အခုတေလာ ကိုေယာဟန္ေအာင္ရဲ႕ အရပ္ပ်က္မကေလးကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ တိုက္ရိုက္ မသက္ဆိုင္ေပမယ့္လည္း မႏွစ္က စေရးထားခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ကို သတိရလာပါတယ္။ မႏွစ္က ဂ်ဴလိုင္လ ေလာက္က ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဒီကဗ်ာေလး နဲ႕အတူ အဲဒီ ၀တၳဳေလးကို ပ်ိဳးထားခဲ့မိတယ္။
Education?
ဘ၀က သင္ေပးတာလား
ဘ၀ကို သင္ယူရမွာလား
သင္ယူျခင္းက ေက်ာင္းလား
ေက်ာင္းက ပညာေရးလား
ပညာေရးအတြက္ ဘ၀နဲ႕
ဘ၀အတြက္ ပညာေရး
ပင္႕ခ္ဖလြိဳက္က ေျပာတယ္
We don't need no education
ညေနစာအတြက္ ေျမာင္းထဲမွာ ငါးဖမ္းေနတဲ႕
ကေလးတစ္ေယာက္ကလည္း
အဲဒီလိုပဲေျပာတယ္
အဲဒီကေလးကို စာသင္ခန္းထဲေရာက္ေအာင္ လိုက္ဖမ္းဖို႕အတြက္
အသက္ေလးဆယ္ အရြယ္မွာ စီမံကိန္းမစခင္
စာသင္ခန္းထဲမွာ အႏွစ္သံုးဆယ္ အခ်ိန္ယူမိတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဆက္မေရးျဖစ္ခဲ့။ နာဂစ္ အၿပီးမွာေတာ့ ကိုယ္ခင္းက်င္းထားခဲ့တဲ့ ေဒသရဲ႕ ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေခါင္းေလာင္းကေလးေတြလည္း အသံမျမည္ရုံသာမက အက္ကြဲလို႕ ရႊ႕ံႏြံေတြထဲ စုန္းစုန္းနစ္လို႕…။ ဒါနဲ႕ပဲ ၀တၳဳေလးကို ပစ္ခ်ထားလိုက္မိတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လကေတာ့ သံလြင္အိပ္မက္အတြက္ စာမူေရးရင္း ဆက္ေရးမလားလို႕ တခ်က္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ လုိက္ပါေသးတယ္။ အခုေတာ့ စိတ္တိုင္းမက်တက်နဲ႕ပဲ လက္စသတ္လိုက္ပါၿပီေလ။ ခံစားၾကည့္ေပါ့ေနာ္။
အသံမျမည္ႏိုင္တဲ႕ေခါင္းေလာင္းကေလးေတြ
“ယူ႕႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မျပင္ေတာ႕ဘူးေပါ႕။”
မ်က္ေမွာင္တြန္႕ခ်ိဳးေအာက္မွ မ်က္၀န္းစိမ္းစိမ္းေတြက သူ႕မ်က္လံုးတည့္တည့္ကိုေဖာက္ကာ ရင္ထဲအထိ စိမ့္၀င္ ခါးရွ သြားသည္။
“ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဆိုတာ ခ်ၿပီးရင္ ဆက္လုပ္ဖို႕ပဲေပါ႕.. ျမတ္ရယ္..”
“ယူ ကေလ သိပ္ေခါင္းမာတာပဲ။ ဒီေတာႀကိဳအံုၾကားကို တကယ္သြားေနစရာ မလိုပါဘူး.. စာရင္းဇယားေတြ နဲ႕ကစားလိုက္ရင္ ရပါတယ္လို႕ ေျပာၿပီးၿပီပဲ.. ”
“ဒီလို မေျပာနဲ႕ေတာ့ေလ ျမတ္.. ျမတ္ေျပာတာကို သေဘာမတူဘူးလို႕ ကိုယ္အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာခဲ႕ၿပီပဲ…”
ျမတ္က ႏႈတ္ခမ္းကို ဖြဖြကိုက္သည္။ မ်က္၀န္းတို႕ တျဖတ္ျဖတ္ ေတာက္ပလာသည္။ သူ အရွိန္ကို ခ်က္ခ်င္းေလွ်ာ႕ခ်လိုက္သည္။
“ေဆာရီး.. ျမတ္ . ကၽြန္ေတာ္ ေလသံမာသြားရင္ ခြင္႕လႊတ္ပါ ။ ဆိုလိုတာက… ဒီအခ်ိန္ ဒီအခြင္႕အေရးကို အႏွစ္ႏွစ္အလလ ေစာင္႕လာခဲ႕ရတာပါ… ကိုယ္ ဒါေတြ တကယ္ သိခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ႕ ေျဖရွင္းႏိုင္မယ္႕နည္းလမ္းေတြကို အမွန္အကန္ ရွာၾကည္႕ခ်င္တယ္.”
ျမတ္ ေလွာင္သလို တစ္ခ်က္ၿပံဳးသည္။
“ ေကာင္းၿပီေလ.. ဒါဆို ေနာက္မွ ျမတ္ကို အဆိုးမဆိုနဲ႕.. ဒီေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္လေလးကို ျမတ္ေျပာသလိုသာ ဒယ္ဒီတို႕ဆီကို သြားလည္လိုက္ရင္ အဲဒီႏိုင္ငံမွာ အလုပ္ေတြ ဘာေတြအတြက္ပါ အကုန္ တစ္ခါတည္း စီစဥ္ခဲ႕လို႕ရတယ္.. ေနာင္ႏွစ္ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ျမတ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကိစၥ ျဖဴးလို႕ေျဖာင္႕လို႕..။ အခုေတာ့ ဘာမွမထူးတဲ႕ အရႈပ္ထုပ္ေတြထဲ ယူ ဘာေတြ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္မလဲ ဆိုတာ ေစာင္႕ၾကည္႕ရမွာေပါ႕.. ဟင္းဟင္း.. ”
သူ ရင္၀ကို ေဆာင့္အကန္ ခံလိုက္ရသလို နာနာက်င္က်င္။ သို႕ေသာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ပါသည္။
“ အင္းေလ.. ေစာင္႕ၾကည္႕လိုက္ပါ ျမတ္..”
“ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာေလ.. ဒီမွာ ယူ႕အတြက္ အိုင္ရွာထားတဲ႕ Literature review ေတြ။ ကံေကာင္းပါေစ။”
ျမတ္က သူ႕အေပၚ ေစတနာရွိမွန္းကိုေတာ့ သူ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ သူ႕လက္ထဲကို လွမ္းထည္႕ေပးလိုက္သည့္ စီဒီ ဓာတ္ျပားခ်ပ္ကေလး ေပၚမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင္႕ ေရးထားသည္႔ စာလံုးမ်ားမွာ သိပ္ေတာ႕ မရွည္လ်ားလွပါ။
Capacity Building တဲ႕။
--------------------
ျမစ္ေၾကာင္းတခုမွ အစျပဳသည္။ ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္၀ က်ယ္က်ယ္ကို ျဖတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ျမစ္မႀကီးမွ ခက္ျဖာက်ေနေသာ ေခ်ာင္းေကြ႕ေလးအတိုင္း သြားသည္။ သူအေျဖရွာခ်င္ေသာ အနာဂတ္တခုသည္ ေခ်ာင္းကေလး၏ ရႊံ႕ညြံလတာျပင္နံေဘးမွာ တံတားကေလးထိုးကာ ေစာင့္ေနေလသည္။
ပဲ႕ေထာင္ဟုေခၚေသာ စက္တပ္ ေရယာဥ္ကေလးေပၚမွ ဆင္းေတာ႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ ေတြ သိသိသာသာပါေသာ မ်က္၀န္းေပါင္းမ်ားစြာတို႕က သူ႕ကို ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနၾကေလသည္။ အားလံုးကို အခ်ိဳသာဆံုး ႀကိဳးစား ၿပံဳးျပလိုက္ပါသည္။
“ဆရာေလး.. ဆရာေလး ဦးပိုင္စိုးသူ ဆုိတာ မဟုတ္လားဟင္။”
ဆရာေလး….. ေခၚပံုက သူ႕အတြက္ နား၀မွာ ထူးဆန္းသည္။ သြက္လက္ ေသာ္လည္း ေအးခ်မ္းေသာ အသံေလးကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ညိဳျပာညက္ညက္ ပါးျပင္ေပၚမွာ ပါးကြက္က်ားက်ားကေလးႏွင္႕ အားပါးတရ ရယ္ျပေနသူကေလး တစ္ဦးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ကၽြန္မတို႕က ဆရာေလးကို လာႀကိဳတာပါ။ ဆရာေလး လက္ထဲက အထုပ္ ကၽြန္မကိုေပး။”
မတားလိုက္ႏိုင္ခ်ိန္မွာပဲ သူ တရြတ္တိုက္ ဆြဲလာခဲ႕ေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္က သူမေနာက္သို႕ ေပါ႕ေပါ႕ပါးပါး လိုက္ပါသြားေလသည္။
ဆိုက္ကားေပၚမွ ျမင္ကြင္းတေလွ်ာက္တြင္ ရြာတန္းရွည္ကေလး၏ ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွ ဓနိမိုးထားေသာ အိမ္ကေလးမ်ား ကို ေတြ႕ရသည္မွာ သူ႕အဖို႕ေတာ႕ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနသည္။
“ဒါ ဆရာေလး တည္းဖို႕ စီစဥ္ထားတဲ႕ အိမ္ေပါ႕။”
အစိုးရ မူလတန္းေက်ာင္းဟု ဆိုင္းဘုတ္တပ္ထားေသာ ေျမစိုက္ စာသင္ေက်ာင္းကေလး၏ မနီးမေ၀းမွ ပ်ဥ္ေထာင္ သြပ္မိုး အိမ္သစ္ကေလးသည္ လမ္းမွာသူေတြ႕ခဲ႕ေသာ ဓနိမိုးဓနိကာ အိမ္အမ်ားစု ထက္ေတာ႕ သားနားေနတာ အမွန္ပင္။
“ဒီေန႕ေတာ႕ ညေနလည္းေစာင္းၿပီ ဆိုေတာ႕ ဆရာေလးလည္း နားေတာ႕ေပါ႕။ ညေနစာ ကၽြန္မတို႕ စီစဥ္ထားပါတယ္။”
ဆီ၀င္းေနသည္႕ ပုစြန္အေကာင္ခတ္လတ္လတ္ ႏွင္႕အာလူး ဟင္းနီနီက ပန္းကန္လံုး ကေလးထဲ မွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ ငါးပိေထာင္း တို႕စရာ။ ေနာက္ထပ္ သူ အမ်ိဳးအမည္ မခြဲျခားႏိုင္သည္႕ အသီးအရြက္ဟင္း ပန္းကန္ တစ္ခု။ နီ၀ါေရာင္ေဖ်ာ႕ေဖ်ာ႕ အနည္းငယ္ သန္းေနေသာ္လည္း အေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္း ထေနေသာ ထမင္း။ အဲဒါ ျမန္မာဆန္ဆန္ ေက်းလက္က ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ညစာ တစ္ပြဲ ေပါ႔။ အင္း.. သူတို႕ေတြကုိ ကူညီခ်င္လို႕ အေျဖလာရွာၾကည့္သည္ ဆိုသည့္ေကာင္ဟာ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူတို႕ေခၽြးႏွဲစာျဖင့္ ေစတနာထက္သန္စြာ တည္ခင္းေသာ ညစာကို အရင္စားေနရၿပီ။ သည္အခ်ိန္မွာ ျမတ္နဲ႕သာ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေခတ္မီတဲ့ ၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံေလး တစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ရာ မီးေရာင္ျပာျပာ ေအာက္မွာ ၀ိုင္ခ်ိဳတခြက္ႏွင့္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမည္ေပါ့။ သူေခါင္းခါယမ္းလိုက္သည္။ ေမ့ထားလိုက္။ အားလံုး ေမ႕လိုက္ပါ ပုိင္စိုးသူ.. ။ မင္း အခုေရာက္ေနတာ ဘယ္ေနရာလဲ။
--------------------
အခုေတာ႕ ဆရာေလး ဆရာေလး.. ေခၚသံေတြနဲ႕လည္း သူ အသားက်စ ျပဳလာၿပီ။ ဒီအရပ္ကလူေတြက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးမွလြဲ၍ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမေတြကို ဆရာေလး ဆရာမေလး ဟုေခၚေလ႕ ရွိၾကသည္။ သူ႕ကိုလည္း ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္လုိ သေဘာထားၾကသည္ေပါ့။
ရြာကေလးက ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ သြယ္တန္းေနသည္။ ရြာတန္းရွည္ကေလးဟု ဆိုရမည္။ ေခ်ာင္းေကြ႕ေကြ႕ကေလး အစပ္မွာ ေဆာက္ထားေသာ ကမ္းနားတန္းဟုေခၚေသာ အိမ္ေလးမ်ားက တန္းစီေနသည္။ ရြာ၏ အေရွ႕ဘက္ကို ဆက္သြားလွ်င္ ေတာ့ ဥယ်ာဥ္တခ်ိဳ႕ႏွင့္ ကြင္းျပင္တခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕ရမည္။ ထုိမွေက်ာ္လြန္သြားလွ်င္ ျပန္႕ျပဴးေနေသာ သဲေသာင္ျပာျပာႏွင့္ ပင္လယ္ေရျပင္ကို ေတြ႕ရမည္။
ပင္လယ္ကမ္းစပ္အနီး ကုန္းေျမက်ေသာ အပိုင္းတေလွ်ာက္တြင္ ေရလုပ္ငန္း လုပ္သူမ်ား ေနထိုင္ၾကေသာ အိမ္ကေလး တခ်ိဳ႕ တည္ရွိသည္။ ငါးပိလုပ္သည့္ မွ်င္ ဟုေခၚေသာ ပုစြန္ေသးေသးကေလးမ်ား အပါအ၀င္ ပုစြန္မ်ိဳးစံုႏွင့္ ငါးစို ငါးေျခာက္မ်ား ငန္ျပာရည္အိုး ငါးပိအိုးမ်ား ငါးဖမ္းပိုက္မ်ား ျဖန္႕ခင္းထားေသာ ထိုေနရာကေလးကို beach ဆိုေသာ ပင္လယ္ကမ္းေျခဟု လွလွပပ ေခၚႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ အလုပ္ဆိပ္ကမ္းဟု လက္ေတြ႕က်ေသာ နာမည္တခုကို သူတို႕က ေပးထားသည္။
ပထမဆံုးလုပ္ရသည္႕ အလုပ္ကေတာ႕ သူေမးစရာရွိသည္႕ ေမးခြန္းမ်ားကို မေမးခင္ သူတို႕ေတြ ေမးေသာ ေမးခြန္းေပါင္းစံုကို ဒိုင္ခံ ေျဖေနရျခင္းျဖစ္သည္။
“ဆရာေလးရယ္ ေမးပါရေစေနာ္။ မသိလို႕ ေမးရတာ ရွက္လည္းရွက္ပါရဲ႕။ ဆရာေလးတို႕ေနတဲ့ အဲဒီႏိုင္ငံျခားမွာ ထမင္းေတြဘာေတြေရာ စားၾကရဲ႕လားဟင္။”
နည္းနည္း ရင္းႏွီးလာၾကေတာ့ အေမစိန္ ဟု အမ်ားသူငါ ေခၚၾကေသာ ခပ္ပိန္ပိန္ပါးပါး အေဒၚႀကီးက ရယ္ေမာရင္း ေမးလာသည္။
“အုိ အေမကလည္း ဘာေတြေလွ်ာက္ေမးမွန္းမသိဘူး။”
ေဘးမွ အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ မိန္းကေလးက သူ႕အေမ၏ လက္ကို မသိမသာ ဆြဲလိမ္ရင္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ ဆိုသည္။
“ေမးပါေစ ညီမရဲ႕။ ေၾသာ္.. အေဒၚရယ္.. ကၽြန္ေတာ္ေနတာက အာရွတိုက္ထဲက ႏိုင္ငံေလးပဲ ထမင္းတို႕ ေခါက္ဆြဲတို႕ပဲ အဓိက စားရတာေလ..။”
“ေအာ္ ေအာ္ ငါက မသိပါဘူးေအ။ ေပါင္မုန္႕တို႕ ဘာတို႕ ဘိုစာေတြပဲ စားရတာလားလို႕ပါ။”
“အေမကလည္း တီဗြီမွာ လာတဲ့ ကိုရီးယားကားေတြ မၾကည့္ဖူးတာ က်ေနတာပဲ။ အဲဒီမွာလည္း ကုိရီးယားမွာလိုပဲ ေနမွာေပါ့။ ထမင္းေတြ ေခါက္ဆြဲေတြ စားၾကတာပဲဟာ။ ထမင္းမရွိတာက အဂၤလန္ တို႕ အေမရိကန္တို႕ မွာပဲဟာကို။”
ကေလးမကေလးက ၀င္ေထာက္သည္။ အေမကလည္း အ ရန္ေကာ ဆိုသည့္အေနျဖင့္ မ်က္ေစာင္းတခ်က္ ထိုးလိုက္ေသးသည္။
“အို… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေအ..။ ဟိုမွာစားရတာေတြကေတာ့ ထမင္းခ်င္းတူေတာင္ ငါတို႕ဆီမွာထက္ေတာ့ ေကာင္းမွာပဲ..။ ေနရတာေတြလည္း ေကာင္းမွာပဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ဆရာေလး။ ဆရာေလး ဆိုရင္လည္းၾကည့္ အသားေလးေတြကို ျဖဴႏုလို႕”
“ဒါကေတာ့ အေမရယ္ သူတို႕က ႏိုင္ငံျခားကိုး”
ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ သည္ႏိုင္ငံလိုပဲ ႏိုင္ငံေတြအမ်ားႀကီးထဲက ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံသာ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ႏိုင္ငံျခားက တခ်ိဳ႕လူေတြ ရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ေနထိုင္မႈ အဆင့္အတန္းေတြ ဒီကလူေတြမွာလည္း ေနထိုင္ခံစားႏိုင္ခြင့္ရွိေၾကာင္း..။ ေျပာျပခ်င္သည့္ စကားေတြက သူ႕ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ပလံုစီလာသည္။
“ဆရာေလးက အဲဒီမွာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေက်ာင္းတက္ေနတာေပါ့ေနာ္။ အခုဆို ဘာစာေတြ သင္ေနတာလဲဟင္။”
ပုဆိုးစိမ္းအေဟာင္းကေလးကို တိုတို၀တ္ကာ ကိုယ္အထက္ပိုင္း ဗလာက်င္းထားေသာ ခ်ာတိတ္ကေလးက ေမးလာျပန္သည္။ ဒါကေတာ့ ေျဖရတာ နည္းနည္းက်ပ္သည္။ ကေလးေတြ နားလည္ေအာင္ သူဘယ္လိုေျပာျပရပါ့မလဲ။
“အင္း.. ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ႏိုင္ငံေတြကို ပိုၿပီးေကာင္းေအာင္ ဘာေတြလုပ္ရမလဲ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း။”
ေျပာၿပီးမွ သူ႕ဘာသာ မ်က္ႏွာပူေႏြးရင္း ေခါင္းတစ္ခ်က္ ခါယမ္းမိျပန္သည္။ ကေလးမ်ားကေတာ့ သတိထားမိဟန္မတူပါ။ ႏွပ္တရႈံ႕ရႈံ႕ႏွင့္ ကတံုးကေလးတစ္ေယာက္က ျဖတ္ေမးေလသည္။
“ဒါဆို ဆရာေလးက အဲဒီေက်ာင္းေတြ ေအာင္ၿပီးသြားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆီမွာ ေက်ာင္းဆရာ လာလုပ္မွာလားဟင္။”
သည္ေမးခြန္းကေတာ့ သူ႕ရင္၀ကို တည့္တည့္ လာမွန္ပါသည္။
“အင္း.. လာခ်င္တာေပါ့ကြ..။”
လာခ်င္တာေပါ့ ဆိုေသာ ၀ါက်၏ ေနာက္ကြယ္က ဒါေပမယ့္ ဟူေသာ တိတ္တဆိတ္ အသံကိုေတာ့ သူသာလွ်င္ အသိဆံုး ျဖစ္ခဲ့သည္။
ကေလးမ်ားက သူတို႕အေတြးႏွင့္ သူတို႕ ၿပံဳးသြားခ်ိန္မွာ သူကလည္း သူ႕အေတြးႏွင့္သူ မခ်ိၿပံဳးကေလး ၿပံဳးလိုက္ပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ ဆရာဆရာမေတြက ခဏခဏ ေျပာင္းတယ္။ ဟိုတေလာက အသစ္ခန္႕လိုက္တဲ့ ဆရာမေလးလည္း ျပန္သြားကတည္းက ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ ေနာက္ထပ္ အသစ္ျပန္ရဖို႕ေတာ့ ထပ္ေစာင့္ရဦးမွာပဲ။”
ကေလးတေယာက္က ဆက္ေျပာျပပါသည္။ အဲသည္လို ညေနခင္းေလးေတြထဲက စကား၀ိုင္းမ်ားကို သူ႕မွတ္စုထဲမွာ ဘယ္လိုေရးခ်ရမလဲဆိုတာ အၾကာႀကီး စဥ္းစားခဲ့ရပါသည္။
--------------------
“တို႕ရြာေတာင္ပိုင္းက ဦးျမသန္းရဲ႕ သား ရန္ကုန္မွာ ပြဲရုံဖြင့္ၿပီး ႀကီးပြားေနတာေလ။ ဒီေက်ာင္းေဆာင္ေလး ေဆာက္ဖို႕ ေရစက္ခ်ၿပီး သူလာလွဴသြားတာေပါ့။”
တိုက္ခံ တစ္ထပ္ အေဆာက္အဦေလးကို ညႊန္ျပရင္း ဆရာေတာ္က ဆိုသည္။ နံနက္ခင္း၏ ေနျခည္၀င္း၀င္းေအာက္၀ယ္ ပရဟိတေက်ာင္း ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္အိုကေလးက ေရႊေရာင္ေတာက္ပေနေလသည္။ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ရာတြင္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ဆရာေတာ္သည္ အသက္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ လႈပ္ရွားတက္ၾကြဆဲ။ မင္း ငါ ႏွင့္ အားပါးတရ သံုးႏႈန္းကာ ဆက္ေျပာလာေသာ စကားမ်ားက သူ႕အတြက္ အားတက္မိသလို အေတြးတို႕ကိုလည္း ေ၀ေစသည္။
“တို႕ေက်ာင္းမွာေတာ့ အခ်ိန္က ညိွလို႕ရတယ္ကြာ။ မင္းႏွယ္.. ရြာက ကေလးေတြထဲမွာ အစိုးရ အတန္းေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္ျပည့္ မတက္ႏိုင္တာ အမ်ားႀကီးကြ။ ငါတို႕ဆီမွာေတာ့ မနက္ ၇ နာရီ ေက်ာင္းတက္တယ္။ ေန႕လည္ ၁နာရီေလာက္ ဆင္းေပးလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းလခလည္း မလိုဘူးကြာ။ စာအုပ္ဖိုးပဲ ကိုယ့္ဘာသာ ေပးၾကေပါ့။ သိပ္ႏြမ္းပါးတဲ့ မိဘမဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ ေက်ာင္းမွာအိပ္ ေက်ာင္းမွာပဲေန။ ထမင္းပါ ေကၽြးရေတာ့တယ္။ ဒီကေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေပါ့ကြာ။”
ဆရာေတာ္က ဆက္ရွင္းျပပါသည္။
“အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ႏွစ္တန္း (ဒုတိယတန္း) အထိပဲ သင္ေပးႏိုင္ေသးတယ္ေလ။ ေက်ာင္းဆရာမွ မရွိပဲ။ ငါရယ္ စာခ်ဦးဇင္းရယ္ ႏွစ္ပါးပဲ သင္ၾကတာပဲကိုး။ က်န္တဲ့ ဦးဇင္းတပါးနဲ႕ ကိုရင္ေတြက ဆြမ္းခံထြက္ရေသးတယ္။ တခါကေတာ့ ဆရာ တစ္ေယာက္ေလာက္ ဆြဲခန္႕ငွားဖို႕ စဥ္းစားၾကေသးတယ္။ ပိုက္ဆံက မေလာက္ဘူးကြ။ အလွဴရွင္ရွိမွပဲ ျဖစ္မယ္ေလ။”
“စာေမးပြဲစစ္ေတာ့ေရာ ဘုရား။”
“အစိုးရေက်ာင္းက ေမးခြန္းကို ဒီမွာယူေျဖတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အေျဖလႊာေတြကို ပို႕ၿပီး အဲဒီက ဆရာေတြပဲ အမွတ္ျခစ္ေပးတယ္။ ေအာင္မွတ္ရရင္ ေအာင္တာေပါ့ကြာ။
ေအးကြာ…. မင္းစာထဲမွာ ဒါေတြထည့္ေရးလိုက္ပါ။ ေနာ္.. ငါတို႕ သြပ္လည္းလိုတယ္ အိမ္သာခြက္ေတြ ဘာေတြလည္း လိုတယ္။ မေလာက္ေသးဘူးကြ။ ငါတို႕ေျပာေနတာနဲ႕ စာရင္ေတာ့ မင္းတို႕ ပညာတတ္ ေက်ာင္းသားေတြ စာနဲ႕ေပနဲ႕ ထည့္ေရးရင္ေတာ့ ပိုျမန္ျမန္ ေရာက္လာမွာေပါ့ေနာ္။”
ဆရာေတာ္က တက္တက္ၾကြၾကြ ဆိုေလသည္။ သူ သက္ျပင္းတခ်က္ကို မ်ိဳခ်လိုက္ပါသည္။
“ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ပညာေရးကို ရယူႏိုင္ဖုိ႕အတြက္ သူ႕ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္က အေျခအေန ေပးေနဖို႕လိုတယ္။ ကေလးေတြနဲ႕ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိတဲ့ေက်ာင္း၊ ကေလးေပ်ာ္ေက်ာင္း ျဖစ္ဖို႕အတြက္ ကေလးအတြက္ အဆင္ေျပေစမယ့္ အေနအထားကို ခင္းက်င္းထားရမယ္။ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္း လိုအပ္ခ်က္ေတြက ဘက္စံု ေထာင့္စုံမွာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အရင္းအျမစ္ေတြကလည္း ကန္႕သတ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ ပိုအားထည့္ရင္ ထိေရာက္မႈ ပိုရွိမလဲ။ အကူအညီေတြ မရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒုံးဒုံးရပ္သြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ ေရရွည္ ဆက္ၿပီး သူတို႕ဘာသာ တည္တံ့သြားေစဖို႕အတြက္ စြမ္းအင္ေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ ဦးစားေပး ပ်ိဳးေထာင္ေပးရမွာလဲ။ ခင္ဗ်ား တခုခု အသစ္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိလာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လုပ္ေနတာေတြအတြက္ လက္ေတြ႕ အက်ိဳးရွိမွာေပါ့ဗ်ာ။”
သူ႕စာတမ္းအတြက္ အကူအညီေပးသည့္ အဖြဲ႕အစည္းက အရာရွိ၏ စကားကို ၾကားေယာင္လာသည္။
“ကၽြန္မအယူအဆကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ပညာေရးဆိုတာက သစ္မရခင္စပ္ၾကား ၀ါးေပါင္းကြပ္သလိုပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကေလးေတြကို တကယ့္ formal စာသင္ခန္းထဲကိုပဲ ေရာက္ေစရမွာပဲေလ။ ဒါေၾကာင့္မို႕ အေထာက္အပံ႕ေတြက မလံုမေလာက္ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ အစိုးရေက်ာင္းကိုပဲ ဦးစားေပး ခ်ေပးသင့္တယ္ေလ။ ကၽြန္မတို႕ဆီမွာလည္း ဘာမွ ျပည့္စံုလွတာ မဟုတ္ဘူး။”
ရြာကို မလာခင္ သူ၀င္ေတြ႕ခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴး ဆရာမႀကီးတစ္ဦး၏ အယူအဆတစ္မ်ိဳးကလည္း အေတြးထဲ ၀င္လာသည္။
“ကေလးေတြ စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္ဖို႕က ကေလးေတြကိုပဲ ပညာေရး အေျခခံအေဆာက္အဦ တစ္ဘက္ထဲကေန ပံ့ပိုးေပးရုံနဲ႕ ၿပီးတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သတ္မွတ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ေဒသေတြကိုပဲ အာရုံစိုက္ၿပီး က်န္းမာေရး ၀င္ေငြရရွိေရးေတြ စတာေတြအတြက္ပါ ဘက္ေပါင္းစံုကေန ပံ့ပိုးေပးဖို႕ ဒီအစီအစဥ္တစ္ခု ဆြဲၾကည္ၾ့ကတယ္။”
အန္ဂ်ီအို တစ္ခုတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ သူ႕မိတ္ေဆြ တစ္ဦးကေတာ့ သည္လိုေျပာခဲ့ေလသည္။
သူေရးေနေသာ စာမ်က္ႏွာတခ်ိဳ႕သည္ တိမ္မေယာင္ႏွင့္ နက္ေသာ မည္သည့္ကြက္လပ္မ်ားကို မည္မွ် ျဖည့္ေပးႏိုင္မည္နည္း။
--------------------
တစ္လ ဆိုေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ တျဖည္းျဖည္း ကုန္ဆုံးလုၿပီ။ သည္ရြာကေလးမွာ စတည္းခ်ရင္း အနီးအနားက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေလး အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ကုန္းတတန္ ေရတတန္ျဖင့္ သူေရာက္ဖူးခဲ့ၿပီ။ သူ႕မွတ္စုစာအုပ္ကေလးလည္း တျဖည္းျဖည္း ျပည့္လာခဲ့ၿပီ။
ညေနအလင္းေရာင္မေပ်ာက္ခင္ အိမ္ေရွ႕ကိုထြက္ကာ စာရြက္မ်ားကို ရွင္းလင္းေနစဥ္ ေျခသံဖြဖြႏွင့္အတူ သနပ္ခါးနံ႕ေလး သင္းလာသည္။
“ဆရာေလး”
ေမာ့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညိဳျပာညက္ကေလးက သူ႕ကိုျပံဳးၾကည့္ေနသည္။
“ကေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းမတက္တာ ၾကာလို႕ သူ႕ကိုသြားၾကည့္ရင္း ရြာအေရွ႕ပိုင္းကို သြားမလို႕။ ကြက္သစ္ဘက္ကို သြားရင္ လုိက္ခဲ့ခ်င္တယ္လို႕ ဆရာေလး ေျပာထားလို႕ေလ။ လိုက္ဦးမလား။”
သူေခါင္းညိတ္ကာ သူမ ေခၚရာေနာက္ကို လိုက္လာခဲ့ပါသည္။ ရႊံ႕စပ္စပ္ ရွိေသာ ေခ်ာင္းက်ဥ္းကေလးကိုျဖတ္ ဥယ်ာဥ္တခ်ိဳ႕ကို ေက်ာ္ၿပီးေသာအခါ အိမ္ကေလး ေလးငါးအိမ္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။
“ဒီေနရာက ေျမသတ္မွတ္ထားတာ မရွိလို႕ မတတ္ႏိုင္တဲ့လူေတြက ဒီလိုပဲ တဲေလးထိုးၿပီး ေနလိုက္ၾကတာပဲေလ။” ညိဳျပာညက္ေလးက ရွင္းျပေလသည္။
တဲေလးတလံုးအတြင္းတြင္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို ရင္ခြင္ထဲ ခ်ီေပြ႕ထားေသာ မိခင္ကေလးသည္ အလြန္ဆံုးရွိလွမွ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေပါ့။ ေသးညွက္ေသာ ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ ႏုနယ္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးက ႏြမ္းနယ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္။ ဆီႏွင့္ကင္းေ၀းေနေသာ ဆံႏြယ္စဖြာဖြာတုိ႕က ကပိုကရို၀ဲပ်ံလ်က္။
ညိဳျပာညက္ကေလးက စကားစလိုက္ပါသည္။
“ေမာင္ထူး ေက်ာင္းမတက္လို႕ လာေမးတာပါ။”
“ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မ မသြားခိုင္းတာ ဆရာမေလးေရ။”
ဆတ္ခနဲ ျပန္ေျပာလိုက္ေသာ သူမ၏ စကားသံေၾကာင့္ သူတို႕ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ။
“အငယ္ေလးက အရမ္းဖ်ားေနတယ္ေလ။ ကၽြန္မလည္း ေစ်းေရာင္းမထြက္ႏိုင္ဘူး။ ေမာင္ထူးမွ အိမ္မွာ ကူမလုပ္ရင္ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။”
“ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေမးပြဲကလည္း နီးၿပီဆိုေတာ့ေလ ေက်ာင္းပ်က္တာမ်ားရင္ ကၽြန္မတို႕က ကေလး စာမလိုက္ႏိုင္မွာစိုးလို႕ပါ။”
ထိုစဥ္ တျဖတ္ျဖတ္ႏွင့္ ေျပးလာေသာ ေျခသံကေလးကို ၾကားလိုက္ရသည္။
“အေမေရ အေမေရ….. ဒီေန႕ေတာ့ ပုစြန္ထုပ္ႀကီး ရလာတယ္ဗ်။”
“ဟယ္.. ဟုတ္လား။ ေအး ေအး... ၿပီးရင္ ဒိုင္ကို ျမန္ျမန္ သြားသြင္းရမယ္။”
အားရ၀မ္းသာ ရယ္ေမာလာေသာ ေမာင္ထူးေလးသည္ သူတို႕ကို ျမင္လိုက္ေသာအခါ ကြက္ခနဲ မ်က္ႏွာပ်က္ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကို ေျပး၀င္သြားပါသည္။ သူတို႕ ဘာတစ္ခြန္းမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ အားလံုး တဒဂၤ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။
“စာေမးပြဲရႈံးလည္းရႈံးပဲ ဆရာမေလးေရ မတတ္ႏိုင္ဘူး”
ေမာင္ထူးအေမက ခ်ီထားေသာကေလးကို ေဘးသို႕ ျဖည္းျဖည္းခ်ရင္း ဆိုသည္။
“ပညာတတ္ေတာ႕ေရာ အလြန္ဆံုး ဆရာမေလးတို႕လို ေက်ာင္းဆရာေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လာမွာေပါ႕။ ဆရာမေလးတို႕ ကိုယ္တိုင္က လစာ ဘယ္ေလာက္ရတာ လိုက္လို႕။”
လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္တုန္းက ေျပာၿပီးမွ စကားရပ္ကာ သတိရသြားဟန္ႏွင္႕ အားနာၾကည္႕ တစ္ခ်က္ ၾကည္႕သည္။ ၿပီးေတာ႕ မထူးပါဘူးေလ ဆိုသည္႕ပံုစံႏွင္႕ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ႕ကာ အၾကည္႕လႊဲသြားသည္။
ပညာဆိုတာ…………... အဲဒီ မိခင္ငယ္ငယ္ကေလး နားလည္ေအာင္ ဘယ္စကားလံုးေတြနဲ႕ ေျပာျပရမလဲ။ သူမ်က္ႏွာ ပူေႏြးလာမိသည္။ ။ ကၾကီးခေခြး ေအဘီစီဒီလား၊ ပထ၀ီ သမိုင္း ဗဟုသုတေတြလား။ ဒါမွမဟုတ္.. ပိုၿပီး အဆင္႕ျမင္႕တဲ့ နည္းပညာေတြနဲ႕ ငါးမ်ားမ်ားရေအာင္ ဖမ္းဖို႕ ပုစြန္ေထာင္ဖို႕ ေစ်းေရာင္းဖို႕ ဆိုတာေတြလိုမ်ိဳး သူတို႕ရဲ႕ ဗိုက္ဟာဟာကို ခ်က္ခ်င္း ျဖည္႕ေပးေစမယ္႕ နည္းလမ္းေတြလား ။ ကမၻာက်ယ္က်ယ္ႀကီးထဲက ေဟာဒီေနရာ ပိစိေလးမွာ ေနထုိင္ေနၾကတဲ႕ လူသားေတြ အေရးတၾကီး ခ်က္ခ်င္း လိုအပ္ေနတာ ဘာမ်ားလဲကြယ္။ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွစြာ.. သူဆိုတဲ႕ ေကာင္ကေရာ လိုအပ္ေနတာေတြ ျဖည္႕ေပးဖို႕ ဘယ္ေလာက္အထိ ဘာေတြ လုပ္ေပးႏိုင္မွာလဲ ဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္ အေသအခ်ာ သိပါရဲ႕လား။
ေမာင္ထူးေလးအေမက မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ပါသည္။
“ကၽြန္မ ေမာင္ထူးကို မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းျပန္လႊတ္လိုက္ပါမယ္ေလ။ ဆရာမေလးတို႕ ျပန္ရတာလည္း မိုးခ်ဳပ္ေတာ႕မယ္”
ၿပီးၿပီးေရာဟု သူတို႕ကို ႏွင္လိုက္ျခင္းလား။ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္က ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ သံမ်ား သဲ႕သဲ႕ ၾကားလိုက္သလို.။ အင္း.. ဟုတ္တာေပါ႕ေလ။ သူတို႕ေလးေတြ ညစာစားခ်ိန္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ။ ေသခ်ာတာကေတာ႕ အဲဒီညစာမွာ ေမာင္ထူးေလး ေစာေစာက ဖမ္းမိထားတဲ႕ ပုစြန္တုပ္ႀကီး မပါမွာဘဲ ျဖစ္သည္။
အျပန္လမ္းတြင္ အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ သူ ညိဳျပာညက္ကေလး ဦးေဆာင္ရာေနာက္ကိုသာ တိတ္တိတ္လိုက္ပါလာခဲ့ပါသည္။
“ပင္လယ္ဘက္ကို ဆရာေလး ဆက္သြားဦးမလား။ ေနေစာင္းေတာ့မယ္။ ကၽြန္မေတာ့ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္။”
ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီး သူ႕ ေျခလွမ္းမ်ားက ေသာင္ျပင္ကမ္းစပ္ ဘက္ကို အလိုလို ဦးတည္ျဖစ္သြားသည္။
ေသာင္ကန္စြန္းႏြယ္ေတြက သဲျပင္ေျခာက္ေျခာက္ေပၚမွာ တြန္႕လိမ္တြားသြားေနသည္။ ေရာက္စက ေဗဒါဟု သူ အထင္မွားမိေသးသည္။ ေဘးနားတြင္ အုန္းလက္ေတြက ေလတိုးတိုင္း ရွဲရွဲျမည္ကာ ယိမ္းကေနၾကသည္။ ငါးပိငါးေျခာက္နံ႕တို႕ ေရာေထြးပါေသာ ပင္လယ္ေလသည္ သူ႕ကို တြန္းေ၀ွ႕တိုက္ခိုက္လာသည္။ ေကာင္းကင္၀ယ္ တိမ္စတို႕ နီ၀ါေရာင္ေသြး လြင့္ေျပးေနၾကသည္။ တံငါေလွေလးတခ်ိဳ႕ ငါးဖမ္းရာမွ ျပန္၀င္လာသည္ကို ပင္လယ္ျပင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ေဟာသည္ ရြာတန္းရွည္ကေလးမွာ အခုလို အုန္းပင္တန္းေတြ ေသာင္ကန္စြန္းေတြ ပင္လယ္ေရျပင္၊ တိမ္ေတြကို ေငးေမာ စိတ္ကူးယဥ္ ခံစားေနႏိုင္တဲ႕ သူ႕လို လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိမလဲဟု ျဖတ္ခနဲ ၀င္လာေသာ အေတြး ကိုေတာ႕ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္နဲ႕ အတူ မႈတ္ထုတ္ရံုသာ သူတတ္ႏိုင္သည္။
ပညာ ဆိုတာ ဘာလဲ။ ျမင္ေနရေသာ ပယ္လယ္ႀကီးလို က်ယ္ေျပာ နက္ရိႈင္းႏိုင္သည္ေပါ့။ သူ႕အတြက္ေတာ့ ပင္လယ္ေရလို ငတ္မေျပ ျဖစ္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေမာင္ထူးေလးတို႕အတြက္ေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ေသာက္လုိ႕ရမည့္ ေရခ်ိဳခ်ိဳတစ္ေပါက္ကိုသာ ပိုေမွ်ာ္လင့္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
သူ႕ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဘယ္ေနရာေတြမွာ ကုန္လြန္ခဲ့ေစသလဲ။ သည္လိုေနရာေတြကို ဘာေၾကာင့္ သည့္ထက္ေစာၿပီး သူ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့သလဲ။ ေက်ာင္းကသင္ခန္းစာနဲ႕ သူစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာေတြ နဲ႕ လက္ေတြ႕ဆက္စပ္ဖို႕ ေရးေရးျမင္လာခ်ိန္မွာ ျမတ္လို မိန္းကေလးနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တာေရာ ကံဆိုးတာလား။ ကံေကာင္းတာလား။ ဒီရြာကေလးက ျပန္ၿပီး ေနာက္ တစ္ႏွစ္အၾကာေလာက္ဆိုရင္ သူ႕ကိုယ္သူ ဘယ္ေနရာမွာ ျမင္ေနရမွာလဲ။
ဟိုးေ၀းေ၀းမွာေတာ႕ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းေအာက္ကို ေနလံုးႀကီးက တေရြ႕ေရြ႕ လွိမ္႕၀င္ ေနေလသည္။ ဒီဘက္ ကမၻာတစ္ျခမ္းရဲ႕ ေန၀င္လုလုအခ်ိန္မွာ ဟိုဘက္ ကိုယ္မျမင္ႏိုင္တဲ႕ ကမၻာအျခမ္း တေနရာကေတာ႕ ေနအရုဏ္မိုးေသာက္ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ….။ ေန႕သစ္ေတြဆိုတာ ကုန္ဆံုးသြားသည္မွ မဟုတ္ပဲ။ ေနျခည္ေတြ ျဖာလင္းတဲ႕ နံနက္ခင္းတစ္ခုဟာ ေဟာသည္ေနရာကိုလည္း ေရာက္ကို ေရာက္လာရဦးမည္ ဟုသာ သူေမွ်ာ္လင့္လိုက္ပါေတာ့သည္။
ပန္ဒိုရာ
Monday, October 27, 2008
အသံမျမည္ႏိုင္တဲ႕ေခါင္းေလာင္းကေလးေတြ
အခုတေလာ ကိုေယာဟန္ေအာင္ရဲ႕ အရပ္ပ်က္မကေလးကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ တိုက္ရိုက္ မသက္ဆိုင္ေပမယ့္လည္း မႏွစ္က စေရးထားခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ကို သတိရလာပါတယ္။ မႏွစ္က ဂ်ဴလိုင္လ ေလာက္က ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဒီကဗ်ာေလး နဲ႕အတူ အဲဒီ ၀တၳဳေလးကို ပ်ိဳးထားခဲ့မိတယ္။
Education?
ဘ၀က သင္ေပးတာလား
ဘ၀ကို သင္ယူရမွာလား
သင္ယူျခင္းက ေက်ာင္းလား
ေက်ာင္းက ပညာေရးလား
ပညာေရးအတြက္ ဘ၀နဲ႕
ဘ၀အတြက္ ပညာေရး
ပင္႕ခ္ဖလြိဳက္က ေျပာတယ္
We don't need no education
ညေနစာအတြက္ ေျမာင္းထဲမွာ ငါးဖမ္းေနတဲ႕
ကေလးတစ္ေယာက္ကလည္း
အဲဒီလိုပဲေျပာတယ္
အဲဒီကေလးကို စာသင္ခန္းထဲေရာက္ေအာင္ လိုက္ဖမ္းဖို႕အတြက္
အသက္ေလးဆယ္ အရြယ္မွာ စီမံကိန္းမစခင္
စာသင္ခန္းထဲမွာ အႏွစ္သံုးဆယ္ အခ်ိန္ယူမိတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဆက္မေရးျဖစ္ခဲ့။ နာဂစ္ အၿပီးမွာေတာ့ ကိုယ္ခင္းက်င္းထားခဲ့တဲ့ ေဒသရဲ႕ ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေခါင္းေလာင္းကေလးေတြလည္း အသံမျမည္ရုံသာမက အက္ကြဲလို႕ ရႊ႕ံႏြံေတြထဲ စုန္းစုန္းနစ္လို႕…။ ဒါနဲ႕ပဲ ၀တၳဳေလးကို ပစ္ခ်ထားလိုက္မိတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လကေတာ့ သံလြင္အိပ္မက္အတြက္ စာမူေရးရင္း ဆက္ေရးမလားလို႕ တခ်က္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ လုိက္ပါေသးတယ္။ အခုေတာ့ စိတ္တိုင္းမက်တက်နဲ႕ပဲ လက္စသတ္လိုက္ပါၿပီေလ။ ခံစားၾကည့္ေပါ့ေနာ္။
Friday, October 24, 2008
ၿမိဳ႕ျပ၏ ေတာထဲေတာင္ထဲ တိုးၾကည့္ျခင္း
ဒီႏိုင္ငံသား သူငယ္ခ်င္းေတြ အေဖာ္ေကာင္းတာနဲ႕ Southern Ridges လို႕ ေခၚတဲ့ ေနရာကို ၄ ကီလိုမီတာ ခရီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ Harbour Front MRT station နားကေန ညေန ၅ နာရီက စထြက္ပါတယ္။
ဒါက စစခ်င္း ေျမပံု။
Tuesday, October 21, 2008
အထာစကား
အထာစကား
မင္းတို႕ကလြတ္ရာကၽြတ္ရာ
ဟိုေကာင္ေတြကအထဲမွာ
ငါတို႕က၀င္လိုက္ထြက္လိုက္
ဇာတ္တိုက္လို႕မရတာလည္း မေျပာနဲ႕ေတာ့
သိလား...
ေနရာတကာ
အထာ....နဲ႕
Monday, October 20, 2008
Sunday, October 19, 2008
သံလြင္အိပ္မက္ထဲက ေျခရာေတြ
သံလြင္အိပ္မက္ အတြဲ (၂)၊ အမွတ္ (၃) ထြက္ပါၿပီ။ အယ္ဒီတာ တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ ေနဘုန္းလတ္ကို ရုံးထုတ္စဥ္က သံလြင္အိပ္မက္အတြက္ ဆိုၿပီး သူရြတ္ျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ အပါအ၀င္ အျခား ဘေလာ့ဂါ ေတြ စာေရးသူေတြရဲ႕ ၀တၳဳတို ေဆာင္းပါး ကဗ်ာ ေတြကို ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ အားျဖည့္ထားပါတယ္။
ပန္ဒိုရာ ေရးတဲ့ ေျခရာခၽြန္ျမ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ကိုလည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
...............
ဒီအခ်ိန္ကုိေရာက္လွ်င္ သူ႕ရင္ထဲ ေႏြးေထြးလာသည္။ အကာအရံမ်ားျဖင့္ ၀န္းရံေနေသာ သူ႕အလုပ္ေနရာတြင္ လြတ္ေနေသာ ထိုေအာက္ေျခ ေထာင့္ကြက္လပ္ကေလး ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ သပ္ရပ္ေသာ လမ္းမတခုကို တပိုင္းတစ ျမင္ရမည္။ ထိုတပိုင္းတစ ျပကြက္တြင္ ဒီအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း စည္း၀ါးက်နစြာ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားေသာ သံစဥ္ခ်ိဳ တစ္ပုဒ္ ရုိုုက္ခတ္ လာမည္။ အဲသည္ သံစဥ္ခ်ိဳေလးကို နက္ေမွာင္ေမွာင္ ေျပာင္လက္လက္ ရွဴးဖိနပ္ခၽြန္ေလး တစ္ရံျဖင့္ ေဘာင္ခတ္ထားသည့္ ေျခေထာက္ကေလးက ဖန္ဆင္းထားပါသည္။
ကံေကာင္းေသာေန႕မ်ားတြင္ လမ္းမမွာ ကားလာေနသျဖင့္ ေျခေထာက္ကေလးသည္ ေခတၱရပ္တန္႕ေစာင့္ဆိုင္း ေနရတတ္သည္။ အဲသည္ အခါမ်ိဳးမွာ သူ႕အတြက္ ေျခေထာက္ကေလးကို ေငးေမာခ်ိန္ ပိုရေလ့ရွိသည္။ လမ္းကို ျဖတ္မကူးခင္မွာ ခဲတံေခ်ာင္းေလးေလာက္ ေသးခၽြန္ခၽြန္ ဖိနပ္ခြာကေလး ေပၚမွာ ေျခလွမ္းကို ထိန္းလိုက္ပံု။ ကားကို ေစာင့္ေနခ်ိန္တြင္ အိေျႏၵရရ ရပ္ေနပံု။ ကားမ်ား ရွင္းသြားမွ မေႏွးလြန္း မျမန္လြန္း ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ တလွမ္းခ်င္း ဆက္လွမ္းထြက္သြားပံု။ မႏြဲ႕ေသာ သို႕ေသာ္ ဆတ္ေတာက္ေတာက္လည္း ျဖစ္မေနေသာ မေႏွးေသာ သို႕ေသာ္ ပ်ာယာခတ္ျခင္းမ်ိဳးလည္း ျဖစ္မေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ား ပိုင္ရွင္။ သည္လို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ရုပ္ကေလးလည္းလွ စိတ္ထားကေလးလည္း သိမ္ေမြ႕သူ ျဖစ္ရမည္ဟု ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္ သူ တိတ္တခိုး ေကာက္ခ်က္ခ်သည္။ .................
ဆက္ဖတ္ရန္ ဒီကို သြားပါ။
Saturday, October 18, 2008
အခ်စ္ ……. ဆိုသည္မွာ
အခ်စ္ (၁)
“ၾကယ္ေတြ ေၾကြလိုက္တာေနာ္..”
ေကာင္ေလးက ပက္လက္လွန္ကာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္ေနရင္း ေျပာသည္။
“အင္း.. ၾကယ္ေတြ ေၾကြတုန္း ဆုေတာင္းရင္ ျပည့္တယ္တဲ့”
ဒူးကေလးပိုက္ကာ ထိုင္ေနေသာ ေကာင္မေလးက ေျပာလိုက္သည္။
“နင္က ဘာဆုေတာင္းမွာလဲ”
ေကာင္ေလးကေမးလိုက္သည္။
“ငါလား ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး လိုခ်င္တယ္။ ထီေပါက္ရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္”
“အင္း ဒါပဲလား”
“ၿပီးေတာ့ ငါေလွ်ာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းကိုလည္း ရခ်င္တယ္။ စာေတြ အမ်ားႀကီး ဆက္သင္ခ်င္တယ္”
“ဒါပဲလား”
“ဟင့္အင္း… ဒါဘယ္ကမလဲ။ ငါ့ေဖေဖနဲ႕ေမေမကို အသက္အရွည္ႀကီး ေနေစၿပီး ငါက ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တယ္”
“ဒါပဲလား”
“ၿပီးေတာ့ ကမၻာအႏွံ႕ ေလွ်ာက္လည္ခ်င္တယ္။ ေနရာတကာ ေရာက္ဖူးခ်င္တယ္”
“ဒါပဲလား”
“မၿပီးေသးဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ငါကေလ ဒီ႕ထက္ ပိုၿပီး ေခ်ာခ်င္လွခ်င္ေသးတယ္။ နတ္ေရကန္ထဲ က်တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့”
“နင့္ဆုေတာင္းေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာေနာ္”
“အင္း.. ဟုတ္တယ္။ ဒါနဲ႕ နင္ကေရာ ဘာဆုေတာင္းမွာလဲ’
“ငါလား”
ေကာင္ေလးက တီးတိုးေျပာေလသည္။
“နင္ဆုေတာင္းတိုင္း ျပည့္ေစဖို႕ ေၾကြေပးမယ့္ ၾကယ္ကေလးတပြင့္ ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္ျဖစ္ပါေစေပါ့”
အခ်စ္ (၂)
“ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ … မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး ဥကၠဌေရ..”
ကေလးအေဖ သည္ သမီးကေလးကို ခပ္တင္းတင္း ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္သည္။ အနားတြင္ ဗံုစီသလို စီေနေသာ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ ဘုစုခရု ကေလးမ်ားသည္ သူတို႕ အေဖကိုတလွည့္ ဧည့္စိမ္းမ်ားကို တလွည့္ မ်က္ႏွာငယ္ျဖင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။
“ဒီလိုလဲ မလုပ္နဲ႕ေလ။ ကေလးေတြ ေရွ႕ေရး ၾကည့္ဦးမွေပါ့။”
“ဟုတ္တယ္။ သူတို႕အေမက ေနာက္ဆံုးကေလးကို မေမြးႏိုင္လို႕ မီးတြင္းထဲမွာ ဆံုးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ဒီကေလး တၿပံဳႀကီးကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုမွ မၾကည့္ႏုိင္ေတာ့တဲ့အျပင္ လံုလံုေလာက္ေလာက္လည္း မေထာက္ပံ့ႏိုင္ဘူးေလ။ သမီးေလးကိုေတာ့ အခုလို ေမြးစားခ်င္တဲ့လူ ေပၚလာတုန္း ေပးလိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္။”
“ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ကလည္း အိမ္မွာ မိန္းကေလး မရွိလို႕ အေဖာ္ရခ်င္တာ ဆိုေပမယ့္ ကေလးကို သူစာလိုက္ႏိုင္သေလာက္ ေက်ာင္းလည္း ထားေပးဦးမွာပါ။”
“ကၽြန္ေတာ္ ကေလးေတြနဲ႕ မခြဲႏိုင္ဘူး။ သူတို႕ေမာင္ႏွမခ်င္း ခြဲရမွာလည္း မၾကည့္ရက္ဘူးဗ်ာ။”
ကေလးအေဖသည္ ေျပာရင္း အသံတိမ္၀င္သြားသည္။
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ညီေလး ညီမေလးေတြနဲ႕မခြဲခ်င္ဘူး။ သား ေက်ာင္း ဆက္မတက္ေတာ့ဘူး။ ဆိုက္ကားနင္းမယ္ေလ။”
ဆယ္ႏွစ္သားခန္႕ရွိေသာ အႀကီးေကာင္ေလးက ၀င္ေျပာလိုက္သည္။
ကေလးအေဖက မ်က္ႏွာကို အုပ္ကာ တသိမ့္သိမ့္ ရိႈက္လိုက္သည္။ ဘာမွန္းညာမွန္း ေရေရလည္လည္ မသိေသာ္လည္း သူ႕အေဖႏွင့္ အကိုတို႕၏ မ်က္ႏွာရိပ္ကို ၾကည့္ကာ ေအာ္ငိုလိုက္ေသာ ကေလးတသိုက္၏ အသံမ်ား တဲကေလးထဲ ပ်ံ႕လြင့္သြားသည္။ သမီးေလးကို ေမြးစားမည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ မ်က္ရည္မ်ား ၀ဲလာေလသည္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးသည္ ျမင္ကြင္းမွ မ်က္ႏွာကို လႊဲရင္း ေခါင္းယမ္းကာ သက္ျပင္းကိုသာ အသာမႈတ္ထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။
အခ်စ္ (၃)
“အဘိုးႀကီးႏွယ္ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီကြယ္”
အဘြားႀကီးသည္ အိပ္ရာေပၚမွ အနံ႕ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ေရကြက္ကြက္ကို စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ေလသည္။
“တေန႕တေန႕ သူ႕အတြက္ ေလွ်ာ္ရဖြတ္ရ။ ကိုယ္ကလည္း သိပ္ေနေကာင္းလွတာ မဟုတ္။ အခုလည္း ဘယ္ေရာက္သြားျပန္လဲ မသိ။”
တျဖစ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာေနစဥ္ အိမ္ေရွ႕မွ ကေလးတစ္ေယာက္ ေအာ္သြားသံ ကို ၾကားလိုက္ရသည္။
“ဘြားေလးေရ အဘိုး သစ္ပင္တက္ေနတယ္ဗ်ိဳ႕”
“ဟင္.. ဘုရား ဘုရား”
ကပ်ာကယာ ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿခံထဲတြင္ အဘိုးႀကီးသည္ လက္ကေလး ေနာက္ပစ္ကာ မသိသလို ရပ္ေနေလသည္။
“ရွင္.. ရွင္.. သစ္ပင္ေပၚ တက္တယ္ဆို”
အဘိုးႀကီးက မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါသည္။
“အဲဒါေတြ စိတ္ညစ္ရတာေပါ့ အေဖႀကီးေရ။ ရွင့္ကိုရွင္ ကာလသားေလး မွတ္ေနလား။ ေလျဖတ္ထားလို႕ မသန္မမာ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာလည္း မေမ့နဲ႕ဦး။ သစ္ပင္ေပၚ ဘာသြားလုပ္ရတာလဲ။ သားသမီးေတြက တေယာက္မွ အနားမွာ မရွိဘူး။ ကၽြန္မလည္း ရွင့္ကုိ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္မေနႏိုုင္ဘူး။”
အဘြားႀကီးသည္ ေျပာရင္း ေဒါသသံပါလာသည္။
အဘိုးႀကီးထံမွ စကားသံ မပီမသ ထြက္လာသည္။
“မင္းအတြက္ပါ”
“ဘာလဲ ကၽြန္မအတြက္”
အဘိုးႀကီးသည္ ေနာက္ပစ္ထားေသာ လက္ကို ေရွ႕သို႕ ထုတ္လိုက္သည္။
ကံ့ေကာ္ပန္းကေလး သံုးေလးခက္ ျဖစ္ေလသည္။
အခ်စ္ (၄)
လေရာင္သည္ ေတာအုပ္ထဲမွ သစ္ပင္ထူထူမ်ားႏွင့္ ျမက္ခင္းမ်ားေပၚသို႕ ေငြေရာင္အလႊာပါး တစ္ထပ္ကို ၿပိဳးျပက္လႊမ္းျခံဳ ေနေစ၏။ ျမင္းခြာသံသဲ့သဲ့ သည္ ေ၀းရာမွ နီးလာၿပီ။ ခ်ပ္မိန္ညိဳ ၀တ္ဆင္ထားေသာ သ႑ာန္တစ္ခု ျမင္ကြင္းသို႕ ေပၚလာသည္။ ေန႕မွန္းညမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ စစ္ပန္းလာခဲ့ေသာ သူရဲေကာင္းသည္ ေတာအုပ္ထဲမွ ေရကန္ကေလးကို လွမ္းျမင္လိုက္ေလသည္။ လမင္းသည္ ျပာျပာေမွာင္ေနေသာ ကန္ေရျပင္ထဲတြင္ လႈပ္ရုံေလး လႈပ္ေန၏။ သူရဲေကာင္းသည္ ကန္ေရေအးေအးျဖင့္ ေျခလက္မ်က္ႏွာတို႕ကို သံုးသပ္ေဆးေၾကာရင္း အေမာေျဖလိုက္သည္။
ထိုအခိုက္…..
ကန္စပ္နံေဘးတြင္ တခ်ိန္လံုး ငိုက္မ်ဥ္းေနခဲ့ေသာ ေတာပန္းကေလး တစ္ပြင့္၏ ပြင့္ဖတ္မ်ား ျဖတ္ခနဲ အာသြားေလသည္။
၀န္းက်င္တ၀ိုက္ ရုတ္ခ်ည္း သင္းပ်ံ႕လာေသာ ပန္းရနံ႕ေၾကာင့္ သူရဲေကာင္းသည္ ဟိုဟိုဒီဒီ စူးစမ္းလိုက္သည္။ ပန္းကေလး တစ္ပြင့္ ပါလား..။
လေရာင္ေအာက္၀ယ္ ျဖဴသလို ၀ါသလိုု ျပာသလို ႏွင့္ အေရာင္လွ်ပ္ေျပးေနေသာ ေတာပန္းကေလးသည္ သူရဲေကာင္းကို ခပ္ေငးေငး ၾကည့္ေနသေယာင္။ သူရဲေကာင္းသည္ ပန္းကေလးရွိရာသို႕ အလိုအေလ်ာက္ လက္လွမ္းလိုက္မိေလသည္။ တစ္စကၠန္႕ ႏွစ္စကၠန္႕ သံုးစကၠန္႕….။ သူရဲေကာင္းသည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို သာသာခ်လိုက္သည္။
မၾကာမီ ျမင္းခြာသံမ်ား ျပန္လည္ ေပၚထြက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ မွိန္ေဖ်ာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။
လႈပ္ခတ္သြားခဲ့ေသာ ကန္ေရျပင္ေဘးမွ ပန္းကေလးသည္ လေရာင္ေအာက္၀ယ္ ထီးထီးက်န္ခဲ့ေလသည္။
အခ်စ္ (၅)
ကိုေအာင္သာငယ္ ေရးခိုင္းထားတဲ့ စာပါ။ ဆက္ေရးခ်င္တာေလးေတြ ရွိေသးေပမယ့္ ဒီေလာက္နဲ႕ပဲ ရပ္ထားလိုက္တယ္။ ဆက္ၿပီး တက္ဂ္ ခ်င္တဲ့ လူေတြရွိတာေပါ့။ တစ္ေယာက္က အာသေ၀ါ ကုန္လုလု ျဖစ္ေနသတဲ့။ ေနာက္ တစ္ေယာက္ကလည္း သာသနာျပဳေတာ့မယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ ကိုယ့္ကို ေမာ္မၾကည့္၀ံ႕တဲ့ နတ္ဆိုးေလးကိုပဲ တက္ဂ္လိုက္ပါတယ္။ ေဟ့ေရာင္ေလး ေရးေပေတာ့။
Monday, October 13, 2008
ဖြဲ႕တည္ရာ မဂၢဇင္း အတြဲ (၁) အမွတ္ (၅)
Sunday, October 12, 2008
စည္းအျပင္ဘက္က စဥ္းစားျခင္း ဥပမာတစ္ခု
စာေတြေရးဖို႕ ေလာေလာဆယ္ စိတ္ေအးလက္ေအး မရွိေသးတာမို႕ စိတ္၀င္စားစရာ ဗြီဒီယိုေလးတစ္ခု တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၾကည့္ဖို႕ တိုက္တြန္းပါတယ္။ ဥပေဒ ပညာရွင္တစ္ဦး ျဖစ္တဲ့ Prof. Larry Lessig ရဲ႕ speech ျဖစ္ပါတယ္။
တီထြင္ဖန္တီးမႈေတြ ေၾကာင့္ပဲ လူေတြ အက်ိဳးရွိမယ့္ နည္းပညာေတြ တိုးတက္လာတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြ စာေပ အႏုပညာေတြ ဆန္းသစ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တီထြင္ဖန္တီးမႈေတြကို အားေပးၾကရတယ္။ အားေပးဖို႕အတြက္ တီထြင္ဖန္တီးမႈေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကို အကာအကြယ္ ေပးရတယ္။
ဟိုယခင္ကေတာ့ သာမန္ ေန႕စဥ္ဘ၀မွာ လူေတြက ဖန္တီးမႈေတြကို ထိုင္ၾကည့္ၾကတယ္။ အခုေခတ္မွာ ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးၾကည့္ၾကတယ္။ အက်ိဳးအျမတ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ ဖန္တီးလိုစိတ္ေၾကာင့္ကို ဖန္တီးလာၾကတယ္။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ မဟုတ္တဲ့အခါ ဖန္တီးၿပီးသားေတြ အေပၚမွာပဲ ျဖတ္ညွတ္ကပ္ၿပီး အသစ္တစ္ခုအျဖစ္ တန္ျပန္ဖန္တီး ၾကတာ ရွိလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မွ်ေ၀ၾကတယ္။
ဒီအခါ ဖန္တီးမႈေတြကို ကာကြယ္ဖို႕ ရည္ရြယ္ထားခဲ့တဲ့ တခ်ိဳ႕ ဥပေဒ ေတြဟာ လူေတြ ေန႕စဥ္ေနထိုင္ေနတဲ့ ဘ၀မွာပဲ အလြယ္တကူ ခ်ိဳးေဖာက္ေစတဲ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။ ဥပေဒဆိုတာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတယ္ ဆုိရင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြ စိတ္၀င္စားမႈေတြ မတားမဆီးႏိုင္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့အခါ အစြန္းႏွစ္ဘက္ၾကားမွာ ဘယ္လို လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျပဳျပင္သင့္သလဲ။ အထူးသျဖင့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြရဲ႕ ဖန္တီးလိုစိတ္ကို မပိတ္ပင္ေစဖို႕ ဘာလုပ္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာကို ရႈေထာင့္တမ်ိဳးက သံုးသပ္ထားတာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ ေတြးေတာျခင္း ဥပမာ တစ္ခုပါ။
ဒါကိုၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ ကေလးတစ္ေယာက္ ဖန္တီးထားတဲ့ ဒီဗြီဒီယိုေလးကိုလည္း အားေပးၾကည့္ၾကပါဦး။
Thursday, October 9, 2008
ကိတ္မုန္႕တစ္လံုးကို ဘယ္လိုခြဲေ၀မလဲ
“ဒီမွာ ကိတ္မုန္႕ တစ္လံုး ရွိတယ္။ စားမယ့္လူက အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ ရွိတယ္ ဆိုပါစို႕။ ဘယ္လိုခြဲေ၀ႏိုင္မလဲ။”
ဆရာက သူ႕လက္ထဲက ကိတ္မုန္႕ကို စားပြဲေပၚ ခ်ထားလိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား မ်က္ႏွာကို တစ္ဦးခ်င္း လိုက္ၾကည့္ေလသည္။ ေရွ႕ဆံုးတန္းတြင္ ထုိင္ေနေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က အရင္ဆံုး လက္ေထာင္လိုက္သည္။
Wednesday, October 1, 2008
အႏုပညာ အတတ္ပညာ
ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႕အတူ အႏုပညာနဲ႕ အတတ္ပညာ အေၾကာင္းကို ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အႏုပညာထဲမွာ အတတ္ပညာက ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာအထိ ေရာေႏွာေနသင့္သလဲ။ အတတ္ပညာသက္သက္က လူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ဘယ္ေလာက္ဖမ္းစားႏိုင္မလဲ။ အႏုပညာ အတတ္ပညာဆိုတဲ့ စကားေတြရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို ဘယ္လို ဖြင့္ဆိုရမလဲ။ ကိုယ္ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ကို သတိရသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲသည္စာကေတာ့ အေျဖတခုခုကို လွစ္ျပခဲ့တယ္ လို႕ ထင္မိပါတယ္။ အခုလို ခံစားၿပီး ျပန္ေရးခ် လိုက္တယ္။
(ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုး Rabindranath Tagore (1861-1941) ရဲ႕ THE VICTORY ကို ျပန္လည္ခံစားရသလို အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီး ခ်ေရးလိုက္ပါတယ္။ အျပည့္ ဘာသာျပန္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ အစီအစဥ္ မတိက်၊ အပိုေတြေရာ အလိုေတြပါ ပါပါတယ္။အႀကီးအက်ယ္ အမွားအယြင္း သို႕မဟုတ္ မူရင္းစာကို ပ်က္စီးေစျခင္း ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ အျပည့္အစံုကို ဖတ္ရန္ ဒီကို သြားပါ။)
.jpg)
Posts
