Wednesday, August 8, 2007

အဲဒီအခ်ိန္က

အဲဒီအခ်ိန္က…

ပန္ဒိုရာဟာ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ေက်ာင္းသူကေလးပဲ ရွိေသးတယ္။

အဲဒီႏွစ္က တျခားၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ အဘြားအိမ္ကေနၿပီး ေက်ာင္းတက္တယ္။ ပထမဆံုး မိဘအိမ္ကခြဲၿပီး ေနရတာေပါ့။ အဘြားတို႕ျခံ၀င္းထဲမွာ အမ်ိဳးေတြ အတူတူ စုေနၾကတယ္။ ဘႀကီးတစ္ေယာက္နဲ့က သိပ္အလြမ္းသင့္တာ။ သူက စာေပတို႕ ႏိုင္ငံေရးတို႕စိတ္၀င္စားတယ္။ သူသားသမီးေတြနဲ႕က် ဒါေတြေျပာဖို႕ အေဖာ္ မရေတာ့ ကိုယ့္ကိုပဲပိုခ်စ္တယ္။ ကိုယ့္ကိုလည္း ကေလးလို သေဘာမထားဘူး။ လူႀကီးစကားနဲ႕ ေျပာတယ္။ လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႕ ပတ္သက္တဲ႕ စာရြက္ေတြ လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြ ေပၚလာေတာ့ ရရင္ ယူယူလာတယ္။ ဦးေအာင္ႀကီးေရးတဲ့ စာတို႕ဘာတို႕ ရေတာ့ သမဂၢၿဖိဳတဲ႕ကိစၥေတြကို သူ႕အယူအဆေတြနဲ႕ ေျပာျပေသးတယ္။

အဲဒီအေတာအတြင္း ၿမိဳ႕ကေလးက ဘယ္ေက်ာင္းမွာ စာကပ္သြားတယ္တို႕ ဘယ္ေနရာမွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနတယ္တို႕ ၾကားေနရတယ္။ စာကိုေကာင္းေကာင္း စိတ္မပါပဲ အဲဒါေတြပဲ နားစြင့္ေနမိတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႕တညမွာ လူေတြစုစုေ၀းေ၀း ေအာ္သံေတြ ေသနတ္သံေတြၾကားတယ္။ ေထာင္ ဘက္ကလို႕ေျပာတယ္။ ေနာက္တေန႕မွာ ေက်ာင္းပိတ္တယ္လို႕ ေၾကညာတယ္။ ေဖေဖေမေမတို႕က လာေခၚမယ္ဆိုလို႕ ၂ရက္ ၃ ရက္ ေစာင့္ေနရတယ္။ အဲဒီအေတာအတြင္းမွာ ဘႀကီးနဲ႕အတူ လမ္းထိပ္ထြက္ၿပီး စီတန္းလွည့္လည္တဲ႕လူေတြ သြားသြားၾကည့္တယ္။

ေဖေဖေမေမတို႕နဲ႕ အတူ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကို သေဘၤာ(ေမာ္ေတာ္) စီးၿပီး ျပန္လာခဲ႕တယ္။ သေဘၤာတစ္စီးလံုး စစ္သားေတြနဲ႕ ျပည္႕ေနတာပဲ။ ျပန္ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာ ေရေၾကာင္းခရီးစဥ္ေတြ ပ်က္သြားေတာ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ထဲမွာပဲ ေနေနတာပဲ။ အေျခအေနေတြက ျမန္လြန္းတယ္။ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ လိုက္မမီဘူး။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ လူတခ်ိဳ႕ ေန႕ခ်င္းညခ်င္း ေျပာင္းလဲသြားၾကတယ္။ ႏုနယ္သူ တစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့ အၾကာႀကီး စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာေမာင္သာရရဲ႕ ၀တၳဳ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုလိုပဲ။ ဘာတဲ့။ “ငါတို့ဘက္ကၾကည့္ေတာ့ သူရဲေကာင္း မင္းတို့ဘက္ကၾကည့္ေတာ့ သစၥာေဖာက္” တဲ့။ ေထာင္က်တဲ့လူေတြ လြတ္လာတယ္။ (လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။) ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကိုယ့္ဘာသာ ကင္းေစာင့္ၾကတယ္။ အစ္ကိုကေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ စီတန္းလွည့္လည္တာေတြ လုပ္ရင္ ထြက္ထြက္လိုက္သြားတယ္။ အိမ္ကိုလည္း စာရြက္ေတြ ယူလာတယ္။

အိမ္မွာရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြ ျပန္ရွာဖတ္ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာ့သမိုင္းေတြ။ ဆရာႏိုင္၀င္းေဆြ ဘာသာျပန္တဲ့ အိုယန္ဟိုင္၏ ေတးသံ။ ဆရာႀကီး ဒဂုန္ေရႊမ်ွား ဘာသာျပန္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ညီေနာင္(Charles Dickens’ A Tale of Two Cities )။ သခင္သန္းထြန္း၏ ေနာက္ဆံုးေန႕မ်ား။ ဆရာမင္းေက်ာ္ရဲ႕ ငါတို႕ေခတ္နဲ႕အျပိဳင္ အတြဲလိုက္။ ဆရာရန္ကုန္ဘေဆြရဲ႕ ေရႊ၀ါျပည္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားက မဂၢဇင္းေဟာင္းေတြ။ စတာေတြပဲ။ အဲဒီစာအုပ္မ်ိဳးစံု အေတြးအေခၚမ်ိဳးစံု ေတြက အိမ္မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဥာဏ္မီသေလာက္ ရႈေထာင့္မ်ိဳးစံုက ေတြးေစတယ္။ အင္း..ေတြေ၀ေစတယ္လို႕ ေျပာႏိုင္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖနဲ႕ စကားေတြေျပာတယ္။

ပါတီက လူႀကီးတစ္ဦးက ဆႏၵျပသူေတြဟာ အဆင့္အတန္းမရွိတဲ့ ဂန္ဘား ေတြပါလို႕ ေျပာေတာ့ လက္သီးဆုပ္မိတယ္။ အနီးအနားၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ ေကာင္စီလူႀကီးအိမ္ကို သြား၀ိုင္းၾကၿပီး လူႀကီးသမီးကိုပါ လက္ေရာက္ ေစာ္ကားသြားတာကို ၾကားေတာ့ ေခါင္းခါမိတယ္။ လူေတြ အပစ္ခံရတာၾကားေတာ့ မ်က္ရည္၀ဲၿပီး သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ ျမစ္ကမ္းနားမွာရွိတဲ့ ကိုယ့္အိမ္ကို စက္ေလွေတြ ဘာေတြ ကပ္ၿပီး ၀င္လုသြားမွာ တခ်ိန္လံုး စိုးရိမ္ေနရတဲ့ တထိတ္ထိတ္ဘ၀မွာ ေနေနရတယ္။ စားစရာလည္း ရွားပါးတယ္။ ပိုက္ဆံလည္း ေလာက္ေလာက္လားလား မရွိဘူး။ မႏွစ္က မည္းတဲ႕အထဲ အကုန္ပါသြားခဲ့ၿပီ။

ဒီလိုနဲ႕ သတင္းစာ ေစာင့္ဖတ္တယ္။ ေရဒီယို လိုင္းေပါင္းစံုနားေထာင္တယ္။ ေဖေဖက ေျပာတယ္။ အႏုနည္းနဲ႕ကိုင္မယ္။ အၾကမ္းနည္းနဲ႕ ကိုင္မယ္။ ေနာက္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိမ့္မယ္တဲ႕။ ေျပာတဲ႕အတိုင္းပဲ ျမန္မာ့အသံေရဒီယိုက စစ္ခ်ီေတးေတြ အဆက္မျပတ္ လာတဲ့တေန႕ ၿမိဳ႕ထဲမွာ စစ္သားေတြ ေနရာအႏွံ႕ ေရာက္လာေတာ့တယ္။

ပန္ဒိုရာ

6 comments:

Anonymous said...

အဲဒိအခိ်န္ကို ေရးထားပုံက အဆက္ရိွဦးမယ့္ပုံစံနဲ ့..ဆန္ ့တငံ့ငံ့ျဖစ္ေနလို ့ အပိုင္း ေတြနဲ ့မ်ားလာဦးမလားလို ့..ဒါေပမယ့္….ဖတ္ျပီးခဏေတြးႀကည့္တယ္..သူတို ့ ေနရာအႏွံ ့ေရာက္ လာတယ္..သူတို ့၀င္လာတယ္..ဆိုေတာ့..ဟုတ္တယ္..အပိုင္း၂ အဆက္မရိွေတာ့ဘူး…ဒါပဲေလ..
Mg Yin

ရြက္၀ါ said...

ဒီေန႔အတြက္ဒီလိုပို႔ေလးေရးေပးတာ အရမ္းသင့္ေတာ္ပါတယ္။ သားရွိေနခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေလးကိုလည္း ျပန္ၿပီးသတိရသြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆင္တူပါတယ္။ သားကအရမ္းငယ္ေသးေတာ့ နားမလည္တာမ်ားတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္တာေတာ့သိတယ္။ ဒီလိုပို႔မ်ိဳးေလးတင္ျခင္ေပမယ့္ မေရးတတ္လို႔ တျခားလူေရးတာေတြ လိုက္ဖတ္ေနတယ္။ အသစ္တစ္ခုေတာ့ တင္ထားပါတယ္။ အားရင္လာဖတ္ပါဦးလို႔။

tayzar said...

အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္က ၃ လ သားအရြယ္ေလာက္ဆိုေတာ့ ဘာမွ မသိခဲ့ဘူးဗ်

Andy Myint said...

၈၈ တုန္းက ကၽြန္ေတာ္လည္း အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားပဲ ရွိေသးတယ္။ ၉၆ တုန္းကေရာ ....

pandora said...

ကိုေမာင္ရင္.. ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္
ရြက္၀ါ . လာဖတ္ပါတယ္ေနာ္
ေတဇာ . တားကငယ္ေသးတာေပါ့
ကိုအန္ဒီ.. အင္း.. အသက္ေတြေတာ့ ခန္႕မွန္းသိကုန္ၿပီ. အဲဒါေပါ့ ေစတနာထားေရးေတာ့ နစ္နာလိုက္တာ.. (ဟီး)

စိုးထက္ - Soe Htet ! said...

read it again. :)