အရိ္ုး

ဆရာႏွင္းခါးမိုး ေရးထားတဲ့ အရိုးစုဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ရတဲ့အခါ မႏွစ္က ေရးၿပီး ေမ့ေနတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိပါတယ္။ နည္းနည္းျပန္ျပင္ဦးမယ္ ဆိုၿပီး ဘေလာ့ဂ္မွာ မတင္ျဖစ္လိုက္ဘူး။ ဒါနဲ႕ ဆရာ့ကို ျပၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္လိုက္ပါလား လို႕ တိုက္တြန္းတာနဲ႕ တင္လုိက္ပါတယ္။ တူေတာ့မတူဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရိုးကို အေျခခံ ေတြးမိပံုေလးေတြ တိုက္ဆိုင္တာကို ေတြ႕ရလို႕ ၀မ္းသာမိပါေသးတယ္။




အရိ္ုး

အရိုးဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္ကို ထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္ေအာင္
ၾကပ္မတ္ထားတဲ႕ ေဘာင္ ျဖစ္တယ္
အရိုးေပ်ာ႕ေရာဂါ မျဖစ္ေအာင္
ေဆး၀ါးေတြနဲ႕ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကာကြယ္ရတယ္။

ဧ၀ အတြက္ေတာ႕
အာဒံဟာ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းစာ ရင္းႏွီးခဲ႕ရတယ္။

အရိုးဆိုတာ က်ိဳးအက္မိရင္ အသည္းခိုက္ေစတယ္
အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖကေတာ့
ေတြးမိတိုင္းအရိုးနာသည္ လို႕ေျပာခဲ႕တယ္။

အသားလိုလို႕ အရိုးေတာင္းသူေတြကိုေတာ႕
လူရိုးဆိုတာ သခ်ၤဴိင္းကုန္းမွာပဲရွိတယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္။

အရိုးဆိုတာ ေခြးစာလို႕လည္းသတ္မွတ္ၾကတယ္
ဆင္းရဲသားေတြ အတြက္ေတာ႕
ေစ်းေပါင္က်ိဳးခ်ိန္မွာ မရဲတရဲ၀ယ္ရတဲ႕
အခ်ိဳဓာတ္ကို ရယူဖို႕တစ္ခုတည္းေသာ ပရိုတိန္း ျဖစ္မယ္
သူတို႕အတြက္ေတာ႕ အမဲရိုးက ဟင္းအိုးကို အားနာမေနႏိုင္ဘူး။

တခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ေတာ႕
အရုိးနဲ႕နီးတဲ႕အသားကမွ ပိုခ်ိဳတယ္ ဆိုၿပီး
အရိုးထိေရာက္ေအာင္ အသားေတြတစတစ ႏႊာစားၾကတယ္
ၿပီးေတာ႕ ရိုးတြင္းျခင္ဆီေတာင္မက်န္
ခံတြင္းေတြ႕လို႕
အရိုးကိုက္ၾကတယ္။


ပန္ဒိုရာ
၄ ဇူလိုင္ ၂၀၀၇