မုန္တိုင္းၾကားက “ဘ၀” မ်ားသို႕ (၂)

ေမလထဲမွာ မုန္တုိင္းၾကားက ဘ၀မ်ားသို႕ ဆိုၿပီးေတာ့ ကိုလွထြန္းဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ နာဂစ္မုန္တိုင္း တိုက္ခတ္ခဲ့တာ အခုေတာ့ ေျခာက္လၾကာခဲ့ၿပီ။ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးေတြ လုပ္ေနၾကဆဲပါ။ ဒီႏွစ္ မိုးတြင္းကာလ ကိုေတာ့ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီ။ ေနာင္ႏွစ္ခါ မိုးဦးက်ကို ရင္ဆိုင္ဖို႕ ဘယ္ေလာက္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီလဲ ဆိုတာေတာ့ ကြင္းဆင္းေနတဲ့လူေတြက အသိဆံုး ျဖစ္မယ္။ စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္းေတြ အစားအစာ ရွားပါးလာမႈေတြနဲ႕အတူ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အနားမညီတဲ့မ်ဥ္းေတြကေတာ့ ပိုပို တိမ္းေစာင္းလာေနၿပီ။ လိုအပ္ေနတဲ့ လိုအပ္ဦးမယ့္ အကူအညီေတြ ေသြးေအးသြားၿပီလား။ ေမ့မသြားေစဖို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း သတိေပးရင္း မုန္တိုင္းၾကားက ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။

………………………………………………

မသီတာဟာ ဘိုကေလးၿမိဳ႕နဲ႕ မနီးမေ၀း ရြာေလးတရြာမွာ ေနပါတယ္။ သူ႕ေယာက်ၤား ကိုေမာင္ၿငိမ္းက န၀လီစပါးႀကိတ္တဲ့ ဆန္စက္ေတြက ဆန္ေတြကို ၿမိဳ႕နဲ႕ရြာနဲ႕ ၾကားမွာ အသယ္အပို႕ လုပ္တယ္။ အိမ္ေထာင္က်တာ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးတဲ့ သူတို႕ေမာင္ႏွံမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ၅ လအရြယ္ သားဦးေလးလည္း ရွိတယ္။ ႏွစ္ဘက္စလံုးက မိဘေတြ မရွိၾကေတာ့တဲ့ ဥတလံုးေမာင္ႏွံမို႕ မိသားစု ေသးေသးေလးဟာ သိပ္ကို တြယ္တာ ခ်စ္ခင္ၾကပါတယ္။

ေမလဆိုတာက ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသက အိမ္ေတြအတြက္ မိုးဦးေလဦးက် အတြက္ ျပင္ဆင္ရမယ့္ အခ်ိန္ပဲေလ။ အိမ္ကို ဓနိအသစ္ ျပန္မိုးရမယ္။ ကုန္က်စားရိတ္ေတြ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုေမာင္ၿငိမ္းဟာ မိုးမက်ခင္မွာ အလုပ္ကို ပိုၿပီး ႀကိဳးစားလုပ္ပါတယ္။ ေမလဆန္းမွာေတာ့ မုန္တိုင္းလာမလိုလို သတင္းက ၾကားေနရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဆန္ေတြက ဘိုကေလးကို သြားပို႕စရာ ရွိေနတယ္။ မသီတာက ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကုိေမာင္ၿငိမ္းကို မသြားေစခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း သတင္းသိရသေလာက္ မုန္တိုင္းက ၄၅ မိုင္၊ မိုင္၅၀ ႏႈန္းေလာက္ပဲ။ စိတ္မပူနဲ႕။ ပို႕ၿပီးၿပီးခ်င္း ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ့မယ္ ဆိုၿပီး ကိုေမာင္ၿငိမ္းဟာ ၿမိဳ႕ေပၚကို စပါးပို႕ဖို႕ စက္ေလွနဲ႕ တက္သြားပါတယ္။

၂၀၀၈ ေမလ၂ ရဲ႕ ဧည့္ဆိုးနာဂစ္ လာပါၿပီ။ မြန္းလြဲလာတာနဲ႕ ရြာထဲကို ေလေတြ စတိုက္လာတယ္။ မသီတာဟာ ကေလးကိုခ်ီရင္း ရြာထိပ္က တံတားေလးမွာ ကိုေမာင္ၿငိမ္းကို သြားေစာင့္ေနတယ္။ စက္ေလွကေတာ့ ဆိုက္မလာေသးဘူး။ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္ဆိုရင္ ညေနမေစာင္းခင္မွာ ေရာက္လာသင့္တာေပါ့ေလ။

ေမွာင္ရီပ်ိဳးစမွာေတာ့ ေခ်ာင္းထဲကေန ေရေတြ စတက္လာတယ္။ ေလက ေတာ္ေတာ္အရွိန္ျပင္းလာၿပီ။ ကေလးငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ အိမ္ထဲမွာျပန္ေနပါဟယ္ လို႕ လူေတြက ေျပာတာနဲ႕ မသီတာလည္း အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိုးကလည္း ယိုလိုက္တာ။ ေစာေစာ အိမ္မိုးမထား ႏိုင္ခဲ့တာ ခက္ရၿပီေပါ့။ မသီတာဟာ ကေလးကို မိုးေရလြတ္တဲ့ ေနရာမွာ က်စ္က်စ္ဖက္ထားရင္း မုိးေတြ စဲပါေစေတာ့လို႕ ဆုေတာင္းေနရုံပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။

ညေနေျခာက္နာရီ ထိုးေလာက္မွာေတာ့ မုိးေတြေလေတြက အသည္းဆံုးအခ်ိန္ ေရာက္ၿပီေပါ့။ ေရေတြ အိမ္ထဲ၀င္စျပဳလာၿပီ။ မသီတာဟာ ကေလးကို ပုဆိုးတစ္ထည္နဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာပတ္ အ၀တ္ေလွ်ာ္တဲ့ ေကာ္ဇလံုထဲ ထည့္ၿပီး ဘုရားတရားသာ တေနရတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး ေရေတြက ရြာေလးကို ဖံုးသြားၿပီ။ အိမ္ကေလးလည္း သိမ့္သိမ့္ခါၿပီး ၿပိဳက်သြားေတာ့တယ္။ မသီတာလည္း ကေလးထည့္ထားတဲ့ ဇလံုကို ကိုင္ထားရင္း လိႈင္းတခ်က္ အပုတ္မွာ ေရစီးနဲ႔အတူ ကူးရင္းခတ္ရင္း ေမ်ာထြက္လာပါေတာ့တယ္။

ကိုေမာင္ၿငိမ္းတေယာက္ကေတာ့ လမ္းခုလတ္မွာလား ၿမိဳ႕ေပၚမွာပဲ ရွိေနသလား။ စိတ္ပူပူနဲ႕ ေတြးရင္းေတာရင္း အနားမွာေတြ႕ရတဲ့ ပ်ဥ္ခ်ပ္လိုလို အျပားတစ္ခုကို အတင္း ဖက္တြယ္ထားလိုက္တယ္။ ကေလးကိုလည္း မလြတ္ေစေအာင္ ကို္င္ထားရတာေပါ့။ သည္လိုနဲ႕ ညေမွာင္ေမွာင္ထဲ ကူးေနခတ္ေနလိုက္တာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ အေတာ္လည္း ေျခကုန္လက္ပန္း က်ေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လိႈင္းခပ္ႀကီးႀကီး တစ္ခ်က္ ပုတ္လိုက္တဲ့အခါ မသီတာလည္း ေရေတြမႊန္သြားၿပီး မိုက္ခနဲ သတိလစ္သြားေတာ့တယ္။

မသီတာ သတိရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကမ္းစပ္တခုမွာ လဲေလ်ာင္းေနလ်က္သား ျဖစ္ေနတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ ေမွာင္မဲလို႕။ ေလေတြကလည္း တိုက္ေနတုန္းပဲ။ သူ မေသမေပ်ာက္ ဒီေနရာကို ဘယ္လုိေရာက္လာသလဲဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မသိေတာ့ဘူး။ ခ်က္ခ်င္းပဲ သတိရလိုက္တာကေတာ့ ကေလးပါပဲ။ ဟာ.. သြားၿပီ။ သူ သတိလစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကေလးကို လက္လႊတ္မိသြားၿပီေပါ့။ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲ အနီးအနားမွာ ကေလးကို လိုက္စမ္းရွာတယ္။ ေအာ္ေခၚၾကည့္တယ္။ ကေလးငိုသံလည္း မၾကားရဘူး။ တျခား ဘယ္သူ႕အသံမွလည္း မၾကားရဘူး။ ငုိရင္းရိႈက္ရင္းနဲ႕ပဲ မသီတာဟာ လွ်ပ္စီးတခ်က္တခ်က္ လက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုန္းေျမလို႕ လွမ္းျမင္ရတဲ့ ဘက္ကို မွန္းၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။

ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ မီးေရာင္ ပ်ပ်ေလး ေတြ႕လိုက္တယ္။ လူေန ရပ္ကြက္တခုကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ အနီးဆံုး အိမ္တလံုးကို တံခါးေခါက္ရင္း က်မမုန္တိုင္းမိလာလို႕ပါ ခဏ ၀င္နားပါရေစလို႕ အားတင္းၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒါဟာ ဘိုကေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ ရပ္ကြက္တခုပါပဲ။

အိမ္ထဲမွာေတာ့ သေဘာေကာင္းပံုရတဲ့ အိမ္ရွင္ မိသားစုရယ္။ သူ႕လို မိုးခိုလာၾကတဲ့ ဒုကၡေရာက္သူ တခ်ိဳ႕ရယ္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ မသီတာဟာ သူ႕ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ေျပာျပၿပီး အဲဒီညအဖုိ႕ အဲဒီအိမ္မွာ နားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ နားေထာင္ရသူေတြကလည္း ေပ်ာက္သြားတဲ့ ကေလးအတြက္ စုတ္တသတ္သတ္နဲ႕ ကရုဏာသက္ေနၾကေတာ့တာေပါ့။

ေနာက္တေန႕မိုးလင္းမွာေတာ့ မုန္တိုင္းက အရွိန္ျပယ္ေနပါၿပီ။ တည္းခိုခဲ့တဲ့ တျခားလူေတြကေတာ့ အိမ္ရွင္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကို ထြက္လာၾကတယ္။ မသီတာကေတာ့ တညလံုး ေမာေမာပန္းပန္းမို႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲပါပဲ။ အိမ္ရွင္ေတြကလည္း သနားလို႕ မႏႈိးပဲ ထားလိုက္ၾကတယ္။

ၿမိဳ႕ထဲေရာက္တဲ့အခါ အဲဒီလူေတြဟာ တျခားအိမ္ေတြမွာ မိုးခိုလာခဲ့ၾကတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ အသိမိတ္ေဆြေတြနဲ႕ မေသမေပ်ာက္ ျပန္ေတြ႕ၾကေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ၾကရင္း သူ႕အေတြ႕အႀကံဳ ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳ ဖလွယ္ၾကတယ္။ ကေလးေပ်ာက္ၿပီး ေရာက္လာတဲ့ မသီတာ အေၾကာင္းကို ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟိုလူေတြကလည္း အံ့ၾသစြာနဲ႕ သူတို႕ တည္းတဲ့အိမ္ကို ေရာက္လာတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပပါတယ္။

ဘိုကေလး ၿမိဳ႕နယ္ထဲက တျခားရြာတရြာမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ကိုေအာင္နဲ႕ မခင္ေလး တို႕ဟာ မုန္တိုင္းေမွာင္ေမွာင္ ေရျပင္ထဲမွာ ကူးရင္းခတ္ရင္းနဲ႕ ဘုိကေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ ကမ္းတေနရာကို ေရာက္လာၾကတယ္ တဲ့။ ေရစပ္စပ္မွာ အထုတ္ကေလး တစ္ထုတ္ကုိ ၀င္ခလုတ္တိုက္မိသတဲ့။ အသံလိုလုိ ၾကားလိုက္ရလို႕ ေကာက္ကိုင္ၾကည့္လိုက္တာ လသားအရြယ္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႕ ေကာက္ခ်ီလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကေလးက ထငိုတာမို႕ အံ့လည္းအ့ံၾသ ၀မ္းလည္း၀မ္းသာ သြားၾကတယ္။ အနီးအနားမွာ ရွာၾကည့္ေတာ့လည္း လူသူ ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘူး။

ဒီေလာက္ မုန္တိုင္းေတြၾကားထဲက ရွင္က်န္ရစ္တဲ့ ကေလးေလးကို ဘုရားမ လို႕ရတာပဲလို႕သာ မွတ္လိုက္ၾကတယ္။ သူတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာလည္း သားမမီး မထြန္းကားၾကေသးတာမို႕ ဒါဟာ ကိုယ္နဲ႕ထိုက္လို႕ ရတဲ့ကေလးပဲ လို႕ ေတြးလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေရွ႕ကို ဆက္ေလွ်ာက္သြားရင္း ဘိုကေလးၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္လာၿပီး ေတြ႕တဲ့ အိမ္တအိမ္မွာ ၀င္မိုးခိုေတာ့ ကေလးကို ေကာက္ရခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ ပိုင္ရွင္ရွာမေတြ႕ခဲ့ရင္ ေမြးစားမယ္ လို႕ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုေအာင္နဲ႕ မခင္ေလးတို႕လည္း အိုးပ်က္အိပ္ပ်က္ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခု ဘ၀ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေလာက္တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ လာေတြ႕ရတဲ့ ကေလးေလးကို ေအးအတူ ပူအမွ် ေမြးစားလိုက္ပါမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။

အဲဒီအေၾကာင္းကို ၿမိဳ႕ထဲလမ္းမွာ ဆံုေတြ႕သူ အခ်င္းခ်င္း ေျပာျဖစ္တဲ့အခါ ဒါ မသီတာ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ကေလးမ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႕ ထင္လိုက္ၾကတယ္။ ကေလးက ေယာက်ၤားေလးျဖစ္ပံုနဲ႕ အသက္အရြယ္ကလည္း တိုက္ဆိုင္ေနတယ္ေလ။ ဒါနဲ႕ပဲ သူတို႕ဟာ ကိုယ့္ဒုကၡေတြကို အသာေဘးခ်။ လူခြဲၿပီး ကေလးရွိရာ အေၾကာင္းၾကားတဲ့လူက ၾကား မသီတာဆီ ျပန္တဲ့လူက ျပန္နဲ႕ အလုပ္ရႈပ္သြားၾကပါတယ္။

မသီတာ အိပ္ရာက ႏိုးလာေတာ့ ဒီသတင္းကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ကေလးနဲ႕ ဆံုေတြ႕ရတဲ့အခါမွာေတာ့.. အို.. ဒါ သူ႕ကေလးမွ သူ႕ကေလး အစစ္ပဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကုန္ၿပီလို႕ တညလံုး ငိုထားခဲ့ရတဲ့ မသီတာဟာ ၀မ္းသာလြန္းလို႕ ငိုရျပန္ပါတယ္။ ကေလးေကာက္ရတဲ့ ေမာင္ႏွံေရာ ဆံုေတြ႕ေပးဖို႕ လုပ္ေပးၾကတဲ့လူေတြေရာ အားလံုးလည္း ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းေပါ့။

မသီတာရဲ႕ ခင္ပြန္း ကုိေမာင္ၿငိမ္းရဲ႕ သတင္းကို စံုစမ္းလိုက္တဲ့အခါေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။ မုန္တိုင္းသတင္းေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြက ၀ိုင္းတားေနၾကတဲ့ ၾကားထဲက အိမ္ကို ကတိေပးထားတဲ့ အတိုင္း ဆက္ဆက္ ျပန္လာခဲ့တဲ့ ကိုေမာင္ၿငိမ္းရဲ႕ စက္ေလွတစီးလံုးဟာ လမ္းမွာတင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့တယ္။

အဲဒီလို ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ လက္မဲ့ က်န္ခဲ့တဲ့ မသီတာကို ဘာမွန္းမသိေသးတဲ့ ေရွ႕ဘ၀ ခရီးက ဆီးႀကိဳေနပါေတာ့တယ္။

……………………………………


ဒါဟာ မုန္တိုင္းၾကားမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္တခုကို အေျခခံၿပီး နာမည္ေတြ ေျပာင္းလဲ ေရးထားတာပါ။ ဒီလို ေၾကကြဲစရာ အျဖစ္ေတြနဲ႕ အသက္ရွင္က်န္ရစ္သူေတြဟာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေဒသမွာ သိန္း သန္း ခ်ီေနလိမ့္မယ္။ တာ၀န္ရွိသူေတြ တာ၀န္ယူသူေတြက အရွိန္မေလ်ာ့တမ္း ဆက္လုပ္ၾကဖို႕ လုိပါတယ္။ အေ၀းေရာက္ေနသူေတြကလည္း သနားေနရုံနဲ႕ မၿပီးပါဘူး။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ေရတုိ ကူညီလိုက္ရုံနဲ႕လည္း ေျပလည္သြားမယ့္ ကိစၥမဟုတ္တဲ့အတြက္ ကိုယ္တိုင္ ဆက္လက္ လုပ္ႏိုင္တာေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ကူညီလိုရင္ေတာ့ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းေတြ အမ်ားအျပား ထဲက MBEAN ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ကို ညႊန္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

MBEAN ကေတာ့ ဘေလာ့ဂါ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာရဲမြန္ျမင့္ ပါ၀င္တဲ့ ေစတနာ၀န္ထမ္း အဖြဲ႕တစ္ခုပါ။ ကုိယ့္ႏိုင္ငံကို ျပန္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားမကူညီႏိုင္ေပမယ့္ အေ၀းကေန ဆက္လက္ ကူညီလိုတယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္က်ပ္တစ္ျပားျဖစ္ျဖစ္ ထည့္၀င္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြ တေန႕စားေနတဲ့ ထမင္းတစ္နပ္မွာ နည္းနည္း ေခၽြတာလိုက္မယ္၊ ဇိမ္ခံကိစၥေတြ နည္းနည္း ေလွ်ာ့လိုက္မယ္ ဆုိရင္ သူတို႕ေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြအတြက္ေတာ့ အေျပာင္းအလဲပဲ မဟုတ္ပါလား။

MBEAN website လိပ္စာ။ http://mbean.org.uk
MBEAN ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ သိခ်င္ရင္ အစီရင္ခံစာေတြကုိလည္း အဲဒီမွာ သြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေငြကိုလည္း အဖြဲ႕၀င္ေတြကတဆင့္ ျဖစ္ျဖစ္ credit card ကတဆင့္ျဖစ္ျဖစ္ paypal ကျဖစ္ျဖစ္ လွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္။



မုန္တိုင္းၾကားက “ဘ၀” မ်ားသို႕ (၁)

ပန္ဒိုရာ