Monday, May 4, 2009

ေျပာမဆံုးေပါင္

စိတ္ပင္လယ္ စာတန္း ထဲက အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာေတြရဲ႕ ႏုစဥ္ကာလက လက္ရာေလးေတြေပါ့။ ေရွ႕မွာလည္း ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ပိုင္ဆုိင္သူထံက ခြင့္ျပဳခ်က္ ရယူတာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ (ကိုယ္သိသေလာက္) ဒီစာအုပ္က ရွားပါးၿပီး ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္ထုတ္ဖို႕ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ ယူဆတဲ့အတြက္ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားေအာင္နဲ႕ ျမန္မာစာေပ ျမတ္ႏိုးသူေတြ ဖတ္ရႈလို႕ရေအာင္ အက္ေဆး တခ်ိဳ႕ကို ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ အခါအားေလ်ာ္စြာ တင္ေပးဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတာပါ။ မူပိုင္ခြင့္ ပိုင္ဆိုင္သူက ကန္႕ကြက္လာရင္ အခ်ိန္မေရြး ျပန္ျဖဳတ္ေပးပါမယ္။ ေနာက္ထပ္ အျခားေနရာမွာ ကူးယူေဖာ္ျပဖို႕ ခြင့္ျပဳႏိုင္ခြင့္ေတာ့ ပန္ဒိုရာမွာ မရွိပါ။

စာအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့အတိုင္း ဆရာေမာင္ထြန္းလူရဲ႕ အထၳဳပတၱိ အက်ဥ္းေလးပါ ေရးေပးလိုက္တယ္။ စာလံုးေပါင္းေတြကေတာ့ မူရင္းအတိုင္းပါ။

ေမာင္ထြန္းလူ
၁၉၆၆ တြင္ ျမန္မာစာ ၀ိဇၨာဘြဲ႕ ရခဲ့သည္။ ယခုပညာ ဆက္လက္သင္ၾကားဆဲ ေက်ာင္းသား တဦးျဖစ္သည္။ စာေပေလ့လာျခင္းကို ၀ါသနာ အထံုျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ရံဖန္ရံခါ ကဗ်ာ၊ စာညြန္႕၊ ၀တၳဳမ်ား ေရးသားေနသူျဖစ္သည္။

ေျပာမဆံုးေပါင္



အင္း၀ေခတ္ စာဆ္ိုအေက်ာ္ ရွင္အဂၢသမာဓိက ေနမိဘံုခန္းတြင္ ဗီရဏီနတ္သမီး၏ စကားသံကို `ငယ္သံတြတ္တြတ္´ ဟုဖြဲ႕သည္။ မိန္းကေလးတို႔သည္ ငယ္မူငယ္ရာ ငယ္သံကေလးျဖင့္ တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာတတ္ၾကသည္။ ႏွစ္လို႔ဖြယ္၊ ျမတ္ႏိုးစဖြယ္ကေလးပင္ ျဖစ္၏ဟု မိန္႔ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မူ ထိုငယ္သံတြတ္တြတ္သည္ပင္ နားမခ်မ္းသာစရာ။ ကၽြတ္စီကၽြတ္စီႏိုင္လွ၏။ မုန္းစရာျဖစ္ေန၏။ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ျဖစ္ေန၏။ သူတို႔အသံကို ၾကားရလွ်င္ ေခါင္းရႈပ္ရသည္။ ဦးေႏွာက္ မူးေ၀လာသည္။ စိတ္ေနာက္က်ိလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။ ကမာၻေပၚတြင္ စကား အလြန္ေျပာႏိုင္ေသာ သတၱ၀ါတို႔ကို ျပပါဆိုလွ်င္ အႏွီမာတုဂါမမ်ားကိုသာ ျပရေပလိမ့္မည္။

အေနာက္ႏိုင္ငံ စာေရးဆရာတဦးက မိန္းမေတြကို `စကားအလြန္မ်ားေသာပစၥည္း´ ဟု တင္စားသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားေပၚတြင္ သရက္သီးစင္းလံုးျပည့္တင္လွ်င္ အသံမျမည္။ စပါးစင္းလံုးျပည့္ တင္လွ်င္လည္း အသံမၾကားရ။ သို႔ေသာ္ ထိုကားတြင္ မိန္းမတေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္သာ ပါလွ်င္မူ တကားလံုးညံေသာဟူ၏။ ဆူေသာဟူ၏။ အေကာင္ေသးလ်က္ အသံက်ယ္သည့္၊ ပုရစ္ကဲ့သို႔ မ်ိဳးပါတည္း။

တႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ႀကီးသို႔ သြားျဖစ္ပါသည္။ အျပန္တြင္ကားျဖင့္ သာစည္ထိဆင္း၏။ ကားေပၚတြင္ မိန္းမႀကီးတေယာက္ ပါေလသည္။ သူသည္ ကားထြက္စကတည္းက ကားေမာင္းသူကို စကားမရိွ စကားရွာကာေျပာလာသည္။ သူ႔အေၾကာင္း၊ သူ႔ေယာက်္ားအေၾကာင္း၊ သူ႔သားသမီးမ်ားအေၾကာင္း စံုတကာေစ့။ လမ္းကလည္း အေကြ႕အေကာက္ အျပတ္အလပ္္မ်ားေသာ အဆင္းလမ္း။ သတိနည္းနည္း ခၽြတ္လွ်င္ နံေဘးကေခ်ာက္ထဲသို႔ က်ဖို႔သာရိွသည္။ ေခ်ာက္ေတြလည္း နက္ပါဘိ။ ကားေမာင္းသမားခမ်ာ သူ႔ကိုလည္း စကားဧည့္ခံ၊ ကားကိုလည္း သတိထား ေမာင္းေနရႏွင့္၊ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားပင္က်လာသည္။ သူ႔ဒုကၡက ႀကီးလွပါဘိ။

ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထိုမိန္းမအသံစာစာကို နားၾကားျပင္းကတ္လာသည္။ အလိုလို မုန္းလာမိသည္။ ကားသမားအစား စိတ္တိုလာသည္။ စကားက အေရမရ၊ အဖတ္မရ၊ အဆက္ကလည္းမျပတ္။ သူ႔စီးပြားေရးမို႔လားမသိ၊ ကားသမားကေတာ့ စိတ္ရွည္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သာဆိုလွ်င္ စိတ္တိုေဒါပြၿပီး ကားေပၚမွ ကန္ခ်မိေကာင္း ကန္ခ်မိမလားမေျပာတတ္။ ေကြ႕တေကြ႕တြင္ ထိုမိန္းမႀကီးကို စကားလွည့္ေျပာခိုက္ ေအာက္မွ တက္လာေသာ ကားတစင္းႏွင့္ တုိက္မိမလိုျဖစ္ၿပီး ေခ်ာက္ထဲ က်လုမတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ သည္ေတာ့မွ ထိုမိန္းမႀကီးမွာ ေျခမကိုင္မ၊ိ လက္မကိုင္မိ၊ မ်က္လံုးျပဴး၊ မ်က္ဆံျပဴး၊ ေၾကာက္ဒူးမ်ားတုန္ေတာ့သည္။ `ကံႀကီးေပလို႔သာ မေသ´ ဟုဆိုသည္။ ထုိအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ ခ်ဲ႕ေနေတာ့သည္။

အကယ္၍ သာစည္တြင္မရပ္ဘဲ တကမာၻလံုး ပတ္ေနလွ်င္ တခ်ိန္လံုးမ်ား စကားေျပာေနႏိုင္မလားမဆိုႏိုင္။ စကားေျပာတိုင္းသာ ကားမ်ား၊ စက္ဘီးမ်ားလို ေလထုိးေလျဖည့္ရလွ်င္ ခက္ခ်ိမ့္မည္။ ေလထုိးခႏွင့္ပင္ မြဲရခ်ိမ့္မည္။

သို႔ေၾကာင့္ပင္ မိန္းမမ်ား စကားအနည္းဆံုးေျပာလိုက္ရေသာလသည္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ျဖစ္သတည္းဟု ဟာသျဖစ္လာခဲ့ဟန္တူသည္။

မိန္းကေလးတို႔ကို ပန္းပြင့္လွလွကေလးမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းႏိုင္ပါေသးသည္။ ပန္းပြင့္ကေလးတို႔ကမူ စကားမမ်ားတတ္ၾက၊ မိန္းမမ်ားကမူ စကားမ်ားသည္ျဖစ္၍ ပန္းပြင့္ထဲတြင္ ပိတံုး၀င္ေနသည္ႏွင့္ တူပါေတာ့သည္။ တဒီဒီ၊ တ၀ီ၀ီ…။ နားၿငီးစရာ။ အဘယ္မွာလွ်င္ ငယ္သံတြတ္တြတ္ဟု ဆိုႏိုင္ပါမည္နည္း။

သူတို႔သည္ ကားစီးရင္းလည္း စကားမ်ားသည္။ ရထားစီးရင္းလည္း စကားေျပာသည္။ ေက်ာင္းခန္းတြင္လည္း ကၽြက္ကၽြက္ညံ၏။ ဘုရားေပၚတြင္လည္း သူတို႔အသံ။ ဥပုသ္စရပ္၌လည္း ညံမစဲ။ ေစ်းထဲသြားမလား အုတ္အုတ္က်က္က်က္။ သူတို႔မွာ စကားသာ ေျပာေနရလွ်င္ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့၊ တေလာကလံုးကိုေမ့သည္။ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္သာရိွ။ လက္ပံပင္ ဆက္ရက္က်သထက္ ဆိုးေရာ့မည္။ မိန္းကေလးသိုက္ က်ား၀င္ကိုက္လွ်င္လည္း သိမည္မဟုတ္ဟုဆိုရေသာ္ ရေကာင္းအံ့ ထင္ေသး၏။

ကၽြန္ေတာ္တြင္ အမႏွစ္ေယာက္ရိွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္မွာ ကိုယ့္ခရီးႏွင့္ ကိုယ္ျဖစ္၍ ညမွျပန္ဆံုမိၾကသည္။ ျပန္လာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရင္တထိတ္ထိတ္၊ ညအိပ္ရမွာကို ေၾကာက္မိသည္။ သူတို႔သည္ အိပ္ရာ၀င္သည့္တိုင္ စကားစမျပတ္တတ္။ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နားမခံသာေတာ့။ မနက္မွထေျပာၾကရန္ ေတာင္းပန္ယူရသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ည္းႏွီး။ သူတို႔ကမူ မီးခိုးမဆံုး မိုးမဆံုး။ တတြတ္တြတ္ တြတ္ထိုးတုန္း။ ေျပာမ၀၊ ဆိုမ၀။ အေၾကာင္းက မ်ိဳးစံုလွသည္။ စီကာပတ္ကံုးလည္းေျပာတတ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေျပာစကားကုိပင္ အတိုင္အေဖာက္၊ အခ်က္အက်က် ျပန္ေျပာတတ္၏။ သည္အရာတြင္ သူတို႔မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းလွ၏။ အားလံုးမေမ့။ ထိုဥာဏ္ကို အတတ္ပညာ တခုခုတြင္ အသံုးခ်လိုက္က အဘယ္မွ် ေကာင္းေလမည္နည္း။ အသိပညာရွင္ႀကီးမ်ား၊ အတတ္ပညာရွင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္မည္မုခ်။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အမႀကီးသည္ ေလးတန္းကို အႏိုင္ႏိုင္ေအာင္ခဲ့ရ၏။ အမငယ္က ဆယ္တန္းတြင္ တဘံုးဘံုးက်ေကာင္းတုန္း။

သည္မွ်ထိစကားေျပာႏိုင္ေသာ မိန္းမမ်ားႏွင့္ ေရွးပေ၀သဏီ ေက်ာက္ေခတ္မွ ယေန႔ထိ တိုင္ေသာ ေယာက်္ားႀကီးမ်ားသည္ မည္သို႔မ်ားေနထိုင္လာခဲ့သနည္းဟု ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိပါသည္။ သည္းခံ ေနထိုင္လာခဲ့ေသာ ေယာက်္ားႀကီးမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးေနမိပါသည္။ သို႔ေသာ္…။

သို႔ေသာ္….. ကၽြန္ေတာ္တခုေတာ့ စိုးရိမ္ေၾကာက္မိေနပါသည္။ ထိုတခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့ခ်စ္သူ ႏႈတ္ဆိတ္ေနမည္ကိုသာတည္း။


ေမာင္ထြန္းလူ
(စိတ္ပင္လယ္စာတန္း ၁၉၆၇ မွ)




22 comments:

သက္ေဝ said...

ခ်စ္သူႏႈတ္ဆိတ္ေနမွာကို ေၾကာက္သတဲ့လား...
အက္ေဆးေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ...
မွ်ေဝေပးတာ ေက်းဇူး...

အိျႏၵာ said...

ပန္ ေရ

မဖတ္ဖူးေသးတဲ့ စာေကာင္းေပေကာင္းေလးေတြကို
ဖတ္ခြင့္ရတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးပါ..။

လင္းဒီပ said...

ဟင္း...
ပန္းကေလးေတြက စကားေျပာေတာ့ သီခ်င္းေလးေတြလို နားေထာင္တတ္က်တယ္....
ပန္းပြင့္ၾကီးေတာ့ စကားမ်ားမ်ားေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စိတ္ပ်က္ၾကတယ္..။

Bino said...

Thank you for sharing.
I had been read translation of Mg Tun Thu, like SHE, CITADEL and others.
I never read other his own articles.

Awaiting your sharing.
Bino

Anonymous said...

အဆံုးပိုင္းကို ရုတ္တရက္ၾကီး သိမ္းလိုက္ေပမယ့္
အေတာ္လွတဲ့ ၀ါက်ေလးတေၾကာင္းပါပဲေနာ္။

“ကၽြန္ေတာ့ခ်စ္သူ ႏႈတ္ဆိတ္ေနမည္ကိုသာတည္း။”

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ေက်းဇူးပဲမပန္ေရ.
ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ဗ်ာ.

GHOSTBELL said...

မပန္ေရ အသစ္အဆန္းေလးေတြ ဖတ္ရလို. တင္ေပးတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးတဲ့သူကိုေတာ့ နဲနဲျပန္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ လူတိုင္းမွပါးစပ္ပါၾကပါတယ္။ မိန္းမမွမဟုတ္ပါ ေယာက်ာ္းေတာ္ေတ္ာမ်ားမ်ားလဲ စကားမ်ားၾကပါတယ္။ႏိုင္ငံျခားေရာက္မွ ေယာက်ာ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စကားမ်ားရံုတင္မက၊ အတင္းလဲ အလြန္ေျပာတတ္ေၾကာင္း လက္ေတြ.သိရွိထားပါတယ္လို.။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ စာအသစ္ေလးဖတ္ရလို. မပန္ကိုေတာ့ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။

mgngal said...

ကိုယ္ေတြ ့ဗ်ိဳ ့ ကိုယ္ေတြ ့ ။ စာေကာင္းစာမြန္ေလးေတြ ဖတ္ရတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးပါ မပန္ ။ :)

Anonymous said...

ပန္
လာဖတ္သြားတယ္
စာအုပ္ေတြနဲ႔ေဝးေနခ်ိန္မွာေက်းဇူးတင္စရာသိပ္ေကာင္း
ပါတယ္...တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေယာက်ာ္းေတြေၿပာ
တဲ့ေရပက္မဝင္စကားဝိုင္းေတြအေၾကာင္းနဲ႔ အသံသိပ္
မထြက္တတ္ေသာမိန္းမမ်ားအေၾကာင္းေရးခ်င္မိပါရဲ႕
း) း)
ေနာ္

myo said...

ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းေလး ကယ္သြားလို့ေပါ့..
နို့မို့ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာမဆံုးေပါင္ပဲ..

အက္ေဆးေလး ေကာင္းလိုက္တာ..

ဒူကဘာ said...

ဒူႀကီးတို႔ လဲ အိမ္ေထာင္သက္ ၾကာေတာ႔ ကုလားတိုက္ က်ားမဝင္မဲ႔ ရက္မ်ဳိး ရွိခဲ႔ရင္ေတာင္ ေၾကာက္လာမိေသး... ဟတ္လား ပန္ဒိုရာစံ...သူလဲ ဂ်ဴး ဆြဲလႈပ္ဖူးတဲ႔ Essential ပဲေလ။

Anonymous said...

thks for sharing... yes...
very pretty sentencs is the last.

Tin said...

That's called (K.I.T)keep in talking.:-)).
Thanks for sharing.

Anonymous said...

ေနာက္ဆံုးအေၾကာင္းက်မွ ထိေတာ႔တာပဲ။

Kyaw Nyo Thway said...

သိုင္းက်ဴး တီပန္

Anonymous said...

တခ်ဳိ႕မိန္းမေတြဆို စကားကို မေျပာဘဲ စာနဲ႕ဘဲ ေရးတာေတြရွိတယ္
စကားလံုးေတြထက္ တယ္လီပသီ (စိ္တ္စြမ္းအင္) နဲ႕ ဘဲ ဆက္သြယ္ခ်င္တဲ့ မိန္းမေတြလည္း အမ်ားၾကီး

:D

I love this post. Thanks for sharing Ma Pan.

Anonymous said...

ဒီအက္ေဆးေလးလည္း ၾကိဳက္ပ .. အထူးသျဖင့္ ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းေလး။

-ညီမ-

ၿဖိဳးေမာ္ said...

Thanks for sharing

သစ္နက္ဆူး said...

ပန္ဒို....
စာေကာင္း၊လက္ရာေကာင္းေတြဖတ္ခြင့္ရေအာင္တင
္ေပးတဲ ့အတြက္..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ...။
စာက ဖတ္ရတာ သိပ္သြက္တာဘဲ...အေရးအသားေတြက အတုယူစရာေကာင္းတယ္...
သတိရေနပါတယ္ ပန္ဒိုေရ...ေနာ္ေနာ့္ပံုအတြက္လဲ ေက်းဇူးပါ..
ေအးေဆးစာေရးပါဦးမယ္။။

Nu Thwe said...

“ေၾသာ္” တစ္လံုးပဲ ေျပာႏိုင္တယ္။ စာေကာင္းေလးေတြ မွ်ေပးတာ ေက်းဇူးပဲေနာ္။

ခမ္းကီး said...

ဖတ္လို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။
ေက်းဇူးပါ။

Eduking said...

ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလိုျဖစ္ေနၿပီ အစ္မေရ.. အခုလတ္တေလာ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္နဲ႔တိုက္ဆိုင္ေနလို႔.. ေကာ္မန္႔ေလး ျပန္လာထည္႔သြားတယ္.. ေဝးေနတဲ့ စာအေဟာင္းေတြကို ျပန္ရွယ္ေပးတာလည္း ေက်းဇူးတင္ပါရေစ..