ေျပာမဆံုးေပါင္

စိတ္ပင္လယ္ စာတန္း ထဲက အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာေတြရဲ႕ ႏုစဥ္ကာလက လက္ရာေလးေတြေပါ့။ ေရွ႕မွာလည္း ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ပိုင္ဆုိင္သူထံက ခြင့္ျပဳခ်က္ ရယူတာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ (ကိုယ္သိသေလာက္) ဒီစာအုပ္က ရွားပါးၿပီး ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္ထုတ္ဖို႕ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ ယူဆတဲ့အတြက္ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားေအာင္နဲ႕ ျမန္မာစာေပ ျမတ္ႏိုးသူေတြ ဖတ္ရႈလို႕ရေအာင္ အက္ေဆး တခ်ိဳ႕ကို ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ အခါအားေလ်ာ္စြာ တင္ေပးဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတာပါ။ မူပိုင္ခြင့္ ပိုင္ဆိုင္သူက ကန္႕ကြက္လာရင္ အခ်ိန္မေရြး ျပန္ျဖဳတ္ေပးပါမယ္။ ေနာက္ထပ္ အျခားေနရာမွာ ကူးယူေဖာ္ျပဖို႕ ခြင့္ျပဳႏိုင္ခြင့္ေတာ့ ပန္ဒိုရာမွာ မရွိပါ။

စာအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့အတိုင္း ဆရာေမာင္ထြန္းလူရဲ႕ အထၳဳပတၱိ အက်ဥ္းေလးပါ ေရးေပးလိုက္တယ္။ စာလံုးေပါင္းေတြကေတာ့ မူရင္းအတိုင္းပါ။

ေမာင္ထြန္းလူ
၁၉၆၆ တြင္ ျမန္မာစာ ၀ိဇၨာဘြဲ႕ ရခဲ့သည္။ ယခုပညာ ဆက္လက္သင္ၾကားဆဲ ေက်ာင္းသား တဦးျဖစ္သည္။ စာေပေလ့လာျခင္းကို ၀ါသနာ အထံုျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ရံဖန္ရံခါ ကဗ်ာ၊ စာညြန္႕၊ ၀တၳဳမ်ား ေရးသားေနသူျဖစ္သည္။

ေျပာမဆံုးေပါင္



အင္း၀ေခတ္ စာဆ္ိုအေက်ာ္ ရွင္အဂၢသမာဓိက ေနမိဘံုခန္းတြင္ ဗီရဏီနတ္သမီး၏ စကားသံကို `ငယ္သံတြတ္တြတ္´ ဟုဖြဲ႕သည္။ မိန္းကေလးတို႔သည္ ငယ္မူငယ္ရာ ငယ္သံကေလးျဖင့္ တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာတတ္ၾကသည္။ ႏွစ္လို႔ဖြယ္၊ ျမတ္ႏိုးစဖြယ္ကေလးပင္ ျဖစ္၏ဟု မိန္႔ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မူ ထိုငယ္သံတြတ္တြတ္သည္ပင္ နားမခ်မ္းသာစရာ။ ကၽြတ္စီကၽြတ္စီႏိုင္လွ၏။ မုန္းစရာျဖစ္ေန၏။ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ျဖစ္ေန၏။ သူတို႔အသံကို ၾကားရလွ်င္ ေခါင္းရႈပ္ရသည္။ ဦးေႏွာက္ မူးေ၀လာသည္။ စိတ္ေနာက္က်ိလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။ ကမာၻေပၚတြင္ စကား အလြန္ေျပာႏိုင္ေသာ သတၱ၀ါတို႔ကို ျပပါဆိုလွ်င္ အႏွီမာတုဂါမမ်ားကိုသာ ျပရေပလိမ့္မည္။

အေနာက္ႏိုင္ငံ စာေရးဆရာတဦးက မိန္းမေတြကို `စကားအလြန္မ်ားေသာပစၥည္း´ ဟု တင္စားသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားေပၚတြင္ သရက္သီးစင္းလံုးျပည့္တင္လွ်င္ အသံမျမည္။ စပါးစင္းလံုးျပည့္ တင္လွ်င္လည္း အသံမၾကားရ။ သို႔ေသာ္ ထိုကားတြင္ မိန္းမတေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္သာ ပါလွ်င္မူ တကားလံုးညံေသာဟူ၏။ ဆူေသာဟူ၏။ အေကာင္ေသးလ်က္ အသံက်ယ္သည့္၊ ပုရစ္ကဲ့သို႔ မ်ိဳးပါတည္း။

တႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ႀကီးသို႔ သြားျဖစ္ပါသည္။ အျပန္တြင္ကားျဖင့္ သာစည္ထိဆင္း၏။ ကားေပၚတြင္ မိန္းမႀကီးတေယာက္ ပါေလသည္။ သူသည္ ကားထြက္စကတည္းက ကားေမာင္းသူကို စကားမရိွ စကားရွာကာေျပာလာသည္။ သူ႔အေၾကာင္း၊ သူ႔ေယာက်္ားအေၾကာင္း၊ သူ႔သားသမီးမ်ားအေၾကာင္း စံုတကာေစ့။ လမ္းကလည္း အေကြ႕အေကာက္ အျပတ္အလပ္္မ်ားေသာ အဆင္းလမ္း။ သတိနည္းနည္း ခၽြတ္လွ်င္ နံေဘးကေခ်ာက္ထဲသို႔ က်ဖို႔သာရိွသည္။ ေခ်ာက္ေတြလည္း နက္ပါဘိ။ ကားေမာင္းသမားခမ်ာ သူ႔ကိုလည္း စကားဧည့္ခံ၊ ကားကိုလည္း သတိထား ေမာင္းေနရႏွင့္၊ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားပင္က်လာသည္။ သူ႔ဒုကၡက ႀကီးလွပါဘိ။

ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထိုမိန္းမအသံစာစာကို နားၾကားျပင္းကတ္လာသည္။ အလိုလို မုန္းလာမိသည္။ ကားသမားအစား စိတ္တိုလာသည္။ စကားက အေရမရ၊ အဖတ္မရ၊ အဆက္ကလည္းမျပတ္။ သူ႔စီးပြားေရးမို႔လားမသိ၊ ကားသမားကေတာ့ စိတ္ရွည္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သာဆိုလွ်င္ စိတ္တိုေဒါပြၿပီး ကားေပၚမွ ကန္ခ်မိေကာင္း ကန္ခ်မိမလားမေျပာတတ္။ ေကြ႕တေကြ႕တြင္ ထိုမိန္းမႀကီးကို စကားလွည့္ေျပာခိုက္ ေအာက္မွ တက္လာေသာ ကားတစင္းႏွင့္ တုိက္မိမလိုျဖစ္ၿပီး ေခ်ာက္ထဲ က်လုမတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ သည္ေတာ့မွ ထိုမိန္းမႀကီးမွာ ေျခမကိုင္မ၊ိ လက္မကိုင္မိ၊ မ်က္လံုးျပဴး၊ မ်က္ဆံျပဴး၊ ေၾကာက္ဒူးမ်ားတုန္ေတာ့သည္။ `ကံႀကီးေပလို႔သာ မေသ´ ဟုဆိုသည္။ ထုိအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ ခ်ဲ႕ေနေတာ့သည္။

အကယ္၍ သာစည္တြင္မရပ္ဘဲ တကမာၻလံုး ပတ္ေနလွ်င္ တခ်ိန္လံုးမ်ား စကားေျပာေနႏိုင္မလားမဆိုႏိုင္။ စကားေျပာတိုင္းသာ ကားမ်ား၊ စက္ဘီးမ်ားလို ေလထုိးေလျဖည့္ရလွ်င္ ခက္ခ်ိမ့္မည္။ ေလထုိးခႏွင့္ပင္ မြဲရခ်ိမ့္မည္။

သို႔ေၾကာင့္ပင္ မိန္းမမ်ား စကားအနည္းဆံုးေျပာလိုက္ရေသာလသည္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ျဖစ္သတည္းဟု ဟာသျဖစ္လာခဲ့ဟန္တူသည္။

မိန္းကေလးတို႔ကို ပန္းပြင့္လွလွကေလးမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းႏိုင္ပါေသးသည္။ ပန္းပြင့္ကေလးတို႔ကမူ စကားမမ်ားတတ္ၾက၊ မိန္းမမ်ားကမူ စကားမ်ားသည္ျဖစ္၍ ပန္းပြင့္ထဲတြင္ ပိတံုး၀င္ေနသည္ႏွင့္ တူပါေတာ့သည္။ တဒီဒီ၊ တ၀ီ၀ီ…။ နားၿငီးစရာ။ အဘယ္မွာလွ်င္ ငယ္သံတြတ္တြတ္ဟု ဆိုႏိုင္ပါမည္နည္း။

သူတို႔သည္ ကားစီးရင္းလည္း စကားမ်ားသည္။ ရထားစီးရင္းလည္း စကားေျပာသည္။ ေက်ာင္းခန္းတြင္လည္း ကၽြက္ကၽြက္ညံ၏။ ဘုရားေပၚတြင္လည္း သူတို႔အသံ။ ဥပုသ္စရပ္၌လည္း ညံမစဲ။ ေစ်းထဲသြားမလား အုတ္အုတ္က်က္က်က္။ သူတို႔မွာ စကားသာ ေျပာေနရလွ်င္ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့၊ တေလာကလံုးကိုေမ့သည္။ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္သာရိွ။ လက္ပံပင္ ဆက္ရက္က်သထက္ ဆိုးေရာ့မည္။ မိန္းကေလးသိုက္ က်ား၀င္ကိုက္လွ်င္လည္း သိမည္မဟုတ္ဟုဆိုရေသာ္ ရေကာင္းအံ့ ထင္ေသး၏။

ကၽြန္ေတာ္တြင္ အမႏွစ္ေယာက္ရိွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္မွာ ကိုယ့္ခရီးႏွင့္ ကိုယ္ျဖစ္၍ ညမွျပန္ဆံုမိၾကသည္။ ျပန္လာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရင္တထိတ္ထိတ္၊ ညအိပ္ရမွာကို ေၾကာက္မိသည္။ သူတို႔သည္ အိပ္ရာ၀င္သည့္တိုင္ စကားစမျပတ္တတ္။ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နားမခံသာေတာ့။ မနက္မွထေျပာၾကရန္ ေတာင္းပန္ယူရသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ည္းႏွီး။ သူတို႔ကမူ မီးခိုးမဆံုး မိုးမဆံုး။ တတြတ္တြတ္ တြတ္ထိုးတုန္း။ ေျပာမ၀၊ ဆိုမ၀။ အေၾကာင္းက မ်ိဳးစံုလွသည္။ စီကာပတ္ကံုးလည္းေျပာတတ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေျပာစကားကုိပင္ အတိုင္အေဖာက္၊ အခ်က္အက်က် ျပန္ေျပာတတ္၏။ သည္အရာတြင္ သူတို႔မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းလွ၏။ အားလံုးမေမ့။ ထိုဥာဏ္ကို အတတ္ပညာ တခုခုတြင္ အသံုးခ်လိုက္က အဘယ္မွ် ေကာင္းေလမည္နည္း။ အသိပညာရွင္ႀကီးမ်ား၊ အတတ္ပညာရွင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္မည္မုခ်။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အမႀကီးသည္ ေလးတန္းကို အႏိုင္ႏိုင္ေအာင္ခဲ့ရ၏။ အမငယ္က ဆယ္တန္းတြင္ တဘံုးဘံုးက်ေကာင္းတုန္း။

သည္မွ်ထိစကားေျပာႏိုင္ေသာ မိန္းမမ်ားႏွင့္ ေရွးပေ၀သဏီ ေက်ာက္ေခတ္မွ ယေန႔ထိ တိုင္ေသာ ေယာက်္ားႀကီးမ်ားသည္ မည္သို႔မ်ားေနထိုင္လာခဲ့သနည္းဟု ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိပါသည္။ သည္းခံ ေနထိုင္လာခဲ့ေသာ ေယာက်္ားႀကီးမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးေနမိပါသည္။ သို႔ေသာ္…။

သို႔ေသာ္….. ကၽြန္ေတာ္တခုေတာ့ စိုးရိမ္ေၾကာက္မိေနပါသည္။ ထိုတခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့ခ်စ္သူ ႏႈတ္ဆိတ္ေနမည္ကိုသာတည္း။


ေမာင္ထြန္းလူ
(စိတ္ပင္လယ္စာတန္း ၁၉၆၇ မွ)