ၿမိဳ႕ျပသူေလးနဲ႕ တညေန

ၿမိဳ႕ျပသူေလးနဲ႕ တညေန


ၿမိဳ႕ျပသူေလးရဲ႕
စကပ္တိုတိုု ေျခလွမ္းေတြၾကား
ညေနခင္းဟာ ပူစပ္ပူေလာင္ ျဖစ္ေနေသးခ်ိန္ေပါ့။

တျဖတ္ျဖတ္လူးေနတဲ့ ငါးတေကာင္ကို
မဆံ့မၿပဲ မ်ိဳခ်ၿပီး
ထြက္က်ေနတဲ့ ငါးအၿမီးကို
ဟန္မပ်က္ တက္နင္းထားတဲ့
ခပ္နပ္နပ္ ျခေသၤ့တေကာင္ရဲ႕ ရုပ္တုကို
အပ်င္းေျပ လွမ္းေငးျဖစ္ၾကတယ္။

သူက
ေနရာ မရလိုက္မွာကို စိုးတယ္
ေလွ်ာ့ေစ်း မရလိုက္မွာကို စုိးတယ္
သူ႕ကိုတက္နင္းမိသြားမွာကို စိုးတယ္
မစိုးလိုက္ရမွာကိုလည္း စိုးတယ္
အေရခြံခၽြတ္လဲထားတဲ့
ေျမြတေကာင္ရဲ႕ မလံုၿခံဳမႈမ်ိဳးနဲ႕။

ကိုယ္က
က်ားတေကာင္လို ဆာေလာင္ၿပီး
က်ားတေကာင္လို အထီးက်န္ေနတယ္
ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚက အစင္းအစင္းေတြကို
ကိုယ္တုိင္ကိုက္ျဖတ္၀ါးမ်ိဳခ်င္ေနတယ္
အၿမီးပုတ္သံေတြ သိမ္း၀ွက္ထားရတယ္။

သူက
ေဒါင္လိုက္မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြရဲ႕
ဖိႏွိပ္ျဖားေယာင္းမႈမွာ အသားက်လို႕
လြင္ျပင္က်ယ္ကို အာရုံမျဖန္႕တတ္္ခဲ့။

ကိုယ္က
ေရျပင္ညီမ်ဥ္းေတြရဲ႕ တေမွ်ာ္တေခၚကို
သက္ျပင္းခ် ရင္ေမာေနတုန္း
အထက္ကို ေမာ္မၾကည့္ႏိုင္ခဲ့။

ျမစ္အတုထဲက ေလအတုေတြဟာ
စိတ္ကူးအစစ္ ကုိယ္စီကို ျဖတ္တိုက္သြားမယ္
သူက
မလွမ္းမကမ္းက လူတန္းရွည္ကိုျမင္ေတာ့
လႈပ္လႈပ္ရြရြ စူးစမ္းခ်င္ေနတယ္
ကိုယ္ကေတာ့
ေနေရာင္လက္က်န္မွာ လက္လက္ခါေနတဲ့ လိႈင္းေတြကို
အမိအရ သြားဖမ္းခ်င္ေနတယ္။

သူက ပညာတတ္တယ္
သဘာ၀ သယံဇာတတို႕ရဲ႕
အနာဂတ္ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြအေၾကာင္း
ေျပာင္းေရႊ႕လာတဲ့ လူ႕အရင္းအျမစ္တို႕ရဲ႕
အျပန္အလွန္အေရးပါပံုအေၾကာင္း
စကားစျမည္ဆိုတယ္။

ကိုယ္က ယဥ္ေက်းတယ္
ဘာသာစကားတို႕ရဲ႕
ေရြ႕လ်ားတတ္တဲ့ ေဒသိယသံုးေတြအေၾကာင္း
ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္ စနစ္တခုရဲ႕
အားသာႏိုင္ခ်က္ေတြအေၾကာင္း
အေၾကာင္းေပါင္းသင့္ေအာင္ေဆြးေႏြးတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
အဲသည္ညေနခင္းကေတာ့
ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းပါပဲ
သူကလည္း ဘီယာတက်ိဳက္
ကိုယ္ကလည္း ပီဇာတကိုက္
အေရွ႕ေတာင္အာရွက လူမိုက္တစု အေၾကာင္းကိုေတာ့
စကားထဲ ထည့္မေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။



ပန္ဒိုရာ