ျပာစင္ေနေသာ မုိးသားေနာက္ခံမွာ တိမ္ျဖဴျဖဴ ႏုႏုေလးေတြက အုပ္ဖြဲ႕ကာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တလႈပ္လႈပ္။ သူတို႕ကုိ မွန္သားျပင္မွျဖတ္ကာ ငံု႕မိုးၾကည့္ရင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ၿပံဳးမိသည္။ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဂြမ္းစေလးေတြနဲ႕ မတူဘူးလားဟင္။ ဒီေန႕မွ ရာသီဥတုကလည္း အထူးကို သာယာေနေတာ့တာ။ အင္းေလ..။ မိုးေမွာင္ေတြ ကင္းစင္လို႕ ၾကည္လင္တဲ့ အခ်ိန္ကို ေရာက္ခဲ့ၿပီ ဆိုေတာ့လည္း….။
ၾကည့္စမ္း။ ေလထုထဲမွာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ျမင္ေနရတာ.. အျဖဴ.. အျပာ….။ အျဖဴဆိုတာ သန္႕ရွင္းျဖဴစင္မႈ..။ အျပာဆိုတာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း…။ အဲသည္လို လူတိုင္း နားလည္ၿပီးသား သမားရိုးက် အဓိပၸာယ္ေတြကိုပဲ ျပန္လည္ေတြ႕ရွိဖို႕ဆိုတာ တခ်ိဳ႕ေတြ အတြက္ေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္ပဲ။
ကိုယ္က ၿပံဳးလုိက္ျပန္သည္။ ကိုယ္က ၿပံဳးၿပီးရင္း ၿပံဳးေနေတာ့သည္။ ေျမျပင္က တျဖည္းျဖည္း နီးလာၿပီ။ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ တဒုတ္ဒုတ္ ခုန္လာတဲ့ ခံစားမႈဟာ ေလယာဥ္ႀကီး နိမ့္ဆင္းလာတာေၾကာင့္ သက္သက္ ဟုတ္ပါရဲ႕လား။ ဒီတခါ ပ်ံသန္းလာရသည့္ ခရီးက ခါတိုင္းႏွင့္ မတူေလ။ ဒါက အိမ္အျပန္ခရီး။ အိမ္.. အိမ္ ဆုိသည့္အရာကို အၿပီးအပိုင္ ျပန္လာခဲ့သည့္ ခရီး။
ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကသည့္ ေနရာ၊ ေရာက္လာၾကသည့္ အခ်ိန္ ေတြက ကြဲျပားၾကမည္။ ကိုယ့္ထက္ ေစာသူေတြ ရွိမည္။ ကိုယ့္ထက္ ေနာက္က်သူေတြလည္း ရွိမည္။ ဘယ္လုိျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႕အဖို႕ေတာ့ ကိုယ္တို႕ အားလံုး ေရာက္ၾကတဲ့အခါ အိမ္ေတြကို တန္းမသြားပဲ ဒီေနရာကေန အားလံုးကို စုဆံုၾကဖို႕ပါပဲ။
“အားလံုးကို အမိေျမက လိႈက္လွဲေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုပါ၏။”
ေရႊေရာင္လက္ေနေသာ ဆိုင္းဘုတ္ တစ္ခုက ေနျခည္ေအာက္မွာ ၀င္းေနသည္။ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ စာတန္းေတြ လမ္းေဘး ၀ဲယာမွာ ဟိုယခင္က ေတြ႕ခဲ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ အခု ဒီစာတန္းကေတာ့ အမွန္တကယ္ကို အဓိပၸါယ္ အမ်ားႀကီး ျပည့္၀ေနၿပီေလ။
ေလျပည္က ကိုယ့္ပါးျပင္ေပၚ ျဖတ္တိုက္လာသည္။ ဖုန္မႈန္႕ေတြ နည္းနည္းပါးပါး ပါေကာင္းပါဦးမည္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ေလ။ အဲဒီ အမိေျမအစစ္က ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလျပည္ေအးဟာ အားလံုးဆီ တူညီစြာ ေရာက္လာႏိုင္ဖို႕ ကိုယ္တို႕ၾကားမွာ ျခားထားခဲ့တဲ့ တံတိုင္းႀကီးေတြ ၿပိဳပ်က္ခဲ့ၿပီတဲ့။
ကိုယ္တို႕ ေတြ႕ၾကရေတာ့မည္။ ၀မ္းသာၾကမွာပါေနာ္။ .. ေနသာမွ ျပန္လာမယ္ မေျပာပါနဲ႕။ ခင္ဗ်ားတို႕လာမွ ေနသာရမွာပါ .. တဲ့။ အသံတစ္ခုကို ျဖတ္ခနဲ ၾကားေယာင္မိသည္။ ေနသာမွ ျပန္လာတာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ တိမ္မိုက္ေတြ ဖံုးေနတဲ့ ေနလံုးႀကီးကို တူးေဖာ္ဖို႕အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ယူခဲ့ရပါတယ္။
“အရီးေရ အခုမွပဲ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ျမင္ဖူးေတာ့တယ္။”
ထံုးစံအတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အားပါးတရ ေလသံျဖင့္ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္က ေျပာရင္း ေျပးဖက္လာမွာလား။
“ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးမွာ တူညီတဲ့ ႏွလံုးသားေတြ ရွိတယ္။ အဲဒါကို မိုးေပၚက လိႈင္းေတြၾကားမွာ အႏုပညာနဲ႕ ၀တ္မႈန္ကူးခဲ့ၾကတယ္”
ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားသည့္ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္က ဒီလိုေျပာလာလိမ့္မည္လား။
“ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေပ့ါေလ။ မေသခင္မွာ ေတြ႕ဖူးခဲ့ခ်င္သူေတြ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မရွိပါဘူး။ အခုမွပဲ..”
ေတြ႕ခ်င္သူ တဦးဦးက ဒီ့ထက္ပိုၿပီး စကားမဆက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ဆို႕နင့္ေနမွာလား။
“လမ္းေပၚမွာ လူအုပ္ႀကီး ျဖတ္သြားေတာ့ ခဏ ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းလာလိုက္တာပါ။ အေမက ညေန ထမင္းစား ေစာင့္ေနမယ္ ျမန္ျမန္ျပန္လာ လို႕ေတာင္ လွမ္းေအာ္ လုိက္ေသးတယ္။ ခဏဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျပန္ေရာက္ခဲ့ၿပီေလ..။ အေမကေတာ့…”
တေယာက္ေယာက္က ဒီလို ေၾကေၾကကြဲကြဲ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေနမွာလား။
“ေဟ့.. ဘာေတြ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကသလဲ။ အခုေတြ႕ၾကၿပီပဲ။ ေန႕လည္က် ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဒိန္ခ်ဥ္သြားေသာက္ၾကရေအာင္။ အဲဒီဆိုင္ မထုိင္ရတာ အႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္ ၾကာၿပီ။ ဟားဟား..”
တေယာက္ေယာက္က ဒီလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာလာေလမည္လား။
“အမယ္.. အျပင္မွာေတာ့ စကားေျပာတာ ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ နဲ႕ မေျပာေတာ့ဘူးလား”
ဒီလို ေမးလာလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္က ရုပ္တည္ႏွင့္ ၿပံဳးလို႕သာ ေနလိုက္ဦးမည္။
“ယူက တကယ္ေတြ႕ေတာ့ ထင္တာထက္ ပိုငယ္သားပဲ။ စာထဲမွာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ေလသံနဲ႕ ေရးေနတာ။ ဟိဟိ..”
လူမႈေရးပါးနပ္ၿပီး ေပ်ာ္တတ္သည့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးက ဒီလို စေနာက္လာလွ်င္ေတာ့ ရွက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ဦးမည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႕ မဂၢဇင္း ထုတ္ၾကမယ္ေနာ္။ ဒီမွာ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ အစ္မတို႕ အစ္ကိုတို႕ ေရာက္ဖို႕ ေမွ်ာ္ေနတာ သိလား”
အလုပ္ကို ခ်က္ခ်င္းလုပ္ဖို႕ စိုင္းျပင္းေနေသာ လူငယ္ေလး တစ္စုလည္း ရွိေကာင္းရွိမည္။ ဒီလို တက္တက္ၾကြၾကြ ေျပာလာသူကိုေတာ့ အားလံုးက တြန္းထိုး၀ိုင္းတိုက္ကာ ေဟ့ေကာင္ ျဖည္းျဖည္း လုပ္ပါကြ။ ခုမွ ခရီးေရာက္မဆိုက္ႀကီး ဟု ေအာ္ခ်င္ ေအာ္ၾကဦးမည္။
“အစ္မက တကယ္ပဲ ေနႏိုင္တယ္။ တစ္ကၽြန္းထဲ ေနတာမ်ား တစ္ခါမွ အေတြ႕မခံဘူး။ အခုမွပဲ သူမ်ားေတြနဲ႕ အတူတူ ဆံုရေတာ့တယ္။”
ဒီလို စကားနာ ထိုးလာသူ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိလာလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္က ေခ်ာ့ေမာ့ ရပါဦးမည္။
“ေဟး.. ေန႕တိုင္း အေစာႀကီး အိပ္ရာထၿပီး ရုံးကို တန္းေျပးစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ မနက္ျဖန္ မနက္စာကို မုန္႕ဟင္းခါးစားရင္ေကာင္းမလား။ ပဲပလာတာ စားရင္ေကာင္းမလား။ ဒါမွမဟုတ္ နန္းႀကီးသုပ္..။ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ…”
အစားပုပ္သူ တစ္ေယာက္က ဒီလို ေျပာလာလွ်င္ေတာ့ အားလံုးက ၀ိုင္းရယ္ၾကမည္ ထင္သည္။
ၾကည့္စမ္းပါကြယ္။ ေနမင္းႀကီးကလည္း ၿပံဳးလို႕။ ေကာင္းကင္ႀကီးက ၾကည္လင္လို႕။ ငွက္ေတြ က်ီက်ီက်ာက်ာ ေတးဆုိလို႕။ ေလျပည္က သာသာတိုက္ခတ္လို႕။ ကိုယ္တို႕အားလံုး ရယ္ေမာလို႕။ မ်က္ရည္ေတြ က်ခဲ့လွ်င္ေတာင္ ၀မ္းသာလို႕ပဲ ျဖစ္ေတာ့မည္ေလ။ ဟိုးေရွ႕မွာ ၾကမ္းတမ္းေနဦးမည့္ လမ္းပ်ပ်ကိုေတာ့ တြဲဆက္ထားတဲ့ လက္ေတြနဲ႕ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ အတူေလွ်ာက္ၾကရဦးမည္ေပါ့။
အေၾကာက္တရားရဲ႕ အားၿပိဳင္မႈေတြ ၿပိဳကြဲသြားတဲ့အခါ…..
အႏိုင္က်င့္မႈေတြ၊ မတရားမႈေတြ၊ မရိုးသားမႈေတြ၊ မသကၤာမႈေတြ၊ အမုန္းေတြ၊ အာဃာတေတြ အားလံုး ပါးလ်သြားၾကတဲ့ အခါ…..
ေကြကြင္းေနတဲ့ ခ်စ္သူေတြၾကားက ေသာကေတြ၊ မိခင္တို႕ရဲ႕ မ်က္ရည္ေပါက္ ႀကီးငယ္ေတြ လြင့္စင္ခမ္းေျခာက္ သြားတဲ့အခါ…..
ေရြးခ်ယ္စရာမရွိလို႕ ဆြံ႕အေနခဲ့ၾကတဲ့ ႏွလံုးသားေတြ စကားေျပာခြင့္ ပြင့္လင္းသြားတဲ့အခါ…….။
ပန္ဒိုရာ
craton ,
mirror ,
မြန္
တို႕က တက္ဂ္ထားလို႕ ေရးထားတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ ပါ။ ဖတ္မိတဲ့ ဘယ္သူမဆို စိတ္ကူး ဆက္ယဥ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။
11 hours ago
.jpg)
Posts
