ေအးျမၾကည္လင္ေသာေရစက္

ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳကေန ကိုယ္တိုင္သင္ခန္းစာ မယူတတ္သူဟာ လူမိုက္၊ သူတပါးရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳကေနေတာင္မွ သင္ခန္းစာယူတတ္သူဟာ ပညာရွိ လို႕ ဆိုၾကရင္ ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳကေန ကိုယ္တိုင္ သင္ခန္းစာယူဖို႕ ႀကိဳးစားေနရတဲ့ သာမန္လူတစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆန္းၾကယ္တတ္တဲ့ ကံတရားဟာ ထီေပါက္တာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ျဖစ္တဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သမီးေလးႏွစ္ဦးကို အသက္ေလးဆယ္ဝန္းက်င္ေရာက္မွ ကၽြန္မဆီ ေခၚလာခဲ့ပါတယ္။

တကၠသိုလ္တက္ခ်ိန္ကစၿပီး အိမ္ေထာင္ဦးဘဝအထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ကိုယ္ေတာ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနထိုင္ျဖစ္ခဲ့သူ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ စီမံခန္႕ခြဲမႈေတြကို ႀကံဳေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ လိမၼာေရးျခားရွိဖို႕ ဥာဏ္ပညာျမင့္မားဖို႕ လူမႈေရးေကာင္းမြန္ဖို႕ စတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို အသာထား၊ လူသားေလးတစ္ေယာက္ ပံုမွန္ က်န္းက်န္းမာမာ ႀကီးျပင္းလာႏိုင္ေရးအတြက္ေတာင္မွ သိမ္ေမြ႕လြန္းတဲ့ ကိစၥေတြကို နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ရင္ဆိုင္ရပါေတာ့တယ္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရွိလာခ်ိန္မွာ စိန္ေခၚမႈေတြ ပိုလာေတာ့ ကၽြန္မတို႕ ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ကို ေမေမဟာ ဘယ္လို ထိန္းေက်ာင္းခဲ့သလဲ ဆိုတာ ေန႕စဥ္မေတြးပဲ မေနႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

မၾကာခင္က ကိုးတန္းဆယ္တန္းတုန္းက ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ အမွတ္မထင္ ျပန္ဆံုေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီးေနာက္ သူပထမဆံုး ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ အေမ ေနေကာင္းရဲ႕လား ဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္မနဲ႕ မသိတဲ့ သူရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြေရွ႕မွာလည္း “သူ႕အေမက တကယ္စည္းကမ္းေကာင္းၿပီး ေတာ္တဲ့အေမေလ ဒီလုိအေမမ်ိဳး ရွားတယ္” လို႕ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေျပာျပလိုက္ပါေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းဟာ ကၽြန္မနဲ႕ပတ္သက္လို႕ ကၽြန္မအေမအေၾကာင္းကို သူ႕ေခါင္းထဲမွာ အထင္ရွားဆံုး ျဖစ္ေနတာကို အလြန္အံ့ၾသရပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ေမေမ့အေၾကာင္းကို ပိုလို႕ ေတြးေတာမိခဲ့ပါတယ္။ 

ကၽြန္မဟာ ေဖေဖကို အလြန္ခ်စ္ အလြန္အထင္ႀကီးသူ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါက ငယ္စဥ္ကာလက ကၽြန္မရဲ႕ ေမေမ့အေပၚ သေဘာထားကို တစ္နည္းတစ္ဖံု ထိခိုက္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ေတြးတတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္မွ သိခဲ့ပါတယ္။ ေခၽြးတလံုးလံုး ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္း အဝတ္ေလွ်ာ္ မီးပူတိုက္ အိမ္မႈကိစၥေတြအျပင္ အိမ္ဆိုင္ေလးကိုပါ ေျပးထိုင္ရေသးတဲ့ အိမ္ေနဝတ္ အက်ၤီလံုခ်ည္နဲ႕ သနပ္ခါးေရက်ဲေလးနဲ႕ ေန႕စဥ္ ေတြ႕ရေလ့ရွိတဲ့ ေမေမ့ကို ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြ သေဘာထားျခင္း မရွိခဲ့ဘဲ တုိက္ပံုအက်ၤီ လံုခ်ည္စိမ္းနဲ႕ အလုပ္သြားတတ္တဲ့၊ ကၽြန္မမ်က္စိထဲမွာ ေခ်ာေမာသပ္ရပ္ေနတဲ့ ပညာတတ္ ေက်ာင္းဆရာ ေဖေဖ့ကိုသာ အထင္တႀကီးျဖစ္ခဲ့တာ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးထဲမွာ မထူးဆန္းဘူး ထင္ပါရဲ႕။ လူအမ်ားက “သမီးက ေဖေဖနဲ႕တူတယ္” လို႕ဆိုရင္ ေမေမနဲ႕ တူတယ္လို႕ ေျပာတာထက္ ကၽြန္မက ပိုေပ်ာ္ရႊင္တတ္ခဲ့တာ၊ “သမီးႀကီးက အေဖနဲ႕တူရင္ ေကာင္းစားတတ္တယ္တဲ့၊ ေကာင္းတာေပါ့” လို႕ အၿပံဳးမပ်က္ ေျပာတတ္တဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ စကားသံေတြထဲမွာ ထိထိခိုက္ခိုက္ အေရာင္ေတြပါမပါ သရုပ္မခြဲတတ္ခဲ့တာ ကၽြန္မရဲ႕ မသိသားဆိုးဝါးမႈေတြပါပဲ။

ေမေမဟာ သပ္ရပ္တယ္၊ အိမ္မႈကိစၥႏိုင္နင္းတယ္၊ စည္းကမ္းေကာင္းတယ္လို႕ အပ်ိဳဘဝကတည္းက သူ႕ဝန္းက်င္မွာ နာမည္ေကာင္းထြက္ခဲ့သူပါ။  ငယ္ငယ္က စာအုပ္တစ္အုပ္ ေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့နဲ႕ လုပ္စရာကိုင္စရာေတြကို ပ်ာယိပ်ာယာ ရႈပ္ရႈပ္ပြပြ ျဖစ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မကို ေမေမက ဘဝင္မက်ျဖစ္လာရင္ ေဖေဖက “သူကစာေပသမားဆိုေတာ့  ႀကီးလာရင္ ပညာရွင္ျဖစ္လာၿပီး အိမ္မႈကိစၥေတြ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္ရမွာေပါ့ကြာ” လို႕ ရယ္သြမ္းေသြးၿပီး ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္ ဝင္ကာဆီးေလ့ရွိပါတယ္။  ေမေမ့ရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈေတြ၊ အရည္အခ်င္းေတြကိုေတာ့ သာမန္ အိမ္ရွင္မတို႕ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ပဲလို႕ ကၽြန္မက အေသစြဲမွတ္ထားခဲ့ၿပီး ထူးထူးျခားျခား ခ်ီးက်ဳးဖြယ္ အတုယူဖြယ္လို႕ မျမင္ခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္မနဲ႕ ကၽြန္မအစ္ကိုဟာ တစ္ႏွစ္ခြဲပဲ ျခားတာမို႕ အိမ္ေထာင္ဦးမွာ ေမေမဟာ စိန္ေခၚမႈမ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရမွာ မလြဲဧကန္ပါပဲ။ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အခါ ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထံုးပါ လိုက္ခဲ့ရၿပီး ကိုယ့္အလုပ္အကိုင္ကို စြန္႕လႊတ္ခဲ့ရတဲ့ ေမေမဟာ ကိုယ္ပိုင္ဝင္ေငြရွိခ်ိန္ကလို အဝတ္အစား အသံုးအေဆာင္ေတြ မသံုးျဖစ္ေတာ့ပဲ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေက်ာင္းဆရာလခနဲ႕ စီးတဲ့ေရ ဆည္တဲ့ကန္သင္းျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္တတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီအျပင္ စာအုပ္ဆိုင္ကေလးဖြင့္ၿပီး ဝင္ေငြကို ျဖည့္ဆည္းတာ၊ စုေငြေတြကို မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံတာေတြဟာ “အိမ္ရွင္မ၊ မွီခို” လို႕ ျမန္မာ့ လူမႈဝန္းက်င္မွာ ေခါင္းစဥ္တပ္ခံထားရတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ မွတ္တမ္းတင္မခံရတဲ့ စီးပြားေရး စြမ္းေဆာင္ရည္ေတြပါပဲ။ 

ကေလးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္နည္းေတြကို အခုမွ အေမာတေကာ လိုက္ဖတ္ျဖစ္ေနတဲ့ကၽြန္မဟာ ျမန္မာေတြရဲ႕ စြဲၿမဲေနတဲ့ ေရွးရိုးစဥ္လာ အခ်က္တခ်ိဳ႕ကလြဲလို႕ ေစာင့္ေရွာက္နည္း အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေမေမရဲ႕ သြန္သင္ထိန္းေက်ာင္းမႈနဲ႕ ကိုက္ညီေနတာကို တအံ့တၾသ ေတြ႕ရပါတယ္။  ကၽြန္မတို႕ေမာင္ႏွမေတြကို ေမေမဟာ ထမင္းခြံ႕ေကၽြးတဲ့ အခ်ိန္တခ်ိဳ႕ ရွိခဲ့ေပမဲ့ ဇြန္းကိုင္တတ္တဲ့ အရြယ္ကတည္းက ကိုယ့္ဘာသာ စားတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို ထမင္းလံုးဖိတ္မက်ေအာင္၊ ထမင္းေတြလည္း ကုန္ေအာင္ အၿပိဳင္အဆိုင္အားေပးထားၿပီး စနစ္တက် ကိုယ့္ဘာသာ စားခိုင္းထားတတ္ပါတယ္။  အိမ္မွာ လူခြဲလည္း မရွိတာမို႕ ကၽြန္မတို႕ဟာ ကိုယ့္ဘာသာ စီမံႏိုင္တဲ့အခါ ေမေမ့ကိုလည္း အလုပ္သက္သာေအာင္ တစ္ဖက္တစ္လမ္း ကူညီသလို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ 

ကၽြန္မတို႕ေမာင္ႏွမေတြဟာ သူမ်ားေတြတစ္ခုခုေကၽြးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ယူမစားဘဲ ေမေမက ယူလိုက္ပါလို႕ ေျပာမွသာ စားတယ္လို႕ မိတ္ေဆြေတြက ျပန္ေျပာၾကပါတယ္။ သူမ်ားစားေသာက္ေနတာနဲ႕ ႀကံဳႀကိဳက္ရင္လည္း မၾကည့္ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲေနတတ္ၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြကို ၾကည့္ရတာ သနားစရာ ရယ္စရာေတာင္ ေကာင္းတယ္လို႕လည္း မိတ္ေဆြေတြက ျပန္ေျပာျပတတ္ၾကတယ္။  

ေမေမဟာ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္သလို ပညာေရးကိုလည္း အဆင့္ျမင့္တန္းေတြအထိ ၿပီးဆံုးတိုင္ သင္ခြင့္မႀကံဳခဲ့ရသူပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း စာဖတ္ဝါသနာပါၿပီး ပညာေရးကို အထူးစိတ္ဝင္စားသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ ေရွ႕က ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အစ္ကို လုပ္သမွ် ဖတ္သမွ် လိုက္အတုခိုးၿပီး အတတ္ျမန္သူ လို႕ ေမေမက ေျပာပါတယ္။ ကဗ်ာေလးေတြကို ဝါသနာပါၿပီး စာလံုးေတြကို ကစားစရာလို စိတ္ဝင္စားတဲ့ ကၽြန္မကို ေမေမဟာ ျမန္မာစာရဲ႕ အသံစနစ္ကို အသံုးျပဳၿပီး သတ္ပံုသတ္ညႊန္း မရႈပ္ေထြးတဲ့ စာေၾကာင္းေတြကို ဖတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။   ကၽြန္မကို သင္ျပရတာ လြယ္တယ္ လို႕ ေမေမက ေျပာျပပါတယ္။ သမီးေရ “အ အာ အား” လို႕ ေမေမ ေျပာလိုက္ရင္ “က ကာ ကား ခ ခါ ခါး” စသျဖင့္ ကၽြန္မက အကုန္ ဆက္ဆိုတတ္သြားတယ္တဲ့။ 

ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္မဟာ လူစိမ္းေတြဆိုရင္ အလြန္သတိထားမိၿပီး ေၾကာက္တတ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အငိုသန္သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က မ်က္မွန္တပ္သူက နည္းေတာ့ မ်က္မွန္နဲ႕လူဆိုရင္ ကၽြန္မက အထူးအဆန္းျဖစ္ၿပီး ပိုေၾကာက္တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အံ့ၾသစရာေကာင္းတာကေတာ့ အဲဒီလို ပတ္ဝန္းက်င္ အေျပာင္းအလဲတိုင္းကို အလြန္အေရခြံပါးၿပီး ေၾကာက္တတ္တဲ့ ကေလးေလးဟာ မိဘေတြရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ဆံုၾကရင္ ကိုယ္ရတဲ့ ကဗ်ာေတြ သီခ်င္းေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဆိုျပတတ္ရုံမက သူငယ္တန္း မတက္ခင္အရြယ္မွာ တစ္ရြာလံုးက လူေတြလာၾကည့္တဲ့ ညစင္ျမင့္ေပၚမွာ အမူအယာနဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို မထစ္မေငါ့ ရြတ္ျပခဲ့တာပါပဲ။ ေက်ာင္းတက္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့လည္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ကဗ်ာရြတ္ဆိုၿပိဳင္ပြဲနဲ႕ ပံုေျပာၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ကၽြန္မကို ပထမဆု အၿမဲရေအာင္ သင္ၾကားျပသ အားေပးခဲ့တာ ေမေမပါပဲ။ လူေၾကာက္တတ္တဲ့ အငိုလြယ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုဘယ္ပံု ခြန္အားေတြေပးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ရွိေစခဲ့သလဲဆိုတာ ကၽြန္မအခုအခ်ိန္အထိ အႀကိမ္ႀကိမ္ေမးေနရတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။ ေမေမကေတာ့ “ဒီလိုပဲ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပီး သမီးမေၾကာက္နဲ႕ လို႕ အားေပးလိုက္တာပါ” လို႕ ရိုးရိုးပဲ ရွင္းျပတတ္ေပမဲ့ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ကိုယ္ သားသမီးရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သိပ္ကိုခက္ခဲတဲ့ ပုစၦာတစ္ပုဒ္ပါ။ 

ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေက်းလက္ရဲ႕ က်ယ္ျပန္႕တဲ့ သဘာဝဝန္းက်င္ၾကား ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ကၽြန္မတို႕ ေမာင္ႏွမေတြကို မ်ိဳးစံု ေဆာ့ကစားခြင့္ ေပးခဲ့တာကိုလည္း  ျပန္ေတြးတိုင္း ဝမ္းသာရပါတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ အေသးစိတ္ စီမံမႈေတြမွာ ဝင္ပါေလ့မရွိတာမို႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အျပင္ကို ထြက္ကစားခြင့္ရွိမရွိ၊ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ သြားလည္ပတ္ခြင့္ ရွိမရွိ ဆိုတာ ေမေမ့ကိုပဲ ခြင့္ေတာင္းရေလ့ ရွိပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အိမ္ျပင္ထြက္ ကစားဖို႕ကို အၿမဲတမ္း မလိုက္ေလ်ာတဲ့ ေမေမဟာ စည္းကမ္းႀကီးတယ္ဆိုၿပီး မေက်နပ္စိတ္ ရွိခဲ့တယ္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ကစားခ်ိန္၊ စားခ်ိန္၊ စာဖတ္ခ်ိန္ အကန္႕အသတ္ ဆိုတာေတာ့ ရွိရမွာပဲလို႕ သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ကစားခဲ့တဲ့ နည္းလမ္းေတြ၊ အခ်ိန္ေတြ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ႕ထိမႈေတြ ေတာ္ေတာ္ မနည္းခဲ့ဘူး ဆိုတာကို ေနာက္မွ ျပန္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ကစားခြင့္ ရရုံမက အထူးကံေကာင္းတာက အျပင္စာ ဖတ္ခြင့္ရတာပါ။ အဲဒီေခတ္က မိဘအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကေလးေတြ အျပင္စာဖတ္တာကို တားျမစ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႕ အိမ္မွာေတာ့ အခ်ိန္အားေတြမွာ ကုိယ့္စာအုပ္ဆုိင္က စာေတြကို ႀကိဳက္သလိုဖတ္လို႕ ရခဲ့ပါတယ္။

အစားအေသာက္နဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ “အေမ့လက္ရာ” ဆိုတာ သားသမီးတိုင္းလိုလို တမ္းတမိၾက စၿမဲပါ။ ေမေမဟာ ဟင္းခ်က္လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အာဟာရမွ်တ ေကၽြးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေမေမ့ေၾကာင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ အသီးအႏွံ၊ အသားငါး အေတာ္ အမ်ိဳးစံုေအာင္ စားတတ္ခဲ့ပါတယ္။  အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးျခင္း ဆိုတာ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္ မျဖစ္မေနလုပ္ရယ့္ သာမန္ကိစၥ သာမန္စြမ္းရည္ မကဘူး ဆိုတာ မိသားစုတစ္ခုလံုးအတြက္ ကိုယ္တိုင္ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႕ ေစ်းသြားျခင္းကို စီမံခန္႕ခြဲေတာ့မွ သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါၿပီ။ ေမေမကေတာ့ အခုအရြယ္အထိေတာင္မွ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက မထြက္ႏိုင္ေသးဘဲ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ ေဖေဖ့အတြက္ သင့္ေလ်ာ္သလိုစီစဥ္ရင္း တစ္အိမ္စီမွာေန တစ္နယ္စီျခားေနတဲ့ သားသမီးေတြဆီကိုလည္း စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြ ပို႕ေပးႏိုင္ဖို႕ မေမာမပန္းႏိုင္ ေစတနာထက္သန္ေနဆဲပါပဲ။

ေယာက်္ားေတြရဲ႕ သဘာဝမို႕ပဲလား အခ်ိန္ပဲ မရခဲ့လို႕လားေတာ့ မသိပါဘူး။ ေဖေဖက ေမေမ့အေၾကာင္းကို အထူးအေထြ မေျပာျပခဲ့ေပမဲ့ ေမေမကေတာ့ ေဖေဖ့ကို အၿမဲ  ခ်ီးမြမ္း ေျပာဆိုသူပါ။ ကေလးေတြကို ပ်ိဳးေထာင္တာကို ေတာ္တယ္လို႕ ပတ္ဝန္းက်င္က ခ်ီးမြမ္းၾကတာေတာင္မွ ေမေမဟာ အဲဒီလို ထိန္းေက်ာင္းတတ္ဖို႕ ေဖေဖ့ကိုလည္း ဆရာတင္ ေမးျမန္းခဲ့ရတယ္၊ စာအုပ္ေတြကိုလည္း ရွာေဖြဖတ္ရႈခဲ့ရတယ္ လို႕ ေျပာျပပါတယ္။ သပ္ရပ္ စနစ္က်ျခင္းကေတာ့ ေမေမ့ရဲ႕ ပင္ကုိယ္ အမူအက်င့္ေကာင္း ျဖစ္မွာပါ။ ေမေမဟာ သူ႕ပင္ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အထဲက ေကာင္းတဲ့ အရာေတြကို သားသမီးေတြဆီ လက္ဆင့္ကမ္းေပးခဲ့ၿပီး သူမသိေသးတဲ့ အေကာင္းတရားေတြကိုပါ ရွာေဖြပေႏွာက္လို႕ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကၽြန္မတို႕ဆီ အေရာက္ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့ မိခင္တစ္ဦးလို႕ ကၽြန္မက ဆိုခ်င္ပါတယ္။ 

လူေတြမွာ ပင္ကိုယ္ေမြးရာပါ စရိုက္လကၡဏာေတြ ရွိၾကမွာပါ။ ဗီဇ လို႕လည္း ေျပာႏိုင္ပါမယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဆိုးတဲ့ကိစၥေတြလည္း ပါဝင္မွာ မလြဲမေသြပါပဲ။ မေကာင္းတဲ့သဘာဝ အားနည္းတဲ့သဘာဝေတြကို အဆိုးႀကီးျဖစ္မသြားေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပဳျပင္ထိန္းေက်ာင္းဖို႕ လက္ဦးဆရာေတြဟာ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကမွာလည္း မလြဲဧကန္ပါပဲ။ သာဓကအားျဖင့္ လူေၾကာက္တတ္တဲ့ ကၽြန္မကို လူေတာတိုးေစဖို႕၊  ပညာမွာ အထူးတလည္ မထူးခၽြန္တဲ့ ေမာင္ေလးကို ရိုးသားႀကိဳးစားၿပီး လိုရာပန္းတိုင္ကို မွန္မွန္ေရာက္သြားေစႏိုင္ဖို႕၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝက အေပါင္းအသင္းမက္ၿပီး ေက်ာင္းစာ စိတ္မဝင္စားခဲ့တဲ့ ကိုကို႕ကို ဘဝေရွ႕ေရးအတြက္ ပညာေရးအဆင့္တစ္ခုကို မျဖစ္မေန ရရွိေစဖို႕၊ ပိန္ပါးအားေဖ်ာ့တဲ့ ညီမေလးကို က်န္းမာေရး လူမႈေရး မထိခိုက္ေစဘဲ စြမ္းေဆာင္ရည္ ျမင့္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားၿပီး မွ်မွ်တတ ေက်နပ္မႈရေစဖို႕ လိုတိုးပိုေလွ်ာ့နဲ႕ ကေလးတစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ အားသာအားနည္းခ်က္ေတြအတိုင္း ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ ေနရာမွာ ေမေမဟာ အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက႑က ပါဝင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ မိဘႏွစ္ပါးစလံုးဟာ သားသမီးေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေစဖို႕ အေရးအႀကီးဆံုး က႑ အသီးသီးက ပါဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီအသက္အရြယ္တိုင္ေအာင္ မက်ိဳးမပဲ့ မေသမေပ်ာက္ လူရာဝင္ လူတန္းေစ့ ႀကီးျပင္းခဲ့တာဟာ မိဘေတြရဲ႕ သာမန္ထက္ပိုတဲ့ အားထုတ္မႈေတြ ေစတနာေတြေၾကာင့္ဆိုတာ အထူးဆိုဖြယ္ရာမရွိပါဘူး။ ေမေမနဲ႕ ထပ္တူညီမဟုတ္ေပမဲ့ တမ်ိဳးတဖံု မျဖစ္မေန အေရးႀကီးတဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ အခန္းက႑ကိုလည္း စာတစ္ပုဒ္ သပ္သပ္ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ရဦးမွာပါ။

ေနာင္ဘဝဆိုတာ ရွိခဲ့ရင္ ဆုေတာင္းေတြကလည္း ျပည့္တတ္ရင္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ ေနာင္ဘဝေတြမွာလည္း ဒီမိဘႏွစ္ပါးက ေမြးဖြားတဲ့ သားသမီးပဲ ျဖစ္ပါရေစလို႕ ေတာင္းဆုပန္ေျခြေနဦးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

ပန္ဒိုရာ

၇.၇.၂၀၁၆

(၁.၈.၂၁၀၆ ေမေမ့ေမြးေန႕ အမွတ္တရ)