Monday, October 27, 2008

အသံမျမည္ႏိုင္တဲ႕ေခါင္းေလာင္းကေလးေတြ

အခုတေလာ ကိုေယာဟန္ေအာင္ရဲ႕ အရပ္ပ်က္မကေလးကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ တိုက္ရိုက္ မသက္ဆိုင္ေပမယ့္လည္း မႏွစ္က စေရးထားခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ကို သတိရလာပါတယ္။ မႏွစ္က ဂ်ဴလိုင္လ ေလာက္က ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဒီကဗ်ာေလး နဲ႕အတူ အဲဒီ ၀တၳဳေလးကို ပ်ိဳးထားခဲ့မိတယ္။

Education?

ဘ၀က သင္ေပးတာလား
ဘ၀ကို သင္ယူရမွာလား
သင္ယူျခင္းက ေက်ာင္းလား
ေက်ာင္းက ပညာေရးလား
ပညာေရးအတြက္ ဘ၀နဲ႕
ဘ၀အတြက္ ပညာေရး
ပင္႕ခ္ဖလြိဳက္က ေျပာတယ္
We don't need no education
ညေနစာအတြက္ ေျမာင္းထဲမွာ ငါးဖမ္းေနတဲ႕
ကေလးတစ္ေယာက္ကလည္း
အဲဒီလိုပဲေျပာတယ္
အဲဒီကေလးကို စာသင္ခန္းထဲေရာက္ေအာင္ လိုက္ဖမ္းဖို႕အတြက္
အသက္ေလးဆယ္ အရြယ္မွာ စီမံကိန္းမစခင္
စာသင္ခန္းထဲမွာ အႏွစ္သံုးဆယ္ အခ်ိန္ယူမိတယ္။


ေနာက္ေတာ့ ဆက္မေရးျဖစ္ခဲ့။ နာဂစ္ အၿပီးမွာေတာ့ ကိုယ္ခင္းက်င္းထားခဲ့တဲ့ ေဒသရဲ႕ ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေခါင္းေလာင္းကေလးေတြလည္း အသံမျမည္ရုံသာမက အက္ကြဲလို႕ ရႊ႕ံႏြံေတြထဲ စုန္းစုန္းနစ္လို႕…။ ဒါနဲ႕ပဲ ၀တၳဳေလးကို ပစ္ခ်ထားလိုက္မိတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လကေတာ့ သံလြင္အိပ္မက္အတြက္ စာမူေရးရင္း ဆက္ေရးမလားလို႕ တခ်က္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ လုိက္ပါေသးတယ္။ အခုေတာ့ စိတ္တိုင္းမက်တက်နဲ႕ပဲ လက္စသတ္လိုက္ပါၿပီေလ။ ခံစားၾကည့္ေပါ့ေနာ္။


အသံမျမည္ႏိုင္တဲ႕ေခါင္းေလာင္းကေလးေတြ



“ယူ႕႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မျပင္ေတာ႕ဘူးေပါ႕။”

မ်က္ေမွာင္တြန္႕ခ်ိဳးေအာက္မွ မ်က္၀န္းစိမ္းစိမ္းေတြက သူ႕မ်က္လံုးတည့္တည့္ကိုေဖာက္ကာ ရင္ထဲအထိ စိမ့္၀င္ ခါးရွ သြားသည္။

“ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဆိုတာ ခ်ၿပီးရင္ ဆက္လုပ္ဖို႕ပဲေပါ႕.. ျမတ္ရယ္..”

“ယူ ကေလ သိပ္ေခါင္းမာတာပဲ။ ဒီေတာႀကိဳအံုၾကားကို တကယ္သြားေနစရာ မလိုပါဘူး.. စာရင္းဇယားေတြ နဲ႕ကစားလိုက္ရင္ ရပါတယ္လို႕ ေျပာၿပီးၿပီပဲ.. ”

“ဒီလို မေျပာနဲ႕ေတာ့ေလ ျမတ္.. ျမတ္ေျပာတာကို သေဘာမတူဘူးလို႕ ကိုယ္အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာခဲ႕ၿပီပဲ…”

ျမတ္က ႏႈတ္ခမ္းကို ဖြဖြကိုက္သည္။ မ်က္၀န္းတို႕ တျဖတ္ျဖတ္ ေတာက္ပလာသည္။ သူ အရွိန္ကို ခ်က္ခ်င္းေလွ်ာ႕ခ်လိုက္သည္။

“ေဆာရီး.. ျမတ္ . ကၽြန္ေတာ္ ေလသံမာသြားရင္ ခြင္႕လႊတ္ပါ ။ ဆိုလိုတာက… ဒီအခ်ိန္ ဒီအခြင္႕အေရးကို အႏွစ္ႏွစ္အလလ ေစာင္႕လာခဲ႕ရတာပါ… ကိုယ္ ဒါေတြ တကယ္ သိခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ႕ ေျဖရွင္းႏိုင္မယ္႕နည္းလမ္းေတြကို အမွန္အကန္ ရွာၾကည္႕ခ်င္တယ္.”

ျမတ္ ေလွာင္သလို တစ္ခ်က္ၿပံဳးသည္။

“ ေကာင္းၿပီေလ.. ဒါဆို ေနာက္မွ ျမတ္ကို အဆိုးမဆိုနဲ႕.. ဒီေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္လေလးကို ျမတ္ေျပာသလိုသာ ဒယ္ဒီတို႕ဆီကို သြားလည္လိုက္ရင္ အဲဒီႏိုင္ငံမွာ အလုပ္ေတြ ဘာေတြအတြက္ပါ အကုန္ တစ္ခါတည္း စီစဥ္ခဲ႕လို႕ရတယ္.. ေနာင္ႏွစ္ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ျမတ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကိစၥ ျဖဴးလို႕ေျဖာင္႕လို႕..။ အခုေတာ့ ဘာမွမထူးတဲ႕ အရႈပ္ထုပ္ေတြထဲ ယူ ဘာေတြ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္မလဲ ဆိုတာ ေစာင္႕ၾကည္႕ရမွာေပါ႕.. ဟင္းဟင္း.. ”

သူ ရင္၀ကို ေဆာင့္အကန္ ခံလိုက္ရသလို နာနာက်င္က်င္။ သို႕ေသာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ပါသည္။

“ အင္းေလ.. ေစာင္႕ၾကည္႕လိုက္ပါ ျမတ္..”

“ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာေလ.. ဒီမွာ ယူ႕အတြက္ အိုင္ရွာထားတဲ႕ Literature review ေတြ။ ကံေကာင္းပါေစ။”

ျမတ္က သူ႕အေပၚ ေစတနာရွိမွန္းကိုေတာ့ သူ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ သူ႕လက္ထဲကို လွမ္းထည္႕ေပးလိုက္သည့္ စီဒီ ဓာတ္ျပားခ်ပ္ကေလး ေပၚမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင္႕ ေရးထားသည္႔ စာလံုးမ်ားမွာ သိပ္ေတာ႕ မရွည္လ်ားလွပါ။

Capacity Building တဲ႕။

--------------------

ျမစ္ေၾကာင္းတခုမွ အစျပဳသည္။ ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္၀ က်ယ္က်ယ္ကို ျဖတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ျမစ္မႀကီးမွ ခက္ျဖာက်ေနေသာ ေခ်ာင္းေကြ႕ေလးအတိုင္း သြားသည္။ သူအေျဖရွာခ်င္ေသာ အနာဂတ္တခုသည္ ေခ်ာင္းကေလး၏ ရႊံ႕ညြံလတာျပင္နံေဘးမွာ တံတားကေလးထိုးကာ ေစာင့္ေနေလသည္။

ပဲ႕ေထာင္ဟုေခၚေသာ စက္တပ္ ေရယာဥ္ကေလးေပၚမွ ဆင္းေတာ႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ ေတြ သိသိသာသာပါေသာ မ်က္၀န္းေပါင္းမ်ားစြာတို႕က သူ႕ကို ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနၾကေလသည္။ အားလံုးကို အခ်ိဳသာဆံုး ႀကိဳးစား ၿပံဳးျပလိုက္ပါသည္။

“ဆရာေလး.. ဆရာေလး ဦးပိုင္စိုးသူ ဆုိတာ မဟုတ္လားဟင္။”

ဆရာေလး….. ေခၚပံုက သူ႕အတြက္ နား၀မွာ ထူးဆန္းသည္။ သြက္လက္ ေသာ္လည္း ေအးခ်မ္းေသာ အသံေလးကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ညိဳျပာညက္ညက္ ပါးျပင္ေပၚမွာ ပါးကြက္က်ားက်ားကေလးႏွင္႕ အားပါးတရ ရယ္ျပေနသူကေလး တစ္ဦးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

“ကၽြန္မတို႕က ဆရာေလးကို လာႀကိဳတာပါ။ ဆရာေလး လက္ထဲက အထုပ္ ကၽြန္မကိုေပး။”

မတားလိုက္ႏိုင္ခ်ိန္မွာပဲ သူ တရြတ္တိုက္ ဆြဲလာခဲ႕ေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္က သူမေနာက္သို႕ ေပါ႕ေပါ႕ပါးပါး လိုက္ပါသြားေလသည္။

ဆိုက္ကားေပၚမွ ျမင္ကြင္းတေလွ်ာက္တြင္ ရြာတန္းရွည္ကေလး၏ ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွ ဓနိမိုးထားေသာ အိမ္ကေလးမ်ား ကို ေတြ႕ရသည္မွာ သူ႕အဖို႕ေတာ႕ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနသည္။

“ဒါ ဆရာေလး တည္းဖို႕ စီစဥ္ထားတဲ႕ အိမ္ေပါ႕။”

အစိုးရ မူလတန္းေက်ာင္းဟု ဆိုင္းဘုတ္တပ္ထားေသာ ေျမစိုက္ စာသင္ေက်ာင္းကေလး၏ မနီးမေ၀းမွ ပ်ဥ္ေထာင္ သြပ္မိုး အိမ္သစ္ကေလးသည္ လမ္းမွာသူေတြ႕ခဲ႕ေသာ ဓနိမိုးဓနိကာ အိမ္အမ်ားစု ထက္ေတာ႕ သားနားေနတာ အမွန္ပင္။

“ဒီေန႕ေတာ႕ ညေနလည္းေစာင္းၿပီ ဆိုေတာ႕ ဆရာေလးလည္း နားေတာ႕ေပါ႕။ ညေနစာ ကၽြန္မတို႕ စီစဥ္ထားပါတယ္။”

ဆီ၀င္းေနသည္႕ ပုစြန္အေကာင္ခတ္လတ္လတ္ ႏွင္႕အာလူး ဟင္းနီနီက ပန္းကန္လံုး ကေလးထဲ မွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ ငါးပိေထာင္း တို႕စရာ။ ေနာက္ထပ္ သူ အမ်ိဳးအမည္ မခြဲျခားႏိုင္သည္႕ အသီးအရြက္ဟင္း ပန္းကန္ တစ္ခု။ နီ၀ါေရာင္ေဖ်ာ႕ေဖ်ာ႕ အနည္းငယ္ သန္းေနေသာ္လည္း အေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္း ထေနေသာ ထမင္း။ အဲဒါ ျမန္မာဆန္ဆန္ ေက်းလက္က ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ညစာ တစ္ပြဲ ေပါ႔။ အင္း.. သူတို႕ေတြကုိ ကူညီခ်င္လို႕ အေျဖလာရွာၾကည့္သည္ ဆိုသည့္ေကာင္ဟာ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူတို႕ေခၽြးႏွဲစာျဖင့္ ေစတနာထက္သန္စြာ တည္ခင္းေသာ ညစာကို အရင္စားေနရၿပီ။ သည္အခ်ိန္မွာ ျမတ္နဲ႕သာ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေခတ္မီတဲ့ ၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံေလး တစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ရာ မီးေရာင္ျပာျပာ ေအာက္မွာ ၀ိုင္ခ်ိဳတခြက္ႏွင့္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမည္ေပါ့။ သူေခါင္းခါယမ္းလိုက္သည္။ ေမ့ထားလိုက္။ အားလံုး ေမ႕လိုက္ပါ ပုိင္စိုးသူ.. ။ မင္း အခုေရာက္ေနတာ ဘယ္ေနရာလဲ။

--------------------

အခုေတာ႕ ဆရာေလး ဆရာေလး.. ေခၚသံေတြနဲ႕လည္း သူ အသားက်စ ျပဳလာၿပီ။ ဒီအရပ္ကလူေတြက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးမွလြဲ၍ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမေတြကို ဆရာေလး ဆရာမေလး ဟုေခၚေလ႕ ရွိၾကသည္။ သူ႕ကိုလည္း ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္လုိ သေဘာထားၾကသည္ေပါ့။

ရြာကေလးက ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ သြယ္တန္းေနသည္။ ရြာတန္းရွည္ကေလးဟု ဆိုရမည္။ ေခ်ာင္းေကြ႕ေကြ႕ကေလး အစပ္မွာ ေဆာက္ထားေသာ ကမ္းနားတန္းဟုေခၚေသာ အိမ္ေလးမ်ားက တန္းစီေနသည္။ ရြာ၏ အေရွ႕ဘက္ကို ဆက္သြားလွ်င္ ေတာ့ ဥယ်ာဥ္တခ်ိဳ႕ႏွင့္ ကြင္းျပင္တခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕ရမည္။ ထုိမွေက်ာ္လြန္သြားလွ်င္ ျပန္႕ျပဴးေနေသာ သဲေသာင္ျပာျပာႏွင့္ ပင္လယ္ေရျပင္ကို ေတြ႕ရမည္။

ပင္လယ္ကမ္းစပ္အနီး ကုန္းေျမက်ေသာ အပိုင္းတေလွ်ာက္တြင္ ေရလုပ္ငန္း လုပ္သူမ်ား ေနထိုင္ၾကေသာ အိမ္ကေလး တခ်ိဳ႕ တည္ရွိသည္။ ငါးပိလုပ္သည့္ မွ်င္ ဟုေခၚေသာ ပုစြန္ေသးေသးကေလးမ်ား အပါအ၀င္ ပုစြန္မ်ိဳးစံုႏွင့္ ငါးစို ငါးေျခာက္မ်ား ငန္ျပာရည္အိုး ငါးပိအိုးမ်ား ငါးဖမ္းပိုက္မ်ား ျဖန္႕ခင္းထားေသာ ထိုေနရာကေလးကို beach ဆိုေသာ ပင္လယ္ကမ္းေျခဟု လွလွပပ ေခၚႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ အလုပ္ဆိပ္ကမ္းဟု လက္ေတြ႕က်ေသာ နာမည္တခုကို သူတို႕က ေပးထားသည္။

ပထမဆံုးလုပ္ရသည္႕ အလုပ္ကေတာ႕ သူေမးစရာရွိသည္႕ ေမးခြန္းမ်ားကို မေမးခင္ သူတို႕ေတြ ေမးေသာ ေမးခြန္းေပါင္းစံုကို ဒိုင္ခံ ေျဖေနရျခင္းျဖစ္သည္။

“ဆရာေလးရယ္ ေမးပါရေစေနာ္။ မသိလို႕ ေမးရတာ ရွက္လည္းရွက္ပါရဲ႕။ ဆရာေလးတို႕ေနတဲ့ အဲဒီႏိုင္ငံျခားမွာ ထမင္းေတြဘာေတြေရာ စားၾကရဲ႕လားဟင္။”

နည္းနည္း ရင္းႏွီးလာၾကေတာ့ အေမစိန္ ဟု အမ်ားသူငါ ေခၚၾကေသာ ခပ္ပိန္ပိန္ပါးပါး အေဒၚႀကီးက ရယ္ေမာရင္း ေမးလာသည္။

“အုိ အေမကလည္း ဘာေတြေလွ်ာက္ေမးမွန္းမသိဘူး။”

ေဘးမွ အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ မိန္းကေလးက သူ႕အေမ၏ လက္ကို မသိမသာ ဆြဲလိမ္ရင္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ ဆိုသည္။

“ေမးပါေစ ညီမရဲ႕။ ေၾသာ္.. အေဒၚရယ္.. ကၽြန္ေတာ္ေနတာက အာရွတိုက္ထဲက ႏိုင္ငံေလးပဲ ထမင္းတို႕ ေခါက္ဆြဲတို႕ပဲ အဓိက စားရတာေလ..။”

“ေအာ္ ေအာ္ ငါက မသိပါဘူးေအ။ ေပါင္မုန္႕တို႕ ဘာတို႕ ဘိုစာေတြပဲ စားရတာလားလို႕ပါ။”

“အေမကလည္း တီဗြီမွာ လာတဲ့ ကိုရီးယားကားေတြ မၾကည့္ဖူးတာ က်ေနတာပဲ။ အဲဒီမွာလည္း ကုိရီးယားမွာလိုပဲ ေနမွာေပါ့။ ထမင္းေတြ ေခါက္ဆြဲေတြ စားၾကတာပဲဟာ။ ထမင္းမရွိတာက အဂၤလန္ တို႕ အေမရိကန္တို႕ မွာပဲဟာကို။”

ကေလးမကေလးက ၀င္ေထာက္သည္။ အေမကလည္း အ ရန္ေကာ ဆိုသည့္အေနျဖင့္ မ်က္ေစာင္းတခ်က္ ထိုးလိုက္ေသးသည္။

“အို… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေအ..။ ဟိုမွာစားရတာေတြကေတာ့ ထမင္းခ်င္းတူေတာင္ ငါတို႕ဆီမွာထက္ေတာ့ ေကာင္းမွာပဲ..။ ေနရတာေတြလည္း ေကာင္းမွာပဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ဆရာေလး။ ဆရာေလး ဆိုရင္လည္းၾကည့္ အသားေလးေတြကို ျဖဴႏုလို႕”

“ဒါကေတာ့ အေမရယ္ သူတို႕က ႏိုင္ငံျခားကိုး”

ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ သည္ႏိုင္ငံလိုပဲ ႏိုင္ငံေတြအမ်ားႀကီးထဲက ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံသာ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ႏိုင္ငံျခားက တခ်ိဳ႕လူေတြ ရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ေနထိုင္မႈ အဆင့္အတန္းေတြ ဒီကလူေတြမွာလည္း ေနထိုင္ခံစားႏိုင္ခြင့္ရွိေၾကာင္း..။ ေျပာျပခ်င္သည့္ စကားေတြက သူ႕ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ပလံုစီလာသည္။

“ဆရာေလးက အဲဒီမွာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေက်ာင္းတက္ေနတာေပါ့ေနာ္။ အခုဆို ဘာစာေတြ သင္ေနတာလဲဟင္။”

ပုဆိုးစိမ္းအေဟာင္းကေလးကို တိုတို၀တ္ကာ ကိုယ္အထက္ပိုင္း ဗလာက်င္းထားေသာ ခ်ာတိတ္ကေလးက ေမးလာျပန္သည္။ ဒါကေတာ့ ေျဖရတာ နည္းနည္းက်ပ္သည္။ ကေလးေတြ နားလည္ေအာင္ သူဘယ္လိုေျပာျပရပါ့မလဲ။

“အင္း.. ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ႏိုင္ငံေတြကို ပိုၿပီးေကာင္းေအာင္ ဘာေတြလုပ္ရမလဲ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း။”

ေျပာၿပီးမွ သူ႕ဘာသာ မ်က္ႏွာပူေႏြးရင္း ေခါင္းတစ္ခ်က္ ခါယမ္းမိျပန္သည္။ ကေလးမ်ားကေတာ့ သတိထားမိဟန္မတူပါ။ ႏွပ္တရႈံ႕ရႈံ႕ႏွင့္ ကတံုးကေလးတစ္ေယာက္က ျဖတ္ေမးေလသည္။

“ဒါဆို ဆရာေလးက အဲဒီေက်ာင္းေတြ ေအာင္ၿပီးသြားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆီမွာ ေက်ာင္းဆရာ လာလုပ္မွာလားဟင္။”

သည္ေမးခြန္းကေတာ့ သူ႕ရင္၀ကို တည့္တည့္ လာမွန္ပါသည္။

“အင္း.. လာခ်င္တာေပါ့ကြ..။”

လာခ်င္တာေပါ့ ဆိုေသာ ၀ါက်၏ ေနာက္ကြယ္က ဒါေပမယ့္ ဟူေသာ တိတ္တဆိတ္ အသံကိုေတာ့ သူသာလွ်င္ အသိဆံုး ျဖစ္ခဲ့သည္။

ကေလးမ်ားက သူတို႕အေတြးႏွင့္ သူတို႕ ၿပံဳးသြားခ်ိန္မွာ သူကလည္း သူ႕အေတြးႏွင့္သူ မခ်ိၿပံဳးကေလး ၿပံဳးလိုက္ပါသည္။

“ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ ဆရာဆရာမေတြက ခဏခဏ ေျပာင္းတယ္။ ဟိုတေလာက အသစ္ခန္႕လိုက္တဲ့ ဆရာမေလးလည္း ျပန္သြားကတည္းက ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ ေနာက္ထပ္ အသစ္ျပန္ရဖို႕ေတာ့ ထပ္ေစာင့္ရဦးမွာပဲ။”

ကေလးတေယာက္က ဆက္ေျပာျပပါသည္။ အဲသည္လို ညေနခင္းေလးေတြထဲက စကား၀ိုင္းမ်ားကို သူ႕မွတ္စုထဲမွာ ဘယ္လိုေရးခ်ရမလဲဆိုတာ အၾကာႀကီး စဥ္းစားခဲ့ရပါသည္။

--------------------

“တို႕ရြာေတာင္ပိုင္းက ဦးျမသန္းရဲ႕ သား ရန္ကုန္မွာ ပြဲရုံဖြင့္ၿပီး ႀကီးပြားေနတာေလ။ ဒီေက်ာင္းေဆာင္ေလး ေဆာက္ဖို႕ ေရစက္ခ်ၿပီး သူလာလွဴသြားတာေပါ့။”

တိုက္ခံ တစ္ထပ္ အေဆာက္အဦေလးကို ညႊန္ျပရင္း ဆရာေတာ္က ဆိုသည္။ နံနက္ခင္း၏ ေနျခည္၀င္း၀င္းေအာက္၀ယ္ ပရဟိတေက်ာင္း ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္အိုကေလးက ေရႊေရာင္ေတာက္ပေနေလသည္။ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ရာတြင္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ဆရာေတာ္သည္ အသက္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ လႈပ္ရွားတက္ၾကြဆဲ။ မင္း ငါ ႏွင့္ အားပါးတရ သံုးႏႈန္းကာ ဆက္ေျပာလာေသာ စကားမ်ားက သူ႕အတြက္ အားတက္မိသလို အေတြးတို႕ကိုလည္း ေ၀ေစသည္။

“တို႕ေက်ာင္းမွာေတာ့ အခ်ိန္က ညိွလို႕ရတယ္ကြာ။ မင္းႏွယ္.. ရြာက ကေလးေတြထဲမွာ အစိုးရ အတန္းေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္ျပည့္ မတက္ႏိုင္တာ အမ်ားႀကီးကြ။ ငါတို႕ဆီမွာေတာ့ မနက္ ၇ နာရီ ေက်ာင္းတက္တယ္။ ေန႕လည္ ၁နာရီေလာက္ ဆင္းေပးလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းလခလည္း မလိုဘူးကြာ။ စာအုပ္ဖိုးပဲ ကိုယ့္ဘာသာ ေပးၾကေပါ့။ သိပ္ႏြမ္းပါးတဲ့ မိဘမဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ ေက်ာင္းမွာအိပ္ ေက်ာင္းမွာပဲေန။ ထမင္းပါ ေကၽြးရေတာ့တယ္။ ဒီကေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေပါ့ကြာ။”

ဆရာေတာ္က ဆက္ရွင္းျပပါသည္။

“အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ႏွစ္တန္း (ဒုတိယတန္း) အထိပဲ သင္ေပးႏိုင္ေသးတယ္ေလ။ ေက်ာင္းဆရာမွ မရွိပဲ။ ငါရယ္ စာခ်ဦးဇင္းရယ္ ႏွစ္ပါးပဲ သင္ၾကတာပဲကိုး။ က်န္တဲ့ ဦးဇင္းတပါးနဲ႕ ကိုရင္ေတြက ဆြမ္းခံထြက္ရေသးတယ္။ တခါကေတာ့ ဆရာ တစ္ေယာက္ေလာက္ ဆြဲခန္႕ငွားဖို႕ စဥ္းစားၾကေသးတယ္။ ပိုက္ဆံက မေလာက္ဘူးကြ။ အလွဴရွင္ရွိမွပဲ ျဖစ္မယ္ေလ။”

“စာေမးပြဲစစ္ေတာ့ေရာ ဘုရား။”

“အစိုးရေက်ာင္းက ေမးခြန္းကို ဒီမွာယူေျဖတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အေျဖလႊာေတြကို ပို႕ၿပီး အဲဒီက ဆရာေတြပဲ အမွတ္ျခစ္ေပးတယ္။ ေအာင္မွတ္ရရင္ ေအာင္တာေပါ့ကြာ။

ေအးကြာ…. မင္းစာထဲမွာ ဒါေတြထည့္ေရးလိုက္ပါ။ ေနာ္.. ငါတို႕ သြပ္လည္းလိုတယ္ အိမ္သာခြက္ေတြ ဘာေတြလည္း လိုတယ္။ မေလာက္ေသးဘူးကြ။ ငါတို႕ေျပာေနတာနဲ႕ စာရင္ေတာ့ မင္းတို႕ ပညာတတ္ ေက်ာင္းသားေတြ စာနဲ႕ေပနဲ႕ ထည့္ေရးရင္ေတာ့ ပိုျမန္ျမန္ ေရာက္လာမွာေပါ့ေနာ္။”

ဆရာေတာ္က တက္တက္ၾကြၾကြ ဆိုေလသည္။ သူ သက္ျပင္းတခ်က္ကို မ်ိဳခ်လိုက္ပါသည္။

“ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ပညာေရးကို ရယူႏိုင္ဖုိ႕အတြက္ သူ႕ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္က အေျခအေန ေပးေနဖို႕လိုတယ္။ ကေလးေတြနဲ႕ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိတဲ့ေက်ာင္း၊ ကေလးေပ်ာ္ေက်ာင္း ျဖစ္ဖို႕အတြက္ ကေလးအတြက္ အဆင္ေျပေစမယ့္ အေနအထားကို ခင္းက်င္းထားရမယ္။ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္း လိုအပ္ခ်က္ေတြက ဘက္စံု ေထာင့္စုံမွာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အရင္းအျမစ္ေတြကလည္း ကန္႕သတ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ ပိုအားထည့္ရင္ ထိေရာက္မႈ ပိုရွိမလဲ။ အကူအညီေတြ မရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒုံးဒုံးရပ္သြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ ေရရွည္ ဆက္ၿပီး သူတို႕ဘာသာ တည္တံ့သြားေစဖို႕အတြက္ စြမ္းအင္ေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ ဦးစားေပး ပ်ိဳးေထာင္ေပးရမွာလဲ။ ခင္ဗ်ား တခုခု အသစ္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိလာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လုပ္ေနတာေတြအတြက္ လက္ေတြ႕ အက်ိဳးရွိမွာေပါ့ဗ်ာ။”

သူ႕စာတမ္းအတြက္ အကူအညီေပးသည့္ အဖြဲ႕အစည္းက အရာရွိ၏ စကားကို ၾကားေယာင္လာသည္။

“ကၽြန္မအယူအဆကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ပညာေရးဆိုတာက သစ္မရခင္စပ္ၾကား ၀ါးေပါင္းကြပ္သလိုပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကေလးေတြကို တကယ့္ formal စာသင္ခန္းထဲကိုပဲ ေရာက္ေစရမွာပဲေလ။ ဒါေၾကာင့္မို႕ အေထာက္အပံ႕ေတြက မလံုမေလာက္ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ အစိုးရေက်ာင္းကိုပဲ ဦးစားေပး ခ်ေပးသင့္တယ္ေလ။ ကၽြန္မတို႕ဆီမွာလည္း ဘာမွ ျပည့္စံုလွတာ မဟုတ္ဘူး။”

ရြာကို မလာခင္ သူ၀င္ေတြ႕ခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴး ဆရာမႀကီးတစ္ဦး၏ အယူအဆတစ္မ်ိဳးကလည္း အေတြးထဲ ၀င္လာသည္။

“ကေလးေတြ စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္ဖို႕က ကေလးေတြကိုပဲ ပညာေရး အေျခခံအေဆာက္အဦ တစ္ဘက္ထဲကေန ပံ့ပိုးေပးရုံနဲ႕ ၿပီးတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သတ္မွတ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ေဒသေတြကိုပဲ အာရုံစိုက္ၿပီး က်န္းမာေရး ၀င္ေငြရရွိေရးေတြ စတာေတြအတြက္ပါ ဘက္ေပါင္းစံုကေန ပံ့ပိုးေပးဖို႕ ဒီအစီအစဥ္တစ္ခု ဆြဲၾကည္ၾ့ကတယ္။”

အန္ဂ်ီအို တစ္ခုတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ သူ႕မိတ္ေဆြ တစ္ဦးကေတာ့ သည္လိုေျပာခဲ့ေလသည္။

သူေရးေနေသာ စာမ်က္ႏွာတခ်ိဳ႕သည္ တိမ္မေယာင္ႏွင့္ နက္ေသာ မည္သည့္ကြက္လပ္မ်ားကို မည္မွ် ျဖည့္ေပးႏိုင္မည္နည္း။

--------------------

တစ္လ ဆိုေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ တျဖည္းျဖည္း ကုန္ဆုံးလုၿပီ။ သည္ရြာကေလးမွာ စတည္းခ်ရင္း အနီးအနားက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေလး အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ကုန္းတတန္ ေရတတန္ျဖင့္ သူေရာက္ဖူးခဲ့ၿပီ။ သူ႕မွတ္စုစာအုပ္ကေလးလည္း တျဖည္းျဖည္း ျပည့္လာခဲ့ၿပီ။
ညေနအလင္းေရာင္မေပ်ာက္ခင္ အိမ္ေရွ႕ကိုထြက္ကာ စာရြက္မ်ားကို ရွင္းလင္းေနစဥ္ ေျခသံဖြဖြႏွင့္အတူ သနပ္ခါးနံ႕ေလး သင္းလာသည္။

“ဆရာေလး”

ေမာ့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညိဳျပာညက္ကေလးက သူ႕ကိုျပံဳးၾကည့္ေနသည္။

“ကေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းမတက္တာ ၾကာလို႕ သူ႕ကိုသြားၾကည့္ရင္း ရြာအေရွ႕ပိုင္းကို သြားမလို႕။ ကြက္သစ္ဘက္ကို သြားရင္ လုိက္ခဲ့ခ်င္တယ္လို႕ ဆရာေလး ေျပာထားလို႕ေလ။ လိုက္ဦးမလား။”

သူေခါင္းညိတ္ကာ သူမ ေခၚရာေနာက္ကို လိုက္လာခဲ့ပါသည္။ ရႊံ႕စပ္စပ္ ရွိေသာ ေခ်ာင္းက်ဥ္းကေလးကိုျဖတ္ ဥယ်ာဥ္တခ်ိဳ႕ကို ေက်ာ္ၿပီးေသာအခါ အိမ္ကေလး ေလးငါးအိမ္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။

“ဒီေနရာက ေျမသတ္မွတ္ထားတာ မရွိလို႕ မတတ္ႏိုင္တဲ့လူေတြက ဒီလိုပဲ တဲေလးထိုးၿပီး ေနလိုက္ၾကတာပဲေလ။” ညိဳျပာညက္ေလးက ရွင္းျပေလသည္။

တဲေလးတလံုးအတြင္းတြင္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို ရင္ခြင္ထဲ ခ်ီေပြ႕ထားေသာ မိခင္ကေလးသည္ အလြန္ဆံုးရွိလွမွ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေပါ့။ ေသးညွက္ေသာ ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ ႏုနယ္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးက ႏြမ္းနယ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္။ ဆီႏွင့္ကင္းေ၀းေနေသာ ဆံႏြယ္စဖြာဖြာတုိ႕က ကပိုကရို၀ဲပ်ံလ်က္။

ညိဳျပာညက္ကေလးက စကားစလိုက္ပါသည္။

“ေမာင္ထူး ေက်ာင္းမတက္လို႕ လာေမးတာပါ။”

“ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မ မသြားခိုင္းတာ ဆရာမေလးေရ။”

ဆတ္ခနဲ ျပန္ေျပာလိုက္ေသာ သူမ၏ စကားသံေၾကာင့္ သူတို႕ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ။

“အငယ္ေလးက အရမ္းဖ်ားေနတယ္ေလ။ ကၽြန္မလည္း ေစ်းေရာင္းမထြက္ႏိုင္ဘူး။ ေမာင္ထူးမွ အိမ္မွာ ကူမလုပ္ရင္ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။”

“ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေမးပြဲကလည္း နီးၿပီဆိုေတာ့ေလ ေက်ာင္းပ်က္တာမ်ားရင္ ကၽြန္မတို႕က ကေလး စာမလိုက္ႏိုင္မွာစိုးလို႕ပါ။”

ထိုစဥ္ တျဖတ္ျဖတ္ႏွင့္ ေျပးလာေသာ ေျခသံကေလးကို ၾကားလိုက္ရသည္။

“အေမေရ အေမေရ….. ဒီေန႕ေတာ့ ပုစြန္ထုပ္ႀကီး ရလာတယ္ဗ်။”

“ဟယ္.. ဟုတ္လား။ ေအး ေအး... ၿပီးရင္ ဒိုင္ကို ျမန္ျမန္ သြားသြင္းရမယ္။”

အားရ၀မ္းသာ ရယ္ေမာလာေသာ ေမာင္ထူးေလးသည္ သူတို႕ကို ျမင္လိုက္ေသာအခါ ကြက္ခနဲ မ်က္ႏွာပ်က္ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကို ေျပး၀င္သြားပါသည္။ သူတို႕ ဘာတစ္ခြန္းမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ အားလံုး တဒဂၤ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။

“စာေမးပြဲရႈံးလည္းရႈံးပဲ ဆရာမေလးေရ မတတ္ႏိုင္ဘူး”

ေမာင္ထူးအေမက ခ်ီထားေသာကေလးကို ေဘးသို႕ ျဖည္းျဖည္းခ်ရင္း ဆိုသည္။

“ပညာတတ္ေတာ႕ေရာ အလြန္ဆံုး ဆရာမေလးတို႕လို ေက်ာင္းဆရာေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လာမွာေပါ႕။ ဆရာမေလးတို႕ ကိုယ္တိုင္က လစာ ဘယ္ေလာက္ရတာ လိုက္လို႕။”

လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္တုန္းက ေျပာၿပီးမွ စကားရပ္ကာ သတိရသြားဟန္ႏွင္႕ အားနာၾကည္႕ တစ္ခ်က္ ၾကည္႕သည္။ ၿပီးေတာ႕ မထူးပါဘူးေလ ဆိုသည္႕ပံုစံႏွင္႕ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ႕ကာ အၾကည္႕လႊဲသြားသည္။

ပညာဆိုတာ…………... အဲဒီ မိခင္ငယ္ငယ္ကေလး နားလည္ေအာင္ ဘယ္စကားလံုးေတြနဲ႕ ေျပာျပရမလဲ။ သူမ်က္ႏွာ ပူေႏြးလာမိသည္။ ။ ကၾကီးခေခြး ေအဘီစီဒီလား၊ ပထ၀ီ သမိုင္း ဗဟုသုတေတြလား။ ဒါမွမဟုတ္.. ပိုၿပီး အဆင္႕ျမင္႕တဲ့ နည္းပညာေတြနဲ႕ ငါးမ်ားမ်ားရေအာင္ ဖမ္းဖို႕ ပုစြန္ေထာင္ဖို႕ ေစ်းေရာင္းဖို႕ ဆိုတာေတြလိုမ်ိဳး သူတို႕ရဲ႕ ဗိုက္ဟာဟာကို ခ်က္ခ်င္း ျဖည္႕ေပးေစမယ္႕ နည္းလမ္းေတြလား ။ ကမၻာက်ယ္က်ယ္ႀကီးထဲက ေဟာဒီေနရာ ပိစိေလးမွာ ေနထုိင္ေနၾကတဲ႕ လူသားေတြ အေရးတၾကီး ခ်က္ခ်င္း လိုအပ္ေနတာ ဘာမ်ားလဲကြယ္။ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွစြာ.. သူဆိုတဲ႕ ေကာင္ကေရာ လိုအပ္ေနတာေတြ ျဖည္႕ေပးဖို႕ ဘယ္ေလာက္အထိ ဘာေတြ လုပ္ေပးႏိုင္မွာလဲ ဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္ အေသအခ်ာ သိပါရဲ႕လား။

ေမာင္ထူးေလးအေမက မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ပါသည္။

“ကၽြန္မ ေမာင္ထူးကို မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းျပန္လႊတ္လိုက္ပါမယ္ေလ။ ဆရာမေလးတို႕ ျပန္ရတာလည္း မိုးခ်ဳပ္ေတာ႕မယ္”

ၿပီးၿပီးေရာဟု သူတို႕ကို ႏွင္လိုက္ျခင္းလား။ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္က ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ သံမ်ား သဲ႕သဲ႕ ၾကားလိုက္သလို.။ အင္း.. ဟုတ္တာေပါ႕ေလ။ သူတို႕ေလးေတြ ညစာစားခ်ိန္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ။ ေသခ်ာတာကေတာ႕ အဲဒီညစာမွာ ေမာင္ထူးေလး ေစာေစာက ဖမ္းမိထားတဲ႕ ပုစြန္တုပ္ႀကီး မပါမွာဘဲ ျဖစ္သည္။

အျပန္လမ္းတြင္ အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ သူ ညိဳျပာညက္ကေလး ဦးေဆာင္ရာေနာက္ကိုသာ တိတ္တိတ္လိုက္ပါလာခဲ့ပါသည္။

“ပင္လယ္ဘက္ကို ဆရာေလး ဆက္သြားဦးမလား။ ေနေစာင္းေတာ့မယ္။ ကၽြန္မေတာ့ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္။”

ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီး သူ႕ ေျခလွမ္းမ်ားက ေသာင္ျပင္ကမ္းစပ္ ဘက္ကို အလိုလို ဦးတည္ျဖစ္သြားသည္။

ေသာင္ကန္စြန္းႏြယ္ေတြက သဲျပင္ေျခာက္ေျခာက္ေပၚမွာ တြန္႕လိမ္တြားသြားေနသည္။ ေရာက္စက ေဗဒါဟု သူ အထင္မွားမိေသးသည္။ ေဘးနားတြင္ အုန္းလက္ေတြက ေလတိုးတိုင္း ရွဲရွဲျမည္ကာ ယိမ္းကေနၾကသည္။ ငါးပိငါးေျခာက္နံ႕တို႕ ေရာေထြးပါေသာ ပင္လယ္ေလသည္ သူ႕ကို တြန္းေ၀ွ႕တိုက္ခိုက္လာသည္။ ေကာင္းကင္၀ယ္ တိမ္စတို႕ နီ၀ါေရာင္ေသြး လြင့္ေျပးေနၾကသည္။ တံငါေလွေလးတခ်ိဳ႕ ငါးဖမ္းရာမွ ျပန္၀င္လာသည္ကို ပင္လယ္ျပင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ေဟာသည္ ရြာတန္းရွည္ကေလးမွာ အခုလို အုန္းပင္တန္းေတြ ေသာင္ကန္စြန္းေတြ ပင္လယ္ေရျပင္၊ တိမ္ေတြကို ေငးေမာ စိတ္ကူးယဥ္ ခံစားေနႏိုင္တဲ႕ သူ႕လို လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိမလဲဟု ျဖတ္ခနဲ ၀င္လာေသာ အေတြး ကိုေတာ႕ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္နဲ႕ အတူ မႈတ္ထုတ္ရံုသာ သူတတ္ႏိုင္သည္။

ပညာ ဆိုတာ ဘာလဲ။ ျမင္ေနရေသာ ပယ္လယ္ႀကီးလို က်ယ္ေျပာ နက္ရိႈင္းႏိုင္သည္ေပါ့။ သူ႕အတြက္ေတာ့ ပင္လယ္ေရလို ငတ္မေျပ ျဖစ္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေမာင္ထူးေလးတို႕အတြက္ေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ေသာက္လုိ႕ရမည့္ ေရခ်ိဳခ်ိဳတစ္ေပါက္ကိုသာ ပိုေမွ်ာ္လင့္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

သူ႕ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဘယ္ေနရာေတြမွာ ကုန္လြန္ခဲ့ေစသလဲ။ သည္လိုေနရာေတြကို ဘာေၾကာင့္ သည့္ထက္ေစာၿပီး သူ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့သလဲ။ ေက်ာင္းကသင္ခန္းစာနဲ႕ သူစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာေတြ နဲ႕ လက္ေတြ႕ဆက္စပ္ဖို႕ ေရးေရးျမင္လာခ်ိန္မွာ ျမတ္လို မိန္းကေလးနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တာေရာ ကံဆိုးတာလား။ ကံေကာင္းတာလား။ ဒီရြာကေလးက ျပန္ၿပီး ေနာက္ တစ္ႏွစ္အၾကာေလာက္ဆိုရင္ သူ႕ကိုယ္သူ ဘယ္ေနရာမွာ ျမင္ေနရမွာလဲ။

ဟိုးေ၀းေ၀းမွာေတာ႕ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းေအာက္ကို ေနလံုးႀကီးက တေရြ႕ေရြ႕ လွိမ္႕၀င္ ေနေလသည္။ ဒီဘက္ ကမၻာတစ္ျခမ္းရဲ႕ ေန၀င္လုလုအခ်ိန္မွာ ဟိုဘက္ ကိုယ္မျမင္ႏိုင္တဲ႕ ကမၻာအျခမ္း တေနရာကေတာ႕ ေနအရုဏ္မိုးေသာက္ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ….။ ေန႕သစ္ေတြဆိုတာ ကုန္ဆံုးသြားသည္မွ မဟုတ္ပဲ။ ေနျခည္ေတြ ျဖာလင္းတဲ႕ နံနက္ခင္းတစ္ခုဟာ ေဟာသည္ေနရာကိုလည္း ေရာက္ကို ေရာက္လာရဦးမည္ ဟုသာ သူေမွ်ာ္လင့္လိုက္ပါေတာ့သည္။


ပန္ဒိုရာ



20 comments:

Anonymous said...

ျမန္မာျပည္မွာအသံမျမည္ႏုိင္တဲ့ေခါင္းေလာင္းေလးေတြ
ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားေနျပီလဲ...စဥ္းစားရင္း ရင္ေမာရပါျပီ...

kay said...

ဘာျဖစ္လို႕စိတ္တိုင္းမက် တာပါလိမ့္..ဖတ္သူေတာ့..စိတ္တိုင္းက်မိတယ္။
Capacity Building က..ျမန္မာျပည္မွာ- က်န္းမာေရး ျပီးရင္..အလိုအပ္ဆံုးလို႕ ထင္ပါတယ္။
ေနာက္- Brain Drain ကေန Brain Circulation လုပ္နိုင္မဲ့..နည္းလမ္းေတြ.. ရွာၾကံနိုင္ၾကမယ္လို႕လည္း ေမွ်ာ္လင့္ မိတယ္။
အဲဒီလို..အေပ်ာ္ထမ္း ျပန္လာ ျပီး..ပါ၀င္ကူညီ တဲ့ ပံုစံ မ်ိဳး- မ်ားမ်ား အသံုး ျပဳနိုင္ရင္ေပါ့။ အျမဲတမ္း လုပ္နိုင္မဲ့ အေနအထားက..မျဖစ္နိုင္ေလ။

ေနာက္တခ်က္က-..ေမာင္ထူးေလး တို႕..ေက်ာင္းလာတက္နိုင္ရင္လည္း..ဘယ္ႏွယ္တန္းထိ ဆက္တက္နိုင္မလည္း.. ျမန္မာျပည္မွာ..သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ပညာသင္ ေက်ာင္းေတြ..သိပ္လိုအပ္ေန ပါတယ္။

ျခံဳေျပာရင္ေတာ့..တဦးတေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကူး စိတ္သန္း နဲ႕ ပါ၀င္မူ ကလည္း..ေလ်ာ့တြက္လို႕ေတာ့ မရ ပါေလ။ ဘဂၤလားေဒ႕ရွ္က.. မိုဟာမက္ ယူႏြတ္စ္ လို စိတ္ကူးေကာင္းတခု ကို အေျခခံထားတဲ့.. အားစိုက္ လုပ္ကိုင္မူ ေၾကာင့္.. ရရွိလာတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြက .. ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့ဘူးပါတယ္။

စိတ္ကူးေကာင္းနဲ႕ ပေရာဂ်က္ေလး ေတြ..ျဖစ္လာ နိုင္ ရင္ေတာ့..သိပ္ေကာင္းမွာပဲ လို႕..စိတ္ကူးယဥ္လ်က္-

MANORHARY said...

ရင္ထဲမေကာင္းတာကလြဲရင္..ကိုယ္တိုင္လည္းဒီလမ္းမ
ၾကီးကေနလမ္းခြဲခဲ့သူၿဖစ္ေနၿပန္တယ္။ၿပီးေတာ့..တၿခား
လမ္းမေတြမွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္လမ္းေၾကာင္း
ေၿပာင္းပ်ံသန္းခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕တခ်ိန္က အစ္ကိုေတာ ၃
ေယာက္ ..ကိုလည္းသတိရမိတယ္...ဘယ္သူဟာ
ဒီလမ္းေတြကိုလႊဲခဲ့တဲ့သူေလလဲ....

Yaw Han Aung said...

က်ေနာ္ေရးမိတဲ့၀တၳဳကေန ဆက္လက္အေတြးပြားၾကတာ ျမင္ေတာ့၀မ္းသာမိပါတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး မွတ္ခ်က္လာေရးပါဦးမည္။

သစ္နက္ဆူး said...

ပန္ဒိုေရ...
ဖတ္ျပီးေတာ့ ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္သြားတာဘဲကြာ...။
ေခတ္၊စနစ္ကိုဘဲ အျပစ္တင္ရမလား....
ဘာေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး....။
ကိုယ္ေနဘူးတဲ ့ဘက္မွာ...ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆို ဆရာမေလးေတြက မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ ့ကားၾကံဳစီးဘို ့ တားေနရတာ...ကားသမားက မရပ္ေပးတာ...ရပ္ေပးလို ့တက္ျပန္ေတာ့လဲ စပါယ္ယာက နင္ပဲငဆ ေျပာလိုက္တာေတြ..
ေတြ ့ရဘူးတယ္...။
ျခမစားတဲ ့ပညာေရး၀န္ထမ္းေတြရယ္...ပညာေရး
ထက္ ၀မ္းေရးက ပိုအေရးၾကီးေနတဲ ့လူတန္းစားရယ္...
ဒါေတြေတြ ့ျမင္ေနရတဲ ့အခါ...
လက္နက္ၾကီးနဲ ့သာ ထုလိုက္ခ်င္ေတာ့တာဘဲ...။

Anonymous said...
This comment has been removed by the author.
Anonymous said...

ျပိဳင္တူတြန္းမွသာ ေရြ႔နိုင္ပါသည္....

စူး said...

ဟားးး
မြန္းက်ပ္သြားတယ္
ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး

မပန္ေရးတာ ေကာင္းပါတယ္ မပန္ရ ဖတ္သူကို ထိသြားတာပဲ။
ေျပာခ်င္တာကိုလဲ သိတယ္..
ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း ဘယ္သူမွ မသိတာ..
မသိတာထက္ မတတ္ႏိုင္တာ..

Moe Cho Thinn said...

ရင္နာရလြန္းလို႔ မေရးခ်င္ပါ။
အေျဖသိသူေတြ အေျဖရွာၾကပါ။
တတ္ႏိုင္တဲ႔ဖက္က ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ဆဲ၊ လုပ္ဖို႔လဲ အသင္႔ပါ။ ဒီေလာက္ပဲ ေျပာပါရေစ ပန္ပန္ေရ..

ATN said...

အရာအားလံုးဟာ ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ လက္ေအာက္ခံပဲေလ။
သေဘာတရားေတြကို အားလံုးက သိေနၾကတာပဲ။

ေဖာက္ျပန္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္တခု သက္ဆိုးရွည္ေနသမွ်
ေမးခြန္းတိုင္းအတြက္ အေျဖကို သိေနရင္ေတာင္ အေကာင္အထည္ကို မျမင္ရႏိုင္ပါဘူး။

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

မပန္ေရ ဖတ္ျပီးရင္ စဥ္းစားမိပါတယ္။ စဥ္းစားရင္ ခ်ာခ်ာလည္ ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ မေက ေျပာတာကုိ သေဘာက်တယ္။ အဲဒီလုိ ယုိစီးသြားတဲ့ ဦးေႏွာက္ေတြ၊ လူ႕အရင္းအျမစ္ေတြကုိ တခဏပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္သုံးႏုိင္ရင္လည္း အက်ဳိး ရွိတာပါပဲ။ အေတြးေလးေတြ ေ၀မွ်တာ ေက်းဇူးပါ။

ကုိေပါ said...

“Universal Declaration of Human Rights ေၾကညာစာတမ္းပါ
အေျခခံလူအခြင့္အေရးအခ်ဳိ႕”

Article 25.

(1) Everyone has the right to a standard of living adequate for the health and well-being of himself and of his family, including food, clothing, housing and medical care and necessary social services, and the right to security in the event of unemployment, sickness, disability, widowhood, old age or other lack of livelihood in circumstances beyond his control.

(2) Motherhood and childhood are entitled to special care and assistance. All children, whether born in or out of wedlock, shall enjoy the same social protection.

Article 26.

(1) Everyone has the right to education. Education shall be free, at least in the elementary and fundamental stages. Elementary education shall be compulsory. Technical and professional education shall be made generally available and higher education shall be equally accessible to all on the basis of merit.

(2) Education shall be directed to the full development of the human personality and to the strengthening of respect for human rights and fundamental freedoms. It shall promote understanding, tolerance and friendship among all nations, racial or religious groups, and shall further the activities of the United Nations for the maintenance of peace.

(3) Parents have a prior right to choose the kind of education that shall be given to their children.

ထုိသုိ႔ေသာ အေျခခံလူ႕အခြင့္အေရးမ်ားကုိ အကာအကြယ္ေပးႏုိင္ေသာ၊ အာမခံႏုိင္ေသာ အေျခအေနတရပ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္တရပ္ကုိ ျမန္မာျပည္တြင္ မဖန္တီးႏုိင္ေသးသေရြ႕ အသံမျမည္ႏုိင္ေသာ ေခါင္းေလာင္းမ်ားမွာ ျမန္မာျပည္၏ ရႊံညြန္ေတာမ်ားထဲတြင္ နစ္လ်က္ရွိေနဦးမည္သာ။ ယခုအခ်ိန္၌ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးတြင္ တက္ႂကြစြာ ပူးေပါင္းပါ၀င္လႈပ္ရွားရန္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတုိင္း၏ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ ဤကေလးမ်ား ခံစားေနရသည့္ ဒုကၡဆင္းရဲတာရွည္မႈမွန္သမွ်၏ လက္သည္တရားခံမွာ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးတြင္ တက္ႂကြစြာ ပူးေပါင္းပါ၀င္လႈပ္ရွားရန္ ျငင္းဆန္ေနသည့္၊ ေနာက္တြန္႔ေနသည့္ တာ၀န္မေက်ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား၏ တကုိယ္ေကာင္းစိတ္သည္သာ ဧကန္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

Anonymous said...

ကိုေပါ ... နိုင္ငံတခုရဲ့ စနစ္ေၾကာင့္ ခုလို အသံမျမည္နိုင္တဲ့ ေခါင္းေလာင္းကေလးေတြ ေပၚလာတယ္ဆိုတာကေတာ့ ျငင္းစရာမရွိတဲ့ ၊ အားလံုးလည္း လက္ခံထားၾကတဲ့ အခ်က္ပါပဲ ။

ဒါ့အျပင္ ကိုေပါတို႔လိုလူေတြ ျမန္မာနိုင္ငံေရးအတြက္ လုပ္ေနတာ တကယ္ေလးစားပါတယ္ ။ အဲလိုလူေတြ ရွိေနတာတြက္လည္း ၀မ္းသာတယ္ ။

ေနာက္ျပီး ... အဖိနွိပ္ခံ အက်ပ္အတည္း အမ်ားၾကီးကို ရင္ဆိုင္ျပီး ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ဒီမိုကေရစီအေရးကို ဆက္ ယံုၾကည္စြာ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းက လူေတြရွိတယ္ ။ ေတာ္လွန္ေရးဘက္ကို ေျခလွမ္းျပီး ခုခ်ိန္ထိ ေတာထဲမွာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေနေသးသူေတြ ရွိတယ္ ။ ေတာ္လွန္ေရးမွာ တာ၀န္ထမ္းျပီး ခုခ်ိန္ တျခား နိုင္ငံေတြေရာက္ျပီး ၊ အဲဒီကေန တတ္နိုင္တဲ့ဘက္က ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ တာ၀န္ယူေနသူေတြလည္း ရွိတယ္ ။

တခ်ိန္တည္းမွာ humanitarian effort ဆိုျပီး အဲဒီဘက္ပိုင္းကို လုပ္ေနသူေတြလည္း ရွိတယ္ ။ သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လုပ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ လူတုိင္း သိခ်င္မွသိမယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လိုလူေတြ ရွိတယ္ ။

က်မအျမင္ကေတာ့ လူဆိုတာ ဘယ္အပိုင္းကျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာ ေစတနာမွန္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွန္နဲ႔ လုပ္မယ္ဆိုရင္ ၊ သူတို႔ ပံ့ပိုးမႈဟာလည္း အတိုင္းအတာတခုအထိ သက္ေရာက္မႈရွိတယ္ ။ အဲဒါ အဓိကပဲ ။ ေနာက္ျပီး ျမန္မာနိုင္င့ံအေရးဟာ jigsaw puzzle တခုကို ျဖည့္ေနသလို ၊ ကိုယ့္အပိုင္းနဲ့ကိုယ္ ပါ၀င္ျဖည့္စည္းဖို့သာ အဓိကလို႔ က်မက ယံုၾကည္တယ္။ အဲလိုယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔အတူ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္တယ္ ။

ဒါေၾကာင့္ က်မကိုယ္တုိင္က ဒီမိုကေရစီအေရးကို အျမဲ အားတက္မိေပမယ့္ ၊ ဒီမိုကေရစီအေရး မလုပ္တဲ့သူတိုင္းကို တကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္လို႔ ျမင္တာကိုေတာ့ လံုး၀လက္မခံနိုင္ပါဖူး ။

ဒါဟာ အတိုင္းအတာတခုကေန ၾကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ေနသူေတြ ၊ လုပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနရသူေတြကို မစာနာရာ ၊ မေလးစားရာ ၊ သူတို႔အေျခအေနကို နားလည္ေပးနို္င္ဖို့ မၾကိဳးစားရာလည္း ေရာက္တဲ့ ေလသံေပါက္ေနတယ္ ။ ငါ့လို ဒီမိုကေရစီအေရး လုပ္ေနမွ .. စာနာစိတ္ ရွိတယ္ ၊ တိုင္းျပည္ ေကာင္းေစလိုစိတ္ ၊ မိ်ဳးခ်စ္စိတ္ ရွိတယ္လို့ လက္ခေမာင္းခတ္ရာ ေရာက္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္လည္း နိဂံုးသတ္အေနနဲ့ ကိုေပါလို လူတေယာက္က အဲလို ဆိုလိုလိုက္တာ မဟုတ္တန္ေကာင္းပါဖူးလို့ က်မ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္မိပါတယ္ ။

ညီညီ(သံလြင္) said...

bravo ma pan! ေတြးစရာေတြ က်န္ခဲ့သလို ဖတ္ၿပီး အေတာ္ေလး ေမာသြားတယ္။ နံနက္ခင္းေတြ ေပ်ာက္ၿမဲ ေပ်ာက္ဆဲ ျဖစ္တဲ့ တိုင္းျပည္ႀကီးကေတာ့ သူနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္သလို အိပ္ေမာက်ဆဲ။

ကုိေပါ said...

မဂ်စ္တူး…..

က်ေနာ့္အျမင္ကုိ အခုလုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

မဂ်စ္တူးေျပာတဲ့ လူမႈကယ္ဆယ္ေရးအလုပ္ေတြ စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြကုိ အတုိင္းအတာတခုအထိေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳခ်င္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ လြတ္လပ္တဲ့အေျခအေနတရပ္မရွိဘဲနဲ႔ မဂ်စ္တူးေျပာခဲ့တဲ့ humanitarian effort လုိ ဟာမ်ဳိးကုိလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ မလုပ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ နာဂစ္မုန္တုိင္းကာလမွာ ျမင္ခဲ့ရၿပီးၿပီ မဟုတ္လား။

အဲသည္လုိအေနအထားမွာ လြတ္လပ္တဲ့အေျခအေနတရပ္ကုိ ဦးစြာဖန္တီးဘုိ႔ လုိအပ္တယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆကုိေတာ့ ျမန္မာေတြ စိတ္ထဲမွာ မကြဲလြဲေစခ်င္ဘူး။ သူတုိ႔ကုိ လူမႈကယ္ဆယ္ေရးမလုပ္ရဘူးလုိ႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ လုပ္လုိ႔ရတယ္။ တဖက္မွာလည္း ျပႆနာရင္းျမစ္ဟာ ဘာဆုိတာ လက္ခံၿပီး ဒီမုိကေရစီအေရးမွာ မျဖစ္မေန ပူးေပါင္းလႈပ္ရွားဘုိ႔ လုိတယ္လုိ႔ ဆုိလုိခ်င္တာပါ။

ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့….။

လူသားခ်င္းစာနာတဲ့အေထာက္အကူမ်ဳိးကုိေပးဘုိ႔လုပ္ရင္ ကုိယ္ယုံၾကည္တဲ့အတုိင္း၊ ဘယ္လုိအခက္အခဲ အတားအဆီးႀကဳံပါေစ၊ ရည္မွန္းတဲ့အတုိင္း လုပ္မွာလား။ လုပ္ခဲ့သလား။ လုပ္ႏုိင္ခဲ့သလား။ မျဖဴျဖဴသင္းတုိ႔ ေအအုိင္ဒီအက္စ္ေ၀ဒနာရွင္ေတြကုိ ကူညီတယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိအခက္အခဲႀကဳံႀကဳံ၊ ေထာင္တန္းက်က် မတြန္႔မဆုတ္လုပ္တာ။ သူတုိ႔ဟာ တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္မႈ မရွိဘဲ ဒီလုိလုပ္ငန္းေတြကုိ ထိထိေရာက္ေရာက္မလုပ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ သေဘာေပါက္ လက္ခံထားတယ္။ လုိအပ္ရင္ ဒီမုိကေရစီအေရးမွာလည္း ပူးေပါင္းပါ၀င္ဘုိ႔ အဆင္သင့္။

ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုက အဲသည္လုိ မဟုတ္ဘူး။

ဥပမာ…. လူတေယာက္ဟာ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ လႈပ္ရွားသူလုိ႔ သူ႕ကုိယ္သူ ခံယူေကာင္း ခံယူထားမယ္။ တကယ္လုိ႔ ေရကာတာ စီမံကိန္းတခုေၾကာင့္ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ထိခုိက္လာမယ့္ကိစၥမ်ဳိးမွာ သူ႕မူ၀ါဒကုိ မစြန္႔လႊတ္ဘဲ နအဖ အၿငဳိျငင္ခံၿပီး အဲသည္ စီမံကိန္းကုိ မျဖစ္ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔တားမွာလား။ တကယ္ ယုံၾကည္ခ်က္ ခုိင္တဲ့လူဆုိရင္ေတာ့ ေထာင္တန္းက်က် နအဖနဲ႔ အတုိက္အခံလုပ္ၿပီး ေရကာတာ စီမံကိန္းကုိ ဆန္႔က်င္မွာေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္လုိ အေျခအေနေရာက္လာရင္ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက “ဒုိ႔ေတာ့ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ မပတ္သက္လုိဘူး” ဆုိၿပီး ေလွ်ာခ်လုိက္ၿပီးေတာ့ လွည့္ျပန္သြားတဲ့လူေတြဘဲ မ်ားတယ္။ ဒီေတာ့ မလုပ္တာနဲ႔ ဘာမွ မထူးေတာ့ဘူး။

ဆရာ၀န္တေယာက္ဟာ ဆရာ၀န္အလုပ္ကုိ လုပ္ေနတဲ့အတြက္ ႏုိင္ငံေရးမွာ ပါ၀င္ျခင္းမရွိတာ အျပစ္ေျပာစရာမရွိဘူးလုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆစရာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ဆရာ၀န္ဟာ…ဥပမာ… ေသမႈေသခင္းကုိ ေဆးအစီရင္ခံရတဲ့အခါမွာ သူတတ္ထားတဲ့ ပညာအတုိင္း အမွန္အတုိင္း အစီရင္ခံစာ ေရးႏုိင္သလား။ အစုိးရၿငိဳျငင္မွာေၾကာက္လုိ႔ အမွန္အတုိင္းမေရးရဲရင္ အဲသည္ဆရာ၀န္ သူ႕အလုပ္ကုိသူ လုပ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ မဆုိႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အစုိးရၿငဳိျငင္မွာေၾကာက္လုိ႔ ေဆးပညာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သူ႕အျမင္ကုိ သူပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္မေျပာရဲရင္ သူ႕အလုပ္ကုိသူ လုပ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ မဆုိႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သူ႕အလုပ္ကုိ လုပ္ႏုိ္င္ဘုိ႔ဆုိရင္ လြတ္လပ္တဲ့အေျခအေနတခုကို အရင္ဖန္တီးရမယ္။ အဲသည္မွာ ႏုိင္ငံေရးပါလာၿပီ။

အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ဟာ သူ႕အထက္အရာရွိ စစ္ဗုိလ္လူထြက္တေယာက္ကုိ သူ႕ပညာရပ္အျမင္နဲ႔ အမွန္အတုိင္း ေျပာခြင့္သာသလား။ ေျပာခြင့္မသာဘူးဆုိရင္ အဲသည္ အင္ဂ်င္နီယာအေနနဲ႔ သူ႕ပညာရပ္ကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အသုံးခ်ခြင့္ရွိတဲ့ အေျခအေနကုိ ဖန္တီးရေတာ့မယ္။ အဲသည္မွာ ႏုိင္ငံေရးပါလာၿပီ။

သေဘာေပါက္သင့္တာက မလြတ္လပ္တဲ့အေျခအေနတရပ္မွာ ဆရာ၀န္လည္း ဆရာ၀န္အလုပ္ကုိ ေျပာင္ေျမာက္စြာ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ အင္ဂ်င္နီယာလည္း အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ကုိ တူတူတန္တန္ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ေက်ာင္းဆရာလည္း ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကုိ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ တရားသူႀကီးလည္း တရားသူႀကီးအလုပ္ကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ျပည္သူ႕ရဲလည္း ရဲအလုပ္ကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ လူမႈကယ္ဆယ္ေရးလုပ္သူလည္း ကယ္ဆယ္ေရးကုိ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ဘူး (နာဂစ္မုန္တုိင္းသက္ေသ)။

ဘယ္သူမွ ကုိယ့္သက္ဆုိင္ရာအလုပ္ကုိ ကုိယ္ေျပာင္ေျမာက္စြာ လုပ္ခြင့္မသာဘူး။ သတၱိရွိရွိလုပ္တဲ့လူဟာလည္း ေထာင္ထဲကုိ တန္း၀င္ရတာဘဲ။ အဲဒါဟာ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ အစစ္အမွန္ဘဲ။

အဲဒါေၾကာင့္ လူတုိင္း ကိုယ့္အလုပ္ကုိယ္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ လုပ္ႏုိင္ေအာင္ လြတ္လပ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဖန္တီးေပးဘုိ႔က အဓိကလုိ႔ က်ေနာ္ျမင္တယ္။ အဲဒါကုိ ဒီမုိကေရစီအေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ ပါ၀င္ဘုိ႔ မလုိအပ္ဘူးလုိ႔ ထင္ျမင္တယ္ဆုိရင္ အဲသည္လူေတြကုိ ထမင္းရည္ပူလာ လွ်ာလႊဲတဲ့လူေတြလုိ႔ဘဲ က်ေနာ္ ေပၚတင္ေ၀ဖန္လုိပါတယ္။

လြတ္လပ္တဲ့တုိင္းျပည္ေတြမွာေတာ့ ကုိယ္စိတ္၀င္စားရာ (လူမႈကယ္ဆယ္ေရးျဖစ္ျဖစ္၊ ပရဟိတျဖစ္ျဖစ္၊ သာေရးနာေရးျဖစ္ျဖစ္)ကုိ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ လုံး၀မပတ္သက္ဘဲ လုပ္ေကာင္းလုပ္ႏုိင္မယ္။ ယူအက္စ္ေအလုိ ႏုိင္ငံမ်ဳိးမွာ ၀ါသနာပါရင္ ငွက္ေတြမ်ဳိးမတုန္းေအာင္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တာမ်ဳိး၊ ေစာင့္ၾကည့္တာမ်ဳိးကုိေတာင္ ေတာထဲမွာ ႏွစ္လုံးေပါက္စခန္းခ်ၿပီး လုပ္ခ်င္ရင္ သြားလုပ္ေနလုိ႔ရတယ္။

ျမန္မာျပည္လုိ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ တုိင္းျပည္မွာေတာ့ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ မပတ္သက္ဘဲ လူမႈကယ္ဆယ္ေရး၊ ပညာေရး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႕လုပ္ခ်င္တယ္ လာေျပာရင္ ေျပာတဲ့လူဟာ အေျခအေနမွန္ကုိ ေကာင္းေကာင္းသေဘာမေပါက္ရာ က်ေနပါတယ္။ အျဖစ္မွန္ကုိ လက္မခံရာလည္း က်ေနပါတယ္။

ဒီေတာ့ နိဂုံးခ်ဳပ္ ေကာက္ခ်က္ျပန္ဆြဲရရင္ ကုိယ္က စိတ္သန္လုိ႔ လူမႈေရးကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ခ်င္ရင္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒါက လုပ္လည္း လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ကိစၥ။ သတၱိရွိရွိနဲ႔ မတြန္႔မဆုတ္လုပ္ေနတာမ်ဳိး ဆုိရင္လည္း တကယ္ဘဲ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္တည္းမွာ ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္၊ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လႈပ္ရွားမႈမွာ မျဖစ္မေန ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈရွိကုိ ရွိရပါမယ္။ လူမႈကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ေနလုိ႔ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ဘုိ႔ မလုိေတာ့ဘူးဆုိတာမဟုတ္။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ အဲဒါဟာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ေနသူမ်ားမွာတင္ ရွိတဲ့တာ၀န္မဟုတ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားအားလုံးရဲ႕ တာ၀န္ျဖစ္လုိ႔ပါဘဲ။ မလုပ္တဲ့လူဟာ ႏုိင္ငံသားတာ၀န္ မေက်ပြန္သူပါဘဲ။

အဲသည္လုိမွမဟုတ္ဘဲ မလြတ္လပ္တဲ့ တုိင္းျပည္မွာ လူမႈေရးလုပ္ေန႐ုံနဲ႔ ေက်နပ္ေနလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔လည္း မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔မလုပ္ႏုိင္႐ုံမက တျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္နဲ႔အမွ် အေျခအေနေတြ ဆုိးသထက္ဆုုိးလာၿပီး ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သေလာက္ဘဲ ရေသ့စိတ္ေျဖေလာက္ဘဲ လုပ္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ယူဆပါေၾကာင္း။

Ye-Mon said...

ေတြးမိရင္ေတာ့ အဆံုးအဆမရွိ ရင္ေမာစရာပါေလ။

ဒါေပမယ့္ ...

ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ တင္လာတဲ့ ၾကယ္ငါးေတြကို ပင္လယ္ထဲ ျပန္ခ်ေပးသူလို ကိုယ္ကြ်မ္းက်င္တဲ့ က႑ တတ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ ေရာက္ေလရာ ေထာင့္ တစ္ေထာင့္ကေန လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ေပးေနလို႔လည္း ရပါတယ္။

အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္မွ (ဆိုလိုတာ ... ဒီမိုကေရစီ စနစ္ ရွင္သန္ ထြန္းကားလာမွ) လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြကို စတင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ပိုလို႔သာ ေနာက္က်သြားပါမယ္ လို႔ ထင္မိေၾကာင္းပါ။

Anonymous said...

There are so many simlar stories in Myanmar. I wish you to continue writing on that kind of issues. Because I thought that there may be a lot of people who are not knowing about how the struggle life in Myanmar. So that your posts can support morrally to people who are working for Myanmar community.

Apprenticeship said...

အသံျမည္ေအာင္ဖန္တီးၾကာရေအာင္ေနာ္...

Apprenticeship said...

sorry ၾကာျဖစ္သြားတယ္ *ၾကလို႕ေရးတာပါ။

ဂ်ဴနို said...

အသက္သံုးဆယ္ထိ စာသင္ခန္းထဲမွာ အခ်ိန္ၿဖဳန္းခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒီကရတဲ့ပညာနဲ ့ကိုယ္တစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ရုိးသားတဲ့ထမင္းနွစ္နပ္မဖန္တီးနိုင္ဘူး။ ုေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္လိုမွ အားလပ္မူ ့မရွိေစတဲ့ သင္ခန္းစာေတြေႀကာင့္လည္း အနွစ္သံုးဆယ္လံုးလံုး ဘာကိုမွ မေတြးနိုင္ခဲ့ဘူး။
ဒီလိုအာမခံခ်က္မရွိတဲ့ ပညာေရးကေန အနွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္မွ စီမံကိန္းစနိုင္တာ ဂုဏ္ေတာင္ယူရမွာပါ။
ဒီလိုနိုင္ငံေရးစနစ္ေအာက္မွာ ပညာရွင္ေတြ ေစတနာရွင္ေတြ စိတ္ဓါတ္မပြန္းပဲ့ဖို ့လိုပါတယ္။

အယ္ဇီ