ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္က နားေတာ့မယ္

ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္ ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္နဲ႕ ဖလန္းဖလန္းထခဲ့တဲ့ ႏွစ္လည္း အခုေတာ့ ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ့္တစ္ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ယိုင္ထိုးလဲၿပိဳလုၿပီ။ ရပ္တန္႕လို႕မရတဲ့ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ ယႏၱရားႀကီးထဲမွာ အသစ္ေတြဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အေဟာင္းျဖစ္ၿပီး ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရမွာ ဓမၼတာ။ ပိုင္ဆုိင္မႈေတြဆိုတာ တဒဂၤ။ ဘယ္အရာမွ မတည္တံ့တဲ့ ေလာက။ အနႏၱသူရိယ အမတ္ႀကီးကလည္း မ်က္ေျဖလကၤာမွာ “စံအိမ္နန္းႏွင့္ ၾကငွန္းလည္းခံ မတ္ေပါင္းရံလ်က္ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္ စည္းစိမ္မကြာ မင္းခ်မ္းသာလည္း သမုဒၵရာ ေရမ်က္ႏွာထက္ ခဏတက္သည့္ ေရပြက္ပမာ တသက္လ်ာတည္း” လို႕ ဆိုခဲ့တယ္ မဟုတ္ပါလား။ တခ်ိဳ႕ေရပြက္ေတြကေတာ့ ဆူနာမီေလာက္ ပြက္-ပြက္ႏိုင္လြန္းတဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ျပန္မက်ေသးတာမ်ိဳး ရွိေကာင္းရွိမယ္။

ႏွစ္အသစ္အသစ္ေတြ ေရာက္လာတိုင္း ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္မွာ အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးတာကို update လုပ္လိုက္ရတာကေတာ့ သိသာတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုပါ။ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ စာေရးသားမႈနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ေတာ့ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြမွာ တစ္ႏွစ္ကို ပို႕စ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ ေရးခဲ့ေပမယ့္ ၂၀၁၀ မွာေတာ့ သိသိသာသာ က်ဲသြားပါတယ္။ ၆၀ေက်ာ္ပဲ ရွိတယ္။ အေရအတြက္က်ေပမယ့္ အရည္အခ်င္းကေတာ့ မက်ေလာက္ဘူးလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႀကံဖန္အားေပးရပါတယ္။

မႏွစ္က ႏွစ္ကုန္ခါနီး ေရးခဲ့တဲ့ ပို႕စ္မွာ “တစ္ႏွစ္တာ မႀကိဳက္မ်ား” ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မႀကိဳက္တာေတြ ေရးခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္ကေတာ့ ႀကိဳက္တာေတြ ေရးမယ္။ လူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႀကိဳက္သင့္တယ္။ ဒါဟာ သံသယရွိစရာမလိုဘူး။ ငါအသံုးမက်ဘူး ငါ့မွာ ဘာမွမျပည့္စံုဘူး ငါမေအာင္ျမင္ဘူး စသည္ျဖင့္ အားငယ္ စိတ္ပ်က္ေနသူေတြဟာ ကိုယ့္ေကာင္းကြက္ေလးေတြ ျပန္ရွာၾကည့္သင့္တယ္။

၂၀၁၀ထဲမွာ မိသားစုကိစၥေတြ၊ အလုပ္ဖိစီးမႈေတြ၊ လုပ္ခ်င္တာေလွ်ာက္လုပ္ခ်ိန္ေတြ အတြက္ ဦးစားေပးၿပီး မွတ္ခ်က္ေရးတာ မွတ္ခ်က္ျပန္တာ ဆီပံုးမွာႏႈတ္ဆက္တာ အြန္လိုင္းမွာ စကားစျမည္ေျပာတာေတြမွာ အင္မတိအင္မတန္ အားနာတာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိတ္မွိတ္မ်ိဳသိပ္ၿပီး လူမႈဆက္ဆံခ်ိန္ေတြ အရင္ကနဲ႕စာရင္ ေလွ်ာ့ျဖစ္ခဲ့တာကို ႀကိဳက္တယ္။ ပို႕စ္မတင္တာ နည္းနည္းေလးၾကာရင္ ဧည့္၀တ္မေက်သလိုလို မေနတတ္မထုိင္တတ္ ျဖစ္တတ္တဲ့၊ လာရွာသူေတြ ရွိခဲ့ရင္ စိတ္ပ်က္သြားမလား စိုးရိမ္တတ္တဲ့ စိတ္ေတြကို ေဖ်ာက္ၿပီး တခါတေလ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေတာင္ ကိုယ္ဖြင့္မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ကာလရွည္ၾကာ အသည္းေတြ မာေနႏိုင္တာကိုလည္း ႀကိဳက္တယ္။ မူရာကာမိအေၾကာင္းေတြ ေရးမယ္လို႕ ကတိေပးၿပီးမွ အာရုံေတြက တျခားဘက္မွာ အနည္ထသြားျပန္ေတာ့ ပိတ္သတ္ႀကီးကို အားမနာလွ်ာမက်ိဳး ဘာျဖစ္လဲ ေနာက္မွေရးမွာေပါ့လို႕ ခပ္တင္းတင္း စိတ္ထားႏိုင္တာကိုလည္း ႀကိဳက္တယ္။

ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ယာဥ္ေပၚမွာ စာဖတ္ရင္ ေခါင္းမူးတတ္တာကို အက်င့္မရရေအာင္ လုပ္ၿပီး ရုံးသြားရုံးျပန္ခ်ိန္ေတြ ရထားေပၚမွာ စာနည္းနည္းပါးပါး ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ခဲ့တာကိုလည္း ႀကိဳက္တယ္။ စာေရးတာ နည္းသြားေပမယ့္ ပံုေလးေတြကို စိတ္ကိုနည္းနည္း ပိုဆြဲဆန္႕ၿပီး ေရးျဖစ္လာတာကိုလည္း ႀကိဳက္တယ္။ ေပါင္ခ်ိန္စက္ကို လနဲ႕ခ်ီၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ထား အစားအေသာက္ မပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ကိုလည္း ႀကိဳက္တယ္။ တက္တက္လာတဲ့ သတင္းေတြထဲမွာ အမ်ားသူငါလိုပဲ လူဆန္ဆန္ စိတ္လႈပ္ရွားလိုက္ အတင္းေျပာလိုက္ ေပ်ာ္ရႊင္လိုက္ အားမလိုအားမရျဖစ္လိုက္ စိတ္ပ်က္လိုက္နဲ႕ လုိက္ေလ်ာညီေထြ လိုက္စီးဆင္းေနရတာကိုလည္း ႀကိဳက္တယ္။

ဘေလာ့ဂ္ေရးခါစက ဂ်စ္တူးတို႕နဲ႕ အတူတူ ဘေလာ့ဂါျမွင့္တင္ေရး တာ၀န္ခံေတြအလား လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တင္ျပေျပာဆိုတတ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ထြန္းကားေရးဘာညာ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္စဥ္းစားရ၊ ဘေလာ့ဂ္၀က္ခ်္ ေစာင့္ၾကည့္ရ၊ ဘေလာ့ဂါအသစ္ေပၚလာရင္ လည္ပတ္မွတ္ခ်က္ေရး အားေပးရ၊ မေရးေတာ့ဘူး ဆိုသူေတြကို စည္းရုံးဆြဲေဆာင္ရ၊ ဘယ္ဘေလာ့ဂ္က ေကာင္းတယ္ဆိုရင္ အခ်င္းခ်င္းလက္တို႕ရ၊ အခုေတာ့လည္း ဘာသိဘာသာ အေတာ္ေနတတ္သြားတာကို ႀကိဳက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက သူ႕သဘာ၀ျဖစ္စဥ္အတိုင္း သူ သြားပါလိမ့္မယ္။ အခုဆို အြန္လိုင္းမွာ ျမန္မာစာေရးသားျခင္း အေလ့အထဟာ အရွိန္ေကာင္းလာလိုက္တာ ကိုယ္မသိေတာ့တာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ကိုယ့္ကို မသိတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ ဒီလိုပဲ အစဦးပိုင္းက ေရးခဲ့သူေတြလည္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေပ်ာက္သြားၾကတာေတြ ရွိလာခဲ့တယ္။ အြန္လိုင္းဘ၀ေတြက ေပ်ာက္ေသာသူၾကာရင္ေမ့ ဆုိေတာ့လည္း က်န္တဲ့လူေတြက ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ဆက္လက္ လည္ပတ္ေနၾကဆဲ။

ႀကိဳက္တာေတြက ရွိဦးမွာပါ။ ဒီေလာက္နဲ႕ နားဦးမယ္။ ဘာမွမရွိတာနဲ႕ စာရင္ တစ္ခုခုရွိတာေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ ဆိုတာမ်ိဳးက အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ေခတ္စားလာတယ္ မဟုတ္လား။ မႀကိဳက္တာေတြကို ျပင္မရတာနဲ႕စာရင္ ရွိတာေလးေတြကို ရွာေဖြပိုက္စိတ္တုိက္ၿပီး အခုလိုႀကိဳက္လိုက္ေတာ့လည္း မေအးေပဘူးလား။ ကုသိုလ္ကံေပး မရေသး ေႏွာင့္ေႏွးဗ်ာပါ မရွိရာ ဆိုၿပီး ထမင္းၾကမ္းေလး ယပ္ခပ္စားႏိုင္ၾကေစဖို႕ ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ့္တစ္ အႀကိဳ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။


ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

လွဴၾကဦးစို႔လား....(သုခရိပ္ျမံဳ မွသည္....)

မအိျႏၵာရဲ႕ ပို႕စ္ေလးကို ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ေဖးကူ ေပးလွဴၾကေစဖုိ႕....


-------------------------------


လွဴၾကဦးစို႔လား....(သုခရိပ္ျမံဳ မွသည္....)

ကမၻာ့ ( AIDS ) ေန႔ကိုေရာက္လာခဲ့ျပန္ပါျပီ..။
မႏွစ္ကဒီလိုအခ်ိန္မွာပဲသုခရိပ္ျမံဳHIV ကူးစက္ခံမိဘမဲ႔ကေလးမ်ား ေဂဟာအတြက္
စုေပါင္းလွဴဒါန္းခဲ့ၾကတာလည္း တစ္ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ပါေတာ့မယ္.။

အဲဒီ့အလွဴေငြစုစုေပါင္း ၄၇ သိန္း ကုိ သူခရိပ္ျမံဳေဂဟာေလးမွာ အေထြေထြ ၀န္ေဆာင္မႈေတြမွာ အသံုးျပဳခဲ့ႏိုင္တယ္လို႔ သိရပါတယ္.။

ဒီႏွစ္လည္း ဒီလိုပဲ မိတ္ေဆြ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ စုေပါင္းျပီး ထိထိေရာက္ေရာက္
လွဴဒါန္းႏိုင္မယ့္ အလွဴမ်ိဳးေလးနဲ႔ စုေပါင္းလွဴဒါန္းကုသိုလ္ယူၾကပါဦးစို႔လို႔ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ခ်င္ပါတယ္။

အခုမႏွစ္ကလွဴဒါန္းခဲ့တဲ့အလွဴေငြျဖတ္ပိုင္းဓါတ္ပံုေလးေတြကိုပါသာဓုေခၚဆိုႏိုင္ဖို႔ထပ္မံတင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္..။

အလွဴေငြေတြကို ျမန္မာျပည္မွာ စာေရးဆရာမ မေနာ္ဟရီက အစစအရာရာ ကုသိုလ္ျဖစ္ တာ၀န္ယူလွဴဒါန္းေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္..။

ဒီျဖတ္ပိုင္းေလးေတြကေတာ့ အလွဴေငြလက္ခံရရွိေၾကာင္းနဲ႔ ေက်းဇူးတင္မွတ္တမ္းေလးေတြပါ။






ဒီသတင္းေလးကို အေသးစိတ္ျပန္သိခ်င္ ဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ သုခရိပ္ျမံဳ ဆိုတဲ့ က႑ေလးမွာ ၀င္ေရာက္ဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္..။
ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြက ထင္တာထက္ပိုျပီး အားတက္သေရာ လွဴဒါန္းခဲ့ၾကလို႔ ေက်းဇူးတင္၀မ္းသာရသလို ခုခ်ိန္အထိေတာင္ ဖုန္းဆက္ျပီး ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္း လွဴႏိုင္ဖို႔ သုခရိပ္ျမံဳရဲ႕ လိပ္စာနဲ႔ဖုန္းနံပါတ္ကို စံုစမ္းၾကသူေတြ ရွိေနတုန္းပဲမို႔ အမ်ားႀကီး ေက်နပ္ပိတိျဖစ္လို႔မဆံုးေပါ့..

ဒီႏွစ္ေတာ့ ကေလးဦးေရ ၆၀ အထိတိုးလာျပီး ကေလးေလး ၃ ေယာက္ကိုေတာ့
လက္လႊတ္ဆံုးရံႈးခဲ့ရတယ္လို႔ စိတ္မေကာင္းဖြယ္ရာ ၾကားသိရပါတယ္။

ေမတၱာေတြ ေစတနာေတြ ကြန္ယက္တစ္ခုလို ခ်ိတ္ဆက္ ေပါင္းစည္းမိလိုက္ၾကတဲ့ အလွဴပြဲေလးတစ္ပြဲပါပဲ..။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လူခ်င္းေတြေတာင္ မသိၾက မျမင္ဘူးၾကတဲ့ ဒီ(၁၁၁)ေယာက္ဟာ
ကုသိုလ္ေတြ အတူတူရရွိခဲ့ၾကျပီး သာဓုတစ္ျပိဳင္တည္းေခၚဆိုခြင့္ရရွိခဲ့ၾကပါတယ္.။

" ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့သူေတြလက္ထဲအေရာက္ အလွဴေငြ ထည့္အပ္ႏိုင္ခဲ့တာအတြက္ လွဴဒါန္းသူေတြေရာ ၾကားသိရတဲ့သူေတြပါ ကၽြန္မနဲ႔ထပ္တူ ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္ သာဓုေခၚႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနပါတယ္.။"

ဒီႏွစ္ေတာ့ သုခရိပ္ျမံဳေဂဟာကိုတင္မဟုတ္ဘဲ ေကာက္ခံရရွိတဲ့ေငြေပၚကို မူတည္ျပီး
HIV နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဆးရံုေတြ ၀န္ေဆာင္မႈေတြအျပင္
အလားတူ ေစတနာ့၀န္ထမ္းလူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႕ေတြကိုပါ သြားေရာက္လွဴဒါန္းၾကဖို႔ စီစဥ္ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္..။

တစ္ေဒၚလာတိုင္းဟာ ျမန္မာေငြ ၇၀၀ - ၈၀၀ နဲ႔ညီမွ်ေတာ့ တစ္ေဒၚလာပဲထည့္ရင္ေတာင္ ထမင္းတစ္နပ္စာေတာ့ ပံ့ပိုးေပးလိုက္ႏိုင္မွာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ မႏွစ္က ႏိုင္ငံအရပ္ရပ္က အြန္လိုင္းစာဖတ္သူေတြ စာေရးသူေတြ ေစတနာရွင္ေတြ (၁၁၁)ဦးရဲ႕ နည္းနည္းခ်င္းဆီ စုေပါင္းၾကရာကေန ၄၇သိန္းဆိုတဲ့ ေငြပမာဏျဖစ္တည္လွဴဒါန္းႏိုင္ခဲ့ၾကတာပါ.။

ဒီႏွစ္အတြက္၂၀၁၀ဒီဇင္ဘာ(၁)ရက္ေန႔ကေန ၂၀၁၁ ဇန္န၀ါရီလကုန္အထိ
"၂လတိတိေကာက္ခံျပီး "
ေဖေဖၚ၀ါရီလထဲမွာ လွဴဒါန္းၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဆက္သြယ္လွဴဒါန္းႏိုင္တဲ့သူေတြကေတာ့

စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ

အိျႏၵာ ( ၉၁၇၉၆၅၄၂)
မိုးကုတ္သား( ဘိုဘိုဟန္ထြန္းႏိုင္) (၈၁၁၈၉၁၆၀)
မယ္ကိုး(၈၂၃၉၂၇၆၄)
ရီႏိုမာန္(၉၀၀၄၆၀၂၂)

အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ
အရွင္ကု႑လ
A Shin Kondala
Univerisy of Jammu
Nehru Hall Boys Hostel
Room- 144, Jammu-180006,Jammu&Kishmir,India,
Phone- No +91 9697510037

မေလးရွားႏိုင္ငံမွာ
ခေရတြန္(၆၀ ၁၆၆၀၄၀၄၀၀)

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ
ကိုဆန္နီ (ဖုန္းနံပါတ္ကို ထပ္မံတင္ျပေပးပါမည္။)

ထိုင္၀မ္ႏိုင္ငံမွာ
ျမစ္က်ိဳးအင္း (၈၈ ၆၉၅၃၇၀၅၆၂၅)

ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွာ
စာေပခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူမ်ား ( ၀၁၀ ၂၂၆၉၁၇၈၈)
Yျမစ္ခ်ိဳ (၀၁၀ ၈၇၁၄၇၀၁၉)

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ

သင္းသင္းထြဋ္ (၀၈၀ ၄၁၁၃ ၁၈၇၅)

ခင္ေလးငယ္ (၀၈၀ ၂၀၃၂ ၇၁၄၈ )



တို႔ကေနတဆင့္ ပါ၀င္လွဴဒါန္းကုသိုလ္ယူႏိုင္ၾကပါေၾကာင္း..

ဒီႏွစ္ေတာ့ Facebook မွာပါ တင္မွာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဖုန္းဆက္လို႔ျဖစ္ေစ Facebook မွာ message ပို႔ျပီးေတာ့ျဖစ္ေစ ဆက္သြယ္ လွဴဒါန္းႏိုင္ပါေၾကာင္း

အလွဴေငြေကာက္ခံရရွိတဲ့ အလွဴေငြစာရင္းေတြကို Blog နဲ႔ Facebook ေတြမွာ တင္ေပးသြာမွာျဖစ္ပါေၾကာင္း..
မိတ္ေဆြ ေမာင္ႏွမ ညီအစ္မမ်ားကို ေလးစားစြာ သတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါတယ္ရွင္.။


အားလံုးစိတ္နဲ႔ကိုယ္တစ္ထပ္တည္းက်လို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ႏိုင္ၾကပါေစ.။

အိျႏၵာ

http://eaindrar.blogspot.com/

Expand..

Summary..

ဒုကၡေဗဒ

ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ အိပ္ေရးပ်က္သေလာက္ စာတစ္ပုဒ္မွ ထြက္မလာႏုိင္တာလည္း တစ္ဒုကၡ
ျမင္ျမင္သမွ် ေျပာခ်င္သမွ် ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ မ်ိဳမ်ိဳခ်ေနရတာကလည္း တစ္ဒုကၡ
ေနာက္ေကာက္က်န္ခဲ့မွာစိုးလို႕ ဖီလင္ေတြခါခ် တကူးတက ဒန္ဒန္ၾကည့္ရတာလည္း တစ္ဒုကၡ
ထူးေထြသည့္အံ့ရာေသာ္ ၀ါက်ေတြ မေနမနား ေထြျပား ရွည္လ်ားေပးရတာလည္း တစ္ဒုကၡ
ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္၊ ဘေလာ့ဂ္၊ လူမႈကြန္ယက္၊ နက္စကားလံုး သိသိသမွ် စာထဲ ထည့္သံုးေနရတာလည္း တစ္ဒုကၡ
မသိမသာ အြန္လိုင္းမွာ လူရာ၀င္ခ်င္ေနတဲ့ ေရာဂါေတြကလည္း တစ္ဒုကၡ
ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ေတာအုပ္ ေမွာင္မွန္းမသိလင္းမွန္းမသိ မွန္းသန္းရမ္းေနၾကတာကလည္း တစ္ဒုကၡ
ေျပာရင္းေျပာရင္း အစြန္းေရာက္ေဒါသနဲ႕ ေဃာသသံေတြ ထူလာရတာကလည္း တစ္ဒုကၡ
အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးေတြ ထုတ္ခ်င္းေပါက္ ေျဖာင့္ျဖဴးလြန္းတာကလည္းတစ္ဒုကၡ
ဘီလီယံေဒၚလာပေရာဂ်က္ေတြက လည္ပင္းေရာက္ေအာင္ဆို႕ေနၾကတာကလည္း တစ္ဒုကၡ
ဘယ္ဘက္ကလွည္းတစ္ရာ၀င္ေပမယ့္ ညာဘက္ကတစ္မႈန္ ႀကဲမေပးတာကလည္း တစ္ဒုကၡ
ေသစရာေရာဂါရွိေနရတဲ့အထဲ ေနစရာစားစရာမရွိၾကတာကလည္း တစ္ဒုကၡ
က်ိဳးလြယ္ပဲ့လြယ္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုကို ဖြဖြရြရြေလး ထိန္းကိုင္ေနရတာကလည္း တစ္ဒုကၡ
ေလာကဓံနဲ႕ အမွန္တရားက အရင္ ရင္ၾကားေစ့သြားၾကတာကလည္း တစ္ဒုကၡ
အိတ္ေပါက္နဲ႕ဖားေကာက္သလို ပိတ္မရဆို႕မရတဲ့ ကိစၥကလည္း တစ္ဒုကၡ
သိမ္းထားတဲ့ ေနာက္ဆံုးဖဲခ်ပ္ကို ဘယ္ေတာ့ထုတ္သံုးမလဲ ခ်ိန္ဆရတာကလည္း တစ္ဒုကၡ
ဘလက္ခ္ဟိုးလ္းထဲက ဒုကၡကတၱရာအိုးကို မဟူရာေဆးသြားဆိုးခ်င္မိတာကလည္း တစ္ဒုကၡ။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ျမဴေတြလိုပဲ လွေတာ့လွတယ္

ဘ၀ဆိုတာ
ဒီဇင္ဘာရဲ႕ အိမ္ျပန္လမ္းစလို
တခ်ိန္လံုးေပ်ာက္ရွေနတာမ်ိဳးေတာ့
မျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ဘူးေပါ့ကြာ
ေဆာင္းတြင္းေရာက္ေတာ့လည္း
အနာေတြကယဥ္းလာတတ္တယ္မဟုတ္လား
တေႏြလံုး ေႏြခိုေနခဲ့တဲ့ေကာင္
ညဆို၀င္း၀င္းေတာက္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႕
ႏွင္းေတာထဲသိမ္းျမွဳပ္ထားတဲ့ ေျခရာဖြဖြေတြနဲ႕
ရြက္ေၾကြေတြၾကား ေဆာ့ကစားတတ္တဲ့ေကာင္
ဒီႏွစ္က်မယ့္ ႏွင္းေတြလည္း ေဖြးေဖြးစင္ေနဦးမွာပဲ
ေဆာင္းပင္အိုအကိုင္းေတြက ထြက္က်လာတဲ့
သစ္ရြက္ေဟာင္းေတြလည္း ၀ဲလြင့္ေနဦးမွာပဲ
မနက္မနက္ဆို ျမင္ကြင္းေတြလည္း မႈန္မႈန္ေ၀လို႕
ေဆာင္းကိုျခယ္သထားတဲ့ အေရာင္ဆိုတာ
ေငြ႕ရုံေလးေငြ႕ေနတဲ့ အျဖဴေရာင္သက္သက္ပါပဲ
ေနာင္ႏွစ္ေႏြဦးရဲ႕ ပုရစ္ဖူးကေလးကေတာ့ မင္းေရွ႕မွာ…
ဟိုမွာေနေရာင္လာေတာ့ ျမဴေတြပါးလ်သြားခဲ့ၿပီ
ဟိုမွာအခ်ိန္ေတြလည္း မိုးတိမ္ေတြလိုလြင့္သြားခဲ့ၿပီ
ေဆာင္း၀တ္ရုံရဲ႕ သားေမြးေတြ တခ်ိန္က ႏူးညံ့ခဲ့တာ
ေဆာင္းလက္သည္းစူးစူးေတြလည္း မာေက်ာလတ္ဆတ္ခဲ့တာ
ထိုးေဖာက္စြမ္းေတြနဲ႕ ခ်ိဳးေဖာက္စြမ္းေတြနဲ႕
အမွန္ေတာ့ ျခစ္ရွမိရုံ ေသြးစို႕သြားခဲ့ရုံကေလးပဲေပါ့
ဒဏ္ရာေတြဟာ စိမ့္စိမ့္ေအးျမခဲ့ပါရဲ႕ ေၾကာင္ကေလး၀ါ၀ါ။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

အႏုပညာအေၾကာင္း အႏုပညာ

ဟန္သစ္ၿငိမ္၊ ခိုင္စိုးလင္း နဲ႕ အေပါင္းပါမ်ား စီစဥ္ၾကတဲ့ “အႏုပညာအေၾကာင္း အႏုပညာ” ဆိုတဲ့ လွ်ပ္စာအုပ္ကေလး ထြက္လာပါတယ္။ :)

အႏုပညာဆိုတဲ့အရာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ထင္ျမင္၊ ေတြးေတာ၊ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ ထားတဲ့ အေရးအသားေတြကို ေတြ႕ရပါမယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ေရးသားၾကသူေတြရဲ႕ စာေတြထဲက စုစည္းထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္ဒိုရာ ဆြဲေပးထားတဲ့ ပံုတစ္ပံုကို စာအုပ္အဖံုးအျဖစ္ ဒီဇိုင္းျပင္ဆင္ထားပါတယ္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ေရးခဲ့တဲ့ ပန္ဒိုရာရဲ႕ စာတစ္ပုဒ္ ကိုလည္း ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ေအာက္ပါ လင့္ခ္ကေန ေဒါင္းလုတ္ဆြဲယူၿပီး ရႈစားႏိုင္ၾကပါေၾကာင္း ဘေလာ့ဂ္မိတ္ေဆြ သူေတာ္စင္အေပါင္းသိေစဖို႕ ေၾကာ္ျငာ၀င္လုိက္ရပါတယ္။ :)

http://www.mediafire.com/file/5nf7tqlk85mezzg/The%20Art%20On%20The%20Art%20%28Jpeg%29.pdf

Expand..

Summary..

ဇာတ္၀င္ခန္းရဲ႕အလယ္ဗဟို

တတိတိလွ်ံက်လာေသာ ေသြးပ်က္ဖြယ္ တိတ္ဆိတ္မႈ
ေရွာ့ခ္၊ ေမာ္ဒန္၊ ဆာရီယယ္လ္၊ ေလႏုေအး၊ ႏွင္းဆီပန္းမ်ား၊ ဟန္ဘာဂါ
ဖြဖြေျခလွမ္းလာရင္း အၿမီးဖ်ားပုတ္ တဘုတ္ဘုတ္ျဖင့္ အံႀကိတ္ရယ္ေမာသံ
ကင္မရာလက္ကိုင္ဖုန္း၊ အင္တာနက္၊ ကမၻာေက်ာ္ျခင္း၊ ပန္းသီးတံဆိပ္၊ ဟင္းလင္းျပင္နိယာမ
လက္သည္းေတြ သိမ္း၀ွက္ထားတဲ့ ပင္လယ္ရဲ႕ ညနက္နက္ေနာက္ခံ
ဂလိုဘယ္အိုင္တီေခတ္၊ အက်ိဳးစီးပြား၊ ျဖန္႕ကားေတြးေတာျခင္း၊ လူမႈေဘာဂစစ္မ်က္ႏွာ
လေရာင္ျခည္က တိမ္ရီရီေတြေပၚ အျမင့္ဆံုး ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္လာခ်ိန္။

ပန္ဒိုရာ
14 Nov 2010

Expand..

Summary..

သည္းသည္းထန္ထန္ ရြာသြန္းခဲ့တာ အေတြးစေတြမဟုတ္လား

အေတြးေတြက ေစြေနလိုက္တာ မနက္ခင္းတစ္ခုလံုး ေတာက္ေတာက္က်ေနၿပီ။ ရာသီဥတုက ေခါင္းဘက္ကိုပါေနတာ ၾကာၿပီပဲ။ အက်ၤီအိပ္ကပ္ထဲက မိုးေရစက္ေတြကို အေတြးေတြစင္သြားရင္ အေအးမိကုန္မွာစိုးလို႕ လက္ဖ၀ါးနဲ႕အုပ္မိုးၿပီး အပူေငြ႕ေပးထားရတယ္။ အက္ကြဲေၾကာင္းေတြအတိုင္း စီးဆင္းစျပဳလာတဲ့ အေတြးေတြေအာက္မွာ ျပန္႕က်ဲေနတဲ့ မိုးေရေတြကေတာ့ ခိုက္ခိုက္တုန္ ခိုလႈံရာ လိုက္ရွာေနၾကရတယ္။ မေန႕တေန႕ကမွ နာလန္ထစ မိုးေပါက္ေတြ အေတြးအပူခ်ိန္ နိမ့္နိမ့္ေအာက္မွာ ခံႏိုင္ရည္ရွိပါ့မလား။ တၿခိမ္းၿခိမ္း ေတြးသံေတြမွာ ဖ်ားနာျခင္းစိတၱဇကလည္း အက္ခိုးရိုက္ေနတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ လွ်ပ္ကနဲ ၀င္းကနဲ အေတြးေတြ လက္လက္ခါ ေနတယ္။ နဖူးအလယ္က ေရတြက္ရင္ ညာဘက္အထက္ယြန္းယြန္း သံုးလက္မခန္႕ အကြာအေ၀း ေခါင္းတြင္းတစ္ေနရာကို ဗဟိုျပဳၿပီး ဦးေႏွာက္မုန္တုိင္း ဆင္စျပဳေနၿပီ ဆုိပဲ။။ အေတြးေတြဟာ ေလသံေတြနဲ႕ မၾကာမီ ပူးေပါင္းမိၿပီး ႏွစ္ဆယ့္ေလးစကၠန္႕အတြင္း ကက္တဂိုရီ အဆင့္ငါး အႀကီးစား ဆိုင္ကလံုးတစ္ခုအျဖစ္ ကူးေျပာင္းေတာ့မယ္။ ဒါဟာ တစ္သက္မွာ တစ္ခါ ဆိုသလို မိုးၿပိဳရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးပဲ။ မိုးေရစက္မ်ား ေကာင္းကင္ျမင့္ရာဘက္သို႕ အျမန္ဆံုး ေရႊ႕ေျပာင္းၾကပါ။ အေတြးဒဏ္ခံ အေဆာက္အဦဟာ သင္ေနထိုင္ရာ တိမ္တိုက္ႏွင့္ ေလျပင္းတစ္ေ၀ွ႕ အကြာအေ၀းမွာ ရွိပါတယ္။ တစ္မီလီမီတာေအာက္ မိုးေရေပါက္ကေလးမ်ားႏွင့္ သက္တမ္းရင့္ေရာ္ေသာ တုန္ခ်ိခ်ိ မိုးေရစက္မ်ားကို ဦးစားေပးၾကပါ။ မၾကာခင္မွာပဲ အေတြးေတြက အရွိန္ျပင္းျပင္း တေ၀ါေ၀ါ တိုက္ခက္လာတယ္။ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ အေတြးအုပ္ႀကီးကို သဲအိတ္ေတြနဲ႕ ကာလို႕ မရေတာ့ဘူး။ သင့္အေတြးေၾကာင့္ မိုးေရခ်ိဳမ်ား မခါးပါေစႏွင့့္ ဆိုတဲ့ သတိေပး ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးဟာ အရင္ဆံုး တရွိန္ထိုး ၿပိဳက်သြားၿပီး အေတြးလိႈင္းလံုးေတြ ေအာက္မွာ ၀ါးမ်ိဳခံလိုက္ရတယ္။ မိုးေရစက္ေတြဟာ အေတြးရွိန္ေအာက္မွာ တလြင့္လြင့္နဲ႕ နီးစပ္ရာ ဓါတ္တိုင္/အုန္းပင္ကို ဖက္တက္ၾကတယ္။ ျမားေတြလို ခၽြန္ျမေနတဲ့ အေတြးေၾကာင္းေတြက မိုးစက္အေတာ္မ်ားမ်ားကို တစစီဖြာထြက္သြားေအာင္ ခြဲျဖာပစ္ခတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေတြးတယ္ ေတြးတယ္။ ေဘးတိုက္ေတြးတယ္။ ကန္႕လန္႕ေတြးတယ္။ ျဖန္႕ထြက္ေတြးတယ္။ ေဖာက္ထြက္ေတြးတယ္။ ေတြးရင္ ေတြးတယ္လို႕မွတ္။ မွတ္ရင္ မွတ္တယ္လို႕ေတြး။ ငါေတြးတယ္ ဒါေၾကာင့္ ငါရွိတယ္။ ငါရွိတယ္ ဒါေၾကာင့္ ငါေတြးတယ္။ ေတြးတယ္ ေတြးတယ္။ ေတြး ေတြး ေတြး ေတြး။ အေတြးတစ္ရာညက္ခန္႕ ၾကာေသာအခါ အေတြးမ်ား တျဖည္းျဖည္း စဲစျပဳလာပါၿပီ။ မၾကာမီမွာ ေခါင္းတြင္းပိုင္း ဘယ္ဘက္အရပ္သို႕ ေရြ႕လ်ားကာ အရွိန္ေလ်ာ့ ပ်က္ျပယ္သြားမည္ဟု ယူဆရပါေၾကာင္း။ မေသမေပ်ာက္ ရွင္က်န္ခဲ့သည့္ မိုးေရစက္မ်ား သက္ဆိုင္ရာကို အျမန္ သတင္းပို႕ပါရန္။ သန္းေပါင္း သန္းေပါင္း သန္းေပါင္း သန္းေပါင္း မ်ားစြာေသာ ဒုကၡသည္မိုးေရစက္မ်ား အတြက္ စာနာ၀မ္းနည္းမိေၾကာင္း သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ား ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အလုအယက္ ေပၚလာၿပီ။ အေတြးေတြ ေမွာင္မိုက္ အုပ္ဖံုးသြားခဲ့သည့္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္လို႕။ အပ်က္အစီး အက်ိဳးအပဲ့ အေၾကအမြမ်ား။ ပက္လက္ ေမွာက္ခံု ေပါေလာေပၚလာေသာ မိုးေရေသေကာင္မ်ား။ ေမာလိုက္တာ။ ဆာလိုက္တာ။ ငတ္လိုက္တာ။ ေရ.. ေရ .. ေရ။ အနီးအနားက လက္က်န္မိုးေရတခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ေမာ့မယ္ လုပ္ၿပီးမွ တြန္႕ဆုတ္မိတယ္။ မိုးေရေတြ အရင္လို ခ်ိဳျမေသးရဲ႕လား။

ပန္ဒိုရာ

မသက္ေ၀က မိုးရြာခ်ိန္အေတြး ေရးဖို႕ တက္ဂ္လာလို႕ ဆက္ရြာလိုက္တာပါ။

Expand..

Summary..

၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရျခင္း

ထံုးစံအတုိင္း ဘာညာသာရကာနဲ႕ အလုပ္မ်ားေနလို႕ ဟာရူကီ မူရာကာမိ ဆက္မမိခင္မွာ ကုိညီသစ္ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ မူရာကာမိကို ပရိုမိုးရွင္း လုပ္သလိုေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေကာ္မရွင္လည္း မရရပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ၂၀၁၀ စာေပႏိုဘဲလ္ဆု မူရာကာမိ မရလို႕ စိတ္မေကာင္းပါဘူးေလ း)
------------------

ပံု internet/ from Nyi Thit

၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရျခင္း

လွပတဲ့ ဧၿပီလ မနက္ခင္းတစ္ခု၊ တိုက်ိဳၿမိဳ႕ရဲ႕ ေခတ္မီလွတဲ့ ဟာဂူဂ်ဳကု နားက လမ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုမွာ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခဲ့တယ္။

အမွန္ကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ဗ်ာ သူက ဒီေလာက္လည္း ေခ်ာေခ်ာေခ်ာလွလွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေနတာလည္း မရွိဘူး။ သူ႔ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈကလည္း ဘာမွ ထူးျခားတာ မရွိဘူး။ သူ႔ ေခါင္းေနာက္က ဆံပင္ေတြေတာင္ အိပ္ထားတာေၾကာင့္ထင္တယ္ နည္းနည္းေတာင္ ပံုပ်က္လို႔။ အသက္ကလည္း ဒီေလာက္ႀကီး မငယ္ဘူး။ ၃၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ ရွိၿပီဆိုေတာ့ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေကာင္မေလးလို႔ေတာင္ မေခၚသင့္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုက္ ၅၀ အကြာကေနေတာင္ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးဆိုတာ သိေနတယ္ဗ်ာ။ သူ႔ကို စျမင္လိုက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ၀ုန္းခနဲျဖစ္သြားသလို ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကလည္း ကႏၲာရလို ေျခာက္ကပ္သြားတယ္။

မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လူတိုင္းမွာ ကိုယ့္အၾကိဳက္ကိုယ္ ရွိတတ္ၾကတယ္ေလ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ဗ်ာ၊ ေျခက်င္း၀တ္ သြယ္သြယ္ေလးေတြကို ၾကိဳက္တာမ်ိဳး၊ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးေလးေတြကို ၾကိဳက္တာမ်ိဳး၊ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြကို ၾကိဳက္တာမ်ိဳးတို႔၊ ေနာက္ ဘာစားစား အခ်ိန္ဆြဲၿပီး စားေသာက္တတ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘာေကာင္းကြက္မွ မရွိဘဲ ၿငိတြယ္ေနမိတာမ်ိဳးတို႔ေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ အခ်က္ေတြ ရွိတာ အေသအခ်ာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခါတေလဆို စားေသာက္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနရင္းနဲ႔ ေဘးစားပြဲက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို သူ႔ႏွာေခါင္းပံုေလးကို သေဘာက်မိတာနဲ႔ပဲ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေငးမိေနတာမ်ိဳး ျဖစ္ဖူးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ႕ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးဟာ ကိုယ္စိတ္ကူးထားတဲ့ အခ်က္ေတြ အကုန္လံုးနဲ႔ေတာ့ ကိုက္ညီရမယ္လို႔ေတာ့ ဇြတ္ေျပာလို႔မရဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က မိန္းကေလးေတြမွာ ကိုယ္ၾကိဳက္တတ္တဲ့ ႏွာေခါင္းပံုစံ ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ သူ႔မွာ အဲလိုႏွာေခါင္းမ်ိဳး ရွိမရွိဆိုတာေတာင္ ေသခ်ာ မွတ္မိေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ မွတ္မိေနတာ တစ္ခုကေတာ့ သူက ထူးထူးျခားျခားၾကီး လွပမေနတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ မမိုက္လိုက္လဲဗ်ာ။

“မေန႔က လမ္းမွာ ၁၀၀ % ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးကို ငါ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့မိတယ္” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာမိတယ္။
“ဟုတ္လား။ ေခ်ာလားကြ” သူက ျပန္ေမးတယ္။
“ဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး”
“ဒါဆို မင္း အႀကိဳက္ျဖစ္မွာေပါ့”
“မသိဘူးကြ။ သူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔မ်က္လံုးေတြက ဘယ္လို၊ သူ႔ရင္သားေတြက ဘယ္လိုဆိုတာ
ငါ ေရေရရာရာ မွတ္မိတာလည္း မရွိပါဘူးကြာ”
“အဆန္းပဲကြ”
“ေအး။ ဆန္းတယ္”
“ဒါဆို ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကြာ၊ မင္း သူ႔ကို စကားေျပာမိလိုက္လား၊ သူ႔ေနာက္ လိုက္သြားေသးလား” သူငယ္ခ်င္းက စိတ္ပ်က္စျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေလသံနဲ႔ေျပာတယ္။
“ဟင့္အင္း။ လမ္းမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိတာေလးပဲ ရွိတယ္”
သူက အေရွ႕ကေန အေနာက္ဘက္ ေလွ်ာက္လာတာ၊ ကၽြန္ေတာ္က အေနာက္ဘက္ကေန အေရွ႕ဘက္ကို ေလွ်ာက္လာတာ။ ဧၿပီ မနက္ခင္းကလည္း တကယ့္ကို သာသာယာယာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို စကားေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ နာရီ၀က္ေလာက္ဆိုရင္ပဲ ေတာ္ေတာ္ လံုေလာက္ေနၿပီ။ သူ႔အေၾကာင္းေလးေမး၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းေလး ေျပာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို တကယ္ေျပာျပခ်င္တာလည္း ရွိပါတယ္။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ရဲ႕ သာယာလွပတဲ့ ဧၿပီလ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ဟာရာဂ်ဳကု က လမ္းသြယ္တစ္ခုမွာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိေစတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မွာ ကံတရားရဲ႕ ဆန္းၾကယ္ပံုကို ရွင္းျပလိုက္ခ်င္တာ။ အဲလုိေျပာလိုက္ရင္ တစ္ခုခု ေသခ်ာတာကေတာ့ ေႏြးေထြးတဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကေလးေတြ ျပည့္ႏွက္ေနမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေနခဲ့တုန္းက လုပ္ခဲ့တဲ့ ေရွးေဟာင္းနာရီတစ္လံုးလိုေပါ့။

သူနဲ႔ စကားေျပာၿပီးၿပီဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေနရာရာမွာ ေန႕လည္စာ သြားစားတာျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ူဒီအယ္လင္ရဲ႕ ရုပ္ရွင္ကား သြားၾကည့္ျဖစ္ရင္လည္း ၾကည့္ျဖစ္မွာေပါ့။ ဟိုတယ္ဘား တစ္ခုကို ၀င္ၿပီး ေကာ့ေတး ေသာက္ရင္လည္း ေသာက္ျဖစ္မယ္ေလ။ နည္းနည္းေလး ကံေကာင္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ရာထဲမွာ အဆံုးသတ္ရင္ အဆံုးသတ္သြားမွာေပါ့။

မျမင္ရတဲ့ ခြန္အားေတြက ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားတံခါးကို လာေခါက္ေနတယ္။

ခုဆို သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ၾကားက အကြာအေ၀းက ၁၅ ကိုက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ဘယ္လို ခ်ဥ္းကပ္ရမလဲ၊ ဘာေျပာရမလဲ။

“မဂၤလာမနက္ခင္းပါ။ စကားနည္းနည္းေျပာဖို႔ နာရီ၀က္ေလာက္မ်ား အခ်ိန္ရႏိုင္ပါ့မလား မသိဘူး”

ဒါလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေလသံက အာမခံအေရာင္းသမား ေလသံ ျဖစ္ေနမယ္။

“တဆိတ္ေလာက္ဗ်ာ။ ဒီအနီးနားတစ္၀ိုက္မွာ တစ္ညလံုးဖြင့္တဲ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဆိုင္ေတြ ရွိမရွိဆိုတာ သိမလားလို႔ပါ”

မဟုတ္ေသးျပန္ဘူး။ ဒီလိုေျပာလည္း အဆီအေငၚ မတည့္လွဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဖို႔ တစ္ခုတေလေတာင္ သယ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာမွာဆို ဘယ္သူက အဲလိုေျပာမွာလဲ။

အမွန္အတိုင္းေျပာျပလိုက္ရင္ေတာ့ အလုပ္ျဖစ္ေလာက္တယ္။
“မဂၤလာ မနက္ခင္းပါဗ်ာ။ မင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ပါ”

မျဖစ္ျပန္ဘူး။ အဲလိုေျပာရင္လည္း သူ ယံုမွာ မဟုတ္ဘူး။ ယံုၾကည္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေျပာခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေဆာရီးပဲ ရွင္၊ ကၽြန္မက ရွင့္အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလး ျဖစ္ေပမယ့္ ရွင္ကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာရင္ ေျပာမွာဗ်။ ဒါ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္သာ အဲလိုအေျပာခံလိုက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္စစီေတာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ အဲဒီအျဖစ္ဆိုးကေန နလန္ေတာင္ ျပန္ထူႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခု ကၽြန္ေတာ့္အသက္က ၃၂ ႏွစ္။ ရင့္က်က္လာတာဆိုလို႔ အသက္ေတြပဲ ရွိတယ္။

ပန္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိတယ္။ ေသးငယ္ၿပီး ေႏြးေထြးတဲ့ ေလထုေလးက ကၽြန္ေတာ့္ အေရျပားကို လာထိတယ္။ ႏိုင္လြန္ကတၱရာလမ္းက စိုစြတ္လို႔။ ႏွင္းဆီပန္းနံ႔လည္း ရတယ္။ သူ႔ကို စကားေျပာမိဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဟန္လို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ သူက အျဖဴေရာင္ ဆြယ္တာေလး ၀တ္ထားတယ္။ သူ႔ ညာဘက္လက္ထဲမွာေတာ့ တံဆိပ္ေခါင္းမပါတဲ့ စာအိတ္ ၾကြပ္ၾကြပ္ရြရြေလး ကိုင္ထားတယ္။ ဒါဆို သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီ စာေရးထားတာျဖစ္မယ္။ အဲဒီစာအတြက္လည္း တစ္ညလံုး အခ်ိန္ေပးထားပံုပဲ။ ဒီလိုေျပာရတာကလည္း သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲမွာ အိပ္ခ်င္ေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ ျမင္ေနရလို႔ပါ။ စာအိတ္ထဲမွာ သူ႔ရွိသမွ် လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ အကုန္ရွိေနႏိုင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေလးတိေလးကန္နဲ႔ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္လွမ္းၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူဟာ လူအုပ္ထဲမွာ ေပ်ာက္သြားၿပီ။

ခုမွပဲ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ဘာေျပာသင့္လဲဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေျပာမွေတာ့ျဖစ္မယ္။ စီကာပတ္ကံုးေျပာျပဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခ်ိန္မ်ားမ်ား ယူရမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေပၚေပၚလာတဲ့ စိတ္ကူးမွန္သမွ်က လက္ေတြ႕ကို မဆန္ဘူးဗ်ာ။

ကဲ ေကာင္းၿပီဗ်ာ။ “ဟိုး တစ္ခါတုန္းက” လို႔ အစခ်ီၿပီး “ေၾကြကြဲစရာ ဇာတ္လမ္းေလးလို႔ မထင္ဘူးလားဟင္” လို႔ အဆံုးသတ္ရမယ္ထင္တယ္ဗ်။

တစ္ခါတုန္းက ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိသတဲ့။ ေကာင္ေလးက ၁၈ ႏွစ္။ ေကာင္မေလးက ၁၆ ႏွစ္။ ေကာင္ကေလးကလည္း ထူးထူးျခားျခား မေခ်ာေမာသလို ေကာင္မေလးကလည္း ထူးကဲၿပီး လွမေနပါဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တျခားသူေတြလိုပဲ သာမန္ အထီးက်န္ေကာင္ေလးနဲ႔ သာမန္ အထီးက်န္ ေကာင္မေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးေရာ ေကာင္မေလးပါ ႏွလံုးသားထဲမွာ အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္ထားတာက ကမာၻေလာက တစ္ေနရာမွာ သူတို႔အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္။ အဲလို ထူးျခားဆန္းၾကယ္တာမ်ိဳးကို သူတို႔ တကယ့္ကို ယံုၾကည္ၾကတာ။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ လမ္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆံုမိၾကတယ္။

“အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ ကိုယ္မင္းကို တစ္ဘ၀လံုး လိုက္ရွာေနခဲ့တာ။ မင္းေတာ့ ယံုခ်င္မွ ယံုမယ္ မင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးပါ” လို႔ ေကာင္ေလးက ေျပာတယ္။
“ရွင္ကလည္း ကၽြန္မအတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္မ စိတ္ကူးထဲမွာ ပံုေဖာ္ထားတဲ့ အေသးစိတ္ေတြနဲ႔လည္း ကြက္တိပဲ။ အိပ္မက္ တစ္ခုလိုပဲေနာ္” လို႔ ေကာင္မေလးက ေျပာတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ပန္းျခံထဲက ထိုင္ခံုေလးမွာ ထိုင္၊ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး သူ႔အေၾကာင္းကိုယ့္အေၾကာင္း နာရီေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အထီးမက်န္ေတာ့ဘူးေလ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ကိုယ္စီေတာင့္တေနတဲ့ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့သူ ေတြ႕ေနၾကတာကိုး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့သူမ်ိဳး ေတြ႕ရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းလိုက္လဲ။ အံ့ဖြယ္မွ အႀကီးမားဆံုး အံ့ဖြယ္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ သူတို႔ စကားထိုင္ေျပာေနရင္းနဲ႔ အလြန္ေသးငယ္တဲ့ သံသယေငြမွ်င္ေလးက သူတို႔ႏွလံုးသားကိုယ္စီမွာ အျမစ္တြယ္လာတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္က လြယ္လြယ္ကူကူပဲ လက္ေတြ႕ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ အမွန္တကယ္ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါရဲ႕လားဆိုတဲ့ သံသယေလးပါ။

ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ စကားေျပာေနတာ ခဏေလာက္ ရပ္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကို ေျပာတယ္။
“ကိုယ္တို႔ကိုယ္ ကိုယ္တို႔ စမ္းသပ္ၾကည့္ရေအာင္။ တစ္ႀကိမ္တည္းပါ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ တကယ့္ ခ်စ္သူေတြဆိုရင္ တစ္ေနရာရာမွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ မပ်က္မကြက္ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္။ ေတြ႕တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ေယာက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ခ်စ္သူေတြဆိုတာ ေသခ်ာၿပီ။ ၿပီးရင္ ကိုယ္တို႔ လက္ထပ္ၾကမယ္။ မင္းေရာ ဘယ္လို သေဘာရလဲ”
“အင္း။ ဒါ ကၽြန္မတို႔ တကယ္လုပ္သင့္တာပဲေလ”

ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းခြဲသြားၾကတယ္။ ေကာင္မေလးက အေရွ႕ဘက္ကို၊ ေကာင္ေလးက အေနာက္ဘက္ကို။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္သေဘာတူမိတဲ့ စမ္းသပ္မႈဆိုတာက မရွိမျဖစ္ လိုအပ္လွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲလိုစမ္းသပ္မႈ သူတို႔ မလုပ္သင့္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာ တကယ့္ကို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ေနၾကလို႔ပါပဲ။ သူတို႔ ဆံုေတြ႔မိတာကိုက အံ့ဖြယ္ပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အသက္ေတြက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငယ္ေနေသးေတာ့ ဒီေလာက္လည္း မစဥ္းစားမိခဲ့ၾကဘူး။ ေအးစက္တဲ့၊ အေလးမထားတဲ့ ကံတရားလႈိင္းေတြက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အၾကင္နာကင္းမဲ့စြာ ရိုက္ခတ္သြားခဲ့တယ္။

ေဆာင္းရာသီ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ရာသီအလိုက္ ျဖစ္တတ္တဲ့ ေၾကာက္စရာ ကူးစက္ဖ်ားနာမႈဒဏ္ကို ခံစားလိုက္ရရွာတယ္။ အဖ်ားက ျပင္းလြန္းတာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေသမလိုလို ရွင္မလိုလိုနဲ႔ သီတင္းပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမ်ာေနခဲ့ၾကၿပီး ေစာေစာပိုင္းႏွစ္ေတြက သူတို႔မွတ္ညာဏ္ေတြ ထဲမွာ ရွိခဲ့တာေတြလည္း ေပ်ာက္သြားပါေလေရာ။ သူတို႔ ေနျပန္ေကာင္းလာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ေခါင္းေတြဟာ ဒီအိတ္ခ်္ေလာရင့္စ္ရဲ႕ စုဗူးေလးလို ဗလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနၿပီ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ထူးခၽြန္သူေတြ၊ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခ်က္မွန္တဲ့ လူငယ္ေတြ ျဖစ္ၿပီး မနားမေန ၾကိဳးစားမႈေတြေၾကာင့္ အသိပညာေတြ ျပန္လည္စုေဆာင္းမိၿပီး လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ျပန္ၿပီး လူ၀င္ဆံ့တဲ့ အေနအထားအထိေတာ့ ျပန္ေရာက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ တကယ့္ကို ထူးခၽြန္တဲ့သူေတြ ျပန္ျဖစ္လာၾကၿပီး ေျမေအာက္ရထား တစ္ဘူတာကေန တစ္ဘူတာ ေျပာင္းစီးႏိုင္တဲ့အထိ ျပန္အသိတရားေတြ ရရွိလာၾကတယ္။ စာတိုက္မွာသြားၿပီး တကယ့္ကို အေရးႀကီးတဲ့စာေတြ သြားပို႔ႏိုင္တဲ့အထိ စြမ္းေဆာင္လာႏိုင္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး အခ်စ္ကိုပါ သူတို႔ ခံစား သိရွိႏိုင္တဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အခ်စ္ကို ၇၅%၊ ၈၅% အထိ ခံစားတတ္လာတယ္။

တုန္လႈပ္ဖြယ္ရာ အခ်ိန္ရဲ႕ ျမန္ဆန္မႈနဲ႔အတူ မၾကာခင္မွာပဲ ေကာင္ေလးက ၃၂ ႏွစ္ ျဖစ္လာၿပီး ေကာင္မေလးက ၃၀ အရြယ္ ျဖစ္လာၾကတယ္။

လွပတဲ့ ဧၿပီ မနက္ခင္းမွာ ေန႔တစ္ေန႔အစအျဖစ္ ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႔ ေနရာရွာရင္း ေကာင္ေလးက အေနာက္အရပ္ကေန အေရွ႔ဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတယ္။ ေကာင္မေလးကလည္း အေရးႀကီးတဲ့ စာတစ္ေစာင္ပို႔ဖို႔ အေရွ႕ဘက္ကေန အေနာက္ဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတဲ့ေနရာကလည္း တိုက်ိဳၿမိဳ႕ရဲ႕ ဟာရာဂ်ဳကု ရပ္ကြက္က လမ္းက်ဥ္းေလး တစ္ခုတည္းမွာ။ လမ္းလယ္ေကာင္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ အမွတ္ရမႈေတြထဲမွာ မဆိုစေလာက္ေလး အသီးသီးရင္ခုန္သြားမိတာကေတာ့ အခိုက္အတန္႔ေလးပါပဲ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ ရင္ဘတ္ေတြထဲမွာ ၀ုန္းခနဲ ခဏျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔ စိတ္ကိုယ္စီထဲမွာလည္း သိေနၾကတယ္။

သူက ငါ့အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးပါလား။
သူက ငါ့အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ေကာင္ေလးပါလား။

ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕႔ သတိရမႈေတြက ဒီေလာက္ႀကီးလည္း မဖြံ႕ၿဖိဳးၾကေသးဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၄ ႏွစ္က အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပည့္ျပည့္၀၀ ပံုေဖာ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေသးဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုဘဲ လမ္းထဲမွာ ျဖတ္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ လူအုပ္ထဲမွာ ေပ်ာက္သြားၾကတယ္။ ထာ၀ရ။

၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလို႔ ခင္ဗ်ား မထင္ဘူးလား။
ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ။ တကယ္ ၀မ္းနည္းစရာဇာတ္လမ္း တစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို အဲလိုပဲ ေျပာလိုက္ရမွာ။



ညီသစ္ ဘာသာျပန္သည္။
On Seeing the 100% Perfect Girl by HARUKI MURAKAMI


(ဘာသာျပန္သူ၏ မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီ၀တၳဳကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္က “ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ရယ္စရာ” မဂၢဇင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခုအခ်ိန္အထိ စိတ္ထဲမွာ အသစ္ ျဖစ္ေနတာမို႔ ဘာသာျပန္လက္ခံမရွိေပမယ့္ ထပ္ၿပီး အသစ္ဘာသာျပန္လိုက္တာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဂ်ပန္စာေရးဆရာ Haruki Murakami ဟာ Gabriel Garcia Marquez ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းၾကိဳက္တဲ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္ေနတာမို႔ပါ။)

Expand..

Summary..

ေမွာ္အိမ္မက္ေတြထဲမွာ မသိစိတ္ကို လုိက္မွ်ားသူ

Kafka on the Shore အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေျပာျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဟာရူကီ မူရာကာမိရဲ႕ အေရးအသားေတြ အေတြးအေခၚေတြက တကယ့္ကို ထူးျခားဆန္းသစ္ၿပီး ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းလွတယ္။ ႏွစ္သက္မိတဲ့ သူ႕ရဲ႕ တျခား၀တၳဳေတြအေၾကာင္း ဆက္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ မေျပာခင္ မူရာကာမိဟာ စာေရးသားျခင္းကို ဘယ္လိုစီမံခန္႕ခြဲသလဲ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို အရင္ ေ၀မွ်ခ်င္ပါေသးတယ္။

ပံု ဒီက

မူရာကာမိ က ၀တၳဳရွည ္(novel) နဲ႕ ၀တၳဳတို (short story)ေတြကို တစ္လွည့္စီ ေရးေလ့ရွိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ Blind Willow, Sleeping Woman ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ရဲ႕ အမွာစာမွာ သူက ေျပာထားခဲ့တယ္။ အရွင္းဆံုးေျပာျပရရင္ ၀တၳဳရွည္ ေတြကိုေရးရတာ စိန္ေခၚမႈတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ၀တၳဳတို ေရးရတာကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈပါတဲ့။ ၀တၳဳရွည္ေရးရတာက ေတာအုပ္ကို စိုက္ပ်ိဳးရသလိုဆိုရင္ ၀တၳဳတိုက်ေတာ့ ဥယ်ာဥ္ကို စိုက္ပ်ိဳးရသလိုပါပဲလို႕ သူက ဥပမာေပးထားပါတယ္။ အဲဒီျဖစ္စဥ္ႏွစ္ခုကလည္း တစ္ခုကိုတစ္ခု အျပန္အလွန္ ျဖည့္စြက္ေပးေနၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို သူ တန္ဖိုးထားပါတယ္တဲ့။ ေတာအုပ္စိမ္းထဲမွာ လူေတြကို အရိပ္ေပးတဲ့ အပင္ေတြနဲ႕ ပင္ေျခမွာ ေရာ္ရြက္၀ါေျခာက္ေတြနဲ႕ သစ္ရြက္ေတြၾကား ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလႏုေအးနဲ႕ တန္ဆာဆင္ထားသလို ပန္းဥယ်ာဥ္ထဲမွာက်ေတာ့လည္း ပန္းပြင့္ေတြ ပ်ားပိတုန္းေတြနဲ႕ ရာသီအေျပာင္းကို ေဖာ္က်ဳးၿပီး တစ္မ်ိဳး တင့္တယ္ေနျပန္တယ္။

မူရာကာမိရဲ႕စတိုင္က ၀တၳဳရွည္ ခရီးရွည္ႀကီးတစ္ခု ၿပီးသြားတိုင္းမွာ ခဏနားတဲ့အေနနဲ႕ ၀တၳဳအတိုတခ်ိဳ႕ ေရးပါတယ္ တဲ့။ ၀တၳဳရွည္ေရးေနခ်ိန္မွာ ၀တၳဳတိုေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ၾကားေဖာက္မေရးဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ၀တဳၳတိုေတြ ေရးေနခ်ိန္မွာလည္း အတုိေတြကိုပဲ ဆက္တိုက္ေရးသြားတယ္ အရွည္ဘက္ကို ဦးမလွည့္ပါဘူး တဲ့။ ၀တၳဳရွည္နဲ႕ ၀တၳဳတို ေရးတဲ့အခါ လႈပ္ရွားရတဲ့ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြဟာ မတူပါဘူး တဲ့။ တခါတေလက်ေတာ့ တစ္ဖက္ကေန တစ္ဖက္ကို ခ်န္နယ္ အကူးအေျပာင္းအတြက္ အခ်ိန္နည္းနည္း ယူရပါတယ္ တဲ့။

တခါတေလက်ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ၀တၳဳတိုေတြဟာ ၀တၳဳရွည္ေတြ ေရးဖို႕အတြက္ ပံုစံငယ္ (prototype) ေလးေတြ ျဖစ္ေနျပန္သတဲ့။ တကယ္ပါပဲ။ သူ႕ရဲ႕ ၀တၳဳတိုတခ်ိဳ႕မွာ ၀တၳဳရွည္ထဲက နိဒါန္းေလးျဖစ္ျဖစ္ အိုင္ဒီယာေလးျဖစ္ျဖစ္ ထင္ဟပ္ေနတာေတြ သတိထားမိတယ္။ ဥပမာတစ္ခု ေျပာရရင္ Blind Willow, Sleeping Woman ထဲမွာပါတဲ့ Firefly ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးဟာ သူ႕ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ Norwegian Wood အငယ္စားေလးလို ျဖစ္ေနတာကို ဖတ္မိပါတယ္။

၀တၳဳတိုေလးေတြကို ေရးတဲ့အခါမွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ျမန္ျမန္ၿပီးတာရယ္ အေသးစိတ္ေလးေတြကို အႏုစိတ္ ျခယ္မႈန္းႏုိင္တာရယ္ပါ လို႕ သူက ဆိုပါေသးတယ္။ သူက တစ္ပတ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူေရးရင္ ေတာ္ရုံအရည္အေသြးနဲ႕ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ အၾကမ္းရၿပီတဲ့။ ေနာက္မွေတာ့ ထပ္ခါထပ္ခါ ျပင္တာေပါ့ေလ။ ၀တၳဳရွည္ကေတာ့ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပံုအပ္ ႏွစ္ျမဳပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္-ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ခ်ီတက္ေရးသားရတဲ့ မာရသြန္ခရီးရွည္ပါပဲ တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူက ၀တၳဳတိုေတြေရးျခင္းဟာ ၀တၳဳရွည္ေတြၾကားမွာ ခဏျခားေပးထားတဲ့ လိုအပ္တဲ့ အေျပာင္းအလဲလို႕လည္း ျမင္ပါတယ္တဲ့။

မူရာကာမိရဲ႕ အေရးအသားေတြကို ျမန္မာျပန္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ထားတာ ရွိမရွိ မသိပါဘူး။ Blind Willow, Sleeping Woman ထဲမွာပဲ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ Ice Man ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးကိုေတာ့ The New Yorker မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ လင့္ခ္ကို အင္တာနက္ထဲမွာ ရွာေတြ႕တာနဲ႕ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) ကို ေပးၿပီး ဘာသာျပန္ဖို႕ တိုက္တြန္းခဲ့ပါေသးတယ္။ ျမည္းစမ္းခ်င္ရင္ ဒီေနရာမွာ ဖတ္ၾကည့္လို႕ရပါတယ္။


(စိတ္၀င္စားၾကရင္ သူ႕၀တၳဳေတြအေၾကာင္း မွတ္စုေတြကို ျမန္ျမန္ဆက္ေရးပါမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ျဖည္းျဖည္းဆက္ပါမယ္။ း))

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

အိုင္ထဲက ကဗ်ာေတြ

မရွိမဲ့ရွိမဲ့ ျခစ္ျခစ္ျခဳတ္ျခဳတ္ ၀ယ္ထားတဲ့ iPhone ေလးမွာ အလကားရတဲ့ application ေတြကို ေဒါင္းလုဒ္ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္ (ၾကြားတယ္ထင္မွာစိုးလို႕ ႏွိမ့္ခ်စြာ ေျပာဆိုျခင္း)။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က The Poetry Foundation က application ရွိတယ္ေျပာေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ရွာေဖြၿပီး ထည့္ထားလိုက္ပါတယ္။ ရထားေပၚမွာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ အလြယ္တကူ ဖတ္လို႕ရတာေပါ့။


ကဗ်ာတစ္ေထာင္ေက်ာ္ ပါပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာရင္ တစ္ခါ အသစ္ေတြ ထည့္ေပးသလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ စိတ္၀င္စားမိတာက အဲဒီ ပရိုဂရမ္က ကဗ်ာေတြကို mood အလိုက္၊ subject အလိုက္ အမ်ိဳးအစား ခြဲထားတာကိုပါ။ ကဗ်ာေတြမွာ tag ထားတာျဖစ္မွာေပါ့။ mood နဲ႕ subject ကို တြဲၿပီးရွာလို႕ရတယ္ (ဥပမာ joy (mood) + youth (subject) ဆိုရင္ အဲဒီႏွစ္ခုနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ကဗ်ာေတြ ထြက္လာတယ္)။ သတ္သတ္စီလည္း ရွာလို႕ရပါတယ္။ mood ေတြကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း mutually exclusive ျဖစ္ပံုမေပၚဘူး။ ဆုိလိုတာက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တည္းမွာ သူတို႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ mood တစ္မ်ိဳးမက tag ထားႏိုင္တယ္။

ကဗ်ာေတြမွာ ဘယ္လို mood မ်ိဳးေတြ အမ်ားဆံုး ေရးေလ့ရွိသလဲ။ သူတို႕သတ္မွတ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးအစားေတြအတုိင္း စာရင္းဇယားေလး လုပ္ၾကည့္ပါတယ္။ မလုပ္ခင္ biased ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႕ ကဗ်ာေတြကို သူတို႕ ဘယ္လိုေရြးခ်ယ္သလဲဆိုတာကို အကဲခတ္ရေအာင္ ကဗ်ာဆရာစာရင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စံုပါတယ္။ John Keats, Robert Browning တို႕က စၿပီး လတ္တေလာ Poetry Magazine ထဲမွာပါတဲ့ လက္ရွိေခတ္ ကဗ်ာဆရာေတြ ေရးၾကတဲ့ ကဗ်ာေတြအထိ စံုေအာင္ ထည့္ထားတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒီေတာ့ sample မွာ random ျဖစ္တယ္လို႕ ယူဆရတယ္။ mood အလိုက္ subject အလိုက္ မွ်ေအာင္ အစကတည္းက ေရြးထည့္တာမဟုတ္ဘဲ ကဗ်ာထည့္ၿပီးေတာ့မွ tag လိုက္တယ္လို႕ မွန္းရတယ္။ ကဲ.. ၾကည့္ၾကည့္ရေအာင္။



အေပၚမွာေတြ႕ရတာကေတာ့ mood အလိုက္ကဗ်ာေတြပါ။ passion mood နဲ႕ ေရးတဲ့ကဗ်ာေတြက အမ်ားဆံုးပဲ။ အပုဒ္ေပါင္း ၄၁၀ ရွိတယ္။ pie chart နဲ႕ျပရတာ သိပ္ေတာ့ မတိက်ဘူး။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုပဲ။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ mood တစ္မ်ိဳးမက tag ထားႏိုင္တာမို႕ ထပ္ေနတာေတြ ပါႏိုင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ positive mood ေတြမ်ားသလား negative ေတြမ်ားသလား ၾကည့္ရတာေပါ့။ :)




လက္စနဲ႕ subject ကိုလည္း စာရင္းလုပ္ၾကည့္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာမွာေတာ့ love က အမ်ားဆံုးပဲ။ ဒီမွာ ခြဲထားတဲ့အမ်ိဳးအစားေတြက အၾကမ္းဖ်ဥ္းေလာက္ပဲ။ ဘာေတြကို အေျခခံၿပီး ခြဲထားလဲဆိုတာကို မသိရပါဘူး။Poetry Foundation website ထဲမွာေလာက္ေတာ့ အမ်ိဳးအစားမစံုပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္၀င္စားစရာပါ။

Expand..

Summary..

ဘန္ဒ၀က္ဂြန္ စတားဘတ္ခ္စ္

ဘန္ဒ၀က္ဂြန္ စတားဘတ္ခ္စ္ (Bandwagon Starbucks)

ငါတို႕က ေကာ္ဖီကိုေသာက္တာမဟုတ္ဘူး အက္တေမာစဖီးယားကို အမူးေသာက္တာ
ကၽြန္းကေလး တနံတလ်ားမွာ စတားဘတ္ခ္စ္ဆိုတာ အာေလးၿမိဳ႕က အိမ္၀ါ၀ါပဲ
တစ္ခြက္ကို ေလးငါးေျခာက္က်ပ္ ဖဲထရိတ္ဒင္းမဟုတ္လည္း ဘယ္သူက ဂရုစိုက္တာလိုက္လို႕
တကၽြန္းပို႕ခံေတြ မဟုတ္ဘူး ကိုလိုနီလက္သစ္ေတြေပါ့ ဟန္လုပ္ၿပီး တန္းစီ၀ယ္ယူစနစ္ထဲ ပစ္၀င္လိုက္ၾက
ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္တဲ့ေကာင္ေၾကာင့္ ၀ရန္တာမွာ အားလံုးထြက္ထြက္ထိုင္ၾကရတယ္
မိန္းကေလးတန္မဲ့ အက္စ္ပရက္ဆို ႏွစ္ခြက္ဆင့္ဆင့္ ေသာက္သူလည္းပါ
အာလူးေတြစားရင္း၊ ေနၾကာပန္းေတြစိုက္ရင္း၊ ေရးၿပီးသမွ်ေတြ ခုတင္ေအာက္ ထုိးထိုးထည့္ရင္း
အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ ေကာ္ဖီရွိန္ေတြ တက္တက္လာရင္ ၀ါးကနဲရယ္လိုက္ၾက အုံးအုံးၾကြက္ၾကြက္
ေရထဲကို ထည့္သြားေသာ အုန္းသီးမ်ား၊ ဘယ္ေနရာမွာ အဆံုးသတ္မလဲ ၾကက္ဥနဲ႕ ၾကက္မမ်ား
စစ္မွန္တဲ့ဖရိုဖရဲတိုင္းမွာ စနစ္တခုရွိမရွိ၊ အစင္းအေၾကာင္းေတြ အေျပာက္အမႊမ္းေတြပါမပါ
ယုတ္စြအဆံုး မင္းဖတ္လက္စ စာအုပ္ထဲမွာ ငါျမင္လိုက္တဲ့ စာသားေတြကုိ မင္းျမင္မျမင္
ကိုင္း အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္မွ မျဖစ္ၾကေသးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္လာမွာတုန္း စသည္ျဖင့္ စသည္ျဖင့္
အဲဒီထဲမွာ တီရွပ္အနက္ရယ္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီရယ္၊ လြတ္လပ္လိုအားႀကီးစိတ္ရယ္က အတင္းခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားလို႕
ခက္ေတာ့ေနၿပီ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္ဖို႕ သတိဆြဲၿပီး တကူးတက လႊတ္လႊတ္ခ်ေနတဲ့ေကာင္နဲ႕
ဒီေလာက္ဆိုရၿပီလားတဲ့ သူကေမးျပန္တယ္ မင္းတို႕ေကာင္ေတြေရာ နားရြက္ဘယ္ေတာ့ျဖတ္ၾကမွာလဲ။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

အမွန္တရားက ဇာပု၀ါပါးေအာက္မွာ ဖံုးေနတယ္

ခ်ားလ္စ္ ဘန္စတိုင္းန္ (Charles Bernstein) ရဲ႕ Girly Man စာအုပ္ ကို ျပန္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ The Ballad of the Girly Man ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။ အီရတ္စစ္ပြဲကို ရည္ရြယ္ထားတဲ့ကဗ်ာပါ။

Girly Men ဒါမွမဟုတ္ Girlie Men ဆိုတဲ့ စကားကို ရုပ္ရွင္မင္းသားေဟာင္း အာႏိုး ဆြာဇန္နက္ဂါ က ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ေလာက္က မဲဆြယ္ေတာ့ သူ႕ၿပိဳင္ဘက္ေတြကို အဲဒီလိုတင္စားၿပီး မိန္႕ခြန္းတစ္ခုမွာ ထည့္ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။

ဆရာတစ္ေယာက္ေရးတဲ့ လက္ရာေတြကို တစ္စုတစ္စည္းတည္း ဆက္ဖတ္တဲ့အခါ သူ႕သေဘာကို ပိုသိေစတယ္။ 9/11 ရယ္၊ အီရတ္စစ္ပြဲရယ္နဲ႕ ပတ္သက္ရင္ ဘန္စတိုင္းန္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအျမင္ေတြကို စာထဲမွာ ျမင္ေနရတယ္။ ဥပမာေသးေသးေလး ႏွစ္ခုေလာက္ ယူျပရရင္ -

“What are you fighting for?
What are you fighting for?”
(Broken English, Girly Man, page 48)

"War is an excuse for lots of bad antiwar poetry."
(War Stories, Girly Man, page 151)

War Stories ဆိုတဲ့ကဗ်ာကိုလည္း အခ်ိန္ရရင္ ဘာသာျပန္ၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္။ (ဒီကဗ်ာေတြကို ဆရာေတြ ဘာသာျပန္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။)
The Ballad of the Girly Man ကို ခံစားဖို႕ ခက္ဆစ္အေနနဲ႕ (မသိခဲ့ရင္) သိဖို႕လိုတာ နည္းနည္းပါတယ္။ ဒါ၀င္ (Darwin) ကိုေတာ့ အားလံုးသိပါတယ္။ ဟယ္လီဘာတန္ (Halliburton) ဆိုတာကိုေတာ့ ေျပာျပဖို႕လိုႏိုင္တယ္။ ဟယ္လီဘာတန္ က ေရနံ၊ဓာတ္ဆီ၊ဓာတ္ေငြ႕ ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုပါ။

ဘာသာျပန္လိုက္ေတာ့ စကားလံုး အေရးအဖြဲ႕ကိုေတာ့ ခံစားလို႕ သိပ္မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဘန္စတိန္းက သူေရွ႕က ေရးခဲ့တဲ့စာေတြနဲ႕ ပံုစံအားျဖင့္ အေတာ္ကြဲတဲ့ ဒီကဗ်ာကို စာအုပ္ေနာက္ဆံုးမွာ ထည့္ထားတယ္။ ညံ့တဲ့ကဗ်ာေတြမွာ ကာရန္ယူေလ့ ရွိၾကတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႕ ေရးထားတာမ်ိဳးကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ တမင္လုပ္ထားတယ္လို႕ ယူဆရတယ္။

---------------

မိန္းကေလးဆန္သူရဲ႕ ဘဲလက္ ကဗ်ာ
(ဖီးလစ္ အတြက္)

အမွန္တရားက မ်က္ရည္ဇာပု၀ါပါးေအာက္မွာ ဖံုးေနတယ္
ပူေဆြးသူေတြရဲ႕ အနာေဖးေတြက ေၾကာက္ရြံ႕မႈနဲ႕ ထူသထက္ထူလာတယ္

တခ်ိန္ကအဆိုျပဳခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီတစ္ခုဟာ
တဖန္ ပါးလ် ပိတ္ဖံုးခဲ့ျပန္တယ္
အမုန္းနဲ႕ အခြံအုပ္ထားဖို႕ကို ပိုဆႏၵရွိတဲ့
ရက္စက္တဲ့ဒီဇိုင္းနဲ႕ လူေတြေၾကာင့္

အရႈပ္အေထြး ဆိုတာ စာ ေလး လံုးပါတဲ့ စကားလံုးပဲ
မရွိတာေတြ နဲ႕ ရွိတာေတြကိုပဲ ထည့္တြက္ခ်င္သူေတြအတြက္
ဒါ၀င္ရဲ႕ အခ်က္အလက္ေတြကို ဆဲေရးသူေတြအတြက္
ဟယ္လီဘာတန္အရပဲ အမွန္တရားကို ကုိးကြယ္ဖို႕ေလ

အမွန္တရားက မ်က္ရည္ဇာပု၀ါပါးေအာက္မွာ ဖံုးေနတယ္
ပူေဆြးသူေတြရဲ႕ အနာေဖးေတြက ေၾကာက္ရြံ႕မႈနဲ႕ ထူသထက္ထူလာတယ္

ငရဲျပည္က လူရမ္းကားေတြက အမွန္တရားစတိုးဆုိင္ကို သိမ္းယူသြားၾကၿပီ
သူေဌးေတြက ပိုခ်မ္းသာလာ၊ ဆင္းရဲသားေတြက ပိုျမန္ျမန္ေသၾက
ဒါကိုတားျမစ္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာဘုရားဆိုရင္ ဘုရား လံုးလံုးမဟုတ္ေတာ့ပဲ
ေျပာစရာမလိုတဲ့ ေခ်းထုပ္ျဖစ္သြားတယ္။

ဒီေတာ့လည္း မိန္းကေလးဆန္တဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လိုက္ေတာ့
မိန္းမလိုရပ္တည္
မိန္းမသီခ်င္းကို ဆို
မိန္းကေလးဆန္တဲ့ ထဘီ၀တ္ၿပီး က ေတာ့

ကဗ်ာဟာ အၾကမ္းဖက္စစ္ပြဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး
ဒါေပမယ့္ အမွားကိုလည္း အမွားက ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေထာက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး

ငါတို႕ မိန္းကေလးဆန္သူေတြဟာ မေၾကာက္ၾကဘူး
မေသခ်ာမႈကိုျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္းျပခ်က္ကိုျဖစ္ျဖစ္ အျပန္အလွန္မွီခိုေနမႈကိုျဖစ္ျဖစ္
ငါတို႕က မတိုက္ခင္ စဥ္းစားၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ထပ္စဥ္းစားၾကျပန္တယ္
ငါတို႕ၾကမၼာကို နားေထာင္ျခင္းတို႕၊ အႏုပညာတို႕၊ အေလွ်ာ့ေပးညွိႏိႈင္းျခင္းတို႕မွာ ေၾကညာထားၾကတယ္

ဒီေတာ့လည္း မိန္းကေလးဆန္တဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လိုက္ေတာ့
မိန္းမလိုရပ္တည္
မိန္းမလိုမိန္းမရဆန္ၿပီး စိတ္ႀကီး၀င္လိုက္စမ္းပါ
ငါတို႕ဟာ စစ္ပြဲဆီသို႕ ငါတို႕လမ္း ကို ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္ညာဘူးဆိုတာ

မိန္းကေလးဆန္သူေတြက ခရစ္ေတာ္ကို သတ္ခဲ့ၾကတယ္
ဒီေတာ့ ပလက္တီနမ္ ဒီဗြီဒီ က ေျပာတယ္
ဂ်ဴးေတြ လူမည္းေတြ ေဂးေတြဟာ
လမ္းၾကာင္းမွာ ရပ္ေနၾကတုန္းပဲတဲ့

စိတ္မေကာင္းပါဘူး မင္းတို႕ဘုရားသခင္ကို ငါတို႕သတ္လိုက္တယ္
ဟိုး.. ေရွးေရွးကတည္းက
ဒါေပမယ့္ အီရတ္က စစ္သားအေသ တစ္ေယာက္တိုင္းဟာ
အတြင္းမွာရွိတဲ့ ဘုရားသခင္ကို သတ္ၾကတာ၊ အဲဒါ မေသေသးတဲ့ ဘုရားသခင္

အမွန္တရားက မ်က္ရည္ဇာပု၀ါပါးေအာက္မွာ ဖံုးေနတယ္
ပူေဆြးသူေတြရဲ႕ အနာေဖးေတြက ေၾကာက္ရြံ႕မႈနဲ႕ ထူသထက္ထူလာတယ္

ဒီေတာ့လည္း မိန္းကေလးဆန္တဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လိုက္ေတာ့
မိန္းမလိုရပ္တည္
မိန္းမသီခ်င္းကို ဆို
မိန္းကေလးဆန္တဲ့ ထဘီ၀တ္ၿပီး က ေတာ့

ငရဲျပည္က လူရမ္းကားေတြက အမွန္တရားစတိုးဆုိင္ကို သိမ္းယူသြားၾကၿပီ
သူေဌးေတြက ပိုခ်မ္းသာလာ၊ ဆင္းရဲသားေတြက ပိုျမန္ျမန္ေသၾက
ဒါကိုတားျမစ္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာဘုရားဆိုရင္ ဘုရား လံုးလံုးမဟုတ္ေတာ့ပဲ
ေျပာစရာမလိုတဲ့ ေခ်းထုပ္ျဖစ္သြားတယ္

ဒီေတာ့လည္း မိန္းကေလးဆန္တဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လိုက္ေတာ့
မိန္းမလိုရပ္တည္
မိန္းမလိုမိန္းမရဆန္ၿပီး စိတ္ႀကီး၀င္လိုက္စမ္းပါ
ငါတို႕ဟာ စစ္ပြဲဆီသို႕ ငါတို႕လမ္း ကို ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္ညာဘူးဆိုတာ

ပူေဆြးသူေတြရဲ႕ အနာေဖးေတြက ေၾကာက္ရြံ႕မႈနဲ႕ ထူသထက္ထူလာတယ္
အမွန္တရားက မ်က္ရည္ဇာပု၀ါပါးေအာက္မွာ ဖံုးေနတယ္

ခ်ားလ္စ္ ဘန္စတိုင္းန္


ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

အျမင္တခ်ိဳ႕

ကိုေပါ ဘေလာ့ဂ္က ပို႕စ္မွာလည္း ေရးထားပါတယ္။ စကၤာပူမွာ လတ္တေလာ ပူညံပူညံျဖစ္ေနတဲ့ မူ၀ါဒတခ်ိဳ႕နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဆရာတစ္ေယာက္ (အဂၤလိပ္စာ နဲ႕ ကြန္ျပဴတာ ဆရာ) နဲ႕ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ ဆရာေျပာျပတဲ့ အိုင္ဒီယာက စိတ္၀င္စားဖို႕ ေကာင္းပါတယ္။ သူ႕အျမင္ေတြက ဗုဒၶဖီေလာ္ေဆာ္ဖီ အပါအ၀င္ တျခားအေတြးအေခၚ သီအိုရီေတြမွာ ရွိၿပီးသား ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ့ articulation ကေတာ့ လတ္ဆတ္တယ္လို႕ ထင္မိပါတယ္။

ဆရာေအာင္သင္း ေရးတဲ့ စာတစ္ပုဒ္မွာ ဖတ္ဖူးခဲ့တယ္ ထင္တယ္လို႕ ဆရာက ေျပာပါတယ္။ သားသမီးေတြရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ပါ။ ကိုယ့္သမီးက သူ႕ေယာက်ၤားကို အတင္းႏိုင္စားေစရင္ ေယာက်ၤားက ႏြားျဖစ္သြားမယ္။ ဒါဆိုလည္း ကိုယ့္သမီးကလည္း ႏြားရဲ႕မိန္းမ ျဖစ္မွာပဲ။ ကိုယ့္သားက သူ႕မိန္းမကို အတင္းဖိႏွိပ္ခုိင္းရင္လည္း သူ႕မိန္းမက ေခြးမျဖစ္သြားမယ္။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ့္သားကလည္း ေခြးမရဲ႕ေယာက်ၤားျဖစ္မွာပဲ တဲ့။ အဲဒီလို သေဘာတစ္ခုပါ။ (စကားေတာ့ နည္းနည္း ၾကမ္းေနမယ္။)

အဲဒီကေန ဆက္စပ္ၿပီး ဆရာက ဥပမာေလးတစ္ခု ေပးပါတယ္။ ဥပမာ - မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႕ စဥ္းစားတယ္ ဆိုပါစို႕။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ေယာက်ၤားေလး ကို ဖိအားေပးမယ္ အတင္းဇြတ္ယူမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ ဖိအားေပးတိုင္း ယူရတဲ့ ေယာက်ၤားေလး ဆိုရင္လည္း အသံုးမက် ေပ်ာ့ညံ့သူ ျဖစ္မယ္။ ေပ်ာ့ညံ့သူကို တသက္လံုး အိမ္ေထာင္ဖက္ႀကီး ေတာ္ရေတာ့မယ္။ တကယ္လို႕ ေပ်ာ့ညံ့သူမဟုတ္ပဲ အရည္အခ်င္းရွိသူ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာသူက မလႊဲသာလို႕ ဖိအားေပးလို႕သာ ယူရတယ္ဆိုရင္လည္း သူ႕မွာ မေက်နပ္စိတ္ ၀င္သြားၿပီ။ အဲဒီလို မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေနသူကို ယူလိုက္ရင္ေရာ တစ္သက္လံုး ေပ်ာ္ႏိုင္မွာတဲ့လား။ ဒါဟာ တစ္ေန႕ေန႕မွာ ေပါက္ကြဲဖို႕ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။

ႏိုင္ငံနဲ႕ခ်ီတဲ့ မူ၀ါဒေတြမွာလည္း ဒီသေဘာတရားကို အသံုးခ်လို႕ ရေနဦးမယ္။ မူ၀ါဒတစ္ခုရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြထဲမွာ အေကာင္းဆံုး အေတာ္ဆံုးလူေတြကို လိုခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ ပါတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီ Strong ေတြကို ပိုင္ဆိုင္လာဖို႕အတြက္ ဖိအားေပးတဲ့ နည္းနဲ႕ Force သံုးမယ္ဆိုရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ (နားလည္မႈ တိုက္ရုိက္ ပိုက်ေအာင္ အဂၤလိပ္လိုနဲ႕ပဲ ညွပ္ေျပာပါမယ္။ သည္းခံၾကပါ။)

• Force လုပ္ရင္ Strong ေတြက ျပန္တိုက္ပါမယ္။ ျငင္းဆန္မယ္။ ဒါဆို သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ မေအာင္ျမင္ဘူး။ လိုခ်င္တာရဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ေတြေတာင္ ျဖစ္လာမယ္။

• Force လုပ္ရင္ တကယ္လို႕ Strong က မလႊဲမေရွာင္သာေတာ့လို႕ သူ႕ကို ရခဲ့ရင္ေတာင္ သူ႕မွာ Determined Resistance ပါလာၿပီ။ ဒါဟာ ေရရွည္တည္တံ့ sustainable ျဖစ္ပါ့မလား။ Strong ဟာ တနည္းနည္းနဲ႕ resist လုပ္မယ္။ မေက်မနပ္ျဖစ္မယ္။ မေပ်ာ္ဘူး။ attached ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တခ်ိန္မွာေတာ့ တနည္းနည္းနဲ႕ ျပန္ထြက္သြားမယ္။

• Force လုပ္ရင္ Weak ေတြ ကိုပဲႏိုင္မယ္။ ဒါဟာလည္း နားလည္ႏိုင္တဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုပါ။ ဒါလည္း သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ မေအာင္ျမင္ဘူး။ Weak ေတြကို သူ လိုခ်င္လို႕လား။

ေနာက္တစ္ခု စဥ္းစားၾကည့္မယ္။ Force မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ Trick လုပ္မယ္ ဆိုပါေတာ့။

• Trick လုပ္တာကို ခံရတဲ့လူဆိုတာ Dumb ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ Dumb ကိုပဲရမယ္။ Smart ေတြကို မရပါဘူး။


• Trick ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀အရ အခ်ိန္တစ္ခုမွာ Dumb က realize ျဖစ္သြားမွာပဲ။ ေအာ္.. လွည့္စားတာပါလား လို႕ သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ျပန္ ကန္ ပါမယ္။


• တကယ္လို႕ တစ္သက္လံုး realize မျဖစ္တဲ့ Dumb ဆိုရင္လည္း ဒါဟာ တကယ့္ကို Dumb အႀကီးစား။ အဲလိုလူမ်ိဳးကိုပဲ ရႏုိင္မယ္။

မူ၀ါဒခ်မွတ္သူေတြလည္း ဒီလို အက်ိဳးဆက္ေတြကို စဥ္းစားၿပီးေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ျဖစ္လည္း ျဖစ္သင့္ပါတယ္။

နိဂုံးခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ အဲဒီလိုမူ၀ါဒတစ္ခုမွာ ဖိအားသံုးျခင္း ဒါမွမဟုတ္ လွည့္စားျခင္းဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေအာင္ျမင္ေစမွာ မဟုတ္ဘူး။ မလႊဲသာမေရွာင္သာလို႕ မဟုတ္ဘဲ တဖက္က တကယ္ စိတ္တူကိုယ္တူ ပူးေပါင္းပါ၀င္လာတာ၊ အေသအခ်ာ စဥ္းစားသံုးသပ္ၿပီးလို႕ ေက်ေက်နပ္နပ္ ပါ၀င္လာတာ၊ မိမိရဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့ စိတ္ဆႏၵအေလ်ာက္ ပါ၀င္လာတာ၊ အဲဒီအေျခအေနေတြကို အားေပးႏိုင္တဲ့ မူ၀ါဒမ်ိဳးကပဲ ထိေရာက္အက်ိဳးရွိပါမယ္။

ဆရာ့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ :)


ပန္ဒိုရာ

(မွတ္ခ်က္ေပးတဲ့အခါ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အဂၤလိပ္လိုဆိုရင္ အေၾကာင္းအရာကို တည့္တည့္ သိပ္မေျပာေစခ်င္ပါ။ မွ်ေ၀ခ်င္လို႕ ဒီပုိ႕စ္ကို ေရးတယ္ဆိုေပမယ့္ မလိုအပ္ဘဲ attention ေတြ မရခ်င္လို႕ပါ။)

(အထက္က ဆရာေအာင္သင္းေျပာတယ္ လို႕ ထင္တဲ့ ဥပမာ ကို ရီတာက ဆရာေသာ္တာေဆြမွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္လို႕ ျဖည့္စြက္သြားပါတယ္။)

Expand..

Summary..

3l0gDay2010

ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္ (3108) ေန႕ကို ေရာက္ေတာ့မယ္။ ဒီေန႕ကိုေရာက္တုိင္း 3l0gDay - ဘေလာ့ဂ္ေဒးကို ကမၻာအရပ္ရပ္က ဘေလာ့ဂါေတြ က်င္းပၾကတယ္။ ဘေလာ့ဂ္အေဟာင္းေတြက အသစ္ေတြကို ႀကိဳဆိုမိတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႕ ဘေလာ့ဂ္အသစ္ ၅ ခုနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးၾကေလ့ ရွိပါတယ္။ ပန္ဒိုရာကေတာ့ တျခားဘေလာ့ဂ္ေတြကို လည္ပတ္သြားလာမႈ နည္းပါးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္အသစ္ေတြကို အဓိကထား မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္။


http://kyiaye-literature.blogspot.com/
ဆရာမႀကီးေဒၚၾကည္ေအးရဲ႕ စာေပလက္ရာေတြကို စုစည္းထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ပါ။

http://wirahtetnaung.blogspot.com
၀ီရထက္ေနာင္ရဲ႕ It's all about ART ကဗ်ာဘေလာ့ဂ္ေလးပါ။

http://thatoe99.blogspot.com/
သတိုးရဲ႕ စိတ္ကူးအေတာင္ပံမ်ား တဲ့။ ၾသဂုတ္လကမွ စတင္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခုပါ။ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ ၀တၳဳတိုေလးေတြ ေရးထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

http://minsoeyarpoem.blogspot.com/
ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း မွာ "ေနေကာင္းလားေကာင္းႀကီး" ဆိုတဲ့ နင့္နင့္နဲနဲ ကဗ်ာေလးကို ေရးခဲ့တဲ့ မင္းစိုးရာ ရဲ႕ "ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာ" ကဗ်ာဘေလာ့ဂ္ပါ။ သူကေတာ့ ဒီႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလေလာက္ကတည္းက ဘေလာ့ဂ္စေရးခဲ့တယ္။

http://turnonideas.blogspot.com/
ေန႕စဥ္ျဖတ္သန္းရတဲ့ ဘ၀ေတြကို ရုိးရိုးေလး ထင္ဟပ္ေစတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးပါ။


အခုလို ညႊန္းၿပီးတဲ့အခါ ထံုးစံရွိတဲ့အတိုင္း BlogDay web site ကို ဒီလို လင့္ခ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ http://www.blogday.org

အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းစြာ ဘေလာ့ဂင္းႏိုင္ၾကပါေစ။ :)

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ကမၻာေျမေပၚက ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြအေၾကာင္း

သူဟာ လမ္းေဘးေရေျမာင္းထဲက ဒိုက္ ေမွာ္ ေရညွိေတြ ၾကားမွာ ငါးကေလးေတြ လူးလာေခါက္ျပန္ ကူးခတ္ေနၾကတာကို မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြနဲ႕ မ်က္ေတာင္မခတ္ စူးစမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ၾကည့္လိုက္စမ္းေလ… ခ်စ္စရာ ငါးေလးေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရကူးေနတာ ….။ သူ႕မ်က္ႏွာေလး ၿပံဳးသထက္ ၿပံဳးလာတယ္။ သူ႕စိတ္ကူးေတြက စည္း ေဘာင္ အကန္႕အသတ္ေတြကို ေဖာက္ထြက္သြားတယ္။ ငါးေလးေတြဟာ ေရကူးတတ္ရုံတင္ ဘယ္ကမလဲ။ ပ်ံေတာင္ ပ်ံသန္းႏိုင္ေသးတာေပါ့။ ပ်ံႏိုင္သမွ ဟိုး.. မုိးေပၚက တိမ္ေတြၾကားမွာ.. ငွက္ေတြၾကားမွာ… ကမၻာႀကီးရဲ႕ ျပင္ပ အာကာသထဲေတာင္ ေရာက္သြားတယ္ေလ။ ငါးေလးေတြဟာ ၾကယ္တာရာေတြ လေတြ ၿဂိဳဟ္ေတြနဲ႕အတူတူ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္း ကစားၾကတဲ့အထိေပါ့။ အဲဒီခဏ အေတာင္ပံေတြ တလြင့္လြင့္ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြကို ျဗဳန္းဆို ရပ္တန္႕ခံလိုက္ရတယ္။ စာလံုးေတြ ကိန္းဂဏန္းေတြ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ အလြတ္က်က္သင္ယူမႈေတြ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈေတြ ပံုစံတက်သပ္ရပ္မႈေတြ အခ်ိန္ဇယားေတြ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ စည္းကမ္းလုိက္နာမႈေတြ……… အိုးးးးးး ဘာေတြလဲ ။

Image from here

Taare Zameen Par ဆိုတဲ့ အိႏိၵယရုပ္ရွင္ ဒီဗြီဒီတစ္ကား ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါရိုက္တာ သရုပ္ေဆာင္ မင္းသား အမီခန္း (Aamir Khan) ရိုက္ကူးထုတ္လုပ္ထားတဲ့ ေဘာလိ၀ုဒ္က ရုပ္ရွင္ပါ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ က ထုတ္လုပ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးဘ၀မွာ စာသင္ယူတတ္ေျမာက္ဖို႕ အခက္အခဲရွိေနတဲ့ ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းပါ။ အဓိက ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္တဲ့ ၈ ႏွစ္အရြယ္ ကေလး အိရွန္း (Ishaan Awasthi) အျဖစ္ ဒါရွီးလ္ ဆဖေရ (Darsheel Safary) က သရုပ္ေဆာင္ထားပါတယ္။ အမီခန္း ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးအျဖစ္ ပါ၀င္ပံ႕ပိုး သရုပ္ေဆာင္ထားပါတယ္။

အိရွန္းဟာ စာေမးပြဲ ရႈံးထားတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းသားေလးပါ။ သူ႕မွာ စာေတာ္တဲ့ အစ္ကိုရယ္၊ စည္းကမ္းႀကီး ရည္မွန္းခ်က္လည္းႀကီးတဲ့ ေဖေဖရယ္၊ သူ႕ကို သိပ္ခ်စ္ၿပီး ဂရုစိုက္ၾကင္နာတတ္တဲ့ ေမေမရယ္ ရွိပါတယ္။ အိရွန္းက တိရိစၦာန္ေလးေတြကို ခ်စ္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို စိတ္၀င္စားတယ္။ သဘာ၀ေတြကို စူးစမ္းခ်င္တယ္။ အေရာင္ေတြ ပံုသ႑ာန္ေတြနဲ႕ အရုပ္ဆြဲရတာကို ႏွစ္ၿခိဳက္တယ္။ အေဆာ့မက္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ေတာမွာ ေမ်ာေနတတ္သူေလးေပါ့။ အဲဒီလို အက်င့္စရိုက္ေတြနဲ႕ အိရွန္းဟာ ေက်ာင္းစာ အိမ္စာေတြကို မွန္မွန္လုပ္ၿပီး စည္းကမ္းလိုက္နာ စာႀကိဳးစားၾကတဲ့ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္က သာမန္ကေလးေတြနဲ႕ ကြဲျပားေနတယ္။

သူဟာ ေက်ာင္းမွာ စာမလိုက္ႏိုင္ဘူး။ စာလံုးေတြ ကိန္းဂဏန္းေတြဟာ သူ႕မ်က္စိေရွ႕မွာ ကခုန္ပ်ံသန္းေနၾကတယ္။ သူေရးသမွ် စာလံုးေပါင္းေတြ အကုန္မွားတယ္။ သခ်ၤာေတြ မွန္ေအာင္ မတြက္ႏိုင္ဘူး။ ဆရာေတြ စာရွင္းျပတာကိုလည္း သူ နားမလည္ဘူး။ အတန္းထဲမွာ စာေမးရင္မရဘူး။ လပတ္ စာေမးပြဲေတြမွာလည္း ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး စာေမးပြဲက်ေတာ့ ဆရာေတြက သူ႕ကို အထင္ေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေလွာင္ေျပာင္ၾကတယ္။ မိဘေတြကလည္း သားႀကီးက စာေတာ္သေလာက္ သားငယ္ အိရွန္းက်မွ ဘာလို႕ ဒီေလာက္ညံ့ရသလဲဆိုတာ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

အဲဒီ့အျပင္ သူဟာ သူ႕ကို အႏုိင္က်င့္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႕ ရန္ျဖစ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိလာတယ္။ ေက်ာင္းက စာသင္ၾကားပံုကို လံုး၀စိတ္မ၀င္စား မေပ်ာ္ပိုက္ေတာ့ဘူး။ တေန႕ေတာ့ သူဟာ ေက်ာင္းေျပးၿပီး လမ္းမေတြေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားျဖစ္ပါတယ္။ မိဘေတြ သိသြားေတာ့ စိတ္ဆိုးစိတ္ပူၾကတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ သူ႕အေဖက သူ႕ကို ပညာသင္ႏွစ္၀က္မွာတင္ လက္ရွိေက်ာင္းကေန ထုတ္ၿပီး ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ေနရတဲ့ ေယာက်ၤားေလးေဘာ္ဒါေက်ာင္းကို သြားပို႕လိုက္ေတာ့တယ္။

အိရွန္းဟာ သူ႕မိသားစုနဲ႕ တီတီတာတာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ သိပ္ေနခ်င္တဲ့ကေလးပါ။ သူ႕ကို ဂရုစိုက္တဲ့ အေမကိုေတာ့ အတြယ္တာဆံုးေပါ့။ သူ႕ကို အလိုလိုက္ေပးတတ္တဲ့ သူ႕အကိုကိုလည္း ခ်စ္တယ္။ တည္တည္ႀကီးေနတတ္တဲ့ သူ႕အေဖကိုလည္း ခ်စ္တာပါပဲ။ အိမ္နဲ႕ခြဲၿပီး ေဘာ္ဒါေက်ာင္းကို သြားပို႕လိုက္တာ သူ႕အတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ေပါ့။

ေဘာ္ဒါေက်ာင္းမွာ သူ မေပ်ာ္ဘူး။ အဲဒီက တင္းက်ပ္တဲ့စည္းကမ္းနဲ႕ ေခါက္ရုိးက်ိဳးေနတဲ့ သင္ၾကားမႈပံုစံေတြ ရိုက္ႏွက္အျပစ္ေပးမႈေတြၾကားမွာ သူဟာ စိတ္ဒဏ္ရာ ရလာတယ္။ အင္မတန္ အထီးက်န္ဆန္ၿပီး တိတ္ဆိတ္တဲ့ ကေလးျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ သူ႕ကို နားလည္ ၾကင္နာတတ္တာ ေျခေထာက္မသန္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။

တေန႕ေတာ့ သူတို႕ေက်ာင္းမွာ ပန္းခ်ီဘာသာရပ္သင္တဲ့ ခပ္ဆိုးဆိုးဆရာတစ္ေယာက္ ေျပာင္းသြားတဲ့အခါ ယာယီသင္ေပးဖို႕ ဆရာအသစ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ ဆရာ့နာမည္ကေတာ့ ရမ္ (Ram Shanka) (မင္းသား အမီခန္း) တဲ့။

ပန္းခ်ီဆရာအသစ္ဟာ အဲဒီေက်ာင္းမွာ မရွိဖူးတဲ့ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ ခ်ဥ္းကပ္ပံုအသစ္နဲ႕မို႕ ကေလးေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစပါတယ္။ ဆရာရမ္က ကေလးေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ နဲ႕ႏွလံုးသားကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖြင့္ထားဖို႕ အားေပးတယ္။ သူမ်ားေတြလို မေပ်ာ္ဘဲ ပန္းခ်ီဆြဲခိုင္းတာကို မဆြဲဘဲ ထိုင္ၿပီးေငးငိုင္ေနတဲ့ အိရွန္းကို ဆရာရမ္က သတိထားမိတယ္။

ဆရာရမ္က ကေလးေတြကို ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစိတ္နဲ႕ ပ်ိဳးေထာင္ခ်င္သူတစ္ဦးပါ။ ဒီေက်ာင္းကို ေရာက္မလာခင္ သူစာသင္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းကေတာ့ ဉာဏ္ရည္မျပည့္တဲ့ ကေလးေတြအတြက္ သီးသန္႕ဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းမွာပါ။ ဆရာရမ္ဟာ အိရွန္းရဲ႕ ဘာသာရပ္တိုင္းက ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ေတြ ကို လိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမွားေတြဗလပြ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကေလးဟာ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈနည္းလာတာကို ျပန္ထူေထာင္ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လို ကူညီရမလဲလို႕ နည္းလမ္းရွာပါတယ္။ အိရွန္းရဲ႕ အိမ္အထိသြားၿပီး မိဘေတြနဲ႕ စကားေျပာေဆြးေႏြးတယ္။ အိရွန္းအိမ္မွာ အိရွန္း တီတီထြင္ထြင္လုပ္ထားတဲ့ ရုပ္ပံုစာအုပ္နဲ႕ တျခား လက္ရာေျမာက္တဲ့ ပန္းခ်ီပံုေလးေတြကို ေတြ႕ေတာ့ သူအံ့ၾသရတယ္။

ကေလးဟာ ဉာဏ္မမီလို႕ စာမလိုက္ႏိုင္တာမဟုတ္ပဲ dyslexic လို႕ေခၚတဲ့ ျပႆနာေၾကာင့္ စာသင္ယူလို႕မရ ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းကို အိရွန္းမိဘေတြကို ရွင္းျပပါတယ္။ အိရွန္းဟာ စာလံုးေတြနဲ႕ အဓိပၸါယ္ေတြကို ဆက္စပ္ဖို႕ အခက္အခဲ ေတြ႕ေနတာေတြ၊ တခ်ိဳ႕စာလံုးေတြကို အၿမဲမွားၿပီး ေျပာင္းျပန္ ေရးေလ့ ရွိေနတာေတြ၊ သူနားမလည္ႏိုင္တာကို လူႀကီးကို ေျပာမျပတတ္လို႕ ကလန္ကဆန္နဲ႕ ဆိုးေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ဘ၀ ေရာက္ေနရတာေတြ ကို ရွင္းျပပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဆီမွာ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ကေလးကို သီးသန္႕အခ်ိန္ယူၿပီး စာသင္ေပးပါတယ္။

ငယ္ငယ္က အိရွန္းလိုမ်ိဳး စာသင္ၾကားဖုိ႕ အခက္ေတြ႕ခဲ့ေပမယ့္ ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ ကမၻာေက်ာ္ ထူးခၽြန္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတဲ့ အုိင္စတိုင္း၊ ပီကာဆို၊ အက္ဒီဆင္ အစရွိသူေတြအေၾကာင္းကို ကေလးအားတက္ေအာင္ ေျပာျပေပးတယ္။ ဆရာကိုယ္တိုင္လည္း ငယ္ဘ၀က အဲဒီလိုႀကံဳခဲ့ဖူးတာကို ေျပာျပေတာ့ အိရွန္းလည္း ပိုအားတက္သြားပါတယ္။ အိရွန္း ထပ္ကာ ထပ္ကာ မွားယြင္းေနတတ္တဲ့ စာလံုးေတြကို အေသအခ်ာ ျပဳျပင္သင္ၾကားေပးတယ္။ ပန္းခ်ီ၀ါသနာကို ျမွင့္တင္ေပးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိရွန္းဟာ စာေကာင္းေကာင္း ေရးတတ္ဖတ္တတ္ သခ်ၤာေတြလည္း တြက္ခ်က္တတ္သြားၿပီး ဆရာေတြေရာ ေက်ာင္းသားေတြပါ ေက်ာင္းလံုးကၽြတ္ ယွဉ္ၿပိဳင္ၾကတဲ့ ပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲမွာေတာင္ ပထမဆု ရသြားပါေတာ့တယ္။

ဒီဇာတ္ကားဟာ အိႏိၵယပရိသတ္ အမ်ားစု ႏွစ္ၿခိဳက္ေလ့ရွိတဲ့ မင္းသားမင္းသမီး အသားေပး၊ အခ်စ္ အၾကမ္း အလြမ္း ေဘာလိ၀ုဒ္ရုပ္ရွင္ေတြကေန တမူခြဲထြက္ေနပါတယ္။ အမီခန္းဟာ သူတင္ျပခ်င္တာေတြကို ျပႏိုင္ဖို႕အတြက္ သူ႕အခန္းက႑ကိုေတာင္ ဇာတ္လမ္းလိုအပ္ခ်က္ထက္ မပိုေစပဲ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ အိႏၵိယရုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း musical လို႕ေခၚတဲ့ သီခ်င္းနဲ႕အကသရုပ္ေဖာ္ ေတြ လည္း ပါ၀င္ေပမယ့္ အဲဒါေတြကိုလည္း ဇာတ္လမ္းနဲ႕ လိုက္ဖက္ညီ ေခတ္မီဆန္းသစ္ထားပါတယ္။ ဒီကားနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ရုပ္ရွင္ေကာင္းမေကာင္း ေ၀ဖန္ခ်က္ထက္ ေနာက္ကြယ္က ေတြးခ်င္စရာ သံုးသပ္ခ်င္စရာ အေၾကာင္းေတြကို ဆက္ေျပာခ်င္ပါတယ္။

အမီခန္းဟာ ပရိသတ္ကို သူတင္ျပခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို အခုလို ထည့္သြင္းထားခဲ့တယ္။

ဆရာရမ္က အိရွန္းမိဘေတြကို သြားေတြ႕တဲ့ အခန္းမွာ အိရွန္းအေဖက ကေလးဟာ ဉာဏ္ရည္မမီ ျဖစ္ေနတာလားလို႕ ေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာရမ္က ကေလးဟာ အသိဉာဏ္ပံုမွန္ရွိတဲ့ ကေလး၊ ခင္ဗ်ားတို႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ထက္ေတာင္ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ေကာင္းတဲ့ကေလး လို႕ ေျပာၿပီး ကေလးဆြဲထားတဲ့ ပံုေတြကို သက္ေသျပေတာ့ အိရွန္းအေဖက ဒီပံုေတြက ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ ဘာ ျပန္ရမွာမို႕လို႕လဲ လို႕ေမးပါတယ္။ ဆရာရမ္က ခင္ဗ်ားက တခုခု ျပန္ရဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ေနသလား လို႕ေမးတယ္။ ကေလးအေဖက ဟုတ္တယ္ေလ ဒါေတြနဲ႕ ဘ၀မွာ ဘယ္လိုလုပ္ ၿပိဳင္တိုးႏိုင္မွာလဲ။ တသက္လံုး ငါတို႕က ေကၽြးထားရမွာလား လို႕ ေျပာေတာ့ ဆရာရမ္ ဆက္ေျပာတဲ့ စကားေတြက ဒီလိုပါ။

Out there, it’s a merciless, competitive world where everyone wants to breed toppers and rankers. Everyone wants top scores. Medical, Engineering, Management.. everything less is intolerable.
အၾကင္နာတရားကင္းမဲ့တဲ့ အျပိဳင္အဆိုင္ကမၻာမွာ လူတိုင္းက ထိပ္တန္းေတြ အေကာင္းဆံုးေတြကိုခ်ည္း ေမြးခ်င္ၾကတယ္။ စာအေတာ္ဆံုးေတြပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ ေဆးပညာ၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စီမံခန္႕ခြဲမႈပညာ ဒါမ်ိဳးေတြထက္မ်ား နိမ့္ရင္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။

Each child has unique skills, capabilities and dreams. But no, everyone’s hell bunt on pulling and stretching to make each finger long. Go ahead, even if the finger breaks.
ကေလးေတြမွာ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ ကၽြမ္းက်င္မႈနဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႕ အိပ္မက္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက လက္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းစီကို ရွည္ေအာင္ အတင္းဆြဲဆန္႕ေနသလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဆြဲတယ္… ဆန္႕တယ္.. အဲဒီလက္ေခ်ာင္း က်ိဳးက်ိဳးေၾကေၾကပဲ။

အိရွန္းမိဘေတြနဲ႕ ေတြ႕ၿပီး ျပန္လာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာမေလးကို ျပန္ေျပာျပတဲ့အခါ အခုလို မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါေသးတယ္။

If you fancy racing, breed racehorses not children. Forcing the children to bear the burden of your ambitions….it’s worse than child labour.
ၿပိဳင္ရဆိုင္ရတာ သိပ္ႀကိဳက္ေနရင္ ၿပိုင္ျမင္းေတြ ေမြးၾကေလ၊ ကေလးမေမြးနဲ႕။ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ရဲ႕၀န္ထုတ္၀န္ပိုးေတြကို ကေလးအေပၚ ပံုေပးေနတာ ကေလးအလုပ္သမား ခိုင္းတာထက္ေတာင္ ဆိုးေသးတယ္။

မိဘေတြဟာ ကေလးေတြကို တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေစခ်င္တဲ့အခါ ကေလးေကာင္းစားေရးအတြက္ ေစတနာ ဆိုတာ ပါ၀င္ေပမယ့္ ကေလးရဲ႕ဆႏၵေတြ အိပ္မက္ေတြထက္ ငါျဖစ္ေစခ်င္တာ ငါ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ငါ့အတြက္ အေကာင္းဆံုး အေတာ္ဆံုး ျဖစ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ကိုယ့္အတၱေတြနဲ႕ ယွဉ္တြဲေနတတ္တာကုိ ဒီဇာတ္ကားက ေျပာထားပါတယ္။ အိရွန္းရဲ႕အစ္ကိုဟာ တင္းနစ္ၿပိဳင္ပြဲတစ္ပြဲရဲ႕ ဖိုင္နယ္ပြဲစဉ္မွာ ရႈံးသြားတဲ့အခါ ႏွစ္သိမ့္အားေပးရမယ့္အစား အိရွန္းအေဖက အားမလိုအားမရ မ်က္ႏွာပ်က္ ေဒါသထြက္ေနပံုကို ျပတဲ့အခန္းမွာလည္း ဒါကို ထင္ရွားေစပါတယ္။

ကေလးကို ငါတို႕က ဂရုမစိုက္ဘူးလို႕ မထင္ပါနဲ႕ လို႕ အိရွန္းအေဖက ဆရာရမ္ ကို ေျပာတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းလည္း ပါပါတယ္။ ဂရုစိုက္တယ္ ဆုိတာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဆရာရမ္က သူ႕အျမင္ေတြကို ေျပာျပပါတယ္။ ကေလးကိုေပြ႕ဖက္တာ ကေလးနဲ႕အတူ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနထိုင္တာ အားေပးႏွစ္သိမ့္တာ ကေလးရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈေတြကို နားလည္တာ .. ဒါေတြကို ေျပာျပေတာ့ ဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွ ဂရုတစိုက္ မလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိရွန္းအေဖဟာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားပါတယ။္

စည္းကမ္းမွ စည္းကမ္းဆိုၿပီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြဟာ ကေလးေတြရဲ႕အသိဉာဏ္ကြန္႕ျမဴးမႈ ကို ပိတ္ဆို႕ေစတယ္။ ၾကက္တူေရြးပညာေရးရဲ႕ အလြတ္က်က္စနစ္မွာ ဆရာမွာ-မွာတဲ့အတိုင္း ထပ္တူက်မွ အမွန္လို႕ သတ္မွတ္ ၾကတာဟာ ကေလးေတြရဲ႕ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အေသြးနဲ႕ ေဖာက္ထြက္ေတြးေတာမႈေတြကို ဟန္႕တားထားတတ္တာကိုလည္း ျပထားပါတယ္။ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ ပထမဆံုး တက္ရတဲ့အတန္းမွာ အိရွန္းေဘးမွာထိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးကို ဆရာက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဖတ္ခိုင္းၿပီး အိရွန္းကို အဓိပၸါယ္ ျပန္ခိုင္းပါတယ္။ အိရွန္းက ကဗ်ာကို သူနားလည္မိသလို ျပန္ေျပာျပတာဟာ စကားလံုး မလွေပမယ့္ ကဗ်ာရဲ႕ တကယ့္အႏွစ္သာရကို ထင္ဟပ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဆရာက ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာၿပီး သူသင္ထားတဲ့အတိုင္း ကဗ်ာရဲ႕အေပၚယံ အဓိပၸါယ္ကိုပဲ သြက္သြက္လက္လက္ ျပန္ေျပာတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ခ်ီးက်ဳးလိုက္ပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြဟာ အိရွန္းလို ကေလးမ်ိဳးအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈေလ်ာ့ၿပီး ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကိုလည္း က်ဆင္းေစပါတယ္။

ကမၻာေက်ာ္ တီထြင္သူေတြ အတတ္ပညာရွင္ အႏုပညာရွင္ေတြထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ ငယ္ငယ္က စာသင္ခန္းမွာ တျခားကေလးေတြလို စာသင္ၾကားလို႕မရပဲ အခက္အခဲေတြ ရွိတတ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းကို ဆရာရမ္က ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ဘာလို႕ အဲဒီလိုျဖစ္ရသလဲ။ သူတို႕မွာ သာမန္ အမ်ားသူငါနဲ႕ မတူတဲ့ ထူးျခားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္အျမင္ေတြ ရွိေနၾကလို႕ပဲ လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒါဟာ ညံ့တယ္ တံုးတယ္လို႕ အလြယ္တကူ သတ္မွတ္လိုက္မယ့္အစား မတူညီတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းအတြက္ ျပႆနာေတြရဲ႕ ရင္းျမစ္ကို မိဘေတြ ဆရာေတြ နားလည္လာေစဖို႕ မီးေမာင္းထိုးျပထားတာပါ။ တကယ္ေတာ့လည္း လူအမ်ားသတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းေဘာင္ေတြအတိုင္းပဲ ေရစီးေၾကာင္းတစ္ခုထဲမွာ အားလံုးက လိုက္ေမ်ာေနၾကရင္ေတာ့ ထိုးထြင္းတီထြင္မႈေတြဟာ ဘယ္လိုလုပ္ ပြင့္လန္းလာေတာ့မွာလဲ။

အခုလို ျဖစ္သင့့္ျဖစ္ထိုက္တဲ့ အျမင္ေတြကို ေ၀မွ်ေျပာရတဲ့အခါ ကိုယ့္အေနနဲ႕ကေတာ့ မိဘတစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာေသးတဲ့အတြက္ ကေလးကို ျဖစ္ေျမာက္ေစခ်င္စိတ္နဲ႕ အခက္ေတြ႕ရတဲ့ ဒိြဟအေျခအေနေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် စာနာနားလည္မႈ အျပည့္အ၀မရွိႏိုင္ဘူး လို႕ ယူဆခ်င္ရင္လည္း ယူဆႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ မိဘျဖစ္လာတဲ့အခါ ဒါမ်ိဳးေတြကို သတိတရနဲ႕ ဆင္ျခင္ႏိုင္ဖို႕ ႀကိဳးစားရမွာပါ။

ဒီရုပ္ရွင္ဟာ ဆုေတြလည္း ရခဲ့ပါတယ္။ ေဟာလိ၀ုဒ္ ဒစ္စေနက ျပန္၀ယ္ၿပီး Like Stars on Earth ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕ ထပ္ျဖန္႕ခ်ိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းက ကိုယ္တိုင္အတြက္လည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ စနစ္တစ္ခုနဲ႕ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ငယ္စဉ္ဘ၀ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို သတိရေစပါတယ္။ ကေလးဇာတ္လိုက္ေလးနဲ႕မို႕ တခ်ိဳ႕က ကေလးေတြၾကည့္ဖို႕ ရုပ္ရွင္လို႕ ထင္ေကာင္းထင္မယ္။ ကေလးေတြအတြက္ ဆိုတာထက္ မိဘေတြအတြက္လို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ လက္ရွိ သားသမီး ရိွသူေတြေရာ မိဘျဖစ္လာဖို႕ စီမံကိန္းရွိသူေတြပါ ၾကည့္သင့္တဲ့ကားပါ။ မတူကြဲျပားတဲ့ အိပ္မက္ကိုယ္စီနဲ႕ ကေလးတိုင္းဟာ အထူးစပါယ္ရွယ္ေတြခ်ည္းပါပဲ တဲ့။


ပန္ဒိုရာ

(Youtube မွာ အဲဒီရုပ္ရွင္ကို ေတြ႕ထားတယ္။ အပိုင္း ၁၇ ပိုင္း ခြဲတင္ထားတယ္။ စာတန္းထုိးေတာ့ မပါဘူး။ စကၤာပူမွာေတာ့ Esplanade Library က DVD ငွားလို႕ရပါတယ္။ ဒီရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္ျဖစ္ဖို႕ ညႊန္းေပးတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း။)

Expand..

Summary..

The Horizontal Rule

The Horizontal Rule

အကန္႕အသတ္ဟာ ေပါေလာေမ်ာပါသြားတယ္
ေျခေထာက္ေတြ အထက္ေအာက္ မေရြ႕ဘဲ
အျမင္အာရုံက မရပ္မနား လိုက္ေျပးႏိုင္ခဲ့
အုပ္မိုးလႊမ္းၿခံဳျခင္းျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳတယ္
ခင္းက်င္းေထာက္ပံ့ျခင္းျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳတယ္
အဲဒီ အလႊာႏွစ္ထပ္အလယ္မွာ
ေျမကိုေက်ာခင္း မိုးနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရင္း
ငါ သင္ယူေနတာေပါ့
အဆံုးအစမဲ့ အလ်ားခ်င္း
ေရျပင္ညီ ယွဥ္လိုက္္ၾကရုံနဲ႕
အၿပိဳင္မ်ဥ္းေတြလို႕ ပညတ္စရာ မလိုအပ္တဲ့အေၾကာင္း။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ကဗ်ာေရးတဲ့လက္ - ၃

အခုတေလာ ဖတ္ျဖစ္တဲ့စာေတြထဲမွာ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အစၥေရးကဗ်ာဆရာႀကီး ရဟူဒါ အမီခိုင္း (Yehuda Amichai (1924-2000)) ရဲ႕ ကဗ်ာတခ်ို႕လည္းပါပါတယ္။ အစၥေရးလို႕ ဆိုလိုက္တာနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ကဗ်ာေတြမွာ စစ္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြရယ္ ဘာသာေရး အေငြ႕အသက္ေတြရယ္ လႊမ္းၿခံဳေနမယ္ဆိုတာ ခန္႕မွန္းလို႕ ရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ဟီးဘရူးဘာသာစကားနဲ႕ ေရးခဲ့တဲ့ သူ႕ကဗ်ာေတြဟာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေအာင္ ရိုးရွင္းသေလာက္ ေလးနက္တဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္ေတြကို ေဆာင္ေနတယ္လို႕ ဆိုၾကပါတယ္။ သူ႕ကို ႏိုဘဲလ္ဆုခ်ီးျမွင့္ဖို႕ေတာင္ အႀကံျပဳခံခဲ့ရတယ္လို႕လည္း မွတ္သားမိပါတယ္။ ခံစားမိတဲ့ ကဗ်ာေတြထဲက ကဗ်ာတိုႏွစ္ပုဒ္ကို ဘာသာျပန္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။


ေဂ်ရုဆလင္

ၿမိဳ႕ေဟာင္းႀကီးရဲ႕ အိမ္ေခါင္မိုးတစ္ခုမွာ
ညေနေစာင္းရဲ႕ ေနရာင္ေအာက္ လွမ္းထားတဲ့အ၀တ္ေတြ
(ဟိုမွာ) ငါ့ရန္သူမိန္းမဟစ္ေယာက္ရဲ႕ အ၀တ္ျဖဴစ
(ဒါက) ငါ့ရန္သူေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ
သူ႕မ်က္ခံုးေပၚက ေခၽြးေတြကို သုတ္ဖို႕ျဖစ္မွာ။

ၿမိဳ႕ေဟာင္းႀကီးရဲ႕ေကာင္းကင္မွာ
စြန္တစ္စင္း
စြန္ႀကိဳးရဲ႕ အျခားတဖက္အဆံုးမွာက
ကေလးတစ္ေယာက္
ငါ မျမင္ႏိုင္ပါဘူး
နံရံက ကာဆီးထားလို႕ေလ။

ငါတို႕ အလံေတြအမ်ားႀကီးလႊင့္တင္ၾကတယ္
သူတို႕ အလံေတြအမ်ားႀကီးလႊင့္တင္ၾကတယ္
သူတို႕ေပ်ာ္ေနတယ္လို႕ ငါတို႕ထင္ေအာင္
ငါတို႕ေပ်ာ္ေနတယ္လို႕ သူတို႕ထင္ေအာင္…။

ရာဟူဒါ အမီခိုင္း

--------------------

မတိုင္မီ

ဂိတ္တံခါး ပိတ္မသြားမီ
ေနာက္ဆံုးေမးခြန္း ေမးမလာမီ
ငါ့ကို မေျပာင္းေရႊ႕လိုက္ၾကမီ
ဥယ်ာဥ္ေတြကို ေပါင္းျမက္ေတြ လႊမ္းမသြားမီ
ခြင့္လႊတ္ျခင္းေတြ ကုန္ခန္းမသြားမီ
ကြန္ကရစ္ေတြ မာေက်ာမလာမီ
ပုေလြရဲ႕ သံစဥ္ေပါက္ေတြအားလံုးကို မပိတ္လိုက္မီ
အရာ၀တၳဳေတြကို ဗီရိုထဲ ေသာ့ခတ္ မသိမ္းလိုက္မီ
စည္းမ်ဥ္းေတြကို ရွာေဖြ႕ေတြ႕ရွိမသြားမီ
အဆံုးသတ္နိဂံုးကို မႀကံစည္ႏိုင္မီ
ဘုရားသခင္က သူ႕လက္ေတြကို မရုတ္သိမ္းလုိက္မီ
ငါတို႕မွာ ရပ္တည္စရာေနရာ လံုး၀မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မတိုင္မီ။

ရာဟူဒါ အမီခိုင္း


ရည္ညႊန္း။
The Selected Poetry of Yehuda Amichai, translated by Chana Bloch and Stephen Mitchell

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ကမ္းေျခက ကက္ဖ္ကာနဲ႕ ေတြ႕ဆံုျခင္း

အခုရက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ အားလပ္ခ်ိန္ေလးေတြမွာ စာမေရးျဖစ္ဘဲ စာဖတ္ျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ညႊန္းလို႕ ဂ်ပန္စာေရးဆရာ ဟာရူကီ မူရာကာမီ (Haruki Murakami) ေရးတဲ့ ၀တၳဳစာအုပ္ေတြကို ကိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ လက္ရာေတြထဲမွာ ထင္ရွားတဲ့ ဟာရူကီမူရာကာမီဟာ လက္ရွိမွာ အသက္ ၆၁ ႏွစ္ ရွိၿပီး စာေတြ ဆက္လက္ေရးသားဆဲပါ။ သူေရးတဲ့ ၀တၳဳရွည္ေတြထဲက ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္ဘာသာနဲ႕ ပံုႏွိပ္ခဲ့ၿပီး၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ Philip Gabriel ဘာသာျပန္ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႕ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ Kafka on the shore ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို အရင္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။

ကက္ဖ္ကာ (Kafka) လို႕ေျပာလိုက္ရင္ ႏွစ္ဆယ္ရာစုရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ စာေရးဆရာ Franz Kafka ကို သတိရၾကမွာပါ။ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ၀တၳဳေတြျဖစ္တဲ့ The Tiral တို႕ The Castle တို႕ဆိုတာ ျမန္မာပရိသတ္ အေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ရင္းႏွီးၿပီးသားပါ။ ကက္ဖ္ကာ တာမူရ ဆိုတာကေတာ့ မူရာကာမီရဲ႕ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္လုိက္ေလးရဲ႕ နာမည္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီ၀တၳဳမွာ အေရးပါတဲ့ ေနာက္ခံပံုျပင္တစ္ခုကေတာ့ Oedipus Complex ဆိုတဲ့ သီအိုရီတစ္ခု ျဖစ္တယ္။ ေအာဒီပတ္စ္ (Oedipus) ဆိုတာက ဂရိဒ႑ာရီေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ပါ။ ေအာဒီပတ္စ္ က သူ႕အေဖကို သတ္ၿပီးေတာ့ သူ႕အေမနဲ႕လက္ထပ္ခဲ့တယ္ လို႕ ပံုျပင္ထဲမွာ ပါပါတယ္။ ကေလးဘ၀မွာ အေမကို မိန္းမတစ္ေယာက္အျဖစ္ သေဘာထား ခင္တြယ္ၿပီး အေဖကို မုန္းခ်င္တဲ့ စိတ္အေျခအေန ေခတၱ ေပၚလာတတ္တာကို Oedipus Complex လို႕ ေဆးပညာမွာ ေခၚေ၀ၚေလ့ရွိတယ္လို႕လည္း ၾကားဖူးပါတယ္။

Kafka on the shore ၀တၳဳအေၾကာင္းကို ေျပာရရင္ ဇာတ္လမ္းနဲ႕တင္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြက အေရးပါတာ မွန္ေပမယ့္ စာေရးဆရာရဲ႕ တင္ျပပံုနဲ႕ သိမ္း၀ွက္ထားတဲ့ ပေဟဠိဆန္ဆန္ အေတြးအေခၚေတြက ဒီ၀တၳဳရဲ႕ အဓိကအခ်က္ေတြပါ။ ဆာရီယယ္ဆန္တဲ့ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္မို႕ သမားရိုးက် ဇာတ္လမ္းေတြလို မဟုတ္ပါဘူး။ သဘာ၀ထက္ လြန္ကဲတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ အေတြးအေခၚကို အေျချပဳတဲ့ ဇာတ္ကြက္ေတြ အမ်ားႀကီး ပါပါတယ္။ အခုလို မွတ္စုေလး ေရးမိတဲ့ အေၾကာင္းရင္းမွာ ဒီစာအုပ္ကို တျခားဘာသာစကား အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဘာသာျပန္ခဲ့ၾကတယ္ ဆုိေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနအထားနဲ႕ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က ျမန္မာလို ဘာသာျပန္္ ထုတ္ေ၀ဖို႕ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႕ ထင္မိတာလည္း ပါပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဓိကေက်ာရိုး အေၾကာင္းအရာနဲ႕ တင္စားမႈေတြဟာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြ အေတြးအေခၚေတြနဲ႕ အမ်ားႀကီး ပဋိပကၡ ျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္။

မူရာကာမီရဲ႕ ေရးဟန္စတိုင္ျဖစ္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ႏွစ္ခုကို အၿပိဳင္တင္ျပျခင္း ကို ဒီ၀တၳဳမွာ ေတြ႕ရမယ္။ တစ္ခုကေတာ့ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္တဲ့ အသက္ ၁၅ႏွစ္ အရြယ္ျဖစ္တဲ့ ကက္ဖ္ကာတာမူရ ဆိုတဲ့ လူငယ္ေလး အိမ္ကထြက္ေျပးတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေၾကာင္ေတြနဲ႕ စကားေျပာတတ္တဲ့ နာကာတာဆိုတဲ့ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္း။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာ ႏွစ္ခုကို တစ္လွည့္စီ ေဖာ္ျပထားၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ခပ္ပါးပါး ဆက္စပ္ေပးသြားပါတယ္။

ဇာတ္လမ္းအဖြင့္မွာ က်ီးကန္းလို႕အမည္ရတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ၁၅ႏွစ္သား ကက္ဖ္ကာတို႕ စကားေျပာေနဟန္နဲ႕ စထားပါတယ္။ က်ီးကန္းက ကက္ဖ္ကာ အိမ္ကထြက္ေျပးမယ့္ အစီအစဥ္မွာ အႀကံေပးေနပါတယ္။ ကက္ဖ္ကာ ဟာ တိုက်ိဳမွာ ေနတယ္။ တေန႕မွာ သူ႕အေဖကို သတ္ၿပီး သူ႕အေမ သူ႕အစ္မနဲ႕ အတူေနလိမ့္မယ္ လို႕ သူ႕အေဖကိုယ္တိုင္က နိမိတ္ဖတ္ က်ိန္စာတိုက္ထားတာကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ခံရတယ္။ အတူေန ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကိုေတာ့ ေနာက္မွ သူသိခဲ့တာပါ။ သူ႕ကိုမေမြးခင္ အခ်ိန္ေတြက ေမြးစားထားတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူ ေလးႏွစ္သားေလာက္မွာ သူ႕အေမဟာ အဲဒီအစ္မကို ေခၚၿပီး အိမ္ကဆင္းသြားတယ္။ အဲဒီအေမနာမည္နဲ႕ အစ္မနာမည္ကိုေတာင္ သူမသိခဲ့ဘူး။ သူ႕ကိုေက်ာင္းအပ္ေတာ့ အေဖနာမည္ တစ္ခုတည္းနဲ႕ပဲ အပ္ခဲ့တယ္။ သူ႕အေဖ ႀကိဳနိမိတ္ဖတ္ခဲ့တဲ့ က်ိန္စာဟာ သူ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ စြဲေနတယ္။ သူ႕အေဖကိုလည္း သူမုန္းတယ္။ အသက္ ၁၅ ႏွစ္သား ေရာက္တဲ့အခါ သူ႕အေဖကို ထားၿပီး အိမ္ကေန ထြက္ေျပးခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ သူ႕အစ္မအရြယ္ ဆာကူရာဆိုတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ခင္မင္သိကၽြမ္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျခားၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္သြားတယ္။

တေန႕မွာ သူဟာ သတိလစ္သလိုျဖစ္သြားၿပီး သတိရလာေတာ့ လက္မွာ ေသြးေတြေပက်ံလို႕ သူမသိတဲ့ လမ္းေဘးတစ္ေနရာကို ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ သူ႕အေဖ ေဟာကိန္း ထုတ္ထားခဲ့သလို သူ႕အေဖကို သူသတ္မိသလားလို႕ ေတြးလိုက္မိတယ္။ သူ႕ကိုယ္သူ မေသခ်ာဘူး။ ဒီၿမိဳ႕ကေန ဒီေလာက္ အခ်ိန္တုိတိုေလးမွာ တိုက်ိဳကို ျပန္သြားၿပီး သူ႕အေဖကို သြားသတ္ဖို႕ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူဟာ အိပ္မက္ထဲမွာ သူ႕အေဖကို သြားသတ္မိသလားလို႕ သံသယျဖစ္မိတယ္။ အဲဒီညမွာ သူနဲ႕ လမ္းမွာေတြ႕ခဲ့တဲ့ ဆာကူရာ ဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေရာက္သြားတယ္။ ဆာကူရာက သူ႕အိမ္မွာ ကက္ဖ္ကာ ေနခ်င္ရင္ ေနလို႕ရတဲ့အေၾကာင္း ကမ္းလွမ္းေပမယ့္ ကက္ဖ္ကာက ေနာက္တေန႕ မနက္မွာ ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အေဖ အသတ္ခံရတယ္ ဆိုတဲ့သတင္းကို ၾကားရတယ္။ သူဟာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ ပုဂၢလိက စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုမွာ ေနတယ္။ စာၾကည့္တိုက္၀န္ထမ္း အိုရွီးမားက သူ႕ကို စာၾကည့္တုိက္အကူ အျဖစ္ အလုပ္ေပးထားတယ္။ သူ႕ကို စာၾကည့္တိုက္ထဲက အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ ေနစရာေပးေတာ့ ထူးျခားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ေတြ႕ရတယ္။ ပန္းခ်ီကားထဲမွာ ေရးထားတာ ကမ္းေျခတေနရာက လူငယ္တစ္ေယာက္ပံုပါ။ ေနာက္ေတာ့ မစ္စ္ေဆကီ လို႕အမည္ရတဲ့ စာၾကည့္တုိက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အမ်ိဳးသမီးႀကီးနဲ႕ ေတြ႕တယ္။ မစ္စ္ေဆကီအေၾကာင္းကို အိုရွီးမားက ေျပာျပတယ္။ မစ္စ္ေဆကီက တခ်ိန္က Kafka on the shore လို႕ အမည္ရတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဓာတ္ျပားထုတ္ခဲ့ၿပီး နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တယ္တဲ့။ သူ႕ခ်စ္သူဟာ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႕ ဆံုးပါးၿပီးတဲ့ေနာက္ မစ္စ္ဆာကီဟာ ေပ်ာ္စရာေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ကေန အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေပ်ာက္သြားၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာတယ္တဲ့။ ကက္ဖ္ကာ့ အခန္းထဲက ပန္းခ်ီကားထဲက ေကာင္ေလးပံုဟာ မစ္စ္ေဆကီရဲ႕ ခ်စ္သူေဟာင္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္ တဲ့။

ကက္ဖ္ကာက အဲဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးကို သူ႕အေမျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႕ ယူဆေနမိတယ္။ သူ႕အေဖ ေရွ႕ျဖစ္ေဟာခဲ့တာေတြ မွန္လာေတာ့မလားလုိ႕လည္း စြဲလန္းေနတယ္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ သူအိပ္ေနတုန္း သရဲေျခာက္သလို ခံစားရတယ္။ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က သူ႕ခုတင္ေပၚမွာထုိင္ၿပီး ပန္းခ်ီကားကို ေငးၾကည့္ေနသတဲ့။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ အဲဒီမိန္းကေလးဟာ မစ္စ္ဆာကီကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ျဖစ္ေနတယ္။ ကက္ဖ္ကာက အဲဒီမိန္းကေလးကို ႀကိဳက္သြားမိတယ္။ အဲဒီ သရဲက သူ႕အခန္းကို ေန႕တိုင္းလာတယ္။ လူေတြဟာ အသက္ရွင္ေနေပမယ့္္လည္း အခ်ိန္ပိုင္းတစ္ခုမွာ တေစၦသရဲ ျဖစ္ခ်င္ရင္ ျဖစ္ေနႏုိင္ေၾကာင္း အိုရွီးမားနဲ႕ ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး မစ္စ္ေဆကီနဲ႔ ကက္ဖ္ကာဟာ တကယ့္ကို ဇာတ္လမ္းျဖစ္သြားခဲ့ၾကတယ္။



နာကာတာ ဟာ ဉာဏ္ ရည္မျမင့္ဘူး။ စာမတတ္တဲ့ အဖိုးႀကီး တစ္ေယာက္ပါ။ တိုက်ိဳၿမိဳ႕မွာ ေနထုိင္ပါတယ္။ သူဟာ ကေလးဘ၀က ထူးဆန္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ေအာက္မွာ အိမ္ကေန ေပ်ာက္ဆံုးသြားဖူးတယ္။ သူ႕ကို ျပန္ေတြ႕တဲ႕ အခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕မွတ္ဉာဏ္ ေတြ အကုန္ေပ်ာက္သြားတယ္။ သူ႕ကို စာသင္ေပးလို႕လည္း မရေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အသက္ႀကီးလာၿပီး မိဘေတြလည္း ဆံုးပါးသြားေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနပါတယ္။ သစ္သားနဲ႕လုပ္တဲ့ ပရိေဘာဂဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေခတ္ေတြေျပာင္းသြားေတာ့ လူေတြက အဲဒီလိုပရိေဘာဂေတြ သိပ္မလုပ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သြားတယ္။ သူက ေၾကာင္ေတြနဲ႕ စကားေျပာတတ္ေတာ့ ေၾကာင္ေပ်ာက္တဲ့လူေတြအတြက္ ေၾကာင္လိုက္ရွာေပးတဲ့ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ သူ႕ေသြးခ်င္းေတြက သူ႕ကို အေသအခ်ာ မေထာက္ပံ့တဲ့အတြက္ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ေပးထားတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးနဲ႕ပဲ ေနထိုင္ပါတယ္။

တေန႔ေတာ့ သူ႕ဆီကို ထူးဆန္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဦးထုတ္ရွည္နဲ႕ ကုတ္အက်ီနဲ႕နဲ႕။ သူ႕ကိုယ္သူ ေၾကာင္သတ္သမားလို႕ေျပာတယ္။ ေၾကာင္ေတြရဲ႕ ၀ိညာဥ္ကေန ပုေလြလုပ္မလို႕လို႕ ေျပာတယ္။ သူ႕နာမည္က ေဂ်ာ္နီ၀ါကား တဲ့။ ေဂ်ာ္နီ၀ါကားက နာကာတာကို သူ႕ကိုသတ္ေပးဖို႕ေျပာတယ္။ နာကာတာက မသတ္ရဲဘူး။ ဒီေတာ့ ေဂ်ာ္နီ၀ါကားက ေၾကာင္ေတြကို တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ သတ္ျပပါတယ္။ ဒီေတာ့ နာကာတာလည္း မေနႏိုင္ပဲ ေဂ်ာ္နီ၀ါကားကို မီးဖိုေခ်ာင္က ဓားနဲ႕ ထိုးသတ္လိုက္တယ္။

ေနာက္ေတာ့ နာကာတာက ရဲတစ္ေယာက္ကို သူ လူသတ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္း သတင္းသြားပို႕ပါတယ္။ ရဲက မယံုဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္တမ္းယူမထားဘူး။ အဘိုးႀကီးက စိတ္မႏွံ႕လို႕ ေျပာေနတယ္လို႕ပဲ ထင္တယ္။ နာကာတာက ျပန္ခါနီးမွာ ရဲကိုေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္တရက္ႏွစ္ရက္မွာ ငါးမိုးရြာလိမ့္မယ္တဲ့။ ေနာက္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ တကယ္ကိုပဲ ငါးမိုးရြာပါတယ္။ ရဲလည္း အံ့ၾသေနတယ္။ ဒါဆို အဘိုးႀကီး တကယ္လူသတ္ခဲ့သလား ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူေသအေလာင္းတစ္ခုကို ေတြ႕ၾကပါတယ္။ တိုက်ိဳက ထင္ရွားတဲ့ ပန္းပုဆရာ တစ္ေယာက္ ကို မီးဖိုေခ်ာင္က ဓားနဲ႕ထိုးသတ္ခံရတာ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သက္ဆုိင္ရာေတြဟာ နာတာကာ က ရဲတစ္ေယာက္ကို လူသတ္မိေၾကာင္း လာ၀န္ခံထားတာကို သိသြားၾကတယ္။ နာကာတာကို လိုက္ရွာၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဘိုးႀကီး နာကာတာကေတာ့ ၿမိဳ႕မွာမရွိေတာ့ဘူး။ အေ၀းတေနရာကုိ ခရီးထြက္သြားၿပီ။



နာကာတာဟာ ကားႀကံဳေတြ တစ္စီးၿပီး တစ္စီး စီးၿပီး ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ သူ႕မွာ လုပ္ငန္းတစ္ခု ၿပီးဆံုးေအာင္ လုပ္စရာရွိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးသူ႕ကို ကားႀကံဳတင္ေခၚတဲ့ ကားေမာင္းသမား ဟိုရွီႏို ဆိုတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႕ သူ႕ခရီးကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ ဆက္သြားခဲ့တယ္။ ဟိုရွီႏိုက သူ႕ကို ကူညီတယ္။ အရာရာကို ေနသားတက်ျပန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရမယ့္ ထူးဆန္းတဲ့ ေက်ာက္တံုးတစ္တုံးကို ကူရွာေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ နာတာက ေတာင္းဆိုတဲ့အတိုင္း အဲဒီေက်ာက္တုံးနဲ႕ တစ္ခုခုကို တံခါးဖြင့္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ လူသတ္မႈအတြက္ ရဲေတြက အဘိုးႀကီးကို လိုက္ရွာၾကလို႕ ေျပးေနရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ မစ္စ္ ေဆကီနဲ႕ နာတာကာတို႕ ေတြ႕ၾကတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕တဲ့အခါ သူတို႕ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိသြားၾကတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကက္ဖ္ကာကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္မွာ မရွိေတာ့ဘူး။ သူ႕အေဖေသဆံုးသြားတဲ့အတြက္ ရဲေတြက အနီးဆံုးေဆြမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ သူ႕ကို လိုက္ရွာေနၾကတယ္။ အသက္မျပည့္ခင္ အိမ္က ထြက္ေျပးသြားခဲ့တာမို႕ အိမ္ျပန္ပို႕မွာစိုးလို႕ အိုရွီးမားက သူ႕ကို ေတာထဲကို ေခၚၿပီး ၀ွက္ေပးထားပါတယ္။

မစ္စ္ေဆကီက နာကာတာကို သူတသက္လံုးေရးၿပီး သိမ္းထားတဲ့ မွတ္တမ္းစာရြက္ထုတ္ႀကီးကို ေပးလိုက္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ အမွတ္တရေတြအားလံုးကို ေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္ပါေတာ့မယ္ တဲ့။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မဖတ္ေစဘဲ မီးရႈိ႕ေပးပါလို႕ အကူအညီေတာင္းတယ္။ မစ္စ္ေဆကီ ခိုင္းတဲ့အတိုင္း လုပ္ေပးၿပီး ေနာက္ေန႕မွာ နာကာတာဟာ မႏိုးေသာ အိပ္စက္ျခင္းနဲ႕ ေသဆံုးသြားတယ္။ ေနာက္တေန႕မွာ မစ္စ္ေဆကီကလည္း စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာ ေသဆံုးေနတာကို အိုရွီးမားက ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူ႕ပန္းခ်ီကားေလးကို ကက္ဖ္ကာကို အၿပီးေပးလိုက္ပါလို႕ စာေရးမွာထားခဲ့တယ္။

ကက္ဖ္ကာဟာ ေတာထဲမွာ ပုန္းေနရင္း သူနဲ႕ တစ္ခါကေတြ႕ခဲ့တဲ့ ဆာကူရာ ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးကို အိပ္မက္ထဲမွာ ျပစ္မွားမိတယ္။ ဆာကူရာသာ သူ႕အစ္မျဖစ္ခဲ့ရင္ သူ႕အေဖ က်ိန္ထားသလို သူ႕အစ္မကို သူျပစ္္မွားမိၿပီလို႕ ေတြးမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေတာနက္ထဲ ေလွ်ာက္သြားရင္း ထူးဆန္းတဲ့ တစ္ေနရာကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ အေစာင့္အၾကပ္ေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီက လူေတြက အစာမစားၾကဘူး။ သူ႕ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ ၁၅ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕လည္း ေတြ႕တယ္။ မစ္စ္ေဆကီ ကိုလည္း အဲဒီမွာ ေတြ႕တယ္။ မစ္စ္ေဆကီက သူ႕ကို လာရာလမ္းကို ျပန္သြားဖို႕ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႕ ကက္ဖ္ကာဟာ ေတာနက္ထဲကို ၀င္လာခဲ့တဲ့ တံခါးေပါက္တစ္ခုဆီကို အတင္းျပန္ေျပးၿပီး လြတ္ေျမာက္လာခဲ့တယ္။

နိဂုံးမွာေတာ့ နာကာတာကို ကူညီခဲ့တဲ့ ကားေမာင္းသမား ဟိုရွီႏိုဟာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တဲ့အခါ သူတစ္ခုခုကို ကူဖြင့္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာက္တံုးနဲ႕ အဲဒီတစ္ခုခုကို ျပန္ပိတ္ေပးဖို႕ နည္းလမ္းရွာေတြ႕ခဲ့တယ္။ သူဟာ ေၾကာင္ေတြနဲ႕ စကားေျပာႏုိင္တဲ့ စြမ္းရည္ကိုလည္း ရခဲ့တယ္။

ကက္ဖ္ကာကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို ျပန္ေရာက္သြားတဲ့အခါ မစ္စ္ေဆကီ ေသဆံုးၿပီးတာကို သိရပါတယ္။ အိုရွီးမားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တိုက်ိဳၿမို႕ကို ျပန္ဖို႕ျပင္ပါတယ္။ သူ႕ၿမို႕ကို ျပန္ေရာက္သြားရင္ ပညာေရးၿပီးဆံုးေအာင္ ေက်ာင္းဆက္တက္ရဦးမယ္လို႕ေျပာတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီးတဲ့အခါ ႏိုးထရစၿမဲ။ မင္းဟာ ကမၻာအသစ္တစ္ခုရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္သြားၿပီလို႕ ကက္ဖ္ကာကို က်ီးကန္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက ေျပာလိုက္ဟန္နဲ႕ အဆံုးသတ္ထားပါတယ္။

ဒီဇာတ္လမ္းအစအဆံုးကို အခုလိုျပန္ေျပာျပဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိခဲ့ဘူး။ ေတြ႕ျမင္မိတာေလးေတြကို အဓိက ေျပာျပခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဇာတ္ေၾကာင္း အၾကမ္းဖ်ဥ္း မသိဘဲနဲ႕ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ရႈပ္ေထြးမွာစိုးလို႕ အခုလို ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ေျပာျပျဖစ္သြားတယ္။ ဒီ၀တၳဳဟာ ဇာတ္လမ္းအေနနဲ႕ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတာကို သိခ်င္စိတ္နဲ႕ တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္ ဆက္လွန္ဖတ္ျဖစ္မယ့္ စာအုပ္ျဖစ္သလို ဇာတ္ေၾကာင္းရဲ႕ အလွည့္ေလးေတြတိုင္းမွာလည္း စာဖတ္သူကို ေတြးေစခ်င္တဲ့ သဲလြန္စေလးေတြကို ခ်န္ထားခဲ့တယ္ လို႕ခံစားမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္မွာ နည္းနည္း အေသးစိတ္သြားခဲ့တယ္။

အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္သူက အတိအက် ျပန္ထားတယ္လို႕ ယူဆရရင္ သတိထားမိတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ကေတာ့ တင္ျပပံုမွာ ကက္ဖ္ကာအေၾကာင္း ေျပာတဲ့ အခန္းေတြမွာ ကက္ဖ္ကာကို ပထမနာမ္စား (ငါ) အေနနဲ႕ သံုးႏႈန္းထားၿပီး အဲဒီအခန္းေတြမွာပဲ တခ်ိဳ႕ ျဖစ္ရပ္ေတြက်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဒုတိယနာမ္စား (မင္း) အေနနဲ႕ ေျပာင္းလဲလိုက္တယ္။ ဒုတိယနာမ္စားျဖစ္သြားတဲ့ စာသားေတြကို ထင္ရွားေအာင္ အမဲေရာင္ လုပ္ထားပါတယ္။ ကက္ဖ္ကာက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငါလို႕ သံုးေနရင္းက မင္းလို႕ေျပာင္းသြားတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ က်ီးကန္းလို႕ေခၚတဲ့ ေကာင္ေလးက ကက္ဖ္ကာကို ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြနဲ႕လည္း အမ်ားအားျဖင့္ တဆက္တစပ္တည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဖတ္ေနရင္း အေတာ္ေလးေရာက္ေတာ့မွ က်ီးကန္းလို႕ေခၚတဲ့ ေကာင္ေလး ဆိုတာဟာ ကက္္ဖ္ကာကိုယ္တုိင္ပဲ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာရတယ္။ မသိစိတ္နဲ႕ သိစိတ္ ဒါမွမဟုတ္ လူ႕စိတ္ရဲ႕ အားၿပိဳင္ေနတဲ့ စရိုက္ႏွစ္မ်ိဳးကို တင္စားထားတယ္လို႕ ယူဆရတယ္။ ကက္ဖ္ကာ ဆိုတဲ့ နာမည္ကိုက မူရင္း ခ်က္ဘာသာစကားနဲ႕ဆိုရင္ က်ီးကန္းလို႕ အဓိပၸါယ္ရတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေနာက္မွ သိရတာပါ။ က်ီးကန္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕စရိုက္မွာ ပိုၿပီးရဲ၀ံ့တာ ျပတ္သားတာ ညႊန္ၾကားခ်က္ေပးတာေတြကို ျပၿပီး ကက္ဖ္ကာရဲ႕ ပင္ကိုယ္မွာေတာ့ သာမန္ ၁၅ႏွစ္သား ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ပဲ ျပထားပါတယ္။ တစ္ခန္းေက်ာ္ေတြမွာ နာကာတာရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေျပာတဲ့ေနရာမွာေတာ့ တတိယနာမ္စား (သူ) အေနနဲ႕ပဲ သုံးထားတယ္။ ေနာက္တစ္ခု သတိျပဳမိတာက ကက္ဖ္ကာအေၾကာင္းက ၀ါက်ေတြမွာ ပစၥဳပၸါန္ကာလ (present tense) ကိုသံုးၿပီး နာကာတာ အခန္းေတြမွာ အတိတ္ကာလ (past tense) ကိုသံုးတယ္။

ကြဲျပားေနတဲ့ စရိုက္ေတြရဲ႕ အားၿပိဳင္မႈကို ဆက္ေတြ႕ရတာေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ နာကာတာကို သရုပ္ေဖာ္တဲ့အခါမွာ အတိတ္ မွတ္ဉာဏ္ (memories) လို႕ မရွိသူ လို႕ဆိုပါတယ္။ နာကာတာက သူ႕ကိုယ္သူ ဘာမွမရွိတဲ့ ေဟာင္းေလာင္းလူလို႕ေတာင္ တင္စားေျပာလိုက္ေသးတယ္။ သူနဲ႕ ဆန္႕က်င္စြာပဲ ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းကို ေမ့မရတဲ့ မစ္စ္ေဆကီကေတာ့ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြ (memories) နဲ႕ ပဲ တခ်ိန္လံုး ဖိစီးေလးလံေနခဲ့တယ္။ သူ႕ရဲ႕ အတိတ္ေတြကို ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ပဲ လႊတ္ခ်လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူလည္း ေသဆံုးသြားေတာ့တယ္။

မစ္စ္ ေဆကီက အတိတ္နဲ႕ ဖိစီးေလးလံေနစဥ္မွာ ကက္ဖ္ကာကေတာ့ ႀကိဳတင္ေဟာထားတဲ့ ဂရိပံုျပင္ဆန္ဆန္ အနာဂတ္ကေန ထြက္ေျပးဖို႕ ႀကိဳးစားရင္း တည့္တည့္၀င္တုိးခဲ့သူ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ သူ႕အေဖကို အိပ္မက္ထဲမွာ သတ္မိတယ္ လို႕ သူထင္ေနတယ္။ သူ႕အစ္မလို႔ ယူဆရသူကိုလည္း အိပ္မက္ထဲမွာ ျပစ္မွားခဲ့တယ္။ သူ႕အေမလို႕ ယူဆရတဲ့ မစ္စ္ေဆကီနဲ႕ေတာ့ တကယ္အျပင္မွာကို ဇာတ္လမ္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ နိမိတ္ဖတ္တဲ့အတိုင္း အားလံုး ျဖစ္လာခဲ့တယ္ လို႕ ယူဆရင္ေတာ့ အိမ္မက္ထဲက အားထုတ္မႈ ႀကံစည္မႈေတြဟာလည္း အျပင္က တကယ္လုပ္ရပ္ေတြလိုပဲ တူညီတဲ့ သက္ေရာက္မႈရွိတယ္လို႕ ေျပာခ်င္တာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။

အျပင္မွာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနသူ မစ္စ္ ေဆကီရဲ႕ ၁၅ႏွစ္သမီး ၀ိညာဥ္က ကက္ဖ္ကာေနတဲ့ အခန္းမွာ ညတိုင္း တေစၦလာေျခာက္တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ကက္ဖ္ကာဟာ မစ္စ္ေဆကီကို စေတြ႕လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မစ္စ္ေဆကီရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာထဲမွာ ၁၅ႏွစ္သမီးေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာကို သံုးဘက္ျမင္ရုပ္ၾကြလို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ရတယ္လို႕လည္း ပါပါတယ္။ မစ္စ္ေဆကီ တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ သိစိတ္မွာ လက္ရွိအရြယ္ျဖစ္ၿပီး မသိစိတ္ထဲမွာ အတိတ္က ၁၅ႏွစ္သမီးေလး က်န္ရစ္ေနတာကို တင္စားထားပံု ေပၚတယ္။ မစ္စ္ေဆကီဟာ သူ႕အေမျဖစ္ႏိုင္လား ဆိုတာကို ကက္ဖ္ကာက ေမးေတာ့ မစ္စ္ေဆကီက မေျဖခဲ့ဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကက္ဖ္ကာကေတာ့ မစ္စ္ေဆကီရဲ႕ ၁၅ႏွစ္အရြယ္ကိုေရာ လက္ရွိအရြယ္ကိုပါ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို စြဲလမ္းသြားမိတယ္။

နာကာတာ သတ္ခဲ့တဲ့ ေဂ်ာ္နီ၀ါကားဆိုတဲ့ ေၾကာင္သတ္သမားဟာ ကက္ဖ္ကာရဲ႕အေဖ လို႕ ထင္ျမင္ႏိုင္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ဆက္စပ္ေပးထားခဲ့တယ္။ နာကာတာက မစ္စ္ေဆကီကို ေတြ႕တဲ့အခန္း ေရာက္ေတာ့မွ နာကာတာဟာ ကက္ဖ္ကာကိုယ္စား သူ႕အေဖကို သတ္ေပးခဲ့တယ္လို႕ ေျပာျပတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ကက္ဖ္ကာ့အေဖက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေဂ်ာ္နီ၀ါကား ျဖစ္သြားရတာလဲ။ မစ္စ္ေဆကီဟာ သူ႕အေမလား။ ဆာကူရာဟာ သူ႕ေမြးစားအစ္မလား။ ဒါေတြကေတာ့ အေျဖေပးမထားတဲ့ ပေဟဠိေတြပါ။

နာကာတာ ဟာ စာမတတ္တဲ့အတြက္ ဉာဏ္ရည္ မျမင့္ဘူးလို႕ ခံယူထားၿပီး လူေတြ ေတြ႕တိုင္း အဲဒါကို ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက သာမန္လူေတြမလုပ္ႏိုင္တဲ့ ေၾကာင္နဲ႕ စကားေျပာတတ္ၿပီး ငါးမိုးရြာမွာကိုလည္း ခန္႕မွန္းတတ္သူျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္အခန္းေတြမွာ ပါလာေသးတဲ့ ေမွ်ာ့မိုးရြာတာတို႕ မိုးႀကိဳးမုန္တိုင္းတိုက္တာတို႕ဟာလည္း သူကပဲလုပ္လိုက္သေယာင္ ျပထားခဲ့ျပန္ပါတယ္။ တစ္ခုခုကို လိုက္ရွာေနတဲ့ နာကာတာဟာ မစ္စ္ေဆကီကို ေတြ႕အၿပီးမွာ သူ႕တာ၀န္ေတြၿပီးဆံုးၿပီ ဆိုၿပီး ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္။ သူနဲ႕ မစ္စ္ေဆကီ ဘယ္လိုပတ္သက္တာလဲ။ ေျပာမထားခဲ့ပါဘူး။ အဓိက ဇာတ္လိုက္ႏွစ္ဦးျဖစ္တဲ့ နာကာတာနဲ႕ ကက္ဖ္ကာဟာလည္း ဇာတ္လမ္းဆံုးခ်ိန္အထိ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေတြ႕မသြားခဲ့ဘူး။ တစ္ဖက္ကလည္း နာကာတာဟာ ကက္ဖ္ကာပဲလား။ ကက္ဖ္ကာရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းႏွစ္ခုကို တင္စားၿပီး ခြဲျခားျပသြားတာလား။ ေတြးစရာေတြ ရေစပါတယ္။

ဇာတ္ရန္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ စာၾကည့္တုိက္မွဴး အိုရွီးမားကလည္း စဥ္းစားစရာပါ။ သူဟာ မွတ္ပံုတင္ထဲမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္လို႕ ဆိုပါတယ္။ သူက မိန္းမတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေမြးဖြားလာတယ္။ ဒါေပယ့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈက မိန္းမမပီသခဲ့ဘူး။ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္လို ေနထုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေယာက်ၤားလွ်ာ မဟုတ္ပဲ ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ ေယာက်ၤားေတြကိုပဲ စိတ္၀င္စားတာပါလို႕လည္း ဆိုျပန္ပါတယ္။ ေယာကၤ်ားမက် မိန္းမမက်နဲ႕ အိုရွီးမားရဲ႕ အေနအထားကလည္း ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္ခြျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ အိုရွီးမားက စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာပါတယ္။ အသက္ ၂၁ ႏွစ္လို႕ဆိုေပမယ့္ အသိဉာဏ္ဗဟုသုတ အေတာ္ျမင့္မားတဲ့ စရုိက္ကို ေဖာ္က်ဴးထားတယ္။

ေဂ်ာ္နီ၀ါကား နဲ႕ ကာနယ္စန္ဒါ ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ကလည္း ထူးဆန္းေနတယ္။ ေဂ်ာ္နီ၀ါကားကေတာ့ ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ေၾကာင္သတ္သမား ဆိုသူပါ။ သူက ၀ီစကီပုလင္းထဲက ေဂ်ာ္နီ၀ါကားလို ၀တ္စားထားတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ထူးဆန္းတဲ့ ေက်ာက္တံုးကိုရေအာင္ ကားေမာင္းသမားကို ကူညီခဲ့တာ ကာနယ္စန္ဒါ ဆိုသူပါ။ ကာနယ္စန္ဒါ ဆိုတာ KFC ၾကက္ေၾကာ္ထဲက ႏႈတ္ခမ္းေမႊးျဖဴျဖဴနဲ႕ အဘိုးႀကီးေပါ့။ သူက သူ႕ကိုယ္သူ လူမဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူဟာ သေဘာတရား (concept) တစ္ခုပါလို႕ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ နာကာတာနဲ႕ ဟိုရွီႏိုကို ပုန္းေနဖို႕ ေနရာကိုပါ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာျပေပးခဲ့ျပန္တယ္။ နာမည္ႀကီး အမွတ္တံဆိပ္ေတြျဖစ္တဲ့ ေဂ်ာ္နီ၀ါကား နဲ႕ ကာနယ္စန္ဒါ ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ဘာလို႕ ထည့္သြင္း ေခၚလာရသလဲဆိုတာလည္း ပေဟဠိတစ္ခုပါပဲ။ သူတို႕ရဲ႕ဇာတ္ရုပ္ကလည္း ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေနတယ္။ အနက္ေရာင္၀တ္စံုနဲ႕ ေဂ်ာ္နီ၀ါကားက ဆိုးတဲ့စရိုက္ ျဖစ္ၿပီး အျဖဴေရာင္ ကာနယ္စန္ဒါကေတာ့ နာတာကာတို႕အတြက္ အကူအညီေပးတဲ့စရိုက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ကားေမာင္းသမား ဟိုရွီႏိုရဲ႕ စရုိက္ တိုးတက္လာပံု အဆင့္ဆင့္က စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေနျပန္ပါတယ္။ သူဟာ အစကေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ သာမန္ကားေမာင္းသမားပါ။ နာကာတာက သူ႕အဘိုးနဲ႕တူလို႕ ေစတနာရွိၿပီး လိုက္ကူညီရာကေန အေၾကာင္းအရာေတြကို ေလးေလးနက္နက္ ျဖစ္လာတယ္။ သြားရင္းလာရင္း သီခ်င္းေတြ ဂရုတစိုက္ နားေထာင္ရင္းကေန စာၾကည့္တိုက္ကို ေရာက္ေတာ့ ဘီသိုဗင္အေၾကာင္းေတြဘာေတြေတာင္ ဖတ္မိၿပီး အေတြးေတြက ပိုေလးနက္လာတယ္။ နာကာတာ ေသဆံုးသြားခ်ိန္မွာ သူဟာလည္း လူအသစ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းေတာ့မယ့္အေနနဲ႕ ျပထားပါတယ္။

အေနာက္တိုင္းနဲ႕ အေရွ႕တိုင္း ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ၀တၳဳထဲမွာ ေရာေမႊထားတာကိုလည္း သတိထားမိပါတယ္။ မ်က္မွန္၊ နာရီ စတာေတြမွာ သံုးစြဲတဲ့ အေနာက္တိုင္းတံဆိပ္ေတြ၊ အေနာက္တိုင္း ေတးဂီတေတြ၊ ဂရိဒ႑ာရီေတြ ေတြ႕ရသလို တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဘုရားေက်ာင္း ဇရပ္၊ ဘုရားေက်ာင္းမွာထားတဲ့ ေက်ာက္တံုးစတဲ့ အေရွ႕တိုင္းရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြကို ျပထားျပန္ပါတယ္။



စာေရးဆရာကို လိုက္ဖတ္ၾကည့္ရတာကေတာ့ သူ႕စာေတြကို ဖတ္ရတာထက္ ပိုေမာပါတယ္။ မူရာကာမီက အင္တာဗ်ဳးတစ္ခုမွာ ဒီေလာက္ဆန္းၾကယ္ ရႈပ္ေထြးၿပီး အေတြးအေခၚေတြပါတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကို ဘယ္လိုႀကံစည္ ေရးခဲ့သလဲလို႕ ေမးေတာ့ စာေရးတဲ့အခါ ဇာတ္လမ္းက ဘာဆက္ျဖစ္မယ္ ဆိုတာကို ႀကိဳေတြးမထားဘူးလို႕ ေျဖတယ္တဲ့။ ႀကိဳသိေနရင္ ေရးရတာ ပ်င္းစရာႀကီးေပါ့ လို႕ မူရာကာမီက ဆိုပါတယ္။ မူရာကာမီရဲ႕ တျခားစာအုပ္ေတြမွာေတာ့ သူဘာေတြ လက္-ေတြ႕တတ္သလဲ ဆိုတဲ့ သဲလြန္စတခ်ိဳ႕ ေတြ႕မိသလိုပါပဲ။ သူဟာ ဂ်က္ဇ္ဂီတ၊ ေၾကာင္၊ သိစိတ္ နဲ႕ မသိစိတ္၊ အတိတ္ နဲ႕ အိပ္မက္ စတဲ့အရာေတြကို ႏွစ္သက္သူ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ After Dark ဆိုတဲ့ ၀တၳဳမွာ ေၾကာင္ေတြအေၾကာင္း နည္းနည္း ျပန္ေတြ႕ရတယ္။ အေမနဲ႕သား ၾကားက အေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ After Quake လို႕အမည္ရတဲ့ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ေတြထဲက တစ္ပုဒ္မွာ ေတြ႕ရတယ္ ။ Hard-boiled wonderland and the end of the world ဆိုတဲ့ ၀တၳဳမွာေတာ့ သိစိတ္ မသိစိတ္အေၾကာင္းေတြကုိ အဓိကထားၿပီး ေရးသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီလို သူေရးတဲ့ တျခား၀တၳဳေတြ အေၾကာင္းကိုလည္း အာရုံရတဲ့အခါ အခုလို မွတ္စုမ်ိဳး ေရးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

(အခုတေလာေတာ့ မူရာကာမီလို အေရးအသားမ်ိဳးကို ဖတ္ဖို႕ပဲ ဓာတ္က်ေနပါတယ္။ စကားလံုးဆန္း ဇာတ္လမ္းအထူးအဆန္း သက္သက္နဲ႕ ဒန္တာမကဘဲ အေတြးေတြနဲ႕ ဒန္ထားတဲ့ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ ပုံစံ စာမ်ိဳးကို ဖတ္ရတဲ့အတြက္ ၀တၳဳေတြ အၿပီးမွာ ေက်နပ္မႈ ရတယ္။ Dan Brown ၀တၳဳေတြလို ဒါမွမဟုတ္ အခုေနာက္ဆံုး အေရာင္းရဆံုး ျဖစ္ေနတဲ့ Stieg Larsson ရဲ႕ The girl with the dragon tattoo တို႕လို ကိုေတာ့ စာအုပ္အေနနဲ႕ မဖတ္ခ်င္ဘဲ ရုပ္ရွင္ေလာက္ပဲ ခံစားခ်င္ပါတယ္။ လတ္တေလာ အေနအထားကို ေျပာတာပါ။)

တကယ္ေတာ့ ေျပာစရာေတြက က်န္ဦးမွာပါ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ႏွစ္သက္မိတဲ့ စကားေျပာခန္းေတြေပါ့။ Kafka on the shore ၀တၳဳ ကို ေက်ာင္းေတြမွာ စာတမ္း တစ္ေစာင္စာေလာက္ သံုးသပ္ထားတာေတြ၊ သင္ရိုးအေနနဲ႕ Chapter တစ္ခန္းခ်င္း ေလ့လာၾကတာေတြေတာင္ ရွိတယ္လို႕ ၾကားမိပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႕ပဲ နိဂုံးခ်ဳပ္ပါတယ္။


ပန္ဒိုရာ
(ေမာင္တိန္႕ဘေလာ့ဂ္က ပန္းခ်ီပံုတခ်ိဳ႕ ယူသံုးထားပါတယ္။ ဓာတ္ပုံေတြကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ရိုက္။)

Expand..

Summary..

ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာရယ္

Expand..

Summary..

ထာ၀ရအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ၾကယ္

ထာ၀ရအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ၾကယ္

ၾကယ္တစ္ပြင့္
လြင့္ထြက္ေၾကြခိုက္
ပင့္သက္ေတြ ႐ႈိက္ရျပန္တယ္..။

“မပြင့္ဘဲဖူးခဲ့ရတဲ့ ေကာင္မို႔ ေမွာင္တယ္” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
အလင္းေတြၾကား ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“တယ္လီဖုန္းေခၚသံေတြ ၾကားတာေတာင္
ျပန္မထူးျဖစ္တဲ့ေကာင္” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ျပန္ထူးစရာမလိုေအာင္ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“ငါ့မွာတစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ
ေ၀ါကနဲေပ်ာက္ဆံုးလိုက္ရ” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
အေငြ႕ေတြၾကား ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။

“ေလာကမာယာဆိုတာ
အတီးခံရတဲ့ ဗံုေတြရဲ႕ဂီတပါပဲ” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ဗံုသံေတြ မၾကားတဲ့အရပ္ဆီ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“ယံုၾကည္ထားစမ္း ေရခိုးေရေငြ႕ေတြကလည္း
ပင္လယ္ကို ပစ္ေပါက္စိုက္ပ်ဳိးႏိုင္ရမယ္ဆိုတာ” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ပင္လယ္ကို စိုက္ပ်ဳိးျပၿပီး ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“ေမေမေရ.. မိုးတိမ္ေတြထဲ ေျခပစ္လက္ပစ္
သား၀င္အိပ္ပစ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ေျခပစ္လက္ပစ္အိပ္ေနပံုမ်ား
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခၚတာေတာင္ မၾကားေတာ့ဘူး။ ။

ေခလြန္း

(ၾသဂုတ္လ ၅ရက္၊ ၂၀၀၇ တြင္ ကြယ္လြန္သြားေသာ စာေရးဆရာ တာရာမင္းေ၀အတြက္ အမွတ္တရ ေရးဖြဲ႕ပါသည္။)

ဆရာတာရာမင္းေ၀ ကြယ္လြန္တဲ့ႏွစ္က ေခလြန္း ေရးထားခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးပါ။

ဆရာ တာရာမင္းေ၀ ကြယ္လြန္တာ ၃ ႏွစ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။ မႏွစ္ကလည္း အမွတ္တရပို႕စ္တစ္ခု တင္ျဖစ္တယ္။ အေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ပံုတူေလးကိုဆြဲၿပီး စိတ္တုိင္းမက်တာနဲ႕ ထပ္ျပင္ရင္း ေနာက္က်သြားလို႕ သိမ္းထားလိုက္တယ္။

ဒါကေတာ့ တာရာမင္းေ၀အမွတ္တရ ဘေလာ့ဂ္ လိပ္စာပါ။ http://taryarminwaimemorial.blogspot.com

အမွတ္တရ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဒီေနရာမွာ download ယူလို႕ရပါတယ္။

ေရဒီယို အစီအစဥ္တခုမွာ ကဗ်ာဆရာႏွင္းခါးမိုး ေျပာျပတဲ့ တာရာမင္းေ၀အေၾကာင္းကို ကိုဇာနည္၀င္းရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ ဒီေနရာမွာ နားေထာင္ႏိုင္ပါတယ္။

တာရာမင္းေ၀ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ရြတ္ဆိုထားတဲ့ အသံကိုေတာ့ ဆရာမေမၿငိမ္းရဲ႕ဘေလာ့ဂ္ ဒီေနရာမွာ နားေထာင္ႏိုုင္ပါတယ္။

မေနာ္ဟရီရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ ဆရာ့ကဗ်ာေတြ စုစည္းထားတာကို သြားယူလို႕ရပါတယ္။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..