ပိုပို မိုမို ဂိုဂို - အပိုင္း ၁ သို႕
ပိုပို မိုမို ဂိုဂို - အပိုင္း ၂ သို႕
ပိုပို မိုမို ဂိုဂို - အပိုင္း ၃ သို႕
ပိုပို မိုမို ဂုိဂို - အပိုင္း ၄ သို႕
ဘဲငန္းေလးေတြ အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ နာမည္ကို အကုန္လိုက္မွည့္ဖို႕ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ညီမေလးက ဥကေပါက္ေပါက္ခ်င္း ဘဲငန္းေလးေတြကို အေရာင္ၾကည့္ၿပီး “၀ါႏွစ္”၊ “၀ါႏု”၊ “၀ါေဖ်ာ”့ အဲဒီလို ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးေတြ အေမႊးအေတာင္ၾကမ္းေတြ ေပါက္လာတဲ့အရြယ္ ေရာက္လာေတာ့ ဘယ္ေကာင္က ဘယ္ေကာင္မွန္း မခြဲႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တစ္ေကာင္ခ်င္း လည္ပတ္ နဲ႕ ပတ္ၿပီး မွတ္ထားတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘဲကိုး။
ထူးထူးျခားျခား နာမည္ရသြားတဲ့ ဘဲငန္းေလး ႏွစ္ေကာင္ေတာ့ရွိတယ္။ တစ္ေကာင္က “ေတာင္ပံကား” တဲ့။ သူက အေတာင္မာေတြ ေပါက္လာခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ အေတာင္ေတြ ကိုယ္မွာစုသိမ္းထားတဲ့ အခါ သူမ်ားေတြလို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀င္မသြားဘူး။ အေတာင္ပံ တခ်ိဳ႕က အၿမဲ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ အျပင္ထြက္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုင္ၾကည့္ေတာ့မွ သူ႕အေတာင္ပံရိုး အေနအထားကိုက လိမ္တိန္တိန္ေလး ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ငယ္ငယ္တုံးက ဒိန္းေဒါင္းတုိက္ခံရတဲ့ အေကာင္ေလးမ်ားလား မသိပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေကာင္ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား လည္ပင္းမွာ မီးခိုးေရာင္ အစင္းေၾကာင္းေလးေတြ အေျပာက္ေျပာက္ေလးေတြ အဆင္ပါလို႕ “စင္းေျပာက္” လို႕နာမည္ေပးထားတယ္။ (စကားလိမ္ လုပ္မၾကည့္ရ။)
မိုးလင္းလာရင္ လူေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ အိပ္ရာထ ေနာက္က်ခ်င္ေပမယ့္ သူတို႕က ေအာ္ေနလို႕ ဘဲငန္းၿခံကို ဖြင့္ေပးၿပီး အစာေကၽြးရတာလည္း ၀တၱရားတစ္ခုပါပဲ။ ဘဲငန္းအလတ္ေတြေရာ ေနာက္အသစ္ အေကာင္ေပါက္ကေလးေတြပါ မိသားစုက တစ္သားမက ျဖစ္လာေတာ့ ဘဲၿခံက က်ပ္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ သူတို႕လည္း ဘဲၿခံထဲမွာ မေနေတာ့ဘဲ လႊတ္ေက်ာင္းစနစ္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ညဆိုရင္ သူတို႕က ေရမ၀ပ္ဘဲ ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ ေျမအျမင့္ပိုင္းျဖစ္တဲ့ ေခါင္းရင္းအျခမ္းက အိမ္ေအာက္ထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လာအိပ္ၾကပါတယ္။
ဘဲငန္းေတြရွိတာ အိမ္လံုပါတယ္။ လူစိမ္းကပ္ရင္ ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ သူတို႕ ဘဲၿခံထဲ မေနေတာ့ပဲ ဒီအတိုင္းပဲ အိမ္ေအာက္မွာ အိပ္ၾကတဲ့အခါ သူတို႕ကို သူခိုးလာခိုးမလားလို႕ ပူရေသးတယ္။ သူတို႕ ေနထုိင္သြားတဲ့ ကာလတေလွ်ာက္ တစ္ခါမွ ဘဲငန္းေတြ အေပ်ာက္အရွ မရွိခဲ့ပါဘူး။
ဘဲငန္းေလးေတြ ခ်စ္စရာေကာင္းတာက တစ္ပုိုင္း၊ သူတို႕ေတြမ်ားလာေတာ့ စားေရးေနေရး (၀တ္ဖို႕ေတာ့မလို) တာ၀န္ႀကီးလာတာက တစ္ပိုင္းေပါ့။ ဘဲငန္းအႀကီးသံုးေကာင္တည္း ရွိတုန္းကဆုိရင္ ဆန္ကြဲေကၽြးပါတယ္။ ကုိယ့္အိမ္မွာ စားတဲ့ဆန္ထဲကေန တတ္ႏိုင္သမွ် ဆန္ကြဲခ်ၿပီး ေကၽြးတာ။ ေနာက္ေတာ့ မေလာက္ေတာ့လို႕ ၀ယ္ရပါတယ္။ ဘဲငန္းအင္အား ႀကီးထြားလာေတာ့ ဆန္ကြဲဖိုးက ေတာ္ေတာ္ထိလာတယ္။ ဖြဲႏုနဲ႕ေရာတဲ့ ဆန္ကြဲအေသးစားေလးေတြ ၀ယ္ေကၽြးေတာ့လည္း သူတို႕စားအားနဲ႕ ၿပိဳက္ခနဲပါပဲ။ ဒါနဲ႕ စပါးကို အိတ္လုိက္ ၀ယ္ၿပီး ေကၽြးပါတယ္။
ပထမပိုင္းေတာ့ စပါးခြံက ၾကမ္းတာနဲ႕ သူတို႕က မစားခ်င္ၾကဘူး။ မစားလည္း ဒါပဲရွိတယ္ဆိုၿပီး ခ်ေကၽြးထားေတာ့မွ စားလာၾကပါတယ္။ ဘဲေပါက္စေလးေတြကေတာ့ စပါးကို မ၀ါးႏိုင္ေသးတဲ့အတြက္ အႀကီးေတြ လုမစားေအာင္ ျခင္းနဲ႕အုပ္ၿပီး ဆန္ကြဲကို သတ္သတ္ ေကၽြးရပါတယ္။ အႀကီးေတြမစားပဲ က်န္ေနတဲ့ စပါးေတြက အပင္ေလးေတြ ေပါက္လာတာရွိတယ္။ ဘဲငန္းေပါက္စေလးေတြက အဲဒီ စပါးပင္ေပါက္ေလးေတြကို ႏႈတ္စားရတာကို အရမ္းႀကိဳက္ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတေလလည္း ဘဲငန္းေပါက္စေလးေတြဟာ စပါးပင္ေပါက္ကေလးေတြကို အားရပါးရ ဆြဲႏႈတ္လိုက္ရင္ ပက္လက္လန္က် ထိုင္က်သြားတတ္ပါတယ္။
တစ္ခါကေတာ့ တအိမ္သားလံုး သြားစရာကိစၥတစ္ခု ရွိတာနဲ႕ အိမ္တံခါးပိတ္ၿပီး သူတို႕ကို တေန႕လံုး ထားခဲ့ပါတယ္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေန႕ကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ဆိုၿပီး သူတို႕ကို အစာခြက္ထဲ မျပတ္ ထည့္ေကၽြးေနက်ေပါ့။ အဲဒီေန႕ကေတာ့ အျပင္မထြက္ခင္မွာ အစာခြက္ထဲ ခပ္မ်ားမ်ားေလး ထည့္ေပးခဲ့ၿပီး ထားခဲ့ရပါတယ္။
ညေနေစာင္းလို႕ျပန္လာတဲ့အခါ အိမ္ၿခံ၀င္းထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. အားပါးပါး… တၿခံလံုးမွာ သူတို႕စားႏိုင္သမွ် ေလွ်ာက္တူးစားထားလိုက္တာ ကုန္ပါေရာလား။ အိမ္ေျခရင္း ေရခ်ိဳးခန္းနားမွာ ေငြပန္းပင္ရုံႀကီး တစ္ရုံ ရွိပါတယ္။ အဲဒီပန္းရုံက မိုးတြင္းဆိုရင္ ေငြပန္းေတြပြင့္တာ အိမ္မွာ ဘုရားပန္း မျပတ္တင္ဖို႕ ေလာက္ငတဲ့အျပင္ အိမ္နီးခ်င္းေတြကိုလည္း အမ်ားႀကီး ေ၀ေပးရပါေသးတယ္။ ပန္းပင္ေတြက ေႏြဘက္ဆိုရင္ ေျခာက္သြားၿပီး အျမစ္ေတြ ဥေတြက ေျမထဲမွာ ရွင္ေနေတာ့ မိုးတြင္းေရာက္တုိင္း ျပန္ျပန္ပြင့္တာပါပဲ။ အဲဒီလို ရွိလာတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေပါ့။
အဲဒီေန႕ကေတာ့ ဂိုဂိုတို႕ မိသားစုေတြဟာ သူတို႕ကို ထားခဲ့လို႕ စိတ္ဆုိးဆိုးနဲ႕ ရွိသမွ် ေငြပန္းပင္အျမစ္ေတြ ဥေတြကို အကုန္တူးၿပီး စားပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ တခါတည္းကို ပန္းေတြ မ်ိဳးတံုးသြားေတာ့တာ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ပန္းရုံေရွ႕ဘက္က ေျမကြက္လပ္မွာလည္း အရင္တုန္းကဆို အၿမဲခူးစားလို႕ရတဲ့ ျမင္းခြာရြက္ခင္းႀကီး ရွိေနခဲ့ေသးတယ္။ ပိုပို မိုမို ဂိုဂိုတို႕ သံုးေကာင္ စားလိုက္လို႕ ကုန္သြားခဲ့တာပါ။ ကိုယ့္အိမ္ကဟာေတြ စားတာက ေတာ္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူမ်ား နယ္ေျမကိုပါ က်ဴးေက်ာ္တတ္လာပါတယ္။
အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္က ၿခံမွာ အိႏိၵယလူမ်ိဳး မိသားတစ္စု ေနထုိင္ၾကပါတယ္။ (ေျပာရလြယ္ေအာင္ ေခၚေနက်အတုိင္း ကုလားလို႕ပဲ ေခၚလိုက္ၾကပါစို႕၊ ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားပါနဲ႕။) အဲဒီက ကိုေရႊကုလား စိုက္ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာပင္ေတြကို ဂိုဂို နဲ႕အေပါင္းပါေတြက သြားၿပီး ထိပါးလာပါေတာ့တယ္။ အစပိုင္းကေတာ့ ကိုေရႊကုလားက အားနာလို႕ အိမ္ကိုလာမေျပာဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျခရင္းအိမ္က ဘႀကီးကိုေတာ့ ဘဲငန္းေတြ သူ႕ငွက္ေပ်ာပင္ေတြကို လာစားေနတယ္ လို႕ ေျပာလို႕ ဘႀကီးက ေမေမ့ကို ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
တညေနမွာေတာ့ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕တင္ ဂိုဂိုတို႕ ဘဲငန္းတပ္ႀကီးဟာ ကိုယ့္အိမ္ၿခံ၀င္းေနာက္ကေန ငွက္ေပ်ာပင္ေတြဆီ ခ်ီတက္သြားၾကတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာတစ္ပင္ကို ၀န္းရံလိုက္ၿပီးေတာ့ ငွက္ေပ်ာပင္ေျခရင္းကို တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္ ႏႈတ္သီးနဲ႕ ၀ိုင္းထိုးလိုက္ၾကတာ မိနစ္ပိုုင္းအတြင္းမွာပဲ ငွက္ေပ်ာပင္ဟာ ေျမေပၚတံုးခနဲ လဲက်သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဘဲငန္းႀကီးလတ္ေသး ပိစိေကြးမက်န္ ငွက္ေပ်ာအူေတြကို အားပါးတရ ထုိးေဖာက္စားၾကေတာ့တာ။
ေနာက္ေတာ့ ေမေမလည္း ကိုေရႊကုလားကို ေတာင္းပန္ရတာေပါ့။ ကိုေရႊကုလားကေတာ့ ဂိုဂိုတို႕ကို စိတ္ဆုိးေနေပမယ့္ ရပါတယ္ လို႕ပဲ ေျပာရွာပါတယ္။ အေလ်ာ္လည္း မေတာင္းရွာပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အပင္ေတြလံုေအာင္ ဂိုဂိုတို႕ ေက်ာ္မတက္ႏိုင္တဲ့ အျမင့္အထိ ၿခံပတ္ ကာထားပါေတာ့တယ္။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ျပန္ေျပာတာကေတာ့ သူက ဓားတစ္လက္ကိုင္ၿပီး ေနာက္တစ္ခါ အပင္ေတြ လာလွဲရင္ နင္တို႕ကို ခုတ္ပစ္မယ္ လို႕ ဂိုဂိုတို႕ကို ႀကိမ္းတယ္ ဆုိပဲ။
သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္း ဆိုသလိုပါပဲ။ ေမြးထားတဲ့ ဘဲငန္းေတြအတြက္ ပိုင္ရွင္မွာ မ်က္ႏွာပ်က္ရတာေပါ့။ အစာေတြ ႏိုင္သေလာက္ မျပတ္ေကၽြးေနတဲ့ ၾကားထဲက ခုလိုျဖစ္ရတယ္ဆိုေတာ့ ဆံုးမဖို႕ေတာ့ လိုလာၿပီ။ ဒါနဲ႕ ညီမေလးက ဂိုဂိုတို႕ တမိသားစုလံုးကို အိမ္ေရွ႕ေျမကြက္လပ္ကို ေခၚၿပီး ေနာက္တစ္ခါ သူမ်ားအပင္ေတြဘက္ သြားၿပီး မဖ်က္ဆီးရဘူး လို႕ ေျပာလည္းေျပာ ဆူလည္းဆူ ပိုပို မုိမို ဂိုဂိုတို႕ အႀကီးသံုးေကာင္ကို တုတ္ကေလးနဲ႕ ဘုတ္ဘုတ္လို႕ ခတ္ဆတ္ဆတ္ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ရိုက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူတို႕က နားေတာ့ နားလည္ပုံေပၚတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တည္းက ငွက္ေပ်ာပင္ေတြဘက္ကို ေျခဦးမလွည့္ၾကေတာ့ပါဘူး။
သူတို႕ဟာ အုပ္စုလိုက္ ေလွ်ာက္သြားေနၾကတဲ့အခါ ျပႆနာေတြက စံုပါတယ္။ တစ္ခါကေတာ့ အိမ္ေဘးအိမ္က အီအီးတြင္းထဲကို ဘဲငန္းအလတ္တစ္ေကာင္ ျပဳတ္က်သြားပါတယ္။ ျဖစ္ပံုကေတာ့ အဲဒီအိမ္က ေရေလာင္းအိမ္သာရဲ႕ အိမ္သာကန္ေပၚမွာ သူတို႕က အဂၤေတနဲ႕ မမိုးပဲ ဓနိနဲ႕ပဲ ျဖန္႕ကာထားပါတယ္။ ဘဲငန္းလတ္ေတြက အေလးခ်ိန္ နည္းနည္း ရွိလာၿပီဆိုေတာ့ အဲဒီ ဓနိမိုးေပၚက ျဖတ္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဓနိကေပါက္သြားၿပီး ကၽြံက်သြားတာပါ။
ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးကို ကိုင္တြယ္ဖို႕ကေတာ့ အိမ္မွာ ကိုေလးကိုပဲ အားကိုးရတာေပါ့။ ကိုေလးက အီအီးတြင္းထဲမွာ နစ္မလိုျဖစ္ေနတဲ့ ဘဲငန္းေလးကို အေတာင္ပံကေန ခ်ဳပ္ၿပီး ဆယ္ယူရပါတယ္။ အေတာင္ေတြ ဖလန္းဖလန္း ျဖန္႕ခါလိုက္ရင္ အကုန္စင္ကုန္မွာေလ။ ေအာ့ေအာ့..။ ကိုေလးခမ်ာ ဘဲငန္းေလးကို အေသအခ်ာ စင္ၾကယ္ေအာင္ ေရခ်ိဳးေပးလိုက္ရတာ သူခပ္ထည့္ထားရတဲ့ ရာ၀င္စဥ့္အိုးတစ္လံုး ေျပာင္လုနီးပါးပါပဲ။
အဲဒီေန႕က အီအီးတြင္းထဲကို လက္ႏိႈက္ၿပီး ဆယ္ေပးထားရတဲ့ ကိုေလးအနားကို ေမာင္ႏွမေတြက မကပ္ၾကေတာ့ဘူး။ ကိုေလးကေတာ့ သူက လုပ္လည္းလုပ္ေပးရေသးတယ္ ဆိုၿပီး ေဒါပြေနပါတယ္။ ဘဲငန္းမိသားစုမွာလည္း အီအီးေပထားခဲ့တဲ့ ဘဲငန္းေလးအနားကို ဘယ္သူမွ မကပ္ပဲ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္အထိ ေရွာင္ခြာခြာ လုပ္ေနၾကတယ္။ သူက လိုက္ကပ္လုိက္ ဟုိေကာင္ေတြက ထြက္ေျပးလိုက္ ျဖစ္ေနၾကေနတာကို ေတြ႕ေတာ့ ရယ္ရေသးတယ္။
(ဆက္ရန္)
ပန္ဒိုရာ
(ပံုတင္လို႕မရ ျဖစ္ေနပါတယ္။)
2 weeks ago
.jpg)
Posts
