Monday, September 24, 2012

ဘယ္သူမွ စစ္ကို မႀကိဳက္ၾကဘူး ဒါေပမယ့္…. (ဘာသာျပန္ အက္ေဆး)

 

အီရန္ႏိုင္ငံက စာေရးဆရာ ယာကု(ဘ္) ယာဒလီ ရဲ႕ စာတမ္းငယ္ကို ဘာသာျပန္ တင္ဆက္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီစာတမ္းကို University of Iowa, International Writing Program ရဲ႕ “စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာ စာေရးသားျခင္း Writing in a Country at War” ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ယာကု(ဘ္)က ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ 



အီရန္စာေရးဆရာ ယာကု(ဘ္)ယာဒလီ (Yaghoub Yadali) ဟာ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ဒါရိုက္တာတစ္ဦးလည္း ျဖစ္သလို  Roshd မဂၢဇင္းရဲ႕ ရုပ္ရွင္အယ္ဒီတာ တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ Sketches in the Garden  ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ကို ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့တယ္။ သူေရးခဲ့တဲ့  Rituals of Restlessness ဆိုတဲ့ ဝတၳဳရွည္ဟာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္အတြက္ Golshiri’s Foundation Award ကို ခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရပါတယ္။ သူေရးသားခဲ့တဲ့ ေနာက္ထပ္ ဝတၳဳရွည္တစ္အုပ္ကေတာ့  ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့  Probability of Merriment and Mooning ပါ။ လက္တေလာ ေရးသားထားတဲ့  The World ဆိုတဲ့ ဝတၳဳရွည္တစ္အုပ္ကေတာ့ ထုတ္ေဝဖို႔အတြက္ သက္ဆိုင္ရာရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ေစာင့္ေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဝတၳဳတို၊ ေဆာင္းပါး၊ အက္ေဆး၊ ဘာသာျပန္ စာေပေတြကို အီရန္ႏိုင္ငံနဲ႔ တူရကီႏိုင္ငံေတြမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ 

Rituals of Restlessness ဝတၳဳရွည္ဟာ သူ႔ကိုေထာင္ႏႈတ္ခမ္းကို ပို႔ခဲ့တဲ့ ဝတၳဳပါ။  ဒီ link ေတြမွာ ဖတ္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ 

အဲဒီအေၾကာင္းကို သူ႕ကို ေမးျမန္းၾကည့္တဲ့အခါ သူက အခုလို ေျပာျပပါတယ္။

“ “မၿငိမ္သက္မႈ၏ ထံုးတမ္းစဥ္လာမ်ား (Rituals of Restlessness)” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔  ဝတၳဳရွည္တစ္ပုဒ္ကို ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ပါတယ္။ အီရန္ႏိုင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈ ဝန္ႀကီးဌာနနဲ႔ အစၥလမ္ဘာသာေရးလမ္းညႊန္မႈ ခြင့္ျပဳခ်က္အရ ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ (အီရန္ႏိုင္ငံမွာ စာအုပ္ထုတ္ေဝခြင့္အတြက္ စာေရးဆရာေတြဟာ စာအုပ္ေတြကို  ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီးဌာနကို တင္ရပါတယ္။)

ေနာက္ ၃ ႏွစ္အၾကာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အီရန္ရဲ႕ လူနည္းစု မ်ိဳးႏြယ္တစ္ခုကို ေစာ္ကားတယ္ဆိုၿပီး စြပ္စြဲခံရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဝတၳဳရဲ႕ အဓိက ဇာတ္လိုက္ အမ်ိဳးသားက အဲဒီလူမ်ိဳးစုႏြယ္ဝင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္ၾကတယ္လို႔ ေရးမိလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အဖမ္းခံရၿပီး ၄၁ ရက္ အခ်ဳပ္ခံရပါတယ္။ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ ဆႏၵျပမႈနဲ႔ လူထုရဲ႕ ဖိအားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တရားရုံးမထုတ္ခင္အထိ အာမခံနဲ႔ ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ လအနည္းငယ္ၾကာေတာ့ တရားရုံးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေထာင္တစ္ႏွစ္ခ်ၿပီး အဲဒီ လူမ်ိဳးစုနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေကာင္းေၾကာင္းေတြကို ေဆာင္းပါး ၄ ခု ေရးခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဒီလို ထူးဆန္းတဲ့ စီရင္ခ်က္အတြက္ စာေရးဆရာေတြက ဆႏၵျပၾကျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္က စီရင္ခ်က္ကို ဆိုင္းငံ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အမႈကို တျခားတရားရုံးကို လႊဲေပးပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေလးႏွစ္ၾကာေအာင္ တရားဆုိင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စြပ္စြဲခ်က္ေတြအားလံုးကေန အျပစ္မရွိေၾကာင္းနဲ႔ လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ 

အီရန္ႏုိင္ငံမွာ စာေရးရတာ သိပ္ကို ခက္ခဲပါတယ္။ ရသနဲ႔ မဆိုင္တာေတြ အမ်ားႀကီးကို ထည့္တြက္ ရင္ဆိုင္ရပါတယ္။ ဖရန္႔ဇ္ ကက္ဖကာရဲ႕ မက္တာမိုဖိုဆစ္ ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ ဂရီဂြာ ဆမ္ဆ လိုပါပဲ။ အီရန္မွာေနတဲ့ စာေရးဆရာဟာ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာ အိပ္ရာက ႏိုးတဲ့အခါ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဂရီဂြာကေတာ့ ပိုးမႊားေကာင္ႀကီးအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားတယ္တဲ့။ အီရန္က စာေရးဆရာကေတာ့ ဘာနဲ႕ ရင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုတာကို ဘယ္လိုမွ မသိႏုိင္ပါဘူး။”

ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္ေတြကို ဘာမ်ားေျပာခ်င္သလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါ ယာကု(ဘ္) က အခုလို အမွာစကား ပါးလိုက္ပါတယ္။

“ျမန္မာ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ လူေတြက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရယ္၊ စစ္အစိုးရ ရယ္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရယ္ ပါ။  ကံမေကာင္းစြာပဲ ကၽြန္ေတာ္သိသမွ်ဟာလည္း ဒါေတြပဲ။ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး မသိခဲ့ဘူး။  ပန္ဒိုရာနဲ႔ ေနဘုန္းလတ္ကို အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အိုင္အိုဝါက International Writing Program မွာ ေတြ႔ေတာ့မွပဲ ျမန္မာအေၾကာင္းကို ပိုေလ့လာႏိုင္ခဲ့ေတာ့တယ္။ အိုင္အိုဝါတကၠသိုလ္က ယေန႔ႏိုင္ငံတကာကာစာေပ ဆိုတဲ့ စာသင္ခန္းေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခုမွာ ပန္ဒိုရာက ျမန္မာစာေပအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့မွ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ စာေပကို အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ကၽြန္ေတာ္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္လာခဲ့ရပါတယ္။ 

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ဆိုတာရယ္၊ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြ  စာေရးဆရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနတယ္ဆိုတာရယ္၊ ႏွစ္ေပါင္းရွည္ၾကာခဲ့တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေနာက္ခံသမိုင္း ရွိတယ္ဆိုတာရယ္ကို အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့ပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔ႏိုင္ငံက ျပည္တြင္းစစ္ေတြအေၾကာင္းကို ဖတ္မိတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။  ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့စြာပဲ ကၽြန္ေတာ္က ဆုေတာင္းခ်င္ပါေသးတယ္။ စာေပဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး အတူတူ ခံစားေနရတဲ့ နာက်င္မႈေတြကို ေလ်ာ့ပါးသက္သာပါေစ.. လို႔။

ကံမေကာင္းစြာပဲ ကၽြန္ေတာ္ သိမိသေလာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ျမန္မာစာေပေေတြကို အီရန္ဘာသာစကားျဖစ္တဲ့ ပါရွန္းဘာသာကို ျပန္ဆိုထားတာ မေတြ႔ရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သာ မမွားခဲ့ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အီရန္စာေပေတြကိုလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာဘာသာကို ျပန္ဆိုတာ မရွိေသးဘူး ထင္ပါတယ္။။ တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဝတၳဳေတြ ကဗ်ာေတြကတဆင့္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ပိုၿပီး သိကၽြမ္းလာၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ မတူညီသူေတြကလည္း လူသားေတြအခ်င္းခ်င္းပဲဆိုတာကို ပိုနားလည္လာၾကၿပီး အတူတကြ  ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနႏိုင္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။” 

 --------------------------------



ဘယ္သူမွ စစ္ကို မႀကိဳက္ၾကဘူး ဒါေပမယ့္….

ဘယ္သူမွ စစ္ကို မႀကိဳက္ၾကဘူး ဒါေပမယ့္… ကၽြန္ေတာ္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္မွာေတာ့ အီရန္-အီရတ္ စစ္ပြဲထဲမွာ ဝင္တိုက္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့စစ္ပြဲ လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေက်ာင္းမွာ သင္ၾကတယ္။ တိုက္ပြဲမွာ ဝင္ဆင္ႏႊဲၿပီး က်ဆံုးတဲ့ ဘယ္သူမဆို ေကာင္းကင္ဘံုကို ေရာက္မွာ တဲ့။ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သား  အတြက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ဘံု ဆိုတာ သိပ္ကို ေကာင္းတာေပါ့။   ျမင့္ျမတ္တဲ့စစ္ပြဲမွာ က်ဆံုးျခင္းဟာ ေကာင္းကင္ဘံုကို တိုက္ရိုက္ေရာက္မယ့္ လမ္းေၾကာင္းပဲ လို႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား က်ိန္းေသအာမခံႏိုင္ၾကတာလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္းမထုတ္မိခဲ့ဘူး။  ရန္သူ႔စစ္သားေတြက်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ငရဲကိုသြားရသလဲ ဆိုတာကိုလည္း မစဥ္းစားမိခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႕ အီရတ္လူမ်ိဳးေတြ ဘာမ်ားကြာပါလိမ့္၊ သူတို႕ေတြလည္း မူဆလင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မူဆလင္၊ သူတို႔လည္း လူသားေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လူသားေတြ၊ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွပဲ ေကာင္းကင္ဘံုကို သြားရမွာလဲ ဆိုတာကိုလည္း မေတြးမိခဲ့ဘူး။

ဘယ္သူမွ စစ္ကို မႀကိဳက္ၾကဘူး ဒါေပမယ့္… ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက ၿမိဳ႔ေတြေပၚကို ဗံုးႀကဲခ်တဲ့ အီရတ္ စစ္ေလယာဥ္ေတြကို သေဘာက်ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အဓိကပစ္မွတ္မဟုတ္တဲ့  ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးမွာ ေနေတာ့ ဗံုးႀကဲမခံရပဲကိုး။ ၿမိဳ႕ကို စစ္ေလယာဥ္ေတြ ျဖတ္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေခါင္မိုးေတြေပၚကို တက္ၾကည့္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သားအရြယ္က စစ္ေလယာဥ္ေတြ သိပ္ႀကိဳက္ခဲ့တယ္။ စစ္ကိုလည္း ႀကိဳက္ခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စစ္ေလယာဥ္ေတြ ပါလို႔ေလ။

ဘယ္သူမွ စစ္ကို မႀကိဳက္ၾကဘူး ဒါေပမယ့္… စစ္ၿပီးသြားရင္ လူတိုင္းေပ်ာ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမက လြဲလို႔ေပါ့။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေန႕အခ်ိန္ေတြမွာဆိုရင္ အေမက မေပ်ာ္ဘူး။ စစ္ပြဲၿပီးဆံုးသြားေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ အထိ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုရဲ႕ အလုပ္က ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္ေနရာကို မနက္တိုင္းသြားရတယ္။ အဲဒီက မုိင္းကြင္းကို သြားၿပီး က်န္ေနတဲ့ ေျမျမဳပ္မိုင္းေတြကို ရွင္းေပးရတယ္။ ညေနေစာင္းမွ အိမ္ကို ျပန္လာရတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာေတာ့ မနက္ဆိုရင္ အေမက စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြနဲ႔ အိပ္ရာက ထတယ္။ အစ္ကို႔အတြက္ တစ္ေန႔လံုး ဆုေတာင္းေပးတယ္။ ညေနေတြေရာက္လာတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို အသက္ရွင္ေသးရဲ႕လားဆိုတာ စစ္ေျမျပင္ကို ဖုန္းဆက္ေမးတယ္။ ညေနခင္းေတြနဲ႔ ညဘက္ေတြမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္အေမက ေပ်ာ္ႏုိင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာမွ သူ႕သားက ေနာက္ေန႔မနက္အထိ ေဘးကင္းတာကိုး။

ဘယ္သူမွ စစ္ကို မႀကိဳက္ၾကဘူး ဒါေပမယ့္… စာေရးဆရာေတြကေတာ့ ႀကိဳက္မယ္။ စစ္ဆိုတာ ပံုမွန္ ေန႔စဥ္ဘဝထဲက ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ေတြမဟုတ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အေတြ႔အႀကံဳေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတာကိုး။ စာေရးဆရာေတြအတြက္ေတာ့ ဒါဟာ စာသစ္ေတြေရးဖို႔ ကုုန္ၾကမ္းေတြအျပည့္ ျဖစ္ေနမယ္။ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ စာအသစ္ေတြ အတြက္ အေၾကာင္းအရာအသစ္ ျဖစ္ေနမယ္။  ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေၾကာင္းျပခ်က္က လံုေလာက္လို႔လား။ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ဆိုတာ လူ႕ဘဝနဲ႕ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးရွိပါသလဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေရးဆရာေတြက လိုခ်င္တယ္ျဖစ္ေစ မလုိခ်င္တယ္ျဖစ္ေစ စစ္ပြဲေတြကေတာ့ မလႊဲမေရွာင္သာ ရွိေနဦးမွာပဲ။ ဒီေတာ့ စစ္ကာလအတြင္းမွာ စာေရးဆရာရဲ႕ တာဝန္က ဘာျဖစ္မလဲ။ စစ္ထဲ ဝင္တိုက္မွာလား မတိုက္ဘူးလား။ တကယ္လို႔ ေတာ္လစတြိဳင္းသာ ခရီမီယန္စစ္ပြဲ ထဲမွာ ေသသြားခဲ့ရင္ စစ္နဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စာအုပ္ ေရးခဲ့ရမွာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္လို႔ သူသာ စစ္ထဲ ဝင္ၿပီး မတိုက္ခဲ့ရင္လည္း စစ္နဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတဲ့ စာအုပ္ဟာ ေရးစရာျဖစ္လာခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး။

ဘယ္သူမွ စစ္ကို မႀကိဳက္ၾကဘူး ဒါေပမယ့္… ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အီရန္ႏိုင္ငံကလူေတြကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ စစ္ပြဲေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားတဲ့ အိမ္ေတြ၊ ပန္းၿခံေတြ၊ သစ္ေတာေတြ ကို ျပန္တည္ေဆာက္ေနလို႔ေတာင္ လက္စမသတ္ေသးခင္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ စစ္ပြဲတစ္ပြဲ အခ်ိန္မေရြး ျဖစ္လာဦးမလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရတယ္။ ဓာတုဗံုးေတြေၾကာင့္  ဒဏ္ရာရသူေတြလည္း ကုသခံေနရတုန္း၊ ေဆးရုံတက္ေနၾကရတုန္းပဲ။ တစ္ခါတေလဆိုရင္ သတင္းစာထဲမွာ သူတုိ႔ထဲ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေသတယ္ဆိုတာလည္း ဖတ္ေနရတုန္းပဲ။ အဲဒါေတြ ဘယ္လုိပဲရွိေနေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပၚမွာ စစ္ေငြ႔ေတြက လႊမ္းၿခံဳထားတုန္းပဲ။ ေနာက္ထပ္စစ္ပြဲေတြကို ဘယ္သူက ဘာေၾကာင့္ စတင္ မွာလဲဆိုတာက အေရးမႀကီးေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြအားလံုးကလည္း ေဆာင္ပုဒ္ လွလွပပေတြကို ဟစ္ေၾကြးၿပီးေတာ့ လူ႔အသက္ေတြကို တန္ဖိုးထားပါတယ္လို႔ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ လုပ္ေနၾကတုန္းပါပဲ။

စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စစ္ထဲမွာ ဝင္မပါခ်င္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စစ္ပြဲေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မျဖစ္ေအာင္ တားျမစ္ခ်င္ပါတယ္။ စစ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ တစ္ခုတည္းေသာ ခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္က က်ဴးေက်ာ္တိုက္ခုိက္လာရင္ ခုခံဖို႔ ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကံမေကာင္းစြာပဲ တကမၻာလံုးမွာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ စစ္ဘုရင္ေတြက သူတုိ စစ္ပြဲကို စရျခင္း အေၾကာင္းျပခ်က္ဟာ အၿမဲခုိင္လံုတယ္လို႔ ထင္မွတ္ေနၾကပါတယ္။ ဆဒန္ဟူစိန္ဆိုတဲ့ အရူးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ အာရပ္ကမၻာရဲ႕ အရွင္သခင္လို႔ ထင္ေနခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အီရန္ေတာင္ပိုင္းမွာ ေနထုိင္တဲ့ အာရပ္ေတြကို လြတ္ေျမာက္ေစဖို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ အီရန္ကို က်ဴးေက်ာ္တိုက္ခိုက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ သူ တိုက္ခုိက္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္လို႔ ဆိုေပမယ့္လည္း တကယ့္ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အီရန္ရဲ႕ ေလာင္စာဆီအရင္းအျမစ္ေတြကို သိမ္းပိုက္ခ်င္လို႔ပါ။

အေမရိကန္နဲ႔ တိုက္တဲ့ စစ္ပြဲမွာဆိုရင္လည္း ဆဒန္ဟူစိန္ဟာ သူ႕ကိုသူ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြကို ဦးေဆာင္တဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာကို ကာကြယ္သူ၊ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္လို႔ ထင္မွတ္ျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ျပည္သူေတြကိုေတာင္ ဓာတုဗံုးေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္တဲ့လူ၊ အိမ္နီးနားခ်င္း ႏိုင္ငံႏွစ္ႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ အီရန္နဲ႕ ကူဝိတ္ကိုလည္း က်ဴးေက်ာ္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုယံုၾကည္ရမွာလဲ။

စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ရွစ္ႏွစ္ၾကာ စစ္ပြဲထဲမွာ အပ်က္အစီး၊ နာက်င္မႈနဲ႕ ကပ္ေဘးဒုကၡကိုပဲ ေနာက္ဆံုးရလာဒ္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္  ဆယ္ႏွစ္သား ခ်ာတိတ္အရြယ္ကတည္းက အဲဒီစစ္ပြဲ စတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ လူလားေျမာက္ၿပီး အထက္တန္းေက်ာင္းေအာင္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္မွ အဲဒီစစ္ပြဲ ၿပီးဆံုးပါတယ္။ စစ္သား ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေလးေတြဟာ စိတ္အားထက္သန္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္မႈကို ခံယူၿပီး စစ္တိုက္ထြက္သြားၾကတာကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ သိပ္မၾကာပါဘူး ဓာတ္ပံုေတြထဲမွာ အဲဒီ စိတ္အားထက္သန္တဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္မႈနဲ႕ပဲ အဲဒီ စစ္သားငယ္ေလးေတြကို ထည့္ထားတဲ့ အေခါင္းေတြကို သခ်ၤိဳင္းကုန္းကို လိုက္ပို႔ၾကျပန္တာကို ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ စစ္အတြင္းမွာ တျခားစစ္ေတြနည္းတူပဲ အစားအစာ အရမ္းရွားပါးပါတယ္။ ေမွာင္ခုိေစ်းကြက္ေတြ ထြန္းကားလာတယ္။ အစားအေသာက္ ေဝစုရဖို႔ တန္းစီေနၾကတဲ့ ကီလိုမီတာေပါင္းမ်ားစြာ တေမွ်ာ္တေခၚ လူတန္းရွည္ႀကီးေတြဟာ ေနရာတကာမွာရွိေနတယ္။ လွ်ပ္စစ္၊ ဓာတ္ေငြ႔၊ ေလာင္စာဆီေတြ အကုန္ ျပတ္လပ္ကုန္ပါတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ ရွစ္ႏွစ္ၾကာသြားတဲ့အခါ ဘာရလာဒ္ေတြမ်ား ထြက္လာလို႔လဲ။ အီရန္လူမ်ိဳးေတြ ဒါမွမဟုတ္ အီရတ္လူမ်ိဳးေတြဟာ ဘာေတြမ်ား အႏုိင္ရလိုက္ပါသလဲ။ စစ္ဆိုတာ ႏိုင္သူ မရွိဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူဦးေရသန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ေသေၾကဒဏ္ရာရသူေတြ ေငြကုေဋေပါင္းမ်ားစြာ တန္တဲ့ အပ်က္အစီးေတြကိုပဲ က်န္ရစ္ေစတာပါ။ အဲဒီအျပင္ ကိုင္တြယ္လို႔မရတဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ထိခိုက္ဆံုးရႈံးမႈေတြကိုလည္း ဘယ္သူမွ တိုင္းတာတြက္ခ်က္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။

စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ စစ္ပြဲရဲ႕ရလာဒ္ဟာ ဝတၳဳတို သံုးပုဒ္ ေရးျဖစ္ေစပါတယ္။ စစ္အေၾကာင္းကို တိုက္ရိုက္ျဖစ္ေစ သြယ္ဝိုက္ျဖစ္ေစ ေရးထားတဲ့ ဝတၳဳေတြပဲေပါ့။ အဲဒီလို စစ္ပြဲအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဝတၳဳတိုေတြထဲက ႏွစ္ပုဒ္ဟာ အီရန္မွာ ဆုေတြ အမ်ားႀကီးရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒါကို ေပ်ာ္ရႊင္ရမွာ ဂုဏ္ယူရမွာ ခက္ခဲလွပါတယ္။ တစ္ဖက္မွာ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေသေၾကဒဏ္ရာရသူေတြ၊ တစ္ဖက္ကေတာ့ စကားလံုးေတြ နည္းနည္းပါးပါး ပါတဲ့ ဝတၳဳတိုေလး ႏွစ္ပုဒ္။ ဒါဟာ ဘယ္လိုမွ မတရားပါဘူး။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘယ္လိုစစ္ပြဲမ်ိဳးမွ ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့သလို အဲဒီစစ္ပြဲေတြကို အေျခခံၿပီး ေရးမယ့္ ဝတၳဳေတြလည္း ေနာက္ထပ္ မေပၚေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

ယာကု(ဘ္) ယာဒလီ

(အီရန္စာေရးဆရာ Yaghoub Yadali ၏ Nobody Likes War, but… စာတမ္းငယ္ကို ပန္ဒိုရာက အဂၤလိပ္ဘာသာမွ ျမန္မာဘာသာသို႔ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုပါသည္။)


Expand..

Sunday, September 16, 2012

ႀကိဳးညွိျခင္းကဗ်ာစာအုပ္ကို FM Bagan မွာ ေဆြးေႏြးၾကျခင္း (အပိုင္း ၃)


ႀကိဳးညွိျခင္းကဗ်ာစာအုပ္ကို  FM Bagan မွာ ေဆြးေႏြးၾကျခင္း (အပိုင္း ၃)
(FM Bagan ေရဒီယိုမွာ မင္းခက္ရဲ တင္ဆက္တဲ့ ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာေဆြးေႏြးခ်က္ အစီအစဥ္မွာ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာပါ။ အပိုင္း ၃ ပိုင္းခြဲၿပီး တင္ဆက္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေဆြးေႏြးခ်က္ေတြကို ပုိ႔ေပးတဲ့ ကိုမင္းခက္ရဲ ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)


ဟုတ္ကဲ႔ ခုကၽြန္ေတာ္တို႔ေဆြးေႏြးမယ္႔အေၾကာင္းအရာကေတာ႔ ၂၀၁၂ ခုနွစ္ၾသဂတ္စ္လထုတ္ ျမန္အမ်ဳိးသမီးကဗ်ာ ဆရာ မ ၃၅ဦးရဲ႕ ကဗ်ာေပါင္း ၁၀၀နီးပါးကုိ စုစည္းထုတ္ေ၀ထားတဲ႔ ႀကဳိးညွိျခင္းဆုိတဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ။ ပထမဆုံးအပုိင္းတစ္ခုမွာ ဒီကဗ်ာစာအုပ္က အမ်ဳိးသမီးကဗ်ာဆရာမေတြ စုံစုံလင္လင္စုစည္းထုတ္ေ၀တဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ျဖစ္သလုိ ေခတ္ၿပဳိင္ကဗ်ာသမုိင္းအတြက္ အေရးပါတဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ေၾကာင္းေဆြးေနခဲ႔ပါတယ္ ။ ဒုတိယပုိင္း မွာေတာ႔ ေခတ္ၿပဳိင္ျမန္အမ်ဳိးသမီးကဗ်ာေတြ ပညာေရးအင္စတီက်ဴးရွင္းေတြ အတြင္းက ဖတ္စာအုပ္ထဲကုိ ေရာက္ဖုိ႔ရာ ဒီစာအုပ္ထံကေန ေလ႔လာစရာအမ်ားႀကီးလုိအပ္ေၾကာင္းပါပဲ ။ ယခုတတိယအပုိင္းမွာေတာ႔ စာအုပ္မွာပါတဲ႔ ကဗ်ာေတြထဲက အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ေတြ႔ႀကဳံခံစားမႈေတြနဲ႔ ေယာက္်ားႀကီးစုိးတဲ႔ တန္ဖုိးစံေတြ ၊ စံပုံစံေတြကုိ တြန္းလွန္ထားတဲ႔ ကဗ်ာေတြထဲက ေလးငါးပုဒ္ေလာက္ကုိ ရြတ္ဆုိလုိက္၊ ေဆြးေႏြးလုိက္လုပ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမဆုံး ကဗ်ာဆရာမိေနွာင္းရဲ႕ ကဗ်ာ တစ္ပုိင္းကုိ ရြတ္ဆုိလုိက္ပါတယ္ ။ ဒီကဗ်ာဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက တည္ေဆာက္ထားတဲ႔ မိန္းမဆန္မႈဆုိတာကုိပဲ ျပန္ယူၿပီး ဒါဟာ ဘယ္လုိ သိပၸံပညာရွင္မွ မယွဥ္ႏုိင္တဲ႔ မိန္းမျဖစ္မႈတစ္မ်ဳိးပဲလုိ႔ တန္ျပန္ထားတဲ႔ ကဗ်ာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္လည္း ေနာက္ဆုံးမွာ ဆရာမက “စၾက၀ဠာကုိ ဖန္ဆင္းတာ ကၽြန္မရွင္႔” လုိ႔ အဆုံးသတ္ထားတာကုိေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္ ။

ေျပာလုိ႔ရမလားလုိ႔ ေျပာၾကည္႔ရုံေလးပါ

ဟဲလို
အေမရိကန္လူမ်ိဳး စၾကဝဠာေဗဒပညာရွင္
Frank Tipler ႏွင့္
ကၽြန္မ
ျမန္မာလူမ်ိဳး ဓာတုအင္ဂ်င္နီယာ
မိေႏွာင္းတို႕
အလာပ သလာပ ေျပာၾကမယ္ေနာ္။
“တြင္းနက္” ဆိုတာ
ဟင္းခ်က္စရာေတြကိုေရာ စုပ္ယူမ်ိဳပစ္တတ္လားဟင္
ရွင္တို႕ေျပာေတာ့
ေရွးဦးစြာ ႀကီးမားေသာ မဟာေပါက္ကြဲမႈႀကီးအၿပီးမွာ
အဲဒီ စၾကဝဠာႀကီးဟာ လ်င္ျမန္စြာႀကီးထားလာပါသတဲ့
ဟုတ္ကဲ့… ကၽြန္မနားေထာင္ေနပါတယ္… ေျပာပါ

ကုိေသာ္ဇင္ ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ ကဗ်ာထဲမွာခပ္ရွားရွာ ရွင္လုိ႔ ေျပာတဲ႔ အသံကုိ သတိထားမိတယ္။

ကုိဗညား ။ ။ အင္း “တြင္းနက္ ” ဆုိတာ ဟင္းခ်က္စရာေတြကုိ စုပ္ယူမ်ဳိပစ္တတ္လားဟင္ ဆုိတာကုိလည္း သေဘာက်တယ္။ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ သေဘာပဲ။

မပုိင္ပုိင္ ။ ဟုတ္တယ္ ကုိဗညား၊ ဒီအပုိင္း သိပၸံပညာရွင္ေတြထဲမွာ ေယာက္်ားေတြလႊမ္းမုိးႀကီးစုိးတာကုိသေရာ္ထားတာပဲ လုိ႔ ကၽြန္မထင္တယ္ ။ ကမၻာမွာ နာမည္ႀကီးသိပၸံပညာရွင္ေတြမွာ ေယာက္်ားေတြက မ်ားတယ္ ေလ ။ ေနာက္ ကုိဗညား ေျပာတဲ႔ အပုိင္းက မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္မႈကိစၥကုိ အေသးအဖြဲ႔ကိစၥလုိ႔မွတ္ယူထားမႈအေပၚမွာ သိပၸံပညာရဲ႕ အႀကီး အက်ယ္ဆုံးအရာေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ႔ Black Hole တြင္းနက္ႀကီး နဲ႔ ဆက္စပ္ေဖာ္ျပလုိက္တာလုိ႔ ကၽြန္မေတာ႔ ျမင္တယ္ ။

ကုိေသာ္ဇင္ ။ ။ ဟုတ္ကဲ႔ ပါခင္ဗ်ာ ။ ခုေနွာက္ထပ္ရြတ္ဆုိမွာကေတာ႔ ကဗ်ာဆရာမ သန္႔စင္ေအးရဲ႕ “ႏွစ္ကူးညစာ ” ကဗ်ာထဲက ဒုတိယေျမာက္အပုိဒ္ျဖစ္ပါတယ္ ။

မပုိင္ပုိင္ ။

ႏႈတ္ခမ္းမွာ မဲနယ္ေသေရာင္ အနက္ဝမ္းဆက္
လက္သည္းေျခသည္းကို ႏွလံုးေရာဂါအေရာင္ဆိုး
တစ္ရွဴးစထဲကို ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ ထုိးသြင္းဖိသိပ္
မဂိုလမ္းအရိပ္ကို
ဖိနပ္ပါးပါးနဲ႕ ခ်မနင္းႏိုင္ဘူး။

ကုိဗညား ။ ေရာဂါေ၀ဒနာခံစားေနရတဲ႔ ခႏၶာကုိယ္အေပၚ ျပန္ၾကည္႔ထားတာပဲ ။

မပုိင္ပုိင္ ။ဟုတ္တယ္ ကုိဗညားေရး ။ မိန္းမေတြရဲ႕ေတြ႔ႀကဳံခံစားမႈမွာ ကုိယ္႔ရဲ႕ခႏၶာကုိယ္အေပၚ အၿမဲတုံ႔ျပန္ စမ္းစစ္ေနတဲ႔ ေတြ႔ႀကဳံခံစားမႈရွိတယ္ ။ ၁၉၇၀ေလာက္မွာ အေမရိကန္ အမ်ဳိးသမီးအခြင္႔အေရးလႈပ္ရွားမႈေတြအတြက္ အလြန္အေရးႀကီး တဲ႔ ဘတ္တီဖရုိက္ဒ္ရဲ႕ Feminine Mystique မဆန္မႈ၏ လ်ဳိ႕၀ွက္ဆန္းျပားမႈလုိ႔ အမည္ရတဲ႔ စာအုပ္မွာ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ဟာ အံ႔ၾသဆန္းၾကယ္ၿပီး လ်ဳိ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္မႈေတြ အျပည္႔ရွိတယ္လုိ႔ ထုတ္ေဖာ္တယ္ ။ ဒီလုိ လ်ဳိ႕၀ွက္ဆန္း ၾကယ္တဲ႔ ခႏၶာကုိယ္အေပၚအမ်ဳိးသမီးေတြ ငယ္ငယ္ကတည္း သူတုိ႔ဘာသာသူတုိ႔ ထူးဆန္းေနခဲ႔တာ ။ ဒါေၾကာင္႔ အျဖစ္ အပ်က္အေၾကာင္းအေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ မိန္းမေတြဟာ ခႏၶာကုိယ္အေပၚကုိ အၿမဲအာရုံစုိက္ တုံ႔ျပန္ဖုိ႔ ႀကဳိးစား တဲ႔ သေဘာရွိတယ္ ။ ကဗ်ာမွာလည္း ဒီသေဘာကုိေတြ႔ရတယ္ ။

ကုိေသာ္ဇင္ ။ ဟုတ္ ၊ဒီေလာက္ဆုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ကဗ်ာထဲက မိန္းမေတြရဲ႕ေတြ႔ႀကဳံခံစားမႈကုိ ျမင္လာၿပီ မပုိင္ပုိင္ ေနာက္ထပ္ တစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆက္ရြတ္ၾကရေအာင္ ။

မပုိင္ပုိင္ ။ ။ ဆရာမခင္ျမဇင္ကဗ်ာေလးကုိ ကၽြန္မ ရြတ္ၾကည္႔ခ်င္တယ္ ။ ဒီကဗ်ာက ကၽြန္မအျမင္ ေယာက္်ားႀကီးစုိးလႊမ္း မိုးတဲ႔တန္ဖုိးစံေတြကုိ ေတာ္လွန္တာ မရွိဘူး ။ အစဥ္အလာမိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကုိေတာင္ေဖာ္ျပတယ္ ။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္လုိ ေယာက္်ားကဗ်ာဆရာမ်ဳိးကမွ ဒီလုိ အေတြ႔အႀကဳံမ်ဳိးရွိမွာမဟုတ္ေတာ႔ မိန္းမေတြရဲ႕ ၀ိညဥ္အတြင္းက ထြက္လာ တဲ႔ မိန္းမေတြရဲ႕ ဘ၀ပဲ ။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ အစဥ္းအလာလူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ပိတ္ေလွာင္ခံထားရတဲ႔ မိန္းမေတြရဲ႕ ဘ၀ လုိ႔ ဆုိရမယ္ ။ အပုိဒ္ သုံး၊ ငါး ၊ ေျခာက္ ေလးပုဒ္ကုိရြတ္ၾကည္႔မယ္ေနာ္-

 
ဘ၀ေနနည္း

အိမ္ထဲမွာေနသားတက်
ႀကိဳးတန္းေပၚက
သူ႕ရွပ္အက်ၤီလက္ရွည္
လက္ေတြက တြဲေလာင္းက်လို႕
………

အိမ္ထဲမွာေနသားတက်
ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ေပၚက ေစာင္ပံုပြပြ
သနပ္ခါးစက္ေပက်ံေနတဲ့
ၾကည့္မွန္
 ………

အိမ္ထဲမွာေနသားတက်
မ်က္လံုးက
အစိမ္းေရာင္ေတာက္ေတာက္
သစ္ပင္ေတြကိုၾကည့္လို႕

အိမ္ထဲမွာေနသားတက်
ကၽြန္မနည္းနည္း၀လာတယ္ေနာ္
မေလွ်ာ္ရေသးတဲ့အက်ၤီကို၀တ္လို႕။ ။

ကိုေသာ္ဇင္ ။ ။ ဟုတ္တယ္ေနာ ေနာက္ဆုံးအပုဒ္ေလးက တစ္မ်ဳိးေလးပဲ ။ ဘာတဲ႔ “အိမ္ထဲမွာ ေနသားတက် ၊ ကၽြန္မ နည္းနည္း၀လတယ္ေနာ္၊ မေလွ်ာ္ရေသးတဲ႔ အက်ၤ ီကုိ ၀တ္လုိ႔တဲ႔ ” ဒီလုိ ခံစားမႈမ်ဳိးနဲ႔ ေယာကၤ်ားကဗ်ာဆရာေတြ ေရးလုိ႔ မရဘူး ။ အိမ္တြင္းမွာ ပိတ္ေလွာင္ခံေနရတာ၊ အိမ္တြင္းမႈကိစၥေတြလုပ္ေနတာေတာင္မွာ ရုိးရုိးရွင္းရွင္းေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရွာ တဲ႔ မိန္းမတစ္ဦးရဲ႕ေတြ႔ႀကဳံခံစားမႈမ်ဳိးကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း တျဖည္ျဖည္းေတြ႔လာရၿပီး မပုိင္ပုိင္ေရး ေက်းဇူးပါပဲ။

ကုိဗညား ။ ။ ဟုတ္တယ္ မပုိင္ပုိင္ ေရ၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း စံပုံစံ တန္ဖုိးစံေတြအေပၚ စိန္ေခၚခ်င္တဲ႔ ကဗ်ာေလးသုံးပုဒ္ ေလာက္ရြတ္ပါဦး။

မပုိင္ပုိင္ ။ ဟုတ္ ခုကဗ်ာေလးကုိေတာ႔ သုံးပိုဒ္လုံးကုိ ရြတ္ပါမယ္ ရွင္းျပစရာမလုိေအာင္လည္း လြယ္လြယ္ကူကူ ပါပဲ ။ ဆရာမ ၿငိမ္း(ဒႆန)ရဲ႕ ကဗ်ာပါပဲ ။ ကဗ်ားေခါင္းစဥ္ကေတာ႔ Black & White ဒုိင္ယာရီလုိ႔ တပ္ထားပါတယ္ ။

Black & White ဒိုင္ယာရီ

·         ခပ္စိမ္းစိမ္းမရင္းႏွီးခဲ့ေသာ ျမင့္မိုရ္ေတာင္သည္ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လိႈႈင္းတံပိုးမ်ား ထႂကြလ်က္ ၁၉၆၈ လူသိရွင္ၾကား (၂)ျခမ္းကြဲၾကေပါ့၊ မိဘ… မိဘ… ဘာမိဘလဲ? ျပႆနာသာရွိ အေျဖမသိ မွတ္မိသမွ် ငယ္ဘဝ ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ ရွိေပမဲ့ ခပ္ေငါင္ေငါင္

·         “ဟဲ့ မိဘဆိုတာ မိုးေပၚက က်လာတာ မဟုတ္ဘူး” ေတာင္တြင္းက ဆရာေအာင္သင္း ေလသံမ်ိဳးနဲ႔ နားခ်ႏိုင္သူ မရွိခဲ့၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ေပၚ မေရာက္ဖူးရင္ သုညေခ်ာက္ထဲ က်ဖူးရမယ္ ငယ္ဘဝကို ေကာက္ခ်က္ေရးဖူး၊ ထီမထင္ဘဝမွာ လြမ္းေလာက္စရာ အဖိုးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ထင္တိုင္းက်ဲေနတဲ့ မိသားတစ္စုေတာ့ ရွိခဲ့တယ္။

·         ၁၉၈၁ (ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္) ႏုမွည့္ဘဝကုိ ဇာတ္သိမ္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ငါကိုယ္တုိင္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို Ceasar born နဲ႔ဖြားျမင္္၊ သူမ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သားဟာ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ဆိုတာနဲ႔ ရန္မျဖစ္ေစရ၊ မာရသြန္ ဖတ္ခဲ့ေလသမွ် Child psycho ေလာကသာရပ်ိဳ႕နဲ႔ မြမ္းမံ ပံုျပင္ဆန္ဆန္ သုဝဏၰသာမကို ဘုိေကတပ္ၿပီး ေလာကကို အဆိပ္မခပ္တဲ့ လူကေလး ေဘးမသီရန္မခ

·         (ေသနတ္ေတြၾကားမွာ) ႀကီးျပင္း ၂၀၀၈ ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီ ဘယ္ေတာ့ ေရစက္ခ်ရမလဲ?။

ကုိေသာ္ဇင္ ။ ။ မိဘဆုိရင္ မိဘေျပာသမွ်ကုိ မ်က္ကန္းတေစၦ ေလးစားရမယ္ဆုိတာကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆန္႔က်င္ထားတဲ႔ ကဗ်ာပဲ ။

ကုိဗညား ။ ဟုတ္တယ္ ။ ကုိေသာ္ဇင္ေရ ပုိၿပီး စိန္ေခၚတဲ႔ သေဘာေရာက္တာက သူကုိယ္တုိင္က မိခင္ျဖစ္လာတဲ႔ အခါ သူ႔စကားမွန္သမွ် အမိန္႔နာခံမႈမ်ဳိးကုိပါ ဆန္႔က်င္ျပစ္လုိက္တာ ။ ပထမဆုံးအပုဒ္ကေတာ႔ ကဗ်ာထဲက ဇာတ္ေျပာသူ အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈအျမင္ပဲေနာ္။

ကုိေသာ္ဇင္ ။ ။ အဲဒီပထမပုိဒ္ကစာသားေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ႀကဳိက္တာက “ မိဘ…မိဘ …..ဘာမိဘလဲ ၊ ျပႆနာသာရွိ ၊ အေျဖမသိ ၊ ” ဆုိတဲ႔ စာသားေလးပဲ ။

မပုိင္ပုိင္ ။ ။အစဥ္အလာအျမင္ေတြ အေပၚဆန္႔က်င္ထားတဲ႔ စာသြားေတြလည္းပါတယ္ ။ တစ္ေယာက္တည္း မိဘနဲ႔ မေနခဲ႔ ရတဲ႔ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ႔ဘ၀ကုိ ျပတဲ႔စာသာေလး “ လူတစ္ေယာက္ဟာ ျမင္႔မုိရ္ေတာင္ေပၚ မေရာက္ဖူးရင္ ၊ သုညေခ်ာက္ထဲက်ဖူးရမယ္ ၊ ငယ္ဘ၀ကုိ ေကာက္ခ်က္ေရးဖူး ” ဆုိတဲ႔ စားသားေလးကလဲ ကေလး ဘ၀ကုိ ျပနုိင္တယ္ ။ “ပုံျပင္ဆန္ဆန္ သု၀ဏၰာသာမ ”ဆုိတဲ႔ အသုံးကလည္း ျပတ္သားတာကုိေတြ႔ရမယ္။

ကုိဗညား ။။ ဒီတစ္ပုဒ္ကေတာ႔ အစဥ္အလာတန္ဖုိးစံေတြအေပၚေတာ္လွန္တဲ႔ အျမင္ေတြေပါ႔ေနာ ္။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ ေလာက္ ရြတ္ပါဦး အခ်ိန္က သိပ္မရွိ၊ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကဗ်ာအကုန္လုံးလည္း မရြတ္ႏုိင္ေတာ႔ကာ ေနာက္ထပ္တစ္ပုဒ္္ႏွစ္ပုိဒ္ ေလာက္ေတာ႔ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ ရြတ္ၾကတာေပါ႔ဗ်ာ ။ ဆရာမ အိၿႏၵာေရးတဲ႔ “ကဗ်ာက အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ကုိေရးတယ္” ဆုိတဲ႔ ကဗ်ာေလးပါပဲ ။

(ကုိေသာ္ဇင္ ရြတ္ပါ)
 
ကဗ်ာက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ေရးထားတယ္  

ကဗ်ာက အမ်ိုဳးသမီးတစ္ေယာက္ကိုေရးတယ္။ အမ်ိဳးသမီးက မုဆိုးမ
အသစ္စက္စက္မုဆိုးမလို႔ ကဗ်ာက ညႊန္းျပျပီးတဲ့ အခါ ကဗ်ာဟာ အေၾကာင္းအရာေတြ ဆက္တိုက္ေရးျပတယ္
အျဖစ္အပ်က္ ဇာတ္ညႊန္းဆန္ဆန္ အေရးအသား ျမင္ကြင္း ေတြခ်ည္း

ဒီကဗ်ာပါ ဇာတ္ေကာင္ဟာ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားမုဆိုးမ ျဖစ္ေၾကာင္းေခါင္းစဥ္နဲ႔ ကဗ်ာက ေျပာျပတယ္..
ဒီကဗ်ာဟာ  ဒုကၡထဲ ဖရိုဖရဲက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မုဆိုးမေတြရဲ႕အေၾကာင္း
အဲဒီ့ဒုကၡထဲကို ေနာက္ထပ္ဒုကၡေတြ ပစ္ထည့္ေဖါက္ခြဲေနၾကတဲ့ ရိုးရာဓေလ့ေတြ အေၾကာင္း
ေသာကရဲ႕ေလာင္ျမိဳက္မႈနဲ႔ ဘ၀ေတြ အေရခြံကၽြတ္ထြက္ကုန္တဲ့အေၾကာင္း စသျဖင့္ေတြပါလာမယ္

ဒီကဗ်ာထဲကမုဆိုးမေတြဟာ လင္သားေသဆံုးျပီဆိုတာနဲ႔  ဆံပင္ေတြ ရိပ္သင္ခံၾကရ
ဒီကဗ်ာထဲကမုဆိုးမေတြဟာ မုဆိုးမျဖစ္တည္မႈအသစ္ကို ရံႈ႕ခ်ျပစ္တင္ခံရဖုိ႔ ၀တ္လစ္စလစ္ခႏၶာနဲ႔ ျမိဳ႕ထဲလွည့္ျပၾကရ
ဒီကဗ်ာထဲကမုဆိုးမေတြဟာ သူ႔ခင္ပြန္းေျမမက်ခင္အထိ လက္ေတြကို ၾကိဳးနဲ႔တုတ္ေႏွာင္ခံထားရ
ဒီကဗ်ာထဲကမုဆိုးမေတြဟာ အိပ္စက္ခြင့္မရွိေတာ့တဲ့ မိသားစုအိပ္ရာေလးေဘးမွာ ေျခဆင္းထိုင္ေနၾကရ
ဒီကဗ်ာထဲကမုဆိုးမေတြဟာ အေလာင္းစင္နေဘးက သူ႕ကေလးေတြကို ေခ်ာ့ျမဴပိုက္ေထြးခြင့္ မရၾကရွာဘူး..
အဲဒီ့ မုဆိုးမက "မင္းတို႔အေဖကို လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္တာမဟုတ္ဘူး " လို႔ "သူတို႔စြတ္စြဲေျပာဆိုေနသလို မဟုတ္ဘူး"လို႔
"မဟုတ္ဘူးးးဘာတစ္ခုမွမဟုတ္ဘူး..." လို႔  ရင္ကြဲမတတ္ တိတ္တဆိတ္ ဟစ္ေအာ္လိုက္တဲ့အခါ..
 ကဗ်ာဟာ ဆက္ဖတ္လို႔မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္သြားလိမ့္မယ္..

အဲဒီ့စာေၾကာင္းျပီးတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ကပ္လ်က္စာေၾကာင္းမွာ
မုဆိုးမဟာ အေလာင္းရဲ႕ခ်ိဳးေရေတြကိုေသာက္ျပီးသစၥာဆိုျပရတာေတြ
(တကယ္လို႔သာ ေရာဂါကူးစက္သြားခဲ့ျပီး  ေသဆံုးသြားခဲ့ရင္ သူမဟာ ဧကန္မုခ် ကုိယ့္လင္သားကိုယ္ လုပ္ၾကံသူပါပဲ )
သူမနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ကိုယ္၀န္ဟာ  မသကၤာစရာ သက္ေသခံျဖစ္သြားေတာ့တာေတြ
အဲဒီ့သေႏၶရဲ႕ဖခင္မ်ိဳးစိတ္ကို အေသးစိတ္ စစ္ေဆးၾကေတာ့တာ အဲဒါေတြ ဆက္တိုက္ပါလိမ့္မယ္။

သားေယာက်္ားမေမြးဖြားႏိုင္ခဲ့ရင္လည္းအျပစ္ ၊ မုဆိုးမျဖစ္ရတာလည္း အျပစ္ ၊လင္သားထက္အရင္ မေသဆံုးခဲ့တာလည္း အျပစ္ စသျဖင့္
လူမိန္းမအျဖစ္ကို ဒီ့ထက္ခ်နင္းစရာမရွိေတာ့တဲ့ အယူသီးမႈထဲ ဒီအသားနက္မုဆိုးမေတြ လူအခြင့္အေရးဆံုးရံႈးေနၾကတယ္ စသျဖင့္
မိရိုးဖလာဆိုတာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိတဲ့ အဆိပ္ခြက္တစ္ခြက္ပါပဲ..စသျဖင့္

အဲဒီ့ စသျဖင့္ေတြကိုခ်ျပဖို႔...ကဗ်ာကိုဒီလိုစထားတယ္..

(မပိုင္ပိုင္ စရြတ္ပါ)

ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား မုဆိုးမ

အဆိပ္မိသလို ဘ၀ဟာ ခ်က္ခ်င္း ျပာႏွမ္းကြဲအက္သြားခဲ့ေပါ့
ေဆာက္တည္ရာမရ ငိုေကၽြးသံေတြမွ မစရေသးခင္ သူတို႔ေရာက္လာၾကေတာ့မယ္
မၾကာခင္ ..ကၽြန္မဆံပင္ေတြကိုရိပ္သင္ဖို႔ သူတို႔ေရာက္လာၾကေတာ့မယ္
မၾကာခင္ .ကၽြန္မလက္ေတြကိုခ်ည္ေႏွာင္ဖို႔ သူတို႔ေရာက္လာၾကေတာ့မယ္
သိပ္မၾကာခင္မွာ ကၽြန္မကို၀တ္လစ္စလစ္နဲ႔ တစ္ျမိဳ႕လံုးကို ပတ္ျပဖို႔အထိ
္အေလာင္းေကာင္ကို ေရခ်ိဳးထားတဲ့ အပုတ္ရည္ေတြကို သစၥာဆိုျပီးေသာက္သံုးျပဖို႔အထိ ...............သူ..တို႔..


အိျႏၵာ
 ( ခင္ပြန္းသည္ အရင္ေသဆံုးသြားခဲ့ရင္ အျပစ္တစ္ခုလို ဒဏ္ေပးခံေနၾကရတဲ့ ႏုိင္ဂ်ီးရီးယားက မုဆိုးမေတြ အတြက္ )

ကုိဗညား ။ ဒီလုိ ကဗ်ာမ်ဳိးကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ေက်ာင္းေတြမွာ ျပဌာန္းလုိက္ရင္ေတာ႔ ေက်ာင္းေတြမွာ ေလ႔လာစရာ ေတြ အမ်ားၿကီးရွိသြားမယ္။

ကုိေသာ္ဇင္ ။ ။ ဘယ္လုိ ေလ႔လာစရာမ်ဳိးလဲ။ 

ကုိဗညား ။ ။ ဒီကဗ်ာထဲက ႏုိင္ဂ်ီးရီးယား မိန္းမလုိ ျမန္မာ႔ အစဥ္အလာထဲ၌ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအေပၚ ႏွိမ္႔ခ်ထားသမွ်ကုိ ရွာေဖြျပပါဆုိတာမ်ဳိးေပါ႔။

မပုိင္ပိုင္ ။ ။ဒီကဗ်ာက ပုံသဏၭာန္ပုိင္းေရာ ၊ အေၾကာင္းအရာပုိင္းေရာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရွိေနတာ ။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ ကဗ်ာဟာ ႏုိင္ဂ်ီရီးယားမိန္းမေတြကုိ အဓိကျပၿပီး ေမးခြန္း ထုတ္ထားတာ၊ သူတုိ႔ရဲ႕ ဖိႏွိပ္ခံရမႈအေပၚ ျပန္တုံ႔ၿပီး ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံး မတရားမႈကုိ ျမင္လာေအာင္ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိထာတာပဲ ။ ဒီအတြက္ အသက္အ၀င္ဆုံ စာသားက “ မိရုိးဖလာဆုိတာ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔မရွိတဲ႔ အဆိပ္ခြက္တစ္ခြက္ပါပဲ …” ဆုိတဲ႔ စာသားပဲ ။ ေယာက္်ားေတြ လႊမ္းမုိးႀကီးစုိးမႈကုိ ထုတ္ေဖာ္ျပရုံသာမဘူး ။ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈထဲက လူသားမဆန္မႈေတြကုိ ရွာေဖြ ထုတ္ ေဖာ္ၾကည္႔ ၾကဖုိ႔လည္းတြန္းအားေပးလုိက္တယ္ ။ ဒီအတြက္ အတြက္ ကဗ်ာဆရာမ အိျႏၵာက်န္းမာပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပး လုိက္ပါတယ္။


Expand..