရးဆရာေတြ ကိုရီးယားဝတၳဳရွည္ေတြ ကိုေတာ့ လူမသိၾကဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူတို႔ဆီမွာ အစိုးရအစီအစဥ္နဲ႔ ဘာသာျပန္သင္တန္းေတြေပးၿပီး ကိုရီးယားဝတၳဳေတြကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ျဖစ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဖို႔ လုပ္ေနတာေတြရွိတယ္ လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ သူတို႔ဆီက စာေရးဆရာေတြဟာ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ေလာက္မွ တစ္ခါ ဝတၳဳရွည္တစ္ပုဒ္ေရးတာနဲ႔ ဒီၾကားထဲမွာ စာသင္တာနဲ႔ မိသားစု လူတန္းေစ့ ေနႏိုင္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ သူဟာလည္း ဝတၳဳတိုကိုေတာင္မွ လိုအပ္တဲ့ သုေတသနေတြလုပ္၊ အခ်ိန္ယူၿပီးမွ တစ္ႏွစ္ကို ပုဒ္ေရအနည္းငယ္သာ ေရးသူပါ။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ေလာေလာဆယ္ျဖစ္ေနေသးတဲ့ အေနအထားေတြ (ဥပမာ- စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ဟာ စာေရးသားျခင္းသက္သက္နဲ႔ အသက္ေမြးဖို႔ ခက္ခဲတာ၊ ရသစာေပ အရည္အေသြး တိုးတက္မႈနည္းေနတာ) တစ္ခြန္းေျပာျပလိုက္တိုင္း သူက ဒီလိုမ်ိဳး ကိုရီးယားမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀၊ အႏွစ္ ၃၀ ေလာက္က ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာဖို႔ဆိုတာကလည္း မလြယ္ပါဘူးတဲ့။ စာေပၿပိဳင္ပြဲ အဆင့္ဆင့္မွာ ဆုရဖို႔လိုအပ္တယ္ လို႔ ေျပာပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ စာေပေရးသားျခင္းကို လူငယ္ေတြဟာ အလြန္ စိတ္ဝင္စားေနၾကၿပီး တကၠသိုလ္ေတြမွာ creative writing ေမဂ်ာကို တက္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရဖို႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနၾကတယ္လို႔ဆုိပါတယ္။ 

IWP တက္ရတဲ့အခါမွာ ေက်ာင္းကစီစဥ္ေပးတဲ့ ပံုမွန္အစီအစဥ္ေတြအျပင္ အခုလို ႏိုင္ငံတကာက စာေရးဆရာေတြနဲ႔ အလြတ္သေဘာ စကားစျမည္ေျပာၿပီး သူတို႔ဆီက ဗဟုသုတရစရာေတြကို ေဆြးေႏြးဖလွယ္ရတာ တန္ဖိုးရွိလွပါတယ္။ ေဘာ့စဝါနာက တီေဂ်ဒီးမားနဲ႔ အိုင္အိုဝါျမစ္ေဘးမွာ ေန႔လည္စာအတူထုိင္စားျဖစ္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဟာ ကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာေနရင္းနဲ႔ ေဘာ့စဝါနာႏိုင္ငံရဲ႕ ေၾကာက္စရာလန္႔စရာ HIV/AIDS ျပန္႔ပြားမႈ အေျခအေနဆိုး အေၾကာင္းကို ပိုၿပီး စိတ္ဝင္တစား ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ ခုခံအားက်ဆင္းမႈေရာဂါ ပ်ံ႕ႏွံ႔မႈဟာ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ကမၻာ့ေျမပံုေပၚက ေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ ရွင္းလင္းပစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆိုးဝါးေနေၾကာင္းကို သေဘာေပါက္သြားတဲ့အခါ ေဘာ့စဝါနာ  အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ ျဖစ္ပြားေနတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြကို အတည္ျပဳဝန္ခံၿပီး အကူအညီေတြကို ေတာင္းခံခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ 

အိုင္အိုဝါဟိုတယ္ရဲ႕ ညေနခင္းတခ်ိဳ႕မွာ စာေရးဆရာေတြဟာ အဲဒီ အမ်ားသံုးဧည့္ခန္းမွာ စုေဝးၿပီး စားေသာက္ၾက သီခ်င္းဆိုၾက ကၾကနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာအခ်ိန္တခ်ိဳ႕လည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ တစ္ညေနမွာေတာ့ တစ္ေယာက္က ဂစ္တာယူလာခဲ့ပါတယ္။ စာေရးဆရာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဂီတအႏုပညာနဲ႔လည္း မစိမ္းသူေတြပါ။ အထူးသျဖင့္ ဘီလာရုဇ္က အန္ဒေရနဲ႔ ဘရာဇီးလ္က ေရာ္ဒရီဂိုး တို႔ဟာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ေတြလို ဂစ္တာတီး ကၽြမ္းက်င္သူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေနဘုန္းလတ္ကလည္း သူကိုယ္တိုင္ စပ္ထားတဲ့ ျမန္မာသီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို ဂစ္တာတီးၿပီး ဆိုျပခဲ့ပါေသးတယ္။ အီရတ္က ဂူလာလာက သူတို႔ရိုးရာ ဗိုက္လႈပ္အကကို သင္ေပးလို႔ စာေရးဆရာေတြက ကိုးရိုးကားရား လုိက္ကၾကတာလည္း ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ရယ္စရာပါ။ Life of Discovery လို႔ေခၚတဲ့ IWPနဲ႕ တရုတ္ႏိုင္ငံက စာေရးဆရာေတြရဲ႕ ပူးတြဲပေရာဂ်က္အတြက္ ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ တရုတ္စာေရးဆရာ ၄ ေယာက္ကလည္း ဟိုတယ္ကို လာလည္ၿပီး အဲဒီ အမ်ားသံုးဧည့္ခန္းေလးမွာ တရုတ္ရုိးရာ တူရိယာေတြကို တီးမႈတ္ေဖ်ာ္ေျဖသြားၾကပါေသးတယ္။

အုိင္အိုဝါေဟာက္စ္ဟိုတယ္မွာ အီရတ္က ဂူလာလာနဲ႔ ဘီလာရုဇ္က အန္ဒေရ

အိုင္အိုဝါေဟာက္စ္ဟိုတယ္မွာ ညေနခင္း အမွတ္တရ ေတြ႕ဆံုပြဲတစ္ခု

၂၂။ ႏႈတ္ဆက္ပြဲမ်ား

စီနီယာေကာလိပ္မွာ သြားေရာက္ေဆြးေႏြးတဲ့ေန႔ ညေနပိုင္းမွာ US Bank က ဖိတ္ေခၚတဲ့ ညစာစားပြဲကို သြားရပါတယ္။ US Bank ဟာ IWP စာေရးဆရာေတြ အစဥ္အဆက္ကို ေငြစာရင္းဖြင့္ဖို႔ ဝန္ေဆာင္မႈေပးေနတဲ့ ဘဏ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီညစာစားပြဲမွာ IWP ကိုတည္ေထာင္ခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဟြာလင္းနီးလ္အန္ဂယ္လ္ (ေပါလ္ အန္ဂယ္လ္ရဲ႕ ဇနီး) နဲ႔လည္းေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီပြဲမွာေတာ့ ဘီလာရုဇ္က အန္ဒရီ၊ ဇင္ဘာေဘြက ခရစၥတိုဖာနဲ႔ ကိုရီးယားက ခၽြိဳင္ တို႔က ကဗ်ာေတြ ျပဇာတ္ေတြကို ဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ညစာစားပြဲအၿပီး ခ်မ္းေအးလွတဲ့ ညခ်မ္းမွာ Englert Theatre မွာ နာမည္ေက်ာ္ Kronos Quartet ဂီတအဖြဲ႔ရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖမႈကို အခမဲ့ နားဆင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ IWP ကိုတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဟြာလင္း အန္း အန္ဂယ္လ္ကို International IMPACT Award ဆုေပးပြဲ အခန္းအနားကိုလည္း IWP စာေရးဆရာေတြဟာ ႏႈတ္ဆက္ကာလေတြမွာ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔အခန္းအနားက WorldCanvass Broadcast နဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့တာပါ။ 

US Bank ရဲ႕ အမွတ္တရ ေဒၚလာျပားေလးကို လက္ခံစဥ္

US Bank ဒင္နာမွာ ဆရာမႀကီး ဟြာလင္း အန္း အန္ဂယ္လ္ နဲ႔ အမွတ္တရ

Kronos Quartet ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ

ႏႈတ္ဆက္ပြဲေတြထဲမွာ ေဖာ္ေရြလွတဲ့ စာၾကည့္တိုက္တာဝန္ခံ ဂ်ပန္မေလး ခ်ာကီရဲ႕ အိမ္ကိုေခၚေကၽြးေမြးတဲ့ ေန႔လည္စာကိုလည္း ေမ့ထားလို႔မရပါဘူး။ ခ်ာကီဟာ အာရွတိုက္သား စာေရးဆရာေတြရဲ႕ စာၾကည့္တိုက္ကိစၥ အဝဝ ကို ကူညီဖို႔ တာဝန္ေပးခံထားရသူျဖစ္ပါတယ္။ သူက အာရွတိုက္သား စာေရးဆရာေတြကို လူနည္းနည္းစီခြဲၿပီး သူ႔အခန္းမွာ ေန႔လည္စာလာစားၾကဖို႔ ဖိတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကို ဘယ္သူေတြနဲ႔ အတူတူလာခ်င္လဲ လို႔ ေမးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာ ၂ ေယာက္နဲ႔အတူ ကိုယ္နဲ႔လည္းခင္မင္ေနတဲ့ ကိုရီးယား ၂ ေယာက္ကို တစ္အုပ္စု ဖိတ္ေပးဖို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ သူ႔တစ္ဦးတည္းေနထိုင္တဲ့ သပ္ရပ္တဲ့ အခန္းေလးထဲမွာ အရသာရွိလွတဲ့ ဂ်ပန္ေန႔လည္စာကို စားခဲ့ရပါတယ္။ 

ခ်ာကီရဲ႕အိမ္မွာ ခ်ာကီ၊ ေနဘုန္းလတ္၊ ကိုရီးယားက အီးစူးတို႔နဲ႔အတူ။ ကိုရီးယားက ခၽြိဳင္ ကေတာ့ ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးေနလို႔ ဒီပံုထဲမွာ မပါဘူး။

ေနာက္ထပ္မေမ့စရာပြဲတစ္ခုကေတာ့ ေအာက္တိုဘာ ၃၀ ညမွာ IWP က ဆက္ဆံေရးတာဝန္ခံ ဂ်ိဳးရဲ႕ ညီတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ က်င္းပတဲ့ တေစၦႀကီးပြဲလို႔ ေခၚတဲ့ ဟယ္လိုဝင္းပါတီ ပါ။ ကၽြန္မလည္း ဟယ္လိုဝင္းပါတီေတြကို တစ္ခါမွ မသြားဖူးပါဘူး။ သူတို႔ေတြ ဝတ္စားဆင္ယင္က်င္းပပံုကိုေတာ့ အလြန္သိခ်င္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ အပါအဝင္ IWP စာေရးဆရာတခ်ိဳ႕ဟာ ပါတီပြဲနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ဝတ္စားဆင္ယင္ၿပီး အဲဒီပြဲကို သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ အက ဝါသနာပါသူေတြကလည္း သီခ်င္းေတြဖြင့္ၿပီး ကၾကပါတယ္။ အဲဒီတေလာမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ အိုပါဂန္းနန္းစတိုင္ သီခ်င္းကိုလည္း ဖြင့္ၿပီး ကၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။ အေမရိကန္ေတြဟာ အဲဒီသီခ်င္းကိုလည္း အလြန္ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။ 

စင္ကာပူက စတက္ဖနီက ယူရူေဂြးက လူးဝစ္ကို ဟယ္လိုဝင္းပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ေပးေနစဥ္

အာဖဂန္နစၥတန္က မိုဟစ္ဘ္နဲ႔ ကိုရီးယားက ခၽြိဳင္ ဟယ္လိုဝင္းအတြက္ ဝတ္စားဆင္ယင္ထားပံု

စာၾကည့္တိုက္မွာ အပတ္စဥ္က်င္းပတဲ့ panel discussion ေဆြးေႏြးပြဲေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္မွာ Image of America ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ IWP စာေရးဆရာေတြက အေမရိကမွာ ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို ေျပာၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔က စကားေျပာအလြန္ေကာင္းတဲ့ ကူဝိတ္က တားလက္ဘ္က စာၾကည့္တိုက္ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ ပီဇာကိုပဲ အၿမဲေကၽြးလို႔ ၿငီးေငြ႔မိတဲ့အေၾကာင္း ဟာသေႏွာကာ ေျပာေတာ့ အားလံုးပြဲက်ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ေနဘုန္းလတ္တို႔လည္း အေမရိကအေပၚ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို အနည္းငယ္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စလိုဗက္ကီးယားက စာေရးဆရာမ ယာနာ ရဲ႕ holy ေတြ ထပ္ေနတဲ့ အုိင္အိုဝါ ႏႈတ္ဆက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ကိုလည္း အားလံုးက အထူးသေဘာက်ၾကပါတယ္။ ယာနာ ဟာ ထူးခၽြန္တဲ့ စာေရးဆရာမတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ IWP တက္ေရာက္ေနတဲ့ ကာလထဲမွာပဲ ဥေရာပစာေပဆု ခ်ီးျမွင့္ျခင္း ခံလုိက္ရပါေသးတယ္။ 

Images of America ေဆြးေႏြးပြဲမွာ စကားေျပာျဖစ္စဥ္

ႏိုဝင္ဘာ ၄ ရက္ေန႔မွာေတာ့ Englert Theatre မွာ IWP အစီအစဥ္က က်င္းပတဲ့ႏႈတ္ဆက္ပြဲနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳကဒ္ျပား ေပးအပ္ပြဲကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လက္ေဆာင္ေတြလဲလွယ္ၾက အမွတ္တရဓာတ္ပံုေတြရိုက္ၾကတဲ့ ေနာက္ဆံုးေန႔ပါ။ စာေရးဆရာအားလံုးကို ဂုဏ္ျပဳကဒ္ျပားေတြေပးအပ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ တစ္ေယာက္က်န္ေနတယ္လို႔ ဒါရိုက္တာ ခရစၥတိုဖာ မာေရးလ္က ေျပာပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကဒ္ျပားမရေသးပဲ က်န္ေနသူက ကူဝိတ္က တားလက္ဘ္ပါ။ သူ႔အတြက္ေတာ့ အထူးျပင္ဆင္ထားပါတယ္လို႔ ေၾကညာၿပီးေတာ့ လွမ္းေပးလိုက္တာက ပီဇာဗူးတစ္ဗူး ျဖစ္ေနတဲ့အခါ အားလံုးက ရယ္ေမာၾကပါတယ္။ ပီဇာကို ခဏခဏစားရလို႔ မုန္းေနသူ တားလက္ဘ္ကို သက္သက္ က်ီစယ္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ပီဇာဗူးထဲမွာ ဂုဏ္ျပဳကဒ္ျပားကို ထည့္ထားပါတယ္။ အဲဒီပြဲအၿပီးမွာေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ဆက္ၿပီး အတီးအမွႈတ္ေတြ အကေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ညဥ့္နက္ေအာင္ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ 

IWP fall 2012 ႏႈတ္ဆက္ပြဲမွာ ဂုဏ္ျပဳကဒ္ျပားေတြနဲ႔အတူ ေနဘုန္းလတ္နဲ႔ အမွတ္တရ

ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔အားလံုးကို အိမ္အျပန္ခရီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္ေတြျဖစ္တဲ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီနဲ႔ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ခရီးစဥ္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကရပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕စာေရးဆရာေတြက အဲဒီခရီးစဥ္မွာ မပါဝင္တာမို႔ သူတို႔အတြက္ေတာ့ IWP အစီအစဥ္ကို တစ္ခါတည္း အၿပီးႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ IWP စာေရးဆရာေတြ ထြက္ခြာသြားတဲ့အခါ သူတို႔ေက်ာင္းႀကီးလည္း ေျခာက္ကပ္က်န္ခဲ့မယ္လို႔  IWP ရုံးသူရုံးသားေတြက လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ေနာက္တစ္ေခါက္ အလည္ေရာက္လာဖို႔ ဆိုတာကလည္း မလြယ္ဘူးမဟုတ္လား။  အဲဒီအခ်ိန္မွာ သစ္ရြက္ေတြ နီနီဝါဝါ အေရာင္ေျပာင္းရာကေန ပင္လံုးကၽြတ္ တဖြဲဖြဲေႂကြက်ကုန္လို႔ အုိင္အိုဝါတစ္ၿမိဳ႕လံုးက သစ္ပင္ေတြဟာလည္း အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔ ေျခာက္ေသြ႔လာခဲ့ပါၿပီ။

အိုင္အိုဝါတကၠသိုလ္တစ္ေနရာက သစ္ပင္ႀကီး

 ပန္ဒိုရာ

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္။ အပိုု္င္း ၉ တြင္နိဂုံးခ်ဳပ္ပါမည္။ )

 ၂၀၁၃ ေအာက္တိုဘာလ စတုိင္သစ္မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပၿပီး။ 

အပုိင္း (၁) သို႕  
အပိုင္း(၂) သို႔

 အပိုင္း (၃) သို႔

 အပိုင္း (၄) သို႔

အပိုင္း(၅) သို႔

အပိုင္း(၆) သို႔ 

အပိုု္င္း(၇)သို႔

Expand..

Summary..

My 10 reasons for wanting a kid သားသမီးလိုခ်င္ရျခင္းအတြက္ ကၽြန္မရဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္ (၁၀) ခ်က္

My 10 reasons for wanting a kid
သားသမီးလိုခ်င္ရျခင္းအတြက္ ကၽြန္မရဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္ (၁၀) ခ်က္

1. I love kids. I really want to raise my own child, give her/him all my support and see how she/he will grow and stand on own feet. (my goodwill)
၁။ ကေလးေတြကိုခ်စ္တယ္။ ကိုယ့္ကေလးကို ပ်ိဳးေထာင္ခ်င္တယ္။ ပံ့ပိုးမႈေတြအားလံုး ေပးခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူဘယ္လိုႀကီးျပင္းၿပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္လာမလဲဆိုတာ ၾကည့္ခ်င္တယ္။ (ကၽြန္မရဲ႕ေစတနာ)

2. I don’t want to miss the experience/advantage that only women can have. (my greed)
၂။ မိန္းမေတြသာလွ်င္ ရရွိႏိုင္တဲ့ အဲဒီ အေတြ႔အႀကံဳ/အခြင့္အေရးကို လက္မလြတ္ခ်င္ဘူး။ (ကၽြန္မရဲ႕ေလာဘ)

3. I am very interested in going through by myself the human-making process provided by our mother nature. (my curiosity)
၃။ သဘာဝမိခင္ႀကီးက ဖန္္တီးေပးထားတဲ့ လူျပဳလုပ္ျခင္း ျဖစ္စဥ္ကို ကုိယ္တုိင္ျဖတ္သန္းဖို႔ ကၽြန္မ အလြန္စိတ္ဝင္စားတယ္။ (ကၽြန္မရဲ႕စူးစမ္းမႈ)

4. I feel like I have done all I wanted so far and I am bored. I need the change of life. (my craziness)
၄။ အခုအခ်ိန္အထိ ကၽြန္မလုပ္ခ်င္တာေတြ အားလံုး လုပ္ၿပီးသြားၿပီလို႔ ခံစားရတယ္။ ကၽြန္မၿငီးေငြ႔လာၿပီ။ ဘဝအေျပာင္းအလဲ လိုအပ္တယ္။ (ကၽြန္မရဲ႕ရူးသြပ္မႈ)

5. With the change of life, I think I will also have new challenges to polish my abilities (as well as new subjects to create my literary work). (my ego)
၅။ အဲဒီဘဝအေျပာင္းအလဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ အရည္အေသြးေတြကို အေရာင္တင္ေပးဖို႔ စိန္ေခၚမႈအသစ္ေတြ ရလာမယ္လို႔ထင္တယ္။ (စာေပလက္ရာေတြ ဖန္တီးဖို႔ ကုန္ၾကမ္းေတြလည္း ရလာမွာေပါ့)။ (ကၽြန္မရဲ႕အတၱ)

6. I don’t want to run away from the ordinary ways of life that many other people are encountering. (my stubbornness)
၆။ အမ်ားသူငါ ႀကံဳေတြ႔ေနၾကရတဲ့ ပံုမွန္ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ လူ႔ဘဝမ်ိဳးကေန ကၽြန္မ ထြက္မေျပးခ်င္ဘူး။ (ကၽြန္မရဲ႕ေခါင္းမာမႈ)

7. I want to prove that, while not trying to escape from the ordinary ways of human life and entering motherhood, a woman can still manage some other things which not everyone can achieve. (my esteem)
၇။ အဲဒီလို လူတုိင္းရဲ႕သာမန္ျဖစ္စဥ္ေတြကေန ရုန္းထြက္ဖို႔ မႀကိဳးစားေနတုန္း၊ ၿပီးေတာ့ မိခင္ဘဝကို ခံယူလိုက္တုန္းမွာပဲ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ လူတုိင္းမေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့ တျခားကိစၥတခ်ိဳ႕ကိုလည္း စီမံႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မက သက္ေသျပၾကည့္ခ်င္တယ္။ (ကၽြန္မရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာ)

8. It is my gift that can make my beloved ones happy. I believe in all sorts of love. I believe in happiness. I have witnessed happy families. I think I can enjoy my life better with my devotion to family. (my hope)
၈။ ဒါဟာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္မဲ့ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေဆာင္တစ္ခု ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ယံုၾကည္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုလည္း ယံုၾကည္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ မိသားစုေတြကိုလည္း ႀကံဳေတြ႔ဖူးခဲ့တယ္။ မိသားစုအေပၚထားရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကို ပိုၿပီး ႏွစ္ၿခိဳက္ေပ်ာ္ရႊင္ ခံစားႏိုင္မယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ (ကၽြန္မရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္)

9. Some people believe that this ruined blue planet is not worthy of bringing in innocent babies. But I would like to try my best to generate a good person (at least not a destructive one) to this crazy world with a hope that he/she will provide a helping hand. (my ambition)
၉။ တခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ ပ်က္စီးေနတဲ့ ဒီၿဂိဳဟ္ျပာႀကီးကို အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ထပ္ေခၚမလာသင့္ေတာ့ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီ ရူးသြပ္ေနတဲ့ ကမၻာႀကီးအတြက္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ (အနည္းဆံုးေတာ့ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးမလုပ္မဲ့ လူတစ္ေယာက္) ေမြးထုတ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ သူက ကူညီေပးႏိုင္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုနဲ႔ေပါ့။ (ကၽြန္မရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္)

10. I think all pros and cons about having a kid will make me more like a human, bring me to a more mature level and help me to find out interesting perspectives on the essence and meaning of life. (my willingness to learn)
၁၀။ သားသမီးရွိျခင္းရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳးေတြ အားလံုးဟာ ကၽြန္မကို လူသားတစ္ေယာက္ ပိုဆန္လာေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္မယ္၊ ပိုၿပီးရင့္က်က္တဲ့ အဆင့္တစ္ခုကို ေခၚေဆာင္သြားႏုိင္မယ္၊ ဘဝရဲ႕အႏွစ္သာရနဲ႔ အဓိပၸာယ္အေပၚ စိတ္ဝင္စားစရာ အျမင္ေတြကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိဖို႔ ကူညီေပးႏုိင္မယ္ လို႔ ကၽြန္မ ထင္မိတယ္။ (ကၽြန္မရဲ႕သင္ယူလိုမႈ)

Pandora
24.10.2013
ပန္ဒိုရာ
၂၄.၁၀.၂၀၁၃

Expand..

Summary..

အိုင္အိုဝါရက္စြဲမ်ား အပိုင္း (၇)

အိုင္အိုဝါရက္စြဲမ်ား အပိုင္း (၇)

၁၈။ ကဗ်ာရြတ္ပြဲ၊ စာဖတ္ပြဲမ်ား

IWP တက္ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မပထမဆံုး ဆင္ႏႊႊဲခဲ့တဲ့ ကဗ်ာရြတ္ပြဲဟာ ကေလးေတြအတြက္ တီထြင္ဖန္တီးစာေရးသားျခင္း သင္တန္းအတြက္ သြားခဲ့စဥ္က Spirit Lake ၿမိဳ႕ရဲ႕ စာအုပ္ဆိုင္ေလးမွာ ဖတ္ခဲ့တဲ့ ပြဲပါ။ အဲဒီေနာက္ International Burma Studies Conference က ျပန္လာၿပီးတဲ့အခါ အိုင္အိုဝါၿမိဳ႕က Prairie Lights Books စာအုပ္ဆုိင္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ျပဖို႔ အလွည့္က်ပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႕အတူတူ ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာေတြကေတာ့ ထုိင္ဝမ္က စာေရးဆရာ လင္းခ်န္ရင္နဲ႕ အုိင္အိုဝါတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသား ဂ်ိမ္းစ္ ေမာ္လီတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ေယာက္ကို ၁၅ မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးထားတာမို႔ အဲဒီေန႔က ကဗ်ာ ၄ ပုဒ္ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ “ဟစ္တလာနဲ႔ ေခ်ေဂြဗားရား ဘီယာဘားမွာ စကားစျမည္ေျပာၾကတယ္”၊ “လူရိုင္းေတြေနတဲ့ရြာ”၊ “ဒီၿမိဳ႕ထဲမွာ” ကဗ်ာေတြရဲ႕ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေနဘုန္းလတ္ေထာင္က်ေနတုန္းမွာ အမွတ္တရ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ “ႏႈတ္တိုက္ကဗ်ာ” ကို ရြတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂါဘဝနဲ႔ ခင္မင္သိကၽြမ္းရတဲ့ ေနဘုန္းလတ္နဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ IWP ကို အတူတက္ေရာက္ခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘေလာ့ဂါတစ္ဦးအေနနဲ႔  အဲဒီအခ်ိန္က ေနဘုန္းလတ္လြတ္ေျမာက္ေရးကို ရည္စူးၿပီး ေရးထား

ခဲ့တဲ့ အဲဒီကဗ်ာကို ဖတ္ျပသင့္တယ္လို႔ ေတြးမိလို႔ပါ။ အဲဒီကဗ်ာကို မရြတ္ခင္ ရက္ပိုင္းအလိုမွာ ကိုယ့္ဘာသာပဲ အဂၤလိပ္လိုျပန္လိုက္ၿပီး ကဗ်ာရြတ္ပြဲမွာေတာ့ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ၂ ဘာသာနဲ႔ ရြတ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ႀကိဳတင္ေျပာမထားတာမို႔ ေနဘုန္းလတ္ကိုလည္း အံ့ၾသေစခဲ့ပါတယ္။

Prairie lights Books စာအုပ္ဆုိင္မွာ ပန္ဒိုရာ ကဗ်ာရြတ္စဥ္

ေနဘုန္းလတ္ကိုေတာ့ IWP စာေရးဆရာေတြကို အိုင္အိုဝါၿမိဳ႕ ေဒသခံေတြက တည္ခင္းတဲ့ အထူးညစာစားပြဲ ကဗ်ာရြတ္ဖို႔ IWP က စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဟယ္လိုဝင္းပြဲေတာ္ခ်ိန္ခါ နီးေနတာမို႔ အဲဒီညစာစားပြဲမွာ ဟယ္လိုဝင္းသေကၤတ တေစၦ သရဲ အရုပ္ေတြနဲ႔ ဆင္ယင္ထားတာကလည္း အမွတ္တရပါပဲ။ အဲဒီေန႔မွာ ေနဘုန္းလတ္က  “ေခတ္အဆက္ဆက္ လင္းလက္ေနမယ့္ၾကယ္” ဆိုတဲ့ကဗ်ာရဲ႕ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ကို ရြတ္ဆိုခဲ့ပါတယ္။  ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ့ ကိုမင္းကိုႏိုင္ရဲ႕ ၄၉ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ေနဘုန္းလတ္က ဘားအံအက်ဥ္းေထာင္မွ ေရးသားေပးပို႕ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၂ အတြက္ ကိုမင္းကိုႏိုင္ရဲ႕ အသက္ ၅၀ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔နီးလာၿပီမို႔ အမွတ္တရ ရြတ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ေနာက္ခံ သမိုင္းေၾကာင္းေလးကို ရွင္းျပတဲ့အခါ ပရိသတ္က အထူးစိတ္ဝင္စား အားေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ 

ညစာစားပြဲမွာ ေနဘုန္းလတ္ ကဗ်ာရြတ္စဥ္

 ကဗ်ာဆရာႀကီး မာဗင္ဘဲလ္ (Marvin Bell) နဲ႕ IWP ဒါရိုက္တာ ခရစၥတိုဖာမာေရးလ္တို႕ အတူတူ ကဗ်ာရြတ္ဆိုခဲ့ၾကတဲ့ ပြဲကိုလည္း အလြန္သေဘာက်မိပါတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးေပါင္း ထုတ္ေဝတဲ့ “Everything at once” ဆိုတဲ့ စကားေျပကဗ်ာစာအုပ္ မိတ္ဆက္ပြဲမွာ ကဗ်ာဆရာႀကီးႏွစ္ဦးဟာ တစ္နာရီေလာက္အတြင္းမွာ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ မရပ္မနား ကဗ်ာေတြ ရြတ္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္ ျဖစ္ေျမာက္လာဖို႔အတြက္ ခရစၥတိုဖာမာေရးလ္က ျပည္ပႏုိင္ငံေတြမွာ ရွိေနၿပီး မာဗင္ဘဲလ္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ရွိေနခဲ့ခ်ိန္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ၁၅ လၾကာေအာင္ အျပန္အလွန္ ကဗ်ာေတြ ပို႔ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၿပီး ထုတ္ေဝခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာပုဒ္ေရ အေတာ္မ်ားမ်ားကို မနားတမ္း တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ဖတ္ျပၿပီးတဲ့အခါ သူတို႔ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ အျခားကဗ်ာစာအုပ္ေတြကိုလည္း လက္မွတ္ထိုး ေရာင္းခ်ေပးပါတယ္။ 

မာဗင္ဘဲလ္နဲ႔ ခရစၥတိုဖာမာေရးလ္

အဲဒီအထဲက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္က  ကဗ်ာဆရာ ၇ ေယာက္၊ ေလးရက္တာ၊ စာအုပ္တစ္အုပ္( seven poets, four days, one book)  လို႔ ေခါင္းစဥ္ေပးထားတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ခရစၥတိုဖာမာေရးလ္ဟာ ကဗ်ာဆရာ ၆ ေယာက္ကို အုိင္အိုဝါၿမိဳ႕ကို လာေရာက္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္ တဲ့။ အဲဒီမွာ ေလးရက္တာ ေနထိုင္တဲ့အခိုက္ ေရးသားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြပါ။ ပထမဦးဆံုး ခရစၥတိုဖာမာေရးလ္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို အရင္ေရးပါတယ္။ သူ႕ကဗ်ာထဲက စာေၾကာင္းေတြကို က်န္ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္စီက ပထမဆံုး စာေၾကာင္းအျဖစ္ယူၿပီး အသီးသီး ကဗ်ာဆက္ၿပီး ေရးၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီကဗ်ာဆရာအသီးသီးရဲ႕ စာေၾကာင္းေတြကို တျခားကဗ်ာဆရာေတြက ပထမဆံုးစာေၾကာင္းအျဖစ္ ခြဲေဝယူၿပီး ဆက္ေရးၾကျပန္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ကဗ်ာေတြကို စုစည္းၿပီး ထုတ္ေဝထားတဲ့စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ျဖစ္လာဖို႔ ကဗ်ာေဆြးေႏြးပြဲစီစဥ္ပံု နဲ႔ ကဗ်ာထုတ္လုပ္ပံုဟာ မွတ္သားစရာပါပဲ။ 

IWP စာေရးဆရာေတြထဲမွာ ကဗ်ာရြတ္တဲ့ေနရာမွာ ထူးျခားဆန္းသစ္တဲ့ဟန္နဲ႔ ရြတ္ေလ့ရွိသူ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ကေတာ့ ယူရူေဂြး ႏိုင္ငံက လူးဝစ္ဘရာဗိုျဖစ္ပါတယ္။ အိုင္အိုဝါကို ေရာက္ခါစက Pittsburg မွာ က်င္းပတဲ့ Jazz Poetry ပြဲမွာလည္း ေဘာ့စဝါနာက တီေဂ်ဒီးမားနဲ႔အတူ လူးဝစ္ဘရာဗိုဟာ သြားေရာက္ကဗ်ာရြတ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ တီေဂ်ဒီးမားေရာ လူဝစ္ဘရာဗို ႏွစ္ဦးစလုံးဟာ ကဗ်ာကို ရြတ္ဖတ္တဲ့ေနရာမွာ အထူးအေလးေပးၾကသူေတြပါ။ ပရိသတ္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ပံုျပင္ဇာတ္လမ္းတစ္ခု ေျပာျပေနသလို အသက္ဝင္လွတဲ့ တီေဂ်ရဲ႕ စာရြက္မၾကည့္ဘဲ ကဗ်ာကို အလြတ္ရြတ္ပုံက ဆြဲေဆာင္မႈရွိသလို ဂီတေနာက္ခံ၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ လႈပ္ရွားမႈေတြပါတဲ့ ဗီဒီယိုေနာက္ခံေတြ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အသံအနိမ့္အျမင့္ရဲ႕ အားေတြကို ထည့္သြင္းၿပီး စိတ္ပါလက္ပါ ကဗ်ာရြတ္ေလ့ရွိတဲ့ လူးဝစ္ဘရာဗိုကိုလည္း လူတိုင္းက အလြန္ႏွစ္သက္စြာ အားေပးၾကပါတယ္။ 

ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ ကၽြန္မဟာ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြၾကားမွာလည္း ထင္ထင္ရွားရွား ၾကားဖူးေနတဲ့ ကြန္ဆက္ခ်ဴရယ္ ကဗ်ာဆရာ ကဲနက္ဂိုးလ္စမစ္ ရဲ႕ ကဗ်ာရြတ္ပြဲနဲ႔လည္း ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေဇယ်ာလင္းနဲ႔ ဆရာၿငိဏ္းေဝတို႔ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြေၾကာင့္ ကဲနက္ဂိုးလ္စမစ္ အေၾကာင္းကို ရင္းႏွီးေနခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ ေဒါင္လိုက္အစင္းေတြ ထင္းထင္းပါတဲ့ ကုတ္အက်ီေဘာင္းဘီ ဝတ္စံုျပည့္နဲ႔ ရွပ္အက်ၤီ လိေမၼာ္ေရာင္လြင္လြင္ကို စတိုင္က်က် ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ဂိုးလ္စမစ္ဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို နာရီဝက္ၾကာေအာင္ ေရေသာက္လိုက္ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္နဲ႔ မရပ္မနား ရြတ္ခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္တည္းက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တည္းကို နာရီဝက္ၾကာေအာင္ ဆက္တိုက္ရြတ္ဆိုတဲ့ ကဗ်ာပြဲကို ကၽြန္မ တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးခဲ့ပါဘူး။ 

အဲဒီေန႔က ဂိုးလ္စမစ္ရြတ္ခဲ့တာကေတာ့ “အေမရိကန္၏ ေသေၾကပ်က္စီးမႈ အျဖစ္ဆိုးႀကီး ခုနစ္ခု - Seven American Deaths and Disasters”  ဆိုတဲ့ကဗ်ာရွည္ပါ။ အျဖစ္ဆိုးေတြကေတာ့ ဂၽြန္အက္ဖ္ကေနဒီ၊ ေရာဘတ္ကေနဒီ၊ ဂၽြန္လင္ႏြမ္တို႔ကို လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မႈေတြအေၾကာင္း၊ ခ်ယ္လင္ဂ်ာ လြန္းပ်ံယာဥ္ ပ်က္က်ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ၁၉၉၉ခုႏွစ္က ကိုလန္ဘိုင္း ေက်ာင္းမွာ လူအမ်ားအျပားကို ေသနတ္သမားတစ္ေယာက္က ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္မႈအေၾကာင္း၊ စက္တင္ဘာ ဆယ့္တစ္ရက္ေန႔ World Trade Centre တိုက္ခိုက္ခံခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း နဲ႕ မုိက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ ေသဆံုးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ။  ဂိုးလ္စမစ္ဟာ အဲဒီကဗ်ာကို အစီရင္ခံစာေတြ၊ မွတ္တမ္းေတြ၊ အသံလႊင့္ခ်က္ေတြ၊ အင္တာဗ်ဴးေတြ အစရွိတဲ့ မူလတည္ရွိၿပီးသား စာသားေတြကို အသံုးျပဳၿပီး ဖြဲ႔စပ္ခဲ့ပါတယ္။  ဂိုးလ္စမစ္ဟာ ၂၀၁၁ခုႏွစ္ က အိမ္ျဖဴေတာ္မွာ က်င္းပတဲ့ အေမရိကန္ကဗ်ာပြဲေတာ္မွာလည္း အိုဘားမားနဲ႕ မီရွဲလ္တို႔ေရွ႕မွာ ကဗ်ာရြတ္ျပခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဂိုးလ္စမစ္ရဲ႕ ေလယူေလသိမ္း အလွည့္အေျပာင္းေတြနဲ႔ ကဗ်ာရြတ္ဆိုတဲ့ အသံဟာ သူ႕ရဲ႕ စုစည္းဖြဲ႔စပ္ထားတဲ့ စာသားေတြနဲ႔ အံဝင္ခြင္က်ၿပီး အသက္မရွဴမိေအာင္ကို စိတ္ဝင္စားစရာပါ။ စာရြက္ထဲမွာ ကဗ်ာကို မ်က္စိနဲ႔ ဖတ္ရုံဆိုရင္ ဒီလိုအရသာကို မခံစားႏိုင္ဘူးလို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္မိပါတယ္။  (Conceptual ကဗ်ာဆရာ ဂိုးလ္စမစ္၊ LP ကဗ်ာဆရာ ဘန္းစတိန္းနဲ႔ flarf ကဗ်ာဆရာမ နာဒါေဂၚဒင္တို႔နဲ႔ ေတြ႕ဆံုခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ကဗ်ာေလာက ၂ မွာလည္း ေဆာင္းပါးသီးသန္႔ ေရးထားခဲ့ပါတယ္။) 

Conceptual ကဗ်ာဆရာ ကဲနက္ဂိုးလ္စမစ္

အိုင္အိုဝါၿမိဳ႕မွာ ေရာက္ေနတဲ့အခိုက္ ကၽြန္မကို ေရဒီယိုကေန ကဗ်ာရြတ္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚတာကိုလည္း ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ အိုင္အိုဝါၿမိဳ႕မွာတည္ရွိတဲ့ KRUI ေရဒီယို ရဲ႕ Lit Show လို႔အမည္ရတဲ့ FM အသံလႊင့္မႈ အစီအစဥ္ ျဖစ္ပါတယ္။  ကၽြန္မအပါအဝင္ IWP စာေရးဆရာ အခ်ိဳ႕ကို အဲဒီေရဒီယိုအစီအစဥ္မွာ တိုက္ရိုက္အသံလႊင့္ၿပီး ကဗ်ာရြတ္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။  ကၽြန္မနဲ႔အတူ ေရဒီယိုမွာ အသံလႊင့္ခဲ့ၾကသူေတြကေတာ့ ဖိလစ္ပိုင္က ဂ်င္းန္ဗီးအာဆန္ဂ်ိဳ၊ ရုရွက အလီဆာ ဂ်နီဗာ၊  နယူးဇီလန္က ဂ်က္ဖရီပါပရိုရာဟိုးလ္မန္း၊ ဇင္ဘာေဘြက ခရစၥတိုဖာမာလာဇီနဲ႕ စင္ကာပူက စတက္ဖနီရဲ တို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က စကားေျပဖတ္ၾကၿပီး တခ်ိဳ႕က ကဗ်ာဖတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကို အခ်ိန္ ၈ မိနစ္ေလာက္ ေပးထားတာမို႔ ကဗ်ာ ၂ ပုဒ္ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ေတြကိုပဲ ရြတ္ခဲ့ပါတယ္။ “လူရိုင္းေတြေနတဲ့ရြာ” နဲ႕ “စိတ္အစြန္းေရာက္ေရာဂါနဲ႔ ၂၈ ရက္အၾကာ” တို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ တိုက္ရိုက္အသံလႊင့္ရတဲ့ ပထမဆံုးအေတြ႕အႀကံဳမို႕ မမွားေအာင္ သတိထားရပါတယ္။

၁၉။ ရွီကာဂိုၿမိဳ႕ ခရီးစဥ္

IWP ေလ့လာေရး ခရီးစဥ္ေတြထဲမွာ ေအာက္တိုဘာ ၁၉ ကေန ၂၁ ရက္ေန႔အထိ ကၽြန္မတို႔ကို ရွီကာဂိုၿမိဳ႕ကို ပို႔ေဆာင္ေပးမယ့္ အစီအစဥ္တစ္ခု ပါဝင္ပါတယ္။ အိုင္အိုဝါၿမိဳ႕ကေန ရွီကာဂိုကို ေလယာဥ္နဲ႔ သြားလို႔လည္းရသလို ကားေမာင္းသြားရင္လည္း ၄ နာရီေလာက္ပဲ ၾကာတဲ့ ခရီးျဖစ္ပါတယ္။

မနက္ ၉ နာရီခြဲမွာ အိုင္အုိဝါၿမိဳ႕ကေန ဘတ္စ္ကားေတြနဲ႔ ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါတယ္။ ရွီကာဂိုကို ၁ နာရီ ခြဲေလာက္ ဝင္မယ္ ခန္႔မွန္းထားၿပီး ေရာက္တဲ့ မြန္းလြဲပိုင္းမွာလည္ပတ္ဖို႔ အတြက္ ကၽြန္မတို႔ကို အစီအစဥ္ ၃ ခုထဲက တစ္ခု ေရြးခုိင္းထားပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ (၁) Frank Lloyd Wright Home and Studio / Architectural Tour (၂) Ernest Hemingway Museum/Birthplace  (၃) Poetry Foundation တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဟဲမင္းေဝးရဲ႕ ျပတိုက္ကို စိတ္ဝင္စားေပမယ့္ Poetry Foundation ကိုပဲ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ 

Poetry Foundation ဟာ ကၽြန္မတို႔တည္းခုိတဲ့ Hyatt Chicago Millennium Mile ဟိုတယ္ကေန လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ နီးနီးေလးပါ။ ဟိုတယ္ကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မွန္းထားတာထက္ နည္းနည္း ေနာက္က်ေနတာမို႔ Poetry Foundation ရုံးမပိတ္ခင္ အျမန္ သုတ္ေျခတင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ေရာက္တဲ့အခါ IWP စာေရးဆရာေတြကို ရုံးက တာဝန္ရွိသူေတြက အခ်ိန္ယူၿပီး အေဆာက္အဦအတြင္းမွာ အေသအခ်ာ လွည့္လည္ျပသၾကပါတယ္။ ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္မဂၢဇင္းအပါအဝင္ အျခားမွတ္သားဖြယ္ရာ စာရြက္စာတန္းေတြကိုလည္း လက္ေဆာင္ေပးၾကပါတယ္။ (ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ Poetry Foundation ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ ျပသမႈေတြ၊ တင္ဆက္မႈေတြ၊ ပိုစတာေတြကို ၿမိဳ႕ထဲက လမ္းမေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။) 

Poetry Foundation ရုံးခန္းတြင္း

Poetry Foundation မဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖံုးမ်ားေရွ႕တြင္အုပ္စုလိုက္ အမွတ္တရ

အဲဒီေန႔ ညေနခင္းမွာေတာ့ IWP ဝန္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ေကစီယာ (Kecia) က IWP စာေရးဆရာအခ်ိဳ႕ကို တရုတ္တန္းကို လုိက္ပို႔ေပးပါတယ္။ အိုင္အိုဝါၿမိဳ႕မွာ တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္ အနည္းငယ္ရွိေပမယ့္ အာရွက လာသူေတြဟာ အိမ္ကေနထြက္ခြာလာတာ ႏွစ္လနီးပါး ၾကာလာတဲ့အခါ အာရွအစားအစာ ေကာင္းေကာင္းစားဖို႔ ေတာင့္တေနၾကတာ အမွန္ပါ။ တရုတ္တန္းက ဆုိင္ေတြထဲမွာ စီခၽြမ္အစားအေသာက္ ရတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေရြးခ်ယ္လုိက္ၾကၿပီး ေဟာင္ေကာင္က လင္းနဲ႔ ထုိင္ဝမ္က ခ်မ္း တို႔ ဦးေဆာင္ၿပီး အစားေသာက္ေတြ မွာၾကပါတယ္။ အဲဒီညက အရသာရွိတဲ့ ဟင္းလ်ာေတြကို စားေသာက္ၿပီး အားလံုး ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ရွီကာဂို တရုတ္တန္းတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စားေသာက္ေနေသာ IWP စာေရးဆရာမ်ား

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာေတာ့ မနက္စာကို ဟိုတယ္ကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ နံနက္ခင္းစာဆိုင္ေလးမွာ ေစာေစာစီးစီး သြားစားလိုက္ၾကၿပီး  Art Institute of Chicago လို႔အမည္ရတဲ့ ပန္းခ်ီျပတိုက္ႀကီးကို လမ္းေလွ်ာက္သြား ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔တည္းတဲ့ ဟိုတယ္ဟာ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရးပါတဲ့ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အခ်က္အခ်ာမွာ တည္ရွိတာမို႔ စိတ္ဝင္စားစရာေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ အလြယ္တကူေရာက္ႏိုင္တဲ့ အကြာအေဝးမွာပါ။ ျပတိုက္ကို သြားတဲ့လမ္းမွာ Cloud Gate သို႔မဟုတ္ Chicago Bean လို႔အမည္ရတဲ့ ဖန္လံုးႀကီးနဲ႔ ပန္းၿခံတည္ရွိပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ျမင္ရတဲ့ လွပခန္႔ညားတဲ့ အေဆာက္အဦႀကီးေတြဟာလည္း သေဘာက်စရာေကာင္းလွပါတယ္။ ခ်ီကာဂုိဟာ City of Architecture လို႔ အသိအမွတ္ျပဳခံရတဲ့ ၿမိဳ႕ျဖစ္ပါတယ္။ 

ရွီကာဂိုရဲ႕ ပဲေစ့ပံုဖန္လံုးႀကီး

 Art Institute of Chicago ရဲ႕ေရွ႕ကိုေရာက္တဲ့အခါ ျပတိုက္ဖြင့္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့ လူတန္းရွည္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ျပတိုက္က မနက္ ၁၀ နာရီခြဲမွာ ဖြင့္ပါတယ္။ အေဆာက္အဦဟာ စတုရန္းေပေပါင္း တစ္သန္းေက်ာ္က်ယ္ဝန္းၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဒုတိယအႀကီးဆံုး အႏုပညာျပတိုက္လို႔ သိရပါတယ္။ လက္ရာေပါင္း ၂၆၀၀၀ ေက်ာ္ကို ျပသထားပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဟာ အဲဒီျပတိုက္မွာ ေန႔လည္စာ မစားမီအခ်ိန္အထိသာ လည္ပတ္ဖို႔ စီစဥ္ထားခဲ့တာေၾကာင့္ ျပတုိက္တစ္ခုလံုးကို ႏွံ႔စပ္ေအာင္သြားဖို႔ စိတ္မကူးေတာ့ဘဲ ကိုယ္စိတ္အဝင္စားဆံုး အထပ္ေတြကိုသာ သြားၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ဗန္ဂိုး၊ မိုေနး၊ မာေနး၊ ေရႏႊား၊ ပီကာဆို၊ ဒါလီ၊ အန္ဒီဝါးဟိုး အစရွိတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ အႏုပညာရွင္တို႔ရဲ႕ မူရင္းလက္ရာေတြကို ၾကည့္ရႈရတာ စိတ္လႈပ္ရွားဖို႔လည္းေကာင္းလွပါတယ္။ 

Art Institute of Chicago ထဲက ဗန္ဂိုးရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ပန္းခ်ီကား Bedroom in Arles

Art Institute of Chicago ထဲက အန္ဒီဝါးဟိုးရဲ႕ ေမာ္ နဲ႔အတူ

အဲဒီေန႔ကေတာ့ museum tour လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပါ။ ေန႔လည္စာစားၿပီးတဲ့အခါမွာ ဟိုတယ္နဲ႔ အနီးဆံုးမွာရွိတဲ့ Museum of Contemporary Art ကိုလည္း သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီ ျပတိုက္ကေတာ့ သိပ္မႀကီးလွတာမို႔ အခ်ိန္သိပ္ယူစရာ မလိုခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဗီဒီယိုေတြ၊ installation art ေတြနဲ႔ လက္ရွိဖန္တီးေနဆဲ အႏုပညာရွင္ေတြရဲ႕ လက္ရာေတြကိုေတာ့ အဲဒီမွာ ေလ့လာခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္သာရမယ္ဆိုရင္ တစ္ရက္မွာ အဲဒီလို ပန္းခ်ီပန္းပု အႏုပညာျပတိုက္မ်ိဳး တစ္ခုသာ ၾကည့္ရႈေလ့လာမယ္ဆိုရင္ ပိုေကာင္းမယ္ လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဒါမွပဲ ေက်ေက်ညက္ညက္ စိတ္ေအးလက္ေအး ခံစားႏုိင္မွာပါ။

Museum of Contemporary Art ကေနထြက္လာၿပီးတဲ့အခါ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ မီရွီဂန္ေရကန္ႀကီးရွိရာကို လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ေရကန္ႀကီးလို႔ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မမ်က္စိထဲမွာေတာ့ ပင္လယ္ႀကီးလို က်ယ္ဝန္းလွပါတယ္။ မီရွီဂန္ေရကန္ဟာ ေျမာက္အေမရိကရဲ႕ ေရကန္ႀကီး ၅ ကန္ထဲမွာ တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္ၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ နယ္နိမိတ္ထဲမွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား တည္ရွိတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ကန္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ေရကန္ႀကီး ၄ ခုကေတာ့ ကေနဒါႏိုင္ငံနဲ႔ ဆက္စက္တည္ရွိေနၾကပါတယ္။ ေလကေလးတျဖဴးျဖဴးနဲ႕ ပင္လယ္ကမ္းစပ္လို ျဖစ္ေနတဲ့ ေရျပာျပာကမ္းေျခမွာ ခဏတျဖဳတ္နားၾကၿပီးတဲ့အခါ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ခ်ားရဟတ္ေတြရွိတဲ့ စည္ကားတဲ့ကမ္းေျခတစ္ေနရာကို သြားၾကရေအာင္ လို႔ ကိုရီးယားက စာေရးဆရာ အီစူးက တိုက္တြန္းလာပါတယ္။

Navy Pier လို႔ ေခၚတဲ့ ရွီကာဂိုရဲ႕ သမိုင္းဝင္ ဆိပ္ကမ္းတစ္ေနရာမွာေတာ့ မၾကာမီက်ေရာက္ေတာ့မယ့္ ဟယ္လိုဝင္းတေစၦႀကီးပြဲအတြက္ ဆင္ယင္ထားတဲ့ အရုပ္ေတြနဲ႔ ေၾကာက္စရာ ခ်စ္စရာ လွပစည္ကားေနပါတယ္။ ခ်ားရဟတ္စီးတဲ့လူေတြက စီး၊ တစ္ေန႔လံုး ေလွ်ာက္ထားရလို႔ ေျခေထာက္ေညာင္းၿပီး ထိုင္သူေတြက ထုိင္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကေတာ့ ကမ္းနားတေလွ်ာက္ ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္ရင္း ရွီကာဂိုရဲ႕ ေနဝင္ဆည္းဆာအလွကို ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္းတင္ေနမိပါတယ္။  အဲဒီပြဲခင္းထဲမွာ ကေလးေတြအတြက္ အစားအစာနဲ႔ အျမန္စား အစားအစာေတြသာ မ်ားေနတာမို႔ ညစာစားဖို႔အတြက္ ၿမိဳ႕ထဲကို ျပန္ထြက္လာၾကျပန္ပါတယ္။

ရွီကာဂိုၿမိဳ႕လယ္ျမင္ကြင္း

မီရွီဂန္ကန္ေစာင္းမွ IWP စာေရးဆရာမ်ား

Navy Pier မွ ရွီကာဂိုၿမိဳ႕ ဆည္းဆာကို လွမ္းျမင္ရစဥ္

အဲဒီေန႔ညစာကိုေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ညကလို ခမ္းခမ္းနားနား မစားျဖစ္ၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕လည္း ေျခေထာက္ေတာ္ေတာ္ေညာင္းေနၾကၿပီမို႔ စားၿပီးတဲ့အခါ ဟိုတယ္ကို တန္းျပန္သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့  ဖိလစ္ပိုင္၊ ကိုရီးယား၊ ထိုင္ဝမ္ စာေရးဆရာ ဆရာမတို႔ နဲ႔အတူ အေဆာက္အဦအျမင့္တစ္ခုကို တက္ၿပီး ညရႈခင္းကို ၾကည့္ဖို႔ စိတ္ဝင္စားမိျပန္ပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ John Hancock Building and Observatory ဆိုတဲ့ အေဆာက္အဦႀကီးေပၚတက္ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မီးေရာင္စံုေတြနဲ႔ ရႈမၿငီးတဲ့ ရွီကာဂိုရဲ႕ ညျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း စင္ကာပူက sky park တို႔ Singapore Flyer တုိ႔ကို သတိရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ဒီလို ၿမိဳ႕ရႈခင္းကို အမ်ားျပည္သူ တက္ၾကည့္လို႔ရတဲ့ အေဆာက္အဦျမင့္ မရွိေသးတာကို သတိထားမိပါတယ္။ အနီးစပ္ဆံုးကေတာ့ ကုန္သည္ႀကီးမ်ား ဟိုတယ္ေရွ႕က ဆာကူရာတာဝါ အထပ္ ၂၀ မွာရွိတဲ့ ေကာ္ဖီဆုိင္ေလာက္ပါပဲ။ ဒါေတာင္မွ မွိတ္တုပ္ မီးေလးေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ညအလွဟာ ဖြ႔႔ံၿဖိဳးတဲ့ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အကြာျခားႀကီး ကြာျခားေနပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ အုိင္အိုဝါၿမိဳ႕ကို ျပန္ၾကမယ့္ ကားေတြထဲမွာ အေစာဆံုးခရီးစဥ္ကို ကၽြန္မကေရြးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ညေနမွာ က်င္းပမဲ့ ကဲနက္ဂိုးလ္စမစ္ရဲ႕ ကဗ်ာရြတ္ပြဲကို အမီသြားႏိုင္ေအာင္ပါ။ မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ အခ်ိန္နည္းနည္းရေသးတာမို႔ စာေရးဆရာတခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ မနက္စာစားဖို႔ထြက္ရင္း ကန္တစ္ပတ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါေသးတယ္။ အျပန္မွာ ၿမိဳ႕ထဲက မစၥစၥပီျမစ္ ျဖတ္စီးေနတဲ့ ဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္တဲ့အရာ ကူဝိတ္က စာေရးဆရာက တားလ္ဘ္ (Taleb) က Architectural cruise tour နဲ႔ အေပ်ာ္စီးသေဘၤာၿမိဳ႕တစ္ပတ္ စီးခ်င္တယ္လို႔ အေဖာ္စပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံမေကာင္းစြာပဲ သေဘၤာထြက္မယ့္ အခ်ိန္ဇယားက ကၽြန္မတို႔ ျပန္ရမယ့္ အခ်ိန္နဲ႔ မကုိက္ညီပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ဟိုတယ္ကို ျပန္လာၾကရင္း စကားလက္ဆံုက်မိေတာ့ ကၽြန္မက မွတ္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။ “ဒီၿမိဳ႕မွာ ထင္ထင္ရွားရွားအျဖစ္ဆံုးကေတာ့ ျမင့္မားလြန္းတဲ့ အေဆာက္အဦ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲ။ ကၽြန္မေနခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေတြမွာ ဒီလိုအေတြ႕အႀကံဳမ်ိဳး မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲလမ္းမေတြမွာ ေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါ အခုလုိ ျမင့္လြန္းတဲ့ အေဆာက္အဦေတြၾကားမွာ ကၽြန္မဟာ ပိုၿပီး ပုဝင္ေသးေကြးသြားတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ တခါတေလေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသးေသးေလးျဖစ္ေၾကာင္း အခုလို သတိေပးတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးလို္တယ္ ထင္ပါတယ္”

တားလက္ဘ္က သူ႔ရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခုကို ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး ေလယာဥ္စီးဖူးခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကို သတိရတယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေန အျခားေလယာဥ္တစ္စီး ပ်ံသြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ အဲဒီေလယာဥ္ေလးဟာ ေသးေသးေလးရယ္။ ဒါနဲ႔ အနားမွာ အစားအေသာက္လာခ်ေပးတဲ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးကို ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဟိုးမွာ လွမ္းျမင္ရတဲ့ ေလယာဥ္ေလးက ေသးေသးေလးေနာ္ လို႔။ ေလယာဥ္မယ္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပံဳးၿပီးျပန္ေျပာပါတယ္။ ဟိုဘက္က ေလယာဥ္ကေန ျပန္ၾကည့္ရင္လည္း ကၽြန္မတို႔ ေလယာဥ္ကို ေသးေသးေလးလို႔ ျမင္ရမွာ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေလယာဥ္ဟာလည္း ကၽြန္မတို႔လို ေလယာဥ္ႀကီးပါပဲ။ ေဝးေနလို႔ပါ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ သင္ခန္းစာတစ္ခုရပါတယ္။ လူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႀကီးမားလွတယ္လို႔ ထင္ေနတတ္ၾကတယ္” တဲ့။

အဲဒီေနာက္ ရွီကာဂိုနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးမိေပမယ့္ အခုအထိ စိတ္တုိင္းမက်ေသးလို႔ အဆံုးမသတ္ရေသးပါဘူး။ “ေဒါင္လိုက္ျပန္႔ကားေနတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးထဲမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္း ပိုၿပီးေတာ့ ပုဝင္ေသးေကြးသြား” ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ေတးထားလိုက္ပါေသးတယ္။

ရွီကာဂိုၿမိဳ႕ကအျပန္ မစၥစၥပီျမစ္နံေဘးမွာ IWP စာေရးဆရာမ်ား အမွတ္တရ

အဲဒီခရီးစဥ္အၿပီးမွာရွီကာဂိုၿမိဳ႕ကို ေနာက္ထပ္တစ္ေခါက္ထပ္ေရာက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေအာက္တိုဘာလကုန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ အမ်ိဳးသား ေရာက္လာတဲ့အတြက္ ရွီကာဂိုကို သြားၿပီး ေခၚခဲ့တာပါ။ အဲဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ တစ္ေန႔တာ လည္ပတ္တဲ့အခါ ေစာေစာက တားလက္ဘ္ သြားခ်င္ခဲ့တဲ့ Architectural cruise tour ကို သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာ ျမစ္ႀကီးက ျဖတ္စီးေနတာလည္း ရွီကာဂိုၿမိဳ႕ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ Windy City လို႔ နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ရီွကာဂိုရဲ႕ ေလေအးေတြ တသုန္သုန္တိုက္ေနတဲ့ သေဘၤာႀကီးေပၚမွာ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႔ ထိုင္ရင္း ေရေၾကာင္းလမ္းတေလွ်ာက္ ျမင္ေနရတဲ့ အေဆာက္အဦေတြအေၾကာင္းကို ဧည့္လမ္းညႊန္ အင္ဂ်င္နီယာက ရွင္းျပတာကို နားေထာင္ရပါတယ္။ အေဆာက္အဦေတြရဲ႕ သမုိင္းသာမက ေမာ္ဒန္၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ သြင္ျပင္လကၡဏာေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ပံု သေဘာတရား (ism) ေတြကိုပါ ရွင္းျပသြားတာဟာ အလြန္ကို ဗဟုသုတ တိုးေစပါတယ္။  ကၽြန္မ အႏွစ္သက္ဆံုး ေလ့လာေရးခရီးစဥ္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီတစ္ေခါက္မွာ ညေနခ်မ္းမွာေတာ့ ရွီကာဂိုရဲ႕ အျမင့္ဆံုးအေဆာက္အဦျဖစ္တဲ့ Willis Tower ကို တက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အေဆာက္အဦမွာ အျပင္ကို ထိုးထြက္ေနၿပီး မွန္နဲ႔ခင္းထားတဲ့ ၾကမ္းျပင္အေၾကာင္းကို ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေရာက္သြားတဲ့အခါ အဲဒီမွန္ခန္းကေလးထဲကို ေျခလွမ္းလိုက္သူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေအာက္က မွန္သားၾကည္ၾကည္ေအာက္မွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ အကြာအေဝးကို ျဗဳန္းစားႀကီး က်င့္သားမရဘဲ ဒူးတုန္ေျခတုန္ ျဖစ္ကုန္ၾကတာကို အခ်င္းခ်င္းၾကည့္ရင္း ရယ္ေမာၾကတာလည္း အမွတ္တရပါပဲ။  

Willis Tower ေပၚမွ မွန္ၾကည္ခန္းရႈခင္း

Willis Tower ေပၚမွ ရွီကာဂိုၿမိဳ႕အလွကိုျမင္ရစဥ္

Willis Tower ေပၚမွ ရွီကာဂိုၿမိဳ႕အလွ ညျမင္ကြင္း

ရွီကာဂိုကို ေနာက္ထပ္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္ျဖစ္ဦးမလဲ မသိပါ။ ကၽြန္မကေတာ့ အစားအေသာက္ေတြ၊ အေဆာက္အဦေတြ၊ ၾကည့္ရႈစရာေနရာေတြ၊ ရႈခင္းျမင္ကြင္းေတြ၊ သပ္ရပ္မႈေတြ အားလံုးအတြက္ ရွီကာဂိုၿမိဳ႕ကို ႏွစ္သက္သေဘာက်မိပါတယ္။

ပန္ဒိုရာ

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္။)

၂၀၁၃ စက္တင္ဘာလ စတုိင္သစ္မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပၿပီး။  


 
အပုိင္း (၁) သို႕  
အပိုင္း(၂) သို႔

 အပိုင္း (၃) သို႔

 အပိုင္း (၄) သို႔

အပိုင္း(၅) သို႔

အပိုင္း(၆) သို႔

Expand..

Summary..