Sunday, May 31, 2009

ဘုရားသခင္က လႊတ္လိုက္တယ္

ဘုရားသခင္က လႊတ္လိုက္တယ္



ဘုရားသခင္က..
လႊတ္ လိုက္ တယ္
ျပည္၀င္ခြင့္မွာ အက်ံဳး၀င္ဖို႕
ဘုရားသခင္ ထိုးေပးလိုက္တဲ့ လက္မွတ္လိုတယ္
ဘုရားသခင္ရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ခင္ဗ်ား
လိုအပ္ခ်က္မ်ား ျပည့္စံုမွ
ေနာက္တေခါက္ျပန္ၾကြခဲ့ပါ။


ဘုရားသခင္က
လႊတ္ လိုက္.. တယ္
ဘုရားသခင္က လႊတ္ေပးလိုက္တိုင္း
ဘာဒင္းမို႕လို႕ လြတ္ရမွာလဲ
ဘုရားသခင္ အမိန္႕ကိုပယ္ခ်
အပါယ္၀မွာ ထီမထင္
ရီ(ရယ္)ေတာင္ရီလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။


ဘုရားသခင္က လႊတ္..
လိုက္ တယ္
ဘုရားသခင္က ဒီဘက္က လိုက္ရင္
ဟိုေနာက္ကြယ္က ပတ္ေျပးမယ္
ဘယ္ေျခာက္ကာ ညာလွမ္းလို႕
သမင္လိုက္ခန္းေတာင္ ကလုိက္ဦးမယ္။


စကားရႈပ္ယွက္ရွင္းနဲ႕
တရားထုပ္တက္နင္းေပါ့
ဘုရားသခင္…
ကိုယ္တိုင္ဆင္းခဲ့ပါ့။


ပန္ဒိုရာ

Expand..

Saturday, May 30, 2009

ကယ္လီဖိုးနီးယားသို႕ စံပယ္ပန္းတကံုး ေပးပို႕ျခင္း




ကယ္လီဖိုးနီးယားသို႕ စံပယ္ပန္းတကံုး ေပးပို႕ျခင္း

ကယ္လီဖုိးနီးယားက
ကန္ထုတ္လိုက္တဲ့ ေဘာလံုးတလံုး
ငါ့ျပတင္းေပါက္ထဲ ၀ုန္းဆို ခုန္၀င္လာတယ္
ေဘာလံုးဟာ
ဂိုးတိုင္မျမင္ရတဲ့ အရပ္မွာ
အကန္အေက်ာက္ခံရင္း
ဦးတည္ရာမဲ့ ဆက္လိမ့္ေနမွာလား။

က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ထားတဲ့
ကဗ်ာစာရြက္တရြက္
ေဘာလံုးတလံုးကို ဖက္ထားတဲ့
ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္ေလးရဲ႕
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က အိပ္မက္ထဲမွာ
အိပ္ရာထဲ က်ဲျဖန္႕ထားတဲ့ စံပယ္ပန္းေတြပါခဲ့တယ္ ဆိုပဲ။

နကၡတ္ေတြ ျပိဳမက်ခင္က
ပံုျပင္လွလွေတြထဲမွာေတာ့
ကန္သုံးဆင့္နားက ျဖတ္တိုက္သြားတဲ့ ေလကို
ဆန္နင္းလာတဲ့ စက္ဘီးတစ္စီးေပၚမွာ
ကံၾကမၼာက ေႏွာင္ႀကိဳးျဖတ္ခ်မွာကို မသိေသးတဲ့
အျဖဴအစိမ္း၀တ္ စံုတြဲတတြဲရဲ႕ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္သံေတြ ကပ္ပါေနမယ္
အဲဒီေနာက္ေတာ့
သံတိုင္ေတြေနာက္ ေရာက္သြားခဲ့တဲ့
ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳမႈရဲ႕
ေတာက္ေခါက္သံတခ်က္ ထြက္လာတယ္
လေရာင္ကို ဆာေလာင္ခဲ့တဲ့
အေမွာင္ည ေတြထဲမွာ
စံပယ္ေတြ တေစၧေျခာက္ခဲ့တယ္..တဲ့။

ဖူးပြင့္မႈကို
တန္ဖိုးမထားတဲ့အရပ္မွာ
၀တ္မႈန္တို႕က ရုတ္သိမ္းထားတဲ့
ရနံ႕ေတြကို လိုက္ရွာရတာ
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္စာမက ေမာခဲ့တာေပါ့
သစ္ညိဳပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္က
ေက်ာင္းေတြျပန္အဖြင့္မွာ ေပ်ာက္သြားခဲ့တဲ့
စံပယ္ပန္းနဲ႕ လေရာင္ေတြဟာ
ဆူရွီဘားထဲကေန အရည္ေပ်ာ္ၿပီး
အတၱလႏၱိတ္ သမုဒၵရာထဲ ျမဳပ္သြားေလသတဲ့
ငါတို႕အိပ္မက္ေတြရဲ႕ ဇာတ္သိမ္း
ဘယ္သူအတိတ္စိမ္းေပးသြားခဲ့တာလဲ။


ပန္ဒိုရာ

(အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေပ်ာက္ဆံုး ဖဲရႈံးလာတဲ့ အသည္းကြဲ ကဗ်ာဆရာ ခရစၥတိုဖာ ကိုလန္ဘတ္စ္ အတြက္)




Expand..

Monday, May 25, 2009

ေန႕ေကာင္းရက္သာမ်ား




ေန႕ေကာင္းရက္သာမ်ား

သမၼာေဒ၀တုိ႕က ဓမၼကို ေစာင့္လာသည့္ေန႕
ေရျပင္ထက္ ေပါေလာေပၚေနေသာ ေက်ာက္ဖ်ာမ်ား နစ္ျမဳပ္ႏိုင္မည့္ေန႕
ၾကက္ဆူပင္တို႕ ေခါင္းမေဖာ္၀ံ့ဘဲ အႏွစ္ရွိေတာမ်ားသာ မင္းမူမည့္ေန႕
နာသည္ကို နာသည္ဟု ေျပာႏိုင္မည့္ေန႕
ဆာသည္ကို ဆာသည္ဟု ေျပာႏိုင္မည့္ေန႕
ဘုရားက ဘုရားေနရာ ေမ်ာက္က ေမ်ာက္ေနရာ
ျခေသၤ့က ျခေသၤ့ေနရာ ဖားသူငယ္က ဖားသူငယ္ေနရာ
ထို႕သို႕အစီအစဥ္တက်ျဖစ္ရန္ ဦးတည္လာမည့္
ေန႕ေကာင္းရက္သာမ်ား၀ယ္
ေတြ႕ဆံုခ်င္ပါသည္ ဟု ဆိုလိုခဲ့သည္။

ပန္ဒိုရာ



Expand..

Sunday, May 24, 2009

စိတ္မပါလက္္မပါ ညေနခင္းေတြ




စိတ္မပါလက္္မပါ ညေနခင္းေတြ


ဘာအရည္နဲ႕မွ ေဖ်ာ္စပ္လို႕မရ
ပ်စ္ခဲေနတဲ့ေဆးေတြဟာ
တိမ္ေတြကိုျခယ္လို႕မရဘူး။

အမ်ိဳးအမည္မသိ-မရွိ ငွက္တစ္ေကာင္
သူပ်ံလိုရာကို ပ်ံသြားတာကို ေငးရင္း
ၾကားဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေတြထဲက
နတ္သမီးကိုလည္း လုိက္မရွာေတာ့ပါ။

မျပတ္ျမည္ေနတဲ့ တယ္လီဖုန္းတစ္လံုးက
အင္အားကုန္လို႕ အခန္းေထာင့္မွာ ၿငိမ္က်သြားတယ္။

အျပင္ေလာကနဲ႕ မိမိ
ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္စာ ကြာေ၀းေနခ်ိန္
ေနေရာင္ဖ်ဖ်က တိုက္တာေခါင္မိုးေတြထဲ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာ္၀င္ေနတယ္။

ႀကံဳး၀ါးေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား ဆိတ္သုဥ္းလ်က္ရွိေသာ
တေယာအိုတစ္လက္ တအီအီျမည္တြန္ေနေသာ
လူသြားလမ္းေဘး၀ယ္ တရြတ္တိုက္ေမ်ာပါေနေသာ
စားပြဲပုေလးေပၚ ေမးတင္ငိုက္မ်ဥ္းေနေသာ
ေၾကမြတြန္႕ေခါက္ ညေနခင္းကေလးကို
ေကာက္ကိုင္လိုက္မွ ျဖတ္ခနဲ အက္ကြဲသြားေလတယ္။


ပန္ဒိုရာ

Expand..

Saturday, May 9, 2009

တတိယအနားကိုျပန္ညွိျခင္း

ခုတေလာ ၀တၳဳအသစ္ ေရးဖို႕ႀကိဳးစားေပမယ့္ ထြက္မလာပါ။ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ တစ္ပုဒ္ေတာ့ ေလာကအလွကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ အခုေတာ့ စာဖတ္စရာေတြ ရွိလာျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအေတာအတြင္းမွာ အေဟာင္းတခ်ိဳ႕ကို ျပန္တင္ေပးပါမယ္။

မႏွစ္က ဂ်ဴလိုင္မွာ ထြက္ခဲ့တဲ့ သံလြင္အိပ္မက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ တတိယအနား ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ဘေလာ့ဂ္မွာ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ဖူးသူမ်ား ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ေပါ့ေနာ္။ မဖတ္ရေသးသူေတြ အတြက္ေတာ့ အသစ္ေပါ့။

----------

တတိယအနား






အဲသည္ အၿပိဳင္မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းကို သူ ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ လြန္ခဲ့ေသာ တနာရီခန္႕က ထုိမ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းၾကားတြင္ တစံုတရာသည္ ရုတ္တရက္ လြင့္စင္ေၾကမြ သြားခဲ့သည္။ ထိုတနာရီမတိုင္ကေတာ့ ထိုတစံုတရာသည္ သက္ရွိအေနျဖင့္ သူလိုငါလို အမ်ားအၾကားတြင္ လႈပ္ရွားသြားလာ ေနထိုင္ခဲ့မည္။ အခုေတာ့..။

“လုပ္ခ်င္ရင္လည္း သည္လိုေနရာမွာမွ ဒါမ်ိဳး လုပ္ရသတဲ့လား။ အိပ္ေဆးေသာက္ ပိုးသတ္ေဆးေသာက္။ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္နဲ႕ နည္းလမ္းေတြမွ အမ်ားႀကီး။ အခုေတာ့ လူအမ်ား အထိတ္တလန္႕ျဖစ္ရတယ္။”

“ေအးေလ.။ ရုံးသြား ေနာက္က်ၿပီ။”

“ဒီက ေလဆိပ္သြားမလို႕။ ခရီးစဥ္ ေနာက္က်ေတာ့မွာပဲ။”

“အို… ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ..။ သူ႕ခမ်ာ ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္စိတ္ညစ္ေနပါလိမ့္။”

“သတၱ၀ါအမ်ား က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။ ဘုရားသခင္ ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ။”

“သြားၿပီ။ ၾကည့္မိသြားတယ္။ ေၾကာက္စရာႀကီး။ ဒီေန႕ေတာ့ အစားအေသာက္ ပ်က္ပါၿပီ။”

“ဒီႏိုင္ငံေလးမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ သိပ္ေခတ္စားတယ္ေနာ္။ ဟိုတေလာကလည္း အေရွ႕ဘက္က ဘူတာမွာ တေယာက္။”

“အဲဒါ လူစားတာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တႏွစ္တေယာက္ေတာ့ အနည္းေလးပဲ။”

ရဲေတြ သတင္းသမားေတြ တစတစ ရွင္းၿပီ။ အာေမဋိတ္သံမ်ား ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေအာ္ဟစ္သံမ်ား တီးတိုးေ၀ဖန္သံမ်ား တျဖည္းျဖည္း ပါးလ်ၿပီ။ ကၽြတ္… ငါနဲ႕မဆိုင္တဲ့ အရာတခုကို ဘာလို႕ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ဒီေလာက္ေတာင္ ေငးေနမိသလဲ။ ဘူတာရုံကို သူ ေက်ာခိုင္းထြက္လာေတာ့ အသံမ်ားက ေ၀းကာက်န္ခဲ့သည္။


……….

“ဒီအျဖစ္မ်ိဳးေတြ ၾကားရတာ မ်ားလွၿပီ။ ဘ၀ကို ဘာလို႕ သည္လို အဆံုးသတ္ခ်င္ရတာလဲကြာ။”

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပျဖစ္သည္။

“နာက်င္မႈေတြကို နာက်င္မႈတခုနဲ႕ အဆံုးသတ္လိုက္တာ။”

သူငယ္ခ်င္းက မီးပူတိုက္ေနရာမွ လွည့္မၾကည့္ပဲ ေျပာသည္။

“ဟုတ္ၿပီေလ။ အဆံုးသတ္ရင္လည္း တျခားနည္းလမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲ။ ဒီေလာက္ေတာင္မွ နာနာက်င္က်င္ လုပ္ရသလား။”

“နာက်င္မႈဟာ ခံစားမႈတမ်ိဳးပဲ။ အဲဒါကိုလည္း လူေတြက သာယာႏိုင္ၾကတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့ ေက်နပ္မႈကို အဲသည္မွာ ရွာႏိုင္တယ္ လို႕ငါထင္တယ္။ ”

သူ နားမလည္ပါ။

“အဲဒါေတာ့ ငါမသိဘူး။ တခုေတာ့ရွိတယ္။ ငါကေတာ့ အဲသည္လိုနည္းလမ္းနဲ႕ အဆံုးသတ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အခု ဒါမ်ိဳးေတြကို ေတြ႕မိတယ္။ မေကာင္းဘူးလို႕ ျမင္တယ္။ ေျပာျပမိတယ္။ ငါေတာ့မလုပ္ဘူး။”

“ဒါက တပ္အပ္မေျပာႏိုင္ဘူး။”

သူငယ္ခ်င္းက ၿပံဳးၿပီး သူ႕ဘက္ လွည့္ကာ ေျပာလာသည္။

“ဘယ္လို”

“မင္း Basic Instinct ၾကည့္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။”

သူ မ်က္ခံုးပင့္သြားသည္။ ဘာဆိုင္လို႕လဲ။

“ ေဟ့ ေလွ်ာက္မေတြးနဲ႕။ ဒီလိုပါ။ ငါေျပာခ်င္တာ အဲဒီ ဇာတ္လမ္းမွာ မင္းသမီး စာေရးဆရာမက သူ႕၀တၱဳထဲမွာ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႕ လူသတ္မယ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကြက္ေတြကို ထည့္ေရးထားတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ လူသိရွင္ၾကား ေရးခဲ့တဲ့အတြက္ အျပင္မွာ ဒီလိုပံုစံနဲ႕ပဲ သူက လူသတ္ႏိုင္မလားဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ အျငင္းပြားစရာ ျဖစ္တယ္။ သူက အဲဒါကို အလီဘိုင္ျပၿပီး လွည့္စားလိုက္တာ။ တကယ္က်ေတာ့ အဲဒီအတိုင္း တကယ္ လိုက္လုပ္ခဲ့တာပဲ။”

“ဒီေတာ့”

“ဆိုလိုတာက လူ႕စိတ္က တမ်ိဳးကြ။ တမင္ျဖစ္ေစ အမွတ္တမဲျ့ဖစ္ေစ မင္းကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ရပ္တခုခုကို တဖြဖြ ေျပာခဲ့ဖူးလို႕ တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ တခ်ိန္မွာ အဲဒါကို မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႕ တပ္အပ္ မဆိုႏိုင္ဘူး။”

သူ ငိုင္ေတြသြားသည္။ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိ။

“လုပ္မယ္ လို႕လည္း တပ္အပ္ မဆိုႏိုင္ပါဘူးကြာ။”

သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ပခံုးကို ႏွစ္သိမ့္သလို တခ်က္ပုတ္ကာ ဆက္ေျပာၿပီး အ၀တ္တထပ္ႀကီးကို မကာ အခန္းထဲ၀င္သြားသည္။

ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာႏွင့္ က်န္ခဲ့သည္။ ဟာ.. ဆိုးလိုက္တာ..။ ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ေၾကာင္တာပဲ။ သူ စိတ္ထဲက တိတ္တိတ္ က်ိန္ဆဲလိုက္သည္။ “စိတ္ထဲက…” ဟုတ္သည္။ စိတ္ထဲက။ ဒါက သူ႕ရဲ႕ထံုးစံ။ သူက စိတ္ထဲမွာပဲ အရာမ်ားစြာကို မ်ိဳခ်ထားတတ္သူ။

……….


သည္ႏိုင္ငံေလးကို သူ ေရာက္ေနတာ ဆယ္စုႏွစ္ တခုနီးပါး ၾကာလွၿပီ။ သည္အေတာအတြင္း သူ မ်ိဳခ်ထားခဲ့ရတာေတြ အေတာ္မ်ားလွၿပီ။ သူ႕ရဲ႕ ဘ၀ႀကီးတခုလံုးထဲမွာ ထည့္သြင္း မ်ိဳခ်ထားရသည့္ ဘ၀ေသးေသးေလးေတြ မ်ားစြာရွိသည္။ ဒါေတြကို မ်ိဳခ်ဖို႕အတြက္ ၀ါသနာမ်ား၊ အပန္းေျဖခရီးမ်ား၊ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ား၊ မိသားစုဘ၀၊ ေႏြးေထြးေသာ ညစာ၊ အိပ္ေရး၀ျခင္း၊ ဟိုေငးသည္ေငးအခ်ိန္မ်ား စတာေတြကို သူေထြးထုတ္ခဲ့ရသည္။

သူ႕စိတ္ကိုယ္တုိင္ကိုလည္း သူမ်ိဳခ် လို႕ တခုခုဆံုးျဖတ္သည့္ ေနရာတိုင္းမွာ ကုိယ္ကလြဲ၍ က်န္အရာမ်ားကို ထည့္တြက္ရန္ က်င့္သားရခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ သည္အဆင္ကို ၀တ္လွ်င္ သူမ်ားအျမင္မွာ ၾကည့္ေကာင္းမယ္ ထင္ရဲ႕။ သည္ဘြဲ႕ကိုယူလွ်င္ျဖင့္ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပႏိုင္ရဲ႕ ။ သည္မိန္းမ ကိုယူရင္ျဖင့္ မိဘမ်ား စိတ္တိုင္းက်ႏိုင္ရဲ႕။ ဒီႏိုင္ငံကို လာအလုပ္လုပ္လွ်င္ သူတို႕ေတြအတြက္ အဆင္ေျပႏိုင္ရဲ႕ စသည္...။

သူရခဲ့တဲ့ ဆုတံဆိပ္ေတြ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ လက္မွတ္ေတြ ေအာင္ျမင္မႈဟု ေခၚၾကေသာ အရာေတြတိုင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ ေခၽြးစက္ေအးေအးေတြ ပုန္းေအာင္းေနခဲ့သည္။

သူ႕ရဲ႕ ပထမဆံုး အေတြ႕အႀကံဳတခုကို မွတ္မိေနေသးသည္။ အဲသည္ အခ်ိန္က ငါးႏွစ္သားေလာက္သာ ရွိေသးသည္။ ကေလးကဗ်ာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို အလြတ္ရေသာ သူ႕ကို ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးေသာ အေမက စင္ေပၚတြင္ တက္ကာ ကဗ်ာရြတ္ဆို သရုပ္ေဖာ္ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္ေစခ်င္သည္။ သူ ေၾကာက္လန္႕ရင္ခုန္စြာ ျငင္းဆန္ခဲ့။ သား.. ေၾကာက္တယ္ ေမေမ..။ ဟဲ့.. ဘာငိုမဲ့မဲ ့ ျဖစ္ေနတာလဲ။ အျဖစ္မရွိဘူးလား။ အိမ္မွာ ဒီေလာက္က်င့္ထားတာပဲ။ တက္လိုက္တက္လိုက္။ သြား.. သြားေတာ့။ လူေတြရဲ႕ လက္ခုပ္သံက သူ႕ရင္ကို ပိုခုန္ေစသည္။ စင္ေအာက္က လူေတြ အမ်ားႀကီးကို စင္ျမင့္ေပၚကေန တေယာက္တည္း ၾကည့္ရင္း မီးေရာင္ေအာက္မွာ မ်က္လံုးေတြ ေ၀၀ါးလာခဲ့သည္။ မလုပ္ခ်င္ေသာ သုိ႕ေသာ္ လုပ္ရမည္ျဖစ္ေသာ အလုပ္တခုကို သူဘာေတြ လုပ္ခဲ့သလဲ။ ဆုတံဆိပ္တခုက သူ႕ရင္ဘတ္ထဲ ပစ္က်သည္။ အေမက ေပ်ာ္ရႊင္လို႕။ ဂုဏ္ယူလို႕။ သူ႕လက္ဖ၀ါးေတြက ေအးစက္ ေဖ်ာ့ေတာ့လို႕။

သည္လိုႏွင့္ သူ႕ကို တြန္းတြန္းပို႕တင္လိုက္တဲ့ စင္ျမင့္ေတြ မ်ားမ်ားလာခဲ့သည္။ စင္ေအာက္မွာ လူမ်ားကေတာ့ သူ႕ကို ေငးေမာလ်က္။ ျပာႏွမ္းေနေသာ သူ႕လက္ေတြကို ဘယ္သူမွ မျမင္။ ေစးထန္းထန္း ေခၽြးစက္ ေတြကို ဘယ္သူမွ မျမင္။

အေတြးေတြကို ခါယမ္းထုတ္ရင္း ေဘးနားက တယ္လီဖုန္းကို အလိုအေလ်ာက္ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ တယ္လီဖုန္း ေခၚခေတြက သူ႕ႏိုုင္ငံအတြက္မွ ဘာလို႕ ေစ်းႀကီးေနရတာလဲ။ ၿပီးေတာ့ အိမ္နဲ႕စကားေျပာတိုင္း ဘာလို႕ သူ႕ဘက္ကပဲ စစ ေခၚေပးေနရတာလဲ။ တခါတေလ အိပ္ရာထဲမွာ မအီမသာ ဖ်ားနာတဲ့ ညမ်ိဳးဆိုလွ်င္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာက ျဖတ္သန္းလာမည့္ တယ္လီဖုန္းသံတခုကို မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိေပမယ့္လည္း သူေမွ်ာ္မိေသးသည္။

သတိရလို႕ ဆိုေသာ စကား ေနေကာင္းၾကလားဟင္ ဆိုေသာစကား သူ႕လည္ေခ်ာင္း၀က ထြက္မလာခင္ တဖက္မွ စကားလံုးမ်ား ဆက္တိုက္ သူ႕နားထဲ ျဖတ္စီးဆင္းသည္။ အေတာ္ပဲ ဖုန္းေစာင့္ေနတာ။ ဟိုေန႕က ပို႕မယ္ ေျပာထားတဲ့ဟာ ဘယ္ေတာ့ေရာက္မွာလဲ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက အခုတေလာေတာ္ေတာ္ ႀကီးလာၿပီ။ ေနာက္လက်ရင္ ပိုက္ဆံ နည္းနည္း ပိုပို႕လိုက္ သိလား။ အေမနဲ႕ေျပာဦး။ ေရာ့ေရာ့.. ဒီမွာ။ ေျပာရဦးမယ္။ မင္းညီအငယ္ဆံုးက လာမယ့္လမွာ စာေမးပြဲၿပီးမယ္။ အခုကတည္းက သူ႕အတြက္ အလုပ္ရွာထားလိုက္ေတာ့။ သူလာရင္ေနဖို႕ အိမ္ရွာထားဦး။ ကေလးေတြကို ဒီႏွစ္ ေက်ာင္းေျပာင္းမယ္။ ဒါမွ ဟိုေရာက္ရင္ စာလိုက္ႏိုင္မွာ။ အဲဒီေက်ာင္းမွာထားရင္ ေဒၚလာနဲ႕…... တီ.. တီ။ ဖုန္းျပတ္သြားၿပီ။

သူ ဖုန္းျပန္မေခၚျဖစ္ေတာ့။ သူ႕ကို သူတို႕ေတြက လိုအပ္ၾကသတဲ့လား။ သူ႕ကို လူေတြအမ်ားႀကီးက တကယ္ လိုအပ္လို႕လား ဟု မၾကာခဏ ေတြးဖူးသည္။ သူကေတာ့ အၿမဲ တခုခု လိုေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သတဲ့။ သူ႕မန္ေနဂ်ာက သူ႕ဆရာေတြက သူ႕မိသားစုက အားမလိုအားမရ မၾကာခဏ ေျပာဖူးသည္။

“ႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္ရုံနဲ႕ ႏွိမ္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းရထားတဲ့ဘြဲ႕နဲ႕ အသက္အရြယ္နဲ႕ တကယ္ေတာ့ ဒီ႕ထက္ျမင့္တဲ့ ရာထူးကို ရသင့္တာ ငါတို႕သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းက ဆက္သြယ္ေရးမွာ တခုခုလိုတယ္ေနာ္။ မင္းကဘာလို႕ စကားေျပာနည္းရတာလဲ။ အမွားအယြင္းေတြနဲ႕ ေျပာရတာလဲ။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားမွာ အခက္အခဲရွိေနတာလား။ မင္းသိတဲ့အတိုင္း တို႕အလုပ္သဘာ၀က အမ်ားႀကီး သြက္လက္ၿပီး ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ျဖစ္ဖို႕ လိုတယ္။ သည္အလုပ္ကို ရတာကိုက မင္းအမ်ားႀကီး ကံေကာင္းေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မင္းရဲ႕ ခံစားခြင့္ေတြကေတာ့ သူမ်ားေတြထက္စာရင္…”

မဟုတ္ေသးဘူး။ သူတခုခု ျပန္ေျပာခ်င္ခဲ့သည္။ ႏႈတ္က ခ်က္ခ်င္း ထြက္မလာ။ ထြက္မလာတာလည္း ေကာင္းေသးသည္။ ထြက္လာလွ်င္ ထံုးစံအတုိင္း အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ အမွားမွား အယြင္းယြင္း ျဖစ္ဦးမည္။ တျခားသူေတြ သြက္သြက္လက္လက္ ျငင္းခုန္ ေဆြးေႏြးေနလွ်င္ ၾကားျဖတ္ ေျပာခ်င္စိတ္ ကုန္ခန္းတတ္တာ။ ေျပာခ်င္တာေတြနဲ႕ ေျပာမိတာေတြနဲ႕ ကြဲျပားသြားတတ္တာ…။ သူ႕ကိုယ္သူလည္း နားမလည္ေတာ့။ တကယ္ေတာ့ သူေျပာခ်င္ေသာ စကားေတြကို သူက ဘယ္တုန္းက ေျပာထြက္ခဲ့လို႕လဲ။ နားေထာင္ေပးမည့္ လူတေယာက္ေရာ သူ႕မွာရွိပါရဲ႕လား။

ခဲတံႏွင့္စာရြက္ကို သူက ေကာက္ကိုင္လိုက္ျပန္သည္။ စိတ္ရႈပ္ေထြးလာလွ်င္ မ်ဥ္းေၾကာင္းကေလးေတြကို သူေရးျခစ္ေလ့ရွိသည္။ မ်ဥ္းေျဖာင့္ႏွစ္ေၾကာင္းတည္းကို ေဘာင္ခတ္ၾကည့္ရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားေနတတ္ေသးသည္။

တကယ္က ျပင္ညီ ပံုသ႑ာန္တခု ျဖစ္လာရန္ ေဘာင္ခတ္ဖို႕ အနည္းဆံုး အနားေျဖာင့္ သံုးနားေတာ့ လိုမည္ေပါ့။ အဲဒါကို ႀတိဂံဟုေခၚသည္။ ႀတိဂံဟာ အခိုင္မာဆံုး ဖြဲ႕စည္းပံု တခုလည္း ျဖစ္သတဲ့။ အေဆာက္အဦ အျမင့္ေတြကို ႀတိဂံအေျခခံတဲ့ ပံုသ႑ာန္နဲ႕ တည္ေဆာက္ရင္ အခိုင္ခန္႕ဆံုး ျဖစ္သတဲ့။ သူက ႀတိဂံေတြကို အားက်တတ္သူ။ သူ ႀတိဂံတခု ျဖစ္ႏိုင္ဦးမွာလား။

တကယ္လို႕ လူတေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ ေပးထားခ်က္ဟာ အနားေျဖာင့္ႏွစ္ခုသာ ဆိုပါစို႕။ ဘ၀ကို လွပစြာ ေဘာင္ခတ္ တည္ေဆာက္ဖို႕ ပထမဦးဆံုးေတ့ာ ထိုမ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္း ဒီဂရီအနည္းငယ္ ျဖစ္ျဖစ္ စုဆံုလာဖို႕လိုမည္။ ၿပီးေတာ့ တတိယအနားတခုျဖင့္ အၿပီးသတ္ရမည္။ သူလုိလူ တစ္ေယာက္ကို ေပးထားတဲ့ အနားႏွစ္ခုက ဘယ္လိုပါလိမ့္။ ခပ္တင္းတင္း မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းၾကားမွာ ဘယ္ေနရာကတိုင္းတိုင္း အကြာအေ၀းေတြက တူညီေနသည္ေလ။ သည္ေတာ့ ေလွ်ာက္မိေသာ လမ္းကို ဆက္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ တေမွ်ာ္တေခၚ။ ဘယ္ေတာ့မွဆံုးမွာလဲဟင္။ အနႏၱအထိ မရပ္မနားလား ..။ အနားမသတ္ႏိုင္ေသာ ပံုသ႑ာန္တခုရဲ႕ ဟိုးေ၀းေ၀းမွာ ဘာမွမျမင္ရဘူး။ ဟို.. ရထားလမ္းေတြလို..။ ေမာလိုက္တာ။

သူ ခုတင္ေပၚကို ပစ္လွဲလိုက္သည္။ သြားစမ္းပါ။ အားလံုး လဲေသလိုက္။ သူငယ္ခ်င္းကို က်ိန္ဆဲ။ သူ႕အလုပ္က မန္ေနဂ်ာကို က်ိန္ဆဲ။ သူ႕ေဘးက တယ္လီဖုန္းကို က်ိန္ဆဲ။ ငါ့ကိုယ္ငါ ပိုင္တယ္။ ငါလုပ္ေနတာေတြဟာ ငါလုပ္ခ်င္လို႕လုပ္ေနတာပဲ။ ေဟာ..။ သူ႕ပါးစပ္က ထြက္က်လာေသာ စကားလံုးေတြကို သူ႕ဘာသာ မယံုၾကည္ႏိုင္စြာ အလန္႕တၾကား ျပန္ထထိုင္မိသည္။

----

အခုေတာ့ သူအိပ္မက္ မက္ ေနေလသည္။ အိပ္မက္မက္သည္ဟု ထင္သည္။ မီးလင္းေနသည့္ စင္ျမင့္တခုက အဆင္သင့္။ သြား.. စင္ေပၚကို တက္ေတာ့။ တေယာက္ေယာက္က တြန္းပို႕ျပန္ၿပီ။ လူေတြအမ်ားႀကီးက မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ သူ႕ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနျပန္ၿပီ။ ေမေမ.. မသြားခ်င္ဘူး..။ မင္း သတၱိမရွိဘူးလား။ တသက္ႏွင့္တကိုယ္ ကိုယ္တိုင္အတြက္ ကိုယ္ပိုင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ဘယ္မလဲ…။ မင္းကိုယ္မင္း ပိုင္တယ္..။ မင္းကံၾကမၼာကို မင္းပိုင္တယ္။ မင္းရဲ႕ အစကို မပိုင္ခဲ့ေတာင္မွ.. မင္းရဲ႕အဆံုးကို မင္းပိုင္တယ္..။

သိပ္ကို လိုအပ္ခံခ်င္တဲ့ေကာင္…။ ကမၻာေလာကႀကီး တခုလံုးမွာ သူ႕ကို အမွန္တကယ္ လိုအပ္ေနတာ တေနရာေတာ့ ရွိရမည္ေပါ့။ ေဟာဟိုမွာ.. ၿပိဳင္ေနေသာ မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္း။ အနားႏွစ္ခုက ယိမ္းယိုင္ ေပါင္းဆံုစျပဳၿပီလား။ အဆံုးသတ္ ေဘာင္ခတ္ဖို႕ တတိယအနား ကိုသာ ေစာင့္ေနၿပီ။

မီးေရာင္၀င္း၀င္း ႏွင့္ အရွိန္ျပင္းျပင္း ေျပးလာေနေသာ သ႑ာန္တခု။ သြားလုိက္ေတာ့.. သြားလိုက္ေတာ့..။ ႀကိတ္ျဖတ္ေတာ့မည့္ အရာႏွင့္ လံုေလာက္ေသာ အကြာအေ၀း။ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး တခုလံုး ၀ုန္းခနဲ။ ျပင္းထန္ေသာ တခဲနက္အရွိန္။ ၿပိဳင္ေနေသာ သံေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားမွာ ဘီးလံုးမ်ား။ အသားကို ႀကိတ္ပြတ္ေသာ အေတြ႕။ တကိုယ္လံုး ေနရာအႏွံ႔မွ ဖ်ိဳးဖ်ဥ္း စူးရွ ေ၀ဒနာ…။ မ်က္လံုးထဲမွာ အနီ.. အျပာ… အနက္..။ ေအာ္ၾကည့္သည္။ ရုန္းထြက္ၾကည့္သည္။ ေလးလံလွခ်ည့္..။ တစကၠန္႕ တစကၠန္႕တိုင္းဟာ အခုေတာ့လည္း ..။ ဒါဟာ တကယ္ပဲလား။

အိပ္မက္လား တကယ္လား သိခ်င္လွ်င္ အသားကို ဆြဲဆိတ္ၾကည့္ရသတဲ့။ အဆံုးစြန္ ေ၀ဒနာ ခံစားထံုက်င္ေနသူရဲ႕ အသားေလးတမွ်င္ကို ဆြဲဆိတ္ၾကည့္ရုံႏွင့္ ဘာမ်ားထပ္မံ ခံစားသိႏိုင္မွာလဲ။ ထားေတာ့။ မႏိုးမခ်င္းေတာ့ ဒါဟာ အိပ္မက္ပဲျဖစ္သည္။



ပန္ဒိုရာ




Expand..

Monday, May 4, 2009

ေျပာမဆံုးေပါင္

စိတ္ပင္လယ္ စာတန္း ထဲက အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာေတြရဲ႕ ႏုစဥ္ကာလက လက္ရာေလးေတြေပါ့။ ေရွ႕မွာလည္း ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ပိုင္ဆုိင္သူထံက ခြင့္ျပဳခ်က္ ရယူတာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ (ကိုယ္သိသေလာက္) ဒီစာအုပ္က ရွားပါးၿပီး ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္ထုတ္ဖို႕ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ ယူဆတဲ့အတြက္ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားေအာင္နဲ႕ ျမန္မာစာေပ ျမတ္ႏိုးသူေတြ ဖတ္ရႈလို႕ရေအာင္ အက္ေဆး တခ်ိဳ႕ကို ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ အခါအားေလ်ာ္စြာ တင္ေပးဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတာပါ။ မူပိုင္ခြင့္ ပိုင္ဆိုင္သူက ကန္႕ကြက္လာရင္ အခ်ိန္မေရြး ျပန္ျဖဳတ္ေပးပါမယ္။ ေနာက္ထပ္ အျခားေနရာမွာ ကူးယူေဖာ္ျပဖို႕ ခြင့္ျပဳႏိုင္ခြင့္ေတာ့ ပန္ဒိုရာမွာ မရွိပါ။

စာအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့အတိုင္း ဆရာေမာင္ထြန္းလူရဲ႕ အထၳဳပတၱိ အက်ဥ္းေလးပါ ေရးေပးလိုက္တယ္။ စာလံုးေပါင္းေတြကေတာ့ မူရင္းအတိုင္းပါ။

ေမာင္ထြန္းလူ
၁၉၆၆ တြင္ ျမန္မာစာ ၀ိဇၨာဘြဲ႕ ရခဲ့သည္။ ယခုပညာ ဆက္လက္သင္ၾကားဆဲ ေက်ာင္းသား တဦးျဖစ္သည္။ စာေပေလ့လာျခင္းကို ၀ါသနာ အထံုျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ရံဖန္ရံခါ ကဗ်ာ၊ စာညြန္႕၊ ၀တၳဳမ်ား ေရးသားေနသူျဖစ္သည္။

ေျပာမဆံုးေပါင္



အင္း၀ေခတ္ စာဆ္ိုအေက်ာ္ ရွင္အဂၢသမာဓိက ေနမိဘံုခန္းတြင္ ဗီရဏီနတ္သမီး၏ စကားသံကို `ငယ္သံတြတ္တြတ္´ ဟုဖြဲ႕သည္။ မိန္းကေလးတို႔သည္ ငယ္မူငယ္ရာ ငယ္သံကေလးျဖင့္ တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာတတ္ၾကသည္။ ႏွစ္လို႔ဖြယ္၊ ျမတ္ႏိုးစဖြယ္ကေလးပင္ ျဖစ္၏ဟု မိန္႔ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မူ ထိုငယ္သံတြတ္တြတ္သည္ပင္ နားမခ်မ္းသာစရာ။ ကၽြတ္စီကၽြတ္စီႏိုင္လွ၏။ မုန္းစရာျဖစ္ေန၏။ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ျဖစ္ေန၏။ သူတို႔အသံကို ၾကားရလွ်င္ ေခါင္းရႈပ္ရသည္။ ဦးေႏွာက္ မူးေ၀လာသည္။ စိတ္ေနာက္က်ိလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။ ကမာၻေပၚတြင္ စကား အလြန္ေျပာႏိုင္ေသာ သတၱ၀ါတို႔ကို ျပပါဆိုလွ်င္ အႏွီမာတုဂါမမ်ားကိုသာ ျပရေပလိမ့္မည္။

အေနာက္ႏိုင္ငံ စာေရးဆရာတဦးက မိန္းမေတြကို `စကားအလြန္မ်ားေသာပစၥည္း´ ဟု တင္စားသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားေပၚတြင္ သရက္သီးစင္းလံုးျပည့္တင္လွ်င္ အသံမျမည္။ စပါးစင္းလံုးျပည့္ တင္လွ်င္လည္း အသံမၾကားရ။ သို႔ေသာ္ ထိုကားတြင္ မိန္းမတေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္သာ ပါလွ်င္မူ တကားလံုးညံေသာဟူ၏။ ဆူေသာဟူ၏။ အေကာင္ေသးလ်က္ အသံက်ယ္သည့္၊ ပုရစ္ကဲ့သို႔ မ်ိဳးပါတည္း။

တႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ႀကီးသို႔ သြားျဖစ္ပါသည္။ အျပန္တြင္ကားျဖင့္ သာစည္ထိဆင္း၏။ ကားေပၚတြင္ မိန္းမႀကီးတေယာက္ ပါေလသည္။ သူသည္ ကားထြက္စကတည္းက ကားေမာင္းသူကို စကားမရိွ စကားရွာကာေျပာလာသည္။ သူ႔အေၾကာင္း၊ သူ႔ေယာက်္ားအေၾကာင္း၊ သူ႔သားသမီးမ်ားအေၾကာင္း စံုတကာေစ့။ လမ္းကလည္း အေကြ႕အေကာက္ အျပတ္အလပ္္မ်ားေသာ အဆင္းလမ္း။ သတိနည္းနည္း ခၽြတ္လွ်င္ နံေဘးကေခ်ာက္ထဲသို႔ က်ဖို႔သာရိွသည္။ ေခ်ာက္ေတြလည္း နက္ပါဘိ။ ကားေမာင္းသမားခမ်ာ သူ႔ကိုလည္း စကားဧည့္ခံ၊ ကားကိုလည္း သတိထား ေမာင္းေနရႏွင့္၊ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားပင္က်လာသည္။ သူ႔ဒုကၡက ႀကီးလွပါဘိ။

ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထိုမိန္းမအသံစာစာကို နားၾကားျပင္းကတ္လာသည္။ အလိုလို မုန္းလာမိသည္။ ကားသမားအစား စိတ္တိုလာသည္။ စကားက အေရမရ၊ အဖတ္မရ၊ အဆက္ကလည္းမျပတ္။ သူ႔စီးပြားေရးမို႔လားမသိ၊ ကားသမားကေတာ့ စိတ္ရွည္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သာဆိုလွ်င္ စိတ္တိုေဒါပြၿပီး ကားေပၚမွ ကန္ခ်မိေကာင္း ကန္ခ်မိမလားမေျပာတတ္။ ေကြ႕တေကြ႕တြင္ ထိုမိန္းမႀကီးကို စကားလွည့္ေျပာခိုက္ ေအာက္မွ တက္လာေသာ ကားတစင္းႏွင့္ တုိက္မိမလိုျဖစ္ၿပီး ေခ်ာက္ထဲ က်လုမတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ သည္ေတာ့မွ ထိုမိန္းမႀကီးမွာ ေျခမကိုင္မ၊ိ လက္မကိုင္မိ၊ မ်က္လံုးျပဴး၊ မ်က္ဆံျပဴး၊ ေၾကာက္ဒူးမ်ားတုန္ေတာ့သည္။ `ကံႀကီးေပလို႔သာ မေသ´ ဟုဆိုသည္။ ထုိအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ ခ်ဲ႕ေနေတာ့သည္။

အကယ္၍ သာစည္တြင္မရပ္ဘဲ တကမာၻလံုး ပတ္ေနလွ်င္ တခ်ိန္လံုးမ်ား စကားေျပာေနႏိုင္မလားမဆိုႏိုင္။ စကားေျပာတိုင္းသာ ကားမ်ား၊ စက္ဘီးမ်ားလို ေလထုိးေလျဖည့္ရလွ်င္ ခက္ခ်ိမ့္မည္။ ေလထုိးခႏွင့္ပင္ မြဲရခ်ိမ့္မည္။

သို႔ေၾကာင့္ပင္ မိန္းမမ်ား စကားအနည္းဆံုးေျပာလိုက္ရေသာလသည္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ျဖစ္သတည္းဟု ဟာသျဖစ္လာခဲ့ဟန္တူသည္။

မိန္းကေလးတို႔ကို ပန္းပြင့္လွလွကေလးမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းႏိုင္ပါေသးသည္။ ပန္းပြင့္ကေလးတို႔ကမူ စကားမမ်ားတတ္ၾက၊ မိန္းမမ်ားကမူ စကားမ်ားသည္ျဖစ္၍ ပန္းပြင့္ထဲတြင္ ပိတံုး၀င္ေနသည္ႏွင့္ တူပါေတာ့သည္။ တဒီဒီ၊ တ၀ီ၀ီ…။ နားၿငီးစရာ။ အဘယ္မွာလွ်င္ ငယ္သံတြတ္တြတ္ဟု ဆိုႏိုင္ပါမည္နည္း။

သူတို႔သည္ ကားစီးရင္းလည္း စကားမ်ားသည္။ ရထားစီးရင္းလည္း စကားေျပာသည္။ ေက်ာင္းခန္းတြင္လည္း ကၽြက္ကၽြက္ညံ၏။ ဘုရားေပၚတြင္လည္း သူတို႔အသံ။ ဥပုသ္စရပ္၌လည္း ညံမစဲ။ ေစ်းထဲသြားမလား အုတ္အုတ္က်က္က်က္။ သူတို႔မွာ စကားသာ ေျပာေနရလွ်င္ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့၊ တေလာကလံုးကိုေမ့သည္။ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္သာရိွ။ လက္ပံပင္ ဆက္ရက္က်သထက္ ဆိုးေရာ့မည္။ မိန္းကေလးသိုက္ က်ား၀င္ကိုက္လွ်င္လည္း သိမည္မဟုတ္ဟုဆိုရေသာ္ ရေကာင္းအံ့ ထင္ေသး၏။

ကၽြန္ေတာ္တြင္ အမႏွစ္ေယာက္ရိွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္မွာ ကိုယ့္ခရီးႏွင့္ ကိုယ္ျဖစ္၍ ညမွျပန္ဆံုမိၾကသည္။ ျပန္လာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရင္တထိတ္ထိတ္၊ ညအိပ္ရမွာကို ေၾကာက္မိသည္။ သူတို႔သည္ အိပ္ရာ၀င္သည့္တိုင္ စကားစမျပတ္တတ္။ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နားမခံသာေတာ့။ မနက္မွထေျပာၾကရန္ ေတာင္းပန္ယူရသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ည္းႏွီး။ သူတို႔ကမူ မီးခိုးမဆံုး မိုးမဆံုး။ တတြတ္တြတ္ တြတ္ထိုးတုန္း။ ေျပာမ၀၊ ဆိုမ၀။ အေၾကာင္းက မ်ိဳးစံုလွသည္။ စီကာပတ္ကံုးလည္းေျပာတတ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေျပာစကားကုိပင္ အတိုင္အေဖာက္၊ အခ်က္အက်က် ျပန္ေျပာတတ္၏။ သည္အရာတြင္ သူတို႔မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းလွ၏။ အားလံုးမေမ့။ ထိုဥာဏ္ကို အတတ္ပညာ တခုခုတြင္ အသံုးခ်လိုက္က အဘယ္မွ် ေကာင္းေလမည္နည္း။ အသိပညာရွင္ႀကီးမ်ား၊ အတတ္ပညာရွင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္မည္မုခ်။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အမႀကီးသည္ ေလးတန္းကို အႏိုင္ႏိုင္ေအာင္ခဲ့ရ၏။ အမငယ္က ဆယ္တန္းတြင္ တဘံုးဘံုးက်ေကာင္းတုန္း။

သည္မွ်ထိစကားေျပာႏိုင္ေသာ မိန္းမမ်ားႏွင့္ ေရွးပေ၀သဏီ ေက်ာက္ေခတ္မွ ယေန႔ထိ တိုင္ေသာ ေယာက်္ားႀကီးမ်ားသည္ မည္သို႔မ်ားေနထိုင္လာခဲ့သနည္းဟု ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိပါသည္။ သည္းခံ ေနထိုင္လာခဲ့ေသာ ေယာက်္ားႀကီးမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးေနမိပါသည္။ သို႔ေသာ္…။

သို႔ေသာ္….. ကၽြန္ေတာ္တခုေတာ့ စိုးရိမ္ေၾကာက္မိေနပါသည္။ ထိုတခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့ခ်စ္သူ ႏႈတ္ဆိတ္ေနမည္ကိုသာတည္း။


ေမာင္ထြန္းလူ
(စိတ္ပင္လယ္စာတန္း ၁၉၆၇ မွ)




Expand..

Saturday, May 2, 2009

ငဝန္ဧရာ ပမၼဝတီ ေရြးနဒီ တေၾကာ ေမ်ာလာတဲ့ ဒိုက္တစ္မွ်င္



ငဝန္ဧရာ ပမၼဝတီ ေရြးနဒီ တေၾကာ ေမ်ာလာတဲ့ ဒိုက္တစ္မွ်င္


တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ပင္လယ္
ၾကယ္ မေၾကြ၊ ေတာ္ မလဲ
လက္နက္ ဝင္းလက္ မၿပိဳးျပက္
သမားရိုးက်ရက္ေတြထဲက တစ္ည
ဘုရားသခင္ စြန္႕ပစ္လိုက္တဲ့ အမိႈက္တစ္စ
င၀န္ျမစ္ညာအရပ္က က်လာတယ္။

ပန္းခက္ေတြေရးထားတဲ့
ဖ်င္ထီးေရာင္စံု
ငဝန္ျမစ္ဝမွာ ငယ္မူၾကြ လွေနတုန္း
အျပာမွာ အ၀ါဆင္
ပြင့္ဖူးတလြင္လြင္နဲ႕
ေဗဒါပင္ကို အားက်
ေရေက်ာ္၀ကေန ေခ်ာင္းထဲ၀င္
လတာျပင္ကို မိတ္ဖြဲ႕လို႕
ဂၽြမ္းအတတ္ကို ငဖ်ံဆီမွာသင္
ဒိုက္အဆင္ ဒိုက္အေသြးကိုေမ့လို႕
ခပ္ေရးေရး စိတ္ႀကီး၀င္ခဲ့ေသးတယ္။

ဘုတ္မက အီေနတုန္း
က်ဴရိုးရွင္က ပီေနတုန္း
ပမၼ၀တီရဲ႕ ေရခ်ိဳေရငန္စပ္မွာ
ေဗဒါေတြက်ပ္
ဗ်ိဳင္းျဖဴေတြ ေတာင္ပံခတ္ခ်ိန္အထိ
အစုန္ အဆန္ ဆင္းခဲ့တယ္
ေနလံုး မွိန္ျပန္ေတာ့
အိမ္.. ဆိုတာရဲ႕ ဒႆန
ခ် မျပခ်င္ေသးတဲ့အခါ
ဆည္းဆာခ်ိန္ တိမ္အေတြးထဲမွာ
သဲေသာင္ျပာျပာက တနံတလ်ားက်ယ္သြားခဲ့တယ္။

ေတြးခဲ့ဖူးတယ္….
ဧရာ၀တီသေဘၤာရဲ႕ အထက္တန္းအိပ္စင္က
ပစ္ခ်လုိက္တဲ့ ဘီယာဗူးခြံတစ္လံုးကို
ငွက္သမၺာန္တစ္စင္းရဲ႕ နံေဘးကေန
ေငးၾကည့္ရင္း ေတြးခဲ့ဖူးတယ္
ေကာင္းကင္နဲ႕ေျမသား
အလႊာအထပ္ထပ္ေတြၾကားမွာ
ဘီယာဗူးတစ္လံုးစာ ျခားနားေနသလား။

ေတြးခဲ့ဖူးတယ္…
စပါးေတြ ဆားေတြ ငါးေတြကိုေပးတဲ့
ၾကြယ္၀တဲ့ျမစ္ေခ်ာင္းေတြၾကား
ဓနိပင္ လမုတန္း ႏုံးစပ္စပ္မွာ
ကဏန္းႏိႈက္ေနၾကတဲ့ အက်ၤီမပါတဲ့ကေလးေတြ
ရႊံ႕ေရာင္မြဲေနတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြ
ကမ္းမကပ္ႏုိင္တဲ့ ဒိုက္ဖတ္ေတြ အတြက္
နကၡတ္ေတြ လင္းမျပႏိုင္တဲ့အခါ
ဘယ္အရာက ခ်ည္ထံုးထားခဲ့တာေၾကာင့္လဲ။

ေတြးခဲ့ဖူးတယ္…
တကယ္လို႕မ်ား
အိႏၵဳျမစ္က ေရ
ႏိုင္းျမစ္ကေရ
သိန္းျမစ္က ေရ
ျမစ္၀ါျမစ္က ေရ
ေဗာ္လဂါျမစ္က ေရ
ကမၻာ့ေျမပံုထဲက ေရေတြအားလံုးက
ဆာတယ္ဆာတယ္လို႕
သံၿပိဳင္တက္တက္ အိပ္မက္စိမ္းေပးလာၾကတဲ့အခါ
ဘယ္အရာနဲ႕ မြတ္သိပ္မႈေျပေစမလဲ။

ေတြးခဲ့ဖူးတယ္…
ျမစ္တစ္စင္းထဲမွာ ေရႏွစ္ခါခ်ိဳးလို႕မရဘူး တဲ့
ႏွစ္ခါမက ထပ္ထပ္မွားခဲ့တဲ့ အမွားေတြကို
ဘယ္ျမစ္ေရမွာ ဘယ္လိုေဆးေၾကာရပါ့
ေရြးျမစ္ကမ္းလွလွက
ဆားငန္ေရ ၀ သြားတဲ့ ဒိုက္မွ်င္ဟာ
ငရဲတံခါး ျဖတ္ေက်ာ္ရင္
သံသရာကိုပါ ေမ့ေလ်ာ့ေစတဲ့ ျမစ္မွာ
ကူးခပ္ရင္းနစ္ေနၿပီလားကြယ္။

အခ်ိန္ဆိုတာ
လူေတြသတ္မွတ္ထားတဲ့ ေရစီးေၾကာင္း
အနာဂတ္ဆိုတာ
စိတ္ကူးျမစ္တို႕စုဆံုရာ ပင္လယ္
ကံၾကမၼာဆိုတာ
အရာရာ အစိုးမရႏိုင္တဲ့ ေလထု
ေရျပင္က်ယ္တေၾကာ
ေမ်ာလာတဲ့ ေငြ႕ရည္ေတြဟာ
ရူးသြပ္ေသြးဆာ သြားတဲ့အခါ
မာယာေတြဖြဲ႕ ဗ်ဴဟာေတြခ်ဲ႕တယ္
တံပိုးခရာသံ အသစ္နဲ႕
နာဂစ္တံဆိပ္ကိုကပ္ထားတဲ့
ေမ ၂ ရဲ႕ စစ္ေၾကညာသံက
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို အငိုက္မိ လန္႕ႏိုးေစတယ္။

အခ်စ္ကိုသာ သယ္လာဖူးတဲ့
ဂႏၳ၀င္ျမစ္ေတြဟာ
သည္စစ္ပြဲမွာ အလဲအကြဲေပါ့
မိစၧာေတြရဲ႕ ညွီစို႕စို႕ ရနံ႕ေတြကို
ေရငန္တရိုးက ေစာင္းသံနဲ႕ မလွန္ႏိုင္ခဲ့
ပင္လယ္ထဲက မွိန္းတစ္လက္နဲ႕
နက္ပကၽြန္းက ဂုတ္ခြစီးလာခ်ိန္
ပုဆိန္ေတြ ၀ွက္ထားတဲ့ ျမစ္ေစာင့္နတ္က
၀ိညာဥ္ႏွစ္သိန္းေက်ာ္နဲ႕
ယာဇ္ပူေဇာ္ ဖို႕ဆင့္ေခၚလိုက္ခ်ိန္
အေနာက္ဘက္မွာ ငွက္ေတြ အုပ္လိုက္ထပ်ံတယ္။

ေလနီၾကမ္းဆိုတာ
ထန္းလက္နဲ႕ ကာလို႕မရဘူး
သိမႈ နဲ႕၀န္တာ
နမူနာ ခ်ျပလိုက္တဲ့ ျမစ္တို႕ရဲ႕လကၤာဟာ
ကြဲအက္တုန္ခါ ငိုသံပါေနတယ္
ျပာမေလာ့ ဟိုဘက္ျခမ္းက
ပဲ့က်သြားတဲ့ ျမစ္ကမ္းပါးဟာ
ႏွလံုးသားေတြကိုပါ တုိက္စားသြားတယ္
သယ္ကယ္ေသာင္စြန္းက
စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားတဲ့ ေျမႏုကၽြန္းထဲ
ရင္အစံုေတြ ကြဲေၾကသြားတယ္
ကယ္ပါယူပါ လက္ေတြအကမ္းမွာ
ေဒါင္လိုက္ရမ္းသြားတဲ့ေလဟာ
အေရွ႕အရပ္ထိ အဖ်ားခတ္ရင္း
ျပတ္ေတာက္က်န္ခဲ့တဲ့
ဒုကၡတရားရဲ႕ ျမစ္က်ိဳးအင္းေတြကို
ဇြတ္အတင္း ထားရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။

………
………
………
စစ္.. ေတြ ၿပီးၿပီလား
ျမစ္ေတြကေတာ့ စီးေနဆဲ
ျမစ္ရဲ႕အလွ
ျမစ္ရဲ႕ဘ၀
ျမစ္ရဲ႕ဓမၼ မွာ
တရားမရႏိုင္ရွာေသးတဲ့
သည္ငမိုက္ သည္ဒိုက္ကေတာ့ ကမ္းမကပ္ေသးဘူး
ရုပ္သက္သက္နဲ႕က်ိဳေလာင္းထားတဲ့
လူလုပ္ေျမာင္းတစ္ခုထဲမွာ
မလႈပ္တလႈပ္ေမ်ာပါရင္း
ဧရာ၀တီရဲ႕ မက်က္တက်က္ဒဏ္ရာေတြကို
အေ၀းကေန နာ ရုံေလး နာ ေနေလရဲ႕။


ပန္ဒုိရာ

(ေမ ၂ သို႕)













(မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ဗြီဒီယိုဖိုင္ေလးေတြပါ)


Expand..