Sunday, March 27, 2011

ပန္ဒိုရာဘေလာ့ဂ္ ၄ ႏွစ္ျပည့္




မတ္လ ၂၇ ဟာ ပန္ဒိုရာရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ ၄ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕ ျဖစ္ပါတယ္။

ေလးႏွစ္တာအတြင္းမွာ ဘေလာ့ဂ္ေပၚ တင္ခဲ့တာေတြ မ်ားၿပီ ဆိုေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပို႕စ္တင္တာ ပိုက်ဲလာခဲ့ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားမႈက စံုတဲ့အတြက္ ေရးခဲ့တာေတြကလည္း အမ်ိဳးအစား စံုေနခဲ့တယ္။

ကဗ်ာ
ကဗ်ာလို႕ ပီျပင္တာေတြေရာ မပီျပင္တာေတြေရာ အေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာကိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ ကဗ်ာပံုစံနဲ႕ ေျပာျပခ်င္စိတ္ ေပၚလာတဲ့အခိုက္ တစ္ခါတည္း ခ်ေရးလိုက္မိတာ မ်ားပါတယ္။ ေရးၿပီးရင္လည္း ခ်က္ခ်င္း ေကာက္တင္လိုက္ျဖစ္တယ္။ ကဗ်ာေတြကိုေရးတဲ့အခါမွာ စိတ္လိုက္မာန္ပါ မတင္လိုက္ဘဲ အခ်ိန္ယူၿပီး စကားလံုးေတြကို ပိုေက်နပ္ေအာင္ ထပ္ကာထပ္ကာ ျပန္ျပင္ဆင္ၿပီးမွ တင္ဖို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ အႀကံေပးဖူးတယ္။

၀တၳဳတို
တခ်ိဳ႕ စဥ္းစားစရာေတြက်ေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြထဲမွာ သိမ္း၀ွက္ၿပီး ေျပာျပခ်င္ျပန္လာတယ္။ ၀တၳဳတိုေရးရတာကို ႏွစ္သက္ေပမယ့္ မၾကာခဏေတာ့ မေရးႏိုင္ဘူး။ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ (ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း) ျဖစ္လာဖို႕ ပန္ဒိုရာ့အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ယူ အားထုတ္ရပါတယ္။ တစ္ထုိင္တည္းနဲ႕ ေရးလို႕ မၿပီးဘူး။ တခ်ို႕ အေၾကာင္းအရာေတြဆိုရင္ စိတ္ထဲမွာ ႏွစ္နဲ႕ခ်ီၿပီး ေအာင္းေနၿပီ လႈံ႕ေဆာ္မႈရမွ ခ်ေရးျဖစ္တာေတြ ရွိတယ္။

အက္ေဆး
အက္ေဆးလို႕ ေခၚတဲ့ စကားေျပပံုစံေလးေတြ ေရးရတာကိုလည္း ႏွစ္သက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေရးေနခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ စိတ္အာရုံေလးကိုပါ။ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ အက္ေဆးေလးေတြ အထူးျပဳ ေရးခ်င္တဲ့အတြက္ အဲဒီလို ဖန္တီးျဖစ္ဖို႕က ပန္ဒိုရာအတြက္ေတာ့ စိတ္လက္ၾကည္လင္ၿပီး အာရုံစူးစိုက္ႏုိင္ခ်ိန္မွ ေရးလို႕ရတာမုိ႕ အလုပ္ဖိစီးမႈေတြ လူမႈတာ၀န္ေတြထဲမွာ အမ်ားႀကီးေတာ့လည္း မေရးျဖစ္ျပန္ဘူး။

ရုပ္ရွင္ ၀တၳဳ ခံစားမႈ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ အျခားစကားေျပမ်ား
Label မွာ essay လို႕ေခါင္းစဥ္ ေရာတပ္ထားမိေပမယ့္ ေဆာင္းပါးပုိဆန္တဲ့ စာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြ ၀တၳဳ ေတြကို ခံစားၿပီး ေတြးမိတဲ့အေတြးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ တက္ဂ္လာလို႕ ကိုယ့္ပုဂၢလိကဘ၀ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္စေရးခါစကေတာ့ ဟင္းခ်က္တာတို႕ အစားအေသာက္တို႕ ဆက္တင္ဖုိ႕ စဥ္းစားခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရသနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ဘက္ေတြကို ပိုၿပီး အခ်ိန္ေပးႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္တာနဲ႕ အေထြေထြေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေလွ်ာ့ပါတယ္။ ကိုယ္သိနားလည္သေလာက္ ဗဟုသုတနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါး တခ်ို႕လည္း အလ်ဥ္းသင့္သလို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ မူပိုင္ခြင့္လို အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးေပါ့။ ပညာရပ္ဆန္တဲ့ တခ်ို႕တခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြကို အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွာ ကိုယ့္ျမန္မာေတြၾကား မွ်ေ၀ေဆြးေႏြးခ်င္စိတ္မ်ိဳး တခါတခါေတာ့ အရမ္းကို ေပၚေပါက္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ရသဆန္တဲ့စာေတြကိုပဲ ဦးစားေပးၿပီး သုတေတြကို အခုအခ်ိန္မွာ မ်ိဳခ်ထားလိုက္ပါတယ္။

ဓာတ္ပံု
ဓာတ္ပံုရိုက္ရတာကို ဓာတ္ပံုရိုက္လို႕ရတဲ့ ကိရိယာတစ္ခုခု လက္ထဲမွာ စရွိတဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက စိတ္၀င္စား ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တာပါ။ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို ေအာ္တိုကင္မရာျဖစ္ျဖစ္ လက္ကိုင္ဖုန္းျဖစ္ျဖစ္ လက္ထဲမွာရွိတာေလးနဲ႕ ပံုရိပ္ေတြကို ဖမ္းယူခဲ့တယ္။ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ ပထမဆုံး စတင္ခဲ့တဲ့ ပို႕စ္ေတြဟာ ေအာ္တိုကင္မရာေလးနဲ႕ ႀကိဳးစားရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုပို႕စ္ေတြပါ။ အခု ေနာက္ပိုင္းေတာ့ DSLR ကင္မရာနဲ႕ ရိုက္ၾကည့္ထားတာေတြ ရွိတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ ေလးလံမွာ စိုးတာရယ္ လာၾကည့္သူေတြ ပ်င္းမွာစိုးတာရယ္ေၾကာင့္ ဓာတ္ပံုအေတာ္မ်ားမ်ားကို facebook ထဲမွာ ပိုတင္ျဖစ္တယ္။ flickr အေကာင့္ဖြင့္ထားေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ platform တစ္ခုမွာ လႈပ္ရွားရဖို႕ အခ်ိန္ မတတ္ႏိုင္ေသးတဲ့အတြက္ အဲဒီမွာ ပံုေတြဆက္မတင္ဘဲ ခဏနားထားျပန္ပါတယ္။

ပန္းခ်ီ
ကြန္ျပဴတာထဲမွာ ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီပံု ေတြလည္း တင္ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ေရးထားတဲ့ စာေတြအတြက္ သရုပ္ေဖာ္ပံုေတြ အျဖစ္ပါ။ ပံုေတြ ေလွ်ာက္ဆြဲတာကလည္း နည္းပညာ နည္းစနစ္ မကၽြမ္းက်င္ေပမယ့္ ၀ါသနာသက္သက္ပါ။ ပံုဆြဲရတာ စိတ္ကိုလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေစပါတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာေတြနဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္း တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေရးျဖစ္ပါတယ္။

ျဖတ္သန္းတယ္ဆိုတာတုိင္းဟာ ဂုဏ္ယူစရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရင္ အင္တာနက္ထဲမွာ ဖိုရမ္ေတြကစၿပီး လႈပ္ရွားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ကေန အခုအခ်ိန္အထိ ၆ ႏွစ္တာေလာက္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကို ဂုဏ္ယူရမလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ အနည္းဆံုးေတာ့ ျမန္မာစာကို ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္နဲ႕ သြက္သြက္ ရိုက္တတ္သြားတာ ဂုဏ္ယူရမယ္ ထင္ပါတယ္။ (ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႕ရိုက္ထံုးေတြကို မကၽြမ္းက်င္တာ ရွိေသးတယ္။ ဥပမာ မွန္ကန္တဲ့ ရရစ္၀ဆြဲ တို႕လိုေပါ့။) ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖတ္သန္းခဲ့တာဟာ ပင္လယ္ႀကီးပဲ ျဖစ္ေစ ေခ်ာင္းအဆြယ္ေျမာင္းငယ္ထဲပဲ ျဖစ္ေစ စီးဆင္းစရာေတြက စီးဆင္းၿပီးပါၿပီ။ အခုလို ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အင္တာနက္နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ျမင္မိတဲ့ အျမင္ေလးေတြကို ဘေလာ့ဂ္ ၄ ႏွစ္ေျမာက္ အမွတ္တရေန႕ျဖစ္တဲ့ ဒီေန႕မွာ ခ်ေရးျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ရွည္ေနတာမုိ႕ ဒီပို႕စ္ထဲကေန ျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္မွပဲ တင္လိုက္ပါေတာ့မယ္။

အင္တာနက္မွာ စာေရးရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ၀ါသနာသက္သက္နဲ႕ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ ေျပာခ်င္တာေလးေတြကို အလကားရတဲ့ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ အလြယ္တကူ ေရးတင္ျဖစ္သြားၿပီး လူအမ်ားကို ေ၀မွ်လိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ။ ဘ၀အတြက္ ဦးစားေပးၿပီး ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနခဲ့ရတဲ့ ဟိုးတခ်ိန္က မတတ္သာလုိ႕ ပစ္ခ်ထားခဲ့တဲ့ ၀ါသနာေတြကို တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြၿပီးစီးၿပီး အခ်ိန္ေပးႏိုင္တဲ့ တစ္ေန႕ ေရာက္လာတဲ့အခါက်မွ ျပန္တူးထုတ္ရတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပံုႏွိပ္မီဒီယာမွာ တင္ျပဖို႕အေလးအနက္ မႀကိဳးစားျဖစ္ျခင္း အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ၀ါသနာသက္သက္နဲ႕ မေနႏိုင္လို႕ ေရးတဲ့ လက္ရာေတြသာ ျဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ကေန လုပ္ေပးႏိုင္မယ့္သူ အဆင္မေျပတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ပံုႏွိပ္မီဒီယာကို ေရာက္ရွိေစဖို႕ အားထုတ္မႈအတြက္ အခ်ိန္ကို မတတ္ႏိုင္ေသးတာက တစ္ေၾကာင္း စတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြ ေၾကာင့္ပါ။ ခင္မင္တဲ့ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ တုိက္တြန္းအားေပးကူညီမႈေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေသာ စာေလးေတြေတာ့ ပံုႏွိပ္မီဒီယာကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။

လက္ရာတစ္ခုကို ဖန္တီး ၿပီးသြားတဲ့အခါ ဘယ္သူသိသိမသိသိ ၿပီးျပည့္စံု ေက်နပ္သြားၾကတဲ့ တကယ့္အႏုပညာရွင္ေတြ ရွိၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အဆင့္ကေတာ့ ကိုယ္လုပ္ထားသမွ်ေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး လူေတြကို ေ၀မွ်ခ်င္ ျပသၾကည့္ခ်င္တဲ့ စိတ္အမွန္ရွိေနေသးတာမို႕ ေရးထားတာကို လူအမ်ား ဖတ္ရႈျဖစ္ၾကတယ္ဆိုေလ ေပ်ာ္ေလပါပဲ။ ဒီေတာ့ စာဖတ္သူေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ သိပ္ကို အေရးပါေနပါတယ္။

ဒီႏွစ္ပိုင္းမွာ ဘေလာ့ဂ္ထဲ ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ လႈမႈဆက္ဆံေရးဘက္က ပ်က္ကြက္ခဲ့တာေတြကို မေက်နပ္သူေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိမယ္။ ပင္ကိုယ္စရိုက္ကိုက ဘာလုပ္လုပ္ စိတ္ပါမွ လုပ္ႏုိင္သူ၊ ေဘးဘီကို သိပ္အာရုံမထားမိတတ္သူ မို႕ အသက္အရြယ္နဲ႕ ၀တၱရားေတြ ႀကီးလာတာနဲ႕အမွ် စိတ္အနားမရတဲ့အခ်ိန္ေတြ ပိုပိုလာတဲ့အခါ ပ်က္ကြက္တာ ရွိေနရင္ ပန္ဒိုရာတစ္ေယာက္ စိတ္မပါရွာဘူး လို႕ပဲ မွတ္ၿပီး အဲဒီအေပၚ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ရင္ ခြင့္လႊတ္လိုက္ၾကပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အဓိက အခ်ိန္ေပးခ်င္တာက စာဖတ္ျဖစ္ဖို႕ စာေရးျဖစ္ဖို႕ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးျခင္းရယ္၊ စာဖတ္သူေတြ ဘေလာ့ဂ္ေရးဘက္ေတြအေပၚ အဆင္ေျပေစျခင္းရယ္၊ ဒီႏွစ္ခုၾကားမွာ ပဋိပကၡျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် လက္ေတြ႕က်က် ထိန္းညွိႏိုင္ဖို႕ ႀကိဳးစားရပါဦးမယ္။

ေရးခဲ့တဲ့ ဘယ္ဘေလာ့ဂ္ပို႕စ္ အမ်ိဳးအစားေတြထဲကျဖစ္ျဖစ္ အႀကံျပဳခ်င္တာ တိုက္တြန္းခ်င္တာ တံု႕ျပန္ခ်င္တာရွိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေရးသြားဖို႕ ႀကိုဆိုပါတယ္။ ရွားပါးအဖိုးတန္တဲ့ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့့္ျဖစ္ေစ ပန္ဒိုရာဘေလာ့ဂ္ကို ေရာက္လာျဖစ္သြားတဲ့လူေတြ၊ feed ယူၿပီး ဖတ္ျဖစ္သြားတဲ့လူေတြ အားလံုးကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။


ပန္ဒိုရာ
၂၀၁၁ မတ္ ၂၇

ျပန္ဖတ္လိုပါက
ဘေလာ့ဂ္ ၃ ႏွစ္ျပည့္ ပို႕စ္
ဘေလာ့ဂ္ ၂ ႏွစ္ျပည့္ ပို႕စ္
ဘေလာ့ဂ္ ၁ ႏွစ္ျပည့္ပို႕စ္

Expand..

Monday, March 21, 2011

ကမၻာ့ကဗ်ာရဲ႕လတ္တေလာအေရြ႕




ကဗ်ာ့ကမၻာဟာ ကဗ်ာမဆန္ေတာ့ဘူး။ ကမၻာ့ကဗ်ာဟာ ကမၻာဆန္လာတယ္။ ကမၻာဟာေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာ။ ကဗ်ာဟာ ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာ။ စၾက၀ဠာမွာ ကမၻာဆိုတာ ေသးေသးေလးပါ။ စၾက၀ဠာမွာ ကဗ်ာဆိုတာ ေသးေသးေလးပါ။ ကမၻာဟာလံုး၀န္းတယ္။ ကဗ်ာဟာလံုး၀န္းတယ္။ ကမၻာဟာလည္ေနတယ္။ ကဗ်ာဟာလည္ေနတယ္။ ကမၻာဟာရြာပဲ။ ကဗ်ာဟာရြာပဲ။ ကမၻာျပားသြားတယ္။ ကဗ်ာျပားသြားတယ္။ ကမၻာေလာကမွာ ငလ်င္လႈပ္တယ္။ ကဗ်ာေလာကမွာ ငလ်င္လႈပ္တယ္။ ကမၻာဟာ မူလ၀င္ရိုးကေန ၂၅ စင္တီမီတာ ေရြ႕သြားတယ္။ ကဗ်ာဟာ မူလသင္ရိုးကေန ၂၅ စင္တီမီတာ ေရြ႕သြားတယ္။ ကမၻာဟာ fault လိုင္းေတြနဲ႕- ကမၻာက ဆက္ေရြ႕ဦးမွာ။ ကဗ်ာမွာ fault လိုင္းေတြနဲ႕- ကဗ်ာက ဆက္ေရြ႕ဦးမွာ။



ပန္ဒိုရာ
(၂၀၁၁ မတ္ ၂၁ ကမၻာ့ကဗ်ာေန႕သို႕)

Expand..

Saturday, March 19, 2011

စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ ဧၿပီလအတြင္း က်င္းပမယ့္ စာေပေဟာေျပာပြဲ ၂ ပြဲ

စင္ကာပူႏုိင္ငံ စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ားက ဦးေဆာင္ က်င္းပတဲ့ တတိယအႀကိမ္ စာေပေဟာေျပာပဲြကို ၂၀၁၁ ဧၿပီလ ၃၀ ရက္ စေနေန႔မွာ က်င္းပမယ္လို႔ ေၾကာ္ျငာထားတာ facebook မွာေတြ႕ေနတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။



ဒီႏွစ္မွာေဟာေျပာမည့္ စာေရးဆရာေတြကေတာ့ -
ဆရာေဖျမင့္ (“ဘ၀တိုးတက္ဖို႕ စာဖတ္ၾကစို႕” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္)
ဆရာမ ခင္ခင္ထူး (“အညာဓေလ့ ရြာဓေလ့” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္)
ဆရာခ်စ္စံ၀င္း ( “အေမဟူသည္ အလြမ္းသည္” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္)
ဆရာေအာင္သင္း (“ရပ္ေ၀းေျမျခား လူငယ္မ်ားသို႕” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ - အေ၀းေရာက္) တို႕ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာေအာင္သင္းက က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ လူကိုယ္တိုင္ မဟုတ္ဘဲ အေ၀းေရာက္ ေဟာေျပာရတယ္ လို႕သိရပါတယ္။

ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ $15 ပါပဲ။ လက္မွတ္ထဲမွာ အင္းေလး စားေသာက္ဆိုင္က $5 တန္ ေဘာက္ခ်ာ ပါမယ္ လို႕ ဆိုပါတယ္။ ေဟာေျပာပြဲကို ေန႔လည္ ၁ နာရီကေန ညေန၈ နာရီအထိ က်င္းပမွာျဖစ္ၿပီး ေနရာကေတာ့ Dover MRT အနားမွာရွိတဲ့ Singapore Poly ရဲ႕ Convention Centre မွာပါ။

စာေပျမတ္ႏုိးသူမ်ား ရဲ႔ facebook စာမ်က္ႏွာမွာ ေရးထားတာကေတာ့ ရရွိလာတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ေတြကို ဆင္းရဲႏြမ္းပါးၿပီး ေဆးကုသရန္ အထူးလိုအပ္တဲ့ သက္ၾကီးရြယ္အိုစာေရးဆရာေတြကို ေထာက္ပံ႕ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္လို႕ ေတြ႕ရပါတယ္။

စာေပေဟာေျပာပြဲလက္မွတ္ေတြကို ပင္နင္စူးလား ပလာဇာ ငါးထပ္မွာရွိတဲ့ သူေဌးသမီး နဲ႕ ေလးထပ္က ေသာ္တာနဒီဆိုင္ေတြမွာ ၀ယ္ယူရရွိႏိုင္ၿပီး ေသာၾကာ၊ စေန ႏွင့္ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ လက္မွတ္ေကာင္တာေတြကို ညေန ၅ နာရီမွ ၈နာရီထိ ဖြင့္လွစ္ ေရာင္းခ်သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ယခုတပတ္မွာ ေတာ့ ေျမေအာက္ထပ္က ရနံ႔သစ္ ျမန္မာထမင္းဆိုင္မွာ လက္မွတ္ေကာင္တာ ဖြင့္လွစ္ထားတယ္ လို႕ သိရပါတယ္။

------------

သဇင္မဂၢဇင္းက စီစဥ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုလည္း စကၤာပူႏုိင္ငံမွာ က်င္းပဦးမယ္ လို႕ သိရပါတယ္။ ဒါကလည္း တတိယအႀကိမ္ စာေပေဟာေျပာပြဲပါပဲ တဲ့။


၂၀၁၁ ဧၿပီလ ၂၄ ရက္ တနဂၤေႏြေန႕ NUS UCC ခန္းမ မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႕လည္ ၁ နာရီကေန ည ၈နာရီအထိ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဟာေျပာမယ့္ ဆရာေတြကေတာ့

ဦးဘုန္း(ဓါတု) (“အိမ္” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ )
ဆရာေက်ာ္၀င္း (“ကမၻာျပားၿပီ” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္)
ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ (“ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိသလို ေျပာဆိုပါမည္” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္)
ဆရာေအာင္သင္း (“ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရ” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ - လူကိုယ္တိုင္)
တို႕ျဖစ္ပါတယ္။

လက္မွတ္ေတြကို တစ္ေစာင္ $15 နဲ႕ ပင္နင္စူးလား ႏွစ္ထပ္က သေျပႏုဆိုင္နဲ႕ ငါးထပ္က သဇင္မဂၢဇင္းမွာ ၀ယ္ယူရရွိႏိုင္ပါတယ္။

စီစဥ္သူမ်ားအေနနဲ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲ ၂ခုကို တစ္ပတ္ပဲ ခြာၿပီး က်င္းပျဖစ္သြားတာကေတာ့ ႏွစ္ပြဲလံုးကို အားေပးခ်င္မယ့္ ပရိသတ္အတြက္ အခက္အခဲ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆို တစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္ပြဲက်င္းပၾကမယ္ဆိုရင္လည္း တစ္ပြဲက ႏွစ္လည္မွာ တစ္ပြဲက နွစ္ကုန္ေလာက္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ပရိသတ္အတြက္ ပိုအဆင္ေျပမယ္ထင္ပါတယ္။

မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ ဆက္လက္ၿပီး ထြန္းကားလာေစေရးအတြက္ စာေပ၀ါသနာရွင္ေတြ ႏွလံုးသားအာဟာရ ျပည့္၀လိုသူေတြ သိရွိေစဖို႕ အခုလို အေၾကာင္းၾကားေပးလိုက္ပါတယ္။ ၂ပြဲရွိတာကို ကြဲကြဲျပားျပား သိေအာင္နဲ႕ ကုိယ္သြားေရာက္ခ်င္တဲ့ ပြဲကို လက္မွတ္မွားမ၀ယ္မိေစဖို႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

စာေပေဟာေျပာပြဲ ၂ ပြဲအေၾကာင္း ဒီ့ထက္သိလိုပါက ဖတ္ရႈရန္ -
http://moemaka.blogspot.com/2011/03/2-burmese-literature-talk-in-singapore.html
http://www.pti31.com/2011/03/blog-post.html
http://www.facebook.com/#!/sarpaymyatnoethumyar

Expand..

Wednesday, March 16, 2011

ငါ့သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စံပယ္ရုံေလးမွာ ပန္းေတြပြင့္ေနၿပီ




အခုေတာ့ ငါလည္း ယံုတတ္ခဲ့ပါၿပီ
ယံုၾကည္မႈေတြရွိတယ္ဆိုတာ ယံုတတ္သလို မယံုၾကည္ႏိုင္မႈေတြ ရွိတာကိုလည္း ယံုတတ္ခဲ့ၿပီ
ယံုၾကည္ပါၿပီ အကန္႕အသတ္ျပင္ပမွာ သက္တံေရာင္စံုေတြ သီးပြင့္တတ္တယ္ဆိုတာ
ႏွင္းဆီေတြဟာ ဖုတ္ၾကည္းသၿဂႋဳဟ္ခံရၿပီးေနာက္ ေျမၾသဇာအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားတတ္တာ
ပံုတူပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဟာ ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ ေကာက္ေၾကာင္းေတြ ေတာက္ေျပာင္စိုလက္လာတတ္တာ
ယုတ္စြအဆံုး ငါမတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ မဟာပထ၀ီေျမထုဟာ ေဆာက္တည္ရာမရ ရယ္ေမာတတ္တာ
ကမၻာတည္သေရြ႕ ဆိုတဲ့စကားဟာ ေန႕လားညလား လို႕ အနက္ထင္ဟပ္သြားတတ္တာ
သူငယ္ခ်င္း မင္းစံပယ္ရုံေလး ေမႊးျမပါေစ
သူငယ္ခ်င္း မင္းစံပယ္ရံုေလး ေအးခ်မ္းပါေစ
သူငယ္ခ်င္း မင္းစံပယ္ရုံေလး လန္းဆန္းပါေစ
သူငယ္ခ်င္း မင္းစံပယ္ရုံေလး လွပတင့္တယ္ပါေစ
မေတာ္တဆေတြရဲ႕ ဖရိုဖရဲျဖစ္မႈဟာ စနစ္တက် စီစဥ္ထားတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား
ဥပမာ - ကမၻာ႔ အဆိုးရြားဆံုး ႏ်ဴကလီးယား မေတာ္တဆ ျဖစ္ရပ္ႀကီး ဆုိတဲ့စကားမွာ
ျဖစ္ရပ္ဟာ မေတာ္တဆလား၊ အဆိုးရြားဆံုးဟာ မေတာ္တဆလား
ႏ်ဴကလီးယားဟာ မေတာ္တဆလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကမၻာဟာ မေတာ္တဆ လား
ျဖစ္ရပ္ေတြကို ေမ့လိုက္ၾကပါစို႕လား ျဖစ္စဥ္ကိုပဲ ၾကည့္ၾကမယ္
ဒါမွမဟုတ္ ျဖစ္စဥ္ေတြ ေခါက္သိမ္းထားၿပီး ျဖစ္ရပ္အေၾကာင္းကိုပဲ ျပန္ေျပာၾကမယ္
ဘ၀ဆိုတာ ထမ္းပိုးသယ္ေဆာင္သြားဖို႕မွ မဟုတ္ဘဲ၊ အသံုးခ်ၿပီးတဲ့အခါ
ရုပ္ရွင္ရုံထဲက ေနၾကာေစ့ခြံေတြလို စည္းကမ္းမက် မေတာ္တဆ ပစ္ခ်ခ်န္ရစ္ခဲ့ဖို႕ သိလား
လတ္တေလာအေျခအေနက သမိုင္းရွည္ရွည္ကို ထက္ပိုင္းခ်ိဳးခ်လိုက္သလုိမ်ိဳး
မ်က္၀ါးထင္ထင္အျမင္က သီအိုရီရင့္ရင့္ေတြကို ဆြံ႕အသြားေစသလိုမ်ိဳး
မေတာ္တဆေတြရဲ႕ အေရးပါပံုမွာ context ကိုယ္စီၿခံဳလႊမ္းလို႕
သိလား ဖရန္စစၥကို ဂိုယရဲ႕ ကိုယ့္သားကိုယ္စား နတ္ဆိုးပန္းခ်ီကားရဲ႕ ေနာက္ခံဇာတ္ေၾကာင္းလို
သိလား ေအာ့ခ်္၀စ္ဇ္ ဂိတ္တံခါးမွာ ေရးထိုးထားတဲ့စာတန္းထဲက ဘီ အကၡရာရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္လို
သိလား လြန္ခဲ့တဲ့ ၾကာသပေတးေန႕ညေန တီဗြီအစီအစဥ္က ဂ်နီဖာလိုးပါ့ဇ္ ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းနီကာလာလို
သိလား မင္းမသိတဲ့ ငါ့ရဲ႕ context ေတြနဲ႕ ငါမသိတဲ့ မင္းရဲ႕ context ေတြနဲ႕
အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ မလိုအပ္တဲ့ မင္းရဲ႕စံပယ္ရုံေလး
ေမႊး-ျမ-ေအး-ခ်မ္း-လန္း-ဆန္း-လွ-ပ-တင့္-တယ္ ပါေစေပါ့ သူငယ္ခ်င္း။


ပန္ဒိုရာ
၂၀၁၁ မတ္ ၁၆

Expand..

Sunday, March 13, 2011

ေႏြဦးေခၚသံသည္ ခ်ိဳျမခဲ့ေသာ ၾကယ္စင္တစ္ပြင့္


ေႏြဦးေခၚသံသည္ ခ်ိဳျမခဲ့ေသာ ၾကယ္စင္တစ္ပြင့္

ေရွ႕သို႕ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာေသာ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို မဆုတ္မဆိုင္းဘဲ ဆြဲဖြင့္လိုက္ခဲ့သည္။ ကိန္းဂဏန္းမ်ားက ေဒါင္လိုက္ စီစီရီရီ ေရြ႕ဆင္းေနၾကသည္။ တစ္ႏွင့္ သုည သာ ပါေသာ ဂဏန္းတြဲေတြဟာ သိပ္ကို ရိုးစင္းသေလာက္ လွပစိုလက္ေနသည္။ အေမွာင္နက္ထဲက အကၡရာ စကားလံုးမ်ားသည္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားေပၚ လိမ့္ပ်ံေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ရင္ဘတ္သို႕ ခုန္ေဆာင့္ တြန္း၀င္လာၾကေသာအခါ ကၽြန္မသည္ အနည္းငယ္ မူးသြား၏။ ရီေ၀တဲ့ မူးယစ္မႈမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္။ လိႈင္းမူးသလို မူးမိုက္သြားတာမ်ိဳး။

အခန္းထဲမွာ မိုးေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အထပ္ခိုးေလးတစ္ခု ရွိပါသည္။ အထပ္ခိုးကေလးေပၚကို ေလွခါးက်ဥ္းရွည္ရွည္ေလးကတဆင့္ ျဖည္းျဖည္း တက္လိုက္သည္။ ဖုန္မႈန္႕ၾကပ္ခိုးေတြလား ေ၀၀ါးေနေသာ အမႈန္အမႊားမ်ားက ကၽြန္မကို မြန္းက်ပ္ေစသည္။ ျပူတင္းေပါက္ေလးကို တြန္းဖြင့္လိုက္ေသာအခါ .. ဟိုမွာ တေရြ႕ေရြ႕ တိုးတိုက္ညင္သာ ၀င္လာတာ ေႏြဦး မဟုတ္လား။

အိုး… ကၽြန္မ၏ ရႊင္ပ်ပ် အာေမဋိတ္သံသည္ ျပဴတင္းေပါက္ကေလးမွ ထြက္က်ၿပီး ေျမနီနီလမ္းကေလးအတိုင္း တလိမ့္လိမ့္ ခုန္ဆင္းသြားသည္။ ျပူတင္းေပါက္မွ လက္ကိုထုတ္ကာ ေႏြဦးကို လက္တစ္ဆုပ္စာခန္႕ လွမ္းခူးမလို႕ ဟန္ျပင္လိုက္ေသးသည္။ သိပ္ေမႊးျမတာပဲ.. ေနာ္။ အေ၀းကေန ရိႈက္နမ္းရတာေတာင္ ေႏြဦးရဲ႕ လတ္ဆတ္မႈက ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို စိမ့္သက္ၿပီး ေအးသြားေစသည္။ ဟင့္အင္း.. သူ႕ဘာသာ သူ႕ေနရာမွာ ဖူးေ၀ပါေစကြယ္။ ဘာလို႕ခူးဆြတ္ရမွာလဲ။ ကၽြန္မက ျပူတင္းေပါက္ကေလး နံေဘးမွာ အသာအယာ ထုိင္ခ်လိုက္သည္။ တစ္ေယာက္တည္း ေႏြဦးကို ေငးေမာရင္း သီခ်င္းတပိုင္းတစ ကို တိုးတိုး ညည္းေနမိသည္။

ကၽြန္မဆိုေနမိသည္က Bob Marley ရဲ႕ Three Little Birds ဆိုသည့္ သီခ်င္းျဖစ္သည္။ ဘာကိုမွ မပူပင္ပါနဲ႕။ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပသြားမွာပါ တဲ့။ မနက္စာေစာ အိပ္ရာထၿပီး ေနထြက္တာကို ၿပံဳးၾကည့္လိုက္။ ငွက္ကေလးသံုးေကာင္က တံခါး၀ကို ဆိုက္ေရာက္လာမယ္။ တကယ့္ကို ခ်ိဳျမတဲ့ သံစဥ္ေတြနဲ႕ သီခ်င္းဆိုရင္း ေျပာျပေနမွာ “ဒါ မင္းအတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားပါ အို အို….” တဲ့။

သီခ်င္းထဲကို ေႏြဦးက စိမ့္၀င္လာသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လံုးကို ေႏြဦးက လႊမ္းသြားၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ေႏြဦးနွင့္ ကၽြန္မ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ၿပီးသားပဲ။ အနားမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ မရွိေသာအခါ မိုးေတြ စိမ့္စိမ့္ မည္းေမွာင္သည့္ ညေတြမွာ ေႏြဦးက ကၽြန္မကို ေႏြးေထြးစြာ ၿခံဳသိပ္ေပးခဲ့ပါသည္။ ႏွင္းေတြ ထူသိပ္စြာ က်ဆင္းလာေသာအခါ မီးလင္းဖိုကေလး ဖိုေပးခဲ့သည္။ မီးပြားကေလးေတြ တဖ်စ္ဖ်စ္ ေပါက္ကြဲလြင့္စင္ လာေသာအခါ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ရယ္ေမာရင္း ညျပာျပာမွာ ၾကယ္ေၾကြတမ္း ကစားခဲ့ၾကသည္ေပါ့။

ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ တိမ္ခိုးေတြလြင့္ေနေသာ ေတာင္တန္းက ျပာႏွမ္းေနသည္။ အေရွ႕ဘက္အရပ္လား အေနာက္အရပ္လား ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မေ၀ခြဲႏိုင္ပါ။ အဲဒါ ကၽြန္မရဲ႕ ပန္းတိုင္တဲ့။ ရုတ္တရက္ ဖိုက္ဘာႀကိဳးမွ်င္ေတြက ႏြယ္ႀကိဳးႏြယ္ခက္ေတြလို ကၽြန္မလက္ဖ၀ါးေတြေပၚ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ငင္လာသည္။ ခဏ ေလး ေလ..။ ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ နားခိုပါရ အိပ္စက္ပါရေစဦး။ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည့္ ေျခရာေတြ…။ ေျခရာေတြ အသေခ်ၤ အသခ်ၤာႏွင့္ လိမ္းက်ံထားသည့္ ေတာလမ္းဟာ ရွည္လ်ားခဲ့ၿပီ။

အသက္ရွဴ က်ပ္ခ်င္လာျပန္သည္။ လည္တိုင္မွာ အသာပတ္ထားေသာ မာဖလာစကို ေျဖေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ တေမွ်ာ္တေခၚ ျမင္ကြင္းက်ယ္တစ္ခုကို လြမ္းမိပါဘိေတာ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပင္လယ္သာ အနားမွာရွိလွ်င္ သိပ္ေကာင္းမွာ။ အုန္းပင္ေတြကို ေလတိုးသံ၊ ခရုေတြ ေသာင္ျပင္မွာ ေျပးလႊားေနသည့္ ေျခရာေသးေသးေလးမ်ား။ ယိမ္းထိုးေနေသာလိႈင္းမ်ား၏ ေနာက္ကြယ္မွာ ေအးစက္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အေငြ႕အသက္။ကၽြန္မ အႏွစ္သက္ဆံုးေနရာဟာ ဘာလဲ လို႕ ေမးလွ်င္ ပင္လယ္ဟု မဆုိုင္းမတြ ေျဖခဲ့ဖူးသည္။ အခ်ိန္မေရြးလည္း ေျဖေနဦးမည္သာ။ ပင္လယ္ကို မႏိုုင္မနင္း ေပြ႕ပိုက္ရင္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ကၽြန္းျပာျပာမွ ေန႕ရက္မ်ားကို ဘယ္ေလာက္ပဲ အထီးက်န္ဆန္ပါေစ ကၽြန္မက မၾကာခဏ သတိရေနေသးသည္။

ခပ္လွမ္းလွမ္းက ပန္းရုံကေလးမွာ ၀တ္မႈန္ေတြ ပြင့္ဖတ္အပိုင္းအစေတြက သစ္ရြက္ေတြနဲ႕အတူ လြင့္စင္သြားတာကို ျမင္ေနရသည္။ ထြက္ခြာခ်ိန္ေတာ့ တန္ၿပီထင္ပါရဲ႕။ ေႏြဦးကို ႏႈတ္ဆက္အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေတာ့ မဲ့ၿပံဳးတစ္ခ်က္ကိုသာ ျပန္ရလိုက္သည္။ ကၽြန္မ နားလည္ပါသည္။ နားလည္တာေတြကိုလည္း နားလည္ၿပီး နားမလည္တာေတြကိုလည္း နားလည္ေပးလိုက္တာမ်ိဳး။ နားလည္မႈေတြကို ေဘးခ်ိတ္လိုက္ ေသာအခါ ကိန္းဂဏန္းမ်ား စကားလံုးမ်ားသာ အေမွာင္ထုထဲတင္ အဖတ္တင္ က်န္ခဲ့ပါသည္။ သြားေတာ့မည္။

သြားေတာ့မည္.. ႏြယ္ႀကိဳးမ်ားခိုစီးၿပီး ပန္းတိုင္ရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာဆီ…။ ေရာက္သြားၿပီးတဲ့အခါ.. အင္း.. အခ်ိန္ရေသးတဲ့အခါ ဒီေနရာကို ျပန္လာခ်င္ လာဦးမွာေပါ့။ ေႏြဦးကိုေရာ ၾကယ္ေတြကိုပါ မပြန္းမပဲ့ေအာင္ ခဏ ျဖဳတ္သိမ္းထားလိုက္ပါကြယ္။ ျပန္လာမွ အတူတူ ေၾကြၾကမယ္။


ပန္ဒိုရာ
၂၀၁၁ မတ္ ၁၃

Expand..

Wednesday, March 2, 2011

နတ္သမီးပံုျပင္ နတ္သမီးအိပ္မက္

စာမေရးျဖစ္တာ ျပန္ေရးဖို႕ အရွိန္ယူတဲ့အေနနဲ႕ ဆားလည္းခ်က္တဲ့အေနနဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ မတင္ရေသးတဲ့ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို တင္လိုက္ပါတယ္။ ၂၀၀၉ ေအာက္တိုဘာလထုတ္ သံလြင္အိပ္မက္ အင္တာနက္မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးပါ။ ဖတ္ၿပီးသားျဖစ္ေနရင္လည္း သည္းခံၾကပါေနာ္။ မဆိုစေလာက္ တည္းျဖတ္ျပဳျပင္ထားပါတယ္။
-------------



နတ္သမီးပံုျပင္ နတ္သမီးအိပ္မက္




မီးေရာင္စံုေတြ ေ၀့၀ဲေနတဲ့ေအာက္ တဒိန္းဒိန္း စည္းခ်က္မွန္ေနတဲ့ တီးလံုးအတိုင္း ယိမ္းထိုး က ေနခ်ိန္မွာ အဲဒီေထာင့္စားပြဲကို သတိထားမိတာ ၾကာလွေပါ့။ သူက တျခားလူေတြနဲ႕ မတူ။ စားပြဲေတြၾကားမွာ ပ်ံ၀ဲေနတဲ့ လိပ္ျပာမေလးေတြကို ရိသဲ့သဲ့လုပ္တာ၊ လွမ္းၿပီးတို႕ထိတာ မရွိ။ စင္ေပၚမွာ ကေနတဲ့ ကၽြန္မကိုပဲ စူးစူးစိုက္စိုက္ တခ်က္တခ်က္ ၾကည့္ေနတာ (ထင္တယ္) ေလ။ ဒါေပမယ့္ ပန္းကံုးလည္း တစ္ကံုးမွ လာမစြပ္ျပန္ဘူး။ ပံုစံကေတာ့ အထာေတြ သိပ္မနပ္တဲ့ မအူမလည္ေလးပါပဲ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေခါင္းၿဖီးထားတယ္။ မ်က္မွန္ေလးနဲ႕။ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ေလး။ ဆံပင္ေဆးေရာင္စံုဆိုးၿပီး တီရွပ္ဒီဇိုင္းမိုက္မိုက္ေတြနဲ႕ လူငယ္ေတြၾကားမွာ၊ ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား ရွပ္အက်ၤီေတြကို အျပင္ထုတ္၀တ္ထားတတ္တဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ ၾကားမွာ ရွပ္အက်ၤီျဖဴေလးကို လက္ေခါက္၀တ္ထားတဲ့ သူ႕ပံုစံက ကၽြန္မ မ်က္စိထဲေတာ့ ထင္းေနတာ။

ညက ရင့္လာတယ္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ လူေတြ တျဖည္းျဖည္း ပါးလ်သြားၾကၿပီ။ တခ်ိဳ႕လည္း သူ႕အခ်ိန္းအခ်က္နဲ႕သူ။ ေသာၾကာစေန ညေတြလို မဟုတ္ေလေတာ့ ညဥ့္နက္တဲ့အထိ ေနၾကတဲ့လူေတြ သိပ္မမ်ားဘူး။ တီး၀ိုင္းသမားေတြလည္း ေညာင္းညာစျပဳၿပီ။ ကၽြန္မလည္း အ၀တ္အစားလဲၿပီး ျပန္ဖို႕လုပ္ေနတုန္း စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက တိုးတိုးလာေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီညအဖုိ႕ နားခ်င္ေနၿပီ။ ကၽြန္မလို အေနအထားအတြက္က အလုပ္ဆိုတာ အငန္းမရ လက္ခံေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ။ ဘယ္သူလဲ လို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ အက်ၤီျဖဴနဲ႕ အဲဒီတစ္ေယာက္ကို ေမးထိုးျပတယ္။ တစ္ရိႈး.. ပဲတဲ့။

သူ ဒီေလာက္အထိ ေျခလွမ္းေရာက္လာတာ ကၽြန္မ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသပါတယ္။ သူ႕ပံုစံ သူ႕အရြယ္က ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ သူေဌးသားေလးေတြနဲ႕လည္း မတူသလို ဘယ္လိုရွာေဖြလို႕ ဘယ္ေလာက္ေပါေနမွန္းမသိတဲ့ ေငြေတြကို လာျဖဳန္းေလ့ရွိတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြရဲ႕ ပံုစံနဲ႕လည္း ကြဲျပားေနတယ္။ ကၽြန္မလို အေနအထားမ်ိဳးကို ရဖို႕က နည္းနည္းေတာ့ တတ္ႏိုင္မွ ျဖစ္မယ္။ တကယ္ဆို ကၽြန္မရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္အရဆိုရင္ ဒီညအဖို႕ ပန္းကံုး ေလးငါးကံုးေလာက္မွ လာစြပ္ထားတာမဟုတ္ရင္ လက္ခံစရာ အေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ ဒီလိုေနရာမွာ ဒီေလာက္ လြယ္လြယ္နဲ႕ ရတယ္ ထင္ေနသလား။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုစိတ္၀င္စားလာတာနဲ႕ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါတယ္။

ဘယ္ကိုသြားမလဲ…။ ကၽြန္မက ေမးလိုက္ေတာ့ သူက မ်က္ႏွာလႊဲေနတယ္။ သူ႕ေဘးက တရုတ္ပံုစံလိုလို သူ႕သူငယ္ခ်င္းနားကိုပဲ တစ္ခုခု တိုးတိုး ကပ္ေျပာတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သြက္ပံုေပၚပါတယ္။ ကၽြန္မကို ဟိုတယ္တစ္ခု နာမည္ ေျပာျပတယ္။ အိုေက..ေပါ့။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းက ကားေမာင္းတယ္။ သူက ေရွ႕ခန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေဘးက ထိုင္တယ္။ ကၽြန္မက ေနာက္ခန္းမွာေပါ့။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ကားေပၚမွာေရာ အခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့အထိေရာ သူက ကၽြန္မကို စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး။

တံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး သူ႕ရွပ္အက်ၤီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ေပးဖို႕ ဆိုးဆုိးဆတ္ဆတ္နဲ႕ လက္ျပင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ခဏေနဦး လို႕ အလန္႕တၾကား တစ္ခ်က္ေအာ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႕ပါးစပ္ကို သူအုပ္ၿပီး ရွဴးတိုးတိုး လို႕ သူကပဲတျပန္ ကၽြန္မကို လာေျပာတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္ ဘာ အကာအကြယ္ပစၥည္းမွ မသံုးဘူး ဆိုရင္ ခင္ဗ်ား လက္ခံမွာလား”

အမယ္… သူက။ ကၽြန္မက သူ႕မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးခ်င္ခ်င္နဲ႕ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။

“ရပါတယ္ေလ”

ကၽြန္မက ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ သူ႕ရင္ဘတ္ကို လက္လွမ္းလိုက္ျပန္တယ္။ သူက လက္ကာထားတယ္။ ဆက္ေမးတယ္။

“ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲ။ ခင္ဗ်ားကို ေရာဂါေတြ ဘာေတြ ကူးမွာ မေၾကာက္ဘူးလား”

“ဟင့္အင္း။ ရွင့္ပံုစံက သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ပဲေလ။ ကူးစရာရွိ ကၽြန္မမွာ ရွိရင္ေတာင္ ရွင့္ကိုကူးဦးမွာ.. မသံုးခ်င္ရင္လည္း ေနေပါ့။ ကဲပါ.. အခ်ိန္ၾကာတယ္”

ကၽြန္မက စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူက အခန္းေထာင့္ကို တစ္ခ်က္ဆုတ္လုိက္ၿပီး အျမန္ဆက္ေျပာတယ္။

“ေက်းဇူးျပဳၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး။ ေမးဖို႕သက္သက္ပါ”

ဟင္…. ဘယ္လိုလဲ။ ရဲလား၊ ေထာက္လွမ္းေရးလား။ ကၽြန္မေခါင္းထဲ အခ်က္ျပမီးေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္လင္းသြားတာကို သူက သတိျပဳမိဟန္ တူပါတယ္။

“ဘာမွ မသကၤာမျဖစ္နဲ႕ဦး။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေရးေနတဲ့ စာတမ္းအတြက္ စစ္တမ္းေလး လိုခ်င္လို႕ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႕ေတြထဲမွာ ေရာဂါမကူးေအာင္ အကာအကြယ္ ဘယ္ေလာက္သံုးျဖစ္ မသံုးျဖစ္ ဆိုတာ သိခ်င္လို႕ပါ”

“ေၾသာ္.. ဒီလိုလား။ ေစာေစာက ေျပာေရာေပါ့”

“ေစာေစာက ေျပာရင္ ခင္ဗ်ားဆီက အမွန္အကန္အေျဖ ရခ်င္မွ ရမွာေပါ့”

သူက ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာၿပီး သူ႕ရွပ္အက်ီၤအိပ္ကပ္ထဲက မွတ္စုစာအုပ္ေသးေသးေလးကို ထုတ္တယ္။

“တကယ္လို႕ ခင္ဗ်ားဧည့္သည္က သံုးခ်င္တယ္ ပါမလာဘူး ဆိုရင္ေရာ ခင္ဗ်ားမွာ အဆင္သင့္ရွိသလား”

စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေမးခြန္း ဆက္ေမးလာတဲ့သူ႕ကို ကၽြန္မ ၀သီအတုိင္း ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ လုပ္ခ်င္လာေတာ့တယ္။

“ကၽြန္မက ဒီဟာေတြကို သြားေလရာမွာ တေဆာင္ေဆာင္နဲ႕ လုပ္ရမလား။ အဲဒါ ရဲေတြ႕သြားရင္ သက္ေသခံပစၥည္းရွင့္”

“ဟာ.. ဒါကေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးေလ။ ဒီပစၥည္းေတြ႕တိုင္း ဒီအလုပ္ လုပ္တဲ့လူလို႕ စြပ္စြဲလို႕ ဘယ္ရမလဲ။ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြ သမီးရည္းစားေတြလည္း လိုမွာေပါ့။ အဲလိုထင္မယ္ဆိုရင္ လူေတြက ဘယ္သံုးျဖစ္ၾကေတာ့မလဲ”

“အဲဒါေတာ့ မသိဘူး။ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာ့ ဟုတ္မွာေပါ့။ ဒီမွာက ဒီလိုပဲ။ ရွင့္ဘာသာ ရဲေတြကို သြားေျပာေခ်”

သူက မ်က္ခံုးတစ္ခ်က္ပင့္သြားတယ္။

“ေစာေစာကလည္း ခင္ဗ်ားက ေျပာတယ္။ က်ေနာ့္ပံုစံက ေရာဂါမရွိေလာက္ဘူး ထင္လို႕ အကာအကြယ္ မသံုးလည္း လက္ခံတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး။ ေရာဂါပိုးရွိမရွိဆိုတာ လူပံုသ႑ာန္မွာ မူတည္မေနဘူး။ အျပင္ပန္းမွာ က်န္းက်န္းမာမာ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း အိတ္ခ်္အိုင္ဗြီ ေပါ့စတစ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္တာ ခင္ဗ်ား မသိဘူးလား”

သူက ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသားကို ဆူသလိုလုိ အစ္ကိုတစ္ေယာက္က ညီမတစ္ေယာက္ကို ဆံုးမသလိုလို ေလသံနဲ႕ ေျပာလာတယ္။

“ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခင္ဗ်ား အဲလို လက္မခံဖို႕ ကၽြန္ေတာ္အႀကံေပးခ်င္တယ္”

အေလးအနက္ ေျပာျပလာတဲ့သူ႕ကို နည္းနည္းအားနာလာတာနဲ႕ ကၽြန္မလည္း ေလသံေလွ်ာ့ၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။

“ဒီလို ဟုိတယ္ေတြမွာက အဆင္သင့္ ရွိပါတယ္။ လိုရင္ ယူလိုက္လို႕ရတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ေနရာတကာမွာ လူတကာကို ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အတြက္လည္း ၾကည့္ပါတယ္”

စိတ္ထဲမွာေတာ့ မွားပါတယ္လို႕ ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္ေနတယ္။ သူ႕ကို အလြယ္တကူ လက္ခံလိုက္မိတာနဲ႕ သူက ကၽြန္မကို ဘယ္လိုအဆင့္အထိမ်ား ထင္သြားလဲ မသိပါဘူး။

“ခင္ဗ်ားရဲ႕.. ဟို.. လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြထဲမွာေရာ ဒီလိုပဲလား”

“ကၽြန္မတို႕ ဆုိင္မွာ သီခ်င္းဆိုၾကတဲ့ အထဲကေတာ့ ကၽြန္မလို အေနအထား ေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သိမ္ႀကီးေစ်းေအာက္တို႕ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းတို႕က မိန္းကေလးေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးရွင့္”

“ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ား ဘယ္အတန္းအထိ ေက်ာင္းတက္ခဲ့သလဲ”

ဘြဲ႕ရ.. ေပါ့.. လို႕ ခပ္တိုတို ေျဖလိုက္ေတာ့ သူက ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ လွန္ၾကည့္တယ္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေမးခြန္းတခ်ိဳ႕ ထပ္ေမးတယ္။ သူ႕စာအုပ္ေလးထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေရးျခစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီေလာက္ပါပဲ လို႕ဆိုၿပီး ေထာင္တန္အုပ္ကို ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ထုတ္ၿပီး အနားက စားပြဲပုေလးေပၚလွမ္းတင္ေပးတယ္။ ကၽြန္မက ပိုက္ဆံေတြကို သူ႕ဘက္ ျပန္တြန္းပို႕လိုက္တာေပါ့။

“မေပးနဲ႕ေတာ့ေလ။ ရွင္က ေမးခြန္းေမးရုံ သက္သက္ပဲ”

“မဟုတ္ပါဘူး။ ယူပါ။ ခင္ဗ်ား ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အခ်ိန္ေတြက တန္ဖိုးရွိတာပဲ”

အလို.. ။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တဲ့။ တန္ဖိုး တဲ့။ နားၾကားမ်ား လြဲသလား။ ကၽြန္မအတြက္ ဒီလိုေျပာတာကို ပထမဆံုး ၾကားဖူးလိုက္ျခင္း။ သိလား။ ကၽြန္မတို႕ေတြကို သံုးႏႈန္းတဲ့စကားေတြမွာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ဆိုတာမရွိဘူး။ ေၾကးစားဆိုတာပဲ ရွိတယ္။ တန္ဖိုးဆိုတာ မရွိဘူး။ ေၾကး ဒါမွမဟုတ္ ေစ်းႏႈန္းဆိုတာပဲ ရွိတယ္။

သူ႕အသံုးအႏႈန္းေတြက ကၽြန္မအတြက္ ဆန္းေနတယ္။ သူ႕ေလသံက မႏူးညံ့ မသိမ္ေမြ႕ပါဘူး။ သူ႕အ၀တ္အစားေတြကလည္း မေတာက္ေျပာင္ဘူး။ သူ႕ဥပဓိကလည္း သိပ္ျဖဴစင္ေခ်ာေမာ ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ကၽြန္မ ေတြ႕ဖူးသေလာက္ ေယာက်ၤားေတြထဲမွာ အဆင့္အတန္းရွိ ယဥ္ေက်းသူတစ္ဦးမွန္း သိပ္သိသာေနတယ္။ “အႀကံေပးခ်င္တယ္”၊ “လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္”၊ “ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္”၊ “တန္ဖိုး”။ ဒီညေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ထူးထူးျခားျခား စိတ္၀င္စားစရာတစ္ခု ေတြ႕ရတာပါပဲ။ ျဗဳန္းဆို ကၽြန္မရဲ႕ ခပ္ညစ္ညစ္စိတ္ထဲ သူ႕ကို စေနာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာျပန္တယ္။

“ဒါဆို ၿပီးၿပီလား။ ေမးခြန္းေမးရုံ ဆိုတာ ေသခ်ာရဲ႕လား။ အခ်ိန္က ရေသးတယ္ေနာ္”

သူ႕မ်က္ႏွာ ရဲကနဲ ျဖစ္သြားတာက သေဘာက်ဖို႕ ေကာင္းလိုက္တာ။ သူက ဘာမွ ဆက္မေျပာပဲ ေရွ႕ကေန ထြက္သြားတယ္။ ဟိုတယ္ေရွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားထဲမွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းက ေစာင့္ေပးေနတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မနဲ႕ တိုက္ခန္းမွာ အတူေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ၀ါေလး ကိုေတာင္ ျပန္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ သူက ဘာမွမလုပ္ဘူး ဟုတ္လား လို႕ ၀ါေလးက တအံ့တၾသ ျပန္ေမးတယ္။ နင္ ဒိုင္ႏိုေဆာနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တာပဲ ဆိုၿပီး ရယ္ေနတယ္။

၀ါေလးက ေရွ႕လေလာက္ဆိုရင္ ကၽြန္မနဲ႕အတူ ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဆုိင္မွာလည္း မလုပ္ေတာ့ဘူးေလ။ အန္ကယ္ႀကီး တစ္ေယာက္ စီစဥ္ေပးမယ့္ တိုက္ခန္းကို ေျပာင္းဖို႕ လုပ္ေနၿပီ။ သူက ကၽြန္မလို မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ေပ်ာ့တယ္။ တခါကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ဆိုလား ဘာလား နဲ႕ ႀကိဳက္ခဲ့ေလရဲ႕။ ကၽြန္မကေတာ့ ဘာမွ ေငြေၾကး အလားအလာ မရွိတဲ့လူမ်ိဳးကို ေနရင္းထိုင္ရင္း အလကား ေပးရမလားလို႕ သူ႕ကိုဆူတာပဲ။ အဲဒီလိုလူေတြက ရူးရူးသြပ္သြပ္နဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ ဆန္လြန္းတယ္။ ကၽြန္မတို႕ေတြကုိ တကယ္ခ်စ္တယ္ ဘာညာ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း အဲလို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လူမ်ိဳးေတြပဲ ေျပာတာ။ ၿပီးေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘ၀ကို ေျပာင္းေပးသြားေစႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးေလ။

သူ႕ကို အဲဒီ ကဗ်ာဆရာက ေရးေပးသြားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရွိတယ္ တဲ့။ အဲဒီလူ ေရးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားနာမည္ႀကီး ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ေရးတဲ့ နာမည္ႀကီးကဗ်ာ ဆိုပဲ။ ကၽြန္မက ကဗ်ာေတြဘာေတြ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ အဲဒီကဗ်ာကိုလည္း သူေျပာေျပာျပေနတာ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ အလြတ္မရပါဘူး။ အ၀င္းဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ဒီဘ၀ကို ဘယ္လိုေရာက္လာလဲ ေမးတယ္ဆိုတာလည္း ပါတယ္။ မွတ္မိေနတာကေတာ့ … ၿပီးေတာ့လည္း တျခားလူေတြလိုပါပဲ။ အိပ္လိုက္တာပါပဲ တဲ့… အဲဒီလိုေစာ္ကားမိပါတယ္.. တဲ့။ အဲဒီကဗ်ာက ဘာလုပ္တာလဲ။ နင့္ကို အဲဒါ ေရးေပးၿပီး ႏွစ္ထပ္ကြမ္း ေစာ္ကားသြားတာပဲ လို႕ ကၽြန္မက ရက္ရက္စက္စက္ေျပာေတာ့ ၀ါေလးမွာ ငုိလိုက္တာ။

အခုေတာ့လည္း ၀ါေလးဟာ ဘိုးေတာ္တစ္ေယာက္နဲ႕ ၿငိသြားလို႕ တိုက္ခန္းေတြ ဘာေတြ ရေတာ့မယ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ထံုးစံအတုိင္းေပါ့။ တစ္ပတ္တစ္ခါျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ကို လာေပါင္းပါလိမ့္မယ္။ ဒါမ်ိဳးက သူ႕အတြက္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲလို႕ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီခြင္က ႏိုင္တီးဂြမ္တီးက လုပ္ေလ့ရွိၾကတာမ်ိဳး။ ဒီေလာကက လြတ္ေျမာက္လမ္းလို႕လည္း ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေတြးပံု တစ္မ်ိဳး။ လူတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပဲ ကတိက၀တ္ထား ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ရဖို႕ကို သိပ္မစဥ္းစားခ်င္ပါဘူး။ အဲလိုခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ရင္ သူ႕ကိုပဲ အားကိုးရေတာ့မယ္။ ဘာကိုမွ ယံုရတာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူက ထားခဲ့ရင္ ကိုယ့္အရြယ္က က်န္ပါဦးမလား။ အဲဒီဘိုးေတာ္ေတြကိုယ္တိုင္ စီးပြားေရးအေျခအေနေတြက ဒီေခတ္ႀကီးထဲ ေန႕ျမင္ညေပ်ာက္။

အခုအခ်ိန္မွာ သူမ်ားေတြၾကားထဲမွာ ကိုယ့္ကိုပဲ ထင္ေပၚေနေစဖို႕နဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈေတြကို ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ ပညာပါပါ သိမ္းက်ံဳးယူရမလဲ ဆိုတာပဲ စိတ္၀င္စားေတာ့တာေလ။ သီခ်င္းဆို ေဖ်ာ္ေျဖေနခ်ိန္မွာ အရက္ေရာႏိုင္ဆံုးဆိုတဲ့ လူေတြရဲ႕စိတ္ႏွလံုးကုိ ရွာေဖြ သိမ္းပိုက္လိုက္ဖို႕။ တခါကဆို ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္အထိ မၿပီးႏိုင္မဆံုးႏိုင္ ကၽြန္မကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ပန္းကံုးလာစြပ္တဲ့ ေယာက်ၤားႏွစ္ေယာက္ကို ႀကံဳဖူးတယ္။ ဆိုင္က ေတာင္းပန္ယူရတယ္။ ဂုဏ္သိကၡာ အတြက္လား၊ မာနေတြပဲလား။ ေယာက်ၤားေတြဟာ ဘာမဟုတ္တဲ့ေနရာမွာလည္း ပိုက္ဆံေတြနဲ႕ ခ်ခင္းယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတဲ့အထိ ႐ူးသြပ္ၾကျပန္သတဲ့။ အဲဒီညက ကၽြန္မ၀င္ေငြလည္း အေတာ္စံခ်ိန္တင္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ကုိယ့္ကိုယ္ကို ျမွင့္တင္လာႏိုင္ေလ ကၽြန္မကို ရယူႏိုင္ဖို႕ ေစ်းႏႈန္းကလည္း ပိုျမင့္ေလပဲ။

ဟိုးအရင္ေခတ္ကေတာ့ အႏုပညာကို ၀ါသနာပါလြန္းလို႕ သရုပ္ေဆာင္ မင္းသမီးလုပ္ခ်င္လို႕ ဘ၀နဲ႕ရင္းၾကရတယ္တဲ့။ ကိုယ္ခႏၶာနဲ႕ ရင္းၾကရတယ္တဲ့။ အခုေခတ္ကေတာ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ဒါဟာ အေရာင္းျမွင့္တင္မႈ တမ်ိဳးေပါ့။ တခ်ိဳ႕က မင္းသမီး ေမာ္ဒယ္ စာရင္းထဲ၀င္ဖို႕ အရင္ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ဒါဆို ဒီေနရာမွာ ပိုၿပီး ေစ်းကြက္ျမင့္သြားမယ္။ ဒါပဲေလ။ အနာဂတ္.. ဆိုတာ လား။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဒါကိုေတာ့ မေျပာပါနဲ႕။ အနာဂတ္ဆိုတာကို သိပ္မေတြးေတာ့တာ ၾကာလွေပါ့။ တကယ္ လြတ္ေျမာက္တယ္ဆုိတာက ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို အၿပီးထြက္သြားႏိုင္တာမ်ိဳးေလ။ ထားပါေတာ့။ ဒါကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ နည္းနည္းေလး ေ၀းေနေသးတယ္။ ဒီလိုဘ၀ကို ဘာလို႕ ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာလဲ ဆိုတာ ေမးၾကရင္ေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ရယ္သံနဲ႕သာ တံု႕ျပန္လိုက္ခ်င္တယ္။ ေရြးခ်ယ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲ လို႕ ျပန္ေမးလိုက္ခ်င္တာေလ။ အတိတ္ဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္မ မေတြးေတာ့တာ ၾကာမွပဲ။

ကၽြန္မရဲ႕ ေဆးေရာင္စံုဆိုးထားတဲ့ ပုံမွန္ေန႕ေတြထဲမွာ ဆက္လည္ပတ္ရင္း အျဖဴေရာင္ တစ္စကို တခါတေလေတာ့ သတိရမိတာ အမွန္ပါ။ သူထိုင္ခဲ့တဲ့ ေထာင့္စားပြဲမွာ ျပန္ေပၚလာဦးမလား ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ အင္း.. တကယ္ေတာ့လည္း ျပန္လာစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိေတာ့ဘဲေနာ္။

သူ႕ကို ကၽြန္မျပန္ေတြ႕လိုက္တာက ထင္မွတ္မထားတဲ့ေနရာ။ အဲဒီေန႕က နာမည္ႀကီး ဖက္ရွင္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္က ဒီဇိုင္းသစ္ေတြ ေရာက္ေနတယ္လို႕ ဖုန္းဆက္ေခၚတယ္။ ဟိုးအရင္ ကာလေတြကေတာ့ အဲဒီလို ဆိုင္ေတြေရွ႕ကေန ေငးေမာခဲ့ရတာ။ အခုေတာ့လည္း အဲဒီ ေနာက္ဆံုးေပၚေတြ ေစ်းႀကီးႀကီး အ၀တ္အစား အသံုးအေဆာင္ေတြကို အရင္းအႏွီးလို အသံုးခ်တတ္လာေတာ့တာေလ။ ဆိုင္ထဲမွာ ကၽြန္မေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတုန္း ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ သူ႕ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ရွပ္အျဖဴေလးနဲ႕ မဟုတ္ဘူး။ တီရွပ္နက္ျပာေလးတစ္ထည္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ၀တ္ထားတယ္။ ဒီမွာ.. လို႕ ၀မ္းသာအားရ လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္၀က္ နီးပါးရွိတဲ့ ေနကာမ်က္မွန္ အႀကီးႀကီးကို တပ္ထားတဲ့ ကၽြန္မကို သူ မွတ္မိပံု မေပၚဘူး။

“ဘယ္လိုလဲ။ ရွင့္ စစ္တမ္းေကာက္တာေတြ ၿပီးသြားၿပီလား”

ဒီေတာ့မွ ေၾသာ္ ဆိုၿပီး သူက ကၽြန္မကုိ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ၿပံဳးျပပါတယ္။

“ၿပီးၿပီခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ စာတမ္းေတာင္ အၿပီးသတ္လုၿပီ”

“ဟုတ္လား။ ဘယ္သူေတြကို ေမးျဖစ္ေသးလဲ။ အေျဖက ဘယ္လုိထြက္လဲ”

“ေမးတာကေတာ့ ေနရာေတာ္ေတာ္စံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နယ္ေတြေတာင္ သြားလိုက္ေသးတယ္။ အေျဖေတြကေတာ့.. အင္း”

သူက ေခါင္းရမ္းတယ္။ ရွင္ပိုက္ဆံ ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားမွာေပါ့ လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနတယ္။

“ေနပါဦး ရွင့္ရဲ႕စာတမ္းၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္မွာလဲ”

“ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႕လြန္ တစ္ခုရမွာေပါ့”

“အဲဒီစာတမ္းကေရာ”

“ေက်ာင္းက သိမ္းထားမွာေပါ့”

“ဟင္.. ဒါဆုိ ကၽြန္မတို႕ ေျဖတာေတြက အလကားေပါ့”

“ခင္ဗ်ားကို အလကား ေမးခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ”

“ေၾသာ္.. ပိုက္ဆံေပးတာကို ေျပာတာလား။ ဟုတ္တယ္။ ဒါပဲ။ ေယာက်ၤားေတြက ဒါပဲေလ။ အင္းေပါ့။ ပိုက္ဆံေပးရင္ ဘာမဆို တရားေနတာပဲ”

“ဟာ….” သူ႔ မ်က္ႏွာ ရဲကနဲ နီျမန္းသြားတယ္။

“ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမ်ားေတြထဲ ဆြဲမထည့္နဲ႕ေလ။ ဘာမွမဆိုင္ဘူး”

ကၽြန္မက တကယ္ေတာ့ သူ႕စာတမ္း ဆိုတာကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႕သူၾကားမွာ ဆက္စပ္ခဲ့တာ ဒါပဲရွိတာမို႕ စကားရွာႀကံ ေျပာလိုက္တာမ်ိဳးေလာက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူနဲ႕ စေတြ႕ကတည္းက ကန္႕လန္႕ တိုက္ခ်င္သလိုလို ရင္းႏွီးၿပီးသားလိုလို ေလသံေတြနဲ႕ ေျပာေနမိေတာ့တာ။ သူကေတာ့ အီစီကလီ အေရာ၀င္ခ်င္ပံုလည္း မျပသလုိ မတူမတန္လိုမ်ိဳးလည္း မဆက္ဆံတာ ေသခ်ာလွတယ္ေလ။ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ဘာအေရာင္မွမပါတဲ့ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကည့္ပံုဟာ ကၽြန္မအတြက္ သိပ္ကိုဆန္းၾကယ္ေနတာ။

“ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ လိုအပ္ေနတာေတြ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လုပ္ခ်င္တာေတြရွိတယ္။ မလုပ္ႏိုင္ေသးတာေတြ ရွိတယ္။ ဒီစာတမ္းကို ကၽြန္ေတာ္က အေလးအနက္ ေရးေနတာပါ။ တေန႕ေန႕ေပါ့ဗ်ာ...”

သူက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေလသံေအးေအးနဲ႕ ေျပာျပေနျပန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဘးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ တီရွပ္ေလးေတြဘက္ကို လွည့္သြားတယ္။ မိန္းကေလး၀တ္ ေတြပဲ။ ရင္ဘတ္မွာ ပန္းပြင့္ပံု အရုပ္လွလွေလးေတြပါတဲ့ ပိန္ရွည္ရွည္ တီရွပ္ေလးေတြ။

အဲဒီတုန္း သူ႕ဟန္းဖုန္းေလးက အသံျမည္လာတယ္။

“ကိုယ္က ဒီဘက္ တီရွပ္ေတြ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ေထာင့္မွာ”

သူက တစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေျခသံၾကားလိုက္ရတယ္။ သူ႕ထက္ နည္းနည္းေလာက္ပဲ ငယ္ပံုရမယ့္ အမ်ိဳးသမီးေလး တစ္ေယာက္။ ညိဳညိဳပါးပါးေလးပဲ။ ခ်ည္အက်ီၤျဖဴေလးနဲ႕ လံုခ်ည္စကပ္ အနက္ ရွည္ရွည္ေလးနဲ႕။ မ်က္ႏွာမွာ ဘာမွ လိမ္းျခယ္မထားသေလာက္ပဲ။ အေကာင္းစား ေရေမႊးနံ႕ကေတာ့ သင္းေနတယ္။ လက္သည္းေတြကို တိုတိတိ ညွပ္ထားတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီမိန္းကေလး မ်က္ႏွာေပါက္က ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ ေလာက္ပဲ လို႕ ေျပာလို႕ရမယ္။ သူက မိန္းကေလး ပခံုးကို ခပ္ဖြဖြ လွမ္းဖက္လိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးက အနားမွာ ရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို စူးစမ္းသလို တစ္ခ်က္ၾကည့္လာတယ္။

“ကိုယ့္ Interviewees ေတြထဲကပါ”

“ေၾသာ္..”

ေကာင္မေလးက ေရရြတ္တယ္။ဒီေလာက္ဆို ကၽြန္မက ဘာ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ သြားေလာက္ေရာေပါ့။ ကၽြန္မရဲ႕ ရုပ္ရည္၊ ၀တ္စားထားပံုေတြနဲ႕ ဒီလို မထင္ရေလာက္တာကို အံ့ၾသသြားတာမ်ိဳးက ကၽြန္မက ခဏခဏ ႀကံဳခဲ့ဖူးပါၿပီ။

Interviewees ေတြထဲကပါ လို႕ေျပာလိုက္ပံုက ကၽြန္မကို ႏွိမ့္ခ်တဲ့ ေလသံ မဟုတ္တဲ့ သာမန္ပါပဲ။ ေကာင္မေလးက ကၽြန္မကို တစ္ခ်က္ ၿပံဳးျပလိုက္တာလည္း သာမန္ပါပဲ။ မိန္းကေလးရဲ႕ အၾကည့္ေတြက အံ့ၾသတာ နည္းနည္းေလာက္ စြန္းထင္းေနတာကလြဲလို႕ ဘာမွမပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ေလ… ကၽြန္မက အမ်ားသူငါေတြလို ခ်စ္သူအနားမွာ ေနာက္ထပ္ မိန္းကေလးေခ်ာေခ်ာလွလွ တစ္ေယာက္ကို ျမင္ေတာ့ မနာလို အၾကည့္ေတြဘာေတြနဲ႕ ၾကည့္လို႕၊ သူ႕လူကို သ၀န္တုိ လို႕၊ အဲလိုမ်ိဳးျဖစ္ရင္ ပိုေကာင္းမွာပဲ လို႕ ေတြးေနမိတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ တကယ့္ကို လိုက္ဖက္ညီပါတယ္ေလ။ စိတ္ခံစားမႈေတြကို ဦးစားမေပးတဲ့ “ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္” ဆန္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး။ အဲဒီစကားလံုးေလးက ေခါင္းထဲ ျဖတ္ကနဲ ၀င္လာျပန္တယ္။

ကၽြန္မက လက္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ကုိပဲ ဘာရယ္မဟုတ္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ေနမိတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကည္လင္တဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ကၽြန္မရဲ့ ကိုယ္ခႏၶာဟာ တျဖည္းျဖည္း က်ဳံ႕၀င္သြားတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ သန္႕စင္သပ္ရပ္မႈေအာက္မွာ ကၽြန္မ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ေတာက္ပ စိုလက္ေနတဲ့ အေရာင္အေသြးေတြဟာ ေမွးမွိန္ေဖ်ာ့ေတာ့သြားတယ္။ အိုး…. ကၽြန္မက ဘာေတြမ်ား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါလိမ့္။ ျဗဳန္းဆို …. ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ဟိုးအေ၀းကမၻာက ၿဂိဳဟ္သားတစ္ေယာက္လိုလို ေဖာ္ျပရခက္တဲ့ ေ၀းကြာမႈမ်ိဳး ပထမဆံုး ခံစားလိုက္ရတာ...။

ကၽြန္မ လွည့္ထြက္လာေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က တီရွပ္ေလးေတြကို ဆက္ၿပီးၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့တယ္။ သြားေတာ့မယ္လို႕ ႏႈတ္ဆက္မိခဲ့ရဲ႕လား ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

အဲဒီေန႕က အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ဘာလို႕ ထူးထူးျခားျခား သည္းသည္းထန္ထန္ ငိုခ်လိုက္မိသလဲ ဆိုတာကုိလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေတြးအေျဖမရွာေတာ့ဘူး။




ပန္ဒိုရာ
(၂၀၀၉ ေအာက္တိုဘာ သံလြင္အိပ္မက္ မဂၢဇင္း)
အနည္းငယ္ျပဳျပင္ - ၂၀၁၁ မတ္လ ၂ ရက္



Expand..