ၿငိမ္းခ်မ္းေရးက သင့္ကုပ္ပိုးကို ခြစီးေန

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးက သင့္ကုပ္ပိုးကို ခြစီးေန

တိုက္ခိုက္လို႔ လုယူလို႔ အတင္းေတာင္းဆိုေနလို႔ ရႏိုင္ရိုးလား ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

မ်က္လံုးတစ္လံုးအတြက္ မ်က္လံုးတစ္လံုး အတြက္ ေနာက္ထပ္မ်က္လံုးတစ္လံုး

အဲဒီမ်က္လံုးေတြရဲ႕ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနတဲ့ သူငယ္အိမ္ထဲက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

အလွမယ္ၿပိဳင္ပြဲေတြ အထိမ္းအမွတ္ေန႔စြဲေတြ

စည္းရုံးေဟာေျပာပြဲေတြ အရပ္ထဲက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္အထိ

စကားထဲမွာ ထည့္ထည့္ေျပာရတာ သိပ္လွတာပဲ  ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

တစ္ေယာက္ေယာက္ယူေဆာင္လာမွာကို ငုတ္တုတ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

ဘာသာေရးအဆံုးအမေတြက ပံုေဖာ္သြန္းေလာင္းေပးေလာက္ပါရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

ကိုယ့္ပညတ္တစ္ခုတည္းက်န္မွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္ထြန္းမွာမို႔ တျခားပညတ္ေတြကို

မီးခိုးမည္းေတြၾကားမွာ မိႈင္းတုိက္ၾကစို႔ရဲ႕ ဆိုပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

စစ္အႀကီးႀကီးတစ္ခု ေလာင္ၿမိဳက္သြားမွသာ စစ္ေသးေသးေလးေတြ

အမ်ားႀကီးကို ၿငိွမ္းသတ္ႏိုင္မတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

မျမင္ရတဲ့ ခရီးပန္းတိုင္တစ္ခုေလ - ေရာက္ဖို႔ထက္

ဦးတည္ေလွ်ာက္လွမ္းေနဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္မဟုတ္လား ဆိုတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

အေမွာင္ေတြကြယ္ေပ်ာက္ဖို႔ အေမွာင္ေနာက္တစ္ခုနဲ႔

ပိတ္ဖံုးခ်င္ေနၾကသတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

ဘဝကို ျငင္းပယ္ၾက ေပ်ာ့ေျပာင္းမႈကို ေရွာင္ဖယ္ၾက

မာေက်ာခက္ထန္ သႏၷိဌာန္ႀကီးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

ဟိုဘက္ကသြားမယ္ ဒီဘက္ကသြားမယ္ ျမန္ျမန္သြားမယ္ ေႏွးေႏွးသြားမယ္

ဆင္ဖမ္းမယ္ က်ားဖမ္းမယ္ ၿပီးေတာ့မွ ေႁမြဖမ္းမိ 

ကြိစိကြစ ဝိဝါဒေတြ ညွိႏိႈင္းမရတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ အယူအဆတစ္ရပ္ေပါ့

ငါနဲ႔ငါ့သ႑ာန္အၾကား ညွိႏိႈင္းမႈ ေအာင္ျမင္သြားလို႔

ႀကံဳးဝါးေႂကြးေၾကာ္ေနတဲ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

လူ႔သဘာဝကို မေအာင္ႏိုင္မခ်င္း စိတ္ႀကီးဝင္ ေခါင္းေမာ့ေနေသးတဲ့

ဆြတ္ခ်ဴရန္ခက္ပါဘိ အိုဘဲ့.. ႏွင္းဆီခိုင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

တိတ္ဆိတ္မႈရေအာင္ အားလံုးရဲ႕နားေတြကို

အျမင္ရွင္းမႈရေအာင္ အားလံုးရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို

ဆူညံသံမထြက္ေတာ့ေအာင္ အားလံုးရဲ႕ပါးစပ္ေတြကုိ

ဆာေလာင္မႈေတြကင္းေအာင္ အားလံုးရဲ႕ဝမ္းဗိုက္ေတြကို

လႈပ္ရွားမႈေတြၿငိမ္သက္ေအာင္ အားလံုးရဲ႕ေျခလက္ေတြကို

အေတြးေတြေအးေဆးသြားေအာင္ အားလံုးရဲ႕ဦးေႏွာက္ေတြကို

ခံစားခ်က္ေတြခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ေအာင္ အားလံုးရဲ႕အသည္းႏွလံုးေတြကို

ကိုင္း… က်ဳပ္တို႔ ဘာဆက္လုပ္ၾကမွာတုန္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး။

ပန္ဒိုရာ

၃.၉.၂၀၁၃

(၂၀၁၃ စက္တင္ဘာ ၂၁ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကဗ်ာလႈပ္ရွားမႈ အတြက္ ေပးပို႔ထားေသာကဗ်ာ)

Expand..

Summary..

ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္ကေလးတစ္လံုး

ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္ကေလးတစ္လံုး  

အိမ္ဆိုတာ ကၽြန္မရဲ႕ ဘဝတေလွ်ာက္မွာ အခါ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ေျပာင္းၿပီး ေနထိုင္ခဲ့ရ၊ အခုအထိလည္း ေျပာင္းေနရဆဲ အရာတစ္ခုပါ။ အိမ္တစ္လံုး ဝယ္ယူပိုင္ဆုိင္ဖို႔ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔အိမ္သားေတြ တခ်ိန္လံုး ႀကိဳးစားပမ္းစား အားထုတ္ခဲ့ရတဲ့ ကိစၥတစ္ရပ္ေပါ့။ အိမ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ထဲမွာ မိသားစု အတူတကြ စုစည္းေနႏိုင္ျခင္း၊ လံုၿခံဳမႈရွိျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ေတြ အေသအခ်ာ ေပါင္းစပ္ပါဝင္ေနတယ္။

ကုိယ့္ကိုယ္ကို လူရယ္လို႔ စသိလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဟာ ေနေရာင္ျခည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ ဝင္ေနတဲ့ နံရံတစ္ခုထဲက အိပ္ခန္းထဲကို ေရာက္ေနတယ္။ အိပ္ခန္းရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ခက္ျဖာညြတ္က်ေနတဲ့ မန္းက်ည္းပင္ကိုင္းေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ လည္မွာ ဆြဲေပးထားတဲ့ ေက်ာက္နီဆြဲသီးေလးကို အိပ္ခန္းထဲ တုိးဝင္ေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ထားလုိက္ရင္ သက္တံေရာင္စံုအရိပ္ေတြ တခန္းလံုး တဖ်တ္ဖ်တ္ လက္ေနတာကို ကၽြန္မက သေဘာက်ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါဟာ ငယ္ဘဝကို ျပန္ေတြးလိုက္ရင္ အာရုံထဲဝင္လာတဲ့ ပထမဆံုး အမွတ္တရ ပံုရိပ္ပါ။ 

ကၽြန္မ ပထမဆံုး မွတ္မိခဲ့တဲ့ အဲဒီအိမ္ဟာ ဝါးခယ္မ ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေမာင္းဒီးလို႔ ေခၚတဲ့ ကရင္ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ရွိတယ္။ ေဖေဖက ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္နဲ႔ အဲဒီရြာမွာ ၃ ႏွစ္တာဝန္က်ခဲ့တာ ကၽြန္မ အသက္ ၂ ႏွစ္ကေန ၅ ႏွစ္နီးပါး အရြယ္အထိပဲ။ အိမ္က မဒရပ္ အိမ္လို႔ ေခၚၾကတဲ့ ေျခတံရွည္ အိမ္အမ်ိဳးအစား။ လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ ေကာင္းေကာင္း လြတ္တဲ့ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ေျမႀကီးမာမာရွိတယ္။ လူေတြက အေပၚမွာပဲ ေနတယ္။ အိမ္ေဘးမွာ အိမ္ေပၚတက္တဲ့ ေလွခါးရွည္တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက အိမ္မွာ မိသားစု ေလးေယာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမရယ္၊ ကၽြန္မထက္ တစ္ႏွစ္ခြဲပဲ ႀကီးတဲ့ အစ္ကိုရယ္၊ ကၽြန္မရယ္။ ကၽြန္မတို႔က အဲဒီအိမ္ကို ငွားေနၾကတာပါ။ အိမ္ေရွ႕ျခမ္းမွာေနတယ္။ အိမ္ရွင္ ကရင္မိသားစုက ေနာက္ေဖးျခမ္းမွာ ေနၾကတယ္။ 

အိမ္ေရွ႕မွာ ေခ်ာင္းကေလးရွိတယ္။ ကိုကိုနဲ႔ ကၽြန္မ ကို ေဖေဖက ေခ်ာင္းထဲကို မၾကာခဏ ေခၚသြားၿပီး ေရခ်ိဳးေပးေလ့ရွိတယ္။  ေဖာင္ဖြဲ႔ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာတံုးကေလးေတြေပၚမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို တင္ၿပီး ေရကစားရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာအခ်ိန္ေတြ ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္။ ေမေမကေတာ့ ေရေၾကာက္သူ။ ကမ္းနားကေန စိတ္ပူၿပီး လွမ္းေအာ္ေနေလ့ရွိသတဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွ ေဖေဖက ျပန္ေျပာေလ့ရွိတာက “အဲဒီတုန္းက ငါေတာ္ေတာ္မိုက္မဲတာပဲ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေရေကာင္းေကာင္း မကူးတတ္ မငုပ္တတ္ဘဲနဲ႕ တကယ္လို႔မ်ား ကေလးေတြ ေရထဲက်သြားရင္ အခက္ေတြ႔ရမွာ” တဲ့။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ အသည္းယားစရာ။ မိုးတြင္းကာလေတြမွာေတာ့ ေခ်ာင္းထဲက ေရက တက္လာၿပီး အိမ္ေအာက္မွာ ေရေတြျပည့္ေနတတ္တယ္။ ေဖေဖက ကၽြန္မတို႔ကို သစ္ထြင္းေလွေလးေတြ လုပ္ေပးတယ္။ သားေရကြင္းကေလးေတြ လိမ္က်စ္ၿပီး ပန္ကာမွာ ပတ္ၿပီးေတာ့ အိမ္ေပၚကေန ေလွလႊတ္ၾကတယ္။ ေဖေဖက ငါးေတြ ပုစြန္ေတြ ဖမ္းမိလို ဖမ္းမိျငား ၿမံဳးေထာင္တတ္ေသးတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ၿမံဳးထဲမွာ ေရေျမြတစ္ေကာင္ မိေနတာ ကၽြန္မ မွတ္မိတယ္။ ေရေတြထဲမွာ ေမွ်ာ့ေတြ ရွိတတ္တာကိုလည္း သတိရမိတယ္။ ကၽြန္မက ေမွ်ာ့ေတြ တီေကာင္ေတြလို ေပ်ာ့ေပ်ာ့ အေကာင္ေတြကို သိပ္ေၾကာက္တတ္တယ္။ 

ရြာကေလးမွာ ကၽြန္မတို႔ လိုအပ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ေတြနဲ႔ အေျခာက္အျခမ္း စားစရာေတြကို အလြယ္တကူ စံုစံုလင္လင္ ဝယ္လို႔ရႏိုင္ဘူး။ အနီးဆံုးၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ ဝါးခယ္မၿမိဳ႕ကို အနည္းဆံုး တစ္လတစ္ခါေလာက္ စက္ေလွစီးသြားၿပီး ေစ်းဝယ္ရတယ္။ ဆံပင္ညွပ္ရင္လည္း ဝါးခယ္မကိုပဲ သြားညွပ္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၿမိဳ႕ကိုတက္တုိင္း ကုန္စံုဆိုင္မွာ ေခါင္းအံုးသၾကားလံုး ဝယ္ေကၽြးတာကို မွတ္မိေနေသးတယ္။ ေခါင္းအံုးသၾကားလံုး ဆိုတာ ေခါင္းအံုးေသးေသးေလးနဲ႔ ဆင္တူတဲ့ ပလတ္စတစ္အိပ္ကေလးနဲ႔ စြပ္ထားတဲ့ ထိုင္းကလာတဲ့ သၾကားလံုးေလးကို ကၽြန္မတို႔က ေခၚတာပါ။ ႏိုင္ငံျခားပစၥည္း ရွားပါးတဲ့ ငယ္ဘဝက အဲဒီလို ဆန္းဆန္းျပားျပားလို႔ ထင္မိတဲ့ စားစရာေတြအားလံုးဟာ အရသာရွိေနတာပဲ။ 

အဲဒီရြာကေလးမွာ မွတ္မိေနတဲ့ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ တရြာလံုးမွာ ခေရပင္ေတြ ေပါမ်ားတာပါပဲ။ တစ္ပင္နဲ႕တစ္ပင္မွာ ပြင့္တဲ့ ခေရပြင့္ေတြက မတူၾကဘူးဆိုတာက ကၽြန္မက သတိထားမိခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕က အေရာင္ ပိုျဖဴတယ္။ တခ်ိဳ႕က အပြင့္ပိုႀကီးတယ္။ မန္က်ည္းပင္ေတြလည္း မ်ားပါတယ္။ အိမ္ျပတင္းေပါက္က လွမ္းျမင္ရတဲ့ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ မန္က်ည္းသီးအႏုေလးေတြ ေကာက္ရတာကိုလည္း ကၽြန္မက ႀကိဳက္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ မိုးေတြေလေတြ ႀကီးတဲ့ တစ္ေန႔မွာ ေမေမက ေဒေဝါလာၿပီ လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မက ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မန္က်ည္းပင္ေပၚမွာ မိုးခုိေနတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေဒေဝါဆိုတာ အဲဒီေၾကာင္ကို ေျပာတာလို႕ ထင္မိခဲ့ဖူးတယ္။ ေဒေဝါက ေၾကာင္ နဲ႔တူတာပဲလို႕ေတာင္ ေတြးလိုက္ေသးတယ္။ 

ကိုကိုက အသက္   ၅ ႏွစ္ခြဲ အရြယ္မွာ ေမာင္းဒီးရြာက ေက်ာင္းမွာ သူငယ္တန္း စတက္ပါတယ္။ မနက္ဆိုရင္ ေဖေဖနဲ႕ ကိုကိုတို႕ ေက်ာင္းသြားၾကတဲ့အခါ ကၽြန္မက အိမ္မွာ ေမေမနဲ႕ က်န္ခဲ့တယ္။ ေမေမက ကၽြန္မကို အိမ္မွာ စာသင္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းဆရာအိမ္ဆိုေတာ့ စာရြက္ေတြ ခဲတံေတြက အဆင္သင့္ရွိေနတယ္။ ကၽြန္မဟာ ေက်ာက္သင္ပုန္းကို အဆင့္ေက်ာ္ၿပီး စာရြက္ေပၚမွာ ကႀကီး ခေခြး စေရးတတ္ခဲ့တာ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေဖေဖ့ ေဖာင္တိန္ကို ကၽြန္မက ယူေရးရင္း နစ္က်ိဳးသြားသတဲ့။ လူႀကီးေတြက ေတြ႕သြားတဲ့အခါ ေဖာင္တိန္ နစ္က်ိဳးေနတာ ဘယ္သူလုပ္တာလဲ လို႔ ေမးေတာ့ အိမ္ေရွ႕ဝရံတာမွာ တဝီဝီ ပ်ံဝဲေနတဲ့ ပိတုန္းေတြကို လက္ညိဳးထုိးျပၿပီး ပိတုန္းထိုးတာ လို႔ ကၽြန္မက အတင္းျငင္းပါသတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ ဆင္ေျခမ်ားတဲ့ ကေလးလို႔ ေျပာၾကေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ ေဖာင္တိန္ကို တကယ္ပဲ ပိတုန္းထိုးသြားတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာေပါ့လို႔ ထင္ခ်င္ေသးတယ္။  

ေက်ာင္းတက္ရက္ေတြမွာ ညေန ေလးနာရီ ထိုးခါနီးရင္ ေဖေဖနဲ႕ကိုကို ျပန္လာမွာကို အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းတဲ့ ေလွခါးေပၚမွာ မတ္တတ္ရပ္ရင္း ကၽြန္မက ေမွ်ာ္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ေလွခါးလက္ရမ္းက ပြတ္လံုးတိုင္ေလးေတြၾကားမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ဒူးေခါင္းေလးက ေလွ်ာဝင္သြားၿပီး ျပန္ဆြဲထုတ္မရလို႔ ကၽြန္မက ေအာ္ငိုေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီေလွခါးမွာ ဒူးေခါင္းညပ္တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲလို႕ ေမေမက ျပန္ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္က ၾကမ္းျပင္ေတြမွာ နည္းနည္း က်ဲေနတဲ့ အပိုင္းေတြ ရွိတယ္။ ကၽြန္မက အိမ္ေပၚကေန အဲဒီၾကမ္းေပါက္ေတြကတဆင့္ ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ေက်ာက္နီဆြဲသီးေလးဟာ ၾကမ္းေပါက္နဲ႕ညပ္ၿပီး ေအာက္ကို ျပဳတ္က်သြားပါေလေရာ။ ဆြဲႀကိဳးေလးလည္း ျပတ္သြားတယ္။ အိမ္ေအာက္က ေျမႀကီးေပၚမွာေတာ့ ၾကက္တစ္ေကာင္ရွိတယ္။ ေမေမက သိသိခ်င္း အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းသြားေတာ့ ဆြဲသီးေလးကို မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီနားက ၾကက္ပိုင္ရွင္က သူ႕ၾကက္ ေကာက္စားသြားတာ ျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး ၾကက္ကိုဖမ္းၿပီး သတ္လိုက္တယ္။ ၾကက္ေသသြားတာေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၾကက္အစာအိမ္ထဲကေန ဆြဲသီးေလး ျပန္ရခဲ့တယ္။ 

ကရင္လူမ်ိဳး အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ရြာသူရြာသားေတြက ကၽြန္မတို႔မိသားစုကို ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမကိုလည္း ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ေခ်ာင္းထဲက ပုစြန္တုပ္ေတြ ရွာေတြ႕ရင္ ေမေမႀကိဳက္တတ္မွန္းသိလို႔ လာေပးၾကတယ္။ သူတို႔လုပ္တဲ့ ရိုးရာမုန္႔ေတြလည္း လက္ေဆာင္ ေပးတတ္ၾကတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြက ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္ေတြ မ်ားပါတယ္။ ခရစ္စမတ္ညေတြမွာ ကၽြန္မတို႔အိမ္ေရွ႕ကို သီခ်င္း လာဆိုေလ့ရွိၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကလည္း သူတို႔ရဲ႕ ပြဲေတာ္ေတြကို၊ တခါတေလမွာ ဘုရားေက်ာင္းကို သူတို႔နဲ႕အတူ လုိက္သြားေလ့ ရွိပါတယ္။ ကရင္စကားလည္း မေတာက္တေခါက္ သင္ၾကတယ္။ အဲဒီရြာကေလးမွာ ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ ပစၥည္းပစၥယ ရွားပါးတာကလြဲလို႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ေဖေဖနဲ႕ေမေမတို႕က ေျပာပါတယ္။ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ တျခား ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြကလည္း မရွိေတာ့ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမတို႕ဟာ ေရဒီယုိနားေထာင္၊ မဂၢဇင္းေတြ ဝတၳဳေတြဖတ္၊ တခါတေလေတာ့ စစ္တုရင္ (ခ်က္စ္) ကစားေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ပထမဆံုး ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ခဲ့တဲ့ ဂိမ္းက ခ်က္စ္ထိုးတာလို႔ ေျပာလို႕ရမယ္။ 

ေနာက္ေတာ့ အဲဒီရြာေလးကေန ေျပာင္းခါနီးမွာ ေမာင္ေလးကို ေမေမက ကိုယ္ဝန္ရလာခဲ့တယ္။ အဲဒါကိုလည္း ထမင္းစားၿပီးခါစမွာ ေဘာလံုးကန္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဆံုးသြားတဲ့ ေဖေဖ့ တပည့္ ကရင္ေလး ဝင္စားတာလို႔ ရြာကလူတခ်ိဳ႕က ယံုၾကည္ေနၾကေသးတယ္။ ေမေမက ေမာင္ေလး ကိုယ္ဝန္ရခါနီးမွာ အဲဒီကေလးကို အိပ္မက္ မက္သတဲ့။ 

အဲဒီရြာကေန ေျပာင္းသြားၿပီး ေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာေတာ့ ေမာင္ေလး ၄ ႏွစ္သားေလာက္ အရြယ္မွာ တစ္ခါပဲ ရြာေလးကို အလည္ခဏ ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ အလည္သြားတုန္းမွာ ေခ်ာင္းကမ္းစပ္မွာ ေမာင္ေလးကို ေရခ်ိဳးေပးဖို႔ လုပ္ေနတုန္း သူက မေျပာမဆိုနဲ႔ ေခ်ာင္းထဲ ခုန္ခ်လိုက္တယ္။ တိမ္တိမ္ေလး ထင္လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ တည္းတဲ့အိမ္က ရြာခံေက်ာင္းဆရာက အတင္းေျပးလာၿပီး ေမာင္ေလးကို ေရငုပ္ဆယ္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ ရြာထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့အခါ ေဘာလံုးကန္ၿပီး ဆံုးသြားတဲ့ ကေလးရဲ႕ မိဘေတြအိမ္ကို ခဏ ဝင္လည္ၾကေသးတယ္။ ဓာတ္ပံု အယ္လ္ဘန္ထဲမွာ သူတို႔ အမ်ိဳးေတြကို ဘယ္သူက ဘယ္သူလဲဆိုတာ ေထာက္ျပခုိင္းေတာ့ ေမာင္ေလး ေထာက္ျပတာေတြက မွန္ေနျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ ေမာင္ေလးကို အဲဒီ ကရင္ေလး ဝင္စားတာလို႔ ပိုထင္ၾကျပန္ေရာ။ 

ငယ္ငယ္တုန္းက အဲဒီရြာမွာ ေနခဲ့စဥ္ တခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းအရာေတြကို ကၽြန္မ အမွတ္ရေနတယ္ လို႔ အခုအခ်ိန္မွာ ေျပာေတာ့ ေမေမက မယံုဘူး။ ေနာက္တစ္ေခါက္ သြားလည္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ၈ ႏွစ္သမီးေလာက္ ရွိေနၿပီမို႔လို႕ အလည္ခရီးက ျမင္ကြင္းကိုပဲ သတိရတာျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မမ်က္စိထဲ ျမင္ေနတဲ့ ရုပ္ပံုေတြဟာ ၃ ႏွစ္ ၄ ႏွစ္ အရြယ္က ဖမ္းယူထားတဲ့ ပထမဆံုး မွတ္ဥာဏ္ေတြလို႔ပဲ ထင္ေနမိတယ္။ အဲဒီငယ္ဘဝ အေၾကာင္းေတြကို မိဘေတြက အၿမဲ ျပန္ေျပာေနၾကလို႔ မေမ့မေလ်ာ့ပဲ သတိရေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ 

ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔လည္း ရြာေတြ ၿမိဳ႕ေတြ အလီလီ ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကိုလည္း ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ႏို္င္ငံရပ္ျခားအထိ ေရာက္ေတာ့လည္း အိမ္ေတြ ဆက္လက္ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ေနရဆဲပါ။ ေခတ္ႀကီးကလည္း ေျပာင္းလဲ တိုးတက္လာတာနဲ႔ အမွ် ထူးျခားဆန္းျပားတဲ့ အသံုးအေဆာင္သစ္ေတြ အလြယ္တကူ ရလာတယ္။ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးလည္း ပိုလြယ္လာတယ္။ ေငြေၾကးလည္း ပိုၿပီး သံုးစြဲႏိုင္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွားပါးတဲ့ ကာလတစ္ခုမွာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲတဲ့ မိသားစုေမတၱာေတြနဲ႕ ျပည့္စံုလံုေလာက္ခဲ့တဲ့ အိမ္ကေလးတစ္လံုးဟာ တကယ္ရွိခဲ့တာပါ။

ပန္ဒိုရာ

၁၆.၅.၂၀၁၃

(Home and Services Journal, Vol.1, No.6, July 27 2013 တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိၿပီး)

Expand..

Summary..

အိတ္ပြင့္ေလေသာအခါ

 မေရးျဖစ္တာၾကာတဲ့ ဘေလာ့ဂါဆန္တဲ့ပို႔စ္တစ္ခု ေရးလိုက္ပါတယ္။ မတက္ဂ္ေဝ အတြက္ :)

၂၀၀၇ ခုႏွစ္တုန္းကေတာ့ အိတ္ထဲမွာ ဘာရွိသလဲ ဆိုတဲ့ tag ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားရင္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က စင္ကာပူမွာ ရုံးတက္ရင္းလြယ္တဲ့ အိတ္ထဲက အရာေတြနဲ႔ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ျမန္မာျပည္မွာ ဟိုနားဒီနားသြားရင္းလြယ္တဲ့ အိတ္ထဲက အရာေတြ ဘာကြာသလဲ ဆိုတာကို ယွဥ္ၾကည့္လို႔ရမယ္။

ကိုယ့္မွာ အိတ္ေတြ မ်ားတယ္။ ႂကြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ဟာ ဒီလိုပါပဲ။ အေဟာင္းေတြက မပ်က္စီးေသးေတာ့ အသစ္ထပ္ဝယ္တဲ့အခါ တိုးပြားလာတဲ့သေဘာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အိတ္ေတြက သြားရလာရတဲ့ လမ္းနဲ႔ သင့္ေတာ္ေအာင္ ေျပာင္းကိုင္စရာ လိုတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဝတ္အစားေတြနဲ႔ အေရာင္အေသြးလိုက္ဖက္ေအာင္ ဝယ္မိတာျဖစ္တယ္။ စင္ကာပူမွာ ေနတုန္းကေတာ့ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ရလို႔ မရည္ရြယ္ပဲ ဝယ္ျဖစ္တာမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့တယ္။ 

ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ လံုၿခံဳတဲ့ အိတ္ေတြကို ဦးစားေပး လြယ္ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကဒ္ျပားေတြထည့္ထားတဲ့ ေခါက္အိတ္(wallet)ကေလး ဆန္႔ရုံနဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့ဘူး။ ပိုက္ဆံေတြအခ်ပ္လိုက္ ထူထူေဖာင္းေဖာင္း သယ္စရာေတြ ရွိလာတဲ့အခါ က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္းရွိတဲ့ အိတ္ေတြကို သံုးျဖစ္တယ္။ အိတ္တစ္လံုးကေန တစ္လံုး ေျပာင္းကိုင္တဲ့အခါ ဟိုဟာေမ့ ဒီဟာေမ့လည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

အခုတေလာေတာ့ edc အိတ္ေလးကိုပဲ ကိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး ဖြင့္ရပိတ္ရ လြယ္ကူတယ္။ အိတ္ထဲမွာေတာ့ သူမ်ားတကာထက္ ထူးထူးေထြေထြ ပါလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။

၁။ အနက္ေရာင္ ပုိက္ဆံအိတ္ေလး။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအိတ္က အလွျပင္ပစၥည္းထည့္တဲ့အိတ္ပါ။ ျမန္မာပိုက္ဆံေတြ ဆန္႔ရမယ္။ ပါးၿပီး ေပ်ာ့ေျပာင္းရမယ္။ ေပါ့ရမယ္။ သိပ္လည္းမႀကီးရဘူး။ အဲဒီလိုစဥ္းစားေတာ့ အဲဒီအိတ္ေလးကိုပဲ သံုးလိုက္တယ္။ အထဲမွာ တစ္ရွဴး၊ ပိုက္ဆံအခ်ိဳ႕၊ မွတ္ပံုတင္ကဒ္ ပါတယ္။ မရွင္းလင္းျဖစ္တဲ့ ေဘာက္ခ်ာေဟာင္း တခ်ိဳ႕လည္းပါတယ္။

၂။ Name card holder သားေရအိတ္ကေလး။ အထဲမွာ နာမည္ရင္းနဲ႔ ကဒ္ေတြေရာ၊ ပန္ဒိုရာနာမည္နဲ႔ ကဒ္ေတြေရာပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုသူမ်ားက ကဒ္ေပးရင္လည္း အဲဒီအိတ္ထဲက အကန္႔တစ္ကန္႔မွာ ထည့္ထားတယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ ေျပာင္းတဲ့အခါ အဲဒီ name card အိတ္ေလးက မၾကာခဏ ေမ့က်န္တတ္တယ္။

၃။ iPhone external ဘက္ထရီ။ ျမန္မာျပည္မွာ မီးခဏခဏ ပ်က္တယ္ဆိုလို႔ စင္ကာပူက မျပန္ခင္ ဝယ္လာခဲ့တာပါ။ ခရီးေဝးသြားေတာ့ အသံုးဝင္တယ္။ ဟိုနားဒီနားသြားရင္ သိပ္မလိုေပမယ့္ ေဆာင္ထားျဖစ္တယ္။

၄။ ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္း။ ေလာေလာဆယ္ ဒီအိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ေဘာလ္ပင္ကေတာ့ မေနာ္ရဲ႕ ေအာ္ဇီလက္ေဆာင္ ေဘာလ္ပင္ေလးပါ။ အေဘာ္ရီဂ်င္နယ္ ဒီဇိုင္းကို ႀကိဳက္လို႔ ဒါေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ သံုးျဖစ္တယ္။ မင္ေတာင္ အေတာ္ေလ်ာ့ေနပါၿပီ။ (မေနာ္က ဒီတစ္ခါျပန္လာရင္ ေနာက္ထပ္ တစ္ေခ်ာင္း ထပ္ေပးေနပါဦးမယ္ေလ။ :P)

 

၅။ clinique ႏႈတ္ခမ္းနီနဲ႔ မိတ္ကပ္တြဲလ်က္။ တစ္ခါတည္းတြဲထားေတာ့ အဆင္ေျပလို႔ပါ။ မွန္လည္းပါတယ္။

 

၆။ မွတ္စုစာအုပ္ေသးေသးေလး။ မွတ္စုစာအုပ္ ၃ အုပ္ေလာက္ထားၿပီး ဟိုအိတ္ ဒီအိတ္ေတြထဲ ေရာက္ေနတယ္။ မွတ္စရာရွိရင္ ႀကံဳသလိုမွတ္တယ္။ ဘယ္ထဲမွာ မွတ္မိမွန္းမသိလို႔လည္း ျပန္ရွာရတတ္တယ္။ ဒီအိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီစာအုပ္ေလး ရွိတယ္။

၇။ memory stick ။ အခ်က္အလက္ေတြ လိုအပ္ရင္ ကူးဖို႔ ေပးဖို႔။ မေပ်ာက္ေအာင္ သတိထားရတယ္။

၈။ ေသာက္ေဆးအခ်ိဳ႕။ 

၉။ ဆံပင္စည္းတဲ့ ကြင္းေလးတစ္ခု လိုရမယ္ရ။

၁၀။ စာမူခ ထည့္ထားတဲ့ စာအိတ္ေတြ။ စာမူခရလာရင္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ သိမ္းထားေလ့ ရွိပါတယ္။ အခုတေလာေတာ့ ရလာရင္ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက မထုတ္မိပဲ အသံုးစရိတ္ထဲ ထည့္မိသြားလို႔။ 

၁၁။  လက္ကိုင္ဖုန္း။ iPhone 3GS အေဟာင္းေလးပါ။ (သနားစရာ)

၁၂။ ေနကာမ်က္မွန္ထည့္ထားတဲ့ အိတ္ပန္းေရာင္ေလး။ အဲဒီအိတ္ကလည္း အလွျပင္ပစၥည္း ထည့္တဲ့အိတ္မ်ိဳးပါပဲ။ အဲဒီအထဲကို ႀကံဳသလို မ်က္မွန္ကို ထည့္ထားတာ။ အလွအပအတြက္ တပ္ေလ့ေတာ့ သိပ္မရွိပါဘူး။ (မ်က္မွန္ထက္ ပိုလွပတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ဖံုးအုပ္ထားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲေနာ့ :P) ေနပူတဲ့ေန႔ေတြမွာ လမ္းမကို ၾကည့္ရတာ မ်က္စိက်ိန္းလို႔ ေဆာင္ထားတာ။ 

၁၃။ ေခါက္ထီးတစ္ေခ်ာင္း ပါေလ့ရွိပါတယ္။ ေနပူလည္းမခံႏိုင္၊ မိုးရြာလည္းမခံႏိုင္လို႔ပါ။ ဓာတ္ပံုထဲမွာေတာ့ မပါဘူး။ 

iPad ကို ေလးလို႔ အၿမဲသယ္ေလ့မရွိဘူး။ သံုးစရာရွိလို႔ သယ္ရင္လည္း အိတ္ထဲမွာ မထည့္ပဲ သပ္သပ္ ကိုင္ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ ယူရင္လည္း ကြန္ပ်ဴတာအိတ္နဲ႔ သီးသန္႔ ထည့္ပါတယ္။

စင္ကာပူမွာ အိတ္ထဲမွာပါတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္က အိတ္ထဲမွာပါတဲ့ အရာေတြ ဘာကြာလဲ။ ယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္ပါၿပီ။ :)

P.S. ဒါနဲ႔ အိတ္ပြင့္ေလေသာအခါ ဆိိုတာက ဆရာေအာင္လင္းရဲ႕ ရင္ပြင့္ေလေသာအခါ ဆိုတဲ့ ဝတၳဳေခါင္းစဥ္ကို သတိရလို႔။

Expand..

Summary..

ျမန္မာဘေလာ့ဂ္မ်ား ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ဘယ္ပံုဘယ္ႏွယ္

ျမန္မာဘေလာ့ဂ္မ်ား ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ဘယ္ပံုဘယ္ႏွယ္

၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ၁ ရက္တြင္ ဘေလာ့ဂ္ေဒးက်င္းပေနေသာ ဘေလာ့ဂါမ်ား

အင္တာနက္ကို စတင္ သံုးစြဲခဲ့တာ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ဂ်ဴလိုင္လမွာ စင္ကာပူကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က စတယ္ ဆိုေပမဲ့ လူမႈကြန္ယက္ေတြထဲမွာ နာမည္တစ္ခု ဖန္တီးၿပီး လႈပ္ရွားသက္ဝင္ခဲ့တာက ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာပါ။ အင္တာနက္ထဲမွာ ကၽြန္မအမ်ားဆံုး အသံုးျပဳျဖစ္တဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြကေတာ့ google.com ရွာေဖြေရးစနစ္ရယ္ အစပိုင္းက hotmail ေနာက္ yahoo နဲ႔ အခုလက္ရွိေတာ့ gmail ဆက္သြယ္ေရးစနစ္ေတြပါ။ ေနာက္ေတာ့ blogspot နဲ႕ ေနာက္ဆံုး facebook လူမႈကြန္ယက္ေတြကို အခ်ိန္အေတာ္ ခြဲေဝေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

မေရရာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြေၾကာင့္ေရာ၊ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ ရွိခ်င္တာေၾကာင့္ေရာ၊ အမ်ားနဲ႔သက္ဆိုင္ေနတဲ့ ကိုယ့္အလုပ္အကိုင္နဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းျဖစ္ေအာင္ေရာ ပန္ဒိုရာ ဆိုတဲ့ အမည္ကို စသံုးခ်ိန္မွာေတာ့ အလြယ္တကူမွတ္မိႏိုင္ၿပီး ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘယ္သူဘယ္ဝါလို႔ ခြဲျခားမႈမရွိႏိုင္တဲ့ nick name တစ္ခုလို႔သာ မွတ္ယူခဲ့ပါတယ္။ ကေလာင္နာမည္တစ္ခုအေနနဲ႕ စာေရးသားမယ္လို႔ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါ။  ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ “ေမာင္း” လို႔လည္း အမည္ရ “မႈန္ေရႊရည္” လို႔လည္းေခၚတဲ့ ျမန္မာဝက္ဘ္ဆိုက္တစ္ခုရယ္။ “ပလန္းနက္ (Planet) ဖိုရမ္” ရယ္မွာ ပန္ဒိုရာ နာမည္နဲ႔ အေကာင့္ေတြဖြင့္ခဲ့တယ္။

ကၽြန္မဟာ တက္ႂကြတဲ့ ဖိုရမ္မာတစ္ဦး မဟုတ္ခဲ့ေပမဲ့ ဖိုရမ္ေတြမွာ သူမ်ားေတြေရးခဲ့တာကိုေတာ့ စိတ္ဝင္စားမိပါတယ္။ အျပန္အလွန္ေျပာစကားေတြၾကားမွာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေနေတြ၊ လူမႈဘဝေတြ၊ လူေတြရဲ႕ ေတြးေခၚယူဆပံုေတြကို စူးစမ္းမိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မ မမီလိုက္တဲ့ အခ်ိန္က ပုဂံ ဖိုရမ္ဆိုတာ အေတာ္ကို သက္ဝင္စည္ကားခဲ့တဲ့ ေနရာတစ္ခုလို႔ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီဖိုရမ္ ပ်က္သြားတဲ့အခါ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ပလန္းနက္ဖိုရမ္ ကို ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ၾကတယ္။  ပလန္းနက္ထဲမွာေတာ့ ညီလင္းဆက္၊ ေမဓာဝီ၊ ကယ္လ္ဗင္၊ lion slayer၊ နတ္ဆိုး အစရွိတဲ့ ဖိုရမ္မာေတြရဲ႕ အေရးအသားေတြကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဖိုရမ္တခ်ိဳ႕မွာ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ မသံုးၾကေသးဘူး။ ကၽြန္မကလည္း ျမန္မာစာကို win စနစ္ကေန ရိုက္တတ္္ခဲ့တာမို႕ စာရိုက္ရတာေတာ့ သိပ္အခက္အခဲမရွိခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ေတာ့ ပလန္းနက္ဖိုရမ္မွာ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ျငင္းခုန္မႈေတြ ဆူပြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က hack လိုက္တယ္ထင္ပါတယ္။ ဖိုရမ္ႀကီး ေဒါင္းသြားပါတယ္။ ျပန္ေပၚလာေတာ့ ပို႔စ္ေတြအမ်ားႀကီး ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ The day after tomorrow ရုပ္ရွင္ထဲက ေရခဲေခတ္ကို ျပန္ေရာက္သြားသလို အားလံုးဟာ ရွင္းလင္းသြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဖိုရမ္မာေတြဟာ အားႀကိဳးမာန္တက္ ျပန္ေရးၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဒါင္းရင္း ေပ်ာက္ရင္းနဲ႔ စိတ္ညစ္လာၾကတယ္ထင္ပါတယ္။ အျခားဖိုရမ္ေတြကို ေရႊ႕ေျပာင္းကုန္ၾကတယ္။

ပဒုမၼာ၊ ေနးတစ္ဗ္ စတဲ့ဖိုရမ္ေတြ အသီးသီးေပၚလာပါတယ္။ ရတနာ ဖိုရမ္ကေတာ့ ပလန္းနက္ နဲ႔ အခ်ိန္အတူတူေလာက္ကတည္းက ေပၚေနတာလို႔ထင္ပါတယ္။  ရတနာဖိုရမ္မွာ လူသိပ္မမ်ားတာနဲ႔ ကၽြန္မက သြားေရးျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ အက္ေဆးေတြကို အဲဒီမွာ တင္ၿပီး ဝါသနာပါသူေတြနဲ႔ ေဝမွ်ဖတ္ခဲ့တယ္။ ပန္ဒိုရာဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ စာေပလက္ရာေတြ ျပန္ေရးျဖစ္တာ အဲဒီအခ်ိန္က အေစာဆံုးလို႔ေျပာလို႕ရမယ္။ အခုေတာ့ ရတနာဖိုရမ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီက မိတ္ေဆြအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အဆက္အသြယ္ေတြ ျပတ္သြားၾကပါၿပီ။  ျမန္မာက်ဴးပစ္ ဖိုရမ္ဟာလည္း ထင္ရွားပါတယ္။ အဲဒီမွာ အေကာင့္တစ္ခု ဖန္တီးျဖစ္ေပမယ့္ ဖတ္ရုံပဲဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာက်ဴးပစ္ဟာ အခုအထိလည္း ဆက္လက္ရွင္သန္ေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီက ထုတ္တဲ့ အီးဘြတ္ခ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ျမန္မာတီးေရွာ့ပ္ ဆိုတဲ့ဖုိရမ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းအရာေတြ ေဆြးေႏြးၿပီး အေတာ္ အသက္ဝင္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုထားၿပီး ေဆြးေႏြးဖလွယ္ၾကတဲ့ ဖိုရမ္ေတြလည္း ေပၚလာပါတယ္။ ဥပမာ ေျပာရရင္ ျမန္မာအန္ဂ်ီအိုမ်ား ဖိုရမ္ပါ။

စာေပနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ အိပ္မက္၊ ခ်ယ္ရီသစၥာ စတဲ့ ဝက္ဘ္ဆိုက္ေတြကို သတိထားခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီဝက္ဘ္ဆိုက္ေတြမွာ ဝတၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ အက္ေဆး၊ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ဘာသာျပန္လက္ရာေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ခ်ယ္ရီသစၥာက အီးဘြတ္ခ္ေတြ ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ စင္ကာပူအေျချပဳ သံလြင္အိပ္မက္ အင္တာနက္မဂၢဇင္းဟာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ကတည္းက တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ မဂၢဇင္းပါ။ မာယာမဂၢဇင္း၊ ေကာင္းကင္၊ ေန႔သစ္၊ မိုးမခ၊ စတဲ့ ျပည္ပအေျခစိုက္ အင္တာနက္ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေတြမွာလည္း စာေပလက္ရာေတြ အမ်ားအျပားကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဖြဲ႔တည္ရာ၊ စာပန္းခ်ီ၊ ေလာကအလွ တို႔ကိုလည္း ဖတ္ရႈသူ မ်ားလာပါတယ္။ အီးဘြတ္ခ္ အေနနဲ႔ေရာ အြန္လိုင္းအေနနဲ႔ပါ စာေပမဂၢဇင္းေတြ ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ ေပ်ာက္သူေတြလည္း ေပ်ာက္သြားၾကပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေရႊေဒါင္းေတာင္၊ မ်က္ရႈ၊ ခရမ္းရိပ္၊ ရသကမ္းေျခ လပြတၱာအြန္လိုင္းမဂၢဇင္း စတာေတြ ဆက္လက္ထြန္းကားေနတာကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။

ဖိုရမ္ေတြ၊ ဝက္ဘ္ဆိုက္ေတြကို ဖတ္ရႈေနခ်ိန္မွာ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို စၿပီး သတိထားမိပါတယ္။ ေမာင္လွ၊ ညီလင္းဆက္၊ ေမဓာဝီ၊ ႏိုင္းႏုိင္းစေန၊ အိမ့္ခ်မ္းေျမ့၊ စိုးေဇယ်ထြန္း၊ ဟနစံ အစရွိတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြဟာ ဘေလာ့ဂ္ထူေထာင္ရာမွာ အေတာ္ ေစာခဲ့ၾကပါတယ္ ။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္မွာ ေပၚလာတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ၂၀၀၆ ဒီဇင္ဘာမွာ ဘေလာ့ဂ္စေပါ့မွာ pandora-and-pandora.blogspot.com ဆုိၿပီး ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာစာမွ မတင္ေသးဘဲ တျခားဘေလာ့ဂ္ေတြကို ေလ့လာေနခဲ့ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ ပထမဆံုး စတင္တဲ့ ေန႔ကေတာ့ ၂၀၀၇ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေတြ အမ်ားဆံုး အသံုးျပဳၾကတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေတြကေတာ့ blogspot  နဲ႔ wordpress ပါ။ blogspot က user friendly ပိုျဖစ္တာမို႔ အမ်ားစုက ဘေလာ့ဂ္စေပါ့ကို သံုးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး အၿပီးမွာေတာ့ ဘေလာ့ဂ္စေပါ့ကို ျမန္မာျပည္က ၾကည့္လို႔မရေအာင္ ပိတ္လိုက္တာမို႔ wordpress ကိုလည္း တခ်ိဳ႕ ေျပာင္းကုန္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဒိုမိန္းနာမည္ေတြ .com .net ေတြ ဝယ္ကုန္ၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနထုိင္သူေတြကလည္း proxy ေတြသံုးၾက၊ ေက်ာ္ၾက၊ ခြၾကရပါတယ္။

စက္တင္ဘာ၂၀၀၇ မတိုင္ခင္ေပၚခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ၾကည့္ရင္ အမ်ားစုက နာမည္ရင္းမသံုးစြဲတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္အမ်ိဳးအစားေတြဟာ သတင္း၊ စာေပ၊ နည္းပညာ၊ ဘာသာေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ဓာတ္ပံု၊ နည္းပညာ၊ အေထြေထြ စသည္ျဖင့္ စံုလင္ပါတယ္။ စာေပနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အမ်ားစုဟာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ေတြ စာေရးဆရာေတြ မဟုတ္ၾကဘဲ အေပ်ာ္ထမ္းေရးသူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔ေတာ့ ျပည္ပကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရာက္ေနတဲ့ (ဥပမာ ဆရာမ ေဒၚေမၿငိမ္းတို႔လို) စာေရးဆရာ အခ်ိဳ႕သာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က လူအမ်ားစုဟာ အင္တာနက္သံုးတာ၊ ဘေလာ့ဂ္တည္ေဆာက္တာ၊ နည္းပညာေတြ သံုးစြဲတာေတြကို မကၽြမ္းက်င္ၾကသူေတြ မ်ားတဲ့အတြက္ နည္းပညာေဝမွ်ေပးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ အမ်ားအျပားေပၚလာပါတယ္။ ေမာင္လွ၊ ညီလင္းဆက္၊ ေစတန္ေဂါ့၊ ရန္ေအာင္ စသူေတြဟာ template ေတြ၊ gadget ေတြ တပ္ဆင္ပံုအတြက္ အားထားရတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြပါ။

၂၀၀၇ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးဟာ citizen journalist ေတြလို႔ပဲ ေျပာေျပာ ဘေလာ့ဂါေတြလို႔ပဲေျပာေျပာ ပံုမွန္မီဒီယာလမ္းေၾကာင္းက မဟုတ္တဲ့ တစ္ဦးခ်င္းတစ္ေယာက္ခ်င္း သတင္းေဝမွ်သူေတြရဲ႕ အခန္းက႑ကို မီးေမာင္းထိုးျပခဲ့ပါတယ္။ ………

ပန္ဒိုရာ

၃၁.၈.၂၀၁၃

(နာမည္ေတြမျပည့္စံုရင္ အခ်က္ေတြမတိက်ရင္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ျဖည့္စြက္ေပးပါ။ ဆက္လက္ၿပီး ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး ဘေလာ့ဂ္မ်ား၊ ပိတ္ဆို႔စဥ္ကာလက အျခားပလက္ေဖာင္းမ်ား၊ ညီလင္းဆက္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ဂါစစ္တမ္း၊ ဘေလာ့ဂါတို႔ရဲဲ႕ လႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ ဘေလာ့ဂ္ေဒး၊ ဘေလာ့ဂ္ထဲက ဆုေပးပြဲမ်ား၊ ထင္ရွားသူဘေလာ့ဂါမ်ား၊ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ဖိုရမ္ဘာကြာသလဲ၊ အင္တာနက္စာေပဆိုတာ ရွိသလား အစရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကိုလည္း (ေရးခ်င္ရင္)ေရးသားသြားမွာမို႔ ေမွ်ာ္.. ေဟာ္ ေဟာ္.. )

Expand..

Summary..