3l0gDay2010

ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္ (3108) ေန႕ကို ေရာက္ေတာ့မယ္။ ဒီေန႕ကိုေရာက္တုိင္း 3l0gDay - ဘေလာ့ဂ္ေဒးကို ကမၻာအရပ္ရပ္က ဘေလာ့ဂါေတြ က်င္းပၾကတယ္။ ဘေလာ့ဂ္အေဟာင္းေတြက အသစ္ေတြကို ႀကိဳဆိုမိတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႕ ဘေလာ့ဂ္အသစ္ ၅ ခုနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးၾကေလ့ ရွိပါတယ္။ ပန္ဒိုရာကေတာ့ တျခားဘေလာ့ဂ္ေတြကို လည္ပတ္သြားလာမႈ နည္းပါးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္အသစ္ေတြကို အဓိကထား မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္။


http://kyiaye-literature.blogspot.com/
ဆရာမႀကီးေဒၚၾကည္ေအးရဲ႕ စာေပလက္ရာေတြကို စုစည္းထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ပါ။

http://wirahtetnaung.blogspot.com
၀ီရထက္ေနာင္ရဲ႕ It's all about ART ကဗ်ာဘေလာ့ဂ္ေလးပါ။

http://thatoe99.blogspot.com/
သတိုးရဲ႕ စိတ္ကူးအေတာင္ပံမ်ား တဲ့။ ၾသဂုတ္လကမွ စတင္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခုပါ။ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ ၀တၳဳတိုေလးေတြ ေရးထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

http://minsoeyarpoem.blogspot.com/
ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း မွာ "ေနေကာင္းလားေကာင္းႀကီး" ဆိုတဲ့ နင့္နင့္နဲနဲ ကဗ်ာေလးကို ေရးခဲ့တဲ့ မင္းစိုးရာ ရဲ႕ "ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာ" ကဗ်ာဘေလာ့ဂ္ပါ။ သူကေတာ့ ဒီႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလေလာက္ကတည္းက ဘေလာ့ဂ္စေရးခဲ့တယ္။

http://turnonideas.blogspot.com/
ေန႕စဥ္ျဖတ္သန္းရတဲ့ ဘ၀ေတြကို ရုိးရိုးေလး ထင္ဟပ္ေစတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးပါ။


အခုလို ညႊန္းၿပီးတဲ့အခါ ထံုးစံရွိတဲ့အတိုင္း BlogDay web site ကို ဒီလို လင့္ခ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ http://www.blogday.org

အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းစြာ ဘေလာ့ဂင္းႏိုင္ၾကပါေစ။ :)

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ကမၻာေျမေပၚက ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြအေၾကာင္း

သူဟာ လမ္းေဘးေရေျမာင္းထဲက ဒိုက္ ေမွာ္ ေရညွိေတြ ၾကားမွာ ငါးကေလးေတြ လူးလာေခါက္ျပန္ ကူးခတ္ေနၾကတာကို မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြနဲ႕ မ်က္ေတာင္မခတ္ စူးစမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ၾကည့္လိုက္စမ္းေလ… ခ်စ္စရာ ငါးေလးေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရကူးေနတာ ….။ သူ႕မ်က္ႏွာေလး ၿပံဳးသထက္ ၿပံဳးလာတယ္။ သူ႕စိတ္ကူးေတြက စည္း ေဘာင္ အကန္႕အသတ္ေတြကို ေဖာက္ထြက္သြားတယ္။ ငါးေလးေတြဟာ ေရကူးတတ္ရုံတင္ ဘယ္ကမလဲ။ ပ်ံေတာင္ ပ်ံသန္းႏိုင္ေသးတာေပါ့။ ပ်ံႏိုင္သမွ ဟိုး.. မုိးေပၚက တိမ္ေတြၾကားမွာ.. ငွက္ေတြၾကားမွာ… ကမၻာႀကီးရဲ႕ ျပင္ပ အာကာသထဲေတာင္ ေရာက္သြားတယ္ေလ။ ငါးေလးေတြဟာ ၾကယ္တာရာေတြ လေတြ ၿဂိဳဟ္ေတြနဲ႕အတူတူ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္း ကစားၾကတဲ့အထိေပါ့။ အဲဒီခဏ အေတာင္ပံေတြ တလြင့္လြင့္ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြကို ျဗဳန္းဆို ရပ္တန္႕ခံလိုက္ရတယ္။ စာလံုးေတြ ကိန္းဂဏန္းေတြ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ အလြတ္က်က္သင္ယူမႈေတြ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈေတြ ပံုစံတက်သပ္ရပ္မႈေတြ အခ်ိန္ဇယားေတြ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ စည္းကမ္းလုိက္နာမႈေတြ……… အိုးးးးးး ဘာေတြလဲ ။

Image from here

Taare Zameen Par ဆိုတဲ့ အိႏိၵယရုပ္ရွင္ ဒီဗြီဒီတစ္ကား ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါရိုက္တာ သရုပ္ေဆာင္ မင္းသား အမီခန္း (Aamir Khan) ရိုက္ကူးထုတ္လုပ္ထားတဲ့ ေဘာလိ၀ုဒ္က ရုပ္ရွင္ပါ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ က ထုတ္လုပ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးဘ၀မွာ စာသင္ယူတတ္ေျမာက္ဖို႕ အခက္အခဲရွိေနတဲ့ ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းပါ။ အဓိက ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္တဲ့ ၈ ႏွစ္အရြယ္ ကေလး အိရွန္း (Ishaan Awasthi) အျဖစ္ ဒါရွီးလ္ ဆဖေရ (Darsheel Safary) က သရုပ္ေဆာင္ထားပါတယ္။ အမီခန္း ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးအျဖစ္ ပါ၀င္ပံ႕ပိုး သရုပ္ေဆာင္ထားပါတယ္။

အိရွန္းဟာ စာေမးပြဲ ရႈံးထားတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းသားေလးပါ။ သူ႕မွာ စာေတာ္တဲ့ အစ္ကိုရယ္၊ စည္းကမ္းႀကီး ရည္မွန္းခ်က္လည္းႀကီးတဲ့ ေဖေဖရယ္၊ သူ႕ကို သိပ္ခ်စ္ၿပီး ဂရုစိုက္ၾကင္နာတတ္တဲ့ ေမေမရယ္ ရွိပါတယ္။ အိရွန္းက တိရိစၦာန္ေလးေတြကို ခ်စ္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို စိတ္၀င္စားတယ္။ သဘာ၀ေတြကို စူးစမ္းခ်င္တယ္။ အေရာင္ေတြ ပံုသ႑ာန္ေတြနဲ႕ အရုပ္ဆြဲရတာကို ႏွစ္ၿခိဳက္တယ္။ အေဆာ့မက္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ေတာမွာ ေမ်ာေနတတ္သူေလးေပါ့။ အဲဒီလို အက်င့္စရိုက္ေတြနဲ႕ အိရွန္းဟာ ေက်ာင္းစာ အိမ္စာေတြကို မွန္မွန္လုပ္ၿပီး စည္းကမ္းလိုက္နာ စာႀကိဳးစားၾကတဲ့ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္က သာမန္ကေလးေတြနဲ႕ ကြဲျပားေနတယ္။

သူဟာ ေက်ာင္းမွာ စာမလိုက္ႏိုင္ဘူး။ စာလံုးေတြ ကိန္းဂဏန္းေတြဟာ သူ႕မ်က္စိေရွ႕မွာ ကခုန္ပ်ံသန္းေနၾကတယ္။ သူေရးသမွ် စာလံုးေပါင္းေတြ အကုန္မွားတယ္။ သခ်ၤာေတြ မွန္ေအာင္ မတြက္ႏိုင္ဘူး။ ဆရာေတြ စာရွင္းျပတာကိုလည္း သူ နားမလည္ဘူး။ အတန္းထဲမွာ စာေမးရင္မရဘူး။ လပတ္ စာေမးပြဲေတြမွာလည္း ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး စာေမးပြဲက်ေတာ့ ဆရာေတြက သူ႕ကို အထင္ေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေလွာင္ေျပာင္ၾကတယ္။ မိဘေတြကလည္း သားႀကီးက စာေတာ္သေလာက္ သားငယ္ အိရွန္းက်မွ ဘာလို႕ ဒီေလာက္ညံ့ရသလဲဆိုတာ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

အဲဒီ့အျပင္ သူဟာ သူ႕ကို အႏုိင္က်င့္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႕ ရန္ျဖစ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိလာတယ္။ ေက်ာင္းက စာသင္ၾကားပံုကို လံုး၀စိတ္မ၀င္စား မေပ်ာ္ပိုက္ေတာ့ဘူး။ တေန႕ေတာ့ သူဟာ ေက်ာင္းေျပးၿပီး လမ္းမေတြေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားျဖစ္ပါတယ္။ မိဘေတြ သိသြားေတာ့ စိတ္ဆိုးစိတ္ပူၾကတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ သူ႕အေဖက သူ႕ကို ပညာသင္ႏွစ္၀က္မွာတင္ လက္ရွိေက်ာင္းကေန ထုတ္ၿပီး ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ေနရတဲ့ ေယာက်ၤားေလးေဘာ္ဒါေက်ာင္းကို သြားပို႕လိုက္ေတာ့တယ္။

အိရွန္းဟာ သူ႕မိသားစုနဲ႕ တီတီတာတာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ သိပ္ေနခ်င္တဲ့ကေလးပါ။ သူ႕ကို ဂရုစိုက္တဲ့ အေမကိုေတာ့ အတြယ္တာဆံုးေပါ့။ သူ႕ကို အလိုလိုက္ေပးတတ္တဲ့ သူ႕အကိုကိုလည္း ခ်စ္တယ္။ တည္တည္ႀကီးေနတတ္တဲ့ သူ႕အေဖကိုလည္း ခ်စ္တာပါပဲ။ အိမ္နဲ႕ခြဲၿပီး ေဘာ္ဒါေက်ာင္းကို သြားပို႕လိုက္တာ သူ႕အတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ေပါ့။

ေဘာ္ဒါေက်ာင္းမွာ သူ မေပ်ာ္ဘူး။ အဲဒီက တင္းက်ပ္တဲ့စည္းကမ္းနဲ႕ ေခါက္ရုိးက်ိဳးေနတဲ့ သင္ၾကားမႈပံုစံေတြ ရိုက္ႏွက္အျပစ္ေပးမႈေတြၾကားမွာ သူဟာ စိတ္ဒဏ္ရာ ရလာတယ္။ အင္မတန္ အထီးက်န္ဆန္ၿပီး တိတ္ဆိတ္တဲ့ ကေလးျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ သူ႕ကို နားလည္ ၾကင္နာတတ္တာ ေျခေထာက္မသန္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။

တေန႕ေတာ့ သူတို႕ေက်ာင္းမွာ ပန္းခ်ီဘာသာရပ္သင္တဲ့ ခပ္ဆိုးဆိုးဆရာတစ္ေယာက္ ေျပာင္းသြားတဲ့အခါ ယာယီသင္ေပးဖို႕ ဆရာအသစ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ ဆရာ့နာမည္ကေတာ့ ရမ္ (Ram Shanka) (မင္းသား အမီခန္း) တဲ့။

ပန္းခ်ီဆရာအသစ္ဟာ အဲဒီေက်ာင္းမွာ မရွိဖူးတဲ့ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ ခ်ဥ္းကပ္ပံုအသစ္နဲ႕မို႕ ကေလးေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစပါတယ္။ ဆရာရမ္က ကေလးေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ နဲ႕ႏွလံုးသားကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖြင့္ထားဖို႕ အားေပးတယ္။ သူမ်ားေတြလို မေပ်ာ္ဘဲ ပန္းခ်ီဆြဲခိုင္းတာကို မဆြဲဘဲ ထိုင္ၿပီးေငးငိုင္ေနတဲ့ အိရွန္းကို ဆရာရမ္က သတိထားမိတယ္။

ဆရာရမ္က ကေလးေတြကို ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစိတ္နဲ႕ ပ်ိဳးေထာင္ခ်င္သူတစ္ဦးပါ။ ဒီေက်ာင္းကို ေရာက္မလာခင္ သူစာသင္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းကေတာ့ ဉာဏ္ရည္မျပည့္တဲ့ ကေလးေတြအတြက္ သီးသန္႕ဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းမွာပါ။ ဆရာရမ္ဟာ အိရွန္းရဲ႕ ဘာသာရပ္တိုင္းက ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ေတြ ကို လိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမွားေတြဗလပြ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကေလးဟာ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈနည္းလာတာကို ျပန္ထူေထာင္ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လို ကူညီရမလဲလို႕ နည္းလမ္းရွာပါတယ္။ အိရွန္းရဲ႕ အိမ္အထိသြားၿပီး မိဘေတြနဲ႕ စကားေျပာေဆြးေႏြးတယ္။ အိရွန္းအိမ္မွာ အိရွန္း တီတီထြင္ထြင္လုပ္ထားတဲ့ ရုပ္ပံုစာအုပ္နဲ႕ တျခား လက္ရာေျမာက္တဲ့ ပန္းခ်ီပံုေလးေတြကို ေတြ႕ေတာ့ သူအံ့ၾသရတယ္။

ကေလးဟာ ဉာဏ္မမီလို႕ စာမလိုက္ႏိုင္တာမဟုတ္ပဲ dyslexic လို႕ေခၚတဲ့ ျပႆနာေၾကာင့္ စာသင္ယူလို႕မရ ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းကို အိရွန္းမိဘေတြကို ရွင္းျပပါတယ္။ အိရွန္းဟာ စာလံုးေတြနဲ႕ အဓိပၸါယ္ေတြကို ဆက္စပ္ဖို႕ အခက္အခဲ ေတြ႕ေနတာေတြ၊ တခ်ိဳ႕စာလံုးေတြကို အၿမဲမွားၿပီး ေျပာင္းျပန္ ေရးေလ့ ရွိေနတာေတြ၊ သူနားမလည္ႏိုင္တာကို လူႀကီးကို ေျပာမျပတတ္လို႕ ကလန္ကဆန္နဲ႕ ဆိုးေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ဘ၀ ေရာက္ေနရတာေတြ ကို ရွင္းျပပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဆီမွာ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ကေလးကို သီးသန္႕အခ်ိန္ယူၿပီး စာသင္ေပးပါတယ္။

ငယ္ငယ္က အိရွန္းလိုမ်ိဳး စာသင္ၾကားဖုိ႕ အခက္ေတြ႕ခဲ့ေပမယ့္ ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ ကမၻာေက်ာ္ ထူးခၽြန္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတဲ့ အုိင္စတိုင္း၊ ပီကာဆို၊ အက္ဒီဆင္ အစရွိသူေတြအေၾကာင္းကို ကေလးအားတက္ေအာင္ ေျပာျပေပးတယ္။ ဆရာကိုယ္တိုင္လည္း ငယ္ဘ၀က အဲဒီလိုႀကံဳခဲ့ဖူးတာကို ေျပာျပေတာ့ အိရွန္းလည္း ပိုအားတက္သြားပါတယ္။ အိရွန္း ထပ္ကာ ထပ္ကာ မွားယြင္းေနတတ္တဲ့ စာလံုးေတြကို အေသအခ်ာ ျပဳျပင္သင္ၾကားေပးတယ္။ ပန္းခ်ီ၀ါသနာကို ျမွင့္တင္ေပးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိရွန္းဟာ စာေကာင္းေကာင္း ေရးတတ္ဖတ္တတ္ သခ်ၤာေတြလည္း တြက္ခ်က္တတ္သြားၿပီး ဆရာေတြေရာ ေက်ာင္းသားေတြပါ ေက်ာင္းလံုးကၽြတ္ ယွဉ္ၿပိဳင္ၾကတဲ့ ပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲမွာေတာင္ ပထမဆု ရသြားပါေတာ့တယ္။

ဒီဇာတ္ကားဟာ အိႏိၵယပရိသတ္ အမ်ားစု ႏွစ္ၿခိဳက္ေလ့ရွိတဲ့ မင္းသားမင္းသမီး အသားေပး၊ အခ်စ္ အၾကမ္း အလြမ္း ေဘာလိ၀ုဒ္ရုပ္ရွင္ေတြကေန တမူခြဲထြက္ေနပါတယ္။ အမီခန္းဟာ သူတင္ျပခ်င္တာေတြကို ျပႏိုင္ဖို႕အတြက္ သူ႕အခန္းက႑ကိုေတာင္ ဇာတ္လမ္းလိုအပ္ခ်က္ထက္ မပိုေစပဲ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ အိႏၵိယရုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း musical လို႕ေခၚတဲ့ သီခ်င္းနဲ႕အကသရုပ္ေဖာ္ ေတြ လည္း ပါ၀င္ေပမယ့္ အဲဒါေတြကိုလည္း ဇာတ္လမ္းနဲ႕ လိုက္ဖက္ညီ ေခတ္မီဆန္းသစ္ထားပါတယ္။ ဒီကားနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ရုပ္ရွင္ေကာင္းမေကာင္း ေ၀ဖန္ခ်က္ထက္ ေနာက္ကြယ္က ေတြးခ်င္စရာ သံုးသပ္ခ်င္စရာ အေၾကာင္းေတြကို ဆက္ေျပာခ်င္ပါတယ္။

အမီခန္းဟာ ပရိသတ္ကို သူတင္ျပခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို အခုလို ထည့္သြင္းထားခဲ့တယ္။

ဆရာရမ္က အိရွန္းမိဘေတြကို သြားေတြ႕တဲ့ အခန္းမွာ အိရွန္းအေဖက ကေလးဟာ ဉာဏ္ရည္မမီ ျဖစ္ေနတာလားလို႕ ေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာရမ္က ကေလးဟာ အသိဉာဏ္ပံုမွန္ရွိတဲ့ ကေလး၊ ခင္ဗ်ားတို႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ထက္ေတာင္ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ေကာင္းတဲ့ကေလး လို႕ ေျပာၿပီး ကေလးဆြဲထားတဲ့ ပံုေတြကို သက္ေသျပေတာ့ အိရွန္းအေဖက ဒီပံုေတြက ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ ဘာ ျပန္ရမွာမို႕လို႕လဲ လို႕ေမးပါတယ္။ ဆရာရမ္က ခင္ဗ်ားက တခုခု ျပန္ရဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ေနသလား လို႕ေမးတယ္။ ကေလးအေဖက ဟုတ္တယ္ေလ ဒါေတြနဲ႕ ဘ၀မွာ ဘယ္လိုလုပ္ ၿပိဳင္တိုးႏိုင္မွာလဲ။ တသက္လံုး ငါတို႕က ေကၽြးထားရမွာလား လို႕ ေျပာေတာ့ ဆရာရမ္ ဆက္ေျပာတဲ့ စကားေတြက ဒီလိုပါ။

Out there, it’s a merciless, competitive world where everyone wants to breed toppers and rankers. Everyone wants top scores. Medical, Engineering, Management.. everything less is intolerable.
အၾကင္နာတရားကင္းမဲ့တဲ့ အျပိဳင္အဆိုင္ကမၻာမွာ လူတိုင္းက ထိပ္တန္းေတြ အေကာင္းဆံုးေတြကိုခ်ည္း ေမြးခ်င္ၾကတယ္။ စာအေတာ္ဆံုးေတြပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ ေဆးပညာ၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စီမံခန္႕ခြဲမႈပညာ ဒါမ်ိဳးေတြထက္မ်ား နိမ့္ရင္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။

Each child has unique skills, capabilities and dreams. But no, everyone’s hell bunt on pulling and stretching to make each finger long. Go ahead, even if the finger breaks.
ကေလးေတြမွာ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ ကၽြမ္းက်င္မႈနဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႕ အိပ္မက္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက လက္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းစီကို ရွည္ေအာင္ အတင္းဆြဲဆန္႕ေနသလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဆြဲတယ္… ဆန္႕တယ္.. အဲဒီလက္ေခ်ာင္း က်ိဳးက်ိဳးေၾကေၾကပဲ။

အိရွန္းမိဘေတြနဲ႕ ေတြ႕ၿပီး ျပန္လာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာမေလးကို ျပန္ေျပာျပတဲ့အခါ အခုလို မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါေသးတယ္။

If you fancy racing, breed racehorses not children. Forcing the children to bear the burden of your ambitions….it’s worse than child labour.
ၿပိဳင္ရဆိုင္ရတာ သိပ္ႀကိဳက္ေနရင္ ၿပိုင္ျမင္းေတြ ေမြးၾကေလ၊ ကေလးမေမြးနဲ႕။ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ရဲ႕၀န္ထုတ္၀န္ပိုးေတြကို ကေလးအေပၚ ပံုေပးေနတာ ကေလးအလုပ္သမား ခိုင္းတာထက္ေတာင္ ဆိုးေသးတယ္။

မိဘေတြဟာ ကေလးေတြကို တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေစခ်င္တဲ့အခါ ကေလးေကာင္းစားေရးအတြက္ ေစတနာ ဆိုတာ ပါ၀င္ေပမယ့္ ကေလးရဲ႕ဆႏၵေတြ အိပ္မက္ေတြထက္ ငါျဖစ္ေစခ်င္တာ ငါ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ငါ့အတြက္ အေကာင္းဆံုး အေတာ္ဆံုး ျဖစ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ကိုယ့္အတၱေတြနဲ႕ ယွဉ္တြဲေနတတ္တာကုိ ဒီဇာတ္ကားက ေျပာထားပါတယ္။ အိရွန္းရဲ႕အစ္ကိုဟာ တင္းနစ္ၿပိဳင္ပြဲတစ္ပြဲရဲ႕ ဖိုင္နယ္ပြဲစဉ္မွာ ရႈံးသြားတဲ့အခါ ႏွစ္သိမ့္အားေပးရမယ့္အစား အိရွန္းအေဖက အားမလိုအားမရ မ်က္ႏွာပ်က္ ေဒါသထြက္ေနပံုကို ျပတဲ့အခန္းမွာလည္း ဒါကို ထင္ရွားေစပါတယ္။

ကေလးကို ငါတို႕က ဂရုမစိုက္ဘူးလို႕ မထင္ပါနဲ႕ လို႕ အိရွန္းအေဖက ဆရာရမ္ ကို ေျပာတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းလည္း ပါပါတယ္။ ဂရုစိုက္တယ္ ဆုိတာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဆရာရမ္က သူ႕အျမင္ေတြကို ေျပာျပပါတယ္။ ကေလးကိုေပြ႕ဖက္တာ ကေလးနဲ႕အတူ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနထိုင္တာ အားေပးႏွစ္သိမ့္တာ ကေလးရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈေတြကို နားလည္တာ .. ဒါေတြကို ေျပာျပေတာ့ ဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွ ဂရုတစိုက္ မလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိရွန္းအေဖဟာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားပါတယ။္

စည္းကမ္းမွ စည္းကမ္းဆိုၿပီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြဟာ ကေလးေတြရဲ႕အသိဉာဏ္ကြန္႕ျမဴးမႈ ကို ပိတ္ဆို႕ေစတယ္။ ၾကက္တူေရြးပညာေရးရဲ႕ အလြတ္က်က္စနစ္မွာ ဆရာမွာ-မွာတဲ့အတိုင္း ထပ္တူက်မွ အမွန္လို႕ သတ္မွတ္ ၾကတာဟာ ကေလးေတြရဲ႕ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အေသြးနဲ႕ ေဖာက္ထြက္ေတြးေတာမႈေတြကို ဟန္႕တားထားတတ္တာကိုလည္း ျပထားပါတယ္။ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ ပထမဆံုး တက္ရတဲ့အတန္းမွာ အိရွန္းေဘးမွာထိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးကို ဆရာက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဖတ္ခိုင္းၿပီး အိရွန္းကို အဓိပၸါယ္ ျပန္ခိုင္းပါတယ္။ အိရွန္းက ကဗ်ာကို သူနားလည္မိသလို ျပန္ေျပာျပတာဟာ စကားလံုး မလွေပမယ့္ ကဗ်ာရဲ႕ တကယ့္အႏွစ္သာရကို ထင္ဟပ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဆရာက ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာၿပီး သူသင္ထားတဲ့အတိုင္း ကဗ်ာရဲ႕အေပၚယံ အဓိပၸါယ္ကိုပဲ သြက္သြက္လက္လက္ ျပန္ေျပာတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ခ်ီးက်ဳးလိုက္ပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြဟာ အိရွန္းလို ကေလးမ်ိဳးအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈေလ်ာ့ၿပီး ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကိုလည္း က်ဆင္းေစပါတယ္။

ကမၻာေက်ာ္ တီထြင္သူေတြ အတတ္ပညာရွင္ အႏုပညာရွင္ေတြထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ ငယ္ငယ္က စာသင္ခန္းမွာ တျခားကေလးေတြလို စာသင္ၾကားလို႕မရပဲ အခက္အခဲေတြ ရွိတတ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းကို ဆရာရမ္က ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ဘာလို႕ အဲဒီလိုျဖစ္ရသလဲ။ သူတို႕မွာ သာမန္ အမ်ားသူငါနဲ႕ မတူတဲ့ ထူးျခားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္အျမင္ေတြ ရွိေနၾကလို႕ပဲ လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒါဟာ ညံ့တယ္ တံုးတယ္လို႕ အလြယ္တကူ သတ္မွတ္လိုက္မယ့္အစား မတူညီတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းအတြက္ ျပႆနာေတြရဲ႕ ရင္းျမစ္ကို မိဘေတြ ဆရာေတြ နားလည္လာေစဖို႕ မီးေမာင္းထိုးျပထားတာပါ။ တကယ္ေတာ့လည္း လူအမ်ားသတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းေဘာင္ေတြအတိုင္းပဲ ေရစီးေၾကာင္းတစ္ခုထဲမွာ အားလံုးက လိုက္ေမ်ာေနၾကရင္ေတာ့ ထိုးထြင္းတီထြင္မႈေတြဟာ ဘယ္လိုလုပ္ ပြင့္လန္းလာေတာ့မွာလဲ။

အခုလို ျဖစ္သင့့္ျဖစ္ထိုက္တဲ့ အျမင္ေတြကို ေ၀မွ်ေျပာရတဲ့အခါ ကိုယ့္အေနနဲ႕ကေတာ့ မိဘတစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာေသးတဲ့အတြက္ ကေလးကို ျဖစ္ေျမာက္ေစခ်င္စိတ္နဲ႕ အခက္ေတြ႕ရတဲ့ ဒိြဟအေျခအေနေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် စာနာနားလည္မႈ အျပည့္အ၀မရွိႏိုင္ဘူး လို႕ ယူဆခ်င္ရင္လည္း ယူဆႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ မိဘျဖစ္လာတဲ့အခါ ဒါမ်ိဳးေတြကို သတိတရနဲ႕ ဆင္ျခင္ႏိုင္ဖို႕ ႀကိဳးစားရမွာပါ။

ဒီရုပ္ရွင္ဟာ ဆုေတြလည္း ရခဲ့ပါတယ္။ ေဟာလိ၀ုဒ္ ဒစ္စေနက ျပန္၀ယ္ၿပီး Like Stars on Earth ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕ ထပ္ျဖန္႕ခ်ိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းက ကိုယ္တိုင္အတြက္လည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ စနစ္တစ္ခုနဲ႕ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ငယ္စဉ္ဘ၀ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို သတိရေစပါတယ္။ ကေလးဇာတ္လိုက္ေလးနဲ႕မို႕ တခ်ိဳ႕က ကေလးေတြၾကည့္ဖို႕ ရုပ္ရွင္လို႕ ထင္ေကာင္းထင္မယ္။ ကေလးေတြအတြက္ ဆိုတာထက္ မိဘေတြအတြက္လို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ လက္ရွိ သားသမီး ရိွသူေတြေရာ မိဘျဖစ္လာဖို႕ စီမံကိန္းရွိသူေတြပါ ၾကည့္သင့္တဲ့ကားပါ။ မတူကြဲျပားတဲ့ အိပ္မက္ကိုယ္စီနဲ႕ ကေလးတိုင္းဟာ အထူးစပါယ္ရွယ္ေတြခ်ည္းပါပဲ တဲ့။


ပန္ဒိုရာ

(Youtube မွာ အဲဒီရုပ္ရွင္ကို ေတြ႕ထားတယ္။ အပိုင္း ၁၇ ပိုင္း ခြဲတင္ထားတယ္။ စာတန္းထုိးေတာ့ မပါဘူး။ စကၤာပူမွာေတာ့ Esplanade Library က DVD ငွားလို႕ရပါတယ္။ ဒီရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္ျဖစ္ဖို႕ ညႊန္းေပးတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း။)

Expand..

Summary..

The Horizontal Rule

The Horizontal Rule

အကန္႕အသတ္ဟာ ေပါေလာေမ်ာပါသြားတယ္
ေျခေထာက္ေတြ အထက္ေအာက္ မေရြ႕ဘဲ
အျမင္အာရုံက မရပ္မနား လိုက္ေျပးႏိုင္ခဲ့
အုပ္မိုးလႊမ္းၿခံဳျခင္းျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳတယ္
ခင္းက်င္းေထာက္ပံ့ျခင္းျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳတယ္
အဲဒီ အလႊာႏွစ္ထပ္အလယ္မွာ
ေျမကိုေက်ာခင္း မိုးနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရင္း
ငါ သင္ယူေနတာေပါ့
အဆံုးအစမဲ့ အလ်ားခ်င္း
ေရျပင္ညီ ယွဥ္လိုက္္ၾကရုံနဲ႕
အၿပိဳင္မ်ဥ္းေတြလို႕ ပညတ္စရာ မလိုအပ္တဲ့အေၾကာင္း။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ကဗ်ာေရးတဲ့လက္ - ၃

အခုတေလာ ဖတ္ျဖစ္တဲ့စာေတြထဲမွာ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အစၥေရးကဗ်ာဆရာႀကီး ရဟူဒါ အမီခိုင္း (Yehuda Amichai (1924-2000)) ရဲ႕ ကဗ်ာတခ်ို႕လည္းပါပါတယ္။ အစၥေရးလို႕ ဆိုလိုက္တာနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ကဗ်ာေတြမွာ စစ္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြရယ္ ဘာသာေရး အေငြ႕အသက္ေတြရယ္ လႊမ္းၿခံဳေနမယ္ဆိုတာ ခန္႕မွန္းလို႕ ရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ဟီးဘရူးဘာသာစကားနဲ႕ ေရးခဲ့တဲ့ သူ႕ကဗ်ာေတြဟာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေအာင္ ရိုးရွင္းသေလာက္ ေလးနက္တဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္ေတြကို ေဆာင္ေနတယ္လို႕ ဆိုၾကပါတယ္။ သူ႕ကို ႏိုဘဲလ္ဆုခ်ီးျမွင့္ဖို႕ေတာင္ အႀကံျပဳခံခဲ့ရတယ္လို႕လည္း မွတ္သားမိပါတယ္။ ခံစားမိတဲ့ ကဗ်ာေတြထဲက ကဗ်ာတိုႏွစ္ပုဒ္ကို ဘာသာျပန္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။


ေဂ်ရုဆလင္

ၿမိဳ႕ေဟာင္းႀကီးရဲ႕ အိမ္ေခါင္မိုးတစ္ခုမွာ
ညေနေစာင္းရဲ႕ ေနရာင္ေအာက္ လွမ္းထားတဲ့အ၀တ္ေတြ
(ဟိုမွာ) ငါ့ရန္သူမိန္းမဟစ္ေယာက္ရဲ႕ အ၀တ္ျဖဴစ
(ဒါက) ငါ့ရန္သူေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ
သူ႕မ်က္ခံုးေပၚက ေခၽြးေတြကို သုတ္ဖို႕ျဖစ္မွာ။

ၿမိဳ႕ေဟာင္းႀကီးရဲ႕ေကာင္းကင္မွာ
စြန္တစ္စင္း
စြန္ႀကိဳးရဲ႕ အျခားတဖက္အဆံုးမွာက
ကေလးတစ္ေယာက္
ငါ မျမင္ႏိုင္ပါဘူး
နံရံက ကာဆီးထားလို႕ေလ။

ငါတို႕ အလံေတြအမ်ားႀကီးလႊင့္တင္ၾကတယ္
သူတို႕ အလံေတြအမ်ားႀကီးလႊင့္တင္ၾကတယ္
သူတို႕ေပ်ာ္ေနတယ္လို႕ ငါတို႕ထင္ေအာင္
ငါတို႕ေပ်ာ္ေနတယ္လို႕ သူတို႕ထင္ေအာင္…။

ရာဟူဒါ အမီခိုင္း

--------------------

မတိုင္မီ

ဂိတ္တံခါး ပိတ္မသြားမီ
ေနာက္ဆံုးေမးခြန္း ေမးမလာမီ
ငါ့ကို မေျပာင္းေရႊ႕လိုက္ၾကမီ
ဥယ်ာဥ္ေတြကို ေပါင္းျမက္ေတြ လႊမ္းမသြားမီ
ခြင့္လႊတ္ျခင္းေတြ ကုန္ခန္းမသြားမီ
ကြန္ကရစ္ေတြ မာေက်ာမလာမီ
ပုေလြရဲ႕ သံစဥ္ေပါက္ေတြအားလံုးကို မပိတ္လိုက္မီ
အရာ၀တၳဳေတြကို ဗီရိုထဲ ေသာ့ခတ္ မသိမ္းလိုက္မီ
စည္းမ်ဥ္းေတြကို ရွာေဖြ႕ေတြ႕ရွိမသြားမီ
အဆံုးသတ္နိဂံုးကို မႀကံစည္ႏိုင္မီ
ဘုရားသခင္က သူ႕လက္ေတြကို မရုတ္သိမ္းလုိက္မီ
ငါတို႕မွာ ရပ္တည္စရာေနရာ လံုး၀မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မတိုင္မီ။

ရာဟူဒါ အမီခိုင္း


ရည္ညႊန္း။
The Selected Poetry of Yehuda Amichai, translated by Chana Bloch and Stephen Mitchell

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ကမ္းေျခက ကက္ဖ္ကာနဲ႕ ေတြ႕ဆံုျခင္း

အခုရက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ အားလပ္ခ်ိန္ေလးေတြမွာ စာမေရးျဖစ္ဘဲ စာဖတ္ျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ညႊန္းလို႕ ဂ်ပန္စာေရးဆရာ ဟာရူကီ မူရာကာမီ (Haruki Murakami) ေရးတဲ့ ၀တၳဳစာအုပ္ေတြကို ကိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ လက္ရာေတြထဲမွာ ထင္ရွားတဲ့ ဟာရူကီမူရာကာမီဟာ လက္ရွိမွာ အသက္ ၆၁ ႏွစ္ ရွိၿပီး စာေတြ ဆက္လက္ေရးသားဆဲပါ။ သူေရးတဲ့ ၀တၳဳရွည္ေတြထဲက ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္ဘာသာနဲ႕ ပံုႏွိပ္ခဲ့ၿပီး၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ Philip Gabriel ဘာသာျပန္ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႕ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ Kafka on the shore ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို အရင္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။

ကက္ဖ္ကာ (Kafka) လို႕ေျပာလိုက္ရင္ ႏွစ္ဆယ္ရာစုရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ စာေရးဆရာ Franz Kafka ကို သတိရၾကမွာပါ။ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ၀တၳဳေတြျဖစ္တဲ့ The Tiral တို႕ The Castle တို႕ဆိုတာ ျမန္မာပရိသတ္ အေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ရင္းႏွီးၿပီးသားပါ။ ကက္ဖ္ကာ တာမူရ ဆိုတာကေတာ့ မူရာကာမီရဲ႕ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္လုိက္ေလးရဲ႕ နာမည္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီ၀တၳဳမွာ အေရးပါတဲ့ ေနာက္ခံပံုျပင္တစ္ခုကေတာ့ Oedipus Complex ဆိုတဲ့ သီအိုရီတစ္ခု ျဖစ္တယ္။ ေအာဒီပတ္စ္ (Oedipus) ဆိုတာက ဂရိဒ႑ာရီေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ပါ။ ေအာဒီပတ္စ္ က သူ႕အေဖကို သတ္ၿပီးေတာ့ သူ႕အေမနဲ႕လက္ထပ္ခဲ့တယ္ လို႕ ပံုျပင္ထဲမွာ ပါပါတယ္။ ကေလးဘ၀မွာ အေမကို မိန္းမတစ္ေယာက္အျဖစ္ သေဘာထား ခင္တြယ္ၿပီး အေဖကို မုန္းခ်င္တဲ့ စိတ္အေျခအေန ေခတၱ ေပၚလာတတ္တာကို Oedipus Complex လို႕ ေဆးပညာမွာ ေခၚေ၀ၚေလ့ရွိတယ္လို႕လည္း ၾကားဖူးပါတယ္။

Kafka on the shore ၀တၳဳအေၾကာင္းကို ေျပာရရင္ ဇာတ္လမ္းနဲ႕တင္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြက အေရးပါတာ မွန္ေပမယ့္ စာေရးဆရာရဲ႕ တင္ျပပံုနဲ႕ သိမ္း၀ွက္ထားတဲ့ ပေဟဠိဆန္ဆန္ အေတြးအေခၚေတြက ဒီ၀တၳဳရဲ႕ အဓိကအခ်က္ေတြပါ။ ဆာရီယယ္ဆန္တဲ့ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္မို႕ သမားရိုးက် ဇာတ္လမ္းေတြလို မဟုတ္ပါဘူး။ သဘာ၀ထက္ လြန္ကဲတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ အေတြးအေခၚကို အေျချပဳတဲ့ ဇာတ္ကြက္ေတြ အမ်ားႀကီး ပါပါတယ္။ အခုလို မွတ္စုေလး ေရးမိတဲ့ အေၾကာင္းရင္းမွာ ဒီစာအုပ္ကို တျခားဘာသာစကား အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဘာသာျပန္ခဲ့ၾကတယ္ ဆုိေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနအထားနဲ႕ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က ျမန္မာလို ဘာသာျပန္္ ထုတ္ေ၀ဖို႕ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႕ ထင္မိတာလည္း ပါပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဓိကေက်ာရိုး အေၾကာင္းအရာနဲ႕ တင္စားမႈေတြဟာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြ အေတြးအေခၚေတြနဲ႕ အမ်ားႀကီး ပဋိပကၡ ျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္။

မူရာကာမီရဲ႕ ေရးဟန္စတိုင္ျဖစ္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ႏွစ္ခုကို အၿပိဳင္တင္ျပျခင္း ကို ဒီ၀တၳဳမွာ ေတြ႕ရမယ္။ တစ္ခုကေတာ့ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္တဲ့ အသက္ ၁၅ႏွစ္ အရြယ္ျဖစ္တဲ့ ကက္ဖ္ကာတာမူရ ဆိုတဲ့ လူငယ္ေလး အိမ္ကထြက္ေျပးတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေၾကာင္ေတြနဲ႕ စကားေျပာတတ္တဲ့ နာကာတာဆိုတဲ့ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္း။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာ ႏွစ္ခုကို တစ္လွည့္စီ ေဖာ္ျပထားၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ခပ္ပါးပါး ဆက္စပ္ေပးသြားပါတယ္။

ဇာတ္လမ္းအဖြင့္မွာ က်ီးကန္းလို႕အမည္ရတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ၁၅ႏွစ္သား ကက္ဖ္ကာတို႕ စကားေျပာေနဟန္နဲ႕ စထားပါတယ္။ က်ီးကန္းက ကက္ဖ္ကာ အိမ္ကထြက္ေျပးမယ့္ အစီအစဥ္မွာ အႀကံေပးေနပါတယ္။ ကက္ဖ္ကာ ဟာ တိုက်ိဳမွာ ေနတယ္။ တေန႕မွာ သူ႕အေဖကို သတ္ၿပီး သူ႕အေမ သူ႕အစ္မနဲ႕ အတူေနလိမ့္မယ္ လို႕ သူ႕အေဖကိုယ္တိုင္က နိမိတ္ဖတ္ က်ိန္စာတိုက္ထားတာကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ခံရတယ္။ အတူေန ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကိုေတာ့ ေနာက္မွ သူသိခဲ့တာပါ။ သူ႕ကိုမေမြးခင္ အခ်ိန္ေတြက ေမြးစားထားတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူ ေလးႏွစ္သားေလာက္မွာ သူ႕အေမဟာ အဲဒီအစ္မကို ေခၚၿပီး အိမ္ကဆင္းသြားတယ္။ အဲဒီအေမနာမည္နဲ႕ အစ္မနာမည္ကိုေတာင္ သူမသိခဲ့ဘူး။ သူ႕ကိုေက်ာင္းအပ္ေတာ့ အေဖနာမည္ တစ္ခုတည္းနဲ႕ပဲ အပ္ခဲ့တယ္။ သူ႕အေဖ ႀကိဳနိမိတ္ဖတ္ခဲ့တဲ့ က်ိန္စာဟာ သူ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ စြဲေနတယ္။ သူ႕အေဖကိုလည္း သူမုန္းတယ္။ အသက္ ၁၅ ႏွစ္သား ေရာက္တဲ့အခါ သူ႕အေဖကို ထားၿပီး အိမ္ကေန ထြက္ေျပးခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ သူ႕အစ္မအရြယ္ ဆာကူရာဆိုတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ခင္မင္သိကၽြမ္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျခားၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္သြားတယ္။

တေန႕မွာ သူဟာ သတိလစ္သလိုျဖစ္သြားၿပီး သတိရလာေတာ့ လက္မွာ ေသြးေတြေပက်ံလို႕ သူမသိတဲ့ လမ္းေဘးတစ္ေနရာကို ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ သူ႕အေဖ ေဟာကိန္း ထုတ္ထားခဲ့သလို သူ႕အေဖကို သူသတ္မိသလားလို႕ ေတြးလိုက္မိတယ္။ သူ႕ကိုယ္သူ မေသခ်ာဘူး။ ဒီၿမိဳ႕ကေန ဒီေလာက္ အခ်ိန္တုိတိုေလးမွာ တိုက်ိဳကို ျပန္သြားၿပီး သူ႕အေဖကို သြားသတ္ဖို႕ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူဟာ အိပ္မက္ထဲမွာ သူ႕အေဖကို သြားသတ္မိသလားလို႕ သံသယျဖစ္မိတယ္။ အဲဒီညမွာ သူနဲ႕ လမ္းမွာေတြ႕ခဲ့တဲ့ ဆာကူရာ ဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေရာက္သြားတယ္။ ဆာကူရာက သူ႕အိမ္မွာ ကက္ဖ္ကာ ေနခ်င္ရင္ ေနလို႕ရတဲ့အေၾကာင္း ကမ္းလွမ္းေပမယ့္ ကက္ဖ္ကာက ေနာက္တေန႕ မနက္မွာ ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အေဖ အသတ္ခံရတယ္ ဆိုတဲ့သတင္းကို ၾကားရတယ္။ သူဟာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ ပုဂၢလိက စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုမွာ ေနတယ္။ စာၾကည့္တိုက္၀န္ထမ္း အိုရွီးမားက သူ႕ကို စာၾကည့္တုိက္အကူ အျဖစ္ အလုပ္ေပးထားတယ္။ သူ႕ကို စာၾကည့္တိုက္ထဲက အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ ေနစရာေပးေတာ့ ထူးျခားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ေတြ႕ရတယ္။ ပန္းခ်ီကားထဲမွာ ေရးထားတာ ကမ္းေျခတေနရာက လူငယ္တစ္ေယာက္ပံုပါ။ ေနာက္ေတာ့ မစ္စ္ေဆကီ လို႕အမည္ရတဲ့ စာၾကည့္တုိက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အမ်ိဳးသမီးႀကီးနဲ႕ ေတြ႕တယ္။ မစ္စ္ေဆကီအေၾကာင္းကို အိုရွီးမားက ေျပာျပတယ္။ မစ္စ္ေဆကီက တခ်ိန္က Kafka on the shore လို႕ အမည္ရတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဓာတ္ျပားထုတ္ခဲ့ၿပီး နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တယ္တဲ့။ သူ႕ခ်စ္သူဟာ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႕ ဆံုးပါးၿပီးတဲ့ေနာက္ မစ္စ္ဆာကီဟာ ေပ်ာ္စရာေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ကေန အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေပ်ာက္သြားၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာတယ္တဲ့။ ကက္ဖ္ကာ့ အခန္းထဲက ပန္းခ်ီကားထဲက ေကာင္ေလးပံုဟာ မစ္စ္ေဆကီရဲ႕ ခ်စ္သူေဟာင္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္ တဲ့။

ကက္ဖ္ကာက အဲဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးကို သူ႕အေမျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႕ ယူဆေနမိတယ္။ သူ႕အေဖ ေရွ႕ျဖစ္ေဟာခဲ့တာေတြ မွန္လာေတာ့မလားလုိ႕လည္း စြဲလန္းေနတယ္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ သူအိပ္ေနတုန္း သရဲေျခာက္သလို ခံစားရတယ္။ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က သူ႕ခုတင္ေပၚမွာထုိင္ၿပီး ပန္းခ်ီကားကို ေငးၾကည့္ေနသတဲ့။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ အဲဒီမိန္းကေလးဟာ မစ္စ္ဆာကီကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ျဖစ္ေနတယ္။ ကက္ဖ္ကာက အဲဒီမိန္းကေလးကို ႀကိဳက္သြားမိတယ္။ အဲဒီ သရဲက သူ႕အခန္းကို ေန႕တိုင္းလာတယ္။ လူေတြဟာ အသက္ရွင္ေနေပမယ့္္လည္း အခ်ိန္ပိုင္းတစ္ခုမွာ တေစၦသရဲ ျဖစ္ခ်င္ရင္ ျဖစ္ေနႏုိင္ေၾကာင္း အိုရွီးမားနဲ႕ ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး မစ္စ္ေဆကီနဲ႔ ကက္ဖ္ကာဟာ တကယ့္ကို ဇာတ္လမ္းျဖစ္သြားခဲ့ၾကတယ္။



နာကာတာ ဟာ ဉာဏ္ ရည္မျမင့္ဘူး။ စာမတတ္တဲ့ အဖိုးႀကီး တစ္ေယာက္ပါ။ တိုက်ိဳၿမိဳ႕မွာ ေနထုိင္ပါတယ္။ သူဟာ ကေလးဘ၀က ထူးဆန္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ေအာက္မွာ အိမ္ကေန ေပ်ာက္ဆံုးသြားဖူးတယ္။ သူ႕ကို ျပန္ေတြ႕တဲ႕ အခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕မွတ္ဉာဏ္ ေတြ အကုန္ေပ်ာက္သြားတယ္။ သူ႕ကို စာသင္ေပးလို႕လည္း မရေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အသက္ႀကီးလာၿပီး မိဘေတြလည္း ဆံုးပါးသြားေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနပါတယ္။ သစ္သားနဲ႕လုပ္တဲ့ ပရိေဘာဂဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေခတ္ေတြေျပာင္းသြားေတာ့ လူေတြက အဲဒီလိုပရိေဘာဂေတြ သိပ္မလုပ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သြားတယ္။ သူက ေၾကာင္ေတြနဲ႕ စကားေျပာတတ္ေတာ့ ေၾကာင္ေပ်ာက္တဲ့လူေတြအတြက္ ေၾကာင္လိုက္ရွာေပးတဲ့ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ သူ႕ေသြးခ်င္းေတြက သူ႕ကို အေသအခ်ာ မေထာက္ပံ့တဲ့အတြက္ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ေပးထားတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးနဲ႕ပဲ ေနထိုင္ပါတယ္။

တေန႔ေတာ့ သူ႕ဆီကို ထူးဆန္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဦးထုတ္ရွည္နဲ႕ ကုတ္အက်ီနဲ႕နဲ႕။ သူ႕ကိုယ္သူ ေၾကာင္သတ္သမားလို႕ေျပာတယ္။ ေၾကာင္ေတြရဲ႕ ၀ိညာဥ္ကေန ပုေလြလုပ္မလို႕လို႕ ေျပာတယ္။ သူ႕နာမည္က ေဂ်ာ္နီ၀ါကား တဲ့။ ေဂ်ာ္နီ၀ါကားက နာကာတာကို သူ႕ကိုသတ္ေပးဖို႕ေျပာတယ္။ နာကာတာက မသတ္ရဲဘူး။ ဒီေတာ့ ေဂ်ာ္နီ၀ါကားက ေၾကာင္ေတြကို တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ သတ္ျပပါတယ္။ ဒီေတာ့ နာကာတာလည္း မေနႏိုင္ပဲ ေဂ်ာ္နီ၀ါကားကို မီးဖိုေခ်ာင္က ဓားနဲ႕ ထိုးသတ္လိုက္တယ္။

ေနာက္ေတာ့ နာကာတာက ရဲတစ္ေယာက္ကို သူ လူသတ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္း သတင္းသြားပို႕ပါတယ္။ ရဲက မယံုဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္တမ္းယူမထားဘူး။ အဘိုးႀကီးက စိတ္မႏွံ႕လို႕ ေျပာေနတယ္လို႕ပဲ ထင္တယ္။ နာကာတာက ျပန္ခါနီးမွာ ရဲကိုေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္တရက္ႏွစ္ရက္မွာ ငါးမိုးရြာလိမ့္မယ္တဲ့။ ေနာက္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ တကယ္ကိုပဲ ငါးမိုးရြာပါတယ္။ ရဲလည္း အံ့ၾသေနတယ္။ ဒါဆို အဘိုးႀကီး တကယ္လူသတ္ခဲ့သလား ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူေသအေလာင္းတစ္ခုကို ေတြ႕ၾကပါတယ္။ တိုက်ိဳက ထင္ရွားတဲ့ ပန္းပုဆရာ တစ္ေယာက္ ကို မီးဖိုေခ်ာင္က ဓားနဲ႕ထိုးသတ္ခံရတာ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သက္ဆုိင္ရာေတြဟာ နာတာကာ က ရဲတစ္ေယာက္ကို လူသတ္မိေၾကာင္း လာ၀န္ခံထားတာကို သိသြားၾကတယ္။ နာကာတာကို လိုက္ရွာၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဘိုးႀကီး နာကာတာကေတာ့ ၿမိဳ႕မွာမရွိေတာ့ဘူး။ အေ၀းတေနရာကုိ ခရီးထြက္သြားၿပီ။



နာကာတာဟာ ကားႀကံဳေတြ တစ္စီးၿပီး တစ္စီး စီးၿပီး ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ သူ႕မွာ လုပ္ငန္းတစ္ခု ၿပီးဆံုးေအာင္ လုပ္စရာရွိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးသူ႕ကို ကားႀကံဳတင္ေခၚတဲ့ ကားေမာင္းသမား ဟိုရွီႏို ဆိုတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႕ သူ႕ခရီးကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ ဆက္သြားခဲ့တယ္။ ဟိုရွီႏိုက သူ႕ကို ကူညီတယ္။ အရာရာကို ေနသားတက်ျပန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရမယ့္ ထူးဆန္းတဲ့ ေက်ာက္တံုးတစ္တုံးကို ကူရွာေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ နာတာက ေတာင္းဆိုတဲ့အတိုင္း အဲဒီေက်ာက္တုံးနဲ႕ တစ္ခုခုကို တံခါးဖြင့္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ လူသတ္မႈအတြက္ ရဲေတြက အဘိုးႀကီးကို လိုက္ရွာၾကလို႕ ေျပးေနရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ မစ္စ္ ေဆကီနဲ႕ နာတာကာတို႕ ေတြ႕ၾကတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕တဲ့အခါ သူတို႕ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိသြားၾကတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကက္ဖ္ကာကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္မွာ မရွိေတာ့ဘူး။ သူ႕အေဖေသဆံုးသြားတဲ့အတြက္ ရဲေတြက အနီးဆံုးေဆြမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ သူ႕ကို လိုက္ရွာေနၾကတယ္။ အသက္မျပည့္ခင္ အိမ္က ထြက္ေျပးသြားခဲ့တာမို႕ အိမ္ျပန္ပို႕မွာစိုးလို႕ အိုရွီးမားက သူ႕ကို ေတာထဲကို ေခၚၿပီး ၀ွက္ေပးထားပါတယ္။

မစ္စ္ေဆကီက နာကာတာကို သူတသက္လံုးေရးၿပီး သိမ္းထားတဲ့ မွတ္တမ္းစာရြက္ထုတ္ႀကီးကို ေပးလိုက္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ အမွတ္တရေတြအားလံုးကို ေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္ပါေတာ့မယ္ တဲ့။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မဖတ္ေစဘဲ မီးရႈိ႕ေပးပါလို႕ အကူအညီေတာင္းတယ္။ မစ္စ္ေဆကီ ခိုင္းတဲ့အတိုင္း လုပ္ေပးၿပီး ေနာက္ေန႕မွာ နာကာတာဟာ မႏိုးေသာ အိပ္စက္ျခင္းနဲ႕ ေသဆံုးသြားတယ္။ ေနာက္တေန႕မွာ မစ္စ္ေဆကီကလည္း စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာ ေသဆံုးေနတာကို အိုရွီးမားက ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူ႕ပန္းခ်ီကားေလးကို ကက္ဖ္ကာကို အၿပီးေပးလိုက္ပါလို႕ စာေရးမွာထားခဲ့တယ္။

ကက္ဖ္ကာဟာ ေတာထဲမွာ ပုန္းေနရင္း သူနဲ႕ တစ္ခါကေတြ႕ခဲ့တဲ့ ဆာကူရာ ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးကို အိပ္မက္ထဲမွာ ျပစ္မွားမိတယ္။ ဆာကူရာသာ သူ႕အစ္မျဖစ္ခဲ့ရင္ သူ႕အေဖ က်ိန္ထားသလို သူ႕အစ္မကို သူျပစ္္မွားမိၿပီလို႕ ေတြးမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေတာနက္ထဲ ေလွ်ာက္သြားရင္း ထူးဆန္းတဲ့ တစ္ေနရာကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ အေစာင့္အၾကပ္ေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီက လူေတြက အစာမစားၾကဘူး။ သူ႕ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ ၁၅ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕လည္း ေတြ႕တယ္။ မစ္စ္ေဆကီ ကိုလည္း အဲဒီမွာ ေတြ႕တယ္။ မစ္စ္ေဆကီက သူ႕ကို လာရာလမ္းကို ျပန္သြားဖို႕ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႕ ကက္ဖ္ကာဟာ ေတာနက္ထဲကို ၀င္လာခဲ့တဲ့ တံခါးေပါက္တစ္ခုဆီကို အတင္းျပန္ေျပးၿပီး လြတ္ေျမာက္လာခဲ့တယ္။

နိဂုံးမွာေတာ့ နာကာတာကို ကူညီခဲ့တဲ့ ကားေမာင္းသမား ဟိုရွီႏိုဟာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တဲ့အခါ သူတစ္ခုခုကို ကူဖြင့္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာက္တံုးနဲ႕ အဲဒီတစ္ခုခုကို ျပန္ပိတ္ေပးဖို႕ နည္းလမ္းရွာေတြ႕ခဲ့တယ္။ သူဟာ ေၾကာင္ေတြနဲ႕ စကားေျပာႏုိင္တဲ့ စြမ္းရည္ကိုလည္း ရခဲ့တယ္။

ကက္ဖ္ကာကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို ျပန္ေရာက္သြားတဲ့အခါ မစ္စ္ေဆကီ ေသဆံုးၿပီးတာကို သိရပါတယ္။ အိုရွီးမားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တိုက်ိဳၿမို႕ကို ျပန္ဖို႕ျပင္ပါတယ္။ သူ႕ၿမို႕ကို ျပန္ေရာက္သြားရင္ ပညာေရးၿပီးဆံုးေအာင္ ေက်ာင္းဆက္တက္ရဦးမယ္လို႕ေျပာတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီးတဲ့အခါ ႏိုးထရစၿမဲ။ မင္းဟာ ကမၻာအသစ္တစ္ခုရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္သြားၿပီလို႕ ကက္ဖ္ကာကို က်ီးကန္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက ေျပာလိုက္ဟန္နဲ႕ အဆံုးသတ္ထားပါတယ္။

ဒီဇာတ္လမ္းအစအဆံုးကို အခုလိုျပန္ေျပာျပဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိခဲ့ဘူး။ ေတြ႕ျမင္မိတာေလးေတြကို အဓိက ေျပာျပခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဇာတ္ေၾကာင္း အၾကမ္းဖ်ဥ္း မသိဘဲနဲ႕ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ရႈပ္ေထြးမွာစိုးလို႕ အခုလို ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ေျပာျပျဖစ္သြားတယ္။ ဒီ၀တၳဳဟာ ဇာတ္လမ္းအေနနဲ႕ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတာကို သိခ်င္စိတ္နဲ႕ တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္ ဆက္လွန္ဖတ္ျဖစ္မယ့္ စာအုပ္ျဖစ္သလို ဇာတ္ေၾကာင္းရဲ႕ အလွည့္ေလးေတြတိုင္းမွာလည္း စာဖတ္သူကို ေတြးေစခ်င္တဲ့ သဲလြန္စေလးေတြကို ခ်န္ထားခဲ့တယ္ လို႕ခံစားမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္မွာ နည္းနည္း အေသးစိတ္သြားခဲ့တယ္။

အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္သူက အတိအက် ျပန္ထားတယ္လို႕ ယူဆရရင္ သတိထားမိတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ကေတာ့ တင္ျပပံုမွာ ကက္ဖ္ကာအေၾကာင္း ေျပာတဲ့ အခန္းေတြမွာ ကက္ဖ္ကာကို ပထမနာမ္စား (ငါ) အေနနဲ႕ သံုးႏႈန္းထားၿပီး အဲဒီအခန္းေတြမွာပဲ တခ်ိဳ႕ ျဖစ္ရပ္ေတြက်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဒုတိယနာမ္စား (မင္း) အေနနဲ႕ ေျပာင္းလဲလိုက္တယ္။ ဒုတိယနာမ္စားျဖစ္သြားတဲ့ စာသားေတြကို ထင္ရွားေအာင္ အမဲေရာင္ လုပ္ထားပါတယ္။ ကက္ဖ္ကာက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငါလို႕ သံုးေနရင္းက မင္းလို႕ေျပာင္းသြားတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ က်ီးကန္းလို႕ေခၚတဲ့ ေကာင္ေလးက ကက္ဖ္ကာကို ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြနဲ႕လည္း အမ်ားအားျဖင့္ တဆက္တစပ္တည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဖတ္ေနရင္း အေတာ္ေလးေရာက္ေတာ့မွ က်ီးကန္းလို႕ေခၚတဲ့ ေကာင္ေလး ဆိုတာဟာ ကက္္ဖ္ကာကိုယ္တုိင္ပဲ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာရတယ္။ မသိစိတ္နဲ႕ သိစိတ္ ဒါမွမဟုတ္ လူ႕စိတ္ရဲ႕ အားၿပိဳင္ေနတဲ့ စရိုက္ႏွစ္မ်ိဳးကို တင္စားထားတယ္လို႕ ယူဆရတယ္။ ကက္ဖ္ကာ ဆိုတဲ့ နာမည္ကိုက မူရင္း ခ်က္ဘာသာစကားနဲ႕ဆိုရင္ က်ီးကန္းလို႕ အဓိပၸါယ္ရတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေနာက္မွ သိရတာပါ။ က်ီးကန္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕စရိုက္မွာ ပိုၿပီးရဲ၀ံ့တာ ျပတ္သားတာ ညႊန္ၾကားခ်က္ေပးတာေတြကို ျပၿပီး ကက္ဖ္ကာရဲ႕ ပင္ကိုယ္မွာေတာ့ သာမန္ ၁၅ႏွစ္သား ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ပဲ ျပထားပါတယ္။ တစ္ခန္းေက်ာ္ေတြမွာ နာကာတာရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေျပာတဲ့ေနရာမွာေတာ့ တတိယနာမ္စား (သူ) အေနနဲ႕ပဲ သုံးထားတယ္။ ေနာက္တစ္ခု သတိျပဳမိတာက ကက္ဖ္ကာအေၾကာင္းက ၀ါက်ေတြမွာ ပစၥဳပၸါန္ကာလ (present tense) ကိုသံုးၿပီး နာကာတာ အခန္းေတြမွာ အတိတ္ကာလ (past tense) ကိုသံုးတယ္။

ကြဲျပားေနတဲ့ စရိုက္ေတြရဲ႕ အားၿပိဳင္မႈကို ဆက္ေတြ႕ရတာေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ နာကာတာကို သရုပ္ေဖာ္တဲ့အခါမွာ အတိတ္ မွတ္ဉာဏ္ (memories) လို႕ မရွိသူ လို႕ဆိုပါတယ္။ နာကာတာက သူ႕ကိုယ္သူ ဘာမွမရွိတဲ့ ေဟာင္းေလာင္းလူလို႕ေတာင္ တင္စားေျပာလိုက္ေသးတယ္။ သူနဲ႕ ဆန္႕က်င္စြာပဲ ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းကို ေမ့မရတဲ့ မစ္စ္ေဆကီကေတာ့ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြ (memories) နဲ႕ ပဲ တခ်ိန္လံုး ဖိစီးေလးလံေနခဲ့တယ္။ သူ႕ရဲ႕ အတိတ္ေတြကို ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ပဲ လႊတ္ခ်လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူလည္း ေသဆံုးသြားေတာ့တယ္။

မစ္စ္ ေဆကီက အတိတ္နဲ႕ ဖိစီးေလးလံေနစဥ္မွာ ကက္ဖ္ကာကေတာ့ ႀကိဳတင္ေဟာထားတဲ့ ဂရိပံုျပင္ဆန္ဆန္ အနာဂတ္ကေန ထြက္ေျပးဖို႕ ႀကိဳးစားရင္း တည့္တည့္၀င္တုိးခဲ့သူ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ သူ႕အေဖကို အိပ္မက္ထဲမွာ သတ္မိတယ္ လို႕ သူထင္ေနတယ္။ သူ႕အစ္မလို႔ ယူဆရသူကိုလည္း အိပ္မက္ထဲမွာ ျပစ္မွားခဲ့တယ္။ သူ႕အေမလို႕ ယူဆရတဲ့ မစ္စ္ေဆကီနဲ႕ေတာ့ တကယ္အျပင္မွာကို ဇာတ္လမ္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ နိမိတ္ဖတ္တဲ့အတိုင္း အားလံုး ျဖစ္လာခဲ့တယ္ လို႕ ယူဆရင္ေတာ့ အိမ္မက္ထဲက အားထုတ္မႈ ႀကံစည္မႈေတြဟာလည္း အျပင္က တကယ္လုပ္ရပ္ေတြလိုပဲ တူညီတဲ့ သက္ေရာက္မႈရွိတယ္လို႕ ေျပာခ်င္တာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။

အျပင္မွာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနသူ မစ္စ္ ေဆကီရဲ႕ ၁၅ႏွစ္သမီး ၀ိညာဥ္က ကက္ဖ္ကာေနတဲ့ အခန္းမွာ ညတိုင္း တေစၦလာေျခာက္တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ကက္ဖ္ကာဟာ မစ္စ္ေဆကီကို စေတြ႕လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မစ္စ္ေဆကီရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာထဲမွာ ၁၅ႏွစ္သမီးေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာကို သံုးဘက္ျမင္ရုပ္ၾကြလို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ရတယ္လို႕လည္း ပါပါတယ္။ မစ္စ္ေဆကီ တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ သိစိတ္မွာ လက္ရွိအရြယ္ျဖစ္ၿပီး မသိစိတ္ထဲမွာ အတိတ္က ၁၅ႏွစ္သမီးေလး က်န္ရစ္ေနတာကို တင္စားထားပံု ေပၚတယ္။ မစ္စ္ေဆကီဟာ သူ႕အေမျဖစ္ႏိုင္လား ဆိုတာကို ကက္ဖ္ကာက ေမးေတာ့ မစ္စ္ေဆကီက မေျဖခဲ့ဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကက္ဖ္ကာကေတာ့ မစ္စ္ေဆကီရဲ႕ ၁၅ႏွစ္အရြယ္ကိုေရာ လက္ရွိအရြယ္ကိုပါ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို စြဲလမ္းသြားမိတယ္။

နာကာတာ သတ္ခဲ့တဲ့ ေဂ်ာ္နီ၀ါကားဆိုတဲ့ ေၾကာင္သတ္သမားဟာ ကက္ဖ္ကာရဲ႕အေဖ လို႕ ထင္ျမင္ႏိုင္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ဆက္စပ္ေပးထားခဲ့တယ္။ နာကာတာက မစ္စ္ေဆကီကို ေတြ႕တဲ့အခန္း ေရာက္ေတာ့မွ နာကာတာဟာ ကက္ဖ္ကာကိုယ္စား သူ႕အေဖကို သတ္ေပးခဲ့တယ္လို႕ ေျပာျပတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ကက္ဖ္ကာ့အေဖက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေဂ်ာ္နီ၀ါကား ျဖစ္သြားရတာလဲ။ မစ္စ္ေဆကီဟာ သူ႕အေမလား။ ဆာကူရာဟာ သူ႕ေမြးစားအစ္မလား။ ဒါေတြကေတာ့ အေျဖေပးမထားတဲ့ ပေဟဠိေတြပါ။

နာကာတာ ဟာ စာမတတ္တဲ့အတြက္ ဉာဏ္ရည္ မျမင့္ဘူးလို႕ ခံယူထားၿပီး လူေတြ ေတြ႕တိုင္း အဲဒါကို ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက သာမန္လူေတြမလုပ္ႏိုင္တဲ့ ေၾကာင္နဲ႕ စကားေျပာတတ္ၿပီး ငါးမိုးရြာမွာကိုလည္း ခန္႕မွန္းတတ္သူျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္အခန္းေတြမွာ ပါလာေသးတဲ့ ေမွ်ာ့မိုးရြာတာတို႕ မိုးႀကိဳးမုန္တိုင္းတိုက္တာတို႕ဟာလည္း သူကပဲလုပ္လိုက္သေယာင္ ျပထားခဲ့ျပန္ပါတယ္။ တစ္ခုခုကို လိုက္ရွာေနတဲ့ နာကာတာဟာ မစ္စ္ေဆကီကို ေတြ႕အၿပီးမွာ သူ႕တာ၀န္ေတြၿပီးဆံုးၿပီ ဆိုၿပီး ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္။ သူနဲ႕ မစ္စ္ေဆကီ ဘယ္လိုပတ္သက္တာလဲ။ ေျပာမထားခဲ့ပါဘူး။ အဓိက ဇာတ္လိုက္ႏွစ္ဦးျဖစ္တဲ့ နာကာတာနဲ႕ ကက္ဖ္ကာဟာလည္း ဇာတ္လမ္းဆံုးခ်ိန္အထိ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေတြ႕မသြားခဲ့ဘူး။ တစ္ဖက္ကလည္း နာကာတာဟာ ကက္ဖ္ကာပဲလား။ ကက္ဖ္ကာရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းႏွစ္ခုကို တင္စားၿပီး ခြဲျခားျပသြားတာလား။ ေတြးစရာေတြ ရေစပါတယ္။

ဇာတ္ရန္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ စာၾကည့္တုိက္မွဴး အိုရွီးမားကလည္း စဥ္းစားစရာပါ။ သူဟာ မွတ္ပံုတင္ထဲမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္လို႕ ဆိုပါတယ္။ သူက မိန္းမတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေမြးဖြားလာတယ္။ ဒါေပယ့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈက မိန္းမမပီသခဲ့ဘူး။ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္လို ေနထုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေယာက်ၤားလွ်ာ မဟုတ္ပဲ ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ ေယာက်ၤားေတြကိုပဲ စိတ္၀င္စားတာပါလို႕လည္း ဆိုျပန္ပါတယ္။ ေယာကၤ်ားမက် မိန္းမမက်နဲ႕ အိုရွီးမားရဲ႕ အေနအထားကလည္း ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္ခြျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ အိုရွီးမားက စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာပါတယ္။ အသက္ ၂၁ ႏွစ္လို႕ဆိုေပမယ့္ အသိဉာဏ္ဗဟုသုတ အေတာ္ျမင့္မားတဲ့ စရုိက္ကို ေဖာ္က်ဴးထားတယ္။

ေဂ်ာ္နီ၀ါကား နဲ႕ ကာနယ္စန္ဒါ ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ကလည္း ထူးဆန္းေနတယ္။ ေဂ်ာ္နီ၀ါကားကေတာ့ ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ေၾကာင္သတ္သမား ဆိုသူပါ။ သူက ၀ီစကီပုလင္းထဲက ေဂ်ာ္နီ၀ါကားလို ၀တ္စားထားတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ထူးဆန္းတဲ့ ေက်ာက္တံုးကိုရေအာင္ ကားေမာင္းသမားကို ကူညီခဲ့တာ ကာနယ္စန္ဒါ ဆိုသူပါ။ ကာနယ္စန္ဒါ ဆိုတာ KFC ၾကက္ေၾကာ္ထဲက ႏႈတ္ခမ္းေမႊးျဖဴျဖဴနဲ႕ အဘိုးႀကီးေပါ့။ သူက သူ႕ကိုယ္သူ လူမဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူဟာ သေဘာတရား (concept) တစ္ခုပါလို႕ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ နာကာတာနဲ႕ ဟိုရွီႏိုကို ပုန္းေနဖို႕ ေနရာကိုပါ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာျပေပးခဲ့ျပန္တယ္။ နာမည္ႀကီး အမွတ္တံဆိပ္ေတြျဖစ္တဲ့ ေဂ်ာ္နီ၀ါကား နဲ႕ ကာနယ္စန္ဒါ ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ဘာလို႕ ထည့္သြင္း ေခၚလာရသလဲဆိုတာလည္း ပေဟဠိတစ္ခုပါပဲ။ သူတို႕ရဲ႕ဇာတ္ရုပ္ကလည္း ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေနတယ္။ အနက္ေရာင္၀တ္စံုနဲ႕ ေဂ်ာ္နီ၀ါကားက ဆိုးတဲ့စရိုက္ ျဖစ္ၿပီး အျဖဴေရာင္ ကာနယ္စန္ဒါကေတာ့ နာတာကာတို႕အတြက္ အကူအညီေပးတဲ့စရိုက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ကားေမာင္းသမား ဟိုရွီႏိုရဲ႕ စရုိက္ တိုးတက္လာပံု အဆင့္ဆင့္က စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေနျပန္ပါတယ္။ သူဟာ အစကေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ သာမန္ကားေမာင္းသမားပါ။ နာကာတာက သူ႕အဘိုးနဲ႕တူလို႕ ေစတနာရွိၿပီး လိုက္ကူညီရာကေန အေၾကာင္းအရာေတြကို ေလးေလးနက္နက္ ျဖစ္လာတယ္။ သြားရင္းလာရင္း သီခ်င္းေတြ ဂရုတစိုက္ နားေထာင္ရင္းကေန စာၾကည့္တိုက္ကို ေရာက္ေတာ့ ဘီသိုဗင္အေၾကာင္းေတြဘာေတြေတာင္ ဖတ္မိၿပီး အေတြးေတြက ပိုေလးနက္လာတယ္။ နာကာတာ ေသဆံုးသြားခ်ိန္မွာ သူဟာလည္း လူအသစ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းေတာ့မယ့္အေနနဲ႕ ျပထားပါတယ္။

အေနာက္တိုင္းနဲ႕ အေရွ႕တိုင္း ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ၀တၳဳထဲမွာ ေရာေမႊထားတာကိုလည္း သတိထားမိပါတယ္။ မ်က္မွန္၊ နာရီ စတာေတြမွာ သံုးစြဲတဲ့ အေနာက္တိုင္းတံဆိပ္ေတြ၊ အေနာက္တိုင္း ေတးဂီတေတြ၊ ဂရိဒ႑ာရီေတြ ေတြ႕ရသလို တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဘုရားေက်ာင္း ဇရပ္၊ ဘုရားေက်ာင္းမွာထားတဲ့ ေက်ာက္တံုးစတဲ့ အေရွ႕တိုင္းရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြကို ျပထားျပန္ပါတယ္။



စာေရးဆရာကို လိုက္ဖတ္ၾကည့္ရတာကေတာ့ သူ႕စာေတြကို ဖတ္ရတာထက္ ပိုေမာပါတယ္။ မူရာကာမီက အင္တာဗ်ဳးတစ္ခုမွာ ဒီေလာက္ဆန္းၾကယ္ ရႈပ္ေထြးၿပီး အေတြးအေခၚေတြပါတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကို ဘယ္လိုႀကံစည္ ေရးခဲ့သလဲလို႕ ေမးေတာ့ စာေရးတဲ့အခါ ဇာတ္လမ္းက ဘာဆက္ျဖစ္မယ္ ဆိုတာကို ႀကိဳေတြးမထားဘူးလို႕ ေျဖတယ္တဲ့။ ႀကိဳသိေနရင္ ေရးရတာ ပ်င္းစရာႀကီးေပါ့ လို႕ မူရာကာမီက ဆိုပါတယ္။ မူရာကာမီရဲ႕ တျခားစာအုပ္ေတြမွာေတာ့ သူဘာေတြ လက္-ေတြ႕တတ္သလဲ ဆိုတဲ့ သဲလြန္စတခ်ိဳ႕ ေတြ႕မိသလိုပါပဲ။ သူဟာ ဂ်က္ဇ္ဂီတ၊ ေၾကာင္၊ သိစိတ္ နဲ႕ မသိစိတ္၊ အတိတ္ နဲ႕ အိပ္မက္ စတဲ့အရာေတြကို ႏွစ္သက္သူ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ After Dark ဆိုတဲ့ ၀တၳဳမွာ ေၾကာင္ေတြအေၾကာင္း နည္းနည္း ျပန္ေတြ႕ရတယ္။ အေမနဲ႕သား ၾကားက အေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ After Quake လို႕အမည္ရတဲ့ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ေတြထဲက တစ္ပုဒ္မွာ ေတြ႕ရတယ္ ။ Hard-boiled wonderland and the end of the world ဆိုတဲ့ ၀တၳဳမွာေတာ့ သိစိတ္ မသိစိတ္အေၾကာင္းေတြကုိ အဓိကထားၿပီး ေရးသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီလို သူေရးတဲ့ တျခား၀တၳဳေတြ အေၾကာင္းကိုလည္း အာရုံရတဲ့အခါ အခုလို မွတ္စုမ်ိဳး ေရးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

(အခုတေလာေတာ့ မူရာကာမီလို အေရးအသားမ်ိဳးကို ဖတ္ဖို႕ပဲ ဓာတ္က်ေနပါတယ္။ စကားလံုးဆန္း ဇာတ္လမ္းအထူးအဆန္း သက္သက္နဲ႕ ဒန္တာမကဘဲ အေတြးေတြနဲ႕ ဒန္ထားတဲ့ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ ပုံစံ စာမ်ိဳးကို ဖတ္ရတဲ့အတြက္ ၀တၳဳေတြ အၿပီးမွာ ေက်နပ္မႈ ရတယ္။ Dan Brown ၀တၳဳေတြလို ဒါမွမဟုတ္ အခုေနာက္ဆံုး အေရာင္းရဆံုး ျဖစ္ေနတဲ့ Stieg Larsson ရဲ႕ The girl with the dragon tattoo တို႕လို ကိုေတာ့ စာအုပ္အေနနဲ႕ မဖတ္ခ်င္ဘဲ ရုပ္ရွင္ေလာက္ပဲ ခံစားခ်င္ပါတယ္။ လတ္တေလာ အေနအထားကို ေျပာတာပါ။)

တကယ္ေတာ့ ေျပာစရာေတြက က်န္ဦးမွာပါ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ႏွစ္သက္မိတဲ့ စကားေျပာခန္းေတြေပါ့။ Kafka on the shore ၀တၳဳ ကို ေက်ာင္းေတြမွာ စာတမ္း တစ္ေစာင္စာေလာက္ သံုးသပ္ထားတာေတြ၊ သင္ရိုးအေနနဲ႕ Chapter တစ္ခန္းခ်င္း ေလ့လာၾကတာေတြေတာင္ ရွိတယ္လို႕ ၾကားမိပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႕ပဲ နိဂုံးခ်ဳပ္ပါတယ္။


ပန္ဒိုရာ
(ေမာင္တိန္႕ဘေလာ့ဂ္က ပန္းခ်ီပံုတခ်ိဳ႕ ယူသံုးထားပါတယ္။ ဓာတ္ပုံေတြကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ရိုက္။)

Expand..

Summary..

ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာရယ္

Expand..

Summary..

ထာ၀ရအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ၾကယ္

ထာ၀ရအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ၾကယ္

ၾကယ္တစ္ပြင့္
လြင့္ထြက္ေၾကြခိုက္
ပင့္သက္ေတြ ႐ႈိက္ရျပန္တယ္..။

“မပြင့္ဘဲဖူးခဲ့ရတဲ့ ေကာင္မို႔ ေမွာင္တယ္” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
အလင္းေတြၾကား ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“တယ္လီဖုန္းေခၚသံေတြ ၾကားတာေတာင္
ျပန္မထူးျဖစ္တဲ့ေကာင္” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ျပန္ထူးစရာမလိုေအာင္ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“ငါ့မွာတစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ
ေ၀ါကနဲေပ်ာက္ဆံုးလိုက္ရ” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
အေငြ႕ေတြၾကား ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။

“ေလာကမာယာဆိုတာ
အတီးခံရတဲ့ ဗံုေတြရဲ႕ဂီတပါပဲ” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ဗံုသံေတြ မၾကားတဲ့အရပ္ဆီ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“ယံုၾကည္ထားစမ္း ေရခိုးေရေငြ႕ေတြကလည္း
ပင္လယ္ကို ပစ္ေပါက္စိုက္ပ်ဳိးႏိုင္ရမယ္ဆိုတာ” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ပင္လယ္ကို စိုက္ပ်ဳိးျပၿပီး ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“ေမေမေရ.. မိုးတိမ္ေတြထဲ ေျခပစ္လက္ပစ္
သား၀င္အိပ္ပစ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ေျခပစ္လက္ပစ္အိပ္ေနပံုမ်ား
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခၚတာေတာင္ မၾကားေတာ့ဘူး။ ။

ေခလြန္း

(ၾသဂုတ္လ ၅ရက္၊ ၂၀၀၇ တြင္ ကြယ္လြန္သြားေသာ စာေရးဆရာ တာရာမင္းေ၀အတြက္ အမွတ္တရ ေရးဖြဲ႕ပါသည္။)

ဆရာတာရာမင္းေ၀ ကြယ္လြန္တဲ့ႏွစ္က ေခလြန္း ေရးထားခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးပါ။

ဆရာ တာရာမင္းေ၀ ကြယ္လြန္တာ ၃ ႏွစ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။ မႏွစ္ကလည္း အမွတ္တရပို႕စ္တစ္ခု တင္ျဖစ္တယ္။ အေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ပံုတူေလးကိုဆြဲၿပီး စိတ္တုိင္းမက်တာနဲ႕ ထပ္ျပင္ရင္း ေနာက္က်သြားလို႕ သိမ္းထားလိုက္တယ္။

ဒါကေတာ့ တာရာမင္းေ၀အမွတ္တရ ဘေလာ့ဂ္ လိပ္စာပါ။ http://taryarminwaimemorial.blogspot.com

အမွတ္တရ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဒီေနရာမွာ download ယူလို႕ရပါတယ္။

ေရဒီယို အစီအစဥ္တခုမွာ ကဗ်ာဆရာႏွင္းခါးမိုး ေျပာျပတဲ့ တာရာမင္းေ၀အေၾကာင္းကို ကိုဇာနည္၀င္းရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ ဒီေနရာမွာ နားေထာင္ႏိုင္ပါတယ္။

တာရာမင္းေ၀ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ရြတ္ဆိုထားတဲ့ အသံကိုေတာ့ ဆရာမေမၿငိမ္းရဲ႕ဘေလာ့ဂ္ ဒီေနရာမွာ နားေထာင္ႏိုုင္ပါတယ္။

မေနာ္ဟရီရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ ဆရာ့ကဗ်ာေတြ စုစည္းထားတာကို သြားယူလို႕ရပါတယ္။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ပိုပို မိုမို ဂိုဂို - အပိုင္း ၆ (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

ပိုပို မိုမို ဂိုဂို - အပိုင္း ၁ သို႕
ပိုပို မိုမို ဂိုဂို - အပိုင္း ၂ သို႕
ပိုပို မိုမို ဂိုဂို - အပိုင္း ၃ သို႕
ပိုပို မိုမို ဂုိဂို - အပိုင္း ၄ သို႕
ပိုပို မိုမို ဂိုဂို - အပိုင္း ၅ သို႕

ဘဲငန္းေလးေတြအေၾကာင္း ေရွ႕မဆက္ခင္ ဘဲအမ်ိဳးအစားနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ လူေတြ မွားတတ္ၾကတာကို ေျပာရဦးမယ္။ အားလံုးဟာ ငွက္အမ်ိဳးအစားေတြပဲ ဆိုေပမယ့္ မတူတာေလးေတြ ရွိပါတယ္။ ဘဲဂတ္ ဒါမွ မဟုတ္ ၀မ္းဘဲ လို႕ေခၚတဲ့ duck ဘဲေတြက လည္ပင္းတုိတယ္ အေကာင္ေသးတယ္။ အသားလည္း နည္းပါတယ္။။ စားေနၾကတဲ့ ဘဲဥ တို႕ တရုတ္ဆိုင္မွာ အေကာင္လိုက္ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဘဲကင္တို႕က အဲဒီ ၀မ္းဘဲေတြပါ။ goose ဘဲငန္းက လည္ပင္းရွည္တယ္ အေကာင္ႀကီးတယ္။ အေမႊးအေတာင္ ပိုျဖဴပါတယ္။ သူ႕ဥက ရိုးရိုးဘဲေတြရဲ႕ ဥထက္ႀကီးပါတယ္။ သူ႕အသားကလည္း ပိုမ်ားပါတယ္။ ေက်းလက္ ေတာရြာေတြမွာ အလွဴလုပ္ရင္ ဘဲငန္းကို တစ္ေကာင္လံုးေပၚၿပီး ခ်က္ေလ့ရွိတယ္။ ၀မ္းဘဲ ဘဲသားကို အေအးစာ ေလစာလို႕ သတ္မွတ္ၾကေပမယ့္ ဘဲငန္းသားကေတာ့ ေလစာ မဟုတ္ပါ။ မန္ဒါလီ ဆိုတာလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ ဘယ္လိုေခၚလဲ မသိဘူး။ သူကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေႏွးေႏွးေလွ်ာက္တယ္။ ၀မ္းဘဲ နဲ႕ အသြင္သ႑ာန္တူၿပီး ခပ္၀၀ အေကာင္ပိုႀကီးတယ္၊ ေျခေထာက္တိုတယ္၊ အေမာက္ႀကီးႀကီးပါတယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳး ကေတာ့ swan ငန္း ပါ။ ခ်ဳိက္ေကာ့ဗ္စကီး (Tchaikovsky) ရဲ႕ ငန္းတို႕ေပ်ာ္ရာ ေရကန္သာ ထဲက ငန္း ေပါ့။ သူတို႕က ပိုရွားပါတယ္။ လည္ပင္း ပိုရွည္ၿပီး ပိုသြယ္လ် လွပတယ္။ အနက္ေရာင္လည္း ရွိတယ္။ ငန္းေတြကိုေတာ့ အလွေမြးၾကတာ မ်ားမယ္ထင္ပါတယ္။

ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ရရင္ …..
တကၠဆက္မွာ ႏြားေက်ာင္းတဲ့ cowboy ေတြက ျမင္းစီးၿပီး ႏြားေက်ာင္းေလ့ရွိတယ္။ အိမ္က ညီမေလး goosegirl ကေတာ့ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႕ ဘဲငန္းေတြကို လိုက္ရွာ လိုက္ေက်ာင္းရပါတယ္။ ကားတုိက္ခံရၿပီးစ ကာလေတြက ဘဲအုပ္က လမ္းမႀကီးဘက္ မသြားေတာ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီ အနီးအနား၀န္းက်င္ကို ေလွ်ာက္သြားေနၾကျပန္ပါတယ္။

တစ္ခါကေတာ့ ဘဲအုပ္ႀကီးဟာ တစ္ေန႕လံုး ျပန္မလာၾကပါဘူး။ ညေနေစာင္းေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြ ေျပာျပခ်က္အရ ဂိုဂိုတို႕ဟာ အိမ္ေရွ႕လမ္းသြယ္ကေန လမ္းမႀကီးကိုျဖတ္ အဲဒီကေနမွ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးကို ဆက္သြားၿပီး ေသာက္ေရကန္ႀကီးနားမွာ ေရာက္ေနတယ္ လို႕ သတင္းရပါတယ္။ ညီမေလးလည္း မ်က္လံုးျပဴး သြားတယ္။ အဲဒီအေ၀းေျပးလမ္းမကို ပ်က္စီးမွာစိုးလို႕ ႏြားလွည္းေတြ ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္မျပဳဘူး ဆိုပဲေလ။ ကၽြဲႏြားေတြ ျဖတ္သြားရင္ သိမ္းမယ္ လို႕ ရပ္ကြက္လူႀကီးကလည္း ဟိုတေလာကပဲ ေလာ္စပီကာနဲ႕ လုိက္ေအာ္ထားေသးတယ္။

ဘဲငန္းေတြကိုလည္း အဲဒီလမ္းကျဖတ္သြားရင္ သိမ္းလိုက္မွာလား မသိဘူးလို႕ ညီမေလးက စိုးရိမ္သြားတယ္။ ေမေမကေတာ့ ဘဲငန္းေတာ့ သိမ္းမယ္ မထင္ပါဘူးဟယ္၊ အုပ္လိုက္ႀကီး ဘယ္နားကို သြားထားမလဲ လို႕ေျပာပါတယ္။ ညီမေလးက သိမ္းခ်င္ရင္လည္း သိမ္းၾကည့္ေပါ့ နားပူတာနဲ႕ ခံႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူးေလ လို႕ ေျပာေျပာဆိုဆို စက္ဘီးေလးတက္စီးၿပီး ေသာက္ေရကန္ႀကီး ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။

ေသာက္ေရကန္ႀကီးေဘး ျမက္ခင္းစပ္စပ္ေလးမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထုိင္ေနၾကတဲ့ ဘဲငန္းတသိုက္ကို ေတြ႕လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ညီမေလးလည္း အံ့ၾသရတယ္။ ဘဲငန္းေတြက အေကာင္ သံုးေလးဆယ္ေလာက္ ျဖစ္ေနပါလား။ လက္စသတ္ေတာ့ ဂိုဂိုတို႕က အမ်ိဳးေတြနဲ႕ ေတြ႕ၿပီး စကားလက္ဆံုက်လို႕ ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္ေနၾကတာ။ ကိုယ့္အေကာင္ေတြက ဘယ္ေကာင္ေတြမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ေရာေႏွာ ေနၾကေတာ့တယ္ေလ။

ဂိုဂို ပိုပို မိုမို အိမ္ျပန္ၾကမယ္ လို႕ ေအာ္လိုက္ေတာ့မွ လည္ပင္းေတြ ဆန္႕ၿပီး ထ လာၾကပါတယ္။ သူတို႕သားသမီးေတြကို သူတို႕ဘာသာေခၚၿပီး စက္ဘီးေဘးကေန လိုက္လာၾကပါတယ္။ ေျပာလို႕ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္က ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္အိမ္က ဘဲငန္းေတြက သူမ်ားဘဲငန္းေတြနဲ႕ နည္းနည္းကြာတာ အမွန္ပဲ။ အေတာင္ပံေတြဆိုရင္လည္း ပိုသန္႕ရွင္းေနသလို ေခါင္းေလးေတြက ၀ိုင္း မ်က္လံုးေလးေတြ၀ိုင္းၿပီး မ်က္ႏွာေပါက္ကလည္း ပိုလွတာေပါ့။ :)

ဒီလိုနဲ႕ ဘဲငန္းအလတ္ေတြ အေတာ္ႀကီးလာတဲ့အခါ သူတို႕ပါ သားထပ္ေပါက္ရင္ ဘယ္လိုမွ ေမြးႏိုင္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူးေလ။ ပိုပိုနဲ႕ မိုမို ႏွစ္ေကာင္က ေပါက္တဲ့သားနဲ႕တင္ ဘဲအုပ္က အေတာ္ႀကီးေနတာကိုး။ ဒီေတာ့ ဘဲငန္းလတ္ေတြကို ေရာင္းဖို႕ စဥ္းစားရတာေပါ့။ ဘဲငန္းေရာင္းဖို႕ရွိတယ္လို႕ သတင္းၾကားေတာ့ စံုစမ္းသူေတြ ရွိလာတယ္။ ညီမေလးက လာေမးသူေတြကို ဘာလုပ္ဖို႕၀ယ္မွာလဲလို႕ ေမးပါတယ္။ စားဖို႕ဆိုရင္ မေရာင္းဘူး။ ဆက္ေမြးမယ့္ လူေတြကိုပဲ ေရာင္းမယ္လို႕ စည္းကမ္းလုပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ဂိုဂို ပိုပိုနဲ႕ မိုမိုကိုပဲ ေနာက္ထပ္ သားေပါက္ေအာင္ ဆက္ထားၿပီး ေမြးလာတဲ့ ဘဲငန္းေလးေတြကို ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ရင္ အိမ္မွာမထားေတာ့ပဲ ေရာင္းထုတ္ရပါတယ္။

ဘဲငန္းေတြ ဆိုးတာကို ဆက္ေျပာပါဦးမယ္။ သိၾကမယ့္အတိုင္း သူတို႕ရဲ႕ လက္နက္ကေတာ့ ႏႈတ္သီး ေလ။ လည္ပင္းကို တရွိန္ထိုးဆန္႕ ၿပီး ေျပးထိုးတာ အသားကိုမိသြားရင္ ႏႈတ္သီးနဲ႕ဆြဲလိမ္တတ္လို႕ ခံရသူမွာ အညိဳအမည္းစြဲၿပီး အေတာ္နာေစပါတယ္။ သူတို႕ဟာ အထူးသျဖင့္ သားေပါက္ခ်ိန္မွာ ရန္လိုတယ္။ အိမ္သားေတြကိုေတာင္ ႏႈတ္သီးနဲ႕ ထိုးခ်င္သလိုလို လုပ္တာ။ ေဖေဖကေတာ့ ဂိုဂို ထုိးမယ္ႀကံရင္ ေခါင္းကိုဖမ္းၿပီး ႏႈတ္သီးကို ဖမ္းကိုင္ထားတာကို သိပ္ကၽြမ္းက်င္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဂိုဂို မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ညီမေလးကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ဂိုဂုိ႕ႏႈတ္သီးေပၚက အေမာက္ လံုးလံုးအိအိေလးကို ကိုင္ၾကည့္တတ္တယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ဂိုဂိုက အားႀကီးစိတ္ဆိုးတာ။ အသက္ရွဴသံျပင္းျပင္းနဲ႕ ရွဴးရွဴး လုပ္ေနတတ္တယ္။

သူတို႕ဒဏ္ကို ခံရသူေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ အားနာဖို႕လည္း ေကာင္းလွပါတယ္။ တစ္ခါကလည္း ၀ါတြင္းကာလမွာ ဆြမ္းဆန္စိမ္းခံထြက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္သြားခ်ိန္ သူတို႕က လမ္းေပၚမွာရွိေနတာနဲ႕ ႀကံဳေတာ့ လိုက္ထိုးၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေလးေတြလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ ထြက္ေျပးလိုက္တာ ေမာင္းေထာင္ခြက္လည္း ေမွာက္က်ပါေလေရာ။ အဲဒီေတာ့မွ ေမွာက္က်သြားတဲ့ ဆန္ေတြကို ဂိုဂိုတို႕ မိသားတစ္စု ၀မ္းသာအားရ ၀ိုင္းစားၾကတယ္ေလ။

အိမ္ကိုလာတဲ့ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ကိုလည္း ပုဆိုးကၽြတ္က်ေလာက္ေအာင္ လိုက္ထုိးၾကတာတို႕ အိမ္နားက မူလတန္းေက်ာင္းေလး ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ေရာက္ရင္ ျပန္လာတဲ့ ကေလးေတြကို လုိက္ထိုးမယ္ျပင္လို႕ ကေလးေတြ ထြက္ေျပးရင္း ေျမာင္းထဲျပဳတ္က်ရတာတို႕ ေျပာရရင္ေတာ့ တပံုႀကီးပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆိုရင္ အိမ္သားတစ္ေယာက္ေယာက္က အိမ္ေရွ႕ခံုတန္းေလးကေန ထိုင္ၿပီး ဘဲငန္းေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ေပးရတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႕ ပူျပင္းတဲ့ ေႏြတစ္ႏွစ္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ ပိုပိုနဲ႕ မိုမိုတို႕ ဥခ်ၿပီးတဲ့ ကာလေပါ့။ ေန႕ေရာညပါ ၀ပ္ေနတဲ့ ပိုပိုဟာ တစ္ေန႕ေတာ့ အစာထြက္စားခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ လဲက်သြားပါတယ္။ အိမ္သားေတြလည္း အံ့ၾသၿပီး အတင္းသြားေျပးၾကည့္ၾကတယ္။ သူ႕ကို ေကာက္ခ်ီလိုက္ခ်ိန္မွာ အသက္မရွိေတာ့ပါဘူး။ အားနည္းေနခ်ိန္မွာ ရာသီဥတုျပင္းလို႕ အပူရွပ္သြားတာလို႕ပဲ ထင္လိုက္ၾကပါတယ္။ ပိုပို႕ကို အေသအခ်ာ ေျမျမဳပ္သၿဂိဳလ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ဂိုဂိုနဲ႕ မိုမိုကလည္း ၀မ္းနည္းသံေတြနဲ႕ေအာ္ၾကတယ္။ သူတို႕လည္း စိတ္ထိခိုက္ပံုရတယ္။ ဂိုဂိုဆိုရင္ ေနာက္တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ အထိ ဟုိနားလိုက္ရွာ ဒီနားလိုက္ရွာနဲ႕ ပိုပို႕ကို ရွာေနပံုပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ မိုမို အနားမွာ က်န္ေပလို႕။ ဘဲငန္းေတြဟာ သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္။ သူတို႕အေဖာ္ေသရင္ ရင္ကြဲနာက်ၿပီး လိုက္ေသတတ္တယ္လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။

ဘဲငန္းေတြဟာ စုစုေပါင္း ေလးႏွစ္ ေလးမိုး အိမ္မွာ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္နီးနားခ်င္းတစ္ေယာက္က ၿမိဳ႕အျပင္ဘက္က သူတို႕အုတ္ဖိုမွာ ဘဲငန္းအားလံုးကို ေမြးခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ကမ္းလွမ္းပါတယ္။ ေမြးမယ့္သူက ကိုယ္နဲ႕ ရင္းႏွီးစိတ္ခ်ရသူ ျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္း ေနရာထိုင္ခင္းကလည္း သူတို႕အတြက္ အဆင္ေျပတာက တစ္ေၾကာင္းဆိုေတာ့ သူတို႕အားလံုးကို အျပတ္ေရာင္းလိုက္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

သူတို႕ကို ပိုင္ရွင္အသစ္က ေခၚသြားတဲ့ေန႕က ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ပ်ာပ်ာသလဲ လာေျပာၾကပါတယ္။ ဒီအိမ္က ဘဲအုပ္ကို လူတစ္ေယာက္က တာလမ္းမႀကီးအတိုင္း ေမာင္းေခၚသြားတဲ့အေၾကာင္း.. ေပါ့။ ေခၚသြားသူကို အုတ္ဖိုပိုင္ရွင္ရဲ႕ လူငွားမွန္း မသိဘဲ လာေျပာၾကတာေလ။ အိမ္သားေတြကလည္း ဘဲငန္းေတြအားလံုးကို အၿပီး ေရာင္းလိုက္တယ္ဆိုတာ ရွင္းျပရပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး မနက္မနက္ဆိုရင္ အိမ္သားေတြကိုႏိႈးမယ့္ ေအာ္သံေတြကို မၾကားရေတာ့ဘဲ တိတ္ဆိတ္လို႕ေပါ့။ ေခါင္းရင္းက စဥ့္အိုးကြဲေရကန္သာေလးမွာလည္း ေျခာက္ကပ္ေနေတာ့တယ္။ ေန႕လည္ဘက္ေတြဆိုရင္ သူတို႕မ်ား အိမ္ျပန္ေျပးလာဦးမလားလို႕ ေမွ်ာ္မိေသးတယ္။ ေရာင္းလိုက္တဲ့ အုတ္ဖိုေနရာက တစ္မိုင္နီးပါး ေ၀းေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးလို႕ ျပန္ေတြးရတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြလည္း သူတို႕နဲ႕ ရန္ျဖစ္ေဖာ္ေတြ မရိွေတာ့လို႕ ပ်င္းေနၾကေတာ့တယ္။

လအနည္းငယ္ၾကာ ေဆာင္းရာသီ တစ္မနက္မွာေတာ့ တစ္အိမ္သားလံုး မေနႏိုင္ဘဲ ဂိုဂိုတို႕ဆီ သြားလည္ဖို႕ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘဲငန္းေတြကို ေမြးထားတဲ့ အုတ္ဖိုကို ေရာက္ေတာ့ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ျမက္ခင္းေတြလည္း စိမ္းလန္းၿပီး ေလျပည္ေလးကလည္း တျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနတယ္။ ဘဲငန္းပိုင္ရွင္အသစ္ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ အုတ္ဖိုမွာရွိေနတယ္။ ပိုင္ရွင္ေဟာင္း မိသားစုကို ၀မ္းသာအားရ ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ဘဲငန္းေတြ ရွိတဲ့ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘဲငန္းလတ္ေတြကလည္း အႀကီးေကာင္ေတြ ျဖစ္လာၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းေနရာမွာ ဥေတြ ထပ္ေပါက္ထားၾကပံုရပါတယ္။ ဘဲအင္ပိုင္ယာႀကီးက အေကာင္ႀကီးေတြ အေကာင္လတ္ေတြ အေကာင္ေပါက္စေလးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႕ တေမွ်ာ္တေခၚ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဂိုဂိုဟာ အိမ္ကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႏွစ္ႏွစ္သားေလာက္ ရွိတာမို႕ အခုဆိုရင္ ေျခာက္ႏွစ္သားေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ မိုမိုကေတာ့ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ေပါ့ေလ။ ဘဲငန္းေတြရဲ႕ သက္တမ္းက ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေနရတယ္လို႕ ဆိုၾကပါတယ္။ အသက္ သံုးေလးႏွစ္ ျဖစ္သြားတဲ့ ဘဲငန္းကလည္း စားလို႕မေကာင္းေတာ့ပဲ ရင့္သြားၿပီလို႕ ေျပာၾကတယ္။ ဒီအတုိင္းဆိုရင္ သူတို႕ကိုေတာ့ သက္တမ္းေစ့ ဆက္ေမြးထားဖို႕ပဲ ေသခ်ာတယ္ လို႕ အုတ္ဖိုပိုင္ရွင္ကလည္း ေျပာပါတယ္။

ဘဲငန္းေတြဘက္ကိုလွည့္ၿပီး ညီမေလးက ဂိုဂိုေရ မိုမိုေရ လို႕ေခၚလိုက္ေတာ့ ဂိုဂိုနဲ႕ မိုမိုဟာ ဘဲငန္းအုပ္ႀကီးထဲကေန ထြက္လာၿပီး လည္တဆန္႕ဆန္႕နဲ႕ အနားကို အတင္းေျပးလာၾကပါတယ္။ သူတို႕ လည္ပင္းေလးေတြကို ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ၿငိမ္ေနၾကတယ္။ သူတို႕ကို သတိရတိုင္း လာလည္မယ္ေနာ္လို႕ ပိုင္ရွင္သစ္ကို ေျပာၿပီး အိမ္ကိုျပန္လာၾကတဲ့အခါ ဂိုဂိုတို႕ကေတာ့ စားက်က္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕နဲ႕ ေလေကာင္းေလသန္႕လည္းရ သဘာ၀နဲ႕လည္း ပိုနီးစပ္တဲ့ အဲဒီေနရာေလးမွာ မိသားစု အႀကီးႀကီးနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

(ၿပီးပါၿပီ။)

ပန္ဒိုရာ

(ဘဲငန္းေလးေတြအေၾကာင္း ေရးေပးပါလို႕ ပူဆာၿပီး ကိုယ္မသိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျဖည့္စြက္ေပးတဲ့ ညီမေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို အလိုလုိက္ရတာလည္း မလြယ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္လက္ေညာင္းသား :P
ဒီစာကို တစ္စုတစ္စည္းတည္း လိုခ်င္ၾကတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ပီဒီအက္ဖ္ စီစဥ္ေပးပါမယ္။ လုပ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ပံုေတြ ထပ္ဆြဲထည့္ေပးပါမယ္။)

Expand..

Summary..