အိုင္အိုဝါရက္စြဲမ်ား အပိုင္း (၈)

အိုင္အိုဝါရက္စြဲမ်ား အပိုင္း (၈)

၂၀။ စီနီယာေကာလိပ္ ႏွင့္ ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္သင္တန္း စာသင္ခန္းမ်ားတြင္ေဆြးေႏြးျခင္း

အိုင္အိုဝါၿမိဳ႕က ေက်ာင္းစာသင္ခန္းေတြကို သြားလည္ပတ္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြက မၿပီးဆံုးေသးပါဘူး။ အိုင္အိုဝါစီနီယာ ေကာလိပ္ကို သြားၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္းနဲ႔ စာေပအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေပးႏိုင္မလားလို႔ ဖိတ္ေခၚလာျပန္ပါတယ္။ စီနီယာေကာလိပ္မွာ အသက္အရြယ္ႀကီးတဲ့ ပင္စင္စားအရြယ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ရွိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

ရုရွက အယ္လီဇာ ရယ္ ကၽြန္မရယ္ဟာ စီနီယာေကာလိပ္ကို သြားဖို႔ ေအာက္တိုဘာ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ အလွည့္က်ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ညေနခင္းမွာ ကၽြန္မတို႔ IWP စာေရးဆရာအားလံုး ဘဏ္အေကာင့္ဖြင့္ဖို႔ စီမံေပးတဲ့ US Bank က ဖိတ္ၾကားထားတဲ့ ညစာစားပြဲကလည္းရွိေနပါတယ္။ ေအာက္တိုဘာလထဲမွာ အျပင္ထြက္ရတာ ရာသီဥတုက အေတာ္ေအးေနပါၿပီ။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မနဲ႔ အယ္လီဇာဟာ မိုး သည္းသည္းေအာက္မွာ အတူတူထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

ညစာစားပြဲအတြက္ အယ္လီဇာက အက်ၤီျပန္လဲခ်င္တယ္ဆိုလို႔ သူ႔ကိုအရင္ဆံုး ေဆြးေႏြးဖို႔ အလွည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ US Bank ကို ဆက္သြားလိုက္ပါတယ္။ ေကာလိပ္မွာေတြ႕ရတဲ့ သင္တန္းသားေတြက တကယ့္ကို အဘိုးအဘြားအရြယ္ေတြပါ။ ဒီလိုအရြယ္မွာ ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ့ စာေပကို ေလ့လာႏိုင္ဖုိ႔ အခြင့္အေရး ရွိေနေသးတာလည္း အားက်စရာပါ။ တခ်ိဳ႕လည္း တုတ္ေကာက္နဲ႔ တခ်ိဳ႕လည္း ဘီးတပ္လွည္းေတြနဲ႔ပါ။ လူႀကီးေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႔နဲ႔ ေျပာတဲ့အခါမွာ ေက်ာင္းသားကေလးေတြကို ေျပာရမယ့္ အေၾကာင္းအရာနဲ႔မတူပါဘူး။ အားလံုးက ဘားမား/ျမန္မာ ဆိုတာကို သိၾကၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးေနဝင္း စသည္ျဖင့္ အေသအခ်ာ ၾကားဖူးၾကသူေတြလည္း ပါပါတယ္။ စာေပထက္ ႏိုင္ငံအေၾကာင္းကို ပိုစိတ္ဝင္စားၾကဟန္တူပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း သူတို႔နဲ႔ လုိက္ဖက္မယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို ျပင္ဆင္လာခဲ့ပါတယ္။ 

ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္းနဲ႕ ျမန္မာ့စာေပအေၾကာင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို မိနစ္၂၀ ေလာက္ေျပာျပၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ ကဗ်ာေတြထဲက သူတို႔ကို ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေပးႏိုင္မယ့္ ကဗ်ာ ၃ ပုဒ္ကို ေရြးထုတ္ၿပီး ရြတ္ျပခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္နည္းသြားတာမို႔ ေမးခြန္း ႏွစ္ခု သံုးခုသာ ခြင့္ျပဳႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မႏွစ္ကလည္း ျမန္မာစာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ လာၿပီး ေဟာေျပာသြားေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကိုခ်ိဳတူးေဇာ္လား ဆိုေတာ့ ဟုတ္တယ္လို႔ ျပန္ေျပာၾကပါတယ္။ ကိုခ်ိဳတူးေဇာ္ကို သူတို႔က အမွတ္တရျဖစ္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ 

စီနီယာေကာလိပ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ျမန္မာစာေပအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေနစဥ္

ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္စာသင္ခန္းအတြက္ကိုေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ပေရာ္ဖက္ဆာ ဆရာမႀကီးက ႀကိဳတင္ၿပီး စာေတြပို႔ထားပါတယ္။ ဒီအတန္းအတြက္ကိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းမွာ ထင္ရွားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို အင္တာနက္ကရွာေဖြ စုေဆာင္းၿပီး slide show ျပင္ဆင္ထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဓာတ္ပံုေတြထဲမွာ သီေပါဘုရင္နဲ႔ စုဘုရားလတ္ပံု၊ ကိုလိုနီေခတ္က ဓာတ္ပံုေတြ၊ ၈၈ အေရးအခင္းမွာ မဝင္းေမာ္ဦးကို ဆရာဝန္ႏွစ္ေယာက္ သယ္ေျပးသြားတဲ့ပံု အပါအဝင္ လႈပ္ရွားမႈပံုေတြ၊ ေရႊဝါေရာင္အေရးအခင္းတုန္းက နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ကိုရင္ေလးသပိတ္ေမွာက္ေနတဲ့ပံုနဲ႔ ဂ်ပန္သတင္းေထာက္ကို ပစ္သတ္ေနတဲ့ ပူလစ္ဇာဆုရပံု၊ နာဂစ္ဒဏ္ခံရပံု၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဦးသိန္းစိန္ ပထမဆံုး ျပန္လည္ညွိႏိႈင္းၾကစဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဓာတ္ပံုကားခ်ပ္ေရွ႕မွာ ရိုက္ထားတဲ့ ပံု၊ စတာေတြအၿပီးမွာ ျမန္မာ့ေရေျမေတာေတာင္ရဲ႕ လွပတဲ့ရႈခင္းေတြနဲ႔ ျမန္မာ့ေက်းလက္လူထုရဲ႕ သနပ္ခါးပါးကြက္က်ားနဲ႔ ရိုးရိုးသားသား ၿပံဳးရႊင္ေနတဲ့ ပံုေလးေတြ ပါဝင္ပါတယ္။ 

ကၽြန္မရဲ႕တင္ျပမႈကို “ဓာတ္ပံုေတြက ေျပာျပတဲ့ ျမန္မာအေၾကာင္း” လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ဓာတ္ပံုရဲ႕ေနာက္ကြယ္က ျမန္မာ့သမုိင္းေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲမွာ ခ်ီလီက မာတီးရားစ္နဲ႔ ေဘာ့စဝါနာက တီေဂ်တို႔လည္း ပါၾကပါတယ္။ ေဆြးေႏြးသူေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ပေရာ္ဖက္ဆာက ေက်ာင္းသားေတြကို ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ျမန္မာ၊ ခ်ီလီ၊ ေဘာ့စဝါနာ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ အဲဒီႏိုင္ငံအသီးသီးအတြက္ ေခါင္းထဲကိုဝင္လာတဲ့ စကားလံုး ၃ လံုးစီ ခ်ေရးထားပါ ဆိုတာလည္း ပါပါတယ္။ အဲဒီစကားလံုးေတြကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္းေရာ ခ်ီလီ နဲ႔ ေဘာ့စဝါနာတို႔ အေၾကာင္းကိုေရာ ေတာ္ေတာ္ မသိၾကတာကို သတိထားမိျပန္ပါတယ္။ ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္ ဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ၾကေပမယ့္ ကၽြန္မျပတဲ့ ပူလစ္ဇာဆုရ ဓာတ္ပံုကိုလည္း ဘယ္သူမွ မသိၾကပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေတြကို သူတို႔ကို မိတ္ဆက္တင္ျပခြင့္ရခဲ့ရတာ ကၽြန္မအတြက္ အခြင့္အေရးျဖစ္သလို သိခြင့္ႀကံဳရတာလည္း သူတို႔အတြက္ အက်ိဳးရွိခဲ့မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္ စာသင္ခန္းမွာ ခ်ီလီက မာတီးရားစ္၊ ပန္ဒိုရာနဲ႔ ေဘာ့စဝါနာက တီေဂ်

၂၁။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေတြ႔ဆံုပြဲမ်ား

ေအာက္တိုဘာလထဲမွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးပိတ္ အစီအစဥ္ေတြကို အၿပီးသတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာရပါၿပီ။ စုေပါင္းအမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကတာကိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ေစာင့္မေနဘဲ စက္တင္ဘာလကတည္းက လုပ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ IWP ကိုတက္ေရာက္ၾကတဲ့ စာေရးဆရာေတြထဲမွာ အခ်ိန္အစကေန အဆံုးအထိ မေနႏိုင္ၾကသူေတြလည္း ပါပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ၾကားကာလေတြမွာ အိမ္ျပန္ၾက၊ သူတို႔အစီအစဥ္နဲ႔ သူတို႔ ခရီးသြားၾကသူေတြလည္း ပါပါတယ္။ ဒီေတာ့ အားလံုးစံုစံုညီညီ ရွိေလာက္တဲ့ စက္တင္ဘာလကတည္းက စုေပါင္းဓာတ္ပံုကို ရိုက္ထားခဲ့ၾကပါတယ္။

စုေပါင္းဓာတ္ပံု။ ရိုက္ေပးသူကေတာ့ စင္ကာပူက စတက္ဖနီရဲ႕ အမ်ိဳးသားပါ

ကၽြန္မတို႔ကို ေနရာခ်ထားေပးတဲ့ Iowa House Hotel မွာ IWP စာေရးဆရာအားလံုး အသံုးျပဳႏိုင္ဖို႔ အမ်ားပိုင္အခန္းတစ္ခုကိုလည္း ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီအခန္းထဲမွာ စာဖတ္ၾက၊ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးၾက၊ စားေသာက္ၾက၊ ညေနခင္းအစီအစဥ္ေတြ လုပ္ၾက ပါတယ္။ တစ္ခါကေတာ့ အိုင္အိုဝါၿမိဳ႔ခံ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ကို အဲဒီအခန္းကို ဖိတ္ၾကားၿပီး ကဗ်ာရြတ္ပြဲလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ပြဲအၿပီး အေမးအေျဖ က႑မွာ ကၽြန္မက ေမးခြန္းတစ္ခုကို အမွတ္မထင္ အစေဖာ္ခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကဗ်ာဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ေျပာင္းလဲႏိုင္သလား ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီေန႔ကမွတ္မွတ္ရရ အီရတ္က  ဂူလာလာနဲ႔ ဥဘက္ကစၥတန္က အလီနာတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုပြဲေလး ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။

ဧည့္သည္ကဗ်ာဆရာ ျပန္သြားတဲ့အခါ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို ဆက္ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ဂူလာလာဟာ အသက္ေလးဆယ္ပတ္ဝန္းက်င္ျဖစ္ၿပီး စစ္ပြဲနဲ႔ ဒုကၡသုခ အေတြ႕အႀကံဳမ်ိဳးစံုကို ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ႀကံ႕ခိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါ။ အလီနာကေတာ့ ၂၃ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးၿပီး အင္မတန္မွ စိတ္အားတက္ႂကြတဲ့ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္သူေလးပါ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးက ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ကိုယ္ ဆက္ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ဂူလာလာက “ကၽြန္မႀကံဳေတြ႕ခဲ့သမွ်ေတာ့ ကဗ်ာနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို မေျပာင္းလဲႏိုင္ဘူး” လို႔ ဆိုပါတယ္။ “ကၽြန္မဟာ ဝါသနာအရ ကဗ်ာေရးေပမယ့္လည္း ႏိုင္ငံက ႀကံဳေနရတဲ့ လတ္တေလာ စိန္ေခၚမႈေတြကို ကူညီေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ လက္ေတြ႔က်တဲ့ လူမႈေရး ႏိုင္ငံေရး အလုပ္ေတြကို လုပ္ခဲ့ရတယ္၊ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ လိုအပ္မႈေတြကို ကဗ်ာေရးျခင္းအားျဖင့္ေတာ့ ထိထိေရာက္ေရာက္ မကူညီႏိုင္ဘူး” လို႔ဆိုပါတယ္။ 

အလီနာကေတာ့ လူငယ္ပီပီ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထက္သန္စြာနဲ႔ တက္တက္ႂကြႂကြျပန္ေျပာပါတယ္။ “ကၽြန္မဆိုလိုတာကေတာ့ ေရရွည္အတြက္ပါ။ ကဗ်ာက လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ေျပာင္းလဲမသြားေပးေပမယ့္ ကဗ်ာေရးျခင္း ဖတ္ျခင္း ဆိုတဲ့ ကဗ်ာယဥ္ေက်းမႈ ဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြကို ေျပာင္းသြားေစႏိုင္တယ္ လုိ႔ ကၽြန္မကေတာ့ ယံုၾကည္တယ္။” လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီအခါ ဂူလာလာက “ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုလံုး ေျပာင္းသြားမွာလား” လို႔ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။ ဂူလာလာဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ ကိုလိုနီလက္ေအာက္မွာ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ကို လွဳံ႕ေဆာ္ေပးတာတို႔၊ အာဏာရွင္ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွာ လြတ္လပ္လိုစိတ္ကို အားေပးတာတို႔အထိ လက္ခံေပမဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ေျပာင္းႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားလုံးအေပၚမွာေတာ့ လက္ေတြ႕က်တဲ့ အယူအဆဘက္ကေန သေဘာမတူႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။

ကၽြန္မက ကဗ်ာဆရာႏွင္းခါးမိုးေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ “ကဗ်ာဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ေျပာင္းလဲေစမယ့္ လူေတြကို ေျပာင္းလဲေပးေစႏိုင္ပါတယ္” ဆိုတဲ့စကားကို ကိုးကားလိုက္ေတာ့ ဒါကိုေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုး လက္မခံႏိုင္စရာ မရွိၾကပါဘူး။ အဲဒီလို အမ်ိဳးသမီးကဗ်ာဆရာေတြ တက္တက္ႂကြႂကြ ေဆြးေႏြးေနၾကတာကို အမ်ိဳးသားကဗ်ာဆရာေတြကေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ စိတ္ဝင္တစား ထုိင္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီလို လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ အလြတ္သေဘာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေဆြးေႏြးခ်ိန္ေတြဟာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ 

တစ္ခါကလည္း ကိုရီးယားစာေရးဆရာ ေဟးအီစူးနဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ဂ်ပန္စာေရးဆရာ မူရာကာမိကို ႏွစ္သက္ၾကတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူက ကိုရီးယားရုပ္ရွင္ေတြ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြဟာ ကမၻာေက်ာ္ေပမယ့္ ဂ်ပန္စာေရးဆရာေတြ ကမၻာေက်ာ္သလို ကိုရီးယားစာေရးဆရာေတြ ကိုရီးယားဝတၳဳရွည္ေတြ ကိုေတာ့ လူမသိၾကဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူတို႔ဆီမွာ အစိုးရအစီအစဥ္နဲ႔ ဘာသာျပန္သင္တန္းေတြေပးၿပီး ကိုရီးယားဝတၳဳေတြကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ျဖစ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဖို႔ လုပ္ေနတာေတြရွိတယ္ လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ သူတို႔ဆီက စာေရးဆရာေတြဟာ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ေလာက္မွ တစ္ခါ ဝတၳဳရွည္တစ္ပုဒ္ေရးတာနဲ႔ ဒီၾကားထဲမွာ စာသင္တာနဲ႔ မိသားစု လူတန္းေစ့ ေနႏိုင္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ သူဟာလည္း ဝတၳဳတိုကိုေတာင္မွ လိုအပ္တဲ့ သုေတသနေတြလုပ္၊ အခ်ိန္ယူၿပီးမွ တစ္ႏွစ္ကို ပုဒ္ေရအနည္းငယ္သာ ေရးသူပါ။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ေလာေလာဆယ္ျဖစ္ေနေသးတဲ့ အေနအထားေတြ (ဥပမာ- စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ဟာ စာေရးသားျခင္းသက္သက္နဲ႔ အသက္ေမြးဖို႔ ခက္ခဲတာ၊ ရသစာေပ အရည္အေသြး တိုးတက္မႈနည္းေနတာ) တစ္ခြန္းေျပာျပလိုက္တိုင္း သူက ဒီလိုမ်ိဳး ကိုရီးယားမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀၊ အႏွစ္ ၃၀ ေလာက္က ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာဖို႔ဆိုတာကလည္း မလြယ္ပါဘူးတဲ့။ စာေပၿပိဳင္ပြဲ အဆင့္ဆင့္မွာ ဆုရဖို႔လိုအပ္တယ္ လို႔ ေျပာပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ စာေပေရးသားျခင္းကို လူငယ္ေတြဟာ အလြန္ စိတ္ဝင္စားေနၾကၿပီး တကၠသိုလ္ေတြမွာ creative writing ေမဂ်ာကို တက္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရဖို႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနၾကတယ္လို႔ဆုိပါတယ္။ 

IWP တက္ရတဲ့အခါမွာ ေက်ာင္းကစီစဥ္ေပးတဲ့ ပံုမွန္အစီအစဥ္ေတြအျပင္ အခုလို ႏိုင္ငံတကာက စာေရးဆရာေတြနဲ႔ အလြတ္သေဘာ စကားစျမည္ေျပာၿပီး သူတို႔ဆီက ဗဟုသုတရစရာေတြကို ေဆြးေႏြးဖလွယ္ရတာ တန္ဖိုးရွိလွပါတယ္။ ေဘာ့စဝါနာက တီေဂ်ဒီးမားနဲ႔ အိုင္အိုဝါျမစ္ေဘးမွာ ေန႔လည္စာအတူထုိင္စားျဖစ္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဟာ ကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာေနရင္းနဲ႔ ေဘာ့စဝါနာႏိုင္ငံရဲ႕ ေၾကာက္စရာလန္႔စရာ HIV/AIDS ျပန္႔ပြားမႈ အေျခအေနဆိုး အေၾကာင္းကို ပိုၿပီး စိတ္ဝင္တစား ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ ခုခံအားက်ဆင္းမႈေရာဂါ ပ်ံ႕ႏွံ႔မႈဟာ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ကမၻာ့ေျမပံုေပၚက ေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ ရွင္းလင္းပစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆိုးဝါးေနေၾကာင္းကို သေဘာေပါက္သြားတဲ့အခါ ေဘာ့စဝါနာ  အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ ျဖစ္ပြားေနတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြကို အတည္ျပဳဝန္ခံၿပီး အကူအညီေတြကို ေတာင္းခံခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ 

အိုင္အိုဝါဟိုတယ္ရဲ႕ ညေနခင္းတခ်ိဳ႕မွာ စာေရးဆရာေတြဟာ အဲဒီ အမ်ားသံုးဧည့္ခန္းမွာ စုေဝးၿပီး စားေသာက္ၾက သီခ်င္းဆိုၾက ကၾကနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာအခ်ိန္တခ်ိဳ႕လည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ တစ္ညေနမွာေတာ့ တစ္ေယာက္က ဂစ္တာယူလာခဲ့ပါတယ္။ စာေရးဆရာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဂီတအႏုပညာနဲ႔လည္း မစိမ္းသူေတြပါ။ အထူးသျဖင့္ ဘီလာရုဇ္က အန္ဒေရနဲ႔ ဘရာဇီးလ္က ေရာ္ဒရီဂိုး တို႔ဟာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ေတြလို ဂစ္တာတီး ကၽြမ္းက်င္သူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေနဘုန္းလတ္ကလည္း သူကိုယ္တိုင္ စပ္ထားတဲ့ ျမန္မာသီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို ဂစ္တာတီးၿပီး ဆိုျပခဲ့ပါေသးတယ္။ အီရတ္က ဂူလာလာက သူတို႔ရိုးရာ ဗိုက္လႈပ္အကကို သင္ေပးလို႔ စာေရးဆရာေတြက ကိုးရိုးကားရား လုိက္ကၾကတာလည္း ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ရယ္စရာပါ။ Life of Discovery လို႔ေခၚတဲ့ IWPနဲ႕ တရုတ္ႏိုင္ငံက စာေရးဆရာေတြရဲ႕ ပူးတြဲပေရာဂ်က္အတြက္ ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ တရုတ္စာေရးဆရာ ၄ ေယာက္ကလည္း ဟိုတယ္ကို လာလည္ၿပီး အဲဒီ အမ်ားသံုးဧည့္ခန္းေလးမွာ တရုတ္ရုိးရာ တူရိယာေတြကို တီးမႈတ္ေဖ်ာ္ေျဖသြားၾကပါေသးတယ္။

အုိင္အိုဝါေဟာက္စ္ဟိုတယ္မွာ အီရတ္က ဂူလာလာနဲ႔ ဘီလာရုဇ္က အန္ဒေရ

အိုင္အိုဝါေဟာက္စ္ဟိုတယ္မွာ ညေနခင္း အမွတ္တရ ေတြ႕ဆံုပြဲတစ္ခု

၂၂။ ႏႈတ္ဆက္ပြဲမ်ား

စီနီယာေကာလိပ္မွာ သြားေရာက္ေဆြးေႏြးတဲ့ေန႔ ညေနပိုင္းမွာ US Bank က ဖိတ္ေခၚတဲ့ ညစာစားပြဲကို သြားရပါတယ္။ US Bank ဟာ IWP စာေရးဆရာေတြ အစဥ္အဆက္ကို ေငြစာရင္းဖြင့္ဖို႔ ဝန္ေဆာင္မႈေပးေနတဲ့ ဘဏ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီညစာစားပြဲမွာ IWP ကိုတည္ေထာင္ခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဟြာလင္းနီးလ္အန္ဂယ္လ္ (ေပါလ္ အန္ဂယ္လ္ရဲ႕ ဇနီး) နဲ႔လည္းေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီပြဲမွာေတာ့ ဘီလာရုဇ္က အန္ဒရီ၊ ဇင္ဘာေဘြက ခရစၥတိုဖာနဲ႔ ကိုရီးယားက ခၽြိဳင္ တို႔က ကဗ်ာေတြ ျပဇာတ္ေတြကို ဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ညစာစားပြဲအၿပီး ခ်မ္းေအးလွတဲ့ ညခ်မ္းမွာ Englert Theatre မွာ နာမည္ေက်ာ္ Kronos Quartet ဂီတအဖြဲ႔ရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖမႈကို အခမဲ့ နားဆင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ IWP ကိုတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဟြာလင္း အန္း အန္ဂယ္လ္ကို International IMPACT Award ဆုေပးပြဲ အခန္းအနားကိုလည္း IWP စာေရးဆရာေတြဟာ ႏႈတ္ဆက္ကာလေတြမွာ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔အခန္းအနားက WorldCanvass Broadcast နဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့တာပါ။ 

US Bank ရဲ႕ အမွတ္တရ ေဒၚလာျပားေလးကို လက္ခံစဥ္

US Bank ဒင္နာမွာ ဆရာမႀကီး ဟြာလင္း အန္း အန္ဂယ္လ္ နဲ႔ အမွတ္တရ

Kronos Quartet ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ

ႏႈတ္ဆက္ပြဲေတြထဲမွာ ေဖာ္ေရြလွတဲ့ စာၾကည့္တိုက္တာဝန္ခံ ဂ်ပန္မေလး ခ်ာကီရဲ႕ အိမ္ကိုေခၚေကၽြးေမြးတဲ့ ေန႔လည္စာကိုလည္း ေမ့ထားလို႔မရပါဘူး။ ခ်ာကီဟာ အာရွတိုက္သား စာေရးဆရာေတြရဲ႕ စာၾကည့္တိုက္ကိစၥ အဝဝ ကို ကူညီဖို႔ တာဝန္ေပးခံထားရသူျဖစ္ပါတယ္။ သူက အာရွတိုက္သား စာေရးဆရာေတြကို လူနည္းနည္းစီခြဲၿပီး သူ႔အခန္းမွာ ေန႔လည္စာလာစားၾကဖို႔ ဖိတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကို ဘယ္သူေတြနဲ႔ အတူတူလာခ်င္လဲ လို႔ ေမးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာ ၂ ေယာက္နဲ႔အတူ ကိုယ္နဲ႔လည္းခင္မင္ေနတဲ့ ကိုရီးယား ၂ ေယာက္ကို တစ္အုပ္စု ဖိတ္ေပးဖို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ သူ႔တစ္ဦးတည္းေနထိုင္တဲ့ သပ္ရပ္တဲ့ အခန္းေလးထဲမွာ အရသာရွိလွတဲ့ ဂ်ပန္ေန႔လည္စာကို စားခဲ့ရပါတယ္။ 

ခ်ာကီရဲ႕အိမ္မွာ ခ်ာကီ၊ ေနဘုန္းလတ္၊ ကိုရီးယားက အီးစူးတို႔နဲ႔အတူ။ ကိုရီးယားက ခၽြိဳင္ ကေတာ့ ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးေနလို႔ ဒီပံုထဲမွာ မပါဘူး။

ေနာက္ထပ္မေမ့စရာပြဲတစ္ခုကေတာ့ ေအာက္တိုဘာ ၃၀ ညမွာ IWP က ဆက္ဆံေရးတာဝန္ခံ ဂ်ိဳးရဲ႕ ညီတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ က်င္းပတဲ့ တေစၦႀကီးပြဲလို႔ ေခၚတဲ့ ဟယ္လိုဝင္းပါတီ ပါ။ ကၽြန္မလည္း ဟယ္လိုဝင္းပါတီေတြကို တစ္ခါမွ မသြားဖူးပါဘူး။ သူတို႔ေတြ ဝတ္စားဆင္ယင္က်င္းပပံုကိုေတာ့ အလြန္သိခ်င္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ အပါအဝင္ IWP စာေရးဆရာတခ်ိဳ႕ဟာ ပါတီပြဲနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ဝတ္စားဆင္ယင္ၿပီး အဲဒီပြဲကို သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ အက ဝါသနာပါသူေတြကလည္း သီခ်င္းေတြဖြင့္ၿပီး ကၾကပါတယ္။ အဲဒီတေလာမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ အိုပါဂန္းနန္းစတိုင္ သီခ်င္းကိုလည္း ဖြင့္ၿပီး ကၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။ အေမရိကန္ေတြဟာ အဲဒီသီခ်င္းကိုလည္း အလြန္ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။ 

စင္ကာပူက စတက္ဖနီက ယူရူေဂြးက လူးဝစ္ကို ဟယ္လိုဝင္းပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ေပးေနစဥ္

အာဖဂန္နစၥတန္က မိုဟစ္ဘ္နဲ႔ ကိုရီးယားက ခၽြိဳင္ ဟယ္လိုဝင္းအတြက္ ဝတ္စားဆင္ယင္ထားပံု

စာၾကည့္တိုက္မွာ အပတ္စဥ္က်င္းပတဲ့ panel discussion ေဆြးေႏြးပြဲေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္မွာ Image of America ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ IWP စာေရးဆရာေတြက အေမရိကမွာ ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို ေျပာၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔က စကားေျပာအလြန္ေကာင္းတဲ့ ကူဝိတ္က တားလက္ဘ္က စာၾကည့္တိုက္ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ ပီဇာကိုပဲ အၿမဲေကၽြးလို႔ ၿငီးေငြ႔မိတဲ့အေၾကာင္း ဟာသေႏွာကာ ေျပာေတာ့ အားလံုးပြဲက်ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ေနဘုန္းလတ္တို႔လည္း အေမရိကအေပၚ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို အနည္းငယ္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စလိုဗက္ကီးယားက စာေရးဆရာမ ယာနာ ရဲ႕ holy ေတြ ထပ္ေနတဲ့ အုိင္အိုဝါ ႏႈတ္ဆက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ကိုလည္း အားလံုးက အထူးသေဘာက်ၾကပါတယ္။ ယာနာ ဟာ ထူးခၽြန္တဲ့ စာေရးဆရာမတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ IWP တက္ေရာက္ေနတဲ့ ကာလထဲမွာပဲ ဥေရာပစာေပဆု ခ်ီးျမွင့္ျခင္း ခံလုိက္ရပါေသးတယ္။ 

Images of America ေဆြးေႏြးပြဲမွာ စကားေျပာျဖစ္စဥ္

ႏိုဝင္ဘာ ၄ ရက္ေန႔မွာေတာ့ Englert Theatre မွာ IWP အစီအစဥ္က က်င္းပတဲ့ႏႈတ္ဆက္ပြဲနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳကဒ္ျပား ေပးအပ္ပြဲကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လက္ေဆာင္ေတြလဲလွယ္ၾက အမွတ္တရဓာတ္ပံုေတြရိုက္ၾကတဲ့ ေနာက္ဆံုးေန႔ပါ။ စာေရးဆရာအားလံုးကို ဂုဏ္ျပဳကဒ္ျပားေတြေပးအပ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ တစ္ေယာက္က်န္ေနတယ္လို႔ ဒါရိုက္တာ ခရစၥတိုဖာ မာေရးလ္က ေျပာပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကဒ္ျပားမရေသးပဲ က်န္ေနသူက ကူဝိတ္က တားလက္ဘ္ပါ။ သူ႔အတြက္ေတာ့ အထူးျပင္ဆင္ထားပါတယ္လို႔ ေၾကညာၿပီးေတာ့ လွမ္းေပးလိုက္တာက ပီဇာဗူးတစ္ဗူး ျဖစ္ေနတဲ့အခါ အားလံုးက ရယ္ေမာၾကပါတယ္။ ပီဇာကို ခဏခဏစားရလို႔ မုန္းေနသူ တားလက္ဘ္ကို သက္သက္ က်ီစယ္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ပီဇာဗူးထဲမွာ ဂုဏ္ျပဳကဒ္ျပားကို ထည့္ထားပါတယ္။ အဲဒီပြဲအၿပီးမွာေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ဆက္ၿပီး အတီးအမွႈတ္ေတြ အကေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ညဥ့္နက္ေအာင္ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ 

IWP fall 2012 ႏႈတ္ဆက္ပြဲမွာ ဂုဏ္ျပဳကဒ္ျပားေတြနဲ႔အတူ ေနဘုန္းလတ္နဲ႔ အမွတ္တရ

ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔အားလံုးကို အိမ္အျပန္ခရီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္ေတြျဖစ္တဲ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီနဲ႔ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ခရီးစဥ္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကရပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕စာေရးဆရာေတြက အဲဒီခရီးစဥ္မွာ မပါဝင္တာမို႔ သူတို႔အတြက္ေတာ့ IWP အစီအစဥ္ကို တစ္ခါတည္း အၿပီးႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ IWP စာေရးဆရာေတြ ထြက္ခြာသြားတဲ့အခါ သူတို႔ေက်ာင္းႀကီးလည္း ေျခာက္ကပ္က်န္ခဲ့မယ္လို႔  IWP ရုံးသူရုံးသားေတြက လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ေနာက္တစ္ေခါက္ အလည္ေရာက္လာဖို႔ ဆိုတာကလည္း မလြယ္ဘူးမဟုတ္လား။  အဲဒီအခ်ိန္မွာ သစ္ရြက္ေတြ နီနီဝါဝါ အေရာင္ေျပာင္းရာကေန ပင္လံုးကၽြတ္ တဖြဲဖြဲေႂကြက်ကုန္လို႔ အုိင္အိုဝါတစ္ၿမိဳ႕လံုးက သစ္ပင္ေတြဟာလည္း အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔ ေျခာက္ေသြ႔လာခဲ့ပါၿပီ။

အိုင္အိုဝါတကၠသိုလ္တစ္ေနရာက သစ္ပင္ႀကီး

 ပန္ဒိုရာ

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္။ အပိုု္င္း ၉ တြင္နိဂုံးခ်ဳပ္ပါမည္။ )

 ၂၀၁၃ ေအာက္တိုဘာလ စတုိင္သစ္မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပၿပီး။ 

အပုိင္း (၁) သို႕  
အပိုင္း(၂) သို႔

 အပိုင္း (၃) သို႔

 အပိုင္း (၄) သို႔

အပိုင္း(၅) သို႔

အပိုင္း(၆) သို႔ 

အပိုု္င္း(၇)သို႔