ပန္ဒိုရာ ဘာကိုေၾကာက္

Chaos က ေရးခိုင္းထားတာပါ။

ဘာမွ မေၾကာက္ဘူးကြ။

အဲဒီလို ဟစ္ေၾကြးလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ လူဆိုတာ တခုခုေတာ့ ေၾကာက္ၾကတာခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့ ပန္ဒိုရာလည္း ေၾကာက္တာေလးေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ျမန္မာစကားက ရြံရွာတာကို ျဖစ္ျဖစ္ ထိတ္လန္႕တာကို ျဖစ္ျဖစ္ စိုးရိမ္ပူပန္တာကိုျဖစ္ျဖစ္ ေၾကာက္ရြံ႕တာကိုျဖစ္ျဖစ္ ေၾကာက္ ဆိုတဲ့ စကားတစ္လံုးနဲ႕ပဲ သံုးခ်င္သံုးတတ္တာကို မွတ္သားမိပါတယ္။ ဥပမာ ဆိုရရင္ သရဲကို ေၾကာက္တာနဲ႕ ၾကြက္ကုိ ေၾကာက္တာနဲ႕ ေၾကာက္ပံုေၾကာက္နည္း ေတာ့ တူမယ္မထင္။ စကားကတ္တယ္ လို႕ေတာ့ မထင္ပါနဲ႕။

Phobia ဆန္ဆန္ေၾကာက္တာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ကေတာ့ ပန္ဒိုရာက တြန္႕တြန္႕တြားသြား သတၱ၀ါ (creepy crawly creature) ေတြကို အလြန္ ရြံေၾကာက္ပါတယ္။ ကိုယ့္အသားနဲ႕ ထိသြားမွာကို သိပ္စိုးတယ္။ တီေကာင္လို ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာဆို ပိုဆိုး။ ေစ့ေစ့ေတာင္ မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ အိ အိ။ (လာတို႕တဲ့လူကို တသက္မေခၚဘူးမွတ္။) ဖားတို႕ ၾကြက္တို႕ေတာ့ မေၾကာက္ပါ။ ငယ္ငယ္ကဆို မိုးဦးက်မွာ လမ္းေဘးမွာ ဖားေပါက္စေလးေတြ အၿပိဳင္းအရိုင္း ေပါေနခ်ိန္ဆို ၀ွက္ထားၿပီး ေၾကာက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႕ လက္ထဲထည့္ေပးတာ။ (အဟီး.. သူမ်ားကိုေတာ့ သြားစတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီအက်င့္ေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ယံုလိုက္။)

ထိတ္လန္႕ေၾကာက္ရြ႕ံတာ ဆိုရင္ေတာ့ သရဲ တေစၧနဲ႔ ပတ္သက္လို႕ တကယ္ရွိတာ မရွိတာ အသာထား၊ သာမန္ သူလိုကိုယ္လိုပဲ ေၾကာက္ခဲ့ဖူးတာပဲ။ (သရဲကားေတာ့ ၾကည့္ရတာ ၾကိဳက္တယ္။) ဒါေပမယ့္ လူသူနည္းပါးတဲ့ အေဆာက္အဦႀကီးတစ္ခုမွာ သရဲေျခာက္တယ္လို႕ ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ အခန္းတစ္ခန္းရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးက အခန္းေလးတစ္ခုမွာ ႏွစ္နဲ႕ခ်ီၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေနခဲ့ဖူးတယ္။

စိုးရိမ္တာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ့လူေတြ စိတ္ဆိုးမွာကို စိုးတတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ သူ ေပါ့။ မႀကိဳက္ႏိုင္တာေတြ လုပ္မိတာ ေလ်ာ့ေအာင္ေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္ကိုဆံုးမ ႀကိဳးစားေနတာပဲ။

မျပည့္၀ေသးတဲ့ လူ ဆိုေတာ့လည္း တရားသေဘာအရ ေတြ ဘာေတြဆိုရင္ေတာ့ ေၾကာက္သင့္တာေတြ မေၾကာက္ မေၾကာက္သင့္တာေတြ ေၾကာက္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ေလာေလာလတ္လတ္ ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနတာ အေနနဲ႕ အေၾကာက္ဆံုးကေတာ့ အေၾကာက္တရား ကိုယ္တိုင္ကို ျဖစ္ေနတယ္။

The only thing we have to fear is fear itself ဆုိတဲ့ စကားေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ေျပာခဲ့သူကေတာ့ အေမရိကန္ သမၼတ (ေဟာင္း) Franklin D. Roosevelt ပါ။ ဒီမွာ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီလို အေၾကာက္တရားမ်ိဳး ရဲ႕ အက်ိဳးဆက္လို႕ စဥ္းစားလိုက္ရင္ ေအာ့ဇ၀စ္ခ်္ နာဇီအက်ဥ္းစခန္းၾကီးကို ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ဟီရိုရွီးမား မွာ ႀကဲခ်လိုက္တဲ့ ႏ်ဴကလီးယား မိႈပြင့္ႀကီးကို ျမင္ေယာင္လာတယ္။ World Trade Centre ႀကီး ျမင္လာတယ္။ တန္ခိုးရွင္ရဲ႕ တစံုတရာ အမိန္႕ေအာက္မွာ ဖုံမႈန္႕ေတြ ဖံုးလႊမ္းလို႕ ေက်ာက္ေတာင္လုိ မာေက်ာတဲ့ ႏွလံုးသားေတြနဲ႕ အသက္ကိုစေတးဖို႕ ၀န္မေလးၾကသူမ်ားကို ျမင္ေယာင္လာတယ္။ အနီးကပ္ဆံုး တေနရာမွာေတာ့ သနားစရာေကာင္းတဲ့ မ်က္လံုး၀ိုင္းေတြနဲ႕ ဘာကိုမွန္းမသိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ကာ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး သည္းခံေနၾကတဲ့ သိမ္ေမြ႕တဲ့ ႏွလံုးသားေတြကို ျမင္လာတယ္။ အျပန္အလွန္ ေၾကာက္ၾကတယ္။ ေၾကာက္လို႕ ျပန္ေျခာက္တယ္။ ေျခာက္လို႕ ပိုေၾကာက္တယ္။ အေၾကာက္တရားနဲ႕ ကစားတဲ့ပြဲေတြက အရင္းအႏွီး ႀကီးလွတယ္။

ရုစဗဲ႕ ရဲ႕ စကားက မဆံုးေသးပါဘူး fear itself ဆိုတာကို အခုလို ဆက္လင္း ထားပါေသးတယ္။

"… let me assert my firm belief that the only thing we have to fear is fear itself—nameless, unreasoning, unjustified terror which paralyzes needed efforts to convert retreat into advance...."

က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္မႈ မရွိေသာ၊ တိုးတက္မႈကို ဟန္႕တားေစေသာ၊ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တဲ့ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို ပိတ္ဆို႕ေစေသာ၊ အဓိပၸာယ္မဲ့ အေၾကာက္တရားေတြကို ဘယ္လို အတူ ဖယ္ရွားၾကမလဲ။