ေဆးစပ္လြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္

ပန္ဒိုရာငယ္ငယ္က ၀တၳဳတိုေလးေတြ ေရးၾကည့္ခ်င္တာကို အားေပးတဲ့ ေဖေဖက ၀တၳဳတို ေရးခ်င္ရင္ အိုဟင္နရီ တို႕ မိုပါဆြမ္းတို႕ ေရးတဲ့ ၀တၳဳတိုေတြကို စေလ့လာသင့္တယ္ လို႕ေျပာပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို မူရင္းေရာ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ စာတခ်ိဳ႕ပါ နည္းနည္းပါးပါး ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖတို႕ေခတ္က မဂၢဇင္းေတြမွာ ပါခဲ့တဲ့ ဆရာေသာ္တာေဆြ ဘာသာျပန္လက္ရာ အိုဟင္နရီ၀တၳဳေတြကိုေတာ့ ဟိုးငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက ႀကိဳက္ခဲ့တာပါ။ O Henry’s Twist လို႕နာမည္ႀကီးတဲ့ ဇာတ္လမ္းအဆံုးသတ္ လွည့္ပံုေတြကို သေဘာ ေတာ္ေတာ္က်ခဲ့တယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ ကိုယ့္ဘာသာ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳကေလးတစ္ပုဒ္မွာ (ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ဟုတ္လွၿပီ ထင္ခဲ့တာေပါ့ေလ) အခုလို ဇာတ္လမ္းဆင္ခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ငယ္က လက္ရာေလးကို စာလံုးအထားအသို နည္းနည္းေလာက္ ျပင္ဆင္တာကလြဲလို႕ မူဟန္မပ်က္ ျပန္တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာ သားသမီးပီပီ အိမ္မွာရွိတဲ့ အေျဖလႊာ စာရြက္ေဟာင္းေတြေပၚမွာ ေရးထားခဲ့တာ။ ဆယ္တန္းေအာင္ခါစ အခ်ိန္ေလာက္က ေရးခဲ့တယ္ လို႕ထင္ပါတယ္။ ရက္စြဲ ေရးမထားမိပါ။ သိမ္းထားခဲ့တာကို အိမ္ျပန္တုန္းက ျပန္ေတြ႕လို႕ ယူလာခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက လက္ေရးေလးကိုလည္း ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ လက္ရွိ (ပ်က္စီးသြားေသာ) လက္ေရးကို ျမင္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီမွာ သြားၾကည့္ပါ။

…………..

ေဆးစပ္လြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္



ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္း ထုိးသည္မွာ အေတာ္ၾကာသြားေလၿပီ။ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းတြင္ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ား ကုန္လုနီးပါးပင္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းအ၀င္ တံခါးအနီးတြင္ အသားျဖဴျဖဴ မ်က္၀န္းနက္နက္ကေလးမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္သည္ အိမ္မွ ကားအႀကိဳကို စိတ္မရွည္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနေလသည္။

သူမ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေက်ာင္း၀င္း အျပင္ဘက္ေထာင့္ရွိ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေအာက္သို႕ တခ်က္တခ်က္ အၾကည့္ေရာက္သြားသည္။ သစ္ပင္ႀကီးေအာက္တြင္ လူႀကီးတစ္ေယာက္သည္ ေဆးလိပ္တိုတစ္ခုကို ကိုက္ခဲလ်က္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို စိတ္ပါလက္ပါ ေရးဆြဲလ်က္ရွိသည္။ ထိုလူႀကီးကို လြန္ခဲ့သည့္ ရက္သတၱတစ္ပတ္ခန္႕မွစ၍ သူမသတိထားမိခဲ့သည္။ ထိုလူႀကီးကို သူမစိတ္၀င္စားသည္။ သူေရးဆြဲေနေသာ ပန္းခ်ီကားကိုလည္း စိတ္၀င္စားသည္။ ထိုလူႀကီးထံ သြားေရာက္ စကားစျမည္ေျပာရန္ကိုလည္း သူမအလိုရွိသည္။ သို႕ေသာ္မ၀ံ့ရဲ။

လူႀကီး၏ ပံုသ႑ာန္မွာ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္။ မုတ္ဆိတ္ေမြးပါးသိုင္းေမြးမ်ားက သူ၏မ်က္ႏွာကို ၀န္းရံထားသည္။ ေအးစက္၍ အေရာင္ေဖ်ာ့ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုတို႕က ပတ္၀န္းက်င္ကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ် ဂရုမထားပဲ ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားကိုသာ စူးစိုက္ေနပံုရသည္။ မိန္းကေလးသည္ ေစာင့္ဆိုင္းရျခင္းအေပၚ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ လက္မွနာရီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္တြန္႕လိုက္သည္။ လူႀကီးရွိရာဘက္သို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္း သူႏွင့္စကားေျပာလိုစိတ္က ျပင္းျပလာသည္။ သူမသည္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္ၿပီး လူႀကီးရွိရာသို႕ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

ကင္းဗတ္စေပၚသို႕ ထိုးက်လာေသာ အရိပ္မည္းကေလးတစ္ခုေၾကာင့္ လူႀကီးသည္ ေနာက္သို႕အမွတ္မထင္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရပ္လွ်က္ ၀ိုင္းစက္ေသာ မ်က္လံုးအစံုျဖင့္ သူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္ေနေသာ ကေလးမေလးကို ေတြ႕လိုက္သည္။

“ဘာကိစၥလဲကြယ့္.. ကေလး”

သူ၏ ႏူးညံ့ေသာေလသံေၾကာင့္ သူမအားတက္သြားကာ ပါးခ်ိဳင့္ကေလးမ်ား ေပၚေအာင္ ၿပံဳးလိုက္ပါသည္။

“ဟို.. သမီးက ဦးရဲ႕ ပန္းခ်ီကားကို စိတ္၀င္စားလို႕ပါ။ သမီးကို ၾကည့္ခြင့္ျပဳပါေနာ္”

မိန္းကေလး၏ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာေသာ စကားသံကေလးကို လူႀကီးက သေဘာက်သြားဟန္ျဖင့္ လက္ထဲက စုတ္သံကို ခြက္ထဲသလို႕ ထည့္လိုက္ကာ မိန္းကေလးဘက္သို႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လွည့္ထိုင္လိုက္သည္။

“ေၾသာ္.. ကေလးက ပန္းခ်ီကို စိတ္၀င္စားသလား.. ဒါနဲ႕ ကေလးနာမည္က ဘယ္လိုေခၚသတုန္း”

“ေကသီပါ”

“ဘယ္ႏွစ္တန္းေရာက္ၿပီလဲ ကြယ့္”

“ခုနစ္တန္းေရာက္ပါၿပီ”

“ေၾသာ္.. ေၾသာ္….”

လူႀကီးသည္ မိန္းကေလးကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ အေရာင္ေတာက္ပလာၿပီး တဒဂၤအတြင္းမွာပင္ ျပန္လည္ေမွးမွိန္သြားသည္။

သူမက လူႀကီး၏ မ်က္ႏွာအေျပာင္းအလဲကို ဂရုမထားမိမီ ကားအျဖဴေလးတစ္စီးက ေက်ာင္းတံခါး၀မွာ ဆိုက္ေရာက္လာသည္။ မိန္းကေလးက သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကားေလးရွိရာသို႕ ေျပးသြားေလသည္။

…………………

ဒုတိယေျမာက္ေန႕မွာလည္း မိန္းကေလးက လူႀကီးရွိရာသို႕ ေရာက္လာခဲ့သည္။ လူႀကီးသည္ ပထမေန႕ထက္ပင္ ႏူးညံ့ခ်ိဳသာစြာျဖင့္ မိန္းကေလးကို ဆက္ဆံခဲ့သည္။ သူေရးဆြဲေနေသာ ပန္းခ်ီကားကို စိတ္၀င္စားစြာ ၾကည့္႐ႈ၍ ေမးခြန္းထုတ္သမွ်ကို သူကလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျဖၾကားေပးခဲ့သည္။

ထိုေန႕က သူမ အိမ္ျပန္အေရာက္မွာေတာ့ သူမ၏ မာမီက သူမကို မေမွ်ာ္လင့္ေသာ တံု႕ျပန္မႈျဖင့္ ဆီးႀကိဳလိုက္သည္။

“ေကသီ….”

မာမီ၏ တင္းမာေသာေလသံေၾကာင့္ သူမ လန္႕ဖ်တ္သြားၿပီး လြယ္အိတ္ႀကိဳးကိုတင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္မိပါသည္။

သူမ၏ ေၾကာက္လန္႕မႈေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးက အသံကို အနည္းငယ္ေပ်ာ့ေျပာင္းလိုက္ၿပီး

“သမီး.. ထိုင္ပါဦး”

သူမ ဆက္တီမွာ ခပ္ကုတ္ကုတ္ ထုိင္လိုက္ခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသမီးက ေမးခြန္းထုတ္ေတာ့သည္။

“သမီး ေကသီ .. မေန႕က ေက်ာင္းေထာင့္က သစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာေနတယ္ဆို”

သူမက ဒရိုင္ဘာ ရွိရာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူကမ်က္ႏွာလြႊဲၿပီး အိမ္ေဘးဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားေလသည္။ မာမီ့မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလိုမက်ဟန္က ေပၚလြင္ေနသည္။

“ဟုတ္ပါတယ္ မာမီ.. ဟို.. သူက လူႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးပါ။ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ ၿပီးေတာ့….”

“ေတာ္စမ္းသမီး.. အခုမွ ေတြ႕ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သမီး မေ၀ဖန္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ အဲဒီ သူ႕နာမည္က ဘယ္သူလဲ။ ဘယ္ကလဲ”

အဲ.. မာမီေျပာမွပဲ လူႀကီးနာမည္ကို လံုး၀ မေမးမိေသးတာ သတိရေတာ့သည္။ ေနာက္ေန႕ေတြ႕မွ ေမးဦးမည္ ဟု စိတ္ထဲမွာ မွတ္ထားလိုက္သည္။ သူမထံမွ စကားသံ ထြက္မလာေတာ့ မာမီက..

“ကဲ.. သမီး..။ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ဘာမွ မသိပဲ လက္ခံစကားေျပာမေနသင့္ဘူးကြဲ႕။ ေနာက္ကို အဲဒီလို စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ လူေတြနဲ႕ စကားမေျပာရဘူးေနာ္…”

သူမ ေခါင္းကို ငံု႕လ်က္ ၿငိမ္ေနေတာ့ မာမီက ထလာၿပီး သူမဆံပင္ကေလးမ်ားကို လက္ျဖင့္ ပြတ္သတ္ကာ ေပ်ာ့ေျပာင္းစြာ ေျပာေလသည္။

“မာမီ့ကို ဆူလို႕ဆိုၿပီး စိတ္မဆိုးရဘူးေနာ္.. သမီး။ မာမီက သမီးေလးကို စိုးရိမ္လို႕ပါကြယ္။ သမီးတို႕အရြယ္ ကေလးေတြက သိပ္ကို စိုးရိမ္ရတယ္ကြယ့္.။ သမီးေလး ငယ္ပါေသးတယ္။ ေလာကႀကီးအေၾကာင္းကို ဘာမွ မသိေသးဘူး။ လူေကာင္းေတြရွိသလို လူဆိုးေတြလည္း ရိွတယ္။ တကယ္လို႕ ဟိုလူဟာ လူဆိုးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ၿပီး သမီးေလးရဲ႕ ဆြဲႀကိဳးတို႕ လက္စြပ္တို႕ကို လုယူသြားရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲကြယ္။ ေနာက္ၿပီး သမီးနားမလည္တဲ့ အႏၱရာယ္ေတြ..။ အို… သမီးကို ခ်စ္လြန္းလို႕ စိတ္ပူလြန္းလို႕ ေမေမဆူတာ စိတ္မဆိုးနဲ႕ေနာ္”

သူမစိတ္ထဲကေတာ့ လူႀကီးဟာ ဒီလိုလူစားမ်ိဳး ဟုတ္လိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူး မာမီရယ္ ဟု ေျပာေနမိသည္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းကို ညိတ္လိုက္ၿပီး

“စိတ္ခ်ပါ မာမီ။ မာမီ့စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ေစရပါမယ္” ဟု ကတိျပဳလိုက္ေတာ့ မာမီက ေက်နပ္သြားၿပီး သူမေခါင္းကေလးကို တစ္ခ်က္ပုတ္ကာ အိမ္ထဲသို႕၀င္သြားပါသည္။ မာမီ့ကို သူမ သိပ္ခ်စ္ပါသည္။ မာမီ စိတ္မခ်မ္းသာမွာကို သူမ မလိုလားပါ။ အို.. တကယ္ေတာ့ မာမီေရာ ဒယ္ဒီပါ သူမကို သိပ္ခ်စ္ၾကတာကိုလည္း သူမ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။

………….......


သို႕ရာတြင္ တတိယေျမာက္ေန႕၏ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္လည္း လူႀကီးရွိရာသို႕ သူမ သြားခဲ့ပါသည္။

ဦး.. ေနေကာင္းတယ္ေနာ္ ဟုၿပံဳးရယ္ကာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လူႀကီးကို လွမ္းအၾကည့္မွာ လူႀကီးက သူမကို စူးစူးစိုက္စိုက္ႀကီး ၾကည့္ေနတာကို သူမ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ လူႀကီး၏ မ်က္၀န္းထဲ၌ တစံုတရာကို ေတြ႕ျမင္ရသလိုလည္း ခံစားလိုက္ရသည္။ သူမ ေက်ာထဲ စိမ့္ကနဲ ျဖစ္သြားကာ မာမီ့ေျပာစကားမ်ားကို ၾကားေယာင္လာမိသည္။ သူမ ေျခတစ္လွမ္း ေနာက္သို႕ အမွတ္မထင္ အဆုတ္မွာ လူႀကီးက မ်က္ႏွာလႊဲသြားၿပီး အေ၀းတေနရာသို႕ မွိန္ေဖ်ာ့ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနျပန္သည္။

“ဦးမွာလည္း ကေလးလိုပဲ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္”

မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကားေၾကာင့္ သူမ ေၾကာက္ရြံ႕မႈမ်ား ေျပေပ်ာက္သြားၿပီး အံ့ၾသမႈကို ခံစားလိုက္ရသည္။

“အို.. ဟုတ္လား။ ဘယ္အရြယ္ရွိၿပီလဲ ဟင္”

“အင္း.. ရွိရင္ေတာ့ ကေလးတို႕ အရြယ္ေလာက္ပဲေပါ့ကြယ္..”

“ရွိရင္ေတာ့..” သူမသံေယာင္လိုက္လိုက္သည္။

“ဟုတ္တယ္ သမီးေလးဟာ ႏွစ္ႏွစ္သမီးအရြယ္ကပဲ ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့တယ္။ ေသသလား ရွင္သလားေတာင္ မသိပါဘူးကြယ္”

သူမ သူ႕ကို သနားစာနာလာမိသည္။ သူက အေ၀းကိုေမွ်ာ္ေငးရင္း စကားကို ဆက္ျပန္သည္။

“လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကေတာ့ ဦးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ မိသားစုေလး ရွိခဲ့တာေပါ့ကြယ္။ ဦးရယ္ ဦးရဲ႕ဇနီးရယ္ သမီးေလးရယ္ အတူေနခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ဟာ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးေန႕ရက္ေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သမီးေလး ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ဦးတို႕ဘ၀အတြက္ ဆိုးရြားတဲ့ ကံၾကမၼာတစ္ခု ဖန္လာခဲ့တယ္။ ဦးဇနီးရဲ႕ မိဘမ်ားရွိတဲ့ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ရြာကေလးတစ္ရြာကို အသြားမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေမာ္ေတာ္ တိမ္းေမွာက္ခဲ့တယ္”

“အိုး.. ျဖစ္ရေလ..” သူမက ေရရြတ္လိုက္ပါသည္။

“ဦးကေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အသက္ရွင္ခဲ့တယ္။ ဦးဇနီးရဲ႕ အေလာင္းကိုလည္း ဆယ္ရခဲ့တယ္။ သမီး.. သမီးကေလးကေတာ့ အေလာင္းကိုလည္း ရွာမေတြ႕၊ ေသသလား ရွင္သလားေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးကြယ္။ လူေတြကေတာ့ ေျပာၾကတယ္။ ေသသြားတာပဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ တဲ့။ ဒါေပမယ့္ တေနရာရာကို ေမ်ာသြားၿပီး အသက္ရွင္ႏုိင္ေသးတယ္လို႕ ဦးထင္တယ္ကြယ္။ သမီးေလးကို ဦး တစ္ေန႕မွ ေမ့လို႕မရပါဘူးကြယ္။ အထူးသျဖင့္ ကေလးတို႕အရြယ္ မိန္းကေလးေတြကို ေတြ႕ရင္ ပိုသတိရတယ္”

မိန္းကေလးသည္ ေၾကကြဲစြာျဖင့္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ..

“ဒါေပမယ့္လည္း အခုေန ဦးသမီးေလးကို ျပန္ေတြ႕ရင္ေတာင္ မွတ္မိဖို႕ ဘယ္လြယ္ေတာ့မလဲေနာ္.. ႏွစ္ေတြက ၾကာခဲ့ၿပီပဲ”

လူႀကီးက မိန္းကေလးဘက္သုိ႕ လွည့္ကာ မခ်ိတရိ ၿပံဳးုျပလိုက္သည္။

“မွတ္မိတာေပါ့ ကေလးရယ္.. သမီးရဲ႕ လက္ယာဘက္ ခါးေဘးမွာ က်ပ္ျပား၀ိုင္းေလာက္ အမွတ္မဲမဲႀကီးတစ္ခု ရွိတယ္ ကြဲ႕”

မိန္းကေလး၏ မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္၀ိုင္းစက္သြားၿပီး ပါးစပ္မွ အာေမဋိတ္တစ္ခု လြင့္စင္က်လာသည္။

တီ.. တီ..

ထိုစဥ္ ကားဟြန္းသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရလွ်င္ မိန္းကေလး၏ ကိုယ္မွာ ဆတ္ကနဲ တုန္လႈပ္သြားသည္။ သူမသည္ တစံုတရာ ေျပာလိုဟန္ျဖင့္ လူႀကီးကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ ခ်ာကနဲလွည့္ကာ ကားျဖဴေလးရွိရာသို႕ ခပ္သြက္သြက္လွမ္းသြားေလသည္။ ကားကေလး ေမာင္းထြက္သြားၿပီး ျမင္ကြင္းမွ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ လူႀကီးသည္ မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့ေလသည္။

“သြားေတာ့ ကေလးရယ္။ ကေလးကို ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္လိုက္တဲ့ အတြက္ေတာ့ ဦးကိုခြင့္လႊတ္ပါ။ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ေတာ့ ဦးတို႕ ေတြ႕ၾကရေတာ့မွာမွ မဟုတ္ပဲ”

သူ၏ အိမ္လခ အေျပအလည္ မေပးဆပ္ႏုိင္မႈေၾကာင့္ အိမ္ရွင္က သတိေပးခဲ့သည့္ရက္မွာ မေန႕ကပင္ ျပည့္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ မနက္ျဖန္ နံနက္တြင္ သူသည္ အျခားၿမိဳ႕ကေလး တစ္ၿမိဳ႕သို႕ အၿပီးအပိုင္ ေျပာင္းေရႊ႕ေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။

…….........


ဒီေန႕လည္း လူႀကီးႏွင့္ စကားေျပာေနမိသည့္အေၾကာင္းကို မာမီ့ကို ျပန္မတိုင္ရန္ ဒရိုင္ဘာကို လာဘ္ထိုးၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း သူမလည္း အနည္းငယ္ေပါ့ပါးသြားသည္။ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ထိုင္ေနၾကေသာ ဒယ္ဒီႏွင့္ မာမီကို ဟန္မပ်က္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အခန္းထဲသုိ႕ မေျပးရုံတမယ္ ၀င္လာခဲ့သည္။

သူမ၏ အခန္းတံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သူမ ကုတင္ေပၚသို႕ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ လွဲခ်လိုက္ေလသည္။ ေခါင္းအံုးေပၚသို႕ မ်က္ႏွာအပ္ရင္း အတိတ္မွ ျဖစ္ရပ္မ်ားက သူမအာရုံထဲသို႕ ရုပ္ရွင္ျပသလို တစ္ကြက္ခ်င္း ၀င္ေရာက္လာသည္။

ႏုနယ္ေသာ ကေလးဘ၀ကို မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္ကဲ့သို႕ ကုန္လြန္ခဲ့ေၾကာင္း အေသအခ်ာ မမွတ္မိခဲ့ေသာ သူမသည္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္၏ ေခၚေဆာင္မႈျဖင့္ ဒယ္ဒီႏွင့္ မာမီတို႕အိမ္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္ကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနခဲ့သည္။ သူမကို သမီးအျဖစ္ အၿပီးအပိုင္ေမြးစားခဲ့ပံု၊ ပုသိမ္ၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး ၀န္ထမ္းျဖစ္သူ ဒယ္ဒီ၏ အေျပာင္းအေရႊ႕မ်ားၾကားတြင္ လိုက္ပါရင္း သူမဘ၀ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ပံု၊ သားသမီးရင္း မရွိေသာ ဒယ္ဒီေရာမာမီပါ သူမကို သိပ္ခ်စ္ သိပ္အလိုလိုက္ခဲ့ပံု မ်ားကို တေရးေရးျမင္ေယာင္လာသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ မိမိကိုယ္မိမိ ေမြးစားသမီးအျဖစ္ကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ကာ ဒယ္ဒီမာမီတို႕၏ သမီးကေလးအျဖစ္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ေနခဲ့ရသည္ပဲ။

ကေလးမေလးသည္ ေခါင္းကို ျပန္ေထာင္လိုက္သည္။ သူမ၏မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္စတို႕ ေ၀့သီလာသည္။ ကုတင္ေပၚမွ ထလိုက္ၿပီး အခန္းေထာင့္ရွိ မွန္တင္ခံုသို႕ ေလးလံေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ မွန္ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္လိုက္ၿပီး သူမ၏ အက်ီၤကို တျဖည္းျဖည္း မ,တင္လိုက္သည္။ လယ္ယာဘက္ ခါးတြင္ေတာ့ ထင္ရွားေသာ အမွတ္၀ိုင္းႀကီးတစ္ခု။

ေဖေဖ.. ေဖေဖရယ္..

သူမ၏ ပါးျပင္ေပၚမွ မ်က္ရည္မ်ား တလိမ့္လိမ့္ စီးဆင္းလာကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ ေပါက္ကနဲ က်သြားေလသည္။ အို… ထူးဆန္းေသာ ကံၾကမၼာသည္ သူမတို႕ သားအဖကို ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ရန္ ဖန္တီးခဲ့ေပၿပီ။ မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းဆင္းလို႕ ေဖေဖႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ေတာ့ အေၾကာင္းစံုကို သူမ ရွင္းလင္းေျပာျပရမည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ ေမးျမန္းရန္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည့္ ေဖေဖ့နာမည္ကိုလည္း ေမးရဦးမည္ေလ….။




ပန္ဒိုရာ