Friday, September 7, 2007

ဒီၿမိဳ႕ထဲရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ

ဒီၿမိဳ႕ထဲရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ

ကုိေမာင္ရင္ ရဲ႕ အားထုတ္မႈကို ေလးစားေသာအားျဖင့္ ကြန္မန္႕ရွည္ၾကီးကုိ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ တျခားသူေတြလည္း စိတ္၀င္စားခဲ့သည္ရွိေသာ္ ေက်ာ္မသြားပဲ ဖတ္ရႈႏိုင္ေအာင္လို႕ပါ။

အခုတေလာေတာ့ ကိုေမာင္ရင္ရဲ႕ စာေတြကိုလည္း သြားဖတ္ ဟိုေရးဒီေရး ကြန္မန္႕မိသလို ကိုေမာင္ရင္ကလည္း လာဖတ္ျဖစ္ပံုရပါတယ္။ အျပန္အလွန္ ဘုတ္ က်ီး ရိုေသေနၾကတယ္လို႕ ထင္လိုကလည္း ထင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ ေရးတဲ့စာ တစ္ေယာက္က လြတ္လပ္စြာ ပြင့္လင္းစြာ ေ၀ဖန္ခံစားျခင္းဟာ တကယ္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကေပးတဲ့ အႏွစ္သာရ တစ္ခုလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အေရးၾကီးတာက နားလည္မႈနဲ႕ အျပဳသေဘာေဆာင္မႈေတြပါပဲ။ ျပင္ပ အလုပ္တာ၀န္ေတြၾကားမွာ ဘယ္သူမွ အခ်ိန္အားရယ္လို႕ မရႏိုင္ၾကတဲ့အတြက္ ဒီလို အခ်ိန္ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္ ေပးႏိုင္မလဲ မသိပါဘူး။ ေမာင္တိန္ ေျပာသလိုေျပာရရင္ ရာသီဥတုေကာင္းၿပီး ေလေၾကာင္းသင့္ေနတဲ့ အခိုက္အတန္႕လည္း ျဖစ္ႏို္င္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ရာသီဥတု သာယာေနတဲ့အခိုက္ အခ်ိန္ယူဖတ္ရႈ ခံစားထားတာေလးကို ေ၀မ်ွခ်င္ပါတယ္။ ကုိေမာင္ရင္ ရရွိခ်က္ဟာ ပန္ဒိုရာဆိုလိုခ်င္တာရဲ႕ အနည္းဆံုး ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ရွိတယ္ဆိုတာလည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။
--------

ကဗ်ာအဖြင့္မွာ ဘိုင္ရြန္ ဆန္ေသာ မေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာနဲ ့စဖြင့္္ လိုက္တယ္ဆိုကထဲက ကဗ်ာရွင္ ေနာက္ ေတာ္ေတာ္လိုက္ယူရမယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္.. ျမင့္ေတာ့ျမင့္တယ္.. ကဗ်ာအဖြဲ ့ထက္ေပးခ်င္တဲ့ Message ကိုေျပာတာပါ..

၂ဝ ရာစုကို အလႊမ္းမိုးႏိုင္ဆုံး အေတြးအေခၚပညာရွင္လို တင္စားတဲ့ ဘာ့(တ)ထရန္ ရပ္ဆဲ(လ) နဲ ့ ခီ်လာျပီ.. ဘုိင္ရြန္နဲ ့စဖြင့္လိုက္ က ထဲက လူ ့အသိုင္းအ၀န္းတစ္ခုလုံးနဲ ့ဆုိင္တဲ့ ဒသနေတြ၊ စိတ္မတိုက္ဆုိင္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေျပာခ်င္ေနတာေတြ ပါလာေတာ့မယ္လို ့တြက္လိုက္တယ္…(ဒီေနရာမွာ ဘုိုင္ရြန္မေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား ရဲ ့ ဖခင္ ဘာ့(တ)ထရန္ ရပ္ဆဲ(လ) ကိုေတာ့မိတ္ဆက္ေပးဖို ့လို မယ္မထင္ပါဘူး..) Nobel Prize in Literature in 1950 ပါ။ ဘိုင္ရြန္ဆန္ေသာ မေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ကဗ်ာရွင္ ဘာေႀကာင့္သုံးထားပါသလဲ… စကားလုံးေဖာင္းပြရုံသက္သက္ပဲလား.. ႀကည့္ရေအာင္..

ဒသနိက၀ါဒ ကို ေခ်ပခဲ့ တဲ့ ဘာ့(တ)ထရန္ ရပ္ဆဲ(လ) ရဲ ့ လူမႈ အသိုင္းအဝန္းမွာ ဒီမိုကေရစီက်က် ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာလူသားတစ္ဦးအေန နဲ ့ရကိုရ ရမယ့္အရာ.. တိတိက်က်ဆိုရရင္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ကို ဆြတ္ခူးႏိုင္ရမယ့္အရာျဖစ္တယ္လို ့ဆိုတယ္…

ဘာ့(တ)ထရန္ ရပ္ဆဲ(လ) ရဲ ့ဂန္ဒဝင္The Conquest of Happiness ထဲမွာခ်ျပခဲ့တဲ့ ဘိုင္ရြန္ဆန္ေသာ မေပ်ာ္ရႊင္မႈ Byronic unhappiness …က ေတာ့

မရိုးေျဖာင့္တဲ့ အတၱ၀ါဒ ကို ေရေသာက္ျမစ္ ခံထားျပီး အားလုံးမွားယြင္းေနရင္ေတာ့ ကမၻာႀကီးကို စိတ္ကုန္ေနေလာက္ေအာင္မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ နဲ ့ သာမြန္းက်ပ္ႏြမ္းလ် ေနလိမ့္မယ္… ဒါမွမဟုတ္ ပညာဥာဏ္ ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ ့ျပည့္၀တဲ့သူ လိုမိ်ဳး လဲ ျဖစ္ခြင့္ ့ ရိွေနေသးတာပဲ.. ဒီႏွစ္ခုအႀကားမွ်ေျခ ရွာႏိုင္ဖို ့လို အပ္တယ္..

ဒါေပမယ့္ ရပ္ဆဲဲ(လ) က ဒီ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုေအာင္ႏိုင္ျခင္း ဆုိတာ ကို ဆင္းရဲမြဲေတမႈ၊ အဆုံးစြန္က်ဆင္းမႈ၊ စိတ္ဒါဏ္ရာစတဲ့ အေျခအေနေတြကို ကုစားဖို ့ မစြမ္းတဲ့သူေတြ အတြက္ေရးခဲ့တာ ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဖက္ဖက္က ပိတ္္ဆို ့တုိက္ခိုက္မခံတဲ့ လူမိ်ဳးေတြအတြက္သာရည္ရြယ္ခဲ့တယ္..

ျဖစ္တည္မႈ အေတြးအေခၚပညာရွင္ႀကီးတစ္ခ်ိဳ ့ ရဲ ့အစာမေႀကတဲ့ ရႈေထာင့္ေတြ လိုမိ်ဳးေပါ့..

လူသားေေတြရဲ ့ ျပသနာ ၊ အဓိက ကေတာ့ သမားရိုးက်မွာပ်င္းရိျငီးေငြ ့လာမႈ၊ ဗလာခံစားမႈ ၊ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတဲ့ ေလာင္းကစား လိုမိ်ဳး စိတ္ေက်နပ္တဲ့ ခံစားမႈတစ္ခု ရဖို အလုပ္ဒါဏ္.. ဒါဏ္ပိမႈ၊့ လိုခ်င္တာေတြ စိတ္၀င္စားစရာေတြ မ်ားျပားလြန္းတာကရလာတဲ့ ဒါဏ္ ၊ တစ္ခါတစ္ေလမွာ သိပ္လိုအပ္လွတာလဲမဟုတ္ပဲနဲ ့ေလာဘေတြေဇာေတြ ေႀကာင့္ ျပန္ရလာတဲ့မေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ေနာက္တစ္ခါ မေကာင္းမႈ အျပစ္ ကို သိေနမႈ…ေႀကာင့္ ရလာတဲ့မေပ်ာ္ရႊင္မႈ… မႈမမွန္စိတၱဇ ေတြနဲ ့ လူ ့အသိုင္းအ၀န္းတစ္ခုလုံးက်ဆုံးမႈ၊

ေနာက္ေႀကာင္းခင္းျပေနတာနဲ ့ရွည္သြားပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာတစ္ခုလုံးရဲ ့အသက္လို ့ခံစားရလို ့ဒီ ေနာက္ေႀကာင္းကိုသိထားမွရပါမယ္..မဟုတ္ရင္ ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ နဲ ့အလွမ္းေ၀းသြားမယ္..ကဲကဗ်ာကိုျပန္သြားရေအာင္..
ဘိုင္ရြန္ဆန္ဆန္မေပ်ာ္ဘူး..တဲ့
အနီးကပ္အေမွာင္ပိန္းေနမွ
ဘာကိုျမင္ရမွာလဲ အေ၀းမႈန္တာအတြက္လည္း
မ်က္မွန္တစ္လက္မ၀ယ္ႏိုင္ဘူး…
ဒါကေတာ့ရွင္းပါတယ္..အနီးမွာဘာမွမျမင္ရေလာက္ေအာင္ဘာေတြက ဖုံးကြယ္ထားတာတဲ့လဲ..ေနာက္ျပီး အေ၀းမႈန္တယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္နဲ ့ေနသာသပေလညာက ဆိုလို ့ရတဲ ့ဘ၀ေတြ ကို ကုစားေပးဖို ့ေရာ…လိုအပ္တာေတြကိုယ္ကိုအဆုံးစြန္ စြန္ ့လႊတ္လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ျပီလား..

ဒီ ေမးခြန္းနဲ ့တင္ အထက္က ဘိုင္ရြန္ဆန္ေသာမေပ်ာ္ရႊင္မႈဇာတ္လမ္းကစလာပါျပီ..

အုတ္နီခဲရင့္ရင့္အေရာင္ေတြ … ဆိုတဲ့ သေကၤတ ကို စဥ္းစားႀကည့္မိတယ္.. အေရာင္ကိုေတြ ့မွျဖစ္မယ္.. ေတြးႀကည့္ပါ. နီညိဳရင့္ရင့္.. ခပ္ပ်စ္္ပ်စ္အေရာင္.အဲ ဒီအေရာင္က စိတ္ဓာတ္လား၊ကို္ယ္ထဲက သတိၱေသြးအေရာင္ လား.. ေသာက္လို ့ ေရာရသလား… ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ…..ယူတတ္သလို ခံစားႏိုင္ပါတယ္..

၂။
၀မ္းမီးေတာက္ဖို႕ေတာင္ မီးစာကုန္ ဆီခန္းေတာ့ လည္ပင္းေတြ ေညာင္းေနေအာင္ ေမာ့ေမာ့ၾကည့္ေနရတယ္….
အင္း ဒါလဲ Fatigue တစ္မိ်ဳးပဲ။ ဘုိင္ရြန္ထဲမွာသူလဲပါတယ္…အကၤ် ီျဖဳ ကေတာ့ရွင္းပါတယ္..ကိုထူးအိမ္သင္သီခ်င္းပဲႀကားေယာင္မိပါတယ္.. ဒီအကီ်ၤ ျဖဳကိုျပန္ရွက္ ေနရေလာက္ေအာင္ ကိုယ့္ဂုဏ္သိက္ခါကိုထုခြဲလိုက္ႀကဖို ့ စဥ္းစားတဲ့လူေတြအေႀကာင္း…
လြယ္အိတ္ထဲက လက္က်န္အေႀကြေတြ ဆိုတဲ့ အဖြဲ ့ကိုသတိထားႀကည့္ပါ။ သူကေနာက္ပိုင္းမွာဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ျပန္ပါလာတယ္..လက္က်န္ဆိုကထဲက မက္ေလာက္စရာေတာ့ သိပ္မရိွဘူး။ ထလဲေကာက္မေနနဲ ့။ ခုနက အုတ္နီခဲရင့္ရင့္အေရာင္ ကလဲ အမိုႈက္ေတြဖုံေတြနဲ ့ေရာသြားျပီဆိုကထဲက မူလဓာတ္မရိွေတာ့ဘူး။ စိတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသြးပဲျဖစ္ျဖစ္။ ယူတတ္သလို ခံစားႏိုင္ပါတယ္. ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ…..

၃။
ေနကျမင့္ျမင့္လာတယ္ ဆိုေတာ့ ေနျမင့္ရင္ စိတ္မမွန္တဲ့သတၱဝါလဲ ေရာဂါကရင့္ရင့္လာမယ္…အခိ်န္ဒီေရ..ကာလႀကာေစာင့္ဆိုင္းေနရမႈေတြ အျမင့္ဆုံး peak ကိုေရာက္လာမယ္လို ့ဆိုခ်င္လဲျဖစ္တယ္…အဲ ဒီမွာ အုတ္ခဲရင့္ေရာင္က ဘာလို ့ ႀကည္လင္လာရတာလဲ… ေရႊအိုေရာင္ကေရာ ဘာလို ့လမ္းမေပၚျပန္ ့ကဲ်သြားရတာလဲ… albatross ကေရာဘာေကာင္လဲ….
တစ္ေန ့ျပီးတစ္ေန ့
အသက္မရႈ၊မလႈပ္ရွားႏိုင္အား
ေဆးခ်ယ္ထားတဲ့ဆြံ ့အသေဘၤာတစ္စင္းလိုပ
ေဆးခ်ယ္ထားတဲ့ပင္လယ္ျပင္ေပၚ
ငါတို ့ပိတ္မိေနလို ့…

ေနရာတိုင္းမွာ ေရ..ေရေတြ..
ေလွတစ္စင္းလုံးက်ံဳ ့သထက္က်ဳံ ့
ေနရာတိုင္းမွာ…ေရ..ေရေတြ..
တစ္စက္မွ..ေသာက္သုံးဖို ့ေတာ့မဟုတ္…

The Rime of the Ancient Mariner by Samuel Taylor Coleridgeမွ


နမိတျ္ပေကာင္းေပးမယ့္ သေဘၤာေနာက္က ပ်ံသန္းလိုက္ပါလာတဲ့ albatrossငွက္ကေလးကို သေဘၤာေပၚကတစ္ေယာက္ကပစ္ခ်လိုက္တယ္.. albatrossေတြျမိဳ ့ရဲ ့ လမ္းမေတြမွာ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့………..
အေပၚက အယ္လဘတ္ထေရာ့ စ က အမ်ားအတြက္ထြက္လာတယ္… ငါတို႕ရဲ႕စိတ္လိုက္မာန္ပါရယ္… က်ိန္စာေတြခ ေသြးေျမက်ခဲ့တယ္.. ဆိုရင္ရွင္းသြားပါျပီ.. မဆင္မျခင္မိုက္မဲမႈေႀကာင့္ရလာမယ့္ ဆိုးကိ်ဳးေတြ.. နမိတ္ဆိုးေတြ.. ေ့ရွမွာသေဘၤာနစ္ဖို ့ ကံႀကမာဆိုး ကေစာင့္ေနတယ္… ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ…..

၄။
အက်ပ္အတည္းကိုအတူေျဖရွင္း၊ ေသာကကိုေ၀မွ်ခံစားမွ ရဲ ေဘာ္ရဲဘက္အစစ္မဟုတ္လား ၊ အာဃာတေတြ ေမ့ ထားလိုက္ေတာ့။ လိႈင္းထန္တဲ့ ပင္လာ္ကိုျဖတ္ရဲျပီ ဆိုမွေတာ့မုန္တိုင္းကိုေတြးေႀကာက္ေနလို ့ျဖစ္မတဲ့လား။ လုပ္ရမယ့္အရာကိုလုပ္ခဲ့တယ္။ မွားသလား..မွန္သလား…ယုတၱိေဗဒ ေတြနဲ ့ ဓာတ္ျပားေဟာင္းတစ္ခ်ပ္ လာထပ္ မဖြင့္နဲ ့ေတာ့.. ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ…..

၅။
ခရီးကမျပီးေသးဘူး။ ခုနက အယ္လဘတ္ထေရာ့ စ ကိုပစ္ခ်ျပီး သူ ့ခန္ဓာကို ထမ္းေတာင္ လာဝံ့တဲ့ေကာင္လဲ ဒီလမ္း ဒီခရီး ကိုေလွ်ာက္ရမွာပဲ။ေလွ်ာက္ေနရတာပဲ။
ခရီးကေတာ့ ေပါက္လွတာမဟုတ္…သတိတစ္ခ်က္လြတ္သြားတဲ့အခိုက္မွာေတာ့ ေနာက္ေက်ာကေန ထိုးလာတဲ့ဓားခ်က္ေတြ….အုတ္နီခဲရင့္ရင့္ေရာင္ ေတြက လမ္းမေပၚ မွာ…ဖြားခနဲ…ေနာက္တစ္ခီ်..သြားျပန္ျပီ…ေ့ရွမွာဘာမွလမ္းမရိွေတာ့ေလာက္ေအာင္ ကာဆီးခံရ၊ ထြက္ေပါက္ေတြ ပိတ္ဆို ့ေနျပီဆိုေတာ့မွ..ကိုယ္နဲ ့ေ၀းေန တယ္ထင္ခဲ့တဲ့ အရာေတြကို ျမင္ေအာင္မႀကည့္ခဲ့မိတဲ့ဆင္ျခင္တုန္တရားမဲ့မႈကို ေနာင္တရေနလဲ.. ေနာက္ေတာ့က်သြားခဲ့ျပီ…ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ…..

6။
ကဲ..အဲဒါေတြေႀကာင့္ပါပဲ…ဘယ္သူမွ ျပီးျပည့္စုံတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမရိွဘူး။ ဘိုင္ရြန္ဆန္ေသာမေပ်ာရႊင္ျခင္းေတြနဲ ့ပဲအဆုံးသတ္ရျပီ။အလိုမက်မႈ၊ျငီးေငြ ့မႈ၊ ဆင္းရဲမႈ၊ ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ အတၱ.ေတြနဲ ့ေတာက္ေလာင္. ကိုယ့္က်င့္တရားေတြကို ေရာင္းခ်ဖလွယ္ႀက၊ အ၀ိဇာေတြနဲ ့ညစ္ႏြမ္းစြာ ကိုယ့္ကိုကို္ယ္ တန္ဆာဆင္ႀက.. ဘယ္ဟာအမွန္တရားလဲမခြဲျခားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္စားက်က္ထဲ ၀င္လာရင္ ကိုယ့္စားခြက္လုတယ္ပဲ မွတ္ေနေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ ့ ျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ထုတ္ပစ္ရမွာလဲ ၀န္မေလးေတာ့ဘူး…

တစ္ခိ်န္က တစ္ေသြးထဲ တစ္သားထဲ စိတ္ဓာတ္ေတြကိုပဲ ေတာင့္တမိတယ္… မိုးလိုရြာခ်လိုက္ပါဦးလား.. ခြန္အားေတြထပ္ျဖည့္ေပးပါဦးလား… ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ ေတာင္းဆုိတယ္…

၇။
ကဗ်ာရွင္က ဆိုတယ္…ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္နဲ ့ကိုယ္စြမ္းသမွ်ေလး ျပန္တည္ေဆာက္ႀကည့္ရေအာင္..အုတ္ခဲရင့္ေရာင္စိတ္ဓာတ္ျဖစ္ျဖစ္၊ သတိၱေသြး ဆိုဆိုေပါ့…မျပိဳလဲဖို ့လိုတယ္။ အခ်င္းခ်င္း အားေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္..ေဟ့ေကာင္...ေဟ့ေကာင္. ေဟ့ေကာင္. ေဟ့ေကာင္...ေဟ့ေကာင္. ေဟ့ေကာင္…. အထပ္ထပ္သတိေပးတယ္.. ေျပာတယ္.. ေခၚတယ္.. ခြန္းတုန္ ့မျပန္တာလား.. ေသသြားတာလား… ေ၀းရာေရာက္သြားတာလား.. ေပ်ာက္သြားတာလား… အဖက္မလုပ္ေတာ့တာလား… အဲဒိေဟ့ေကာင္ ကရဲ ေဘာ္ရဲဘက္လား.. စိတ္ဓာတ္လား.. သတၱိလား….. မင္းကြာ ဆိုတဲ့ မခ်င့္မရဲသံပဲ ပဲ့တင္ထပ္သြားတယ္….. ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ…

၈။
အဆုံးမွာ ကဗ်ာရွင္က ဘိုင္ရြန္ဆန္ဆန္မေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ဟိုးအစကို ျပန္ေခၚသြားတယ္..မေပ်ာ္ရႊင္မႈဇာတ္လမ္းကမျပီးေသးဘူး။ လူအမ်ားႀကီးတကယ္ေပ်ာ္ႀကရဲ ့လား။ လူအမ်ားႀကီးအတြက္အေရးပါတဲ့ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြ၊ လုပ္လို ့ျပီးျပည့္စုံေသာေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ရေအာင္လုပ္ခ်င္ စိတ္ရိွေသးလား...အုတ္နီခဲရင့္ရင့္ အေရာင္ေတြက အုတ္နီခဲရင့္ရင့္ေရာဟုတ္ေသးရဲ ့လားလို ့ေနာက္ဆုံးပိုဒ္ အေရာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္သံသယဝင္သြားျပီ...ကြ်န္ေတာ္လဲဘိုင္ရြန္ဆန္ဆန္မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ သုံးသပ္မိ သြားျပီ..

ျပီးျပည့္စုံေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ ပေလတို တို ့ေခတ္ကစျပီးအေတြးအေခၚပညာရွင္ေတြ ထင္မွတ္ခ်ျပခဲ့သေလာက္မရိုးရွင္းဘူး လို ့ရပ္ဆဲ (လ) ကဆိုခဲ့တယ္.. ရပ္ဆဲ (လ) က သိပ္ပံပညာရွင္ေတြကိုေတာ့သေဘာက်တယ္။ သူ တို ့ရဲ ့ေလာကႀကီးအတြက္ရွာေဖြ တီထြင္ေပးမႈ က ရိွသမ်ွစြမ္းအင္ေတြအကုန္ထုတ္သုံးျပီး ရလာတဲ့ရလာဒ္ က သူတစ္ဦးထဲအတြက္ လူေတြအမ်ားႀကီး အတြက္အေရးပါတာကိုး။

ဒါေပမယ့္ရပ္ဆဲ(လ)ေခတ္တုန္းက စိတ္က်ေရာဂါေတြဓာတုဇီ၀ နည္းပညာေတြ ပဋိဇီ၀ေတြ စိတ္ပညာေတြ ထြန္းကားခဲ့တာမဟုတ္ေသးေတာ့ သူ ့ေတြးေခၚခ်က္တစ္ခ်ဳိ ့က ဒီေန ့ေခတ္နဲ ့ ခိ်န္လိုက္ရင္ ေခတ္ေတာ့ေနာက္က်ေနျပီလို ့လဲဆိုႀကတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လဲထင္တယ္ ရပ္ဆဲ(လ) ရဲ ့ ဘုိင္ရြန္ဆန္ေသာမေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆုိတာ ဗုဒ္ဓဘာသာနဲ ့ မ်ား ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ရင္ ေတာ့ ဒိထက္ေကာင္းတဲ့ ဒသနေတြ သူခ်ျပသြားႏိုင္မလားလို ့ပါ။

သူတို ့စုစည္းျပီး ဒီ.ျမိဳ ့ထဲကိုေစာင့္ႀကည့္ေနတဲ့ေနရာေလးရဲ ့ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အမ်ားအတြက္နမိတ္ေကာင္းကေလးေတြျပေပးမယ့္ ကယ္တင္ရွင္အဲလ္ဘက္ထေရာ့စ္ ကိုမသဲမကြဲ ျမင္လိုက္ရျပန္ျပီ…ကဲဒီတစ္ခါ…ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္မလဲ…ခင္ဗ်ားဆိုရင္ ေရာဘာလုပ္မလဲ..အရင္တစ္ခါ အဲလ္ဘက္ထေရာ့စ္ ကိုေအာင္ေသေအာင္သားစားသုံးခဲ့တဲ့သူေတြေရာဘာလုပ္မလဲ….. ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ…

ပန္ဒိုရာ ရဲ ့ဒီကဗ်ာ ကေပးတဲ့ Message နဲ ့အေတြးကို ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိတဲ့ရႈေထာင့္အရ ႏွစ္သက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖြဲ ့ပိုင္းမွာ သေကၤတပိုင္းေတြကလြဲျပီး.. သြယ္ဝိုက္ထားတဲ့ဟာတစ္ခိ်ဳ ့က အပိုင္း ေျခာက္ေရာက္တဲ့ အထိ ရင္ထဲကို ေရာက္ သြားေအာင္သယ္မသြားႏိုင္ဘူး။အင္မတန္ ေလးနက္တဲ့ အေႀကာင္းအရာကိုေတာ့ ရတယ္..

ကြ်န္ေတာ္အႀကိဳက္ဆုံး က အပိုင္းသုံးမွာ အယ္လ ဘတ္ထေရာ့(စ) စ၀င္လာတဲ့ေနရာပဲ။ ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ေလး ယူႀကံဳးမရ ျဖစ္သြားမိေစတယ္။ အပိုင္း ၇မွာ ေဟ့ေကာင္. ေဟ့ေကာင္…အထပ္ထပ္ေအာ္သံက ဆို ့ဆို ့နင့္နင့္ႀကီး ျဖတ္ဝင္လာတယ္။ မလိုအပ္ပဲ စကားလုံးေတြ ထပ္ထားတာမဟုတ္တဲ့ ဒီေနရာကိုတကယ္ခံစားရတယ္…

ကြ်န္ေတာ္ တတ္သိတဲ့ပညာရွင္မဟုတ္ပါ။ ခံစားမိတဲ့အတိုင္း အလြန္ရွည္လ်ားစြာ ကြန္မန္ ့တာပါ။ဒီကြန္မန္ ့ေရးဖို ့အခိ်န္အမ်ားႀကီးယူရပါတယ္။ ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ႀကံဳလာလို ့ဘာတရန္ရပ္ဆဲ တို ့မေပ်ာ္ရႊင္မႈ အေႀကာင္းတရား တို ့ကို ေ၀မွ်ခံစားခ်င္တဲဲ့ စိတ္သက္သက္ပါ။ အခုျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကိုလဲ ကိုယ္စားျပဳေနတယ္ထင္လို ့ပါ။ သူ ့ ကဗ်ာက ရွည္သလို ေနာက္ေႀကာင္းကလဲ ေပေတာ္ေတာ္ရွည္တာကိုး။ ဒါမိ်ဳးက တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ စာဖတ္သူနဲ ့အလွမ္းေ၀း သြားတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိသေလာက္ အခိ်န္ကုန္မခံႏိုင္သူေတြ ခံစားႏိုင္ဖို ့ ဒီမွာလာေပရွည္လိုက္မိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ အစအဆုံးျပန္ဖတ္ႀကည့္ပါလား…ကြ်န္ေတာ့္လို ခံစားရမလားလို ့…

ျခံဳရရင္ ဒီျမိဳ ့့ထဲမွာ…..ရဲ ့subject, message နဲ ့symbolism ေတြကို သေဘာက်တယ္။ ကဗ်ာ အဖြဲ ့ကိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ ့ေနရာေတြမွာ နည္းနည္း ေလ်ာ့ေနသလိုထင္မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေရးရင္လဲ ဒီေလာက္ ေကာင္းခ်င္မွေကာင္းမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ကေတာ့ ဒီလို ေတြးျပီးခံစားရတဲ့ ေနာက္ကြယ္က hidden message ေတြေနာက္လိုက္ရတာကိုပိုေပ်ာ္တယ္။ စာလဲမ်ားမ်ားဖတ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေနာက္ေရးတဲ့ အေပၚက ကဗ်ာ အမွန္တရား ကဗ်ာ ကိုေတာ့ မွာ…ဒီျမိဳ ့ထဲမွာေလာက္မခံစားရဘူး။

M.Y.

-----


ေတြ႕ရွိခ်က္တစ္ခုကေတာ့ စာေရးတဲ့အခါမွာ ေတာက္ေလ်ွာက္္အခ်ိန္မယူႏိုင္ပဲ အျပတ္ျပတ္ ဆက္ေရးရတာ လႈံ႕ႈေဆာ္မႈ မုဒ္ကို အားနည္းေစသလို ကဗ်ာအရွည္ေရးမယ္ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ဖတ္သူနားမလည္မွာ စိုးမိတဲ့စိတ္ စတဲ့ "တကူးတက" အရာေတြ မသိလိုက္ပဲ ၀င္လာရင္ တင္ျပပံုကို အနည္းနဲ႕အမ်ား ထိခုိက္ေစတယ္ လို႕ ထင္မိပါတယ္။

ကိုေမာင္ရင္ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အဲ.. ေမ့ေတာ့မလို႕။ ေမာင္တိန္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆိုတာ ေျပာလိုပါတယ္။ ဘိုင္ရြန္ဆန္ဆန္မေပ်ာ္မႈကို သူ႕ပို႕စ္တစ္ခုဖတ္ရာက ျပန္သတိရလာခဲ့လို႕ပါ။

(အခ်ိန္မရသျဖင့္ စာလံုးေပါင္းမ်ား ပါဌ္ဆင့္မ်ား ေနာက္မွ ျပန္ျပင္ေပးပါမည္။ ယခုကြန္ျပဴတာတြင္ ရိုက္ရတာ အခက္အခဲရွိပါသည္။ )

1 comment:

imaginary clouds no 2 said...

မပန္ဒိုရာ လင္႔ လုပ္ေပးတဲ႔ အတြက္ ေက်းဇူးပါပဲ ။ အဲသလို ကဗ်ာေတြ မ်ားမ်ားဆက္ေရးပါဗ် ။ ေစာင္႔ဖတ္ေနပါတယ္ ။ကိုေမာင္ရင္ အက်ယ္တဝင္႔မွတ္ခ်က္ေရးတာ လဲမိုက္တယ္ ။ က်ယ္က်ယ္ၿပန္႔ၿပန္႔ ဖတ္ရလို႔ ။ ဆက္ေရးပါဗ်ိဳ႕ ။