Saturday, October 17, 2009

ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေနာက္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္

၂၀၀၉ ရဲ႕ ဂၽြန္လရက္စြဲေတြမွာ အေရွ႕ဥေရာပက ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ကို စိတ္ကူးထဲ ျပန္ပံုေဖာ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ရင္ျပင္မွာ လူေတြဟာ စိတ္ေအးလက္ေအး အပန္းေျဖရင္း စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ ေနခဲ့ၾကမယ္။ ရုပ္တုေတြ ေအာက္က ေလွခါးထစ္ေတြေပၚမွာ။ တန္းစီခင္းက်င္းထားတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးေတြ ထဲမွာ။ မလွမ္းမကမ္းက ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းထဲမွာ။

ရင္ျပင္ေထာင့္ တေနရာမွာေတာ့ အေရာင္စိုေတာက္တဲ့ ပန္းမ်ိဳးစံု ခင္းက်င္းထားတဲ့ ပန္းဆိုင္ေတြ ရွိမယ္။ အဲဒီနားမွာ ခုိေတြက ၀ိုင္းစုပ်ံသန္းလိုက္ နားလိုက္ေပါ့။ သလင္းေက်ာက္၀ါနဲ႕ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းခ်ေပးတဲ့ ေစ်းဆိုင္တန္းေတြမွာေတာ့ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားေတြက ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္ရႈေနၾကမယ္။ လမ္းေဘးမွာ အုပ္စုလိုက္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ဦးခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ ေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ့ အေပ်ာ္ထမ္း တီးခတ္ေတးဆိုေနသူေတြကို တခ်ိဳ႕က ေငးၾကည့္ေနမယ္။ ေႏြရာသီရဲ႕ ေကာင္းကင္က ၾကည္လင္ေနပါလိမ့္မယ္။ မိုးဖြဲဖြဲနဲ႕ အံု႕ရုံေလးအုံ႕ ေနတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာေပါ့။

ပိုလန္ႏိုင္ငံ ရဲ႕ ခ်ဳပ္ေႏွာင္တင္းက်ပ္တဲ့ စနစ္တခု က်ဆံုးခဲ့ရတာ၊ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ က်င္းပႏိုင္ခဲ့တာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ တိုင္ခဲ့ပါၿပီ။

“၁၉၈၉ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ အခုေတာ့ သမုိင္းမွတ္တုိင္မွာ အထင္ကရ က်န္ခဲ့ၿပီေလ” အခုအခ်ိန္မွာ လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒီလိုမ်ိဳး ေျပာျပေနႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ “ဒီကေန႕ ပိုလန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိပ္မက္ထဲက ပိုလန္ပါ”

CIA Factbook မွတ္တမ္းအရဆိုရင္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ပိုလန္ဟာ ကမၻာ့ ပို႕ကုန္တင္သြင္းမႈမွာ အဆင့္ ၂၂ ရွိခဲ့တယ္။ ၾသစေၾတးလ် နဲ႕ အိႏၵိယ တို႕ကိုေတာင္ သာလြန္ခဲ့တယ္။ ဥေရာပရဲ႕ စီးပြားေရးေျမပံုမွာ ထင္ရွားတဲ့ ေနရာတစ္ေနရာကို ရယူႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ေအာက္က တင္းက်ပ္တဲ့ မီဒီယာခ်ဳပ္ကိုင္မႈေတြဟာလည္း အခုေတာ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ အေ၀းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈနဲ႕ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈ ျပႆနာေတြကိုလည္း အတိုင္းအတာတခုအထိ ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ၿပီ။

ကမၻာစစ္ေတြရဲ႕ ဒဏ္ကို အႀကီးအက်ယ္ခံခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံေလးမွာ၊ စနစ္ဆိုးတစ္ခုနဲ႕ ႏုံႏုံနဲ႕နဲ႕ ခရီးဆက္ခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံေလးမွာ၊ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က ဘယ္လို ေျမာ္ျမင္မႈမ်ိဳး ရွိခဲ့သလဲ။ သူတို႔ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္မႈကို သူတို႕ကိုယ္တိုင္က စတင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ပိုၿပီးေကာင္းမြန္တဲ့ လူမႈဘ၀ေတြကို ထူေထာင္ႏိုင္ဖို႕ “လူထုအေျချပဳ အဖြဲ႕အစည္းေတြကို အင္အားေကာင္းလာေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ျခင္း” ဟာ သူတို႕ရဲ႕ တိုက္ပြဲေအာင္ျမင္ဖို႕ ထိေရာက္တဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခု လို႕ ဆိုပါတယ္။ လူထုကို ေအာင္ပြဲခံစိတ္ဓာတ္ ရလာဖို႕က အေရးႀကီးတယ္လို႕ “Solidarity” ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေျပာခဲ့တယ္။

၂၀၀၉ ရဲ႕ ဂၽြန္လ ၄ ရက္မွာပဲ ကမၻာ့ေျမပံုထဲက အထင္ကရ အျခားႏိုင္ငံႀကီးတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕လယ္ရင္ျပင္ တခုမွာေတာ့ လူတခ်ိဳ႕ဟာ ေသြးညွီနံ႕ေတြကို ျပန္ေခၚသတိရေနလိမ့္မယ္။ သူတို႕ရဲ႕ အသံေတြဟာ တုန္ယင္ေနမယ္။ က်စ္လ်စ္ထားတဲ့ လက္သီးဆုပ္ေတြ မျဖည္ေသးသူေတြ ရွိလိမ့္မယ္။

“တိမ္ယင္မင္ ရင္ျပင္ အေရးအခင္း” လို႕လူသိမ်ားခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က
ေပက်င္းၿမိဳ႕ ရဲ႕ အဲဒီရင္ျပင္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေနာက္ပိုင္း ယေန႕နဂါးႀကီးဟာ အခုိးအေငြ႕လွ်ံေနတဲ့ မီးေတာက္ေတြ နဲ႕ လူးလြန္႕အားေကာင္းလာခဲ့တာကို ေတြ႕ၾကရမယ္။ ဒီေတာ့ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီလဲ။ သူတို႕ ဘာေတြရခဲ့ၿပီလဲ။ ဒီ့အတြက္ ဘာေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့သလဲ။ ရခဲ့တာေတြက ဘယ္ေလာက္အထိ အားေကာင္းခိုင္ခန္႕လာဦးမလဲ။ လူေတြ လိုခ်င္ေတာင့္တခဲ့တာ ဒါပဲလား။ ဒါဟာအေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းလား ေမးခြန္းထုတ္သံေတြ ဆူညံေနေသးတယ္။ မဟာတံတုိင္းႀကီးေပၚက လြင့္ေနတဲ့ တိမ္ေတြကို အေရာင္ လိုက္ဖမ္းရေနသလိုပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

ကမၻာလံုးလံုးႀကီးေပၚမွာ သမုိင္းျမစ္ေတြက အတူတူ စီးဆင္းခဲ့ပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ ဆင္တူေတြက တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ တၿပိဳင္နက္ျဖစ္ေစ မေရွးမေႏွာင္းျဖစ္ေစ ျဖစ္ပြားခဲ့တယ္။ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ က်ရႈံးခဲ့တယ္။ ရပ္တန္႕ခဲ့တယ္။ ဆက္လက္ေနခဲ့တယ္။ အားေကာင္းလာခဲ့တယ္။ အားေပ်ာ့လာခဲ့တယ္။ လမ္းေၾကာင္းေတြ ေျဖာင့္မတ္လာတယ္။ ေကြ႕ယိုင္လာတယ္။ တေယာက္ခ်င္းမွာ မူတည္ေနတယ္။ အားလံုးမွာ မူတည္ေနတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကေတာ့ ဘယ္သူမွ မေလ်ာ့ခဲ့ၾကပါဘူး။ ကိုယ့္အမိေျမအတြက္ အခုအခ်ိန္ကေန ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္တဲ့ ေနာင္လာဦးမယ့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြက္ေရာ…။


မသက္ေ၀ တက္ဂ္ထားတဲ့ ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ေရးမယ္ဆိုၿပီး ဂၽြန္လ ေလာက္က အၾကမ္းေရးထားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း အေတြးေတြက ျပန္႕သြားလို႕ ဆက္မျပင္ျဖစ္ခဲ့။

အခုတေလာ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ ခံရတာေတြ ဆက္တိုက္ ၾကားေနရတယ္။ အာတိတ္ ေရခဲျပင္ႀကီးဟာ လာမယ့္ အႏွစ္၂၀ အတြင္းမွာ လံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းလည္း ဖတ္ရေလရဲ႕။ ကမၻာႀကီးက ပူေႏြးလာတယ္။ ေဂဟစနစ္ကို မွီခိုေနၾကတဲ့ သတၱ၀ါေတြ ဒုကၡေရာက္၊ ၿပီးရင္ေတာ့ ျပင္းထန္လာတဲ့ ရာသီဥတုအေျပာင္းအလဲမွာ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္း ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မွာပါလိမ့္။

၂၀၁၂ လို႕အမည္ရတဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားသစ္ႀကီးကေတာ့ ရုံတင္ဖို႕ တာစူေနၿပီ။ မာယာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ျပကၡဒိန္အရတို႕၊ တျခား နကၡတ္ပညာရွင္ေတြရဲ႕ တြက္ခ်က္မႈအရတို႕ ကမၻာႀကီးဟာ ၂၀၁၂ ဒီဇဘၤာ ၂၁ မွာ အၿပီးတိုင္အေျခအေန ေရာက္ေတာ့မယ္လို႕ ေကာလဟလ ေတြလည္း ၾကားေနရေလရဲ႕။ မွန္မယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း ၃ႏွစ္ပဲ လိုေတာ့တာ ပဲေလ။ အႏွစ္ ၂၀ အထိ လွမ္းေမွ်ာ္ဖို႕ မလိုအပ္ေတာ့ဘူး။ ေခါင္းစား သက္သာတယ္။ ၃ ႏွစ္အတြင္း ေပ်ာ္သလို ေနလိုက္ၾကရုံပဲ။

အခုတေလာမွာေတာ့ အေမရိကန္ သမၼတ အိုဘားမား ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘဲလ္ဆု ရတာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ဆူညံဆူညံေတြလည္း ၾကားေနရေလရဲ႕။ ကမၻာႀကီးဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုကို ပိုက္ထားရတဲ့ အိုဘားမားဟာ အက်ပ္အတည္းေတြကို ေျဖရွင္းရမယ့္ နည္းလမ္းေတြကို ေဘာင္ခတ္ခံလိုက္ရတာလား။ ေနာက္အႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာ အေမရိကန္က စူပါပါ၀ါကေန က်ဆင္းလာမယ့္ အေၾကာင္း တြက္ခ်က္မႈေတြ ပိုမွန္လာမယ္လို႕လည္း ေျပာၾကတယ္။ မဇီဇ၀ါ ဘေလာ့ဂါမွာ ေရးထားတဲ့ အေမရိကန္ေဒၚလာ က်ဆင္းလာတဲ့ ကိစၥ နဲ႕ ခန္႕မွန္းခ်က္ေတြကလည္း ပံ့ပိုးေပးေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ဒီမိုကေရစီစနစ္ အရင္းရွင္စီးပြားေရးစနစ္ ဆိုတာေတြ ေနာက္လာမယ့္ အႏွစ္၂၀မွာ ဘယ္အေျခအေန ဆိုက္ေရာက္ေနမလဲ။ သမိုင္းဘီးဟာ လည္ပတ္ေနတယ္ လို႕ေတာ့ ၾကားဖူးခဲ့တယ္။

အႏွစ္၂၀ ဆိုတာ လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ ဘ၀ေတြကိုလည္း အဆိုးအေကာင္း ဆံုးျဖတ္ေပးဖို႕ လံုေလာက္တဲ့ ကာလတစ္ခုျဖစ္တယ္။ အိုဟင္နရီရဲ႕ နာမည္ႀကီး၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ After twenty years ကိုလည္း သတိရသြားမိတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဟာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ၾကာတဲ့အခါ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ လို႕ ေနရာတခုမွာ ခ်ိန္းထားခဲ့တယ္။ ျပန္ေတြ႕တဲ့အခါ တစ္ေယာက္က ရဲ၊ တစ္ေယာက္က တရားခံေျပး ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့အေၾကာင္း လွပတဲ့ အဆံုးသတ္နဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ ေနာက္အႏွစ္ ၂၀ မွာ ကုိယ့္မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဘယ္လိုျဖစ္ေနမလဲ။ ဘ၀ေတြ ျခားနားသြားတာလည္းရွိမယ္။

ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ ၂၀ မွာ ကုိယ္ပိုင္မိသားစုဘ၀က ဘယ္လိုေနမလဲ။ ဘယ္မွာ ေနထုိင္ေနၾကမလဲ။ စီမံကိန္း ခ်ဖုိ႕ ခက္ခဲေနေသးတယ္။ လူတိုင္းလိုလို ေျပာေနၾကသလိုပဲ၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျပန္ခ်င္တာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္က မိန္းမႀကီးအရြယ္ ျဖစ္သြားၿပီ။ သာမန္သက္တမ္းေစ့ ေနရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မေသေလာက္ေသးဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အိုစ နာစျပဳေနၿပီေပါ့။ သားသမီးရွိရင္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးက အသက္၂၀ မျပည့္ေသးဘူး ဆိုေတာ့ လက္မလြတ္ေလာက္ေသးဘူး။ ပညာေရးအတြက္ ပံ့ပိုးေပးရဦးမယ့္ အရြယ္ ျဖစ္ေနႏိုင္ေသးတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္က ေစာေစာစီးစီး နားလို႕ မရေလာက္ေသးဘူးေပါ့။

အႏွစ္၂၀ အေတြးကေတာ့ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ပါပဲ။ ေမာစရာေတြက မ်ားေနတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္ပိုင္ဘ၀အတြက္၊ ကိုယ့္အမိေျမအတြက္၊ အားလံုးေနထုိင္ၾကတဲ့ ကမၻာႀကီးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ခပ္၀ါး၀ါးနဲ႕ ရွင္သန္ေနထိုင္ၾကရဦးမွာပဲ။ Wall-E ရုပ္ရွင္ထဲက စကားေလး သတိရသြားျပန္တယ္။ I don’t want to survive. I want to live. တဲ့။



ပန္ဒိုရာ

(ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာေတာ့ ဒီအေၾကာင္းက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးၿပီးသြားၾကပါၿပီ။ ၿမိဳ႕ေမတၱာခံယူတဲ့ ကိုေပါ ကို ထူးထူးျခားျခား တက္ဂ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနတယ္။ ေရးဗ်ာ။ ၂ ရက္အတြင္း။)

22 comments:

Welcome said...

ေနာင္ျဖစ္လာမွာကုိ ႀကိဳတင္ ေတြးမၾကည့္မိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အစ္မေျပာသလုိ ၀ုိးတုိး၀ါးတား ပဲ ျဖစ္ေနမယ္ ထင္ပါတယ္။

ကုိေပါ said...

ေၾသာ္....တယ္လဲ တရားနည္းလမ္းက်ပါလား... ဟ႐ုိ႕။

သူက်ေတာ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္ညီလာခံေလာက္ အခ်ိန္ေတြ ယူခဲ့ၿပီးမွ က်ေနာ့္ကုိက်ေတာ့ ႏွစ္ရက္အတြင္း အၿပီး ေရးရမယ္လုိ႔ ရာဇသံေပးေလတယ္။ တုိင္းမွဴးအမိန္႔နဲ႔ ၾကက္ဆူစုိက္ခုိင္းတာ က်ေနတာပဲ။ ဘယ္ရမလဲ။ ေတာ္လွန္ေရးအစဥ္အလာကုိ ထိန္းသိမ္းတဲ့အေနနဲ႔ (ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ ၂၀ အေၾကာင္းေရးဖုိ႔) အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ေတာ့ အားယူလုိက္ဦးမယ္ဗ်ာ။

ဟုတ္တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာ သူမ်ားေတြ ေအာင္ျမင္သြားၾကတာကုိ ျမင္ရတဲ့အခါ အားက်စရာလည္း ေကာင္း၊၊ မုဒိတာပြားစရာလည္း ေကာင္း၊ မနာလုိစရာလည္း ေကာင္းေပါ႔။ ကုိယ့္မွာ ျဖစ္မလာေသးတာကေတာ့ ကံေပါ႔ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မကုန္ခန္းသေရြ႕ေတာ့ ရွင္သန္ေနဦးမွာပါ။ ရွင္သန္ျခင္းေတြကုိ ေမြ႕ယာခ်ဳပ္ထားတဲ့ ကမၻာႀကီးပဲ မဟုတ္လား...ဟဲဟဲ။

ေရးပါ႔မယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေနာင္လာမယ့္ ၂ နာရီအတြင္းမွာ အျပင္ထြက္စရာရွိလုိ႔ ပုိ႔စ္ေရးမယ့္အေၾကာင္းကိစၥ ခဏ ေနာက္ကုိ ေရႊ႕ဆုိင္းခဲ့လုိက္ဦးမယ္။

kay said...

I don’t want to survive. I want to live.

အိျႏၵာ said...

ပန္ပန္ေရ..ကိုယ္တို႕ ၅၀ ေက်ာ္ေပါ့....
ရွိေနခဲ့ေသးရင္....

ဘာေတြေျပာင္းလဲ မလဲ
အရင္အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္နဲ႕ အခုလက္ရိွအေျခပေနကေတာ့...
နည္းနည္းေလးမွ..မေျပာင္းမလဲပါလားကြယ္...

Anonymous said...

When Wright brothers flew their first plane in 1903, they must have hoped that, that invention will become widespread in future. Now, their dream has come true.

Nothing remains permanent. Change is inevitable.

So let's take one step at a time to make those changes towards our goals.

(Nyima)

ကိုလူေထြး said...

အနတၱၾကီးစိုးတဲ့ ေလာကမွာ ဘာကမွ အျမဲမရွိႏိုင္ဘူးကိုးဗ်ာ...

သက္ေဝ said...

ေရးေပးတာ ေက်းဇူးပါ ပန္ပန္...
အေရွ႕ပိုင္းနဲ႕ အေနာက္ပိုင္းကိုလဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆက္စပ္ၿပီး ဖတ္လိုက္ပါတယ္...

ပန္ပန္ေျပာခဲ့သလိုပဲ ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြက္ အေတြးေတြက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ဆိုေပမယ့္ ေတြးေလ ေတြးေလ ေမာစရာေတြသာ မ်ားေနပါတယ္... ဒီေတာ့ က်န္ရွိသေလာက္ ကိုယ့္သက္တမ္းမွာ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ့္မိသားစုအတြက္ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၿပီး ရွင္သန္ ေနထိုင္ ၾကတာေပါ့...။

ႏွင္းနဲ႔မာယာ said...

မပန္ေရ
၂၀၁၂ ကိစၥၾကီးကိုလဲ ရင္ေလးတယ္....
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မျမဲေသာတရာနဲ႔ပဲ ၾကည္႔ရတာေပါ့....
ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္လင့္တာေကာင္းပါတယ္....
အထူးသျဖင့္ ဘဝတူ ဘေလာ့ဂါ အပ်ိဳၾကီးေတြ
ေနာင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြက္ စိတ္မပူရေတာ့ဘူးေပါ့..

ႏွင္း

ဒူကဘာ said...

အင္းေလ... ပန္ဒိုရာစံ ေျပာမွပဲ တုိ႔ေတြလည္း ေခတ္ေတြကို မသိျခင္း ရထားေတြနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ ေနလိုက္ၾကတာ အိမ္မျပန္ျဖစ္တာ မ်ဳိးဆက္တခု ေလာက္ရွိေနၿပီပဲ။ ေျပာင္းလည္းျခင္းကို ခ်ဥ္ျခင္းတပ္ခဲ႔ၿပီးမွ တိုင္းျပည္အေရး ဝိုးတဝါး ျဖစ္ႏိုင္လြန္းတယ္။

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

မပန္ေရ....
ငယ္ငယ္က...L.ခြန္းရီ ရဲ့ 1999 သီခ်င္းထဲ မွာ ေနာင္ အႏွစ္ ၂၀ ဆိုတဲ့ ကိစၥ ကို ရင္ခံု စြာ ေစာင့္စားခဲ့ဖူးပါရဲ့....
အႏွစ္ ၂၀ ရွိ လို႔ ထြန္းအိျႏၵာဗို သာ ျပန္ျပီးဒီသီခ်င္း
ဆိုခဲ့တာ ဘာမွထူးျခားမလာပါဘူး.....
ခုပဲ......၂၀၀၉..ကုန္ေတာ့မယ္... း))

တန္ခူး said...

ပန္ေရ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ အနွစ္နွစ္ဆယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီအနွစ္နွစ္ဆယ္ပို ့စ္ေလးထဲမွာ ေလးနက္မွ ုေတြ ေပ်ာ္၀င္စီးဆင္းေနတယ္… ဒီပို ့စ္ေလးထဲမွာ “တေယာက္ခ်င္းမွာ မူတည္ေနတယ္။ အားလံုးမွာ မူတည္ေနတယ္” ဆုိတာေလးက အနွစ္ပါပဲ… လွပတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အႏၱရာယ္ကင္းတဲ့ ေနာင္အနွစ္နွစ္ဆယ္ျဖစ္ဖို ့ တေယာက္ခ်င္းေပၚ အားလံုးေပၚမူတည္ေနတာ အမွန္ပါပဲ… လူတဦးခ်င္းက ကိုယ့္လက္ရွိသက္ေတာင့္သက္သာ ေနနိုင္မွ ုကိုပဲ အေလးအနက္ထားျပီး မနက္ျဖန္ကို ကယ္တင္ဖို ့ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကရင္ မနက္ျဖန္ဆိုတာ ရွိလာနိုင္ပါ့မလားလို ့ ေတြးမိတယ္… ကိုယ္ေနထိုင္တဲ့ ကမာၻၾကီးကို ဒီ့ထက္သက္တမ္းရွည္ေအာင္ ကိုယ္ဘယ္လိုမ်ား ကယ္တင္နိုင္မလဲ… စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မျဖစ္နိုင္တဲ့အရာလို ့ ထင္ရေပမယ့္ တဦးခ်င္းစီရဲ့ တာ၀န္သိတတ္မွ ုသာရွိခဲ့ရင္ တရက္ထက္တရက္ အသက္ပိုရွည္လာနိုင္မယ္လို ့ ထင္မိတယ္… အမရဲ့ အရင္ေဘာ့စ္ေျပာတာ သြားသတိရတယ္… ကမာၻၾကီး ပူေႏြးလာတာကို ကယ္တင္တဲ့ အေနနဲ ့ သူ အဲကြန္းလံုး၀ မသုံးေတာ့ပါဘူးတဲ့… သူ တကယ္ပဲ မသံုးေတာ့တာပါ… သူအဲလိုေျပာေတာ့ သူမ်ားေတြက ၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္… နင္တေယာက္ထဲ အဲကြန္းမသံုးလို ့ ဘာတတ္နိုင္မွာလဲတဲ့… တကယ္ဆို သူလို လူေတြ ကိုယ္တတ္နုိင္တာေလးကစလို ့ ကမာၻၾကီးကို ကယ္တင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေလးရွိခဲ့ရင္ ကမာၻၾကီးလဲ သက္တမ္းပိုရွည္လာနိုင္မယ္လို ့ အမကေတာ့ ယံုၾကည္တယ္… same concept ကိုပဲ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ျပန္သံုးရင္ ထြက္ေပါက္တခုဆိုတာ တကယ္ကို ရွိလာနိုင္မွာပါ… ေလးေလးနက္နက္ ေတြးစရာေတြ အမ်ားၾကီးေပးသြားတဲ့ ပန္ ့အနွစ္နွစ္ဆယ္အတြက္ ေက်းဇူးပါ ပန္ေရ…

Anonymous said...

L.ခြန္းရီ ဆိုတာက 1979 မဟုတ္ဘူးလား...
ေနာက္ ထြန္းအိျႏၵာဗို ျပန္ဆိုေတာ့ 1999 ေလ...

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

L ခြန္းရီ ဆိုတာေရာ ၾကားဖူးရဲ့လားကြာ...

kay said...

(L ခြန္းရီ ဆိုတာေရာ ၾကားဖူးရဲ့လားကြာ...)

ဦးေရႊရတု..လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ေျပာသြားလို႕.. ၀င္ျပီး ကီးဘုတ္ နွိပ္လိုိက္အံုးမယ္။
L ခြန္းရီ ရဲ႕ မၾကခင္ႏွစ္ေတြက..အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ ဖတ္လိုက္မိတာ..သူ႕ ေရႊရတု အေခြ ျပန္ထုတ္ေတာ့..( အဲ..ဦးေရႊရတု နဲ႕ တူေနပါလား ) း)

သူ႕သမီးေလးက..ေျပာတယ္တဲ့..
“ ေမေမကလည္း.. ထြန္းအိျႏၵာဘို သီခ်င္းေတြ ျပန္မဆို နဲ႕ေလ.. ”
:D----------------- ;(

yangonthar said...

မွတ္သားစရာေတြ အမ်ားၾကီး ပါတဲ့ ပုိစ့္ေလးပါ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ထက္ ဘဝအေကြ ့တစ္ေန ရာက ေနာင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေပါ့ အစ္မပန္ေရ ... ခင္မင္လွ်က္
ရန္ကုန္သား :)

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

အစ္မ ပန္ဒိုရာေရ ေမွ်ာ္ေတြးတိုင္း ေမာရပါတယ္။ ၂၀၁၂ ကိစၥကိုေတြးမိတိုင္းေတာ့ အစ္မေျပာသလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေနမယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ျဖစ္လာရင္ေတာင္ အားလံုးအတူတူပဲေလ။ တပုဒ္လံုး စဥ္းစားစရာ ေတြးစရာ ဗဟုသုတရစရာေတြ အျပည့္ပါပဲ...

ခေရညိဳ said...

ေနာက္အႏွစ္ ၂၀ ဆိုရင္ က်မအသက္ ၅၀ဝန္းက်င္ရွိျပီ။ ေနရေသးရင္ေပါ့

Rita said...

သိလိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ အတြက္ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ။

ဒ႑ာရီ said...

မနက္ျဖန္ဆိုတာေတာင္ မေရရာတဲ့ ဘ၀မွာ ေနာင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဆိုရင္ မသိေတာ့ဘူးေနာ္ မမ။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

သစ္နက္ဆူး said...

ပန္ဒိုေရ...
အေတြးထက္ထက၊္အေရးသြက္သြက္နဲ ့ ဖတ္လို ့ေကာင္းတယ္..ဆင့္ပြားခံစားလို ့ေကာင္းတယ္..။
အႏွစ္ ၂၀ကေတာ့ အႏွစ္၂၀ေပါ့ေလ..။

YoungGun said...

က်ေနာ္ကေတာ့ အႏွစ္ႏွစ္မွာ အႏွိပ္ကေလးေတြ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္နဲ႔ လန္းေနမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဟဲဟဲ..။ လာမယ့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဆုိတာ ေဝးပါတယ္။ ၂ဝ၁၂ ဒီဇင္ဘာမွာေတာ့ ကမာၻပ်က္မယ္ခ်ည္း ေအာ္ေနၾကလို႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မေရာက္ခင္ မာယာျပကၡဒိန္ထဲက အဲဒီေနာက္ဆံုးေန႔မွာ ဂိကုန္ရင္ေတာ့ ...

ခ်စ္သမီး said...

အနာဂတ္ကိုေတြး
အတိတ္ကိုမေမ့ပဲ
ပစၥဳပၸန္မွာ ေနရင္
ႏွစ္ ၂၀ ဟာ
ေတြးစရာမလိုပါ။ ။