(ဒီကဗ်ာကို ကိုေမာင္ရင္က ဒီလို ဆင့္ပြားခံစားထားပါတယ္။)
ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႕ကိုယ္
တခါတခါေတာ့လည္း ကိုယ့္ဦးထုပ္ ကိုယ္ ကိုက္စားလိုက္ခ်င္
ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး ဆိုပဲ
စိတ္ပ်က္ေတာင္မွ ငါတို႕လက္မပ်က္ေစရ
ကိုယ့္ေဒါသ ကိုယ္မ်ိဳခ်ေတာ့
တိမ္ကိုတိမ္လို႕မျမင္ဘဲ
မာယာေကာ့ဗ္စကီးရဲ႕ ဘယ္ဘက္ရင္အံုလို႕ျမင္တယ္
ေမွာ္ေအာင္တဲ့ေကာင္ေတြရွိတယ္
ငွက္ဖ်ားတက္သူကဒုနဲ႕ေဒး
က်င္းၿပိဳေတာ့ တခ်ိဳ႕ထြက္ေျပးၾက
ေအာက္ေစ်းနဲ႕ မိသူမိ
တရား၀င္လုပ္ကြက္ ခ်မေပးတဲ့ ႏွလံုးသားတစ္ခုမွာ
အဖမ္းအဆီးေတြကလည္း တယ္မ်ားသကိုး
ငါတို႕အထုပ္အပိုးျပင္တယ္
ငါတို႕လက္မွတ္ေတြျပတယ္
သူတို႕ကလြမ္းရုံေလး လက္ျပလြမ္းေနတဲ့အခ်ိိန္မွာ
ငါတုိ႕က ဒီဘူတာကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဆိုက္လာၿပီ
အထုပ္အပိုးျပန္ခ်
ကြက္လပ္ကို ပတ္ခ်ာလည္ၾကည့္
တိုင္ေထာက္ ႀကိဳးတိုင္း ေျမပံုဆြဲမွတ္
ဒီလိုနဲ႕
ကာကြယ္ေဆးေတြ စူးစူးရွရွ ထိုးၾက
ဖိနပ္ေတြ တစတစ ပါးလာ
ညေနစာေတြ အငတ္ခံတယ္
ညေတြဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မအိပ္ဘူူး
ငါတို႕ဟာ လက္တစ္ဖက္ကစိုက္ပ်ိဳးရင္း
လက္တစ္ဖက္က ရိတ္သိမ္းေနၾကၿပီ။
ပန္ဒိုရာ
(ဘာႀကီးလဲ ဟုေမးသူမ်ား (ရွိခဲ့ရင္) - ကဗ်ာ အပါအ၀င္ အႏုပညာကို ရူးသြပ္ၾကသူမ်ားအတြက္ အနည္းငယ္ ခံစားေရးပါသည္။)
4 days ago
.jpg)
Posts
13 comments:
ဘာႀကီးမွန္း မသိေပမယ့္ ႀကိဳက္တယ္.:)
“ညေနစာေတြ အငတ္ခံတယ္
ညေတြဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မအိပ္ဘူူး”
အဲဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတဲ႕ ဘေလာ႕ဂါတခ်ိဳ႕ ရွိသဗ်ို႕ဳ႕ :P
ပန္..
လက္စသတ္ေတာ့
မေန႔ညက အိပ္မရခ်ိန္မွာ ေရးခ်င္ေနခဲ့တာ
အဲဒီ ကဗ်ာပဲ..။
ေက်နပ္ျပီ။
ဘာၾကီးလဲလို႔ ေမးလုိ႔ မအားေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္တခါဆိုရင္ မမေလး ကဗ်ာကို မဖတ္ရဲေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ အေတြးေတြ အလုပ္ရွဳပ္လို႔။ တရား၀င္ လုပ္ကြက္ ခ်မေပးတဲ့ ႏွလုံးသား တစ္ခုမွာ အဖမ္းအဆီးေတြ တယ္မ်ားသကိုး ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ကို ေတာ္ေတာ္သေဘာက်တယ္။ က်င္းၿပိဳေတာ့ တခ်ိဳ႔ ထြက္ေျပးၾက ဆိုတာကို ေတြ႔ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ စိတ္မလုံဘူး။
(ညေနစာေတြ အငတ္ခံတယ္
ညေတြဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မအိပ္ဘူူး)
ဟိုက္ရွားပါး….ေကာင္းလိုက္တဲ့ကဗ်ာ… ၂ေခါက္ဖတ္သြားတယ္… မအိပ္ခင္ ၁ေခါက္…နက္ျဖန္ ၁ ေခါက္ ဖတ္ဦးမယ္….
(စိတ္ပ်က္ေတာင္မွ ငါတို႕လက္မပ်က္ေစရ
ကိုယ့္ေဒါသ ကိုယ္မ်ိဳခ်ေတာ့
တိမ္ကိုတိမ္လို႕မျမင္ဘဲ
မာယာေကာ့ဗ္စကီးရဲ႕ ဘယ္ဘက္ရင္အံုလို႕ျမင္တယ္)
(ငါတို႕ဟာ လက္တစ္ဖက္ကစိုက္ပ်ိဳးရင္း
လက္တစ္ဖက္က ရိတ္သိမ္းေနၾကၿပီ။)
ကို အရမ္းၾကိဳက္တယ္ဗ်ိဳ႔ ။
ခ်ိဳလိုက္တဲ့ ဒုကၡ။
ဖတ္လို႔ခ်ိဳတာကိုေျပာတာ မပန္။
ဒီကဗ်ာေလး အေတာ္ႀကိဳက္တယ္ မပန္..
အထူးသျဖင့္ ဒီစာေၾကာင္းေလးကိုေပါ့..
“သူတို႕ကလြမ္းရုံေလး လက္ျပလြမ္းေနတဲ့အခ်ိိန္မွာ
ငါတုိ႕က ဒီဘူတာကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဆိုက္လာၿပီ”
မာယာေကာ့ဗ္စကီးရဲ႕ ဘယ္ဘက္ရင္အံု ထဲ ျမက္ပင္ေတြၾကားမွာ ပန္းရိုင္းေတြပြင့္ ေနေလရဲ့ဗ်ာ..။
ကိုရင္ေမာင္နဲ႔..မပန္ေရ..အရမ္းကိုေလးစားသြားပီ..
ရာဇာေက်ာ္. ဘာႀကီးမွန္းမသိလို႕ ၾကိဳက္တာမဟုတ္လား
မယ္ေမာင္ - ဘယ္သူေတြမ်ားလဲကြယ္.. ဟဲဟဲ
ဆရာမ - အိပ္မက္အရ ေရးလိုက္တာေလ
ကိုေစးထူး - မဖတ္ရဲရင္ မ်က္စိကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြၾကားက ေခ်ာင္းဖတ္
ေလးမ - အဲဒါနဲ႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕အိပ္မရ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ
ေမာင္တိန္ - ႀကိဳက္ရင္ ဆြဲသြားကြာ
ဇနိ - ဒုကၡက ပ်ားရည္လိုခ်ိဳတယ္
ညီညီ - ေက်းဇူးပဲညီညီ။ တိုက္ဆိုင္ၾကတယ္ထင္တယ္။
ေမာင္တက္ - ေဆာရီး အဲဒီပန္းရိုင္း ျမက္ရွင္းရင္း ပါတြားတယ္ကြယ္
မေက - ကိုေမာင္ရင္ကိုပဲ ေလးစားပါ မေကရယ္ ။ ပန္ဒိုရာက ဒီေလာက္အေလးအနက္ မရည္ရြယ္ခဲ႕ရိုး အမွန္ပါ။
မပန္ မအားတာနဲ႕ ဘေလာ့ေတြ မဖတ္ျဖစ္တာ ကိုေမာင္ရင့္စာကို ဖတ္ၿပီးမွာ မပန္ကဗ်ာကို ျပန္လာဖတ္ျဖစ္တယ္။ ေကာင္းတယ္ ဆိုတာထက္ ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာပဲ။ အင္း ကဗ်ာေရးသူရဲ႕ အေတြးေရာ ၊ ဆင့္ပြားခံစားသူရဲ႕ အေတြးေရာကို အေလးျပဳလို္က္ပါတယ္။
က်မတို႕
၁၉.၈.၂၀၀၇
ဒီဘူတာကို ေနာက္တေခါက္ျပန္ေရာက္လာပါၿပီ မပန္ေရ။
လာဖတ္တာေရာ ကြန္မန္႕အတြက္ပါ ေက်းဇူးပဲ အစ္မႀကီး ခင္ ေရ...
Post a Comment