ကိုးလဆယ္လ

 

ပန္းခ်ီ- မမသီရိ

 ကိုးလဆယ္လ

ရီမုကြန္ထရိုး၊ လက္ကိုင္ဖုန္း၊ ယပ္ေတာင္၊ ပလတ္စတစ္ဗူးခံြြ၊ စကၠဴဗူးခြံ၊ အမာထည္ေတြသာ အႀကိဳက္ဆံုး ကစားစရာ။ ေမႊးပြရုပ္ေတြ၊ လႈပ္ရွားမႈ၊ သက္ေရာက္မႈ မပါတဲ့ အရုပ္ေတြကို စိတ္မဝင္စား။ ေမွာက္တတ္ၿပီ။ ခ်ိဳမိုင္မိုင္ ကတတ္ၿပီ။ ေရႊဝါးလက္ခုပ္ တီးတတ္ၿပီ။ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ေမာတတ္ၿပီ။ တအိပ္ရာလံုး လူးလွိမ့္အိပ္တတ္ၿပီ။ ငုတ္တုတ္ ထထိုင္တတ္ၿပီ။ ေျခႏွစ္ဘက္ေပၚ မတ္မတ္ရပ္တတ္ၿပီ။ ဗူးဗူး မႈတ္တတ္ၿပီ။ ေျခေထာက္ကေလးလႈပ္ျပ လက္ကေလးပုတ္ျပတတ္ၿပီ။ နာမည္ေခၚရင္ ရင္ဘတ္ကို ပုတ္ျပတတ္ၿပီ။ ျခေသၤ့ႀကီးလို ဂါးဂါးနဲ႔ သူမ်ားေတြကို လိုက္ေျခာက္တတ္ၿပီ။ ေၾကာင္ကေလးကို မီမီမီမီ ေခၚတတ္ၿပီ။ က်ီးကန္းႀကီးလို အအအအ ေျပာတတ္ၿပီ။ လက္ညိဳးေလးေထာင္ၿပီး ဒက္ဒက္ဒက္ဒက္ လုပ္တတ္ၿပီ။ တစ္ခုခု မႀကိဳက္ရင္ ႏႈတ္ခမ္း စူျပတတ္ၿပီ။ ေမေမ၊ ေဖေဖ၊ ပါပါ၊ ဘြားဘြား၊ ဘဘ၊ မမ၊ နာနာ၊ ငယ္ငယ္၊ မ်က္မွန္ စတာေတြ ေခၚတတ္ၿပီ။  ေခါင္း ဘယ္မွာလဲ၊ ေျခေထာက္ ဘယ္မွာလဲ ျပတတ္ၿပီ။ လမ္းေလွ်ာက္ထိုင္ခံုတစ္လံုးနဲ႔ တစ္အိမ္လံုး ေလွ်ာက္ေျပးတတ္ၿပီ။ ေမႊးေမႊးေပးတတ္ၿပီ။ ဟိုင္းဖိုက္ ဖလိုင္းကစ္စ္ လုပ္တတ္ၿပီ။ ေခါင္းေပၚမွာ လက္ကိုင္ပုဝါေလးတင္ၿပီး မုန္႔ေရာင္းတတ္ၿပီ။ တူတူေရဝါး ကစားတတ္ၿပီ။ ပံုျပင္ နားေထာင္တတ္ၿပီ။ မုန္႔လက္ညိဳး ကိုင္စားတတ္ၿပီ။ ႏို႔ဗူးကုန္သြားရင္ ေခါင္းခါ လက္ခါျပတတ္ၿပီ။ လူေတြကို အားနာပါးနာ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ အၿပံဳးေလးနဲ႔ ပါးစပ္ၿဖဲျပတတ္ၿပီ။ အဲဒီလို တတ္ၿပီးေနာက္ ဘာမွခုိင္းမရ၊ ဘာအမိန္႔မွ မနာခံ၊ ဘာမွလုပ္မျပ၊ သူ႔သေဘာ၊ သူ႔ဆႏၵ၊ သူလုပ္ခ်င္တာေတြ၊ သူ႔စိတ္ထဲရွိသလို၊ သူေနခ်င္သလို၊ လြတ္လပ္စြာ၊ သဘာဝက်က်၊ အာခံတတ္ၿပီ။ အျပင္ခဏခဏ ထြက္ခ်င္ၿပီ။ ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးကို တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္ရမွ။ လူႀကီးလက္ေပၚမွာ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ ဆန္႔တန္းၿပီး ေလယာဥ္ပ်ံႀကီး ခဏခဏ စီးရမွ။ ဘာေတြ႕ေတြ႕ ဘာရရ ေနာက္ဆံုးမွာ ပါးစပ္ထဲကို ထည့္ၾကည့္ရမွ။ ညအိပ္ခ်ိန္ ခဏခဏ ႏိုးတိုင္း၊ မ်က္စိမဖြင့္ဘဲ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ပါးစပ္ေလးဟ လိုက္စမ္းလိုက္တုိင္း ငံုစရာ ေသာက္စရာ အဆင္သင့္ ေရာက္လာမွ။ အရာဝတၳဳ ေသးေသးေလးေတြကို သူပဲျမင္၊ သူပဲလိုက္ေကာက္။ အေပါက္ျမင္ရင္ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ လိုက္ထိုးၾကည့္။ သူ႔လက္ညိဳးေလးႏွစ္ေခ်ာင္း အခ်င္းခ်င္း တို႔ထိၿပီး ေတြေတြေငးၾကည့္။ သူ႔လက္ဖဝါးသူ ဆုပ္ၾကည့္၊ ျဖန္႔ၾကည့္၊ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္။ ဆံပင္ရွည္ျမင္ရင္ ေခါင္းခါယမ္းခိုင္းၿပီး လိုက္ဆြဲ။ သ႑ာန္တူေတြကို ရုပ္ပံုကားခ်ပ္ထဲမွာ လက္ညိဳးလိုက္ထိုး။ ပါးစပ္တျပင္ျပင္ စားမယ္ ေသာက္မယ္ ဆိုတာခ်ည္း၊ လူႀကီးေတြမွာ သူစားလို႔ မရတာေတြကို တိတ္တိတ္ဝွက္စားရ။ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ။ လူစိမ္းေၾကာက္။ လန္႔သြားရင္၊ နာသြားရင္ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးေတြ က်ေအာင္ ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ထငို။ ဒိုက္ပါမွာ၊ ဖိနပ္မွာ၊ ပိုက္ဆံအိတ္မွာ ဗ်စ္ဗ်စ္ျမည္တဲ့ ကပ္ခြာေတြကို  ဆြဲခြာလုိက္ ျပန္ကပ္လိုက္။ ဗူးခြံေတြကို အဖံုးဖြင့္ၾကည့္။ ပစၥည္းေတြကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခဏခဏ ပစ္ခ်ၿပီး ကမၻာေျမဆြဲအားကို စမ္းသပ္။ သြက္လက္ျမဴးႂကြ တီဗြီေၾကာ္ျငာ လာရင္ ေငး။ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြကို တဖ်တ္ဖ်တ္လွန္ၿပီး လူရုပ္ပံုေတြကို သေဘာက်။ ကစားစရာ ပတၱလားေလးနဲ႔ ဖုန္းထဲက ပီယာႏိုေလးကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဘက္နဲ႔ အျပည့္ ဒိန္းဒိန္းေဒါင္းေဒါင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတီး။ ဂီတသံၾကားလိုက္တိုင္း ေခါင္းကေလး တဆတ္ဆတ္ လက္ကေလးတလႈပ္လႈပ္ စည္းခ်က္နဲ႕ က ။ 

ခ်စ္စရာ ၊ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကိုပဲ ေျပာတတ္တာမို႔ ဒီလိုေဖာ္ျပခ်က္ဟာ ေပါေပါပဲပဲ ျဖစ္ေနမလား  စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ပါ။ သူ႔ဋီကာ သူ႔ေဗဒ ခ်ဲ႕ကားမဆံုးႏိုင္။ အိပ္ေရးဝျခင္းနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာရတာ အားအင္မကုန္ခန္းႏိုင္။ ငါတို႔အိုမင္းမစြမ္းခ်ိန္နဲ႔ သူ႔အေတာင္ပံေတြ ေလာက္ေလာက္လားလား သန္မာခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ၿပီး အေဝးကို ပ်ံထြက္၊ က်န္ခဲ့ရမွာကို သိသိနဲ႔။ ျပန္မလိုခ်င္ပါဘူး၊ မလိုအပ္ဘူး။  တကယ္လို႔ တစ္ခုခု လိုခ်င္မိတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ငါ့ကို၊ ငါတုိ႔ကို သူကေရာ ခ်စ္ခင္ပါရဲ႕လား ဆိုတာ။ လူးလြန္႔ဝင္ဆန္႔ရုံ ဝမ္းၾကာတုိက္မွသည္ အေျပာႀကီး အေျပာက်ယ္ ေလာကအလယ္ကို ထြက္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔၊ ကိုယ့္အာဟာရ  တစ္ကိုယ္စာ လံုေလာက္ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ ရိကၡာစက္ဝန္းထဲမွသည္ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာ တစ္သက္စာ ဆာေလာင္ေစဖို႔၊ ဖူးလ္စေတာ့ပ္ အရြယ္မွသည္ ဖဝါးလက္ႏွစ္လံုး အထိ၊ ရွင္သန္မႈတန္ဖိုးအတြက္ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ကို၊ မိဘဘဝကို၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို၊ ထူးထူးျခားျခား လက္ေတြ႔ခံစား သင္ၾကားေပးခဲ့တာ တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ ေက်းဇူးတင္ၿပီ၊ ေက်နပ္ၿပီ၊ လူအျဖစ္မွာ အေနတန္ၿပီ။ ငါတုိ႔သေဘာ၊ ငါတို႔ဆႏၵ၊ ငါတို႔လိုအင္၊ ငါတို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ ငါတို႔ထိုက္ငါတို႔ကံ၊ ငါတို႔လုပ္ငါတို႔ခံ၊ ငါတို႔ေလာဘ၊ ငါတုိ႔အတၱမွာ သူ႔တိုက္ဆိုင္မႈကို အားျဖည့္ေပးၿပီး ေရာက္ရွိလာရသူတစ္ဦး။ အားျပင္းလွတဲ့ စုန္ေရ။ အခုအခ်ိန္မွာ ေမေမဆိုတာ သူ႔အစားအစာ၊ သူ႔ကစားစရာ၊ သူ႔ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက္၊ သူ႔မွီအံုး၊ သူ႔အေႏြးထည္၊ သူ႔အေအးခန္း၊ သူ႔ခိုလႈံရာ၊ သူ႔အပ်င္းေျဖ၊ သူ႔စိတ္ေဖာက္ခြဲရာ၊ သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ သူ႔သူနာျပဳ၊  သူ႔သမိုင္းေရးသမား။ မနက္မနက္ဆို ေဖေဖ့အတြက္ သက္ရွိ နာရီႏိႈးစက္ကေလး။ ထိခိုက္ပဲ့႐ြဲ႕မွာစိုးလို႕ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ ေန႔ေန႔ညည တဖြဖြ တသသ ေစာင့္ၾကည့္ေနရတဲ့ ဖန္ရုပ္ပါးပါးၾကည္ၾကည္ေလး။ တစ္ခ်က္မွ အၿငိမ္မေနဘဲ လႈပ္ရွားရိုက္ခတ္ေနတတ္တဲ့ မာမာတင္းတင္း တစ္တစ္ရစ္ရစ္ ေျခသလံုးကေလး။ ေခါင္းေလးငံု႔ေနတိုင္း တြဲၿပီး ထြက္က်ေနတဲ့ ေဖာင္းဝဝ ပါးကေလး။ တစ္ခုခု မလုပ္ဖုိ႔ ဟန္႔တားလိုက္ကာမွ တမင္တကာ လုပ္ရင္း ျပန္လွည့္ရယ္ျပတတ္တဲ့ ၿပံဳးစစ စပ္ၿဖဲၿဖဲ သြားမေပါက္ေသးတဲ့ ပါးစပ္ကေလး။ သူအမက္ေမာဆံုး ခ်ိဳခ်ိဳကို ပါးေစာင္မွာ ေဆးတံခဲသလို ခဲထားရင္း ေမာ့ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ မ်က္လံုးဝိုင္းကေလးေတြ။ အကာအကြယ္မဲ့ အေႏွာင့္အယွက္ကင္း ပကတိ သန္႔စင္စြာ အိပ္ေမာက်ေနတတ္တဲ့ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ေလးေတြ။

ပန္ဒိုရာ

၃၁.၇-၁၈.၉.၂၀၁၄

(အခုတေလာ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ျပန္အသက္ဝင္ေစဖို႔ဆိုၿပီး challenge လုပ္ၾကတယ္။ ၂ ပတ္အတြင္း ဘေလာ့ဂ္မွာ တစ္ခုခုတင္ဖုိ႔ပါ။ တျခား တင္စရာေတြ လက္စမသတ္ေသးတာေတြ ရွိေတာ့ရွိေသးတယ္။ ဒီစာကေတာ့ မသက္ေဝ နဲ႔ မစုခ်စ္သူတို႔ ရည္ညႊန္းထားတာအတြက္ပါ။ ေနာက္ထပ္ေတာ့ ကိုနတၳိ၊ မေမဓာဝီ၊ မအိျႏၵာ၊ မ မေနာ္ဟရီ၊ မခင္ဦးေမ၊ Imaginary clouds No.2 ၊ မေမၿငိမ္း၊ မခင္မင္းေဇာ္ တုိ႔ကို (မေရးရေသးရင္) တစ္ခုခုေရးဖို႔ စာရင္းေပးခ်င္ပါတယ္။)