Monday, July 30, 2007

ၾကယ္ေၾကြျခင္း

ၾကယ္ေၾကြျခင္း

ကယ္ေတြေၾကြျပန္ၿပီ္..။
ေကာင္းကင္ကညွစ္ခ်လုိက္တဲ႕မ်က္ရည္ေတြဆိုလား
ၿပိဳက်တာမဟုတ္တဲ႕ေရြ႕လ်ားမႈမ်ိဳး
ကြဲေၾကသြားတာမဟုတ္တဲ႕ေၾကြလြင္႕မႈမ်ိဳး
ပံုသ႑ာန္ပ်က္ယြင္းသြားလားငါမသိ
အလံုးစံုၿပိဳကြဲသြားလားငါမသိ
အေရာင္ေတြမပါတဲ႕အလင္းရဲ႕ရုိက္ခတ္မႈသက္သက္နဲ႕
လိုခ်င္ဆႏၵမဟုတ္တဲ႕ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္သက္သက္နဲ႕
ၾကယ္ေတြေၾကြတာေစာင္႕ေနသူေလ.။

သူတို႕မွာအသည္းႏွလံုးမရွိေတာ႕ဘူး
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္အၿပံဳးလွလွနဲ႕
သံတမန္ဆန္တဲ႕လႈိက္လွဲမႈေတြပဲရွိမယ္
ညဟာညမဟုတ္လာခ်ိန္မွာ
လအတုတစ္စင္းကိုသူတို႕တင္လႊတ္လိုက္ၾက
တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ငါဟာၾကယ္တစ္ပြင္႔ၿဖစ္သြားေရာ
ငါၿဖစ္ခ်င္တာၾကယ္ဟုတ္ရဲ႕လား
ၿပီးေတာ႕ငါဟာေၾကြဦးမွာလား
ငါဟာအသစ္ပံုစံေၿပာင္းသြားမွာလား
ငါဟာေရြ႕ယံုေရြ႕သြားမွာလား
ၾကယ္ေတြမွန္မွန္ေၾကြေနဆဲ..။ ။

ပန္ဒိုရာ
၂၁ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၆

Expand..

Sunday, July 29, 2007

Singapore National Day Parade Preview

ၾသဂုတ္လ ၉ ရက္ေန့မွာ က်ေရာက္မယ့္ စကၤာပူႏိုင္ငံအမ်ိဳးသားေန႕ရဲ႕ အစမ္းေလ႕က်င့္ပြဲကို ဇူလိုင္ ၂၈ (စေနေန႕) ကသြားခဲ႕စဥ္ ရုိက္ခဲ႕ေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားျဖစ္ပါတယ္။




NDP@Marina Bay 2007
Marina Bay မွာျဖစ္ပါတယ္။























































(မီးပန္းေဖာက္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကင္မရာ ဘက္ထရီ ကုန္သြားပါတယ္။ ေအာက္ဆံုးပံုကေတာ့ သူတို႕ကမ္းတဲ႕ စာအုပ္ထဲကပံုကို ျပန္ရိုက္ထားတာပါ။)

Copyright Pandora 2007

Expand..

Friday, July 27, 2007

ဇာတ္သိမ္းပိုင္း

ဇာတ္သိမ္းပိုင္း

စင္ေပၚေရာက္တုိင္း
ႏွလံုးသားေလးမွမေထာက္
ေသတၱာေမွာက္လိုေမွာက္
စင္ေအာက္ကလူေတြငိုက္ေနတုန္း
ေျဖာင့္ကြယ္ကြယ္ဖို႕ ႀကိဳးစားဦးေပါ့
အဲဒီ ဗလာဇာတ္မွာ
အေျပာ အဆို အငိုေတြၾကား
ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးေပ်ာက္သြားတယ္
ပြဲသိမ္းရင္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရမွာပဲ
လူနာေဆာင္(၉၆) ကုတင္အမွတ္(၁၂၀)
သနပ္ခါးေလးလူးတဲ့ၿပီး
ကမာရြတ္မွတ္တိုင္မွာ စေနေန႕ည ၉ နာရီ ဆက္ဆက္ေစာင့္ပါ မႏွင္းဆီ။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Monday, July 23, 2007

နံနက္ခင္းႏွင့္စကားေျပာျခင္း

နံနက္ခင္းႏွင့္စကားေျပာျခင္း

ႏိႈးစက္နာရီက ဆက္ကာဆက္ကာ ျမည္သည္။ မပိတ္မခ်င္း ျမည္သည္။ စူးစူးရွရွ အသံကုန္ျမည္သည္။ သူ႕ကိုမုန္းေနသလား ဘာလား ဂရုစိုက္ဟန္မျပဳ။ ေပးထားေသာ တာ၀န္ကို ေက်ေက်ပြန္ပြန္ ထမ္းေဆာင္သည္။ ႏႈိးစက္ကို ကိုင္ေပါက္မလို လုပ္ၿပီးမွ ေဆာင့္ရုံသာ ေဆာင့္ခ်လိုက္ပါသည္။ ဒီလိုႏိုးထျခင္းေလာက္ ဆိုလွ်င္ ေတာ႕ တေန႕တာ ရာသီဥတုမဆိုးလွဟု ဘာသာသတ္မွတ္လိုက္သည္။ ႏိႈးစက္တစ္လံုး ျပတင္းေပါက္အျပင္ ေရာက္သြားသည္႕ ေန႕ေတြ ရွိဖူးသည္။ ေရခ်ိဳးကန္ထဲ ႏွစ္ျမွဳပ္ခံရသည္႕ေန႕ေတြေတာင္ ရွိေကာင္းရွိဖူးမည္။ သမိုင္းသည္ တစ္ပတ္ျပည္႕ျပည္႕ မလည္ခင္ မတူညီေသာ ေန႕သစ္မ်ားကို ႀကိဳးစားေမြးဖြားေနသည္။

ပုဂံေက်ာက္စာေတြထဲမွာေတာ႕ စည္ျငင္းျဖင့္ ႏိုးထေသာ စည္းစိမ္ကို ခံစားရလို၏ ဟု အလွဴရွင္ တစ္ေယာက္က ဆုေတာင္းခဲ႕တာ ဖတ္ဖူးသည္။ တစ္ေန႕တာ၏ ႏိုးထျခင္းဟာ သည္ေလာက္ အေရးပါသလား။ ႏိုးထပံုႏိုးထနည္းကေတာ႕ မတူႏိုင္ၾက။ ညမွာ ေနာက္က်မွ အိ္ပ္ရာ၀င္သူသည္ ေစာေစာမထႏိုင္။ တကယ္ေတာ့ (ကိုယ္နဲ႕ႏႈိင္းရလွ်င္) လူ အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေစာေစာမထလို ဟုထင္မိသည္။ အိပ္ျခင္းက ေခတၱေသျခင္းဟု တင္စားၾကမည္ ဆိုလွ်င္ ျမန္ျမန္ ျပန္မရွင္လိုၾကဘူးလား။ ဒါေပမယ္႕ အေသးစားေသျခင္းကပင္ ေပ်ာ္ေမြ႕စရာ ေကာင္းေနေတာ့ ခက္သည္။ ဂၽြန္ကိစ္ (John Keats) ကေတာ႕ သက္ေတာင့္သက္သာ ေသျခင္းႏွင့္ တ၀က္တပ်က္ ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္မိေပါ့ ဟုေရးခဲ့သည္။

စိတ္ညစ္လွ်င္ အိပ္တတ္သည္။ ဘာမွမသိျခင္းျဖင့္ ေလာကႀကီးက ထြက္ေျပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ ေလာကအစစ္ကထြက္ေျပးဖို႕ ေလာကအတုတစ္ခုမွာ သြားေနေအာင္ ႀကိဳးစားေနျပန္သည္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ကမၻာတုက ကမၻာစစ္ထဲကလို သံေယာဇဥ္၊ တာ၀န္၊ ျငင္းခုန္မႈ၊ အသိအမွတ္ျပဳမႈ ဆိုတာေတြနဲ႕ လိမ္ယွက္လာေတာ့ ကမၻာအားလံုးကထြက္ေျပးဖို႕ ထပ္ႀကိဳးစားရင္း ကမၻာေပ်ာက္မလို ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ နံနက္ခင္းတစ္ခုကေတာ့ အခ်ိန္တန္လွ်င္ေရာက္ေရာက္ လာသည္ပင္။

နံနက္မေရာက္ခင္ အိပ္ၿပီးေစာင့္ရသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕သက္သက္က တကယ္ေတာ့ အေဖာ္မလို။ အိပ္ျခင္းနဲ႕ အိပ္သူသာလိုသည္။ အိပ္သူရဲ႕ နံေဘးမွာ ေအးစက္ေနေသာ ေနရာလပ္တစ္ခု ရွိခဲ႕လွ်င္ေတာ့ ကံဆိုးမႈဟု သတ္မွတ္မည္လား။ လြတ္လပ္မႈဟု ဖြင့္ဆိုမည္လား။ ခံယူသူ၏ ေယဘုယ် ခံယူခ်က္မွာ မူတည္မည္။ ထိုတစ္ေန႕တာ အတြက္ သူ႕စိတ္ခံစားမႈအေပၚမွာ မူတည္မည္။ စိတ္ေတြ ေလဟုန္စီးေနၾကသူ လူေတြရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ဆိုတာ သည္ေလာက္ေတာ႕ ကြဲျပားႏိုင္မည္။

အက္ေဆးေတြေရးလွ်င္ ေလသံက ေအးစက္စက္ႏိုင္လြန္းတယ္။ အဆက္အစပ္ ျပတ္ေတာက္လြန္းတယ္။ ၀ါက်ေတြ တိုလြန္းတယ္။ ေ၀ါဟာရေတြ ရိုးလြန္းတယ္။ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က ဒီလိုေျပာဖူးသည္။ အဂၤလိပ္လိုေတာ႕ indifferent ျဖစ္သည္လို႕ သူက ထပ္ေျပာျပန္သည္။ ေႏြးေထြးမႈ၏ အေရးပါပံုသည္ နံနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ေတာ႕ သိသာလြန္းသည္။ မိုးေရေပါက္မ်ား တစိမ္႕စိမ္႕က်ေနေသာ နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ သင္ႏိုးထဖူးပါသလား။ ႏွင္းေငြ႕ပါေသာ ေျမာက္ျပန္ေလတို႕ တသုန္သုန္တုိက္ေနေသာ နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ဘယ္လိုခံစားရသလဲ။ ေအးစိမ္႕မႈမ်ားက မႏိုးထခ်င္ေအာင္ ျဖားေယာင္းတတ္သည္မွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္ဟု မထင္မိဘူူးလား။

ညအိပ္ရာ၀င္ခါနီး တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္လွ်င္ ေကာင္းေသာည ျဖစ္ပါေစ၊ အိပ္မက္လွလွ မက္ပါေစ စသျဖင့္ အေနာက္တိုင္းဆန္ဆန္ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိသည္။ သည္႕အျပင္ အိပ္ၿပီးလွ်င္လည္း ေနာက္တစ္ေန႕ ႏိုးထႏိုင္ပါေစ ဟု ကိုယ္က ႏႈတ္ဆက္မိတတ္သည္။ ႏႈတ္ဆက္ခံရသူေတြ တြန္႕သြားတတ္သည္။ ဖြဟဲ႕ လို႕လည္း ျပန္ေျပာတတ္ၾကသည္။ နားမလည္ပါ။ နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ႏိုးျဖစ္ေအာင္ ႏိုးထဖို႕ တကယ္ေတာ႕ လူတိုင္း အလိုရွိပါသည္။

လူျဖစ္ရတာ ၾကာလာေလေလ၊ ကိုယ္ေျပာခဲ႕တာေတြကို ျပန္မႀကိဳက္ေလေလ၊ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို စိတ္တိုင္းမက်ေလေလ။ အရာရာ စိတ္၀င္စားၿပီး ဘာမွ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္မရွိတာကို မႀကိဳက္။ ၀င္မစြက္လည္း ရတဲဲ႕ကိစၥ ေတြကို ရႈေထာင့္တမ်ိဳးက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ သြားေဆြးေႏြးမိတာကိုမႀကိဳက္။ (သတၱေလာကႀကီးက မင္းမရွိလည္း ျဖစ္ေနတာပါပဲကြာ။) ကိုယ့္ရဲ႕အေရးပါမႈဟာ အေရးမပါမွန္း သိလ်က္နဲ႕ အေရးလုပ္ေနမိတာကို မႀကိဳက္။ ကြန္ျပဴတာထဲက ဖိုင္ေတြလို Delete ဖ်က္လို႕ရလွ်င္ ဖ်က္လိုက္ခ်င္သည္။ Reboot လုပ္လို႕ရလွ်င္ လုပ္လိုက္ခ်င္သည္။

ကြန္ျပဴတာ သိပ္အသံုးမတြင္က်ယ္ခင္ လြန္ခဲ႕ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကေတာ႕ ဘ၀ဆိုတာ စာအုပ္တစ္အုပ္ဆိုလွ်င္ ေကာင္းမွာပဲဟု တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေျပာဖူးသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို သိခ်င္ေတာ့ ေက်ာ္ဖတ္မည္။ ဖတ္ခ်င္တဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြကို ထပ္ခါထပ္ခါ ဖတ္ေနမည္။ မႀကိဳက္တဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြကိုေတာ႕ ဆုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္မွာေပါ႕ဟု ေတြးဖူးသည္။ အခုေတာ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ခဲ႕လွ်င္လည္း ဆုတ္ၿဖဲရလြန္းလို႕ ေတာ္ေတာ္ပါးေနသည့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ။ အစက ျပန္လွန္ဖတ္ခ်င္တဲ႕ စိတ္ေရာ ရွိေသးရဲ႕လား။

တကယ္ေတာ့ ႏိုးထခ်င္ေနေသးသည္။ နံနက္ခင္းက မေႏြးေထြးလည္း ရွိပါေစေတာ့။ မိုးေတြသည္းသည္း ရြာခ်င္လည္းရြာပါေစေတာ့။ ျမဴေတြနဲ႕ ပိတ္ခ်င္လည္း ပိတ္ေနပါေစေေတာ့။ အလိုအေလ်ာက္ ႏိုးထတာ မဟုတ္ပဲ ဖိအားတစ္ခုေၾကာင္ ့ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ပါေစေတာ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ႏိုးထခ်င္ေနေသးသည္။

သာယာေသာေန႕မ်ားတြင္ အေရွ႕ဘက္ယြန္းယြန္းမွ ႏႈတ္ဆက္ထြက္လာေသာ နီေဖ်ာ႕ေဖ်ာ့ ေနလံုးႀကီး၏ လွလွပပ ျမင္ကြင္းကို အၿမဲတမ္းသတိထား ဖမ္းဆုပ္မိဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္္တာကေတာ့ မဆန္းဘူးထင္ပါသည္။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Monday, July 16, 2007

ငါ့စြန္ေလး




ငါ့စြန္ေလး

ငါမသြားႏိုင္တဲ႕ေကာင္းကင္ကို
ငါနဲ႕ ႀကိဳးတစ္မွ်င္စာပဲျခားတဲ႕
ငါ႕စြန္ေလးေရာက္သြားတာ
ေပ်ာ္စရာႀကီး…

ေလေၾကာင္းအလိုက္ ရစ္လံုးကို ေကြ႕၀ိုက္
မွန္စာတိုက္ထားတဲ႕ႀကိဳးနဲ႕
သူ႕ျဖတ္ကိုယ့္ျဖတ္ စီးခ်င္းထိုးရတာ
ေပ်ာ္စရာႀကီး…

အလွစြန္ေတြကိုေတာ့ ေဘးမဲ့ေပးထားတယ္
ေလဘယ္လိုတိုက္တုိက္ သူတို႕ကိုမထိခိုက္ဖို႕
ထိန္းခ်ဳပ္မႈအာဏာ ငါ့လက္ထဲမွာ
ေပ်ာ္စရာႀကီး…

လႊတ္လို႕ေကာင္းေနတုန္း
ငါ့ေကာင္းကင္မွာမွ
ဘာေၾကာင့္ မိုးကရြာခ်ရတာလဲ...။

ပန္ဒိုရာ


(နတ္ဆိုး၏ ငါ့စြန္ေလးေကာ႕သြားၿပီ ကဗ်ာကို ခံစားေဆြးေႏြးမိရင္း ဆက္လက္ေရးဖြဲ႕မိပါသည္။)

ဒီကဗ်ာေလးနဲ႕အတူ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ႕ပါတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ခဏေလာက္ ဘေလာက္ဗေကးရွင္း ယူလိုက္ပါဦးမယ္။ ဒီအေတာအတြင္း ပို႕စ္အသစ္ တင္ျခင္း၊ ကြန္မန္႕မ်ား ျပန္ေရးျခင္း၊ ဆီပံုးမ်ားတြင္ စာအျပန္အလွန္ ေရးသားျခင္း၊ အျခား ဘေလာ႕ဂ္မ်ားကို လည္ပတ္ျခင္း၊ ဂ်ီရိပ္ခိုျခင္းမ်ားကို မျပဳလုပ္ႏိုင္ပါေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားအပ္ပါတယ္။

စာလာဖတ္ၾကသူမ်ား စိတ္၀င္စားရင္ ေရွ႕က မဖတ္ရေသးတဲ႕ ပို႕စ္ေတြကိုပဲ ေလာေလာဆယ္မွာ ျပန္ဖတ္ထားၾကဖို႕ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ေတာ့ အခုပန္ဒိုရာ ေရးထားသမွ်အေပၚ အေကာင္းအဆိုး အေၾကာင္းအက်ိဳး မွတ္ခ်က္ကေလးမ်ားလည္း ေရးထားႏိုင္ၾကပါတယ္။

သြားခါနီး ေၾကာ္ျငာေလးမ်ားလည္း ၀င္ပါရေစ။ စာအေရးေကာင္းတဲ႕ အစ္ကိုႀကီး ရဲမြန္ တစ္ေယာက္ စိတ္၀င္စားစရာ ပို႕စ္အသစ္မ်ားနဲ႕ ျပန္လည္ လႈပ္ရွားေနပါေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာေပးလိုက္ပါတယ္။

အင္း……. ဗေကးရွင္း ခဏ ဆိုေတာ႕ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ။ မသိေသးဘူး။ တကယ္ေတာ့လည္း လူ႕ဘ၀ႀကီး တစ္ခုလံုးကိုက ခဏပဲ မဟုတ္ပါလား။
…….
…….
…….
…….
…….
…….
…….
…….
…….
…….
…….
…….
…….
…….
…….
…….
…….

ဒီလိုေျပာလို႕ ျပန္မလာေတာ့ဘူး လို႕လည္း တထစ္ခ် မထင္ပါနဲ႕။ ပန္ဒိုရာ ဆိုတာ တတ္ႏိုင္သမွ် လူေတြကို ၀မ္းနည္းေအာင္ လုပ္ခ်င္တဲ႕သူ မဟုတ္ပါ။

ပန္ဒိုရာ


Expand..

Sunday, July 15, 2007

Happy Birthday Gyit Gyit , Nya Lay & Demo!!!!

15 July 2007

ဂ်စ္ဂ်စ္ရဲ႕ ေမြးေန႕အတြက္ ဒီပံုေလးနဲ႕ပဲ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္ပါတယ္။



လိ္ပ္ျပာႀကိဳက္တဲ႕ ညေလးအတြက္ကေတာ႕ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္ေနာ္။



၁၂ ဇူလိုင္က ၂၃ ႏွစ္ျပည္႕သြားတဲ႕ ခ်စ္ရတဲ႕ ဒီမိုကီတိုၾကယ္ၾကယ္ ေလးအတြက္လည္း ဆုေတာင္း ထပ္မံ ျဖည္႕စြက္လိုက္ရပါတယ္။ ဒီမိုနဲ႕ ခင္မင္ခဲ႕ၾကရတာေတာ႕ ႏွစ္နဲ႕ခ်ီ ၾကာခဲ႕ပါၿပီ။ ဖိုရမ္တစ္ခုက အစျပဳလို႕ေပါ႕။ ခုေတာ႕ ဘေလာ႕ဂ္ထဲအထိ လိုက္လာတာကိုး။ (ဒီမိုေရ လက္ေဆာင္ကိုေတာ႕ ဂ်ီထဲကေန ေပးၿပီးၿပီေနာ္။ ကိတ္မုန္႕လည္း စားၿပီးပါၿပီ။)

ေမြးေန႕မ်ားမွသည္
စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာ
လိုရာဆုေတြျပည္႕
ေအာင္ျမင္မႈေတြ ခူးဆြတ္
ဟိုဟာဒီဟာ ဘာညာသာရကာမ်ားလည္း
ရတာလို လိုတာရ ျပည္႕၀ပါေစေၾကာင္း
ေမတၱာျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ ဆုေတာင္းလိုက္ရပါတယ္။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Tuesday, July 10, 2007

ပံုျပင္ပါးပါးေလးတစ္ပုဒ္



ပံုျပင္ပါးပါးေလးတစ္ပုဒ္

ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ ခ်စ္ျခင္းမဟုတ္တာၾကား
အလႊာပါးပါးေလးတစ္ခ်ပ္ပဲရွိတယ္…
၀ိုးတ၀ါး အၾကည္ေရာင္ေအာက္မွာ
ဘာသာစကားတူမိသူႏွစ္ေယာက္
နားလည္မႈေတြကို မိန္းမူးခဲ႕ၾကတယ္…
အခ်ိန္ရဲ႕ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္နဲ႕
စကားလံုးေတြရဲ႕ျဖားေယာင္းမႈမွာ
ရင္ခုန္သံေတြ အနက္ဖြင့္ခဲ့မိတယ္…
ရင့္ မွည့္ ခ်ိန္တန္လို႕
တစ္ေယာက္က လက္ကမ္းလာေတာ႕မွ
တစ္ေယာက္က မလွမ္းႏိုင္ .. ခဲ႕ၿပီကြယ္…
အဲဒီလိုနဲ႕
ကူး လူး သြယ္ ယွက္
ဗဟိုခ်က္တူတဲ႕ႀကိဳးေလးေတြကို
ျမင္ျပင္းကတ္တဲ႕ ၾကမၼာ*က
ပညတ္မာယာ နဲ႕ ျဖတ္ခ်လိုက္ခ်ိန္မွာ
သူတို႕ႏွစ္ဦး ရင္ကြဲနာက်ၾကသတဲ႕…။


ပန္ဒိုရာ



*“ျမင္ျပင္းကတ္တဲ႕ ၾကမၼာ” ဆိုေသာ အသံုးအႏႈန္းကို ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွ ယူသံုးမိပါသည္။

Expand..

Sunday, July 8, 2007

ဇူလိုင္အိပ္မက္

ဇူလိုင္အိပ္မက္

ထမင္းလံုး တေစၧ ေျခာက္သလို ညက အိမ္မက္မက္ခဲ႕သည္…

အိပ္မက္ထဲ မွာ ေဖေဖရယ္ ကိုယ္ရယ္ အဲဒီကို ေရာက္ေနၾကသည္.. ေကာင္းကင္ကမိႈင္းလို႕.. မိုးက ရြာခ်လိုက္ေတာ႕မလို…

ေပ်ာ္လာမွာပါ သမီးရယ္…

အို..ေဖေဖက ကိုယ့္ကို ဘာေၾကာင့္ႏွစ္သိမ့္ေနရတာလဲ.. စဥ္းစားေတာ႕ ေခါင္းထဲက ဘာမွ ထြက္မလာ..

ကိုယ္ကေတာ႕ ေဖေဖ႕ကို ေမးခြန္းေတြသာ ေမးေနမိသည္ ဆိုပဲ…



ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ အေဆာက္အဦမ်က္ႏွာစာ မည္းမည္းႀကီး ဒီအတိုင္းထားတာ ေဆးသုတ္ရင္ အေရးအခင္း ျဖစ္တတ္လို႕ဆို..ဟုတ္လား ေဖေဖ..

ေဖေဖက ၿပံဳးရုံသာၿပံဳးသည္.. ဘာမွမေျဖ..

ေဖေဖတို႕တုန္းက ..

လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေျပာသည္..

အာစီ လို႔ေခၚတဲ႕ အပန္းေျဖရိပ္သာ မ်က္ႏွာစာ ကေတာ႕ အရင္က ဒီလို ခၽြန္ခၽြန္ပံု ဘယ္ဟုတ္လိမ္႕မလဲ... အမိုး ခံုးခံုးေလး..

ေဖေဖတို႕ ထုတ္တဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ကိုသတိရတယ္.. ပန္းလွေတာ..ေလ.. ပန္းလွေတာက လူမိုက္ကေလးမ်ားတဲ႕... ဆရာဗဂ်ီေအာင္စိုး ဆြဲေပးတဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုး သရုပ္ေဖာ္ပံုကေလးနဲ႕ေပါ႕...



ပင္းယေဆာင္မွာေလ …

အေၾကာင္းအရာေနာက္တစ္ခုကိုေျပာင္းသြားျပန္သည္။

ဆရာေအာင္ျပည္႕က တကယ္႕အႏုပညာသမား.. စာေရးတာတင္ဘယ္ကမလဲ.. သမီးတို႕ အခု၀တ္၀တ္ေနတဲ႕ လက္ေရးပါတိတ္ ဆိုတာ သူ႕ဘယ္မီမလဲ.. ေျပာင္ဖ်ဥ္စေပၚမွာ ပန္းခ်ီကုိဆြဲတာ .. မွတ္မိေသးတယ္.. ပန္းခက္ပန္းႏြယ္ေလးေတြနဲ႕ လံုခ်ည္ဆင္ေလးေပါ႕.. စာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ဆိုတာလည္း အမ်ားႀကီးဆြဲခဲ႕တာ..



ဦးခ်စ္ဆိုင္က အရင္ ဒီေနရာမွာ မဟုတ္ဘူး ..

ဆိုင္ကေလးတစ္ဆိုင္ကို လက္ညိဳးညႊန္ျပျပန္သည္..
……..
……..
……..

ေတာင္ငူေဆာင္ ... ျမန္စာဂုဏ္.. ဆရာဦးဖိုးေက်ာ္ျမင္႕ .. ဆရာဦးေအးေမာင္ႀကီး.. တပ္ဦး…

……..
……..

ရုတ္တရက္ ေလျပင္းတစ္ခ်က္အတိုက္မွာ ေဖေဖဆက္တုိက္ေျပာေနေသာ စကားသံေတြ ေပ်ာက္သြားသည္…



လမ္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ၾကီး ကေန အျပင္ကိုျပန္ထြက္.. အျပင္လမ္းမႀကီးအတိုင္း ေလွ်ာက္ေတာ႕.. ေနာက္ထပ္ ျခံ၀င္းတစ္ခုထဲ ေရာက္လာသည္… တန္းလ်ားလိုလို သစ္သားအေဆာက္အဦ ၾကီးမ်ား ေပၚလာသည္..

ကဲ ပစၥည္းေတြ ဒီမွာခ်..

ေခါင္းထဲလင္းခနဲ.. အခုမွ အားလံုးကို သတိရသြားသည္.. ေက်ာင္း ေက်ာင္း တက္ရမတဲ႕..

ဟင္ ဒီအေဆာင္ေဟာင္း မည္းမည္းႀကီးေတြမွာ ေနရမွာလား..

ေဖေဖက ရယ္သည္.. အဲဒါ ေရွးဦးတည္ေထာင္ ေက်ာင္းညီေနာင္ လို႕ေခၚတယ္ေလ.. ျပည္နဲ႕ တေကာင္းေဆာင္ေပါ႕.. ေနာက္ႏွစ္ေတြေတာ႕ ဟိုဘက္ေရာက္မွာေပါ႕..

ဟင့္အင္း.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. သမီးတက္ခ်င္တာ ဒီေက်ာင္းမဟုတ္ဘူး.. မတက္ဘူး .. ေက်ာင္းမတက္ေတာ႕ဘူး..

ကံ့ေကာ္ပန္းေတြက လွပါတယ္သမီးရယ္..

မိုးစက္ေတြ တဖြဲဖြဲက်စျပဳလာသည္..

ဟင့္အင္း.. ဟင့္အင္း.. မိုးေရထဲ မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေျပးထြက္လာခဲ႕သည္.. မတက္ဘူး.. မတက္ဘူး.. ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူး….



ညီမေလးတို႕လည္း ဒီေက်ာင္းႀကီးမွာ တက္ခ်င္လိုက္တာ..

သစ္ပုတ္ပင္အိုႀကီးေနာက္က ထြက္လာေသာ အသံက တိုးတိုး ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေလး ေပမယ္႕ ဗံုးကြဲသလို နားစည္မွာ တုန္ခါသြားေစသည္.. ေျခလွမ္းမ်ား တန္႕သြားသည္..

အို.. အက်ၤီျဖဴ လံုခ်ည္ျပာေလးနဲ႕ ညီမေလး .. ညီမေလး မ်က္ႏွာက ညိဳးငယ္လိုက္တာေနာ္.. ဘာလို႕လဲ.. ညီမေလး ေနာက္ကိုၾကည္႕လိုက္ေတာ႕..

အို အက်ီျဖဴေလးေတြ မ်ားစြာ …မ်ားစြာ.. လက္ကေလးမ်ားပိုက္ကာ.. သူတို႕မ်က္လံုးေလးေတြ စိမ္းလိုက္ၾကတာ.. စိမ္းေနလိုက္ၾကတာေနာ္..

ဟိုမွာ ေဖေဖ.. ျပန္ေပၚလာျပန္သည္…
ေဖေဖ က ကဗ်ာတစ္စကို တိုးတိုးညည္းသည္…

မေရာက္ခဲ႕ၾကာ မလာခဲ႕ျဖစ္
ဆယ္စုႏွစ္လြန္ တ၀က္ကၽြံခဲ႕
သာလြန္တင္႕စြာ ျမကၽြန္းသာသို႕
ခုခါတစ္ေခါက္ ငါျပန္ေရာက္ခ်ိန္
ေနေရာင္မွိန္ၿပီ
ျပန္ခ်ိန္ပင္လွ်င္နီးပါေပါ႕…

ေျပာေနရင္း ေဖေဖ ေပ်ာက္သြားျပန္သည္.. ေဖေဖေရ ေဖေဖ.. ဘယ္ေရာက္သြားလဲ..
ေကာင္းကင္ႀကီးက ပိုမိႈင္းလာသည္။ ဘာမွ မျမင္ရသေလာက္ပဲ.. ေၾကာက္စိတ္၀င္လာသည္..

အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ႕.. ဘယ္ေရာက္သြားၾကသလဲ.. ေဖေဖေရ.. ညီမေလးေရ.. ေအာ္ဖို႕ႀကိဳးစားလည္း အသံကထြက္မလာ…

အို ေျမကြက္လပ္တစ္ခု…

အဲဒီေနရာက ဘာလို႕ ကြက္လပ္ျဖစ္ေနရတာလဲဟင္ …

ကိုယ္တုိင္ေမးလုိက္တာေပမယ္႕ အသံေတြအမ်ားႀကီး ပဲ႕တင္ထပ္သြားသည္…

အဲဒီေနရာက ဘာလို႕ ကြက္လပ္ျဖစ္ေနရတာလဲဟင္ ))))))))
အဲဒီေနရာက ဘာလို႕ ကြက္လပ္ျဖစ္ေနရတာလဲဟင္ ))))))))
အဲဒီေနရာက ဘာလို႕ ကြက္လပ္ျဖစ္ေနရတာလဲဟင္ ))))))))

ဟားဟား ဟားဟား.. ရယ္သံလိႈင္းေတြ ပဲ႕တင္ထပ္လာသည္.. ေကာင္းကင္ႀကီးက ညိဳရာမွမိႈင္း မိႈင္းရာမွ နီ.. အို .. မုန္တိုင္းက်မယ္႕ ပင္လယ္ျပင္ေပၚက ေကာင္းကင္ နီက်င္က်င္ႀကီးလို..

ဟုတ္တယ္ မုန္တိုင္းက်ေတာ႕မယ္.. မုန္တိုင္း…

နားႏွစ္ဖက္ကို ပိတ္ကာ မ်က္ေစ႕စံုမွိတ္လိုက္သည္..

တျဖည္းျဖည္း ျပန္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ျမင္ကြင္းကို ကန္ေရျပင္တစ္ခု ေရာက္လာျပန္သည္.. လိႈင္းမ်ား ဆူပြက္ေနသည္.. အေငြ႕မ်ား တေထာင္းေထာင္းထေနသည္..

အဲဒီမွာ.. ၀ိညာဥ္ေတြ ခိုေအာင္းေနတယ္…

ဘယ္သူေျပာလုိက္တာလဲဟင္… အေ၀းက အသံသဲ႕သဲ႕ တစ္ခု… အသံေတြက လံုးေထြးကာ ထူထပ္လာသည္.. ဘာသံေတြလဲ…

အား ေၾကာက္လိုက္တာ.... လူစုလူေ၀းနဲ႕ သံၿပိဳင္ေအာ္သံေတြ တျဖည္းျဖည္း နီးလာသည္… မီးခိုးလံုးေတြလို မည္းမည္းလံုးေတြ တရိပ္ရိပ္တက္လာသည္..

ေဟး ဘာလုပ္ေနတာလဲ..

နဖူးမွာ အနီေရာင္ပတ္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္သြားသည္..

ထြက္ေျပးဖို႕လား.. လိုက္သြားဖို႕လား.. ေျခလွမ္းမ်ားကို ေရႊ႕မရ.. ေခၽြးေစးမ်ားျပန္ကာ အသက္ရႈက်ပ္လာသည္..

ျဖဳန္းဆို တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္… အားလံုး ေမွာင္အတိက်သြားသည္.. အေမွာင္ထဲမွာ .. အေမွာင္…

ဟင္.. ဘာသံေတြလဲ..

စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္သံေတြ ညည္းညဴသံေတြ အေမွာင္ထဲမွာ သဲ႕သဲ႕ ၾကားေနရသည္..



အေမွာင္ထဲမွာ မ်က္စိက်င့္သားရလာေတာ့ အရိပ္တစ္ခုကို သြားျမင္သည္။

ဘယ္သူလဲ.. ဘယ္သူလဲဟင္…

မတ္မတ္ရပ္ေနေသာ အေဆာက္အဦႀကီးတစ္ခု ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ေနသူတစ္ေယာက္..

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ႕ဘူး ဂ်ပ္ဆင္ေရ .. ကၽြန္ေတာ္႕ကို ခြင့္လႊတ္ပါ..

သူက ကိုယ္႕ကို ျမင္သြားသည္..

ကၽြန္ေတာ္႕ခ်စ္သူကို ေတြ႕ရင္ဒါေလး ေပးေပးပါေနာ္..

အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖင့္ လွမ္းယူလိုက္မိသည္ ထင္သည္…

ေဘာပင္ေလးတစ္ေခ်ာင္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ.. ေသြးသံရဲရဲ.. လက္ျပတ္တစ္ေခ်ာင္း…

((((အား..)))) လက္က လႊတ္ခ်လိုက္မိသည္..

ရင္ထဲဆာေလာင္စြာ အိပ္ယာမွ ၀ုန္းခနဲ ထလိုက္သည္…

အိပ္မက္ကႏိုးထလာေတာ႕ နံနက္ ၆ နာရီ ခြဲလုလု..။

ပန္ဒိုရာ

(ဓာတ္ပံုမ်ားကို ကိုပီတိ၏ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင္႕ http://peti31-english.blogspot.com/ မွ ရယူထားပါသည္။)

Expand..

Friday, July 6, 2007

Education?

Education?

ဘ၀က သင္ေပးတာလား
ဘ၀ကို သင္ယူရမွာလား
သင္ယူျခင္းက ေက်ာင္းလား
ေက်ာင္းက ပညာေရးလား
ပညာေရးအတြက္ ဘ၀နဲ႕
ဘ၀အတြက္ ပညာေရး
ပင္႕ခ္ဖလြိဳက္က ေျပာတယ္
We don't need no education*
ညေနစာအတြက္ ေျမာင္းထဲမွာ ငါးဖမ္းေနတဲ႕
ကေလးတစ္ေယာက္ကလည္း
အဲဒီလိုပဲေျပာတယ္
အဲဒီကေလးကို စာသင္ခန္းထဲေရာက္ေအာင္ လိုက္ဖမ္းဖို႕အတြက္
အသက္ေလးဆယ္ အရြယ္မွာ စီမံကိန္းမစခင္
စာသင္ခန္းထဲမွာ အႏွစ္သံုးဆယ္ အခ်ိန္ယူမိတယ္။

ပန္ဒိုရာ

*From Pink Floyd's Another Brick in the Wall Part 2

(ဒီလို inspiration ရေအာင္ ဟိုေန႕က စကားေျပာေပးခဲ႕ေသာ ဟိုအစ္ကိုႀကီးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ )

Expand..

Wednesday, July 4, 2007

ညီအစ္ကို မသိတသိ

ညီအစ္ကို မသိတသိ

ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခု ေကာင္းေကာင္းေက်ာ္ၿပီ
ငယ္ငယ္က ေတာင္ကုန္းေလးကိုကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ခဲ႕တယ္
ကၽြန္ေတာ္ရယ္ အစ္ကိုရယ္
ဒီေတာင္ကုန္းေပၚက ခဏခဏ လွိမ္႕ခ်ခဲ႕တယ္
ကၽြန္ေတာ္က ကုန္းလိပ္ေတြ ျဖဴေကာင္ေတြ သင္းေခြခ်ပ္ေတြကို သေဘာက်တယ္
အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ႕ အစ္ကိုက ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ အခြံမာမာေပါ႕
ေတာင္ကုန္းေပၚက လွိမ္႕ခ်လိုက္တိုင္း
အသည္းေအး သြားေစတဲ႕ ရင္ခုန္မႈေတြကို
နာက်င္မႈေတြ ညစ္ပတ္ေပက်ံမႈေတြနဲ႕ လဲခဲ႕တယ္
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႕ ထမင္းစားေစာင္႕ေနတဲ႕အေမ
အစ္ကုိ႕ကိုပဲ ရိုက္ေတာ႕
ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္တစ္အုပ္ အျမန္ဆြဲကိုင္လိုက္တာပဲ
ဒီလိုနဲ႕
အစ္ကိုဟာ ကၽြန္ေတာ႕ အခြံပဲ ဆက္ျဖစ္လာေတာ႕
အစ္ကိုက ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေထာက္ပံ့
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္႕ အတၱေတြကို ေထာက္ပံ့
ကၽြန္ေတာ္႕ အတၱေတြက
ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕ အနာဂတ္ဆိုတာအတြက္ မေရမရာ ေထာက္ပံ့
ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕ လက္ေဆာင္ ေျမေတြ ေရေတြ သစ္ပင္ေတြ ကေတာ႕
အစ္ကို့စီးပြားေရးကို လက္ေတြ႕က်က် ေထာက္ပံ့ေလရဲ႕
ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေတာ႕
ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေပြ႕ဖက္လိုက္တဲ႕ အစ္ကို႕လက္ေတြဟာ
ႏိုင္ငံတကာမွာ ယဥ္ေက်းစြာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ဖူးတဲ႕ လက္ေပါင္းမ်ားစြာထက္
ၾကမ္းရွလို႕ေနတယ္
အဲဒီညေနက ေလေတြလည္း တဟူးဟူးတိုက္လို႕
ထမင္းစားေစာင္႕ေနမယ္႕ အေမလည္း မရွိေတာ႕ဘူးဆိုေတာ႕
ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ အၾကာႀကီး ထိုင္ခဲ႕ၾကတယ္
၀တ္ေကာင္းစားလွ အခြံေပ်ာ႕ေပ်ာ႕ေတြေအာက္က ကၽြန္ေတာ္
ေတာင္ကုန္းေပၚက လွိမ္႕မခ်ျဖစ္ခဲ႕ဘူး။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Sunday, July 1, 2007

Identity

Identity

မိုးစင္စင္လင္းေသာအခါ နံနက္ခင္းဟု ေခၚၾကသည္။
လမ္းကေလးက သာသာယာယာ။ အနင္းခံ အေလွ်ာက္ခံေသာ အလုပ္ကိုလုပ္ကာ သြားလာသူေတြကို ပို႕ေဆာင္ေပးေနသည္။ ပန္းကေလးမ်ားက ပြင္႕ေသာအလုပ္ကို လုပ္ေနၾကသည္။ လိပ္ျပာမ်ား ပ်ားပိတုန္းမ်ား လာနားလွ်င္ေတာ႕ ၀တ္ရည္ေပးျခင္း ၀တ္မႈန္ကူးျခင္း အလုပ္ တို႕ကို လုပ္သည္။ လူမ်ား ႏွင္႕ အျခားသက္ရွိသက္မဲ႕ အရာ၀တၱဳမ်ားသည္ တခါတခါ ျပဳလုပ္သူမ်ား ျဖစ္၍ တခါတခါ ျပဳလုပ္ခံရသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႕မွာ ကိုယ္ပိုင္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ား နယ္ပယ္မ်ား ရွိၾကသည္။ အားလံုး ဒီလိုပဲ ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ျဖစ္ဖို႕မ်ားပါသည္။


ပန္းျခံထဲမွ ခံုတန္းဟုေခၚေသာ ထိုင္စရာေနရာတြင္ ထိုင္ေနမိသည္။ ေဘးနားမွာ လူတစ္ေယာက္ လာထိုင္သည္။
“ဟဲလို.. ဒီေန႕ ရာသီဥတု သာယာတယ္ေနာ္။”
သူက စႏႈတ္ဆက္သည္။
“ဟုတ္ကဲ႕.. မေန႕ကေတာ႕ မသာယာဘူး။”
အဲဒီလို ျပန္ေျပာလိုက္မိသည္ ထင္သည္။ ရာသီဥတုအေၾကာင္းျဖင့္ စတင္ကာ စကားစျမည္ ေျပာၾကျခင္းသည္ လူယဥ္ေက်းတို႕၏ အလုပ္ဟု ဆိုၾကသည္ မဟုတ္လား။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္ေျပာလိုက္ပံုက မေကာင္းျမင္ဘက္က ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ရိုင္းသည္ဟုပင္ သတ္မွတ္ေကာင္း သတ္မွတ္ႏိုင္သည္။ ကံေကာင္းစြာ သူက သိပ္အေလးထားမိပံုမေပၚ။
“ဒီလိုေလ မေန႕က မေကာင္းခဲ႕ေတာ႕ ဒီေန႕ရာသီဥတု သာယာတာ ပိုေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမွာေပါ႕။”
တစ္ခြန္းထပ္ေျပာၿပီးမွ ကိုယ္႕စကားကုိ ကိုယ္ျပန္မႀကိဳက္။ သို႕ေသာ္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ား ၀င္းလက္သြားသည္။
“ဟာ ဟုတ္တယ္ သိပ္မွန္တဲ႕ စကားပဲ။”
ဒီလူၾကည္႕ရသည္မွာ ယေန႕အဖုိ႕အလိုလိုေနရင္း တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္ေနပံု ေပါက္သည္။ ကိုယ္႕ဖက္ကို အနည္းငယ္ ေစာင္းလွည့္ကာ အားပါးတရ ၿပံဳးျပေလသည္။
“ေအးဗ်ာ ရာသီဥတုေကာင္းလည္း ၾကာၾကာေတာ႕ မထိုင္ႏိုင္ပါဘူး။ အလုပ္ကို သြားရဦးမယ္။ ခင္ဗ်ားေရာ။”
“မသြားရပါဘူး။”
ဒီေန႕ စေနေန႕မို႕ ရုံးပိတ္သည္ ဆိုတာကို ထည္႔မေျပာလိုက္မိ။
“ေၾသာ္ ေၾသာ္.. ကၽြန္ေတာ္က ဒီပန္းျခံကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ႕ ဟိုရုံးႀကီးမွာ လုပ္တာေလ။ အင္ဂ်င္နီယာေပါ႕။ ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္သလဲ။”
“ဘေလာ႕ဂ္ေရးတယ္။”
အဲ.. ေခါင္းထဲရွိတာကို လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္မိသည္ ထင္သည္။
သူ ခဏေတာ႕ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားသလို ။
“ အဲ.. ခင္ဗ်ားက ရယ္စရာ ေျပာတတ္တာပဲ.။”
သူကသဲ႕သဲ႕ရယ္သည္။ ကိုယ္က လိုက္မရယ္ေတာ႕ ခဏၿငိမ္သြားျပန္သည္။
“ဒီေခတ္မွာ ဘေလာ႕ဂ္ေရးတာေတြ ေတာ္ေတာ္ ေခတ္စားတာကိုး။ ဘာအေၾကာင္းအရာေတြ ေရးသလဲ။”
“အစံုပါပဲ။ ကဗ်ာ၊ စကားေျပ၊ ပံုေလးဘာေလးလည္း နည္းနည္း ဆြဲၾကည္႕တယ္။”
“ဒီလိုေလ.. ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာက ဘာအေၾကာင္းအရာေတြလဲ. နည္းပညာလား. . အခ်စ္လား.. ဘ၀လား. ႏိုင္ငံေရး..ဘာသာေရး စသျဖင္႕ေပါ႕။”
“ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ထဲ ရွိသလိုပါပဲ။”
“ဒါဆိုလည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုခုေတာ႕ ရွိမွာေပါ႕။”
“မရွိပါဘူး။”
သူ႕မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ပ်က္မႈေတြ မထင္မရွားေပၚလာသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ ဒီလိုဆို ဘေလာ႕ဂ္ေရးျခင္းကို ဘာလို႕မ်ား စကားထဲ တခုတ္တရထည္႕ေျပာေနရေသးလဲ။ ဘုရားဘုရား.. လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ နံနက္ခင္းကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား မဖ်က္ဆီးမိခင္ ထြက္ေျပးမွျဖစ္မည္။ ထိုင္ရာမွ ထလာမိသည္။ သြားေတာ႕မယ္ေနာ္ ဟု ႏႈတ္ဆက္ခဲ႕ဖို႕ ထံုးစံအတိုင္း ေမ႕႔သြားျပန္ၿပီ။ ဘာထင္ၿပီး က်န္ခဲ႕မလဲေတာ႕ မသိ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ခုဆီ ေရာက္လာၿပီ။ အာဟာရ ျဖည္႕ဖုိ႕ အလုပ္ကို အခုမွ သတိရသည္။ မြန္းတည္႕ေတာ႕မည္။
“ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၊ ေပါက္ဆီတစ္လံုး ေပးပါ။”
“ေဟး ပန္ဒိုရာ”
မိတ္ေဆြ တစ္ဦးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“လာ.. ဒီဘက္စားပြဲကို လာ”
တခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ လုပ္ႏိုင္ၾကသည္။ ဒီေတာ႕လည္း သူေျပာသည္႕အတိုင္း သြားလိုက္ရုံေပါ႕။
“အဲဒါ ပန္ဒိုရာတဲ႕။ သူက ဘေလာ႕ဂါေလ”
သူ႕ေဘးမွာ ထိုင္ေနသူေတြကို လွည္႕ေျပာသည္။
“ဟုတ္လား.. ကၽြန္မလည္း ဘေလာ႕ဂ္ေရးတယ္”
“သား သိတယ္.. အစ္မ ဘေလာ႕ဂ္ကို လာလာဖတ္တယ္ဗ်။”
“ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ႕ဂ္ေတြ မဖတ္ဖူးဘူး။”
အသံသံုးမ်ိဳးမွ ကြဲျပားျခားနားေသာ ေကာက္ခ်က္သံုးမ်ိဳးကို ၾကားလိုက္ရသည္။
“ဒီအစ္မေရးတာေတြ သိပ္ဖတ္လို႕ေကာင္းတာ.. သားအၿမဲဖတ္တယ္.. ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာလိုက္တာ”
သားဟု သူ႕ကိုယ္သူေျပာေသာ ေကာင္ေလးက ဆက္ေျပာသည္။
ဘေလာ႕ဂ္ေရးသည္ ဟု ေျပာခဲ႕ေသာ အမ်ိဳးသမီးေလးက
“ဟုတ္လား ကၽြန္မေတာ႕ လာမၾကည္႕မိဘူး.. ဘေလာ႕ဂ္လိပ္စာေလး ေပးပါဦး”
“http://pandora-and-pandora.blogspot.com ပါ”
“အင္.. တမ်ိဳးပါလား.. ဘာလို႕ pandora ကႏွစ္လံုး ျဖစ္ေနရတာလဲ”
“ေနာက္တစ္လံုးက back-up ပါ”
အားလံုး ရယ္လုိက္ၾကသည္။ ရယ္စရာ ေျပာမိသလား။ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ တစ္ခုသာ က်န္ေသာ ေသတၱာတစ္လံုးသည္ ဘယ္ေလာက္ စြန္႕စားမႈႀကီးသလဲ ဆိုတာ သူတို႕မသိၾက။
“ဒီအစ္မကေလ ကဗ်ာေတြလည္း အမ်ားႀကီးေရးတယ္”
သား ဆိုသည္႕ေကာင္ေလးက ေျပာျပန္သည္။
မိတ္ေဆြကပါ ေထာက္ခံသည္။
“သူက ကဗ်ာဆရာေလ ဟားဟား..”
ဘေလာ႕ဂ္မဖတ္ဖူးဘူး ဆိုသူသည္ ေခါင္းနည္းနည္း ေထာင္သြားသည္။
“ဟာ ဟုတ္လား ဘယ္လိုင္းလဲဗ်.. ကဗ်ာေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္၀င္စားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ေတြေရးတယ္..မဂၢဇင္းေတြ ပို႕တယ္။”
“ကဗ်ာဆရာေတာ႕ မဟုတ္ပါဘူး. ကဗ်ာေရးတဲ႕အခါေတာ႕ ကဗ်ာေရးသူ ျဖစ္သြားမွာေပါ႕ေလ။ လိုင္းရယ္လို႕ သတ္မွတ္ၿပီးမေရးပါဘူး။ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ႕ စိတ္ထဲေပၚတာ ေရးတာပါပဲ။ တခါတခါလည္း ရုိးရာျဖစ္မယ္။ ေမာ္ဒန္ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မယ္ေပါ႕။”
“ဟာ. ဒါလည္းေကာင္းတာပဲ.. inspiration အတိုင္းေရးတဲ႕ အႏုပညာေပါ႔။”
ဘေလာ႕ဂ္ မဖတ္ဖူးသူသည္ အေကာင္းျမင္၀ါဒ ရွိသူျဖစ္ႏိုင္သည္။
“အဲ.. အႏုပညာေတာ႕လည္း မဟုတ္ပါဘူး.. ဟင္းခ်က္တာတို႕ တျခား ေဆာင္းပါးေလးေတြ ဘာေတြလည္း စိတ္ကူးတည္႕ရာ ေရးတာပါပဲ.။”
“ဒါဆို ေရာေက်ာ္ေပါ႕ ဟင္းဟင္း .. ကၽြန္မကေတာ႕ ကၽြန္မ ဘေလာ႕ဂ္ လာဖတ္သူေတြ တစ္ခုခု ရသြားေစခ်င္တာပါပဲ။ အဲဒီလို စာေတြပဲေရးတယ္။”
ျဖတ္ေျပာလိုက္ေသာ အမ်ိဳးသမီးေလး၏ ေလသံေၾကာင္႕ မိတ္ေဆြႏွင္႕ ဘေလာ႕ဂ္ မဖတ္ဖူးသူက အားနာသလို တခ်က္ၾကည္႕သည္။ သားဆိုသည္႕ ေကာင္ေလးကေတာ႕ ခြီးခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္သည္။ စားလက္စ ေပါက္ဆီကို ေကာ္ဖီျဖင္႕အၿပီးသတ္ မ်ိဳခ်ကာ တစ္ခုခုေျပာမည္ ဟန္ျပင္ေတာ႕ အားလံုး အာရုံစိုက္လာၾကသည္။
“ဟို.. မုန္႕ဟင္းခါး တစ္ပြဲေလာက္ မွာမလို႕ပါ..”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“နာမည္က ပန္ဒိုရာေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ႕”
“ဘာ အဓိပၸာယ္လဲ..”
“ျမန္မာလိုဆို အဓိပၸာယ္ယူလို႕မရပါဘူး။ အဂၤလိပ္လိုပါ ။”
“ဟာ အဂၤလိပ္မွာလည္း ဒီနာမည္မၾကားဖူးပါဘူး.. ပင္မလာတို႕ ပင္ကီတို႕ ပဲ ၾကားဖူးတယ္။”
“ဂရိ ပံုျပင္ထဲက နာမည္တစ္ခု ဆိုပါေတာ႕။”
ကာလ ေဒသ ပေယာဂသည္ ဂရိပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို အစအဆံုးေျပာျပရန္ မသင့္ေတာ္ဟု ကိုယ္႕ဘာသာ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
“အင္း..ထားပါေတာ႕။ ဘာလုပ္လဲ။”
ဒီတစ္ခါေတာ႕ ဘေလာ႕ဂ္ေရးသည္ဟု အမွတ္မဲ႕ မေျဖမိေအာင္ သတိထားမွ။
“ရုံးမွာပါ။”
“ရုံးေတာ႕ ဟုတ္တာေပါ႕။ ခင္ဗ်ားကို ဘာလဲလို႕ေမးတာ။”
ခင္ဗ်ားဘာလဲ တဲ႕။ ဆတ္ခနဲ အိပ္ခ်င္ေျပသလို ျဖစ္သြားသည္။ သူက ဆက္ေျပာသည္။
“ဒီလိုေလ စာရင္းကိုင္လား အင္ဂ်င္နီယာလား ေက်ာင္းဆရာလား ကြန္ပ်ဳတာပရိုဂရမ္မာလား ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ဆရာ၀န္လား သူနာျပဳလား စသည္ျဖင္႕ေပါ႕။”
အခုေလာက္ စိတ္ရွည္စြာ ရွင္းျပတာ အားနာဖို႕ေတာ႕ ေကာင္းလွသည္။ ဒါေပမယ္႕…
“အင္း အဲဒါေတြ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး။ ဘာမွ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေရာ။”
“အာ.. ဘာမွမဟုတ္လို႕ေတာ႕ ရမလားဗ်။ လူဆိုတာ တစ္ခုခုေတာ႕ ဟုတ္ၾကတာပဲေလ။ ေက်ာင္းသား ဆိုလည္း ေက်ာင္းသားေပါ႕။ ခင္ဗ်ားရုံးမွာ ဘာလုပ္ရတာလဲ။”
လူတိုင္းဟာ တစ္ခုခုေတာ့ ဟုတ္ၾကသလား။ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မေသခ်ာစြာျဖင္႕ ျဖည္းျဖည္း ျပန္ေျဖမိသည္။
“အီးေမးလ္စစ္တယ္။ စာျပန္တယ္။ ဖုန္းလာရင္လည္း တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ ရွင္းျပရတယ္။ အစည္းအေ၀းတက္တယ္။ စီမံခ်က္ဆြဲတယ္။ အထက္လူႀကီးေတြကို ရီပို႕တင္တယ္။ တခ်ိဳ႕အလုပ္ေတြက်ေတာ႕ သူမ်ားကို သင္႕ေတာ္သလိုခြဲေပးရတယ္။ အဲ သူတို႕မွာ ျပႆနာေတြ တက္လာရင္ေတာ႕ ရွင္းေပးရတယ္။”
“ဒါဆို မန္ေနဂ်ာေပါ႕။”
သူက အနည္းငယ္ စိတ္မရွည္စြာ စကားကိုျဖတ္လိုက္သည္။
“မဟုတ္ဘူး။ မန္ေနဂ်ာလို႕လည္း သူတို႕မေခၚၾကဘူး။”
ဆရာ၀န္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ကုတ္လိုက္သည္။
“ကဲ..ကဲ .. ထားပါေတာ႕.”
အလုပ္အကိုင္ ဆိုသည္႕ေနရာမွာ ရုံးအလုပ္ ဟု ေရးလိုက္တာ ေတြ႕လိုက္သည္။
“ကဲ ခင္ဗ်ား ေျခေထာက္နာတာ ဘယ္တုန္းကစသလဲ ေျပာ..”
…………………
………………..
…………………

ေဆးခန္းမွ ျပန္ထြက္လာေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ေမွာင္ေနၿပီ။ ဓာတ္မီးတိုင္မွ မီးလံုးမ်ားသည္ မီးလင္းေသာအလုပ္ကိုလုပ္ေနၾကသည္။ ေလသည္ တိုက္ေသာအလုပ္ကို လုပ္ေနသည္။ ေျပးလႊားေနေသာ ဘတ္စ္ကား တစ္စီးကို ေစာင္႕ရန္အတြက္ ေစာင္႕ရမည္႕ေနရာျဖစ္ေသာ မွတ္တိုင္မွာ ထိုင္ေစာင္႕ေနလိုက္သည္။ အိပ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ညစာစားျခင္း ႏွင္႕ အိပ္ျခင္းအလုပ္ကို လုပ္ရမည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

မိုးစင္စင္လင္းေသာအခါ နံနက္ခင္းဟုေခၚၾကသည္။
တညလံုး မိုးရြာထားသျဖင္႕ လမ္းကေလးက စိုစြတ္ေနသည္။ အနင္းခံ အေလွ်ာက္ခံေသာ အလုပ္ကိုလုပ္ကာ သြားလာသူေတြကိုေတာ႕ ပို႕ေဆာင္ေပးေနၿမဲ။ ပန္းကေလးမ်ားက ပြင္႕ေသာအလုပ္ကို လုပ္ေနၾကသည္။ လိပ္ျပာမ်ား ပ်ားပိတုန္းမ်ား လာနားလွ်င္ေတာ႕ ၀တ္ရည္ေပးျခင္း ၀တ္မႈန္ကူးျခင္းအလုပ္ တို႕ကို လုပ္သည္။ လူမ်ား ႏွင္႕ အျခား သက္ရွိသက္မဲ႕ အရာ၀တၱဳမ်ားသည္ တခါတခါ ျပဳလုပ္သူမ်ား ျဖစ္၍ တခါတခါ ျပဳလုပ္ခံရသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႕မွာ ကိုယ္ပိုင္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ လုပ္ငန္း ေဆာင္တာမ်ား နယ္ပယ္မ်ား ရွိၾကသည္။ အားလံုး ဒီလိုပဲ ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ျဖစ္ဖို႕ မ်ားပါသည္။

သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို ဖတ္ၿပီးေသာအခါ မိုးေရစက္မ်ားမွ ကာကြယ္ရန္ အခုလို ျဖန္႕ခင္းထိုင္လို႕လည္း ရပါသည္။ ပန္းျခံထဲမွ ခံုတန္းဟုေခၚေသာ ထိုင္စရာေနရာတြင္ သတင္းစာကိုခင္းကာ ထိုင္ေနမိသည္။ အနားမွာ အရိပ္တစ္ခုက်လာသည္။ အမွတ္မထင္ ေမာ႕ၾကည္႕လိုက္သည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ႏွင္႕ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုမိသြားသည္။
“ဟိုင္း.. ဒီေန႕ ရာသီဥတုက စိုစြတ္ေနတယ္ေနာ္။”
သူမက စၿပီးႏႈတ္ဆက္ေလသည္။

ပန္ဒိုရာ

Expand..