လူသူတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းတစ္လံုးေပၚမွာ အိ္မ္ကေလးတစ္လံုး ရွိတယ္လို႕ ဆိုၾကပါစို႔။ အဲဒီ အိ္မ္ကေလးမွာ ျပတင္းေပါက္ ေသးေသးေလး တစ္ခုရွိတယ္လို႕ ဆိုၾကပါစို႕။ အဲဒီ ျပတင္းေပါက္ကေလး အနားမွာ ေ၀့၀ဲ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ညင္သာေလကေလး ရွိတယ္လို႕ ဆိုၾကပါစို႕။
ရာသီဥတု သာယာတဲ့ နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ အရင္က အၿမဲတမ္း ပိတ္ထားခဲ့တဲ့ ျပတင္းေပါက္ ေသးေသးေလး ပြင့္သြားတယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေလးကို အရင္က ဘာလို႕ ပိတ္ထားခဲ့ပါလိမ့္။ တခုခု ၀င္လာမွာ စိုးလို႕လား။ တခုခု ထြက္သြားမွာ စိုးလို႕လား။
ေလကေလး က ဟို႕ေ၀့ဒီ၀ိုက္ အကဲခတ္ေနရာကေန ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကေလးထဲ စူးစူးစမ္းစမ္းနဲ႕ ျဖတ္ကနဲ ခုန္၀င္သြားတယ္။ မဲေမွာင္ေနတဲ့ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲက ဖုန္မႈန္႕ေတြ ၾကပ္ခိုးေတြကို ေလကေလးက မႈတ္ထုတ္လုိက္တယ္ ။ ေတာေတာင္ေတြကို ျဖတ္သန္း သယ္ေဆာင္လာခဲ့တဲ့ စိမ္းစိုလတ္ဆတ္မႈေတြကို ေနရာခ်ေပးလိုက္တယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေလးလည္း အံ႕ၾသေပ်ာ္ရႊင္လို႕။ ေလညင္းကေလးလည္း ၀မ္းသာလို႕။
ဒီလိုနဲ႕ မနက္မနက္ေတြေရာက္ရင္ ေလညင္းကေလးက ေတာင္ကုန္းေပၚကို အေျပးကေလး ရြက္လႊင့္လာတယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေလးက အဆင္သင့္ဖြင့္ၿပီး ေစာင့္ေနေပးတယ္။ နံနက္ခင္းရဲ႕ လန္းဆန္းမႈေတြကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ ဖလွယ္ၾကတယ္။
ေလ ဆိုေတာ့ အစိုးမရခဲ့။ ရာသီဥတု မသာယာတဲ့ တေန႕မွာ ေလညင္းကေလးက ေလရူးကေလး အျဖစ္ကို ကူးေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ ေလေပြေလရူးကေလးက ျပတင္းေပါက္ ကေလးကို တိုးေ၀ွ႕ၿပီး မူးမူးမိုက္မိုက္ ၀င္တိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ ျပတင္းတံခါးေတြ ေလရူးအေ၀ွ႔မွာ ၀ုန္းဒိုင္း နဲ႕ ပိတ္လိုက္ပြင့္လိုက္ ျဖစ္သြားတယ္။ အိမ္ထဲမွာလည္း ပစၥည္းေတြ ဟုိဒီ လြင့္စင္ကုန္တယ္။
ျပတင္းေပါက္ကေလးဟာ ေလရူးရဲ႕ သဘာ၀ကုိ ေတာ္ေတာ္ လန္႕သြားပံုေပၚတယ္။ အဲဒီညက မိုးခ်ဳပ္လို႕ ပိတ္လိုက္တဲ့ ျပတင္းတံခါးေလးဟာ ေနာက္တေန႔ မိုးလင္းခ်ိန္မွာလည္း ျပန္ပြင့္မလာေတာ့ဘူး။
အခုေတာ့ ေလရူးကေလးက ေလႏုေအးအျဖစ္ ျပန္လည္ ျငိမ္သက္သြားခဲ့ၿပီ။ မနက္ လင္းလာရင္ ေလညင္းကေလးက ျပတင္းေပါက္ကေလးကို သြားသြားေခ်ာင္းသတဲ့။ ေစ့ေစ့ပိတ္ထားတဲ့ ျပတင္းတံခါးနဲ႕သာ ရင္ဘတ္ေအာင့္ေအာင္ ၀င္တိုးမိၿပီး လွည့္ျပန္ခဲ့ရတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္.. ။ ျပတင္းေပါက္ကေလးကေတာ့ ပြင့္မလာေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ေလညင္းကေလးဟာ ေၾကကြဲလြန္းလို႕ ေတာင္ကုန္းေပၚ တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္ ဂနာမျငိမ္။ ေလႏုေအးကေလး ေအးသထက္ ေအးလာတယ္။ ေလကေလးဟာ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းလို႕။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ သြန္ခ်ၿပီး ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုေၾကြးေတာ့တာပဲ။ အဲဒါကို မိုးရြာတယ္လို႕ ေခၚၾကသတဲ့။
လူသူတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းကေလး တစ္လံုးေပၚမွာ ျပတင္းေပါက္ေသးေသးကို ခပ္တင္းတင္း ပိတ္ထားတဲ့ အိမ္ကေလးတစ္လံုးေပၚ မိုးေတြ သည္းသည္း ရြာ…လို႕။ အဲဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္ရတာေလာက္ ဘယ္တုန္းကမွ ၀မ္းမနည္းခဲ့ဖူးဘူး။
ပန္ဒိုရာ
ရာသီဥတု သာယာတဲ့ နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ အရင္က အၿမဲတမ္း ပိတ္ထားခဲ့တဲ့ ျပတင္းေပါက္ ေသးေသးေလး ပြင့္သြားတယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေလးကို အရင္က ဘာလို႕ ပိတ္ထားခဲ့ပါလိမ့္။ တခုခု ၀င္လာမွာ စိုးလို႕လား။ တခုခု ထြက္သြားမွာ စိုးလို႕လား။
ေလကေလး က ဟို႕ေ၀့ဒီ၀ိုက္ အကဲခတ္ေနရာကေန ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကေလးထဲ စူးစူးစမ္းစမ္းနဲ႕ ျဖတ္ကနဲ ခုန္၀င္သြားတယ္။ မဲေမွာင္ေနတဲ့ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲက ဖုန္မႈန္႕ေတြ ၾကပ္ခိုးေတြကို ေလကေလးက မႈတ္ထုတ္လုိက္တယ္ ။ ေတာေတာင္ေတြကို ျဖတ္သန္း သယ္ေဆာင္လာခဲ့တဲ့ စိမ္းစိုလတ္ဆတ္မႈေတြကို ေနရာခ်ေပးလိုက္တယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေလးလည္း အံ႕ၾသေပ်ာ္ရႊင္လို႕။ ေလညင္းကေလးလည္း ၀မ္းသာလို႕။
ဒီလိုနဲ႕ မနက္မနက္ေတြေရာက္ရင္ ေလညင္းကေလးက ေတာင္ကုန္းေပၚကို အေျပးကေလး ရြက္လႊင့္လာတယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေလးက အဆင္သင့္ဖြင့္ၿပီး ေစာင့္ေနေပးတယ္။ နံနက္ခင္းရဲ႕ လန္းဆန္းမႈေတြကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ ဖလွယ္ၾကတယ္။
ေလ ဆိုေတာ့ အစိုးမရခဲ့။ ရာသီဥတု မသာယာတဲ့ တေန႕မွာ ေလညင္းကေလးက ေလရူးကေလး အျဖစ္ကို ကူးေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ ေလေပြေလရူးကေလးက ျပတင္းေပါက္ ကေလးကို တိုးေ၀ွ႕ၿပီး မူးမူးမိုက္မိုက္ ၀င္တိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ ျပတင္းတံခါးေတြ ေလရူးအေ၀ွ႔မွာ ၀ုန္းဒိုင္း နဲ႕ ပိတ္လိုက္ပြင့္လိုက္ ျဖစ္သြားတယ္။ အိမ္ထဲမွာလည္း ပစၥည္းေတြ ဟုိဒီ လြင့္စင္ကုန္တယ္။
ျပတင္းေပါက္ကေလးဟာ ေလရူးရဲ႕ သဘာ၀ကုိ ေတာ္ေတာ္ လန္႕သြားပံုေပၚတယ္။ အဲဒီညက မိုးခ်ဳပ္လို႕ ပိတ္လိုက္တဲ့ ျပတင္းတံခါးေလးဟာ ေနာက္တေန႔ မိုးလင္းခ်ိန္မွာလည္း ျပန္ပြင့္မလာေတာ့ဘူး။
အခုေတာ့ ေလရူးကေလးက ေလႏုေအးအျဖစ္ ျပန္လည္ ျငိမ္သက္သြားခဲ့ၿပီ။ မနက္ လင္းလာရင္ ေလညင္းကေလးက ျပတင္းေပါက္ကေလးကို သြားသြားေခ်ာင္းသတဲ့။ ေစ့ေစ့ပိတ္ထားတဲ့ ျပတင္းတံခါးနဲ႕သာ ရင္ဘတ္ေအာင့္ေအာင္ ၀င္တိုးမိၿပီး လွည့္ျပန္ခဲ့ရတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္.. ။ ျပတင္းေပါက္ကေလးကေတာ့ ပြင့္မလာေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ေလညင္းကေလးဟာ ေၾကကြဲလြန္းလို႕ ေတာင္ကုန္းေပၚ တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္ ဂနာမျငိမ္။ ေလႏုေအးကေလး ေအးသထက္ ေအးလာတယ္။ ေလကေလးဟာ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းလို႕။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ သြန္ခ်ၿပီး ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုေၾကြးေတာ့တာပဲ။ အဲဒါကို မိုးရြာတယ္လို႕ ေခၚၾကသတဲ့။
လူသူတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းကေလး တစ္လံုးေပၚမွာ ျပတင္းေပါက္ေသးေသးကို ခပ္တင္းတင္း ပိတ္ထားတဲ့ အိမ္ကေလးတစ္လံုးေပၚ မိုးေတြ သည္းသည္း ရြာ…လို႕။ အဲဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္ရတာေလာက္ ဘယ္တုန္းကမွ ၀မ္းမနည္းခဲ့ဖူးဘူး။
ပန္ဒိုရာ
.jpg)
Posts
15 comments:
Nice writing.:)
အရင္ႏွစ္ႀကိမ္က ေမွာ္တလွဲ႔ စုန္းတလွဲ႔ ခ်ီးမြန္းမိလုိ႔ ေအာက္လမ္းဆရာေတြနဲ႔ခ်ည္း ႏႈိင္းတယ္ထင္ေနဦးမယ္။
သည္တခါေတာ့ “အေရးေရာ အေတြးပါေကာင္းတယ္”လုိ႔ ႐ုိး႐ုိးေလးဘဲ မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္ပါတယ္။
ခံစားသြားတယ္ မပန္ေရ ။
ေလက သူ႔ဘာသာသူ တုိက္ခ်င္သလုိတုိက္၊ မုိးက သူ႔ဘာသာသူရြာတာကုိ ခံစားတတ္ေအာင္းေရးတတ္တယ္။ ေလးစားပါတယ္ ပန္ဒိုရာ။
ကေ၀ေမွာ္ေပါက္ စုန္းအတတ္ေျမာက္ေနတဲ႔ မႀကီးပန္ေရ
ko paw ေျပာသလို ေအာက္လမ္းေတြနဲ႔ခ်ည္း ႏိႈင္းတယ္လို႔လည္းမထင္နဲ႔ဦးေနာ္
စာအေရးေကာင္းလြန္းလို႔ဗ်။ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ :)
ိမဒမ္ေပါနဲ႕ ကိုေပါ မိသားစုလိုက္ အားေပးသြားတာ ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။
ဂ်စ္ နဲ႕ ပီတိလည္း ေက်းဇူး ။
ညိမ္းညိဳေရ ဒါဆိုလည္း မထူးေတာ့ဘူး ျပဳစားနည္းေတြပါ သင္လိုက္ဦးမွပဲ။
အဲဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္ရတာေလာက္ ဘယ္တုန္းကမွ ၀မ္းမနည္းခဲ့ဖူးဘူး။
ကိုေမတၱာ ဘာေတြ ၀မ္းနည္းသြားပါလိမ့္
ပံုျပင္ေျပာသူ မပန္... ပံုျပင္ေလး နားေထာင္ဖတ္ရွဳအၿပီးမွာ ေလႏုေအးေလးတိုက္ခတ္ခံလိုက္ရသလို ရင္ထဲမွာ စိမ့္တိမ့္တိမ့္...
ဆိုၾကပါစို႔ ရဲ႕
ပံုျပင္ေလးကိုဖတ္အျပီးမွာ ပန္းခ်ီျပန္ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာတယ္။ ေရေဆးနဲ႔ေလ။ မိုးစက္ေတြကို ေမွ်ာျပီးေရးမယ္။ ပန္းခ်ီကား ထဲမွာ အစိမ္းပုပ္ေရာင္ခပ္မ်ားမ်ားသံုးမယ္။ ျပတင္းေပါက္ကအစ ေရညွိတက္ေနတဲ့ အစိမ္းပုပ္ေရာင္ေပါ့။ ပန္ပန္ သေဘာတူတယ္ မို႔လား။။အဲဒီပန္းခ်ီကားရဲ႕ နာမည္ကလည္း ေလႏုေအးေလးပံုျပင္ပဲ။
အဲဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္ဖူးတုန္းကေလဘယ္တုန္းကမွ ၀မ္းမနည္းခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါေပသိ ဒီပုိ႕စ္ေလး ဖတ္ျပီးရင္ေတာ႕ ဒီလိုျမင္ကြင္းေလးျမင္မိတိုင္း ၀မး္နည္းမိေတာ႕မွာပဲ ဒြတ္ခပါပဲ ခ်စ္ပန္ရယ္ (ကိုေစးထူးၾကီးရဲ႕ ေရခ်ိဳးပို႕စ္ဖတ္ျပီးကထဲကလဲ သူ႕လိုပဲ ေရခ်ိဳးခ်ိဳးေနမိလို႕ အေအးပတ္ေပါင္းမ်ားေနပီေလ) အမယ္ေလး ဒြတ္ခပဲ ဒြတ္ခပဲ :P
သိုးမေလးေရ အားေပးတာ ေက်းဇူး
ႏိုင္ဆိုတဲ့အိမ္.. ဆိုၾကပါစို႕ေနာ္
ဆရာမေမၿငိမ္း.. သေဘာတူတာေပါ့ အမရယ္.. ပန္းခ်ီကား ဆြဲျဖစ္ေအာင္သာဆြဲပါေလ
ခ်စ္မယ္လ္ေရ အလြမ္းေလးနဲ႕မွ အရသာရွိတာ မဟုတ္လား။
22 Nov 07, 11:33
Tesla: ေလကေလးဟာ ခ်ံဳးပြဲခ်မ်က္ေရမိုးေတြကို ခိုက္ခိုက္တုန္ရြာခ်ေနတုန္း ေဆာင္းတညမွာေပါ့ကြယ္ မ်က္ေရေတြဟာ ေအးစက္ေတာင့္တင္းစြာ နဲ႔ပဲ နွင္းေတြျဖစ္သြားၾကသတဲ့။ ျပတင္းေပါက္ေလးကေတာ့ တင္းတင္းေစ့ေနေအာင္ ပိတ္ထားတုန္းပဲ..
ၾကိဳက္လို႕ ကူးထားတယ္ ေက်းဇူး ေမာင္တက္ေရ
ေလညွင္းကေလးက ျပဴတင္းေပါက္ကေလးပြင့္အလာကို
နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္ပဲ ေစာင့္ဆိုင္းရင္း......
Post a Comment