ပန္ဒိုရာ

Wednesday, December 9, 2020

စာေပဆု ၂၀၂၀

ျပည္သူ႕အစုိးရလက္ထက္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ အမ်ိဳးသားစာေပဆု ေရြးခ်ယ္ေရး ေကာ္မတီရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႕ အခုလို ဆုေတြ ေပးႏိုင္တာ အင္မတန္မွ ဝမ္းသာစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ကၽြန္မ ဆုရတဲ့အတြက္ေတာ့ ဝမ္းသာတာထက္ အံ့ၾသတာက ပိုေနပါတယ္။ ဆုကို မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကဗ်ာနယ္ပယ္ထဲမွာ ကဗ်ာဆရာေတြဆိုတာ ကိုယ္ေရးခ်င္တာကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္ ေရးေနၾကတာပါ။ စိတ္ထဲမွာ ဆုလိုမ်ိဳးကို မေမွ်ာ္မွန္းမိၾကသူေတြပါပဲ။

စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ ကဗ်ာေတြက ယေန႕ေခတ္မွာ ကဗ်ာဆရာ အမ်ားအျပား ေရးေနၾကတဲ့ ကဗ်ာအမ်ိဳးအစားေတြထဲကပါ။ ၂၀၀၇ ကေန ၂၀၁၈ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကာလအတြင္းမွာ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာပုဒ္ေရ ရာဂဏန္းထဲက ဒီစာအုပ္အတြက္ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ လက္ေရြးစဥ္ ကဗ်ာ ၃၅ ပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပံုသ႑ာန္ေရာ အေၾကာင္းအရာပါ စံုလင္ပါတယ္။ စကားေျပဆန္တဲ့ ကဗ်ာအခ်ိဳ႕လည္းပါပါတယ္။ ေရွးေခတ္ထံုးတမ္းစဥ္လာထဲမွာ မေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ပံုစံေတြပါပါတယ္။ အရင္တုန္းက မသံုးႏႈန္းခဲ့တဲ့ ကဗ်ာစကားေတြ ပါပါတယ္။ အဲဒီလို ေျပာင္းလဲမႈဆိုတာကလည္း ေျပာင္းလဲေနတဲ့ေခတ္ရဲ႕ အာရုံခံစားမႈေတြေၾကာင့္ လိုအပ္ခ်က္အရ သဘာဝက်က် လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေပၚေပါက္လာတာလို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ဒီစာအုပ္ျဖစ္ေပၚလာဖို႕ အေရးႀကီးသူတစ္ဦးကေတာ့ ႏွစ္ကာလမ်ားစာေပက ဆရာမိုးေဝးပါ။ ဆရာမိုးေဝး တိုက္တြန္းၿပီး ထုတ္ေပးလို႕သာ ဒီစာအုပ္ ထြက္လာရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေဇယ်ာလင္းရဲ႕ အမွာစာပါ။ ဆရာ့အမွာစာမွာ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ ကဗ်ာေတြကို သံုးသပ္ခ်က္အေနနဲ႕ ေတာ္ေတာ့္ကို အေသးစိတ္ေရးထားပါတယ္။ ဒါဟာ စာအုပ္ထဲက ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ရႈတဲ့အခါ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျပဳေစတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။

အဓိက ေက်းဇူးတင္ရမွာကေတာ့ ယေန႕အထိ ျမန္မာကဗ်ာျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲလာမႈ အဆင့္ဆင့္မွာ ေရွ႕ကေန ဦးေဆာင္လမ္းျပခဲ့ လမ္းေဖာက္ခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာေတြအားလံုးပါပဲ။ တခ်ိန္ တင္းက်ပ္တဲ့ ေခတ္စနစ္ေအာက္မွာ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ရုန္းကန္ေရးသားေနၾကခ်ိန္မွာ အဲဒီ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ ကဗ်ာေတြဟာ ႏိုင္ငံအဆင့္ ဆုရထုိက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ အမ်ားအျပားပါခဲ့ၾကမွာပါပဲ။ ေခတ္နဲ႕အၿပိဳင္ ဖန္တီးမႈေတြကို ကဗ်ာေတြထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႕က အဲဒီ ဆရာေတြ မ်ိဳးေစ့ခ် စိုက္ပ်ိဳးထားလို႕ ဖူးပြင့္ေနတဲ့ အသီးအပြင့္ေတြကို ဆြတ္ယူစားသံုး အက်ိဳးေက်းဇူး ခံစားရတာပါ။ ကၽြန္မတို႕ကဗ်ာေတြဟာ ေရွ႕ကဆရာေတြ လမ္းသစ္ေဖာက္ခဲ့တဲ့အတိုင္း ဆက္ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြပါ။ ဒီလိုကဗ်ာမ်ိဳးေတြကို ဆုအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေပးတာဟာ ေရွးေရွးက ဆရာေတြရဲ႕ အားထုတ္မႈေတြ ေရာင္ျပန္ဟပ္တာပါပဲ။

ၿပီးေတာ့ ဒီေခတ္သစ္ကဗ်ာမ်ိဳးေတြဟာ ပညာေရးသင္ရိုးမွာ မပါခဲ့တဲ့အတြက္ ကဗ်ာေလာကမွာက ကဗ်ာဆရာအခ်င္းခ်င္းပဲ သင္ယူရတာပါ။ ဒီေတာ့ေက်းဇူးတင္ရသူေတြထဲမွာ ထင္ရွားတဲ့ လမ္းေဖာက္သူ ကဗ်ာဆရာေတြအျပင္ သင္ဆရာ ျမင္ဆရာ ၾကားဆရာ၊ လက္ရွိေရးသားေနၾကတဲ့ ၾကီးသူ၊ငယ္သူ ကဗ်ာဆရာအားလံုး ပါဝင္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာစာအုပ္ကို ဆုေပးလိုက္တယ္ ဆိုတာက အဲဒီလိုကဗ်ာမ်ိဳးေတြ ေရးသားေနၾကတဲ့ အခုေခတ္ရဲ႕ လက္ေတြ႕အေနအထားကို အနည္းနဲ႕အမ်ား ကိုယ္စားျပဳေနတယ္ လို႕ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ အေရးႀကီးသူကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ေဖေဖပါ။ ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာဖို႕အတြက္ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေက်းဇူး ႀကီးလွပါတယ္။ ေဖေဖက တကၠသိုလ္မွာ အစျပဳခဲ့တဲ့ ကဗ်ာအညြန္႕အဖူးကို အေျခအေနေတြအမ်ားႀကီးေၾကာင့္ အျပည့္အဝ ပြင့္ခြင့္ေဝခြင့္ မရႏိုင္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးပါ။ ကၽြန္မ လူမွန္းမသိတတ္တဲ့ အရြယ္ ပုခက္တြင္းကတည္းက ကဗ်ာရဲ႕ အသံကို ၾကားႏိုင္ေအာင္ မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးခဲ့သူမို႕ ကၽြန္မ ကဗ်ာေရးျဖစ္လာခဲ့တာပါ။ ေဖေဖ့ဆီက ကဗ်ာေသြး ပါလာတယ္ လို႕ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။။ ေမေမကလည္း တခ်ိန္လံုး ပါရမီျဖည့္ အားေပးသူပါ။ ဒီေတာ့ ဆုရရွိမႈအေပၚ ကၽြန္မဝမ္းသာတာထက္ မိဘေတြက ပိုလို႕ ဝမ္းသာပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္မကေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းတြင္းထုတ္ေဝတဲ့ မဂၢဇင္းစာေစာင္ေလာက္ပဲ ကဗ်ာ၊ ဝတၳဳ၊ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးခဲ့ျဖစ္တာပါ။ အဂၤလိပ္စာေမဂ်ာ မဟာတန္းမွာ တက္ေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းေတြ စုေပါင္းၿပီး အိပ္မက္ထဲက သဲလြန္စ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလး စုထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စင္ကာပူကို ေရာက္သြားၿပီး ေက်ာင္းတက္ အလုပ္လုပ္ေနတုန္း ၂၀၀၇ က်မွ ဘေလာ့ဂ္ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာ မွာ ပန္ဒိုရာ နာမည္နဲ႕ စာစေရးပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ စာေရးဆရာဆရာမေတြ၊ ကဗ်ာဆရာဆရာမေတြရဲ႕ အားေပးမႈနဲ႕ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြမွာ ေဖာ္ျပခံလာရပါတယ္။

ကဗ်ာကို ဖတ္ရတာေရာ ေရးရတာပါ အလြန္ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိုၿပီး လႊမ္းၿခံဳတဲ့ အျမင္နဲ႕ ေျပာရရင္ ကၽြန္မ အဓိက ခံစားႏွစ္သက္မႈက လူသားရဲ႕ တီထြင္ဖန္တီးမႈပါ။ ဉာဏပစၥည္းဆိုင္ရာ မူပိုင္ခြင့္နဲ႕ဆိုင္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ေလ့လာဖတ္ရႈခဲ့ရေတာ့ လူ႕စြမ္းရည္ တီထြင္ဖန္တီးမႈေတြနဲ႕ ပိုမိုထိေတြ႕ ပိုလို႕ နားလည္လာခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အႏုပညာဆို္င္ရာ ဖန္တီးမႈေတြအားလံုးကို ႏွစ္ၿခိဳက္ခံုမင္ပါတယ္။ သူမ်ားဖန္တီးတာေတြ ခံစားတဲ့အခါ ကိုယ္တိုင္လည္း ဖန္တီးလိုစိတ္ကိုလည္း လႈံ႕ေဆာ္မႈေပးပါတယ္။

ကၽြန္မကေတာ့ ကဗ်ာေလာကထဲက ကဗ်ာသမားေတြသာမက၊ တျခား စာဖတ္သူေတြကိုပါ ဒီကဗ်ာေတြကို မသိခဲ့ မဖတ္ခဲ့ဖူးဆိုရင္ စမ္းသပ္ဖတ္ၾကည့္ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ယေန႕ေခတ္ ကဗ်ာျမင္ကြင္းနဲ႕ စိမ္းေနသူေတြဟာ ဆုရကဗ်ာစာအုပ္မို႕ စူးစမ္းလိုစိတ္နဲ႕ ဖတ္မိၿပီး စာအုပ္ထဲကကဗ်ာေတြအေပၚ နမူနာအေနနဲ႕ အာရုံဆက္သြယ္မႈရသြားတယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္မရဲ႕ကဗ်ာေတြထက္ အမ်ားႀကီး အားေကာင္းခုိင္မာတဲ့၊ သစ္လြင္တဲ့၊ ဖတ္သင့္ဖတ္ထိုက္တဲ့ ျမန္မာကဗ်ာေတြနဲ႔၊ ကဗ်ာထဲကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ဘဝကို ႏွစ္ျမဳပ္ကာ ကၽြန္မတို႕ ေလးစားရတဲ့ လူႀကီးလူငယ္ ကဗ်ာဆရာဆရာမေတြ ထင္ထင္ရွားရွား ရွိေနေသးတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သတင္းစကားပါးခ်င္ပါတယ္။

Expand..

Wednesday, March 27, 2019

Blog anniversary

၂၀၀၇ မတ္လ ၂၇ ရက္က ပန္ဒိုရာ အမည္နဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ စေရးခဲ့တယ္။ ဘဝမွာ အခ်ိဳးအေကြ႕လို႔ မဆိုႏိုင္ေပမဲ့ အေရာင္တခ်ိဳ႕ ထပ္ျဖည့္ထည့္လိုက္တဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုေတာ့ ျဖစ္သြားတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေန႔နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေပမဲ့ တာ္လွန္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။

နည္းပညာေက်းဇူးေၾကာင့္ ေရးခ်င္တာေတြကို လူအမ်ားဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ အလြယ္တကူ ေရးတင္လို႔ရသြားတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဖတ္သူဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဖတ္ေစခ်င္လို႔ လူတိုင္းၾကည့္လို႔ရတဲ့ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာဘုတ္လို တင္တာကိုး။ ေရးတာ သက္သက္ကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ဗလာစာအုပ္ထဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကြန္ပ်ဴတာထဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္မေရြး ေရးေနၿပီး သိမ္းထားလို႔ရတာပဲေလ။

ျပသခ်င္တဲ့ေရာဂါလို႔ေတာ့လည္း မယူဆျပန္ဘူး။ သာမန္လူ႔သဘာဝနဲ႔ ဝါသနာ စိတ္ဝင္စားမႈတို႔ ေပါင္းစပ္မိသြားတဲ့ ျဖစ္စဥ္မွ်သာ။ မထူးဆန္းပါ သူသူငါငါ။

အခုလို ႏွစ္ေပါင္း တစ္ဒါဇင္ ျပည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ ပန္ဒိုရာ ကဗ်ာစုစည္းမႈ တစ္အုပ္ ျဖစ္လာတယ္။ ေရွ႕မွာေတာ့ ပံုျပင္စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီႏွစ္အုပ္လံုးကို စီစဥ္ထုတ္ေဝေပးတဲ့ ႏွစ္ကာလမ်ား ကိုမိုးေဝးမိသားစုကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ လူႀကိဳက္မမ်ားႏိုင္တဲ့ အေရးအသားမ်ိဳးေတြမို႔ ထုတ္ေဝသူကို အားလည္းနာမိတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေရာင္းရေစခ်င္ပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္ကေတာ့ ဖတ္သူေတြမရွိသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါလည္း သူ႔ေခတ္သူ႔အခါမို႔ အေျပာင္းအလဲကို လက္ခံရမွာပါ။

ေရးခ်င္တာေတြရွိေနရင္ ေတာ့ ေရးခ်င္သလို ေရးေနဦးမွာ။ သိမ္းထားဖို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ပလက္ေဖာင္းမွာေရးေရး ဖတ္သူနည္းနည္းပါးပါး ဖတ္ျဖစ္ၾကရင္ ေပ်ာ္တာပါပဲ။ ေရးတာနဲ႔စပ္လ်ဥ္းတဲ့ ေလ့လာမႈ၊ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုမႈ အခ်ိဳ႕လည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ဝါသနာအေလ်ာက္ တပါတည္း လုပ္ျဖစ္ေပမဲ့ ေရးျဖစ္ဖို႔/ေရးျခင္းအေပၚ ဖိစီးမႈ ေတာ့ မထားဘူး ။ မထားခ်င္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တကယ္ ျဖစ္လာဖို႔မေသခ်ာ။ ဒါအတြက္လည္း ဘယ္သူေတြကို အားနာမိမွန္းမသိ အားေတာ့နာ။ ေရးရတာေပ်ာ္လို႔ေရးေနတာဆိုတာ့ ေပ်ာ္သေရြ႕ေပါ့။ ေပ်ာ္ဦးမွာပါ။ 🙂🙂🙂

ပန္ဒိုရာ

၂၇ မတ္ ၂၀၁၉

Expand..

Friday, August 31, 2018

စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါ

စိတ္ဟာ အေရာင္မ်ိဳးစံုရွိတယ္။ စိတ္ကိုလိုက္ဖမ္းရတာ မလြယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ စိတ္အေျခအေန တစ္ရပ္ထဲမွာ စိတ္ညစ္တာလည္းပါမယ္။ စိတ္ဓာတ္က်တာ၊ စိတ္ဆိုးတာ၊ စိတ္ဖိစီးတာ၊ စိတ္ညွိဳးငယ္တာ၊ စိတ္ပူပင္တာ၊ ေဝခြဲမရတာ၊ လြမ္းေဆြးတာ၊ ႏွေျမာတသတာ စတဲ့ အႏုတ္သေဘာေဆာင္တဲ့ စိတ္မရွင္းမႈပံုစံ မ်ိဳးစံု ရွိမယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ စိတ္ရႈပ္တယ္လို႕ပဲ ၿခံဳေျပာလိုက္တာပါ။ အဓိပၸာယ္အတိအက်ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။

ဆိုပါေတာ့.. စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါ…… ဘာေတြလုပ္ၾကမလဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ တခ်ိဳ႕အလုပ္ေတြနဲ႕ စိတ္ခ်ည္မွ်င္ေထြးကို ျဖည္ ေလွ်ာ့ ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဟင္းေတြကို တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ခ်က္လိုက္တာပါတယ္။ နံပါတ္တစ္ ေျဖရွင္းနည္းလို႔လည္း ေျပာလို႕ရမယ္။ ဟင္းတစ္ခြက္ ခ်က္တဲ့အခါ ျပင္ဆင္ရတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္အဆင့္ဆင့္ကေန အစပ္အဟပ္တည့္ေအာင္ စိတ္ပါလက္ပါ ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့အခါ စိတ္ရႈပ္မႈကို အေတာ္ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္တယ္။ စိတ္ပါဝင္စားစြာ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးစီးသြားတဲ့အခါ အနံ႕အရသာကို ျမည္းၾကည့္ၿပီး နိဂုံးခ်ဳပ္ႏိုင္သြားတဲ့အခါ စိတ္ေတြဟာ အေတာ္အတန္ ေလ်ာ့က် ေပါ့ပါးသြားတတ္တယ္။

စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါ…. စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အာရုံစူးစုိက္ဖတ္ဖို႕ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ အဲဒီနည္းဟာ တခါတေလ မေအာင္ျမင္ေတာ့ဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့၊ မိုးႀကိဳးပစ္သံေတာင္မၾကား အာရုံဝင္စားခဲ့တဲ့ ကာလေတြေပါ့။ ဖတ္ရႈျခင္းျဖစ္စဥ္ဟာ လူကိုေတြးေတာေစတယ္။ ဒီေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ တစ္ေၾကာင္းဖတ္လိုက္ စာအုပ္ပိတ္ၿပီးစဥ္းစားလိုက္၊ အေတြးေတြက ျပန္႕သြားလိုက္။ တစ္မ်က္ႏွာဖတ္ၿပီးမွ စိတ္ေတြေဝဝါးၿပီး အစက ျပန္ဖတ္လိုက္နဲ႕ စိတ္ကို စာေၾကာင္းေတြက ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ မကုစားႏိုင္ေတာ့တာ မ်ားလွၿပီ။

စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါ…… ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ တစ္ခုခုကို ၾကည့္ရႈနားေထာင္မယ္။ အလြန္စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အႏုပညာေျမာက္ ဖန္တီးမႈေတြဟာ စိတ္ကို နစ္ျမဳပ္ထြက္ေျပးသြားဖို႕အတြက္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေစတာ အေသအခ်ာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဖန္တီးမႈရဲ႕ အေၾကာင္းအရာကိုေတာ့ ေရြးခ်ယ္ဖို႕လိုျပန္တယ္။ စိတ္ဟာ ေနာက္က်ိရႈ႔ပ္ေထြးေနစဥ္ ျမင္မိသမွ် ၾကားမိသမွ် အရာရာဟာ ကိုယ့္ကို ရည္ရြယ္ေနေတာ့သလားလို႕ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ထင္ျမင္ေနမိတတ္တယ္မဟုတ္လား။ ရုပ္ရွင္ထဲက ျဖစ္ရပ္တစ္ခု၊ သီခ်င္းထဲက စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းက တိုက္ဆိုင္လာရင္ တခါတေလမွာ ကိုယ့္စိတ္ရႈပ္မႈ အေျခအေနကို ဒီဂရီျမင့္မားေအာင္ တြန္းအားေပးေနတတ္ေတာ့ သတိထားရတယ္။

စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါ…. window shopping ထြက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ဘာသာ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြတုန္းက ေပါ့။ ဘယ္ေတာ့မွ ဝယ္မယ္မစဥ္းစားတဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဖက္ရွင္လန္းလန္းေတြကို တစ္ထည္ၿပီးတစ္ထည္ အစမ္းဝတ္ၾကည့္လုိက္၊ ဖိနပ္အျမင့္ႀကီးေတြ စီးၾကည့္လိုက္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ လက္သည္းနီေတြ စမ္းၾကည့္လိုက္၊ ပန္းခ်ီပစၥည္းေတြ စာအုပ္ေတြ စာေရးကိရိယာေတြ လွန္ေလွာၾကည့္ရႈလိုက္၊ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ႀကံဳရာက်ရာ ပိစိကြစိ ပစၥည္းေလးေတြကို စပ္စုလိုက္နဲ႕ ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကတဲ့ လူေရစီးေၾကာင္းႀကီးထဲ အလိုက္သင့္ေမွ်ာပါရင္း စိတ္ကို အေရာင္ေျပာင္းၾကည့္တဲ့နည္းဟာ အေတာ္အတန္ ဟန္က်တယ္။

စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါ…. ပန္းခ်ီပံု တစ္ခုခု ဆြဲၾကည့္တယ္။ အဆင္ေျပတဲ့အခါေျပတယ္။ skills မေကာင္းသူမို႕ စိတ္ကူးေနာက္ကို လက္က မလိုက္ႏိုင္ရင္ ေလာဘေဒါသ မေပၚေပါက္ေအာင္ေတာ့ ထိန္းရတယ္။ ပန္းခ်ီေရးဆြဲျခင္း ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလံုးဟာ စိတ္ကို မီးကိုေရေလာင္းလိုက္သလို ရွဲခနဲ မဟုတ္ေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း တေငြ႕ေငြ႕ ၿငိမ္းသတ္ေအးခ်မ္းေစတယ္။ အေရာင္ေတြ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြနဲ႕ စိတ္ကူးပံုေဖာ္ေနခ်ိန္မွာ ဘာသာစကားေတြကို ေမ့ေလ်ာ့ထားႏိုင္တဲ့ ျဖစ္စဥ္ဟာ စကားလံုးေတြရဲ႕ အက်ေနာက္ အနက္ေကာက္ လိုက္ရတဲ့ ရႈပ္ေထြးမႈက ကင္းေဝးေစတယ္။

စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါ…. ဖုန္းထဲက contact list ေတြကို အထက္ေအာက္ေျပာင္းျပန္ လွန္ေလွာၾကည့္တယ္။ ငါ ဘယ္သူ႕ကို ဖုန္းဆက္ရင္ေကာင္းမလဲ။ အသံခ်င္းသာ ဆံုေတြ႕ၾကမယ္။ စိတ္ရႈပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းေတာ ့မဆိုင္ခ်င္ဘူး။ ဒါေတာင္ စိတ္ရႈပ္ေတြ အသံကတဆင့္ ကူးသြားမွာလည္း စိုးလို႕ တခါတေလ ေဝခြဲမရ ဖုန္းကို အသာေဘးျပန္ခ်ထားလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ နံပါတ္ႏွိပ္လိုက္ၿပီးမွ ဟဲလို လည္း ထူးေရာ ေျပာခ်င္တာေတြ မ်ိဳသိပ္၊ ေရာက္တတ္ရာရာ ဆက္ေျပာျဖစ္တာေတြလည္းရွိတယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာ ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြး အေျဖရွာတဲ့အထိ ရင္ဖြင့္ႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးဟာ အနည္းဆံုး တစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိသင့္တာေပါ့ေလ။ ဖုန္းထဲက အသံလိႈင္းေတြနဲ႕မွ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုးတက္လာတဲ့ နည္းပညာ နဲ႕အညီ မက္ဆင္ဂ်ာ တစ္ခုခုကေန စာတိုစာရွည္ရိုက္ေျပာႏိုင္တာလည္း အက်ံဳးဝင္ပါတယ္။

စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါ …… ကဗ်ာျဖစ္ျဖစ္ စကားေျပတစ္ပုဒ္ျဖစ္ျဖစ္ ေရးၾကည့္ခ်င္တယ္။ ခက္တာက စာေရးသားျခင္း ျဖစ္စဥ္ဟာလည္း ခံစားခ်က္သက္သက္နဲ႕ ေမာင္းႏွင္ရတာ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ခံစားခ်က္လႊမ္းမိုးသြားတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္တဲ့အခါ စိတ္တိုင္းမက်တဲ့ အာရုံေတြ ခဏခဏ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ စာထဲမွာ စကားလံုးေတြ အထားအသိုေတြ အသံုးအႏႈန္းေတြကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ေနရာခ်တဲ့အခါ စိတ္ရႈပ္ေနတဲ့ အေတြးထဲက တီးတိုးစကားေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အေႏွာက္အယွက္ ေပးေနျပန္တယ္။

စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါ …… တစ္ခြက္တစ္ဖလားေလာက္ေမာ့မလား။ ဟင့္အင္း။ အယ္လကိုေဟာကို အလြဲသံုးစားျပဳဖို႕ေတာ့ ဝါသနာမပါျပန္ဘူး။ စိတ္ရႈပ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္အတြက္ေတာ့ အဲဒါဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မေရြးခ်ယ္တဲ့ နည္းလမ္းပဲ။ စိတ္ကိုမူးရီေစတဲ့ အရည္ေတြဟာ ပိုမိုသက္ေတာင့္သက္တာ ေျပာျဖစ္ဆိုျဖစ္ ရယ္ေမာပစ္ႏိုင္ၾကဖို႕ လူမႈေရးက႑ေတြအတြက္ လည္ပတ္ႏိုင္ရုံ အသင့္အတင့္ေခ်ာဆီ အျဖစ္ေလာက္သာ ကိုယ္သေဘာထားတယ္။

စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါ…. အခုိးအေငြ႕ေတြကို ရိႈက္ဖြာေသာက္သံုးတတ္ၿပီး ေကာင္းကင္ေပၚ ဝဲပ်ံသြားတဲ့ မီးခိုးတန္းေတြနဲ႕အတူ လြင့္ေမ်ာလိုက္ပါသြားတတ္သူေတြကိုေတာ့ ေငးေမာရုံသာ တတ္ႏိုင္တယ္။ အနံ႕အသက္ေတြကို မြန္းၾကပ္တတ္သူမို႕ ဒါဟာလည္း ကိုယ့္အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာတစ္ခု မဟုတ္ျပန္ဘူး။

စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါ….. အစားအေသာက္ေတြကို ဖိစားပစ္လိုက္သူေတြရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စိတ္ဘယ္လိုရႈပ္သဲ ဆိုတာနဲ႕မူတည္မယ္။ စိတ္ဓာတ္က်တာ၊ စိတ္အားငယ္တာ၊ စိတ္ဖိစီးတာအတြက္ေတာ့ စားဝင္စရာမရွိ။ စိတ္ဆိုးတာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ အလြန္အကၽြံစားပစ္လိုက္တာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္မယ္။ တခါတေလ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တခါတေလ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါ……. စိတ္ညစ္ရင္ အိပ္ပစ္လိုက္မယ္။ အဲဒါက ကိုယ္လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ကိစၥတစ္ခု။ ပူပင္ေသာက ေရာက္တဲ့ စိတ္အေျခအေနကလြဲလို႕ က်န္တဲ့ စိတ္ရႈပ္မႈေတြ အားလံုးမွာ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းကိုက္ရင္ေသာက္တတ္တဲ့ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးကလြဲလို႕ အိပ္ေပ်ာ္ေစဖို႕ ေဆးဝါးေတြရဲ႕ အကူအညီေတာ့ မယူခ်င္ဘူး။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ တဒဂၤေသဆံုးျခင္းဟာ အၿမဲတမ္းထြက္ေျပးႏိုင္တဲ့ ထြက္ေပါက္တစ္ခု မဟုတ္ေပမယ့္ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ အခ်ိန္တိုေလးထဲမွာေတာ့ စိတ္ေညာင္းညာမႈကို ေျပေလ်ာ့ေစတယ္။

စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါ…… သာသာယာယာ လမ္းကေလးတစ္ခုမ်ား အနီးအနားမွာ အဆင္ေျပခဲ့ရင္ေပါ့။ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေလွ်ာက္.. ေလွ်ာက္.. ဆက္ေလွ်ာက္.. မနားတမ္းေလွ်ာက္။ အနီးအနားမွာ ေရကန္ကေလးနဲ႕ ေျပးလမ္းကေလးနဲ႕ သစ္ပင္ ပန္းပင္ကေလးေတြနဲ႕ ေခြးကေလးေတြ ထြက္ေက်ာင္းေနသူ စက္ဘီးစီးေနသူ အဘိုးအဘြားအရြယ္ေတြ အားကစားသမားေတြ နဲ႕…။ ကိုယ္ခႏၶာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေမာင္းႏွင္လိုက္ၿပီး က်လာတဲ့ ေခၽြးစက္ေတြဟာ စိတ္ထဲအထိ ေလာင္ကၽြမ္းအေငြ႕ပ်ံသြားၿပီး က်ယ္ျပန္႕တဲ့ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းသြားေစတဲ့ အက်ိဳးရွိတဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုေပါ့။

စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါ….. သင္တို႕ေရာ စိတ္ရႈပ္တတ္ပါသလား။ စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါ ဘာလုပ္တတ္ပါသလဲ။

ပန္ဒိုရာ

၃၁၊ ၈၊ ၂၀၁၈

Expand..

Blog Day

ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ August 31st ဟာ Blog Day လို႕ အရင္က သတ္မွတ္ခဲ့တာရွိတယ္။ အခုေရာ ရွိေသးလားေတာ့မသိဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တရ ေဆာင္းပါး ဒီႏွစ္ ဆက္ မေရးျဖစ္ျပန္ဘူး။ ဘေလာ့ဂ္ေလးကိုေတာ့ လာဖုန္သုတ္လုိက္တယ္။

Expand..

Monday, August 20, 2018

လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္း

အဲဒီေတာင္ကုန္းဟာ လြင္ျပင္ေတြရဲ႕ အလယ္မွာ ထူးထူးျခားျခား ထီးထီးတည္ရွိတယ္။ ကမၻာ့ေျမပံုရဲ႕ ဘယ္အရပ္မွာလဲလို႔ ေမးရင္ေတာ့ ေျပာရခက္သား။ ကမၻာေပၚမွာ သာမန္အားျဖင့္ အေရွ႕အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ရွိၾကတယ္မဟုတ္လား။ ကမၻာေပၚကေန ၾကည့္ရင္ ေနထြက္တာ ေနဝင္တာကို မူတည္ၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေတာင္ကုန္း တည္ေနရာကေတာ့ ထူးျခားတယ္။ ေတာင္ဘက္က လူေတြကလည္း အေရွ႕အရပ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ အဲဒီေတာင္ကုန္းဘက္ကိုပဲ လက္ညိဳးညြန္ၾကတယ္။ ေျမာက္ဘက္က လူေတြကလည္း ေတာင္ကုန္းရွိရာကို အေရွ႕အရပ္လို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ အေရွ႕ဘက္နဲ႔ အေနာက္ဘက္က လူေတြလည္း ထို႔အတူပဲ။ အဲဒီအခါ အဲဒီအရပ္မ်က္ႏွာေတြရဲ႕ အေရွ႕အေနာက္ေတာင္ေျမာက္ေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ အရင္တုန္းက နားလည္ထားတဲ့ အေရွ႕အေနာက္ေတာင္ေျမာက္ေတြနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မေျပာျပတာ ရႈပ္ေထြးသြားမလားေတာ့ မသိဘူး။ ဥပမာ ဒီလိုမ်ိဳးေပါ့။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကမၻာႀကီးက လံုးေနတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီေတာင္ကုန္း ဘယ္ေနရာမွာပဲရွိရွိ သိပ္ေတာ့ ျပႆနာရွိလွမယ္ မထင္ဘူး။ ခရီးကို ဘယ္ေနရာက စတင္တယ္ဆိုတာလည္း သိပ္ေတာ့ အေရးမႀကီးလွဘူး။ တကယ္ေတာ့ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္းဆိုတာကလည္း ကၽြန္မေပးထားတဲ့ နာမည္ပါ။ ကၽြန္မတစ္ဦးတည္း ေခၚဆိုတဲ့နာမည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕အလုပ္ကေတာ့ ေတာင္ကုန္းထိပ္ရွိရာကို ေရာက္ေအာင္ သြားဖို႔သာျဖစ္တယ္။ အဲဒီေန႕က ကၽြန္မရဲ႕ ခရီးကို စတင္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနလံုးရဲ႕လင္းႏိုင္စြမ္း မျဖန္႕က်က္ႏိုင္ေသးခ်ိန္ ေမွာင္မဲေနတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေရာင္သာ ပ်ပ်ထြန္းလင္းေနခဲ့တယ္။

ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာတစ္ခုရွိပါတယ္။ ေနလံုးဟာ ကၽြန္မရႈေထာင့္ ၾကည့္ရင္ ကၽြန္မနဲ႕အတူ ေတာင္ကုန္းကို လိုက္ပါၿပီး အခိ်န္နဲ႕အမွ် တျဖည္းျဖည္း ထြန္းလင္းလာသလိုပါ။ တျခားေသာ ေတာင္ကုန္းတက္သူေတြဘက္ ကၾကည့္ရင္လည္း သူတို႕နဲ႕ မကြဲမကြာ အတူ လိုက္ပါေနတဲ့ ေနလံုးကို တစ္မိုးေအာက္မွာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ျမင္ၾကရမွာပါ။

ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြနဲ႕ ကင္းေဝးေနတဲ့ ကမၻာေျမဟာ အထိုက္အေလ်ာက္ ျပဳျပင္မြမ္းမံျခင္း ခံထားရတဲ့ ေရေျမေတာေတာင္ သဘာဝနဲ႕ လွပေနေတာ့တယ္။ လယ္ကြင္းေတြကုိ တာေဘာင္ရိုးကေလးေတြနဲ႕ ေရေျမာင္းကေလးေတြက အနားကြပ္ထားတယ္။ ခပ္ေဝးေဝးမွာ စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ ေတာင္တန္းျပာႀကီးေတြက အုပ္မိုးေနတယ္။ အနီးအနားမွာ ေတြ႕ရတဲ့ တခ်ိဳ႕ေတာင္ေတြကေတာ့ နီက်င္က်င္ျဖစ္ေနတယ္။ သစ္ပင္မရွိတဲ့ နီက်င္က်င္ေတာင္တန္းေတြဆီက အုန္းခနဲ အသံေတြ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ၾကားရတယ္။ မီးခိုးေငြ႕ေတြ အူထြက္လာတာလည္း မၾကာခဏေတြ႕ရတယ္။ ဓာတ္သတၳဳရွာေဖြသူေတြဟာ ေတာင္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖဲ့ၿဖိဳခြင့္ရထားတယ္။

ခပ္ပ်ပ် ျမင္ေနရတဲ့ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္းဆီကို လူတိုင္းဟာ ဦးတည္ေနၾကတယ္။ အရြယ္စံု လူမ်ိဳးစံုပါပဲ။ ဟိုးေဝးေဝးမွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ဟာ အသက္ႀကီးသူေတြကို မလြဲမေသြ ကိုယ္စားျပဳသလို သူစြဲကိုင္ထားတဲ့ ေတာင္ေဝွးတစ္ေခ်ာင္းဟာလည္း အိုမင္းမစြမ္းမႈကို ကိုယ္စားျပဳေနပါတယ္။ သူဝတ္ဆင္ထားတဲ့ မြဲေျခာက္ေနတဲ့ အဝတ္အစားေတြကေတာ့ ႏြမ္းပါးမႈရဲ႕ သေကၤတဆိုတာ အထူးေျပာစရာလိုမယ္ မထင္ဘူး။

ဆူၿဖိဳးျဖဴဝင္းေနတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာမွာ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ လက္ဝတ္တန္ဆာေတြနဲ႕ ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြကို မထိမခိုက္ မေပမက်ံေအာင္ ထိန္းသိမ္းရင္း ေဒါက္ခၽြန္ဖိနပ္ တလိမ့္လိမ့္နဲ႕ ေလွ်ာက္လာသူ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပူျပင္းလာမယ့္ေနကို အံတုဖို႕ မ်က္မွန္မည္းတစ္လက္ တပ္ဆင္ထားတယ္။ အားေကာင္းေမာင္းသန္ က်စ္လ်စ္ဖြံ႕ထြားတဲ့ ၾကြက္သားပိုင္ရွင္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ဟာ သူတကာထက္ လွ်င္ျမန္ႀကီးမားတဲ့ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း လူအေတာ္မ်ားမ်ားကို တရွိန္ထိုး ေက်ာ္ျဖတ္သြားေလရဲ႕။

အဲဒီလုိပါပဲ မခိုင္မခန္႕ ေျခလွမ္းေသးေသးေလးေတြနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ ကေလးေလးေတြ၊ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ေသးတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ေက်ာပိုးလို႕ တစ္ဖံု၊ ရင္ခြင္ပိုက္လို႕ တစ္မ်ိဳး သယ္ပိုးလာၾကတဲ့ မိခင္ေတြ၊ လူမ်ိဳးစံု အသံမ်ိဳးစံုနဲ႕ အစုလိုက္ အပံုလိုက္ အတန္းလိုက္ လူေတြဟာ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္းရွိရာကို တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကပါတယ္။

အားလံုးမွာ တူညီတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္ကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စက္ကိရိယာတစ္ခုခုကို ဘယ္သူမွ မသံုးစြဲႏိုင္ၾကတာပါပဲ။ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္းကို အေရာက္သြားမယ္ဆိုရင္ စက္ဘီးအပါအဝင္ တြန္းလွည္း၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ ဘာတစ္ခုကိုမွ ဘယ္သူမွ သံုးလို႔မရဘူး။ ဘာေၾကာင့္မသံုးႏိုင္သလဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မမရွင္းျပႏိုင္ဘူး။ သံုးစြဲဖို႕ ႀကိဳးစားသူေတြ ရွိေကာင္းရွိခဲ့မလား ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း မသိႏုိင္ဘူး။ ယခု လက္ရွိ တေမွ်ာ္တေခၚမွာေတာ့ အားလံုးဟာ မိမိေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေျပးလႊား၊ တြားသြား စသျဖင့္ သြားလာေနၾကသူေတြခ်ည္း။ ၿပီးေတာ့ အားလံုးဟာ လူသားစင္စစ္ေတြခ်ည္း။

တူညီတဲ့ ခရီးဆံုးတစ္ခုကို ရည္မွန္းၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းၾကသူေတြဟာ အသက္၊ အရြယ္၊ က်န္းမာေရးအေျခအေန၊ က်ားမျဖစ္တည္မႈ၊ ပညာတတ္ေျမာက္မႈ၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ ရုပ္ရည္သြင္ျပင္ စသျဖင့္ ေနာက္ခံ အေျခအေနေတြ မ်ိဳးစံုကြဲျပားေနသလို အဲဒီ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္းအေပၚ ရႈျမင္မႈမွာလည္း ကြဲျပားေနတယ္။ အဲဒါဟာ ရွင္တို႕အတြက္ေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆံုးအပိုင္း ျဖစ္ႏိုင္သလို ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ရယ္စရာအေကာင္းဆံုး အပိုင္းပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ေျပာခဲ့ၿပီးသလိုပါပဲ။ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္း ဆိုတာ ကၽြန္မရဲ႕ အာေဘာ္သာျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္းဟာ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္းသာ ျဖစ္ေပမယ့္ တျခားလူေတြအတြက္ေတာ့ တျခားအရာျဖစ္ေနမယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ ဟို ခပ္လွမ္းလွမ္းက တေရြ႕ေရြ႕ေလွ်ာက္လာတဲ့ အဘြားအိုအတြက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ အဲဒီလိုပဲ စိတ္အားထက္သန္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းလာတဲ့ ဝတ္ေကာင္းစားလွနဲ႕ အမ်ိဳးသားငယ္တစ္ဦးအတြက္ေတာ့ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ ပန္းတိုင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး ရယ္လုိက္ေမာလိုက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အေျပးတပိုင္းနဲ႕ လွမ္းလာၾကတဲ့ လူငယ္တစ္စုအတြက္လည္း နားလည္မႈဟာ ကြဲျပားေနမွာ ေသခ်ာသလို မလႊဲသာမေရွာင္သာတဲ့သေဘာ စိတ္မပါလက္မပါ တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းေနတဲ့ အထီးက်န္သူ တစ္ဦးမွာလည္း သူ႕ခရီးဟာ ဘာ ဆိုတာ သူဘယ္လို ရႈျမင္ထားသလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ဘူး။

ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္း ရွိရာကို အားလံုးဟာ သြားေနၾကတယ္။ သြားေနရတယ္။ ေကာင္းကင္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ လင္းထိန္လာပါၿပီ။ ခပ္ေဝးေဝးမွာ စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ ေတာင္တန္းျပာႀကီးေတြနဲ႕ အနီးအနားမွာ နီက်င္က်င္ ေတာင္တခ်ိဳ႕နဲ႕။ တစ္မိုးေအာက္မွာ အျခားေသာ ေဒသတစ္ေနရာမွာေတာ့ မိုးကြက္က်ား ရြာသြန္းေနတာကိုလည္း လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ မိုးရြာေနတဲ့ ေကာင္းကင္အစိတ္အပိုင္းေအာက္က လူေတြဟာ မိုးေတြထဲမွာ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတယ္။ ကမူေတြ ခဲလံုးေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ အစိတ္အပိုင္းက လူေတြကလည္း ကိုယ့္အခက္အခဲကို ကိုယ္ရင္ဆိုင္ၾကရတယ္။ ေခ်ာေမြ႕သာယာတဲ့ တခ်ိဳ႕ေသာ လမ္းေၾကာင္းေတြမွာေတာ့ နားနားေနေန အပန္းေျဖရင္း ေတာင္ကုန္းထိပ္ကို တက္လာၾကသူတခ်ိဳ႕လည္း ရွိေနတာပါပဲ။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္လာေလေလ ကုန္းဟာ မတ္ေစာက္လာေလေလမို႕ ပိုၿပီး အားထည့္ေနၾကရတယ္။

ကၽြန္မနဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အဘြားအိုတစ္ဦး အမွတ္မထင္ ေခ်ာ္လဲသြားေတာ့ ေက်ာမွာကေလးလြယ္ပိုးထားတဲ့ မိန္းမတစ္ဦးက သူ႕လက္ေမာင္းကို ေဖးမလိုက္တယ္။ သန္မာတက္ၾကြတဲ့ ေယာက်္ားပ်ိဳဟာ အားပါးတရ လႊဲလိုက္တဲ့ သူ႕လက္ေမာင္းေတြနဲ႕ အျခားခပ္ပိန္ပိန္ ေယာက်္ားတစ္ဦးကို ဝင္တိုက္သြားတာကို မျမင္လုိက္ဘူး။ အဲဒီခပ္ပိန္ပိန္ေယာက်္ား လဲက်သြားတဲ့အခါ ကေလးငယ္တစ္ဦးအေပၚ ဖိမိသြားလို႕ ကေလးငယ္က ေအာ္ငိုလုိက္ေတာ့ အနားကလူေတြက သူ႕ကို ဝိုင္းၿပီးအျပစ္တင္လုိက္ၾကတယ္။

အုပ္စုလိုက္ ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ မိန္းကေလးေတြဟာ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ သူတို႕အထဲက တစ္ဦးေၾကာင့္ အားလံုး ဆက္မသြားေတာ့ပဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ျဖစ္ရပ္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ အခိုက္အတန္႕ တစ္ခုမွာေတာ့ တၿပိဳင္နက္ ျဖစ္ပ်က္ေနတယ္။ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုဟာ ေနာက္တစ္ခုကို ျဖစ္ပြားေစတာ ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ျဖစ္ရပ္ေတြက ဘာကိုမွ မဆက္စပ္ဘဲ တည္ရွိေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ျဖစ္ရပ္ဟာ ဆင္တူပဲ။ တခ်ိဳ႕ဟာ ကိုယ္စားျပဳေတြ၊ တခ်ိဳ႕က သီးသန္႕ကိစၥေတြျဖစ္တယ္။

ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ ဘာေတြရွိမလဲ။ လက္အုပ္ခ်ီရင္း ၾကည္လင္ေလးျမတ္တဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ထားေနၾကသူေတြရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေတာင္ကုန္းကို ျမင္ေနရတဲ့ လမ္းတဝက္မွာတင္ ရွိခိုးဦးခ် ထိုင္ကန္ေတာ့ကုန္ၾကၿပီ။ ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ ဘာေတြရွိမလဲ။ ေတာင္ကုန္းစတက္ကတည္းက မ်က္ႏွာပ်က္ေနတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ ထိပ္နားေရာက္လာေလေလ ေျခလွမ္းေတြေလးကန္ေနေလေလ။ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ဖို႕ စဥ္းစားတယ္။ မျမင္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားတစ္ခုက သူတို႕ကို ေရွ႕ဆက္သြားဖို႕ တြန္းပို႕ျပန္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြ ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုကုန္ၾကတယ္။

ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ ဘာေတြရိွမလဲ။ အမ်ားေယာင္လို႕ လိုက္ေယာင္ အေမာင္ ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္း မသိသူေတြ ရွိတယ္။ ဘယ္ရယ္မသိ တန္းစီေနတဲ့အထဲ တစ္ခုခု မရလိုက္မွာ စိုးလို႕ အတင္းေပကပ္ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါေနသူေတြရွိတယ္။ ေရွ႕က ျဖတ္တက္သူေတြ ေနရာလုသူေတြကို မေက်မနပ္ ေအာ္ဆဲၾကတယ္။ ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ ဘာေတြရွိမလဲ။ ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႕ ကိုယ္တက္တာ ဘက္သူ႕တက္နင္းနင္းဆိုတဲ့ လူစားေတြပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရွ႕ဆံုးပထမ ပဲ ျဖစ္ခ်င္သူေတြပါတယ္။ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့သူေတြကို အထင္ေသးစြာ လွည့္ၾကည့္ရင္း ေက်ာ္ျဖတ္တက္သြားၾကတယ္။

ခက္တာက ေတာင္ကုန္းခရီးဟာ အျပန္မရွိတဲ့ အသြားသက္သက္သာျဖစ္တယ္။ အခုေတြ႕ေနရသမွ် လူအားလံုးအား ေတာင္ကုန္းကို သြားေနၾကတဲ့လူေတြခ်ည္းပဲ။ ေအာင္ျမင္စြာ ေတာင္ကုန္းထိပ္ကို ၿပီးေျမာက္ေရာက္ရွိ သြားသူေတြကို ဘယ္သူမွ မျမင္ႏိုင္ၾကဘူး။ အားလံုးဟာ အသြားသမားေတြ။ အျပန္သမား တစ္ေယာက္မွ မျမင္ရဘူး။

ကၽြန္မဟာ ျပဳဖြယ္ကိစၥ တစ္ခု ၿပီးေျမာက္ေအာင္ လုပ္ဖို႕ လိုအပ္တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႕ ဒီေတာင္ကုန္းကို တက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ကုန္းအနီး ပတ္ဝန္းက်င္သဘာဝရဲ႕ သာယာလွပမႈကို ခံစားသင့္သေလာက္ ခံစားၿပီး ရာသီဥတုဒဏ္ လမ္းပန္းၾကမ္းတမ္းမႈဒဏ္ကိုလည္း ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းထဲမွာ က်ေရာက္ေနသေလာက္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ ရည္ရြယ္သြားရသလို မျဖစ္မေနလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အားသာခ်က္လို႕ ေျပာရရင္ေတာ့ ဒါဟာ လက္ခလယ္ေတာင္ကုန္းပဲ ဆိုတာကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္ကြင္းထဲမွာ ထင္သာျမင္သာ ျဖစ္ေနတာေလး တစ္ခုပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီဘက္က လက္မနဲ႕လက္ညဳိး၊ တျခားဘက္က လက္သူၾကြယ္ လက္သန္းပံု ေတာင္ကုန္းကေလးေတြ ဝန္းရံလို႕ အလယ္မွာ မားမတ္ထိုးထြက္ေနတဲ့ ဒီေတာင္ကုန္းရဲ႕ ပံုသ႑န္ဟာ ကၽြန္မေနရာမွာသာ လာၿပီး ၾကည့္ရႈၾကရင္ လက္ခလယ္တစ္ေခ်ာင္းသာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမဆို ျမင္ႏိုင္မွာပါ။ ဦးခ်ကန္ေတာ့ေနသူေတြ ၊ ယံုၾကည္ဆုေတာင္းေနသူေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။ ေၾကာက္ရြံ႕ုတုန္လႈပ္ေနသူေတြ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ခ်င္ေနသူေတြကို ထားရစ္ခဲ့တယ္။ အလြန္တရာ ေရာက္လိုအားႀကီးေနသူေတြ သူ႕ထက္ငါ အရင္ဦးဖို႕ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနသူေတြကို ၿပံဳးျပခဲ့တယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲ ရုန္းကန္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနသူေတြကိုလည္း ခ်န္ခဲ့ရတယ္။

ေတာင္ထိပ္ဟာ နီးကပ္လာၿပီ။ အဲဒီမွာဘာရွိမလဲဆိုတာ ကၽြန္မသိရွိၿပီးတဲ့အခါ ျပန္ေျပာျပခ်င္ေပမယ့္ ဒါဟာ အသြားလမ္း သီးသန္႕ဆိုေတာ့ လမ္းခုလတ္က လူေတြကို ျပန္ဆံုဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီ ေတာင္ထိပ္ကို ဘယ္သူမွ လြဲေခ်ာ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လင္းထိန္တဲ့ ေကာင္းကင္ျဖစ္လာဖို႕ ျဖန္႕က်က္ထြန္းလင္းေနတဲ့ ေနလံုးဟာ တျဖည္းျဖည္း ရင့္မွည့္ေနပါၿပီ။ ေတာင္ထိပ္တည့္တည့္ဟာ မြန္းတည့္ေနနဲ႕ အနီးဆံုး ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ရင့္မွည့္ေနတဲ့ ေနလံုးဟာလည္း ကၽြန္မ ေတာင္ထိပ္တည့္တည့္ ေရာက္တဲ့အခါ ဘုတ္ခနဲ ေၾကြက်လို႕ ေတာင္ကုန္းရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္ကို တလိမ့္လိမ့္ ဆင္းသြားေကာင္း ဆင္းသြားပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မနဲ႕အတူတူလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။

ပန္ဒိုရာ

၉.၇.၂၀၁၇-၁၁.၇.၂၀၁၈

(၂၀၁၈ စက္တင္ဘာလထုတ္ Idea မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိၿပီး။)

Expand..