ကံၾကမၼာေသာင္ကမ္းမွာ လရိပ္တျခမ္းက်ေနခဲ့စဥ္

အႏုပညာ..တဲ့။ လွပက်ယ္၀န္းတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႕ ျပည့္စံုတဲ့ ေ၀ါဟာရတစ္ခု။ ဘေလာ့ဂ္ကို ေရးတယ္။ အႏုပညာကို ေရးတယ္။ ဘေလာ့ဂ္က ကိုယ့္ကိုျပန္ေရး၊ အႏုပညာက ဘေလာ့ဂ္ကို ျပန္ေရးသြားခဲ့တယ္။

ဘေလာ့ဂ္ေရးသားျခင္း ထဲမွာ အႏုပညာ စီးကူးမႈေတြရွိခဲ့။ လရိပ္မႈန္ပ်ပ်မွာ ကဗ်ာဆရာႏွင္းခါးမိုးက ဒီလို ဖြဲ႕ဆိုခဲ့။ ကိုယ္ေရးမိတဲ့ မွတ္ခ်က္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ့။ ေမတၱာရွင္ တစ္ေယာက္က ဒီပုိ႕စ္ရဲ႕ေခါင္းစဥ္ ျဖစ္လာဖို႕ စကားလံုးတခ်ိဳ႕ ထြက္က်သြားခဲ့။  


ခရီးေတာလမ္း

သည္ေတာမို႕
ေမာမိတယ္…
မုဆိုးလား သားေကာင္လား
ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး စိတ္ေထြျပားတယ္။

အာရုံေမႊေႏွာက္
ေျခာက္တဲ့အခါေျခာက္လိုက္
ကန္ေရျပာမာလာေအးနဲ႕
ဟုိအေ၀းကျမွဴလာလိုက္
ခလုတ္တိုက္ ေသြးစိမ္းထြက္
ခေယာင္းခက္ အဆိပ္သင့္တယ္။

ညဥ့္ယံနက္နက္
မ်က္လံုး၀င္းလက္လက္
ေတာေကာင္ရဲ႕ေခၚသံ
ဖန္ဖန္ပဲ့တင္
ဟင္...ျပန္မထူးနဲ႕
ေထာင္ေခ်ာက္ကိုသတိထား
လင့္စင္ကိုခိုင္ခိုင္ကိုင္ထား
ေတာကမာယာမ်ားတယ္
မိန္းမသားဆိုေတာ့လည္း
အားငယ္...... တဲ့။

မေတြ႕ ေျခရာ
လိႈက္ဟာ ေမာပန္း
အႏိုင္ႏိုင္လွမ္းစဥ္
ဘယ္စခန္းေပါက္
ဘယ္လမ္းေရာက္ခဲ့ၿပီလဲ
ဟိုေတာင္တန္း ဟုိေသာင္ကမ္းကို
မွန္းလို႕ေမ်ွာ္ရ ရင္၀မွာဆို႕တယ္။

သည္ေတာက
ခက္တယ္…
သားေကာင္တလွည့္ မုဆိုးတလွည့္
ကံၾကမၼာကို အမဲလိုက္ၾကတယ္။


ပန္ဒိုရာ