Saturday, November 21, 2009

ေခါင္းထဲကေျမြ



ေခါင္းထဲကေျမြ

ပုရြြက္ဆိတ္က ႏွံေကာင္ကို လႊဲခ်
ေရႊယုန္က ေရႊက်ားကို လႊဲခ်
ဂ်ယ္ရီက တြမ္ကို လႊဲခ်တဲ ့ေခတ္ကာလ
လူတကာေျခနင္းဖတ္ေအာက္မွာ တံုးအအ ကမၻာႀကီးဟာ ျပားရွာတယ္
မွန္ေရွ႕က အရြယ္ေတြရင့္လာတယ္
ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ထဲက ပန္းသီးေတြရင့္လာတယ္
ကဗ်ာထဲက စကားလံုးေတြရင့္လာတယ္
ငါ့ႏွလံုးသားကလည္း ဦးေႏွာက္ကို လႊဲလႊဲခ်ေတာ့
မၾကာခဏ ေခါင္းကိုက္တယ္
သမားေတာ္ေတြက ေခါင္းကို စကန္ ဖတ္ခိုင္းတယ္
(တကယ္တမ္းဖတ္ရမွာ ရင္ဘတ္ဆိုတာ သူတို႕မသိၾကဘူး)
မရွိမဲ့ရွိမဲ့ အႏုပညာဆဲလ္ ဆိုတာမ်ားရွိခဲ့ရင္ ထိပါးသြားမွာစိုးလို႕
ကုိယ့္တရားနဲ႕ကိုယ္ အဆိပ္ေျဖ အိပ္ေခြေနလိုက္ဦးမယ္။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Tuesday, November 17, 2009

တဖက္လူရဲ႕ အေနအထား


တဖက္လူရဲ႕ အေနအထား

တဖက္လူက
ႏႈတ္ခမ္းေလးတြန္႕ရုံၿပံဳးတယ္
သူ႕လက္ခုပ္ကို က်ဥ္းလိုက္က်ယ္လိုက္
ၿပီးေတာ့မွ ေမွာက္ခ်လိုက္တယ္
အက်ၤီကို ဆြဲဆန္႕တယ္ ေခ်ာင္းဟန္႕တယ္
လွ်ာထုတ္တယ္ ဖုတ္ဖက္ခါတယ္
ဟိုေလွ်ာက္သည္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ၿပီးမွ
ေစာင့္ၾကည့္ေနသူေတြကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ
ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္လာခဲ့ ေျပာတယ္။
………. ဆုိေတာ့ကာ
တဖက္လူရဲ႕ အေရႊ႕ေတြက
အေကြ႕ေတြရဲ႕တဖက္မွာ ေရာက္ေနတယ္
မေသခ်ာျခင္းေတြကို ဗ်ဴဟာခင္းေနေလေတာ့
မေသခ်ာဘူးဆိုတာေတာင္ မေသခ်ာေတာ့ဘူး
အမွန္ကိုရဖို႕ အမွန္ကို အရင္ေပးရမယ္ဆိုတာပဲ
မေသခ်ာတဲ့ အမွန္တရားျဖစ္ေနတယ္
မွန္ေရွ႕မွာရပ္လိုက္ပါ…တဲ့
ပံုရိပ္ေယာင္ကို မ်က္ေျခမျပတ္
မွန္မွန္စေရႊ႕ပါ - လိုက္ေရႊ႕မယ္ (ဆံျခည္တစ္မွ်င္စာမွသည္ ကမၻာ့၀င္ရိုးတဆံုးအထိ)
နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ လြဲလြဲမွားမွားရွိမတဲ့ (ဗယ္နဲ႕ညာ)
မွန္ကို မွန္ေအာင္ အမွန္နဲ႕ ပစ္ေပါက္ျခင္း
အင္ပလီမန္ေတးရွင္း*က အရင္းအႏွီး ႀကီးလွတယ္။

ပန္ဒိုရာ

*i-m-p-l-e-m-e-n-t-a-t-i-o-n

(ကဗ်ာက ပ်ိဳးထားတာ အနည္းငယ္ေတာ့ ၾကာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဆီေလ်ာ္ပါေသးတယ္။ တင္လိုက္တယ္။)

Expand..

Monday, November 16, 2009

နတ္သမီးပံုျပင္ သံလြင္အိပ္မက္




သံလြင္အိပ္မက္ အင္တာနက္ မဂၢဇင္း အတြဲ (၃) အမွတ္ (၄) ထြက္ပါၿပီ။ အေျပာင္းအလဲ လို႕ တကမာၻလံုးက ဟစ္ေၾကြးေအာ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီတပတ္ ထြက္တဲ့ သံလြင္အိပ္မက္ မဂၢဇင္းရဲ႕ Theme ကလည္း အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲ ဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးေတြကုိ တ၀ႀကီး ဖတ္ရမွာပါ။ ဟာသ ဆိုၿပီး အသစ္ က႑ တစ္ခု ကို တင္ဆက္ထားတာကိုလည္း ေတြ႕ရမယ္။ ထပ္မံညႊန္းခ်င္တာကေတာ့ အင္တာဗ်ဴးပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားအျဖစ္ကေန စြန္႕လႊတ္ထားသူေတြရဲ႕ ႏိုုင္ငံသားေျပာင္းျခင္းဆိုင္ရာ အျမင္ေတြကို ေမးျမန္းထားပါတယ္။

ပန္ဒိုရာရဲ႕ နတ္သမီးပံုျပင္ နတ္သမီးအိပ္မက္ ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ ကိုလည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
.......................

နတ္သမီးပံုျပင္ နတ္သမီးအိပ္မက္

မီးေရာင္စံုေတြ ေ၀့၀ဲေနတဲ့ေအာက္ တဒိန္းဒိန္း စည္းခ်က္မွန္ေနတဲ့ တီးလံုးအတိုင္း ယိမ္းထိုး က ေနခ်ိန္မွာ အဲဒီေထာင့္စားပြဲကို သတိထားမိတာ ၾကာလွေပါ့။ သူက တျခားလူေတြနဲ႕ မတူ။ စားပြဲေတြၾကားမွာ ပ်ံ၀ဲေနတဲ့ လိပ္ျပာမေလးေတြကို ရိသဲ့သဲ့လုပ္တာ၊ လွမ္းၿပီးတို႕ထိတာ မရွိ။ စင္ေပၚမွာ ကေနတဲ့ ကၽြန္မကိုပဲ စူးစူးစိုက္စိုက္ တခ်က္တခ်က္ ၾကည့္ေနတာ (ထင္တယ္) ေလ။ ဒါေပမယ့္ ပန္းကံုးလည္း တစ္ကံုးမွ လာမစြပ္ျပန္ဘူး။ ပံုစံကေတာ့ အထာေတြ သိပ္မနပ္တဲ့ မအူမလည္ေလးပါပဲ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေခါင္းၿဖီးထားတယ္။ မ်က္မွန္ေလးနဲ႕။ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ေလး။ ဆံပင္ေဆးေရာင္စံုဆိုးၿပီး တီရွပ္ဒီဇိုင္းမိုက္မိုက္ေတြနဲ႕ လူငယ္ေတြၾကားမွာ၊ ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား ရွပ္အက်ၤီေတြကို အျပင္ထုတ္၀တ္ထားတတ္တဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ ၾကားမွာ ရွပ္အက်ၤီျဖဴေလးကို လက္ေခါက္၀တ္ထားတဲ့ သူ႕ပံုစံက ကၽြန္မ မ်က္စိထဲေတာ့ ထင္းေနတာ။

ညက ရင့္လာတယ္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ လူေတြ တျဖည္းျဖည္း ပါးလ်သြားၾကၿပီ။ တခ်ိဳ႕လည္း သူ႕အခ်ိန္းအခ်က္နဲ႕သူ။ ေသာၾကာစေန ညေတြလို မဟုတ္ေလေတာ့ ညဥ့္နက္တဲ့အထိ ေနၾကတဲ့လူေတြ သိပ္မမ်ားဘူး။ တီး၀ိုင္းသမားေတြလည္း ေညာင္းညာစျပဳၿပီ။ ကၽြန္မလည္း အ၀တ္အစားလဲၿပီး ျပန္ဖို႕လုပ္ေနတုန္း စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက တိုးတိုးလာေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီညအဖုိ႕ နားခ်င္ေနၿပီ။ ကၽြန္မလို အေနအထားအတြက္က အလုပ္ဆိုတာ အငန္းမရ လက္ခံေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ။ ဘယ္သူလဲ လို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ အက်ၤီျဖဴနဲ႕ အဲဒီတစ္ေယာက္ကို ေမးထိုးျပတယ္။ တစ္ရိႈး.. ပဲတဲ့။

သူ ဒီေလာက္အထိ ေျခလွမ္းေရာက္လာတာ ကၽြန္မ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသပါတယ္။ သူ႕ပံုစံ သူ႕အရြယ္က ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ သူေဌးသားေလးေတြနဲ႕လည္း မတူသလို ဘယ္လိုရွာေဖြလို႕ ဘယ္ေလာက္ေပါေနမွန္းမသိတဲ့ ေငြေတြကို လာျဖဳန္းေလ့ရွိတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြရဲ႕ ပံုစံနဲ႕လည္း ကြဲျပားေနတယ္။ ကၽြန္မလို အေနအထားမ်ိဳးကို ရဖို႕က နည္းနည္းေတာ့ တတ္ႏိုင္မွ ျဖစ္မယ္။ တကယ္ဆို ကၽြန္မရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္အရဆိုရင္ ဒီညအဖို႕ ပန္းကံုး ေလးငါးကံုးေလာက္မွ လာစြပ္ထားတာမဟုတ္ရင္ လက္ခံစရာ အေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ ဒီလိုေနရာမွာ ဒီေလာက္ လြယ္လြယ္နဲ႕ ရတယ္ ထင္ေနသလား။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုစိတ္၀င္စားလာတာနဲ႕ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါတယ္။

ဘယ္ကိုသြားမလဲ…။ ကၽြန္မက ေမးလိုက္ေတာ့ သူက မ်က္ႏွာလႊဲေနတယ္။ သူ႕ေဘးက တရုတ္ပံုစံလိုလို သူ႕သူငယ္ခ်င္းနားကိုပဲ တစ္ခုခု တိုးတိုး ကပ္ေျပာတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သြက္ပံုေပၚပါတယ္။ ကၽြန္မကို ဟိုတယ္တစ္ခု နာမည္ ေျပာျပတယ္။ အိုေက..ေပါ့။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းက ကားေမာင္းတယ္။ သူက ေရွ႕ခန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေဘးက ထိုင္တယ္။ ကၽြန္မက ေနာက္ခန္းမွာေပါ့။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ကားေပၚမွာေရာ အခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့အထိေရာ သူက ကၽြန္မကို စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး။

တံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး သူ႕ရွပ္အက်ၤီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ေပးဖို႕ ဆိုးဆုိးဆတ္ဆတ္နဲ႕ လက္ျပင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ခဏေနဦး လို႕ အလန္႕တၾကား တစ္ခ်က္ေအာ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႕ပါးစပ္ကို သူအုပ္ၿပီး ရွဴးတိုးတိုး လို႕ သူကပဲတျပန္ ကၽြန္မကို လာေျပာတယ္။


ဆက္ဖတ္ရန္ ဒီကို သြားပါ။

Expand..

Tuesday, November 10, 2009

ေျခရာခၽြန္ျမ

ဆားခ်က္တယ္လို႕ပဲ သေဘာထားခ်င္ ထားလိုက္ပါ။ ၂၀၀၈ ေအာက္တိုဘာလ က သံလြင္အိပ္မက္မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတို အေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။



ေျခရာခၽြန္ျမ




ဒီအခ်ိန္ကုိေရာက္လွ်င္ သူ႕ရင္ထဲ ေႏြးေထြးလာသည္။ အကာအရံမ်ားျဖင့္ ၀န္းရံေနေသာ သူ႕အလုပ္ေနရာတြင္ လြတ္ေနေသာ ထိုေအာက္ေျခ ေထာင့္ကြက္လပ္ကေလး ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ သပ္ရပ္ေသာ လမ္းမတခုကို တပိုင္းတစ ျမင္ရမည္။ ထိုတပိုင္းတစ ျပကြက္တြင္ ဒီအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း စည္း၀ါးက်နစြာ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားေသာ သံစဥ္ခ်ိဳ တစ္ပုဒ္ ရုိုုက္ခတ္ လာမည္။ အဲသည္ သံစဥ္ခ်ိဳေလးကို နက္ေမွာင္ေမွာင္ ေျပာင္လက္လက္ ရွဴးဖိနပ္ခၽြန္ေလး တစ္ရံျဖင့္ ေဘာင္ခတ္ထားသည့္ ေျခေထာက္ကေလးက ဖန္ဆင္းထားပါသည္။

ကံေကာင္းေသာေန႕မ်ားတြင္ လမ္းမမွာ ကားလာေနသျဖင့္ ေျခေထာက္ကေလးသည္ ေခတၱရပ္တန္႕ေစာင့္ဆိုင္း ေနရတတ္သည္။ အဲသည္ အခါမ်ိဳးမွာ သူ႕အတြက္ ေျခေထာက္ကေလးကို ေငးေမာခ်ိန္ ပိုရေလ့ရွိသည္။ လမ္းကို ျဖတ္မကူးခင္မွာ ခဲတံေခ်ာင္းေလးေလာက္ ေသးခၽြန္ခၽြန္ ဖိနပ္ခြာကေလး ေပၚမွာ ေျခလွမ္းကို ထိန္းလိုက္ပံု။ ကားကို ေစာင့္ေနခ်ိန္တြင္ အိေျႏၵရရ ရပ္ေနပံု။ ကားမ်ား ရွင္းသြားမွ မေႏွးလြန္း မျမန္လြန္း ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ တလွမ္းခ်င္း ဆက္လွမ္းထြက္သြားပံု။ မႏြဲ႕ေသာ သို႕ေသာ္ ဆတ္ေတာက္ေတာက္လည္း ျဖစ္မေနေသာ မေႏွးေသာ သို႕ေသာ္ ပ်ာယာခတ္ျခင္းမ်ိဳးလည္း ျဖစ္မေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ား ပိုင္ရွင္။ သည္လို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ရုပ္ကေလးလည္းလွ စိတ္ထားကေလးလည္း သိမ္ေမြ႕သူ ျဖစ္ရမည္ဟု ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္ သူ တိတ္တခိုး ေကာက္ခ်က္ခ်သည္။

ကံဆိုးတာ တစ္ခုကေတာ့ အဲသည္ ေထာင့္ကြက္လပ္ကေလးႏွင့္ မနက္ခင္းအခ်ိန္ပိုင္းမွာ သူထိုင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရသည့္ေနရာတို႕ ဖြဲ႕စည္းထားပံုမွာ ေျခေထာက္ကေလးကို လွမ္းျမင္ရရုံသာ လွစ္ဟေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ မတ္တတ္ရပ္လိုက္လွ်င္ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့။ သူျမင္ျမင္ေနရေသာ ေျခသလံုးကေလး၏ အထက္မွ လူပံုသ႑ာန္ တစ္ခုလံုးကို ျမင္ရဖို႕ ဆိုျပန္လွ်င္လည္း သူေျမေပၚမွာ ျပားျပား၀ပ္လွ်င္၀ပ္လိုက္မွ သို႕မဟုတ္ အလုပ္ေနရာကို ကာရံထားေသာ သူ႕တစ္ရပ္စာ မကသည့္ အဆီးအတားမ်ားကို ဖယ္ရွားပစ္ဖို႕ လိုပါမည္။

ညေန အလုပ္သိမ္းၿပီးလွ်င္ တကိုယ္စာလွဲေလ်ာင္းႏိုင္ေသာ ခုတင္ကေလးမ်ား ရွိသည့္ သူတို႕ စုၿပံဳေနရေသာ အခန္းက်ဥ္းကေလးကို ျပန္ၾကမည္။ ညေနစာ စားၿပီးလွ်င္ စာဖတ္သူဖတ္ တီဗြီေရွ႕ ထိုင္သူထိုင္ ေစာေစာအိပ္သူ အိပ္မည္။ သူကေတာ့ အခုတေလာမွာ မနက္တိုင္း သူေငးေမာမိေသာ ေျခေထာက္ကေလး အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေျပာျဖစ္ပါသည္။ ေျခေထာက္ကေလး တစ္ခုတည္းကို ၾကည့္ၿပီး စြဲလန္းတယ္ဆိုတာ ၾကားေတာ့ သူႏွင့္ တခန္းတည္းေန လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ရယ္ၾကသည္။

“မင္းဟာကကြာ… ေျခေထာက္က လြဲၿပီး လူကိုလည္း မျမင္ဖူးဘူး။ မင္းဆိုတဲ့ေကာင္ ရွိေနမွန္းေတာင္ သူကမသိဘူး။ သိေတာ့ေရာ သူက ဒီႏိုင္ငံသူ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ငါတို႕လို ေကာင္ေတြကို ရွိတယ္ေတာင္ ထင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။”

ငါတို႕လိုေကာင္ေတြ…. ဘယ္လိုေကာင္ေတြပါလိမ့္။ သည္ႏိုင္ငံေလးကို ေရာက္လာၾကသည့္ အမိေျမက လူေတြဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ကြဲျပားၾကသည္ေလ။ အစြယ္ရွိသူက အစြယ္ကို ဦးခ်ိဳရွိသူက ဦးခ်ိဳကို အားကိုးလို႕ ရခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ လက္ႏွစ္ဘက္ ေျခႏွစ္ဘက္ကိုသာ အားကိုးႏိုင္ခဲ့သည္။

ဘာနဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနလဲဟင္ .. ဟုေမးလိုက္တုိင္း သူ႕အေျဖဟာ ရင္ေကာ့ေခါင္းေမာ့ စရာ တစ္ခု မဟုတ္ခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာသည္ေလ။ သို႕ေသာ္ ဒါဟာ သူ႕အျပစ္ေလလား။ သူ ဘာမွားခဲ့သလဲဟု မၾကာခဏ စဥ္းစားၾကည့္ဖူးသည္။

တကယ္ေတာ့ သူဟာ ဘာမွ မထူးခၽြန္ မထူးျခားေသာ သာမန္ ေယာက္်ားေလး တေယာက္ ဆိုေပမယ့္ မိေကာင္းဖခင္က ေမြးဖြားလာခဲ့သူ တစ္ဦးေပပဲ။ ကိုယ့္ရပ္ရြာမွာဆိုလွ်င္ သူ႕မိသားစုက အတိုင္းအတာတခုအထိ ၀င္ဆန္႕သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သူ႕မိဘေတြမွာ အိမ္ပိုင္ ရွိသည္။ အိမ္မွာ ေစ်းဆိုင္ကေလး ဖြင့္တုန္းက သူကိုယ္တိုင္ ဦးစီးခဲ့ဖူးသည္။ သူ႕မွာ ဘြဲ႕ဒီဂရီ တစ္လံုးလည္း ရွိသည္။ သို႕ေသာ္ စာေပ၀ါသနာ ပါတာ တစ္ခုတည္းႏွင့္ ၄ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သင္ယူခဲ့ေသာ ျမန္မာစာ အဓိက ဟူသည့္ ဘာသာရပ္ သည္ အခုေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဘာမွ သံုးလို႕မရဘူး ဟူေသာမွတ္ခ်က္ကို ရင္နာနာႏွင့္ လက္ခံရၿပီေလ။

သည္ႏိုင္ငံေလးမွာ အလွဴပြဲ ေတြ႕ဆံုပြဲ စသည့္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးမ်ား စုေ၀းရာ ေနရာမ်ားကို ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မပါလွ်င္ သူဘယ္ေတာ့မွ မသြားပါ။ တခါက သူ႕အေဖ၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး၏ သမီးႏွင့္ ဆံုခဲ့ဖူးသည္။ မေတြ႕တာ ၾကာသည္မို႕ အားပါးတရ ႏႈတ္ဆက္မိပါသည္။ ေက်ာင္းတက္ေနသည္ဟု သူက သိထားသည္ေလ။ သူလည္း အလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္း ေနထိုင္သည့္ေနရာႏွင့္ အလုပ္ကို ေျပာျပေနရင္း ေကာင္မေလးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိလွတာကို သတိထားမိကာ သူမ်က္ႏွာပူေႏြးလာခဲ့သည္။

ရုိးသားေသာ သူ႕မိသားစုကေတာ့ အေ၀းေရာက္ သားႀကီးအတြက္ အၿမဲ ဂုဏ္ယူေနခဲ့သည္။ ဖုန္းဆက္လုိက္လွ်င္ “ႏုိင္ငံျခားမွာ ငါ့သားေတာ့ ေတြ႕ေနေလာက္ေရာေပါ့” ဟု ရယ္ေမာကာ ေမးလာတတ္ေသာ အေဖ့ကိုေတာ့ သူ႕ တေန႕တာ အခ်ိန္ဇယားကို ေျပာမျပျဖစ္ခဲ့ပါ။

“ေဟ့ေကာင္ စိတ္ကူးယဥ္မေနနဲ႕။ ငါတို႕လို လက္ေတြ႕က်က် လုပ္လိုက္။ ဒီတပတ္ တနဂၤေႏြ သြားမယ္။”

“ဘယ္ကိုလဲ။”

ေနရာ တစ္ေနရာအေၾကာင္း သူ႕နားနားကို ကပ္ၿပီးေျပာေတာ့ သူ အလိုလို ေခါင္းခါရမ္းလိုက္မိသည္။

“ဘာလဲ ဖဦးထုတ္မို႕လို႕ မႀကိဳက္ဘူးလား။ ေရႊလိုခ်င္ရင္လည္း ေရႊရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ တိုးတုိးတိတ္တိတ္ေပါ့။”

သူငယ္ခ်င္းက ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ ေျပာလာေတာ့ သူအံံ့ၾသမိသလို နာက်င္ရသည္။ သည္လိုႏိုင္ငံကို ေရာက္လာပါလွ်က္ သည္လိုအလုပ္ကို လုပ္ေနရေသာ ကိုယ့္လူမ်ိဳး မိန္းကေလးေတြ ရွိေနေသးတယ္တဲ့လား။ အားေပးရက္သူေတြလည္း ရွိေနေသးသတဲ့လား။

“ခင္ဗ်ားတို႕ပဲ သြားၾကပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ပိုက္ဆံစုရမွာ အေၾကြးေတြ မ်ားေနလို႕ပါ။”

အတုိက္အခံ မျဖစ္ေအာင္သာ ၾကည့္ေျပာရင္း လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။

ရန္ျဖစ္ရမည္ကိုေတာ့ သူတတ္ႏိုင္သမွ် အၿမဲေရွာင္ပါသည္။ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြဟာ ရိုးသားၿပီး မခုိမကပ္ ႀကိဳးစားသည္ဟု နာမည္ေကာင္းရပါလွ်က္ မဟုတ္မခံ စိတ္ဆတ္သည္ ရန္ျဖစ္တတ္သည္ ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ခံရသည္။ သူတို႕ကလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ့ရေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးစံုကို တခါတခါ သည္နည္းျဖင့္ ေဖာက္ခ်မိတတ္ၾကသည္။ ေရြးခ်ယ္စရာ နည္းပါးလာေသာ ဘ၀ေတြမွာ အေရျပားေတြက ပါးလ်လာသည္။ ႏွလံုးသားေတြက ၾကြပ္ဆတ္လာခဲ့ၾကသည္ေလ။

ရွားပါးလွေသာ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြကို လွည့္ပတ္ေလွ်ာက္သြားရင္း မိန္းကေလးဖိနပ္ ေရာင္းသည့္ ဆိုင္ေတြ ေရွ႕ကို ေရာက္တိုင္း သူ ေငးေမာၾကည့္မိသည္။ သူမရဲ႕ ဖိနပ္ကေလးဟာ သည္အရြယ္အစားေလာက္ ရွိမွာပဲ။ သည္လိုဖိနပ္ကေလးနဲ႕ဆိုလွ်င္ သူမနဲ႕ လိုက္ဖက္မွာပဲ စသည္ျဖင့္ သူက စိတ္ကူးယဥ္လိုက္ေသးသည္။ ေစ်းႏႈန္းေတြကို ၾကည့္ေတာ့ ေတာ္တန္ရုံ အမ်ိဳးအစားေလး ၀ယ္မည္ဆိုလွ်င္ပင္ ေမာင့္တလစာ မဟုတ္ေတာင္ ေမာင့္တပတ္စာ ဟု ေျပာရေတာ့မည္ ထင္သည္။ သည္လိုဆိုျပန္ေတာ့လည္း သူၾကားဖူးသည့္ ေမာက္မာေသာ မိန္းကေလးေတြ ေျပာတတ္သလို ရွင့္လစာက ကၽြန္မ ဖိနပ္တစ္ရံဖိုးေတာင္ ရွိလို႕လား ဟုေျပာေသာ မိန္းကေလးမ်ိဳး ျဖစ္မွာကို စိုးမိပါေသးသည္။

သူမကေလးဟာ ခ်စ္စဖြယ္ ယဥ္ေက်းေသာ ျမန္မာမကေလး ျဖစ္လိုက္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲ ဟု သူ မၾကာခဏ ေတြးျဖစ္သည္။ ေျခေထာက္ကေလးကို ေငးေမာခြင့္ရသည့္ သည္အလုပ္ခြင္၏ သတ္မွတ္ခ်ိန္ ေျခာက္လတာ မၿပီးဆံုးခင္မွာ သူမ သိေအာင္ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ ျမန္မာမကေလး ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ သူမရဲ႕ ေန႕စဥ္ ေျခလွမ္းကေလးမ်ားအေပၚမွာ ရင္ခုန္ယစ္မူးတတ္ေသာ လူမ်ိဳးတူ ေကာင္ကေလး တစ္ေယာက္ ေဟာသည္ ၿမိဳ႕ေလးေပၚမွာ ရွိေနတယ္ ဆိုတာေလာက္ေပါ့။

အခြင့္အေရးေပးလာသည့္ တေန႕ေန႕မွာ သူမ သိေအာင္ ဘယ္လို ေျပာရပါ့မလဲ။ သူက စိတ္ကူးယဥ္စြာ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ စပ္မိပါသည္။ ကဗ်ာနာမည္ကို “ေျခရာခၽြန္ျမ” ဟုေပးထားသည္။ ကဗ်ာ ေအာက္မွာ “တိတ္တခိုး ေငးေမာမိသူ” ဟု လက္မွတ္ကေလး ေရးလိုက္မည္။ ကဗ်ာက ကေလးဆန္လြန္းသလား။ သိပ္ႏုလြန္းေနသလား။ သူ႕စိတ္ကူးေတြကလည္း ကဗ်ာေလးနဲ႕အတူ ႏုေနသည္။

အေျခအေနေပးလာတဲ့ေန႕မွာ သူက အမွတ္တမဲ့လိုလိုနဲ႕ ဒီစာရြက္ကေလးကို သူမေရွ႕ ေရာက္ေအာင္ မလွမ္းမကမ္းကေန လႊင့္ခ်ပစ္ လိုက္မွာေပါ့။ စာရြက္ကေလးကို ေကာက္ၾကည့္ ခ်င္စရာ ေကာင္းေအာင္ ပန္းပြင့္ပံု လိပ္ျပာပံု အရိပ္ကေလးမ်ားပါေသာ စာရြက္လွလွေလး ၀ယ္ၿပီး လက္ေရးလွလွျဖင့္ ေရးထားမည္။ တကယ္လို႕ ျမန္မာမကေလး ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ သူမ မ်က္ႏွာေလး ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ တကယ္လို႕ ျမန္မာမကေလး မဟုတ္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ နားမလည္စြာ သူ႕ကို ၾကည့္လာလွ်င္ ေဆာရီး ဟုေျပာၿပီး မေတာ္တဆ လြင့္သြားသလိုလိုႏွင့္ စာရြက္ကေလးကို ျပန္သိမ္းယူလိုက္မည္။

သူက ကံအဆိုးဆံုး အေျခအေနကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ေသးသည္။ ဥပမာ ေကာင္မေလးက သူ႕စာရြက္ကေလးကို လံုး၀ မျမင္ဘဲ တက္နင္းသြားခဲ့တာမ်ိဳးေပါ့။ ဒါဆိုလွ်င္လည္း သူမရဲ႕ ေျခရာ စြန္းထင္းက်န္ခဲ့ေသာ စာရြက္ေလးကို သူက အမွတ္တရ သိမ္းဆည္း ထားေတာ့မည္ေလ။

သူေမွ်ာ္သည့္ေန႕ကို ေရာက္လာေစခ်င္သလို ေရာက္လာမွာကိုလည္း စိုးေနမိသည္။ ေျခေထာက္ပိုင္ရွင္ေလးကို အျပည့္အ၀ ျမင္ခြင့္ရမည့္ေန႕ သို႕မဟုတ္ အကာအရံမ်ား ခြာခ်ရသည့္ေန႕ဟာ သည္အလုပ္ခြင္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႕ေပပဲ။

“လူသြားလမ္းဘက္ အျခမ္းကို ေနာက္ဆံုးမွ ျဖဳတ္ေလ။ ဒါမွ အမႈန္အမႊားေတြ ဟိုဘက္ မလြင့္မွာေပါ့။”

သူ႕အလုပ္ၾကပ္ ေျပာေသာ စကားေၾကာင့္ လမ္းမဘက္မွ အကာအရံမ်ားထံ လွမ္းေနေသာ သူ႕လက္ေတြ တြန္႕သြားသည္။ ကၽြတ္.. အေရးထဲမွာကြာ။ သူမ မေရာက္ခင္ ဒီအကာေတြ ခြာလို႕ ၿပီးပါ့မလား။

ေဟာ…. သူ႕နားထဲမွာ အစဥ္မွတ္မိေနေသာ ေျခသံ သဲ့သဲ့ ၾကားရၿပီ။ အခ်ိန္မွန္ေသာ သူမ လာေနၿပီ။ အိပ္ကပ္ထဲက ကဗ်ာစာရြက္ကေလးကို အသာစမ္းလိုက္မိသည္။

နားစြင့္ေနရင္း ေဒါက္ ေဒါက္ ေျခသံ တိတ္သြားၿပီ။ လမ္းမနားကို မေရာက္ခင္ ေျခေထာက္ကေလး ရပ္သြားၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႕ပါလိမ့္။ သူ႕နားထဲမွာ စကားသံ သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရသလို။ အုိး..။ သူ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ျဖင့္ ရင္ခုန္သံတို႕ ျမန္လာသည္။ ဟုတ္တယ္။ ဒါ ျမန္မာသံ ပီပီသသပဲ။

“ဟင္.. ။ ေမ့က်န္ခဲ့သလား။ ဟုတ္သားပဲ စားပြဲေပၚ တင္ခဲ့တာေလ။”

သူမ၏ အသံသည္ သူမ၏ ေျခေထာက္ကေလးလိုပဲ လွေနသည္။ ခ်ိဳေနသည္။ သူမဟာ တခုခုကို အိမ္မွာ ေမ႕က်န္ခဲ့သတဲ့။ ဒါဆို လွည့္ျပန္ေတာ့မလို႕လား။

“ဘာ.. လိုက္ေပးေနၿပီ ဟုတ္လား။ အခု ဘယ္မွာလဲ။ ဒါဆို ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္။”

သူ အကာအရံေတြကို အျမန္ဆံုး ၿဖိဳခ်လိုက္ခ်င္သည္။ ရွားရွားပါးပါး သူမ အၾကာႀကီး ရပ္ေနသည့္ အခ်ိန္မွာ တစကၠန္႕ တစကၠန္႕တိုင္းဟာ သူ႕အတြက္ အဖုိးတန္ေနၿပီ။ လမ္းမဘက္ အက်ဆံုး ေထာင့္ဘက္မွ အလႊာကို စတင္ဖယ္ရွားရန္ တြန္းဟလိုက္သည့္အခါ လွပေသာ ေဒါက္ဖိနပ္ေလးကို အရင္ဆံုး ျမင္လိုက္ရသည္။ သူ ေခါင္းေမာ့ ၾကည့္ရန္အလုပ္ အေျပးတပိုင္းျဖင့္ ေလွ်ာက္လာေသာ ေျခသံ တျဖတ္ျဖတ္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။

“ဒီမွာ.. ေစာင့္ေနတယ္။”

ရုတ္တရက္ ေပၚထြက္လာေသာ သူမအသံေၾကာင့္ သူ ျဖတ္ခနဲ ေခါင္းကို ျပန္ငံု႕ထားလိုက္မိပါသည္။

ေျခသံအသစ္ သည္ အနားတြင္ ရပ္သြားသည္။ သူ႕ျမင္ကြင္းထဲသို႕ အမ်ိဳးသားစီး ရွဴးဖိနပ္တရံ ေရာက္လာသည္။

ေျပာေနၾကေသာ စကားသံသဲ့သဲ့ ကို သူ႕နားထဲ မၾကားသလို ၾကားသလို ျဖစ္လာသည္။ ကဗ်ာစာရြက္ကေလးကို ထုတ္ၿပီး အသံတိတ္ ျပန္ဖတ္ေနမိသည္။

ေျခရာခၽြန္ျမ

ေဒါက္… ေဒါက္
ဒီအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း
မိုးေပၚကက်လာတဲ့
ခဲတံတစ္လံုးစာ ဟန္ခ်က္မွာ
အသက္ရွဴသံေတြ ေအးစက္သြားတယ္။

ေဒါက္.. ေဒါက္
ကဗ်ာဆန္ဆန္ အညိဳ႕ဓာတ္နဲ႕
ေရႊဖိနပ္ ပိုင္ရွင္ေရ…
ေျပျပစ္သြယ္လ်
မင္းအလွေလးကို
ဒီကေငးမိရုံပါကြယ္။

ေဒါက္.. ေဒါက္
ရင္ထဲထိ ေလွ်ာက္လာတဲ့
စည္းခ်က္မွန္မွန္ နရီေတးရယ္….
တစ္လွမ္းခ်င္း နီးလာတိုင္း
တစ္လွမ္းခ်င္း ေ၀းသြားတိုင္း
ေႏြးခနဲ ေအးခနဲ
အေတြးထဲမွာ
ေျခရာခၽြန္ျမ
စူးရွထင္က်န္ရစ္ခဲ့ေပါ့ကြယ္။

သူေခါင္းကို ေမာ့မၾကည့္လိုက္ေတာ့ပါ။ သပ္ရပ္ခံ့ညားေသာ ရႈးဖိနပ္ တစ္ရံႏွင့္ လွပ ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္းေသာ ေဒါက္ဖိနပ္ ခၽြန္ခၽြန္ေလးတစ္ရံ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္သြားၿပီ။ လက္ထဲမွ ကဗ်ာစာရြက္ကေလးက သူစီးထားေသာ လည္ရွည္ ရာဘာဖိနပ္၀ါ၀ါ ထဲကို ခၽြန္ခၽြန္ျမျမ ထိုးေဖာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။


ပန္ဒိုရာ



Expand..

Saturday, November 7, 2009

ဘာသာမျပန္ႏိုင္ခဲ့

လူေတြစည္ကားတဲ့ လမ္းမလယ္ေခါင္မွာ၊ ကားဟြန္းသံေတြ စကားေျပာသံေတြ ေစ်းေရာင္းသံေတြ ဆူဆူညံညံၾကားမွာ၊ ရုတ္တရက္ အထီးက်န္ တိတ္ဆိတ္သြားတာမ်ိဳး။ စာေမးပြဲေတြေျဖ၊ အလုပ္ေတြရွာ၊ ပိုက္ဆံေတြစု၊ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတဲ့ တစ္ေန႕တာေတြၾကား ျဗဳန္းစားႀကီး အေျဖရွာမရ အဓိပၸါယ္မဲ့သြားတာမ်ိဳး။ ကိုယ္ဘာကို လိုခ်င္တာလဲဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး။ အဲဒီလိုဆန္ဆန္ေတြ ခံစားဖူးတယ္ ဆိုရင္ Lost in Translation ဆုိတဲ့ ရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ မခံစားဖူးေသးဘူး ဆိုရင္လည္း အဲဒီရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္လိုက္ပါ။


ပုံ ဒီက


Bill Murray နဲ႕ Scarlett Johansson တို႕အဓိက ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္တဲ့ Lost in Translation ဇာတ္ကားဟာ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက ထြက္ခဲ့တာပါ။ ဒါရိုက္တာ Sofia Coppola ကရိုက္ကူးခဲ့တာပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ ၂၀၀၆ ေလာက္မွ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ Everyone wants to be found တဲ့။

Bob (Bill Murray) က အသက္အေတာ္ရလာၿပီ ျဖစ္တဲ့ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ တစ္ေယာက္ပါ။ အေတာက္ပဆံုး အခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္လို႕လည္း ဆိုႏိုင္မယ္။ ဂ်ပန္ျပည္မွာ ၀ီစကီေၾကာ္ျငာတစ္ခု ရိုက္ကူးဖို႕ အႏုပညာေၾကး ေကာင္းေကာင္းရတာနဲ႕ လာခဲ့တယ္။

Charlotte (Scarlett Johansson) ကေတာ့ ဘြဲ႕ရၿပီးခါစ ငယ္ရြယ္တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ပါ။ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဓာတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇနီးလည္းျဖစ္တယ္။ အမ်ိဳးသားက ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႕ အလုပ္ကိစၥနဲ႕ ဂ်ပန္ကို လာရတဲ့အခါ သူကလည္း အတူလိုက္လာခဲ့တယ္။

နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကားေတြ ေျပာေနတဲ့ ေဒသတစ္ခုမွာ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မႈ မရွိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႕ ဆူညံစည္ကားေနေပမယ့္ သူတို႕အတြက္ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာပါ။ Charlotte က တခါတခါ အျပင္ကို ထြက္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္လံုး အလုပ္မ်ားေနတဲ့ အမ်ိဳးသား ဓာတ္ပံုရိုက္ထြက္လို႕ ဟိုတယ္ထဲမွာ တေယာက္တည္း ရွိေနခ်ိန္မွာ သူ႕အခန္းထဲက မွန္ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္မွာ ထိုင္ၿပီး အျပင္ကို ေငးေလ့ရွိတယ္။ Bob ကေတာ့ အလုပ္နဲ႕မို႕ ေၾကာ္ျငာရိုက္ရင္း ဟိုတယ္ထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္တာ မ်ားတယ္။ တခါတေလေတာ့ သူ႕ဇနီးဆီက ဖုန္းလာတယ္။ Fax လာတယ္။ အိမ္ကိစၥ၊ ကေလးေတြကိစၥ စတဲ့ ပူပူညံညံ အေၾကာင္းေတြပါပဲ။ သူက တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ ဇနီးကို လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျပန္ေျပာလိုက္တာပါပဲ။

ဟိုတယ္တစ္ခုထဲမွာ တည္းခိုေနၾကတဲ့ Bob နဲ႕ Charlotte တို႕ ဆံုျဖစ္ၾကတယ္။ Charlotte ကို Bob က ဓာတ္ေလွခါးထဲမွာ စၿပီး သတိထားမိတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ အရက္ဘားမွာ ထိုင္ရင္း ေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ Bob က အိမ္ေထာင္သက္ ၂၅ ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း Charlotte ကေတာ့ လက္ထပ္တာ မၾကာေသးတဲ့အေၾကာင္း စတဲ့ သူ႕အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေျပာၾကတဲ့ စကားစျမည္ ဆက္ဆံေရးေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ နည္းနည္း ပိုရင္းႏွီးလာတယ္။ တျခားမိတ္ေဆြေတြနဲ႕အတူ အျပင္ခဏထြက္ ကာရာအိုေက ဆိုၾကရင္း အေညာင္းမိေနတဲ့ စိတ္ေတြကို ရြက္လႊင့္ၾကတယ္။

သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ ပူေလာင္တပ္မက္မႈေတြ မပါတဲ့ ပေလတိုးနစ္ (platonic) ဆန္ဆန္ပဲ ေရွ႕ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညတညမွာ Charlotte က Bob ရဲ႕အခန္းမွာ ဗြီဒီယို အတူၾကည့္ရင္း ခုတင္မွာ လဲေလ်ာင္း စကားေျပာၾကတဲ့ အခန္းတစ္ခန္း ပါတယ္။ ေ၀ဖန္ခ်က္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္နဲ႕ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အိပ္ရာေပၚမွာ အ၀တ္အစားအျပည့္အစံုနဲ႕ (ဘာမွမလုပ္ဘဲ) ရိုးရိုးသားသား စကားေျပာေနတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ျမင္ႏိုင္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ရုပ္ရွင္ေတာင္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္ လို႕ဆိုပါတယ္။

အဲဒီမွာ သူတို႕ေျပာဆိုၾကတဲ့အထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေစတဲ့ စာသားတခ်ိဳ႕ရွိပါတယ္။ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳ ပိုရင့္က်က္တဲ့ Bob က တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေတြကို Charlotte ကို ေ၀မွ်ပါတယ္။

Bob: It gets a whole lot more complicated when you have kids.
Charlotte: It's scary.
Bob: The most terrifying day of your life is the day the first one is born.
Charlotte: Nobody ever tells you that.
Bob: Your life, as you know it... is gone. Never to return. But they learn how to walk, and they learn how to talk... and you want to be with them. And they turn out to be the most delightful people you will ever meet in your life.
Charlotte: That's nice.

ဟိုတယ္ ဘား မွာ သီခ်င္းဆိုေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ သက္လတ္ပိုင္း အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တညေတာ့ Bob ေသာက္ရင္း မူးသြားတယ္။ ေနာက္တေန႕ မိုးလင္း သူ႕အခန္းမွာ အမ်ိဳးသမီးကို ျမင္မွ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးနဲ႕ အိပ္မိမွန္း သူလည္း သိေတာ့တယ္။ အဲဒီမနက္ မွာ Charlotte က အခန္းတံခါးကို လာေခါက္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အဲဒါကို သိသြားတယ္။ အူတိုတဲ့ စိတ္ဆိုတာ မိန္းကေလးေတြက သူတို႕ ႏွစ္သက္တဲ့လူေတြအတြက္ ခံစားရေလ့ရွိတဲ့ သဘာ၀ မဟုတ္လား။ ေန႕လည္စာ အတူစားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ Bob နဲ႕ Charlotte ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက နည္းနည္း ထစ္ေငါ့သြားတယ္။

အဲဒီညမွာ မီးလန္႕လို႕ ဟိုတယ္တခုလံုး ေအာက္ကို ခဏဆင္းၾကရတယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ Bob ျပန္မယ့္ မနက္မွာေတာ့ Charlotte ခဏ ယူ၀တ္ထားတဲ့ ကုတ္အက်ၤီကို ျပန္ေပးဖို႕ ဒါမွမဟုတ္ ယူခ်င္ရင္လည္း ယူထားလိုက္ဖို႕ Bob က ဖုန္းကေန အမွာစကား ထားခဲ့တယ္။ Bob ကားေပၚမတက္ခင္ Charlotte ေရာက္လာပါတယ္။ အက်ၤီကို ျပန္မေပးပါဘူး။ သူမ်ားေတြ ေရွ႕မွာမို႕ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ သာမန္ပဲ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ ေလဆိပ္ကို အသြား ကားေပၚကေန လမ္းေဘးတေနရာမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ Charlotte ကို Bob က လွမ္းျမင္လိုက္ပါတယ္။ ကားေမာင္းသူကို ခဏရပ္ခုိင္းလိုက္ၿပီး Charlotte ေနာက္ကို ေျပးလိုက္သြားခဲ့တယ္။ ဆံုေတြ႕ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ Bob က Charlotte ကိုေပြ႕ဖက္ၿပီး နားနားကို တခုခု တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ နမ္းၾကတယ္။ လမ္းခြဲၾကတယ္။ Charlotte ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလး ၿပံဳးၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။

ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ဒါရိုက္တာကို အထူးခ်ီးက်ဳးခ်င္တာကေတာ့ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို အပိုေတြမပါပဲ ကြက္တိျဖစ္ေအာင္ တင္ျပသြားႏိုင္တာပါပဲ။ စကားေျပာခန္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး မပါတာမို႕ စကားေတြ အရမ္းမ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္မ်ိဳးကို မႀကိဳက္တတ္တဲ့ လူေတြလည္း ခံစားႏိုင္မွာပါ။ သရုပ္ေဆာင္ပံုေတြကလည္း သိပ္ကို သဘာ၀က် ပီျပင္ပါတယ္။

ဘာသာမျပန္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြကို ဒီဇာတ္လမ္းမွာ အလြႊာလႊာ အထပ္ထပ္ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ထားခဲ့တယ္။

ဘာသာစကား ျခားနားတဲ့ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေျပာေလ့မရွိတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ဧည့္သည္ အေမရိကန္လူမ်ိဳးေတြ အေနနဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြကို နားမလည္ႏိုင္တာ။ ဆက္ဆံေရးေတြမွာ သူ႕စကားကိုယ္မသိ။ ကိုယ့္စကား သူမသိ။ ယဥ္ေက်းမႈေတြကိုလည္း လိုက္ပါမခံစားႏုိင္။

အရြယ္လြန္စ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ရဲ႕ midlife crisis လို႕သူတို႕ဆီမွာ ေခၚၾကတဲ့ အျဖစ္။ အလုပ္အကိုင္၊ အိမ္ေထာင္ေရး၊ ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈေတြရဲ႕ လမ္းခုလတ္မွာ အမည္ေဖာ္မရတဲ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈေတြ။

စူးစမ္းမႈေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ အရြယ္ ျဖစ္တဲ့ မိန္းမငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အနာဂတ္ဘ၀အေပၚ ကိုယ္လိုခ်င္တာ လိုအပ္တာေတြအေပၚ မေရရာ ေပ်ာက္ဆံုးမႈေတြ။

Bob နဲ႕ Charlotte ၾကားက ဘာသာျပန္ရခက္တဲ့ ဆက္ဆံေရး နဲ႕ ခံစားမႈ ခပ္ပါးပါး။

ေနာက္ဆံုး Bob က Charlotte ကို နားနားမွာ တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာသြားတာ ဘာပါလိမ့္ ဆိုတာကိုလည္း ပရိသတ္က ဘာသာမျပန္ႏိုင္ပဲ စူးစမ္းသိခ်င္စိတ္နဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ့ရတယ္။ (အဲဒီအေၾကာင္းကိုေတာ့ အင္တာနက္ထဲမွာ တခ်ိဳ႕ ထင္ျမင္ထားတာေတြ သိခ်င္ရင္ ဒီမွာ ၾကည့္ပါ။ ဘယ္သူမွေတာ့ အေျဖမွန္တယ္လို႕ အာမ မခံႏိုင္ၾကပါဘူး။)

သမားရိုးက် အစြဲအလန္းေတြနဲ႕ ၾကည့္ရွႈသူေတြအတြက္ေတာ့ ဒါရိုက္တာ တင္ျပခ်င္တဲ့ တခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြကို ျမင္ခ်င္မွျမင္မယ္။ ျမင္လည္း လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံႏိုင္မယ္။ Bob နဲ႕ Charlotte တို႕ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ politically incorrect (ဘယ္လို ဘာသာျပန္ရမလဲ မသိ။ ဒီေနရာမွာေတာ့ လူအမ်ားသတ္မွတ္ထားတဲ့ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္သည္မ်ားမွ ေသြဖယ္ျခင္းလို႕ပဲ ဆိုပါစို႕။) ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။။ ဒါေပမယ့္လည္း လူ႕သဘာ၀ ဆိုတာ အၿမဲတန္း politically correct ျဖစ္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီလိုသဘာ၀ေတြနဲ႕ ထံုမႊမ္းထားတဲ့ ဘ၀ေတြထဲမွာပဲ အထိအခိုက္နည္းေအာင္ ရုန္းကန္ရင္း လူေတြ ေနထိုင္သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕အရာေတြက ဘာသာမျပန္ေတာ့ပဲ ဒီအတိုင္း ထားလိုက္တာပဲ ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။


ပန္ဒိုရာ


Expand..

Thursday, November 5, 2009

ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးပံုျပင္



ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးပံုျပင္

အမုန္း အၿငိဳး အာဃာတ
ႀကိဳတင္ တဖက္သက္ ဆံုးျဖတ္မႈေတြနဲ႕
ရုပ္လံုးၾကြေနတဲ့ ဖန္တီးမႈရဲ႕အေရာင္ဆိုတာ
အနယ္အႏွစ္ထျခင္းသာ
အမႈန္အမႊားေတြ သင့္ရင္မွာ
တခ်ိန္လံုး တတြတ္တြတ္ လြယ္ပိုးထားစဥ္
မာတုဂါမက ျမစ္ကမ္းမွာ က်န္ခဲ့ၿပီေလ.. အရွင္။

ပန္ဒိုရာ

Expand..