တစ္ႏွစ္တာ မႀကိဳက္မ်ား၊ ဘေလာ့ဂ္ အညႊန္းမ်ား

ႏွစ္ကုန္ေတာ့မယ္။ ဘာေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့သလဲ ဆိုတာ ျပန္ေျခရာခံ ၾကည့္မိပါတယ္။

အျပင္ေလာကမွာ ရသင့္တာတခ်ိဳ႕ ရခဲ့တာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ဒီလိုျဖစ္ရမယ္ စသည္ျဖင့္ ႀကံစည္ခဲ့ၿပီးမွ တကယ္ႀကီး ျဖစ္လာၿပီးတဲ့အခါ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲလို႕ ဟာတာတာႀကီး ခံစားရတယ္။ အသစ္ ဆက္ႀကံစည္ရရင္လည္း ဆံုးမွာ မဟုတ္။ ဆရာေကေဇာ္ (ေမာင္သိန္းေဇာ္)ရဲ႕ “ပန္းတိုင္” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကို မၾကာခဏ သတိရပါတယ္။
“မေရာက္ေသးရင္ေရာက္ေအာင္သြား
ေရာက္ရင္တေထာက္နား
ၿပီးရင္ေရွ႕ဆက္သြား
အဲဒီမွာ ဘာမွမရွိဘူး…။” တဲ့။

အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ စာေရးသားျခင္းနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မႀကိဳက္တာေတြ အေတာ္ရွိလာတယ္။ ဟန္လုပ္ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟန္လုပ္လို႕လည္း တျပားမွ မရပါဘူး။ အစက ႀကိဳက္သလိုလို ေနာက္ေတာ့ မႀကိဳက္တာမ်ိဳးေတြပါ။ လတ္တေလာ အထိပါပဲ။ စိတ္မရွည္တာေတြ ဆြဲဆန္႕ဖို႕လိုႏိုင္တယ္။

ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာမ်ိဳးေတြကို ေရးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္လို႕ တေနရာရာမွာ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္မဖတ္ခ်င္တဲ့ တခ်ိဳ႕ပံုစံေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး (ဒါမွမဟုတ္ ရပ္စဲၿပီး) ကိုယ္ ဖတ္ခ်င္တဲ့စာမ်ိဳးေတြကို ေရးႏိုင္ေအာင္ ဆက္ေရးဖို႕ပဲ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့စာ ဆိုတာေတြက ဒီေလာက္အဆင့္ပဲ မုိ႕ ဒီေလာက္ပဲျဖစ္လာတာ ျဖစ္ႏိုင္သလို ေရးေနရင္းပဲ ဖတ္ခ်င္တာေတြက ေျပာင္းသြားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္း ဆံုၿပီးေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းသြားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို ေျပးေနတဲ့ ျမားတစင္းေနာက္ကို ေနာက္ထပ္ ျမားတစင္းက လိုက္ေနသလိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒီႏွစ္ထဲမွာ လူမႈဆက္ဆံေရး သိပ္ညံ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ တကူးတကေတြကို ေရွာင္ျဖစ္ပါတယ္။ တကူးတကေတြကို မႀကိဳက္တာနဲ႕ တကူးတကမျဖစ္ေစဖို႕ တကူးတကမ်ား လုပ္ေနမိသလားလို႕ စဥ္းစားမိျပန္ေတာ့ မႀကိဳက္ျပန္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေျပာေသးတယ္။ ကိုယ္က ပန္ဒိုရာကို တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီးမွ ကိုယ့္အေလာင္းကို ကိုယ္ ေသြးေအးေအးနဲ႕ ၾကည့္ေနသလိုပဲ ..တဲ့။ ဒီေတာ့မွ ပန္ဒိုရာ ေသသြားၿပီလား.. လန္႕သြားပါတယ္။ ျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေသခါစ ၀ိညာဥ္ေတြဟာ ကိုယ္ေသၿပီဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ သေဘာမေပါက္ၾကဘူး ဆုိပဲ။

ဒီႏွစ္ထဲမွာ ဖတ္သင့္တဲ့ ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာေတြ သိပ္မဖတ္ျဖစ္တာကိုလည္း မႀကိဳက္ပါဘူး။ ေျပာရရင္ေတာ့ အာရုံစိုက္မရတာတုိ႕၊ စာတစ္အုပ္ဖတ္ေနရင္း တျခားတမ်ိဳးကို ဖတ္ခ်င္လာသလို ဂနာမၿငိမ္တာတို႕၊ စာအုပ္ကိုပိတ္ၿပီး ေတြးေငးေနမိတာတို႕၊ ဖတ္တာကို ရပ္ၿပီး ေရးဖို႕အတြက္ ကြန္ျပဴတာကီးဘုတ္ ေကာက္ကိုင္မိတာတို႕ ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြ မ်ားပါတယ္။ စည္းကမ္း နည္းနည္း လိုတယ္ ထင္ပါတယ္။ အလုပ္ေတြ အိမ္ကို သယ္ျဖစ္ၿပီး ကုိယ္ပို္င္ကြက္လပ္ေတြ ပိတ္ဆို႕ကုန္ရတာကိုလည္း စီမံႏိုင္သင့္ပါတယ္။ (ဒီလိုပဲ ေျပာတာပါပဲ။)

အင္တာနက္ထဲမွာ တျခားသူေတြေရးတာကို အခါအားေလ်ာ္စြာ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းမဂၢဇင္း စာေစာင္ေတြမွာ ေရးေနၾကတဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာတခ်ိဳ႕ အင္တာနက္ထဲ ေရာက္လာတာကို ေတြ႕ရေတာ့ ၀မ္းသာမိပါတယ္။

ကဗ်ာဆရာတည္ရ ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ပါ။ http://www.tyalife.com

ကဗ်ာဆရာ ျမတ္ေ၀ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ ဆရာအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ လက္ရာစံု စုေဆာင္းထားတာေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ https://sites.google.com/site/poetmyatwai/

က်ံဳတိုင္းရြာဆိုတဲ့ site မွာ ကဗ်ာဆရာ ၿငိမ္းစိုးဦး ရဲ႕ ကဗ်ာေတြ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ http://mizzuri09clysna.multiply.com/

ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ပိုင္စိုးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ ပါ။ အျခားဆရာေတြရဲ႕ ကဗ်ာေတြကိုလည္း စုေဆာင္းထားပါတယ္။
http://aungpaingsoemyint.blogspot.com

ကဗ်ာဆရာ ေျမမႈန္လြင္ရဲ႕ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အေရးအသားေတြဆီကိုလည္း အလည္ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။
http://exitpoetry.blogspot.com/

ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ ကၽြဲၿပဲႀကီးကိုေတာ့ “ေန႕မ်ား” ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ ရဲရဲႀကီး သြားစီးလို႕ရတယ္ ဆိုပါတယ္။ http://kokzkhine.blogspot.com/

ဒီႏွစ္ထဲ အသစ္ေပၚလာတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ထဲမွာေတာ့ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ေရးေနတဲ့ ကိုခ်စ္ေဖရဲ႕ ပို႕စ္ေတြကို စပ္စုျဖစ္ပါတယ္။
http://kochitphay64.blogspot.com/

ေရးခ်င္လို႕ေရးေနတဲ့ ခိုင္စိုးလင္းကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ဖတ္လိုက ဖတ္ႏိုင္ပါသတဲ့။ သူက အလည္အပတ္နည္းလို႕ သူ႕ဆီ မေရာက္ျဖစ္ဘူးဆိုရင္ သူ႕၀တၳဳေတြ ရင္ထဲေရာက္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။
http://khinesoelung.blogspot.com/

ဘေလာ့ဂ္ အသစ္မဟုတ္ေပမယ့္ အခုတေလာ ပို႕စ္ေဟာင္းေတြကို ျပန္ဖတ္ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အေရးအသား အေတြးအေခၚေတြက အျပင္ထြက္မတ္တပ္ရပ္ေနပါတယ္။ (outstanding ကို အရမ္းဘာသာျပန္လိုက္ျခင္း။) စာေရးသူနာမည္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ အသံထြက္ဖို႕ အေပၚေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ဖြဖြေလးကိုက္ရပါမယ္။ ဆက္သြယ္ေရး ဧရိယာ ျပင္ပမွာ ေရာက္ေနပံု ေပၚတယ္။ လာသြားတယ္ေနာ္.. တို႕၊ ဟိုလိုထင္တယ္ ဒီလိုထင္တယ္.. တို႕ေတာ့ လုပ္လို႕ မရဘူး။ လူႀကီးမင္းနဲ႕ပဲ ေတြ႕ၿပီးရင္ ျပန္လာခဲ့ပါ။ http://zthegardener.blogspot.com/

အထက္ေဖာ္ျပပါ link ေတြကို ပန္ဒိုရာက ညႊန္းလိုက္မွပဲ သိသြားဖို႕ေတာ့ မဆိုလိုပါ။ သိရွိၿပီးသား ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ညႊန္းဆိုလိုက္လို႕ အညႊန္းခံက ဘာမွျဖစ္မသြားပါဘူး။ ကိုယ္မွတ္သားမိတာကို မွတ္မိသေလာက္ ေျပာျပလိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ တျခား ေမ့က်န္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိမယ္။ စိတ္မရွိပါနဲ႕။ စိတ္လိုလက္ရ ရွိတဲ့အခါ ဒီလိုစုေဆာင္းၿပီး ထပ္ေရးေကာင္းေရးျဖစ္မယ္။

ႏွစ္သစ္အႀကိဳမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

တိမ္ေတြၾကားမွာ မႈန္းထားတဲ့ပန္းခ်ီ

ျပာစင္ေနေသာ မုိးသားေနာက္ခံမွာ တိမ္ျဖဴျဖဴ ႏုႏုေလးေတြက အုပ္ဖြဲ႕ကာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တလႈပ္လႈပ္။ သူတို႕ကုိ မွန္သားျပင္မွျဖတ္ကာ ငံု႕မိုးၾကည့္ရင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ၿပံဳးမိသည္။ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဂြမ္းစေလးေတြနဲ႕ မတူဘူးလားဟင္။ ဒီေန႕မွ ရာသီဥတုကလည္း အထူးကို သာယာေနေတာ့တာ။ အင္းေလ..။ မိုးေမွာင္ေတြ ကင္းစင္လို႕ ၾကည္လင္တဲ့ အခ်ိန္ကို ေရာက္ခဲ့ၿပီ ဆိုေတာ့လည္း….။

ၾကည့္စမ္း။ ေလထုထဲမွာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ျမင္ေနရတာ.. အျဖဴ.. အျပာ….။ အျဖဴဆိုတာ သန္႕ရွင္းျဖဴစင္မႈ..။ အျပာဆိုတာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း…။ အဲသည္လို လူတိုင္း နားလည္ၿပီးသား သမားရိုးက် အဓိပၸာယ္ေတြကိုပဲ ျပန္လည္ေတြ႕ရွိဖို႕ဆိုတာ တခ်ိဳ႕ေတြ အတြက္ေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္ပဲ။

ကိုယ္က ၿပံဳးလုိက္ျပန္သည္။ ကိုယ္က ၿပံဳးၿပီးရင္း ၿပံဳးေနေတာ့သည္။ ေျမျပင္က တျဖည္းျဖည္း နီးလာၿပီ။ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ တဒုတ္ဒုတ္ ခုန္လာတဲ့ ခံစားမႈဟာ ေလယာဥ္ႀကီး နိမ့္ဆင္းလာတာေၾကာင့္ သက္သက္ ဟုတ္ပါရဲ႕လား။ ဒီတခါ ပ်ံသန္းလာရသည့္ ခရီးက ခါတိုင္းႏွင့္ မတူေလ။ ဒါက အိမ္အျပန္ခရီး။ အိမ္.. အိမ္ ဆုိသည့္အရာကို အၿပီးအပိုင္ ျပန္လာခဲ့သည့္ ခရီး။

ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကသည့္ ေနရာ၊ ေရာက္လာၾကသည့္ အခ်ိန္ ေတြက ကြဲျပားၾကမည္။ ကိုယ့္ထက္ ေစာသူေတြ ရွိမည္။ ကိုယ့္ထက္ ေနာက္က်သူေတြလည္း ရွိမည္။ ဘယ္လုိျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႕အဖို႕ေတာ့ ကိုယ္တို႕ အားလံုး ေရာက္ၾကတဲ့အခါ ဒီေနရာကေန အားလံုးကို စုဆံုၾကဖို႕ပါပဲ။

“အားလံုးကို အမိေျမက လိႈက္လွဲေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုပါ၏။”

ေရႊေရာင္လက္ေနေသာ ဆိုင္းဘုတ္ တစ္ခုက ေနျခည္ေအာက္မွာ ၀င္းေနသည္။ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ စာတန္းေတြ လမ္းေဘး ၀ဲယာမွာ ဟိုယခင္က ေတြ႕ခဲ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ အခု ဒီစာတန္းကေတာ့ အမွန္တကယ္ကို အဓိပၸါယ္ အမ်ားႀကီး ျပည့္၀ေနၿပီေလ။

ေလျပည္က ကိုယ့္ပါးျပင္ေပၚ ျဖတ္တိုက္လာသည္။ ဖုန္မႈန္႕ေတြ နည္းနည္းပါးပါး ပါေကာင္းပါဦးမည္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ေလ။ အဲဒီ အမိေျမအစစ္က ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလျပည္ေအးဟာ အားလံုးဆီ တူညီစြာ ေရာက္လာႏိုင္ဖို႕ ကိုယ္တို႕ၾကားမွာ ျခားထားခဲ့တဲ့ တံတိုင္းႀကီးေတြ ၿပိဳပ်က္ခဲ့ၿပီတဲ့။

ကိုယ္တို႕ ေတြ႕ၾကရေတာ့မည္။ ၀မ္းသာၾကမွာပါေနာ္။ .. ေနသာမွ ျပန္လာမယ္ မေျပာပါနဲ႕။ ခင္ဗ်ားတို႕လာမွ ေနသာရမွာပါ .. တဲ့။ အသံတစ္ခုကို ျဖတ္ခနဲ ၾကားေယာင္မိသည္။ ေနသာမွ ျပန္လာတာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ တိမ္မိုက္ေတြ ဖံုးေနတဲ့ ေနလံုးႀကီးကို တူးေဖာ္ဖို႕အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ယူခဲ့ရပါတယ္။

“အရီးေရ အခုမွပဲ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ျမင္ဖူးေတာ့တယ္။”

ထံုးစံအတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အားပါးတရ ေလသံျဖင့္ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္က ေျပာရင္း ေျပးဖက္လာမွာလား။

“ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးမွာ တူညီတဲ့ ႏွလံုးသားေတြ ရွိတယ္။ အဲဒါကို မိုးေပၚက လိႈင္းေတြၾကားမွာ အႏုပညာနဲ႕ ၀တ္မႈန္ကူးခဲ့ၾကတယ္”

ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားသည့္ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္က ဒီလိုေျပာလာလိမ့္မည္လား။

“ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေပ့ါေလ။ မေသခင္မွာ ေတြ႕ဖူးခဲ့ခ်င္သူေတြ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မရွိပါဘူး။ အခုမွပဲ..”

ေတြ႕ခ်င္သူ တဦးဦးက ဒီ့ထက္ပိုၿပီး စကားမဆက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ဆို႕နင့္ေနမွာလား။

“လမ္းေပၚမွာ လူအုပ္ႀကီး ျဖတ္သြားေတာ့ ခဏ ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းလာလိုက္တာပါ။ အေမက ညေန ထမင္းစား ေစာင့္ေနမယ္ ျမန္ျမန္ျပန္လာ လို႕ေတာင္ လွမ္းေအာ္ လုိက္ေသးတယ္။ ခဏဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျပန္ေရာက္ခဲ့ၿပီေလ..။ အေမကေတာ့…”

တေယာက္ေယာက္က ဒီလို ေၾကေၾကကြဲကြဲ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေနမွာလား။

“ေဟ့.. ဘာေတြ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကသလဲ။ အခုေတြ႕ၾကၿပီပဲ။ ေန႕လည္က် ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဒိန္ခ်ဥ္သြားေသာက္ၾကရေအာင္။ အဲဒီဆိုင္ မထုိင္ရတာ အႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္ ၾကာၿပီ။ ဟားဟား..”

တေယာက္ေယာက္က ဒီလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာလာေလမည္လား။

“အမယ္.. အျပင္မွာေတာ့ စကားေျပာတာ ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ နဲ႕ မေျပာေတာ့ဘူးလား”

ဒီလို ေမးလာလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္က ရုပ္တည္ႏွင့္ ၿပံဳးလို႕သာ ေနလိုက္ဦးမည္။

“ယူက တကယ္ေတြ႕ေတာ့ ထင္တာထက္ ပိုငယ္သားပဲ။ စာထဲမွာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ေလသံနဲ႕ ေရးေနတာ။ ဟိဟိ..”

လူမႈေရးပါးနပ္ၿပီး ေပ်ာ္တတ္သည့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးက ဒီလို စေနာက္လာလွ်င္ေတာ့ ရွက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ဦးမည္။

“ကၽြန္ေတာ္တို႕ မဂၢဇင္း ထုတ္ၾကမယ္ေနာ္။ ဒီမွာ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ အစ္မတို႕ အစ္ကိုတို႕ ေရာက္ဖို႕ ေမွ်ာ္ေနတာ သိလား”

အလုပ္ကို ခ်က္ခ်င္းလုပ္ဖို႕ စိုင္းျပင္းေနေသာ လူငယ္ေလး တစ္စုလည္း ရွိေကာင္းရွိမည္။ ဒီလို တက္တက္ၾကြၾကြ ေျပာလာသူကိုေတာ့ အားလံုးက တြန္းထိုး၀ိုင္းတိုက္ကာ ေဟ့ေကာင္ ျဖည္းျဖည္း လုပ္ပါကြ။ ခုမွ ခရီးေရာက္မဆိုက္ႀကီး ဟု ေအာ္ခ်င္ ေအာ္ၾကဦးမည္။

“အစ္မက တကယ္ပဲ ေနႏိုင္တယ္။ တစ္ကၽြန္းထဲ ေနတာမ်ား တစ္ခါမွ အေတြ႕မခံဘူး။ အခုမွပဲ သူမ်ားေတြနဲ႕ အတူတူ ဆံုရေတာ့တယ္။”

ဒီလို စကားနာ ထိုးလာသူ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိလာလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္က ေခ်ာ့ေမာ့ ရပါဦးမည္။

“ေဟး.. ေန႕တိုင္း အေစာႀကီး အိပ္ရာထၿပီး ရုံးကို တန္းေျပးစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ မနက္ျဖန္ မနက္စာကို မုန္႕ဟင္းခါးစားရင္ေကာင္းမလား။ ပဲပလာတာ စားရင္ေကာင္းမလား။ ဒါမွမဟုတ္ နန္းႀကီးသုပ္..။ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ…”

အစားပုပ္သူ တစ္ေယာက္က ဒီလို ေျပာလာလွ်င္ေတာ့ အားလံုးက ၀ိုင္းရယ္ၾကမည္ ထင္သည္။

ၾကည့္စမ္းပါကြယ္။ ေနမင္းႀကီးကလည္း ၿပံဳးလို႕။ ေကာင္းကင္ႀကီးက ၾကည္လင္လို႕။ ငွက္ေတြ က်ီက်ီက်ာက်ာ ေတးဆုိလို႕။ ေလျပည္က သာသာတိုက္ခတ္လို႕။ ကိုယ္တို႕အားလံုး ရယ္ေမာလို႕။ မ်က္ရည္ေတြ က်ခဲ့လွ်င္ေတာင္ ၀မ္းသာလို႕ပဲ ျဖစ္ေတာ့မည္ေလ။ ဟိုးေရွ႕မွာ ၾကမ္းတမ္းေနဦးမည့္ လမ္းပ်ပ်ကိုေတာ့ တြဲဆက္ထားတဲ့ လက္ေတြနဲ႕ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ အတူေလွ်ာက္ၾကရဦးမည္ေပါ့။

အေၾကာက္တရားရဲ႕ အားၿပိဳင္မႈေတြ ၿပိဳကြဲသြားတဲ့အခါ…..

အႏိုင္က်င့္မႈေတြ၊ မတရားမႈေတြ၊ မရိုးသားမႈေတြ၊ မသကၤာမႈေတြ၊ အမုန္းေတြ၊ အာဃာတေတြ အားလံုး ပါးလ်သြားၾကတဲ့ အခါ…..

ေကြကြင္းေနတဲ့ ခ်စ္သူေတြၾကားက ေသာကေတြ၊ မိခင္တို႕ရဲ႕ မ်က္ရည္ေပါက္ ႀကီးငယ္ေတြ လြင့္စင္ခမ္းေျခာက္ သြားတဲ့အခါ…..

ေရြးခ်ယ္စရာမရွိလို႕ ဆြံ႕အေနခဲ့ၾကတဲ့ ႏွလံုးသားေတြ စကားေျပာခြင့္ ပြင့္လင္းသြားတဲ့အခါ…….။


ပန္ဒိုရာ

(မႏွစ္က ဒီေနရာမွာ တင္ခဲ့တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ တက္ဂ္ပို႕စ္ အေဟာင္းေလးကို ျပန္တင္လိုက္တာပါ။ မဂၤလာရွိတဲ့ ၂၀၁၀ သာ ျဖစ္ေစဖို႕ ႏွစ္သစ္ဆုေတာင္းမေခၽြခင္ ႀကိဳတင္ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကေစခ်င္လို႕ပါ။)

Expand..

Summary..

ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္က လာေတာ့မယ္

ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္က လာေတာ့မယ္

ဟိုမွာ ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္ႀကီး လာေနၿပီ
ဘာမွတ္ေနသလဲ ဟဲ့.. တဲ့
ညညဆို ထထငိုတဲ့ ကေလးေတြဆို အသံတိတ္ ေခ်ာက္ခ်ား ျပားျပား၀ပ္ေနၾကပံု
အျဖစ္မရွိေတာ့လည္း ဂ်လိဂ်လိ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ အံတံုးတံုးကို ဖိႀကိတ္ေနၾကပံု
အံုးအြမ္အံုးအြမ္ ညာသံေပး ေရမရွိတဲ့ေခ်ာင္းမွာ အသံေကာင္းဟစ္ေနၾကပံု
အေညာင္းအညာဆန္႕သန္းေ၀ရင္း မ်က္ေတာင္စင္း တေရးႏိုးေသာ္ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားပံု
ကာလာေရာင္စံုသြင္း ေစ်းဗန္းႀကီးျဖန္႕ခင္းထားတဲ့ ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္
၀စ္လစ္စလစ္နဲ႕ တခစ္ခစ္ ဖ်စ္ညွစ္ရယ္ေမာေနတဲ့ ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္
က်ည္အျပည့္ထိုးေမာင္းတင္ၿပီးလက္ညိဳးေလးေကြးလိုက္ေတာ့မယ့့္ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္
ႏွစ္ေထာင့္ဆယ့္ႏွစ္ရဲ႕ဂုတ္ပိုးကို အခုကတည္းကအတင္းခြစီးထားတဲ့ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္
အို.. ဘာတဲ့တုန္း ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္
နင္လားဟဲ့ ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္
လာထားကြဲ႕ ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္
ႏွစ္ေထာင္ နဲ႕ရယ္တဲ့မွ တစ္ဆယ္
ႏွစ္သစ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲက ႏွစ္သစ္ခပ္ေသးေသးတစ္ခုပါကြယ္
အတၱေတြေျမခ်ခင္း ထုတ္ခ်င္းေပါက္ ရင္ဘတ္ေတြ ဖြင့္ထားလိုက္ၾကမယ္။


ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

စကၤာပူရဲ႕ ဒီဇင္ဘာည ၂၀၀၉

စာမေရးအားလို႕ ပံုေလးေတြပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။ စာအသစ္တင္မလားလို႕ လာရွာသူမ်ား (ရွိခဲ့ရင္) ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ခဏေလး ေစာင့္ပါဦးေနာ္။ :)

Expand..

Summary..

ပန္ဒိုရာ စိတ္ေနာက္ေနသည္။

ပို႕စ္အသစ္မတင္ျဖစ္တာ တစ္လနီးပါး ျဖစ္သြားၿပီမို႕ တခုခု ေရးတင္လိုက္တာပါ။ စာေရးတယ္ ဆိုတာ စိတ္လက္ၾကည္လင္မွ ေရးႏိုင္တာမဟုတ္လား။ စာမေရးႏိုင္ဘူး ဆိုေတာ့ စိတ္မၾကည္လင္ေသးလို႕ (တနည္းအားျဖင့္) စိတ္ေနာက္ေနလို႕ လို႕ေျပာလိုက္တာပါ။ မလန္႕ပါနဲ႕။

အြန္လိုင္း သိပ္မ၀င္ျဖစ္တဲ့ ကာလအတြင္း လုပ္ျဖစ္တာေလးေတြကေတာ့…

၂၀၁၂ ရုပ္ရွင္ကုိ ရုံတင္ၿပီးစ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ သြားၾကည့့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာ္.. ကမၻာက ပ်က္ရင္ ဒီလိုႀကီး ေနမွာပါလား လို႕ မွတ္သားရပါတယ္။ ဒီဇာတ္ကားအေၾကာင္း သူမ်ားေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာၿပီးၿပီမို႕ သင္ခန္းစာေတြကိုပဲ လိုရင္းတိုရွင္းေျပာပါမယ္။ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခ်င္သူမ်ား အတြက္ အက်ိဳးရွိႏိုင္ပါတယ္။

- ကမၻာပ်က္ကာလမွာ ရွင္သန္လြတ္ေျမာက္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ေလယာဥ္ပ်ံ ေမာင္းတတ္ဖို႕ လိုပါတယ္။ (အခုကတည္းက သင္တန္းတက္ထား ေလ့က်င့္ထားသင့္ပါၿပီ။)
- အရမ္းခ်မ္းသာတဲ့ ဘီလ်ံနာသူေဌးေတြနဲ႕ သိကၽြမ္းထားရင္ အက်ိဳးရွိႏိုင္ပါတယ္။ (ဒါေတာင္မွ သူေဌးေတြက ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြေလာက္ေတာ့ ဦးစားေပးအဆင့္ မေရာက္ႏိုင္တာ ရွိတတ္တယ္။)
- ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိတ္အင္ခ်ိဳင္းနားပစၥည္း ကိုပဲ အားကိုးရပါမယ္။ ေရယာဥ္ႀကီးေတြပါ။(အမွားအယြင္းေတာ့ မခံဘူး။ တခုခုပိတ္ဆို႕ရင္ ဂ်မ္းေတြဘာေတြျဖစ္တတ္တယ္။)
- ကမၻာပ်က္ေပမယ့္ Sony က ေတာ့ မပ်က္ပါ။ (အခုတေလာ Apple ေနာက္ လိုက္ေနသူမ်ား Sony ကြန္ျပဴတာမ်ား၊ လက္ကိုင္ဖုန္းမ်ား ျပန္စဥ္းစားရန္။ :P)

(ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာေတြကို အတူစဥ္းစားေတြးေခၚခဲ့ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)

ဘာပဲေျပာေျပာ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ကားပါ။ Independence Day နဲ႕ The Day After Tomorrow ကိုလည္း ႀကိဳက္ခဲ့တာမို႕ ဒီကားကိုလည္း ႏွစ္သက္ပါတယ္။ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေတြက သေဘာက်စရာပါ။ ရသအေနနဲ႕ကေတာ့The Day After Tomorrow ကုိ ပိုခံစားရပါတယ္။

မင္းကိုႏိုင္ ရဲ႕ ေနာက္ၾကည့္မွန္ ၀တၳဳကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳအေပၚ အျမင္ေတြကိုေတာ့ အင္တာနက္ထဲမွာ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေရးခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ ရိုးသားမႈကို ခံစားရပါတယ္။


တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ။ အဲဒီ၀တၳဳ မဖတ္ျဖစ္ခင္ လီေဗ်ာင္ဟြန္း ပါတဲ့ ကိုရီးယားရုပ္ရွင္ (လံုးခ်င္း) တစ္ကား ၾကည့္ျဖစ္ေသးတယ္။ ဇာတ္လမ္းသေဘာက ေနာက္ၾကည့္မွန္နဲ႕ ဆင္သလိုလို ရွိပါတယ္။ ကိုရီးယားရုပ္ရွင္ထဲမွာ မင္းသားက ေတာင္ကိုရီးယား အာဏာရွင္ လက္ထက္က အေရးအခင္းထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူက မင္းကိုႏိုင္၀တၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္လိုမဟုတ္ဘူး။ အေရးပါတဲ့ စီးပြားေရးသမား တစ္ေယာက္ရဲ႕သား ခပ္ေပေပလူဆိုး၊ ဘာခံယူခ်က္မွ ရွိလို႕မဟုတ္ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြေနာက္ကို ေရာေယာင္ပါတဲ့ စရိုက္ကို ျပထားပါတယ္။ နယ္မွာ ပုန္းေရွာင္ေနၾကတုန္း အဲဒီက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ၾကတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ မိန္းကေလးက ၿမိဳ႕ကိုလိုက္လာတယ္။ အေရးအခင္းေတြ ျပန္ျဖစ္ၿပီး ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ၾက ကြဲသြားၾကတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးပါ။ အေသးစိတ္ေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ကိုရီးယားကား ပီပီ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို ပဲ ဦးစားေပးထားပါတယ္။ ေနာက္ခံသမိုင္းတို႕ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန တို႕က ျပတယ္ ဆိုရုံပါပဲ။

လြင္မိုးခရီးသြားေနသည္ ဆိုတဲ့ ဗြီဒီယို ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ရႈခင္းေတြ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ရိုက္ျပထားတာ လွပါတယ္။ ဒါရိုက္တာနဲ႕ အေသအခ်ာ ညႊန္ၾကားၿပီး ရိုက္တာ မဟုတ္မွန္းေတာ့ သိေနတယ္။ ဒီလိုအစီအစဥ္ကို ရိုက္ကူးျဖစ္တဲ့ ေစတနာက ေကာင္းေပမယ့္ အင္တာဗ်ဳးတဲ့ အခန္းေတြမွာ လြင္မိုးရဲ႕ ေမးပံုေျပာပံုေတြက အေမးခံရသူ တိုင္းရင္းသားေတြအေပၚ သိပ္မေလးစားသလို ပံုစံေပါက္ေနတယ္။ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာဆိုႏိုင္ရင္ (ခဏသရုပ္ေဆာင္တဲ့အေနနဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့) ပိုေကာင္းမယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ ကိုယ့္အျမင္ပါ။

Wacom Bamboo Pen & Touch ၀ယ္ျဖစ္တယ္။ iPhone လည္း ၀ယ္ျဖစ္တယ္။ (ၾကြားခ်င္တာက အခုမွ ေရာက္တယ္။ း)) Bamboo နဲ႕ အၾကမ္း စမ္းျခစ္ထားတဲ့ ပံုေလးတစ္ပံု တင္လိုက္တယ္။


အျခား ဘာမွေတာ့ ဆြဲမၾကည့္အားေသးဘူး။ ေၾသာ္.. ဒီၾကားထဲ ခ်စ္သူပံုတူေလး တစ္ပံုေတာ့ ခဲတံနဲ႕ ဆြဲျဖစ္ေသးတယ္။ ကြန္ျပဴတာနဲ႕မဟုတ္။ လက္နဲ႕ပါ။ တူတယ္ ေျပာၾကတာပဲ။ (တူရမွာေပါ့။) အဲဒီပံုေတာ့ မတင္ေတာ့ပါဘူး။ တျခားမိန္းကေလးေတြ သေဘာက်သြားမွာစိုးလို႕။

အလုပ္မ်ားတယ္ဆိုၿပီး ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ ၀တၳဳေတြ ဖတ္ျဖစ္ေနသလား ေလွ်ာက္လည္ေနသလား လို႕လည္း ထင္ေနဦးမယ္။ စာေရးဖို႕အတြက္ကို အခ်ိန္နဲ႕ေနရာလပ္ မရတာပါ။ အလုပ္ထဲမွာလည္း သိပ္အေရးမပါတဲ့ ကိစၥေတြနဲ႕ပဲ အလုပ္ရႈပ္ေနပါတယ္။ အလုပ္အေၾကြးေတြ အိမ္ကို သယ္ရတာမ်ိဳး ရွိတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ တစ္ႏွစ္ ကုန္ျပန္ဦးမယ္။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ေခါင္းထဲကေျမြ

ေခါင္းထဲကေျမြ

ပုရြြက္ဆိတ္က ႏွံေကာင္ကို လႊဲခ်
ေရႊယုန္က ေရႊက်ားကို လႊဲခ်
ဂ်ယ္ရီက တြမ္ကို လႊဲခ်တဲ ့ေခတ္ကာလ
လူတကာေျခနင္းဖတ္ေအာက္မွာ တံုးအအ ကမၻာႀကီးဟာ ျပားရွာတယ္
မွန္ေရွ႕က အရြယ္ေတြရင့္လာတယ္
ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ထဲက ပန္းသီးေတြရင့္လာတယ္
ကဗ်ာထဲက စကားလံုးေတြရင့္လာတယ္
ငါ့ႏွလံုးသားကလည္း ဦးေႏွာက္ကို လႊဲလႊဲခ်ေတာ့
မၾကာခဏ ေခါင္းကိုက္တယ္
သမားေတာ္ေတြက ေခါင္းကို စကန္ ဖတ္ခိုင္းတယ္
(တကယ္တမ္းဖတ္ရမွာ ရင္ဘတ္ဆိုတာ သူတို႕မသိၾကဘူး)
မရွိမဲ့ရွိမဲ့ အႏုပညာဆဲလ္ ဆိုတာမ်ားရွိခဲ့ရင္ ထိပါးသြားမွာစိုးလို႕
ကုိယ့္တရားနဲ႕ကိုယ္ အဆိပ္ေျဖ အိပ္ေခြေနလိုက္ဦးမယ္။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

တဖက္လူရဲ႕ အေနအထား

တဖက္လူရဲ႕ အေနအထား

တဖက္လူက
ႏႈတ္ခမ္းေလးတြန္႕ရုံၿပံဳးတယ္
သူ႕လက္ခုပ္ကို က်ဥ္းလိုက္က်ယ္လိုက္
ၿပီးေတာ့မွ ေမွာက္ခ်လိုက္တယ္
အက်ၤီကို ဆြဲဆန္႕တယ္ ေခ်ာင္းဟန္႕တယ္
လွ်ာထုတ္တယ္ ဖုတ္ဖက္ခါတယ္
ဟိုေလွ်ာက္သည္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ၿပီးမွ
ေစာင့္ၾကည့္ေနသူေတြကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ
ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္လာခဲ့ ေျပာတယ္။
………. ဆုိေတာ့ကာ
တဖက္လူရဲ႕ အေရႊ႕ေတြက
အေကြ႕ေတြရဲ႕တဖက္မွာ ေရာက္ေနတယ္
မေသခ်ာျခင္းေတြကို ဗ်ဴဟာခင္းေနေလေတာ့
မေသခ်ာဘူးဆိုတာေတာင္ မေသခ်ာေတာ့ဘူး
အမွန္ကိုရဖို႕ အမွန္ကို အရင္ေပးရမယ္ဆိုတာပဲ
မေသခ်ာတဲ့ အမွန္တရားျဖစ္ေနတယ္
မွန္ေရွ႕မွာရပ္လိုက္ပါ…တဲ့
ပံုရိပ္ေယာင္ကို မ်က္ေျခမျပတ္
မွန္မွန္စေရႊ႕ပါ - လိုက္ေရႊ႕မယ္ (ဆံျခည္တစ္မွ်င္စာမွသည္ ကမၻာ့၀င္ရိုးတဆံုးအထိ)
နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ လြဲလြဲမွားမွားရွိမတဲ့ (ဗယ္နဲ႕ညာ)
မွန္ကို မွန္ေအာင္ အမွန္နဲ႕ ပစ္ေပါက္ျခင္း
အင္ပလီမန္ေတးရွင္း*က အရင္းအႏွီး ႀကီးလွတယ္။

ပန္ဒိုရာ

*i-m-p-l-e-m-e-n-t-a-t-i-o-n

(ကဗ်ာက ပ်ိဳးထားတာ အနည္းငယ္ေတာ့ ၾကာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဆီေလ်ာ္ပါေသးတယ္။ တင္လိုက္တယ္။)

Expand..

Summary..

နတ္သမီးပံုျပင္ သံလြင္အိပ္မက္

သံလြင္အိပ္မက္ အင္တာနက္ မဂၢဇင္း အတြဲ (၃) အမွတ္ (၄) ထြက္ပါၿပီ။ အေျပာင္းအလဲ လို႕ တကမာၻလံုးက ဟစ္ေၾကြးေအာ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီတပတ္ ထြက္တဲ့ သံလြင္အိပ္မက္ မဂၢဇင္းရဲ႕ Theme ကလည္း အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲ ဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးေတြကုိ တ၀ႀကီး ဖတ္ရမွာပါ။ ဟာသ ဆိုၿပီး အသစ္ က႑ တစ္ခု ကို တင္ဆက္ထားတာကိုလည္း ေတြ႕ရမယ္။ ထပ္မံညႊန္းခ်င္တာကေတာ့ အင္တာဗ်ဴးပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားအျဖစ္ကေန စြန္႕လႊတ္ထားသူေတြရဲ႕ ႏိုုင္ငံသားေျပာင္းျခင္းဆိုင္ရာ အျမင္ေတြကို ေမးျမန္းထားပါတယ္။

ပန္ဒိုရာရဲ႕ နတ္သမီးပံုျပင္ နတ္သမီးအိပ္မက္ ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ ကိုလည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
.......................

နတ္သမီးပံုျပင္ နတ္သမီးအိပ္မက္

မီးေရာင္စံုေတြ ေ၀့၀ဲေနတဲ့ေအာက္ တဒိန္းဒိန္း စည္းခ်က္မွန္ေနတဲ့ တီးလံုးအတိုင္း ယိမ္းထိုး က ေနခ်ိန္မွာ အဲဒီေထာင့္စားပြဲကို သတိထားမိတာ ၾကာလွေပါ့။ သူက တျခားလူေတြနဲ႕ မတူ။ စားပြဲေတြၾကားမွာ ပ်ံ၀ဲေနတဲ့ လိပ္ျပာမေလးေတြကို ရိသဲ့သဲ့လုပ္တာ၊ လွမ္းၿပီးတို႕ထိတာ မရွိ။ စင္ေပၚမွာ ကေနတဲ့ ကၽြန္မကိုပဲ စူးစူးစိုက္စိုက္ တခ်က္တခ်က္ ၾကည့္ေနတာ (ထင္တယ္) ေလ။ ဒါေပမယ့္ ပန္းကံုးလည္း တစ္ကံုးမွ လာမစြပ္ျပန္ဘူး။ ပံုစံကေတာ့ အထာေတြ သိပ္မနပ္တဲ့ မအူမလည္ေလးပါပဲ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေခါင္းၿဖီးထားတယ္။ မ်က္မွန္ေလးနဲ႕။ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ေလး။ ဆံပင္ေဆးေရာင္စံုဆိုးၿပီး တီရွပ္ဒီဇိုင္းမိုက္မိုက္ေတြနဲ႕ လူငယ္ေတြၾကားမွာ၊ ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား ရွပ္အက်ၤီေတြကို အျပင္ထုတ္၀တ္ထားတတ္တဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ ၾကားမွာ ရွပ္အက်ၤီျဖဴေလးကို လက္ေခါက္၀တ္ထားတဲ့ သူ႕ပံုစံက ကၽြန္မ မ်က္စိထဲေတာ့ ထင္းေနတာ။

ညက ရင့္လာတယ္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ လူေတြ တျဖည္းျဖည္း ပါးလ်သြားၾကၿပီ။ တခ်ိဳ႕လည္း သူ႕အခ်ိန္းအခ်က္နဲ႕သူ။ ေသာၾကာစေန ညေတြလို မဟုတ္ေလေတာ့ ညဥ့္နက္တဲ့အထိ ေနၾကတဲ့လူေတြ သိပ္မမ်ားဘူး။ တီး၀ိုင္းသမားေတြလည္း ေညာင္းညာစျပဳၿပီ။ ကၽြန္မလည္း အ၀တ္အစားလဲၿပီး ျပန္ဖို႕လုပ္ေနတုန္း စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက တိုးတိုးလာေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီညအဖုိ႕ နားခ်င္ေနၿပီ။ ကၽြန္မလို အေနအထားအတြက္က အလုပ္ဆိုတာ အငန္းမရ လက္ခံေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ။ ဘယ္သူလဲ လို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ အက်ၤီျဖဴနဲ႕ အဲဒီတစ္ေယာက္ကို ေမးထိုးျပတယ္။ တစ္ရိႈး.. ပဲတဲ့။

သူ ဒီေလာက္အထိ ေျခလွမ္းေရာက္လာတာ ကၽြန္မ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသပါတယ္။ သူ႕ပံုစံ သူ႕အရြယ္က ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ သူေဌးသားေလးေတြနဲ႕လည္း မတူသလို ဘယ္လိုရွာေဖြလို႕ ဘယ္ေလာက္ေပါေနမွန္းမသိတဲ့ ေငြေတြကို လာျဖဳန္းေလ့ရွိတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြရဲ႕ ပံုစံနဲ႕လည္း ကြဲျပားေနတယ္။ ကၽြန္မလို အေနအထားမ်ိဳးကို ရဖို႕က နည္းနည္းေတာ့ တတ္ႏိုင္မွ ျဖစ္မယ္။ တကယ္ဆို ကၽြန္မရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္အရဆိုရင္ ဒီညအဖို႕ ပန္းကံုး ေလးငါးကံုးေလာက္မွ လာစြပ္ထားတာမဟုတ္ရင္ လက္ခံစရာ အေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ ဒီလိုေနရာမွာ ဒီေလာက္ လြယ္လြယ္နဲ႕ ရတယ္ ထင္ေနသလား။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုစိတ္၀င္စားလာတာနဲ႕ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါတယ္။

ဘယ္ကိုသြားမလဲ…။ ကၽြန္မက ေမးလိုက္ေတာ့ သူက မ်က္ႏွာလႊဲေနတယ္။ သူ႕ေဘးက တရုတ္ပံုစံလိုလို သူ႕သူငယ္ခ်င္းနားကိုပဲ တစ္ခုခု တိုးတိုး ကပ္ေျပာတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သြက္ပံုေပၚပါတယ္။ ကၽြန္မကို ဟိုတယ္တစ္ခု နာမည္ ေျပာျပတယ္။ အိုေက..ေပါ့။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းက ကားေမာင္းတယ္။ သူက ေရွ႕ခန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေဘးက ထိုင္တယ္။ ကၽြန္မက ေနာက္ခန္းမွာေပါ့။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ကားေပၚမွာေရာ အခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့အထိေရာ သူက ကၽြန္မကို စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး။

တံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး သူ႕ရွပ္အက်ၤီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ေပးဖို႕ ဆိုးဆုိးဆတ္ဆတ္နဲ႕ လက္ျပင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ခဏေနဦး လို႕ အလန္႕တၾကား တစ္ခ်က္ေအာ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႕ပါးစပ္ကို သူအုပ္ၿပီး ရွဴးတိုးတိုး လို႕ သူကပဲတျပန္ ကၽြန္မကို လာေျပာတယ္။


ဆက္ဖတ္ရန္ ဒီကို သြားပါ။

Expand..

Summary..

ေျခရာခၽြန္ျမ

ဆားခ်က္တယ္လို႕ပဲ သေဘာထားခ်င္ ထားလိုက္ပါ။ ၂၀၀၈ ေအာက္တိုဘာလ က သံလြင္အိပ္မက္မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတို အေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။

ေျခရာခၽြန္ျမ

ဒီအခ်ိန္ကုိေရာက္လွ်င္ သူ႕ရင္ထဲ ေႏြးေထြးလာသည္။ အကာအရံမ်ားျဖင့္ ၀န္းရံေနေသာ သူ႕အလုပ္ေနရာတြင္ လြတ္ေနေသာ ထိုေအာက္ေျခ ေထာင့္ကြက္လပ္ကေလး ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ သပ္ရပ္ေသာ လမ္းမတခုကို တပိုင္းတစ ျမင္ရမည္။ ထိုတပိုင္းတစ ျပကြက္တြင္ ဒီအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း စည္း၀ါးက်နစြာ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားေသာ သံစဥ္ခ်ိဳ တစ္ပုဒ္ ရုိုုက္ခတ္ လာမည္။ အဲသည္ သံစဥ္ခ်ိဳေလးကို နက္ေမွာင္ေမွာင္ ေျပာင္လက္လက္ ရွဴးဖိနပ္ခၽြန္ေလး တစ္ရံျဖင့္ ေဘာင္ခတ္ထားသည့္ ေျခေထာက္ကေလးက ဖန္ဆင္းထားပါသည္။

ကံေကာင္းေသာေန႕မ်ားတြင္ လမ္းမမွာ ကားလာေနသျဖင့္ ေျခေထာက္ကေလးသည္ ေခတၱရပ္တန္႕ေစာင့္ဆိုင္း ေနရတတ္သည္။ အဲသည္ အခါမ်ိဳးမွာ သူ႕အတြက္ ေျခေထာက္ကေလးကို ေငးေမာခ်ိန္ ပိုရေလ့ရွိသည္။ လမ္းကို ျဖတ္မကူးခင္မွာ ခဲတံေခ်ာင္းေလးေလာက္ ေသးခၽြန္ခၽြန္ ဖိနပ္ခြာကေလး ေပၚမွာ ေျခလွမ္းကို ထိန္းလိုက္ပံု။ ကားကို ေစာင့္ေနခ်ိန္တြင္ အိေျႏၵရရ ရပ္ေနပံု။ ကားမ်ား ရွင္းသြားမွ မေႏွးလြန္း မျမန္လြန္း ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ တလွမ္းခ်င္း ဆက္လွမ္းထြက္သြားပံု။ မႏြဲ႕ေသာ သို႕ေသာ္ ဆတ္ေတာက္ေတာက္လည္း ျဖစ္မေနေသာ မေႏွးေသာ သို႕ေသာ္ ပ်ာယာခတ္ျခင္းမ်ိဳးလည္း ျဖစ္မေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ား ပိုင္ရွင္။ သည္လို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ရုပ္ကေလးလည္းလွ စိတ္ထားကေလးလည္း သိမ္ေမြ႕သူ ျဖစ္ရမည္ဟု ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္ သူ တိတ္တခိုး ေကာက္ခ်က္ခ်သည္။

ကံဆိုးတာ တစ္ခုကေတာ့ အဲသည္ ေထာင့္ကြက္လပ္ကေလးႏွင့္ မနက္ခင္းအခ်ိန္ပိုင္းမွာ သူထိုင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရသည့္ေနရာတို႕ ဖြဲ႕စည္းထားပံုမွာ ေျခေထာက္ကေလးကို လွမ္းျမင္ရရုံသာ လွစ္ဟေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ မတ္တတ္ရပ္လိုက္လွ်င္ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့။ သူျမင္ျမင္ေနရေသာ ေျခသလံုးကေလး၏ အထက္မွ လူပံုသ႑ာန္ တစ္ခုလံုးကို ျမင္ရဖို႕ ဆိုျပန္လွ်င္လည္း သူေျမေပၚမွာ ျပားျပား၀ပ္လွ်င္၀ပ္လိုက္မွ သို႕မဟုတ္ အလုပ္ေနရာကို ကာရံထားေသာ သူ႕တစ္ရပ္စာ မကသည့္ အဆီးအတားမ်ားကို ဖယ္ရွားပစ္ဖို႕ လိုပါမည္။

ညေန အလုပ္သိမ္းၿပီးလွ်င္ တကိုယ္စာလွဲေလ်ာင္းႏိုင္ေသာ ခုတင္ကေလးမ်ား ရွိသည့္ သူတို႕ စုၿပံဳေနရေသာ အခန္းက်ဥ္းကေလးကို ျပန္ၾကမည္။ ညေနစာ စားၿပီးလွ်င္ စာဖတ္သူဖတ္ တီဗြီေရွ႕ ထိုင္သူထိုင္ ေစာေစာအိပ္သူ အိပ္မည္။ သူကေတာ့ အခုတေလာမွာ မနက္တိုင္း သူေငးေမာမိေသာ ေျခေထာက္ကေလး အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေျပာျဖစ္ပါသည္။ ေျခေထာက္ကေလး တစ္ခုတည္းကို ၾကည့္ၿပီး စြဲလန္းတယ္ဆိုတာ ၾကားေတာ့ သူႏွင့္ တခန္းတည္းေန လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ရယ္ၾကသည္။

“မင္းဟာကကြာ… ေျခေထာက္က လြဲၿပီး လူကိုလည္း မျမင္ဖူးဘူး။ မင္းဆိုတဲ့ေကာင္ ရွိေနမွန္းေတာင္ သူကမသိဘူး။ သိေတာ့ေရာ သူက ဒီႏိုင္ငံသူ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ငါတို႕လို ေကာင္ေတြကို ရွိတယ္ေတာင္ ထင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။”

ငါတို႕လိုေကာင္ေတြ…. ဘယ္လိုေကာင္ေတြပါလိမ့္။ သည္ႏိုင္ငံေလးကို ေရာက္လာၾကသည့္ အမိေျမက လူေတြဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ကြဲျပားၾကသည္ေလ။ အစြယ္ရွိသူက အစြယ္ကို ဦးခ်ိဳရွိသူက ဦးခ်ိဳကို အားကိုးလို႕ ရခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ လက္ႏွစ္ဘက္ ေျခႏွစ္ဘက္ကိုသာ အားကိုးႏိုင္ခဲ့သည္။

ဘာနဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနလဲဟင္ .. ဟုေမးလိုက္တုိင္း သူ႕အေျဖဟာ ရင္ေကာ့ေခါင္းေမာ့ စရာ တစ္ခု မဟုတ္ခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာသည္ေလ။ သို႕ေသာ္ ဒါဟာ သူ႕အျပစ္ေလလား။ သူ ဘာမွားခဲ့သလဲဟု မၾကာခဏ စဥ္းစားၾကည့္ဖူးသည္။

တကယ္ေတာ့ သူဟာ ဘာမွ မထူးခၽြန္ မထူးျခားေသာ သာမန္ ေယာက္်ားေလး တေယာက္ ဆိုေပမယ့္ မိေကာင္းဖခင္က ေမြးဖြားလာခဲ့သူ တစ္ဦးေပပဲ။ ကိုယ့္ရပ္ရြာမွာဆိုလွ်င္ သူ႕မိသားစုက အတိုင္းအတာတခုအထိ ၀င္ဆန္႕သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သူ႕မိဘေတြမွာ အိမ္ပိုင္ ရွိသည္။ အိမ္မွာ ေစ်းဆိုင္ကေလး ဖြင့္တုန္းက သူကိုယ္တိုင္ ဦးစီးခဲ့ဖူးသည္။ သူ႕မွာ ဘြဲ႕ဒီဂရီ တစ္လံုးလည္း ရွိသည္။ သို႕ေသာ္ စာေပ၀ါသနာ ပါတာ တစ္ခုတည္းႏွင့္ ၄ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သင္ယူခဲ့ေသာ ျမန္မာစာ အဓိက ဟူသည့္ ဘာသာရပ္ သည္ အခုေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဘာမွ သံုးလို႕မရဘူး ဟူေသာမွတ္ခ်က္ကို ရင္နာနာႏွင့္ လက္ခံရၿပီေလ။

သည္ႏိုင္ငံေလးမွာ အလွဴပြဲ ေတြ႕ဆံုပြဲ စသည့္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးမ်ား စုေ၀းရာ ေနရာမ်ားကို ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မပါလွ်င္ သူဘယ္ေတာ့မွ မသြားပါ။ တခါက သူ႕အေဖ၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး၏ သမီးႏွင့္ ဆံုခဲ့ဖူးသည္။ မေတြ႕တာ ၾကာသည္မို႕ အားပါးတရ ႏႈတ္ဆက္မိပါသည္။ ေက်ာင္းတက္ေနသည္ဟု သူက သိထားသည္ေလ။ သူလည္း အလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္း ေနထိုင္သည့္ေနရာႏွင့္ အလုပ္ကို ေျပာျပေနရင္း ေကာင္မေလးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိလွတာကို သတိထားမိကာ သူမ်က္ႏွာပူေႏြးလာခဲ့သည္။

ရုိးသားေသာ သူ႕မိသားစုကေတာ့ အေ၀းေရာက္ သားႀကီးအတြက္ အၿမဲ ဂုဏ္ယူေနခဲ့သည္။ ဖုန္းဆက္လုိက္လွ်င္ “ႏုိင္ငံျခားမွာ ငါ့သားေတာ့ ေတြ႕ေနေလာက္ေရာေပါ့” ဟု ရယ္ေမာကာ ေမးလာတတ္ေသာ အေဖ့ကိုေတာ့ သူ႕ တေန႕တာ အခ်ိန္ဇယားကို ေျပာမျပျဖစ္ခဲ့ပါ။

“ေဟ့ေကာင္ စိတ္ကူးယဥ္မေနနဲ႕။ ငါတို႕လို လက္ေတြ႕က်က် လုပ္လိုက္။ ဒီတပတ္ တနဂၤေႏြ သြားမယ္။”

“ဘယ္ကိုလဲ။”

ေနရာ တစ္ေနရာအေၾကာင္း သူ႕နားနားကို ကပ္ၿပီးေျပာေတာ့ သူ အလိုလို ေခါင္းခါရမ္းလိုက္မိသည္။

“ဘာလဲ ဖဦးထုတ္မို႕လို႕ မႀကိဳက္ဘူးလား။ ေရႊလိုခ်င္ရင္လည္း ေရႊရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ တိုးတုိးတိတ္တိတ္ေပါ့။”

သူငယ္ခ်င္းက ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ ေျပာလာေတာ့ သူအံံ့ၾသမိသလို နာက်င္ရသည္။ သည္လိုႏိုင္ငံကို ေရာက္လာပါလွ်က္ သည္လိုအလုပ္ကို လုပ္ေနရေသာ ကိုယ့္လူမ်ိဳး မိန္းကေလးေတြ ရွိေနေသးတယ္တဲ့လား။ အားေပးရက္သူေတြလည္း ရွိေနေသးသတဲ့လား။

“ခင္ဗ်ားတို႕ပဲ သြားၾကပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ပိုက္ဆံစုရမွာ အေၾကြးေတြ မ်ားေနလို႕ပါ။”

အတုိက္အခံ မျဖစ္ေအာင္သာ ၾကည့္ေျပာရင္း လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။

ရန္ျဖစ္ရမည္ကိုေတာ့ သူတတ္ႏိုင္သမွ် အၿမဲေရွာင္ပါသည္။ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြဟာ ရိုးသားၿပီး မခုိမကပ္ ႀကိဳးစားသည္ဟု နာမည္ေကာင္းရပါလွ်က္ မဟုတ္မခံ စိတ္ဆတ္သည္ ရန္ျဖစ္တတ္သည္ ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ခံရသည္။ သူတို႕ကလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ့ရေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးစံုကို တခါတခါ သည္နည္းျဖင့္ ေဖာက္ခ်မိတတ္ၾကသည္။ ေရြးခ်ယ္စရာ နည္းပါးလာေသာ ဘ၀ေတြမွာ အေရျပားေတြက ပါးလ်လာသည္။ ႏွလံုးသားေတြက ၾကြပ္ဆတ္လာခဲ့ၾကသည္ေလ။

ရွားပါးလွေသာ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြကို လွည့္ပတ္ေလွ်ာက္သြားရင္း မိန္းကေလးဖိနပ္ ေရာင္းသည့္ ဆိုင္ေတြ ေရွ႕ကို ေရာက္တိုင္း သူ ေငးေမာၾကည့္မိသည္။ သူမရဲ႕ ဖိနပ္ကေလးဟာ သည္အရြယ္အစားေလာက္ ရွိမွာပဲ။ သည္လိုဖိနပ္ကေလးနဲ႕ဆိုလွ်င္ သူမနဲ႕ လိုက္ဖက္မွာပဲ စသည္ျဖင့္ သူက စိတ္ကူးယဥ္လိုက္ေသးသည္။ ေစ်းႏႈန္းေတြကို ၾကည့္ေတာ့ ေတာ္တန္ရုံ အမ်ိဳးအစားေလး ၀ယ္မည္ဆိုလွ်င္ပင္ ေမာင့္တလစာ မဟုတ္ေတာင္ ေမာင့္တပတ္စာ ဟု ေျပာရေတာ့မည္ ထင္သည္။ သည္လိုဆိုျပန္ေတာ့လည္း သူၾကားဖူးသည့္ ေမာက္မာေသာ မိန္းကေလးေတြ ေျပာတတ္သလို ရွင့္လစာက ကၽြန္မ ဖိနပ္တစ္ရံဖိုးေတာင္ ရွိလို႕လား ဟုေျပာေသာ မိန္းကေလးမ်ိဳး ျဖစ္မွာကို စိုးမိပါေသးသည္။

သူမကေလးဟာ ခ်စ္စဖြယ္ ယဥ္ေက်းေသာ ျမန္မာမကေလး ျဖစ္လိုက္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲ ဟု သူ မၾကာခဏ ေတြးျဖစ္သည္။ ေျခေထာက္ကေလးကို ေငးေမာခြင့္ရသည့္ သည္အလုပ္ခြင္၏ သတ္မွတ္ခ်ိန္ ေျခာက္လတာ မၿပီးဆံုးခင္မွာ သူမ သိေအာင္ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ ျမန္မာမကေလး ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ သူမရဲ႕ ေန႕စဥ္ ေျခလွမ္းကေလးမ်ားအေပၚမွာ ရင္ခုန္ယစ္မူးတတ္ေသာ လူမ်ိဳးတူ ေကာင္ကေလး တစ္ေယာက္ ေဟာသည္ ၿမိဳ႕ေလးေပၚမွာ ရွိေနတယ္ ဆိုတာေလာက္ေပါ့။

အခြင့္အေရးေပးလာသည့္ တေန႕ေန႕မွာ သူမ သိေအာင္ ဘယ္လို ေျပာရပါ့မလဲ။ သူက စိတ္ကူးယဥ္စြာ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ စပ္မိပါသည္။ ကဗ်ာနာမည္ကို “ေျခရာခၽြန္ျမ” ဟုေပးထားသည္။ ကဗ်ာ ေအာက္မွာ “တိတ္တခိုး ေငးေမာမိသူ” ဟု လက္မွတ္ကေလး ေရးလိုက္မည္။ ကဗ်ာက ကေလးဆန္လြန္းသလား။ သိပ္ႏုလြန္းေနသလား။ သူ႕စိတ္ကူးေတြကလည္း ကဗ်ာေလးနဲ႕အတူ ႏုေနသည္။

အေျခအေနေပးလာတဲ့ေန႕မွာ သူက အမွတ္တမဲ့လိုလိုနဲ႕ ဒီစာရြက္ကေလးကို သူမေရွ႕ ေရာက္ေအာင္ မလွမ္းမကမ္းကေန လႊင့္ခ်ပစ္ လိုက္မွာေပါ့။ စာရြက္ကေလးကို ေကာက္ၾကည့္ ခ်င္စရာ ေကာင္းေအာင္ ပန္းပြင့္ပံု လိပ္ျပာပံု အရိပ္ကေလးမ်ားပါေသာ စာရြက္လွလွေလး ၀ယ္ၿပီး လက္ေရးလွလွျဖင့္ ေရးထားမည္။ တကယ္လို႕ ျမန္မာမကေလး ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ သူမ မ်က္ႏွာေလး ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ တကယ္လို႕ ျမန္မာမကေလး မဟုတ္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ နားမလည္စြာ သူ႕ကို ၾကည့္လာလွ်င္ ေဆာရီး ဟုေျပာၿပီး မေတာ္တဆ လြင့္သြားသလိုလိုႏွင့္ စာရြက္ကေလးကို ျပန္သိမ္းယူလိုက္မည္။

သူက ကံအဆိုးဆံုး အေျခအေနကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ေသးသည္။ ဥပမာ ေကာင္မေလးက သူ႕စာရြက္ကေလးကို လံုး၀ မျမင္ဘဲ တက္နင္းသြားခဲ့တာမ်ိဳးေပါ့။ ဒါဆိုလွ်င္လည္း သူမရဲ႕ ေျခရာ စြန္းထင္းက်န္ခဲ့ေသာ စာရြက္ေလးကို သူက အမွတ္တရ သိမ္းဆည္း ထားေတာ့မည္ေလ။

သူေမွ်ာ္သည့္ေန႕ကို ေရာက္လာေစခ်င္သလို ေရာက္လာမွာကိုလည္း စိုးေနမိသည္။ ေျခေထာက္ပိုင္ရွင္ေလးကို အျပည့္အ၀ ျမင္ခြင့္ရမည့္ေန႕ သို႕မဟုတ္ အကာအရံမ်ား ခြာခ်ရသည့္ေန႕ဟာ သည္အလုပ္ခြင္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႕ေပပဲ။

“လူသြားလမ္းဘက္ အျခမ္းကို ေနာက္ဆံုးမွ ျဖဳတ္ေလ။ ဒါမွ အမႈန္အမႊားေတြ ဟိုဘက္ မလြင့္မွာေပါ့။”

သူ႕အလုပ္ၾကပ္ ေျပာေသာ စကားေၾကာင့္ လမ္းမဘက္မွ အကာအရံမ်ားထံ လွမ္းေနေသာ သူ႕လက္ေတြ တြန္႕သြားသည္။ ကၽြတ္.. အေရးထဲမွာကြာ။ သူမ မေရာက္ခင္ ဒီအကာေတြ ခြာလို႕ ၿပီးပါ့မလား။

ေဟာ…. သူ႕နားထဲမွာ အစဥ္မွတ္မိေနေသာ ေျခသံ သဲ့သဲ့ ၾကားရၿပီ။ အခ်ိန္မွန္ေသာ သူမ လာေနၿပီ။ အိပ္ကပ္ထဲက ကဗ်ာစာရြက္ကေလးကို အသာစမ္းလိုက္မိသည္။

နားစြင့္ေနရင္း ေဒါက္ ေဒါက္ ေျခသံ တိတ္သြားၿပီ။ လမ္းမနားကို မေရာက္ခင္ ေျခေထာက္ကေလး ရပ္သြားၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႕ပါလိမ့္။ သူ႕နားထဲမွာ စကားသံ သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရသလို။ အုိး..။ သူ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ျဖင့္ ရင္ခုန္သံတို႕ ျမန္လာသည္။ ဟုတ္တယ္။ ဒါ ျမန္မာသံ ပီပီသသပဲ။

“ဟင္.. ။ ေမ့က်န္ခဲ့သလား။ ဟုတ္သားပဲ စားပြဲေပၚ တင္ခဲ့တာေလ။”

သူမ၏ အသံသည္ သူမ၏ ေျခေထာက္ကေလးလိုပဲ လွေနသည္။ ခ်ိဳေနသည္။ သူမဟာ တခုခုကို အိမ္မွာ ေမ႕က်န္ခဲ့သတဲ့။ ဒါဆို လွည့္ျပန္ေတာ့မလို႕လား။

“ဘာ.. လိုက္ေပးေနၿပီ ဟုတ္လား။ အခု ဘယ္မွာလဲ။ ဒါဆို ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္။”

သူ အကာအရံေတြကို အျမန္ဆံုး ၿဖိဳခ်လိုက္ခ်င္သည္။ ရွားရွားပါးပါး သူမ အၾကာႀကီး ရပ္ေနသည့္ အခ်ိန္မွာ တစကၠန္႕ တစကၠန္႕တိုင္းဟာ သူ႕အတြက္ အဖုိးတန္ေနၿပီ။ လမ္းမဘက္ အက်ဆံုး ေထာင့္ဘက္မွ အလႊာကို စတင္ဖယ္ရွားရန္ တြန္းဟလိုက္သည့္အခါ လွပေသာ ေဒါက္ဖိနပ္ေလးကို အရင္ဆံုး ျမင္လိုက္ရသည္။ သူ ေခါင္းေမာ့ ၾကည့္ရန္အလုပ္ အေျပးတပိုင္းျဖင့္ ေလွ်ာက္လာေသာ ေျခသံ တျဖတ္ျဖတ္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။

“ဒီမွာ.. ေစာင့္ေနတယ္။”

ရုတ္တရက္ ေပၚထြက္လာေသာ သူမအသံေၾကာင့္ သူ ျဖတ္ခနဲ ေခါင္းကို ျပန္ငံု႕ထားလိုက္မိပါသည္။

ေျခသံအသစ္ သည္ အနားတြင္ ရပ္သြားသည္။ သူ႕ျမင္ကြင္းထဲသို႕ အမ်ိဳးသားစီး ရွဴးဖိနပ္တရံ ေရာက္လာသည္။

ေျပာေနၾကေသာ စကားသံသဲ့သဲ့ ကို သူ႕နားထဲ မၾကားသလို ၾကားသလို ျဖစ္လာသည္။ ကဗ်ာစာရြက္ကေလးကို ထုတ္ၿပီး အသံတိတ္ ျပန္ဖတ္ေနမိသည္။

ေျခရာခၽြန္ျမ

ေဒါက္… ေဒါက္
ဒီအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း
မိုးေပၚကက်လာတဲ့
ခဲတံတစ္လံုးစာ ဟန္ခ်က္မွာ
အသက္ရွဴသံေတြ ေအးစက္သြားတယ္။

ေဒါက္.. ေဒါက္
ကဗ်ာဆန္ဆန္ အညိဳ႕ဓာတ္နဲ႕
ေရႊဖိနပ္ ပိုင္ရွင္ေရ…
ေျပျပစ္သြယ္လ်
မင္းအလွေလးကို
ဒီကေငးမိရုံပါကြယ္။

ေဒါက္.. ေဒါက္
ရင္ထဲထိ ေလွ်ာက္လာတဲ့
စည္းခ်က္မွန္မွန္ နရီေတးရယ္….
တစ္လွမ္းခ်င္း နီးလာတိုင္း
တစ္လွမ္းခ်င္း ေ၀းသြားတိုင္း
ေႏြးခနဲ ေအးခနဲ
အေတြးထဲမွာ
ေျခရာခၽြန္ျမ
စူးရွထင္က်န္ရစ္ခဲ့ေပါ့ကြယ္။

သူေခါင္းကို ေမာ့မၾကည့္လိုက္ေတာ့ပါ။ သပ္ရပ္ခံ့ညားေသာ ရႈးဖိနပ္ တစ္ရံႏွင့္ လွပ ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္းေသာ ေဒါက္ဖိနပ္ ခၽြန္ခၽြန္ေလးတစ္ရံ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္သြားၿပီ။ လက္ထဲမွ ကဗ်ာစာရြက္ကေလးက သူစီးထားေသာ လည္ရွည္ ရာဘာဖိနပ္၀ါ၀ါ ထဲကို ခၽြန္ခၽြန္ျမျမ ထိုးေဖာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။


ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ဘာသာမျပန္ႏိုင္ခဲ့

လူေတြစည္ကားတဲ့ လမ္းမလယ္ေခါင္မွာ၊ ကားဟြန္းသံေတြ စကားေျပာသံေတြ ေစ်းေရာင္းသံေတြ ဆူဆူညံညံၾကားမွာ၊ ရုတ္တရက္ အထီးက်န္ တိတ္ဆိတ္သြားတာမ်ိဳး။ စာေမးပြဲေတြေျဖ၊ အလုပ္ေတြရွာ၊ ပိုက္ဆံေတြစု၊ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတဲ့ တစ္ေန႕တာေတြၾကား ျဗဳန္းစားႀကီး အေျဖရွာမရ အဓိပၸါယ္မဲ့သြားတာမ်ိဳး။ ကိုယ္ဘာကို လိုခ်င္တာလဲဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး။ အဲဒီလိုဆန္ဆန္ေတြ ခံစားဖူးတယ္ ဆိုရင္ Lost in Translation ဆုိတဲ့ ရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ မခံစားဖူးေသးဘူး ဆိုရင္လည္း အဲဒီရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္လိုက္ပါ။

ပုံ ဒီက

Bill Murray နဲ႕ Scarlett Johansson တို႕အဓိက ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္တဲ့ Lost in Translation ဇာတ္ကားဟာ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက ထြက္ခဲ့တာပါ။ ဒါရိုက္တာ Sofia Coppola ကရိုက္ကူးခဲ့တာပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ ၂၀၀၆ ေလာက္မွ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ Everyone wants to be found တဲ့။

Bob (Bill Murray) က အသက္အေတာ္ရလာၿပီ ျဖစ္တဲ့ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ တစ္ေယာက္ပါ။ အေတာက္ပဆံုး အခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္လို႕လည္း ဆိုႏိုင္မယ္။ ဂ်ပန္ျပည္မွာ ၀ီစကီေၾကာ္ျငာတစ္ခု ရိုက္ကူးဖို႕ အႏုပညာေၾကး ေကာင္းေကာင္းရတာနဲ႕ လာခဲ့တယ္။

Charlotte (Scarlett Johansson) ကေတာ့ ဘြဲ႕ရၿပီးခါစ ငယ္ရြယ္တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ပါ။ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဓာတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇနီးလည္းျဖစ္တယ္။ အမ်ိဳးသားက ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႕ အလုပ္ကိစၥနဲ႕ ဂ်ပန္ကို လာရတဲ့အခါ သူကလည္း အတူလိုက္လာခဲ့တယ္။

နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကားေတြ ေျပာေနတဲ့ ေဒသတစ္ခုမွာ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မႈ မရွိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႕ ဆူညံစည္ကားေနေပမယ့္ သူတို႕အတြက္ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာပါ။ Charlotte က တခါတခါ အျပင္ကို ထြက္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္လံုး အလုပ္မ်ားေနတဲ့ အမ်ိဳးသား ဓာတ္ပံုရိုက္ထြက္လို႕ ဟိုတယ္ထဲမွာ တေယာက္တည္း ရွိေနခ်ိန္မွာ သူ႕အခန္းထဲက မွန္ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္မွာ ထိုင္ၿပီး အျပင္ကို ေငးေလ့ရွိတယ္။ Bob ကေတာ့ အလုပ္နဲ႕မို႕ ေၾကာ္ျငာရိုက္ရင္း ဟိုတယ္ထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္တာ မ်ားတယ္။ တခါတေလေတာ့ သူ႕ဇနီးဆီက ဖုန္းလာတယ္။ Fax လာတယ္။ အိမ္ကိစၥ၊ ကေလးေတြကိစၥ စတဲ့ ပူပူညံညံ အေၾကာင္းေတြပါပဲ။ သူက တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ ဇနီးကို လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျပန္ေျပာလိုက္တာပါပဲ။

ဟိုတယ္တစ္ခုထဲမွာ တည္းခိုေနၾကတဲ့ Bob နဲ႕ Charlotte တို႕ ဆံုျဖစ္ၾကတယ္။ Charlotte ကို Bob က ဓာတ္ေလွခါးထဲမွာ စၿပီး သတိထားမိတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ အရက္ဘားမွာ ထိုင္ရင္း ေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ Bob က အိမ္ေထာင္သက္ ၂၅ ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း Charlotte ကေတာ့ လက္ထပ္တာ မၾကာေသးတဲ့အေၾကာင္း စတဲ့ သူ႕အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေျပာၾကတဲ့ စကားစျမည္ ဆက္ဆံေရးေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ နည္းနည္း ပိုရင္းႏွီးလာတယ္။ တျခားမိတ္ေဆြေတြနဲ႕အတူ အျပင္ခဏထြက္ ကာရာအိုေက ဆိုၾကရင္း အေညာင္းမိေနတဲ့ စိတ္ေတြကို ရြက္လႊင့္ၾကတယ္။

သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ ပူေလာင္တပ္မက္မႈေတြ မပါတဲ့ ပေလတိုးနစ္ (platonic) ဆန္ဆန္ပဲ ေရွ႕ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညတညမွာ Charlotte က Bob ရဲ႕အခန္းမွာ ဗြီဒီယို အတူၾကည့္ရင္း ခုတင္မွာ လဲေလ်ာင္း စကားေျပာၾကတဲ့ အခန္းတစ္ခန္း ပါတယ္။ ေ၀ဖန္ခ်က္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္နဲ႕ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အိပ္ရာေပၚမွာ အ၀တ္အစားအျပည့္အစံုနဲ႕ (ဘာမွမလုပ္ဘဲ) ရိုးရိုးသားသား စကားေျပာေနတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ျမင္ႏိုင္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ရုပ္ရွင္ေတာင္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္ လို႕ဆိုပါတယ္။

အဲဒီမွာ သူတို႕ေျပာဆိုၾကတဲ့အထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေစတဲ့ စာသားတခ်ိဳ႕ရွိပါတယ္။ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳ ပိုရင့္က်က္တဲ့ Bob က တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေတြကို Charlotte ကို ေ၀မွ်ပါတယ္။

Bob: It gets a whole lot more complicated when you have kids.
Charlotte: It's scary.
Bob: The most terrifying day of your life is the day the first one is born.
Charlotte: Nobody ever tells you that.
Bob: Your life, as you know it... is gone. Never to return. But they learn how to walk, and they learn how to talk... and you want to be with them. And they turn out to be the most delightful people you will ever meet in your life.
Charlotte: That's nice.

ဟိုတယ္ ဘား မွာ သီခ်င္းဆိုေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ သက္လတ္ပိုင္း အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တညေတာ့ Bob ေသာက္ရင္း မူးသြားတယ္။ ေနာက္တေန႕ မိုးလင္း သူ႕အခန္းမွာ အမ်ိဳးသမီးကို ျမင္မွ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးနဲ႕ အိပ္မိမွန္း သူလည္း သိေတာ့တယ္။ အဲဒီမနက္ မွာ Charlotte က အခန္းတံခါးကို လာေခါက္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အဲဒါကို သိသြားတယ္။ အူတိုတဲ့ စိတ္ဆိုတာ မိန္းကေလးေတြက သူတို႕ ႏွစ္သက္တဲ့လူေတြအတြက္ ခံစားရေလ့ရွိတဲ့ သဘာ၀ မဟုတ္လား။ ေန႕လည္စာ အတူစားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ Bob နဲ႕ Charlotte ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက နည္းနည္း ထစ္ေငါ့သြားတယ္။

အဲဒီညမွာ မီးလန္႕လို႕ ဟိုတယ္တခုလံုး ေအာက္ကို ခဏဆင္းၾကရတယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ Bob ျပန္မယ့္ မနက္မွာေတာ့ Charlotte ခဏ ယူ၀တ္ထားတဲ့ ကုတ္အက်ၤီကို ျပန္ေပးဖို႕ ဒါမွမဟုတ္ ယူခ်င္ရင္လည္း ယူထားလိုက္ဖို႕ Bob က ဖုန္းကေန အမွာစကား ထားခဲ့တယ္။ Bob ကားေပၚမတက္ခင္ Charlotte ေရာက္လာပါတယ္။ အက်ၤီကို ျပန္မေပးပါဘူး။ သူမ်ားေတြ ေရွ႕မွာမို႕ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ သာမန္ပဲ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ ေလဆိပ္ကို အသြား ကားေပၚကေန လမ္းေဘးတေနရာမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ Charlotte ကို Bob က လွမ္းျမင္လိုက္ပါတယ္။ ကားေမာင္းသူကို ခဏရပ္ခုိင္းလိုက္ၿပီး Charlotte ေနာက္ကို ေျပးလိုက္သြားခဲ့တယ္။ ဆံုေတြ႕ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ Bob က Charlotte ကိုေပြ႕ဖက္ၿပီး နားနားကို တခုခု တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ နမ္းၾကတယ္။ လမ္းခြဲၾကတယ္။ Charlotte ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလး ၿပံဳးၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။

ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ဒါရိုက္တာကို အထူးခ်ီးက်ဳးခ်င္တာကေတာ့ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို အပိုေတြမပါပဲ ကြက္တိျဖစ္ေအာင္ တင္ျပသြားႏိုင္တာပါပဲ။ စကားေျပာခန္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး မပါတာမို႕ စကားေတြ အရမ္းမ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္မ်ိဳးကို မႀကိဳက္တတ္တဲ့ လူေတြလည္း ခံစားႏိုင္မွာပါ။ သရုပ္ေဆာင္ပံုေတြကလည္း သိပ္ကို သဘာ၀က် ပီျပင္ပါတယ္။

ဘာသာမျပန္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြကို ဒီဇာတ္လမ္းမွာ အလြႊာလႊာ အထပ္ထပ္ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ထားခဲ့တယ္။

ဘာသာစကား ျခားနားတဲ့ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေျပာေလ့မရွိတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ဧည့္သည္ အေမရိကန္လူမ်ိဳးေတြ အေနနဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြကို နားမလည္ႏိုင္တာ။ ဆက္ဆံေရးေတြမွာ သူ႕စကားကိုယ္မသိ။ ကိုယ့္စကား သူမသိ။ ယဥ္ေက်းမႈေတြကိုလည္း လိုက္ပါမခံစားႏုိင္။

အရြယ္လြန္စ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ရဲ႕ midlife crisis လို႕သူတို႕ဆီမွာ ေခၚၾကတဲ့ အျဖစ္။ အလုပ္အကိုင္၊ အိမ္ေထာင္ေရး၊ ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈေတြရဲ႕ လမ္းခုလတ္မွာ အမည္ေဖာ္မရတဲ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈေတြ။

စူးစမ္းမႈေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ အရြယ္ ျဖစ္တဲ့ မိန္းမငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အနာဂတ္ဘ၀အေပၚ ကိုယ္လိုခ်င္တာ လိုအပ္တာေတြအေပၚ မေရရာ ေပ်ာက္ဆံုးမႈေတြ။

Bob နဲ႕ Charlotte ၾကားက ဘာသာျပန္ရခက္တဲ့ ဆက္ဆံေရး နဲ႕ ခံစားမႈ ခပ္ပါးပါး။

ေနာက္ဆံုး Bob က Charlotte ကို နားနားမွာ တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာသြားတာ ဘာပါလိမ့္ ဆိုတာကိုလည္း ပရိသတ္က ဘာသာမျပန္ႏိုင္ပဲ စူးစမ္းသိခ်င္စိတ္နဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ့ရတယ္။ (အဲဒီအေၾကာင္းကိုေတာ့ အင္တာနက္ထဲမွာ တခ်ိဳ႕ ထင္ျမင္ထားတာေတြ သိခ်င္ရင္ ဒီမွာ ၾကည့္ပါ။ ဘယ္သူမွေတာ့ အေျဖမွန္တယ္လို႕ အာမ မခံႏိုင္ၾကပါဘူး။)

သမားရိုးက် အစြဲအလန္းေတြနဲ႕ ၾကည့္ရွႈသူေတြအတြက္ေတာ့ ဒါရိုက္တာ တင္ျပခ်င္တဲ့ တခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြကို ျမင္ခ်င္မွျမင္မယ္။ ျမင္လည္း လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံႏိုင္မယ္။ Bob နဲ႕ Charlotte တို႕ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ politically incorrect (ဘယ္လို ဘာသာျပန္ရမလဲ မသိ။ ဒီေနရာမွာေတာ့ လူအမ်ားသတ္မွတ္ထားတဲ့ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္သည္မ်ားမွ ေသြဖယ္ျခင္းလို႕ပဲ ဆိုပါစို႕။) ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။။ ဒါေပမယ့္လည္း လူ႕သဘာ၀ ဆိုတာ အၿမဲတန္း politically correct ျဖစ္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီလိုသဘာ၀ေတြနဲ႕ ထံုမႊမ္းထားတဲ့ ဘ၀ေတြထဲမွာပဲ အထိအခိုက္နည္းေအာင္ ရုန္းကန္ရင္း လူေတြ ေနထိုင္သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕အရာေတြက ဘာသာမျပန္ေတာ့ပဲ ဒီအတိုင္း ထားလိုက္တာပဲ ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။


ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးပံုျပင္

ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးပံုျပင္

အမုန္း အၿငိဳး အာဃာတ

ႀကိဳတင္ တဖက္သက္ ဆံုးျဖတ္မႈေတြနဲ႕

ရုပ္လံုးၾကြေနတဲ့ ဖန္တီးမႈရဲ႕အေရာင္ဆိုတာ

အနယ္အႏွစ္ထျခင္းသာ

အမႈန္အမႊားေတြ သင့္ရင္မွာ

တခ်ိန္လံုး တတြတ္တြတ္ လြယ္ပိုးထားစဥ္

မာတုဂါမက ျမစ္ကမ္းမွာ က်န္ခဲ့ၿပီေလ.. အရွင္။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

Happy Halloween!

ကိုယ့္ဘာသာေရးနဲ႕ေတာ့ မဆိုင္ပါ။ Pet Society မွာ ဒီလိုဆန္ဆန္ပံုေလးေတြ႕တာနဲ႕ စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ေပ်ာ္လို႕ ဆြဲလိုက္တာ။ထံုးစံအတိုင္း Paint ထဲမွာ mouse နဲ႕။ ႀကိဳက္ရင္ ယူသြားလို႕ရပါတယ္။

Expand..

Summary..

ကမၻာႀကီးပ်က္တဲ့ ကိစၥ

"ကမၻာပ်က္ခါနီး တစ္လေလာက္အလို" ဆိုပါေတာ့...
ဘယ္လိုေတြ ခံစားေတြးေတာမိမလဲ...ဘယ္လိုေတြေနထိုင္ၾကမလဲ... မအိျႏၵာက အိေျႏၵႀကီးနဲ႕ တက္ဂ္လာပါတယ္။

(၁)။ ဘယ္သူေတြနဲ႔ရွိေနခ်င္လဲ..

ရယ္စရာေကာင္းတဲ့လူေတြဆိုရင္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ပါ။ မစၥတာ Bean တို႕၊ Ben Stiller တို႕။ ငေပါမ်ားေဂဟာက ေပါညီတို႕ ဆိုရင္လည္း လက္ခံပါတယ္။

(၂)။ဘာေတြခံစားေနရမလဲ..

ဘယ္လိုေလးမ်ားလဲ။ ဘယ္လုိႀကီးမ်ားလဲ။ ဘုရားပြဲမွာ ခ်ားရဟတ္စီးတာထက္ေတာ့ ရင္ခုန္စရာေကာင္းမွာ ေသခ်ာတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားတာနဲ႕ ထလိုက္ထိုင္လိုက္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၀င္ၿပီး လုပ္မိလုပ္ရာ တခုခု စားလိုက္ေသာက္လိုက္ ျဖစ္ေနမယ္ ထင္ပါတယ္။

(၃)။ ဘာေတြျပင္ဆင္ထားမလဲ..

Charging အျပည့္သြင္းထားတဲ့ ေပါ့ပါးတဲ့ ဗြီဒီယိုကင္မရာ ေကာင္းေကာင္းေပါ့။ မေသဘဲ က်န္ခဲ့ရင္ ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ျပစားရမယ္။ အဲဒီလို စီးပြားေရး အကြက္ျမင္ရတယ္။

(၄)။ ၀မ္းနည္းမိမွာက

ျဖစ္လာမယ့္ေန႕မွာ အင္တာနက္ႀကီး shut down ျဖစ္ေနမွာကို ၀မ္းနည္းတယ္။ တယ္လီဖုန္းလိုင္းေတြလည္း ျပတ္ေနမွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကမၻာအရပ္ရပ္က မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ .. အဲဒီဘက္မွာ ဘယ္လိုေနလဲ၊ ဒီမွာေတာ့ ဘာျဖစ္ေနၿပီ … ဘာညာ အြန္လိုင္းကေန ပြားေနရရင္ ေကာင္းမွာ။ ေကာ္နက္ရွင္ ေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ အျဖစ္အပ်က္ ဓာတ္ပံုေတြ live တင္လို႕ရရင္လည္း ေကာင္းမွာ။

(၅)။ ေၾကာက္လန္႔မိတာက..

ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း အသက္ရွင္က်န္ခဲ့မွာကို…။ ျဖစ္ပ်က္ၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့ အမႈိက္ေတြ ဘယ္လိုလုပ္ ရွင္းမလဲ။ တို႕က ခါးခ်ိဳးၿပီး အလုပ္ၾကမ္းၾကမ္း တသက္လံုး လုပ္ဖူးတာမဟုတ္ဘူး။

(၆)။ ေဆာင္ထားခ်င္တာ..

ဘက္ထရီအပိုေတြေပါ့။ လွ်ပ္စစ္မီးက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ျပန္ရဦးမယ္ မထင္ဘူးေလ။

(၇)။ ဘာေတြေရးမိမလဲ..

တလေလာက္ႀကိဳၿပီး ေက်ာက္တံုးေကာင္းေကာင္းေပၚမွာ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာနဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာထြင္းၿပီး ေရးခဲ့ဖို႕လုပ္ရမယ္။ ေရးတာကေတာ့ ဘာစာျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ေရးသူနာမည္က ခပ္ႀကီးႀကီး ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္ဖို႕လိုတယ္။ သက္ရွိေတြ ျပန္ေပၚလာၿပီး ေႏွာင္းလူေတြ ျပန္တူးဆြမိတဲ့အခါ အရင္ကမၻာက ပန္ဒိုရာေက်ာက္စာ ဆိုၿပီး ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ရေစ့မယ္။

(ဂ)။ ေတြးမိေတြးရာ အေတြး

ေသသြားရင္ ငရဲျပည္ေရာက္မွာလား နတ္ျပည္ေရာက္မွာလား။ ငရဲျပည္ေရာက္ရင္ေတာ့ ဟိုလူႀကီးနဲ႕ ျပန္ဆံုေနဦးမလား မသိ။ နတ္ျပည္မွာေတာ့ အင္တာနက္ ရွိပါ့မလား။

(၉)။ ဂုဏ္ယူခ်င္တာက

ကမၻာႀကီးပ်က္ခါမွပ်က္ေရာ အထူးတလည္ အံ့ၾသေနစရာမလိုပါဘူး။ ဒါေတြျဖစ္လာမယ္လို႕ တကမၻာလံုးက အခုလို ႀကိဳသိထားၿပီးသားပဲေလ။ တို႕လူသားေတြကြ။ ဟင္းဟင္း။

(၁၀)။ ရွာႀကံေျဖသိမ့္မိတာက

အလုပ္ထဲမွာ ပေရာဂ်က္ေတြ Deadline မမီတာ ကိုယ့္အျပစ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ကမၻာပ်က္တာကို လႊဲခ်လိုက္လို႕ရၿပီ။ ဟဲဟဲ။

(၁၁)။ က်ဴးရင့္ခ်င္တဲ့ ဥဒါန္း

တစ္ဆယ္.. ကိုး.. ရွစ္.. ခုနစ္… ေျခာက္… ငါး…. ေလး…. သံုး-ႏွစ္ပိုင္းတပိုင္း… သံုး… ႏွစ္-ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္း.. ႏွစ္-ေလးပိုင္းတစ္ပိုင္း.. ႏွစ္…. အဲ.. ၿပီးေတာ့.. အဟမ္း..


မသက္ေ၀ကို တက္ဂ္ခ်င္ပါတယ္။ (သူက ေၾကာက္တတ္ပံုပဲ။ ပိုးဟပ္ေတာင္ ေၾကာက္တာ။)
ပံုရိပ္ကိုလည္း တက္ဂ္ခ်င္ပါတယ္။ (သူက ခပ္တည္တည္နဲ႕။)
ကိုဇာဇာ ကိုလည္း တက္ဂ္ခ်င္ပါတယ္။ (သူက ပိုတည္တယ္။)

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ဆိုညည္းခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတခ်ိဳ႕အေၾကာင္း

ကိုေဆာင္းယြန္းလ က သတိတရ ေရးခိုင္းလာပါတယ္။

ဆိုညည္းခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြက ဒီအရြယ္အထိဆိုရင္ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ.. ေမာင္ႏွမေတြနဲ႕ အတူတူ အိမ္ေရွ႕ ၀ရံတာေလးမွာ.. သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ခရီးထြက္ရင္ ဟိုင္းေ၀းသြားတဲ့ ကားေပၚမွာ… ။

ျမန္မာသံစဥ္ေတြထဲမွာ ကေလးေလးဘ၀က စၿပီးၾကားဖူးတဲ့သီခ်င္းကေတာ့ ေခ်ာကလ်ာ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းပါ။ အိပ္ခါနီးတိုင္း အဲဒီသီခ်င္းကို ေဖေဖကဆိုၿပီး သိပ္ေလ့ရွိတယ္။ အငယ္ဆံုး ညီမေလး ေမြးလာေတာ့ သူ႕ကို ကိုယ္က ဆိုၿပီးသိပ္တဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ ခ်စ္ၿပံဳးႏွင္းဆီ။ ညီမေလးကေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းကို ပန္းသီခ်င္း လို႕ေခၚတယ္။ ညီမေလးကို ေခ်ာ့သိပ္ဖို႕ အဲဒီသီခ်င္းကို ခဏခဏ ဆိုေပးရတာေပါ့။

ဂစ္တာတီး မေတာက္တေခါက္ စသင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ အစ္ကိုေတြေမာင္ေတြနဲ႕အတူ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို အမ်ားဆံုး ဆိုညည္းျဖစ္တယ္။ (အခုေတာ့ လံုး၀မတီးတတ္ေတာ့ပါ။) ေရာ့ခ္ ဂီတ ဆူဆူညံညံ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေဇာ္၀င္းထြဋ္တို႕ ေလးျဖဴတို႕ ေက်းဇူးနဲ႕ ခံစားတတ္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ လိုက္ေအာ္လာတတ္လာတယ္။

တကၠသိုလ္တက္ခဲ့တဲ့ တေလွ်ာက္မွာ ခ်စ္ရက္ရွည္ရွည္ အင္းလ်ားေျမ တို႕ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းက ေငြလမင္း တို႕၊ အဓိပတိလမ္းက ေျခရာမ်ား တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူတူ ဆိုညည္းၾက။ မေကသြယ္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ သီခ်င္းတခ်ိဳ႕ကို ျပန္ေတြ႕ေတာ့ လြမ္းသြားတယ္။

ျမန္မာသီခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ အဂၤလိပ္သီခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ သံစဥ္ေတြမက စာသားေတြကို ပိုၿပီး ေတြးေတာ ခံစားတတ္လာခဲ့တယ္။ အိမ္မွာ သီခ်င္းေတြဖြင့္ၿပီး ကာရာအိုေက လိုက္ဆိုတဲ့ကာလ ေတြရွိခဲ့တယ္။ တခါတခါ ကက္ဆက္ေခြနဲ႕ အသံသြင္းတယ္။ ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္နားေထာင္တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ကိုယ့္အဖို႕မွာကား အလွတရား ကိုယ့္အႏုပညာပါ ကိုယ့္ရဲ႕ခံစားခ်က္မ်ား ကိုယ့္ဖန္တီးမႈမ်ားသာ ….. ဆိုတဲ့ အလွသစၥာတရား သီခ်င္းလည္းပါတယ္။ မေရႊျပည္သူ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ထားတဲ့ ေရႊလည္တိုင္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးလည္းပါတယ္။ သၾကၤန္မိုးထဲက ႏွစ္ကုိယ္တူခ်စ္သမွ် လည္းပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သီခ်င္းေတြကို နားမေထာင္ျဖစ္သေလာက္၊ ပါးစပ္ကေန ထုတ္မညည္း မိသေလာက္ ျပတ္လတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့။ တခ်ိဳ႕သီခ်င္းေတြက နားမေထာင္ ခ်င္ေတာ့တာမ်ိဳး။ ျပန္မၾကား မခံစားႏိုင္ေတာ့တာမ်ိဳး။ အခ်ိန္ေတြ ေနရာ မလပ္ေတာ့တာေၾကာင့္လည္း ပါတယ္။ တေန႕ လန္႕ႏိုးလာျပန္တယ္။

ထင္ခ်င္ရာထင္ေပါ့လို႕ ထင္ပိုင္ခြင့္ေပးလည္း
ကိုယ္လိုရာကိုဆြဲၿပီး ကိုယ္မထင္ရက္ဘူးကြယ္..

စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ တေယာက္ေသာသူအနမ္း ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကေန သီခ်င္းတခ်ိဳ႕ရဲ႕ စာသားေတြကို ထိရွခံစားျဖစ္လာတယ္။ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ရင္ထဲမွာ ျမန္မာသီခ်င္း ႏိုင္ငံျခားသီခ်င္း တခ်ိဳ႕ကို အထပ္ထပ္ ဆိုညည္းခဲ့တဲ့ ကာလေတြ ရွိခဲ့ျပန္တယ္။

ႏိုင္ငံျခားသီခ်င္းကို ျမန္မာစာသားနဲ႕ လိုက္ဆိုလို႕ရေအာင္ ဘာသာျပန္ ၾကည့္ဖူးတာကေတာ့ ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအထဲက Way back into love ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ ကိုေတာ့ ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ထားခဲ့ပါတယ္။

ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပဲ ေပါ့ပါးလိုက္ ေလးလံလိုက္မဟုတ္လား။ လတ္တေလာကို ေျပာရရင္ မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ ဆံုးပါးသြားေတာ့ ႏွစ္သက္မိတဲ့ သူ႕သီခ်င္း တခ်ိဳ႕က ႏႈတ္ဖ်ားျပန္ေရာက္လာတယ္။

Heal the world
Make it a better place
For you and for me and the entire human race
There are people dying
If you care enough for the living
Make a better place for you and for me

ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ေလးကို အထပ္ထပ္ ညည္းဆိုေနမိတယ္။

အခုေနာက္ဆံုး ရင္ထဲမွာ ၀င္ေနတဲ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကေတာ့ အိမ္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးပါ။ အဆိုေတာ္ ဓိရာမိုရ္ ဆိုတယ္လို႕ေျပာပါတယ္။ ေရးသူကေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လား သူ႕အစ္ကို အၾကည္ေတာ္လား အေသအခ်ာ မသိပါ။ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္လို႕ ထင္မိတယ္။ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္လည္း စာသားအဓိပၸါယ္ေရာ သံစဥ္ပါ လွပလို႕ ႏွစ္သက္မိပါတယ္။။ ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြနဲ႕လည္း ထပ္တူက်ေနတယ္။

အိမ္

ကမၻာေျမမွာ ခိုလႈံရာေခၚဆိုတဲ့အိမ္
ရံေရြလယ္ ထည္၀ါစြာ ဆင္စြယ္နန္းအိမ္
က်ဴထရံေတြကာရံကာ ဓနိမိုးအိမ္
ႏွလုံးသားေတြ ေႏြးေထြးရင္ ဒါဟာလည္းအိမ္
အိမ္တစ္အိမ္မွာ မွီတည္ရာ ဘာသာတရားေတြ
ကမၻာေျမကို ျဖဴစင္စြာ အၾကင္နာမွ်ေ၀
ပုိင္ဆုိင္ရာ တြယ္တာရာ ဒီရင္ေသြးေတြ
ဆည္းလည္းသံ လိႈက္ခတ္ေစ ဒီခ်စ္ျခင္းေတြ

(ကေလးေလးေတြ ေႏြးေထြးဖို႕ေလ
ကမၻာေျမမွာ အိမ္တစ္အိမ္ကို ေဆာက္ၾကမယ္ေလ...။
ျမင့္ျမတ္ျခင္းေတြ ၊ ေႏြးေထြးျခင္းေတြ
ကမၻာေျမမွာ ညင္သာစြာ စီးဆင္းဖို႕ေလ...။)

အိမ္အျပင္မွာ ၀ါပင္ေတြကိုယ္တိုင္စိုက္မယ္
ကိုယ္တုိင္ထြန္ ၀ါခ်ည္မွ်င္ ဖ်င္တဘက္ရယ္
အိမ္အျပင္မွာ ကိုယ္တုိင္ထြန္ ကိုယ္တုိင္စိုက္တဲ့
စပါးရိတ္ခ်ိန္ ၀ိုင္းဖဲြဲ ့မယ့္ ဆန္အရက္ရယ္
ဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္အျပင္မွာ ကဗ်ာေတြရြတ္မယ္
လာပါကြယ္ အိမ္အျပင္မွာ ဂစ္တာတီးမယ္
ရင္ခြင္မွာ ၾကင္နာသူခ်ိဳအနမ္းရယ္
ခ်စ္မိတ္ေဆြ စည္းခ်က္ညီ အတူတူကမယ္

(ကေလးေလးေတြ ေႏြးေထြးဖို႕ေလ
ကမၻာေျမမွာ အိမ္တစ္အိမ္ကို ေဆာက္ၾကမယ္ေလ...။
ျမင့္ျမတ္ျခင္းေတြ ၊ ေႏြးေထြးျခင္းေတြ
ကမၻာေျမမွာ ညင္သာစြာ စီးဆင္းဖို႕ေလ)

ရင္ခြင္မွာ ရွင္သန္ရာ ခုိမွီရာ အိမ္တစ္အိမ္ကို ကမၻာေျမမွာတည္ေဆာက္ၾကမယ္
အေဆာင္အေယာင္ေတြ မဆင္ယင္ခ်င္ ရင္ခြင္အိမ္ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ဒ႑ာရီရာဇ၀င္လုိ ၀ိညာဥ္အိမ္ စိန္စီရာ ရတနာျခယ္ သိဂၤါရီအိမ္ ...

တေစၧတစ္ေကာင္ဟန္ေဆာင္သလို မာယာကင္းမဲ့
မနာလိုတဲ့ မစၧရိယ ခ်ည္ေႏွာင္မႈမဲ့
ကံစီရင္ ယံုၾကည္စြာ ကမၻာေျမမွာ...
တို႕အိမ္... ငါတုိ႕အိမ္...
ရဲရင့္လုိက္ ...ခ်စ္တဲ့အိမ္ တို႕ေဆာက္ၾကမယ္...

(ကေလးေလးေတြ ေႏြးေထြးဖို႕ေလ
ကမၻာေျမမွာ အိမ္တစ္အိမ္ကို ေဆာက္ၾကမယ္ေလ
ျမင့္ျမတ္ျခင္းေတြ ၊ ေႏြးေထြးျခင္းေတြ
ကမၻာေျမမွာ ညင္သာစြာ စီးဆင္းဖို႕ေလ)

005 Home 002.mp3 - diyamo

အစအဆံုး နားဆင္ရန္

Expand..

Summary..

ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေနာက္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္

၂၀၀၉ ရဲ႕ ဂၽြန္လရက္စြဲေတြမွာ အေရွ႕ဥေရာပက ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ကို စိတ္ကူးထဲ ျပန္ပံုေဖာ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ရင္ျပင္မွာ လူေတြဟာ စိတ္ေအးလက္ေအး အပန္းေျဖရင္း စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ ေနခဲ့ၾကမယ္။ ရုပ္တုေတြ ေအာက္က ေလွခါးထစ္ေတြေပၚမွာ။ တန္းစီခင္းက်င္းထားတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးေတြ ထဲမွာ။ မလွမ္းမကမ္းက ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းထဲမွာ။

ရင္ျပင္ေထာင့္ တေနရာမွာေတာ့ အေရာင္စိုေတာက္တဲ့ ပန္းမ်ိဳးစံု ခင္းက်င္းထားတဲ့ ပန္းဆိုင္ေတြ ရွိမယ္။ အဲဒီနားမွာ ခုိေတြက ၀ိုင္းစုပ်ံသန္းလိုက္ နားလိုက္ေပါ့။ သလင္းေက်ာက္၀ါနဲ႕ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းခ်ေပးတဲ့ ေစ်းဆိုင္တန္းေတြမွာေတာ့ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားေတြက ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္ရႈေနၾကမယ္။ လမ္းေဘးမွာ အုပ္စုလိုက္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ဦးခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ ေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ့ အေပ်ာ္ထမ္း တီးခတ္ေတးဆိုေနသူေတြကို တခ်ိဳ႕က ေငးၾကည့္ေနမယ္။ ေႏြရာသီရဲ႕ ေကာင္းကင္က ၾကည္လင္ေနပါလိမ့္မယ္။ မိုးဖြဲဖြဲနဲ႕ အံု႕ရုံေလးအုံ႕ ေနတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာေပါ့။

ပိုလန္ႏိုင္ငံ ရဲ႕ ခ်ဳပ္ေႏွာင္တင္းက်ပ္တဲ့ စနစ္တခု က်ဆံုးခဲ့ရတာ၊ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ က်င္းပႏိုင္ခဲ့တာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ တိုင္ခဲ့ပါၿပီ။

“၁၉၈၉ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ အခုေတာ့ သမုိင္းမွတ္တုိင္မွာ အထင္ကရ က်န္ခဲ့ၿပီေလ” အခုအခ်ိန္မွာ လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒီလိုမ်ိဳး ေျပာျပေနႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ “ဒီကေန႕ ပိုလန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိပ္မက္ထဲက ပိုလန္ပါ”

CIA Factbook မွတ္တမ္းအရဆိုရင္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ပိုလန္ဟာ ကမၻာ့ ပို႕ကုန္တင္သြင္းမႈမွာ အဆင့္ ၂၂ ရွိခဲ့တယ္။ ၾသစေၾတးလ် နဲ႕ အိႏၵိယ တို႕ကိုေတာင္ သာလြန္ခဲ့တယ္။ ဥေရာပရဲ႕ စီးပြားေရးေျမပံုမွာ ထင္ရွားတဲ့ ေနရာတစ္ေနရာကို ရယူႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ေအာက္က တင္းက်ပ္တဲ့ မီဒီယာခ်ဳပ္ကိုင္မႈေတြဟာလည္း အခုေတာ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ အေ၀းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈနဲ႕ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈ ျပႆနာေတြကိုလည္း အတိုင္းအတာတခုအထိ ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ၿပီ။

ကမၻာစစ္ေတြရဲ႕ ဒဏ္ကို အႀကီးအက်ယ္ခံခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံေလးမွာ၊ စနစ္ဆိုးတစ္ခုနဲ႕ ႏုံႏုံနဲ႕နဲ႕ ခရီးဆက္ခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံေလးမွာ၊ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က ဘယ္လို ေျမာ္ျမင္မႈမ်ိဳး ရွိခဲ့သလဲ။ သူတို႔ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္မႈကို သူတို႕ကိုယ္တိုင္က စတင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ပိုၿပီးေကာင္းမြန္တဲ့ လူမႈဘ၀ေတြကို ထူေထာင္ႏိုင္ဖို႕ “လူထုအေျချပဳ အဖြဲ႕အစည္းေတြကို အင္အားေကာင္းလာေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ျခင္း” ဟာ သူတို႕ရဲ႕ တိုက္ပြဲေအာင္ျမင္ဖို႕ ထိေရာက္တဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခု လို႕ ဆိုပါတယ္။ လူထုကို ေအာင္ပြဲခံစိတ္ဓာတ္ ရလာဖို႕က အေရးႀကီးတယ္လို႕ “Solidarity” ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေျပာခဲ့တယ္။

၂၀၀၉ ရဲ႕ ဂၽြန္လ ၄ ရက္မွာပဲ ကမၻာ့ေျမပံုထဲက အထင္ကရ အျခားႏိုင္ငံႀကီးတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕လယ္ရင္ျပင္ တခုမွာေတာ့ လူတခ်ိဳ႕ဟာ ေသြးညွီနံ႕ေတြကို ျပန္ေခၚသတိရေနလိမ့္မယ္။ သူတို႕ရဲ႕ အသံေတြဟာ တုန္ယင္ေနမယ္။ က်စ္လ်စ္ထားတဲ့ လက္သီးဆုပ္ေတြ မျဖည္ေသးသူေတြ ရွိလိမ့္မယ္။

“တိမ္ယင္မင္ ရင္ျပင္ အေရးအခင္း” လို႕လူသိမ်ားခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က ေပက်င္းၿမိဳ႕ ရဲ႕ အဲဒီရင္ျပင္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေနာက္ပိုင္း ယေန႕နဂါးႀကီးဟာ အခုိးအေငြ႕လွ်ံေနတဲ့ မီးေတာက္ေတြ နဲ႕ လူးလြန္႕အားေကာင္းလာခဲ့တာကို ေတြ႕ၾကရမယ္။ ဒီေတာ့ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီလဲ။ သူတို႕ ဘာေတြရခဲ့ၿပီလဲ။ ဒီ့အတြက္ ဘာေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့သလဲ။ ရခဲ့တာေတြက ဘယ္ေလာက္အထိ အားေကာင္းခိုင္ခန္႕လာဦးမလဲ။ လူေတြ လိုခ်င္ေတာင့္တခဲ့တာ ဒါပဲလား။ ဒါဟာအေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းလား ေမးခြန္းထုတ္သံေတြ ဆူညံေနေသးတယ္။ မဟာတံတုိင္းႀကီးေပၚက လြင့္ေနတဲ့ တိမ္ေတြကို အေရာင္ လိုက္ဖမ္းရေနသလိုပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

ကမၻာလံုးလံုးႀကီးေပၚမွာ သမုိင္းျမစ္ေတြက အတူတူ စီးဆင္းခဲ့ပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ ဆင္တူေတြက တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ တၿပိဳင္နက္ျဖစ္ေစ မေရွးမေႏွာင္းျဖစ္ေစ ျဖစ္ပြားခဲ့တယ္။ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ က်ရႈံးခဲ့တယ္။ ရပ္တန္႕ခဲ့တယ္။ ဆက္လက္ေနခဲ့တယ္။ အားေကာင္းလာခဲ့တယ္။ အားေပ်ာ့လာခဲ့တယ္။ လမ္းေၾကာင္းေတြ ေျဖာင့္မတ္လာတယ္။ ေကြ႕ယိုင္လာတယ္။ တေယာက္ခ်င္းမွာ မူတည္ေနတယ္။ အားလံုးမွာ မူတည္ေနတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကေတာ့ ဘယ္သူမွ မေလ်ာ့ခဲ့ၾကပါဘူး။ ကိုယ့္အမိေျမအတြက္ အခုအခ်ိန္ကေန ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္တဲ့ ေနာင္လာဦးမယ့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြက္ေရာ…။

မသက္ေ၀ တက္ဂ္ထားတဲ့ ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ေရးမယ္ဆိုၿပီး ဂၽြန္လ ေလာက္က အၾကမ္းေရးထားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း အေတြးေတြက ျပန္႕သြားလို႕ ဆက္မျပင္ျဖစ္ခဲ့။

အခုတေလာ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ ခံရတာေတြ ဆက္တိုက္ ၾကားေနရတယ္။ အာတိတ္ ေရခဲျပင္ႀကီးဟာ လာမယ့္ အႏွစ္၂၀ အတြင္းမွာ လံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းလည္း ဖတ္ရေလရဲ႕။ ကမၻာႀကီးက ပူေႏြးလာတယ္။ ေဂဟစနစ္ကို မွီခိုေနၾကတဲ့ သတၱ၀ါေတြ ဒုကၡေရာက္၊ ၿပီးရင္ေတာ့ ျပင္းထန္လာတဲ့ ရာသီဥတုအေျပာင္းအလဲမွာ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္း ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မွာပါလိမ့္။

၂၀၁၂ လို႕အမည္ရတဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားသစ္ႀကီးကေတာ့ ရုံတင္ဖို႕ တာစူေနၿပီ။ မာယာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ျပကၡဒိန္အရတို႕၊ တျခား နကၡတ္ပညာရွင္ေတြရဲ႕ တြက္ခ်က္မႈအရတို႕ ကမၻာႀကီးဟာ ၂၀၁၂ ဒီဇဘၤာ ၂၁ မွာ အၿပီးတိုင္အေျခအေန ေရာက္ေတာ့မယ္လို႕ ေကာလဟလ ေတြလည္း ၾကားေနရေလရဲ႕။ မွန္မယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း ၃ႏွစ္ပဲ လိုေတာ့တာ ပဲေလ။ အႏွစ္ ၂၀ အထိ လွမ္းေမွ်ာ္ဖို႕ မလိုအပ္ေတာ့ဘူး။ ေခါင္းစား သက္သာတယ္။ ၃ ႏွစ္အတြင္း ေပ်ာ္သလို ေနလိုက္ၾကရုံပဲ။

အခုတေလာမွာေတာ့ အေမရိကန္ သမၼတ အိုဘားမား ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘဲလ္ဆု ရတာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ဆူညံဆူညံေတြလည္း ၾကားေနရေလရဲ႕။ ကမၻာႀကီးဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုကို ပိုက္ထားရတဲ့ အိုဘားမားဟာ အက်ပ္အတည္းေတြကို ေျဖရွင္းရမယ့္ နည္းလမ္းေတြကို ေဘာင္ခတ္ခံလိုက္ရတာလား။ ေနာက္အႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာ အေမရိကန္က စူပါပါ၀ါကေန က်ဆင္းလာမယ့္ အေၾကာင္း တြက္ခ်က္မႈေတြ ပိုမွန္လာမယ္လို႕လည္း ေျပာၾကတယ္။ မဇီဇ၀ါ ဘေလာ့ဂါမွာ ေရးထားတဲ့ အေမရိကန္ေဒၚလာ က်ဆင္းလာတဲ့ ကိစၥ နဲ႕ ခန္႕မွန္းခ်က္ေတြကလည္း ပံ့ပိုးေပးေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ဒီမိုကေရစီစနစ္ အရင္းရွင္စီးပြားေရးစနစ္ ဆိုတာေတြ ေနာက္လာမယ့္ အႏွစ္၂၀မွာ ဘယ္အေျခအေန ဆိုက္ေရာက္ေနမလဲ။ သမိုင္းဘီးဟာ လည္ပတ္ေနတယ္ လို႕ေတာ့ ၾကားဖူးခဲ့တယ္။

အႏွစ္၂၀ ဆိုတာ လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ ဘ၀ေတြကိုလည္း အဆိုးအေကာင္း ဆံုးျဖတ္ေပးဖို႕ လံုေလာက္တဲ့ ကာလတစ္ခုျဖစ္တယ္။ အိုဟင္နရီရဲ႕ နာမည္ႀကီး၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ After twenty years ကိုလည္း သတိရသြားမိတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဟာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ၾကာတဲ့အခါ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ လို႕ ေနရာတခုမွာ ခ်ိန္းထားခဲ့တယ္။ ျပန္ေတြ႕တဲ့အခါ တစ္ေယာက္က ရဲ၊ တစ္ေယာက္က တရားခံေျပး ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့အေၾကာင္း လွပတဲ့ အဆံုးသတ္နဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ ေနာက္အႏွစ္ ၂၀ မွာ ကုိယ့္မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဘယ္လိုျဖစ္ေနမလဲ။ ဘ၀ေတြ ျခားနားသြားတာလည္းရွိမယ္။

ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ ၂၀ မွာ ကုိယ္ပိုင္မိသားစုဘ၀က ဘယ္လိုေနမလဲ။ ဘယ္မွာ ေနထုိင္ေနၾကမလဲ။ စီမံကိန္း ခ်ဖုိ႕ ခက္ခဲေနေသးတယ္။ လူတိုင္းလိုလို ေျပာေနၾကသလိုပဲ၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျပန္ခ်င္တာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္က မိန္းမႀကီးအရြယ္ ျဖစ္သြားၿပီ။ သာမန္သက္တမ္းေစ့ ေနရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မေသေလာက္ေသးဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အိုစ နာစျပဳေနၿပီေပါ့။ သားသမီးရွိရင္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးက အသက္၂၀ မျပည့္ေသးဘူး ဆိုေတာ့ လက္မလြတ္ေလာက္ေသးဘူး။ ပညာေရးအတြက္ ပံ့ပိုးေပးရဦးမယ့္ အရြယ္ ျဖစ္ေနႏိုင္ေသးတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္က ေစာေစာစီးစီး နားလို႕ မရေလာက္ေသးဘူးေပါ့။

အႏွစ္၂၀ အေတြးကေတာ့ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ပါပဲ။ ေမာစရာေတြက မ်ားေနတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္ပိုင္ဘ၀အတြက္၊ ကိုယ့္အမိေျမအတြက္၊ အားလံုးေနထုိင္ၾကတဲ့ ကမၻာႀကီးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ခပ္၀ါး၀ါးနဲ႕ ရွင္သန္ေနထိုင္ၾကရဦးမွာပဲ။ Wall-E ရုပ္ရွင္ထဲက စကားေလး သတိရသြားျပန္တယ္။ I don’t want to survive. I want to live. တဲ့။



ပန္ဒိုရာ

(ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာေတာ့ ဒီအေၾကာင္းက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးၿပီးသြားၾကပါၿပီ။ ၿမိဳ႕ေမတၱာခံယူတဲ့ ကိုေပါ ကို ထူးထူးျခားျခား တက္ဂ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနတယ္။ ေရးဗ်ာ။ ၂ ရက္အတြင္း။)

Expand..

Summary..

၀ါသနာတဲ့လား …

တက္ဂ္ေၾကြး ၂ ခု က်န္ေနရတဲ့အထဲ ကိုေဆာင္းယြန္းလ က သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ထပ္တက္ဂ္ပါတယ္။ ေရးမယ္လို႕ ျပင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ကလူေတြ ေရးခိုင္းထားတာ မေရးပဲ ေက်ာ္ေရးေနတာ မ်ားလွၿပီဆိုေတာ့ ခဏ ဘရိတ္အုပ္လိုက္တယ္။ မသက္ေ၀ တက္ဂ္ထားတဲ့ ေနာင္လာမယ့္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ဆိုတာကို ခက္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕ လုပ္ေနေပမယ့္ ႏွင္းဆီနက္ ေရးခိုင္းထားတဲ့ ၀ါသနာ ဆိုတာကေတာ့ ေရးရခက္တယ္ ေျပာလို႕ မသင့္ဘူးမဟုတ္လား။

ဘေလာ့ဂ္ လာဖတ္ၾကည့္တာနဲ႕ကို ဘာ၀ါသနာပါသလဲ ဆိုတာ ထင္ရွားေနပါၿပီ။ စာေရးတာ ကဗ်ာေရးတာ ၀ါသနာပါတယ္။ ပံုဆြဲတာကို မတတ္မတတ္နဲ႕ တို႕တို႕တိတိ လုပ္တယ္။ ေအာ္တုိကင္မရာေလးနဲ႕ ဓာတ္ပံုရိုက္တယ္။

အားကစားကိုေတာ့ ေဘာလံုးပြဲ တင္းနစ္ပြဲ ၾကည့္ဖို႕ေလာက္ပဲ ၀ါသနာပါပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ကစားဖို႕ ၀ါသနာမပါပါ။ ပ်င္းတာက တေၾကာင္း ကိုယ္ပင္ပန္းသြားမွာ စိုးတာက တေၾကာင္းျဖစ္မယ္။ ဒီပံုအတုိင္း ဆက္သြားရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ၀ လာစရာ ရွိတယ္။ အလွပ်က္မွာ ေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ႕ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တာေလာက္ စက္ဘီးစီးတာေလာက္ နည္းနည္း ျပန္လုပ္ေကာင္း လုပ္မယ္။ ကေလးတုန္းကေတာ့ ၾကက္ေတာင္ေလးဘာေလး ရိုက္ခဲ့သား။ အဲလို ကစားပြဲဆန္ဆန္ အားကစား ဆိုရင္ေတာ့ ပိုစိတ္ပါႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကစားဖို႕ အေဖာ္မရွိျပန္ဘူး။ (ဒါလည္း အေၾကာင္းျပခ်က္ေပါ့။) စလံုးမွာ ေနသူေတြရဲ႕ ဘ၀အတိုင္း ညေနဆိုရင္ ရုံးဆင္းအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီဆိုေတာ့ အခ်ိန္မရတာလည္း ပါတယ္။ ညေနစာစားဖို႕ ဗိုက္ကလည္း ဆာေနၿပီ။ ေရကူးတာ မေတာက္တေခါက္ တတ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ မကူးတာၾကာလို႕ ေမ့ေနၿပီ။

ခ်က္တာျပဳတ္တာ ၀ါသနာပါပါတယ္။ စားမယ့္သူ ရွိတယ္ ဆိုရင္ စိတ္ပါလက္ပါ ခ်က္ပါတယ္။ ျမန္လည္းျမန္တတ္တယ္။ သိပ္ၿပီး ထူးေထြဆန္းျပား အစားအေသာက္ေတြေတာ့ မခ်က္တတ္ပါ။ ႀကံဳရင္သင္ဖို႕ေတာ့ ၀န္မေလးပါဘူး။ ရွင္းတာလင္းတာကေတာ့ ေအာင္မွတ္ရရုံေလး လုပ္ပါတယ္။ ၀ါသနာမပါပါ။ ပန္းအိုးထိုးနည္း သင္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ အထူး ၀ါသနာပါတယ္လို႕ေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သိုးေမြးထိုးတာ တစ္ေခ်ာင္းထုိး ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုး ထိုးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ ရွိတယ္။ အက်ၤီေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ထိုးခဲ့ပါတယ္။ လုပ္ေနတုန္းကေတာ့ ၀ါသနာပါေနတာေပါ့ေလ။ အခုေတာ့လည္း အဲဒါေတြ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။

ကေလးကတည္းက ပံုဆြဲတာနဲ႕ စႏၵရား တီးတာကို သင္ခ်င္ခဲ့တယ္။ သင္ဖို႕ အခြင့္မသာခဲ့ဘူး။ အခု ဒီမွာက်ေတာ့လည္း သင္တန္းေတြ ေတြ႕ပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ပိုက္ဆံေတြသံုးရမွာ တြန္႕ေနေသးတယ္။ ပံုဆြဲတာကို ေဆးေတြ ဘယ္လိုသံုးရလဲ နည္းလမ္းေတြ သိပ္မသိပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ သက္ဆိုင္တဲ့ ၀က္ဘ္ဆိုဒ္လင့္ခ္ေတြ စာအုပ္ေတြ ေပးၾကပါတယ္။ အခုအထိေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ဆြဲခ်င္သလိုပဲ ဆြဲေနေသးတယ္။ ေဆးနည္းနည္းပါးပါး ၀ယ္ထားတယ္။ ကြန္ျပဳတာနဲ႕ ေမာက္စ္နဲ႕ ဆြဲျဖစ္တာမ်ားတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ မ်ဥ္းေတြရေအာင္ ေမာက္စ္နဲ႕ ခက္ခက္ခဲခဲ လိုက္ခ်ိန္ဆြဲရတာကို သေဘာက် ေနေသးလို႕။ ဓာတ္ပံုလည္း နည္းပညာကို မတတ္ပါ။ ၾကည့္ေကာင္းတယ္ ထင္သလို ႀကံဳရင္ ရိုက္တာေလာက္ပါပဲ။

သီခ်င္းကေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး နားေထာင္ပါတယ္။ ရင္ထဲထိတဲ့ သီခ်င္းေတြဆို တိုက္ဆိုင္တဲ့အခါ တစ္ပုဒ္တည္းကို တစ္ေန႕လံုး နားေထာင္ရင္ ေထာင္ေနတတ္တယ္။ ရုပ္ရွင္ဗြီဒီယို ၾကည့္တာကေတာ့ ၀ါသနာ ဆိုတာထက္ အမ်ားသူငါလို အပန္းေျပ ၾကည့္တာေလာက္ပဲလို႕ထင္ပါတယ္။ စစ္ကားေတြ documentary ဆန္ဆန္ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ ေနာက္ခံတာေတြ ႀကိဳက္တယ္။ romantic comedy ေလးေတြနဲ႕ animation ကာတြန္းကားေလးေတြကိုလည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။

စာဖတ္ျခင္းကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ၀ါသနာပါပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ မဂၢဇင္း ကာတြန္း ၀တၳဳ ေတြ႕သမွ် စာအပိုင္းအစ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕ ေရာက္ေနရင္ ဖတ္လိုက္ရမွ ေက်နပ္တယ္။ ဖတ္လိုက္ရင္လည္း တေလာကလံုး ဘာေတြျဖစ္ေနေန မသိေတာ့ဘူး။ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ ဆိုတာ တကယ္ပဲ။ လူႀကီးေတြဆူတာ ခံရတာ ခဏခဏေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အခုႀကီးလာေတာ့ စာဖတ္တဲ့အခါ သိပ္အာရုံမစူးစိုက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဖတ္ေနရင္းနဲ႕ အေတြးေတြ မ်ားတယ္။ ဘာဖတ္ေနပါလိမ့္ ေမ့သြားတယ္။ ဖတ္မၿပီးေသးတဲ့ တန္းလန္းစာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ရသစာေတြ အျပင္ စီးပြားေရး ႏိုင္ငံေရး စီမံခန္႕ခြဲေရး သီအိုရီေတြနဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ဖို႕ စိတ္၀င္စားပါတယ္။ တက္က်မ္းေတြေတာ့ သိပ္မဖတ္ျဖစ္ပါ။

စာေရးတာကိုေတာ့ စြဲၿမဲ လုပ္ျဖစ္ေနေသးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကဗ်ာေတြကို ပိုေရးျဖစ္ပါတယ္။ ျမင္တဲ့အတိုင္းေပါ့။ အခုထိေတာ့ ၀ါသနာအေလ်ာက္ပါပဲ။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ စာေရးဆရာေတာ့ ျဖစ္မလာဘူး။

၀ါသနာ ဆိုတဲ့ တကယ့္အဓိပၸါယ္ကေတာ့ တခုခုမွာ စိတ္ပါလက္ပါျဖစ္ၿပီး အစဥ္တစိုက္ လုပ္ျဖစ္ျခင္း လို႕ထင္ပါတယ္။ ထူးခၽြန္တာ မထူးခၽြန္တာကေတာ့ တစ္က႑ေပါ့ေလ။ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ပညာေရးစနစ္ရယ္ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းရယ္က ေက်ာင္းစာျပင္ပ ၀ါသနာေတြကို ဘယ္ေလာက္အားေပးခဲ့သလဲ ဆိုတာမွာ မူတည္မယ္။ ၀ါသနာေတြကို စနစ္တက် လုိက္စားဖို႕ အခ်ိန္ေငြေၾကး ပံ့ပိုးမႈေတြ တတ္ႏိုင္မတတ္ႏိုင္နဲ႕လည္း ဆိုင္မယ္။ အင္း.. ေျပာတာေတြလည္း မ်ားသြားၿပီ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာေနာ္။ ဆင္ေျခဆင္လက္ ေပးရတာ ၀ါသနာပါတယ္လို႕လည္း ေကာက္ခ်က္ခ်ေနၾကပါဦးမယ္။

(ႏွင္းဆီနက္ေရ ေက်နပ္ေတာ့ေနာ္။)

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

P for.... ?

မရီတာ တို႕ မသက္ေ၀ တို႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ေတြ႕လို႕ ဘယ္သူမွ မတက္ဂ္ ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာေရးသည္။ ဟဲဟဲ။

P for Pandora

1. What is your name : Pandora

2. A four Letter Word : Poem (Of coz…)

3. A boy's Name : Pablo Picasso

4. A girl's Name : Pollyanna

5. An occupation : Prime Minister (or President)

6. A color : Pinkish Purple

7. Something you'll wear : Pants

8. A food : Pineapple Pizza

9. Something found in the bathroom : Pipes

10. A place : Paris (French version), Pyin-ma-nar (Burmese version)

11. A reason for being late : Power failure (Well… Burmese version too.)

12. Something you'd shout : Police.. police!!!!

13. A movie title : P.s., I love you.

14. Something you drink : Purple passion punch

15. A musical group : Pink Floyd

16. An animal : Python

17. A street name : Pasir Panjang Road (Singapore version), Pan-soe-dan Road (Yangon version)

18. A type of car : Prado

19. The title of a song : Power of Love

20. A verb : Protest ( I mean … a verb..)


ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

ပုလင္းမ်ားစြာရဲ႕ story

ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ မKOM က “ပုလင္းတစ္လံုးရဲ႕ story” ဆိုလို႕ “ပုလင္းမ်ားစြာရဲ႕ story” ကို ဖတ္တဲ့သူေတြ ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္ကူးသရုပ္ေဖာ္ၾကည့္လို႕ရေအာင္ တင္လိုက္တာပါ။



ပံုၾကည့္တာနဲ႕ မူးတဲ့ရသ ခံစားရမလားလို႕ ခင္းက်င္းၾကည့္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

Expand..

Summary..

ကပ္

ကပ္

ေန႕လား ညလား
ေနာက္တေန႕မွာ ကိုယ့္အလွည့္လား
တစကၠန္႕ခ်င္း တလႈပ္လႈပ္ ငုတ္တုတ္ ေစာင့္
ေခ်ာက္.. ခ်ား.. စရာ
ၿဂိဳလ္ျပာေပၚက ေတာက္ေလာင္ ေပါက္ကြဲသံမ်ား
အညစ္အေၾကးေတြကို သူ႕ေက်ာေပၚက လႈပ္ခါခ်ခ်ိန္
ေသြးရူးေသြးတမ္း ဒဏ္ရာေတြ ယားယံေရာင္ရမ္းခ်ိန္
ခ်စ္သူခ်င္း နမ္းရိႈက္ႏိုင္ခြင့္
မိသားစုခ်င္း ရင္ခြင္အပ္ခြင့္
မိတ္ေဆြခ်င္း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ခြင့္
အခ်ိန္.. ဘယ္ေလာက္က်န္ပါသလဲ
ေရာဂါပိုးမႊားေတြက တၿမိဳ႕ၿပီး တၿမိဳ႕ သိမ္းပိုက္လာခဲ့
ကုထံုးေတြ ေဆး၀ါးေတြ ေခၽြးဒီးဒီးက်
တဖ်စ္ဖ်စ္ တာစူေနေသာ ေခ်ာ္ရည္ပူမ်ား
ေလျပင္းေတြ လိႈက္ဖိုငိုရိႈက္ မႈတ္ထုတ္
ေရလိႈင္းေတြ အငန္းမရ ခ်ီတက္၀ါးမ်ိဳ
ေျမႀကီးေတြ ကြဲအက္ တုန္ခါ ျပတ္ေရြ႕
ေျပာင္းလဲလာၿပီ ပူျပင္းလာၿပီ ေပ်ာ္က်လာၿပီ
တံပိုးခရာေတြ စူးစူးရွရွ တြန္ျမည္သံ
ကစဥ့္ကလ်ား ေျပးၾကလႊားၾက တက္နင္းၾက တြန္းတိုက္ၾက
နစ္ျမဳပ္ၾက လဲၿပိဳၾက ေၾကမြပ်က္စီးၾက ေလွာင္ပိတ္က်န္ရစ္ၾက
ဘယ္သူ႕ကိုမွ မကမ္းလွမ္းႏိုင္ေတာ့ဘူး.. တဲ့
ပန္းပြင့္ေတြအားလံုး ၿပိဳင္တူညိဳးေရာ္ခ်ိန္
ကေလးငယ္ေတြအားလံုး တိတ္ဆိတ္ဆြံ႕အခ်ိန္
က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့လက္ေတြက
အက်ိဳးစီးပြား ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ အာဏာစက္
ေလာင္စာအျပည့္နဲ႕ က်ိန္စာေတြ ေႏွာင္ခတ္ထားၿပီ
လူေတြ လုပ္မိလို႕ မွားတဲ့အမွားေတြနဲ႕
လူေတြ မလုပ္မိလို႕ မွားတဲ့အမွားေတြနဲ႕
တကယ္တမ္း ေဖာက္ျပန္ေနတာ သဘာ၀၀န္းက်င္ ဟုတ္ရဲ႕လား
ဘိုးေဘးေတြက ကမၻာႀကီးကို အမဲလိုက္ခဲ့တယ္
သားေျမးေတြက ကမၻာႀကီးကို အမဲဖ်က္ခဲ့တယ္
အခုေတာ့လည္း သန္းေပါင္းေျခာက္ေထာင္ သားေကာင္ေတြျဖစ္ လို႕။


ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

အားလံုးကို ျပတ္သြားေအာင္ …

ကိုယ္ကပဲ ထင္လို႕လားမသိ။ ဘေလာ့ဂ္သက္ကေလး အေတာ္ရလာသူေတြ ေရးတာ ေႏွးေကြးလာတာကို ေတြ႕ရတယ္။ (ကိုယ္တိုင္ ပို႕စ္တင္က်ဲတာနဲ႕ အမႈတြဲလိုက္တာ။) မေက ကေတာ့ေျပာဖူးတယ္။ ဘေလာ့ဂ္မွာ အတက္အက် အခိ်န္တခုရွိတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး။ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ တစိတ္တပိုင္း မွန္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တဖက္ကလည္း အျပင္ေလာကမွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြကထက္ ပိုလာတဲ့ တာ၀န္ေတြ လုပ္စရာေတြက အခ်ိန္ကို မေလာက္မင ျဖစ္လာေစတယ္။

တခ်ိန္က စာေတြ အမ်ားႀကီးေရးခဲ့တဲ့ ဂ်စ္တူးကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို ဆက္မေရးေတာ့ပဲ ပိတ္လိုက္တာ ၾကာၿပီ။ ဟိုတေလာကေတာ့ မသက္ေ၀ ဘေလာ့ဂ္မွာ ဘေလာ့ဂ္ ဆက္ေရးႏိုင္ေအာင္ အခ်ိန္ေတြကို ေနရာခ်ဖို႕အတြက္ မ်က္ႏွာစာအုပ္ (facebook) ထဲက အလွေမြးအေကာင္ေလးတို႕ လယ္စိုက္တာတို႕ကို ျဖတ္တယ္ ဆိုတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ပန္ဒိုရာကေတာ့ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ အခ်ိန္ သိပ္မသံုးျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီဘက္မွာ အထူး ျဖတ္ေတာက္စရာ မရွိပါ။ GTalk မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စကားစျမည္ေျပာတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ေန႕ဘက္ေရာ ညဘက္ပါ ျဖတ္ေတာက္လိုက္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

အလုပ္ခ်ိန္ထဲမွာ GTalk လို MSN တို႕လို တမဟုတ္ခ်င္း ဆယ္သြယ္စကားေျပာလို႕ရတဲ့ messenger ေတြကို ဖြင့္ထားႏိုင္တာတို႕ အင္တာနက္ကို သံုးစြဲခြင့္ျပဳတာတို႕ ဟာ (အလြန္အကၽြံမသံုးရင္) ၀န္ထမ္းေတြကို ထုတ္လုပ္မႈ ပိုေစတယ္ ဆိုတဲ့ စစ္တမ္းတခုကိုလည္း ဟိုတေလာက ဖတ္မိပါတယ္။ အိပ္မငိုက္ေအာင္တို႕ စိတ္ေက်နပ္မႈရတာတို႕ေၾကာင့္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ ေတြ႕ဆံုၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူ အခ်င္းခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ စာဖတ္သူေတြနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ အျပန္အလွန္ တမဟုတ္ခ်င္း ဆက္သြယ္ေျပာဆိုႏုိင္တဲ့ အြန္လိုင္းမွာ ခ်ိတ္ဆက္ ေျပာဆိုမိၾကတဲ့အခါ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ ပိုခင္မင္ၾက နားလည္ၾကနဲ႕ လူမႈေရးမွာ ပိုရင္းႏွီးလာႏိုင္ပါတယ္။ တခါတေလ နားလည္မႈလြဲၿပီး ရန္ျဖစ္ၾကတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာေပါ့။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ မိတ္ေဆြသစ္ ရွာသူမ်ားအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးရွိမွာပါ။

တကယ္က GTalk ကို ၀င္ခ်ိန္ နည္း-နည္းလာတာ လ နဲ႕ ခ်ီေနပါၿပီ။ အခုေတာ့ ျမန္မာျပည္နဲ႕ ေျပာစရာရွိတဲ့အခါမ်ိဳးက လြဲလို႕ ဘယ္ GTalk account ကိုမွ log in (လံုး၀) မ၀င္ေတာ့ဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ မေတြ႕ရင္ စိတ္မပူပါနဲ႕။ ကိစၥရွိရင္ email ပို႕လို႕ရပါတယ္။ တေန႕ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ email စစ္ျဖစ္မွာပါ။ အေၾကာင္းျပန္ေပးပါမယ္။

ဘေလာ့ဂ္ေရးျခင္းရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က စာေရး၀ါသနာပါလို႕ ေရးထားတာေတြကို သူမ်ားေတြ ဖတ္လို႕ရေအာင္ အလကားလည္းရ လြတ္လည္းလြတ္လပ္တဲ့ ေနရာမွာ လာတင္ထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တခုခုေရးျဖစ္တဲ့အခါ ပို႕စ္အသစ္ တင္ပါမယ္။ တျခားဘေလာ့ဂ္ေတြကို ဖတ္တဲ့အခါလည္း မွတ္ခ်က္ေရးစရာရွိရင္ ေရးသြားမွာပါ။ အလည္အပတ္ေတြမွာ ေျခရာခ်န္တာ နည္းသြားမယ္ဆိုရင္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္သြားၾကမယ္။ လမ္းႀကံဳရင္ လာဖတ္ေပါ့ေနာ္။

ပန္ဒိုရာ

Expand..

Summary..

အျပာေရာင္ကၽြန္း - ၂

အျပာေရာင္ကၽြန္း - ၂


ျပာမိႈင္းျခင္းေတြ ဖိသိပ္ခံထားရရင္
ကၽြန္းလို႕ေခၚတယ္
တြမ္ဟန္႕စ္က ၀ီလဆင္ကို ဖက္ထားခဲ့တယ္
တြမ္ဟန္႕စ္က ေဘာလံုးေလးကို ဖက္ထားခဲ့တယ္
တြမ္ဟန္႕စ္က ပါဆယ္ထုပ္ကေလးကို
ေရမစိုေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္
နံရံျပာျပာေတြေပၚ ငါကုတ္ျခစ္မိတိုုင္းေတာ့
ဂၽြန္႔မွာ ကြဲအက္ရွတ ေအာ္ဟစ္ရတယ္
စင္ေရာ္တစ္ေကာင္ သုတ္ခနဲ နားသြားတိုင္းလည္း
ခုိငွက္အထင္နဲ႕
ငါက သေကၤတေတြ ပို႕ပို႕ေပးေနတတ္တယ္
သူတို႕ ငါ့ကို လိုက္ရွာေနေလာက္ၿပီ
သူတို႕ တေန႕လာေခၚၾကေတာ့မွာပါ
ဟိုမွာ မီးခိုးလူလူနဲ႕
ဟိုမွာ ရြက္တိုင္ေတြ ျမင္ေနရၿပီ
ဟုိမွာ ငါ့အခ်က္ျပမီးကို ေတြ႕သြားသလား
ဟိုမွာ ဥၾသမႈတ္သံ ၾကားရၿပီ
သေဘၤာက ေ၀းရာကနီးလာတယ္
သေဘၤာက ကၽြန္းဆီဦးမတည္ပဲ ကပ္ေကြ႕သြားတယ္
သေဘၤာက သူ႕လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ငဲ့မၾကည့္ဘဲသြားတယ္
သေဘၤာက….
သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္ေတြ ေရဒါေတြက
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္လိုမႈကို မဖတ္တတ္ဘူး
သေဘၤာက….
သေဘၤာက ပင္လယ္ဓားျပေတြခ်ည္း ပါလာလို႕
ငါ့ကိုကယ္မွာမဟုတ္တဲ့ သူေတြ ထိုးဆိုက္ၾက
ေျမပံုအညႊန္းေတြ ျငင္းခံုၾက
ဓားခုတ္ၾက ေသနတ္ပစ္ၾက
အခ်င္းခ်င္းအဆိပ္ခပ္ၾက
အပုပ္ေကာင္ေတြပဲက်န္လို႕ ပင္လယ္ထဲ ပစ္ပစ္ခ်ရတယ္
သမုဒၵရာရဲ႕ နိယာမကလည္း ကမ္းစပ္ကို ျပန္ပုတ္ထုတ္ျပန္တယ္
ေနာက္ေတာ့လည္း ငါ့ဂူေလးထဲျပန္၀င္ရတာပဲ
သူတို႕ရူးသြပ္ေနၾကတဲ့ ရတနာပံုထဲ ထိုးဖြရင္း
စားေသာက္လို႕မရတဲ့ ေက်ာက္တံုးလက္လက္ေတြကို
ဟိုဒီပစ္ေပါက္ၿပီး ရယ္ေမာလုိက္တယ္
ဒါက ခ်စ္သူနဲ႕ျပန္ေတြ႕ရင္ လည္မွာဆြဲဖို႕
စသည္ျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္တယ္
ဒီလိုပဲ တေန႕ တေန႕
ငါရယ္ ဂၽြန္ရယ္
အုန္းပင္ေပၚက အထစ္အထစ္ေတြရယ္…။


ပန္ဒိုရာ

(အျပာေရာင္ကၽြန္း - ၁ ဖတ္ရန္)

Expand..

Summary..

3l0g Day 2009

ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္ေန႕ (3108) ကို ဘေလာ့ဂ္ေဒး ဘေလာ့ဂ္ေန႕ လို႕သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ဒီလို သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတာ ၅ ႏွစ္တိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ဘေလာ့ဂ္ေဒး လို႕ ထူေထာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေနရာအသီးသီးက စိတ္၀င္စားမႈခ်င္းတူတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ အခ်င္းခ်င္း သိကၽြမ္းခင္မင္ၾကရေအာင္ လို႕ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေန႕မွာ ဘေလာ့ဂါေတြက ကိုယ့္စာဖတ္သူေတြကို တျခားဘေလာ့ေတြကို သြားဖတ္ရွႈဖို႕ ရည္ညႊန္းေထာက္ခံေပးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ မသိခဲ့ဖူးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ခ်ိတ္ဆက္ဖတ္ရႈသြားႏိုင္ေစဖို႕အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္ေဒးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ပို႕စ္ ေရးတဲ့အခါမွာ ညႊန္ၾကားထားတာေလးေတြကေတာ့
၁) ကိုယ္စိတ္၀င္စားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ ၅ ခုကိုရွာပါ။
၂) အဲဒီဘေလာ့ဂါ ေတြကို ကိုယ္က ရည္ညႊန္းမယ့္အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားပါ။
၃)အဲဒီ ဘေလာ့ဂ္ေတြအေၾကာင္း အတိုေကာက္ ေဖာ္ျပၿပီး လင့္ခ္ ေပးထားပါ။
၄) ၃၁ ရက္ ၾသဂုတ္လမွာ ပို႕စ္တင္ပါ။
၅) ဘေလာ့ဂ္ေဒး နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ဒီ လင့္ခ္ေတြကိုလည္း တင္ေပးပါ။ http://technorati.com/tag/BlogDay2009 and a link to the BlogDay web site at http://www.blogday.org

ပန္ဒိုရာအေနနဲ႕ကေတာ့ ဒီႏွစ္ထဲမွာ အခ်ိန္အခက္အခဲေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို လိုက္ဖတ္ျဖစ္တာ ေလ်ာ့သြားခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ မွတ္ခ်က္ေရးတာ ေလ်ာ့သြားတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ အသစ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေပၚလာပါတယ္။

အခုညႊန္းတဲ့ေနရာမွာ နာမည္ အေတာ္ႀကီးၿပီးသား ဘေလာ့ဂ္ေတြ (ဥပမာ မေနာ္ဟရီ တို႕လို ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ သတင္းဘေလာ့ဂ္ တို႕လို) မ်ိဳးကို ကိုယ္ႏွစ္သက္ေပမယ့္ အထူးတလည္ မညႊန္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုေျပာလို႕ အခုညႊန္းမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေတြကိုလည္း နာမည္မႀကီးဘူးလို႕ ဆိုလိုတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘေလာ့ဂါအသစ္ေတြ ဒါမွမဟုတ္ အခုမွ ဘေလာ့ဂ္ကို စဖတ္မိၾကတဲ့ စာဖတ္သူအသစ္ေတြ တကယ္လို႕မ်ား မသိခဲ့ေသးရင္ ဖတ္ၾကည့္ႏုိင္ေအာင္ပါ။ ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ သဘာ၀က သူ႕လည္ပတ္ ကုိယ့္လည္ပတ္ လူမႈေရးေတြ အေျချပဳၿပီး သြားလာဖတ္ရႈေလ့ ပိုရွိၾကတာမို႕ အသြားအလာ ေအးေဆးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို အဓိကထားၿပီး ညႊန္းလိုက္ပါတယ္။

ပထမဆံုး ညႊန္းခ်င္တာက ဘေလာ့ဂ္ေတြ ေပၚခါစ အခ်ိန္ကတည္းက အစဥ္အစိုက္ ျမန္မာစာေပ အထူးသျဖင့္ ရိုးရာကဗ်ာေတြနဲ႕ ပတ္သက္တာေတြကို ေရးခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ တစ္ခုပါ။ ေနာက္ေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ေရးတာကို ခဏ ရပ္ထားပါတယ္။ အခုေတာ့ ျပန္ေရးေနပါၿပီ။ သူျပန္ေရးတာကုိ အထူးတလည္ မေၾကာ္ျငာတဲ့အတြက္ သိခ်င္မွ သိၾကမွာမို႕ ညႊန္းလိုက္တာပါ။ ပို႕စ္အေဟာင္းေရာ အသစ္ေတြကိုပါ အခ်ိန္ယူဖတ္သင့္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တခုကလည္း ကဗ်ာဘေလာ့ဂ္ပါ။ သူေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြကို ႏွစ္သက္ပါတယ္။ သူကလည္း အသြားအလာနည္းပါးတယ္။ နာမည္ကလည္း အမည္မဲ့တဲ့။ ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ ေတးႏွင္႕ ဧကစာရီ ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ပါ။ တျခားဆရာေတြရဲ႕ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ကိုလည္း တင္ထားပါတယ္။

ေနာက္ဘေလာ့ဂ္တခုကေတာ့ ဇီဇ၀ါပါ။ သူကေတာ့ ဗဟုသုတရစရာေတြ အေတြးအေခၚေတြကို ေရးေလ့ရွိတယ္။ သူမ်ား ဘေလာ့ဂ္တိုင္းမွာ မွတ္ခ်က္ေတြ လိုက္ေရးခဲတယ္။ ေရးရင္ေတာ့လည္း စာကို အေသအခ်ာဖတ္ၿပီး အေလးအနက္ ေရးေလ့ရွိတယ္။ သူ႕ပို႕စ္တုိင္းမွာ ေတြးစရာတခုခု ရလိမ့္မယ္ လို႕ယံုၾကည္ပါတယ္။

မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး ဆိုရင္ Education for Myanmar ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ကိုလည္း ညႊန္းခ်င္ပါတယ္။ ပညာေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္ရႈႏုိင္ပါတယ္။ မခင္မမမ်ိဳး၊ ဆရာဦးသိန္းႏုိင္၊ S.S စတဲ့ စာေရးသူ အေတာ္မ်ားမ်ား ပါ၀င္ကူညီထားၾကပါတယ။္

ေနာက္ဆံုး ညႊန္းခ်င္တာက အမွတ္တမဲ့ႏွင္း ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဘေလာ့ဂ္အသစ္ ေလးပါ။ ေရးသူေတြကေတာ့ ျပည္တြင္း မဂၢဇင္းေတြမွာ ေရးေနၾကတဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပို႕စ္သိပ္မမ်ားေသးပါ။ ေနာက္ေတာ့ ပို႕စ္ေတြ ပံုမွန္ တင္လာမယ္ ထင္ပါတယ္။ မင္းစိုးရာ၊ ဘုန္းေနသြန္း၊ ေအာင္ပိုင္စိုး တို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ျဖစ္ပါတယ္။

အားလံုး ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဘေလာ့ဂ္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ပန္ဒိုရာ

(ဘေလာ့ဂ္ပိုင္ရွင္ေတြကို ဒီပို႕စ္တင္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါတယ္။ ႀကိဳမေျပာျဖစ္တာ ေဆာရီးပါ။)

Expand..

Summary..

မီးပံုေလး

မီးပံုေလး

တလွ်ံလွ်ံတၿငီးၿငီး တက္ၾကြေတာက္ေလာင္ခဲ့တယ္

ျဖတ္သြားတုန္းက ျပာမႈန္ေတြေတာင္ လြင့္စင္လိုက္ေသးတယ္

ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားခ်ိန္အထိေတာ့ ေစာင့္မၾကည့္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ပန္ဒိုရာ

ဒါကေတာ့ အဂၤလိပ္မႈျပဳၾကည့္တာပါ။

Campfire

Blazing with flashy flames

Broken ashes flying as I passed by ....

Just couldn’t observe it until it ceased.

Pandora

Expand..

Summary..

လက္ေဆးပါ

လက္ေဆးပါ

လက္ေဆးပါ
အခ်စ္ေရ လက္ေဆးပါ
၀က္တုပ္ေကြးပိုးေတြက ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနလို႕
လက္ေဆးပါ
ေဆးဖိုး၀ါးခ မတတ္ႏိုင္လို႕
လက္ေဆးပါ
ေဆာင္းတြင္းရဲ႕ ဒုတိယလိႈင္း ေရာဂါကပ္မွာ
လူ႕အသက္ေတြ ႏွင္းလိုမေၾကြေအာင္
လက္ေဆးပါ
ညစ္ေပမႈေတြအတြက္ေရာ
ညစ္ပတ္မႈေတြအတြက္ပါ
လက္ေဆးပါ
စြန္းထင္းမႈေတြအတြက္ေရာ
အစြန္းေတြအတြက္ပါ
လက္ေဆးပါ
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြၾကား
မသကၤာမႈပိုးမႊားေတြလည္း ထၾကြေနလို႕
လက္ေဆးပါ
ခ်စ္… ရႊင္… သနား ဘာညာသာရကာမ်ား
ႏွစ္ဆယ့္သံုး ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းဒီဂရီ တိမ္းေစာင္းေနလို႕
လက္ေဆးပါ
မဟာပထ၀ီေျမထုထဲ
ေခါင္းကေန ဆြဲႏွစ္ခံထားရတဲ့ ငရဲသားေတြက
အက်ိဳးစီးပြား အက်ိဳးစီးပြားလို႕
ဘြားကနဲ ဘြားကနဲ ထထေအာ္လို႕
လက္ေဆးပါ
က်န္စစ္သားကို ေစာလူးမင္းက ေဆးလိပ္ဖြာမပ်က္ဘဲ
ကိုယ့္ဘ၀နဲ႕ ကိုယ့္အေၾကာင္းေပါ့ လို႕ေျပာလုိက္မွေတာ့
လက္ေဆးပါ
ၿပီးခဲ့တာေတြလည္း ၿပီးၿပီ
မၿပီးႏိုင္တာေတြလည္း လက္စသတ္ဖို႕
လက္ေဆးပါ
ေလာကဓံကို ကုပ္ခြစီးရင္း
သီခ်င္းေလး တညည္းညည္းနဲ႕
လက္ကိုေဆးပါ
လက္ေတြကို ဆပ္ျပာနဲ႕ စင္ၾကယ္ေအာင္ ေဆးေၾကာပါ
လက္ခံု လက္ဖမိုး လက္ဖ၀ါး
လက္ဖ်ားထိပ္ လက္ခြၾကား လက္ဖေနာင့္ မက်န္ေအာင္
အေရျပား အေသြးအသား အရိုးအေၾကာ အဆီအရြတ္ မက်န္ေအာင္
လက္ေဆးပါ
ဖိနပ္တိုက္တဲ့ လက္ေတြလည္း လက္ေဆးပါ
ေသနတ္ပိုက္တဲ့ လက္ေတြလည္း လက္ေဆးပါ
အႀကံပိုင္တဲ့ လက္ေတြလည္း လက္ေဆးပါ
အလံကိုင္တဲ့ လက္ေတြလည္း လက္ေဆးပါ
လမ္းထိပ္မွာ အမိႈက္ပံုဖြေနတဲ့ ဂ်ေလဘီေလး လက္ေဆးပါ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲက မုန္႕လက္ေဆာင္းသည္ အေဒၚႀကီး လက္ေဆးပါ
ဗိုက္ထဲမွာ မေမြးရေသးတဲ့ ငါ့တူမကေလး လက္ေဆးပါ
မိုင္ရာေထာင္ခ်ီ အကြာအေ၀းက ငါမျမင္ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား လက္ေဆးပါ
သမၼတႀကီး အိုဘားမား ခင္ဗ်ားလည္း လက္ေဆးပါ
အခ်စ္ေရ လက္ေတြကို ေဆးေၾကာပါ
စင္ၾကယ္တဲ့ လက္ေတြကို ရိႈက္နမ္းလာမယ့္
ကမၻာေျမရဲ႕ ပေလတိုးနစ္ ေမတၱာကို ေစာင့္ရင္း
လက္ေဆးပါ။


ပန္ဒိုရာ




(ဟူး... ေမာလိုက္တာ..
ပန္ဒိုရာလည္း ကဗ်ာေရးတဲ့လက္ေတြ သန္႕စင္ေအာင္ ေဆးေၾကာဖို႕ လိုေနေသးတယ္။ Alright! See you.)

Expand..

Summary..