Friday, June 29, 2007

One Act Play

ဘာသာျပန္ၾကည္႕ဦးမလား။



ဘာသာျပန္ထားသည္မ်ားကို ေဖာ္ျပထားပါသည္။



“One Act Play”


Love or lust.
Perhaps a memorable start.
Enjoy your sweet moments.

Just be conscious.
We shall depart.


ပန္ဒိုရာ


-----------------------

“တခန္းရပ္ ျပဇာတ္”

တဏွာနဲ႕ အခ်စ္
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ
ငါ.. မ႐ုန္းမိ။
ဆုံးတုိင္ရင္ေတာ့
ျပဳံးႏုိင္ေစသား
ထားခဲ့ အသိ။

ပံုရိပ္
----------

“တစ္ခန္းရပ္”

အခ်စ္လား…ရမၼက္လား
ဒါမွမဟုတ္… ေအာက္ေမ့ဖြယ္တစ္ခုလား။
စခဲ့ၿပီဆိုမွေတာ့
ဒီအခ်ိန္ေတြကို ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္
ကုန္ဆံုးေစေပါ့။

တစ္ခုေတာ့ ႏွလံုးသြင္းထားပါ…
တို႔ေတြ.. တစ္ေန႔ ခြဲခြာရဦးမွာ။

Andy Myint
----------

“မီးတပြင္”့

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလား ေသြးသားဆာေလာင္မႈလား
ဘယ္အတြက္ကိုဦးတည္မလဲ
ကိုယ္သန္ရာေနာက္ကို လိုက္ၾကတာေပါ့။

အာရံုေတြမ်ားခဲ့လည္း
ငါတို႕ နွုတ္ဆက္လမ္းခဲြရေတာ့မယ္။

ေနမိုး ( DK )
----------

“လွ်ပ္ဇာတ္ေလး”

အခ်စ္(သို႕) ရမၼက္
အမွတ္တရနဲ႕ စခ်င္စ
ခ်ိဳျမတဲ႕အခ်ိန္ေတြ ေပ်ာ္စို႕

သတိေတာ႕ခ်ပ္
ခြဲခြာၾကဖို႕အတြက္ ...

မိုးညိဳ
----------

“တစ္ခန္းရပ္”

ခ်စျ္္ခင္းလား…
ခ်ဥ္ျခင္းလား…
အမွတ္တယဆိုတဲ့ ကန္ ့လန္ ့ကာအဖြင့္မွာ
တဒဂၤေတြကို ျမိန္ယွက္စြာ စားသုံးခဲ့…
သိထားတဲ့ ကိုယ္စီရင္ထဲ
ငါတို ့…ခြဲ..ႀက..ရ…ဦး မယ္….

ေမာင္ရင္
----------

“တစ္ခန္းရပ္”
..........

အခ်စ္ (သို့မဟုတ္) ရမၼက္
ပ်က္သုန္းျခင္းမဲ့ ေခါင္းစဥ္တြက္(လား) ၊
ျမဴးထူးေပ်ာ္ရႊင္ ခ်ိဳျမိန္မႈနဲ့ ။

(သို့ေသာ္)ျမင္မိတယ္ .. ဟိုးအေ၀း
လမ္းခြဲနွစ္သြယ္ ခပ္ေရးေရး ။

ဂ်စ္တူး
----------

“ဘ၀ျပဇာတ္”

ေမ့မရတဲ့ နိဒါန္း
ခ်ိဳၿမိန္ေသာ တဒဂၤေတြဟာ
အခ်စ္ေၾကာင့္လား တပ္မက္ျခင္းလား

(ဘာေၾကာင့္ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္)
ရင္ထဲမွာရွိတဲ ့အသိက
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ခဲြခြါရဦးမွာ…

ပီတိ
----------

သိပါတယ္…ခြဲၾကရမွာ ၊
(ဒါေပမယ့္)
ေပ်ာ္ခဲ့တယ္.….ခ်ိဳလြန္းလို ့ပါ ၊
အမွတ္တရလို ့ဆိုမလား….သတိရဖို ့ဆိုမလား ၊
(အဲဒီျပဇာတ္မွာ)
အခ်စ္ပါလား….ရမက္ပဲလား….။

ေလးမ


Expand..

Thursday, June 28, 2007

ပါးျပင္နဲ႕ မွီအံုး

မေလးက ေျပာတယ္။ ကုိယ္႕ ကဗ်ာေတြကို ဖက္အိပ္ခ်င္တယ္ တဲ႕။ အဲဒါနဲ႕ ဒီကဗ်ာရုိးရုိးေလးကို ေရးေပးလိုက္တယ္။ မေလး အတြက္... ဆိုေတာ႕ တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ လူေတြကို ကိုယ္စားျပဳေနရာ ေရာက္ေနမလားေတာ႕ မသိ။

ပါးျပင္နဲ႕ မွီအံုး

ခ်စ္သူက ပါးျပင္
ကိုယ္႕ရင္က မွီအံုး ဆိုပါေတာ႕...
သူၿပံဳးကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္အိပ္ေစဖို႕
ရန္ခုန္သံ သာသာတိတ္ကာ
ေခ်ာ႕သိပ္မယ္ေနာ႕...။

သို႕ေပမယ္႕ခ်စ္သူခင္
ေမြ႕ယာကို ပစ္ခြာထားခဲ႕တဲ႕
ညမ်ားပင္ အခ်ိန္ေက်ာ္ေတာ႕
ေပၚမလာ ရင္မွာကၽြမ္းလို႕
လြမ္းရသည္ပင္...။

က်ီစားတဲ႕ ပ်ိဳပ်ိဳခင္
ညဥ္႕နက္စဥ္ ျပန္လာေတာ႕...
ႏြဲ႕ဆိုးကာ ေခါင္းတင္၀ွက္ကာမွ
ေအးစက္နာ ရင္ခြင္ခါးႏိုင္ဘု
သူ႕ပါးျပင္ ပူေငြ႕ေထြးနဲ႕
ေႏြးသြားတာေပါ႕...။



(တခ်ိန္က.. ခ်စ္သူက ေဗဒါ ကိုယ္႕မွာေတာ႕လိႈင္းလံုး၊ ခ်စ္သူက ေရႊၾကာ ကိုယ္႕မွာေတာ႕ လိပ္ျပာ ဆိုလား ကဗ်ာေလးေတြ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဆရာသိန္းသန္းထြန္းရဲ႕ ကဗ်ာလို႕ထင္တယ္။ အတိအက် မမွတ္မိေတာ႕ဘူး။ စာအုပ္ေတြလည္း မရွိ။ သိၾကရင္ ေျပာၾကပါေနာ္။)

မွတ္ခ်က္။
၁) အစ္ကိုႀကီးမ်ား ေမာင္ကေလးမ်ား ပန္ဒိုပုလင္း၏ ကဗ်ာေတြကို သေဘာက်လို႕ ရည္းစားစာေတြ ဘာေတြထဲမွာ ထည္႕ေရးခ်င္လွ်င္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ တိုက္ရမည္။
၂) ေဟာက္မွာတို႕ ၊ အာပုပ္ရည္က်မွာတို႕ ဘာတို႕ ေတြနဲ႕ ဒီကဗ်ာကို လာမေနာက္ရ။ ဟြန္း။ (တိေနဒယ္။)

Expand..

Tuesday, June 26, 2007

ကၽြႏု္ပ္ႏွင္႕ ေၾကးအိုး

ကၽြႏု္ပ္ႏွင္႕ ေၾကးအိုး

တေန႕သ၌ ကၽြႏ္ုပ္ ပန္ဒိုရာသည္ ဆားခ်က္သည္ ဟု အေျပာခံရျခင္းမ်ားကို တစိမ္႕စိမ္႕ေတြးရင္း ရင္တြင္းမွ တႏုံ႕ႏုံ႕ျဖစ္လာသည္႕ အေလ်ာက္ ငါသည္ယေန႕မွ စ၍ ျပည္သူအက်ိဳးျပဳစာ ခြန္အားရွိေသာစာ အရသာရွိေသာစာ မ်ားကို တစိုက္မတ္မတ္ ေရးသားေတာ႕အံ႕ဟု ေႂကြးေၾကာ္ႀကံဳး၀ါးကာ အိမ္မွ ေျခလွမ္းက်ဲမ်ားျဖင္႕ ထြက္လာခဲ႕ေလသည္။

သင္႕ေတာ္ေသာေစ်းႏႈန္းဟု အမည္ရေသာ သမ၀ါယမ ေစ်းဆိုင္ႀကီးတြင္ ေအာက္ပါပစၥည္းမ်ားကို အားပါးတရ ၀ယ္ျခမ္းကာ ျပန္လာခဲ႕ေလသည္။

၁) ၀က္သားအေၾက ၂ ဗန္း
၂) ၀က္အသည္း ၁ ဗန္း
၃) ငံုးဥ ၁ ထုပ္
၄) မုန္ညင္းရြက္ ၁ ထုပ္
၅) ဆန္ၾကာဆံ ၁ ထုပ္
၆) မိႈၾကက္သား အသင္႕လုပ္ၿပီး အသားလံုး ၁ ထုပ္
ရ) ၾကက္သားအရိုးပိုင္းမ်ား ၃ ေကာင္စာ ( ဆိုင္ႏွင္႕ မနီးမေ၀းရွိ wet market မွျဖစ္သည္။)

ပထမဦးစြာ ၾကက္သားအရိုးမ်ား (အရိုးဟုဆိုရေသာ္လည္း နံရိုး ရင္ပံုမွ အသားမ်ား အေတာ္အတန္ ပါေလသည္။) ကို သင္႕ေတာ္သလို ပိုင္းျဖတ္ ေရေဆးၿပီး ဆား၊ငန္ျပာရည္ ဂ်င္းအနည္းငယ္ ၾကက္သြန္ျဖဴအနည္းငယ္ကို ထည္႕ကာ ျပဳတ္ထားလိုက္ေလသည္။
တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေနာက္ထပ္မီးဖို တစ္ခြင္ ၌ ငံုးဥမ်ားကို ျပဳတ္လိုက္ေလသည္။

ၾကာဆံကို လည္း အထုပ္မွ ေဖာက္ကာ အိုးႀကီးတစ္လံုးထဲတြင္ ေရျမဳပ္ေအာင္ စိမ္ထား၏။ မုန္ညင္းရြက္ကို ေရစင္ေအာင္ ေဆးၿပီး လွီးျဖတ္ကာ အရိုး အရြက္မ်ားကို သတ္သတ္စီ ခြဲထားလိုက္ေလသည္။




ထုိ႕ေနာက္ ဂ်င္းႏွင္႕ ၾကက္သြန္ျဖဴကို ေထာင္းကာ ၀က္သားအေၾကထဲသို႕ထည္႕ပါသည္။ Self rising flour အမည္ရွိ အမႈန္႕ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ထည္႕ကာ ဆားပ်ား သင္႕တင္႕ေအာင္ ထည္႕ ကာ အားလံုး ေရာေမႊလိုက္ပါသည္။



ဤေနရာတြင္ သတိခ်ပ္ရန္ကား အမႈန္႕မ်ားသြားက ေစးကပ္ကပ္ႏွင္႕ အရသာပ်က္တတ္သည္။ နည္းသြားပါကလည္း ၀က္သားလံုးမွာ ဖြယ္တယ္တယ္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ အခ်ိဳးအစားကို ေမးလွ်င္မူကား တိတိက်က်မေျပာႏိုင္ၿပီ။ အဘယ္ေၾကာင္႕ဆိုေသာ္ ပန္ဒိုရာသည္ ေဖာ္ျမဴလာ ပံုေသနည္းမ်ားကို မုန္းတီးသူပီပီ အႏုပညာလက္ျဖင္႕စမ္းသပ္၍သာ ဆံုးျဖတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႕တည္း။

ၾကက္ရိုးၾကက္သားမ်ား အခ်ိဳရည္ထြက္ေအာင္ ႏူးေသာအခါ ျပဳတ္ရည္ၾကည္ကို သတ္သတ္ အိုးတစ္လံုးတြင္ တစ္ပန္းကန္စာ ထည္႕ကာ မီးေပၚတင္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ ေရာသမေမြႊထားေသာ ၀က္သားအေၾကကို ဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင္႕ခူးကာ ခူးကာ ထည္႕သည္။ ပါးပါးလွီးထားေသာ အသည္း (အသည္းကို က်န္းမာေရးႏွင္႕ မညီညြတ္ဟု ယူဆက မထည္႔လို႔ရသည္။ အျခား ကလီစာမ်ား ႏွစ္သက္က ထည္႕ႏိုင္သည္။) မိႈၾကက္သားလံုး၊ ေရစိမ္ထားေသာ ၾကာဆံ၊ ငံုးဥ။ မုန္ညင္းရြက္မ်ားကို ထည္႕သည္။ က်က္လွ်င္ငရုပ္ေကာင္းမႈန္႕ေလး ခပ္ကာ လြန္စြာမွေမႊးႀကိဳင္ကာ လြန္စြာမွ အရသာရွိေသာ ေၾကးအိုးၾကာဆံ အရည္တစ္ခြက္ ျဖစ္လာေလသတည္း။





ေၾကးအိုးဆီခ်က္ စားလိုပါက ယခုအတိုင္းျပဳတ္ထားသည္မ်ားကို ဆန္ကာ ႏွင္႕ စစ္ကာ ၾကက္သြန္ျဖဴဆီခ်က္ထည္႕၊ ပဲငန္ျပာရည္ အၾကည္ အနည္းငယ္ထည္႕၊ အေပါ႕အငန္ လုိသလိုျပဳျပင္ကာ စားသံုးႏုိင္ပါသည္။ က်န္ေသာအရည္ကို ဆူေအာင္ မီးေပၚျပန္တင္ မုန္ညင္းရြက္ မိမိႀကိဳက္သေလာက္ထည္႕၊ ၿပီးလွ်င္ ပန္းကန္တစ္လံုးျဖင္႕ သတ္သတ္ထည္႕ကာ သံုးေဆာင္ႏုိင္ပါသည္။


မွတ္ခ်က္။
အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္မွာ မုန္ညင္းရြက္ျဖစ္သည္။ မွန္ကန္ေသာ အရြက္ထည္႕မွသာ ေၾကးအိုးအနံ႕ ထြက္ႏိုင္သည္။ အရြက္ပံုသ႑ာန္ႏွင္႕ အေခၚအေ၀ၚ local mustard ကို သတိခ်ပ္ပါေလ။ (အထူးသျဖင္႕ စလံုးတြင္ ေနထုိုင္သူမ်ားအဖို႕။)



ျပည္သူအက်ိဳးျပဳ စာေပပီပီ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင္႕ ဤစာကိုေရးသည္။ မစားရ၀ခမန္း ျဖစ္ရန္ ရည္ရြယ္သည္။ (အထူးသျဖင္႕ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ တစ္ကိုယ္တည္းေနထုိုင္ကာ မခ်က္တတ္ မျပဳတ္တတ္သူမ်ားအဖုိ႕.. ပံုၾကည္႕ရင္း သြားရည္ယို.. အဲ ..အလြမ္းေျပၾကပါေစ။)

Expand..

Winter

အလုပ္တကယ္မ်ားတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးေတာ႕ တင္ခ်င္ပါတယ္။

တိုတိုေလးနဲ႕ ပို႕စ္တစ္ခု လုပ္တယ္ ျဖစ္မွာစိုးလို႕။ အရမ္း လည္း ရိုးလြန္းေနလားလို႕။ အခုတေလာ ဆားေတြ ခ်က္ေနၾကတယ္ ဆိုေတာ႕ ဟဲဟဲ။

ဘာသာျပန္ၾကည္႕ၾကမလား။ ႏွလံုးသားေတြ တိုက္ဆို္္င္မလား လို႕။



drawn in "paint". used pencil, brush, airbrush, fill with colour tools and my mini-mouse

ဘာသာျပန္ထားသည္မ်ားကို ေဖာ္ျပထားပါသည္။


Winter

Yes, it comes and goes.
But......
.........
.........
It snows.

ပန္ဒိုရာ
-------------------

(ဒီသီခ်င္းေလးသြားသတိရတယ္ဗ်ာ..)
နွင္းပြင့္နန္္းေတာ္ႀကီးပါလား
လွပစြာ ခမ္းနား
မုုန္တိုင္းတခုအသံၾကား
၀ုန္း...................

Tesla
------------------

ခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္ေဂ်ာင္း*
ေပမယ့္…..
………….
……….
ေဆာင္းဆုိတာ
ႏွင္းစက္တုိ႕၊ ၾကြင္းလ်က္ပါ။
(အာဟာ…အာဟာ……)
*ကဗ်ာက၀ိ ကာရန္႐ွာ တတ္ေတာ့ဘူး။

ပံုရိပ္
------------------

…ေပၚလိုက္ ေပ်ာက္လိုက္္ နဲ႔….
နွင္းနဲ႔ တူတဲ့ မင္းအခ်စ္

ပီတိ

(ေနာက္မွာ `အာဟာ အာဟာ` ထည့္ မဆိုရပါ၊ :P)
------------------

ေဆာင္း

သူလာၿပီး ျပန္သြားေလရဲ႕
ဒါေပမယ့္ ...
...............
...............
ႏွင္းေတြ တဖြဲဖြဲ။

ခရီေရတာ
------------------

ေဆာင္း

သူလာၿပီး ျပန္သြားတယ္
ဒါေပမယ့္ကြယ္ ...
......................
......................
ႏွင္းေတြ ေႂကြခဲ့တယ္။

ခရီေရတာ

------------------

ေဆာင္း

သြားလာလႈပ္႐ွား
သုိ႔ေသာ္ျငား......
.........
.........
ႏွင္းပြင္႔ေတြပါလား။

naing


Expand..

Friday, June 22, 2007

ငါ႕ရဲ႕ ေရႊေရာင္သဲပြင့္ေတြ



drawn in "paint". used brush, airbrush, fill with colour tools and my mini-mouse


ငါ႕ရဲ႕ ေရႊေရာင္သဲပြင့္ေတြ


က်စ္က်စ္ပါေနတဲ႕
လက္သီးဆုပ္က ျဖည္ခ်ခြင္႕မေပးခ်င္ေပမယ္႕
ပင္လယ္ထဲ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာ္၀င္သြားဦးမယ္…
ေလရူးအႏွင္မွာ ေမ်ာလြင္႕လို႕
တစ္ပြင္႕ခ်င္း ေပ်ာက္ပ်က္မသြားခင္ေလး
လက္ဖ၀ါးထဲကိုထိုးေဖာက္
ႏွလံုးေသြးထဲအထိ စိမ့္ေရာက္သြားမလား
မရဲတရဲ မွတ္မွားမိတာ အျပစ္ပါပဲ…
လွ်ပ္တျပက္ ေကာင္းကင္အလင္းမွာ
ႀကိဳးမွ်င္ပါးပါးေတြ တီးခတ္ခ်င္လြန္းလို႕
ျဖစ္ႏိုင္တာ ျဖစ္ေနတာေတြရယ္
မျဖစ္သင္႕ဘူး မျဖစ္ရဘူးေတြ အလယ္
လံုေလာက္တဲ႕ နာမ္တရား ေပးသနားေတာ္မူပါအရွင္…
ငါဟာလူသားမို႕ ...
အိပ္မက္္မ်ား တဒဂၤ မက္ပါရေစ... ။

ပန္ဒိုရာ
၂၂၊၆၊၂၀၀၇

Expand..

Wednesday, June 20, 2007

Past

အခ်ိန္မရလို႕ အေဟာင္းေလးေတြ တင္လိုက္ျပန္ၿပီ။ ဟိုက္ကူဆန္ဆန္ ေရးၾကည္႕ထားတာ။





Past

Footprints
Short life
Short acquaintances embedded.
--------------------

ဒါကဆီေလ်ာ္ေအာင္ ကိုယ္႕ဘာသာ ျမန္မာလို ျပန္ၾကည္႕တာ။ Past ကို အတိတ္လို႕ မျပန္ခ်င္ဘူး။


ၿပီးဆံုးသြားေသာ

ေၿခရာေဟာင္းေတြကိုၿပန္ၾကည္႕
ဘ၀တုိတိုေလးထဲက
ခင္မင္မႈတိုတိုေလးေတြ
သတိရေနမိ။

ပန္ဒိုရာ
၅၊၄၊၂၀၀၇

Expand..

Monday, June 18, 2007

19 June 2007



drawn in "paint". used pencil, brush tools and my mini-mouse. modified in photoshop.

Expand..

Saturday, June 16, 2007

မိုးေရစက္ေတြနဲ႕အတူ Happy Birthday Nyimalay!

မိုးေရစက္ေတြနဲ႕အတူ Happy Birthday Nyimalay!

မိုးေတြ ရြာေနတယ္ ညီမေလးေရ..
ဒီလိုမိုးေတြ ရြာေတာ႕
ဟိုး လြန္ခဲ႕တဲ႕ ၂၃ ႏွစ္က ဇြန္လ ၁၇ ရက္ေန႕
မိုးေတြသည္းသည္း ရြာေနတဲ႕ နံနက္ခင္းတစ္ခုကို သတိရတာေပါ႕ကြယ္…


ညီမေလး သိလား.. အဲဒီမနက္ကလည္း ခုလိုပဲ မိုးေတြ ရြာေနတယ္ေလ..
မိုးေရစက္ေတြနဲ႕အတူ လူ႕ေလာက ႀကီးထဲကို ေရာက္လာတာကေတာ႕
ေဟာဒီ က ကိုယ္တို႕ အခ်စ္ရဆံုး အငယ္ဆံုး ညီမေလးရယ္ေပါ႕
အဲဒီႏွစ္က မိုးဦးက် ေစာတယ္ထင္တယ္..မိုးအဆက္မျပတ္ရြာတယ္
ေမေမလည္း ေဆးရုံေတာင္ မသြားႏိုင္ဘူး
ေဖေဖတာ၀န္က်တဲ႕နယ္ျမိဳ႕ေလး တစ္ျမိဳ႕ရဲ႕ အိမ္မွာပဲ ညီမေလးကို ေမြးခဲ႕တယ္..
မွတ္မိေသးတယ္ ညီမေလးေရ…
ကိုယ္တို႕ အႀကီးသံုးေယာက္ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနၾကတာ
ကေလးေတြ အခန္းထဲ မ၀င္ရဆိုေတာ႕ .. အျပင္မွာ ထိုင္လိုက္ထလုိက္…
ကေလးေလးဆိုတာ ဘယ္လိုေမြးလာမလဲ သိလည္းသိခ်င္…
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေမြးၿပီ ေမြးၿပီ ဆိုတဲ႕ အဘြားရဲ႕အသံ အူ၀ဲ အူ၀ဲ ဆုိတဲ႔ ကေလးငိုသံ
ၾကားလိုက္ရခ်င္း ျဖတ္ခနဲဆို တိုင္ကပ္နာရီကို လွမ္းၾကည္႕လိုက္ေတာ႕
မနက္ ၇ နာရီထိုးဖို႕ ၅ မိနစ္အလိုေပါ႕
မမ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားလိုက္တာေပါ႕ ညီမေလးရယ္
အင္း..ညီမေလးကို အိမ္မွာလာေမြးေပးခဲ႕တဲ႕ ဆရာ၀န္ႀကီးကေတာ႕
ေနာင္တခ်ိန္မွာ ေအးေအးၿငိမ္း အိအိၿငိမ္း ဆိုတဲ႕ ရင္ခ်င္းဆက္ အမႊာေလးေတြကို
ခဲရာခဲဆစ္ၾကားက ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေမြးေပးႏိုင္ခဲ႕တဲ႕ ဆရာ၀န္ႀကီးေပါ႕…
ညီမေလးေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ႕အထိ သူက ညီမေလးကို ေဘဘီေလး လို႕ေခၚတယ္သိလား…

ကေလးေပါက္စ နီတာရဲေလးကိုၾကည္႕ၿပီး ကိုယ္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြ အူယားေနၾကတယ္
ကိုင္လည္း ကိုင္ခ်င္.. ထိလည္း မထိရဲ…
သူနာျပဳဆရာမေလးက ညီမေလးကို ေရခ်ိဳးေပးတာ အခ်ိန္ၾကာသြားလို႕တဲ႕
ေမြးေမြးခ်င္းမွာ ညီမေလး ႏွာေစးပါေလေရာ
ႏႈတ္ခမ္းေလးကလည္း ျပာလို႕
အမယ္ ေမာင္ေလးက မပီကလာ ေျပာေသးတယ္
ေမေမ.. ညီမေလး ႏႈတ္ခမ္းေလးက ပန္းခရမ္းေရာင္ေလးေနာ္ တဲ႕..
အားလံုး ၀ိုင္းရယ္ၾကတာေပါ႕..
အဲဒီတုန္းကေတာ႕ ေျပာင္းဖူးေစ႕ေလးေတြနဲ႕ တူတယ္ လို႕ တုိ႕ေတြ တင္စားေျပာၾကတဲ႕
ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ပိုင္ရွင္ညီမေလးဟာ..
အခုလုိ.. အရပ္ ၅ ေပ ၅လက္မသာသာ ပိန္ရွည္ရွည္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာလိမ္႕မယ္လို႕ ဘယ္ထင္ခဲ႕ၾကမလဲေနာ္…

ညီမေလးဆံပင္ေလးေတြက အရမ္းေပ်ာ႕စင္းၿပီး ပါးပါးေလး
ၿပီးေတာ႕ အညိဳေရာင္.. အနက္လည္းမဟုတ္ဘူး.
တနဂၤေႏြသမီးေလးဟာ ဆံပင္ေျဖာင္႕ လူလည္းေျဖာင္႕ေတာ႕
ကဲ.. ခန္႕မွန္းၾကည္႕လို႕ရပါၿပီ…
ေဆာင္႕ေအာင္႕ စိတ္ေကာက္တတ္တဲ႕ ကေလးမေလးေပါ႕
စိတ္ေကာက္ေအာင္လည္း အကိုႏွစ္ေယာက္က မရိုးႏိုင္ေအာင္စတာကိုး
ကဲ .. ဒီလိုေျပာတာၾကားေတာ႕ ညီမေလးက ထပ္စိတ္္ေကာက္ဦးမယ္
ညီမေလးကို ေမေမက ကေလးဘ၀ကတည္းက ဆံပင္အရွည္ထားေပးတယ္ေနာ္..
ကေလးေလးျဖစ္ၿပီးေတာ႕ ေက်ာလည္ေလာက္ေျဖာင္႕စင္းေနတဲ႕ ဆံပင္ညိဳညိဳနဲ႕
အသားျဖဴျဖဴ မ်က္လံုးျပဴး၀ိုင္း၀ိုင္း ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးနဲ႕ ညီမေလးဟာ
ဘယ္ကိုေရာက္ေရာက္ လူေတြစိတ္၀င္စားတာခံရတယ္
အဂၤလိပ္မေလးနဲ႕တူတယ္.. ဘိုမရုပ္ေလးနဲ႕တူတယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္ေနာ္
မမကေတာ႕ ခ်စ္တဲ႕ မ်က္စိနဲ႕ၾကည္႕ေတာ႕ အေကာင္းေတြပဲေျပာေနမိၿပီထင္တယ္…

ပိန္သြယ္ပါးလ်ားလြန္းတဲ႕ ညီမေလးကို အငယ္ဆံုးေလးလည္းျဖစ္ေတာ႕
ေက်ာင္းစာမွာ အရမ္းႀကိဳးစားေအာင္ ပထမရမွ ျဖစ္မယ္ဆိုတာမ်ိဳး
ေဖေဖ ေမေမတို႕က အတင္း မၾကပ္မတ္ဘူး
ဒါေပမယ္႕ ညီမေလးက ပထမ မဟုတ္ေတာင္ အၿမဲတမ္း ဆုေတြ ရခဲ႕ပါတယ္..
တခ်ိဳ႕လူေတြက အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ ေျပာၾကတယ္..
သူ႕အစ္မေလာက္ေတာ႕ မထက္ဘူးေနာ္တို႕ မေတာ္ဘူးေနာ္ တို႕..
ညီမေလး မ်က္ႏွာညိဳးသြားခဲ႕သလားကြယ္
ေလာင္းရိပ္ ဆိုတာမ်ားလား လို႕ ကိုယ္တခါတခါစဥ္းစားမိတယ္
အင္း… ညီမေလး ေမြးလာခါစက ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႕တယ္
ညီမေလးကို အေတာ္ဆံုး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေစရမယ္..
ဘယ္လိုသင္ေပးမယ္.. ဘယ္လို လမ္းညႊန္ေပးမယ္..
တကယ္႕တကယ္က်ေတာ႕ ညီမေလး အသက္ ၈ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက
ကိုယ္အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္းမေနခဲ႕ရေတာ႕ဘူးေလ
မမကို သိပ္တြယ္တာတဲ႕ ညီမေလးကို ေႏြးေထြးမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ေပးႏိုင္ခဲ႕လို႕လဲ
ဘာေတြမ်ား အနီးကပ္ သင္ၾကား လမ္းျပခဲ႕ရလို႕လဲကြယ္…
ဒါေပမယ္႕ ညီမေလးကကိုယ္ပိုင္ သီးသန္႕ပံုစံတစ္ခုနဲ႔
လိမၼာခဲ႔ပါတယ္… တာ၀န္ေက်ခဲ႕ပါတယ္…
ေဖေဖ ေမေမအနားမွာေနၿပီး အိမ္ရဲ႕ဆည္းလည္းေလး ျဖစ္ခဲ႕တယ္..
မၾကာခင္ ပိုၿပီး ထပ္ဆင္႕ျမင္႕မားတဲ႕ ပညာေတြ
သင္ခြင္႕ရလိမ္႕မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင္႕မိတယ္ကြယ္
အင္း.. အိမ္မွာေတာ႕ ဆည္းလည္းေလးမရွိရင္ ပ်င္းက်န္ခဲ႕ၾကမွာကိုလည္း စိုးရိမ္မိေသးတယ္….

ညီမေလးရယ္…
လမ္းဆိုတာ စေဖာက္သူအတြက္ေတာ႕..
ဆူးေတြလည္းတိုးရ.. ျခံဳေတြလည္းခုတ္ရ..
ဒါဏ္ရာေတြလည္းရ.. မ်က္ရည္ေတြလည္းက်ေပါ႕ကြယ္
အေတြ႕အႀကံဳရျခင္းဆိုတာ နာက်င္ျခင္းေတြ ေရာေထြးေနတတ္ပါတယ္..
ခ်စ္တဲ႕ညီမေလးတို႕ကိုေတာ႕ ႕ နာက်င္ျခင္းဆိုတာေတြ မႀကံဳေတြ႕ေစခ်င္ပဲ
လမ္းေျဖာင္႕ေျဖာင္႕တစ္ခုမွာ မပင္မပန္း ေလွ်ာက္ေစခ်င္တာေပါ႕ေနာ္
ညီမေလးရွိေနျခင္းဟာလည္း ကိုယ္႕အတြက္ အဓိပၸါယ္ေတြ ျပည္႕၀ေစတယ္
ကိုယ္႕ကို ခ်စ္ခင္စြာ အထင္တႀကီးနဲ႕
ကိုယ္လုပ္သမွ်အေကာင္းျမင္ေနတဲ႕ညီမေလးေၾကာင္႕
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခု မိုက္မိုက္မဲမဲ ဆံုးျဖတ္ခါနီးမွာ ညီမေလး ဆိုတဲ႕မ်က္ႏွာနဲ႕..
ျပန္လည္တည္႕မတ္ခဲ႕ရတဲ႕ အခ်ိန္ေတြ.. ရွိခဲ႕ရတာေပါ႕..
အဲဒီအတြက္ ညီမေလးဆိုတဲ႕ မိုးစက္ကေလးဟာ
ကုိယ္႕ကို ေအးျမေစခဲ႕ပါတယ္..

မိုးေတြကေတာ႕ ရြာေနတုန္းပဲ ညီမေလးေရ..
ညီမေလးရဲ႕အတူ ေမြးဖြားဖက္ မိုးစက္ကေလးေတြ အေၾကာင္း
သိနားလည္ဖို႕လိုတယ္ကြယ္
ေလာကႀကီးက မိုးနဲ႕ တူတယ္လို႕ ထင္မိတယ္
မိုးဆိုတာ ေကာင္းကင္နဲ႕ေျမျပင္တို႕ရဲ႕ ခြန္အားေတြနဲ႕
လွပစြာ ေပါင္းစပ္ ဖန္ဆင္းထားတဲ႕ အႏုပညာတစ္ရပ္ေပါ႕
အက်ိဳးျပဳသလို အက်ိဳးကိုလည္းပ်က္ေစတတ္တယ္
မိုးရိပ္ေရာင္ ဟိုေတာင္က ညိဳမလိုနဲ႕ အသံျမည္ျခိမ္းၿပီးမွ မရြာပဲေနတတ္တယ္
မရြယ္ပဲ တစ္ခါတည္း ျဖဳန္းခနဲ သည္းသည္းမည္းမည္းလည္း ရြာတတ္တယ္
ေၾကာက္စရာ ထစ္ခ်ဳန္းလို႕ လွ်ပ္စီးတလက္လက္နဲ႕လည္း အုန္းအုန္းခ်တတ္တယ္
တစ္ခါရြာမိရင္ မစဲပဲ တစိမ္႕စိမ္႕နဲ႕ လြမ္းစရာ ေစြေနတတ္တယ္
ရြာခ်င္တဲ႕ေနရာမွ ကြင္းကြက္လို႕ ကြက္က်ားမိုးလည္းရြာတတ္တယ္
ကံဆိုးသူေတြေနာက္မွ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လည္း လိုက္တတ္တယ္
မိုးအံု႕တဲ႕ မပြင္႕မလင္း ညေနခင္းေတြက ျဖားေယာင္းတတ္တယ္
ေလာကႀကီးက မာယာေတြမ်ားလြန္းတယ္
ေလာကႀကီးအေၾကာင္းကို
တို႕ေတြ သင္ယူရဦးမယ္ကြယ္…

ခ်စ္ရတဲ႕ညီမေလး
ဇြန္လ ၁၇ ရက္ေန႕မွာက်ေရာက္တဲ႕
၂၃ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႕မွသည္
သက္ရွည္က်န္းမာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႕
ခ်စ္တဲ႕သူမ်ားနဲ႕ မခြဲမခြာေနရၿပီး
ညီမေလးလိုလားတဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ကို
အေရာက္လွမ္းႏိုင္တဲ႕
ပညာျပည္႕၀ ႏွလုံးလွသူေလး ျဖစ္ပါေစလို႕
အေ၀းေရာက္ မိုးေရစက္ေတြနဲ႕အတူ
မမ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္..

ခ်စ္တဲ႕မမ
ပန္ဒိုရာ

မိုးရြာရင္ ဘာလုပ္လဲဆိုတဲ႕ tag game ေလးတစ္ခုပါ။
ကိုယ္႕ကို တက္ထားတဲ႕သူကေတာ႕ မယ္ေမာင္ ေပါ႕။ ကိုယ္ေရးတာကေတာ႕ ေရးေစခ်င္တာနဲ႕ တိုက္ဆိုင္ခ်င္မွ တိုက္ဆိုင္မယ္။
ေနာက္ထပ္ တက္ခ်င္သူမ်ားကေတာ႕…

ခရီေရတာ
ကေဒါင္းညင္သာ
ပံုရိပ္

Expand..

Thursday, June 14, 2007

ကံ႕ေကာ္


(www.innwa.com , by zayar aye)

ကံ႕ေကာ္

ကံ႕ေကာ္....။ ပြင္႕ဖတ္ ျဖဴေဖြးသည္။ ၀တ္ဆံ ၀ါႏုသည္။ ေမႊးရနံ႔ သင္းပ်ံ႔ယဥ္သည္။ အပင္ျမင္႕၀ယ္ တင္႕တယ္သည္။ ရာသီအခ်ိန္အခါျဖင္႕ ဖူးပြင္႕ေလ႕ရွိသည္။


ႏိုင္ငံ အႏွံ႕အျပားတြင္ ေတြ႕ႏိုင္ေသာ ပန္းျဖစ္ေစကာမူ ကံ႕ေကာ္ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ တစ္ေနရာကိုသာ ေျပးျမင္ေယာင္ေလ႕ရွိၾကသည္။ ကံ႕ေကာ္သည္ ရာဇ၀င္တြင္ ထင္ရွား ခန္းနားခဲ႕ေလသည္။

ႏွစ္တိုင္း မိုးဦးစလွ်င္ သူေရာက္လာမည္။ တခါတခါတြင္ ႏွစ္ကူးပိေတာက္ႏွင္႕ အျပိဳင္။ ၿပီးေတာ႕ ကံံ့ေကာ္က သူ႕ခ်ည္း အထီးက်န္မေန။ ေရတမာတန္းတို႕က စိမ္းလမ္းစြာ အလွကူဆင္ေပးသည္။ ငု၀ါ၀ါႏွင္႕ စိန္ပန္းနီျပာတို႕ ၀န္းရံကာ ပနာရသည္။ စြယ္ေတာ္ပြင္႕တို႕ႏွင္႕လည္း ခ်စ္ၾကည္စြာ
ေရႊလမ္းေငြလမ္း ေဖာက္ၾကသည္။ သက္တမ္း ရင္႕ရွည္ခဲ႕ၿပီ ျဖစ္ေသာ သစ္ပင္အို ထီးထီးႀကီးကမူ ကံ႕ေကာ္ပ်ိဳကို အၿမဲ ေစာင္႕ႀကိဳ ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။

ေျဖာင္႕တန္းေသာ လမ္းမ၏ထိပ္၀ယ္ ဣေျႏၵျဖင္႕ မတ္မတ္ရပ္ေနေသာ ညစ္ေထးေထး အေဆာက္အဦ ႀကီးသည္ ကံ႕ေကာ္ေရာက္လာ လွ်င္ေတာ႕ မၿပံဳးမရယ္ပဲမေနႏိုင္။ လမ္းေဘး တဖက္တခ်က္မွ အနီေရာင္ အျဖဴေရာင္ အေဆာက္အဦ မ်ားလည္း ဆူဆူညံညံ စကားသံတို႕ျဖင္႕ ပိုမိုအသက္၀င္လာေတာ႕သည္။ ေရတမာပင္မ်ား ၾကားက ဘုရားေက်ာင္း ရွည္ရွည္ႀကီးထံမွ ေခါင္းေလာင္းသံမ်ားကေတာ႕ ပိုမို သြက္လက္လာသလိုလို။

ကံ႕ေကာ္ဦးကိုမွ ဆြတ္ခူးပန္ဆင္လိုသူတို႕ ရွိခဲ႕ၾကသည္။ ကံ႕ေကာ္ပြင္႕လို႕မွ အလာမေရာက္လွ်င္ စိတ္ေကာက္သူေတြ ရွိခဲ႕ၾကသည္။ ကံ႕ေကာ္သည္ ေပါင္းကူးသဖြယ္ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူတို႕လမ္းၾကား
တီးတိုးစကားမ်ားတြင္ က႕ံေကာ္ရနံ႕တို႕ျဖင္႕ လတ္ဆတ္ထံုသင္းခဲ႕သည္။ စာအုပ္ကေလးမ်ားၾကား၀ယ္ ကံ႕ေကာ္ပန္းေျခာက္တို႕ လွပစြာ ေနရာယူခဲ႕ၾကသည္။

ကံ႕ေကာ္ကား ေက်ာ္ၾကားေသာ ဇာတ္လိုက္ ဆိုလွ်င္လည္း မမွား။ ဤေဒသ၏ ႀကိဳဆိုပြဲ၊ ႏႈတ္ဆက္ညစာစားပြဲ၊ ေစ်းေရာင္းပြဲ၊ အားကစားပြဲ၊ ေနရာတကာ ကံ႕ေကာ္တံဆိပ္ ခပ္ႏွိပ္ခဲ႕ၾကသည္။ ကံ႕ေကာ္၏ အိမ္နီးနားခ်င္း ကန္ေရျပင္၀ယ္ လႈိင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ား ဟုိဒီေျပးလႊားေနခ်ိန္ ငယ္ရြယ္သူတို႕၏ ပ်ိဳမ်စ္ေသာ ရင္ခုန္သံတြင္လည္း ကံ႕ေကာ္ေရာင္ႏုႏုျဖင္႕ လိႈင္းေဘာင္ဘင္ထခဲ႕သည္။ ငယ္သူတို႕သာမက ရင္႕က်က္ၿပီထင္ရေသာ ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္မ်ားသည္ပင္ ဒီေနရာ ဒီေဒသကို ေရာက္လာကာ ကံ႕ေကာ္ကို ေတြ႕လိုက္ရလွ်င္ အတိတ္ကို လြမ္းဆြတ္ကာ အသစ္တဖန္ ႏုပ်ိဳ လာၾကေတာ႕သည္။


သို႕ရာတြင္ ကံ႕ေကာ္တို႕၏ ျဖဴလြေသာ ပြင္႕လႊာႏုႏု၀ယ္ ရဲရဲနီေသာေသြးစက္မ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ စြန္းေပ ခဲ႕ရေလသည္။ ကံ႕ေကာ္ပြင္႕ကို ရင္မွာပိုက္ကာ ခ်စ္သူေပ်ာက္ကို ေမွ်ာ္သူမ်ား ရင္နာစရာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းတို႕ မခမ္းေျခာက္ႏိုင္ၾကေသး။ အခုေတာ႕လည္း သကၠရာဇ္ ၁၉၂၀ က စခဲ႕ေသာ ကံ႕ေကာ္၏ ရာဇ၀င္ တစ္ရပ္သည္ ၂၀၂၀ မတိုင္မီပင္ အဆံုးသတ္သို႕ ေရာက္လုလု ျဖစ္ေနေလၿပီေကာ။ ကံ႕ေကာ္ကား ကံဆိုးခဲ႕ေလၿပီ။


အဓိပၸါယ္တို႕ ဆိတ္သုဥ္းသြားရာ အရပ္ေဒသတစ္ခုတြင္ က႕ံေကာ္သည္ ပြင္႕ခ်ိန္တန္လွ်င္ တာ၀န္ေက်စြာ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႔ ဆက္ပြင္႕ေနဆဲ။ သို႕ေသာ္...။

မေႏွာင္းခဲ႕ေသာ အတိတ္ကာလတစ္ခုမွာေတာ႕ ကံ႕ေကာ္ပန္းတို႕ ၀င္႕၀င့္ထည္ထည္ တင္႕တယ္လန္းဆန္းစြာ သင္းပ်ံ႕ခဲ႕ဖူးေလသည္။




ပန္ဒိုရာ
၁၃၊၆၊၂၀၀ရ

Expand..

Sunday, June 10, 2007

ဘေလာ႕ဂါမ်ားႏွင္႕ ဟာသ

ဘေလာ႕ဂါမ်ားႏွင္႕ ဟာသ

ဘေလာ႕ဂါေတြ ေရးထားၾကတာ ဖတ္မိသေလာက္ ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ဟာသဉာဏ္ ရႊင္ၾကတာေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကိုယ္႕ ဘေလာ႕ဂ္ရဲ႕ theme အရ ဘယ္ေလာက္ပဲ စာတည္စာခန္႕ေတြ ေရးၾကလည္း အနည္းဆံုး ဆီပံုးထဲမွာျဖစ္ျဖစ္ သေဘာက်ေလာက္စရာ မွတ္သားေလာက္စရာ ရယ္စရာ ေလးေတြ ေရးထားတာကို သြားသြားေတြ႕တာပါပဲ။

ဆရာ ကိုတာကေတာ႕ ဟာသဉာဏ္ဆိုတာ ေတြးရိုးေတြးစဥ္ကေန ေဖာက္ေတြးတာ၊ ေဘးထြက္ေတြးတာ၊ ဉာဏ္ေကာင္းတဲ႕လူမ်ားသာ ေတြးႏိုင္တာဆိုပဲ။ (ဟဲ)

ဂ်စ္တူးရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ကေမာက္ကမ ေတြကေတာ႕ အားလံုးကို အပန္းေျပ ရယ္ေမာေစတာပါပဲ။ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕ ဟာသမ်ားကို ဆင္႕ပြားခံစားသူ ကိုပု ရဲ႕ အေတြးေတြကလည္း ထူးဆန္းပါေပ႕ ဆရာပုရယ္လို႕ ေျပာရမလို။ ေအးေအးေနတတ္တဲ႕ ကဗ်ာဆရာေလး ညီညီ(သံလြင္) ဆိုရင္လည္း ျပန္ဖတ္တိုင္း ၿပံဳးရရယ္ရတဲ႕ ျပဇာတ္ တစ္ပုဒ္ေရးထားတာ အံ႕စရာ။ အသည္းကြဲ ကဗ်ာဆရာ ခရီေရတာကလည္း အၿငိမ္႕ျပက္လံုးေတြ ဒီလိုေရးတတ္လိမ္႕မယ္လို႕ မထင္ရဘူး။ စာအေလးအနက္ေတြ တင္ေလ႕ရွိသူ မေမဓာ၀ီရဲ႕ လွ်ပ္တျပက္ ဟာသမ်ား ဆိုရင္လည္း တစိမ္႕စိမ္႕ေတြးလို႕ ရယ္ရတယ္။ ခပ္တည္တည္ အေတြးအေခၚေတြ ေရးေလ႕ရွိတဲ႕ ကိုေစးထူးရဲ႕ ေပါက္ၾကမယ္ေဟ႕ ေကာင္းေကာင္း ဆိုရင္ ျမင္ေယာင္ၿပီးေတာ႕ကို ရယ္ရတာ။ တက္စလာ ရဲ႕ ကြန္မန္႕ေတြကို ျပန္ေျဖထားပံုကေတာ႕ ဦးေပၚဦး လားေအာက္ေမ႕ရတယ္။

ကေဒါင္းညင္သာ ဆိုတာကေတာ႕ စာေတြေတာ႕ အတည္ေပါက္ေရးၿပီး ဆီပံုးေတြထဲမွာ ဟြန္း ဟင္႕နဲ႕ ဟန္မူပါပါ ေနာက္တတ္သူ တစ္ေယာက္ေပါ႕။ ဘာညာကေတာ႕ ကြိကြိဆိုတဲ႕ ရယ္သံ အိအိ ဆိုတဲ႕ ငိုသံကစၿပီး ရယ္စရာေကာင္းေနၿပီ။ ညေလးကေတာ႕ ပို႕စ္ေလးေတြ ေခါက္တာဆံုးသြားရင္ ရွိေတာ႔ဘူးကုန္သြားၿပီ ဆိုၿပီး သေဘာက်စရာေလး ေရးထားတာ။ ေမာင္ရန္ ရဲ႕ ဟိုညဆိုရင္ အင္း….။ ေမာင္ပြတ္ တို႕ရဲ႕ မဟာအစည္းအေ၀း မွတ္တမ္းေတြကေတာ႕ သမိုင္းတင္ေလာက္ပါရဲ႕။ ဘလာေဂါက္ရဲ႕ ဆီပံုးထဲေရးေရးသြားတဲ႕ အဂၤလိပ္စာ စြမ္းရည္ကလည္း ေၾသာခ်ရတာပဲ။ ဒါ နမူနာေတြပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဆက္ေရးရရင္ ဆံုးမွာ မဟုတ္ေတာ႕ဘူး။

အဲ.. ဒီလို ဘေလာ႕ဂါေတြ ဆြဲထည္႕ထားတာကေတာ႕ ေပါေနတာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး ဆိုၿပီး အရင္ဆံုး သူခိုးေသေဖာ္ညိွလိုက္တာပါေလ။ (ဟဲ)

ဒီအထဲမွာေတာ႕ မၾကာခင္ကပဲ ဘေလာ႔ဂ္ေလာက က ထြက္သြားတဲ႕ ပါဠိပညာရွင္ ကိုနတၳိနဲ႕ အျပန္အလွန္ ေျပာမိတာေလးေတြကို သူ႕ဆီပံုးထဲက အမွတ္မထင္ ကူးထားမိသေလာက္ တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။ အားလံုးအတြက္ အမွတ္ရစရာျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကိုနတၳိဆီက ခြင္႕မေတာင္း ႏိုင္ေတာ႕ေပမယ္႕ သေဘာထား အလြန္ျပည္႕၀သူ ကိုနတ္တစ္ေယာက္ ခြင္႕ျပဳ ခြင္႕လႊတ္လိမ္႕မယ္ လို႕ ယံုၾကည္မိပါတယ္။

အင္း…..တခါတခါက်ေတာ႕လည္း ရယ္စရာက လြမ္းစရာ ေကာင္းေစတယ္။ ဆရာ ရန္ကုန္ဘေဆြ ေရးတဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးလိုက္တယ္။ ျပဇာတ္ထဲမွာ အလြမ္းနဲ႕ဆံုးမယ္႕ဇာတ္လမ္းေတြမွာ ဟာသေလးတစ္ခန္းကို မသိမသာ ေရွ႕မွာကပ္ထည္႕၊ ပိုလြမ္းစရာ ေကာင္းတယ္ ဆိုတာေလ။


ဆီပံုးထဲမွ ျပင္ညာခ်ိတို႕ ေဆြးေႏြးခန္း


pandora: ဒီေန႕ေတာ႕ ေလေနတယ္.. ကၽြဲဟာ ႐ႊ႕ံညြံမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕သလို ပန္ဒိုရာသည္ ဘေလာ႕မွာသာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတယ္။

နတၳိ: ေၾကာင္သည္ ငါးေၾကာ္ ႀကိဳက္သကဲ့သို႔ နတၳိသည္ အိပ္ငိုက္ေနတယ္။

pandora: ငါးေၾကာ္မၾကိဳက္က ေၾကာင္မိုက္ျဖစ္သလို လန္းတာေလး မၾကိဳက္ရင္ ကိုနတ္ လူမိုက္ျဖစ္မယ္..ဟဲ. လန္းျခင္း=အိပ္မငိုက္ျခင္း (တလြဲမေတြးနဲ႕)

နတၳိ: လန္းျခင္းသည္ modelေလးေတြရဲ႕ ပုံဟန္ ျဖစ္သလို အိပ္ငိုက္ျခင္းသည္ နတၳိ၏ ပံုစံ ျဖစ္၏။

pandora: အိပ္ငိုက္သူသည္ သြားရည္က်၏။ ေမာ္ဒယ္ကေလးမ်ားကို ခံစားသူလည္း အဲ.. သြားရည္ပဲက်၏။ ကိုနတ္ကား သြားရည္က်သူ ျဖစ္သေလာ။

နတၳိ: မ်က္လံုးသည္ (ဘေလာ့ဂ္ဂါ ကိုမ်က္လံုး မဟုတ္) အစာအိမ္ထက္ ႀကီး၏။ နတၳိသည္ကား မ်က္လံုးျပဴးသူ ျဖစ္၏။

pandora: မ်က္လံုးျပဴးသူသည္ အိပ္ငိုက္သည္႕အခါ မ်က္လံုးကို လံုေအာင္မဖံုးႏိုင္ရွာ။ ထို႕အတူ ေမာ္ဒယ္ကေလးမ်ားသည္ လည္း.. (အဲ.. ရႈပ္ကုန္ၿပီ။)

နတၳိ : ၾကည္႕ေသာသူ ျမင္၏၊ နတၳိသည္ ျမင္ေအာင္ၾကည္႕သူတည္း။

pandora: မ်က္လံုးျပဴးသူသည္ အိပ္ငိုက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေမာ္ဒယ္ကေလးမ်ားကို ျမင္ေအာင္ၾကည္႕ေသာ အလုပ္သည္ကား အေတာ္ေၾကာင္သည္႕အလုပ္ေပတည္း။

(ေနာက္ထပ္ ဆက္ေရးၾကေသးသည္။ အဲဒါေတြကိုေတာ႕ ကူးမထားမိသျဖင္႕ ေပ်ာက္ပ်က္သြားပါသည္။ မမွတ္မိေတာ႕။)

………

နတၳိ: ပန္းေလာကတြင္ ဆို႐ိုး႐ွိ၏။ ဆူးပါေသာ ပန္းတို႔သည္ ရဲရင့္၏။ လူ႕ေလာကတြင္လဲ ဒဏ္ရာ အမာ႐ြတ္႐ွိေသာ သူရဲေကာင္းသည္ ခမ္းနား၏။ စာေပေလာကတြင္လဲ စာအုပ္မ်ိဳးစံုေရာင္း၏။

pandora: ေတာင္ဇလတ္ပန္း ၏ အနံ႔သည္ ထုပ္္ထားေသာ ဖက္တြင္ပင္ ေမြႊးပ်ံ႕၏။ ခ်င္ကာပူတြင္ လိုရာ စာအုပ္ လက္လွမ္း မမီႏိုင္။ ကိုနတ္ကဲ႕သို႕ ပညာရွိထံ မွီ၀ဲ ဆည္းကပ္ပါက အႏွစ္ခ်ဳပ္ကို ရသတည္း။

နတၳိ: ခေရပန္းသည္ ေ၀လဲ ေမႊး ေၾကြလဲ ေမႊး၏။ အိႏၵိယတြင္ မယ္စၾကာ၀ဠာ ျဖစ္မည့္သူမ်ား ႐ွိ၏။ နတၳိတြင္လည္း ခ်ကိုက္ထားေသာ စာအုပ္ အနည္းငယ္မွ်သာ ႐ွိ၏။

pandora: ခေရတို႕သည္ ေျမမွာခ ကာ ေမႊးရန႕ံကို ေ၀မ်ွ၏။ မိန္းမတို႕၏ ပစၥည္းဥစၥာကား အဆင္းတည္း။ ပညာတို႕၏ သိုမွီးရာကား စာအုပ္ထဲ သာမက ဟဒယ တြင္ အရွည္တည္၏။

နတၳိ: အေၾကြပန္းေပမယ့္ ေ႐ႊနန္းေတာ့ ထိုက္ႏိုင္၏။ အဆင္းပံုဟန္သည္ အေရျပားတစ္ေထာက္စာသာ။ ပညာကို အသံုးမခ်တတ္ပါလွ်င္ အႏၲရာယ္ ႀကီး၏။

pandora: က်ြန္းသစ္ပင္ ၏ အပြင္႕ငယ္သည္ ျဖဴေဖြးသေလာက္ ဖ်စ္ၾကည္႕ပါက နီိိနီေစြး ၏။ ႏွင္းဆီစိုက္စားသူ သည္ ဆူူးစူးသည္႕ရန္ ကာကြယ္ႏိုင္၏။ ပညာရွာ ပမာ သူဖုန္းစား တည္း ။

နတၳိ: ပန္းတို႔သည္ မႏြမ္းခင္ ေလာကကို အလွဆင္ရ၏။ ပညာ႐ွိတုိ႔ တယူသန္ ျဖစ္လွ်င္ ေလာကအတြက္ အခ်ီးႏွီး ျဖစ္၏။

pandora: အခ်ိဳ႕ေသာ ပန္းတို႕သည္ ညိဳွးရမွ တဖန္ ရွင္သန္လာၾက၏။ ပညာေရႊအိုး သည္ တုတ္နဲ႕မိုး ရုံျဖင္႕မရြဲ႕။ တုတ္ႏွင္႕ ထိုးလွ်င္မူ ေပါက္ႏိုင္၏။ လူ မ သြားေသာ္ ေပ်ာက္ႏိုင္၏။

နတၳိ: လူ႕ေပါက္ပန္းသည္ တန္ဖိုး မ႐ွိ။ ပညာေ႐ႊအိုးသည္ အလြန္႔ အလြန္ ေစ်းႀကီး၏။

pandora: လက္ခုပ္ပန္းသည္ အလြန္နံ၏။ ပညာ ရဲရင္႕သူသည္ စတိတ္ခုံတြင္ မိုက္ခရိုဖုန္း အသံမလာ ေသာအခါ ေခၽြးေစးျပန္၏။

နတၳိ: ကုမုျဒာၾကာပန္းသည္ လေရာင္ဆမ္းမွ ပြင့္လန္း၏။ စည္သည္ တီးမွ ျမည္၏။ ပညာ႐ွိသည္ အတီးခံရမွ အားကနဲ ေအာ္၏။


ပန္ဒိုရာ
၁၀.၆.၂၀၀ရ

Expand..

Friday, June 8, 2007

My Last Minute

ကိုနတၳိရဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တင္ထားတဲ႕ နတၳိရဲ႕ ခရီး (ကုသိနာ႐ံု) ပို႕စ္ေလး ဖတ္ၿပီး ဒီပံုေလး ထြက္လာတယ္။ ခံစားၾကည္႕ၾကပါေနာ္။






drawn in "Paint"
used pencil, fill with color , color eraser tools and (of coz) my mini mouse

(ျဖည္႕စြက္ခ်က္)

ဒီပံုေလးအေၾကာင္းကို နည္းနည္းေလာက္ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ ပထမဆံုးေျပာခ်င္တာကေတာ႕ ပန္ဒိုရာသည္ ပန္းခ်ီမဆြဲတတ္ပါ။ စနစ္တက် တခါမွ မသင္ဖူးပါ။ မေတာက္ တေခါက္ ဘာအစ္ဇင္ ညာအစ္ဇင္ေလး ဟုိဖတ္ ဒီဖတ၊္ ဂႏၳ၀င္ ပန္းခ်ီကားေလးေတြကို နည္းနည္းပါးပါး ျမင္ဖူးတာက လြဲလို႔ေပါ႕။ ဒါေၾကာင္႕ ကိုယ္ဆြဲခ်င္သလို ဆြဲထားေသာ ပံုကို အားနာေသာ အားျဖင္႕ ရွင္းျပဖုိ႕ လုိပါတယ္။

မ်ဥ္းအျပတ္ကေလး ေတြက ပ်က္စီးဆံုးရႈံးတာ လို႕ ကိုယ္႕ဘာသာ တင္စားဆြဲထားပါတယ္။ အမဲေရာင္ ေၾကမြေနတဲ႕ အတံုးေလးေတြကလည္း က်ဳးလြန္ခဲ႕တဲ႕ မေကာင္းမႈေတြကို ရည္ညႊန္းခ်င္တာပါ။ ပန္းခ်ီထဲ က လူဟာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။ ႏႈတ္ခမ္း ထူထူေလးကို တမင္ဆြဲထားတာ ေလာကီကို ခံုမင္သူေလးလို႕ ေျပာခ်င္တာပါ။ သူမရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမိနစ္မွာ သူမဟာ ေငးၾကည္႕ရင္း မ်က္ရည္က်ေနပါတယ္။ သတိထားမိမယ္ ထင္တာကေတာ႕ မ်ဥ္းျပတ္ေတြ ထဲမွာ ျပတ္သားေနတဲ႕ မ်ဥ္းေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီ ေဒါင္လိုက္မ်ဥ္းေၾကာင္းက သူုမကို ဘ၀ျခားေစခဲ႕ၿပီ။ က်န္ခဲ႕တာကေတာ႕ ၀ိုးတ၀ါး အနီေရာင္ အသည္းႏွလံုးပံုေလးပါ။ မက္ေမာမႈမေပ်ာက္တဲ႕ သူမရဲ႕မ်က္ရည္ေတြဟာလည္း အနီေရာင္ ထပ္တူ မႈန္းထားပါတယ္။

အခုေန ပန္ဒိုရာ ေသရင္ေတာ႕ အဲဒီလိုပဲ ေနမွာပဲလို႕ တရားမရသူပီပီ အခုအခ်ိန္မွာ ဒီလို ပံုမ်ိဳးဆြဲမိပါတယ္။

အဲ နာမည္ကိုက ေနာက္ဆံုးစကၠန္႕ မဟုတ္။ အခ်ိန္ရွည္ၾကာ ခက္ခဲ ရဦးမယ္႕ မိနစ္ရယ္ပါ။

Expand..

Wednesday, June 6, 2007

ေတာအုပ္







ေတာအုပ္။

၀ံပုေလြလာဆင္ ေနထိုင္တဲ႕ ေတာအုပ္။

သစ္တစ္ပင္ခုတ္ အခ်ဳပ္သံုးလ ဆိုတဲ႕
ဥပေဒသေတြနဲ႕ ေတာအုပ္။

ေတာမကြၽမ္းသူေတြ လမ္းေပ်ာက္
ေတာေျခာက္တတ္တဲ႕ ေတာအုပ္။

ေတာေၾကာင္ေတြ လက္ခေမာင္းခတ္ေကာင္းေအာင္
ေတာမီး ေလာင္ေလာင္ေနတဲ႕ ေတာအုပ္။

အရိပ္ေနေန အခက္ခ်ိဳးခ်ိဳးလုပ္ေတာ႕
မၾကာခင္ ေတာကတံုး ေတာျပဳန္းေတာ႕မယ္႕ ေတာအုပ္။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ႕ ေတာအုပ္ကိုမျမင္
သစ္ပင္ေတြသာ ျမင္ေနတဲ႕ေကာင္ေလ...။

ပန္ဒိုရာ
၁၊၆၊၂၀၀၇



Expand..

Tuesday, June 5, 2007

မွန္အိမ္ထဲကငါး






မွန္အိမ္ထဲကငါး

အဲဒီ အလွအပ ဆိုတာေၾကာင္႕ေပါ႕
ငါ႕မွာ အက်ဥ္းခ်ခံေနရတယ္
ထင္ေယာင္ထင္မွားအားက်သူေတြကို ေဖ်ာ္ေျဖဖို႕
ပကာသန အေရျခံဳ အၿပံဳးေတြနဲ႕
ဟန္ေရးတျပျပ ေနရတယ္
အမ်ိဳးမတူ အေရာင္မတူသူေတြနဲ႕လည္း
အလြမ္းသင္႕ေအာင္ ႀကိတ္မွိတ္ေပါင္းရေသးတယ္
အခ်ိန္တန္ရင္ ဗိုက္တာမင္အတုေတြ အျဖည္႕ခံေနရၿပီး
ရင္သပ္႐ႈေမာ အဆာပလာ ေတြ ၀န္းရံေနလည္း
ေလးဘက္ေလးတန္ ပိတ္ေနတဲ႕
အဲဒီရုပ္၀တၳဳေတြက ငါ႕အိမ္မွမဟုတ္တာ
အဆိုးဆံုးကေတာ႕
ဟို ထြက္ေပါက္လိုလိုဘာလိုလိုနဲ႕
ထြင္းေဖာက္ျမင္ေအာင္လုပ္ထားတဲ႕ အရာတစ္ခု
အမွတ္မရွိတဲ႕ငါ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္နဲ႕ ထြက္ေျပးမိတိုင္း
နံရံပဲ ၀င္၀င္တိုက္ေနေတာ႕ နာနာက်င္က်င္ ေနာက္ဆုတ္ျပန္ခဲ႔ရတယ္။


ပန္ဒိုရာ
၄၊၆၊၂၀၀၇


Expand..

Monday, June 4, 2007

လတစ္စင္းရဲ႕ ကံၾကမၼာ



လတစ္စင္းရဲ႕ ကံၾကမၼာ

ငါဟာသဘာ၀အတိုင္း
ဆန္းတစ္ခါ ဆုတ္တစ္လွည္႕
သာေနတဲ႕ ၿဂိဳလ္ပဲ႕တစ္လံုးပါကြယ္
လမင္း လို႕ မင္းတို႕ပဲ သမုတ္ခဲ႕ၾက
ငါနားမလည္ႏိုင္ခဲ႕
မေန႕ကသာတဲ႕လမင္း
ဒီေန႕သာတဲ႕လမင္း
မနက္ျဖန္မွာ သာတဲ႕လမင္း
ဘာေၾကာင္႕ ေၾကကြဲ ေရာင္စဥ္ ေတြခ်ည္း ျဖန္႕က်က္ေနရတာလဲ
လမင္းကိုေငးေမာၾက
လမင္းကိုတမ္းတၾက
လမင္းရဲ႕ အလင္းမွာ ေမ်ွာ္လင္႕ခ်က္ေတြထားၾက
လရိပ္မွာ တိတ္တိတ္ ၾကည္ႏူးၾက
ေနာက္ဆံုးေတာ႕ လေရာင္ျခည္တန္း
ျဖားေယာင္း လႊမ္းမိုးခံရတဲ႕႕ေအာက္မွာ
လမင္းကို စိတ္နာနာ စြန္႕ခြာၾကသတဲ႕
ငါဟာ မစားေကာင္းတဲ႕ သစ္သီးတစ္လုံုး
ငါဟာ က်ိန္စာသင္႕ေနတဲ႕ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္
ငါဟာ ေမွာ္၀င္ေနတဲ႕ လမင္း
ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ငါတစ္ေယာက္တည္း
ေျခာက္ေသြ႕တဲ႕ ေကာင္းကင္ထဲ
က်န္ခဲ႕ရတာပဲ။

ပန္ဒိုရာ
၄၊၆၊၂၀၀၇


Expand..

Sunday, June 3, 2007

ကုိဖိုးရမ္ မဘေလာက္

ကုိဖိုးရမ္ မဘေလာက္

ကိုဖိုးရမ္ႏွင္႕ မဘေလာက္တို႕သည္ ဗာက်ဳရယ္၀ါးလ္ဒ္ (virtual world) ဟုေခၚေသာ အင္တာနက္ကမၻာ ေလာကသားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

အင္တာနက္ ေလာကသား မွန္လွ်င္ ဘေလာ႕ဂ္တစ္ခုေတာ႕ ပိုင္ဆိုင္ၾကေသာ ယေန႕ ေခတ္ႀကီးတြင္ ကိုဖိုးရမ္လည္း ဘေလာ႕ဂ္တစ္ခု တည္ေထာင္ ထားပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕ စိတ္၀င္စားမႈကေတာ႕ ဖိုရမ္ forum မ်ားတြင္ ေရးသားျခင္းကို ပိုသည္။ အဦးဆံုး ျမန္မာဖိုရမ္မ်ားထဲမွ ျဖစ္ေသာ ဇလံုဖိုရမ္မွ စ၍ ရတာနာ၊ ပုလင္းနက္၊ ျမန္မာေကာ္ဖီေရွာ႕၊ ေႏွးထစ္ဖိုရမ္၊ ပဒံုေပ်ာ႕ ဖိုရမ္၊ ျမန္မာဘေလာ႕ဂါဖိုရမ္ စသည္တို႕သာမက ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္မ်ား စုေ၀းေသာ ျမန္မာအန္ဂ်ီပ်ိဳမ်ား ဖိုရမ္ပါမက်န္ သူ႕ေျခရာ အဲ.. သူ႕အိုင္ပီအက္ဒရက္စ္ ေတြခ်ည္း။ အေျပာ ကလည္း ေကာင္း၊ ျငင္းခံု ေဆြးေႏြးရာတြင္လည္း ခ်က္က်လက္က် အာေဘာင္အာရင္း သန္ေပရာ အလြန္ လူႀကိဳက္မ်ား ေရပန္းစားလွေလသည္။

မဘေလာက္ကေတာ႕ ဘေလာ႕ဂါေလာကတြင္ ပိုမို နာမည္ ထင္ရွားသည္။ သူမသည္ ျမန္မာ အင္တာနက္ ေခတ္ဦးက ဖိုရမ္မ်ားတြင္ ၀င္ဖတ္၀င္ေရး လုပ္ခဲ႕ေသာ္လည္း ဘေလာ႕ဂ္ blog ဆိုသည္မ်ား ေခတ္စားလာေတာ႕ ဘေလာ႕ဂ္ကိုသာ ပိုစိတ္၀င္စားကာ ဖိဖိစီးစီး ေရးေနသူ ျဖစ္သည္။ စိတ္၀င္စားဖြယ္ စာ၊ကဗ်ာ၊ ရုပ္ပံုလွလွ၊ သီခ်င္းေကာင္းေကာင္းမ်ား ေ၀ေ၀ဆာဆာျဖင္႕ အင္တာနက္ ပရိႆတ္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သူျဖစ္သည္။ ဘာသာစကား ကၽြမ္းက်င္ကာ အေရးအသားေကာင္းရံု သာမက ဘန္နာ လွလွ ဘက္ဂေရာင္း ဆန္းဆန္းျပားျပား ကေလးမ်ား ျဖင္႕ ဘေလာ႕ဂ္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ အလွဆင္ကာ ပို႕စ္မ်ားကိုလည္း စနစ္တက် ေနရာခ် စီစဥ္တတ္ေသာ မိန္းကေလးဘေလာ႕ဂါ ပီသသူေလး ျဖစ္သည္။

သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ စေတြ႕ၾကပံုကေတာ႕ ဒီလို။


မဘေလာက္ က ျမန္မာ ဘေလာ႕ဂါ ဖိုရမ္တြင္ သူမ၏ဘေလာ႕ဂ္ ကို မိတ္ဆက္သည္႕ ပို႕စ္တစ္ခု သြားတင္ထားသည္။ ဒါကိုကိုဖိုးရမ္က ေတြ႕သြားၿပီး ဘာရယ္မဟုတ္ လာလည္မိရာမွ မဘေလာက္ ၏ ပရိႆတ္ ျဖစ္သြားကာ ဆီပံုးဟုေခၚေသာ C Box ထဲတြင္ အမွတ္တရ စာတစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္း အၿမဲ ေရးသြားေလ႕ရွိသည္။ မဘေလာက္ကလည္း ကိုဖိုးရမ္၏ ဘေလာ႕ဂ္ကို ျပန္လည္ပတ္သည္႕ အျပင္ ကိုဖိုးရမ္ေရးေလ႕ရွိေသာ ဖိုရမ္မ်ားတြင္ သူမပါ ရီဂ်စ္စတာ လုပ္ၿပီး ၀င္ဖတ္ ၾကည္႕ရင္း ကိုဖိုးရမ္၏ ေျပာႏိုင္ေဟာႏိုင္ ဗဟုသုတ အရည္အခ်င္းမ်ားကို အထင္တႀကီး သေဘာက် လာမိသည္။

ဒီလုိႏွင္႕ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင္႕အမွ် တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္သိလာ အေပးအယူမွ်လာသည္။ အေခၚအေ၀ၚေလးေတြက အစ “ကိုကိုရမ္” က “ေလာက္ေလး” က ဟုၾကင္ၾကင္နာနာ ျဖစ္လာၾကၿပီ။ (မွတ္ခ်က္။ တိုတိုရန္ မဟုတ္ပါ။ ေလာက္ေလးခြ မဟုတ္ပါ။)

ဒီေတာ႕လည္း ဒီေလာက္ လိုက္ဖက္ညီတဲ႕ ႏွစ္ေယာက္ ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ blogage လုပ္ၾကပါလား ဟု ပတ္၀န္းက်င္က တိုက္တြန္း လာၾကသည္။ ( မွတ္ခ်က္။ အဓိပၸာယ္ အႏွစ္သာရ တနည္းအားျဖင္႕ ဆင္သေယာင္ ရွိေသာ္လည္း blockage မဟုတ္ပါ။) ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ လုပ္ျခင္း ဆိုသည္မွာကား ဘေလာ႕ဂါႏွစ္ဦး ပူးေပါင္း၍ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ဘေလာ႕ဂ္ တစ္ခု ထူေထာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာဘေလာ႕ဂါမ်ားကေတာ႕ ဘေလာ႕ဂ္ေထာင္က်ျခင္း ဟုလည္း တင္စား ေခၚၾကေလသည္။

အင္တာနက္ ေလာကႀကီး အရည္အေသြး တိုးတက္ေရးအတြက္ ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ လုပ္ျခင္းကို ေပၚလစီအရ ကမၻာႏွင့္အ၀ွမ္း အလြန္အားေပးေလသည္။ ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ လုပ္လိုပါက ဘေလာ႕ဂါႏွစ္ဦးသည္ အင္တာနက္ဆိုင္ရာ ကုလသမဂၢမွ တရား၀င္ ယူအာအယ္လ္ ႏွင္႕ ၀က္ေပ႕ဂ်္ ေခၚ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ တစ္ခု ေလွ်ာက္ထားရသည္။ သာမန္ အေပ်ာ္ထမ္း ဘေလာက္ေနၾကေသာ ဘေလာ႕ဂါမ်ားသည္ ယခုအခါတြင္ အခမဲ႕ ရေသာ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ မ်ားကိုသာ သံုးခြင္႕ရေလသည္။ တာ၀န္ယူမႈမရွိသည္႕အတြက္ တရား၀င္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ စာမ်က္ႏွာကို အင္တာနက္ဆိုင္ရာ ကုလသမဂၢမွ သံုးခြင္႕မျပဳ။ (ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန။) ထို႕ေၾကာင္႕ သူတို႕၏ဘ၀မွာ မတည္ၿငိမ္။ အာမခံခ်က္မရွိ ။ တစ္ေန႕ေန႕ ဆားဗစ္ပရိုဗိုက္တာ က ၀န္ေဆာင္မႈ ျဖတ္လိုက္လွ်င္ သြားၿပီ။ အဲ.. တစ္ဖက္ကလည္း သူတို႕ဘ၀က လြတ္လပ္သည္။ တာ၀န္ယူမႈ မ်ားမွ ကင္းသည္။ ကိုယ္႕ဖာသာ ပံုမွန္ ပို႕စ္တင္ခ်င္တင္ မတင္ခ်င္ေန။ ၿပီးေတာ႕ ကိုယ္ေရးခ်င္တာ လြတ္လပ္စြာ ေရးလို႕ရသည္။

ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္လုပ္ထားေသာ ဘေလာ႕ဂ္မ်ားကေတာ႕ ဒီလိုမဟုတ္။ ပံုမွန္၀န္ေဆာင္မႈ အပါအ၀င္ ေၾကာ္ျငာ အက်ိဳးခံစားခြင္႕မ်ားပါ ရွိေသာ တရား၀င္ ႏိုင္ငံတကာ အင္တာနက္ အသိအမွတ္ျပဳ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာကို ကိုယ္ပိုင္ ပိုင္ဆိုင္ခြင္႕ ရသည္။ အလြန္ဂုဏ္ရွိ ကာ တင့္တယ္ တည္ၿငိမ္ေသာ ဘ၀ပါေပ။ သို႕ေသာ္ တစ္လလွ်င္ ပို႕စ္ဘယ္ေလာက္ တင္ရမည္။ အဲဒီအထဲမွာ အင္တာနက္ ေလာကကို အက်ိဳးျပဳရန္ နည္းပညာပို႕စ္က ဘယ္ေလာက္၊ ေဖ်ာ္ေျဖမႈက ဘယ္ေလာက္ စသည္ျဖင္႕ သတ္မွတ္ထားသည္မ်ားကို လုိက္နာရသည္။ ဘန္နာ ၊ တန္းပလိတ္ မ်ားကို အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ၾကာလွ်င္ အပ္ပဒိတ္ လုပ္ရန္ ဆိုတာမ်ိဳးက ရွိေသးသည္။ ကိုယ္သံုးမည္႕ အိုင္ပီအက္ဒရက္စ္မ်ားကို မွတ္ပံု တင္ရျခင္း၊ ကိုယ္သံုးမည္႕ ကြန္ပ်ဳတာႏွင္႕ အီလက္ထရြန္းနစ္ ဒီဗိုက္စ္မ်ားမွာ ဗိုင္းရပ္စ္ ကင္းရွင္းေၾကာင္း ေထာက္ခံစာယူရျခင္း၊ ဒါေတြက လိုေသးသည္။ ဒီလို ေကာ္မစ္မန္႕ဆိုတာမ်ား ကို ဘေလာ႕ဂါ တစ္ဦးခ်င္း အေနႏွင္႕ဆိုလွ်င္ လိုက္နာႏိုင္ရန္ မလြယ္။ ဒါေၾကာင္႕လည္း အေတြးအေခၚ မွ်တကာ တာ၀န္ခြဲေ၀ယူႏိုင္ၾကရန္ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီး ဘေလာ႕ဂါႏွစ္ဦးတို႕ ပူးေပါင္းေစရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ လုပ္ၿပီးလွ်င္ေတာ႕ တသက္လံုး မကြဲမကြာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ သစၥာရွိစြာျဖင္႕ ဘေလာ႕ဂ္ကေလး ကို တိုးတက္ စည္ပင္ေအာင္ ေမာင္တစ္ကီး မယ္တစ္ကလစ္ (မွတ္ခ်က္၊ 1 key, 1 click ကိုဆိုလိုသည္။) ေဆာင္ရြက္ၾကရေလသည္။

ဒီအထဲမွာ ဘေလာ႕ဂါရိုက္ ဆိုလားဘာလား၊ ေဂးဘေလာ႕ဂါ လက္ဘ္ဘေလာ႕ဂါတို႕က က်ားက်ားခ်င္း မမခ်င္း ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ ေတာ႕ ဘာျဖစ္လဲ၊ သူတို႕ကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ ခ်ေပးသင့္သည္ ဆိုၿပီး တစခန္းထၾကေသးသည္။ အဲဒါေတြ အေသးစိတ္ ေျပာျပရလွ်င္ ဇာတ္လမ္းကို ေရာက္ေတာ႕မွာ မဟုတ္။ ဒီေတာ႕ ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ပါမည္။

တိုတိုေျပာရလွ်င္ မစြမ္းရင္းကလည္းရွိ ကန္စြန္းခင္းကလည္းၿငိ ဆိုေတာ႕ ကုိဖိုးရမ္ႏွင္႕ မဘေလာက္တို႕ ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္လုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ နာမည္ႀကီးၾကသူမ်ား ပီပီ ကိုဖိုးရမ္ႏွင္႕ မဘေလာက္တို႕၏ ဘေလာ႕ေဂ႔ဂ်္ပြဲႀကီးကား ေပါ႕ပ္အပ္ပ္ပ်ံမက် စည္ကား လွေပသည္။ ဖိုရမ္ေရးေဖာ္ေရးဖက္ ဘေလာက္ေဖာ္ဘေလာက္ဖက္ အားလံုး အင္တာနက္ လံုးကၽြတ္ တက္ေရာက္ အားေပးၾကသည္။ ျမန္မာ ဘေလာ႕ဂါသားမ်ား စုေပါင္း လက္ေဆာင္ေပးေသာ သီရိဘေလာ႕ဂဟာ အမည္ရွိ ဘန္နာႀကီးကလည္း လွပ ခန္းနားေပသည္။ ဖိုရမ္ေရာင္းရင္းမ်ား အထူးေအာ္ဒါ မွာေပးထားေသာ ဘက္ဂေရာင္း ပန္းႏုေရာင္ အသစ္စက္စက္ ကေလးကလည္း တင္႕တယ္ေပစြ။ ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားထားေသာ ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ ဆုေတာင္းမ်ားမွာလည္း မ်ားျပားလြန္းသျဖင္႕ ဆီပံုးခန္းမက်ယ္ၾကီး ထဲတြင္ ျပည္႕လွ်ံသြားသည္။ ေနႏွင္႕လ ေရႊႏွင္႕ျမ ဆိုသလို အတြဲညီသူ ကိုဖိုးရမ္ႏွင္႔ မဘေလာက္တို႕ ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳး ဧည္႕ခံရသည္မွာ စာရိုက္ရလြန္းသျဖင္႕ လက္မ်ားပင္ ကိုက္ခဲလို႕ေနသည္။

အဲ.. ႏွစ္ေယာက္ပိုင္ ဘေလာ႕ကမၻာေလး တည္ေထာင္စေတာ႕ ၾကည္ႏူးမဆံုးႏိုင္။ ဘေလာ႕ဂ္ကို စီမံခန္႕ခြဲပိုင္ခြင္႕ admin access က ႏွစ္ေယာက္ နာမည္ ကိုယ္စီျဖင္႕ ပံုေသ default လုပ္ထားသည္။ ေလာ႕အင္ log in ၀င္ၿပီး ႏွစ္ဦးတည္း ေရးသားတိုင္ပင္ႏိုင္ရန္ အမ်ားမျမင္ႏိုင္ေသာ အထူး ဆီပံုးကေလး ကေတာ႕ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ သီးသန္႕ကမၻာေလးျဖစ္သည္။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ဘာပို႔စ္ေလးေတြ တင္ၾကမလဲ တိုင္ပင္ၾက။ ကိုဖိုးရမ္က ပို႕စ္တစ္ခု ေရးၿပီးလွ်င္ ဘာသာေဗဒ ကၽြမ္းက်င္သူ မဘေလာက္က စာလံုးေပါင္းေတြ စစ္ေပး သီခ်င္းေလးေတြ အေမာေျပ ဖြင္႕ျပႏွင္႕ အရာရာသည္ လမင္းသာသလို။ ဘေလာ႕တစ္ခုလံုးလည္း စာႏု ကဗ်ာႏုေလးမ်ား၊ သီခ်င္း ဓာတ္ပံု ကေလးမ်ား၊ နည္းပညာ အသစ္ကေလးမ်ား လႊမ္းျခံဳကာ ေရာမႏိ ၱက ျဖစ္ေနေလသည္။ ကိုကိုရမ္ ႏွင္႕ ေလာက္ေလး တို႕၏ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ဘေလာ႕ဂဟာေလးေပတည္း။

ဤသို႕ျဖင္႕ ငါးလ ေျခာက္လ ၾကာလာခဲ႕ၿပီ။ တစ္ခါလာလည္း ေလာ႕အင္၀င္ကာ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ၿပီး တန္းပလိတ္ျပင္ရ တစ္ခါလာလည္း လင္႕ခ္ေတြ အပ္ပဒိတ္လုပ္ရ ပို႕စ္အသစ္ေရးရ ကြန္မန္႕ေတြကို ျပန္ေရးရ ႏွင္႕ဆိုေတာ႕ ဘေလာ႕ဂ္တာ၀န္ေတြကို ကိုဖိုးရမ္ ၿငီးေငြ႕စျပဳလာသည္။ တေန႕တေန႕ ဘာပို႕စ္တင္ရမလဲ ဆိုတာ ေတြးရတာကိုက ဦးေႏွာက္ ခမ္းေျခာက္စ ျပဳလာသည္။ ၿပီးေတာ႔ အရင္ကလိုလည္း မဟုတ္။ ကိုယ္႕သေဘာႏွင္႕ကိုယ္ ပို႕စ္ေတြ တန္းတင္လို႕မရ။ မတင္ခင္ မဘေလာက္ကို ျပရ၊ စာလံုးေပါင္းစစ္ရ၊ သေဘာတူမတူ ညွိရႏႈိင္းရ တာေတြကလည္း စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စရာ ေကာင္းေလသည္။

အေရးထဲ ဖိုရမ္ထဲက အေပါင္းအသင္း ေတြက

“ကိုဖိုးရမ္ႀကီး ဘယ္လိုလဲဗ်။ ဘေလာ႕ဂ္ေထာင္က်သြား ကတည္းက ဖိုရမ္ေတြဘက္ ေျခဦးေတာင္ မလွည္႕ေတာ႕ပါလား။ ဧကႏၱ မဘေလာက္ကို ေၾကာက္ရတယ္နဲ႕ တူတယ္။ ဟတ္ ဟတ္ ဟတ္..”

ဟု ဆီပံုးထဲ လာေရးကာတစ္မ်ိဳး ပီအမ္ပို႕ကာတစ္ဖံု ပ်က္ရယ္ျပဳ ခံရတာလည္း ေအာင္႕သက္သက္ ႏိုင္လွသည္။

ဒီေတာ႕ တခါတခါ မေယာင္မလည္ျဖင္႕ ဖိုရမ္ေတြ ဘက္ကို ခဏဆိုၿပီး လစ္ထြက္သြား တတ္သည္။ မဘေလာက္က ေၾသာ္ သူလည္းပ်င္းမွာေပါ႕ေလ ဟု နားလည္စြာျဖင္႕ အစပိုင္းက ၾကည္ၾကည္သာသာ ခြင့္ျပဳ ခဲ႕ပါသည္။ ဒါေပမယ္႕ တစတစ ေလးလံလာေသာ ဘေလာ႕ထိန္းသိမ္းမႈ တာ၀န္ေတြ ၾကားမွာ ကိုဖိုးရမ္က နေမာ္နမဲ႕ အလ်င္စလို လုပ္သြားသျဖင္႕ ပို႕စ္အမွားမ်ား အက္ဒစ္ ျပန္လုပ္ရတာတို႕။ ေနရာျပန္ခ်ရတာတို႕က မ်ားလာေတာ႕ နည္းနည္း ၿငိဳျငင္ခ်င္လာသည္။ အရင္ကလို ကိုကိုရမ္ ဟုပင္ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ မေခၚႏိုင္။

“ေတာ႕ ကဖိုးရမ္ ရွင္ဟာေလ.. ပို႕စ္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ သတ္ပံုမစစ္ဘူး ။ ေၾသာ္.. ဒီမွာလည္း ၾကည္႕စမ္းပါဦး တန္းပလိတ္မွာ ေဖာင္႕သြင္းတာ က်န္ခဲ႕ျပန္ၿပီ။ ဒီေနရာမွာ ျမန္မာစာ မေပၚဘူးရွင္႕။ ကၽြန္မက ဒီလို အေသးစိတ္ေတြ ကအစ အကုန္ လိုက္စစ္ ေနရေတာ႕မွာလား..”

ကိုဖိုးရမ္ကလည္း တေန႕တေန႕ ေလာ႕ဂ္အင္ ၀င္လိုက္တိုင္း မဘေလာက္၏ ပူညံပူညံ မက္ေဆ႕ခ်္မ်ားကိုသာ ေတြ႕ေနရေတာ႕ စိတ္ပိန္လာသည္။ ဖိုရမ္ေတြဘက္ကိုသာ အခ်ိန္ရတိုင္း မ်က္စိေအးေအာင္ သြားေနေနကာ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင္႕ ေတာ္ကီပြားေနေတာ႕သည္။

တစ္ေန႕ေတာ႕ ေစာေစာစီးစီး ဆီပံုးထဲမွာ မက္ေဆ႕ခ်္ တစ္ခုကို မဘေလာက္ သြားေတြ႕သည္။

“ဦးရမ္ …ေမာနင္း.. မီးက ေႏွးထစ္ဖိုရမ္မွာ ေတြ႕ခဲ႕တဲ႕ မီးမီးေလ။ မီးလည္း အခု ဘေလာ႕ဂ္တစ္ခု လုပ္ထားတယ္ သိလား။ ဦးရမ္က သိပ္ေတာ္တာပဲေနာ္။ ဦးရမ္ မီးဆီလာလည္ၿပီး မီးကိုသင္ေပးေနာ္.. ေနာ္ ။”

မဘေလာက္ ယမ္းပံုမီးက် ျဖစ္ရၿပီ။ ဟင္း .. ႏွစ္ေယာက္ပိုင္ ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ လုပ္ထားတဲ႕ ဘေလာ႕ဂ္ကိုမ်ား သိလ်က္ႏွင္႕ မိန္းကေလး အခ်င္းခ်င္းေတာ႕ အကူအညီ မေတာင္း။ အခုေခတ္ ဘေလာ႕ဂါမ ေပါက္စကေလးေတြမ်ား ကဲကိုကဲသည္။

ခုတေလာ ကိုဖိုးရမ္ ေရးထားသည္႕ ပို႕စ္မ်ားကို လိုက္စစ္မိသည္။ အားလားလား..မေမွ်ာ္လင္႕ပဲ ပို႕စ္တစ္ခုေအာက္မွာ သြားေတြ႕မိသည္။ နည္းတဲ႕ကြန္မန္႕ ေတြမဟုတ္။ အျပန္အလွန္ ေရးထားျငင္းထား ၾကတာ ကြန္မန္႕ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ဒင္းတို႕က ဖိုရမ္ထဲမွာ အစာမေၾကျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ ကိစၥေတြ ဒီမွာ ဆက္ျငင္းေနၾကတာကိုး။ မဘေလာက္ တစ္ေယာက္တည္း ဘေလာ႕ဂ္ကမၻာေလးတုန္းက ဒါမ်ိဳး ဘယ္ရွိခဲ႕မွာတုန္း။ အခုေတာ႕ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ ေတာ္။ ကိုဖိုးရမ္ ေနာက္တစ္မႈ တိုးျပန္ၿပီ။

မဘေလာက္တစ္ေယာက္ ကိုဖိုးရမ္ ေလာ႕ဂ္အင္၀င္လာမည္႕ အခ်ိန္ကို ကလစ္တေခါက္ေခါက္ ႏွင္႕ ေစာင့္ေနသည္။ ၾကာေတာ႕ စိတ္တိုလာသည္။ ကိုဖိုးရမ္ ရွိႏိုင္မည္႕ ဖိုရမ္မ်ားကို လိုက္သြားၿပီး ေလာ႕အင္ ၀င္ကာ ပီအမ္ေတြ ပို႕ပစ္လိုက္သည္။

“ဦးဖိုးရမ္ရွင္႕၊ ကိုယ္႕ဘေလာ႕ဂ္ကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလာက္မ်ား ျပန္လွည္႕ၾကည္႕ပါဦး။”

ဟု ခပ္ေငါ႔ေငါ႔ေလး ေရးလိုက္သည္။

ေကာ္ဖီေရွာ႕မွာ ေဆြးေႏြးေနတာ အရွိန္ေကာင္းေနတုန္း ပီအမ္ေတြက တဒိုင္းဒိုင္း ၀င္လာေတာ႕ ကိုဖိုးရမ္ စိတ္တိုသြားသည္။

“ကဲ လစ္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ိဳ႕။”

ဒီလုိႏႈတ္ဆက္ေတာ႕ ဖိုရမ္ေရာင္းရင္း မ်ားက

“ဟတ္ ဟတ္ သိပါတယ္ဗ်ာ။ ပီအမ္စၾကာ ရုိက္ေနၿပီဆိုတာ။ ကိုဖိုးရမ္ႀကီး က အရင္ကလို စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ ေတာ႕ဘူးေပါ႕”

ဟု ေလွာင္ၾကသည္ကို တဟဲဟဲႏွင္႕ သာ အံႀကိတ္ခံလိုက္ရသည္။ ေတာက္.. လူၾကားသူၾကား မေရွာင္ ဖိုရမ္ထဲ အထိမ်ား လိုက္လာရတယ္လို႕။ မိန္းမေတြဟာ အလိုက္ကန္းဆိုးကို မသိဘူး။ ေတြ႕မယ္..။

ေဒါႏွင္႕ ေမာႏွင္႕ ဘေလာ႕ဂ္ထဲကို ေလာ႕အင္၀င္ေတာ႕ ပူညံပူညံ မက္ေဆ႕ခ်္တစ္ခုက ေစာင္႕ႀကိဳေနသည္။

“ေတာ႕ ကဖိုးရမ္.. ရွင္႕အ႐ႈပ္ထုပ္ ေတြ ရွင္လာရွင္းပါဦး။”

“ဘာအရႈပ္ထုပ္လဲကြ။”

“ဒီမွာ ဆီပံုးထဲမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ၿပီးေတာ႕ ဒီပို႕စ္ေအာက္က ကြန္မန္႕ေတြ။ ကၽြန္မ႐ွင္႕ကို ေျပာတယ္။ ဖိုရမ္ထဲက ကိစၥေတြ ဘေလာ႕ဂ္ကို သယ္မလာပါနဲ႕လို႕။ ဟင္.. ဒါေတြ ႐ွင္ဘယ္လို ႐ွင္းမွာလဲ။”

“ဟ.. ဖိုရမ္ဆိုတာ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ဗဟုသုတဖလွယ္ရာ။ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ကူညီရာ။ ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတာ အေရးႀကီးလာတဲ႕အခါ ဘေလာ႕ဂ္ထဲပါရင္ ပါလာမွာေပါ႕။ ငါအရင္ကတည္းက ဖိုရမ္ကို အဓိက ေရးလာခဲ႕တာ မင္းမသိဘူးလား။ ဟင္…”

“ေၾသာ္ အရင္ကကိစၥ လာမေျပာနဲ႕ေလ။ အခုကိုယ္႕ ဘေလာ႕ဂ္ရယ္လို႕ အတည္တက် ျဖစ္လာေတာ႕မွ ဒီလို လတ္လ်ားလတ္လ်ား ေလွ်ာက္သြားေနစရာလား.. ေတာ႕ ကဖိုးရမ္ရဲ႕..”

“ေၾသာ္.. မင္းကေရာ ဘာထူးလို႕လဲ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ မိုးလင္းလာရင္ မ်က္စိႏွစ္လံုး ပြင္႔မယ္ေတာင္ မႀကံေသးဘူး။ ဘေလာ႕ဂ္တကာ ဆီပံုးေပါက္ေစ႕ လိုက္လည္ အရည္မရ အဖတ္မရေတြ လိုက္ေရး။ ငါမသိဘူးမ်ား မွတ္ေနသလား။”

“႐ွင္.. ဒီလိုမေျပာပါနဲ႕။ ဒါက လူမႈ၀တၱရားရွင္႕။ ႐ွင္သာ ကိုယ္႕တာ၀န္မေက်တဲ႕သူ။”

တာ၀န္..။ ဒါကေတာ႕ ေယာက်ၤားမာနကို ထိၿပီ။ လြန္လာၿပီ။

“ေဟ႕ ငါ႕ေလာက္ တစ္လတစ္လ သတ္မွတ္ထားတဲ႕ပို႕စ္ကို ျပည္႕မီ ေက်ာ္လြန္ ၿပီး တာ၀န္ေက်တာ ငါပဲရွိတယ္ကြ.. မင္းလက္ထဲ ငါေရးသမွ် အကုန္အပ္တာပဲ။ မင္းဒီလိုစကား မေျပာပါနဲ႕။”

“ေၾသာ္.. ဘာေရးေရး ရွင္တလြဲတေခ်ာ္လုပ္ထားတာေတြ ကၽြန္မက လိုက္လိုက္ ျပင္ေပးေနရတဲ႕ အခ်ိန္ေတြကိုလည္း ထည္႕တြက္ဦးမွေပါ႕။”

“ေဟ႕ ေယာကၤ်ားေလးကြ အဲဒီေလာက္ အေသးစိတ္ေတြ အာရံုစိုက္မေနႏိုင္ဘူး။”

“ဒါေပါ႕.. ဒါေပါ႕.. ရွင္႕အာရံုေတြက ဘေလာ႕ဂ္ထဲမွာမွ မရွိပဲ။ ဖိုရမ္ထဲက ဟာေတြ ဆီမွာပဲ ေရာက္ေနတာကိုး။”

“ေဟ႕ ငါ႕ကိုေျပာရင္ေျပာ။ ငါ႕ အေပါင္းအသင္း ေတြကို ဆြဲမထည္႕နဲ႕ကြ။”

ခက္ကၿပီ။ ကြန္ျပဴတာအသစ္ ေမာက္စ္ကေလးမွ ဂ်ီး (ေၾကး) မတက္ခင္ ဒီဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္တစ္ခု အပ်က္အပ်က္ နဲ႕ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ ဆိုသလို ျဖစ္ၾကေတာ႕မွာလား။

တိုက္ပြဲက ျပင္းထန္လာသည္။ ကိုယ္ပိုင္ ပရုိက္ဗိတ္ဆီပံုးမွာသာမက အျပင္က ဆီပံုးထဲကိုပါ လွ်ံက်ကုန္သည္။ စိတ္ႀကီးသူႏွစ္ဦးဆိုေတာ႕ ဘေလာက္နီးနားခ်င္းတို႕လည္း ၀င္မေျပာရဲ။ အသာေလး ေဘးကသာ အရိပ္အျခည္ ေစာင္႕ၾကည္႕ေနရသည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၀ုန္းဒိုင္းႏွင္႕ ေလာ႕ေအာက္လုပ္ကာ သီရိ ဘေလာ႕ဂဟာေလးထဲက အသီးသီး ထြက္သြားၾကေတာ႕သည္။

တစ္ရက္.. ႏွစ္ရက္.. သံုးရက္ ေတာင္ ၾကာခဲ႕ၿပီ။

မဘေလာက္ တစ္ေယာက္ ေလာ႕အင္ မ၀င္ေသာ္လည္း ကိုယ္႕ဘေလာ႕ဂ္ကေလးကို ရစ္သီရစ္သီ လာေခ်ာင္းဖတ္ ေနမိသည္။ ပို႕စ္အသစ္ မရွိေသာ ဘေလာ႕ဂ္ကေလးကေတာ႕ ေျခာက္ကပ္လို႕ေနသည္။ ၾကည္႕ရတာ ကိုဖိုးရမ္လည္း ဒီၾကားထဲ တစ္ခါမွ ေလာ႕အင္မ၀င္ဘူးထင္ပါရဲ႕။

ဒီလို စဥ္းစားမိေတာ႕ ကိုဖိုးရမ္ႏွင္႕ ေတြ႕စကာလမ်ားကို ျမင္ေယာင္လာမိသည္။

အို.. ေတြ႕စ ကာလေတြကမ်ား နည္းပညာအသစ္တစ္ခု ရလာလွ်င္ သူ႕ဘေလာ႕ဂ္မွာေတာင္ ပို႕စ္ မတင္ရေသးခင္ ကိုဖိုးရမ္တစ္ေယာက္ လာလာေျပာခဲ႕ပံု။ မဘေလာက္ မလုပ္တတ္လွ်င္ ၀င္ျပင္ျပင္ ေပးလိုက္ရတာက အေမာ။ မနက္မနက္ ဆိုလွ်င္လည္း သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ ဆီပံုးထဲ လာလာ ႏႈတ္ဆက္ရတာက တမ်ိဳး။ မဘေလာက္ ႀကိဳက္တတ္သည္႕ ပန္းပြင္႕ပံု ရႈခင္းပံု လွလွကေလးမ်ား ရလာလွ်င္ ပိုးေၾကးပန္းေၾကး လာလာေပးရသည္က တဖံု။ ေစာင္းေျမာင္းကာ ကဗ်ာေတြ စပ္ရသည္ကေတာ႕ မေရမတြက္ႏိုင္။ ဒါေတြကို တစိမ္႕စိမ္႕ေတြးမိေတာ႕ ကြန္ျပဴတာ စခရင္ေပၚမွာ တေရးေရး ျမင္ေယာင္လာသည္။ အင္း သူ ငါ႕အေပၚမွာ ေကာင္းခဲ႕တာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ႕ပါတယ္ေလ။ ငါကိုယ္တိုင္ ကိုက ဘေလာ႕ေဂ႕ဂ်္ လုပ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ႕ သူ႕ကို အရင္လို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ထားဖို႕ တာ၀န္ေတြၾကားမွာ ေမ႕ေလ်ာ႕ ေနခဲ႕တာပဲ။

ခုခ်ိန္ဆို သူဘယ္ေရာက္ေနမလဲ။

ၾကည္႕ေနရင္း ရီဖရက္ရွ္ တစ္ခါလုပ္လိုက္ေတာ႕ ျမင္ကြင္းကေျပာင္းသြားသည္။ အို.. ေရာင္စံုပန္းခင္းႀကီးထဲ လိပ္ျပာေလးေတြပ်ံ၀ဲ ေနကာ ေရတံခြန္ႀကီး တသြင္သြင္စီးက်ေနပံုႏွင္႔ ဘက္ဂေရာင္း အသစ္ျဖစ္ေနပါေပါ႕လား။

ဒါဆို သူ ေလာ႕အင္၀င္ၿပီး အထဲမွာ ျပင္ဆင္ေနတာေပါ႕။ လိုက္၀င္ရရင္ ေကာင္းမလား။ အေကာင္႕နာမည္ႏွင္႕ ပတ္စ၀ပ္ ကို ရုိက္ထည္႕လိုက္သည္။ လက္ညိဳးကေလးက ေမာက္စ္ ေပၚမွာ တင္ခ်ည္ ခ်ခ်ည္။ အဲရိုး ကာဆာ ေလးက ကြန္ျပဴတာ စခရင္ေပၚမွာ တုန္ခါလို႕ ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ကလစ္ႏွိပ္ခ်လိုက္သည္။

မဘေလာက္နာမည္ အစိမ္းေရာင္ေလး လင္းလာသည္။ ႏွစ္ဦးပိုင္ ဆီပံုးေလးထဲမွာ ကိုဖိုးရမ္၏ စာေၾကာင္းကေလးတစ္ခု မရဲတရဲ ေပၚလာသည္။

“ဟဲလို”

မဘေလာက္ ဘာမွ ျပန္မရိုက္ပဲ ၾကည္႕ရုံသာၾကည္႕ေနမိသည္။ နည္းနည္းၾကာေတာ႕ စာတစ္ေၾကာင္း ေပၚလာျပန္သည္။

“တန္းပလိတ္ အသစ္တစ္ခု လာတပ္ေနတာေလ။”

မဘေလာက္ ထံမွ စကားျပန္မလာ။ ကိုဖိုးရမ္ ေရးေသာ စာလံုးေလးေတြ ထပ္ေပၚလာျပန္သည္။

“ကိုယ္ ပို႕စ္ အသစ္ေတြ ေရးထားတယ္။ သတ္ပံုေတြလည္း အကုန္စစ္ၿပီးၿပီ။ ဘယ္ေတာ႕ တင္လိုက္ရမလဲဟင္ ေလာက္ေလး။”

ကိုဖိုးရမ္ ရပ္လိုက္ၿပီး ဆီပံုးကို အသက္မ႐ႈတမ္း ေစာင္႕ၾကည္႕ေနသည္။ တေအာင္႕ၾကာေတာ႕ မွ စာလံုးေလးေတြ ေပၚလာသည္။

“အို.. ေနပါဦး ကၽြန္မ တစ္ေခါက္ ထပ္စစ္ေပးဦး မွာေပါ႕။”

ယိစ္… ကိုဖိုးရမ္စိတ္ထဲက အားရပါးရ ေအာ္ပစ္လိုက္ေလသည္။

ဤသို႕ျဖင္႕ ကိုဖိုးရမ္ ႏွင္႕ မဘေလာက္တို႕ ျပန္ေပါင္းထုပ္ ၾကေလသတည္း။


ပန္ဒိုရာ
၃၊၆၊၂၀၀ရ




Expand..

Saturday, June 2, 2007

Look!

See below.


And there is nothing.

Expand..

ျမန္မာစာ




ျမန္မာစာ

စာမေက်ရင္ အစာမေၾကျဖစ္လိမ္႕မယ္
ေၾကေအာင္ ေျခလိုက္ေတာ႕
ေခ်ေခ်ငံငံျဖစ္သြားမယ္
ငန္ငန္ကိုဒီလိုေရးေတာ႕
မ်ိဳခ်မရလို႕ ျပန္အန္ရလိမ္႕မယ္
အံတယ္ဆိုတာကေတာ႕ စာ
ဒါဆို စာအံတာ နဲ႕ စာဖတ္တာ အတူတူ ဟုတ္လို႕လား
ကဲ တူတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ႕
ဆိုပါေတာ႕လို႕ ေျပာျပန္လည္း
“ဒီလိုဆိုပါေတာ႕” ဆိုတာနဲ႕ “ဒီလိုျဖစ္တယ္” ဆိုတာ တူေသးလို႕လား
ဒါဆိုရင္ “ဆိုတာ” ဆိုတာေတြ ထပ္သြားျပန္ၿပီ
ဒီစာေတြနဲ႕လုပ္စားေနၿပီး
ဒီစာကိုေတာ႕ မေက်ခ်င္ဘူး ဆိုပါေတာ႕
ေဟာ “ဆိုပါေတာ႕” တစ္ခါပါလာျပန္ၿပီ
ကဲ.. ဒီစာ ကိုယ္တိုင္ကိုက
ေဒါမာန္ပါပါ ေရးထားတဲ႕ ေမာဒန္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္။

ပန္ဒိုရာ

မွတ္ခ်က္။ ေမာဒန္ဟု တမင္ စာလံုးေပါင္း ေရးမိပါသည္။


Expand..