ေရာင္စံုစကၠဴမ်ား - ေနေရာင္ေအာက္မွာ သံုးေျမွာင့္ဖန္တုံးတစ္တံုးကို ထားၾကည့္ပါ

ခိုင္စိုးလင္းစီစဥ္တဲ့ ေရာင္စံုစကၠဴမ်ား ဆိုတဲ့ e-book ထြက္ပါၿပီ။ ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့ ပိုက္ဆံေငြေၾကးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ theme ကို ဗဟိုျပဳၿပီး ေရးသားထားၾကပါတယ္။

"ကိုကိုသက္၊ ကိုမ်ိဳး၊ ေက်ာ္ညိဳေသြး၊ ခ်စ္ၾကည္ေအး၊ ခိုင္စိုးလင္း၊ ခ်ိဳပိန္းေနာင္၊ ညီစု၊ ညီဇံလွ၊ ေနျမဲ၊ နန္းညီ၊ ႏွင္းနဲမာယာ၊ ပန္ဒိုရာ၊ ဖိုးခြား၊ ဖိုးစိန္၊ မေနာ္ဟရီ၊ မိုးလွိဳင္ည၊ ေမာင္ဟန္၊ ျမေသြးနီ၊ ျမယာ၊ မွဴးဒါရီ၊ မိႈင္း (ေဆး၂)၊ သကၠမိုးညိဳ၊ သက္ေထြး၊ သက္ေ၀၊ ဟယ္ရီလြင္၊ ေအာ္ဂဲနီ၊ ေအာင္ျဖိဳး၊ ေအာင္သာငယ္၊ အိျႏၵာ၊ ၾသၿမိဳင္" တို႔ ပါဝင္ေရးသားထားၾကပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ အတြင္းပံုေတြကို မေလးေမက ဖန္တီးျပီး ခိုင္စိုးလင္းက စာျပင္ေနရာခ်ေပးထားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ download ယူႏိုင္ပါတယ္။

http://www.mediafire.com/view/?4ak559u6nko6bvv

ပန္ဒိုရာေရးတဲ့ ကဗ်ာအသစ္တစ္ပုဒ္နဲ႕ ဝတၳဳတိုအသစ္တစ္ပုဒ္ကိုလည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဝတၳဳတိုကို အလြယ္တကူဖတ္ႏိုင္ဖုိ႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ေနေရာင္ေအာက္မွာ သံုးေျမွာင့္ဖန္တုံးတစ္တံုးကို ထားၾကည့္ပါ

၁။ ေနေရာင္

တစ္ေဒါက္ေဒါက္ လွမ္းလာတဲ့ ဖိနပ္ခြာသံက အခန္းတံခါးဝမွာ ရပ္သြားတယ္ဆိုရင္ သား သိလိုက္ၿပီ။ ေမေမ အလုပ္က ျပန္လာၿပီ။ ဒါဟာ ညေန ၇နာရီေနာက္ပိုင္း အခ်ိန္တစ္ခုခု ျဖစ္မွာေပါ့။ ည၁၀နာရီ ဒါမွမဟုတ္ မနက္ ၁ နာရီေလာက္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ သားလည္း အိပ္ေမာက်ရင္ က်ေနမယ္။ မအိပ္ေသးဘဲ ဂိမ္းေဆာ့ရင္လည္း ေဆာ့ေနမယ္။ အိပ္ခန္း သံုးခန္းပါတဲ့ ဒီတိုက္ခန္းမွာ သားက ကိုယ္ပိုင္တစ္ခန္းထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခြင့္ ရၿပီးသြားၿပီ။ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာခ်င္ရင္ တစ္ေန႔လံုး အခန္းထဲက မထြက္ဘဲ ေနခ်င္ရင္လည္း ေနလို႔ရၿပီ။ ေမေမအိမ္ျပန္လာၿပီဆိုရင္ သြားၿပီး တံခါးဖြင့္ ႀကိဳဆိုစရာလည္း မလိုေတာ့ဘူး။ ဒါက ကေလးေပါက္စနေတြ လုပ္တဲ့ အလုပ္မဟုတ္လား။

ေမေမဟာ အျပင္ကေန တစ္ခုခု စားလာခဲ့ေလာက္ၿပီ။ သားတို႔ေနတဲ့ စင္ကာပူၿမိဳ႕ေလးမွာ အလုပ္လုပ္သူေတြရဲ႕ ထံုးစံပဲ။ သားလည္း ေန႔ခင္းဘက္ေတြမွာဆို အျပင္မွာ ေဟာ္ကာဆိုင္မွာျဖစ္ျဖစ္ မက္ေဒၚနယ္ ဟမ္ဘာဂါျဖစ္ျဖစ္၊ ေကအက္ဖ္စီ ၾကက္ေၾကာ္ ျဖစ္ျဖစ္ ဝယ္စားလိုက္တာ။ အခ်ိန္ရရင္ေတာ့ ေမေမက အိပ္ရာ ေစာေစာထၿပီး သားႀကိဳက္တတ္တဲ့ ျမန္မာစတိုင္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ၾကာဇံေၾကာ္ေတြကို အသားမ်ားမ်ား ၾကက္ဥႏိုင္းခ်င္းနဲ႔ ေၾကာ္ထားခဲ့တတ္တယ္။ သားေက်ာင္းက ျပန္လာလို႔ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ အဲဒီလို စားစရာတစ္ခုခု ေတြ႔ရင္ မိုက္ခရိုေဝ့ထဲမွာ ျပန္ေႏႊးၿပီး စားပစ္လုိက္တယ္။ ဘာမွမေတြ႔ရင္လည္း အျပင္ျပန္ထြက္ၿပီး တိုက္ေအာက္က ဆဲဗင္းအလဲဗင္းစတိုးဆိုင္မွာ တစ္ခုခု ဝယ္စားလိုက္တယ္ေလ။ သားလက္ထဲမွာ မုန္႔ဖိုးက အၿမဲမျပတ္ အျပည့္ရွိေနတာပဲဟာ။

မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကို ေျခသံက ဆက္ေရြ႕သြားတယ္။ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ သားစားမကုန္လို႔ က်န္ေနတဲ့ ပန္းကန္ တိုးလို႔တန္းလန္းေတြကို လွန္ေလွာၾကည့္ၿပီး တစ္ခါတည္း ေဆးရင္လည္း ေဆး၊ မေဆးရင္လည္း ဒီလိုပဲ ထားလိုက္ၿပီး မနက္က်မွ သိမ္းမွာေပါ့။ သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိတဲ့ တိုက္ခန္းေလးထဲမွာ ေမေမဟာ သူပဲ အိမ္ရွင္မ၊ သူပဲ အိမ္ေထာင္ဦးစီး၊ သူပဲ သားကို ထိန္းေက်ာင္းသူ၊ သူပဲ သားခိုင္းသမွ် လုပ္ေပးရတဲ့ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္သမား။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း သားကို စိတ္မရွည္ေတာ့ပဲ ေအာ္ေငါက္ပစ္လုိက္တဲ့ အခါမ်ိဳးလည္း ရိွတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သားကေတာ့ သိပ္မမႈပါဘူး။

“ေဝလင္း…. အိပ္ၿပီလား” ေမေမ့အသံ ၾကားေတာ့ သားက စားပြဲကို ဒုန္းဒုုန္း လို႔ ႏွစ္ခ်က္ဆက္ ေခါက္ျပ လိုက္တယ္။ ေမေမ့အေခၚ ေဝလင္း၊ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚေတာ့ ဝီလီယမ္ ဆိုတဲ့ သားက စာေမးပြဲေတြမွာ အနည္းဆံုး ေအာင္မွတ္အထက္ တာဝန္ေက် ပြတ္ကာသီကာ ရေနတတ္ေတာ့ သားစိတ္တုိင္းက် ကစားခ်ိန္ စာၾကည့္ခ်ိန္ အိပ္ခ်ိန္ေတြကို ေမေမ့မွာ သိပ္ထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိဘူး။ ေမေမက အမွတ္ေတြကို ဂရုလည္း မစိုက္ေတာ့ပါဘူးေလ။ တခ်ိန္ကေတာ့ ေမေမဟာ သားအမွတ္တစ္ရာျပည့္ဖို႔ တစ္မွတ္ေလာက္လိုတယ္ ဆိုရင္ မူးေမ့လဲက်မတတ္ သည္းသည္းလႈပ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီအခ်ိန္ေတြက ၾကာခဲ့ပါၿပီ။

အခုေလာက္ဆို ေမေမဟာ သူ႕အခန္းထဲကို ဝင္သြားၿပီ။ ေမေမ မ်က္ႏွာသစ္မယ္။ ေမေမ ညဝတ္အက်ၤီလဲမယ္။ မၾကာခင္ ဖုန္းသံျမည္လာၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ခပ္တိုးတိုး အၾကာႀကီး ေျပာရင္လည္း ေျပာေနမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမေမ့ အခန္းေထာင့္မွာ ခရမ္းႏု အေရာင္ေျပးေတြနဲ႔ လိပ္ျပာလွလွႀကီးတစ္ေကာင္က ေတာင္ပံ တဖ်တ္ဖ်တ္ခါရင္း နားေနလိမ့္မယ္။

သိလား… လူတုိင္းမွာ သိမ္းဝွက္ထားတဲ့ အေကာင္တစ္ေကာင္ေတာ့ ရွိၾကစၿမဲ။ သားက အဲဒီအေၾကာင္းကို သိေနတာ ၾကာပါၿပီ။ အဲဒီအေကာင္ေတြကို လူတိုင္း ျမင္ရမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သားကေတာ့ လူေတြမွာ ဘာအေကာင္ေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာကို သိေနတယ္။ ေမေမ့မွာဆိုရင္ လိပ္ျပာလွလွႀကီး တစ္ေကာင္ရွိတယ္။ လိပ္ျပာႀကီးပိုင္ရွင္ ေမေမကလည္း ခရမ္းႏုေရာင္ လိပ္ျပာေတာင္ပံေတြလိုပဲ သိပ္လွတာ။ ေမေမဟာ အသက္ ေလးဆယ္ အေတာ့္ကို ေက်ာ္ေနၿပီဆိုတာ  ရုပ္ရည္ကို အကဲခတ္ရုံနဲ႔ ဘယ္သူမွ မယံုၾကဘူး။ ေမေမ့ပါးျပင္ေတြမွာ ႏွင္းဆီေရာင္ ေသြးေၾကာေလးေတြ အၿမဲတမ္း ခက္ျဖာေနတယ္။ ရွည္သြယ္ျဖဴဝင္းတဲ့ ေမေမ့ပံုစံက ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ လူေတြၾကားမွာ မင္းသမီးေလးတစ္ေယာက္လို ထင္လင္းေနတယ္။ သားကိုလည္း လူေတြက အေမတူသားလို႔ေျပာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အသားအရည္လွပပံုက အေမနဲ႔တူၿပီး သန္မာထြားႀကိဳင္းပံုက အေဖနဲ႔ တူတယ္လို႔လည္း ေျပာၾကျပန္တယ္။

ေဖေဖကေတာ့ ဝက္ဝံႀကီးတစ္ေကာင္ကို သြားေလရာမွာ ေက်ာပိုးလြယ္ ထားေလ့ရွိတယ္။ အိစက္ေႏြးေထြးတဲ့ ဝက္ဝံ ရင္ခြင္အက်ယ္ႀကီးကို သားက အားပါးတရ လက္သီးနဲ႔ ထိုးၿပီး ေဆာ့ကစားေလ့ရွိတယ္။ သားငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အဲဒီ ဝက္ဝံႀကီးနဲ႔ လိပ္ျပာႀကီးၾကားမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး အိပ္စက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့တယ္။ ေဖေဖဟာ ဝက္ဝံႀကီးနဲ႔အတူ သံုးေလးလကို တစ္ႀကိမ္ သားတို႔ဆီကို ေရာက္လာတတ္တယ္။ လာတိုင္းလည္း သားလက္ထဲကို ေဒၚလာေတြ ထည့္ေပးသြားတယ္။ သားမုန္႔ဖိုးေတြ အမ်ားႀကီးရေအာင္ ေဖေဖက “အိမ္”မွာ က်န္ရစ္ၿပီး စီးပြားရွာေနတာတဲ့။ အျပင္မွာ ဘယ္လိုမွ မရွာႏိုင္တဲ့ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရႏုိင္ဖို႔ “လုပ္ကြက္”ေတြက အထဲမွာပဲ ရွိတယ္တဲ့။ ေမေမကေတာ့ အိမ္ကို ျပန္လို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ သူ႔ပညာေတြကို အသံုးခ်လို႔ရတဲ့ေနရာ သူ႔အရည္အခ်င္းေတြကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အျပင္မွာပဲ ေနရမယ္ တဲ့။ အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ သားရဲ႕ “ေရွ႕ေရး” တဲ့။

ပညာေတြကို အသံုးခ်တာတို႔ အသိအမွတ္ျပဳတာတို႔ လုပ္ကြက္တို႔ စီးပြားရွာတာတို႔ကုိ သားကေတာ့ အေသအခ်ာ နားမလည္ပါဘူး။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမတို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ “အိမ္”ဆိုတဲ့ အဲဒီေနရာဟာလည္း သားေမြးဖြားႀကီးျပင္းတဲ့ စင္ကာပူၿမိဳ႕ေလးမဟုတ္ဘဲ တျခားတစ္ေနရာ ျဖစ္ေနေတာ့ သားက သိပ္မလြမ္းလွပါဘူး။ သားရဲ႕ “ေရွ႕ေရး” ဆိုတာအတြက္ေတာ့ သားက ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေမေမ့အမ်ိဳးေတြရွိတဲ့ အဂၤလန္တို႔ အေမရိကားတို႔လို ေပ်ာ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိမယ့္ ေနရာမ်ိဳးမွာ ေနခ်င္တာပါ။

တစ္ခါတစ္ေလ ေမေမ့ကို အေဝးကေန ဖုန္းလွမ္းဆက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကေတာ့  ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ကို ေမြးထားတယ္။ ၾကက္တူေရြးဟာ ကက္ကက္လန္တယ္။ ေမေမ့ထက္ ငယ္ပံုရေပမယ့္ ေမေမဟာ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ဖုန္းေျပာတုိင္း ငိုရတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေမေမ့ကို သူဖုန္းဆက္တုန္းက “ဘာ.. ကေလးေတာင္ ရွိေနၿပီ ဟုတ္လား..” ဆိုၿပီး ေမေမက အက်ယ္ႀကီး ေအာ္လုိက္တယ္။ အဲဒီေန႔က ေမေမ့လက္ထဲက အိုင္ဖုန္းေလးဟာ လြတ္က်ကြဲသြားတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ဝက္ဝံႀကီးနဲ႔ လိပ္ျပာႀကီးၾကားက သားရဲ႕ အိပ္ရာေလး ေပ်ာက္သြားခဲ့တာ။

ေမေမတို႔ေျပာေနတဲ့ အိမ္ ဆိုတဲ့ေနရာေလးမွာ ပိုးဖလံမေတြ ေပါတယ္တဲ့။ ပိုးဖလံမ်ိဳးဆိုတာ မီးကိုတုိးတယ္တဲ့။ အေတာင္ပံေတြ ခိုးခိုးခါခါနဲ႔ ပိုးဖလံမေတြဟာ ဝက္ဝံႀကီးရဲ႕ အေမႊးေတြနဲ႔ ၿငိတတ္ၾကတယ္တဲ့။ ၾကက္တူေရြးမ တစ္ေကာင္ ကေတာ့ ဝက္ဝံႀကီးကို ထိုးဆိတ္ခ်ိတ္တြယ္ထားလိုက္တာ တဲ့။ တကယ္ေတာ့ေလ ၾကက္တူေရြးက ဝက္ဝံႀကီးနဲ႔ မလိုက္ဖက္ဘူးဆုိရင္ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ကလည္း ေခြးဘီလူးႀကီးတစ္ေကာင္နဲ႔ မလိုက္ဖက္ပါဘူး။ ေမေမ့ရဲ႕ အလုပ္က လူႀကီးတစ္ေယာက္မွာဆိုရင္ ခႏၶာကိုယ္က အရမ္းနံတဲ့ ေခြးဘီလူးႀကီး တစ္ေကာင္ ရွိတယ္။ တစ္ခါတုန္းက အိမ္မွာ ညစာစားဖို႔ အဲဒီလူႀကီး လာလည္ေတာ့ စားပြဲခံုေအာက္က ေခြးဘီလူးႀကီးကို သားက တုတ္နဲ႔သြားထိုးလိုက္ေသးတယ္။ ေခြးဘီလူးႀကီးက ေဒါသထြက္ၿပီး မာန္ဖီလာေတာ့ လွ်ာထုတ္ျပၿပီး အခန္းထဲကို ေျပးဝင္ပုန္းေနလိုက္တယ္။ ေခြးဘီလူးႀကီးဟာ သံႀကိဳးေတြတန္းလန္းနဲ႔ ပါးစပ္က သြားရည္ေတြလည္း က်ေနတာ သားက ရြံမိတယ္။

တစ္ခါတေလ အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြမွာ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ကိုလာၿပီး ဆံုၾကတဲ့အခါဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ုေနာက္မွာ ေတာထဲက အခုမွတက္လာတဲ့ ေတာဝက္ေတြ အုပ္လုိက္ ပါလာတာကို သားျမင္ရတယ္။ ေတာဝက္ေတြက သားတို႔တစ္အိမ္လံုးကို ပတ္ေျပးၾကတယ္။ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ေမေမျပင္ဆင္ထားတဲ့ စားစရာေတြကို အားပါးတရ စားၾကတယ္။ စကားေတြကို အလုအယက္ေျပာၾက ရယ္ေမာၾကတယ္။ သူတို႔စကားေတြ သူတို႔ဟာသေတြကို သားဟာ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္ဘူး။ သူတို႔စားေသာက္ေနတုန္းမွာ သားက တီဗြီေရွ႕ထုိင္ၿပီး ဂိမ္းေဆာ့ေနတတ္တယ္။

တစ္ခါတေလေတာ့ သူတို႔ေတြက သားနားကို လာထိုင္ၿပီး သားကို ျမန္မာစကား ေျပာတတ္လားတို႔ ရည္းစားရၿပီလားတို႔ လာေမးတတ္တယ္။ သားက သားကို အဲဒီလို ေဘဘီေလးလို ဆက္ဆံတာကို မႀကိဳက္ပါဘူး။ သားႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ လို႔ အေျဖရခက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြလည္း ေမးၾကတယ္။ သား ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ အခုကတည္းက ဘယ္လိုလုပ္ေျပာလို႔ရမလဲ။ ေမေမကေတာ့ အဲဒီလိုေမးလာရင္ သားက သူ႔အေဖလို စီးပြားေရးသမားႀကီး လုပ္ခ်င္တာျဖစ္မယ္၊ သူ႔အေဖလို ပိုက္ဆံေပါၿပီး ေကာင္မေလးေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ခ်င္လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့ လို႔ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ ဝင္ေျပာေလ့ရွိတယ္။  သားက ဘာမွျပန္မေျပာခ်င္ရင္ အိပ္ခန္းထဲျပန္ဝင္ အီးယားဖုန္းတပ္ၿပီး အန္ပီသရီး နားေထာင္ရင္း အိပ္ေနလိုက္တယ္။

ဧည့္ခန္းထဲမွာေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားသံစဥ္ေတြကို ျမန္မာစာသားေတြ အဆာသြပ္ထားတဲ့ သီခ်င္းေတြကို ဖြင့္ၿပီး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ လိုက္ဆိုၾကမယ္။ သူတို႔က “အိမ္”ျပန္ခ်င္တယ္လို႔ ခဏခဏ ေျပာၾကမယ္။ “ဝင္ေငြ” ေၾကာင့္သာေပါ့ တဲ့။ “အလုပ္အကိုင္”ေၾကာင့္သာေပါ့ တဲ့။ ကေလးေတြ “ေရွ႕ေရး”မို႔သာေပါ့တဲ့။ ဟိုမွာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေကာင္းလာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္ တဲ့။ အဲဒီလိုေတြ ဆူညံၿပီးတဲ့ တစ္ေန႔တာအၿပီး သူတို႔ ျပန္သြားၾကတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေမေမဟာ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ရွင္းလင္းရင္း က်န္ခဲ့မယ္။

သားအႏွစ္သက္ဆံုး အေကာင္ေလးကေတာ့ ယုန္ျဖဴေလးတစ္ေကာင္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ယုန္ျဖဴမေလး ေပါ့။ ယုန္ျဖဴမေလးရဲ႕ ပိုင္ရွင္နာမည္က စင္ဒီလို႔ေခၚတယ္။ စင္ဒီကလည္း သူ႔ယုန္ျဖဴမေလးလိုပဲ အသားေလးျဖဴေဖြးၿပီး မ်က္လံုးေလးေတြက ၾကည္လင္ေနတယ္။  စင္ဒီ့မိဘေတြက တရုတ္ျပည္မႀကီးကေန ေျပာင္းလာတာတဲ့။ သားတို႔တိုက္ အေပၚထပ္မွာေနၾကတယ္။ စင္ဒီက စာေတာ္တယ္။ အတန္းထဲမွာ သခ်ၤာနဲ႔ တရုတ္စာမွာ သူ႔ကို မီတဲ့လူမရွိဘူး။ စင္ဒီက အဲဒီဘာသာေတြမွာ အၿမဲလိုလို အမွတ္ျပည့္ရတယ္၊ သူကေတာ့ သူႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ သိပ္ေသခ်ာတယ္။ သူ႔ေဖေဖလိုပဲ ဆရာဝန္လုပ္မယ္လို႔ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏိုင္ ေျပာေလ့ရွိတယ္။

သားက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက စင္ဒီနဲ႔ မူႀကိဳအတူတူ တက္လာခဲ့တာ။ စင္ဒီက အဲဒီတုန္းက သားထက္ အရပ္ရွည္တယ္။ အခုေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာပဲ သားနဲ႔စင္ဒီ အရပ္ခ်င္းညီသြားၿပီ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ဆိုရင္ စင္ဒီ့ထက္ သားက အမ်ားႀကီး အရပ္ရွည္သြားလိမ့္မယ္လို႔ လူႀကီးေတြက ေျပာေနၾကတယ္။  စင္ဒီက အတန္းထဲမွာ စာေတာ္တဲ့ တျခားမိန္းကေလးေတြလို ကိန္းႀကီးခန္းႀကီး မႏိုင္ဘူး။ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း မရတတ္တဲ့ သားကိုလည္း အထင္မေသးဘူး။ ေက်ာင္းစာထဲမွာ မပါတဲ့ စြယ္စံုက်မ္းထဲက စင္ဒီမသိေသးတဲ့ ဗဟုသုတေတြကို သားက ဖတ္ထားၿပီးသမွ် ျပန္ေျပာျပရင္ စိတ္ဝင္တစား လာနားေထာင္တတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ယုန္ျဖဴမေလးဟာ သားတို႔ေဘးမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထုိင္ရင္း မ်က္လံုးဝိုင္းေလးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနတတ္တယ္။

သားရဲ႕ အဝတ္ဗီရိုကို ဖြင့္လုိက္ေတာ့ သားဝွက္ထားတဲ့ နဂါးေလးတစ္ေကာင္က တြန္႔လိမ္ၿပီး အပ်င္းဆန္႔တယ္။ သားရဲ႕ နဂါးေလးမွာ ပ်ံႏိုင္တဲ့ အေတာင္ပံေတြရွိတယ္။ ရန္သူကို တိုက္ခိုက္ႏိုင္တဲ့ လက္သည္းခၽြန္ေတြရွိတယ္။ ပါးစပ္က မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္ မီးေတာက္ေတြထြက္တယ္။ ေတာ္တန္ရုံ မထိုးေဖာက္ႏုိင္တဲ့ အေၾကးခြံေတြနဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာကို ကာကြယ္ထားတယ္။ လိပ္ျပာအေတာင္ပံေတြလိုလည္း ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔လြန္းမေနဘူး။ ယုန္ျဖဴေလးလိုလည္း မေပ်ာ့ေျပာင္းဘူး။ ဝက္ဝံႀကီးလို ခႏၶာကုိယ္ မထြားႀကိဳင္း ဗလမေကာင္းေပမယ့္ နဂါးေလးဟာ သြက္လက္ေပါ့ပါးၿပီး သန္မာတယ္။

အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ငယ္ငယ္ကလို မဟုတ္ဘူး။ နဂါးေလးနဲ႔ ယုန္ျဖဴမေလးဟာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အတူေဆာ့လို႔ မရေတာ့ဘူး။  သားတို႔ဘာသာ အခန္းထဲမွာ ေဆာ့ေနရင္ လူႀကီးေတြက တံခါး လာဖြင့္ထားတတ္တယ္။ သားတို႔က တံခါးကိုပိတ္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကစားခ်င္တာ။  ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ ခုတင္ေပၚမွာ ဘယ္သူပိုျမင့္ျမင့္ ခုန္ႏုိင္မလဲ ၿပိဳင္ၾကတာ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ က်လာတဲ့အထိ။ ကြန္ျပဴတာမွာ ႏွစ္ေယာက္ေဆာ့လို႔ရတဲ့ ဂိမ္းေတြ ဆုိရင္လည္း ေမာက္စ္ကို အလုအယက္ ပ်က္တဲ့အထိ။ တစ္ခါတေလေတာ့ မပ်င္းမရိ အိုရီဂါမီ စကၠဴေခါက္ၿပီး ငွက္ရုပ္ေလးေတြကို ပုလင္းထဲထည့္ထားတတ္ၾကတယ္။


၂။ သံုးေျမွာင့္ဖန္တံုး

ဒီလိုနဲ႔ နဂါးေလးနဲ႔ ယုန္ျဖဴမေလးဟာ တျဖည္းျဖည္း ေဒါသထြက္ၿပီး မာန္ဖီလာေတာ့ လိပ္ျပာႀကီးဟာ ဝက္ဝံႀကီးရဲ႕ ရင္ဘတ္ေပၚမွာ ဂိမ္းေဆာ့ေနတယ္။ ဝက္ဝံႀကီးရဲ႕ အေမႊးေတြေပၚမွာ ကစားခ်ိန္ စာၾကည့္ခ်ိန္ အိပ္ခ်ိန္ေတြ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ လိပ္ျပာအေတာင္ပံ ခတ္လိုက္တဲ့အခါ “အလုပ္အကိုင္”ေတြ ခပ္တုိးတိုးအၾကာႀကီး စကားေျပာေနတယ္။  ေတာဝက္အုပ္ေတြက ပိုမ်ားလာၿပီး ပိုပိုၿပီး အရပ္ရွည္လာၿပီ။ ေတာဝက္ေတြက “ဝင္ေငြ”ေတြကို အလုအယက္ေျပာၾက ရယ္ေမာၾကေတာ့ ပိုးဖလံမေတြ ထြက္လာတယ္။  

တေဒါက္ေဒါက္ အသံေပးေနတဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္က ျမန္မာစကားေျပာရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက “အိမ္”မွာ ကပ္ၿငိေနတယ္။ ဝက္ဝံႀကီးက မက္ေဒၚနယ္ ဟမ္ဘာဂါ တစ္လွည့္၊ ေကအက္ဖ္စီ ၾကက္ေၾကာ္တစ္လွည့္ စားရင္း တြန္႔လိမ္ၿပီး အပ်င္းဆန္႔တယ္။ သူႀကီးလာရင္ ဆရာဝန္လုပ္မယ္လို႔ ေျပာေနတယ္။ ပါးျပင္မွာ ႏွင္းဆီေရာင္ ေသြးေၾကာေလးေတြ ခက္ျဖာေနတဲ့  ယုန္ျဖဴမေလးဟာ သံုးေလးလကို တစ္ႀကိမ္ေလာက္ အဂၤလန္တို႔ အေမရိကားတို႔ကို ထြက္ေျပးသြားတယ္။ အဲဒီမွာရွိတဲ့ သူ႔ရဲ႕ “ေရွ႕ေရး”ဟာ ပါးစပ္က သြားေရေတြ က်ေနတယ္။

သံႀကိဳးေတြတန္းလန္းနဲ႔ ပိုက္ဆံပံုႀကီးက သြက္လက္ေပါ့ပါးၿပီး သန္မာတယ္။ သားရဲ႕ အိပ္ရာေလးကို ေငြစကၠဴေတြ ဖံုးသြားေတာ့ သားနဲ႔စင္ဒီဟာ အိုရီဂါမီ ေခါက္ၾကတယ္။ ေငြစကၠဴေတြဟာ ၾကက္တူေရြး အႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ၾကက္တူေရြးႀကီးက မီးကုိတိုးၿပီး ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ က်လာတဲ့အထိ ခုန္ေနတယ္။ သူသြားရာလမ္းေၾကာင္းမွာ “ေဝလင္း.. အိပ္ၿပီလား” ဆိုတဲ့ အသံတစ္ခုက ပိုက္ဆံေပါၿပီး ေကာင္မေလးေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနတယ္။

ေတာဝက္ေတြ ျပန္ဝင္လာၿပီး “လုပ္ကြက္”ေတြကို သူတို႔က သခ်ၤာနဲ႔ တရုတ္စာထဲမွာ လိုက္ရွာေနၾကတယ္။ သားက အသားမ်ားမ်ား ၾကက္ဥႏိုင္းခ်င္းနဲ႔  ျမန္မာစတိုင္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ၾကာဇံေၾကာ္ေတြကို ပုလင္းထဲမွာ ထည့္ထားလိုက္တယ္။ ည ၇ နာရီ ေနာက္ပိုင္း အခ်ိန္တစ္ခုခုမွာ နဂါးေလးက သူ႔ပါးစပ္ထဲကေန မီးေတြ မႈတ္ထုတ္လုိက္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသံစဥ္ကို ျမန္မာစာသားသြပ္ထားတဲ့ သီခ်င္းေတြ ထြက္လာၿပီး တယ္လီဖုန္း ျမည္လာတယ္။ “ဘာ.. ကေလးေတာင္ ရွိေနၿပီ ဟုတ္လား”.. တဲ့။ အီးယားဖုန္း တပ္ထားတဲ့ အမ္ပီသရီးပေလယာ ဟာ က်ကြဲသြားတယ္။ ေက်ာင္းစာထဲမွာ မပါတဲ့ စြယ္စံုက်မ္းဟာ အခန္းတံခါး ပြင့္လာတယ္။

စားပြဲေအာက္က သားစားမကုန္လို႔ က်န္ေနတဲ့ ပန္းကန္ တိုးလို႔တန္းလန္းေတြကို ေက်ာပိုးလြယ္ထားတဲ့ ေခြးဘီလူးႀကီးကို သားရဲ႕နဂါးေလးက လက္သည္းခၽြန္ေတြနဲ႔ အားပါးတရ ဆြဲကုတ္လိုက္တယ္။

ပန္ဒိုရာ
၁၁-၁၇ ဇန္နဝါရီ ၂၀၁၃