နတ္သမီးပံုျပင္ သံလြင္အိပ္မက္

သံလြင္အိပ္မက္ အင္တာနက္ မဂၢဇင္း အတြဲ (၃) အမွတ္ (၄) ထြက္ပါၿပီ။ အေျပာင္းအလဲ လို႕ တကမာၻလံုးက ဟစ္ေၾကြးေအာ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီတပတ္ ထြက္တဲ့ သံလြင္အိပ္မက္ မဂၢဇင္းရဲ႕ Theme ကလည္း အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲ ဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးေတြကုိ တ၀ႀကီး ဖတ္ရမွာပါ။ ဟာသ ဆိုၿပီး အသစ္ က႑ တစ္ခု ကို တင္ဆက္ထားတာကိုလည္း ေတြ႕ရမယ္။ ထပ္မံညႊန္းခ်င္တာကေတာ့ အင္တာဗ်ဴးပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားအျဖစ္ကေန စြန္႕လႊတ္ထားသူေတြရဲ႕ ႏိုုင္ငံသားေျပာင္းျခင္းဆိုင္ရာ အျမင္ေတြကို ေမးျမန္းထားပါတယ္။

ပန္ဒိုရာရဲ႕ နတ္သမီးပံုျပင္ နတ္သမီးအိပ္မက္ ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ ကိုလည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
.......................

နတ္သမီးပံုျပင္ နတ္သမီးအိပ္မက္

မီးေရာင္စံုေတြ ေ၀့၀ဲေနတဲ့ေအာက္ တဒိန္းဒိန္း စည္းခ်က္မွန္ေနတဲ့ တီးလံုးအတိုင္း ယိမ္းထိုး က ေနခ်ိန္မွာ အဲဒီေထာင့္စားပြဲကို သတိထားမိတာ ၾကာလွေပါ့။ သူက တျခားလူေတြနဲ႕ မတူ။ စားပြဲေတြၾကားမွာ ပ်ံ၀ဲေနတဲ့ လိပ္ျပာမေလးေတြကို ရိသဲ့သဲ့လုပ္တာ၊ လွမ္းၿပီးတို႕ထိတာ မရွိ။ စင္ေပၚမွာ ကေနတဲ့ ကၽြန္မကိုပဲ စူးစူးစိုက္စိုက္ တခ်က္တခ်က္ ၾကည့္ေနတာ (ထင္တယ္) ေလ။ ဒါေပမယ့္ ပန္းကံုးလည္း တစ္ကံုးမွ လာမစြပ္ျပန္ဘူး။ ပံုစံကေတာ့ အထာေတြ သိပ္မနပ္တဲ့ မအူမလည္ေလးပါပဲ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေခါင္းၿဖီးထားတယ္။ မ်က္မွန္ေလးနဲ႕။ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ေလး။ ဆံပင္ေဆးေရာင္စံုဆိုးၿပီး တီရွပ္ဒီဇိုင္းမိုက္မိုက္ေတြနဲ႕ လူငယ္ေတြၾကားမွာ၊ ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား ရွပ္အက်ၤီေတြကို အျပင္ထုတ္၀တ္ထားတတ္တဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ ၾကားမွာ ရွပ္အက်ၤီျဖဴေလးကို လက္ေခါက္၀တ္ထားတဲ့ သူ႕ပံုစံက ကၽြန္မ မ်က္စိထဲေတာ့ ထင္းေနတာ။

ညက ရင့္လာတယ္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ လူေတြ တျဖည္းျဖည္း ပါးလ်သြားၾကၿပီ။ တခ်ိဳ႕လည္း သူ႕အခ်ိန္းအခ်က္နဲ႕သူ။ ေသာၾကာစေန ညေတြလို မဟုတ္ေလေတာ့ ညဥ့္နက္တဲ့အထိ ေနၾကတဲ့လူေတြ သိပ္မမ်ားဘူး။ တီး၀ိုင္းသမားေတြလည္း ေညာင္းညာစျပဳၿပီ။ ကၽြန္မလည္း အ၀တ္အစားလဲၿပီး ျပန္ဖို႕လုပ္ေနတုန္း စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက တိုးတိုးလာေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီညအဖုိ႕ နားခ်င္ေနၿပီ။ ကၽြန္မလို အေနအထားအတြက္က အလုပ္ဆိုတာ အငန္းမရ လက္ခံေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ။ ဘယ္သူလဲ လို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ အက်ၤီျဖဴနဲ႕ အဲဒီတစ္ေယာက္ကို ေမးထိုးျပတယ္။ တစ္ရိႈး.. ပဲတဲ့။

သူ ဒီေလာက္အထိ ေျခလွမ္းေရာက္လာတာ ကၽြန္မ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသပါတယ္။ သူ႕ပံုစံ သူ႕အရြယ္က ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ သူေဌးသားေလးေတြနဲ႕လည္း မတူသလို ဘယ္လိုရွာေဖြလို႕ ဘယ္ေလာက္ေပါေနမွန္းမသိတဲ့ ေငြေတြကို လာျဖဳန္းေလ့ရွိတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြရဲ႕ ပံုစံနဲ႕လည္း ကြဲျပားေနတယ္။ ကၽြန္မလို အေနအထားမ်ိဳးကို ရဖို႕က နည္းနည္းေတာ့ တတ္ႏိုင္မွ ျဖစ္မယ္။ တကယ္ဆို ကၽြန္မရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္အရဆိုရင္ ဒီညအဖို႕ ပန္းကံုး ေလးငါးကံုးေလာက္မွ လာစြပ္ထားတာမဟုတ္ရင္ လက္ခံစရာ အေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ ဒီလိုေနရာမွာ ဒီေလာက္ လြယ္လြယ္နဲ႕ ရတယ္ ထင္ေနသလား။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုစိတ္၀င္စားလာတာနဲ႕ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါတယ္။

ဘယ္ကိုသြားမလဲ…။ ကၽြန္မက ေမးလိုက္ေတာ့ သူက မ်က္ႏွာလႊဲေနတယ္။ သူ႕ေဘးက တရုတ္ပံုစံလိုလို သူ႕သူငယ္ခ်င္းနားကိုပဲ တစ္ခုခု တိုးတိုး ကပ္ေျပာတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သြက္ပံုေပၚပါတယ္။ ကၽြန္မကို ဟိုတယ္တစ္ခု နာမည္ ေျပာျပတယ္။ အိုေက..ေပါ့။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းက ကားေမာင္းတယ္။ သူက ေရွ႕ခန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေဘးက ထိုင္တယ္။ ကၽြန္မက ေနာက္ခန္းမွာေပါ့။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ကားေပၚမွာေရာ အခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့အထိေရာ သူက ကၽြန္မကို စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး။

တံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး သူ႕ရွပ္အက်ၤီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ေပးဖို႕ ဆိုးဆုိးဆတ္ဆတ္နဲ႕ လက္ျပင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ခဏေနဦး လို႕ အလန္႕တၾကား တစ္ခ်က္ေအာ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႕ပါးစပ္ကို သူအုပ္ၿပီး ရွဴးတိုးတိုး လို႕ သူကပဲတျပန္ ကၽြန္မကို လာေျပာတယ္။


ဆက္ဖတ္ရန္ ဒီကို သြားပါ။