အနက္ေရာင္ႀကိဳက္တဲ့မမ

အနက္ေရာင္ႀကိဳက္တဲ့မမ

အနက္ေရာင္ႀကိဳက္တဲ့မမကို မျမင္မသိဖူးခင္ သူ႔လက္ရာတစ္ခုႏွင့္ စတင္ေတြ႕ဆံုခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္မယ္။ သူကေတာ့ ကၽြန္မကို စေတြ႕ခဲ့တာ ကၽြန္မတို႔ေနခဲ့တဲ့ ကၽြန္းၿမိဳ႕ႏိုင္ငံေလးကို ေရာက္လာခ်ိန္လို႔ ဆိုတယ္။ အမွန္ေတာ့ အဲဒီႏိုင္ငံေလးကို သူ ႏွစ္ႀကိမ္လာခဲ့တာပါ။ ပထမတစ္ႀကိမ္က သူ႔အမ်ိဳးသားဆီကို ခဏလာလည္တာျဖစ္ၿပီး ဒုတိယတစ္ႀကိမ္က်မွ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္လာတာ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၄ ႏွစ္ေက်ာ္က ကၽြန္မရဲ႕ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္း(ေနာင္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္ျဖစ္လာမဲ့ အေလာင္းအလ်ာ) ရဲ႕ အခန္းေဖာ္ေတြထဲမွာ အဲဒီမမရဲ႕ ခင္ပြန္းလည္းပါတယ္။  ကၽြန္မရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္ေလာင္းဟာ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ စာလာဖတ္တတ္တယ္။ စာၾကည့္ရင္း မိန္းကေလးေတြ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးတာကို အၿမဲစားေနရေတာ့ သူက အားနာၿပီး အျပင္က စားစရာေတြ ဝယ္လာေလ့ရွိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား အိမ္လက္ရာတစ္ခုကို သူယူလာတယ္။ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္ တစ္ဗူးပါ။ ၾကက္သြန္ျဖဴနီေမႊးေမႊးေလးေတြနဲ႕ မေပ်ာ့လြန္းမမာလြန္း အေနေတာ္ စားေကာင္းတဲ့ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္ကို ဘယ္သူေၾကာ္ေပးတာလဲ လို႔ေမးလိုက္ေတာ့ အိမ္မွာအတူေနတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇနီး ခဏေရာက္ေနလို႕ လုပ္ေပးတာပါ လို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီကတည္းက ဒီအစ္မဟာ အခ်က္အျပဳတ္ေကာင္းမွာပဲ လို႔ စိတ္ထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိလိုက္တယ္။ 

စာေမးပြဲေတြၿပီးေတာ့ အလုပ္ေတြ အသီးသီးရွာၾကရတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္ေလာင္းဟာ အနက္ေရာင္ႀကိဳက္တဲ့ မမရဲ႕ ခင္ပြန္းလုပ္တဲ့ ေနရာမွာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အလုပ္ရသြားတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ရွာေဖြေနတုန္းပဲ။  တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီမမ ျပန္ေရာက္လာမယ္ သားကေလးလည္းပါလာမယ္ လို႔ သိလိုက္ရတယ္။ အဲဒီညေန သူတို႔အိမ္ကို သြားေတာ့ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႕ တီရွပ္ကေလး ဝတ္ထားတဲ့ ကၽြန္မေရွ႕မွာ သူဟာ မိန္းကေလးဆန္ရုံမက အစ္မႀကီးပါဆန္တဲ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါ။ “ဆံပင္ရွည္ရွည္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူေလး” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားဟာ သူလို မိန္းကေလးေတြကို ရည္ညႊန္းတယ္ဆိုရင္ ျဖဴစင္ၾကည္လင္တဲ့ အသားအေရနဲ႕ သြားတက္ကေလးေတြကိုပါ ထည့္ေျပာဖို႔ လိုလိမ့္ဦးမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္မရဲ႕ အာရုံကေတာ့ အတူပါလာတဲ့ သားကေလးေပၚမွာ ပိုမ်ားေနခဲ့တယ္။ ခ်က္ခ်ာသြက္လက္ၿပီး လူေတြကိုခင္တြယ္တတ္တဲ့ ကေလးနဲ႕ ပိုၿပီးစကားေျပာျဖစ္ အတူကစားျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ပထမပိုင္းမွာေတာ့ အဲဒီမမ နဲ႕ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မက အထူးအေထြ  မွတ္ခ်က္ခ်စရာ ဘာမွမရွိပါဘူး။ ကိုယ္အာရုံက်ရာကိုသာ ကိုယ္ျမင္ၿပီး လူေတြကို အကဲခတ္ေလ့လာဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မယ္။ အျပင္ပန္းအားျဖင့္ေတာ့ သူဟာ နည္းနည္းေခ်ာင္တဲ့ ေဘာင္းဘီရွည္ကို အၿမဲဝတ္တတ္တာ၊ ေယာက်္ားေလးဆန္တဲ့ စပို႔ရွပ္ တီရွပ္ အေရာင္ရင့္ရင့္ေတြ ဝတ္တတ္တာ၊ စကပ္ေတြ ဂါဝန္ေတြ လက္ျပတ္ေတြ လံုးဝ ဝတ္ေလ့မရွိတာ၊ သူ႕ကိုယ္က အနံ႕သင္းသင္းေလးေတြ အၿမဲေမႊးေနတတ္တာ ေလာက္ကလြဲရင္ သူ႕ရဲ႕ စရိုက္လကၡဏာေတြကို ဘာဆိုဘာမွ သတိမျပဳမိပါဘူး။

သူက စာဖတ္ ဝါသနာပါတဲ့အေၾကာင္းကို တျဖည္းျဖည္း သိလာရတယ္။ အဂၤလိပ္ဝတၳဳေတြကိုလည္း သူက ႏွစ္သက္တယ္။ ရုပ္ရွင္ကား ေကာင္းေကာင္းေတြကိုလည္း သူကႀကိဳက္တတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း အလုပ္တစ္ခု ရသြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုေနေနၾကတုန္း ကၽြန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းေလာင္းဟာ ရန္ကုန္ကို ျပန္သြားၿပီး ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးတစ္ခု စတင္လိုက္ပါတယ္။  ကၽြန္မရဲ႕ အလုပ္ျပင္ပအခ်ိန္ေတြဟာ ဟာတာတာ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။  အဲဒီေနာက္ မိတ္ေဆြေတြ ေတြ႕ဆံုၾက အတူသြားလာၾကတဲ့အခါ အဲဒီမမက ကၽြန္မကို ပိုၿပီး ဂရုစိုက္ေပးတယ္လို႔ ခံစားလာရတယ္။   တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေတာ့ ကၽြန္မဟာ အလုပ္ကထြက္ၿပီး ႏွစ္လေလာက္ အိမ္ကို ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။   ျပန္လာေတာ့ သူ႕အကူအညီနဲ႕ပဲ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္မွာ ေနျဖစ္သြားတယ္။

သူကေတာ့ မွတ္မိမလား မသိပါဘူး။ ကၽြန္မ ဒုတိယအလုပ္ကို ရွာေဖြေနဆဲ ၾကားကာလ အခ်ိန္ေတြထဲမွာပဲ သူနဲ႕ကၽြန္မ ပိုၿပီး ေႏြးေထြးနီးစပ္သြားတယ္လို႔ ထူးထူးျခားျခား ခံစားရတဲ့ တစ္ေန႔ရွိတယ္။ အဲဒီေန႕က အခန္းေဖာ္ေတြအားလံုး အလုပ္သြားေနေတာ့ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းရွိေနခ်ိန္ ကၽြန္မဆီကို သူေရာက္လာတယ္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မဟာ ငန္ျပာရည္ခ်က္နဲ႕ ဟင္းရြက္ေၾကာ္တစ္ခြက္ကိုသာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ခ်က္ထားခဲ့တယ္။ သူေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မက ထမင္းစားသြားပါလား လို႔ေခၚေတာ့ အဲဒီ ဟင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး စားခ်င္တယ္ စားမယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ သူဟာ တကယ္ကို စားခ်င္စိတ္နဲ႕ ၿမိန္ၿမိန္ယွက္ယွက္ အတူတူ စားခဲ့တယ္။ စကားေတြလည္း အေတာ္ေျပာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အဲဒီေန႕ကစၿပီး သူနဲ႕ ပိုနီးစပ္တဲ့ ေႏြးေထြးမႈတစ္ခုကို ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူ႕ကိစၥ ကိုယ့္ကိစၥ တုိးတိုးတုိင္ပင္စရာေတြ သတင္းပလင္း ဖလွယ္စရာေတြ ပိုမ်ားလာတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ဖုန္းေျပာရင္ ပိုအခ်ိန္ၾကာလာၾကတယ္။

ပိုၿပီး အဆင္ေျပခ်င္ေတာ့ သူတို႕ေနတဲ့ တိုက္အေပၚထပ္က ေနာက္တစ္ခန္းကို သူတို႔မိသားစုေျပာင္းသြားေတာ့ သူတို႕ေနခဲ့တဲ့ အခန္းကို ကၽြန္မတို႕က ေျပာင္းျဖစ္ပါတယ္။ တစ္တုိက္တည္းဆိုေတာ့ ပိုၿပီး နီးစပ္သြားၾကျပန္ပါတယ္။  အေပၚတက္လိုက္ ေအာက္ဆင္းလိုက္နဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ခင္မင္ခဲ့ေနၾကတုန္း ကၽြန္မဟာ ဖုိရမ္ေတြ စေရးျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္တစ္ခုလည္း ရေနပါၿပီ။  ရန္ကုန္ခဏျပန္ၿပီး ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္ျပဳပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ဘေလာ့ဂ္ စေရးပါတယ္။ ကၽြန္မအိမ္ကို မၾကာခဏ လာလည္တတ္တဲ့ သူ ဟာ စားပြဲေပၚမွာ ကၽြန္မအၿမဲ ဖြင့္ထားတတ္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေပၚက အေကာင့္နာမည္ကို အမွတ္မထင္ ျမင္မယ္ဆိုတာ သိပ္ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒါဟာ ဘေလာ့ဂ္ေရးၿပီးမွလား ဖိုရမ္ေတြေရးေနတဲ့ အခ်ိန္ကတည္းကလား ဆိုတာကေတာ့ သိပ္မေသခ်ာပါဘူး။ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ စိတ္ကူးတည့္ရာေတြေရးရင္း သူ႕ကိုခ်က္ေကၽြးျဖစ္တဲ့ သီးစံုခ်ဥ္ဟင္းခ်က္တဲ့ ပုိ႕စ္နဲ႕ သူ႕ဆီကလုပ္နည္းရလာတဲ့ ေၾကးအိုးခ်က္စားတဲ့ ပို႕စ္ေတြမွာေတာ့ ဓာတ္ပံုေတြကတဆင့္ သူဟာ ကၽြန္မကို ေျခရာခံႏိုင္ခဲ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ N နဲ႕ စတဲ့ အေကာင့္နာမည္ေတြနဲ႕ မွတ္ခ်က္လာေပးတာ သူ ဆိုတာကို ကၽြန္မ သိသြားခဲ့တယ္။ 

ကၽြန္မဟာ အႏွစ္အႏွစ္အလလ မ်ိဳသိပ္ထားတဲ့ စာေရးျခင္းဝါသနာေတြကို သြန္ခ်ႏိုင္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးခါစ ကာလေတြမွာ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာပဲ အလြန္ကို နစ္ျမဳပ္ေနမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႕စကားေျပာျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ကေလးနဲ႕သြားေဆာ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြေတာင္ နည္းသြားမိတာကိုလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ဘေလာ့ဂါေတြကို ေမြးေန႔ဆုေတာင္း ေတာင္းေပးတဲ့ ပို႔စ္တစ္ခုမွာ သူ႕ကိုပါ အခုလို မွတ္မွတ္ရရ ထည့္ဆုေတာင္းျဖစ္တယ္။

“အေရးအႀကီးဆံုး တစ္ခု က်န္ေသးတယ္
သူကေတာ့
ကိုယ္ဘေလာ့မေရးခင္ကာလကဆို
နားပူနားဆာအၿမဲလုပ္
အခ်ိန္တိုင္း စကား တတြတ္တြတ္ေျပာၾက
ကိုယ္ဆိုးသမွ် အစ္မရင္းတစ္ေယာက္လို
အၿမဲသည္းခံတဲ့ တစ္ေယာက္
ဘေလာ့ဂ္ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေတာ့ သူ႕ကိုထားခဲ့
သူကေတာ့ စိတ္မနာရွာ
သိတဲ့အခ်ိန္ကစလို႕ ကိုယ့္ကို ေန႕တိုင္းလာဖတ္ေလရဲ႕
(ကိုယ္ဆိုးတာေတြ႕ရင္ ပန္ဒိုရီကို ျပန္တိုင္မလို႕လားမသိ
အင္း.. ဖားထားရမယ္။)
မၾကာခင္က သူ႕ေမြးေန႕ေရာ
သူ႕အခ်စ္ဆံုးေလး ေမြးေန႕ေရာ ၿပီးသြားခဲ့တယ္
အာရံုေတြ ေနာက္ေနတဲ့ ကိုယ္
အစစ္ကမၻာ ထဲက သူ႕ကို
ေမြးေန႕ဆုေတာင္းေနာက္က်ျပန္တယ္
သူကေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေနဦးမွာပါ
(ဟုတ္တယ္ေနာ္ မ)
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္မိသားစုေလး
ထာ၀ရ ဆက္လက္ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
မ တစ္ေယာက္ လွသထက္လွ ႏုသထက္ ႏုႏိုင္ပါေစ.. လို႕
Comment လာေရးရင္ေတာ့
တအိမ္သားလံုးအတြက္
ေမြးေန႕လက္ေဆာင္
Valentine's Day မတိုင္မီေတာ့ လာေပးျဖစ္မွာပါ .. ဟီး”

ဒါကေတာ့ သူျပန္ေရးသြားတဲ့ မွတ္ခ်က္ပါ။

“ခ်စ္ရတဲ့ ကဗ်ာစက္ရံုကေလး
ဘယ္သူနဲ ့မွမတူ တစ္မူ ထူးျခားလွပတဲ့
ေမြးေန ့ဆုေတာင္းေလးတစ္ခု . . .။ ကိုယ္တိုင္အတြက္ေရာ ကိုယ့္အခ်စ္ဆံုး အပုအစုေလး အတြက္ပါ ေက်းဇူးေတြ အမ်ားၾကီး အမ်ားၾကီး. . .။
(ေနာက္ထပ္ ဘာလက္ေဆာင္မွ မလိုေတာ့ဘူးေနာ္. . . တကယ္ . . . တကယ္ . . .)”

ကေလးဆန္ဆန္ေတြ ျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့ ျပန္ဖတ္တိုင္း ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္။ ကၽြန္မဘေလာ့ဂ္ေရးၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္နီးပါးမွာ သူဟာ နာမည္တစ္ခုနဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနေၾကာင္းကိုေတာ့ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ကၽြန္မ မရိပ္မိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္မဟာ က်န္းမာေရးျပႆနာေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္နားလိုက္ ျပန္ေရးလိုက္ လုပ္ေနလို႔ သတိမထားမိတာလည္း ပါပါတယ္။ သူ႕ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ သူကိုယ္တိုင္ေျပာျပတဲ့ ပို႕စ္ကို ဖတ္ၿပီးမွ သိခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ပိုင္ရွင္ဟာ သူဆိုတာကို သိသြားၿပီးေတာ့ သူနဲ႕ ကၽြန္မၾကားမွာ ေျပာစရာေခါင္းစဥ္ေတြ ပိုမ်ားလာပါတယ္။

ဓာတ္ပံုရိုက္တာကို သူဝါသနာပါတယ္ ဆိုတာကို သိလိုက္ရတာလည္း အေတာ္ေနာက္က်ပါတယ္။ ကၽြန္မက ဘေလာ့ဂ္မွာ ဓာတ္ပံုေတြ တင္ေလ့ရွိတယ္။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္မဟုတ္ေပမဲ့ ကင္မရာေလးတစ္လံုး အိတ္ထဲမွာ အၿမဲထည့္ထားၿပီး ႀကံဳႀကိဳက္တုိင္း ရႈခင္းပံုေတြ၊ လူေနမႈဘဝေတြ၊ အေဆာက္အဦေတြ ကို ရိုက္ရတာ ကၽြန္မ အလြန္ဝါသနာပါတယ္။ သူရယ္ကၽြန္မရယ္ အျခားေသာ မိတ္ေဆြေတြရယ္ ကူစူးကၽြန္း လို႕ေခၚတဲ့ ကၽြန္းကေလးကို တေန႕တာ အပန္းေျဖခရီး ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူနဲ႕ကၽြန္မ ေရစပ္မွာထိုင္ေနတုန္း သူကလည္း သူ႕ကင္မရာေလးနဲ႕ အေသအခ်ာ ဓာတ္ပံုရုိက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ ဓာတ္ပံုရိုက္တာကို သူစိတ္ဝင္စားတယ္ ဆိုတာ အဲဒီေတာ့မွ သတိျပဳမိတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ကင္မရာအႀကီးတစ္လံုးနဲ႕ သူဟာ ဓာတ္ပံုေကာင္းေကာင္းေတြ ရိုက္လာပါတယ္။ အမွတ္တရ တစ္ေန႕မွာေတာ့ စင္ကာပူရုကၡေဗဒ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ သူနဲ႕ကၽြန္မ ပန္းေတြကို ဓာတ္ပံုအတူ ရိုက္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္ဟာ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္မရေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မဟာ မိသားစုနဲ႕ အတူေနထုိင္ခ်ိန္ကစလို႕ အျခားေသာ ဦးစားေပးအရာေတြၾကားမွာ ဓာတ္ပံုရိုက္ျခင္းဝါသနာအတြက္ အခ်ိန္ေရာ ေငြပါ အမ်ားႀကီး မေပးႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့ သူကေတာ့ ဆက္လက္ေနဆဲပါ။

သူဟာ အက်ၤီအဝတ္အစား ဝတ္ဆင္တဲ့အခါ အနက္ေရာင္ကို သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ျဖဴဝင္းတဲ့ အသားအရည္နဲ႕လည္း သိပ္လိုက္ပါတယ္။ သူ႕မွာ အက်ၤီ ၁၀ ထည္ရွိရင္ ၇ ထည္ေလာက္က အနက္ေရာင္ျဖစ္မယ္ လို႔ေတာင္ ထင္မိပါတယ္။  သူ႕ဝတ္စားဆင္ယင္ပံုေတြဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုၿပီး ေပ်ာ့ေျပာင္းလာပါတယ္။ ေခတ္အလိုက္မို႕ ေဘာင္းဘီေတြလည္း မပြေတာ့ဘူး။ သူဟာ လက္သည္းနီ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဆိုးၿပီး သူႏွစ္သက္တဲ့ လက္ပတ္ဟန္းခ်ိန္းေလးေတြ လွလွပပဝတ္ဆင္ေနရင္း၊  အိမ္ကိုစနစ္တက် ထိန္းသိမ္းေနရင္း၊ သားေလးကိုလည္း ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေနရင္း၊ ခ်က္ျပဳတ္ရွင္းလင္းတာလည္း မပ်က္၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြကို ဖိတ္ေခၚေကၽြးေမြး၊ အြန္လိုင္းေရာ ေအာ့ဖ္လိုင္းမွာပါ လူမႈေရးေတြလည္း ဝတၱရားေက်ေနရင္းက သူ႕ရဲ႕ ဝါသနာေတြကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္သူတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။

သူဘေလာ့ဂ္ေရးတာကို သိစက သူဟာ စာေရးသားျခင္းကို ဒီေလာက္ အေလးအနက္ရွိတယ္လို႕ မထင္မွတ္မိပါဘူး။ ဘေလာ့ဂ္ေရးတာသိရလို႕ ဝမ္းသာေၾကာင္း၊ ပို႕စ္ေတြတင္ဖို႕ ဖိစီးမႈမထားဘဲ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြ ေရးလို႔ရေၾကာင္း အမွတ္မထင္ ေျပာခဲ့မိတယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီစကားကို ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ရုတ္သိမ္းထားတာ ၾကာပါၿပီ။  အခုေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ဖန္တီးမႈလက္ရာေတြဟာ အရည္အေသြးေရာ အေရအတြက္ပါ မနည္းေတာ့တဲ့ အေနအထားကို ေရာက္ေနပါၿပီ။

အက်ိဳးျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းေတြဟာ ေက်းဇူးတရားလို႕ ဆိုတဲ့အတြက္ သူဟာ ကၽြန္မကို အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးျပဳခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္မ ႏွစ္သက္ႏိုင္ၿပီး ကၽြန္မ မသိေသးတဲ့ ေရေမႊးအမ်ိဳးအစားေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီဘရန္းေတြ၊ အျခား မိန္းကေလး အသံုးအေဆာင္ေတြကို သိရွိသံုးစြဲျဖစ္လာတာ သူ႕ေဝမွ်မႈေတြ အႀကံျပဳခ်က္ေတြေၾကာင့္ပါ။ ကၽြန္မ မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္ေကာင္းေတြကို ငွားၾကည့္ျဖစ္ၿပီး စိတ္အပန္းေျပရတာလည္း သူ႕စုေဆာင္းမႈေၾကာင့္ပါ။ ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ သူ႕မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ သိကၽြမ္းရင္းႏွီးခဲ့ရတာလည္း သူ႕ကို ဗဟိုျပဳလို႕ပါ။ ေစ်းသြားဝယ္တဲ့အခ်ိန္ေတြ အားလပ္ရက္ လည္ပတ္ခ်ိန္ေတြမွာ စိုစိုျပည္ျပည္ျဖစ္ခဲ့ရတာလည္း သူ႕ေႏြးေထြးမႈပါ။

တစ္ခုကို အာရံုစိုက္မိရင္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို လြတ္လြတ္သြားတတ္တဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႕ကို အလိုက္မသိဘဲ အလုပ္ရႈပ္ေစခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မ ငွားေနတဲ့အိမ္မွာ မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ရွိတာမို႕ အမ်ိဳးသားေရာက္လာတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ သူ႕အိမ္မွာ တည္းခိုျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့့့့ပါတယ္။ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ သားကေလးနဲ႕ သူတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ကၽြန္မတို႕အတြက္ ေနရာေပးရတဲ့အခါ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ျဖစ္ခဲ့ရမွာပါ။ ကၽြန္မတို႕မိတ္ေဆြေတြကို ေကၽြးေမြးဧည့္ခံတာကိုလည္း သူတို႕အိမ္မွာပဲ လုပ္လိုက္ပါေသးတယ္။  အိမ္နဲ႕ေဝးေနတဲ့ တစိမ္းတို႕ေျမမွာ သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ဟာ ကၽြန္မနဲ႕ပတ္သက္လို႔ အေရးႀကီးရင္ ဆက္သြယ္ဖို႕ ဖုန္းနံပါတ္လည္းျဖစ္သလို သူ႕နာမည္ဟာလည္း အနီးဆံုးေဆြမ်ိဳးလို႕ ရုံးမွတ္တမ္းေတြမွာ ျဖည့္ခဲ့ရတာပါ။ 

အိမ္ျပန္ဖို႕ အခ်ိန္တန္ၿပီ လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူနဲ႕ကၽြန္မ ခြဲခြာခဲ့ရပါတယ္။  ေလဆိပ္မွာ  ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ မ်က္ရည္ဝဲခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ သူနဲ႕အြန္လိုင္းကေန အဆက္အသြယ္မျပတ္ၾကေပမဲ့ အရင္ကလို ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိန္ေတြနဲ႕ ေဝးခဲ့ၾကပါၿပီ။ ေလာကနိယာမအရေတာ့ လူႏွစ္ဦးဟာ အစစအရာရာ သေဘာကိုက္ညီသူေတြ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မသဘာဝနဲ႕ လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြကို တခါတေလ သူ ဘဝင္မက်ျဖစ္ႏိုင္သလို သူ႕ကို ကၽြန္မက အရာရာမွာ သေဘာတူေနဖို႕ဟာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါဟာ ဘယ္ေလာက္မွ အေရးမႀကီးဘူး ဆိုတာကို သူ႕အေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုသာ ရတဲ့ ခံစားခ်က္က သက္ေသခံေနပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ ကမၻာႀကီးမွာ လူတစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ဆံုေတြ႕ၾကဖို႕ဆိုတာ ႀကိဳးေလးေတြ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕တစ္ေခ်ာင္း ခဏျဖတ္သန္းသြားသလိုပဲ တဲ့။ အဲဒီအခိုက္အတန္႕မွာ ဆုိးဝါးတဲ့ အမွတ္တရရွိခဲ့ၾကရင္ ႏွစ္ဦးစလံုးက ကံဆိုးလို႕ပဲ တဲ့။ သူနဲ႕ကၽြန္မ ဘယ္ေသာအခါမွ အရင္ကလို ျပန္လည္ ျဖတ္သန္းျဖစ္ၾကဦးမလဲ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အတူကုန္ဆံုးခဲ့ၾကတဲ့ အတိတ္ကာလေတြအတြက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးစလံုး အျပည့္အဝ ကံေကာင္းခဲ့ၾကတာ အေသအခ်ာပါပဲ။

အဲဒီ သူ သို႔မဟုတ္ အနက္ေရာင္ႀကိဳက္တဲ့မမ ဆုိတာကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ဒီႏွစ္ေမြးေန႕မွာ “နာမည္မွာ ပီ(P) ပါတဲ့ မိန္းကေလး” ဆိုတဲ့ စာအရွည္ႀကီးကို အမွတ္တရ ေရးေပးခဲ့တဲ့ မသက္ေဝ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း အထူးတလည္ ေျပာျပဖို႕ မလိုေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။            

ပန္ဒိုရာ

၂-၅.၅.၂၀၁၆