ဒီၿမိဳ႕ထဲကို ေနာက္တေခါက္

ဒီကဗ်ာကို ၂၀၀၇ ၾသဂတ္စ္ လ ေလာက္မွာ စေရးၿပီး စက္တင္ဘာလ ၂ရက္ေန႕မွာ အၿပီးသတ္ခဲ့ပါတယ္။ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႀကီး ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒီကဗ်ာကို သူ႕အေနနဲ႕ မႀကိဳက္ မႏွစ္သက္တဲ့အေၾကာင္း စကားစပ္မိတုိင္း ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာမ်ိဳးေလာက္ ေျပာပါတယ္။ ဒီကဗ်ာကို ေရးေနခိုက္မွာေတာ့ (ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲတယ္ ပဲ ေျပာေျပာ) Coleridge ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈတခ်ိဳ႕ ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနတာကိုေတာ့ ၀န္ခံရမွာပါ။ မိတ္ေဆြ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ M.Y. က သူ႕ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို အရွည္ႀကီး ေရးေပးခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကိုလည္း သူေရးခဲ့တဲ့ အရွိအတိုင္း ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ (အဲဒီမွတ္ခ်က္က ကဗ်ာထက္ ပိုၿပီး ဖတ္လို႕ေကာင္းေနတာ ေတြ႕ရမယ္။)

အလုပ္မ်ားလို႕ ေခါင္းထဲမွာေနရာလြတ္မရွိ စာအသစ္မေရးျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီကဗ်ာကို မဖတ္ျဖစ္ခဲ့သူေတြအတြက္ ဖတ္ခ်င္ရင္ ဖတ္လို႕ရေအာင္ ျပန္တင္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။




ဒီၿမိဳ႕ထဲမွာ

( ၁)

မေပ်ာ္ဘူး
ဘိုင္ရြန္ဆန္ဆန္မေပ်ာ္ဘူး^..တဲ့
အနီးကပ္အေမွာင္ပိန္းေနမွ
ဘာကိုျမင္ရမွာလဲ
အေ၀းမႈန္တာအတြက္လည္း
မ်က္မွန္တစ္လက္မ၀ယ္ႏိုင္ဘူး
အုတ္နီခဲရင့္ရင့္အေရာင္ေတြပဲ
တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ေသာက္ၾကတယ္
လြယ္အိတ္တစ္လံုးစာ သက္ျပင္းေတြၾကား
စားပြဲပုေလးေတြပဲ ဓားစာခံျပားသြားၾကတယ္
အဲဒီ မုတ္ဆိတ္က်ိဳးက်ဲေတြရဲ႕
ေျခဦးတည့္ရာေနာက္က
တရြတ္တုိက္လမ္းမႀကီးက ရွက္၀မ္းနည္းမိတယ္။


(၂)

၀မ္းမီးေတာက္ဖို႕ေတာင္
မီးစာကုန္ ဆီခန္းေတာ့
လည္ပင္းေတြ ေညာင္းေနေအာင္ ေမာ့ေမာ့ၾကည့္ေနရတယ္
ထသြား ထလာ ၀တ္သင့္တဲ့
ျဖဴညစ္ညစ္ အကၤ်ီတစ္ထည္ ကိုေတာင္
ေနာက္ဆံုးညစာအတြက္ ရိႈ႔ပစ္ဖို႕စဥ္းစားေနၿပီ
ကဲ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ
ယံုၾကည္ခ်က္ဆိုတာ
မနက္ျဖန္ ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရ ေခါင္းပါးရာေဒသမွာ
မရွင္သန္ႏိုင္ဘူး
ဟိုေကာင္ေတြလည္း ေငးေငးငိုင္ငိုင္
လြယ္အိတ္ထဲက လက္က်န္အေၾကြေတြ
ခ်ိဳးခ်ဳိးခၽြင္ခၽြင္နဲ႕ စားပြဲေပၚကလိမ့္က်
ဘယ္သူမွ ထမေကာက္ၾကဘူး
အဲဒီအခိုက္ ကားတစ္စီး ေ၀ါခနဲအျဖတ္
ဖုန္တေထာင္းေထာင္းထသြား
အဲဒီၤဖုန္ေတြ အမိႈက္ေတြပါ
အုတ္ခဲရင့္ေရာင္ထဲ ေဖ်ာ္စပ္လို႕
ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ၾကီး
ရင္ဘတ္ထဲအေရာက္ ေမာ့ခ်လိုက္ၾကတယ္။


(၃)

ေနကျမင့္ျမင့္လာတယ္
ဆိုင္ကေန လမ္းအခြဲ
တံလွ်ပ္ရဲ့ဖမ္းစားမႈမွာ
ဘာျဖစ္သြားလဲမသိဘူး
အုတ္ခဲရင့္ေရာင္ေတြ ၾကည္လင္
ေရႊအိုေရာင္ ဖိတ္ဖိတ္စင္သြားတယ္
လမ္းမႀကီးက ဒယိမ္းဒယိုင္လိုက္လာတယ္
အဲဒီမွာ
အဲလ္ဘက္ထေရာ့စ္* (ငွက္) ကုိ
ငါတို႕ထဲကတခ်ဳိ႕ဟာ
ျမင္ရာမဆုိင္း ပစ္ခ်လိုက္မိတယ္
အဲလ္ဘက္ထေရာ့စ္.. အဲလ္ဘက္ထေရာ့စ္..
သူ႕အရိ္ပ္ေတြ ထင္ေနတယ္..
အဲလ္ဘက္ထေရာ့စ္.. အဲလ္ဘက္ထေရာ့စ္..
သူ႕အရိ္ပ္ေတြ ထင္ေနတယ္..
အဲလ္ဘက္ထေရာ့စ္.. အဲလ္ဘက္ထေရာ့စ္..
သူ႕အရိ္ပ္ေတြ ထင္ေနတယ္..
အဲလ္ဘက္ထေရာ့စ္.. အဲလ္ဘက္ထေရာ့စ္..
ငါတို႕ရဲ႕စိတ္လိုက္မာန္ပါရယ္
က်ိန္စာေတြခ ေသြးေျမက်ခဲ့တယ္။


(၄)

မ်က္ရည္ငန္ပ်ပ်ေတြကို
ေ၀မ်ွေသာက္သံုးသူေတြဟာ
ရဲေဘာ္ရဲဘက္ျဖစ္တယ္
အတိတ္ကိုအတိတ္မွာပဲ ထားလုိက္ၾကမယ္
ပင္လယ္ကိုျဖတ္သန္းမွေတာ့
ပင္လယ္ရဲ႕အနမ္းကိုခံႏိုင္ရည္ရွိရမယ္
လက္္ေတြ႕အရ ျဖစ္မလာဘူး
သေဘာတရားအရ မွန္ကန္တယ္
ဒါဆိုငါတို႕မွန္ခဲ့တယ္
ဒါဆုိငါတို႕မွားခဲ့တယ္
ေသြးရူးေသြးတန္း ဓာတ္ျပားေဟာင္းတစ္ခ်ပ္
ျဖတ္ခနဲ အက္ရာထင္သြားတယ္။


(၅)

အတူတူဆက္ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္
အဲလ္ဘက္ထေရာ့စ္ အပုပ္ေကာင္ကို
လည္ပင္းမွာဆြဲထားတဲ့ေကာင္ေတြလည္းပါတယ္
တရြက္တိုက္ လမ္းမႀကီးက အိပဲ့အိပဲ့နဲ႕ လိုက္လာတယ္
တစ္ခ်က္အေကြ႕ ငါတို႕ေက်ာအလစ္မွာ
လမ္းမႀကီးက ငါတို႕ကို
ေက်ာက္စရစ္ခဲတစ္လံုးလို
ပိုးစိုးပက္စက္ ကန္ထုတ္လိုက္တယ္
အုတ္ခဲရင့္ေရာင္ေတြ ဖိတ္လွ်ံ အန္က်ကုန္တယ္
အုတ္ခဲရင့္ေရာင္ စြန္းထင္းေပပြ ဒီလမ္းမဟာ
ေအာ့ေၾကာလန္စရာ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႕
ဘယ္သူကထင္ခဲ့ၾကမွာလဲ
ရင္ဘတ္ေအာင့္ေနေအာင္ နံရံကို၀င္တိုးမိမွ
မ်က္မွန္တစ္လက္ကို ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ တမ္းတမိတယ္။


(၆)

မေပ်ာ္ဘူး
ဘိုင္ရြန္ဆန္ဆန္မေပ်ာ္ဘူး
ျဖဴညစ္ညစ္အက်ၤီလည္း အမႊာမႊာကြဲ
အာရုံေတြေ၀၀ါးကုန္ၿပီ
လံုးတီးဘ၀ ရွက္ၾကသတဲ့
ဖုန္ေတြကိုပဲ လံုျခံဳႏိုးနဲ႕
တခ်ိဳ႕လူးလိွမ့္၀တ္ဆင္ကုန္ၾကတယ္
မဲ ေမွာင္ စြန္း ထင္း
တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္လည္း
မမွတ္မိေတာ့ဘူး
အခ်င္းခ်င္း ကုတ္ျခစ္ဖို႕
မာန္ဖီသံေတြၾကားေနရတယ္
အုတ္ခဲရင့္ေရာင္မိုးေတြရယ္
ပိန္းပိန္းပိတ္ပိတ္ လႊမ္းျခံဳသြားေအာင္
ရြာခ်လိုက္
ရြာခ်လိုက္
ရြာခ်လိုက္ ပါ ကြယ္။


(၇)

အုတ္ခဲရင့္ေရာင္ မိုးကေခါင္တယ္
ကိုယ့္ဘာသာပဲ ေဖ်ာ္စပ္ဖုိ႕
အုတ္ခဲကိုထုခြဲၾကရင္း
အဖိတ္အစင္ေတြ ရွိသြားတယ္
ေဟ့ေကာင္ ေဟ့ေကာင္…
စကားေတြအမ်ားႀကီးမေျပာနဲ႕ ေမာေနမယ္
ေဟ့ေကာင္ ေဟ့ေကာင္…
မၾကာခင္ ေရာက္လာၾကေတာ့မွာပါ
ေဟ့ေကာင္ ေဟ့ေကာင္…
အားတင္းထားကြာ
ေဟ့ေကာင္ ေဟ့ေကာင္…
ငါတို႕လုပ္စရာေတြ တန္းလန္းႀကီးကြ
ေဟ့ေကာင္ ေဟ့ေကာင္…
ေဆာရီး.. ဒီအခ်ိန္မွာ ဒါေတြေခါင္းထဲ မထည့္နဲ႕ေတာ့ေနာ္
ေဟ့ေကာင္ ေဟ့ေကာင္…
ငါေျပာေနတာ ၾကားရဲ႕လား
ေဟ့ေကာင္ ေဟ့ေကာင္…
ေဟ့ေကာင္ ေဟ့ေကာင္…
ေဟ့ေကာင္ ေဟ့ေကာင္…
......
......
......
မင္း... ကြာ...။


(၈)

မုန္တိုင္းစဲခါစ
ေကာင္းကင္က သူမဟုတ္ခဲ့သလိုေပါ့
တသက္လံုးေသာက္ခဲ႕တဲ႕
အုတ္နီခဲရင့္ရင့္အေရာင္ေတြဟာ
မ်က္ႏွာငယ္နဲ႕ အေငြ႕ေသၿပီး ေစာင့္ေနတယ္
လူစံုၿပီလား ခြက္စံုၿပီလား
ဟိုေကာင္ေတြသာ ရွိရင္ကြာ…..
ဘယ္သူမွ စကားျပန္မရဘူး
ဆို႕
နင့္
…
စားပြဲပုေလးေပၚ ပစ္ခ်ထားတဲ့
လြယ္အိ္တ္ေတြထဲက
ခ်ိဳးခ်ိဳးခၽြင္ခၽြင္သံပဲ တစ္ခ်က္ထြက္လာတယ္
ေနာက္တစ္ခါ ဒီဆိုင္မွာျပန္ထိုင္ရင္
ဘယ္ႏွစ္ေယာက္က်န္ဦးမွာလဲ..
ေငးမိေငးရာေငးခိုက္
လမ္းမႀကီးကိုလိႈင္းစီးလာတဲ့
အဲလ္ဘက္ထေရာ့စ္ကို
ဖုန္တေထာင္းေထာင္းၾကား
မႈန္၀ါး၀ါးျမင္လိုက္ရေသးတယ္…။ ။


ပန္ဒိုရာ
၂ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၇

^Byronic unhappiness
*Albatross


M. Y. ၏ မွတ္ခ်က္

ကဗ်ာအဖြင့္မွာ ဘိုင္ရြန္ ဆန္ေသာ မေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာနဲ ့စဖြင့္္ လိုက္တယ္ဆိုကထဲက ကဗ်ာရွင္ ေနာက္ ေတာ္ေတာ္လိုက္ယူရမယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္.. ျမင့္ေတာ့ျမင့္တယ္.. ကဗ်ာအဖြဲ ့ထက္ ေပးခ်င္တဲ့ Message ကိုေျပာတာပါ..

၂ဝ ရာစုကိုအလႊမ္းမိုးႏိုင္ဆုံး အေတြးအေခၚပညာရွင္လို တင္စားတဲ့ ဘာ့(တ)ထရန္ ရပ္ဆဲ(လ) နဲ ့ ခီ်လာျပီ.. ဘုိင္ရြန္နဲ ့စဖြင့္လိုက္ က ထဲက လူ ့အသိုင္းအ၀န္းတစ္ခုလုံးနဲ ့ဆုိင္တဲ့ ဒသနေတြ၊ စိတ္မတိုက္ဆုိင္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေျပာခ်င္ေနတာေတြ ပါလာေတာ့မယ္လို ့တြက္လိုက္တယ္… (ဒီေနရာမွာ ဘုိုင္ရြန္မေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား ရဲ ့ ဖခင္ ဘာ့(တ)ထရန္ ရပ္ဆဲ(လ) ကိုေတာ့မိတ္ဆက္ေပးဖို ့လို မယ္မထင္ပါဘူး..) Nobel Prize in Literature in 1950 ပါ။ ဘိုင္ရြန္ဆန္ေသာမေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ကဗ်ာရွင္ ဘာေႀကာင့္သုံးထားပါသလဲ…စကားလုံးေဖာင္းပြရုံသက္သက္ပဲလား.. ႀကည့္ရေအာင္..

ဒသနိက၀ါဒ ကို ေခ်ပခဲ့ တဲ့ ဘာ့(တ)ထရန္ ရပ္ဆဲ(လ) ရဲ ့ လူမႈ အသိုင္းအဝန္းမွာ ဒီမိုကေရစီက်က် ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာလူသားတစ္ဦးအေန နဲ ့ရကိုရ ရမယ့္အရာ..တိတိက်က်ဆိုရရင္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ကို ဆြတ္ခူးႏိုင္ရမယ့္အရာျဖစ္တယ္လို ့ဆိုတယ္…

ဘာ့(တ)ထရန္ ရပ္ဆဲ(လ) ရဲ ့ဂႏၳဝင္The Conquest of Happiness ထဲမွာခ်ျပခဲ့တဲ့ ဘိုင္ရြန္ဆန္ေသာ မေပ်ာ္ရႊင္မႈ Byronic unhappiness … က ေတာ့

မရိုးေျဖာင့္တဲ့အတၱ၀ါဒ ကို ေရေသာက္ျမစ္ ခံထားျပီး အားလုံးမွားယြင္းေနရင္ေတာ့ ကမၻာႀကီးကိုစိတ္ကုန္ေနေလာက္ေအာင္မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ နဲ ့ သာမြန္းက်ပ္ႏြမ္းလ် ေနလိမ့္မယ္…ဒါမွမဟုတ္ ပညာဥာဏ္ ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ ့ျပည့္၀တဲ့သူ လိုမိ်ဳး လဲ ျဖစ္ခြင့္ ့ရိွေနေသးတာပဲ..ဒီႏွစ္ခုအႀကား မွ်ေျခ ရွာႏိုင္ဖို ့လို အပ္တယ္..

ဒါေပမယ့္ ရပ္ဆဲဲ(လ) က ဒီ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုေအာင္ႏိုင္ျခင္း ဆုိတာ ကို ဆင္းရဲမြဲေတမႈ၊ အဆုံးစြန္က်ဆင္းမႈ၊ စိတ္ဒါဏ္ရာစတဲ့ အေျခအေနေတြကို ကုစားဖို ့မစြမ္းတဲ့သူေတြအတြက္ေရးခဲ့တာ ေတာ့မဟုတ္ဘူး။
အဖက္ဖက္က ပိတ္္ဆို ့တုိက္ခိုက္မခံတဲ့ လူမိ်ဳးေတြအတြက္သာရည္ရြယ္ခဲ့တယ္..

ျဖစ္တည္မႈ အေတြးအေခၚပညာရွင္ႀကီးတစ္ခ်ိဳ ့ ရဲ ့အစာမေႀကတဲ့ ရႈေထာင့္ေတြ လိုမိ်ဳးေပါ့..

လူသားေတြရဲ ့ျပသနာ ၊ အဓိက ကေတာ့ သမားရိုးက်မွာပ်င္းရိျငီးေငြ ့လာမႈ၊ ဗလာခံစားမႈ ၊ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတဲ့ ေလာင္းကစား လိုမိ်ဳး စိတ္ေက်နပ္တဲ့ ခံစားမႈတစ္ခု ရဖို
အလုပ္ဒါဏ္.. ဒါဏ္ပိမႈ၊ လိုခ်င္တာေတြ စိတ္၀င္စားစရာေတြမ်ားျပားလြန္းတာကရလာတဲ့ ဒါဏ္ ၊ တစ္ခါတစ္ေလမွာ သိပ္လိုအပ္လွတာလဲမဟုတ္ပဲနဲ ့ေလာဘေတြေဇာေတြ ေႀကာင့္ျပန္ရလာတဲ့မေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ေနာက္တစ္ခါ မေကာင္းမႈ အျပစ္ ကို သိေနမႈ…ေႀကာင့္ရလာတဲ့မေပ်ာ္ရႊင္မႈ…မူမမွန္စိတၱဇ ေတြနဲ ့လူ ့အသိုင္းအ၀န္းတစ္ခုလုံးက်ဆုံးမႈ၊

ေနာက္ေႀကာင္းခင္းျပေနတာနဲ ့ရွည္သြားပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာတစ္ခုလုံးရဲ ့အသက္လို ့ခံစားရလို ့ဒီ ေနာက္ေႀကာင္းကိုသိထားမွရပါမယ္..မဟုတ္ရင္ ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ နဲ့ အလွမ္းေ၀းသြားမယ္..ကဲကဗ်ာကိုျပန္သြားရေအာင္..
ဘိုင္ရြန္ဆန္ဆန္မေပ်ာ္ဘူး..တဲ့
အနီးကပ္အေမွာင္ပိန္းေနမွ
ဘာကိုျမင္ရမွာလဲ အေ၀းမႈန္တာအတြက္လည္း
မ်က္မွန္တစ္လက္မ၀ယ္ႏိုင္ဘူး…
ဒါကေတာ့ရွင္းပါတယ္.. အနီးမွာ ဘာမွမျမင္ရေလာက္ေအာင္ဘာေတြက ဖုံးကြယ္ထားတာတဲ့လဲ..ေနာက္ျပီး အေ၀းမႈန္တယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္နဲ ့ေနသာသပ ေလညာက ဆိုလို ့ရတဲ ့ဘ၀ေတြ ကို ကုစားေပးဖို ့ေရာ …လိုအပ္တာေတြကိုယ္ကိုအဆုံးစြန္ စြန္ ့လႊတ္လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ျပီလား..

ဒီ ေမးခြန္းနဲ ့တင္ အထက္က ဘိုင္ရြန္ဆန္ေသာ မေပ်ာ္ရႊင္မႈဇာတ္လမ္းကစလာပါျပီ..

အုတ္နီခဲရင့္ရင့္အေရာင္ေတြ … ဆိုတဲ့ သေကၤတ ကို စဥ္းစားႀကည့္မိတယ္..အေရာင္ကိုေတြ႕ မွ ျဖစ္မယ္..ေတြးႀကည့္ပါ. နီညိဳရင့္ရင့္.. ခပ္ပ်စ္္ပ်စ္အေရာင္.အဲ ဒီအေရာင္က စိတ္ဓာတ္လား၊ကို္ယ္ထဲက သတိၱေသြးအေရာင္ လား.. ေသာက္လို ့ေရာရသလား… ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ….. ယူတတ္သလို ခံစားႏိုင္ပါတယ္..

၂။
၀မ္းမီးေတာက္ဖို႕ေတာင္ မီးစာကုန္ ဆီခန္းေတာ့ လည္ပင္းေတြ ေညာင္းေနေအာင္ ေမာ့ေမာ့ၾကည့္ေနရတယ္….
အင္း ဒါလဲ Fatigue တစ္မိ်ဳးပဲ။ ဘုိင္ရြန္ထဲမွာသူလဲပါတယ္…အကၤ် ီျဖဳ ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္.. ကိုထူးအိမ္သင္သီခ်င္းပဲႀကားေယာင္မိပါတယ္.. ဒီအကီ်ၤ ျဖဳကိုျပန္ရွက္ေနရေလာက္ေအာင္ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာကို ထုခြဲလိုက္ႀကဖို ့စဥ္းစားတဲ့လူေတြအေႀကာင္း…
လြယ္အိတ္ထဲက လက္က်န္အေႀကြေတြ ဆိုတဲ့ အဖြဲ ့ကိုသတိထားႀကည့္ပါ။ သူကေနာက္ပိုင္းမွာဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ျပန္ပါလာတယ္..လက္က်န္ဆိုကထဲက မက္ေလာက္စရာေတာ့သိပ္မရိွဘူး။ ထလဲေကာက္မေနနဲ ့။ ခုနက အုတ္နီခဲရင့္ရင့္အေရာင္ ကလဲ အမိုႈက္ေတြဖုံေတြနဲ ့ေရာသြားျပီဆိုကထဲက မူလဓာတ္မရိွေတာ့ဘူး။ စိတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသြးပဲျဖစ္ျဖစ္။ ယူတတ္သလို ခံစားႏိုင္ပါတယ္. ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ…..

၃။
ေနကျမင့္ျမင့္လာတယ္ ဆိုေတာ့ ေနျမင့္ရင္ စိတ္မမွန္တဲ့သတၱဝါလဲ ေရာဂါကရင့္ရင့္လာမယ္…အခိ်န္ဒီေရ..ကာလႀကာေစာင့္ဆိုင္းေနရမႈေတြ အျမင့္ဆုံး peak ကိုေရာက္လာမယ္လို ့ဆိုခ်င္လဲျဖစ္တယ္…အဲ ဒီမွာ အုတ္ခဲရင့္ေရာင္က ဘာလို ့ႀကည္လင္လာရတာလဲ…ေရႊအိုေရာင္ကေရာဘာလို ့လမ္းမေပၚျပန္ ့ကဲ်သြားရတာလဲ… albatross ကေရာဘာေကာင္လဲ….

တစ္ေန ့ျပီးတစ္ေန ့
အသက္မရႈ၊မလႈပ္ရွားႏိုင္အား
ေဆးခ်ယ္ထားတဲ့ဆြံ ့အသေဘၤာတစ္စင္းလိုပ
ေဆးခ်ယ္ထားတဲ့ပင္လယ္ျပင္ေပၚ
ငါတို ့ပိတ္မိေနလို ့…

ေနရာတိုင္းမွာ ေရ..ေရေတြ..
ေလွတစ္စင္းလုံးက်ံဳ ့သထက္က်ဳံ ့
ေနရာတိုင္းမွာ…ေရ..ေရေတြ..
တစ္စက္မွ..ေသာက္သုံးဖို ့ေတာ့မဟုတ္…

The Rime of the Ancient Mariner by Samuel Taylor Coleridge မွ


နိမိတျ္ပေကာင္းေပးမယ့္ သေဘၤာေနာက္က ပ်ံသန္းလိုက္ပါလာတဲ့ albatross ငွက္ကေလးကို သေဘၤာေပၚကတစ္ေယာက္ကပစ္ခ်လိုက္တယ္.. albatrossေတြ ျမိဳ ့ရဲ ့ လမ္းမေတြမွာ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့………..
အေပၚကအယ္လဘတ္ထေရာ့ စ က အမ်ားအတြက္ထြက္လာတယ္… ငါတို႕ရဲ႕စိတ္လိုက္မာန္ပါရယ္… က်ိန္စာေတြခ ေသြးေျမက်ခဲ့တယ္.. ဆိုရင္ရွင္းသြားပါျပီ..မဆင္မျခင္မိုက္မဲမႈေႀကာင့္ရလာမယ့္ ဆိုးကိ်ဳးေတြ..နမိတ္ဆိုးေတြ..ေ့ရွမွာသေဘၤာနစ္ဖို ့ကံႀကမာဆိုး ကေစာင့္ေနတယ္… ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ…..

၄။
အက်ပ္အတည္းကိုအတူေျဖရွင္း၊ ေသာကကို ေ၀မွ်ခံစားမွ ရဲ ေဘာ္ရဲဘက္အစစ္မဟုတ္လား ၊ အာဃာတေတြ ေမ့ ထားလိုက္ေတာ့။ လိႈင္းထန္တဲ့ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ရဲျပီဆိုမွေတာ့ မုန္တိုင္းကို ေတြးေႀကာက္ေနလို ့ျဖစ္မတဲ့လား။ လုပ္ရမယ့္အရာကို လုပ္ခဲ့တယ္။ မွားသလား..မွန္သလား…ယုတၱိေဗဒ ေတြနဲ ့ ဓာတ္ျပားေဟာင္းတစ္ခ်ပ္ လာထပ္ မဖြင့္နဲ ့ေတာ့.. ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ…..

၅။
ခရီးကမျပီးေသးဘူး။ ခုနက အယ္လဘတ္ထေရာ့ စ ကိုပစ္ခ်ျပီး သူ ့ခန္ဓာကို ထမ္းေတာင္လာဝံ့တဲ့ေကာင္လဲ ဒီလမ္း ဒီခရီး ကိုေလွ်ာက္ရမွာပဲ။ ေလွ်ာက္ေနရတာပဲ။
ခရီးကေတာ့ ေပါက္လွတာမဟုတ္… သတိတစ္ခ်က္ လြတ္သြားတဲ့အခိုက္မွာေတာ့ ေနာက္ေက်ာကေန ထိုးလာတဲ့ဓားခ်က္ေတြ…. အုတ္နီခဲရင့္ရင့္ေရာင္ ေတြက လမ္းမေပၚ မွာ… ဖြားခနဲ… ေနာက္တစ္ခီ်.. သြားျပန္ျပီ… ေ့ရွမွာဘာမွလမ္းမရိွေတာ့ေလာက္ေအာင္ ကာဆီးခံရ၊ ထြက္ေပါက္ေတြ ပိတ္ဆို ့ေနျပီဆိုေတာ့မွ..ကိုယ္နဲ ့ေ၀းေန တယ္ထင္ခဲ့တဲ့ အရာေတြကို ျမင္ေအာင္မႀကည့္ခဲ့မိတဲ့ ဆင္ျခင္တုံတရားမဲ့မႈကို ေနာင္တရေနလဲ..ေနာက္ေတာ့က်သြားခဲ့ျပီ…ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ…..

၆။
ကဲ..အဲဒါေတြေႀကာင့္ပါပဲ… ဘယ္သူမွ ျပီးျပည့္စုံတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမရိွဘူး။ ဘိုင္ရြန္ဆန္ေသာမေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြနဲ ့ပဲအဆုံးသတ္ရျပီ။အလိုမက်မႈ၊ျငီးေငြ ့မႈ၊ဆင္းရဲမႈ၊ ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ အတၱ.ေတြနဲ ့ေတာက္ေလာင္.ကိုယ့္က်င့္တရားေတြကိုေရာင္းခ်ဖလွယ္ႀက၊ အ၀ိဇၨာေတြနဲ ့ညစ္ႏြမ္းစြာ ကိုယ့္ကိုကို္ယ္တန္ဆာဆင္ႀက..ဘယ္ဟာအမွန္တရားလဲမခြဲျခားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္စားက်က္ထဲ၀င္လာရင္ကိုယ့္စားခြက္လုတယ္ပဲမွတ္ေနေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ ့ျဖစ္ျဖစ္တိုက္ထုတ္ပစ္ရမွာလဲ၀န္မေလးေတာ့ဘူး…

တစ္ခိ်န္ကတစ္ေသြးထဲတစ္သားထဲ စိတ္ဓာတ္ေတြကိုပဲေတာင့္တမိတယ္…မိုးလိုရြာခ်လိုက္ပါဦးလား.. ခြန္အားေတြထပ္ျဖည့္ေပးပါဦးလား… ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ ေတာင္းဆုိတယ္…

၇။ ကဗ်ာရွင္က ဆိုတယ္…ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္နဲ ့ကိုယ္စြမ္းသမွ်ေလး ျပန္တည္ေဆာက္ႀကည့္ရေအာင္..အုတ္ခဲရင့္ေရာင္စိတ္ဓာတ္ျဖစ္ျဖစ္၊ သတိၱေသြးဆိုဆိုေပါ့… မျပိဳလဲဖို ့လိုတယ္။အခ်င္းခ်င္းအားေပးတယ္။ဒါေပမယ့္..ေဟ့ေကာင္...ေဟ့ေကာင္. ေဟ့ေကာင္. ေဟ့ေကာင္...ေဟ့ေကာင္. ေဟ့ေကာင္….အထပ္ထပ္သတိေပးတယ္..ေျပာတယ္..ေခၚတယ္..ခြန္းတုန္ ့မျပန္တာလား.. ေသသြားတာလား… ေ၀းရာေရာက္သြားတာလား.. ေပ်ာက္သြားတာလား… အဖက္မလုပ္ေတာ့တာလား… အဲဒိေဟ့ေကာင္က ရဲ ေဘာ္ရဲဘက္လား.. စိတ္ဓာတ္လား.. သတၱိလား….. မင္းကြာ ဆိုတဲ့ မခ်င့္မရဲသံပဲ ပဲ့တင္ထပ္သြားတယ္….. ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ…

၈။
အဆုံးမွာ ကဗ်ာရွင္က ဘိုင္ရြန္ဆန္ဆန္မေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ဟိုးအစကို ျပန္ေခၚသြားတယ္.. မေပ်ာ္ရႊင္မႈဇာတ္လမ္းကမျပီးေသးဘူး။ လူအမ်ားႀကီးတကယ္ေပ်ာ္ႀကရဲ ့လား။ လူအမ်ားႀကီးအတြက္အေရးပါတဲ့ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြ၊ လုပ္လို ့ျပီးျပည့္စုံေသာေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ရေအာင္လုပ္ခ်င္ စိတ္ရိွေသးလား... အုတ္နီခဲရင့္ရင့္ အေရာင္ေတြက အုတ္နီခဲရင့္ရင့္ေရာဟုတ္ေသးရဲ ့လားလို ့ေနာက္ဆုံးပိုဒ္ အေရာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္သံသယဝင္သြားျပီ... ကြ်န္ေတာ္လဲဘိုင္ရြန္ဆန္ဆန္မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ သုံးသပ္မိ သြားျပီ..

ျပီးျပည့္စုံေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ ပေလတို တို ့ေခတ္ကစျပီးအေတြးအေခၚပညာရွင္ေတြ ထင္မွတ္ခ်ျပခဲ့သေလာက္မရိုးရွင္းဘူး လို ့ရပ္ဆဲ (လ) ကဆိုခဲ့တယ္.. ရပ္ဆဲ (လ) က သိပ္ပံပညာရွင္ေတြကိုေတာ့သေဘာက်တယ္။ သူ တို ့ရဲ ့ေလာကႀကီးအတြက္ရွာေဖြ တီထြင္ေပးမႈက ရိွသမ်ွစြမ္းအင္ေတြ အကုန္ထုတ္သုံးျပီး ရလာတဲ့ရလာဒ္ က သူတစ္ဦးထဲအတြက္ လူေတြအမ်ားႀကီး အတြက္အေရးပါတာကိုး။

ဒါေပမယ့္ရပ္ဆဲ(လ)ေခတ္တုန္းက စိတ္က်ေရာဂါေတြဓာတုဇီ၀ နည္းပညာေတြ ပဋိဇီ၀ေတြ စိတ္ပညာေတြ ထြန္းကားခဲ့တာမဟုတ္ေသးေတာ့ သူ ့ေတြးေခၚခ်က္တစ္ခ်ဳိ ့က ဒီေန ့ေခတ္နဲ ့ခိ်န္လိုက္ရင္ ေခတ္ေတာ့ေနာက္က်ေနျပီလို ့လဲ ဆိုႀကတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လဲထင္တယ္ ရပ္ဆဲ(လ) ရဲ ့ ဘုိင္ရြန္ဆန္ေသာ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆုိတာ ဗုဒၶဘာသာနဲ ့မ်ား ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ရင္ ေတာ့ ဒိထက္ေကာင္းတဲ့ ဒသနေတြသူခ်ျပသြားႏိုင္မလားလို ့ပါ။

သူတို ့စုစည္းျပီး ဒီ.ျမိဳ ့ထဲကိုေစာင့္ႀကည့္ေနတဲ့ေနရာေလးရဲ ့ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အမ်ားအတြက္နမိတ္ေကာင္းကေလးေတြျပေပးမယ့္ ကယ္တင္ရွင္ အဲလ္ဘက္ထေရာ့စ္ ကိုမသဲမကြဲ ျမင္လိုက္ရျပန္ျပီ… ကဲဒီတစ္ခါ…ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္မလဲ…ခင္ဗ်ားဆိုရင္ ေရာဘာလုပ္မလဲ.. အရင္တစ္ခါ အဲလ္ဘက္ထေရာ့စ္ကို ေအာင္ေသေအာင္သားစားသုံးခဲ့တဲ့သူေတြေရာဘာလုပ္မလဲ….. ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ…



ပန္ဒိုရာ ရဲ ့ဒီကဗ်ာ ကေပးတဲ့ Message နဲ ့အေတြးကို ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိတဲ့ရႈေထာင့္အရ ႏွစ္သက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖြဲ ့ပိုင္းမွာ သေကၤတပိုင္းေတြကလြဲျပီး.. သြယ္ဝိုက္ထားတဲ့ဟာတစ္ခိ်ဳ ့က အပိုင္း ေျခာက္ေရာက္တဲ့ အထိ ရင္ထဲကို ေရာက္ သြားေအာင္သယ္မသြားႏိုင္ဘူး။အင္မတန္ ေလးနက္တဲ့ အေႀကာင္းအရာကိုေတာ့ ရတယ္..

ကြ်န္ေတာ္အႀကိဳက္ဆုံး က အပိုင္းသုံးမွာ အယ္လ ဘတ္ထေရာ့(စ) စ၀င္လာတဲ့ေနရာပဲ။ ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ေလး ယူႀကံဳးမရျဖစ္သြားမိေစတယ္။ အပိုင္း ၇မွာ ေဟ့ေကာင္. ေဟ့ေကာင္…အထပ္ထပ္ေအာ္သံက ဆို ့ဆို ့နင့္နင့္ႀကီး ျဖတ္ဝင္လာတယ္။ မလိုအပ္ပဲ စကားလုံးေတြထပ္ထားတာမဟုတ္တဲ့ ဒီေနရာကိုတကယ္ခံစားရတယ္…

ကြ်န္ေတာ္ တတ္သိတဲ့ပညာရွင္မဟုတ္ပါ။ ခံစားမိတဲ့အတိုင္းအလြန္ရွည္လ်ားစြာကြန္မန္ ့တာပါ။ ဒီကြန္မန္ ့ေရးဖို ့ အခိ်န္ အမ်ားႀကီးယူရပါတယ္။ ဘာမွေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။

ႀကံဳလာလို ့ဘာတရန္ရပ္ဆဲ တို ့မေပ်ာ္ရႊင္မႈ အေႀကာင္းတရား တို ့ကို ေ၀မွ်ခံစားခ်င္တဲဲ့စိတ္သက္သက္ပါ။ အခုျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကိုလဲကိုယ္စားျပဳေနတယ္ထင္လို ့ပါ။ သူ ့ကဗ်ာက ရွည္သလို ေနာက္ေႀကာင္းကလဲ ေပေတာ္ေတာ္ရွည္တာကိုး။ ဒါမိ်ဳးက တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့စာဖတ္သူနဲ႕ အလွမ္းေ၀းသြားတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိသေလာက္ အခိ်န္ကုန္မခံႏိုင္သူေတြ ခံစားႏိုင္ဖို ့ဒီမွာ လာေပရွည္လိုက္မိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ အစအဆုံးျပန္ဖတ္ႀကည့္ပါလား… ကြ်န္ေတာ့္လို ခံစားရမလားလို႕…

ျခံဳရရင္ ဒီျမိဳ ့့ထဲမွာ….. ရဲ ့subject, message နဲ ့symbolism ေတြကို သေဘာက်တယ္။ ကဗ်ာ အဖြဲ ့ကိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ ့ေနရာေတြမွာ နည္းနည္း ေလ်ာ့ေနသလိုထင္မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေရးရင္လဲ ဒီေလာက္ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ကေတာ့ ဒီလို ေတြးျပီးခံစားရတဲ့ ေနာက္ကြယ္က hidden message ေတြေနာက္လိုက္ရတာကိုပိုေပ်ာ္တယ္။ စာလဲမ်ားမ်ားဖတ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေနာက္ေရးတဲ့ အေပၚက ကဗ်ာ အမွန္တရား ကဗ်ာ ကိုေတာ့ ဒီျမိဳ ့ထဲမွာေလာက္ မခံစားရဘူး။

M.Y.