ေခါင္း

တစစ္စစ္နဲ႕
ပိုးပုရြက္အံုဖြဲ႕ ကိုက္စားၾကသလို
တဒိန္းဒိန္းနဲ႕
အေခါဘဏီတပ္ႀကီးက
ဘင္ခရာထု ခ်ီတက္သြားၾကသလို
ႏွလံုးေသြး တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္းမွာ
မိႈင္းမိႈင္းအံုအံု ထံုတုံတုံ..။

အေမေမြးတုန္းက
အႏွစ္ကေလး ျဖဴေဖြးေဖြး
ထြက္လာေတာ့ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ေတြနဲ႕
ဟိုပတ္ဒီရစ္ အသစ္ျဖစ္သြားတဲ့ေခါင္း..။

(တခ်ိဳ႕ေတြအတြက္ေတာ့)
အထဲမွာဗလာျဖစ္ေနလည္း
သန္းငါးဆယ္ေလာက္ကိုေတာ့
အေပ်ာ့ မင္းမူႏိုင္တဲ့ေခါင္း..။

သီလမေစာင့္ အူမ မေတာင့္
၀မ္းတစ္လံုးလည္း မေကာင္းႏိုင္ေတာ့
ခဲလည္းခဲ ရဲလည္းရဲရတဲ့ေခါင္း..။

ပါးပါးကေလးသံုးရမယ့္ေခါင္း..။
ၾကြားၾကြားကေလး အသံုးခ်တဲ့ေခါင္း…။

သူ႕ေၾကာင့္ ငါ့ႏွလံုးသားနဲ႕
မၾကာခဏ ပဋိပကၡျဖစ္ရတဲ့ေခါင္း..။

တခါတေလ နေမာ္နမဲ့သံုးမိလို႕
ေလသံမာနဲ႕ေတာင္ ဆံုးမတာခံလိုက္ရ
အၿပံဳးေတြေအးစက္ သူစိတ္ပ်က္သြားသလား လို႕
ငါ့ဘာသာမုန္းသြားမိတဲ့ေခါင္း..။

အဲဒီ တစစ္စစ္က
ခရြန္းနစ္ ျဖစ္လာတယ္ကြယ္
အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆး
ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးဒဏ္
အစာအိမ္ ျပန္ဆန္တာကတစ္မ်ိဳးနဲ႕
ဒီေ၀ဒနာဆိုးေနာက္ကိုပဲ
ငါကတေကာက္ေကာက္လိုက္မိ
သူ႕ေၾကာင့္ပဲ လြမ္းရ
သူ႕ေၾကာင့္ပဲ ၾကမ္းရ
သူ႕ကိုပဲထည္လဲသံုး
မမုန္းႏိုင္ မမုန္းႏိုင္
ေ၀ဒနာေတြ ထပ္ကပ္ေနလိုက္ပုံမ်ား။

အား...
မခံစားႏိုင္ေတာ့
ေသြးသားကို၀ါးမ်ိဳတယ္
အသက္ရႈသံေတာင္မွ်င္းေနရ
ငါ့အိပ္ယာေတြလည္းေၾကမြကုန္
ေျမကိုခ်လို႕ပဲ မီးေလာင္ေလာင္
ေရမွာပစ္လို႕ပဲ ခန္းေျခာက္ေျခာက္
မေၾကာက္တတ္ရင္ ျဖဳတ္သာသြားလိုက္ၾကပါေတာ့
ျမင္လိုက္ရ ၾကားလိုက္ရ ေျပာလိုက္ရ
မ်က္ႏွာႀကီးထဲက နား မ်က္လံုး ပါးစပ္ေတြလည္း
တစ္ခါတည္းလိုက္သြားၾကေပေတာ့
အဲဒီ ေခါင္း မပါေတာ့တဲ့
ငါႏွလံုးသားငံုးတိတိနဲ႕ပဲ
တရိရိ ေမာင္းခုတ္လို႕
တဒုတ္ဒုတ္ ဆက္ရွင္ေနခ်င္ေပါ့ကြယ္။


ပန္ဒိုရာ

(ေခါင္းကိုက္ေနတုန္း ေရးမိေရးရာ ေရးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)

Expand..

Summary..

P & Perfection

PerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectppppppPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectppppppPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectppppppPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfect
PerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfectPerfect

Expand..

Summary..

အာဏာရွင္တစ္ဦးကို နားလည္ၾကည့္ျခင္း ႏွင့္ ေနာက္ဆက္တြဲမ်ား

ကိုေမာင္ရင္က ညႊန္းလို႕ စေကာ့တလန္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဘုရင္ (The Last King of Scotland) ဆိုတဲ့ ဒီဗီြဒီတစ္ေခြကို ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၆ ကမွ ထြက္တဲ့ ရုပ္ရွင္ပါ။

ပံု ဒီက

ဒီကားကေတာ့ နယ္လဆင္ မန္ဒဲလား ၿပီးရင္ နာမည္အႀကီးဆံုး အာဖရိကန္ လို႕ ေျပာၾကတဲ့ ၁၉၇၀ႏွစ္မ်ားက ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္ အီဒီ အာမင္ (Idi Amin) အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ နာမည္ႀကီးပံု ႀကီးနည္းကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာပါ။ အာမင္ အျဖစ္ Forest Whitaker က သရုပ္ေဆာင္ထားၿပီး နဲ႕ သူ႕ရဲ႕ အနီးကပ္ဆရာ၀န္ စေကာ့လူမ်ိဳး ေဒါက္တာ နီကိုးလပ္စ္ ဂါရီဂန္ အျဖစ္ James McAvoy က သရုပ္ေဆာင္ထားပါတယ္။ Forest Whitaker ဟာ ဒီကားမွာ ေအာ္စကာဆု ရခဲ့ပါတယ္။


ဒီဇာတ္လမ္းကို မေျပာခင္ ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေၾကာင္းေလး အၾကမ္းဖ်ဥ္း ျပန္လွန္ရရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။ သိၾကမယ့္အတိုင္း ယူဂန္ဒါဆိုတာ ကင္ညာ၊ ဆူဒန္၊ ကြန္ဂို၊ ရ၀မ္ဒါ နဲ႕ တန္ဇနီးယားတို႕ ၀န္းရံထားတဲ့ အေရွ႕အာဖရိက က ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိ လူဦးေရ သန္း ၃၀ နီးပါးရွိတယ္ လို႕ ေတြ႕ရတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္ခံစနစ္၊ ဘုရင္စနစ္၊ အာဏာသိမ္းမႈမ်ား၊ စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလ တို႕ကို ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပခဲ့ၿပီး Yoweri Museveni က သမၼတ အျဖစ္ လက္ရွိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနပါတယ္။

ဒီဇာတ္လမ္းက ယူဂန္ဒါရဲ႕ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ား ကာလကို ေဖာ္က်ဳးထားပါတယ္။ ဘြဲ႕ရကာစ ဆရာ၀န္ေပါက္စ စေကာ့လူမ်ိဳး နီကိုးလပ္စ္ဟာ ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ ေရာက္လာပါတယ္။ သူေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ၁၉၇၁ မွာ အီဒီအာမင္ရဲ႕ စစ္တပ္က မီလ္တန္ အိုဘိုေတ (Milton Obote) ဆီကေန အာဏာ သိမ္းလိုက္ခ်ိန္ေပါ့။ အားတက္သေရာ ေထာက္ခံေနပံုရတဲ့ ယူဂန္ဒါ ျပည္သူေတြနဲ႕ အာမင္ရဲ႕ အေျပာအေဟာ ကို ၾကည့္ၿပီး နီကိုးလပ္စ္ဟာ အာမင္ အေပၚမွာ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း သေဘာက်မိပါတယ္။

ဇာတ္လမ္း အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာမျပေတာ့ပါဘူး။ မၾကည့္ရေသးရင္ အရသာ ပ်က္သြားမွာလည္း စိုးပါတယ္။ စေကာ့လူမ်ိဳးေတြ အေပၚမွာ ထူးထူးျခားျခား ရူးသြပ္မႈရွိသူ အာမင္ဟာ နီကိုးလပ္စ္ကို သူ႕ကိုယ္ပိုင္ ဆရာ၀န္အျဖစ္ ခန္႕လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အနီးကပ္ အႀကံေပးဆန္ဆန္ အထိကို သေဘာထားၿပီး ေတာ္ေတာ္ အေရးေပး ခဲ့ပါတယ္။

အာမင္ဟာ ေအာက္ေျခကေန ႀကိဳးစားၿပီး ဒီေနရာကို ေရာက္လာခဲ့သူ၊ အင္မတန္ စိတ္ဓာတ္ မာေက်ာသူ ျဖစ္တယ္။ ၿဗိတိသွ် စစ္တပ္မွာ တာ၀န္ထမ္းခဲ့တယ္။ အႏွိမ္ခံခဲ႕ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အာမင္ဟာ အာဏာဆံုးရႈံးရမွာ အလြန္ ေၾကာက္လန္႕ၿပီး သူ႕အာဏာ ခိုင္ၿမဲဖို႕အတြက္ ဘာမဆို လုပ္၀ံ႕သူ လက္မရြ႕ံ တစ္ေယာက္ပဲ။ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း မယံုေတာ့ဘူး။ ဒီ႕အျပင္ အာမင္က အစြဲအလန္းလည္း ႀကီးသူ။ သူ႔ကို လုပ္ႀကံလို႕ မရဘူး၊ သူေသမယ့္ေန႕ကို အိပ္မက္အရ ႀကိဳသိတယ္လို႕လည္း ေျပာဖူးတယ္။ သူ႕ကိုယ္သူ ၿဗိတိသွ် အင္ပါယာကို ေအာင္ႏိုင္သူလို႕ စေကာ့တလန္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဘုရင္လုိ႕ တင္စားၿပီး ဘုရင္ရူးလည္း ရူးေနေသးတယ္။ သူ႕စစ္တပ္ကို စေကာ့ပံုစံ ဆင္ယင္ထားတယ္။ နီကိုးလပ္စ္က အစပိုင္းက ဒါေတြကို မရိပ္မိခဲ့ဘူး။

တျဖည္းျဖည္း ဆိုး၀ါးလာတဲ့ အာမင္ ဟာ ထင္ရာေတြစိုင္းလာတယ္။ အတိုက္အခံမွန္သမွ်ကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္တယ္။ သူ႕ႏိုင္ငံအတြင္းက အာရွတိုက္သားမ်ား (အိႏၵိယလူမ်ိဳးမ်ား) ကို ႏွင္ထုတ္တယ္။ အဲဒီလို ႏွင္ထုတ္ေတာ့ နီကိုးလပ္စ္က မလုပ္သင့္ေၾကာင္း သတိေပးတာကုိ မင္းေျပာစရာမလိုပါဘူး မင္းက ဆရာ၀န္ပဲေလလို႕ ေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ ေ၀ဖန္မႈေအာက္မွာ အာမင္တစ္ေယာက္ ပ်ာယာခတ္သြားရပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဘာဆက္လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႕ နီကိုးလပ္စ္ကို ေခၚေမးပါတယ္။ ဒီအခန္းက ေျပာစကားေတြကိုေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။


Idi Amin: I want you to tell me what to do.
Nicholas Garrigan: You want ME to tell YOU what to do?
Idi Amin: Yes, you are my advisor. You are the only one I can trust in here. You should have told me not to throw the Asians out, in the first place.
Nicholas Garrigan: I DID!
Idi Amin: But you did not persuade me, Nicholas. You did not persuade me!

အာဏာရွင္ကို အနီးကပ္ေပါင္းၿပီး နားခ်ရင္ ရမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္သူမ်ား မွတ္သားဖြယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ (နားခ်လို႕ တကယ္ရရင္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။)

နီကိုးလပ္စ္ဟာ အာမင္ရဲ႕ သရုပ္ကို ဘြားဘြားႀကီး သိသြားလိုက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ တုန္လႈပ္ သြားတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕ အဂၤလန္ႏိုင္ငံသား ပတ္စပို႕ကိုလည္း အာမင္က သိမ္းလိုက္ၿပီး ယူဂန္ဒါပတ္စပို႕နဲ႕ လဲလိုက္ၿပီ။ ျပန္လို႕ မရေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အာမင္ အရင္က ေတာ္ေတာ္အားထားရတဲ့ ၀န္ႀကီးတစ္ေယာက္ရယ္ ေနာက္ၿပီး နီကိုးလပ္စ္နဲ႕ တိတ္တိတ္ပုန္း ျဖစ္ေနတဲ့ အာမင္ရဲ႕ ဇနီးငယ္ တစ္ေယာက္ရယ္လည္း ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံရတဲ့အခါ နီကိုးလပ္စ္ဟာ အာမင္ကို ေပးေနက် ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆးကို ေသေစတဲ့ေဆးနဲ႕ လဲလိုက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပါလက္စတိုင္း အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ျပန္ေပးဆြဲထားတဲ့ အစၥေရးေလယာဥ္ကို အာမင္က ယူဂန္ဒါမွာ ဆုိက္ေရာက္ေစဖို႕ အကူအညီ ေပးခဲ့တယ္။ နီကိုးလပ္စ္ရဲ႕ လုပ္ႀကံတဲ့ အႀကံအစည္က မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ဓားစာခံ ခရီးသည္ေတြကို ေဆးစစ္ေပးဖို႕ လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ နီကိုးလပ္စ္ကို အာမင္ရဲ႕လူေတြက ဖမ္းၿပီး အာမင္ကိုယ္တိုင္ ေရွ႕မွာပဲ ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္စက္ၾကေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ နီကိုးလပ္စ္ရဲ႕ မိတ္ေဆြ ယူဂန္ဒါလူမ်ိဳး ဆရာ၀န္တစ္ဦးက သူ႕ကို အသက္စြန္႕ ကယ္တင္ၿပီး အစၥေရးလူမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့ ျပန္ေပးဆြဲခံရသူ တစ္သုတ္ ျပန္ၾကေတာ့မယ့္ ေလယာဥ္ေပၚ ပို႕ေပးႏိုင္လိုက္ပါတယ္။ အာမင္ရဲ႕ မတရားမႈေတြကို ကမၻာကို ေျပာျပလိုက္ပါ လို႕လည္း မွာလိုက္တယ္။ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ သည္မွာဆံုးပါတယ္။

ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ရပ္ေတြကေတာ့ အစၥေရးတပ္ေတြဟာ ဖမ္းဆီးခံထားရတဲ့ ဓားစာခံေတြကို လာကယ္ထုတ္ သြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေလယာဥ္ ျပန္ေပးဆြဲမႈႀကီး အၿပီးမွာေတာ့ အာမင္ကို ႏိုင္ငံတကာက အႀကီးအက်ယ္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ ေအာ့ေၾကာလန္ သြားၾကေတာ့ပါတယ္။ ၁၉၇၉ မွာေတာ့ အာမင္ဟာ ရာထူးက ဖယ္ရွား ခံခဲ့ရတယ္။ သူ႕လက္ထက္မွာ ယူဂန္ဒါမွာ လူ သံုးသိန္း ေလာက္ သူ႕စနက္နဲ႕ သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရတယ္ လို႕ ဆိုပါတယ္။၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာ သူခိုလံႈေနတဲ့ ေဆာ္ဒီအာေရးဗီးယားမွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူႀကိဳသိေနတဲ့ အိပ္မက္ထဲက ရက္စြဲမွာ တကယ္ ေသခဲ့သလား ဆိုတာကေတာ့ သူပဲသိမွာပဲ တဲ့။

သည္ဇာတ္လမ္းကို ဆက္စပ္ၿပီးေတာ့ အာဏာဟာ လူကို ဘာေၾကာင့္ရူးသြပ္ေစသလဲ ဆိုတာကို ဆက္ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ အာဏာကို လက္ထဲရယူကာစ ကာလေတြကေတာ့ အာဏာယူသူမ်ားဟာ သိပ္ၿပီး ထက္ျမက္ ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးသူမ်ား ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ တက္ၾကြစဥ္ကာလမွာ ငါ့မွာ လုပ္ပိုင္ခြင္႕ ရွိလာရင္ ေကာင္းတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံတိုးတက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္မယ္ ဆိုတဲ့ ေစတနာမွန္ စိတ္ကူးေတြ ရွိေကာင္းရွိခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ ယံုၾကည္ ေထာက္ခံသူမ်ားလည္း ရွိႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

သို႕ေသာ္ အာဏာဆိုတာ လက္ထဲမွာ အထိန္းအခ်ဳပ္မရွိပဲ ၾကာၾကာထည့္ေပးလို႕ ေကာင္းတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူး။ လူ႕သဘာ၀က ဆန္းၾကယ္တယ္။ စည္းစိမ္ ခံစားခ်င္လို႕ မဟုတ္ေတာင္မွ (အနည္းဆံုးေတာ့) ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႕ရတယ္ ဆိုတဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ဟာ ယစ္မူးဖြယ္ စြဲမက္ဖြယ္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီကေန ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႕ ဒီအာဏာကို ဆံုးရႈံးရရင္ ဆိုတဲ့ အေၾကာက္တရားက ႀကီးစိုးသြားၿပီး လက္မလႊတ္ႏိုင္ ျဖစ္သြားတတ္တာပဲ။ ဒီၾကားထဲ အမွားအယြင္းေတြ လုပ္ထားမိရင္ ပိုဆိုးတာေပါ့။

ဥပေဒျပဳေရး တရားစီရင္ေရး အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဆိုတဲ့ အာဏာသံုးရပ္လံုးက တစ္ေနရာထဲမွာ စုစည္းၿပီး သိပ္ျပင္းထန္ေနရင္ စီမံခန္႕ခြဲမႈေတြကို ထိခိုက္လာမယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ယႏၱရားေအာက္ေျခက လူေတြကိုေရာ ျပည္သူေတြကိုပါ ေျပာခြင့္ဆိုခြင့္ ေထာက္ျပခြင့္ ေပးမထားရင္ မေျပာရဲမဆိုရဲတာေၾကာင့္ အမွန္ကိုမျမင္ ယိုယြင္းမႈေတြကို အဆင့္ဆင့္ ဖုံးကြယ္ၿပီး အတြင္းလိႈက္စားလာမယ္။ အာဏာအလြဲသံုး မတရားမႈေတြ မင္းမူလာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အာဏာကို အစြမ္းကုန္ အသံုးခ်ၿပီး ထင္ရာမစိုင္းႏိုင္ဖို႕အတြက္ လူေတြပါ၀င္ႏိုင္ခြင့္ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မ်ိဳးကို တိုးတက္ခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ ခ်မွတ္သင့္တာ ျဖစ္တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာ နဲ႕ လက္နက္ကို တြဲဖက္မေပးသင့္တာ ျဖစ္တယ္။

အျငင္းပြားဖြယ္တစ္ခုကေတာ့ အာမင္ကို ျပည္သူမ်ားထဲမွာ သူရဲေကာင္း မ်ိဳးခ်စ္ လို႕ အခုထိ မွတ္ယူတာေတြလည္း ရွိေနၾကေသးသတဲ့။ ဒီေခတ္ကာလမွာ Patriot, Nationalist, Hero ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ အႏုတ္လကၡဏာဆန္တဲ့ အနက္အဓိပၸာယ္ေတြ ဘာေၾကာင့္ ရွိသြားရတာလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားစရာပါ။ ရွိတ္စပီးယား ၀တၱဳထဲမွာ ဂ်ဴးလိယက္ဆီဇာဟာ ႏိုင္ငံကိုခ်စ္ေပမယ့္ အရမ္း ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးမားေနၿပီး သက္ဦးဆံပိုုင္ အာဏာရွင္ ဆန္လာလို႕ အႏၱရာယ္ရွိလာၿပီ ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္း ဘရူးတပ္စ္ ကိုယ္တိုင္က အမုန္းတရားေၾကာင့္ မဟုတ္ေသာ္လည္း လုပ္ႀကံခဲ့တယ္လို႕ နားလည္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေခတ္ကေတာ့ အဲဒီလို အာဏာရွင္ဆန္ပံုကို tyranny လို႕ေခၚတာေပါ့။ ဒီေခတ္မွာေတာ့ dictatorship လို႕ေခၚေ၀ၚၾကတယ္။ က်ဴးဘားျပည္က ၾကယ္နီ ဖီဒယ္လ္ ကက္စထရိုလ္ ဟာ အာဏာယူၿပီး ဆက္မအုပ္ခ်ဳပ္ပဲ က်ဳးဘား လြတ္ေျမာက္ကာစကသာ ေသသြားခဲ့သည္ျဖစ္ေစ အနားယူခဲ့သည္ျဖစ္ေစ ဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕ပံုရိပ္ (image) ဟာ အခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုေနမလဲ လို႕လည္း ေတြးၾကည့္မိဖူးတယ္။

ငါလုပ္ေပးမွ ျဖစ္မယ္။ ငါလုပ္ႏိုင္တယ္။ ငါကသာလွ်င္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနတာ ဆုိတဲ့ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈနဲ႕ တာ၀န္ယူမႈရွိတာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတုိ႕ရဲ႕ အရည္အခ်င္း တစ္ရပ္ ျဖစ္မွာပါ။ သုိ႕ေသာ္ လူေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို မ်က္ကြယ္မျပဳပဲ တုံ႕ျပန္မႈဟာလည္း ကိုယ့္အလံုးစံု အာဏာကို ျပန္ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး အမွားအယြင္းနည္းေအာင္ စီမံႏိုင္ေစဖို႕နဲ႕ ျပည္သူေတြ လက္ခံေက်နပ္ေစဖို႕ လိုအပ္ျပန္တယ္။ Responsibility နဲ႕ Responsiveness ကို မွ်တေအာင္ ထိန္းထားႏိုင္မယ့္ စနစ္တစ္ခုကို တကယ္ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႕ ဆိုတာကေတာ့ …။


ပန္ဒိုရာ

(သူမ်ားေတြ ဖန္တီးထားတဲ့ ကဗ်ာ၊ ၀တၱဳ၊ ပန္းခ်ီကား၊ ရုပ္ရွင္ စတာေတြအေပၚမွာ ကိုယ္ထင္ရာျမင္ရာ ေရးထားခ်က္မ်ားကို အရင္က ေလဘယ္လ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္ၿပီး ဘယ္လိုခြဲရမွန္းမသိခဲ့။ အခုေတာ့ review ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ စုထားလိုက္ပါတယ္။ ျပန္ဖတ္ခ်င္ရင္ ဒီကေန သြားႏိုင္ပါတယ္။)

Expand..

Summary..

တတိယအနား

ေကာင္းကင္က ျပာလြန္းတယ္
ဒီေန႕ဘာလုိ႕မိုးမရြာရသလဲ
တိမ္ေတြ တိမ္ေတြ…
လူေတြ လူေတြ…
ကားေတြ ကားေတြ..
ငါ့လက္ဖ၀ါးေတြကို
ငါျပန္ၾကည့္
ဆုပ္လိုက္ျဖန္႕လိုက္
ဆန္႕တန္းကမ္းေတာ့
… (ဗလာ)….။


ဆယ္သြယ္မႈဧရိယာ
ျပတ္ေတာက္မႈမ်ား
ဟဲလို .. ဟဲလို..
တယ္လီဖုန္းကိုျပန္ခ်
ဆယ့္ေလးႏွစ္စာ သက္ျပင္းရွည္
ငါ့အိပ္ရာ
ေအးစက္မာေက်ာလွ
မ်က္စိမွိတ္လိုက္ခါမွ …။


ကဗ်ာေတြမွာ တစ္ခုခုလိုတယ္
စကားေျပာရင္ တစ္ခုခုလိုတယ္
၀တ္ပံုစားပံု တစ္ခုခုလိုတယ္
အေတြးအေခၚေတြ တစ္ခုခုလိုတယ္
အၿမဲတမ္း တစ္ခုခုလိုေနတဲ့ေကာင္
တခါတေလေတာ့ လိုအပ္ခံခ်င္တာကို ...။


အားအားရွိ
အထၳဳပၸတၱိေတြျပန္လွန္
အားနက္စ္ဟဲမင္းေ၀းက
ဆစ္လဗီယာပလက္သ္က
မာရီလင္မြန္ရိုးက
ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုဖ္က
သူတို႕ကဘာလို႕…။


ေနာင္တမရနဲ႕
ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တ မရေစရ
ကိုယ္နဲ႕ပတ္သက္လာရင္
စာတစ္ေစာင္
၀ါက်တစ္ေၾကာင္း
အခ်က္အလက္တစ္ခု
စကားလံုးတစ္လံုး ကိုမွ်
အဲဒီလို
ေျပာခဲ့ခ်င္တာ…။


မီးပိတ္ေတာ့မယ္
အိပ္မက္ထဲမွာ
နတ္သမီးမ်ား နဲ႔ …

တကယ္ေတာ့ေရးခ်င္တာ
စကားေျပတစ္ပုဒ္ပဲ
စ… လယ္.. ဆံုး
နိဂံုးအျပည့္
(သို႕ေသာ္)
ကြယ္ကြယ္၀ွက္၀ွက္
ပဥၨလက္
ကဗ်ာတစ္စက္
ထြက္က်သြား။ ။



ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

နံနက္မိုးလင္း မင္းဖတ္ဖို႕ကဗ်ာ

မင္းနဲ႕မင္းအိပ္မက္ေတြရဲ႕ ၾကားမွာ
သင္းပ်ံ႕တဲ့ နံနက္ခင္းေတြပဲ ရွိတယ္ဆိုပါစို႕
ညအိုက ၿပိဳက်လို႕
ငွက္သံခ်ိဳေတးဆိုလို႕
ရြက္ေၾကြေတြေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့
ေဆာင္းရင့္ရင့္ပန္းခ်ီကားကိုေတာ့
ျပဳတင္းနားက ခဏေလာက္ေငးခ်င္ေငးေပါ့
လတ္ဆတ္တဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႕အတူ
စိတ္ကူးယဥ္အလြမ္းေတြကို သစ္ခ်လိုက္ပါ
ဟိုေ၀းေ၀းမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္တန္းေတြလို
ေပးဆပ္မႈေတြ ထုနဲ႕ထည္နဲ႕
မင္းေျခရာေတြ မို႕ေမာက္ခဲ့ၿပီပဲ
လမ္းကေလးေရးေရး ေတးသီရင္းခ်ီတက္
မင္းရဲ႕ေလခၽြန္သံေတြ ခ်ိဳလြင္လတ္ဆတ္ေနတာ
မင္းကိုယ္တုိင္ နားစိုက္ေထာင္လိုက္ပါ
မ်က္ႏွာေပၚက ေရစက္ေရေပါက္ေတြရဲ့ ဟိုမွာဘက္ကို
ေလႏုေအးေလးနဲ႕အတူ ကူးေျမာက္လို႕
မင္းရဲ႕ႏႈတ္ခမ္း ၿပံဳးေယာင္သန္းလိုက္ပါ
ညငိုက္မူးခ်ိန္ တိတ္တိတ္စိုက္ပ်ိဳးထားခဲ့တဲ့
အမ်ိဳးအမည္မသိ ၾကယ္တစ္ပြင့္ကေတာ့
မိုးစင္စင္လင္းသြားတဲ့ ေကာင္းကင္ကရိုက္ခ်လိုက္လို႕
ဒလိန္႕ေခါက္ေကြး ေမွးေမွးမွိန္မွိန္
သူက မင္းကိုသာ လန္းဆန္းေစမယ္ဆိုရင္
လက္ညိဳးညႊန္ရာ နံနက္ခင္းပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ေသးသတဲ့...။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

စာပန္းခ်ီမဂၢဇင္း အတြဲ ၁ အမွတ္ ၂

ေဖေဖၚ၀ါရီလ အတြက္ စာပန္းခ်ီ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္း အမွတ္ ၂ ထြက္ေနပါၿပီ။ ပန္ဒိုရာရဲ႕ ပို႕စ္ေဟာင္းေလးတစ္ခုျဖစ္တဲ့ Identity ၀တၱဳတိုကေလးကို ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သရုပ္ေဖာ္ပံုလွလွေလး ဆြဲေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ လာအေၾကာင္းၾကားခ်ိန္မွာ အခ်ိန္မရေတာ့လို႕ စာေဟာင္းကိုပဲ ေပးလိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ကိုေတာ့ အဲဒီလို အြန္လိုင္း မဂၢဇင္းေတြအတြက္ဆိုရင္ ဘေလာ့ဂ္မွာ မေဖၚျပရေသးတဲ့ စာမူေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေပးပို႕သြားပါမယ္။

တျခား ဘေလာ့ဂါမ်ားေရာ ဘေလာ့ဂါမဟုတ္သူ စာေရးဆရာမ်ားေရာရဲ႕ စာေကာင္း ကဗ်ာေကာင္းမ်ားနဲ႕ စုစည္းထားတဲ့ စာပန္းခ်ီကို အားေပးခ်င္ရင္ ဒီမွာ အြန္လိုင္းဗားရွင္း နဲ႕ ေဒါင္းလုဒ္ဗားရွင္း ကိုသြားႏိုင္ပါတယ္။

Expand..

Summary..

အားကိုး

ငယ္ငယ္က ေမာင္ႏွမေတြ အတူတူကစားၾကရင္း အခ်ိန္နည္းနည္း ၾကာလာလွ်င္ ဆူညံဆူညံ အျငင္းအခုန္ ျဖစ္လာတတ္သည္။ အဲသည္လို အခါမ်ိဳးမွာ သူ႕ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္ “ေမေမေရ ေဖေဖေရ ဒီမွာ သားကို သမီးကိုေလ ဘယ္သူက ဘာလုပ္ေနတယ္” စသည္ျဖင့္ တိုင္ရသည္ကိုက အရသာ။ ၾကာေတာ့ ေမေမက နားၿငီးလာၿပီး “ေတာ္ၾကစမ္းပါဟယ္ နားပူလိုက္တာ” ဟုဟန္႕သည္။ ေဖေဖက “ေၾသာ္ ကေလးေတြ ေနၾကပါေစ” ဟု ေမေမ့ကိုဟန္႕။ အဲသည္လို ျပႆနာ ရွာၿပီးေတာ့မွ အားလံုး တဟီးဟီး။ အခုလည္း လူႀကီးျဖစ္လာသည္အထိ ေမာင္ႏွမေတြ စုမိလွ်င္ အသံေသးအသံေၾကာင္ျဖင့္ လုပ္ႀကံကာ အၿပိဳင္ေအာ္တိုင္ရင္း ေမေမ့ကို နားမခံႏိုင္ေအာင္ စၾကသည္။ ေဖေဖကေတာ့ သေဘာေတြ က်လို႕။

တိုင္သည္ ဆိုသည္က အားကိုးျခင္း တစ္မ်ိဳးေပပဲ။ တိုင္သည္ သို႕မဟုတ္ တိုင္ၾကားသည္ ဆိုသည့္စကားက တိုင္တည္သည္ ဆိုသည္ထက္ကို ပိုသည္။ တိုင္တည္ျခင္း ဟူေသာ အသိေပးရုံ ဖြင့္ဟေျပာရုံ သက္သက္ မဟုတ္။ အေရးယူမႈ တစ္ခုခုကို ေမွ်ာ္လင့္သည့္သေဘာ။ တိုင္ၾကားမႈကို လက္ခံရေသာ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာ အတုိင္းအတာ တစ္ခုခု ရွိလို႕သာျဖစ္မည္။ ႏို႕မို႕ဆိုလွ်င္ ဘာလုပ္ဖို႕ တိုင္ေနမွာလဲ။

လူတို႕ေန႕စဥ္ ပုဂၢလိက အဆင့္တြင္လည္း အားကိုးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အျခား ဥပမာမ်ားစြာ။ မိန္းကေလးေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳတာ အားကိုးခ်င္လို႕ ဆိုေသာစကားရွိသည္။ အေတာ္မ်ားမ်ား အတြက္ မွန္ကန္ပါသည္။ ေယာက်ၤားသားမ်ားကလည္း အားကိုးခံခ်င္သည္ မဟုတ္ပါလား။ သို႕ေသာ္ အားကိုးဟူေသာ စကားလံုးေနာက္၀ယ္ တာ၀န္ ဆိုသည္က တြဲပါလာသည္။ အလုပ္ ဆိုသည္က တြဲပါလာသည္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တကယ္အားကိုးေလာက္ဖြယ္ ျဖစ္မျဖစ္က အေရးႀကီးသည္။

အားကိုးသည္ စစ္ကူေခၚျခင္း အေနအထားလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ လူႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ျပႆနာတစ္ခု ျဖစ္ၿပီဆိုပါေတာ့။ ႏွစ္ဦးစလံုး ေျပလည္မည့္ နည္းလမ္းျဖင့္ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း ဘယ္လိုမွ ညိွႏိႈင္းမရေတာ့ဘူး ဆိုလွ်င္ အားနည္းသူက တတိယလူကို အားကိုးရွာမည္။ အားႀကီးသူကေတာ့ သူအားသာေနလွ်င္ အႏိုင္သာဆက္ယူမည္။ မေျပလည္ခ်င္ေသာ အားႀကီးသူသည္ တတိယလူ ပါလာသည္ကို ႀကိဳက္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိ။ အေဖေက်ာ္ ဦးရီးေတာ္မလြမ္းႏွင့္ ဟုေျပာေကာင္းေျပာမည္။ သို႕ေသာ္ တတိယလူ(မ်ား) ကလည္း ဘယ္ေလာက္ အားကိုးေလာက္ပါသလဲ။


မၾကာမီက ရုပ္ရွင္တစ္ကား ၾကည့္မိသည္။ Hotel Rwanda ။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္က ထုတ္ေသာ ကားျဖစ္သည္။ ရ၀မ္ဒါ ႏိုင္ငံတြင္ ၁၉၉၄ က ျဖစ္ခဲ့ေသာ လူမ်ိဳးတံုး သတ္ျဖတ္မႈႀကီး၏ ျဖစ္ရပ္မွန္ကို အေျခခံကာ ရိုက္ကူးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းကို လိုက္ဖတ္ဖူးခဲ့ documentary မ်ားကို ၾကည့္ဖူးခဲ့ ခံစားဖူးခဲ့ေသာ္လည္း ဤရုပ္ရွင္ကို မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့။

ပံု ဒီက

အဓိကဇာတ္လိုက္က ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာ Paul Rusesabagina အျဖစ္သရုပ္ေဆာင္ေသာ မင္းသား Don Cheadle ျဖစ္သည္။ ရ၀မ္ဒါရွိ ဟူတူလူမ်ိဳးမ်ားက တြတ္ဆီ လူမ်ိဳးမ်ားကို မ်ိဳးတံုး လိုက္လံ သတ္ျဖတ္ေနစဥ္ ဟိုတယ္ တစ္ခုထဲသို႕ ခိုလႈံလာေသာ တြတ္ဆီ လူမ်ိဳး တစ္ေထာင္ေက်ာ္ကို ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာက ဦးေဆာင္ကာ အသက္ရွင္ေအာင္ ကယ္သြားႏိုင္ေသာ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။ စီဒီခ်ပ္ေပၚတြင္ သည္လိုေရးထားသည္။

A true story of a man who fought impossible odds to save everyone he could and created a place where hope survived.

When a country descended into madness and the world turned its back, one man had to make a choice

When the world closed its eyes, he opened his arms.

ဇတ္လမ္းထဲမွာ မွတ္သားစရာ စကားတခ်ိဳ႕မွာ -

မန္ေနဂ်ာႏွင့္ သတင္းဓာတ္ပံုသမားတို႕ ေျပာၾကပံု။
Paul Rusesabagina: I am glad that you have shot this footage and that the world will see it. It is the only way we have a chance that people might intervene.
Jack: Yeah and if no one intervenes, is it still a good thing to show?
Paul Rusesabagina: How can they not intervene when they witness such atrocities?
Jack: I think if people see this footage they'll say, "oh my God that's horrible," and then go on eating their dinners.
[pause]
Jack: What the hell do I know?


မန္ေနဂ်ာက ခိုလႈံေနသူမ်ားကိုေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
Paul Rusesabagina: There will be no rescue, no intervention for us. We can only save ourselves. Many of you know influential people abroad, you must call these people. You must tell them what will happen to us... say goodbye. But when you say goodbye, say it as if you are reaching through the phone and holding their hand. Let them know that if they let go of that hand, you will die. We must shame them into sending help.

သင္ခန္းစာကေတာ့ သည္လိုရသည္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီးမွ ဖတ္လွ်င္ေတာ့ ပိုနားလည္မည္။

• မန္ေနဂ်ာသည္ ဟုိတယ္ ျပင္ပတြင္ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ အသတ္ခံရသူမ်ား ရွိမွန္း သိသည္။ သူလည္း စိတ္မေကာင္းပါ။ သို႕ေသာ္ ျပင္ပလူမ်ားကိုပါ သြားကယ္ခ်င္တာမ်ိဳး မလုပ္။ သူကိုယ္တိုင္တြင္ အႏၱရာယ္ ရွိမွန္းလည္း သိသည္။ မႏိုင္၀န္ကို မထမ္း။ သူ႕ဟိုတယ္တြင္ ခိုလံႈေနသူမ်ားကို အသတ္မခံရရန္ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ကို အေကာင္းဆံုး လုပ္သြားသည္။

• လုိအပ္ေသာအခ်ိန္တြင္ ေျပာေရးဆိုခြင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာ (mandate) ကို ရသည့္နည္းျဖင့္ ရဲရဲယူသည္။ ဟိုတယ္ ၀န္ထမ္းမ်ားက သူ႕ေျပာစကား နားမေထာင္ေသာအခါ ဌာနခ်ဳပ္မွ လိုအပ္သည့္စာကို ရေအာင္ယူၿပီး အားလံုးကို လုိက္နာရန္ စီမံသည္။

• ပထမပိုင္းက ကုလသမဂၢ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တပ္မ်ားထံမွ လံုးလံုးလ်ားလ်ား အကူအညီ ရမလား ဟု အလြန္ ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ ေနာက္ေတာ့ မကယ္ႏိုင္ေၾကာင္း ကုလသမဂၢႏွင့္ သံရုံး၀န္ထမ္းမ်ား လူျဖဴမ်ားကိုသာ လာကယ္ထုတ္မည္ ဆိုသည္ကို သိရသည္။ သူတို႕ကို မကယ္ႏိုင္။ စိတ္ဓာတ္က်စရာ အေျခအေနမ်ား သေဘာထားမ်ားကို သူလက္ခံလိုက္ရသည္။ သုိ႕ေသာ္ ရပ္မေန။ ထိေရာက္ေသာ အားကိုးရရန္ နည္းလမ္းဆက္ရွာသည္။

• ကိုယ့္အေျခအေနကို ကိုယ္သိသည္။ ရန္သူက အားႀကီးလြန္းေနသည္။ လက္နက္လည္း ရွိသည္။ ခံတိုက္ရန္ ဆိုသည္မ်ိဳးက မျဖစ္ႏိုင္မွန္း နားလည္သည္။ သူ မႀကိဳးစားပါ။ သို႕ေသာ္ ေၾကာက္လြန္းလို႕ ဘာမွ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္မ်ိဳး ေသြးပ်က္ျခင္းလည္း မရွိ။

• မိမိသိေသာ ႏိုင္ငံျခားမွ အားကိုးေလာက္သည့္ မိတ္ေဆြမ်ားကို လာကယ္ေအာင္ ဖုန္းဆက္ရန္အတြက္ လူမ်ားကို အႀကံေပးသည္။ တာ၀န္ ခြဲေ၀ေပးသည္။ လူအမ်ားကို လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ ရုန္းကန္ၾကစဥ္အတြင္း မိမိကိုယ္ပိုင္ အသီးသီး လုပ္ေဆာင္သည့္ လုပ္ရပ္ အေနျဖင့္ စိတ္ဓာတ္ (sense of ownership) သြင္းေပးသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သြင္းေပးသည္။

• မိမိတြင္ရွိေသာ အရင္းအျမစ္ (resources) မ်ားကို လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်ႏိုင္သည္။ ဟိုတယ္ရွိ ဆက္သြယ္ေရး ပစၥည္းမ်ားကို သံုးကာ ဆက္သြယ္သည္။ ရိကၡာမ်ား မျပတ္လတ္ေအာင္ စီမံသည္။ ရဲကိုလာဘ္ထိုးရန္ လိုသည့္ ေရႊေငြ အရက္ ရေအာင္ရွာသည္။

• လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ လတ္တေလာ အေရးႀကီးလွ်င္ အေရးႀကီးသလို ရဲ ကဲ့သို႕ လူမ်ိဳးကိုလည္း ေပါင္းသည္။ စိတ္တူသေဘာတူ ျဖစ္ေန၍ေတာ့မဟုတ္။ သိပ္လည္း ျဖစ္စရာ မလိုအပ္။ သူဘာလိုခ်င္သလဲ ဘာႏွင့္လဲလွယ္လွ်င္ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ရမလဲ။ သူ႕အက်ိဳးစီးပြား ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြား (interest) ကို သေဘာေပါက္သည္။

• အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ ရွင္သန္လိုစိတ္ ႏွင့္ သည္လိုမွ နည္းလမ္းမရွာလွ်င္ က်လာမည့္ ႀကီးမားေသာ အႏၱရာယ္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အႏၱရာယ္ကို အႏၱရာယ္ဟု မျမင္လွ်င္ လြတ္ေျမာက္စရာ မရွိ။ ျမင္ေသာ္လည္း ရွင္သန္လိုစိတ္ လြတ္ေျမာက္လိုစိတ္ မျပင္းထန္လွ်င္ ထိေရာက္ေသာ အားထုတ္မႈ မလုပ္ႏုိင္။

ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ပါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားကိုးပါ ဆိုေသာ စကားေတြရွိသည္။ မိတ္ေဆြေကာင္းရွိလွ်င္ အရာမ်ား ၿပီးေျမာက္သည္ ဆိုသည္လည္းရွိသည္။ ကလ်ာဏမိတၱ သံ၀ရ (စာလံုးေပါင္းမွားလွ်င္ ျပင္ေပးပါ။) ဟုဘုရားက ေဟာခဲ့သည္ဟု မွတ္သားဖူးသည္။ ကိုယ္ပိုင္အားႏွင့္ သူမ်ားေဘးဘီက အား ဘယ္သည္က ပိုအေရးႀကီးသလဲ။ Primary အားႏွင့္ Secondary အားဟု ခြဲတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ Primary က အတြင္းမွာဆိုလွ်င္ Secondary က အျပင္မွာျဖစ္မည္။ ႏွစ္ခုလံုးေတာ့ အေရးႀကီးမည္။ ဘာကိုမွ ပစ္ခ်လို႕မရ။ အျပင္အားကို အေလးမထားလွ်င္ အတြင္းက တာ၀န္ပုိလာမည္။ စြန္႕စားမႈ ႀကီးမားလာမည္။ အတြင္းအားကို အေလးမထားလွ်င္ အျပင္ကလည္း ေလ်ာ့ရဲလာမည္။ လုိရာကို မေရာက္ႏိုင္။

သည္ေတာ့ အလြန္ရႈပ္ေထြးေသာ ျဖစ္စဥ္။ ထည့္တြက္ရတာေတြကလည္း မ်ားလွသည္။ တကယ့္ ေလာက္ေလာက္လားလား အားကိုးတစ္ခု ရသည္ဆိုသည္က မလြယ္။ သည္စာကိုေတာင္ ေရးရင္းႏွင့္ လန္႕လာမိသည္။ တရားေဟာသလိုလို ဆရာလုပ္သလိုလိုမ်ား ျဖစ္ေနေလေရာ့သလား။ ႏုိင္ငံေရးေတြ ဘာေတြမ်ား ဆန္ေနေရာ့သလား။ သည္ေလာက္ႏွင့္ ရပ္လွ်င္ ေကာင္းမည္။ ဘယ္သူ႕အားကိုးႏွင့္ ဒါမ်ိဳးေတြ ေရးရဲေနသလဲ ဟုေမးလာလွ်င္ ကိုယ့္မွာက အေျဖမရွိ။


ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

Valentine

ဗယ္လင္တိုင္း

ႏွင္းဆီပြင့္ နဲ႕ ေခ်ာကလက္ခ်ိဳခါး သိဂၤါရမႊမ္းထားတဲ့ စိတ္ကူးလွလွ ဗယ္လင္တိုင္း

တီတီတာတာစံုတြဲေတၾြကား အားက်ေပ်ာ္ရႊင္ မုဒိတာ၀င္တဲ့ ဗယ္လင္တိုင္း

တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ ကိုယ္စီတစ္ေယာက္ၾကည့္လို႕ ရင္ခုန္သံထပ္တူက်တဲ့ ဗယ္လင္တိုင္း

ကိုယ့္အနားရွိေစခ်င္လည္း ေရႊပင္လယ္ႀကီး ဆီးကာထားလို႕ တရြာျခားေနတဲ့ ဗယ္လင္တိုင္း

အနက္ရိႈင္းဆံုး တံဆိပ္ခတ္ထားလို႕ စကၠန္႕တိုင္းအတြက္ ထာ၀ရ ဗယ္လင္တိုင္း

သူ မရိပ္မိလည္း တိတ္တိတ္ၾကည္ႏူး အံု႕အံု႕ပံုးပံုး ၿပံဳးေနရတဲ့ ဗယ္လင္တိုင္း

အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွမမွားဘူး ဆိုတဲ့ ရူးရူးမိုက္မိုက္ မူးမူးငိုက္ငိုက္ ဗယ္လင္တိုင္း

ႏွလံုးသားထက္ တျခားအေရးေတြခက္လို႕ ဦးစားမေပးႏိုင္ေသးတဲ့ ဗယ္လင္တိုင္း

တစ္ေယာက္ကိုအေျဖေပးလိုက္လို႕ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေဆြးရတဲ့ ဗယ္လင္တိုင္း

ခံစားရသမွ် ဖြင့္ဟေျပာမိလို႕ ငယ္စာရင္းပ်က္သြားတဲ့ ဗယ္လင္တိုင္း

အသည္းႏွလံုးစကား၀ိုးတ၀ါး မၾကားႏိုင္ေသးလို႕ ဆံုးျဖတ္ရခက္ေနတဲ့ ဗယ္လင္တိုင္း

သူမ်ားေပ်ာ္လို႕ မေပ်ာ္ႏိုင္ သက္ျပင္းခ်ကာ ရွာေဖြမိႈင္ေနရတဲ့ ဗယ္လင္တိုင္း

ဒီအခ်ိန္ေရာက္တုိင္းသတိရ အတိတ္က တေစၧေျခာက္ေနတဲ့ ဗယ္လင္တိုင္း

ရင္ခုန္သံေတြေအးစက္ အၾကည္ဓာတ္ပ်က္သြားၾကတဲ့ ဗယ္လင္တိုင္း

ၿပီးဆံုးသြားေပါ့ အစားထိုးမရ ေနာက္က်သြားတဲ့ ဗယ္လင္တိုင္း..…။

ပန္ဒိုရာ


(တစ္ခုခုေတာ့ တိုက္ဆိုင္မွာေပါ့ေနာ္။ တစ္ခုမကလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။)

Expand..

Summary..

ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၃ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႕

ဒီက ရယူသည္။

ရဲရင့္သူဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမြးဖြားတယ္။
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဟာ ျပည္သူ႕ႏွလံုးအိမ္မွာ အစဥ္အၿမဲ စြဲထင္ေနတယ္။
တို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရဲ႕ေမြးေန႕ေတြ ရွင္သန္ေနေသးတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေသြးနဲ႕ ေရးခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးကေရာ……..။

Expand..

Summary..

ျပည္ေထာင္စုေန႕ တို႕မေမ့

ကိုျပည့္စံု ၏ ဘေလာ့ဂ္ မွ ကူးယူပါသည္။

Expand..

Summary..

၀ိုင္ျမစ္ခ်ိဳထဲမွာ ေမွ်ာလိုက္တယ္ ဂၽြန္

(တခါတေလလည္း ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ ထြက္ေျပးခ်င္တာေပါ့။ ကဗ်ာကို ကဗ်ာလို သေဘာထား။ အႀကီးအက်ယ္ေတြ ဘာသာမျပန္ၾကနဲ႕ဦးေနာ္။)

၀ိုင္ျမစ္ခ်ိဳထဲမွာ ေမွ်ာလိုက္တယ္ ဂၽြန္


ငါ့ရဲ႕ ၀ိုင္ကေလးက ငယ္ေသးသတဲ့
သစ္သီးဆန္ေနတုန္း
ငါ့အေတြးေတြကလည္း
သစ္သီးဆန္ေနတုန္းပဲ
ေနေရာင္ေအာက္မွာ ကခုန္သူေတြအတြက္
တကယ္တမ္း သစၥာရွိတာ
ေျမေအာက္ခန္းမွာ
စည္ပိုင္းထဲမွာ
ၾကာေလ အရည္အေသြးတက္ေလ
seal မေဖာက္ဖို႕နဲ႕ .. အဲ.. စည္းမေဖာက္ဖို႕ေတာ့ လိုမယ္
ငါေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာထြက္ဖို႕ ေခ်ာဆီ
ေဟာဒီ ၀ိုင္ငယ္ငယ္ကေလးကို စီးၿပီး
ကမၻာႀကီးတေလွ်ာက္ ေမွ်ာခ်ၾကမယ္
မနက္ကေတာ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္
ကမၻာလံုးဆိုင္ရာစိန္ေခၚမႈမ်ား ဆိုလား
ရီပို႕ေတြဘာေတြဖတ္တယ္
မႏွစ္ကထက္ ပိုေကာင္းမလာဘူး
ကပ္ဆိုက္ အက်ပ္ရိုက္ ကာလနာတုိက္
ဥပါဒ္ အမႈပတ္ လူ႕ဇာတ္က ရႈပ္တယ္
ေဟာဒီပုလင္းကိုထုခြဲလိုက္ရင္
ျမန္မာေငြ ငါးေသာင္းေက်ာ္ တန္သတဲ့
ဒုကၡသည္ မိသားတစ္စု
တစ္ပတ္စာေလာက္ ဖူလံုသြားႏိုင္တယ္
ဒီဇိမ္ခံဘားရဲ႕ အျပင္မွာ
ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုး၀ုိင္းႀကီးေတြနဲ႕
ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းေတြနဲ႕
ငိုေၾကြးညီးညဴသံေတြနဲ႕
မင္းေရာ မႈလို႕လား ဂၽြန္
ရဲရဲမ်ိဳခ်လိုက္ပါကြဲ႕
ေလာင္မီးက်ေနတဲ့ ဒီကမၻာမွာ
ဒီဆီမီးခြက္ေတြ ထထ ေတာက္ေနတာ
ဘာအေၾကာင္းလဲေနာ့
ငရုပ္သီးစပ္စပ္ ၀ါးသလိုပ
အခါးေတြ အၾကမ္းေတြနဲ႕
ေသေၾကငိုယိုေအာ္ဟစ္
လူစစ္စစ္ေတြက ေဖ်ာ္ေျဖထားမွေတာ့
ဒီလိုအာရုံငါးပါးလည္း ငါတို႕ဆာေနသားပဲ
ပါးပါးကေလး ၀ါးလုိက္ပါ ဂၽြန္
အာသာ မေျပတဲ့ ဘ၀ေတြမွာ
၀ိုင္ခြက္ထဲပဲ ေခါင္းစိုက္စိုက္
အင္တာနက္ထဲပဲ ေခါင္းစိုက္စိုက္
မီဒီယာေတြထဲပဲ ေခါင္းစိုက္စိုက္
ဘယ္သူမိုက္မုိက္ ဘယ္သူေတေတ
ငါတို႕ သိပ္ကိုတရားသေပါ့
ေဟာ.. စေတာ့ရွယ္ယာေတြ ေစ်းလႈပ္သတဲ့
ဗံုးေတြေပါက္သတဲ့
ဘေလာ့ဂါ တစ္ေယာက္ ေခြးဆြဲခံရသတဲ့
ရမ္ဘိုကားက ေသြးထြက္သံယိုမ်ားသတဲ့
အဆိုးဆံုးကိုျပင္ဆင္ေနၾကသတဲ့
အိုႀကီးအိုမိုက္ေတြ ေသခါနီးၿပီ ေျပာသတဲ့
ဒါ.. သတင္းေတြမွ မဟုတ္ေတာ့ပဲ
ညစာအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီ ဂၽြန္
ေဟာဒီ၀ိုင္ခြက္ထဲမွာ
အိပ္မက္ေတြအားလံုးထည့္ေဖ်ာ္လို႕
ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းရဲ႕
အရိုးအရင္းေတြနဲ႕ ျမည္းၾကမယ္
မွ်ေျခမညီတဲ့စစ္ပြဲေတြထဲမွာ
ဘာမဆို အခ်ိန္မေရြး ထျဖစ္သြားႏိုင္သတဲ့
အၾကမ္းဖက္တယ္ ဆိုတဲ့စကားလံုးေတာင္
ဆီသည္မလက္သုတ္ဖတ္ ျဖစ္လာေတာ့
ငါ့ပရိုဖိုင္းလည္း ခပ္နိမ့္နိမ့္ပဲေရးေတာ့မယ္
ေသရင္လည္းေသ ႏိုင္ရင္လည္းႏိုင္
ရႈံးၿပီး ရွင္က်န္သူေတြကို ထားခဲ့ေတာ့မယ္
ေဟာဒီမွာ ေသတဲ့သူေတြအတြက္
ႏိုင္တဲ့သူေတြအတြက္
ဘူတို အတြက္
ဆူဟာတို အတြက္
အိုဘာမာ အတြက္
ရွရာပိုဗာ အတြက္
ငါမပါတဲ့ ကမၻာေတြ အတြက္
Good luck! Good luck! All the best!
ဘိုလိုမႈတ္ၿပီး မူးဇာတိေတြျပ.. လို႕
ႏိုင္ငံေရးအရမမွန္တဲ့ စကားေတြေျပာ.. လို႕
ေဟာဒီ ၀ိုင္ျမစ္ႀကီးက စီး… လို႕
ယစ္လို႕ ရစ္လို႕ ယစ္လို႕ ရစ္လို႕ ယစ္လို႕ ရစ္….လို႕
ဒါနဲ႕.. ဂၽြန္….
ေနာက္တစ္ခါ သစ္ရြက္လႈပ္တာျမင္ရင္
ၿပံဳးျဖစ္ေအာင္ ၿပံဳးလုိက္ေတာ့မယ္ကြယ္…။


ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

မတင္ျဖစ္တဲ့ပို႕စ္

လွ်ပ္စစ္လိႈင္းေတြထဲမွာ
သတၱဳပံုးတိုင္းဟာ ဟင္းလင္းျဖစ္သတဲ့
ပါ၀ါ တစ္ခ်က္ ေအာ့ဖ္ လိုက္ရုံနဲ႕လည္း
စိမ္းေနတဲ့ ဘ၀ေတြက ရွပ္ေဒါင္း ျဖစ္မသြားဘူး
၀ါယာႀကိဳးလည္းမလိုဘူး
ဘေလာ့ဂ္မွာခ်ေရးဖို႕လည္းမလိုဘူး
ကြန္ျပဴတာက ေအာ္တိုဂ်န္နရိတ္လုပ္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ပရင့္ထုတ္ သိမ္းထားလိုက္တယ္။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ဒိုင္ယာရီ

သည္ ျပဴတင္းေပါက္ကေလးမွာ သူ ရပ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားခဲ့ၿပီ။ အဲသည္က လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ျမက္ခင္းစိမ္း ပတ္ခ်ာ၀ုိင္းေနေသာ ကေလးကစားကြင္းကေလး။ ကေလးတသုိက္ ဒန္းစီးၾက ေလွ်ာစီးၾက အျမင့္က လက္လႊတ္ခုန္ခ်ၾက။ ေအာ္ဟစ္သံ ေတြကိုေတာ့ သူ သဲ့သဲ့သာ ၾကားရသည္။ သည့္ထက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ကတၱရာ လမ္းမတစ္ခု။ အဲသည့္ေနာက္ကို ဆက္ၾကည့္လွ်င္ အလြန္ၿမိဳ႕ျပဆန္ေသာ ၿမိဳ႕ကေလးႏွင့္ မအပ္စပ္ေတာ့သလို ျဖစ္ေနေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ျမင္ရေတာ့မည္။ ထင္းရႈးပင္ တခ်ိဳ႕ႏွင့္ အျခား အမ်ိဳးအမည္မသိ အပင္ႀကီးမ်ား ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္။ ျခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္း ထူထူထပ္ထပ္။ ၿပီးေတာ့ ေတာင္ကုန္းကေလး တစ္ခု။

သည္ၿမိဳ႕ကေလးမွာေတာ့ ေတာ ဆိုေသာ အရာကို ဤပတ္၀န္းက်င္ကေလးျဖင့္သာ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ရသည္။ လူလုပ္ထားေသာ ေတာအုပ္ ထူထူေလးႏွင့္ ဤေတာင္ကုန္းကေလး ကိုသာ သဘာ၀၀န္းက်င္ဟု သေဘာထားကာ ေတာင္တက္ၾက အပန္းေျဖၾကေပါ့။ သူက ေတာင္ကုန္းကေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ အိမ္ႏွင့္ သည္ေလာက္ နီးပါလွ်က္ ေတာင္ကေလးကို သူတစ္ခါမွ တက္ရန္ မႀကိဳးစားခဲ့။ သစ္ပင္ေတြနားကို သူတစ္ခါမွ သြားရန္ မႀကိဳးစားခဲ့။ သည္ျပဴတင္းေပါက္က ရပ္ၾကည့္ရင္း သူေတြးေလ့ရွိတာက ေတာင္ကုန္းေလးေပၚက သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းေတြ တေန႕ေန႕ သူ႕ဆီေရြ႕လာမွာလား ဆိုတာပဲ ျဖစ္သည္။

၀ီလ်ံရွိတ္စပီးယား၏ မက္ကဘက္ (Macbeth) ၀တၱဳထဲမွာ စုန္းမႀကီးေတြက နိမိတ္ေပးခဲ့တာ သူဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးေသာ မက္ကဘက္က သူ႕ကို ႏိုင္သူ ေပၚလာမွာလား စိုးရိမ္ခဲ့။ စုန္းမေတြ အေျပာအရ သစ္ေတာႀကီး ေရြ႕မလာမခ်င္း သူဟာလံုၿခံဳတယ္ ဆိုပဲ။ ဘယ္အမိ၀မ္းထဲက ေမြးလာတဲ့ကေလးမွ သူ႕ကို အႏၱရာယ္ မေပးႏိုင္ ဆိုပဲ။ မက္ကဘက္က စိတ္ေအးသြားၿပီး သူ႕ကိုႏိုင္ဖုိ႕ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ဆိုကာ ရယ္ပြဲဖြဲ႕ခဲ့။ သူလည္း ၀တၱဳဇာတ္ေၾကာင္းနဲ႕အတူ စီးေမ်ာခဲ့။ ျဖစ္လာမွာလား ျဖစ္မလာဘူးလား။ တကယ္ သတိေပးခ်င္တာလား။ ေပါ့ဆ သြားေစခ်င္တာလား။ အခ်က္အလက္တစ္ခုကို တင္ျပပံုတင္ျပနည္းနဲ႕ ခံယူပံုခံယူနည္းဟာ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးေၾကာင္းကို သူအခုအခ်ိန္အထိ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ႏိုင္ေသးဟု ထင္မိသည္။

မနက္အိပ္ရာက ႏိုးလာလွ်င္ သူ႕အတြက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ခ်ိန္မရွိ။ ေရဒီယို နားေထာင္ခ်ိန္မရွိ။ အိမ္သူအိမ္သားႏွင့္ စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ခ်ိန္မရွိ။ (အိမ္သူအိမ္သားလည္းမရွိ။) ေရခ်ိဳး အ၀တ္အစားလဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးေပၚမွာ သူ႕ရဲ႕ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္တာ ငိုက္မ်ည္းလူးလိမ့္တဲ့ ခရီးရွည္။ စက္ရုပ္ဆန္ဆန္ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ စက္ရုပ္ဆန္ဆန္ ကူးခတ္ေနတဲ့ တစ္ေန႕တာ ဆိုတာ သူ႕အတြက္ ဘာမ်ားဆန္းလို႕လဲ။ အလုပ္ကို ေရာက္လွ်င္ သူ႕ရဲ႕ အေနအထိုင္မတတ္ေသာ အတြင္းေရးမႈးမကေလးက သူ႕ကို မဂၤလာ နံနက္ခင္းပါ ဟု ေလသံေပါ့ေပါ့ကေလးျဖင့္ ထိုင္ရာမထ ႏႈတ္ဆက္မည္။ သူက်င္လည္ခဲ့တဲ့ ေမြးရပ္ေျမက ရုံးတစ္ခုမွာလို လက္ထဲက ဖိုင္တြဲကို ခရီးဦးႀကိဳ လွမ္းယူသည္မရွိ။ ဆရာ ေကာ္ဖီလား လက္ဖက္ရည္လားဟင္ ဟု ပ်ာပ်ာသလဲ သူ႕ကို ေမးရင္း ဂရုတစိုက္ ျပင္ဆင္ေပးသည္မရွိ။ တကယ္ေတာ့လည္း ဒါေလာက္ကို သူ ၀မ္းနည္းမေနသင့္ပါေလ။ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာကေတာ့ ကြဲျပားမည္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္ ရုံးခန္းေတြက သူနဲ႕ရာထူးတူ သို႕ေသာ္ သူတို႕လူမ်ိဳးတူမ်ား အတြက္ေတာ့ သူတို႕ေတြက အနည္းငယ္ ပို အေလးထား ဂရုစိုက္ေလ့ ရွိသလားဆိုေသာ အေတြးကိုေတာ့ သူ႕ေခါင္းထဲ ၀င္လာတိုင္း ျပန္ေထြးေထြးထုတ္ရသည္။

အတြင္းေရးမႈးမကေလး ဒီေန႕ စကပ္က သိပ္တိုေနမွာလား။ အက်ီက လည္ပင္း သိပ္ဟိုက္ေနမွာလား။ ေက်ာေပး ထိုင္ေနရင္း ခါးေနရာက တစ္မိုက္ေလာက္ လြတ္ေနမွာလား။ မသိမသာ လွမ္းၾကည့္ရင္း ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ႏွင့္ သူျမည္းမည္။ ေကာင္မေလးက သတိထားမိဟန္ မတူ။ သတိထားမိေတာင္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း မရွိ။ ဂရုစိုက္ဟန္ မတူ။ ခဏၾကာေတာ့ သူလည္း ဒါေတြကို ေမ့သြားမည္။ ဖိုင္တြဲေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္။ ေကာင္မေလးက သူ႕ရဲ႕တေန႕တာ ခ်ိန္းဆိုခ်က္မ်ား ကုိ အီးေမးလ္ပို႕လိုက္ ဖုန္းဆက္လိုက္ႏွင့္ သတိေပးမည္။ ညေန ေျခာက္နာရီ ေဒါင္ခနဲ ထိုးလွ်င္ ဘာလုပ္စရာ က်န္ေသးလဲဟု သူ႕ကိုလာေမးမည္။ သူက ထံုးစံအတိုင္း ေခါင္းခါျပလွ်င္ ဘုိင့္ဘုိင္ ဆီးယူတူေမာရိုး ဟု ေလသံေပါ့ကေလးျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ျပန္သြား။ ခဏၾကာလွ်င္ သူလည္း ကိစၥေတြ လက္စသတ္။ အိမ္သယ္သင့္တာသယ္။ တေနရာရာမွာ ညစာ၀င္စားၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္။ အခုလို ျပဴတင္းေပါက္နား ခဏတျဖဳတ္ ရပ္ၾကည့္ေပါ့။

ျပဴတင္းေပါက္က ၾကည့္ေနရင္း သူ႕အခန္းရွိရာ ေလွခါးဘက္ကို တည့္တည့္ ေလွ်ာက္လာေသာ သ႑ာန္တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ လက္ထဲမွာ တစ္ခုခုကို ကိုင္ထားသည္။ ဒါ.. သူ႕ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေပပဲ။ အဲသည္လူကေတာ့ သူ႕အေပၚ ေတာ္ေတာ္ သံေယာဇဥ္ႀကီးသည္။ သူ႕ကို မၾကာခဏ ဖုန္းဆက္။ လာလည္။ အျပင္မွာ ၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကတိုင္းလည္း မပ်က္မကြက္ေခၚ။ သူကသာ အဲသည္လူထံ တစ္ခါမွ မေရာက္ျဖစ္။

တံခါးက လူေခၚေခါင္းေလာင္းသံ ျမည္လာေတာ့ သူ အသာ ဖြင့္ေပးလိုက္ပါသည္။

“ကဲ ဘယ္လိုလဲ။ ပိတ္ရက္မွာ ဘာေတြလုပ္မလို႕လဲဗ်။”

သူ႕ပခုံးကို ခပ္ဖြဖြ လွမ္းပုတ္ရင္း သူ႕မိတ္ေဆြက ဆိုသည္။ တကယ္ေတာ့ ပခံုးပုတ္တာကို သူသိပ္မုန္းပါသည္။ သို႕ေသာ္… ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။

“သည္လိုပါပဲဗ်ာ။ စာေရးစာဖတ္။ ဟိုေငးဒီေငးေပါ့။”

“သိတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတာ့ ၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကမလို႕။ ထံုးစံအတိုင္း ခင္ဗ်ား မလိုက္ျပန္ဘူး မဟုတ္လား။ တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းေနမွာစိုးလို႕ လက္ေဆာင္ကေလးတစ္ခု ယူလာတယ္။ ေရာ့။”

မိတ္ေဆြက သူ႕ကို လက္ထဲက အရာတစ္ခု လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ကေလး တစ္ခုေပပဲ။ အထဲမွာ ယုန္ ညိဳညိဳကေလး။ မ်က္လံုးျပဴးကေလးျဖင့္ သူ႕ကို ၾကည့္ေနသည္။ သူက ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ေနာက္ကို ေျခတစ္လွမး္ ခုန္ဆုတ္သြားသေယာင္။ သူအနည္းငယ္ စိတ္ရႈပ္ေထြးစြာ ၿပီးေတာ့ ရယ္ခ်င္စြာ ..

“အာ.. ဘာလုပ္ရမွာလဲဗ်။ ေကၽြးရေမြးရ အလုပ္ရႈပ္ ပါဘိသနဲ႕။”

“ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါမွ ခင္ဗ်ား လုပ္စရာတစ္ခု ရမွာေပါ့။ ဒီအတိုင္း တစ္ေယာက္တည္း ေနေနရင္ ခင္ဗ်ား ၾကာရင္ မလြယ္ဘူး။”

စကားအနည္းငယ္ ေျပာၿပီး မိတ္ေဆြက ႏႈတ္ဆက္ျပန္သြားပါသည္။

သူက ယုန္ကေလးကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ကဲ.. အလုပ္ရႈပ္ဦးေတာ့မွာေပါ့။ မိတ္ေဆြ ထားခဲ့ေသာ ကန္စြန္းရြက္ အနည္းငယ္ကို ခ်ေကၽြးလိုက္ေတာ့ ယုန္ကေလးက တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ ၀ါးသည္။ သူ႕ကို ရင္းႏွီးလိုဟန္ တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ သူက သူ႕အခန္းက်ဥ္း ကေလးကို လွည့္ပတ္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ယုန္ကေလးကို လႊတ္ေပးထားရလွ်င္ ဘယ္လို ေနမလဲ။ ေလွ်ာက္ၿပီး အညစ္အေၾကးစြန္႕ဘာညာႏွင့္ သူသိမ္းဆည္း သန္႕ရွင္းရ ပိုအလုပ္ ရႈပ္ေကာင္းရႈပ္မည္။ ညစ္ပတ္လွ်င္ ညစ္ပတ္ မည္။ ယုန္ကေလးအတြက္ေတာ့ ပိုလြတ္လပ္မည္ေပါ့။ ေသာ့ခေလာက္ကေလးကို သူဖြင့္လိုက္သည္။ ကဲ.. ၾကိဳက္ရာကို ေလွ်ာက္ေျပးေပေတာ့။

ဟုိသည္ ေျပးေနေသာ ယုန္ကေလးကိုၾကည့္ကာ သူ႕စိတ္ေတြက ယုန္ကေလးႏွင့္အတူ ေျပးသည္။ သူ႕မွာလည္း ယုန္ေမြးေလးလို ႏူးညံ့ခဲ့ေသာ အေရျပားေတြ၊ ေဘာင္ခတ္ထားေသာ ေလာကႀကီးကို အျပစ္မဲ့စြာ စူးစမ္းခဲ့ေသာ မ်က္လံုးျပဴး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြ၊ ခုန္ဆြခုန္ဆြ ျဖစ္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္ေတြ ရွိခဲ့မည္။ အခုေတာ့လည္း ဒါေတြအားလံုးဟာ….။

တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခုတင္ေပၚမွာ သူခဏလွဲမည္ ျပင္သည္။ မီးပူ မတိုက္ရေသးေသာ အ၀တ္ပံုက သူ႕ေက်ာေအာက္မွာ ခုိးလိုးခုလု။ အ၀တ္မ်ားကို မကာ ဗီရိုထဲထည့္ရန္ တံခါးကို ဖြင့္လုိက္သည္။ အ၀တ္ဗီရိုမွာ တစ္ခုခုက ညပ္ေနသလို။ သူ အမွတ္မဲ့ အားႏွင့္ ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ ခြပ္ခနဲ ျမည္သြားေသာ အသံခပ္တိုးတိုး တစ္ခုႏွင့္အတူ သူ ေနာက္ျပန္ယိုင္သြားေတာ့ ေပ်ာ့စိစိအရာကို တက္နင္းမိလိုက္သည္။

ဟာ.. သြားၿပီ။ ဗီရိုတံခါးႏွင့္ ႏွာႏုကို တည့္တည့္ရိုက္မိသြားေသာ ယုန္ကေလးက အသံပင္ မထြက္ႏိုင္ေတာ့။ ယုန္ကေလးက သူ႕ေနာက္ကို လိုက္လာတာ သူမသိလိုက္။ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ယုန္ကေလး ေသေနၿပီ။

ေစာေစာက မိတ္ေဆြ စေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္နဲ႕ ျပန္တြက္လိုက္လွ်င္ သိပ္မၾကာ။ တစ္နာရီေလာက္သာ။ ၾကည့္စမ္း။ တစ္နာရီအတြင္းမွာ အျပစ္မရွိတဲ့ တိရိစၧာန္ေလး တစ္ေကာင္ သူ႕ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ ေသသြားခဲ့ၿပီ။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို Time Machine ႏွင့္ ျပန္ လည္ပတ္လို႕ရလွ်င္ သူ ဆယ္မိနစ္စာေလာက္ ျပန္လွည့္ လိုက္ခ်င္သည္။ ယုန္ေသေကာင္ေလးကို အခန္းေထာင့္ဆီ ယူလာၿပီး ခ်ကာ ခပ္ငိုင္ငိုင္ ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။

သူ ဘာလုပ္ရမလဲ။ မ်က္ေစ့က စားပြဲေပၚက ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ကေလးဆီ ေရာက္သြားသည္။ ဒုိင္ယာရီ စာအုပ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ေရွ႕က စာမ်က္ႏွာမ်ားကို တဖ်တ္ဖ်တ္ လွန္လိုက္သည္။ ရုံးစီမံခ်က္မ်ား။ ခ်ိန္းဆိုထားေသာ ရက္စြဲမ်ား။ အခ်ိန္မ်ား။ ေရးသားခ်က္ အားလံုးက သူ႕မ်က္စိေရွ႕မွာ အျပားလိုက္ အဖတ္လိုက္။ သည္ေန႕ေတာ့ ရုပ္လံုးၾကြမည့္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု သူမွတ္မွတ္ရရ ေရးရေတာ့မည္။
သူ ယုန္ေသကေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ရင္း ေဘာလ္ပဲန္ကို ကိုင္သည္။ “ သည္ေန႕ ကို….. အိမ္ကို လာသည္။” ။ ႏိုး..ႏိုး မဟုတ္ေသးဘူး။ သည္လူ လာတာက ဘာအေရးလဲ။ အဓိက ဇာတ္ေကာင္က ယုန္ကေလးေပပဲ။ “ သည္ေန႔ ယုန္ညိဳကေလးတစ္ေကာင္ အိမ္ေရာက္လာသည္။ လာေပးသူက ကို…. ျဖစ္သည္။” သူ႕ စာေၾကာင္းအစကို သူေက်နပ္သြားသည္။ သည့္ေနာက္ သူ႕လက္က သြက္လက္စြာ.. စာေၾကာင္းမ်ား တစ္ေၾကာင္းၿပီး တစ္ေၾကာင္း..။

စာမ်က္ႏွာ တစ္မ်က္ႏွာ ျပည့္သြားေတာ့ သူရပ္လိုက္သည္။ အေၾကာင္းအရာ အားလံုး ပါသြားၿပီ။ ယုန္ကေလးက သူ႕ကို သနားစရာ ဘယ္လုိၾကည့္ပံု။ ေနာက္ဆံုး ယုန္ကေလး ေပ်ာ့စိစိ အသက္ထြက္သြားပံု အထိ။ သူ တစ္ေခါက္ အစအဆံု း ျပန္ဖတ္သည္။ သူ႕စိတ္ တစ္ျပင္လံုးက စာထဲမွာသာ။ ၾကည့္စမ္း ဒီေန႕ေတာ့ တစ္ခု ထူးျခားသြားၿပီ။ အဓိပၸာယ္ ပိုရွိသြားသလိုေပါ့။ ဒါမွ ဒိုင္ယာရီဆိုတာ…။ သူဖြဖြၿပံဳးကာ ေလတစ္ခ်က္ ခၽြန္လိုက္မိသည္။ ရႊီ…။

ရႊီ…။ အားးးးးးး… သူအလန္႕တၾကား ခ်က္ခ်င္း ထခုန္လိုက္သည္။ ေသေတာ့မွာပဲ။ သူ႕ေလခၽြန္သံက သူ႕နားထဲက ျပန္မထြက္။ ဘာေၾကာင့္ သူက အခုမွ ေပါ့ပါး ေပ်ာ္ရႊင္ ေနခဲ့ရတာလဲ။ မိတ္ေဆြကို သတိရမိကာ အထပ္ထပ္ က်ိန္ဆဲေနမိသည္။ ဟာ.. ဒါလည္း မဟုတ္ေသးဘူးေလ။ မိတ္ေဆြက ေစတနာေကာင္းနဲ႕ သူပ်င္းေနမွာစိုးလို႕ လာေပးခဲ့တာ မဟုတ္လား။ သူကသာ ေပါ့ဆစြာ…။ ယုန္ကေလး တစ္ေကာင္ရဲ႕အသက္…။ တကယ္လို႕ ယုန္ကေလး မေသခဲ့ဘူး ဆိုရင္ေရာ.. ။ ဒါလည္း မဟုတ္ေသးျပန္ဘူး။ သူ႕ၾကမၼာနဲ႕သူ ျဖစ္တတ္တာပဲေလ။ သူ တစ္ခုခုကို မေက်မနပ္စိတ္က ရင့္သထက္ ရင့္လာသည္။ အမွားအယြင္းက ဘယ္မွာပါလိမ့္။ သူက အခုလို အားပါးတရ မွတ္တမ္းတင္လို႕။ ယုန္ကေလး တစ္ေကာင္ ေရာက္လာတယ္ ၿပီးေတာ့ ေသသြားတယ္ဆိုတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုဟာ လူတစ္ဦးအတြက္ တစ္ေန႕တာ ေဖ်ာ္ေျဖမႈတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့တာလား။ အဲဒါဆို သူက…။
ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ကေလးကို ေျမြတစ္ေကာင္လို ေၾကာက္လန္႕ရြံရွာစြာ အလန္႕တၾကား အခန္းေထာင့္သို႕ ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။ တုတ္တုတ္ပင္ မလႈပ္ေသာ ယုန္ကေလး အနားမွာ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ကေလးလည္း အားေပ်ာ့စြာ ေခြလဲက်....။

ၿပီးၿပီ….။ အားလံုးၿပီးဆံုးသြားၿပီ။ ရင္ထဲ တလွပ္လွပ္ ျဖစ္လာသည္။ အခုေတာ့လည္း အားလံုး အရင္လို….။ ျပဴတင္းေပါက္ ရွိရာသို႕ ေလွ်ာက္လာမိသည္။ ေဟာ ဟိုမွာ.. ေမွာင္ရီသန္းေနတဲ့ ကေလးကစားကြင္း။ ကတၱရာလမ္းမ။ ေတာင္ကုန္းကေလး။ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္း။ သစ္ပင္ေတြ.. သစ္ပင္ေတြ…. သူ႕ဆီေရြ႕လာဦးမွာလား။ ေရြ႕လာဦးမွာလား။ ေရြ႕.. လာ.. ဦး.. မွာ.. လား။ သူ႕ရင္ထဲမွာ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္။ ျပဴတင္းေပါက္ေဘာင္ကို လက္ေထာက္ကာ မ်က္ႏွာကို အုပ္ၿပီး သူ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ငိုေၾကြးလိုက္ေလသည္။



ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ေနဘုန္းလတ္သို႔ ….

(Photo taken from here.)


ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမေတြအၾကား ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ စေနာက္ၾကရင္း "ၿမိဳ႕စားႀကီးေနဘုန္းလတ္" လို႔ နာမည္တြင္ခဲ့တဲ့သူ။ မႏွစ္က ဒီလုိေန႔မွာပဲ "လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္" ဘေလာ့ဂ္ေလးကို သူကိုယ္တိုင္ အသက္သြင္းခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ ေတာ့ တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္သြားျပီေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ သူ ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပထမဆံုးတင္လိုက္တဲ့ ပို႔စ္နာမည္ကလည္း "လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္" တဲ့။

လက္ေတြ႔ဘဝမွာ သူလြတ္က်ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အႏုပညာသမားဆိုတဲ့ အမည္နာမေတြအတြက္ သူ ့ဘေလာ့ဂ္ဟာ သစၥာရိွတဲ့ လူယံု၊ အစြမ္းထက္တဲ့ လက္နက္၊ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေညာင္သစ္ပင္လို အသံုးေတာ္ခံခဲ့တယ္။ ရက္ေပါင္း ၃၆၅ ရက္အတြင္းမွာ သူ ့ျမိဳ႕ေတာ္က စာေကာင္းစာသန္႔ ၁၂၂ ပုဒ္ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ျပီးၿပီ။ ဒီစာေတြေၾကာင့္ ဖတ္သူေတြအတြက္ သုတပန္းေတြ လန္းလာခဲ့တယ္ ၊ ရသလမ္းေတြ ဆန္းလာခဲ့တယ္ ၊ ပညာမီးေတြ လင္းပလာခဲ့တယ္ ။ သူကေတာ့ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိလိမ့္မယ္။

ဘေလာ့ဂါေတြ အတြက္ ပထမဆံုးဆိုတဲ့ စကားလံုးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူနဲ႔ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္လည္း ရင္းနွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့တယ္္။ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြကို ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္မယ့္စာအုပ္အတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ သူ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ စာအုပ္ကိစၥ ေဆြးေႏြးပြဲတိုင္းကိုု မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္ခဲ့သူဟာလည္း သူ တစ္ဦးတည္း ရိွခဲ့တယ္။ ေနာက္ျပီး ရန္ကုန္မွာ ပထမဆံုးက်င္းပခဲ့တဲ့ Blog Day Seminar အတြက္လည္း သူ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ MRTV4 နဲ႔ အျခားေသာ မီဒီယာေတြအၾကားမွာ ဘေလာ့ဂ္ေလာက အေၾကာင္းကို သူခ်ျပရဲခဲ့တယ္။ ေဝဖန္မႈေတြကို လက္ခံခဲ့တယ္။ ေမးခြန္းေတြကို အျပံဳးနဲ႔ ေျဖၾကားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။

ျမန္မာဘေလာ့ဂါရပ္၀န္းမွာ ဓေလ့ထံုးတမ္းတစ္ခုရိွတာက ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြမွာ အထူးေရးသားတဲ့ ပို႔စ္ေတြ တင္တတ္္ၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ Comment ေတြ ခ်ီးျမွင့္ၾကတယ္။

ဒီေန႔ သူ ့ရင္နဲ႔ တည္ထားတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး တစ္ႏွစ္ျပည့္တယ္။ ခုလိုအခ်ိန္မွာ သူသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးသားခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ သူ႕ဘေလာ့ဂ္အတြက္ အထိမ္းအမွတ္ပို႔စ္တင္မယ့္ အစီအစဥ္ရိွမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။

ဒါေပမယ့္ သူ … ဘယ္မွာလဲ ။ သူေရးမယ့္ ပို႔စ္မွာ Comment ေရးဖို႔ ဘေလာဂါ့ရပ္၀န္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ သူ႔ရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ေနၾကတယ္။ " ျမိဳ႕စားၾကီး " လို႔ စေနာက္ၾကဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္ … ဇန္နဝါရီ ၂၉ ကတည္းက ေျခာက္ေသြ႕ေနခဲ့ရတဲ့ သူ ့ျမိဳ႕ေတာ္မွာ အျပံဳးေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းေနေစခ်င္တာ … ရယ္သံေတြနဲ႔ စည္ညံေနေစခ်င္တာ … ဒါေတြအတြက္ အားလံုးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲပါ ..။

ဘေလာ့ဂါေတြကို ခ်စ္ၾကည္ေစခ်င္တဲ့ သူ႕အတြက္၊ လူငယ္ေတြကို ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ သူ ႔အတြက္၊ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ သူ ့အတြက္ ေဘးဒုကၡဆိုတာ ျမဴတစ္မႈန္စာေတာင္ က်ေရာက္မလာေစဖို႔ ဘေလာဂါ့ရပ္၀န္းမွ ညီအကိုေမာင္နွမအားလံုးက ဒီအမွတ္တရ ပို႔စ္ေလးနဲ႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

Expand..

Summary..